649 : స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

          (వెనుక సీనులో జరిగింది : పల్లెటూళ్ళో పేడ పురుగులు పడుతున్న జూన్ హా దగ్గరకి హీరోయిన్ వచ్చి, తనని నది అవతలున్న భూత్ బంగ్లాకి తీసికెళ్ళ మనీ, రేపు పన్నెండింటికి వస్తాననీ చెప్పి వెళ్ళిపోతుంది)

     సీన్ :      పడవలో కూర్చుని ఎదురు చూస్తూంటాడు జూన్ హా. హీరోయిన్ పరిగెత్తుకుంటూ వస్తుంది. దూరంగానే ఆగిపోతుంది. చెయ్యూపుతాడు. తనూ చెయ్యూపుతూ వచ్చి పడవెక్కి కూర్చుంటుంది. భూత్ బంగ్లా గురించి తాతగారు చాలా చెప్తారనీ, కానీ అక్కడికి వెళ్ళనీయరనీ అంటుంది. అతను తెడ్డు వేస్తూంటాడు. తను బయట తిరిగే విషయంలో తాతగారు స్ట్రిక్టుగా వుంటారని అంటుంది. వూళ్ళో ఎవరితోనైనా వెళ్దామంటే  వాళ్ళు తాతగారికి చెప్పేస్తారనీ అంటుంది. ఎందుకో అనుమానం వచ్చి చూస్తుంది. చూస్తే, అతను తెడ్డు వేస్తున్నా పడవ వున్నచోటే వుంటుంది. అతను ఇబ్బందిగా చూసి, నిజం చెప్పాలంటే తనకి పడవ నడపడం రాదంటాడు. ఎలాగో తిప్పలు పడి నడుపుతూంటే, తన పేరు జూహీ అని చెప్తుంది. తన పేరు జూన్ హా అంటాడు. తామిద్దరూ సువాంగ్ నుంచే వచ్చారని తెలుసుకుని, ఇది గమ్మత్తుగా వుందంటుంది. గమ్మత్తు కాదూ, ఫేట్ అంటాడు. అర్ధంగాక, ‘అంటే?’ అని ఆమె అంటే, ఏమీ లేదంటాడు. 

పాయింట్ :  

      మన దగ్గర సున్నిత ప్రేమ కథలని అంటారు. దానికి సంగీత దర్శకుడు ధడాధడా  వాయిస్తాడు. ఆ సున్నితత్వమేంటో అనుభవించే వీలే వుండదు. దృష్టిని చెదరగొట్టే  సాధనం సౌండ్. అన్నిరకాల సౌండ్స్, డైలాగుల మోత సహా. కానీ ఈ కొరియన్ సీనులో ఇలా లేదు. జూన్ హా పడవలో కూర్చుని ఎదురు చూస్తూంటే, నిశ్శబ్దంగా వుంటుంది వాతావరణం. నదీ, దాని పరిసరాలూ, ప్రకృతీ అన్నీ ప్రశాంతంగా వుంటాయి. మన దృష్టి ఈ పరిసరాల్ని పరికిస్తూ ఒక అనుభవంలోకి తీసికెళ్ళి పోతుంది. ఇలాకాక, ఇలాంటప్పుడు ఎప్పుడైతే సౌండ్ వేస్తారో, అప్పుడు దృశ్య  విశేషాల్ని అనుభవించనీయకుండా మన దృష్టి నటుల మీదికెళ్ళి పోతుంది. సౌండ్ లేనప్పుడే ఏకాగ్రతతో పూర్తిగా దృశ్యంలోకి లీనమవగల్గుతాం. కథలోకి ఎవరైనా తీసికెళ్ళ గలరు, ‘కథా లోకం’ లోకి తీసికెళ్ళ గల్గినప్పుడే దర్శకుడు నిజమైన దర్శకుడవుతాడు. కథంటే నటుల మీద వుండేది కాబట్టి వాళ్ళ వరకూ డైలాగులతో, రియాక్షన్స్ తో చూపించి వదిలేస్తే అది సినిమాలా కాకుండా స్టేజి నాటకంలా వుంటుంది. సినిమా అన్నాక,  ఆ నటీనటులున్న కథాలోకపు ఆవిష్కరణ కూడా జరగాలి. కథాలోకం లేక సినిమా కథే లేదు. కథా లోకమంటే కథకి సోల్ ని ఏర్పాటు చేసేది. 

          మన దగ్గర టీనేజి ప్రేమ కథల్లో కూడా ముప్ఫై ఏళ్ల హీరో, పాతికేళ్ళ హీరోయిన్ నటిస్తారు. వీళ్ళతో టీనేజి బిహేవియర్ చూపిస్తే ఎబ్బెట్టుగా వుంటుంది. కాబట్టి దాటవేసి ఎటూ కాని బిహేవియర్లు చూపిస్తారు. ఈ కొరియన్ మూవీలో టీనేజీకి సరిపడా వయస్సు లోనే హీరో హీరోయిన్లు కన్పిస్తారు. కనుక తొలి పరిచయపు బిహేవియర్లని సహజంగా చూపడం వీలైంది. 

          వెనుక హీరోహీరోయిన్లు తొలిసారి ఎదురుపడే సీన్లో హీరో చెయ్యూపితే, హీరోయిన్ కూడా చెయ్యూపుతుంది. అక్కడ అమాయకపు ముసిముసి నవ్వులే తప్ప మాటలుండవు. ఇప్పుడు కూడా ఇంతే. అతను పడవలో కూర్చుని వుంటే, ఆమె పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి ఆగిపోతూ, ఇప్పుడూ ముసిముసి నవ్వులతోనే  చెయ్యూపుతుంది. అతనూ అలాగే చెయ్యూపుతాడు. వీళ్ళు  నిష్కలంక మనస్కులని యిట్టే అర్ధమై పోతుంది, సున్నిత మనస్కులు సరే. 

          ఇలాటి దృశ్యాలు బహుశా  యువ ప్రేక్షకులు ఇప్పుడు చూస్తున్నది చూస్తున్నట్టుగా ఈ క్షణమే అనుభవిస్తారు. కానీ వయసు మళ్ళిన ప్రేక్షకులు రెండు సార్లూ అనుభవిస్తారు - ఒకటి తమ టీనేజిలో అనుభవించివుంటారు, ఇప్పుడు తిరిగి తెర మీద దర్శిస్తారు. సినిమాల్లో యూత్ అప్పీల్ అంటే, వయసు మళ్ళిన వాళ్ళల్లో కూడా టీనేజీని నిద్రలేపడమేనేమో. 

          తెలుగు థాట్ కొస్తే, ‘హాయ్!’  అంటూ హీరోయిన్ చిల్లరగా పరుగెత్తుకొస్తుంది, ‘వావ్!’ అని హీరో ఓవరాక్షన్ కామెడీ చేస్తాడు – రాస్తున్న జానర్  రోమాంటిక్ డ్రామా అయినా సరే. ఇప్పటి యువ డైలాగ్ రైటర్ కి ఇంతకంటే దృశ్యం రాయడం రాదు. జానర్ తేడాలు తెలిస్తేగా తెడాగల రాతలు రాయడానికి. 

          ఈ సీన్లో కొన్ని విశేషాలున్నాయి. ఆమె తన తాతగారు చాలా స్ట్రిక్టు అంటుంది. అంటే ఇప్పుడాయన కన్నుగప్పి వచ్చిందన్నమాట. తాతగారి గురించి ఆమె చేత దర్శకుడు కొంచెం ఎక్కువే మాట్లాడించాడంటే, ఇప్పుడెక్కడో తాత గారు ఎంట్రీ ఇస్తాడన్న మాట. ఇలా ఈ మామూలు సీన్లో,  కథని  ముందుకు నడిపించే ఒక ఫోర్ షాడోయింగ్ ని క్రియేట్ చేశాడు సస్పెన్సు తో. 

