నో షుగర్ కోటింగ్ ?

(Dear Readers!
Extremely sorry for disappearing  from 
the scene for so many days.
At last  resuming the regular postings as usual. 
Welcome once again! ) 

రచన –దర్శకత్వం : సంపత్ నంది

తారాగణం : రవితేజ, తమన్నా, రాశీ ఖన్నా, బోమన్ ఇరానీ, రావు రమేష్, సాయాజీ షిండే, పృథ్వీ, బ్రహ్మానందం, పోసాని, నాగినీడు తదితరులు.
సంగీతం : భీమ్ సిసీరీలియో, ఛాయాగ్రహణం : సౌందర రాజన్, ఎడిటింగ్ : గౌతం రాజు
బ్యానర్ : శ్రీ సత్య సాయి ఆర్ట్, నిర్మాత : కె కె రాధా మోహన్
విడుదల :  డిసెంబర్ 10, 2015

***

ఒక్కటి మాత్రం నిజం : రవితేజ సినిమాల్ని చూసే ప్రేక్షకులు అదే రొటీన్ మసాలాని చూసేందుకు అడ్జెస్ట్ అయిపోయి వెళ్తారు కాబట్టి, రవితేజకి కూడా ఇంకెలాటి కొత్తదనాన్నీ ప్రయత్నించే అవసరం ఏర్పడ్డం లేదు. మరీ ‘కిక్ -2’  లాంటి అట్టర్ ఫ్లాప్ ఎదురైనా సరే, అవే పాత్రల నుంచీ, అవే కథల నుంచీ ఆయన అంగుళం కూడా దూరం జరిగే ప్రసక్తే లేదు. ఈ సినిమాలో ఒకచోట ‘ అందరి కంటే నేను తేడా’ అని తను డైలాగు పలికినట్టు, ఆ తేడా ఏ స్టార్ కీ లేనివిధంగా తన రొటీన్ని తను రొటీన్ని కంటిన్యూ చేయడమే నేమో!  సంపత్ నంది దర్శకత్వంలో ‘బెంగాల్ టైగర్’ అనే  మరో రొటీన్ ని ఇంకోసారి ట్రై చేసి చూశాడు రవితేజ. మాస్ మహారాజా అన్పించుకుంటే సరిపోవడం లేదనేమో ఇలా రొటీన్ మహారాజా అనికూడా ముద్రేసుకుని ఇక దేని గురించీ పట్టించుకోవడం లేదు- కనీసం ఆ రొటీన్ అయినా పద్దతిగా ఉండేట్టు చూసుకోకపోవడం కూడా తన రొటీన్ లో భాగమేనేమో! 

కథ
ఎమ్మెస్సీ కంప్యూటర్స్ చదివిన ఆకాష్ నారాయణ్ (రవితేజ) రొటీన్ గా తూర్పు గోదావరి జిల్లా గ్రామంలో లో ఫ్రెండ్స్ ని వేసుకుని ఆవారాగా తిరుగుతూ, ఇంటిమీదికి గొడవలు తెస్తూ తిట్లు తింటుంటాడు. పెళ్లి చేస్తే బాగు పడతాడని సంబంధం చూస్తారు. ఆ అమ్మాయి ఆకాష్ కి క్లాస్ పీకుతుంది- తను కోరుకునేది ఇతడి లాంటి లోకల్ క్యారక్టర్ ని కాదనీ, లోకమంతా తెలిసిన  సెలెబ్రిటీని  అనీ చెప్పి సంబంధం క్యాన్సిల్ చేసుకుంటుంది. దీంతో ఆకాష్ అహం దెబ్బతిని,  తను అర్జెంటుగా ఫేమస్ అయిపోవాలనుకుంటాడు. ఆ ఊరికొచ్చిన వ్యవసాయ మంత్రి ( సాయాజీ షిండే) మీదికి ఓ రాయి విసిరి మీడియా కెక్కుతాడు. ఆ మంత్రికి మొదట మండిపోయినా, ఆకాష్ తెలివి తేటలకి మెచ్చి తన అనుచరుడుగా నియమించుకుంటాడు. అలా హైదారాబ్ వెళ్ళిన ఆకాష్, హోంమంత్రి ( రావు రమేష్) కూతురు శ్రద్ధ ( రాశీ ఖన్నా) ని కాపాడి మార్కులు కొట్టేసి, వ్యవసాయ మంత్రి  కి ఎగనామం పెట్టేసి హోం మంత్రి ఇంట్లో చేరిపోతాడు.

ఇతడి వాలకం చూసి శ్రద్ధ ఆకాష్ ఆకర్షణ పెంచుకుంటుంది. ఆమెకి వేరే సంబంధం ఖాయం చేస్తారు. అప్పటికి ఆ ఇంట్లో అందరికీ దగ్గరైన ఆకాష్, శ్రద్ధ సహా అందరూ ఆ సంబంధం వదులుకుని  తనని చేసుకునేలా చేస్తాడు. తీరా ముఖ్యమంత్రి ( బొమన్ ఇరానీ) సమక్షంలో హోం మంత్రి ఆకాష్ తో  సంబంధాన్ని ప్రకటించేసరికి, తను ప్రేమించింది వేరే అమ్మాయి నంటూ  ప్లేటు ఫిరాయిస్తాడు - ఆ అమ్మాయి ముఖ్య మంత్రి కూతురు మీరా ( తమన్నా) అని చెప్తాడు.  ముఖ్యమంత్రితో సహా అందరూ షాక్ అవుతారు. ఇంతకీ ఆకాష్ పథకం ఏమిటి? ఇలా  ముఖ్యమంత్రి కి దగ్గరయ్యేందుకు ఇన్ని ఎత్తుగడలు వేసిన ఆకాష్ అసలు గతం ఏమిటి? ముఖ్యమంత్రితో తనకున్న శతృత్వం ఏమిటి? ఇవన్నీ మిగతా కథలో తేలతాయి.

ఎలావుంది కథ?

మాస్ ప్రేక్షకుల్నే టార్గెట్ చేసిన కథ. మాస్ మహారాజా కాబట్టి మాస్ కి నచ్చితే చాలుననే విధంగా శ్రద్ధ పెట్టని కథ. కేవలం మాస్ ప్రేక్షకులు చూస్తే  50, 60 కోట్లు వచ్చేస్తాయా అన్నది బుద్ధి జీవులకి కలిగే సందేహం. మాస్ ప్రేక్షకులు థియేటర్లలో పైతరగతికి వెళ్తారా అన్నది కూడా మరో సందేహం. వీళ్ళు మాస్ జనం కాబట్టి  హోటళ్లలో అడ్డగోలు భోజనం పెడతారా, పెడితే వూరుకుంటారా అన్నాది మరో ప్రశ్న. అవే మాస్ సినిమాల్ని అదే అడ్డగోలుతనంతో ఎన్ని తీసినా ఎస్కేప్ అవచ్చు. మనకి  తెలిసి సినిమాలు రెండు రకాలు : కమర్షియల్, ఆర్ట్ అన్నవి. మొదటివి క్లాస్- మాస్ అనే తేడాల్లేకుండా ఆబాలగోపాలం అందరూ చూసేవి, రెండోవి ఒక వర్గం ప్రేక్షకులకి మాత్రమే పరిమితమయ్యేవి. మధ్యలో ఈ మాస్ సినిమాలు అనే వర్గీకరణ ఎక్కడిదో అర్ధంగాదు. దీంతో మిగతా కమర్షియల్ ప్రేక్షకుల్ని దూరం చేసుకోవడమే. ఇలాగే వుంది ఈ సినిమా కథ కూడా. అలాగే మాస్ కోసమే తీశారు కాబట్టి సెకండాఫ్ కథ అంత బోలుగా వుంది.

ఎవరెలా చేశారు

రవితేజ  కొత్తదనం జోలికి పోకుండా అవే రొటీన్ పాత్రలు పదేపదే  చేయడంవల్ల నటనలో కూడా కొత్తదనం ఈ సినిమాలో కూడా రొటీన్ గానే నిల్.  కాకపోతే  ‘కిక్ – 2’  లో లాగా ఇది మరో ఓవర్ యాక్షన్ తో కూడిన హైపరాక్టివ్ క్యారక్టర్ కాదు కాబట్టి కాస్త బతికిపోతారు ప్రేక్షకులు. ఆశాజనకంగా తనది పాసివ్ సుడిగుండంలో పడని యాక్టివ్ పాత్రే. అయితే పగదీర్చుకునే పాత్రయి కూడా ఏ  రోషమూ, ఆవేశం లాటి భావోద్వేగాల ప్రదర్శన కూడా లేకపోవడంతో పాత్రతో బాటు  నటన కూడా పలచనయ్యాయి. మాస్ మహారాజా పాత్రకి క్రోధావేశాలుంటే మాస్ ప్రేక్షకులు ఒప్పుకోరనా? కేవలం కామెడీతో,  పోరాటాలతో సరిపెట్టేయడంతో పాత్రకి డెప్త్ లేకుండా పోయింది. పైగా ఇద్దరు పాపులర్ హీరోయిన్లు వున్నా వాళ్ళతో రోమాన్సు కూడా చేయకపోవడంతో పాత్రా,  దాంతో నటనా మరీ డ్రైగా తయారయ్యాయి. ఒక హీరోయిన్ ని ఉపయోగించుకుని హోం మంత్రి దగ్గరికి, ఆమెని వదిలేసి ఇంకో హీరోయిన్ ని ఉపయోగించుకుని ముఖ్యమంత్రి దగ్గరా  పాగా వేయడమే లక్ష్యంగా సాగే పాత్రగా రోమాన్స్ ని పట్టించుకోలేదు. ఇలాటి ధోరణి నెగెటివ్ –లేదా యాంటీ హీరో పాత్రలకి వుంటుంది. తను ప్రేమించి వుంటే గ్లామర్ హీరోయిన్లతో చాలా  ఫన్నీ సీన్స్  వర్కౌట్ అయ్యేవి. వాళ్ళని వదిలేసి ఎంతసేపూ పక్క మగ పాత్రలతో కామెడీలతో సరిపెట్టేయడం వల్ల, అది కూడా సెకండాఫ్ లో కంటిన్యూ అయ్యే పరిస్థితి లేనందువల్ల,  బాగా రిస్కులో పడింది బాక్సాఫీసు పరంగా రవితేజ పాత్ర. నడుస్తున్న కథలో హీరో లవ్ చేయడం  లేదు గనుక,  ఆ లోటు తీర్చడానికా  అన్నట్టు- (డార్లింగ్ లో ప్రభాస్ క్యారక్టర్ లాగా) యూరప్ లో తమన్నాని రవితేజ  టీజ్ చేసే సాంగ్ పెట్టి, చివరికి ఇది కట్టు కథ మాత్రమే అని తేల్చేశారు.

ఇలా రవితేజ పాత్రకి ప్రేమే లేకపోతే, ఆ పాత్రతో హీరోయిన్లవి కూడా ఏకపక్ష ప్రేమలే. ఆ ప్రేమలతో వాళ్ళు కూడా ముందడుగు వెయ్యకుండా, హీరోని రెచ్చగొట్టకుండా,  డ్రీం సాంగ్స్ తో పాసివ్ గానే  సరిపుచ్చుకుంటారు. హీరోయిన్లు ఇష్టారాజ్యంగా అంగాంగ ప్రదర్శనలు చేసినంత మాత్రాన అది రోమాన్స్ అన్పించుకోదు, ఫ్యాషన్ పెరేడ్ అన్పించుకుంటుందేమో. హీరోలో రొమాంటిక్ యాంగిల్ చూపించడానికి ఒక కట్టుకథ, హీరోయిన్ల ప్రేమలు చూపించడానికి వాళ్ళ డ్రీం సాంగ్స్. అంతా ఉత్తుత్తిదే!  ప్రేమలు గల్లంతయిన పాత్రలు! ఇంత మాస్ సినిమాలో ప్రేమకి స్థానమే లేదు, పైగా సగం సినిమా ప్రేమ ఆధారంగానే నడుస్తుంది!  మాస్ ప్రేక్షకుల మెనూ లోంచి ప్రేమని కూడా కట్ చేశారు.

హీరోయిన్ల పాత్రలకి కథలో పనిలేకుండా నామమాత్రం చేశారు. దీంతో రాశీ ఖన్నా సంగతెలా వున్నా, తమన్నా సైతం యాక్టివ్ పాత్ర కాలేక తీవ్ర అసంతృప్తికి దారితీసేట్టు తయారయ్యింది. ఎంత అందాల ప్రదర్శనతో ఈ లోపాన్ని కవర్ చేయాలని చూసినా, బేసికల్ గా వున్న డొల్లతనం కనుమరుగైపోదు. హీరో ప్రేమించకుండా తమని ఎక్స్ ప్లాయిట్ చేస్తూంటే కనీసం చీమకుట్టినట్టు కూడా లేకపోడడం హీరోయిన్లిద్దరి స్పెషాలిటీ. వాళ్ళు ప్రేమల్ని బయట పడేసుకుని హీరోని  గెలిచే ప్రయత్నాలు చేసే లక్ష్యాల్ని  ఏర్పాటు చేసుకుని వుంటే, అది సెకండాఫ్ లో లేని కథ నడపడానికి సబ్ ప్లాట్ గానైనా  పనికొచ్చేది. హీరో సీఎం మీద వ్యక్తిగత పగతో యాక్షన్ ఓరియెంటెడ్ గా సాగిపోతూంటే, ప్రేమపగలతో హీరోయిన్లు వెంటపడ్డం వల్ల, కనీసం  ఫస్టాఫ్ లో మిస్సయిన రొమాంటిక్ యాంగిల్ ఏర్పడి మూడు పాత్రలకీ డైమెన్షన్స్  ఉండేవి. సినిమా అంతా రవితేజ ఒన్ మాన్ షోగానే వుండాలనీ,  సక్సెస్ క్రెడిట్ తానొక్కడికే దక్కాలనీ ఇతర పాత్రలకి ప్రాధాన్యం లేకుండా చేయడం, రోమాన్స్ ని కూడా నిలువునా నరికెయ్యడం సక్సెస్ ఫుల్ మాస్ సినిమా ఫార్ములా అనుకుంటే అది ప్రపంచంలో ఎనిమిదో వింత అవుతుంది.  అన్ని మసాలాలూ సమపాళ్ళల్లో మేళవించామంటారు. ఏంటది?  నాల్గు ఫైట్లు, ఆరుపాటలు, కామెడీ, ఇంకేదో ఎంటర్ టైన్ మెంట్, ఎక్స్ పోజింగ్, కొన్ని పంచ్ డైలాగులూ  వేసేసి సంతృప్తి పడ్డమేనా - వీటన్నిటికీ మూలాధారమైన భావోద్వేగాలూ ప్రేమలతో కూడిన పాత్రచిత్రణలు పట్టకుండానే? మాస్ మహారాజా మూవీ మేకింగ్ కి కొత్తగా ఇవి వ్యర్ధ పదార్ధాలయ్యాయా?

