రివ్యూ..

మ్యూజికల్ ఎటాక్!

హార్ట్ ఎటాక్

నితిన్, అదా శర్మ, కేశా కంభటి, బ్రహ్మానందం, అలీ, ప్రకాష్ రాజ్, విక్రంజిత్ విర్క్ , అజయ్ తదితరులు

సంగీతం : అనూప్ రూబెన్స్   సాహిత్యం:  భాస్కర భట్ల  కెమెరా : అమోల్ రాథోడ్  ఎడిటింగ్: ఎస్ ఆర్ శేఖర్,

బ్యానర్ : పూరీ జగన్నాథ్ టూరింగ్ టాకీస్

నిర్మాత-రచయిత- దర్శకుడు : పూరీ జగన్నాథ్

విడుదల : 31 జనవరి 2014  సెన్సార్ :  ‘A’ 

***

ఓ రోమాంటిక్ కామెడీ ప్రతి పాటా ఉర్రూతలూగించే బాణీలతో మ్యూజికల్ గా అలరించడం ఇన్నాళ్ళకి జరిగింది! ప్రేమకథా చిత్రాల్లో ఒకటీ అరా తప్ప  అలరించే పాటలు కరువై పోయిన ఈ కాలంలో ‘హార్ట్ ఎటాక్’ దాని రోమాంటిక్ జెనర్ కి తగ్గ న్యాయం చేస్తూ చార్ట్ బస్టర్ మ్యూజిక్ తో ప్రేక్షక లోకానికి దగ్గరవడం, ఈ యేటి తొలిమాసాంతంలో ఒక రికార్డు అంశమే.

రెండో ఇన్నింగ్స్ ని  విజయవంతంగా ప్రారభంచిన హీరో నితిన్ ఈ సినిమాతో హ్యాట్రిక్ కొట్టినట్టే. అవే రోమాంటిక్ కామెడీల కోవలో కాన్వాస్ మారిపోయి, క్యారక్టర్స్ మారిపోతూ ఉన్నతమైన నిర్మాణ విలువలతో, అతడి సినిమాలు మూడూ వరుసగా వచ్చి విజయాలు సాధించడం అతన్నో టాప్ స్టార్ స్థాయికి చేర్చేశాయి.

ఈ మధ్య పెద్ద స్టార్స్ తో హిట్లు లేక అలమటిస్తున్న అగ్రదర్శకుడు పూరీ జగన్నాథ్ అప్ కమింగ్ స్టార్ నితిన్ తో జతకట్టడం తనకి మంచి ఊరట నిచ్చినట్టే. ఎదిగివస్తున్న నితిన్ ని మళ్ళీ వెనుకబాట పట్టించే 'క్రియేటివిటీ' తో కాక, కాస్త నేర్పుగా ‘హార్ట్ ఎటాక్’ ఇచ్చి న్యాయం చేశాడు.

‘హార్ట్ ఎటాక్’ ఖండాంతరాలకి విస్తరించిన తెలుగు సినిమా మార్కెట్ డిమాండ్లకి తగ్గట్టు ఆ స్థాయిలో దృశ్యాత్మక ఔన్నత్యాన్ని చాటుకుంటూ రెక్కలు విప్పార్చుకుని వాలిపోయింది. విషయపరంగా కొత్త అంశాల్నిఆవిష్కరించక పోయినా, ప్రేక్షకులు డిఫెండ్ అయ్యే ఎలాటి అపభ్రంశాలకీ పాల్పడకుండా సాఫీగా నడిచిపోయే వినోదాత్మక మసాలా దినుసుల దొంతరగా దిగుమతైంది.

అశ్లీలం, ద్వంద్వార్ధాలూ ఉట్టిపడితే తప్ప అది ప్రేమకథా చిత్రం అన్పించుకోదనే దృఢాభిప్రాయానికొ చ్చేసిన కొంతమంది ప్రస్తుత ట్రెండ్ దర్శకులకి ‘హార్ట్ ఎటాక్’ బ్రెయిన్ వాష్ చేయాలి తప్పక. 

ఓ పాటలోంచే దర్శకుడు ఈ పాటల ప్రేమకథా చిత్రాన్ని పుట్టించా నంటున్న ఈ సినిమాలో అసలేముందో చూద్దాం

దేశదిమ్మరి అతడు- దేశవాళీ ఆమె!