     రెండోది, వీళ్ళిద్దరూ గత సీన్లలో రెండు సార్లు కలుసుకున్నా పరస్పరం పేర్లు వెల్లడించుకోలేదు. హీరో ఫ్రెండ్స్ కూడా ఆమె ఫలానా తాతగారి మనవరాలని చెప్పారే గానీ ఆమె పేరు చెప్పలేదు. పేర్లు ఎక్కడ వెల్లడించుకుంటే సన్నివేశం రక్తి కడుతుందో, రోమాంటిక్ గా వుంటుందో,  అక్కడే వెల్లడించాడు దర్శకుడు. ఇది గమనించాలి. స్ట్రక్చర్, క్రియేటివిటీ ఇవే సరిపోవు. అంతకి మించిన క్రాఫ్ట్ కూడా అవసరం. క్రాఫ్ట్ అంటే ఇలా సమయస్ఫూర్తితో చెక్కడ మన్నమాట. హీరో పేరు జూన్ హా అని మనకి ముందే తెల్సు. కానీ ఈ సీను దాకా హీరోయిన్ పేరే మనకి తెలీదు. ఇంతవరకూ హీరోయిన్ అనే రాసుకుంటూ వచ్చాం. 

          గమనించాల్సిన మరొక విషయమిటంటే, వెనుక రెండు సీన్లలో కూడా హీరోతో వున్న  ఫ్రెండ్స్ ఇద్దరి  పేర్లూ చెప్పలేదు దర్శకుడు. ఒరే శీనూ, ఆఁ ఏంట్రా రాజూగా...  అని అత్యుత్సాహంతో రాసుకుపోవచ్చు  - అదేదో ఎంటర్ టైన్మెంట్ అనుకుని డైలాగ్ రైటర్ మురిసిపోయి. ప్రయోజనం? ఆ రెండు సీన్లు తప్పితే మళ్ళీ ఎక్కడా కన్పించని ఫ్రెండ్స్ పేర్లు తెలుసుకుంటే ఏమిటి ప్రేక్షకుల కొచ్చే లాభం, అనవసర సమాచారంతో మెదడు  బరువెక్కించుకోవడం తప్ప? థియేటర్లో సౌండ్ పొల్యూషన్ తప్ప? నిగ్రహంతో ఇలాటివి కట్ చేసుకుంటే, ఇట్ విల్ బి కాల్డ్ సెల్ఫ్ ఎడిటింగ్. 

          ఇప్పుడు పడవలో వాళ్ళ మధ్య సెటిల్డ్ వాతావరణ మేర్పడ్డాక సంభాషణ ఇంకొంచెం ముందుకు పోతుంది సహజంగానే. తాత గారి గురించి ఆమె పర్సనల్ విషయాలు చెప్పుకుంటోంది. ఇక్కడే, ఆఁ మర్చిపోయానంటూ తన పేరు కూడా చెప్పుకుంది. అతనూ చెప్పుకున్నాడు. ఇద్దరూ ఒకే సవాంగ్ పట్టణం నుంచి వచ్చారని తెలిసి, ఇది గమ్మత్తుగా వుందని ఆమె అంటే,  ఇది ఫేట్ అని అతనన్నాడు. ఈ చివరి మాటలతో  పాత్రలు ఇంకొంచెం ఎస్టాబ్లిష్ అయ్యాయి. ఆమె పైపైన ఆలోచిస్తుందనీ, అతను లోతుగా ఆలోచిస్తాడనీ. 

          ఈ సీన్లో, నది రూపంలో వాటర్ థీమ్ నేపధ్యం కొనసాగి, హీరోయిన్ పేరు, హీరోహీరోయిన్ల వ్యక్తిత్వాలూ  కొత్తగా మనకి తెలిశాయి. సీన్ స్ట్రక్చర్ అంటే, పాత్రల గురించి కొత్త విషయాలు చెప్పేది, లేదా కథని ముందుకు నడిపించేదని తెలిసిందే  కాబట్టి.

సీన్ :   

      ఇద్దరూ చెట్ల మధ్యకి నడుస్తూంటారు. భూత్ బంగ్లాలోకి వెళ్తారు. చీకటిగా వున్న ఒక గదిలోకి తొంగి చూస్తారు. బయటికి వచ్చి ఇంకో గదిని చూస్తారు. అప్పుడు జూహీ అంటుంది, ‘నువ్వెప్పుడైనా దెయ్యాల్ని చూశావా?’ అని.  రోజూ చూస్తానంటాడు. ఆమె అర్ధంగాక అడిగితే,  అద్దంలో చూస్తానంటాడు. నిజానికి  తనే వొక దెయ్యాన్నని నవ్వుతాడు. ఆ నవ్వు చూడలేక ఆపమంటుంది. డిసప్పాయింటైనట్టు చూస్తూ వుంటుంది అతడికేసే. 

          అక్కడ్నించి వరండాలోకొచ్చి  ఇద్దరూ కింద పడిపోతారు. ఆమె ఇటు ముందు, అతను అటు వెనుకాల. అతను వచ్చేసి ఆమెని లేపుతాడు.  వెనక వారగా ఎవరో వెళ్లినట్టన్పించి గిరుక్కున తిరిగి చూస్తారు. ఎవరూ వుండరు. మెల్లిగా ఆ గది దగ్గరికి వెళ్తారు. ఆమె దూరంగా వుంటుంది. అతను తలుపు తోసి లోపలికి  చూసి, భయంకరంగా కేకలు పెడుతూ పరిగెడతాడు. అర్ధంగాక ఆమె కూడా  మెల్లిగా ఆ గది దగ్గరికి వెళ్తుంది. గదిలోంచి పిచ్చోడు వచ్చేస్తాడు. ఆర్తనాదాలు చేస్తూ పరుగు లంకించుకుంటుంది. ఇది విని వెనక్కి పరిగెత్తు కొస్తాడు జూన్ హా. 

          ఇద్దరూ ఆగిపోయి ఒకర్నొకరు  చూసుకుని గట్టిగా కేకలు పెట్టుకుంటారు. భూత్ బంగ్లాలో వున్నది పిచ్చోడు కావడంతో గట్టిగా నవ్వుకుని, మళ్ళీ కేకలు పెట్టుకుంటారు. మళ్ళీ  నవ్వుకుని మళ్ళీ కేకలు పెట్టుకుంటారు. వీళ్ళని తోసుకుంటూ మధ్యలోంచి  మందు బాటిల్ పట్టుకున్న పిచ్చోడెళ్ళిపోతాడు. మళ్ళీ కేకలు పెట్టుకుని మళ్ళీ నవ్వుకుంటారు. మళ్ళీ కేకలు పెట్టుకుంటారు...అవతల పచ్చటి ప్రకృతి మీద ఈ కేకలు ఎండ్ అవుతాయి. 

పాయింట్ :

      ఈ సీను పడవ దిగి వెళ్తున్న అర్ధంలో వాళ్ళిద్దరి అడుగులమీద ఫోకస్ చేసి హాఫ్ వేలో ఓపెన్ చేశాడు. ఓపెనింగ్ ఇలాగే రాసి ఇలాగే తీశారా, లేక ఇంకా వేరే తీసి ఎడిటింగ్ లో ఇక్కడ్నుంచి తీసుకున్నారా మనకి తెలీదు. కానీ ఇది చాలా అర్ధవంతమైన ఓపెనింగ్, కథా గమనం మీద ఫోకస్ చేస్తూ.  

          ఇద్దరి అడుగులు దగ్గర దగ్గరగా పడుతూంటాయి. దర్శకుడు అడుగుల మీద అలా ఫోకస్ చేశాడంటే రోమాంటిక్ బంధాన్ని వేస్తున్నట్టే. ఇది వాళ్ళకి తెలియకపోయినప్పటికీ దర్శకుడే అందుకు  బీజాలేస్తున్నాడు.  ఇప్పటి వరకూ నడిచిన వీళ్ళిద్దరి సీన్లలో,  ఎక్కడా  లవ్ ఎట్ ఫస్ట్ సైట్ అనే టచ్ లేదు. ఇప్పటికామెకి  పెళ్లి సంబంధం కూడా కుదరలేదు టీసూతో. పెళ్లి సంబంధానికి  పూర్వపు అనుభవాలివి. 

          విధి లేదా కాలంతో కూడిన రోమాంటిక్ డ్రామాల్లో లవ్ ఎట్ ఫస్ట్ సైట్లు వుండవా? కలపడం విధి లేదా కాలమే చూసుకుంటాయా?  కాస్త సమయం తీసుకుని ఆలోచించాల్సిన విషయమిది. విధి, లేక కాలం కథ నడుపుతోందంటే పాత్రలు చేయడానికేమీ వుండదు. అంతా విధి లేదా కాలం చూసుకుంటాయి. అందుకే ఇక్కడ తొలి చూపు ప్రేమలు కన్పించడం లేదు. ఎక్కడా ఇద్దరూ అలాటి భావంతో చూసుకోవడం లేదు. విధి నడపని కథల్లోనైతే  హీరో హీరోయిన్లు తాముగా ప్రేమలో పడ్డం వుంటుందేమో. ఇక్కడ జుహీ ఇందాక పడవలో గమ్మత్తు అన్నా, జూన్ హా ఫేట్ అన్నా,  కాలానికి సంబంధించినవే. కాబట్టి కాలానికి లోబడి నడుచుకుంటున్నారు. 

          అసలు భూత్ బంగ్లా సీనుని ఈ కథలో ఎందుకు కల్పించాడు? కాలం కథని నడపడం కోసం. కాలం దానికది తెచ్చిపెట్టే మెటఫర్స్ (రూపకాలంకారాలు) ని చూపెట్టడం కోసం. అలా భూత్ బంగ్లాయే ఒక మెటఫర్. దేనికి మెటఫర్? వీళ్ళు చేయబోయే ప్రేమ ప్రయాణంలో ఎదురయ్యే పరీక్షలకి మెటఫర్. ఈ భూత్ బంగ్లా అలా వొక ప్రయోగశాల. ఈ ప్రయోగ శాలలో ఒక పిచ్చోడున్నాడు, రెండు పావురాలున్నాయి, మరో రెండు వీళ్ళు తెలుసుకోక జరిగిపోయిన ఒక సంఘటనా, ఇంకో బాడీ లాంగ్వేజ్ వున్నాయి. 

          దేని తర్వాత దేన్ని,  ఈ క్రమాన్ని వరసగా ఎస్టాబ్లిష్ చేశాడో చూద్దాం – ముందుగా చీకటి గదిలోకి ఎంటరైనప్పుడు ఆమె ముందుంటుంది. అతను వెనుక వుంటాడు. భూత్ బంగ్లా చూడాలన్న కుతూహలం ఆమెదే  కాబట్టి ఆమె ముందుండడం ఈ ఓపెనింగ్ కి న్యాయం. అతను చూపిస్తానని ఎస్కార్ట్ లాగా వచ్చాడు కాబట్టి ఆమె వెనకుండడం న్యాయం.  

          ఇలా ఆమె కుతూహలాన్ని బేస్ గా చేసుకుని సీను ఓపెన్ చేసి, తర్వాత ఇద్దర్నీ పక్కపక్కనే చూపించుకుంటూ పోతాడు దర్శకుడు. చిత్రీకరణలో చాలా నిశిత పరిశీలన కలవాడుగా కన్పిస్తున్నాడు దర్శకుడు. తెలుగులో విడుదలయ్యే ప్రేమ సినిమాలు ఒక్క పూట కూడా ఎవరూ చూడ్డం  లేదంటే, ఏముంటుందని చూడ్డానికి - ప్రేక్షకుల అంతరంగాల్ని కట్టి పడేసి కథానుగుణ చిత్రీకరణా  విధానాలు ఏ ప్రేమ సినిమాల్లో వుంటున్నాయని. మానవ ప్రవర్తన తెలియకుండా హీరోయిన్ ని బిక్కుబిక్కు మంటూ వెనుక వుంచి, హీరోగార్ని హీరోయిజంతో ముందుకు నడిపిస్తే ఈ సీను కనెక్ట్ అవుతుందా? కుతూహలమున్న హీరోయిన్ బిక్కుబిక్కు మంటూ వెనుక వుంటుందా? మొన్నొక కొత్త దర్శకుడు కరెక్ట్ మాట చెప్పాడు – సీనుని వెనుక సీన్లో పాత్రల లక్ష్యాల ఆధారంగా నడిపిస్తే కరెక్టుగా వస్తాయని. 

          తర్వాత, ఆ గది దాటుకుని బయటి కొచ్చాక, ‘నువ్వెప్పుడైనా దెయ్యాల్ని చూశావా?’ అంటుంది. కుతూహలంతో వచ్చింది. దెయ్యం కనపడ్డం లేదు. అందువల్ల దీని కొనసాగింపుగా, నోట్లోంచి ఈ మాటే వచ్చింది. అతను రోజూ అద్దంలో చూస్తానంటాడు. నిజానికి  తానే వొక దెయ్యాన్నని నవ్వుతాడు. ఇది తన మీద తానేసుకున్న జోకు తప్ప మరేమీ కాదు నిజానికి. కాలం పలికించిన జోకు. ఈ జోకే నిజమవుతుంది చివరికి. ఈ జోకువేసి ఆమెని భయపెడుతూ చేతులు తిప్పుతాడు. ఆమె బాధగా చూసి ఆపమని సున్నితంగా అంటుంది. 

          అతనిలా  తనని తాను తక్కువ చేసుకుని మాట్లాడ్డం తనకిష్టం లేదన్న భావం ఆమె మొహంలో స్పష్టంగా పలుకుతుంది. అతడి  జోకుతో ఆమె లోపలున్న ఫీలింగ్స్ బయట పడినట్టయ్యింది. దీంతో ఆమె అతడికి కనెక్ట్ అవుతోందని మనకి తెలుస్తోంది. 

          ఫీలింగ్స్ తో ఈ కనెక్షన్ ఏర్పడ్డాక, ఇప్పుడు ఈ కనెక్షన్ ని తీసికెళ్లి ఏం చెయ్యాలి? ఫీలింగ్స్ లో వుండి పోయిన కనెక్షన్ ని ఫిజికల్ గా కనెక్టు చేసి విజువల్ గా రక్తి కట్టించాలి. ఎన్ని ఫీలింగ్స్ వున్నా ఏమీ లాభం వుండదు, ఎవరూ వాటిని నమ్మరు, అవి కార్యరూపం దాల్చకపోతే. కథంటే విజువల్ గా వుండే సంఘటనలే. ఎంత కూర్చుని గంటలు గంటలు మాట్లాడుకున్నా సంఘటనలు జరక్కపోతే ఆ మాటల కర్ధముండదు. 

          వరండాలో కొచ్చి అటొకరు, ఇటొకరు చూసుకుంటూ వెళ్తున్నప్పుడు, అటు కింద మెట్టు మీద కాలుపడి  ధడాల్న పడిపోతుంది జూహీ.  ఈ శబ్దానికి అటు జూన్ హా కూడా తూలి ధడాల్న పడిపోతాడు. పూర్తయ్యింది ఫిజికల్ కనెక్షన్. ఇటు ఈమె పడిపోతే, ఈమెకున్న ఫీలింగ్స్ అటు అతడికి తాకి అతనూ పడిపోయాడన్న మాట. ఈ మెలోడ్రామా అవధులు దాటిన మెలో డ్రామాయే. కానీ  దర్శకుడు ముందే హెచ్చరించాడు -  మేం కంట నీరు పెట్టుకునే సెంటిమెంటల్ కథలు చేసుకుంటామని. 

          ఫిజికల్ కనెక్షన్ ఏర్పాటయి పోయింది. వెంటనే వచ్చి లేపుతాడు. కానీ ఇద్దరూ అలా పడిపోయినప్పుడు, రెండు పావురాలు  ఎగిరిపోతాయి. ఇదొక మెటఫర్. దేనికి మెటఫర్?  వాళ్ళిద్దరి ప్రేమకి.  అవి ప్రేమ పావురాలు. అవెందుకు ఎగిరిపోయాయి? వీళ్ళిద్దరే జరుగుతున్న కథ. మిగతావన్నీ జరగబోయే కథలన్న మాట. కాలం లో ఇలాగే  జరుగుతూంటాయి. మన చుట్టూ అనేకం జరుగుతూంటాయి. వాటిలో కొన్ని మనకి తెలియకుండానే వర్తిస్తూంటాయి.  

          వీళ్ళు  అలా కింద పడిపోయి ఫిజికల్ కనెక్షన్ ఏర్పడ్డమూ, అదే క్షణంలో పావురా లెగిరి పోవడమంటే, ప్రేమలో వీళ్ళు పడ్డా, ఆ ప్రేమ చెదిరి పోయేదే అని కవి హృదయమన్న మాట. రెండు పావురాలు ఎడం వైపు ఎగిరిపోయాక, అదే లాంగ్ షాట్ లో,  ఒక పావురమే దూరంగా ఫ్రేములోకి వచ్చి, కుడి వైపు మాయమవుతుంది. బహుశా ఆ పావురం జూన్ హై సింబాలిజం. ఎందుకంటే, ఈ హీరోయిన్ ఓరియెంటెడ్ కథ జూహీది. ఆమె జీవితంలోంచే ఎగిరిపోవాలి ఏదైనా, ఆమె ఎగిరిపోదు కథా నియమాల ప్రకారం. 

          ఇలా కాలమే ఒకవైపు వీళ్ళని కలుపుతూ, ఇంకో వైపు విడదీసే బీజాలు నాటేస్తోందప్పుడే. మీరు విడిపోతారని హెచ్చరిస్తోంది. కాలమింతే, ఎవ్వరికీ అర్ధంగాదు. అలా ఇద్దర్నీ లేపాక, ఇప్పుడేం చేయాలి?  దేంతో కనెక్ట్ చేయాలి? మొత్తం సీను హార్రర్ యాంగిల్ లో ఓపెనై, రోమాంటిక్స్ కెళ్ళి, దాని జాతకం కూడా చెప్పేశాక, ఇప్పుడేమిటి?

          హార్రర్ మీది కెళ్ళాలి. అదింకా బ్యాలెన్సుంది కాబట్టి. ఇలా కాక ముందుగానే  హార్రర్ అంతా చూపించి ముగించేసి, అందులోంచి రోమాంటిక్ ఫీలింగ్స్ తీసి ముగిస్తే ఎలా వుంటుంది? డైనమిక్స్ లేక ఫ్లాట్ గా వుంటుంది. ఒక బంచ్ లో హార్రర్, ఇంకో బంచ్ లో రోమాంటిక్స్ చూపిస్తే,  రెండు ముక్కలుగా వుంటుంది సీను. డైనమిక్స్ వుండవు. ఇలాకాక కొంచెం హార్రర్, కొంచెం రోమాంటిక్స్, మళ్ళీ కొంచెం హార్రర్...ఇలా చూపిస్తూ పోతే, ఆ డైనమిక్స్ మెట్ల వరసతో  భిన్న అనుభూతుల రసపోషణకి లోనవుతారు  ప్రేక్షకులు. సీను రెండు విడి విడి ముక్కలైపోయి వెలితిగా వుండదు. 

          రోమాంటిక్స్ ని  కొలిక్కి తెచ్చాక, అలా ఆమెని లేపి పట్టుకున్నప్పుడే వెనక వారగా, ఎవరో  పోతున్నట్టు అన్పించి వెనక్కి తిరిగి చూస్తారు. అంటే సీన్ల ట్రాన్సి షన్స్ ఎలా వుంటున్నాయంటే, నడుస్తున్న సీను చివర్నించే తర్వాతి సీను విశేషం ఫ్లో అవుతోంది. అంతేగానీ, ఈ సీను కట్ చేసి, ఆ సీను విడిగా ఎత్తుకునే బ్యాడ్ షాట్ కంపోజిషన్ కాదు. 

          ఇప్పుడు జాగ్రత్తగా గమనిస్తే ఏమిటంటే, ఎవరా అని ఆ గదిని సమీపిస్తారిద్దరూ. ఈ సమీపించడంలో భయం వుండదు. భయపడితే ఈ బంగ్లాకే రారు. కుతూహలంతో దెయ్యాన్ని చూడాలనే వచ్చారు. కాబట్టి భయపడరు. చూశాక భయపడొచ్చు. ఇది సరైన డైనమిక్స్. భయంతోనే వచ్చి, చూశాకానూ భయపడితే -  రెండూ భయాలే కాబట్టి ద్వంద్వాల పోషణ జరగదు, డైనమిక్స్ ఏర్పడవు. కుతూహలం, దాని పర్యవసానంగా  భయం – అనే  భిన్న భావోద్వేగాలు - వీటితోనే ఇలా ద్వంద్వాలూ  డైనమిక్సూ. 

          ఇప్పుడు వీళ్ళు  కుతూహలంతో ఆ గదిని సమీపిస్తున్నప్పుడు తీసిన షాట్ ని గమనించాలి. రైట్ నుంచి ఫ్రేములోకి వంగి నడుస్తూ ఎంటరవుతాడు జూన్ హా. అతడి వెనకాలే అదే ఏటవాలుగా  అతడి వీపు మీద వాలిపోతున్నట్టూ ఎంటరవుతుంది జూహీ.

          ఎందుకిలా తీశాడు?  ఈ మొత్తం సీన్లో ఐదు మెటఫర్ లున్నాయని చెప్పుకున్నాం ముందే. భూత్ బంగ్లాతో బాటు, ఒక పిచ్చోడు, రెండు పావురాలు, మరో  వీళ్ళు తెలుసుకోక జరిగిపోయిన ఒక సంఘటనా, ఇంకో బాడీ లాంగ్వేజ్. 

          భూత్ బంగ్లా, పావురాలూ అనే మెటఫర్స్ ని దేనికి వాడుకున్నాడో చూశాం. అలాగే వీళ్ళు తెలుసుకోక జరిగిపోయిన ఒక సంఘటనగా కిందపడిపోవడాన్నీ- దాన్నుంచీ  ఫిజికల్ కనెక్షన్ నీ చూశాం. ఇక పిచ్చోడు మిగిలాడు,  బాడీ లాంగ్వేజీ మిగిలింది. ఈ బాడీ లాంగ్వేజీ అనే మెటఫర్ నే ఇప్పుడు చూస్తున్నాం. 

          అతను  వంగి నడవడం, అతడి వీపు మీద వాలిపోతున్నట్టూ ఆమె వెళ్ళడం – అనే ఈ బాడీ లాంగ్వేజ్ తర్వాతి సీన్లో నిజమవుతుంది. కొన్ని తెలియకుండా మన చేతిలో జరిగిపోతాయి. తర్వాతెప్పుడో అవే ఇంకేదో రూపంలో మన అనుభవంలోకి వస్తాయి. ఈ బాడీ లాంగ్వేజ్ ఇలాటి అర్ధమేమిటో కూడా వచ్చే సీన్లో చూద్దాం. 

          ఇలా కుతూహలంతో ఆ పాడుబడ్డ గది తలుపు నెట్టి లోపలికి చూసి, గావుకేక లేస్తూ పరిగెడతాడు జూన్ హా. ఇది చూసి ఆమెకూడా భయపడి పరుగెత్తదు. ఆమె కుతూహలం కొద్దీ వచ్చిందనే మర్చిపోకూడదు. ఏంటా అని అలా  పారిపోతున్నజూన్ హా వైపే అర్ధంగానట్టు చూసి, కుతూహలంగా తనుకూడా ఆ గది దగ్గరికే వెళ్తుంది. వెంటనే డోర్  గట్టిగా  మూసుకోవడంతో  ఠక్కున ఆగిపోతుంది. డోర్ తీసుకుని పిచ్చోడు రావడంతో ఆర్తనాదాలు చేస్తూ పారిపోతుంది. 

          ఈ ఆర్తనాదాలకి  తను ఆమెని వదిలేసి వచ్చాడని గుర్తొచ్చి, వెనక్కి పరిగెడతాడతను. ఇద్దరూ కలుసుకుని భయంలో కేకలు పెట్టుకుంటారు, నవ్వుకుంటారు, కేకలు పెట్టుకుంటారు, నవ్వుకుంటారు...ఈ నవ్వుకోవడాలు భయం పోగొట్టుకోవడానికి కావొచ్చు, లేదా ఇంతా చేసి పిచ్చోణ్ణి చూసినందుకూ కావొచ్చు. 

          వీళ్ళిలా చేస్తూంటే, వెనుకనుంచి పిచ్చోడొస్తాడు. వీళ్ళని తోసుకుంటూ మధ్యలోంచి వెళ్ళిపోతాడు. ఇప్పుడు పిచ్చోడి గెటప్ పూర్తిగా చూస్తే, తలకి కోటు చుట్టుకుని వుంటాడు. కుడి చేతిలో మందు బాటిల్ వుంటుంది. ఎడమ చంకలో చుట్టి పెట్టుకున్న కోటో ప్యాంటో  వుంటుంది. అందులోంచి గడ్డి పరకలు వేలాడుతూంటాయి...

          ఇతను దేనికి మెటఫర్ అంటే, రాబోయే సీనులో మీరిలాటి ఫలానా  పరిస్థితిలో వుంటారని కాలం విన్పిస్తున్న వాణికి మెటఫర్. ఏమిటా పరిస్థితి? వచ్చే సీన్లో చూద్దాం...

          ఈ మొత్తం సీను ఆగిఆగి నడుస్తూంటుంది. ఆగడం ఆయా సిట్యుయేషన్స్ ని మనం అనుభవించేందుకే. ఆగడం, అంటే స్లో అవడం, ఆ మూడ్ లోకి మనం వెళ్లేందుకే. ఇది చూసి మూవీ స్లోగా వుందని అనుకుంటే కాదు. స్పీడు మెదడుని ఆకర్షిస్తుంది, స్లో మనస్సుని ఆకట్టుకుంటుంది. చాలావరకూ మెదడుని ఆకర్షించే స్పీడు చిత్రీకరణలు రావడంతో, స్లో బోరు కొట్టవచ్చు. కానీ మెదడుతోనూ మనసుతోనూ సినిమాని ఎంజాయ్ చేయాలంటే ఆయా సన్నివేశాలు డిమాండ్ చేసే దాన్ని బట్టి స్లో స్పీడూ రెండూ సమపాళ్ళల్లో వుండాల్సిందే - ప్రత్యేకించి రోమాంటిక్ డ్రామాల్లో. విషమున్నప్పుడు ఆ స్లో బలాన్నిస్తుంది. విషయం లేకపోతేనే స్లో సీన్లు నీరసంగా వుండి బోరుకొడతాయి.

          మెటఫర్స్ వాడకం ప్రేక్షకుల సబ్ కాన్షస్ మైండ్ కి గాలం వేయడానికి. తద్వారా  వాటి నాటకీయతనీ, కళాత్మకతనీ అనుభవించడానికి. మన కాన్షస్ మైండ్ కివి ఎక్కకపోయినా, సబ్ కాన్షస్ మైండ్ కి అన్నీ ఎక్కుతూంటాయి...దానికి ఏదేమిటో అన్నీ తెలుస్తూనే వుంటాయి....

―సికిందర్

648 : స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

      సీన్ :   టీసూ ఇచ్చిన ఫోటోలో అమ్మాయి కేసే జూన్ హా చూస్తున్నప్పుడు, అతడి జ్ఞాపకాలతో ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఓపెనవుతుంది. పల్లెటూళ్ళో వాగులో ఇద్దరు ఫ్రెండ్స్ తో వలేసి షికారు చేస్తూంటాడు జూన్ హా. అల్లరల్లరి చేస్తూంటారు. ఇంతలో ఇటు గట్టు మీద ఎడ్ల బండి వస్తూంటుంది. ఆ బండి మీద ఒకమ్మాయి కూర్చుని ఇటే చూస్తూంటుంది. అల్లరాపి ఇటు కేసి చూస్తారు ఫ్రెండ్స్. ‘ఇటు చూడు బే, ఇటు చూడు!’ అని జూన్ హా కి చూపిస్తారు. 

          బండి మీద పోతున్న అమ్మాయినే చూస్తాడు జూన్ హా. ఆమె సువాంగ్ నుంచి వచ్చిందనీ, ఇక్కడామె తాత వున్నాడనీ అంటారు ఫ్రెండ్స్. ‘నువ్వు కూడా సువాంగ్ నుంచే వచ్చావ్ కదూ?’ అంటారు. తలూపుతాడు. వాళ్ళ నాన్న పొలీటీషియన్ అని అంటారు ఫ్రెండ్స్. జూన్ హా ఆమెనే  చూస్తూ చెయ్యూపుతాడు. బదులుగా ఆమే చెయ్యూపుతుంది. ఫ్రెండ్స్ పరమానందభరితులైపోయి, చెయ్యూపిందిర్రోయ్, మనం కూడా వూపుదామని అల్లరల్లరిగా చెయ్యూపుతారు. బండి అలా సాగిపోతూంటే, కేరింతలతో గంతులేస్తారు.

పాయింట్ :   

      ఈ సీను మన చెదలంటిన తెలుగాలోచనకి ఎలావుంటుందో చెప్పుకుంటే అన్యాయంగా  వుంటుంది. పోకిరీ, వెకిలి వేషాలెయ్యాలిగా అమ్మాయిని చూడగానే కామెడీ పేరుతో? కానీ ఇక్కడ పల్లెటూరోళ్ళ అమాయకత్వాలే, ఆనందాలే కన్పిస్తాయి. ఈ సీనుని కేవలం హీరోయిన్ ని ప్రత్యక్షంగా పరిచయం చేయడానికే  వేశాడు దర్శకుడు. ఇందులో భాగంగా ఆమె సువాంగ్ నుంచి ఇక్కడ తాతగారి  దగ్గరికి వచ్చిందని చెప్పించాడు. అంటే తాతగారు ఎప్పుడో సీన్లోకి వస్తాడన్న మాట. 

          ఈ హీరోయిన్ ప్రధాన కథలో హీరోయిన్ పాత్ర పోషిస్తున్న నటియే. ప్రధాన కథలో కూతురుగానూ, ఈ ఫ్లాష్ బ్యాకులో  టీనేజిలో వున్నప్పటి తన తల్లిగానూ  తానే నటిస్తోంది. కాకపోతే రెండు జడల అమ్మాయిగా కన్పిస్తోంది. 

         ఈ సీన్లో ఒక థీమ్ ని ఎస్టాబ్లిష్ చేశాడు ప్రేమ కథకి. జల దృశ్యాల్ని చూపిస్తున్నాడు.  ఇక్కడ వాగులో అల్లరి, తర్వాతి సీన్లో నదిలో ఆమెతో ప్రయాణం, ఆ తర్వాత వర్షంలో ప్రణయంగా ఈ వాటర్ థీమ్ సాగుతుంది. ఈ వాటర్ థీమే ప్రధాన కథలో కూతురికి అనుభవమై ఆమె ప్రేమ సుఖాంతమవుతుంది. ఇవి కథనాల్ని ఉత్తేజపర్చే డైనమిక్స్.

సీన్ : 

     అడవిలో రెండు పశువులుం
టాయి. పశువుల పేడని కెలుకుతూంటాడు జూన్ హా. అటు పశువుల దగ్గర ఫ్రెండ్స్ ఒకడు నిలబడి, ఒకడు కూర్చునీ వుంటారు పేడ ఎప్పుడేస్తాయా అని కాచుకుని. ఇంతలో ఇటు జూన్ హా అరుస్తాడు పేడ పురుగుని పట్టుకుని చూపిస్తూ. ఫ్రెండ్స్ కి ఆ పేడ పురుగుని చూపిస్తూంటే, వెనుక గట్టు మీద ఫ్రెండ్ తో నిలబడి ఇటే చూస్తున్న హీరోయిన్ రివీలవుతుంది. 

          ఆమెని చూసి ఇటు తిరుగుతారు. అది పేడ పురుగని హీరోయిన్ కి చెప్తుంది ఫ్రెండ్. ‘పేడ పురుగా... నేనెప్పుడూ చూడలేదే...’  అంటుంది హీరోయిన్. ‘నీక్కావాలా?’ అంటాడు జూన్ హా. తీసుకోవడానికి ఆమె గట్టు దిగుతుతూంటే, అతను ఎక్కుతూంటాడు. ఇద్దరూ దగ్గ రవుతారు. ఆమెకి పురుగుని ఇవ్వబోతాడు. పేడని చూసి తీసుకోదు. చిరునవ్వుతో చూసి ఒకటి అడుగుతుంది – ‘నీకు నది అవతల భూత్ బంగ్లా తెల్సా?’ అని.

           

       తికమకగా చూసి ‘ఎందుకూ?’ అంటాడు. ‘నన్నక్కడికి తీసికెళ్తావా?’ అంటుంది. అతనేమీ అనలేకపోతూంటే, ‘నీకు పడవ నడపడం వచ్చా?’ అంటుంది. వచ్చంటాడు. అయితే రేపు పన్నెండింటికి కలుద్దామనేసి వెళ్లి పోతూంటుంది. ఇంకా అయోమయంలోనే వుంటాడు జూన్ హా.  తేరుకుని  చిన్నగా నవ్వుకుంటాడు. ఫ్రెండ్స్ దగ్గరికి వచ్చి ‘ఏమన్నావ్ రా ఆమెతో?’ అంటారు. ‘ఆమే ఏదో అంది’ అంటాడు. ‘మీ సిటీ బాయ్సే డిఫరెంట్రా!’అని అతడి మొహానికి పేడ పూసేస్తారు. వాళ్ళ మొహలకీ పేడ పూసేస్తూ, తనకి పడవ నేర్పమంటాడు జూన్ హా. 

పాయింట్ :  

      స్ట్రక్చర్ పరంగా ఫ్లాష్ బ్యాక్ గత రెండు సీన్లతో హీరోయిన్, ఇద్దరు హీరోల పాత్రల పరిచయాలూ ఐపోయాయి. ఇది ముక్కోణ ప్రేమ కథ అని తెలియడానికి కథకి అలాటి బ్యాక్ డ్రాప్ కూడా ఏర్పాటై పోయింది. ఇక ఈ బిగినింగ్ విభాగాన్ని ప్లాట్ పాయింట్ వన్ కి డ్రైవ్ చేయడం మిగిలింది. డ్రైవ్ చేయాలంటే ప్లాట్ పాయింట్ వన్ దగ్గర ఏర్పడబోయే సమస్య కి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పన  చేసుకు రావాలి. ఈ సీన్లో ఇదే జరుగుతోంది. 

          ఈ సీనుని హీరోయిన్ డ్రైవ్ చేసింది. డ్రైవ్ చేయడానికే వచ్చింది. తెలుగాలోచన ప్రకారం ఏదో ఆమె అక్కడికి రావాలి కాబట్టి రొటీన్ గా, రోతగా రాలేదు. కొరియన్ ఆలోచన ప్రకారం ఆమె నిన్ననే నిర్ణయించుకుంది జూన్ హా ని వెతుక్కుంటూ రావాలని. నిన్న – అంటే వెనుక సీన్లో – బండి మీద వస్తూ హీరోని చూశాక,  ఆమెకి ఆలోచన మెరిసి వుండాలి. అంటే నది అవతల భూత్ బంగ్లా చూసి రావాలన్న కోర్కె ఆమెకి ఆల్రెడీ వుండి వుంటుంది. తీసికెళ్ళే మొనగాడి కోసం చూస్తూండాలి. నిన్న జూన్ హా కన్పించగానే ఇతన్నే అడగాలని వెతుక్కుంటూ వచ్చి ఈ సీన్లోకి ఎంటరై వుంటుంది... ఈ నేపధ్యమంతా, ‘నీకు నది అవతల భూత్ బంగ్లా తెల్సా?’ అని నేరుగా ఆమె అడిగెయ్యడంలోనే మనకి అర్ధమై పోతోంది. 

          సీన్స్ లో ఎంటరైన పాత్రలు వాటి గోల్స్ పెట్టుకుని మాట్లాడుతున్నాయి. దీంతో ఆ గోల్స్ ప్రకారం సీన్లు చకచకా ఆసక్తికరంగా ముందు కెళ్తున్నాయి. జూన్ హా చేత టీసూ ఉత్తరం రాయించాలని  గోల్ పెట్టుకుని రావడం కూడా ఇలాంటిదే -  హీరోయినూ భూత్  బంగ్లా గోల్ పెట్టుకుని వచ్చినట్టు. దీనివల్ల సీన్స్ ఒక పాయింటుతో షార్ప్ గా, క్రిస్ప్ గా వుంటున్నాయి. 

          ఈ ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ప్రధాన పాత్ర హీరోయినే. కథ ఈమెదే. ఎలాగంటే, ఇప్పటికి మనకి అర్ధమైన ప్రకారం ఈమెకి సెకెండ్ హీరోతో పెళ్లి నిశ్చయమైన నేపధ్యంలో, హీరోతో కలిసి సీన్ డ్రైవ్ చేస్తోంది. అంటే సమస్యలో పడబోతోంది. సమస్యలో పడేదే ప్రధాన పాత్ర. ఆ సమస్య జూన్ హాతో ప్రేమే కావచ్చు. 

          కథలోకి వెళ్ళడానికి ఏమాత్రం ఆలస్యం చేయకుండా, సీన్లు ఎత్తుకోవడమంటేనే నేరుగా కథ కేసి  దూసుకెళ్ళడమనే ఈ లైనార్డర్ ని ఒకటికి నాల్గు సార్లు పరిశీలించుకోవాలి. ఈ సీను ముగింపులో తీసిన షాట్లు టెక్నికల్ గా పాత్రల కదలికలతో ఒక బ్యూటిఫుల్ కోరియోగ్రఫీ. హీరోయిన్ రేపు పన్నెండింటికి కలుద్దామని వెళ్ళిపోవడం టాపిక్కి ముగింపు. హీరోయిన్ ఈ  షాట్ లోంచి ఔటవుతున్నప్పుడు,  బ్యాక్ గ్రౌండ్ లో ఎవరో వెళ్తున్నట్టు బ్లర్ అయి డిస్టర్బింగ్ గా అన్పిస్తుంది మనకి. అది  రైట్ నుంచి లెఫ్ట్ కి క్రాస్ చేస్తున్న హీరోయిన్ ఫ్రెండ్ గా రివీల్ అవుతుంది. హీరో దగ్గర్నుంచి హీరోయిన్ కదిలినప్పుడు, ఆమె కూడా అటు కదిలిందన్నమాట. అలా ఈ షాట్ లోనే ఇద్దర్నీ కలుపుతూ వెళ్ళిపోతున్నట్టు ఫ్లో చేశాడన్న మాట. కదలికల్ని ఏముక్కకా ముక్కగా షాట్లు తీసి ఎడిటింగ్ లో కలపకుండా. అది అతుకుల బొంతవుతుందే తప్ప సీన్ల, షాట్ల అల్లిక అవదు. ఎడిటింగ్ కూడా షూటింగ్ స్క్రిప్టు లోనే జరిగిపోతుందన్న మాట ఇలా. 

       తర్వాత, షాట్ల క్రమంతో సన్నివేశం ఇలా కొరియోగ్రఫీని తలపిస్తుంది...ఫ్రెండ్ తో చేయీ చేయీ పట్టుకుని సన్నిహితంగా హీరోయిన్ వెళ్ళిపోతున్న షాట్. 

          ఇటు చూస్తే, నిలబడి వున్న జూన్ హా  వెనుక వారగా ఫ్రెండ్స్ ఇద్దరూ వచ్చి సన్నిహితంగా నిలబడ్డం. మ్యాచింగ్ షాట్. 

          అటు చూస్తే, క్లోజ్ గా వెళ్తున్న హీరోయిన్నీ ఫ్రెండ్ నీ విడదీస్తూ ఎడ్ల బండి వాడు బండిని వాళ్ళ మధ్యకి నడపడం. 

          ఇటు చూస్తే, ఈ  ముగ్గురూ పేడ పూసుకుని అల్లరి చేసుకుంటూ విడిపోవడం. మ్యాచింగ్ షాట్.

          అటు చూస్తే, బండి మీదికి హీరోయిన్, ఆమె ఫ్రెండ్ ఎగిరి కూర్చుని ముగ్గురూ ఒకటవడం. ప్రారంభంలో ఫ్రెండ్ తో చేయీ చేయీ పట్టుకుని సన్నిహితంగా హీరోయిన్ వెళ్ళిపోతున్న షాట్ తో, వాళ్ళు విడిపోయి మళ్ళీ ఒకటైన మ్యాచింగ్ షాట్. 

          ఇటు చూస్తే, హీరో అతడి ఫ్రెండ్స్  ముగ్గురూ.
          అటు చూస్తే, హీరోయిన్, ఆమె ఫ్రెండ్, బండి వాడూ ముగ్గురూ.
          మ్యాచింగ్ షాట్స్.
          వాళ్ళు ముగ్గురూ బండి మీద వెళ్లిపోతూంటే,
          ఈ ముగ్గురూ అల్లరల్లరిగా అడవిలోకి పరుగెత్తడం.
          మ్యాచింగ్ షాట్స్.
          ఒక లయగా విజువల్ కథనమంటే ఇది కదా?

―సికిందర్

          (నోట్ : నిన్న ఒక ఫోన్ కాల్ లో ఒకరికి ఒక సందేహం : ఇలా స్క్రిప్టు రాసుకుని హీరోలకి విన్పిస్తే వాళ్ళకే మర్ధవుతుందనీ. దీనికి సమాధానం : అసలు ముందు ఇలా రాసుకోవడానికి ప్రయత్నించగలరా?)

         
         

         

647 : స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

ఫ్లాష్ బ్యాక్

సీన్ :   కిటికీలో కూర్చుని బుక్ చదువుతూంటాడు జూన్ హా. టీసూ వస్తాడు. ఇద్దరూ స్టూడెంట్స్. టీసూ వచ్చి నిలబడి క్యాప్ తీస్తాడు. అతడి క్రాఫు మధ్యకి పాపిడీ తీసినట్టుంటుంది గానీ నిజానికి మధ్యకి  పొడుగ్గా కాలువలా షేవ్ చేయించుకున్నాడు. తన కాబోయే భార్యకి లవ్ లెటర్ రాయాలంటాడు. లవర్స్ కి జూన్ హా లవ్ లెటర్స్ రాసి పెడుతూంటాడు. టీసూ అద్దం ముందు వచ్చి నిలబడి చెబుతూంటాడు. ఆ అమ్మాయి తన ఫాదర్ ఫ్రెండ్ కూతురంటాడు. తామిద్దర్నీ దగ్గరయ్యేందుకు స్వేచ్ఛ కల్పించారంటాడు. ఆ అమ్మాయి తనకి ఎప్పుదు ఈ మెయిల్ పంపినా తన ఫాదర్ చూస్తాడని, తను ప్రేమిస్తున్నాడో లేదో  సీఐడీలా గమనిస్తున్నాడనీ అంటూ, ఆ అమ్మాయి ఫోటో తీస్తాడు.  దాన్ని టేబుల్ మీద పెట్టి జూన్ హా వైపు తోస్తే, అది వెళ్లి అవతల కింద పడుతుంది. గబుక్కున వెళ్లి తీసి జూన్ హా ముందు పెడతాడు. జూన్ హా ఆ ఫోటో లోని అమ్మాయి కేసే  అలా చూస్తూంటే, ఈమె పొలిటీషియన్ కూతురని, పొలిటీషియన్ కూతురు ఎంత డొల్లగా వుంటుందో తెలుసుకదాని అంటాడు. ఫోటోలో అమ్మాయిని అలా చూస్తూ వున్న జూన్ హా ఆలోచనలు ఎటెటో పోతాయి...

పాయింట్ : 

    జీహై ఆమె తల్లి డైరీలో చదువుతున్న ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఇది. ఫ్లాష్ బ్యాకులో ఈ మొదటి సీనులో జూన్ హా, టీసూ కలుసుకున్నారనీ, కలుసుకుని ఫలానా ఈ మాటలు మాట్లాడుకున్నారనీ జీహై తల్లి కి ఎలా తెలుసని  ఇలా రాసిందీ – అనుకోవచ్చు. సినిమాల్లో ఫ్లాష్ బ్యాకులు ఇంతే. పాత్ర తను వుండడానికి అవకాశం లేని చోట, ఇతర పాత్రల గుట్టు మట్లన్నీ కళ్ళారా చూసినట్టు పూసగుచ్చి
నట్టు ఫ్లాష్ బ్యాకులో కలిపి చెప్పేయడం ఆనవాయితీ. ఇది కూడా ఇంతే. లేకపోతే  కథ చెప్పలేరు. దర్శకుడి పాయింటాఫ్ వ్యూ అయితే ఈ సమస్య వుండదు. కానీ ఇక్కడ తల్లి రాసిన డైరీ,  ఆమె పాయింటాఫ్ వ్యూయే అయి వుండక తప్పదు. 

          ఈ సీను ఫ్లాష్ బ్యాక్ కి బిగినింగ్ విభాగం. ఈ బిగినింగ్ విభాగంలో పాత్రల పరిచయ క్రమాన్ని  ఎక్కువ సాగదీయలేదు. ఈ మొదటి  సీన్లోనే  మూడు ముఖ్య పాత్రలని ఎస్టాబ్లిష్ చేసేసి, ‘స్టోరీ’ కూడా సెటప్ చేసేశాడు  దర్శకుడు. ఇదే గనుక ప్రధాన కథ బిగినింగ్ విభాగంలో చూస్తే, అక్కడ పాత్రల పరిచయాలకి మాంటేజీలూ, కొన్ని సీన్లూ వేస్తూ కొంత సమయం గడిపినట్టు గమనించాం. చాలా తెలుగు సినిమాల తెలుగాలోచనలో ఫ్లాష్ బ్యాక్ కళ ఇలా కన్పించదు. ఎలా వుంటుందంటే, ప్రధాన కథ బిగినింగ్  విభాగంలో పాత్రల పరిచయానికి ఎన్ని సీన్లతో ఎంత సమయం తీసుకుంటారో, మళ్ళీ ఫ్లాష్ బ్యాక్ చూపించాల్సి వస్తే, అందులోనూ పాత్రల పరిచయ సీన్లతో, అంత సమయమూ తీసుకుంటారు. బ్యాడ్ రైటింగ్ ఇది. కథ ముందుకు కదలకుండా రెండు కాలాల బిగినింగ్ విభాగాలే సమయాన్ని తినెయ్యడం ( Don't tell the reader about the past until he or she cares about the future. A flashback should not stop a movie just to provide exposition. A flashback should move the story forward - David Trottier, The Walt Disney Company screenplay developer). విడివిడిగా రెండు కథలు చూపిస్తూంటే అది వేరు, ఒకే కథలో ఫ్లాష్ బ్యాక్ అన్నప్పుడు వాటి స్ట్రక్చర్లో వాటి క్రియేటివిటీ ఒకేలా వుండదు. ఫ్లాష్ బ్యాక్ బిగినింగ్ విభాగం చప్పున ముగిసి పోవాలి. 

          ఇదే జరిగిందిక్కడ.  ఫ్లాష్ బ్యాక్ మొదటి సీన్లోనే రెండు ముఖ్య పాత్రలని ప్రత్యక్షంగా ఎస్టాబ్లిష్  చేసేసి, మూడోదైన హీరోయిన్ తల్లి పాత్రని  పరోక్షంగా డైలాగుల్లో ఎస్టాబ్లిష్ చేసి, ‘కథ’ కూడా సెటప్ చేసేశాడు ఈ ఒక్క  సీన్లో. ఏమిటా ‘కథ’? టీసూ పెళ్లి చేసుకోబోయే ‘హీరోయిన్’ కి, జూన్ హై చేత  ఉత్తరాలు రాయించడం. ( ఈఫ్లాష్ బ్యాక్ లో వున్నది ‘కథ’ కాదనీ, ‘గాథ’  అనీ గత వ్యాసం ఒకదాంట్లో చెప్పుకున్నాం. ఇక్కడ సౌలభ్యం కోసం ‘కథ’ అనే పదాన్నే వాడుతున్నాం). 

          ఇక్కడ ప్రధాన కథ బిగినింగ్ డైనమిక్స్ కీ, ఫ్లాష్ బ్యాక్  బిగినింగ్ డైనమిక్స్ కీ పోలికలు చూద్దాం. ప్రధాన కథలో హీరోయిన్ ఫ్రెండ్ కోసం తను ప్రేమిస్తున్న హీరోకి ఈ -  మెయిల్ లెటర్స్ రాస్తున్నట్టు గమనించాం. ఇప్పుడు ఫ్లాష్ బ్యాక్ కొచ్చేసి హీరో తన ఫ్రెండ్ కోసం తను ప్రేమిస్తున్న హీరోయిన్ కి లెటర్స్ రాస్తున్నట్టు డైనమిక్స్ క్రియేట్ చేశాడు. ఇది వినోదపర్చే నాటకీయత.

          అయితే డైనమిక్స్ కోసమే  డైనమిక్స్ అన్నట్టు ఈ డైనమిక్స్ ని సృష్టించాడా, లేక వీటికి లోతైన భావ మేమైనా వుందా? దర్శకుడు మొత్తం ఈ మూవీ కథని విధిలీల, తలరాత అనే సెంటిమెంట్లతో ప్లాన్ చేశానన్నాడు. ఫ్లాష్ బ్యాక్ మొత్తం వీటి ఆధారంగానే నడుస్తుంది. విధి చేతిలో బొమ్మలు ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ప్రేమికుల పాత్రలు.  అయితే ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో దీని ప్రభావం ప్రధాన కథపై పడకుండా ఎలా వుంటుంది? విధి సర్వాంతర్యామి కదా? ఇదొక పాయింటు డైనమిక్స్ కి. 

       రెండో పాయింటు, ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ఎవరైతే మనం టీసూని ఇప్పుడు చూస్తున్నామో, ఇతనే ప్రధాన కథలో జీహైకి  తండ్రి అవుతాడన్నమాట. ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో టీసూ ఏం చేస్తున్నాడు -  తను రాయాల్సిన ఉత్తరాలు కాబోయే భార్యకి తను రాయకుండా, ఆ రాత పనిని  అదేదో ‘లో - క్లాస్ యాక్టివిటీ’ అన్నట్టు ఫీలై,  ఫ్రెండ్ జూన్ హై చేత రాయించుకుని చేతులు దులుపుకుంటున్నాడు. దీనికి ‘శిక్ష’ పడవద్దా?  ‘శిక్ష’ అప్పుడే పడితే ఇప్పుడు కూతురు అనుభవించడానికేముంటుంది? కూతురు అనుభవించడానికి వుండక పోతే విధి అనే కాన్సెప్ట్ ఎక్కడుంటుంది?  విధి అనే కాన్సెప్ట్ వుండకపోతే డైనమిక్స్ ఎక్కడుంటాయి? డైనమిక్స్ వుండకపోతే ప్రేక్షకులతో అన్ కాన్షస్ గా, సైకలాజికల్ కనెక్షన్ ఎక్కడుంటుంది? సైకలాజికల్ కనెక్షన్ లేకపోతే  బాక్సాఫీసు కలెక్షన్లు ఎక్కడుంటాయి? 

          తండ్రి అలా చేసినందుకు ఇప్పుడు కూతురు అనుభవిస్తోంది. తండ్రి కంటే ఎక్కువే అనుభవిస్తోంది. తండ్రి వేరే అతనితో రాయించుకున్నది ఎవరికో కాదు, తన తల్లికే. ఇప్పుడు తను మాత్రం  తను ప్రేమిస్తున్నతనికే  తన ఫ్రెండ్ రాసినట్టు  రాయాల్సివస్తోంది. ఇదే పెద్ద శిక్ష. మంచైనా చెడైనా ఏ  చర్యా కాల గర్భంలో కలిసిపోదు. సమయం వచ్చినప్పుడు పొడుకువచ్చి లెక్క తేల్చుకుంటుంది. రక్త సంబంధాన్ని కూడా వదలదు. 

          తెలుగు కథకి ఒక సీనుకి ఇంతాలోచన చేసి చెప్పామనుకోండి, తెలుగాలోచనకి ఇది తలకే మాత్రం ఎక్కక, విసురుగా వెళ్లి కుప్పతొట్లో పడుతుంది. 

          దీని తర్వాత ఇంకో డైనమిక్స్ ఏమిటంటే, ప్రధాన కథ పెళ్ళికాని ఇద్దరు హీరోయిన్లు, ఒక హీరో మధ్య ముక్కోణ ప్రేమ కథగా ప్రారంభమైతే, ఈ ఫ్లాష్ బ్యాక్ వచ్చేసి సెకండ్ హీరోతో పెళ్లి నిశ్చయమైన హీరోయిన్ కీ – హీరోకీ మధ్య ముక్కోణంగా ఆరంభమవుతోంది.

      ఇంకో డైనమిక్స్ ఏమిటంటే,  ప్రధాన కథ ఓపెనింగ్ లో,  తోటలో పుస్తకాలు పేరుస్తున్న హీరోయిన్ ని కిటికీలోంచి చూపిస్తాడు దర్శకుడు. ఇదే ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఓపెన్ అవుతున్నపుడు,  కిటికీలో కూర్చుని పుస్తకం చదువుతున్న హీరోని చూపిస్తాడు. అతడి రూమ్ నిండా పుస్తకాలు చక్కగా పేర్చి వుంటాయి.

          దర్శకుడు చెబుతున్న కథతో బాటు,  దాని పొరల్లో చెప్పని కథ కూడా ఈ సీన్లో వుంది. ముక్కోణ ప్రేమల్లో ఎవరెవరికి పెళ్లవుతుందో బెంచి క్లాసులో కూర్చుని కళ్ళప్పగించి చూస్తున్న ముసలమ్మ కూడా చెప్పేస్తుంది. అయినా తెల్లారిన తెలుగు చిల్లరాలోచనలకి అలాటి ఎల్పీ (లొట్టపీసు) ముక్కోణ కథలే పదేపదే నిస్సిగ్గుగా వస్తూంటాయి. వాటితోనే సెల్ఫీలు దిగి ఎఫ్బీలో పెడతారు. 

          ఇప్పుడు జూన్ హా, టీసూ – వీళ్ళిద్దరిలో ఫ్లాష్ బ్యాక్  హీరోయిన్ ఎవరికి  దక్కుతుందో మనం వూహించెయ్యగలం. జూన్ హా కే దక్కుతుందని చూడగానే తెలిసిపోతుంది. ఫ్లాష్ బ్యాక్ ప్రారంభమయ్యింది ఇతడి ఫోటో ఆధారంగానే కూడా కాబట్టి,  ఇవన్నీ మన అంచనాలకి బేస్ అవుతాయి. అయితే విధి ఆడిన వింత ఆటలో ఇది తారుమారవుతుంది చివరికి. ఆమె టీసూనే పెళ్లి చేసుకుంటుంది. ఈ రివర్సల్ మనం వూహించం  కాబట్టి - వూహించిన, తెలిసిపోతున్న-  ముక్కోణ ప్రేమకథతో  రొటీన్ నీ, మొనాటనీ ని తప్పక ఫీలవుతాం. 

          దీన్ని నివారించడానికి దర్శకుడు ఒక పని చేశాడు. ఈ పని చేయాలనీ తెలుగు చిల్లరాలోచనకి వంద సినిమాలు తీసినా రాదు. ఏ క్షణంలో కథలో ఏమీ లేదని తెలిసిపోతుందో, ఆ క్షణాన్నే ప్రేక్షకుల్ని కోల్పోవడం ఖచ్చితంగా జరుగుతుంది.  ఇలా జరక్కుండా దర్శకుడేం చేశాడంటే, కథలో కప్పి కథ చెప్పాడు. అదెలా? ముక్కోణం ఫ్లాట్ అన్పించకుండా, టీసూ  క్యారెక్టర్ ని మిస్టీరియస్ గా చిత్రించి ప్రేక్షకులకి లాక్ వేశాడు. అంతే, ఇక ