రివ్యూ!

స్క్రీన్ ప్లే- దర్శకత్వం : వి.వి.వినాయక్

తారాగ‌ణం: చిరంజీవి, కాజ‌ల్ అగ‌ర్వాల్‌, త‌రుణ్ అరోరా, బ్ర‌హ్మానందం, అలీ, పోసాని కృష్ణ మురళి, జయప్రకాష్ రెడ్డి, ర‌ఘుబాబు, నాజర్, నాగబాబు తదితరులు 

కథ : ఏ ఆర్. మురుగదాస్, రచన : ప‌రుచూరి బ్ర‌ద‌ర్స్‌, రచనా సహకారం : సత్యానంద్, మాటలు: సాయిమాధ‌వ్ బుర్రా, వేమారెడ్డి 

సంగీతం: దేవిశ్రీప్ర‌సాద్‌, ఛాయాగ్ర‌హ‌ణం: ర‌త్న‌వేలు

బ్యానర్ : కొణిదెల ప్రొడ‌క్ష‌న్ కంపెనీ, నిర్మాత: రామ్‌చ‌ర‌ణ్‌

విడుదల : జనవరి 11, 201

***

బాస్ ఈజ్ బ్యాక్ అంటూ మెగా స్టార్ చిరంజీవి పునరాగమన ‘ఖైదీ నెం. 150’ ఎప్పుడెప్పుడా అని కళ్ళు కాయలు చేసుకున్న ప్రేక్షకాభిమానులకి సంక్రాంతి కానుకగా వచ్చేసింది. తన రెండు దశాబ్దాల ఏకఛత్రాధిపత్య సినిమా రంగాన్ని సన్యసించి పదేళ్ళు వనవాసాని కెళ్ళిన చిరంజీవి, అక్కడ ఢక్కామొక్కీలు తిని తిరిగి వచ్చారు తన సామ్రాజ్యాన్ని తిరిగి క్లెయిమ్ చేసుకోవడానికి. పదేళ్ళ గ్యాప్ తర్వాత నూట యాభయ్యోవ సినిమా స్థాయి దేవుడెరుగు- అసలు వెళ్ళిన బాసు బాస్ లాగా తిరిగి రాకపోతే, తను లేని కాలంలో రకరకాల పాగాలు వేసుకున్న యంగ్ స్టార్ లతో పోటీ పడే స్టామినాతో, స్టయిలింగ్ తో  రీఎంట్రీ ఇవ్వకపోతే, అంతా బురదలో పోసిన పన్నీరైపోతుంది. ఈ పరీక్షే చిరంజీవి ముందున్న అతిపెద్ద ఛాలెంజి. దీన్ని  ఆయనెలా ఎదుర్కొన్నారు? ఎదుర్కొని సక్సెస్ అయ్యారా? సినిమా స్థాయి కంటే  చిరంజీవి స్థాయినే తెరమీద ప్రతీక్షణం, ప్రతీ కదలికలో గమనించడంలో లీనమైపోతారు ప్రేక్షకులు- కాబట్టి మెగా స్టార్ గా చిరంజీవి  తిరిగి అదే తన పూర్వ ఇమేజిని నిలబెట్టుకున్నారా లేదా అన్నదే ప్రధాన పాయింటై పోతుంది. ఇందులోకి వెళ్ళే ముందు కథెలా వుందో ఒకసారి చూద్దాం...

కథ 

     కత్తి శీను (చిరంజీవి) ఒక జైలు పక్షి. కలకత్తా జైలునుంచి పారిపోయి వచ్చి పాత  నేస్తం మల్లి (అలీ)తో  కలిసి బ్యాంకాక్ పారిపోయేందుకు ప్లానేస్తాడు. ఇంతలో అందాల బొమ్మ సుబ్బలక్ష్మి (కాజల్ అగర్వాల్) కన్పించడంతో ఆమె ఆకర్షణలో  పడి బ్యాంకాక్ ఆలోచన మానుకుంటాడు. ఓ రాత్రి తన ఎదుటే శంకర్ అనే వ్యక్తి  మీద హత్యా యత్నం చేసి పారిపోతుంది ఓ గ్యాంగ్. ఆ శంకర్ (చిరంజీవి రెండో పాత్ర) ని కాపాడేందుకు వెళ్ళిన  శీను కి తన పోలికలతోనే అతను కన్పిస్తాడు. దీంతో మల్లితో ప్లానేసి, శంకర్ ని శీనులా ఆస్పత్రిలో జాయిన్ చేసి, తను శంకర్ వుండే అడ్రసుకి శంకర్ లా వెళ్తాడు. ఆ ఒల్డేజీ  హోంలో వుంటున్న వృద్ధులు శీనుని శంకర్ గానే నమ్ముతారు.  అటు శీను కాని శంకర్ శీనుగా  ముద్రపడి కలకత్తా జైల్లో బందీ అయిపోతాడు. శీనుని శంకర్ గా నమ్ముతున్న ఒల్డేజీ  హోంలో వృద్ధులదో  కథ. వాళ్ళందరికీ శంకర్ నాయకుడు. నీరూరు అనే ఒక వూళ్ళో వీళ్ళ భూములు లాక్కుని కూల్ డ్రింక్స్  ఫ్యాక్టరీ పెట్టేందుకు కుట్రలు చేస్తున్నాడు అగర్వాల్ (తరుణ్ అరోరా) అనే కార్పొరేట్ అధిపతి. ఈ కథ తెలుసుకున్న శీనులో పరివర్తన వస్తుంది- ఇక శంకర్ ఆశయం  కోసం శంకర్ లా అగర్వాల్ తో తలపడేందుకు సిద్దమవుతాడు...

ఎలావుంది కథ

    2014 లో తమిళంలో ఏఆర్ మురుగదాస్ విజయ్ తో తీసిన ‘కత్తి’ కి రిమేక్ కథ ఇది. కథలో మార్పేమీ చేయలేదు. రైతు సమస్య కేంద్రంగా పరిభ్రమించే యాక్షన్ మసాలా కథతో కూడిన తమిళ ఒరిజినల్ కి సౌత్ ఇండియన్ ఇంటర్నేషనల్ మూవీ అవార్డ్స్ తో బాటు, ఫిలిం ఫేర్, విజయ్ అవార్డ్స్ లలో  మొత్తం 26  అవార్డులు లభించాయి. 2018 లో మురుగదాస్ దీన్నే హిందీలో ‘ఇక్కా’ అనే టైటిల్ తో అక్షయ్ కుమార్ తో నిర్మించబోతున్నాడు. ఈ కథ చిరంజీవికి సూట య్యిందా  లేదా అన్నదే ప్రశ్న. పక్కాగా  సూటయ్యింది. రెండు పాత్రల్లో  తన ఫిక్స్డ్ ఇమేజికి తగ్గ పని దొరికింది. ఈ కథ చాలా జాగ్రత్తగా సేఫ్ సైడ్ చూసుకునే దర్శకుడు వివి వినయక్ కీ సూటయ్యింది. ఈ కథలో తండ్రి చేత నటింపజేస్తూ నిర్మాతగా బోణీ చేసిన రామ్ చరణ్ కీ వర్కౌట్ అయ్యింది. 

ఎవరెలా చేశారు  

     ఇందులో ఇతర తారాగణం ఎవరెలా చేశారని చెప్పుకోవడానికి ప్రత్యేకంగా ఏమీ లేదు. సహాయ నటులూ కమెడియన్లు సహా సీన్లు నిలబెట్టడానికి వాళ్ళ ప్రయత్నం రొటీన్ గానే చేసుకుపోయారు. అయితే ముళ్ళపూడి మార్కు మాటలతో హాస్యం పండించడానికి ప్రయత్నించడం వల్ల ఓల్డ్ లుక్ కన్పిస్తుంది. చిరంజీవి కామెడీకి కూడా ఇలాటి మాటలే వాడారు. ఈ తరహా సాత్విక డైలాగులు ఇంకా చిన్న తరహా కామెడీ  సినిమాలకైతే సరిపోతాయన్నట్టున్నాయి. సెకండాఫ్ ప్రారంభంలో పోసాని అండ్ గ్రూపుతో చిరంజీవి చేసిన సీను ఒక్కటే పక్కా మాస్ కామెడీతో బాగా పేలింది ఈ స్థాయి బిగ్ కమర్షియల్ కి తగ్గట్టుగా. 

          హీరోయిన్ కాజల్ అగర్వాల్ ది ఏమీ చెయ్యని పాత్ర. అనేక సీన్లలో బ్యాక్ గ్రౌండ్ లో అలా నిలబడి వుంటుందంతే. అయితే ఆమెతో చిరంజీవికి రోమాంటిక్ సీన్లు పెట్టకుండా, అదే పనిగా ఆమెని లవ్ లో పడెయ్యడానికి చిరంజీవి టీజ్ చేసే సీన్లు లేకుండా జాగ్రత్త పడ్డారు. ఒక మాట అనుకుని, పాటల్లోకి వెళ్ళిపోయే రోమాన్సే ఇబ్బంది లేకుండా. 

          విలన్ పాత్రధారి తరుణ్ అరోరా చాలా మైనస్ ఈ సినిమాకి. బొమన్ ఇరానీ వుండి  వుంటే మెగా స్టార్ కి దీటుగా వుండేవాడు. సినిమాలో హీరోయిన్, విలన్ పాత్రధారులు తప్ప మిగిలిన సహాయ నటులూ కమెడియన్లూ వయసులో పెద్ద వాళ్ళే. చిరంజీవి తన కాలపు నటుల్నే  పెట్టుకుని చాలా పొరపాటు చేశారు. కనీసం  కమెడియన్ లైనా నేటి వెన్నెల కిషోర్ లాంటి యంగ్ స్టర్స్ ని  తీసుకుని వుంటే ఫ్రెష్ నెస్ వచ్చేది. ఈ సినిమాలో అదేమిటో గానీ యువ ప్రాతినిధ్యమే లేదు. ఇది చాలా నిరుత్సాహం యువప్రేక్షకులకి. ఇప్పుడు మళ్ళీ ఆనాటి చిరంజీవి సినిమా చూస్తున్నట్టు వుండకూడదుగా.

