557 : రివ్యూ!

రచన - ద‌ర్శ‌క‌త్వం: బి.వి.ఎస్‌. ర‌వి
తారాగణం : సాయిధ‌ర‌మ్ తేజ్‌, మెహ‌రీన్‌ పీర్జాదా, జ‌య‌ప్ర‌కాష్‌, కోట శ్రీనివాస‌రావు, నాగ‌బాబు,  ప్ర‌స‌న్న‌, సుబ్బ‌రాజు, స‌త్యం రాజేష్, త‌దిత‌రులు
సంగీతం: ఎస్‌.ఎస్‌.త‌మ‌న్‌, ఛాయాగ్రహణం : కె.వి.గుహ‌న్‌
బ్యానర్ : అరుణాచ‌ల క్రియేష‌న్స్‌, నిర్మాత: కృష్ణ‌
విడుదల : డిసెంబర్ 1, 2017
***
      తిక్క, విన్నర్, నక్షత్రం అనే మూడు వరస ఫ్లాపులతో అయోమయంలో పడ్డ సుప్రీం హీరో సాయి ధరమ్ తేజ్,  ఈసారి దర్శకుడిగా మారిన బివిఎస్ రవితో దేశభక్తిని ప్రయత్నించాడు. కాకతాళీయంగానే దేశభక్తి మీద వరసగా సినిమాలొస్తున్నాయి. సీజన్ బావుంది. ‘జవాన్ – ఇంటికొక్కడు’ కూడా సరైన సమయంలో వచ్చింది. అయితే ముందుగా దేశభక్తి ఎవరికుండాలి? దాంతో ఏం చేయాలి, ఏం చేయకూడదు?  దేశభక్తి పేరు చెప్పి ఏదైనా చేసుకుపోవచ్చా? ఇది కూడా భావస్వాతంత్ర్యంలో భాగమేనా? ఈ భావస్వాతంత్ర్యంతో దేశభక్తిని ఎలా చూపించారో చూద్దాం...

కథ 

        హైదరాబాద్ లోని డిఆర్ డిఓ లో ఉద్యోగం సంపాదించాలని ప్రయత్నాల్లో వుంటాడు జై (తేజ్). అతడి కుటుంబంలో తల్లిదండ్రులు, అన్నా వదినెలు, వాళ్ళ పిల్లలు వుంటారు. బయట భార్గవి (మెహరీన్) అనే వూరూపేరూ లేని అమ్మాయిని ప్రేమిస్తూంటాడు. డిఆర్ డిఓ ఒక ఆక్టోపస్ అనే క్షిపణి వ్యవస్థని  రూపొందిస్తుంది. దాన్ని కాజెయ్యాలని మాఫియాలు పథకమేస్తారు. ఇది జైకి తెలుస్తుంది. ఆక్టోపస్ ని  ఢిల్లీకి తరలిస్తున్నప్పుడు మాఫియాలు దాడి చేస్తారు. జై వాళ్ళని చంపి, ఆక్టోపస్ ని కాపాడి అందరి ప్రశంసలూ పొందుతాడు. కానీ మాఫియా కేశవ్ (ప్రసన్న) జై మీద పగబడ్తాడు. జై కుటుంబాన్ని నాశనం చేస్తానని సవాలు చేస్తాడు. ఇప్పుడు కుటుంబాన్ని కాపాడుకోవడానికి జై ఎలా సంఘర్షించాడనేది మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ 