అమెరికాలో రోడ్డు ప్రమాదంలో తల్లిదండ్రుల్ని కోల్పోయి, ఆ బాధతో దేశాలు పట్టి తిరుగుతున్న వరుణ్ (నితిన్ ) కి స్పెయిన్ లో హయాతి (అదా శర్మ) అనే అందగత్తె కన్పించగానే అలజడిరేగి ఆమె వెంట పడతాడు. అతడి ఫిలాసఫీ ఒక్కటే : ఈ రోజుని అనుభవించు- రేపటి సంగతి తర్వాత -అనేది. అందుకు తగ్గట్టే మొబైల్ బెడ్, మొబైల్ కిచెన్ వెంటపెట్టుకుని, పేవ్ మెంట్ల మీద వండుకుతిని పడుకుంటుంటాడు. ‘బంజారా’ లాంటి బతుకీడుస్తూ, సంపాదన కూడా అప్పటి అవసరాన్ని బట్టి ‘కూలి’ చేసుకుని గడిస్తూ వుంటాడు. గోవాకి చెందిన హయాతి స్పెయిన్ లో ఫ్రెండ్ ప్రియ ( కేశా కంభటి) దగ్గరికొచ్చి వుంటుంది. ప్రియకో కృష్ణ భక్తుడైన తండ్రి (బ్రహ్మానందం) ఉంటాడు. ఇతడికి తెలీకుండా ఆమె ఒక నల్ల జాతీయుణ్ణి ప్రేమిస్తూంటుంది. హయాతి  వెంట పడుతున్న వరుణ్ ఫిలాసఫీని ఇంకా పొడిగిస్తే, అతడికి ప్రేమలమీద, పెళ్ళిళ్ళ మీదా నమ్మకం లేదు- ఉన్నదల్లా ఓ కిస్ తో సరిపెట్టుకుని వెళ్ళిపోవడమే. దీని ప్రకారమే ఓ గంట సేపు సుదీర్ఘమైన ముద్దు ఆమె చేత పెట్టించు కోవాలని పట్టుదల. దీంతో ఆమె అతణ్ణి అసహ్యించుకోవడం మొదలెడుతుంది. సభ్యతా సంస్కారాలతో కాస్త దేశావాళీగా వుండే అమ్మాయీమే.

ఈ ఆటలో ఎత్తుకు పై ఎత్తులేసుకుంటూ వుంటే, తండ్రి ససేమిరా అంటున్నప్రియ పెళ్లి సమస్య తన షరతు మీద వరుణ్ తీర్చడంతో, ఇక హయాతికి  ముద్దివ్వక తప్పని పరిస్థితేర్పడుతుంది. అయితే ఇందుకామే ఓ షరతు పెడుతుంది...ఈ షరతుకి అతను ఒప్పుకున్నాడా లేదా, ఒప్పుకుంటే జరిగేదేమిటనేది మిగతా కథ.

ఇందులో ఇంకో వైపు గోవాలో ఉంటూ స్పెయిన్ లో డ్రగ్ దందా చేసుకునే మకరంద్ కామాటీ (విక్రం జిత్ విర్క్) అనే గ్యాంగ్ లీడర్ ఉంటాడు. ఇతడి ఇంకో బిజినెస్ అమ్మాయిల్ని అపహరించి అమ్ముకోవడం. స్పెయిన్ లో ఇతడి ముఠా కి ‘కూలిపని’ చేసి పెట్టిన వరుణ్ కి తను చేసిన అసలు పనేమిటో (డ్రగ్స్ రవాణా) తెలిసివచ్చి చిత్తుగా తంతాడు. ఇలా ఈ శత్రుత్వం ఒకటి తర్వాతి పరిణామాల్లో గోవాలో అతణ్ణి వెన్నాడుతుంది.

హయాతిని వెతుక్కుంటూ గోవా వచ్చే వరుణ్ కి సహాయపడే మొబైల్ ఫుడ్ సెంటర్ తమిళ యజమాని పాత్రలో అలీ, చివర కూతురు కిడ్నాపైన కేసులో వచ్చే ధనికుడి పాత్రలో ప్రకాష్ రాజ్, గ్యాంగ్ లీడర్ అనుచరుడి పాత్రలో ఎజాజ్ ఖాన్ ఈ సినిమాలో ఇతర ముఖ్య తారాగణం.

అభినయాలు- అభ్యంతరాలు 

ట్రావెలర్ గా చెప్పుకునే దేశ దిమ్మరి పాత్రలో నితిన్ పూరీ మార్కు అతికి పోకుండా నటనని నియంత్రించుకుంటూ-సిసలైన లవర్ బాయ్ గా కన్పిస్తాడు. అతి తక్కువ చోట్లలో మాస్ డైలాగులు వల్లెవేసి రక్షిస్తాడు. అజయ్ దేహంలోకి బులెట్ పేల్చి నప్పుడు పలికే  ‘దూరిందా లేదా?’ లాంటి సింపుల్ డైలాగులే పవర్ఫుల్ గా పేలాయి. హీరోయిన్ తో వెకిలి తనాలకి పోకుండా చిలిపి నటనలోనూ నితిన్ ఓకే.

అయితే హీరోయిన్ అదా శర్మే మరీ శోకరసం ఊరే సాత్వికురాలి రూపురేఖలతో యూత్ అప్పీల్ కి దూరంగా కన్పిస్తుంది. ద్వితీయార్ధంలో పాత్ర కూడా విషాదమయం కావడంతో, ఆమె అమ్ములపొదిలో సమ్మోహనాస్త్రాలు వుండే అవకాశాలు పూర్తిగా అడుగంటి పోయాయి. ఆ మాటకొస్తే ద్వితీయార్ధంలో నితిన్ కీ ఇదే అవస్థ!  (ఇలా ఎందుకు జరిగిందో తర్వాత  స్క్రీన్ ప్లే సంగతుల్లో చూద్దాం)

ప్రథమార్ధంలో బ్రహ్మానందం, ద్వితీయార్ధంలో అలీ నవ్వించే బాధ్యత మీదేసుకున్నారు. కానీ బ్రహ్మానందానికి రాసిన సిట్యుయేషనల్ కామెడీ ఎపిసోడ్లు అలీకి రాయకపోవడంతో, బ్రహ్మానందం బ్రహ్మాండంగా పేలి, అలీ ఉత్తి వదరుబోతు క్యారెక్టర్ గా మిగిలిపోవాల్సి వచ్చింది.

ఇక విలన్లు షరామామూలు పూరీ బ్రాండ్ దుష్ట నాయకులే. చివర్లో మూడు సీన్లలో కన్పించే ప్రకాష్ రాజ్ అతిధి పాత్రలో తనదైన బ్రాండ్ నటనతో కాస్సేపు హడావిడీ.

సాంకేతికాల సరితూకం 

ఈ సినిమాకి తెరమీద కన్పించే నటీనటులు మాత్రమే కాదు, చాలా అరుదైన విన్యాసాలు చేస్తూ రక్తికట్టించే తెరవెనుక సాంకేతికులూ వున్నారు. పూరీ జగన్నాథ్, అమోల్ రాథోడ్ (కెమెరా), అనూప్ రూబెన్స్ (సంగీతం), భాస్కరభట్ల (సాహిత్యం), ఎస్ ఆర్ శేఖర్ ( ఎడిటింగ్) ప్రభృతులంతా కళ్ళకి, చెవులకి, మెదడుకి, మనసుకీ కావలసినంత క్రేజీ పనులు చేసిపెట్టారు. పూరీ దర్శకత్వం ఎలాటి కాలుష్యకారక పోకడల్లేకుండా నీట్ గా వుంటే, అమోల్ రాథోడ్ ఛాయాగ్రహణం హైక్లాస్ విజువల్ బ్యూటీని ఆవిష్కరించింది. అవుట్ డోర్స్ ఎక్కువ వుండడం వల్ల స్పెయిన్, రోమానియా, గోవా ప్రాంతాల సౌందర్యాలన్నీ ఏ అంతర్జాతీయ స్థాయికీ తీసిపోకుండా వెండితెరని వెలిగించేశాయి. ఇంకా రాబోయే పూరీ సినిమాల్లో కూడా ఇదే స్థాయి ఛాయాగ్రహణాన్ని ఆశించవచ్చునేమో!

అనూప్ రూబెన్స్ ప్రతీ పాటకీ క్యాచీ ట్యూన్స్ కట్టి థియేటర్లో హుషారు తెగ పుట్టిస్తే, భాస్కరభట్ల ‘ఈ లైఫుకి సీక్వెల్ లేదు మామా’ లాంటి  వెర్రెత్తించే భావుకతతో కొత్త పుంతలు తొక్కాడు.  ఇక రాజ్ కపూర్ తీసిన ‘సత్యం శివం సుందరం’ లోంచి- యశోమతి మయ్యాసే బోలే నందలాలా- రాధా క్యోఁ గోరీ, మై క్యోఁ కాలా’ (యశోదతో కృష్ణుడు అన్నాడట-రాధేమో తెల్లగా వుంటే, నేనెందుకు నల్లగా వున్నానని!)పాట బిట్ -  నల్లజాతీయుడి మీద సందర్భ వశాత్తూ కుదరడం ఒక కొత్త  ప్రయోగంగా నిలబడుతుంది. ఎస్ ఆర్ శేఖర్ ఎడిటింగ్ లో వాడిన టెక్నిక్కులు సినిమాని ట్రెండీగా మార్చేశాయి.

ముద్దు సన్నివేశాన్ని కూడా ‘దుప్పటి’ కప్పేసి మరుగుపర్చిన ఈ కాలక్షేప రోమాన్స్ ని కుటుంబాలు కూడా నిరభ్యంతరంగా చూడొచ్చు- అయితే ‘దుప్పటి’ కప్పి సాధించిందేమిటో గానీ- అది రోమాన్స్ కి అత్యంత అవసరమైన ఎమోషనల్ బాండింగ్ ని హాం ఫట్ చేసేసింది!

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

ఈ సినిమా కథని ఓ పాట విని అందులోంచి తయారు చేసుకున్నానని దర్శకుడి ఉవాచ. అది ఇంతియాజ్ అలీ దర్శకత్వంలో రణబీర్ కపూర్ నటించిన ‘రాక్ స్టార్’ (2011) లో,  ఏ ఆర్ రెహ్మాన్ సంగీత దర్శకత్వంలో ఇర్షాద్ కమ్లీ రాసిన ‘ఔర్ హో’ పాట. ఈ పాటలో పల్లవి, ప్రారంభ చరణం ఇలా వుంటాయి :

మేరీ బేబసీ కా బయాన్ హై

బస్ చల్ రహానా ఇస్ ఘడీ
రస్ హస్రత్ కా నిఛోడ్ దూఁ

కస్ బాహోమే  ఆ తోడ్ దూఁ

చాహూఁ క్యా జానూఁ నా

ఛీన్ లూఁ    ఛోడ్ దూఁ

ఇస్ లమ్హే  క్యా కర్ జావూఁ

ఇస్ లమ్హే క్యాకర్ దూఁ  జో ముఝే  చైన్ మిలే  ఆరాం మిలే

ఔర్ హో ! ఔర్ హో!

(ఈ సమయంలో నా నిస్సహాయ గొంతుక నా వశంలో లేదు. నా కోరికల రసాన్ని పిండెయ్యనా...రా, నా బాహువుల్లో బిగించి నిన్ను విరిచేస్తా. నాకేం కావాలో నాకు తెలీదు, నిన్ను కాజెయ్యనా వదిలెయ్యనా?ఈ క్షణాన ఏం చెయ్యను? ఏం చేస్తే సుఖ శాంతులు లభిస్తాయి---ఇంకా ఇంకా కావాలి !)

ఇందులోంచి మొదట నితిన్ పాత్ర పుట్టి వుండొచ్చు, అందులోంచీ కథ! పాత్రలేకుండా కథని ఊహించలేం గనుక! నితిన్ తో పాటు అదాశర్మ పాత్రనీ, కథనీ ఏ రస ప్రధానంగా చూపాలన్న దానిమీద దృష్టి పెట్టకపోవడంవల్ల- ప్రేక్షకులనుంచి ఫస్టాఫ్ అంత హుషారుగా సెకండాఫ్ లేదనే అసంతృప్తి వ్యక్తమౌతోంది. దర్శకుడు రోమాంటిక్ కామెడీ తీయాలనుకున్నాడా లేకపోతే  ఎమోషనల్ లవ్వా? మొదటిదే అయితే అదా శర్మ పాత్ర అలా ప్యాసివ్ గా వుండకూడదు. రెండో దయితే అలాటి అదా శర్మ పాత్ర లాగే నితిన్ పాత్ర ఇంటర్వెల్ మలుపు తర్వాత మారడానికి చూపిన కారణం బలంగా వుండాలి. అంటే ఫస్టాఫ్ నితిన్ పాత్రతో రోమాంటిక్ కామెడీగా నడిపి, సెకండాఫ్ ని ఎమోషనల్ గా మార్చాలన్న మాట!

అయితే సమస్య ఎక్కడొచ్చిందంటే, ఒక ఒరలో రెండు కత్తులు ఇమడనట్టే, మొదటి సగం రోమాంటిక్ కామెడీ- రెండో సగం ఎమోషనల్ ప్రేమకథా అనే  రెండు విభిన్న జెనర్స్ ని కలిపి ఒక సినిమాగా తీస్తే రసభంగమే అవుతుంది. వినోదాత్మకంగా వున్న మొదటి భాగానికి సెటిలై ఎంజాయ్ చేస్తూ వున్న ప్రేక్షకులు, అకస్మాత్తుగా ప్లేటు ఫిరాయించిన రెండో సగం సీరియస్ నెస్ కి అంత సులువుగా అడ్జెస్ట్ కాలేరు.ఇదే మొన్న ‘లవ్ యూ బంగారం’ విషయంలోనూ జరిగింది. బూతో నీతో ఒక ప్రేమ కథంటూ మొదలెట్టాక,  దాన్ని అకస్మాత్తుగా క్లైమాక్స్ లో క్రైం ఎలిమెంట్ తో మలుపుతిప్పడంతో మొత్తం అభాసయ్యింది. ఈ మధ్యే విడుదలైన ‘క్షత్రియ’ లోనూ సైకాలజీ- హారర్- సైన్స్ ఫిక్షన్ -సస్పెన్స్ థ్రిల్లర్ మొదలైన జెనర్స్ అన్నిటినీ  కలిపేసి తీసి భంగపడ్డారు .  ఈ సినిమా దర్శకుడు ఉదయ చంద్ పోస్ట్ ప్రొడక్షన్ సమయంలో కథ చెప్పినప్పుడు- అదేదో సైకలాజికల్ సబ్జెక్ట్ లా అన్పించింది. అది కూడా డ్రైగా తోచడంతో, ఇందులో ఎంటర్ టైన్మెంట్ ఏదని అడిగితే సరైన జవాబు చెప్పలేదు. తీరా సినిమా చూస్తే అది జెనర్స్ కాక్ టైల్ గా బయటపడింది!

ఇలా చేస్తే ఇంతే!

హాలీవుడ్ లో గత నవంబర్ లో విడుదలైన ‘అమెరికన్ హసిల్’ లో కూడా క్రైం కథని బ్లాక్ కామెడీ జెనర్ తో కలిపి తీశారు. ఇవి రెండూ కూడా విజాతి ధృవాలే. ఈ రెంటినీ కలిపి కూడా ఎలా నిర్వహించాలో తెలీక రచయితలు కోహెన్ బ్రదర్స్ చతికిల బడ్డట్టు- ఈ స్క్రిప్టు విశ్లేషణ చేసిన స్క్రీన్ ప్లే ట్యూటర్ జాన్ ట్రూబీ పేర్కొన్నాడు. ఆస్కార్ కి వెళ్ళే ఈ సినిమా మంచి సినిమా కావొచ్చుగానీ, గొప్ప సినిమా మాత్రం కాబోదని అభిప్రాయ పడుతూ, ‘ The verdict for American Hustle? The comedy is often quite funny, but the serious drama doesn’t work ’-అని తేల్చాడు.

పూర్వం తెలుగు సినిమాల స్క్రీన్ ప్లేల విషయంలో మన ప్రేక్షకులు చాలా తెలివైన వాళ్ళుగా వుండే వాళ్ళు. గ్రామీణ ప్రాంతాల్లో సైతం సినిమా చూసొచ్చి- ‘ఫస్టాఫ్ కామెడీ, సెకండాఫ్ స్టోరీ రా!’ అంటూ కామెంట్లు విసిరేవాళ్ళు. అంటే ఫస్టాఫ్ అంతా కామెడీ కామెడీగా నడిపేసి, ఇంటర్వెల్లో పాయింటు కొచ్చి, అప్పుడుగానీ సెకండాఫ్ లో కథలోకి వెళ్ళేవాళ్ళు కాదు దర్శకులు. ప్రేక్షకులు ఫస్టాఫంతా కామెడీ ఎంజాయ్ చేసి, ఇక సెకండాఫ్ లో ఎంత సీరియస్ సబ్జెక్ట్ అయినా ఆ కథలోకి వెళ్లేందుకు సర్వ సన్నద్ధులై పోయేవాళ్ళు అలవాటు కొద్దీ - ఇంకే మారామూ చెయ్యకుండా!

ఈ తరహా నిర్మాణాన్ని ఫస్టాఫ్- సెకండాఫ్ స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ అనొచ్చు. ఇది సాంప్రదాయ మూడంకాల నిర్మాణం తో విభేదిస్తుంది. తర్వాత్తర్వాత తెలుగు సినిమాలు ఈ సంప్రదాయ మూడంకాల (త్రీ యాక్ట్) నిర్మాణం లోకే వచ్చేసి  కలవడంతో, కథలు శాస్త్రీయంగా ఫస్టాఫ్ లోనే ( ఫస్ట్ యాక్ట్ లో ) 30 -45 నిమిషాల వ్యవధిలో ప్రారంభించేసే కల్చర్ మొదలయ్యింది. అంటే పాత తరం ఫస్టాఫ్ కామెడీ- సెకండాఫ్ స్టోరీ పధ్ధతి లేదన్నమాట. ఈ ప్రకారమే ప్రస్తుత ‘ హార్ట్ ఎటాక్ ‘ లోనూ  ఫస్ట్ యాక్ట్ లో ముప్ఫయ్యోవ నిమిషంలో  స్టోరీ ప్రారంభ మైపోయింది - అదా శర్మకి నితిన్ ముద్దుని ప్రపోజ్ చేసే దృశ్యంతో.

తర్వాత ఇంతే ఫన్నీగా కథ నడుస్తూ 45వ నిమిషంలో ముద్దు డిమాండ్ మరో మెట్టెక్కింది. అంతే ఫన్నీగా నడిచి 75వ నిమిషంలో ఇంటర్వెల్లో ముద్దు పెట్టించుకునే కోరిక నెరవేరి పోవడంతో- నితిన్ ఇరకాటంలో పడే పరిస్థితి తలెత్తింది. ఈ పరిస్థితే ఇక్కడ్నిచీ సెకండాఫ్ ని విషాదమయం చేసేసింది!


ఇది రోమాంటిక్ కామెడీ కుండాల్సిన టర్నింగ్ పాయింట్ కాదు. ఈ పాయింటు కూడా కామెడీగానే వుండాలి. హీరోయిన్ శోకమూర్తి కాకూడదు. ప్యాసివ్ గా అలాటి నిర్ణయం తీసుకోకూడదు. రోమాంటిక్ కామెడీల్లో హీరో హీరోయిన్లలో ఎవరూ ప్యాసివ్ గా వుండరు. ఇద్దరూ యాక్టివ్ క్యారెక్టర్లుగానే వుంటూ, టర్నింగ్ పాయింట్ లో నువ్వా నేనా? అన్నట్టు పోటీ పడతారు. ఆ తర్వాతంతా అదే హాస్య ధోరణిని కొనసాగిస్తూ- సెకండాఫ్ లో సెకండ్ యాక్ట్ ముగింపు దగ్గర మాత్రమే ( అంటే 75 శాతం కథ నడిచి పోయాక మాత్రమే ) ఏడ్పులూ విషాదాలతో సీరియస్ టర్న్ తీసుకుంటారు. ఇదీ రొమాంటిక్ కామెడీ లక్షణం. దీన్ని చిత్రపటంలో చూస్తే ఇలా వుంటుంది...

ఇందులో 1) ఎవేర్నెస్ పాయింటు దగ్గర- ప్రధాన పాత్ర తనకేం కావాలో నిర్ణయించుకుంటుంది, 2) ఫెమిలియారిటీ దగ్గర- ఇంకాస్త కథని పైకి లేపుతూ తను కోరుకున్న దాన్ని పొందేందుకు వలసిన సమాచారం, తగిన వ్యూహం సమకూర్చుకుంటుంది, 3) కన్సిడరేషన్ బిందువు దగ్గర- కథలో ఇంకాస్త వేడి పుట్టిస్తూ, కోరుకుంటున్నది సాధించు కునేందుకు ప్రత్యాన్మాయాల్ని మరింత జల్లెడ పడుతుంది, 4) ట్రయల్ దగ్గర-కథలో టెన్షన్ బాగా పెంచేస్తూ, పొందాలనుకున్న దాన్ని రుచి చూసేస్తుంది. 5) పర్చేజ్  పాయింటు దగ్గర కొచ్చేసి - ప్రధాన పాత్ర తను టేస్టు చూసిన దాన్ని సొంతం చేసుకోవడానికి కమిటైపోయి ఇక ఎంతదూరమైనా పోతుంది!

ఇంతే! ఇంతకంటే బ్రహ్మ రహస్యమేదీ లేదు. పోనీ ఈ సినిమాలో పైన చెప్పుకున్న పాత తీరు ప్రకారమే -ఫస్టాఫ్ కామెడీగానే నడిపాంగా, సెకండాఫ్ సీరియస్ చేస్తూ కథలోకి వెళ్తే అభ్యంతర మేంటి అనడగొచ్చు. కథ ఫస్టాఫ్ లో అరగంటలోనే మొదలయ్యిందని చెప్పుకున్నామని గమనించాలి- కాబట్టి ఇక్కడ్నించే ప్రేక్షకులు నిర్ధారించిన ఆ కామెడీ రస పోషణనే  ఆస్వాదిస్తూ పోతారు, మధ్యలో ఇంకెలాటి సీరియస్ ఝలక్కులకీ లొంగరు. కనుక రోమాంటిక్ కామెడీ కాకుండా ఎమోషనల్ లవ్ స్టోరీ నే తీయాలనుకుని వుంటే, ఫస్టాఫంతా కథే  లేకుండా పాత  పద్ధతిలో కామెడీ కామెడీ గా నడిపేసి- అప్పుడు ఇంటర్వెల్లో ముద్దు ప్రపోజల్ పెట్టాలి. అక్కడ్నించీ హీరోయిన్ ని హర్ట్ చేసి సినిమాలో చూపించినట్టు సెకండాఫ్ ని కావలసినంత సీరియస్ చేయొచ్చు.

అయితే ఫక్తు ఫటాఫట్ ఎంటర్ టెయిన్ మెంట్ తప్ప,  ఇంకెలాటి సీరియెస్ నెస్ నీ ఎంజాయ్ చేయడానికి ఇప్పుడు సినిమాలకి మిగిలున్న యువ ప్రేక్షకులు ఒప్పుకోరుగాక  ఒప్పుకోరన్నది పదేపదే రుజువవుతున్న నిజమే! 

రోమాంటిక్ కామెడీనా, ఎమోషనల్ లవ్వా అన్న సందిగ్థతే డివైడ్ టాక్ రావడానికి కారణ మయ్యింది. ఇది చాలనట్టు విలన్ తో యాక్షన్ కథాకమామిషూ జొప్పించారు. రోమాంటిక్ కామెడీల్లో హీరో హీరోయిన్లే ఒకళ్ళకొకళ్ళు ప్రత్యర్ధులుగా వుంటారు. వేరే విలన్స్ వుండరు. వుంటే ఆ లవ్ కే ట్రయాంగిల్ ని ఏర్పరుస్తూ కామిక్ విలనీ పండిస్తారు (‘కందిరీగ’ లో సోనూసూద్ లా).

ఇక ఈ కథకి ప్రధానమైన ప్లాట్ డివైస్ గా ప్రయోగించిన ‘ముద్దు’ అనే అంశంతో కూడా సెటప్స్ అండ్ పే అఫ్స్ ప్రక్రియ సరిగ్గా సాగలేదు. ముప్ఫయ్యోవ నిమిషంలో ముద్దు అనే ప్లాట్ డివైస్ ని సెటప్ చేసి, ఇది ఎప్పుడెప్పుడు నిజమౌతుందా చూడాలని ప్రేక్షకుల్లో రేపిన ఉత్కంఠని, తీరా ఇంటర్వెల్లో పే ఆఫ్ కొచ్చేసరికి- ఆ ముద్దు సీను మీద దుప్పటి కప్పేసి- ఆ పే ఆఫ్ ని నీరు గార్చేసి ప్రేక్షకులకి తీవ్ర అసంతృప్తికి లోను జేయడమేగాక, ఆ యిద్దరిమధ్యా ఎమోషనల్ బాండ్ కూడా వ్యక్తం గాకుండా చేశారు. ఇలా పే ఆఫ్ కాని సెటప్స్ ని ఏర్పాటే చేయకూడదు. ఏమంటే సెన్సార్ సమస్యలు రాకుండా జాగ్రత్త అన్నారు. మరెందుకు ఈ సినిమాకి ‘ఏ’ సర్టిఫికేట్ వచ్చింది. ఆల్రెడీ లిప్ లాక్ సీన్లున్న రెండు మూడు సినిమాలు వచ్చేశాయి కూడా కదా!