          ఇక చిరంజీవి విషయానికొస్తే ఆయన రాటుదేలి  రీ ఎంట్రీ ఇచ్చారు. ఇందులో సందేహం లేదు. యువ స్టార్స్ ఆయనతో కలిసి నటించేందుకు పోటీ పడేంతగా, వాళ్ళే ఈర్ష్య పడేంతగా మేకోవర్ తో, ఫిట్ నెస్ తో నవయువకుడై తిరిగి వచ్చారు. బాస్ ఈజ్ బ్యాకే బ్యాక్ అయిపోకుండా. దొంగోడు- మంచోడు ఈ రెండు పాత్రల్లో సరిపోయారు. క్లయిమాక్స్ లో రైతుల గురించి చేసే ప్రసంగం హూందా తనాన్ని నిలబెట్టింది- ఆయనలోని రాజకీయ నాయకుణ్ణి  కాకపోయినా. కామెడీ లో అదే తన పూర్వ టైమింగ్, ఫైట్స్ లో వేగమూ  తగ్గలేదు. రెండు మాస్ పాటలకి డాన్సుల్లో మాత్రం ఇప్పటి యంగ్  స్టార్స్  చేసే  ఎరోబిక్స్ కి దూరంగా వున్నారు. వయసు రీత్యా అవసరమే గానీ- ఆ పాటలకి అంత కిక్ వచ్చిందా అన్నదే ప్రశ్న.  

          ప్రతీ సీనులో, ప్రతీ పాటలో కన్పించే డ్రెస్సింగ్ తో చిరంజీవిని మాత్రం ఎవరూ బీట్ చేయలేరు. ఎప్పుడూ అవే ఫెడెడ్ జీన్స్, డిజైనర్ టీషర్ట్స్ తో యువ స్టార్స్ ని చూసి చూసి విసిగిన కళ్ళకి,  చిరంజీవి కూల్ కాస్ట్యూమ్స్- ముఖ్యంగా మార్చిమార్చి ఆయన ధరించిన వేర్వేరు ఓవర్ కోట్స్  గ్రేస్ ఫుల్ లుక్ నిచ్చాయి. ఆయన మాస్ పనులు చేస్తూనే  జంటిల్ మాన్ గా కన్పిస్తారు. 

          దేవీశ్రీ ప్రసాద్ ఇంకో హీరో ఈ సినిమాకి. పాటలూ నేపధ్య సంగీతమూ తన ప్రాణం అన్నట్టుగా పోషించుకున్నారు. కెమెరా మాన్ రత్నవేలూ, కళాదర్శకుడు తోట తరణీ, ఫైట్ మాస్టర్లు రామ్- లక్ష్మణ్ తదితర సాంకేతికులంతా ఈ నూట యాభయ్యోవది తమకి ప్రతిష్టాత్మకం అన్నట్టుగా కృషి చేసి సత్ఫలితాచ్చారు. నిర్మాతగా రామ్ చరణ్ ఎక్కడా తగ్గకుండా రిచ్ ప్రొడక్షన్ విలువల్ని కలిపి తన తండ్రికి కానుకగా ఇచ్చారు ఈ ప్రయత్నాన్ని. 

చివరికేమిటి 

      చిరంజీవి పరీక్షకి నిలబడాల్సి రావడమే ఒక పెద్ద ఐరనీ. గ్యాప్ లేకపోతే ఈ పరీక్ష ఎదురయ్యేది కాదు. ఈ పరీక్షని  చాలా ఈజ్ తో, అసలు తన టాలెంట్ ని ప్రూవ్ చేసుకోవాలని  తపన పడుతున్నట్టు ఎక్కడా కన్పించకుండా,  నెగ్గేశారు. అనుక్షణం తెరమీద ఆయన్నే పట్టి పట్టి చూస్తున్న ప్రేక్షుకుల కళ్ళు  ఈ రీ- ఎంట్రీని ముక్త కంఠంతో అంగీకరించక తప్పలేదు. అలాగే దర్శకుడు వివి వినాయక్ విషయం కూడా. చాలా ఆత్మ విశ్వాసంతో ఆయన ఇప్పుడు చిరంజీవిని హేండిల్ చేయడం, సినిమాని నిలబెట్టడం ఈ సంక్రాంతి సందడికి న్యాయం చేశాయి. అయితే రైటింగ్ సైడ్ ఓల్డ్ టైపు నడకలు పోకపోలేదు. సీన్లు ట్రెండీ గా వుండాల్సింది. నటుల్లో యువ ప్రాతినిధ్యం కూడా వుంటే ఆ  పెప్ రైటింగ్ లో కూడా వచ్చేదేమో. ఫస్టాఫ్ సీన్లు మరీ సాదాగా వున్నాయి. హాయ్ ల్యాండ్ సభలో పాల్గొన్న చిరంజీవియే చెప్పారు- తను సినిమాలు మానేసినప్పుడు  ఆరేడు ఏళ్ల  వయసున్న పిల్లలకి తను పరిచయమే లేడు-  అలాటి వాళ్ళు ఇప్పుడు టీనేజీ  కొచ్చి తనని చూసి ఇంతలా కేరింతలు కొట్టడం ఆశ్చర్య పర్చిందని. సినిమా లెప్పుడూ యూత్ కే మిఠాయి పొట్లాలు. అందుకే అవి యూత్ ఫుల్ గానే వుండాలి ఎప్పుడూ. ‘దంగల్’ లో యూత్ ఫుల్ గానే నవ్విస్తూ కవ్విస్తూ అంత భారీ మాస్- క్లాస్ కథ చెప్పారుగా! 

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in

         

స్పెషల్ ఆర్టికల్-2

          (‘ఓపెనింగ్ సీనే టీజర్’ తరువాయి భాగం)
        సోషల్ మీడియాలో వైరల్ కంటెంట్ వెనుక గల సైకాలజీని సినిమా స్క్రీన్ ప్లే కి ఎలా అన్వయించుకోవచ్చో   తెలిపే ప్రసిద్ధ ‘ది న్యూయార్కర్’ మ్యాగజైన్ ఆర్టికల్ ప్రకారం ఆ పరిశోధనాంశాల్లోకి మళ్ళీ వెళితే- సోషల్ మీడియాలో కంటెంట్ వైరల్ అవడానికి కారణమయ్యే నెటిజనుల మనస్తత్వ విశ్లేషణలో తేలిన అంశాలు- 1. ఇంటరెస్ట్, 2. ఆరిస్టాటిల్ సూత్రాలు, 3. ఎమోషనల్ అప్పీల్, 4. క్వాలిటీ...ఈ నాల్గూ ఏమిటో వివరంగా చూద్దాం : ఇంటరెస్ట్ విషయానికొస్తే- ఏదైనా ఆసక్తికరంగా అన్పిస్తేనే నెటిజనులు షేర్ చేస్తారు. కంటెంట్ ఎంత సంచలనాత్మకంగా అన్పిస్తే అంత శరవేగంగా క్షణాల్లో  షేర్ అయి వైరల్ అయిపోతుంది. ఆసక్తి రేపని కంటెంట్ షేర్స్ అంతంత మాత్రంగా వుంటాయి.

          అరిస్టాటిల్ సూత్రాలు : ఒక కంటెంట్ ఆసక్తి ఎందుకు కల్గిస్తుంది? గ్రీకు తత్త్వవేత్త అరిస్టాటిల్ (క్రీపూ 384 - 322) మూడు కారణాలు వివరిస్తాడు. ఇథాస్ (ethos), పేథాస్ (pathos), లేగాస్ (logos) ఈ మూడూ కారణమౌతాయి.  ఇథాస్ నైతికతలకి సంబంధించింది; పేథాస్ ఎమోషనల్ అప్పీల్ కి సంబంధించింది; లేగాస్ లాజిక్ కి సంబంధించింది. నైతికత, ఎమోషనల్ అప్పీల్, లాజిక్ ఈ మూడు మానసిక కారణాలూ  కంటెంట్ పట్ల ఆసక్తి కలగడానికి బీజాలు వేస్తున్నాయి. అలాగే ఈ మూడింట్లో ఏ ఒకటి లోపించినా సినిమాలు ఎక్కువ మందిని ఆకర్షించే అవకాశం లేదని ఈ ఆర్టికల్ వివరిస్తోంది. విశ్వసనీయత, ప్రేక్షకులతో అనుబంధం, హేతుబద్ధత ఈ మూడూ మంచి కథకి పునాది రాళ్ళ వంటివి. 

        ఎమోషనల్ అప్పీల్ : ‘ది న్యూయార్కర్’ ఆర్టికల్  ఎమోషనల్ అప్పీల్ కి ఇలా భాష్యం చెప్తోంది- పాజిటివిటీ, ప్రేరేపణ ఈ రెండూ నెటిజనుల షేరింగ్ బిహేవియర్ ని ప్రభావితం చేస్తున్నాయి.  విషయం లేని సినిమాలు కూడా సక్సెస్ అవుతూంటాయి. కానీ ఎక్కువ మంది హీరో పాత్ర ప్రయాణంలో ఎమోషనల్ అప్పీల్ కి కనెక్ట్ అవుతారు. ఎమోషనల్ అప్పీల్ వాళ్ళ దృష్టినీ, హృదయాలనీ కట్టి పడేస్తుంది. ఎమోషనల్ గా ప్రేక్షకులకి ఏమీ ఇవ్వని హీరో పాత్ర,  ప్రేక్షకుల్లో తన పట్ల పాజిటివిటీనీ, ప్రేరణనీ కల్గించుకోదు. దీంతో  ప్రేక్షకులు తమ ఎమోషనల్ ఇన్వెస్ట్ మెంట్  పే-ఆఫ్ కాకుండా వేస్ట్ అయ్యిందే అని వెలితిగా ఫీలవుతారు.

          క్వాలిటీ : విజువల్ గా, వెర్బల్ గా క్వాలిటీ లేని కంటెంట్ షేర్ కాదు. అలాగే సినిమాలూ క్వాలిటీ కథ లేకపోతే సక్సెస్ కావు ( మనదగ్గర సక్సెస్ అయిపోతాయి!). క్వాలిటీ కథకున్న మన్నిక కలకాలం దాన్ని గుర్తుంచుకునేలా చేస్తుంది...