తనకి సరైన పాత్ర లేకుండానే తమన్నా ఈ సినిమా ప్రమోషన్ కోసం చాలా  శ్రమించింది. ఆమెపట్ల జాలిపడాల్సిందే. ఇలాటి సినిమాలకి ప్రమోషన్ కూడా  హీరోగారి ఒన్ మాన్ షోగానే వుంటే బావుంటుందేమో? కథకి అక్కర్లేని నటీమణులు సినిమాని అమ్మడానికి అత్యవసరం కావడం  ఐరనీయే.

బొమన్ ఇరానీ, సాయాజీ షిండే, రావురమేష్ దుష్ట పాత్రలైతే ఉన్నాయిగానీ, వీటికీ డెప్త్ లేదు. కామెడీ సెక్షన్ లో బ్రహ్మానందం, పోసాని, షకలక శంకర్, పృథ్వీ లలో పృథ్వీ ఒక్కరే మరోసారి ప్రేక్షకులకి దగ్గరయ్యారు. అయితే సినిమా స్టార్ కావాలన్న కోరికతో చేసే పన్లు సెకండాఫ్ లో కంటిన్యూ కాక ముగిసిపోయింది పాత్ర. హీరోయిన్లని వాడుకున్నట్టే రవితేజ పాత్ర ఈ పాత్రని కూడా వాడుకుని వదిలెయ్యడంతో ఇలా జరిగింది.

ఇక సంగీత దర్శకుడు  భీమ్స్ ఓ మూడు క్యాచీ సాంగ్స్ ఇచ్చి ప్రూవ్ చేసుకున్నాడు. ‘బెంగాల్ టైగర్’  అనే టైటిల్ సాంగ్  (రామజోగయ్య శాస్త్రి - శంకర్ మహదేవన్)  ‘ఆసియా ఖండంలో..’ అనే డ్యూయెట్ (సంపత్ నంది- నకాష్ అజీజ్, నూతన), ‘రాయే రాయే’  అనే ఫోక్ సాంగ్ ( సుద్దాల అశోక్ తేజ- సింహా, మమతా శర్మ, ఉమా నేహా ) మూడూ క్యాచీ ట్యూన్సే.  అయితే బీమ్స్ ఏ పాటకైనా ఎక్కువగా ఫోక్ ఫ్లేవర్ ఇష్టపడుతున్నట్టుంది. సౌందర రాజన్ ఛాయాగ్రహణం గురించి ఎంతైనా చెప్పుకోవచ్చు. డీఐ లో క్వాలిటీ చూపించాడో, కలర్ఫుల్ లొకేషన్ కి పెద్ద పీట వేశాడో- విజువల్ క్వాలిటీని సమున్నతం మాత్రం చేశాడు. దీన్ని దర్శకుడి కథాకథనాలు అందుకోలేకపోయాయి. రామ్ -  లక్షణ్ లు  యాక్షన్ కోరియోగ్రఫీకి ఇంకేదో కొత్తగా చూపించాలని తపన పడ్డారు.  రవితేజ నడుస్తూంటే బురదలోంచి శవాలు పైకి లేవడమనే దర్శకుడి అయిడియాని వూ హాతీతగంగా కంపోజ్ చేశారు. కానీ కొన్ని చోట్ల గొడ్డలితో పోయేదానికి గోటితో గోక్కుంటూ కూర్చోవడంలాగా, దర్శకుడి అయిడియా కథా సౌలభ్యం చూసుకుని – ఒక్క తుపాకీ గుండు వాడితే సరిపోయేదానికి రవితేజ మీద ఖడ్గాలతో వెంటబడేలా లాజిక్ లేకుండా యాక్షన్ సీన్స్ చేయాల్సి రావడం రామ్ –లక్ష్మణ్ లని కుదేలు చేశాయి. సీఎం తన దగ్గర  హీరో వున్నప్పుడు చుట్టూ భయంకరంగా ఆధునిక తుపాకులతో వున్న సెక్యూరిటీతో చంపడానికే సిద్ధపడినప్పుడు- అదే హీరో అక్కడ్నించి  తప్పించుకుని పారిపోతున్నప్పుడు-  ఒక్క తుపాకీ కూడా లేకుండా ఖడ్గాలు తిప్పుతూ ముఠా వెంటాడడం హాస్యంగా వుంది. మాస్ సినిమాకి ఇలా కూడా లాజిక్ ఉండకూడదా? జనరల్ నాలెడ్జి లేకపోయినా చప్పట్లు కొట్టేసేంత  లో- క్యాటగిరీయా రవితేజ మాస్ ఫ్యాన్స్ ? పాపం మూగ జీవులు...’మాస్యావరణం’ మీద ‘రసా’ యన ప్రయోగం..

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

నిజానికి ఇలాటి రొటీన్ మాస్  కథలకి స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు చెప్పుకోవడం కూడా రొటీన్ గా చెప్పుకునేదే. పాత సంగతుల్నే తిరగేసుకుంటే సరిపోతుంది. లేకపోతే పదేపదే ఎండ్ సస్పెన్స్ కథలు కమర్షియల్ సినిమాలకి, అందునా గ్రాహ్య శక్తి తక్కువ వుండే ‘మాస్ ప్రేక్షకులు’ చూసే సినిమాలకి  పనికిరావని ఎన్నిసార్లు చెప్పుకుందాం?  ఎండ్ సస్పెన్స్ కథలు, స్ట్రక్చర్ లో వుండని కథలు, సెకండాఫ్ సిండ్రోముల కథలు..వీటి గురించి ఇంకెన్ని సార్లు బోరుకొట్టించుకుంటూ  చెప్పుకుంటూ ఉందాం? ఈ లోపాల గురించి చెప్పుకోవడం నుంచి విముక్తి  వుండదా? వుంటుంది- మళ్ళీ ఒక ‘మనం’ లాంటిదో, ఇంకోటేదో బ్యూటీ ఫుల్ రైటింగ్ తో వచ్చినప్పుడు ఆనందంగా పదేపదే చెప్పుకోవడానికి ఎంతైనా వుంటుంది. ఈ ఆశాభావంతో అప్పటి దాకా ఇదింతే!

స్ట్రక్చర్ గురించి ఎంత రాసినా  నోబడీ కేర్స్ స్ట్రక్చర్.  క్రియేటివిటీయే స్ట్రక్చర్  అనుకోవడం వల్ల. స్ట్రక్చర్ కి కొలమానా లుంటాయని తెలియకపోవడం వల్ల. క్రియేటివిటీనీ స్ట్రక్చర్ నీ ఒకే గాటన కట్టడం తప్పని తెలుసుకోక పోవడంవల్ల. స్ట్రక్చర్ మెదడు చూసుకునే పని అని గ్రహించకపోవడం వల్ల. క్రియేటివిటీ హృదయంతో జరిగే తంతు అని గమనించక పోవడం వల్ల. మెదడూ హృదయమూ రెండిటితో జరిగే కథా సృష్టిని అసలే కేర్ చేయకపోవడం వల్ల.  స్క్రిప్టు ఎలా వున్నా మాస్ మహారాజానో మరొకరో తమ భుజాల మీద ఏరు దాటిస్తార్లే అనుకోవడం వల్ల.

ఎండ్ సస్పెన్స్ ని అమలు చేయడం వల్ల స్ట్రక్చర్ గల్లంతై బెంగాల్ టైగర్ కన్ఫ్యూజ్ అయిపోయింది. ఎప్పుడు గాండ్రించాలో, గాండ్రించాలో కూడదో తెలీక దీనం గా మాస్టర్ కేసి చూస్తున్న సర్కస్ పులిలా ఉండిపోయింది. ఎండ్ సస్పెన్స్ తో స్ట్రక్చర్ గల్లంతవడం వల్ల, మిడిల్ అనేది లేకుండా పోయి, మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లే అయ్యింది. అందుకే సెకండాఫ్ చూస్తూంటే డెప్త్ లేని ఫీలింగ్ ఇట్టే పట్టేసుకుంటుంది మనల్ని.  

ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనం, షుగర్ కోటింగ్ బ్రేక్ అవడం ఈ రెండూ కథనంలో మరెన్నో లోపాల్ని తెచ్చిపెట్టాయి ...

***

1. ఎండ్ సస్పెన్స్ :  రవితేజ పాయింటాఫ్ వ్యూలో ఫ్లాష్ బ్యాక్ గా కథ ప్రారంభమవుతుంది. ‘టెంపర్’ ప్రారంభంలో  ఎన్టీ ఆర్ కదనరంగంలో అవిసిపోయి వున్న దృశ్యాన్ని గుర్తు చేసుకుంటే, అలాటిదే దృశ్యం   పిస్తోలు పట్టుకుని గట్టున  కూర్చున్న రవితేజని చూపిస్తూ ఓపెనవుతుంది. లేచి బురద గుంటలో నడుస్తూంటే ఒక్కో శవం కాళ్ళ కింద నుంచి  పైకి లేస్తూంటుంది.  ఇది కట్ అయి ఫ్లాష్ బ్యాక్ ప్రారంభ మవుతుంది. ఇది బిగినింగ్ విభాగం. దీనికి తగ్గట్టే వివిధ పాత్రల పరిచయం అయ్యింది. హాయిగా పది నిమిషాల వ్యవధిలోనే బిగినింగ్ విభాగం ముగిసిపోతూ హీరోకి సమస్య (మొదటి మూల స్థంభం) ఏర్పాటయింది- హీరోకి  పెళ్లి సంబంధం చూడ్డం, ఆ పెళ్లి చూపులప్పుడు అమ్మాయి తన కాబోయేవాడు ఫేమస్ అయి వుండాలని చెప్పడంతో పది నిమిషాల్లో బెటర్ గా బిగినింగ్ ముగుస్తుంది.  దీంతో కథ మిడిల్ విభాగం లో పడి, ఇగో దెబ్బతిన్న హీరో తను  ఫేమస్ అయ్యేందుకు మంత్రిని రాయి పెట్టి కొట్టి రక్తాలు కార్చడం, ఇక అలా అలా హోం మంత్రి దగ్గర మకాం వేసేదాకా పోవడం వగైరా చకచకా జరిగిపోతాయి...

మొదటి మూల స్థంభం దగ్గర, సమస్య ఏర్పాటు చేసినప్పుడు,  అందులో హీరోకి ఆమె మాటల వల్ల గోల్ ఏర్పడింది. ఆ గోల్ లో వుండాల్సిన ఎలిమెంట్స్ 1. కోరిక,  2. పణం, 3. పరిణామాల హెచ్చరిక, 4. ఎమోషన్. ఈ విధంగా -  1. ఫేమస్ అవ్వాలన్న కోరిక పుట్టింది, 2. దీనికోసం తన సర్వస్వాన్నీ పణంగా పెట్టి రాయి పెట్టి మంత్రి మాడు పగులగొట్టాడు, 3. దీని పరిణామాలెలా  ఉంటాయోనన్న గాభరా పుట్టించాడు, 4. ఆమె మాటల వల్ల ఎమోషన్ దానికదే పుట్టింది.

అయితే ఆమె గొంతెమ్మ  కోరికలేవో చెప్పుకుంటే హీరో తానెందుకు ఫేమస్ అవ్వాలనుకోవాలి, ఆమె తనని చేసుకునే ప్రసక్తే లేనప్పుడు? రామ్ నటించిన సూపర్ హిట్  ‘కందిరీగ’ లో ఇలాటిదే సన్నివేశం : పెళ్లి  సంబంధాని కొచ్చిన ఆవారా హీరోని పట్టుకుని – టెన్త్ పాస్ కాలేని వాడివి నాతో నీకేంటి-  అనేస్తుంది కలర్స్ స్వాతీ. దీంతో బుద్ధి తెచ్చుకుని  డిగ్రీ సంపాదించుకోవాలని  వూరు వదిలి వెళ్ళిపోతాడు హీరో. డిగ్రీ వుంటే ఈ అమ్మాయి కాకపోయినా రేపు ఇంకే అమ్మాయైనా చేసుకోవచ్చు. ఇది అర్ధవంతంగా వుంది.  కానీ రవితేజ పాత్ర ఆమె చెప్పగానే ఫేమస్ అవ్వాలనుకోవడం ఎవరి కోసం? ఈమె ఎలాగూ  చేసుకోదు. ఇక వేరే అమ్మాయిలందరూ ఈమెలాగే కోరుకుంటారనా ఫేమస్ అవ్వాలని వెళ్ళడం? ఇది కన్విన్సింగ్ గా వుందా? కన్విన్సింగ్ గా లేకపోయినా హీరో ఇలాగే ట్రావెల్ అవుతాడు.

తలపగిలిన వ్యవసాయ మంత్రి,  హీరోలో అపారమైన తెలివి తేటల్ని చూసి హైదరాబాద్ తీసికెళ్ళి అనుచరుడిగా పెట్టుకుంటాడు. ఒకరోజు ఫారిన్ నుంచి వస్తున్న హోం  మంత్రి కూతురు (సెకండ్ హీరోయిన్ రాశీ ఖన్నా) ని రిసీవ్ చేసుకోవడానికి హీరోని  పంపుతాడు వ్యవసాయ మంత్రి. అలా వెళ్లి శత్రువుల బారి నుంచి ఆమెని కాపాడి ఇంటికి చేర్చిన హీరో,  హోం మంత్రి దగ్గర మంచి మార్కులు కొట్టేస్తాడు. ఓ సుముహూర్తాన వ్యవసాయ మంత్రి కి అవమానకర పరిస్థితిలోకి నెట్టి గుడ్ బై కొట్టేసి,  హోం మంత్రి ఇచ్చిన భారీ ఆఫర్ తో వెళ్లి అక్కడ సెటిలై పోతాడు. అతడి మీద మనసు పడుతుంది సెకండ్ హీరోయిన్. పట్టనట్టే వుంటాడు. ఆమెకి వేరే అబ్బాయితో సంబంధం ఖాయమవుతుంది. తర్వాత ఆమె  ఆ సంబంధం వద్దని, హీరోనే చేసుకుంటానని అంటుంది. ఈ పరిస్థితి హీరో కల్పించేదే.  ఇక ముఖ్యమంత్రి సమక్షంలో హోం మంత్రి తన కూతుర్ని హీరోకిచ్చి పెళ్లి చేస్తున్నట్టు ప్రకటించినప్పుడు, హీరో  తను ప్రేమించింది ఈ సెకండ్ హీరోయిన్ని కాదనీ, ముఖ్యమంత్రి కూతురైన ఫస్ట్ హీరోయిన్ ( తమన్నా) ని అనీ ప్రకటించి సంచలనం సృష్టిస్తాడు. ఇప్పుడు అదే పార్టీలో వున్న ఫస్ట్ హీరోయిన్ మొట్ట మొదటిసారిగా తెరమీదికొస్తుంది.

హీరో ప్రకటనతో ముఖ్యమంత్రి సహా అందరూ షాకవుతారు. ముందుగా హీరో ఈ ప్రకటన చేయడానికి తటపటాయిస్తున్నప్పుడు, ఆ అమ్మాయి ఎవరైనా ఆమెతో నీ పెళ్లి జరిపిస్తాను చెప్పమంటూ ముఖ్యమంత్రి వొత్తిడి చేస్తాడు. ఆనక తనే ఇరుక్కుంటాడు. ఇదికూడా హీరో ప్లేనే. ఇక్కడ హీరోయిజం ఎలివేట్ అవుతూ- బిగ్ క్వశ్చన్ మార్కుతో ఇంటర్వెల్ పడుతుంది.

ఈ మొత్తం ట్రాక్ వల్ల ఏమర్ధమవుతోంది?  సీఎం కూతురైన ఫస్ట్ హీరోయిన్ ని ట్రాప్ చేయడానికే,  హీరో వ్యవసాయ మంత్రి తలకాయ అడ్డంగా పగులగొట్టి హోం మంత్రి ఇంట్లో చేరాడనీ, అక్కడ సెకండ్ హీరోయిన్ పెళ్లి సంబంధాన్ని ఎక్స్ ప్లాయిట్ చేసి, ముఖ్యమంత్రి కూతురికే టెండర్ పెట్టడమనే పథకం తెలివిగా పారించాడనీ  అర్ధమవుతోంది. ఈ ప్రయాణంలో తానేప్పుడో సెలెబ్రిటీ అయిపోయి ఎవరూ హాని చేయలేని డిఫెన్స్ ని  ఏర్పాటు చేసుకున్నాడు. అంటే, మొదట్లో పెళ్లి చూపులప్పుడు ఆ అమ్మాయి తను ఫేమస్ కాదని తిరస్కరించినప్పుడు,  అందులోంచి స్ఫూర్తి పొంది- నేను ఫేమస్ అయితే ఈ పల్లెటూరి మొహమేం ఖర్మ, ఏకంగా సీఎం కూతురే నాదవుతుందన్న గోల్ పెట్టుకుని ట్రావెల్ అయ్యాడనీ  తెలుస్తోంది. మొదటి మూల స్థంభం దగ్గర కన్విన్సింగ్ గా లేని హీరో ప్రవర్తనకి అర్ధం ఇక్కడ ఇంటర్వెల్ దగ్గర క్లియర్ అవుతోంది.

చాలామంది అనుకోవచ్చు- ఇంటర్వెల్ దగ్గరే టర్నింగ్ వచ్చి ఇక కథ ప్రారంభమయ్యిందని, ఇంతవరకూ నడిచింది బిగినింగ్ విభాగమే నని. ఇలా అనుకుంటే ఇంటర్వెల్లో హీరో సమస్యలో పడాలి. కానీ పడలేదు. సీఎం ని ఇరికిస్తూ తనే గేమ్ ప్రారంభించాడు. ఇలాటి టర్నింగ్ మిడిల్ మధ్యలో వస్తుంది. హీరో సమస్యలో పడ్డం, బిగినింగ్ ముగియడం ఎప్పుడో సినిమా ప్రారంభమైన మొదటి పది నిమిషాల్లోనే జరిగిపోయిందని పైన చెప్పుకున్నాం. పైనే  చెప్పుకున్నట్టు బిగినింగ్ విభాగం ముగిస్తూ  హీరోకి గోల్ ఏర్పడింది.  అక్కడ్నించీ ఇంటర్వెల్ దాకా నడిచిం దంతా మిడిల్ విభాగమే. మిడిల్ బిజినెస్ ప్రకారం సీఎం కూతురనే గోల్ కోసం హీరో చేస్తున్న స్ట్రగులే అదంతా.  ఈ స్ట్రగుల్ లో భాగంగా  గోల్ ని సాధించడానికే తలకాయలు బద్దలు కొట్టడం, హోం మంత్రి ఇంట్లో చేరి ఆటాడుకోవడమూ, చివరికి సీఎం కూతుర్ని డిక్లేర్ చేసుకుని అందరికీ  షాకివ్వడ మూనూ.

మిడిల్లో హీరో స్ట్రగుల్లో భాగంగా ఇంటర్వెల్ ఘట్టం ఒక మజిలీ మాత్రమే. కథా ప్రారంభం కాదు. కథెప్పుడో సినిమా ప్రారంభమైన పది  నిమిషాలకే ప్రారంభమయ్యింది. ఇలా ఇంటర్వెల్ వరకూ ఉద్వేగభరితంగా ఉందికదా కథనం. హీరో ఆశ్చర్య పరచే చర్యలకి అనునిత్యం పాల్పడుతూ యాక్టివ్ క్యారక్టర్ గా కథని తనే ముందుకు నడిపిస్తున్నాడు. సంఘటనల్ని తనే తెలివిగా  సృష్టిస్తున్నాడు. తన క్యారక్టర్ ఆర్క్ నీ, టైం అండ్ టెన్షన్ గ్రాఫ్ నీ ఇంటర్వెల్ దాకా బలంగా సృష్టించుకున్నాడు.

ఇక్కడ్నించీ ఏం జరిగింది? సెకండాఫ్ ఎలా నడిచింది? సెకండాఫ్ ప్రారంభ దృశ్యాల్లో సెకండ్ హీరోయిన్ కి ఫస్ట్ హీరోయిన్ తో తన ప్రేమ గురించి హీరో చెప్పడం, తర్వాత ఫస్ట్ హీరోయిన్ నిలదీస్తే అదంతా కట్టు కథ అని తేలడం, ఐనా ఈ పొజిషన్ కి చేరుకున్న అతడి తెలివి తేటలకి మెచ్చి ఆమె లవ్యూ చెప్పేయడం, అవతల- సీఎం అసలీ హీరో ఎవరని ఆరాతీయడం, అప్పుడా హీరో ఫలానా వూళ్ళో ఫలానా పంచాయితీ ప్రెసిడెంట్ కొడుకని తెలియడం, సీఎం షాక్ అవడమూ జరుగుతాయి..

సీఎం హీరోని పరీక్షించడానికి పిలిపిస్తాడు. మీ నాన్న ఎలా చనిపోయారని అడుగుతాడు. పదిహేనేళ్ళ క్రితం చేప మందు పంపిణీ ప్రోగ్రాంలో  పాల్గొన్నప్పుడు చాలా మంది ఆ మందు వికటించి చనిపోయారనీ, దాంతో  ప్రజలు దాడి చేసి నాన్నని చంపేశారనీ  చెప్తాడు హీరో. సీఎం నెమ్మదిస్తాడు. హీరో మాటల్లో  తేడా వస్తే వెంటనే షూట్ చేసేందుకు రహస్య ఏర్పాటు చేసుకుంటాడు సీఎం. అందరూ నమ్ముతున్నదే హీరో కూడా నమ్ముతున్నాడని తెలిశాక, తన కూతురితో ప్రేమ గురించి అడుగుతాడు. 500 వందల కోట్లతో హీరోని కొనేసి కూతుర్ని కాపాడుకుంటాడు సీఎం. అంతకి ముందు హీరోని వెనకేసుకొచ్చిన కూతురు ఇప్పుడేమీ అనలేక పోతుంది. హీరో మాట తప్పుతాడు. పరస్పరం సవాళ్లు చేసుకుంటారు. దాని ప్రకారం ఇరవై నాలుగ్గంటల్లో  హీరోని తను గనుక చంపించెయ్యక పోతే, కూతుర్నిచ్చి పెళ్లి చేస్తానని రాసిస్తాడు సీఎం.  సీఎం చంపగల్గితే, తన చావుకి తనే బాధ్యుణ్ణని హీరో కూడా రాసిస్తాడు. గేమ్ మొదలవుతుంది..

ఈ గేమ్ లో ఎవరు గెలుస్తారు, ఎవరు ఓడుతారు అనేది తెలిసిందే అయినా, హీరో సీఎంతో  సమానంగా ఎదిగింది అతడి కూతురు కోసం కాదనీ, అతడి మీద పాత పగేదో  తీర్చుకోవడం కోసమనీ మనకి అర్ధమవుతుంది. సీఎం హీరో తండ్రిని చంపి వుంటే, ఎలా ఎందుకు చంపాడనేది క్లయిమాక్స్ ముందు వచ్చే ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో రివీల్ అవుతుంది. ఆ తర్వాత క్లయిమాక్స్- దుష్ట శిక్షణ- సుఖాంతం.

***

ఈ సెకండాఫ్ కథ ఎందుకు బోరు కొట్టింది? ఎందుకంటే, ఇది ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనం అవడం వల్ల. ఎండ్ సస్పెన్స్ ఎలా అయ్యింది? అసలు గతంలో ఏం  జరిగిందో క్లయిమాక్స్ వరకూ మూసి పెట్టడంతో. ఒక హత్య జరిగినట్టు చూపించారనుకుందాం. ఆ హత్య ఎవరు చేశారో చివరి దాకా చెప్పకుండా ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనం చేస్తే అది సినిమాకి పనికి రాదు. పాఠకుడు ఒక్కడే కూర్చుని తీరుబడిగా చదువుకుని ఎంజాయ్ చేసే   ప్రింట్ మీడియాకి పనికొస్తుంది. హంతకుణ్ణి చూపించేసి, ఇక వాణ్ణి ఎలా పట్టుకుంటారో రోమాంచిత కథనం చేస్తే అప్పుడది  సినిమా అనే దృశ్య మాధ్యమానికి వర్కౌటయ్యే ‘సీన్ – టు – సీన్ సస్పెన్స్’  కథనం అవుతుంది. మూసి పెట్టి కథనం చేస్తే హంతకుడెవరో తెలిసి చావక  గుడ్డెద్దు చేలో పడ్డట్టు  ప్రేక్షకులకి సహనపరీక్షగా కథనం తయారవుతుంది. హీరోగారికి విలన్ లేక ఏకనాధంలా ఏదేదో చేసుకుంటూ తిరుగుతూంటాడు. క్లయిమాక్స్ తో తప్ప హీరోకి విలన్ అనేవాడు ఏర్పాటు కాడు. చాలా పాత రోజుల్లో ‘గుండెలు తీసిన మొనగాడు’, ‘ఖానూన్’ లాంటి అనేక సినిమాలకి ఇది చెల్లిపోయింది. గత ఇరవయ్యేళ్ళుగా మాత్రం ఇలాటివి వర్కౌట్ కావడం లేదు. ఆ ఓపిక ప్రేక్షకుల్లో లేదు.  ఆ మధ్య ‘ఆ ఒక్కడు’, ఈ మధ్యే ‘జాదూగాడు’ లాంటివి అనేకం ఇలా వచ్చి ఫ్లాపయ్యాయి.  

ఒకవేళ ఎండ్ సస్పెన్సే తప్పకపోతే, దాన్ని ‘దొంగాట’ లో చూపించినట్టుగా చేసుకోవచ్చు- కనీసం సెకండాఫ్ ప్రారంభం నుంచైనా మూసి పెట్టిన సస్పెన్స్ ని రివీల్ చేసి. ‘పిల్లా నువ్వు లేని జీవితం’ లో  అసలు చివరిదాకా నడిచింది ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనమని తెలియకుండానే ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనం నడిపి సక్సెస్ అయ్యారు.  ఇదెలా జరిగిందో తర్వాత ‘షుగర్ కోటింగ్’ సెక్షన్ లో తెలుసుకుందాం.

సంపత్ నంది దగ్గర క్రియేటివిటీ వుంది, స్ట్రక్చర్ స్పృహ కూడా వుండాలి. హీరో ఫాదర్ ఎలా హత్యకి గురయ్యాడో చిట్ట చివర్లో రివీల్ చేయడం స్ట్రక్చర్ నే దెబ్బతీసి మొత్తం సెకండాఫ్ కథనాన్ని డొల్లగా మార్చేసిందని  తెలుసుకోలేదు. తను ఆడుకుంది సినిమాకి పనికిరాని ఎండ్ సస్పెన్స్  కథనంతో అని గమనించలేదు.  హీరో అసలు సమస్య తండ్రి హత్యకి పగ తీర్చుకోవడం అయినప్పుడు,  ఆ విషయం  బిగినింగ్ ముగిపులోనే తెలియజేసి సమస్య ఇదీ అని చెప్పేయాలి. లేదా ఇంటర్వెల్లో సీఎం కూతుర్ని ప్రేమిస్తున్నట్టు చెప్పినపుడే, ఈ  హత్యగురించి కూడా సీఎం కి హింట్ ఇచ్చి డబుల్ షా కివ్వాలి. సెకండాఫ్ ఓపెనింగ్ లో వెంటనే సీఎం తను చేసిన పాపం తాలూకు ఫ్లాష్ బ్యాక్  వేసుకోవాలి. హీరో తండ్రిని తనెలా  చంపాడో చూపించెయ్యాలి. అక్కడ్నించీ తన మీద పగబట్టిన హీరోతో గేమ్  మొదలెట్టుకోవాలి. ఇప్పుడు ఎందుకోసం ఈ గేమ్  సాగుతోందో ప్రేక్షకులకి బోధపడి ఎంజాయ్ చేయగల్గుతారు.  ముందే ఆ ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఓపెన్ చేయడంతో,  హీరో పట్ల సానుభూతి కూడా ఏర్పడుతుంది ప్రేక్షకులకి. ఇంటర్వెల్లో నే హింట్ ఇచ్చాడు కాబట్టి,  ఇప్పుడు హీరో  ఎమోషన్స్ ఆ మేరకు డెవలప్ అయి  మళ్ళీ క్యారక్టర్ ఆర్క్ నీ, టైం అండ్ టెన్షన్ గ్రాఫునీ అందుకుని- సెకండాఫ్ లో  ఇప్పుడేం జరుగుతుందన్న సీన్ - టు - సీన్ సస్పెన్స్ మొదలైనవి ఏర్పడతాయి. ఇది వర్కౌట్ అవుతుందా? అస్సలు కాదు. మరెందుకు ఇదంతా చెప్పుకోవడం? దీని కింది సెక్షన్ లో చెప్పుకోబోయేది  అర్ధం గావడానికి. ఇదంతా కూడా ఎందుకు వర్కౌట్ కాదంటే...  ఇదంతా సెకండాఫ్ ని ఒకటే వయొలెంట్ యాక్షన్ గా మార్చేస్తుంది. ( సినిమాలో వున్నది ఇదే). ఫస్టాఫ్ తో హీరోయిన్లతో ఉన్న కథ – అక్కడేసిన ముడి, సెకండాఫ్ లో ఫ్లో కావు. అప్పుడు కథనం తెగి,  ఫస్టాఫ్ లో ఒకలా  వున్న కథ, సెకండాఫ్ లో మరొకలా మారిపోయి- సెకండాఫ్ సిండ్రోం అన్పించుకుంటుంది.  ఏ రసప్రధానంగా కథ మొదలెట్టారో, ఆ రస ప్రధానంగానే వినోదాత్మకంగా చెప్పుకు పోవాలి. ‘ముత్యాల ముగ్గు’ మూలంలో లో వున్న శోక రసాన్ని కప్పెట్టి, ఆద్యంతం అద్భుత రసంతో ఎంత వినోదాత్మకంగా నడిపారో తెలిసిందే. అలాగే ఫస్టాఫ్ అంతా ఒకరి తర్వాత ఒకరుగా హీరోయిన్లతో హీరో ఎత్తుగడలతో కట్టిపడేసిన  కథనం, ఇంటర్వెల్ దగ్గర  వాళ్ళతో హీరోకి పడ్డ  ‘ముడి’ తో, సెకండాఫ్ లో కూడా ఈ ముగ్గురి మధ్య కథనే ఆశిస్తారు ప్రేక్షకులు. మొదలెట్టిన ప్రధాన కథ ఇదే కాబట్టి. 

ఈ ముడి ని ఎలా విప్పుతారన్న రోమాంటిక్ కథనాన్నే కోరుకుంటారు తప్ప, ఇంకేదో మీదేసుకుని యాక్షన్ కథని కాదు. మరి హీరో పగ సంగతి? అది మరుగున వుండి చిట్టచివర్లో  పైకి తన్నుకొస్తుంది!!  స్ట్రక్చర్ ని పదిలంగా ఉంచుతూ క్రియేటివిటీని ప్రదర్శించడమంటే ఇదే. స్ట్రక్చర్ లేకపోతే క్రియేటివిటీకి అర్ధంపర్ధమే లేదు.

***

షుగర్ కోటింగ్ : దీని మీద జేమ్స్ బానెట్ ఒక చాప్టరే రాశాడు. షుగర్ కోటింగ్ అంటే లవ్, సాంగ్స్, రోమాన్స్, కామెడీలని  దట్టించడమే అనుకుని ఆ జోరుగా పనిమీద వుంటే అంతే సంగతులు. మొత్తం  కథకే షుగర్ కోటింగ్ అనేది ఒకటి వుంటుంది. పైన చెప్పుకున్న ‘ముత్యాల ముగ్గు’ లో శోకరసానికి  అద్భుత రసంతో ఇచ్చినట్టుగా. అలా కాకుండా ఒక ఏడ్పు చూపించి, లవ్ వేసి, ఇంకో ఏడ్పు చూపించి, ఫైట్ వేసి, ఇంకో ఏడ్పు సీను  తర్వాత సాంగ్ వేసుకుంటూ పోతే అది ‘ముత్యాల ముగ్గు’ అవదు- ‘బెంగాల్ టైగర్ ‘ సెకండాఫ్ అవుతుంది.

‘బెంగాల్ టైగర్’ సేకండాఫ్ షుగర్ కోటింగ్ ని బ్రేక్ చేసుకుని ప్రేక్షకుల మీద పడింది. పాయసం లాగేసుకుని చీప్ లిక్కర్ ఇచ్చింది. పాయసం లాంటి ఫస్టాఫ్ కథనమంతా షుగర్ కోట్ తో సింగారించిందని తెలుసుకోకుండా. ఇంటర్వెల్ వరకూ హీరో ఉద్దేశాల్ని దాచిపెట్టి నడిపిన కథనమంతా హీరోయిన్లతో హీరో చేసుకుపోయే షుగర్ కోటింగే. ఇంటర్వెల్లో ఈ షుగర్ కోటింగ్ మాటున దాగి వున్న అసలు విషయం చెప్పాడు. పనిలో పనిగా ఇది దాచిపెట్టిన ఎండ్ సస్పెన్స్ అయ్యింది. ఎండ్ సస్పెన్స్ అని తెలియకుండా ఎండ్ సస్పెన్స్ ని రివీల్ చేయడమంత క్రియేటివ్ పవర్ మరొకటి లేదు. మరి దీన్ని సెకండాఫ్ లో ఎందుకు అనుసరించకుండా ఎండ్ సస్పెన్స్ అని తెలిసిపోయే యాక్షన్ కథ నడిపి విషయం లేకుండా చేసుకున్నట్టు?

ఎప్పుడైతే ఇంటర్వెల్లో హీరోయిన్లతో ముడి పడిందో అప్పుడు విలన్ ని కెలుక్కోవడమే కొంపలు ముంచింది. అప్పుడు విలన్ తో కథయిపోయింది. కానీ కథ అది కాదు- ఇద్దరు హీరోయిన్లని మభ్య పెట్టి పై స్థాయికి చేరుకున్న హీరో కథ ఇదంతా. చర్యకి ప్రతిచర్య తప్పకుండా వుంటుంది. స్ట్రక్చర్ లో హీరోయిన్లని మభ్య పెట్టడమనే చర్యకి హీరో పాల్పడ్డాక ( సెటప్ ఏర్పాటు చేశాక), దీనికి హీరోయిన్ల ప్రతిచర్య ( పే ఆఫ్ )  లేకుండా అర్ధాంతరంగా ఎలా వదిలేస్తారు?  1 set up = 1 compulsory pay off అని కదా?

పనిమాలా హీరో పగ కథ కెలుక్కున్నారు. దాని గురించి ఆడియెన్స్ కి తెలీనే తెలీదు. అక్కర్లేదు కూడా. ప్రేక్షకులు పూర్తిగా ఇన్వాల్వ్ అయ్యింది- తను ఫేమస్ అయి పల్లెటూరి దాన్ని చేసుకునేదేంటి, సీఎం కూతురికే గాలం వేస్తా అనే అర్ధంలో ఇంటరెస్టింగ్ గా సాగుతున్న హీరో కథలో మాత్రమే.

గాలం వేశాకా ఈమెతో ఏం గేమ్ ఆడాడు, అప్పుడు మొదటి అమ్మాయి ఏం చేసిందనే మరింత పైస్థాయికి చేరే ట్రాయాంగులర్ రోమాంటిక్ గిమ్మిక్కుల్నే ఆశిస్తారు ప్రేక్షకులు. మధ్యలో సీఎం ని కూడా ఏడ్పిస్తూంటాడు హీరో. ఎందుకిలా చేస్తున్నాడో సీఎం కి కూడా అంతు చిక్కడు. ఆడియెన్స్ కి ఎదురయ్యే సందేహాల్ని అతను వ్యక్తపర్చుకుంటూ రిఫరెన్స్ క్యారక్టర్ లా ఉంటాడు. ఓ పక్క ఇతణ్ణి కూడా ఫాలో అవుతూ వుంటారు ప్రేక్షకులు.

ఈ మొత్తం కథంతా ఒక్క హీరో పగ కోసం పుట్టింది. దీన్ని దాచి పెట్టి షుగర్ కోటింగ్ వేయడమే పైన చెప్పుకున్న కథనం. పై అంచెలో నడుస్తున్న  కథనమంతా మొదటి నించీ కూడా హీరో- హీరోయిన్ల మధ్య బ్రేక్ అవని షుగర్ కోటింగ్ కథనంలా ఉంటూ- చిట్టా చివర్లో బ్త్ర్క్ అవుతుంది. అప్పుడు హిడెన్ ట్రూత్ బయటికి వస్తుంది. ఆ హిడెన్ ట్రూత్ హీరో తండ్రి హత్యా  దృశ్యంతో బ్లాస్ అవుతుంది. ఎలాగైతే ఇంటర్వెల్లో హీరో తన గేమ్ ని బ్లాస్ట్ చేశాడో- అంతవరకూ  కథనం ఎలా వేడెక్కుతూ  సాగిందో- అదే సెకండాఫ్ లో హీరోయిన్లతో వేడెక్కుతూ సాగి చివర్లో బ్లాస్ట్ అవుతుంది- అప్పుడు హిడెన్ ట్రూత్ బయట పడుతుంది. ఆ తర్వాత యాక్షన్ తో క్లయిమాక్స్.

ఇలాటిదే జరిగింది ‘పిల్లా నువ్వు లేని జీవితం’ లో. సినిమాలకి సంబంధించి ఎండ్ సస్పెన్ కథలతో వచ్చే ఇబ్బందుల్ని తొలగిస్తూ ఎప్పుడో 1958 లో బ్రిటిష్ దర్శకుడు మైకేల్ ఆండర్సన్ ‘టు ఛేజ్ ఏ క్రూకెడ్ షాడో’ అనే బ్లాక్ అండ్ వైట్ థ్రిల్లర్ ద్వారా సెట్ చేసి పెట్టాడు. 1981 లో దీన్నే ‘ధువాఁ’ గా హిందీలో విజయవంతంగా ఫ్రీమేక్ చేశారు.

స్ట్రక్చర్ ఎక్కడైనా ఒక్కటే. క్రియేటివిటీ మాత్రం రకరకాలు. రకరకాల టెక్నిక్కులతో కథన సమస్యలకి పరిష్కారాలు.  టెక్నిక్కులు తెలుసుకోకపోతే క్రియేటివిటీకి కూడా విలువ లేదు. విజయవంతమైన సినిమాల్లోనే హిట్టయ్యే టెక్నిక్కులు వుంటాయి- ఫ్లాపయ్యే సినిమాల్లో  ఏమీ వుండవు. కావలసింది ఒక సినిమా ఏ టెక్నిక్ తో విజయవంతమయ్యిందని పసిగట్టడమే. దాన్ని అనుసరించడమే.

—సికిందర్ 

ఏదో చెప్పాలని!

దర్శకత్వం  : ప్రకాష్ కోవెలమూడి

తారాగణం  :  అనుష్క , సోనాల్ చౌహాన్, ఆర్య , ప్రకాష్ రాజ్, ఊర్వశి, బ్రహ్మానందం, అలీ, గొల్లపూడి తదితరులు , రచన : కనికా కోవెలమూడి, సంగీతం :  ఎమ్.ఎమ్.కీరవాణి, ఛాయాగ్రహణం : నీరవ్ షా, ఎడిటింగ్ : ప్రవీణ్ పూడి, ఆర్ట్ : ఆనంద్ సాయి
బ్యానర్ : పివిపి సినిమా, నిర్మాత  : ప్రసాద్ వి పొట్లురి
విడుదల  : నవంబర్ 27, 2015
***

            బాహుబలి, రుద్రమ దేవిల సక్సెస్ తో మంచి ఊపు మీదున్న అనూష్కా ‘సైజ్ జీరో’ అంటూ మరో భిన్నమైన పాత్రతో ప్రేక్షకుల ముందుకు వచ్చింది. పాత్రకోసం
ఇరవై కేజీలు బరువు పెరిగి సాహసం చేసింది. దర్శకుడు కే రాఘవేంద్ర రావు కుమారుడు, ‘అనగనగా ఒక ధీరుడు’ ఫేమ్  దర్శకుడు  ప్రకాష్ రావ్,  రెండో ప్రయత్నంగా ఒక
నావెల్టీ వున్న అయిడియాతో తిరిగి ప్రేక్షకుల ముందు కొచ్చారు. ఒక బరువు పెరిగిన హీరోయిన్ పాత్రతో దర్శకుడుగా ప్రకాష్ తన వెయిట్ ని కూడా అదే రేంజిలో ఏమైనా పెంచుకున్నారా లేదా తెలుసుకోవాలంటే విషయంలోకి వెళ్ళాల్సిందే

కథేమిటి?

       అధికబరువుగల పెళ్ళికాని అమ్మాయి సౌందర్య (అనూష్కా) ని చిన్నప్పటి నుంచే తండ్రి ( రావు రమేష్) ముద్దుగా పెంచుకుంటాడు. బరువు చూసుకునే మిషన్ మీద ఈమె బరువుకన్నా, ఆ కార్డు మీద వుండే అదృష్టాన్ని చూసుకోవడానికే ఎక్కువ ఆసక్తి కనబరుస్తుంది తండ్రి నేర్పిన అలవాటు పుణ్యామా అని. చిన్నప్పుడే తండ్రి చనిపోయి, తాత(  గొల్లపూడి), తల్లి ( ఊర్వశి) ల పెంపకంలో అంతే అల్లారు ముద్దుగా పెరుగుతుంది. తల్లి డబ్బావేర్ అనే ప్లాస్టిక్ కంటెయినర్స్ ఏజెన్సీ నిర్వహిస్తూంటుంది. ఒక తమ్ముడు యాహూ ( భరత్) అనే వాడుంటాడు. సౌందర్య బాగా తిండి పోతు కావడంతో తాత అందించే జిలేబీలూ లడ్డూలూ అడ్డం గా లాగించేస్తూ మరింత లావెక్కిపోతుంది. తనెలా వుందో అలాగే హేపీగా వుంటుంది తప్ప,  ఎవరి కోసమో లావు తగ్గే మాటే లేదని డిక్లేర్ చేసుకుని బతికేస్తూంటుంది. పెద్దయ్యాక బట్టలు తొడగాలంటే ఆమెతో మరో ఇద్దరూ కలిసి కుస్తీ పట్టాల్సిందే.  అంత  లావెక్కి పోయి ఉంటుందన్న మాట. ఒక చైనీస్ రెస్టారెంట్ లో పని చేస్తూంటుంది. అక్కడ జ్యోతి అనే ఇంకో అమ్మాయి పని చేస్తూంటుంది. ఈమె తను స్లిమ్ గా తయారై మిస్ ఇండియా పోటీల్లో  పాల్గొనాలని ఆ తయారీలో వుంటుంది. ఇటు ఇంటి దగ్గర సౌందర్యకి ఎన్ని సంబంధాలు వచ్చినా లావు కారణంగా వెనక్కి వెళ్లి పోతూంటాయి. ఎన్నారైకిచ్చి గొప్పగా పెళ్లి చేయాలన్న ఆశలు తల్లికి నెరవేరక విసిగి పోతుంది. అలాటిది అభి ( ఆర్య) అనేవాడితో ఇంకో సంబంధం  వస్తుంది. చూడగానే తిరస్కరిస్తాడతను. ప్రతీసారీ మీ అబ్బాయిలేనా, ఈసారి నేను  రిజెక్ట్ చేస్తానని అంతరి ముందూ అభిని తనే తిప్పి కొట్టేస్తుంది  సౌందర్య. 

        అభి ఒక డాక్యుమెంటరీలు తీసే డైరెక్టర్. క్లీన్ ఇండియా అనే నినాదంతో  దేశంలో టాయిలెట్ల పరిస్థితి మీద డాక్యుమెంటరీలు తీస్తూంటాడు. అలా తిరిగి ఓ పెళ్ళిలో ఇద్దరూ కలుసుకుంటారు. ఫ్రెండ్స్ గా  ఉందామని నిర్ణయించుకుంటారు. ఇంతలో లండన్ నుంచి సిమ్రాన్ ( సోనాల్ చౌహాన్)  అనే సెక్సీ సోషల్ వర్కర్ వచ్చి అభి తో జాయిన్ అవడంతో సౌందర్యకి  జెలసీ పుడుతుంది.

        ఇక ఇంటిదగ్గర తల్లితో సౌందర్యకి ఒత్తిడి పెరిగిపోతుంది. పెళ్లి కుదరాలంటే బరువు తగ్గక్క తప్పదని తల్లి తేల్చి చెప్పేస్తుంది. సౌందర్య కుమిలిపోతుంది. బరువు తగ్గడానికి సత్యానంద్ ( ప్రకాష్ రాజ్) నడిపే  సైజ్ జీరో ఎక్స్ ప్రెస్ వెయిట్ రిడక్షన్ క్లినిక్ లో చేరుతుంది. అక్కడున్న ఫ్రెండ్ జ్యోతికి ఆ ట్రీట్ మెంట్ వికటించి కిడ్నీలు పాడవుతాయి. దీనికి సౌందర్య రియాక్ట్  అయి క్లినిక్ మీద తిరుగుబాటు ఉద్యమం చేపడుతుంది- లావు తగ్గిస్తామని ఇలాటి క్లినిక్కులు చేస్తున్న మోసాల్ని బయటపెట్టడం ఉద్దేశంగా, మరో వైపు జ్యోతి చికిత్సకి ఫండ్ రైజ్ చేసే కార్యక్రమంగా ఉద్యమిస్తుంది..

ఎలావుంది కథ

   ఇంకా మూస కథలు వెల్లువెత్తుతున్న కాలంలో  ఒక నావెల్టీ వున్న ఐడియాని ప్రయత్నించారనుకుంటే ఇదీ తప్పులో కాలేసింది. ఐడియా దగ్గరే అడ్డం తిరిగి పడింది. మార్కెట్ లో దుస్తుల సైజులో అతి చిన్న సైజు డ్రెస్ కి అమెరికాలో ప్రాచుర్యంలో కొచ్చిన కొత్త పదం ‘సైజ్ జీరో’. ఈ ‘సైజ్ జీరో’ బ్రిటన్ లోని సైజ్ 4 తో సమానం. యువతులకైతే సరీగ్గా 31- 23- 32 గా కొలతలు వుంటాయి. మోడలింగ్ రంగంలో ఈ స్లిమ్ నెస్ ని డిమాండ్ చేస్తారు. మితిమీరి సన్నబడే  ఈ సైజ్ జీరో ఫిగర్ క్రేజ్ ప్రమాదకరం గా పరిణమించి, ఒక మోడల్ కూడా  మరణించడంతో, కొన్ని దేశాల్లోని ఫ్యాషన్ షోల్లో అలాటి సైజ్ జీరో మోడల్స్ ని నిషేధించారు. ఈ సైజ్ జీరో ఫిగర్ కోసం సన్నబడే ప్రోగ్రామ్స్ ని వైద్య నిపుణులు వ్యతిరేకిస్తున్నారు. దీంతో చాలా ఆరోగ్య సమస్యలు వస్తాయని. తర్వాత ప్రెగ్నెన్సీలో తీవ్ర పరిణామాలుంటాయనీ  హెచ్చరిస్తున్నారు. 

        ఇదీ పాయింటు సైజ్ జీరో గురించి. ఆరోగ్యానికీ, వీలయితే ప్రాణాలకీ ముప్పు తెచ్చే అవకాశమున్న ఈ ప్రమాకర సైజ్ జీరో మోజుని  తెలిసో తెలీకో గ్లామరైజ్ చేస్తూ, ప్రేక్షకుల్ని తప్పుదోవ పట్టించే కథ తయారు చేశారు దీనిమీద. సైజ్ జీరో  అనే పదం టైటిల్ కి స్టయిలిష్ గా, ట్రెండీ గా వుందనిపించిందేమో, ఇక దాన్ని  పెట్టేసుకుని అర్ధంపర్ధం లేని కథ అల్లేసుకున్నారు. చెప్పాల్సింది ఒకటైతే, ఇంకేవేవో చెప్పుకుపోయారు...ఒక్క మాటలో ప్రేక్షకులకి మిస్ ఇన్ఫర్మేషన్ ఇస్తూ మిస్ ఫైర్ అయిన కథ ఇది! ఆడియెన్స్ కనెక్ట్ కి ఆమడ దూరంలో ఉండిపోయిన అబ్నార్మల్ సృష్టి!

ఎవరెలా చేశారు 

       అధికబరువున్న అమ్మాయి పాత్ర కోసం అనూష్కా రిస్కు చేసి బాగా లావెక్కినప్పటికీ  గ్లామరస్ గానే కన్పిస్తుంది. దాదాపు అన్ని సీన్లలో కన్పించే ఈమె వల్ల సినిమాకి ఒక లుక్ అయితే వచ్చింది,  కానీ యూత్ అప్పీల్ కి ఎంతో అవసరమున్న రోమాంటిక్ ప్లేకి - అదీ సెకండాఫ్ లో అయితే ఏమాత్రం చోటివ్వని పాత్ర చిత్రణ కావడంతో, ప్రేక్షకులు నిరుత్సాహ పడే అవకాశం ఎక్కువై పోయింది. పాత్రచిత్రణ అభాసుపాలైనా, నటనలోమాత్రం  ఏ లోటూ రానివ్వకుండా బాగా కష్టపడింది. కానీ ఆ కష్టమంతా పాత్రలో విషయం లేకపోవడం వల్ల, ఉన్న విషయం అయోమయంగా వుండడం వల్లా   వృధాపోయింది. ఒకటి జరగాల్సింది : ఈ కథ చెప్పిన దర్శకుడికి అనూష్కా ఒకేఒక్క  ప్రశ్న వేసి వుంటే అన్నీ చక్కబడేవి - ‘ఇంత చెప్పారు, ఇంతకీ ఈ కథలో నా పాత్ర అసలేం  కోరుకుంటోందో  కాస్త చెప్పగలరా?’ అన్న బేసిక్ క్వశ్చన్! 

        పాత్రల మీద, పాత్రచిత్రణల మీదా అవగాహన లేకుండా స్టార్లు సినిమాల్ని ఒప్పేసుకుంటున్నంత కాలం  ఇలాగే వుంటాయి ఫలితాలు. 

      
        ఇక తమిళ స్టార్ ఆర్య చేయడానికి ఏమీ లేదు ఇందులో.  సెకండాఫ్ కూడా సగం గడిచేవరకూ అనూష్కాతో అతడికి రోమాన్సే  లేకపోవడం తో పాత్రకి పెద్దగా పనిలేకుండా పోయింది. కథకి ఉపయోగపడని తన డాక్యుమెంటరీ ట్రాకుతో సబ్ ప్లాట్ లో ఉండిపోవాల్సి వచ్చింది. సెకండాఫ్ లో అనూష్కా ఉద్యమం చేపట్టినప్పుడు, ఆ డాక్యుమెంటరీ కూడా వదిలేసి ఆమెకోసం వీడియోలు తీయడంలో పడిపోతాడు. 

        ఇతర పాత్రల్లో కాస్త  ఆకట్టుకునేది ఒకప్పటి తమిళ హీరోయిన్ ఊర్వశి మాత్రమే.  కూతురి పెళ్ళికోసం స్ట్రగుల్ చేసే తల్లి పాత్రలో, అదీ తమిళ అయ్యర్ కుటుంబం నుంచి వచ్చిన స్త్రీగా సినిమాకి ఒక కొత్త ఫ్లేవర్ ని  తీసుకొచ్చింది. ఇక ప్రకాష్ రాజ్ అయితే మహాకవుల సూక్తులు వల్లిస్తూ విలనీ పండించడానికి విఫలయత్నం చేశాడు. అలీ, పోసానిలు నామ్  కే వాస్తే వున్నారు.

        కీరవాణి సంగీతంలోని పాటలు క్యాచీగా ఏం లేవుగానీ,  చివరి పాట  పిక్చరైజేషన్ వల్ల హైలైట్ అయ్యింది. నీరవ్ షా ఛాయాగ్రహణం, ఆనంద్ సాయి కళా దర్శకత్వం సినిమాకి వన్నె తెచ్చాయని చెప్పుకోవచ్చు.

        ఇక ప్రకాష్ దర్శకత్వం గురించి చెప్పుకోవాలంటే చాలా బలహీనం. అపజయం పాలయిన మొదటి సినిమా అనుభవం నుంచి నేర్చుకున్నదేమీ లేనట్టే కన్పిస్తోంది. ఆయన బలహీనత బలహీన స్క్రిప్టులే! స్క్రిప్టుకి ఏమేం వుంటే బలంగా వుంటుందో బేసిక్స్ కూడా తెలీనట్టు కన్పించడం ఆయన ప్రత్యేకతేమో! ఆల్ ది బెస్ట్!