పాత్రోచితానుచితాలు 

 బ్లాక్ బస్టర్ మూవీ లక్షణాల్లో ప్రధానమైనది వాటిలో ప్రధానపాత్ర అనాధగా, ఆవారాగా, దేశదిమ్మరిగా వుండడమని  జాన్ ట్రూబీ అభిప్రాయ పడతాడు. ఇది తు.చ. తప్పకుండా పాటిస్తున్నట్టు నితిన్ పాత్ర తీరు తెన్నులు ఈ కోవలోనే వుంటాయి. ఈ పాత్రని దేశదిమ్మరి అనకుండా కాస్త మర్యాదిస్తూ ట్రావెలర్ అన్నారు. మరి హిప్పీ అనికూడా అనుకున్నట్టు నితిన్ అభిప్రాయపడ్డాడు. కానీ ఎప్పుడో డెబ్భయిల నాటి హిప్పీ సంస్కృతి ఏనాడో కనుమరుగయ్యింది. ఇది హిప్పీ పాత్రే అనుకుంటే ఇంకో చిక్కుల్లో పడతారు. హిప్పీలు హరే రామా హరే కృష్ణ కల్ట్ ఫిగర్స్. మరి నితిన్ పాత్రని కూడా అలాటి కృష్ణ భక్తుడైన బ్రహ్మానందం నిర్వహించే ‘ఇస్కాన్’ కార్యకలాపాల్లో కలిపి చూపించాల్సి వుంటుంది!

సెకండాఫ్ లో అదా శర్మ పాత్ర వైపు నుంచి బోల్డు ఎమోషనూ సానుభూతీ వర్కౌటై ఉండొచ్చు. కానీ అదంతా బాక్సాఫీసు అప్పీల్ కి వ్యతిరేకమని ఇందాకే చెప్పుకున్నాం. అయితే ఆమెకున్న డెప్త్  నితిన్ క్యారక్టర్లో లోపించడానికి కారణం-  ముద్దిచ్చిన అదా శర్మ  మీద తర్వాత పశ్చాత్తాపంతో మనసు కలగడానికి దోహదం చేసినట్టు చూపించిన ఘట్టం- రోమానియాలో వేరే అమ్మాయి ముద్దు అడిగినప్పటి ఘట్టం- పూర్తిగా తేలిపోవడమే.

ఎందుకు తేలిపోయిందంటే, రెండు వస్తువుల్ని పరస్పరం పోల్చాల్సి వచ్చినప్పుడు ఒకదాన్ని దాచిపెడితే పోలిక ఎలా తెలుస్తుంది? అదా శర్మతో నితిన్ లాంగ్ కిస్ సీను మీద అంత దుప్పటి కప్పేసి చూపిస్తే ప్రేక్షకులకి అది ప్రత్యక్షానుభవం లోకెలా వస్తుంది? అది ప్రత్యక్షాను భవమైతేనే కదా,  పరాయి అమ్మాయితో ముద్దు సీనులో ప్రియురాలు గుర్తొచ్చి నితిన్ పడ్డ బాధంతా  ప్రేక్షకులు ఫీలయ్యేది? 

ఇంటర్వెల్లో మాయదారి ఈ ముద్దు ఘట్టమే కొంపముంచింది. దీంతో ప్రేమకోసం తపించే నితిన్ పాత్ర చాలా కృతకంగా, మరో దొంగాటకం ఆడుతున్న వాడిలా ఆకట్టుకోలేకపోయింది.

ఇంతేకాదు, సెకండాఫ్ లో నితిన్ కోరుకున్నదల్లా జరిగిపోతుంటాయి. అలీ, ప్రకాష్ రాజ్ పాత్రలు ఇలా ఎంటరై అర్జంటుగా గట్టె క్కించేవే. దీంతో యాక్టివ్ పాత్ర తనే కథ నడుపుతున్నట్టుగా కాక- అంతా విధి కొదిలేసినట్టు -కథే పూనుకుని నడిపిస్తున్న ప్యాసివ్ పాత్రలా తయారయ్యింది!

ఇదంతా కాకుండా,  నిజంగా పూరీ ఓ రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్ గా తీసివుంటే, అదొక ‘ ఇష్క్’ లాగానో , లేకపోతే ‘స్వామి రారా’ లాగానో ఈ గొడవంతా లేకుండా వచ్చుండే దేమో!

-సికిందర్