       ఇప్పుడు టీజర్ విషయానికొద్దాం. మన సినిమాల్లో ప్రారంభ దృశ్యాలు, లేదా ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు ఏ సరళిలో వుంటున్నాయి? ఈ ప్రారంభ దృశ్యాలు గానీ, ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు గానీ  పైన చెప్పుకున్న వైరల్ కంటెంట్ లా, వైరల్ కంటెంట్ సైకాలజీని పుణికిపుచ్చుకుని  వుంటున్నాయా? ప్రారంభ దృశ్యాలు, ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు అనే భాష కంటే ఇప్పుడు కాలీన స్పృహతో టీజర్ అంటే ఎక్కువ సూటిగా మనసులో నాటుకుని, ఆ దిశగా సృష్టించుకునేందుకు ప్రేరణ అవుతుంది. సినిమాలకి ఈ టీజర్ సోషల్ మీడియాలో వైరల్ కంటెంట్ లా గంగవెర్రులెత్తిస్తే ఆ సినిమా ఏ స్థాయిలో వుంటుందో గత వ్యాసంలో వివరించుకున్న ‘డిస్కో డాన్సర్’ దృష్టాంతమే చాలు- ఆనాడు అప్పటికే వైరల్ అయిన ఆ సూపర్ హిట్ సాంగ్ తో ఓపెనింగ్ పిచ్చిగా పిచ్చిగా వైరల్ కంటెంటే! ఆ టీజర్ ఎక్కుపెట్టిన బాణంలా ప్రేక్షకుల హృదయాంతరాళ్ళల్లో సూటిగా నాటుకుపోయి లాక్కెళ్ళింది. సినిమా రాళ్ళూరప్పల పాలు కాలేదు.

          బయట చేసేపనే సినిమాలోనూ చేసుకుంటే మంచిదని  ‘ది న్యూ యార్కర్’ వ్యాసం తేల్చి చెబుతున్న సారాంశం. బయటంతా  సోషల్ మీడియాలో కంటెంట్ ని వైరల్ బాట పట్టించడానికి ఏ సైకాలజీ మనకి పనికొస్తోందో అదే  సైకాలజీని సినిమాల్లోనూ ఉపయోగిస్తూ కథలు చేసుకోవాలిగా? కథ చెప్పే టెక్నిక్ ని సినిమాలు సోషల్ బిహేవియర్ లోంచి  కూడా నేర్చుకోవాలిక. ఇంకా కాలం చెల్లిపోయిన పాత నడకలు నడవకుండా, కొత్త నడకల్ని ఎవరికి వాళ్ళు కనిపెట్టి ఆశ్చర్య పరుస్తూండాలి. తెలుగు సినిమాల ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు వ్యాపార దృక్పథంతో వుండడం లేదని గత వ్యాసంలో చెప్పుకుందిందుకే. కాలంతో సంబంధం లేకుండా కేవలం క్రియేటివ్ ప్రదర్శనలతో అవి వెలవెలబోతున్నాయి. కాలం అంటే ఇప్పటి మార్కెట్. క్రియేటివిటీ అన్న పదం ఎప్పుడూ అపార్ధాలకి లోనవుతూ వుంది. కమర్షియాలిటీ  పూత  లేని క్రియేటివిటీ ఒక క్రియేటివిటీయే అన్పించుకోదు  కమర్షియల్ సినిమాలకి సంబంధించి. కమర్షియాలిటీ పూతని మార్కెట్టే నిర్ణయిస్తుంది. మార్కెట్ నుంచే కమర్షియల్ విలువల్ని తీసుకోవాలి. ఈ మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ లో మిళితమై వుండే కమర్షియాలిటీని కాలమే అందిస్తూ వుంటుంది ఎప్పటికప్పుడు- ఇప్పుడు చెప్పుకుంటున్న సోషల్ మీడియాలో వైరల్ కంటెంట్ క్రేజ్ కి లాగే- ఈ క్రేజ్ వెనకాలున్న సైకాలజీకి లాగే. 
                                                                ***

       ‘డిస్కో డాన్సర్’ టీజర్ ఒక్కటే  జిందా తిలిస్మాత్ కాదు. అన్ని సినిమాలకీ అదే వర్తించదు.  ఆ టీజర్ నేరుగా కథ చెప్పేస్తోంది. అంటే థీమాటిక్ టీజర్ అన్నమాట అది. అన్ని సినిమాలకీ ఇదే పెట్టుకుంటే వికటిస్తుంది. అన్ని కథలకీ ఇదే కుదరదు కూడా. కథని బట్టి, జానర్ ని బట్టి వేర్వేరు  టీజర్లు వుంటాయి. అవేమిటో చూద్దాం –ఈ సందర్భంగా హాలీవుడ్ ఓపెనింగ్ సీన్లు ఎలా వుంటున్నాయా అని ఇప్పటి ఎవేర్ నెస్ తో టీజర్స్ గా పరిశీలిస్తే – సంభ్రమాశ్చర్యాలకి లోనవక తప్పదు. వాళ్ళు టీజర్లు ఎప్పట్నించో ప్రయోగిస్తున్నారు!  కాకపోతే వాటిని టీజర్స్ అనలేదు. ఓపెనింగ్ ఇమేజ్ అన్నారు. ప్రేక్షకుల సంగతి దేవుడెరుగు, ముందు స్క్రీన్ ప్లే ప్రారంభంలో స్టూడియో ఎగ్జిక్యూటివ్ ని కట్టిపడెయ్యాల్సిన అగత్యముంది- అందుకని మొదటి పేజీలోనే ఆ సబ్జెక్టు ఇమేజిని ప్రతిష్టించడం మొదలెట్టారు. పదీ పదిహేను పేజీల్లోగా స్క్రిప్టుతో ఎగ్జిక్యూటివ్ ని ఆకట్టుకోవాలనే ఎత్తుగడకి దీటుగా- అంతవరకూ కూడా వెయిట్ చేయకుండా మొదటి పేజీలో థీమాటిక్ ఇమేజితో థ్రిల్ కల్గించడం మొదలెట్టారు.
                                    

           ఈ ఓపెనింగ్ ఇమేజిలు ఎలా వుంటున్నాయో చూద్దాం. ఓపెనింగ్ ఇమేజిని  1975 లోనే దర్శకుడు స్టీవెన్  స్పీల్ బెర్గ్ తన క్లాసిక్ మూవీ ‘జాస్’ తో  ప్రవేశపెట్టినట్టు చెబుతున్నారు. కాకపోతే అది సరిగ్గా కుదర్లేదు. క్లుప్తత కరువయ్యింది. టైటిల్స్ పడుతున్నప్పుడే ఇమేజి స్టార్ట్ అయిపోతుంది- సముద్ర గర్భంలో జలచరాల్ని చూపిస్తూ- బ్లూ టింట్ లో-  అండర్ వాటర్ షూట్ తో. టైటిల్స్  పూర్తవగానే విజువల్స్ సముద్ర గర్భంలోంచి బీచి పైకి మారుతాయి. చూస్తే అది రాత్రిసమయం. ఆ సమయంలో బీచిలో ఒక గ్రూపు పార్టీ చేసుకుంటూ వుంటారు. నిశిరాత్రి సముద్రపుటొడ్డున పార్టీ జరుగుతున్న వాతావరణమంతా  ఒక మిస్టీరియస్ ఫీలింగునిస్తుంది- ఏదో జరగబోతుందన్నట్టుగా... సరే, ఆఖరికి ఉన్నట్టుండి సముద్రంలోంచి సొరచేప దూసుకొచ్చి దాడిచేసి ఒకమ్మాయిని లాక్కెళ్ళి పోతుంది...ఇదంతా ఎక్కువ సేపు సీనుగా సాగుతుంది. కానీ టైటిల్స్ తో ముందు సముద్ర గర్భం చూపిస్తూ, అక్కడ్నించి కెమెరా సముద్రపుటొడ్డుకి పొజిషన్ తీసుకోవడమనే విజువల్ కంటిన్యూటీ ముంచుకురానున్న ఉపద్రవాన్ని సూచిస్తోంది. అది సముద్ర గర్భం లోంచే ముంచు కొచ్చింది సొర చేప రూపంలో. ఇలా ఈ  ఓపెనింగ్ ఇమేజి ఇప్పుడు సోషల్ మీడియాలో షేరయ్యే బాపతు వైరల్ కంటెంట్ నే  పోలివుంది- అదే సైకలాజికల్ కనెక్ట్ తో. ‘డిస్కో డాన్స’ ది  అరటి పండు వొల్చి చేతిలో పెట్టినట్టు కథ విప్పేస్తున్న ‘థీమాటిక్ టీజర్’ అయితే, ఈ ‘జాస్’ లో మనం చూసేది నర్మగర్భంగా, సంకేత భాషలో కథనం చేస్తున్న ‘ప్లాట్ టీజర్’ అనవచ్చు. 

     ఇలాటిదే మరొకటి : 2000 లో  క్రిస్టఫర్ నోలాన్ తీసిన  ‘మెమెంటో’ లో చూస్తే,  ‘జాస్’ లో లాగే టైటిల్స్ తో ఇమేజి మొదలవుతూ,  ఒక పోలరాయిడ్ ఫోటోలో మనిషి మృతదేహం క్రమంగా ఫేడ్ అవుటయ్యే స్టాటిక్ షాట్ పడుతూంటుంది. ఆ ఫోటో ప్రింట్ పూర్తిగా తెల్లగా మారిపోయి- టైటిల్స్ పూర్తయి- కెమెరా పట్టుకున్న క్యారక్టర్ ఫిలిం ప్లేట్ ని లోడ్ చేస్తూ ఓపెనవుతాడు...ఈ మొత్తం దృశ్యం రివర్స్ లో జతుగుతున్నట్టు మనకి అర్ధమై ఎన్నో ప్రశ్నల్ని  రేకెత్తిస్తుంది ముందు ముందు  చూడబోయే కథ పట్ల...  దీన్ని మురుగదాస్ తమిళ హిందీ భాషల్లో ‘గజినీ’ గా తీశాడు. తెలుగులో ఇదే పేరుతో డబ్ అయ్యింది. మురుగ దాస్ మేకింగ్ లో ఈ ఓపెనింగ్ ఇమేజి వుండదు. ఏముందంటే- బ్లూ టింట్ లో మనిషి మెదడు అంతర్భాగ కదలికలతో టైటిల్స్ ప్రారంభమవుతాయి. టైటిల్స్ పూర్తయ్యాక షార్ట్ టర్మ్ మెమరీ లాస్ మీద పాత్రలు చర్చిస్తాయి. ఇలా ‘జాస్’ లో, ‘మెమెంటో’లో వున్నలాంటి  టైటిల్స్ నుంచి సీన్లోకి వచ్చే విజువల్ కంటిన్యూటీ ఇక్కడ లేదు. సీను ద్వారాలు తెరచుకుని టైటిల్స్ కంటెంట్ సీన్లోకి ప్రవహించలేదు. ‘జాస్’ లో టైటిల్స్ కంటెంట్ లోంచి సొర చేప సీన్లోకి వచ్చి దాడి చేసినట్టో, ‘మెమెంటో’లో టైటిల్స్ కంటెంట్ లోని పోలరాయిడ్ ఫోటో గ్రాఫ్ పూర్వపు ఫిలిం స్థితికి మారుతూ సీన్లోకి జొరబడినట్టో మురగదాస్ క్రియేషన్ లేదు. టైటిల్స్ కంటెంట్ లోని మనిషి మెదడు అంతర్భాగ చిత్రణ కట్ అయిపోయి – డిటాచ్డ్ గా వేరే సీనులో పాత్రలు షార్ట్  టర్మ్ మెమరీ లాస్ గురించి చర్చించడం  మొదలవుతుంది. ఇది ఓపెనింగ్ బ్యాంగ్ కాకపోగా, వైరల్ కంటెంట్ లాంటి టీజర్ కూడా కాలేకపోయింది. క్రిస్టఫర్ నోలాన్ మర్డర్ అనే తీవ్రాసక్తి కల్గించే ఓపెనింగ్ ఇమేజితో కథకి కనెక్ట్ చేస్తూ ప్రారంభిస్తే, మురుగదాస్ టైటిల్స్ కంటెంట్ తో, చర్చతో, ఇంకా ఉపోద్ఘాతం చెప్పే దగ్గరే ఉండిపోయాడు. ఇది థీమాటిక్ టీజర్ కాలేదు సరికదా, ప్లాట్ టీజర్ కూడా కాలేకపోయింది. ఇందుకే మన సినిమాల్లో ఓపెనింగ్ సీన్లు, బ్యాంగులు అర్ధం లేకుండా వుంటున్నాయని చెప్పేది. 