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

        ఈ సినిమాని అపహాస్యం పాల్జేసింది యాక్టింగ్ కాదు, కెమెరా వర్క్ కాదు, ఆర్ట్ డైరెక్షన్ కాదు, మ్యూజిక్ కూడా కాదు, ఇంకేదీ కాదు- కేవలం రచన, దర్శకత్వాలే!

        ముందు రచన బావుంటే దర్శకత్వం దానికదే బలపడుతుంది. రచనే బావుండక పోతే ఎంత గొప్ప దర్శకుడైనా, యాక్టర్లైనా, కెమెరామాన్ అయినా, ఆర్ట్ డైరెక్టరైనా, మ్యూజిక్ డైరెక్టరైనా ఇంకెవరైనా - సినిమాని నిలబెట్టలేరు. ఒక్క చెత్త రచన దెబ్బకి వీళ్ళందరి శ్రమా బూడిదలో పోసిన పన్నీరవుతుంది. మృతదేహానికి అలంకరణ చేసిన చందాన సినిమా తయారవుతుంది. 

        ఒక మృతప్రాయమైన రచనకి అందరూ కలిసి చేతనైన డెకొరేషన్ చేశారు ఇక్కడ.

        ఐడియా, దాని విస్తరణ, విస్తరణకి డైనమిక్స్,  స్ట్రక్చర్ లేకపోవడం, బిగినింగ్ ని బారెడు సాగదీయడం, ట్రీట్ మెంట్ లో ఫోకస్ కోల్పోయి స్క్రీన్ ప్లే మధ్యకి ఫ్రాక్చర్ అవడం, సెకెండాఫ్ సిండ్రోమ్  సుడిగుండంలో పడిపోవడం, ట్రీట్ మెంట్ లో మళ్ళీ స్టార్ట్ అండ్ స్టాప్ టెక్నిక్, క్యారక్టర్ కంటే ప్లాట్ కే ప్రయారిటీ ఇవ్వడం, ప్లాట్ ( కథనం) నడిపిన క్యారక్టర్ పాసివ్ గా తయారవడం, సస్పెన్స్ లోపించడం, టైం అండ్ టెన్షన్ - క్యారక్టర్ గ్రాఫులు ఐపు లేకుండా పోవడం, ప్రాబ్లం సెటప్ ప్రాధాన్యాన్ని గుర్తించక దాన్ని ఆషామాషీగా తయారు చేయడం, దాంతో ప్రాబ్లం సెటప్ లో ఎమోషన్, గోల్, ఫోర్ షాడోవింగ్ ల జాడ లేకపోవడం, ఈ రచన ద్వారా అసలేం చెప్పాలను కుంటున్నారో అసలే తెలీకపోవడం- ఇన్ని తప్పులతడక లున్నాయి ఈ రచనలో! 

        ఇవన్నీ కలిసి ‘సైజ్ జీరో’ రచనని జీరో బ్యాలెన్స్ కథగా తయారు చేశాయి.

        రీఛార్జికి అవకాశంలేని రిలీజ్.

        రిలాప్స్.
                                                                  ***
        1. ఐడియా : ‘సైజ్ జీరో’ టైటిల్ తో కథ అనుకున్నప్పుడు ఆ సైజ్ జీరో కాన్సెప్ట్ అసలేంటో వివరించాలి. కానీ అనూష్కా పాత్ర లావు తగ్గే ప్రయత్నానికే  అన్నట్టుగా దీన్ని టైటిల్ గా  పెట్టేశారు. ఆమె సైజ్ జీరో కి తగ్గితే ఏ ప్రమాదాలు పొంచి ఉంటాయో తెలుసుకోలేదు. సైజ్ జీరోకి తగ్గడాన్ని ఆమె పాత్ర ద్వారా గ్లామరైజ్ చేసి ప్రేక్షకులకి ఏ సంకేతాలు పంపుతున్నారో కూడా గమనించ లేదు.  ప్రకాష్ రాజ్ నడిపే క్లినిక్ కి సైజ్ జీరో పేరు పెట్టారు. ఆ క్లినిక్ మీద హీరోయిన్ ధ్వజమెత్తితే, అతను  సైజ్ జీరోకి తగ్గించడంలో అక్రమాలకి పాల్పడుతున్నందుకు  కాకుండా, అసలు సైజ్ జీరో కాన్సెప్టే మన దేశానికి వద్దనే విధంగా ధ్వజమెత్తి వుండాలి. 

        2. విస్తరణ, విస్తరణకి డైనమిక్స్, స్ట్రక్చర్ లేకపోవడం : బిగినింగ్ లో కథా విస్తరణలో చీటికీ మాటికీ హీరోయిన్ కి పెళ్లి సంబంధాల సీన్లతో నిండిపోయింది. దీంతో కథ ఎక్కడేసిన గొంగళిలా తయారయ్యింది. పైగా ఈ పెళ్లి సంబంధాల సీన్లు  వైవిధ్యం లేక అన్నీ ఒకేలా వున్నాయి. ఒక్కసారయినా కౌంటర్ సిట్యుయేషన్ ని క్రియేట్ చేసి డిఫరెంట్ కామెడీని ఎలివేట్ చేయలేదు. ఆ లావు పాటి హీరోయిన్ కి,  లావుపాటు అబ్బాయి పెళ్లి చూపుల కొస్తే ఏమవుతుంది?- అన్న బ్రెయిన్ టీజర్ ని వదల్లేదు.  

        మొదలెట్టిందే పెళ్లి సమస్యతో ఎత్తుకుని ఇంటర్వెల్ దాకా పెళ్లి చూపుల ఎపిసోడ్లే వేయడం తో ఫస్టాఫ్ అంతా పాత వాసన కొట్టేట్టు తయారయ్యింది. అంతరించిపోయిన  బాల్య వివాహాల సాంప్రదాయం దర్శకుల నరనరాన జీర్ణించుకు పోయినట్టుంది. కథల్లో ఆడపిల్ల ( హీరోయిన్) కనపడితే చాలు, ఆమెకి ఇంకే జీవితాన్నీ స్వేచ్చనీ ఇవ్వకుండా పెళ్లి చేసిపడెయ్యాలని వెంట పడతారు. ఇదో రకమైన మోరల్ పోలీసింగో, సైకలాజికల్ ప్రాబ్లమో! ప్రారంభం నుంచే హీరోయిన్ ని పెళ్లి చట్రంలో ఇరికించేసి, అప్పుడే పరాయిదనే భావం కల్గిస్తే  ప్రేక్షకులు ఎంజాయ్ చేసేదెలా? యూత్ అప్పీల్ ఏముంటుంది అప్పుడే  పెళ్లి కాబోయే హీరోయిన్ తో? శుభ్రంగా నగర జీవితాన్ని అనుభవిస్తున్న, తన లావుతనం తనదీ అన్న కేర్ ఫ్రీ తనంతో వున్న హీరోయిన్ని- అదీ అనూష్కా లాంటి బిగ్ ఫాలోయింగ్ వున్న స్టార్ ని- లవ్ లోనే పడెయ్యాలి, లావుతనంతో రోమాన్స్ లో సమస్యలే చూపించి ఫన్ క్రియేట్ చేయాలి, తన స్థూల కాయానికి ఏ రాకుమారుడు వస్తాడోనన్న డ్రీమ్స్ చూపిస్తూ,  వాస్తవంలో దీనికి వ్యతిరేకమైన ఒకటీ రెండు పెళ్లి చూపులు వేస్తే,  అప్పుడు కథనానికి డైనమిక్స్ వస్తాయి. మరో వైపు ఆమె పనిచేసే రెస్టారెంట్ లో ఆమె స్థూలకాయం ఎలా సమస్య అయ్యిందీ చూపించు కొస్తే కూడా కథనానికి చైతన్యం వస్తుంది. రెస్టారెంట్ లోనే ఏ కృష్ణుడు లాంటి లావుపాటి హీరో ప్రేమ ప్రయత్నాలో చూపించినా విస్తరణ పరవళ్ళు తొక్కుతుంది. 

       ఇంటర్వెల్ వరకూ విస్తరించిన ఈ  బిగినింగ్ విభాగం లో ఏ డైనమిక్సూ లేకుండా, కనీసం సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితులనీ చూపించకుండా,  చప్పగా వెళ్ళిపోవడంతో స్ట్రక్చర్ కే  ఎసరు వచ్చింది. పెళ్లి చూపుల కొచ్చి టాయిలెట్ లో కూర్చుని ఎంతకీ బయటికి రాని హీరో ఎంట్రీ సీను ఇంకా నీరసమైన, చీప్ టేస్టు సీను. టాయిలెట్ కామెడీ అంటారు దీన్ని. నీటైన కథల్లో ఏ వికారాలూ లేని నీటైన కామెడీనే చూపించాలి కదా? పెళ్లి చూపుల్లో ఇద్దరూ మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్  చేసుకుని పరస్పరం తిరస్కరించుకోవడం ఒక కీలక మైన ఘట్టం. తెలివిగల రచయితకి/దర్శకుడికి  ఆడుకోవడానికి స్ట్రక్చర్ ని ఏర్పరచే  ఇంతకంటే టర్నింగ్ పాయింట్ దొరకదు. దీన్ని కూడా తెలుసుకోక పోవడం వల్ల మున్ముందు కథా విస్తరణ అంతా అగమ్యగోచరంగా తయారయ్యింది. ఏ పెళ్లి చూపులప్పుడు కూడా కథలో ఏమీ జరక్కపోతే కథా విస్తరణ ఎందుకోసం?  ఇక హీరో వచ్చాక కూడా అదే నస పెడితే ఆ హీరో కూడా కథకి పనికి రాకుండా పోడా? అదేజరిగిందీ కథలో. 

           హీరోయిన్ కి ఒక ప్రత్యర్ధి పాత్ర ఎవరు? ఎలాగైనా ఆమె పెళ్లి చెయ్యాలని  తిప్పలు పడే ఆమె తల్లి. అలాటి తల్లినే బురిడీ కొట్టిస్తూ హీరోయిన్ హీరోతో మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ చేసుకోవడం ఒక తుంటరి చర్య. కథలో ఏ చర్య కూడా వృధా పోదు. పోతే  సెటప్ కీ- పే ఆఫ్ కీ లంకె లేక అసంతృప్తి పుడుతుంది ప్రేక్షకులకి. ప్రతి చర్యకీ దాని పరిణామాలుంటాయి. తల్లికి తెలీని ఈ ‘హిడెన్ ట్రూత్’ అనే ఎలిమెంట్ ని బేస్ చేసుకుని ఇక్కడే సమస్యని ఏర్పాటు చేయవచ్చు. ఈ మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ సంగతి బయట పడితే ఆ తల్లి ఏం చేస్తుంది? ఇలాటి అర్జెన్సీని, ఇలాటి ఒక టెన్షన్ నీ క్రియేట్ చేస్తూ, కథలో చూపించినట్టుగా - ఆ మరో పెళ్లి చూపులకెళ్ళొచ్చు.  ఈ పెళ్లి చూపులు కూడా హీరోయిన్ లావు కారణంగానే విఫలమైనట్టు అదే రికార్డు వేశారు. ఇక  లావు తగ్గాల్సిందే నని తల్లి పట్టుబట్టడం చూపించారు. ఇంతాలస్యంగానా ఈ మాట చెప్పడం? దీంతో తన ఇష్టానికి వ్యతిరేకమైన ఈ పనికి మనస్కరించక హీరోయిన్ ఏడ్వడంతో ఇంటర్వెల్ కొచ్చారు. 

        కనీసం ఈ పెళ్లి చూపులప్పుడైనా మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ తో తల్లిని మభ్యపెడుతున్న హీరోయిన్ కి గుణపాఠం లాంటి అనుభవం ఎదురవ్వాలి కదా? అంటే, ఈసారి పెళ్లి చూపుల కొచ్చినవాడు ఇద్దరు పిల్లలున్న ఏ భార్య చనిపోయిన వాడో అయ్యుంటే, అదేమని హీరోయిన్ నిలదీస్తే, ‘పిప్పళ్ళ బస్తాలా వున్నావ్, ఇంకెవ డొస్తాడే నీకు?’-  అని అతను తీవ్రంగా హర్ట్ చేస్తే - నా లావు నా ఇష్టమని తెగ తినేస్తూ ఎంజాయ్ చేస్తున్న హీరోయిన్ కి - ఇంతకంటే ఎదురు దెబ్బ లేదు, కనువిప్పు లేదు. మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ తో  తల్లిని మభ్య పెట్టినందుకు ఇక శాస్తి జరగడం మొదలయ్యింది- ‘ నెలరోజుల్లో నన్ను చేసుకునే వాడు వస్తాడు చూడు’ అని వాడితో ఛాలెంజి చేసి బరువు తగ్గడానికి తనే నిర్ణయం తీసుకుంటే కథకి చాలా ప్లస్ అవుతుంది. ఎలాగంటే ఇంటర్వెల్లో  తన తప్పు తెలుసుకున్న పాత్ర ఆ మేరకు మారేందుకు చేసే స్ట్రగుల్ తో, రక్తమాంసాలున్నపాత్ర అయి సానుభూతి సంపాదించుకుంటుంది. అంతేగాక, క్లయిమాక్స్ లో ముందుగా  తన తప్పుని సరిదిద్దుకుంటే తప్ప గోల్ ని సాధించ లేని చిక్కుల్లో పడుతుంది. (The first thing that should happen at the midpoint or the Ordeal is that someone (generally the antagonist) should hold up a mirror to the hero and make them aware of their flaw – typically in none too subtle terms. In doing this, it should be clear that the hero CANNOT continue towards their goal without addressing this flaw. Eg. ‘Tootsie’, ‘Dead Poets Society’, ‘An Officer and a Gentleman’, and  ‘Brokeback Mountain’ etc - Allen Palmer )

        ఇక బరువు తగ్గాలని తల్లి పట్టుబట్టడం కాదు- దీనివల్ల హీరోయిన్ గోల్ లో ఎమోషన్, ఛాలెంజ్ లాంటి యాక్టివ్ పాత్ర ఎలిమెంట్స్ పుట్టుకురావు. సినిమాలో చూపించినట్టు బరువు తగ్గాలా!- అని పాసివ్ గా హీరోయిన్ ఏడుపే మిగులుతుంది. 