      దేశభక్తి ఇవ్వాళ హాట్ ఎమోషనల్ టాపిక్ గా వుంది. ఎందుకోమరి. సరిహద్దులో యుద్ధం కూడా లేదు. దేశద్రోహం పురాతన విషయం. ఇప్పుడు దేశభక్తితోనే పరవశించాలిగానీ,  దేశద్రోహం మీద రగల కూడదనే ధోరణిలో ఈ కథకూడా వుంది. విద్రోహులు ఏ దేశ ద్రోహానికైనా పాల్పడనీ, అది పెద్దగా పట్టించుకోకుండా, హీరో గారి దేశభక్తిని మాత్రమే గొప్పగా చాటే  అవకాశం  ఇవాళ్టి దేశభక్తి సినిమాలు కల్పిస్తున్నాయి. అంతేగానీ,  ‘దిల్ దియా హై జాన్ భి దేంగే యే వతన్ తేరే లియే’ లాంటి దేశభక్తి పాట మోగిస్తూ టెర్రరిజం మీద సుభాష్ ఘాయ్ తీసిన పవర్ఫుల్  ‘కర్మ’ లాంటిది ఇవ్వాళ తెలుగులో ఆశించకూడదు. శాసించిందే చూడాలి. సరిహద్దులో పోరాడితే అది దేశభక్తి, దేశం లోపల పోరాడితే అది పౌరవిధి అనే నిర్వచనాన్ని మార్చి ఈ కథ కూడా చూపిస్తుంది. సైనికుడిగా ‘బొబ్బిలిపులి’లో ఎన్టీఆర్ దేశంలోకొచ్చి అన్యాయాల్ని ఎదుర్కోవడానికి,  ఎవరికీ పట్టని పౌర బాధ్యతే తోడ్పడింది. పౌరులు తీసుకోవాల్సిన బాధ్యతని సైనికుడు తీసుకుంటే అది దేశభక్తి అవదు. పౌరుల చెంపమీద కొట్టినట్టు, ఒక మనిషిగా  పౌర బాధ్యతని గుర్తుచేయడం.  కానీ నేటి దేశభక్తి సినిమాలు పౌర బాధ్యతల్ని చూపించకుండా, పాత్రలకి దేశభక్తిని పులిమి వదల
డంతో - మొత్తంగా అవెలా తయారవుతున్నాయంటే – తలా తోక లేని కథలై పోతున్నాయి. 

ఎవరెలా చేశారు 

        సాయి ధరమ్ తేజ్ చాలా చేయగలడు. చేయించుకోవడం లేదు. సీనియర్ స్టార్లు చేసేసిన అప్పటి కాలంలో పనికొచ్చిన తీరు తెన్నులతోనే టెంప్లెట్ పాత్రలు,  నటనలు చేస్తే ఇప్పటి యంగ్ స్టార్ల ప్రత్యేకత ఏముంటుంది. బాలీవుడ్ లో ఈ పరిస్థితి లేదు. కాలాన్ని బట్టి కొత్త స్టార్లు వుంటున్నారు. తేజ్ ఈ జవాను కాని జవాను పాత్రలో మూసలోనే కన్పిస్తాడు. ‘కంచె’ లో వరుణ్ తేజ్ ట్రెండ్ లో కన్పిస్తాడు. రోమాన్సు, డాన్సులు,  పోరాటాలు సరే, తేజ్ వీటిలో ఫస్టు. డైలాగ్ డెలివరీ కూడా ఓకే. ఈ కష్టాన్నంతా పోషిస్తున్న పాత్రలే మింగేస్తున్నాయి. యాక్షన్ సీన్లే పాత్రని నిలబెట్టలేవు. పాత్రలో విషయముంటేనే నిలబడతాయి. దేశభక్తితో గానీ, ఇంటి సెంటిమెంటుతో గానీ, పౌరబాధ్యతతో గానీ తనేం చేశాడో చూస్తే – అన్నీ కలగాపులగమై ఏవేవో సీన్లు నటించి ఎటూ కాకుండా పోయాడు. పౌరబాధ్యత ఒకటే తన పాత్రయి వుంటే - ఆ పాత్ర నడిపించే కథ కూడా దార్లో పడేది. కథకి అతీతంగా పాత్రని చూస్తే సమస్యలు తప్పవు. 

          హీరోయిన్ మెహరీన్ పాత్రేమిటో, ఏం చేస్తూంటుందో, ఎక్కడ వుంటుందో, ఈమె కసలు ఆధార్ కార్డుందా, రోహింగ్యా అక్రమ వలసదారా అన్నట్టు వుంటుంది. ఒక ప్రేమ సన్నివేశం, ఒక పాట సందర్భం వచ్చినప్పుడల్లా వచ్చేసి ఆ డ్యూటీ పూర్తి చేసుకుని వెళ్ళిపోతుంటుంది. చాలా పాత మోడల్ ఫార్ములా టెంప్లెట్ హీరోయిన్ పాత్ర ఈ కాలం లోకొచ్చిపడి వెంటాడుతోంది. ఈమెకి వీసా, పాస్ పోర్టు, ఈ సినిమా టికెట్ కూడా లేవు. సెకండాఫ్ కాసేపటికి తనకే బోరు కొట్టినట్టు-  నీకు నేను డిస్టర్బుడుగా వున్నాను - అని హీరోతో అనేస్తుంది. ఓ పాటేసుకుని ఇక సినిమా వదిలేసి వెళ్ళిపోతుంది. నిజమే,  కథకుడికి ఈమె చాలా డిస్టర్బింగ్ గానే వుంది. అనవసరంగా నిర్మాత మీద భారం మోపాడు.  

          విలన్ పాత్రధారి ప్రసన్న ఓ మోస్తరు. తమన్ ఇంటర్వెల్ ముందు ఓ పాట, ఇంటర్వెల్ తర్వాత ఇంకో పాటా బాగా ఇచ్చాడు. గుహన్ కెమెరా వర్క్ లో ప్రత్యేకతలేం లేవు. డిజిటల్ వచ్చాక ఛాయాగ్రాహకుల ముద్రలు డీఐ తో ఒకే నమూనా కింద మారిపోయాక. ప్రొడక్షన్ విలువలు బావున్నాయి. 

చివరి కేమిటి?

        భావస్వాతంత్ర్యమే! దేశభక్తి కథ దేశభక్తి కథలా తీయకూడదా? లేదు, భావస్వాతంత్ర్యమనే హక్కుందిగా  – దాంతో ఎలాగైనా తీసుకోవచ్చు. దేశభక్తి కథలో దేశభక్తితో సంబంధం లేని చైల్డ్ సెంటి మెంటు పెట్టే భావస్వాతంత్ర్యం, ఫ్యామిలీ సెంటిమెంటు పెట్టే భావస్వాతంత్ర్యం, ఫ్రెండ్ షిప్ ని పెట్టే భావస్వా
తంత్ర్యం, టెంప్లెట్ ప్రేమని పెట్టే భావస్వాతంత్ర్యం, టెంప్లెట్ పాటలు పెట్టుకునే భావస్వాతంత్ర్యం, కథనే టెంప్లెట్ లో పడేసే  భావస్వాతంత్ర్యం.... భావస్వాతంత్ర్యం, భావస్వాతంత్ర్యం,భావస్వాతంత్ర్యం! అన్ని భావస్వాతంత్ర్యాలూ వుంటాయ్ నేటి తెలుగు దేశభక్తి సినిమా అంటే. 

          బివిఎస్ రవి తను ఇన్ని భావస్వాతంత్ర్యాలూ ప్రకటించుకోకపోతే ఏమైపోతుందో ఏమోనని– ఫ్యామిలీ వుండాలి, చైల్డ్ వుండాలి, లవ్ వుండాలి, ఫ్రెండ్ షిప్ వుండాలి,  క్లాస్ వుండాలి,  మాస్ ఫోక్ సాంగ్ కూడా వుండాలని  కంగారు పడిపోయి అన్నీ పెట్టేస్తూ పోతే –దేశభక్తి  మీద సినిమా తీయడమెందుకు? 

          ఒక్క పౌర బాధ్యత అనే ఏకసూత్రతని పట్టుకుని వుంటే,  ఈ దేశభక్తి ఎక్కడో వుండేది. విజువల్ మీడియా అసలు కిటుకేమిటంటే,  గొంతు చించుకుని దేశభక్తిని తెర మీద పారించాల్సిన అవసరం లేదు. అది థర్డ్ క్లాస్ దేశభక్తి అన్పించుకుంటుంది. ఈ పాటికి థియేటర్లలో జనగణమణకి ప్రేక్షకులందరికీ దేశభక్తి జీర్ణమయ్యే వుంటుంది. కేంద్ర ప్రభుత్వం బివిఎస్ రవిని ఈ బాధ్యతనుంచి ఎప్పుడో తప్పించినట్టే. ఇక ఆయన చూసుకోవాల్సింది, ఉన్న కథ ప్రకారం పాత్ర పౌరబాధ్యతలు నిర్వర్తిస్తోందా లేదా అనేదే. అప్పుడు  అంతర్లీనంగా దానికదే  ఫస్ట్ క్లాస్ దేశభక్తి ప్రవహిస్తుంది. సరిహద్దులో  సైనిక పాత్రలు కాక,  ఏ పాత్ర పడితే ఆ పాత్ర, ఎక్కడబడితే అక్కడ  దేశభక్తి అంటూ చెలరేగే హక్కుంటుందా? రవి కథలో పాత్రకి పౌర బాధ్యత లేదని కాదు, అది కొనసాగలేదు. కొనసాగి వుంటే మొత్తం కథా కథనాలూ దారిలో పడేవి. 

          ఇదెలాగో చూద్దాం. ఆక్టోపస్ ని మాఫియాలు కాజేస్తున్నారని తెలుసుకున్న హీరో,  ఆ పథకాన్ని తన తెలివి తేటలతో చిత్తు చేస్తాడు. ఇది పౌరబాధ్యత. ఫస్టాఫ్ లో అప్పటికి అతను డిఆర్ డిఓ లో చేరలేదు. అయితే ఈ పౌరబాధ్యత నిర్వర్తించడానికి చిన్నప్పట్నుంచీ అతను దేశభక్తి పరాయణుడని చూపించుకు రానవసరం లేదు. ఒక సగటు యువకుడిగా ప్రాణాలకి తెగించి అతను ఆ పౌరబాధ్యత నిర్వర్తిస్తే ఎక్కువ ప్రభావశీలంగా వుంటాడు. లేకపోతే దేశభక్తి అనే బ్యాగేజీ పాత్రని చెడగొడుతుంది. చెడగొట్టింది కూడా. ఇప్పటికి ఈ దేశభక్తి బ్యాగేజితో తనేదో అందరి కంటే భిన్నమైన వాణ్ణనీ, తనకున్నట్టు కొన్ని హంగులుంటేనే దేశభక్తి గల వారవుతారన్నట్టూ  ఇచ్చుకున్న బిల్డప్పులతో – సరే – ఎలాగో ఒక పౌరబాధ్యతంటూ పూర్తి చేశాడు. 

          తర్వాతేం చేశాడూ, ఆ పౌరబాధ్యతే మర్చిపోయి బేలగా తయారయ్యాడు. నీకొంప కొల్లేరు చేస్తానని అదే మాఫియా ఎక్కడ్నించో బెదిరిస్తూంటే పౌరబాధ్యత గుర్తుకురాలేదు. ఫస్టాఫ్ లో తన పౌరబాధ్యతతో టెక్నాలజీనుపయోగించి కుట్ర రహస్యాలు తెలుసుకున్న తనే, ఇప్పుడు అదే మాఫియా బెదిరిస్తూంటే వెంటనే పట్టుకునే ప్రయత్నం చేయాలనుకోడు. పైపెచ్చు- రారా,  నేను నా ఇంటిని కాపాడుకుంటాను, ఎవరింటిని వాడు కాపాడుకున్నోడే నిజమైన  జవాను - లాంటి థర్డ్ క్లాస్ హీరో డైలాగులేవో చెప్తాడు. ఈ ప్లేటు ఫిరాయింపు తోనే  సెకండాఫ్ మొత్తం దెబ్బతినిపోయింది.

          ఈ కథ రూపకల్పనలో అసలు జరిగిందేమిటో మనం వూహించగలం. ఇన్ని తప్పులకి బీజం ఎక్కడ పడిందో చూడగలం. ఎప్పుడైనా కథనాన్ని దాని కథ నిర్ణయిస్తుందా,  లేక కథకుడు ముందే వూహించుకున్నచట్రం నిర్ణయిస్తుందా? ఈ రెండోది జరిగినందుకే ఇంత కలగాపులగపు కథ. ఈ దేశభక్తి కథని ‘హీరో ఇంట్లో విలన్ మకాం వేయుట’ అనే కాలం తీరిన చట్రంలో, హీరో విలన్ ఇద్దరూ ఫ్రెండ్స్ అయి వుండాలనే  సెటప్ తో ముందే ఫిక్స్ అయిపోయాడు కథకుడు. అక్కడ్నించీ కథనల్లడంమొదలెట్టాడు. అప్పుడేమైందంటే – హీరో విలన్ ఫ్రెండ్స్ అనడానికి చిన్నప్పట్నించీ వాళ్ళ కథ నెత్తుకున్నాడు (ఓరిబాబో! ఇంకెన్నాళ్ళూ  ఈ చిన్నప్పట్నించీ స్పూన్ ఫీడింగ్ చేసే ముసలి చాదస్తపు చైల్దిష్ కథలూ!). హీరో దేశభక్తి  కలవాడనీ, విలన్ వ్యతిరేకి అనీ చెప్పడానికి ఈ పదినిమిషాల చిన్నప్పటి దృశ్యాలు. అప్పుడు ఈ మాఫియా విలన్ ని హీరో ఇంట్లో ప్రవేశపెట్టి డ్రామా చేస్తే, ఇతను చిన్నప్పటి ఫ్రెండ్ అని తెలియని హీరోతో అద్భుతమైన  కథవుతుందనుకున్నాడు కథకుడు. అలా ఇది ప్రాచీనకాలపు శ్రీనువైట్ల – కోన వెంకట్ బ్రాండ్ సింగిల్ విండో స్కీము అను ఏకగవాక్ష కుహరమైంది. ఏ హీరో అయినా- లేదా ఏ విలన్ అయినా, సెకండాఫ్ అనే సింగిల్ విండోలోంచి జారుకుంటూ వెళ్లి అవతల విలన్ ఇంట్లోనో, హీరో ఇంట్లోనో  ధబీమని పడే ఢమరుక నాదమేగా! 

          ఇలా హీరో విలన్ ఫ్రెండ్ షిప్, దానికి సింగిల్ విండో స్కీము అని ముందనుకుని, ఈ దేశభక్తి కథని అందులో నాగుల చవితి పాలులా పోశాడు కథకుడు. జానర్ మర్యాద లేదు, ఏమీ లేదు. ఇలా చేస్తేనే బాక్సాఫీసు మర్యాద వుంటుంది. అజిత్ నటించిన ‘వివేకం’ అనే టెర్రర్ వ్యతిరేక ఆపరేషన్ కథని ఇంటర్వెల్ తర్వాత హీరో,  అతడి ఫ్రెండ్ మధ్య మిత్రద్రోహ కథగా మార్చేస్తే ఏం జరిగింది? అదే ఇక్కడా జరిగింది. 

         ఇక జవాను కథ అనగానే వాడి కుటుంబానికి ముప్పు వచ్చే టెంప్లెట్ కూడా తప్పనిసరి కదా. నిన్నే  ఇది ‘ఆక్సిజన్’ లో చూశాం. మొన్నే"గరుడవేగ' లో చూసాం, అటు మొన్నే  ‘పటేల్ సర్’ లోనూ చూశాం.  కాబట్టి ఈ జవానుకీ ఓ కుటుంబం ఏర్పాటయ్యింది. టెంప్లెట్ ప్రకారం ఆ కుటుంబానికి మాఫియాతో ముప్పు అనే ఫార్ములా  ఒనగూడింది. ఇక విడిగా వేలాడే రోహింగ్యా హీరోయిన్ గ్లామర్ పోషణకి ఎలాగూ వుంటుంది. టెంప్లెట్  వరసలో ఏఏ పాట వుండాలో అవన్నీ వున్నాయి. చిన్నప్పటి హీరోతో చైల్డ్ సెంటిమెంటే గాక, ఇప్పుడున్న కుటుంబంలోనూ ఇద్దరు పిల్లలతో  ఆ సెంటిమెంటూ  భర్తీ అవుతోంది. ఈ విధంగా ఆక్టోపస్ అనే దేశరక్షణ మిసైల్ కథ సర్వాంగ సుందరంగా తయారయ్యింది - అది తప్ప, 

          ఆక్టోపస్ ని ఏదో దేశభక్తి అంటూ కరివేపాకులా వాడుకున్నారు. రక్షణ శాఖని హాస్యాస్పదంగా చూపించారు. ఇది కూడా దేశభక్తే నేమో. హీరోకి  సెకండాఫ్ లో డి ఆర్ డి ఓ లో జాబ్  వస్తుంది. వెళ్లి ఆక్టోపస్ చూసివచ్చేస్తాడు. మళ్ళీ జాబ్ కి వెళ్తున్నట్టే కన్పించడు. అసలు చెప్పుకుంటున్నట్టు సైంటిస్టు లానే వుండడు. 

          ఆక్టోపస్ ని ఢిల్లీ తీసుకు పోతూంటే మాఫియా దాడి చేస్తే, తిరిగి దాన్ని హైదరాబాద్ కే తెచ్చేశారా? ఎందుకు? రక్షణ శాఖ రూలు ప్రకారం దాన్ని విమానంలో తీసికెళ్ళక అంత దూరం రోడ్డు మార్గాన తీసుకెళ్లడం కథా  సౌలభ్యం కోసమేనా? 

          ఇప్పుడు కథ ప్రకారమే  కథనం చేస్తే ఎలా వుండచ్చో చూద్దాం – ఆక్టోపస్ కథే వుంటుంది. మరే కథా వుండదు. అవసరం లేదు, ఆ కథలు చూసుకోవడానికి వాటి జానర్స్ లో వేరే సినిమాలుంటాయి. ఇక్కడ అవ్వా కావాలీ బువ్వాకావాలీ అంటే కుదరదు.  ఏక సూత్రతతో ఒక క్లీన్ సింగిల్ యాక్షన్ లైన్ అవసరం -  హాలీవుడ్ హై కాన్సెప్ట్ ప్రకారం. మిగిలిన నకరాలన్నీ బంద్ చేసుకోవాలి. ఆక్టోపస్ కథ కేంద్రంగా పౌరబాధ్యత అనే యాక్షన్ లైన్ తో అంతర్లీనంగా దేశభక్తో మరోటో దానికదే విలీనమవుతుంది. 

          ఆక్టోపస్ అపహరణ ప్రయత్నం జరిగితే రక్షణ శాఖ చేతులు ముడుచుకు కూర్చోదు. ఆ దళాలన్నీ మాఫియాల్ని ఏరేయడానికి రంగంలోకి  దిగుతాయి. చీమల దండులా  పెరిగిపోతూ మాఫియాలూ వూరుకోరు. ఆక్టోపస్ చేజిక్కించుకోవడానికి దాడుల్ని ఉధృతం చేస్తాయి.  మొత్తంగా  స్పీల్ బెర్గ్ ‘రైడర్స్ ఆఫ్ ది  లాస్ట్ ఆర్క్’ సినేరియా. అందులో దైవశక్తి పూనిన ఆర్క్ కోసం జరిగే పోరాటంలాగే అత్యంత మహత్తుగల ఆక్టోపస్ కోసం హోరాహోరీ. కేవలం అద్భుత రసప్రధానంగా ఏకసూత్రతతో యాక్షన్. ఇక ఫ్యామిలీస్ చూడాలంటారా- ఉన్న హీరోయిన్ని ‘రైడర్స్ ఆఫ్ ది  లాస్ట్ ఆర్క్’ లోలాగా సరీగ్గా చూపిస్తే చాలు- ఇంకే కుటుంబాలూ పేరంటాలూ  అవసరం లేదు ఈ జానర్ కథలో.

-సికిందర్
https://www.cinemabazaar.in