          డేవిడ్ ఫ్లించర్ తీసిన ‘ఫైట్ క్లబ్’ (1999) కూడా మురగ దాస్ చేసిన పొరపాటుని  ఎత్తి చూపిస్తుంది. ఇందులో ఎలా వుంటుందంటే, మనిషి మెదడు అంతర్భాగ కదలికలతో టైటిల్స్ పడుతూ పడుతూ బ్లాస్ట్ అయి,  పాత్ర క్లోజప్ తో సీను మొదలవుతుంది అతడికి ముచ్చెమట్లు పట్టేస్తూ! అతను సెకండ్ హీరో ఎడ్ నార్టన్. అతడి  మెదడులో భయాందోళనలే నన్నమాట ఆ మెదడు అంతర్భాగపు కదలికలు. అవి ముఖం మీదికి చెమట రూపంలో తేలాయన్న మాట!  మెదడు లోంచి ముఖం పైకి ఈ విజువల్ కంటిన్యూటీ, టైటిల్స్ కంటెంట్ లోంచి సీన్లోకి భయాందోళనలు ప్రవహించి కలిసిపోవడమూ - ఇదీ అసలైన ఓపెనింగ్ బ్యాంగ్ అన్నా, ఓపెనింగ్ ఇమేజి అన్నా- లేదా టీజర్ అన్నా. దీంతో అయిపోలేదు- ఎందుకతడికి భయాందోళనలతో చెమట్లు పట్టేస్తున్నాయి? ఎందుకంటే,  అతడి నోట్లో పిస్తోలు కుక్కి నించున్నాడొకడు! తను చావబోతున్నాడు! ఇదీ కదా వైరల్ కంటెంట్ వున్న టీజర్ అంటే! ఇది కూడా ప్లాట్ టీజరే. 

          దేనికీ కారణం కాని  సీను ఒక సీనే కాదు అన్నట్టు - ఇదీ మురగదాస్ టైటిల్స్ కంటెంట్ వ్యవహారం. క్రిస్టఫర్ నోలాన్ అలా ఎందుకు తీశాడో అతను  ఆలోచించలేదు. దాదాపు అన్ని సినిమాల్లో ఇలా ఉత్సుకత రేపని బలహీన ప్రారంభాలే వుంటున్నాయి.  హాలీవుడ్డీయులు  తీసే ఏ సీనుకైనా అర్ధం లేకుండా వుండదు. వాళ్ళు చేతిలో పెన్నూ కెమెరా వున్నాయి కదాని పవిత్రమైన స్క్రీన్ స్పేస్ నీ, స్క్రీన్ టైమునీ దుర్వినియోగం చెయ్యరు. కవిత్వంలో వుండే సంక్షిప్తతని తెర మీద సాధించడానికి ప్రయత్నిస్తారు. జాస్ అయినా, మెమెంటో అయినా, ఫైట్ క్లబ్ అయినా ఆ ప్రారంభాలు తెర మీద పోయెట్రీలే. టీవీల్లో  టీజర్స్ చూసి ఆ ఉత్సాహంతో సినిమా కెళ్తే గజినీ లోలాగా  సముచితం కాని విధంగా, చప్పగా వుంటున్నాయి మన ప్రారంభాలు. ప్రారంభమే ఒక టీజరవ్వాలి. దాన్నందుకుని తారాజువ్వల్లా ఆడియెన్స్ ఆ సినిమా కథా ప్రపంచంలోకి దూసుకెళ్ళి పోవాలి. దీన్నెవరు కాదంటారు?
                                         ***

           ప్లాట్ టీజర్ తర్వాత  కామెడీ టీజర్ ఎలా వుంటుందో చూద్దాం. మొన్న వచ్చిన ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’ అనే కామెడీ ఓపెనింగ్ సీను జానర్ తో సంబంధం లేని కాల్ మనీ వ్యవహారం లాంటి కామవికార విషయంతో, ఆ తర్వాత అతి కిరాతకమైన చైన్ స్నాచింగ్స్ సీనుతో రసభంగం కల్గిస్తూ రచయిత మానసిక స్థితిని బయట పెడుతూ వుంటుంది. దీని తమిళ ఒరిజినల్ ‘తిరుడాన్  పోలీస్’ లో నేరుగా హీరో అతడి ఫ్రెండ్ (ఇద్దరూ పోలీసు అధికారుల కొడుకులే) ఏదో తేడా వచ్చి రోడ్డు మీద కొట్టుకుంటూ పోలీస్ స్టేషన్లోకి పరుగెత్తి,  అక్కడా కొట్టుకుని గలాభా సృష్టించి, మళ్ళీ బయటికి పారిపోతూ కొట్టుకుని... ఇలా ఓపెనింగ్ సీను తోనే కామెడీ జానర్ ఎస్టాబ్లిష్ అయిపోతుంది. రీమేక్ ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’ లో ఈ హాస్యరసం గల్లంతై  జానర్- టీజర్ రెండూ కూడా  కాకుండా పోయాయి. 

          కనీసం ఒకటి చేసి వుండాల్సింది- ఏమిటంటే, ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’ ని  లాజిక్ లేని ఒక మైండ్ లెస్ కామెడీ గా మార్చేసినప్పుడు (మత్తు ఇంజెక్షన్ లిచ్చి మనుషుల చేతులు నరుక్కుని వెళ్ళిపోవడం) ఆ మైండ్ లెస్ కామెడీకి  ప్రారంభం నుంచే ప్రేక్షకుల్ని మానసికంగా సిద్ధం చేసి వుండాల్సింది. అలాటి ఒక మైండ్ లెస్ కామెడీ సీనుతోనే  సినిమా ప్రారంభించి వుంటే- తామెలాటి  సినిమా చూడబోతున్నారో ప్రేక్షకులకి ముందే అర్ధమైపోయి సర్దుకునే అవకాశం వుండేది.  ‘దేర్ ఈజ్ సంథింగ్ ఎబౌట్ మేరీ’ అనే సూపర్ హిట్ రోమాంటిక్ కామెడీ వుంది. ఇది మైండ్ లెస్ కామెడీయే. ప్రేక్షకులు తిట్టుకోకుండా ఇది మైండ్ లెస్ కామెడీయేరా  బాబూ, క్షమించండి  మమ్మల్నీ – అన్నట్టు  ముందే జంట దర్శకులు పీటర్ ఫరెల్లీ- బాబీ ఫరెల్లీలు ఒక తలాతోకా లేని కామెడీ సీనుతో ప్రారంభోత్సవం  చేస్తారు. హై స్కూలు పిట్ట గోడ మీద తీరి కూర్చుని ఒకడు ఏదో పాడుతూ, ఇంకొకడు వాయిస్తూ బుర్రకథ చెబుతున్నట్టు ప్రారంభమవుతుంది ఓపెనింగ్ సీను. హిందీలో రోహిత్ శెట్టి తీసిన హిట్టయిన ‘గోల్ మాల్’ మైండ్ లెస్ కామెడీ సిరీస్ సినిమాల ప్రారంభాలు కూడా ఇలాగే వుంటాయి మైండ్ లెస్ గా. సమస్య ఎక్కడ వచ్చిందంటే, కామెడీ ఏదైనా ఒకటే అనే తప్పుడు అవగాహన వల్ల. లాజిక్ వుండని మైండ్ లెస్ కామెడీలు  వేరనీ,  దీన్ని అందరు ప్రేక్షకులూ భరించలేరనీ, అందుకే ముందే  ఈ విషయం స్పష్టం చేస్తూ అలాటి మైండ్ లెస్ కామెడీ సీను టీజర్ గా వేయాలనీ గ్రహించకపోవడం. గ్రహించివుంటే ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’  ఓపెనింగ్ అలా అర్ధం లేకుండా వుండేది కాదు. ఆ తర్వాత టోన్ (స్వరం) మారిపోయిన ఆ కామెడీ కూడా మైండ్ లెస్ కామెడీ అవతారమెత్తి అందుకు ముందే సిద్ధంగా లేని ప్రేక్షకుల్ని హడలెత్తించేది కాదు. అనుక్షణం ప్రేక్షకుల మనసెరిగి సినిమానే కాదు, సీన్లు కూడా తీయాలనేది ఇందుకే. ఒక స్క్రీన్ ప్లే ట్యూటర్ అన్నట్టు- స్క్రీన్ ప్లే రచన ఎంత ప్రమాదకరమైన వ్యవహారమంటే, అప్రమత్తంగా వుండకపోతే ఏ క్షణంలో నైనా  ప్రేక్షకుల్ని కోల్పోవచ్చు! 

          కామెడీ టీజర్ గా శుభ్రంగా ‘తిరుడాన్ పోలీస్’ లో లాంటిది, మైండ్ లెస్ కామెడీకి .  ‘దేర్ ఈజ్ సంథింగ్ ఎబౌట్ మేరీ’ లో లాంటిదీ  వేసుకుంటే సరిపోతుంది.

(మిగతా రేపు)

-సికిందర్