        ఇక మిడిల్ విస్తరణ చుక్కాని లేని నావ అయింది. తల్లి తీసికెళ్ళి ప్రకాష్ రాజ్ క్లినిక్ లో జాయిన్ చేస్తుంది. అంతలో ఆ క్లినిక్ లో హీరోయిన్ ఫ్రెండ్ జబ్బున పడుతుంది. అతనిచ్చిన మందుల వల్ల ఆమె కిడ్నీలు పాడయ్యాయి. దీంతో ప్రకాష్ రాజ్ మీద హీరోయిన్ తిరుగు బాటు చేయడం, ఫ్రెండ్ కి చికిత్స కోసం వూరు మీద పడి ఫండ్ రైజింగ్ కి ప్రోగ్రాములు చేయడం , ప్రకాష్ రాజ్ ప్రమోషనల్ వీడియోకి పోటీగా తనూ ఓ ప్రమోషన్ వీడియో తీసి రిలీజ్ చేయడం, ప్రకాష్ రాజ్ క్లినిక్ గురించి ప్రజలకి ఎవేర్ నెస్  కల్గించడం కోసం సైకిల్ ర్యాలీలు నిర్వహించడం, పివిపి స్పోర్ట్స్ సంస్థ ( ఈ సినిమా తీసిన సంస్థకి చెందినదే)  స్పాన్సర్ చేసేందుకు ముందుకు రావడం, మరో వైపు మురికి వాడల్లో ఆర్య డాక్యుమెంటరీ తీసే సీన్లు, అతను వచ్చేసి హీరోయిన్ ప్రోగ్రాములకి వీడియోలు తీయడం, తనతో ఉంటున్న సోనాల్ చౌహాన్ తో ప్రేమలో పడ్డం, ఆర్య మీద ప్రేమ పుట్టిన హీరోయిన్ డిసప్పాయింట్ అవడం, ఇంతలో పివిపి స్పోర్ట్స్ యజమాని అడవి శేష్ హీరోయిన్ కి క్లోజ్ అవడం, హీరోయిన్ అతడి వైపు మొగ్గడం... ఇలా ఇలా హీరోయిన్ బరువు తగ్గే కథకాస్తా - రకరకాల యాడ్స్ ఫిలిమ్స్ లా, మ్యూజిక్ వీదియోల్లా, ఆఖరికి పివిపి సంస్థ ప్రమోషనల్ వీడియో గా కూడా మారిపోయి కూర్చుంది!

        ఎండ్ కొచ్చేసి, ప్రకాష్ రాజ్ ని ఓడించిన హీరోయిన్ ఫ్రెండ్ ఆపరేషన్ కూడా జరిపించి తను అడవి శేష్ తో పెళ్ళికి సిద్ధ పడ్డం, ఆ పెళ్ళిలో ఆర్య వచ్చేసి ప్రేమిస్తున్నట్టు చెప్పడం అనే ముక్కోణ  వ్యవహారంతో కాస్సేపు విసిగించి  ముగింపుకి ..

        ఇలా మొదట్నించీ స్ట్రక్చర్ అనే యాంగిల్ లో కథ ఆలోచించక పోవడంతో విస్తరణ అడ్డగోలుగా సాగి గజిబిజిగా తయారయ్యింది. సింపుల్ గా అనుకుంటున్న ఐడియాకి నాల్గు పేజీల సినాప్సిస్ రాసుకున్నా కథ అతుకుల బొంతలా వుందని ఆ దశలోనే తెలిసిపోయేది. లేదా ఓ అయిదు నిమిషాలు అనుకున్న కథ నేరేషన్ ఇచ్చుకున్నా ఆ కథే నోటికి అడ్డం పడుతూ ఆగిపోయేది. ఇవేమీ చేయకుండా నేరుగా వన్ లైన్ ఆర్డర్ వేసేసినట్టుంది. బాగా అనుభవముంటే తప్ప ఇలా చేయడం కష్టం. ముందు బ్లూ ప్రింట్ లాంటి సినాప్సిస్ వుంటే లైన్ ఆర్డర్ ని  అది గైడ్ చేస్తుంది. సీన్లు ఒక ప్రొగ్రెషన్ తో అందమైన మాలిక లా వస్తాయి. లేదంటే ముక్కల్ని ఏరి వెల్డింగ్ చేసినట్టు సమన్వయం లేని అతుకుల బొంతలా ఇలా తయారవుతుంది కథ.  

                                                     ***

3. బిగినింగ్ ని బారెడు సాగదీయడం : ఒక్కో పెళ్లి చూపులు జరుగుతోంటే ఇక్కడ టర్నింగ్ వస్తుందేమో, అక్కడ టర్నింగ్ వస్తుందేమో నని ఆశగా చూడం తప్ప ఏమీ జరగదు. హీరో వచ్చాక కూడా ప్రాబ్లం ఏర్పాటు కాదు. గంటంపావు సేపూ ఇంటర్వెల్ వరకూ విషయం లేకుండా నడిపించేసి, అక్కడ సడెన్ గా తల్లి చేత  ఇక బరువు తగ్గాల్సిందే నని అన్పించి బిగినింగ్ ముగించారు. దీంతో ఈ గంటంపావు సేపూ చూపించిందేమిటా అన్న ప్రశ్న మిగులుతుంది.        కథలోకి వెళ్ళకుండా బిగినింగ్ ని ఇంత  సాగదీయడం వల్ల మిడిల్ స్కోపు తగ్గిపోయే పరిస్థితి ఏర్పడింది. మిడిల్ కిచిడీ అయిందనేది వేరే విషయం. చివరికి తేలిందేమిటంటే- స్ట్రక్చర్ స్పృహ వుండని పాత ధరణిలో ఫస్టాఫ్- సెకండాఫ్ బాపతు స్క్రీన్ ప్లేగా దీన్ని సెట్ చేసుకున్నారు. అంటే కథ పుట్టించకుండా బిగినింగ్ నే ఇంటర్వెల్ దాకా బారెడు  సాగదీసి, ఇంటర్వెల్లో  ఉన్నట్టుండి ప్రాబ్లం పెట్టుకుని,  సెకండాఫ్ లో కథలో కెళ్ళే తరహా అన్న మాట. సాంకేతికుల నుంచి అన్నీ ఆధునికమైన ప్రొడక్షన్ విలువల్ని డిమాండ్ చేసి మరీ రాబట్టుకుంటూ, తాము రాసుకునే స్క్రిప్టుని మాత్రం ఇంత కాలం చెల్లిన విధంగా ఎలా తయారు చేసుకోవడంలోనే వాళ్ళు మజా అనుభవిస్తారు. 

                                                ***
4. ట్రీట్ మెంట్ లో ఫోకస్ కోల్పోయి స్క్రీన్ ప్లే మధ్యకి ఫ్రాక్చర్ అవడం : ఇంటర్వెల్ దగ్గర లావుతగ్గాలని సంకల్పించుకున్న కథ మరేమయ్యిందో ఏమో సెకండాఫ్ లో, అంటే మిడిల్ విభాగంలో,  ఫోకస్ కోల్పోయి క్లినిక్ మీద  పోరాటం, ఫ్రెండ్ కోసం ఆరాటం వగైరా వగైరా వేర్వేరు కథానికలుగా మారిపోవడంతో- స్క్రీన్ ప్లే మధ్యకి ఫ్రాక్చర్ అయ్యింది. లావు తగ్గడం హుష్ కాకీ అయి, ఏ స్థూలకాయంతో పెళ్ళికి తయారైంది హీరోయిన్. ప్రధానం గా సినిమా నడ్డి విరిచింది ఈ ఫ్రాక్చరే. ఒక కథ మొదలెట్టి ఇంకేవో కథానికలు ఎలా చెప్తారసలు? 

5. సెకెండాఫ్ సిండ్రోమ్ సుడిగుండంలో పడిపోవడం : ఫస్టాఫ్ లో ప్రాబ్లం ఏర్పాటు చేశాక దాంతో ఎలా కొనసాగాలో స్పష్టత లేకపోవడం సెకండాఫ్ సిండ్రోం కి దారి తీస్తుంది. అంటే సెకండాఫ్ కథ నడపడం చేతగాక పోవడం. బరువు తగ్గాలన్న పాయింటుతో ఫస్టాఫ్ ముగించారు, కానీ సెకండాఫ్ ఈ పాయింటుతో ఎలా రన్ చేయాలో స్పష్టత లేకపోవడంతో, ఆ పాయింటుని వదిలేసి క్లినిక్ అక్రమాల్ని ఎత్తుకున్నారు. తల్లి పెళ్లి  ప్రయత్నాల్ని గాలికి వదిలేశారు. ఇలాటి సెకండాఫ్  సిండ్రోమ్  బాధిత సినిమాలుగా ‘దొంగోడు’, ‘ధమ్’, ‘తేరేనామ్’, ‘హవా’, తాజాగా ‘జ్యోతిలక్ష్మీ’ వంటి అట్టర్ ఫ్లాపులు ఆల్రెడీ వుండగా, ఈ లిస్టులో ‘సైజ్ జీరో’ కూడా చేరిపోయింది. ఇన్ని ఉదాహరణలు కన్పిస్తూండగా మళ్ళీ పొరపాటు ఎలా చేశారంటే,  ఏ సినిమా ఎందుకు హిట్టవుతోందో, ఎందుకు ఫ్లాపవుతోందో శాస్త్రీయ విశ్లేషణ చేసుకోవడం ఎక్కడుంది? శాస్త్రీయ విశ్లేషణ లేకుండా  నిర్మాతల డబ్బు పాడు చేస్తూ ఫీల్డులో కొనసాగేందుకు అన్ ఫిట్ అవుతారని తెలుసుకోవడం ఎక్కడుంది?

6. ట్రీట్ మెంట్ లో మళ్ళీ స్టార్ట్ అండ్ స్టాప్ టెక్నిక్ :  సెకండాఫ్ లో క్లినిక్ మీద పోరాటం ఎపిసోడ్, ఫ్రెండ్ కోసం ఫండ్ రైజింగ్ ఎపిసోడ్, ప్రజలకి అవగాహన కోసం స్పోర్ట్స్ ఈవెంట్  ఎపిసోడ్ ..ఇలా కన్పించిన సమస్యల్లా ఎత్తుకుంటూ ఎపిసోడ్లమయంగా చెప్పుకుపోవడంతో, మొత్తం కథనం డాక్యుమెంటరీలకి పనికొచ్చే స్టార్ట్ అండ్ స్టాప్ టెక్నిక్ బారిన పడింది. ఒక సమస్య ఎత్తుకోవడం, దాన్ని పరిష్కరించడం, ముగించడం; మళ్ళీ ఇంకో సమస్య ఎత్తుకోవడం, దాన్ని పరిష్కరించడం, ముగించడం... ఇలా సినిమా అంటే కథల సంపుటి కాదు, అలా వుంటే ఎవ్వరూ చూడరు. సినిమా అంటే ఒకే పెద్ద కథ , అందులో ఒకే సమస్య,  దాంతో పోరాటం, పరిష్కారం, అంతే.  వెళ్లి వెళ్లి ఏమాత్రం తెలుసుకోక ఈ టెక్నిక్ ని పెట్టుకుని ‘టైగర్ హరిచంద్ర ప్రసాద్’, తమిళ డబ్బింగ్ ‘సిటిజన్’, ‘ఆటోనగర్ సూర్య’ లాంటివి తీసి భారీగా చేతులు కాల్చుకున్నారు. ఎంతో అనుభవజ్ఞుడైన స్టీవెన్ స్పీల్బెర్గ్  సైతం ఈ ఎపిసోడిక్ స్ట్రక్చర్ కి పాల్పడ్డం తో 2001  లో ఆయన తీసిన  ’వార్ హార్స్’ ఫ్లాపయ్యింది.

