స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

థ్రిల్లర్ కథ పక్కాగా స్పీడుని డిమాండ్ చేస్తుందనేది తెల్సిందే. ఆ స్పీడు రెండు రకాలు : ఛేజింగ్ దృశ్యాల స్పీడు, కథలో ఏర్పాటయ్యే సమస్యతో ఏర్పడే స్పీడు. మొదటిది పైపైన భౌతికంగా కన్పించేది, కంటికి బాగానే వుంటుందిగానీ మనసుకి పట్టదు. రెండోది అంతర్లీనంగా మానసికంగా వేధించేది, కంటికీ మనస్సుకీ రెంటికీ బావుంటుంది. మందకొడి కథనం చేసి, దానికి నాలుగు ఛేజింగ్ దృశ్యాలు షూట్ చేసి జోడిస్తే అది స్పీడు అన్పించుకోదు. స్పీడుగా కదలాల్సిన అసలు కథ ముసలమ్మలా పడుకుంటే ఆవిడ పని ఛేజింగ్ దృశ్యాలు చేసుకుపోవు. కథ అనే ముసలమ్మ కూడా లేచి పరుగుదీస్తేనే ఆవిడ వెంట ఛేజింగ్ దృశ్యాలకి అందం చందం వస్తుంది. అప్పుడు మాత్రమే ఛేజింగ్ దృశ్యాలు నిజమైన థ్రిల్లింగ్ గానూ, స్పీడుగానూ అన్పిస్తాయి. ఆదివారం పేపర్లో ఒక వాక్యం కంటపడింది...Life does not follows the path of our desires and strategies, but our intentions and beliefs..( Vinitha Dawra Nangia – The Times of India) అని. ఇంతేకదా?  ఏవో మన కోరికలూ వ్యూహాలూ చూపించే  దారిపట్టుకుని  జీవితం ఎప్పుడూ  ప్రయాణించదు.  ఆ కోరికల వెనుక, వ్యూహాల వెనుకా  వున్న ఉద్దేశాల్నీ, విశ్వాసాల్నీ మాత్రమే పట్టించుకుని జీవితం ముందుకెళ్తుంది. కోరికకి, వ్యూహాలకీ తగ్గ ఉద్దేశం, విశ్వాసం ఉంటేనే ఎవరైనా జీవితంలో ఏదైనా సాధించగల్గుతారు. ఉద్దేశం సరిగా లేకపోతే  ఎన్ని పథకాలేసినా హంతకుడు కూడా హత్య చేయలేడు. ఇప్పుడు ఈ  హత్య చేయడం అంత అవసరమా అనుకుంటాడు సోమరిగా. ఇలాగే కథలో  కూడా ఓ హీరో  కోరికల వెనుకా, వాటిని సాధించుకోవడానికి పన్నే వ్యూహాల వెనుకా ఉద్దేశం, విశ్వాసం బలహీనంగా వుంటే కథనం కూడా బలహీనమై స్పీడు తగ్గిపోతుంది...ఈ లోపాన్ని ఏంచేసీ  ఛేజింగ్ దృశ్యాలతో పూడ్చలేరు.

‘భలే మంచిరోజు’ సమస్యంతా సమస్య ఏర్పాటులోనే వుంది. ఎప్పుడైతే బిగినింగ్ ని ముగిస్తూ కథకి హీరో పరిష్కరించాల్సిన సమస్యని ఏర్పాటు చేస్తారో, అది లాజికల్ గా లేకపోతే చాలా దెబ్బ అని చాలాసార్లు చెప్పుకున్నాం. ఈ సినిమా కథకి ఈ దెబ్బే తగిలింది.  అంతమాత్రాన సినిమా దెబ్బతినిపోయిందని అనడం లేదు. థ్రిల్లర్ కి ఉండాల్సిన స్పీడుని కోల్పోయిందని మాత్రమే చెప్పడం.  ఈ స్పీడు గనుక వుండి వుంటే, ముచ్చట్లు చెప్పుకుంటున్నట్టు గాక,  ఒక నిజమైన థ్రిల్లర్ సినిమా చూస్తున్నట్టుండేది. 

        దేవుడు ఏంతో ఆలోచించి, సృష్టి జరిగాక కొన్ని లక్షల సంవత్సరాల టైము తీసుకుని గానీ, ఆచితూచి  మనిషినే వాడిని జాగ్రత్తగా పుట్టించి ఈ భూమ్మీద వదల్లేదు. అంత  ఆలోచించి గానీ హీరో పాత్రని సృష్టించి వదలకపోతే వాడు కథనంతా చెడగొడతాడు- అఫ్ కోర్స్,  ఒకనాటికి మనిషి పర్యావరణాన్ని  చెడగొడతాడని దేవుడు కూడా ఊహించి ఉండడు, అది వేరే విషయం. దేవుడు చేసిన పొరపాటు మనం చేయకూడదుగా? దేవుణ్ణి ఫాలో అయితే  సినిమాలు చెడిపోతాయి. పారిస్ సమావేశాలు పెట్టుకోవాల్సి వస్తుంది. 

ఈ థ్రిల్లర్ ఒక రోజులో జరిగే కథ అన్నారు గానీ  ఆ లక్షణాలు కూడా కనబర్చాల్సింది. ఒకరోజు కాదు, ఉదయం  ప్రారంభమయ్యే సంఘటనలు చీకటి పడేలోగా సాయంత్రానికల్లా  ముగిసిపోవడాన్ని  క్లయిమాక్స్ చూసి తెలుసుకోవచ్చు. అంటే కొన్ని గంటలు మాత్రమే జరిగే కథ అన్న మాట. కథలకి స్టోరీ లిమిట్ అనే లాక్ వుంటుంది. అది రెండు  రకాలు : ఆప్షన్ లాక్, టైం లాక్. ఆప్షన్ లాక్ వ్యవధి రోజుల్లో, నెలల్లో, సంవత్సరాల్లో ఎంతయినా ఉండొచ్చు. ఇక్కడ హీరో సమస్యని సాధించడానికి కాలంతో సంబంధం లేకుండా, ఒక ఆప్షన్ కాకపోతే ఇంకో ఆప్షన్ ని ప్రయత్నిస్తూ పోతూంటాడు. ఇలాటి కథలతోనే అత్యధిక శాతం సినిమాలుంటాయి. ఒకరోజు లోపు, లేదా కొన్ని గంటల్లో ముగిసిపోయే కథల స్టోరీ లిమిట్ టైం లాక్ కిందికొస్తుంది. దీంట్లో  పాత్రకి కాలాన్ని దృష్టిలో పెట్టుకుంటూ, కొన్ని గంటలు, లేదా ఆ రోజు వరకూ మాత్రమే గోల్ ని సాధించి తీరాల్సిన  అత్యవసర పరిస్థితి వుంటుంది. ఆ కాలగమనాన్ని- గడిచిపోతున్న కాలాన్ని- సూచిస్తూ ( టైమర్ తో) కథ పరుగులెత్తుతుంది.  

        ప్రస్తుత థ్రిల్లర్ స్టోరీ లిమిట్ ‘టైం లాక్’ తోనే వుంది, కానీ దీని నిర్వహణా దెబ్బ తింది. దీని ప్రభావం స్పీడు మీద పడింది. ఈ స్పీడుని పెంచాలంటే మొదటి మూల స్థంభం  ( ప్లాట్ పాయింట్-1) ని మరమ్మత్తు చేయాలి. అంటే  సమస్య ఏర్పాటులో తగినంత బలాన్ని చేకూర్చాలి. ఏ  కథలోనైనా కథనంలో ఏర్పడే లోపాలన్నిటికీ మూలాలు మొదటి మూల స్థంభంలోనే వుంటాయి. కథ ఇక్కడ్నించే పుడుతుంది గనుక. గంగకి గంగోత్రి ఎలాగో, కథకి మొదటి మూలస్థంభం అలా.

        కొత్త దర్శకుడి నుంచి ఇవన్నీ ఇప్పుడే ఆశించకూడదు నిజమే. శ్రీరామ్ ఆదిత్య  కేవలం కొన్ని షార్ట్  ఫిలిమ్స్ తీసిన అనుభవంతో నిర్మాతల్నీ, హీరోనీ ఒప్పించి, తనదైన విజువల్ స్టయిల్ తో, సహజ పాత్రలూ సహజ చిత్రణ లతో, ఈ థ్రిల్లర్ తీసి హిట్ చేసుకున్నాడు. మిగతా కొత్త దర్శకుల్లాగా మూస కథల, సొంత శైలి లేని మూస తీతల ఊబిలో పడకుండా తనదైన స్టాంప్ తో ప్రత్యేకంగా నిల్చాడు. దీన్ని నిలబెట్టుకుంటాడో లేదో తర్వాత సంగతి. ఐతే తను దర్శకుడే అయినా ప్రేక్షకుడు కూడా. సామాన్య ప్రేక్షకులతో బాటు, చాలా మంది సమీక్షకులూ  ఈ సినిమా  స్లో నేరేషన్ అనడాన్ని చూస్తున్నాం.  ఇది ప్రేక్షకుడిగా దర్శకుడికి కూడా అనుభవ మయ్యే వుండాలి. ఇక్కడ మామూలుగా నైతే ప్రేక్షకుల్నీ, కొందరు సమీక్షకుల్నీ పరిగణన లోకి తీసుకోవాల్సిన అవసరం లేదు. ప్రతీ సినిమాకీ వీళ్ళకి స్పీడు మీదే దృష్టి పడుతుంది. స్పీడు లేకపోతే ఒక్క నిమిషం బతకలేరన్నట్టు. ఇది చాలా విచిత్రమైన మానసిక స్థితి. ఓ సమీక్షకుడు  ‘బాజీరావు మస్తానీ’ నీ, ‘బాహుబలి’ తో పోలిక పెట్టి , స్పీడు లేదనీ- కామెడీ  లేదనీ, బీభత్సమైన పోరాటాల్లేవనీ అనేశాడు. ఇంకో అతను ‘బాజీరావు మస్తానీ’ ప్రేమకథ అని కూడా తెలుసుకోకుండా  ‘రుద్రమ దేవి’ తో పోల్చి వృధా అనేశాడు.  

        పరిస్థితి ఎలా తయారయ్యిందంటే,  కథ తో సంబంధం లేకుండా అన్ని కథలూ ఒకే స్పీడుతో పరిగెత్తాలి, కథని బట్టి దాని ఫీల్ ని నిలబెడుతూ  నడక ఉండరాదు. ఉంటే అది సినిమా కాదు. ఒక రిధమ్ తో, సంగీతపు ఝరిలా నడిచే ‘గాడ్ ఫాదర్’ లాంటి మహా చిత్రరాజమైనా, తెలుగుకి అంతర్జాతీయ కథ పరిచయం చేసిన ‘కంచె’ అయినా, ఏం చెప్పామో తెలియకుండా, రెండు గంటల్లో టపటప లాడించేసి, మెదడు తక్కువ కామెడీతో పకపకా నవ్వించేసి  ప్రేక్షకుల్నీ, రివ్యూ రైటర్లనీ  బయటికి తోసి పారెయ్యాలి. ఇంకో కొత్త బ్యాచీని మెడపట్టి లోపలికి  లాగాలి. ఆ పూటకల్లా చూసిన ఆ సినిమాని  ఆ బ్యాచీలన్నీ మర్చిపోవాలి. జ్ఞాపకాల్లో వుండకూడదు, ఆలోచింపజేయకూడదు, వెంటాడ కూడదు. ఇంతే వీళ్ళ దృష్టిలో సినిమా అంటే! 

        ఒకసారి ఈ పోస్ట్ కి సైడ్ బార్ లో బ్రెజిలియన్ దర్శకుడి కామెంట్ ని చూస్తే- ‘ఈరోజుల్లో ప్రేక్షకులు ఎమోషనల్ కథలు కోరుకోవడం లేదు, వాటికి ఎలా స్పందించాలో వాళ్లకి తెలియకపోవడం వల్ల’ – అన్నది అసలు సంగతి! ఇలావున్నాకా ఇక మంచి సినిమాలేం చూస్తారు. ఎక్కడో బ్రెజిల్ లోనే ఈ పరిస్థితి వుంటే, అటూ ఇటూ  తెలుగు రాష్ట్రాల్లో ఆరితే రిపోయి ఇంకా ఘోరంగా వుంటుంది కదా? వుంది కూడా!

        ఐతే థ్రిల్లర్ కి  ఎవరూ చెప్పక్కర్లేకుండా స్పీడు అనేది డీ ఫాల్ట్ గా ప్రోగ్రాం అయి వుంటుంది. దాన్ని ఆప్టిమైజ్ చేయలేం. చేస్తే దాన్ని కాంప్రమైజ్ చేయడమే అవుతుంది. స్పీడు కాంప్రమైజ్ అయినప్పుడు, ఈ సినిమాలో చూపించినట్టు, హీరోయిన్ ఫోటో మందికి చూపిస్తూ చార్మినార్ దగ్గర తారట్లాడుతూ ఆమె కోసం వెతుక్కున్నట్టు, స్పీడు తగ్గిపోయి వుంటుంది. పాత సినిమాల్లో చూపించినట్టు  ఈ సీనేమిటి? సోషల్ మీడియాలో అప్ లోడ్ చేస్తే నిమిషం లో ఆమె ఎవరో హీరోకి  తెలిసిపోదా?     

        కాబట్టి థ్రిల్లర్స్ విషయంలో – ఈ  సినిమాతో సహా- స్పీడు స్వాముల సణుగుల్ని అర్ధం జేసుకోవచ్చు. అది న్యాయబద్ధమైనదే. తెలుగు సినిమాకి ఇంకో టెంప్లెట్ కూడా తగిలించారు ప్రేక్షకులూ, కొందరు సమీక్షకులూ  కలిసి. మాటాడితే ఇందులో కామెడీ తగ్గిందనో, అసలు లేదనో అంటారు. ప్రస్తుత సినిమా విషయంలోనూ ఇందులో కామెడీ లేదంటూ ఒక సమీక్ష రాశారు,  తనూ సగటు ప్రేక్షకుడే కదా. అంటే, కథని బట్టి కాకుండా ఏ సినిమాకైనా స్పీడుండాలి, కామెడీ కూడా వుండి తీరాలన్న మాట- అది రామాయణమైనా, మహా భారతమైనా సరే!

***

        ఒకసారి ఈ కథలోకి తొంగి చూద్దాం...ఖరీదైన బెంజి కార్ల షోరూమ్ లో కార్లని డెలివరీ చేసే ఉద్యోగంలో వున్న రామ్ ( సుధీర్ బాబు) ఓసారి  డెలివరీ డ్యూటీలో వున్నప్పుడు బెంజి కారు డ్రైవ్ చేస్తున్న అతణ్ణి చూసి డబ్బున్న వాడనుకుని ప్రేమిస్తుంది మాయ ( ధన్యా బాలకృష్ణ). తీరా అతను ధనవంతుడు కాదని తెలుసుకుని గుడ్ బై కొట్టేసి వేరే పెళ్లి చేసుకోబోతూంటుంది. దీంతో మండిపోయిన రామ్, ఆమెకి బుద్ధి చెప్పివద్దామని ఫ్రెండ్ ఆది ( ప్రవీణ్) ని తీసుకుని  బయల్దేరతాడు. బయల్దేరిన ఆ కారు వెళ్లి ఇంకో కారుకి డాష్ ఇస్తుంది. ఆ కార్లోంచి పెళ్లి కూతురి బట్టల్లో వున్న సీత (వామిఖా గబ్బి) దిగి పారిపోతుంది. ఆ కారులోనే ఆమెని కిడ్నాప్ చేసి పట్టుకుపోతున్న గ్యాంగ్- రామ్ నీ,  ఆదినీ పట్టుకుపోతారు. 

        గ్యాంగ్ లీడర్  శక్తి ( సాయి కుమార్) ఆదిని బంధించి, వెళ్లి సీతని వెతికి పట్టుకు రమ్మని రామ్ ని బ్లాక్ మెయిల్ చేస్తాడు. ఓల్డ్ సిటీలో ఒక పాత సినిమా హాల్లో బ్లాక్ అండ్ వైట్ సినిమా లేసుకు చూస్తూ గడిపే  శక్తి- మ్యాట్నీ టైం కల్లా సీత తన దగ్గరుండక పోతే ఆది చచ్చిపోతాడని బెదిరిస్తాడు.  రామ్ కి ఇద్దరు క్రిమినల్స్ యూసుఫ్- ఆల్బర్ట్ (వేణు- శ్రీరాం) లు  తగుల్తారు. సీత కూడా ఓ చోట తగుల్తుంది. ఈ క్రిమినల్స్ సాయంతో సీతని పట్టుకుని, శక్తి దగ్గరికి తీసుకొస్తూంటే ఇంకో గ్యాంగ్ కిడ్నాప్ చేస్తుంది.. ఇలా రామ్ కి అనేక చిక్కులెదురవుతూంటాయి. ఆదినే గాక, ఆ ఆదిని ప్రేమిస్తున్న చెల్లెలూ, తల్లిదండ్రులూ కూడా ఈ చిక్కుల్లో ఇరుక్కుంటారు.. ఈ చిక్కుముళ్ళన్నీ  రామ్ ఎలా విప్పాడన్నది మిగతా కథ.

***

    బిగినింగ్ విభాగం రామ్  కారుని కిడ్నాపర్స్ కారుకి గుద్దడంతో ముగుస్తుంది. ఇక్కడే సమస్యతో  మొదటి మూలస్థంభం ఏర్పాటయ్యింది. గుద్దిన కార్లోంచి పెళ్లి కూతురు సీత బయటపడి పరుగు లంకించుకుంటుంది. ఇది మంచి  డైనమిక్స్ వున్న సెటప్. ఇలా మొదటి మలుపనేది వెర్బల్ గా  ఉండకుండా, యాక్షన్ లో వుంటే దాని ఇంపాక్టే వేరు. ఆ భావముద్ర సినిమా సాంతం వెన్నాడుతుంది. కథలో బాగా ఇన్వాల్వ్ చేస్తుంది.  ‘శివ’ లో శివ సైకిల్ చెయిన్ లాగి  జేడీ మీద తిరగబడే శీను అనే మొదటి మూలస్థంభం ఇందుకే చరిత్రలో నిల్చిపోయింది. 

        రామ్ కార్లో ఇంటి నుంచి బయల్దేరే ముందు- ఇంకోచోట సీత పెళ్లి ఏర్పాట్లు జరుగుతూంటాయి. సీత ఈ కథలో హీరోయిన్. ఒక హీరోయిన్ కి వేరే అతనితో పెళ్లి ఏర్పాట్లు జరగడమూ, అది తప్పి పోవడమూ అనే కథా ప్రారంభం ‘ముత్యాల ముగ్గు’ లోంచి అందుకుని రిపీట్ అవుతూవున్నదే. ఈ ఎత్తుగడలో పెప్ లేదు. కానీ ఆమెని కిడ్నాప్ చేసి తీసుకుపోతూంటే, హీరో కారు డాష్ ఇవ్వడమన్నది మంచి కెమిస్ట్రీ. మోసం చేసిన హీరోయిన్ని తన్ని వద్దామని బయల్దేరిన హీరోకి,  పెళ్లి కూతురిలా  ఇంకో హీరోయిన్ తగిలింది. వెంటనే ఆడియెన్స్ కిక్కడ కావలసినంత రొమాంటి అప్పీల్. 

        ఈ మొదటి మూల స్థంభం దగ్గరే ఆడియెన్స్ కి అంతకి ముందటి సెటప్ భంగపడిన అసంతృప్తి కూడా ఏర్పడింది. మోసం చేసిన హీరోయిన్ని తన్ని వద్దామని హీరో బయల్దేర డం ఆడియెన్స్ కి ఆసక్తి రేపే సెటప్. అలా వెళ్లి గనుక  తంతూంటే ఆ సెటప్ పే ఆఫ్ అయి సంతృప్తి చెందే వాళ్ళు. కానీ మధ్యలో యాక్సిడెంట్ జరగడంతో, ఆ సెటప్ పే- ఆఫ్ కాలేదు. దీని అసంతృప్తి అనుకోకుండా  హీరోకి తగిలిన ఇంకో హీరోయిన్ తో రోమాంటిక్ అప్పీల్ తో తీరింది ఆడియెన్స్ కి. ఈ రోమాన్స్ ని కూడా వాయిదా వేస్తూ విలన్తో చిక్కుల్లో పడ్డాడు హీరో. విలన్ కోసమే మళ్ళీ హీరోయిన్ కోసం వేటలో పడి  తిరిగి రోమాంటిక్ అప్పీల్ కి తెరతీశాడు. 

        ఈ డైనమిక్స్ బాగానే వున్నాయి. అయితే ఇక్కడ హీరోకి తలెత్తిన సమస్యేమిటి?  మొదటి హీరోయిన్ ని తన్నలేకపోయాడు. ఇప్పుడది క్యాన్సిల్ అయిపోయింది. విలన్ పెట్టిన  గడువుకల్లా హీరోయిన్ని పట్టుకురాకపోతే, బందీగా పెట్టుకున్న ఫ్రెండ్ ని చంపేస్తాడు విలన్. ఇదీ సమస్య. 

        ఈ సమస్యలో, అంటే మొదటి మూల స్థంభంలో - హీరోకి ఏర్పడిన గోల్ లో- ఉండాల్సిన ఎలిమెంట్స్ -  1. కోరిక,  2. పణం, 3. పరిణామాల హెచ్చరిక, 4. ఎమోషన్ ఉన్నాయా? 

        1. కోరిక- ఫ్రెండ్ ని సజీవంగా విడిపించుకోవాలని కోరిక పుట్టింది. 2. పణం : ఆ ఫ్రెండ్ ప్రాణాలే గాక, ఆ ఫ్రెండ్ తో తన చెల్లెలి ప్రేమనీ పణంగా పెట్టాడు. 3. దీని పరిణామాల హెచ్చరిక : హీరోయిన్ని తెచ్చి విలన్ కి అప్పజెప్పేస్తాడా ఏమిటీ? అప్పజెప్పేస్తే అప్పుడేమౌతుంది? అప్పజెప్పకపోతే ఏమౌతుంది? 4. ఎమోషన్ :  వీటన్నిటి వల్లా ఏస్థాయి ఎమోషన్ పుట్టింది? 

        ఇక్కడే వచ్చింది సమస్య. కోరిక బాగానే వుంది, పణంగా బాగానే ఒడ్డాడు, పరిణామాల హెచ్చరికా బాగానే వుంది- ఈ మూడింటినీ పురస్కరించుకుని మోటివేట్ అయ్యేందుకు పుట్టాల్సిన ఎమోషన్ కి ఒకటి అడ్డు పడుతోంది. ఏమిటది?

        వెనక్కి వెళ్దాం...మొదటి మూలస్థంభం దగ్గర కార్లు గుద్దుకున్నప్పుడు, జరిగిందేమిటో, అసలు జరగాల్సిందేమిటో  చూద్దాం. హీరో కారు గుద్దగానే వీండ్ షీల్డ్  పగిలి ఎదుటి  కారు డోర్ తెరుచుకుని  హీరోయిన్ దిగుతుంది. ఆమె చెక్కుచెదరదు, చుక్క రక్తం రాలదు. పెళ్లి బట్టల్లో, వొంటి నిండా బంగారంతో ఫోటో దిగడాని కన్నట్టు దిగి చూస్తుంది  ( కిడ్నాపర్స్ ముందా బంగారం లాక్కోకుండా ఆమెని తిప్పుతూంటారా? పట్టుచీర కూడా లాగేసుకోవాలి అసలుకి). 

        ఆమె అటూ ఇటూ చూసి జంపై పోతుంది. అప్పుడు తీరుబడిగా కిడ్నాపర్స్ దిగుతారు. వీళ్ళూ చెక్కు చెదరక దుక్కల్లా వుంటారు. అప్పుడు వీళ్ళేం  చేయాలి? వెంటనే పారిపోతున్న హీరోయిన్ వెంట పడాలి. ఆమె కిడ్నాప్ విలువ పదికోట్లు! ఆమెనలా వదిలేసి హీరోనీ,  ఫ్రెండ్ నీ బాస్ దగ్గరికి లాక్కెళ్తారు. హీరోవల్లే తమ కిడ్నాప్ విఫలమయ్యిందనీ, కాబట్టి ఆ హీరోయిన్ని పట్టుకొచ్చే బాధ్యత హీరోదేననీ బాస్ తీర్పు చెప్పి ఫ్రండ్ ని బంధిస్తాడు. కళ్ళముందు పది కోట్లు అలా ఎగిరిపోతూంటే ఆమెని పట్టుకోకుండా, తీరుబడిగా కారుదిగి హీరోని పట్టుకోవడమేమిటి, బాస్ కూడా వాళ్ళని చంపి పారెయ్యక, హీరోని బాధ్యుణ్ణి చేయడమేమిటి? 

        కనుక విలన్ వైపునుంచీ ప్రాబ్లం సెటప్ ఇంత బలహీనంగా వుంది. ఇతను వీక్ విలన్. వీడి తొండి బిజినెస్ కి అక్కడే నాల్గు తన్ని హీరో వెళ్లిపోవచ్చు ఫ్రెండ్ తో కలిసి. కానీ హీరో పాత్రని దాని మానాన దాన్ని వదిలెయ్యక, తన చేతిలోకి తీసుకున్నాడు దర్శకుడు.  దాంతో ఈ సంఘటనలో జరిగిన లోపం దర్శకుడికి  తెలుసు. కనుక ఆ కీలుబొమ్మ హీరో పాత్రని కూడా  సరీగ్గా నడపలేక పోయాడు. హీరో మోటివేట్ అవ్వాలంటే పుట్టిన ఎమోషన్ సహేతుకంగా వుండాలి. సహేతుకంగా లేనప్పుడు మోటివేట్ అవలేడు ( Life does not follows the path of our desires and strategies, but our intentions and beliefs...)

        కనుక విలన్ ని ప్రశ్నించలేని తన నిస్సహాయత వల్ల 1.  కోరిక లో మోటివేషన్ లేదు,  2. ఒడ్డిన పణం పట్లా విచారం లేదు, 3. పరిణామాల  హెచ్చరిక పట్లా సీరియెస్ నెస్ లేదు... తను చేస్తున్న దాంట్లో  అడుగడుగునా హీరోకి ( దర్శకుడికి)  ఈ లాజిక్ అడ్డు తగుల్తోంది...కాబట్టి గోల్ లోంచి పుట్టాల్సిన ఆ స్పీడు, ఆ థ్రిల్, ఆ పెప్ అన్నీ మందగించాయి. బీజం బలహీనంగా వుంటే మొక్క (కథ)  కూడా బలహీనంగా మొలకెత్తుతుంది కదా ...

                                               ***

ఎప్పుడైతే హీరోకి ఎమోషనల్ గా స్పీడు తగ్గిందో, పెట్టిన గడువు పట్లా అర్జెన్సీ కూడా అంత అవసరం లేకుండా పోయింది.  మ్యాట్నీ సమయానికల్లా హీరోయిన్ని తేవాలన్నాడు విలన్. ఈ డెడ్ లైన్ ని ట్రాక్ చేస్తూ నడపాల్సిన టైం లాక్ స్టోరీ లిమిట్ కథనం సాధారణ కథలాగే అయిపోయింది. మ్యాట్నీ అంటే కొన్ని గంటలే వుంది. నిమిషాలు లెక్కబెడుతూ హీరో పరుగెత్తాల్సిన అవసరం ఎందుకు ఏర్పడలేదంటే, విలన్ పెట్టిన ఆ కండిషనే చైల్డిష్ గా అన్పిస్తోంది హీరోకి (దర్శకుడికి). ఆ పిచ్చి దద్దమ్మని నాల్గు పీకి పారిపోకుండా ఎందుకు భరిస్తున్నాన్రా అన్న ఫీలింగ్ వేధిస్తోంటేనే ఇంకేం చేస్తాడు. కాబట్టి డెడ్ లైనూ పట్టకుండా మన్నుతిన్న పాము చేశాడు కథనాన్ని. ఒక రోజులో జరిగే కథ కొన్ని యుగాలకి సాగలాగినట్టు గా ఇందుకే అయింది. సైకాలజీని పక్కన పెట్టి పాత్రచిత్రణ లు చేయలేం. బాహ్య చలనాలన్నీ పాత్ర మైండ్ లోంచే పుడతాయి.

***

మసాలా సినిమాలకి లాజిక్ అవసరం లేకపోవచ్చు గానీ, థ్రిల్లర్స్ కీ, సస్పెన్సూ మిస్టరీ లకీ  లాజిక్ లోంచే కథలు పుడతాయి. ఆ లాజిక్ నీ, కార్యకారణ సంబంధాన్నీ(  కాజ్ అండ్ ఎఫెక్ట్ నీ ) విశ్లేషించుకుంటూనే ముందుకు సాగుతాడు హీరో. ఈ తర్జనభర్జనల్లోంచే ఏదో పాయింటు పట్టుకుని పరిష్కార మార్గాన్ని కనుగొంటాడు. అతను  సూక్ష్మగ్రాహి అయి ఉంటాడు. మామూలు మసాలా సినిమా పాత్ర అయివుండడు. కుశాగ్రబుద్ధిగలవాడై ఉంటాడు. క్షణం క్షణం ప్రేక్షకుల రోమాలు నిక్క బొడుచుకునేలా చేస్తాడు. ఈ జానర్స్  క్యారక్టర్లే వేరు, కథనాలే వేరు. వీటి మీద సబ్జెక్టు చదవకుండా సినిమాలు చేస్తే ప్రొఫెషనల్ గా వుండవు.

—సికిందర్