స్టార్ట్ అండ్ స్టాప్ ఎపిసోడిక్ స్ట్రక్చర్ 

7. క్యారక్టర్ కంటే ప్లాట్ కే ప్రయారిటీ ఇవ్వడం : కథ పాత్రని నడిపిస్తుందా? పాత్రే కథని నడిపించాలా? ప్రాథమిక జ్ఞానం వున్న వాళ్లెవరైనా రెండోదే చేస్తారు. ఈ ప్రాథమిక నాలెడ్జి లేకపోవడం వల్లే  అధిక సంఖ్యలో దర్శకులు, రచయితలూ కథతోనే పాత్రని నడిపిస్తూ ఎడాపెడా పాసివ్ పాత్రల్ని చేతులారా క్రియేట్ చేసుకుంటూ, అట్టర్ ఫ్లాప్స్ ఇచ్చి మీసాలు మెలేస్తున్నారు- జ్ఞాన రాహిత్యం జిందాబాద్ అంటూ.  పాత్రే కథని నడిపిస్తే అది యాక్టివ్ పాత్ర అవుతుంది. అప్పుడు  కథ దారిలో వుంటుంది. ఇన్నేళ్ళూ గడిచినా ఎంతకీ ఈ యాక్టివ్- పాసివ్ తేడాలు తెలీక పోవడంతో,  ఈ దశాబ్దంన్నర కాలంగా వందల్లో అట్టర్ ఫ్లాప్స్ అయి  కూర్చున్నాయి. పాత్రని పట్టుకుని కథ చేస్తే అది తప్పకుండా మాట వినదు. తనేం చేయాలో తనే  చేసుకు పోతుంది. ఇందుకు ఇష్టపడని పాత్ర సృష్టికర్తలు, దాన్ని కుదేలు చేసి దాని కోసం తామే కథ నడపబోతారు. ఈ పనే జరిగింది  అనూష్కా హీరోయిన్ క్యారక్టర్ తో. క్యారక్టర్ కంటే ప్లాట్ కే ప్రాధాన్య మివ్వడంతో ఆమె చీమూ నెత్తురు లేకుండా తయారయ్యింది, ఇంటర్వెల్లో ఏడ్చింది, ఇంటర్వెల్ తర్వాత ఏటో వెళ్ళిపోయింది. గోల్ లేదు, ఎమోషన్ లేదు, గందరగోళం తప్ప. కథని ఆమే నడిపి వుంటే, ఇందాకా పైన చెప్పుకున్నట్టు,  ఇంటర్వెల్ లోపే హీరోతో మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ తో అక్కడే బిగినింగ్ విభాగాన్ని ముగిస్తూ ప్లాట్ పాయింట్ -1 ని క్రియేట్ చేసేది. దీని పర్యవసానంగానే ఇంటర్వెల్లో తప్పు తెలుసుకుని , యా వచ్చిన వాడి మాటల్ని సవాలుగా సవాలుగా తీసుకుని బరువూ తగ్గి పెళ్ళాడి చూపిస్తాననేది. సెకండాఫ్ లో క్లినిక్ లో బరువు తగ్గేందుకు తనే వెళ్లి చేరేది. తన సవాలుని, గోల్ నీ, ఆ రెండో పెళ్లి వాడి మాటలకి కలిగిన రోషాన్నీ ఎమోషన్నీ దేన్నీ చచ్చినా ఆమె వదులుకునేది కాదు.  క్లినిక్ అక్రమాలు, ఫ్రెండ్ అనారోగ్యం, ప్రజలకి అవగాహన, స్పోర్ట్స్ సంస్థ ప్రమోషన్ లాంటి నాన్సెన్సు లేవీ పెట్టుకునేది కాదు.  లావు తగ్గే ప్రయత్నంలో ఏమేం స్ట్రగుల్స్ పడిందనేది మాత్రంగానే తన కథ తను చెప్పుకునేది - చక్కగా స్క్రీన్ ప్లే ని స్ట్రక్చర్ లో ఉంచుతూ.  

      యాక్టివ్ క్యారెక్టర్ వల్ల ఆటోమేటిగ్గా స్ట్రక్చర్ ఏర్పాటయి పోతుంది. క్యారక్టర్ ని పాసివ్ గా చేసి కథతో దాన్ని నడిపిస్తే  స్ట్రక్చర్ ఏర్పాటు కాదు. ఏ స్ట్రక్చరూ వుండని ఆర్ట్ సినిమా మాత్రమే  తయారవుతుంది. గొప్ప బడ్జెట్లతో గొప్పగాతీస్తున్నామనుకుంటున్నది నిజానికి పాసివ్ పాత్రలతో కమర్షియల్ ముసుగేసుకున్న ఆర్ట్ సినిమాలే అని ఇక్కడ మరోసారి గుర్తు చేసుకుందాం. ఒక్క కథని తానుగా నడిపే కథానాయకుడు (యాక్టివ్ పాత్ర)  స్క్రీన్ ప్లేని ఫ్రాక్చర్ అవనివ్వడు. సెకండాఫ్ సిండ్రోమ్ సుడిగుండం లో పడనివ్వడు. స్టార్ అండ్ స్టాప్ టెక్నిక్కీ చెక్ పెట్టేస్తాడు. యాక్టివ్ పాత్రని మాత్రమే పట్టుకుని ప్రయాణిస్తే స్క్రీన్ ప్లే లో ఏ రోగాలూ పుట్టుకురావు. స్క్రీన్ ప్లే ని క్లీన్ అండ్ గ్రీన్ గా వుంచేది యాక్టివ్ క్యారక్టరే. ఎందుకంటే అది తన స్క్రీన్ ప్లే, తన కథ గనుక. పాసివ్ పాత్ర ఒక వైరస్. స్క్రీన్ ప్లేని అన్నివిధాలా చెడగొడుతుంది. 

10. టైం అండ్ టెన్షన్ గ్రాఫ్ - క్యారక్టర్ ఆర్క్  ఐపు లేకుండా పోవడం : పాసివ్ పాత్రతో ఇవేముంటాయి? ఫస్టాఫ్ లో కథకోసం ఆమె ఏమీ చేయడం గనుక, ఆమె క్యారక్టర్ ఓహో అన్పించే క్యారక్టర్ ఆర్క్ క్రియేట్ చేసే  ప్రసక్తే లేదు. క్యారక్టర్ ఆర్క్ ( పాత్ర ఉత్థాన పతనాల చాపం)  ఎప్పుడు ఏర్పడుతుందంటే పాత్ర - ఆహా ఓహో భలే చేసిందే, భలే కొట్టిందిరా దెబ్బ, హయ్యో ఇలా చేసిందేంట్రా, మళ్ళీ పికప్ చేసుకుంటుందా...అన్న మిశ్రమ స్పందనల్ని ప్రేక్షకుల్లో రెచ్చ గొట్టినప్పుడు. దీన్నే ఇన్వాల్వ్ మెంట్, కనెక్ట్ అంటారు. ఇలా క్యారక్టరే తన ఆర్క్ తో తదనుగుణమైన టైం అండ్ టెన్షన్ గ్రాఫ్ నీ క్రియేట్ చేస్తుంది. అంటే స్క్రీన్ మీద బొమ్మలు కదిలే టైం గడుస్తున్న కొద్దీ టెన్షన్ పెరగడ మన్నమాట. లేకపోతే ఆ వెండితెరని వృధా చేసినట్టే. 

        ఫస్టాఫ్ లో హీరోతో మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ తో గనక అక్కడే హీరోయిన్ బిగినింగ్ ముగిస్తూ ప్లాట్ పాయింట్ -1 ని సృష్టించి వుంటే, తల్లితో ఒక రిస్క్ క్రియేట్ చేసుకుని, పై రెండు ఎలిమెంట్స్(  క్యారక్టర్ ఆర్క్, టైం అండ్ టెన్షన్ గ్రాఫ్) నీ పెంచేసేది. ఇంటర్వెల్ దగ్గర  సవాలు విసిరితే, అక్కడి ఎమోషన్  తో ఈ ఎలిమెంట్స్ ని ఇంకా ఆకాశమార్గం పట్టించేది. ఇక సెకండాఫ్ లో తన పాత్ర ప్రయాణంతో మరింత మరింత పెంచుకుంటూ పోయేది. అప్పటికి ఆమెకి ఒక రోశామూ, లక్ష్యమూ వున్నాయి కాబట్టి. 

11. ప్రాబ్లం సెటప్ ప్రాధాన్యాన్ని గుర్తించక దాన్ని ఆషామాషీగా తయారు చేయడం, దాంతో ప్రాబ్లం సెటప్ లో ఎమోషన్, గోల్, ఫోర్ షాడోవింగ్ ల జాడ లేకపోవడం : సినిమాలో చూపించినట్టు  ఇక్కడ ఇంటర్వెల్ సీనే ప్లాట్ పాయింట్ -1 అనుకుంటే,  ఇక్కడ ఏం ఏర్పడ్డాయి? ఈ ప్లాట్ పాయింట్ -1  లో ఉండాల్సిన ఎలిమెంట్స్ 1. గోల్, 2. ఎమోషన్, 3. పరిణామాల హెచ్చరికా ఏమైనా ఉన్నాయా? కేవలం తల్లి పెట్టిన కండిషన్ కి హీరోయిన్ బరువు తగ్గాలా అన్నట్టు ఏడ్చింది. అంటే గోల్ ఆమెది కాదు, తల్లిది, ఎమోషన్ అమెది కాదు, తల్లిది, పరిణామాల హెచ్చరికా - అంటే రిస్కూ తల్లిదే! తల్లి అంటే ఎవరు? కథ! కథ డిసైడ్ చేస్తూ హీరోయిన్ ని పాసివ్ గా,  పనికి రాకుండా తయారు చేసి సెకండాఫ్ లోకి పంపింది..

12. ఈ రచన ద్వారా అసలేం చెప్పాలను కుంటున్నారో అసలే తెలీకపోవడం :  హీరోయిన్ లక్ష్యం బరువు తగ్గాలనా? బరువు తగ్గించే వాడి అంతు చూడ్డమా? చావు బతుకుల్లో వున్న ఫ్రెండ్ ని కాపాడుకోవడమా? ఈ క్లినిక్స్ పట్ల ప్రజలకి అవగాహన కల్గించడమా? ఏమిటామె లక్ష్యం? అన్నీ  చేసేసి బరువు తగ్గకుండానే వుండి పోయిందేమిటి? బరువు పెరగండీ, ఏ ప్రాబ్లమూ లేదని చెప్తోందా? ఏం చెప్పించాలనుకున్నారు హీరోయిన్ తో- పాపం వొళ్ళు పెంచి అంత కష్టపడ్డ అనూష్కాని ఫూల్ ని చేస్తూ!

పాత్రోచితానుచితాలు: 

Wrong! You are not born as you are, its your own  making. Every time  you disappoint  us, with  your  wrong assumptions, silly girl!

             చిన్నప్పుడే ఆమె తండ్రి ఆమెకి అడ్డమైన తిళ్ళూ పెడుతూ 30 కిలోలకి పెంచి, ఎనిమిదేళ్ళ వయసులో బీన్ బ్యాగ్ లా తండ్రికి అప్పజెప్పి పోయాడు. ఆ తండ్రేమో, అంటే పిల్ల తాతగారు, ఇంకా అడ్డంగా మేపి 90 కిలోలకి స్కోరు పెంచి- నిగనిగ లాడే నీటి గుర్రంలా కోడలికి,  అంటే పిల్ల తల్లిగారికి కి అప్ప జెప్పేశాడు.  ఇద్దరు మగాళ్ళు మాన్యుఫాక్చరింగ్ చేసి మీద పడేసిన ఈ భారీ శాల్తీతో కుయ్యోమంటూ తల్లికిప్పుడు పెళ్లి సమస్య. ఏ బుద్ధున్న వాళ్ళూ ఆడపిల్లని అలా కొవ్వు పెరిగేలా ప్రమాదకరంగా పెంచరు. ఆడపిల్ల అనే కాదు,  మగ పిల్లలు కూడా అలా లావెక్కి పోతూంటే అది అలారం బెల్ ఎవరికైనా. అలా ఇక్కడ హీరోయిన్ తల్లి బాధ్యత కూడా లేకుండా పోదు. హీరోయిన్ కీ ఇంకా తన శరీరం మీద తనకి శ్రద్ధ వుండాలి. షేపులో ఉండకుండా ఈ రోజుల్లో యువతులు వుండాలనుకోరు. జన్యుపరంగా హీరోయిన్ కి ఒబేసిటీ సమస్య వుంటే పోనీలే అ నుకోవచ్చు. పైగా సానుభూతి చెందవచ్చు. అలాటిదేమీ లేకుండా,  నా తిండీ నా వొళ్ళూ నా ఇష్టమని డిక్లేర్ చేసుకుని అనాగరికంగా తిరుగుతోంది. దీన్ని కామెడీగా తీసుకుని మనం నవ్వాలి. పైగా - లావుగా వున్న అమ్మాయి పెళ్ళికి పనికిరాదా?  పెళ్ళయాక లావెక్కితే  విడాకులిచ్చేస్తారా?- అని వచ్చిన వాణ్ణి దబాయిస్తుంది. లావెక్కడమే తన బాధ్యతా రాహిత్యమైతే, ఇంకా ఆ బాధ్యతా రాహిత్యంతో పెళ్లిని డిమాండ్ చేయడం! హక్కులు మాట్లాడ్డం!

        సరే, ఈ లావు తగ్గడానికి సైజ్ జీరో క్లినిక్ కి వెళ్ళడం ఏమిటి?  సైజ్ జీరో అంటే ఏమిటో తెలుసా? అంత చీపురు పుల్లలా సన్నబడి ప్రాణాల మీదికి తెచ్చుకోవాలనుకుందా? అది ఫాలో అవ్వాల్సిన ట్రెండ్ అని చెప్తోందా? అలాటి క్లినిక్స్ పట్ల ప్రజలకి అవగాహన కల్గిస్తూ సైకిల్ ర్యాలీలు కూడా...అవగాహన కల్గించాల్సింది, హెచ్చారించాల్సిందీ తనలాగా లావెక్క వద్దనా? లేకపోతే - నా లాగా లావెక్కండి,  కానీ సన్నబడడానికి మాత్రం ఇలాటి క్లినిక్స్ కి వెళ్ళ వద్దనా? 

        చాలా కన్ఫ్యూజన్. అర్ధం కాని 90 కిలోల పజిల్ ఇది.

-సికిందర్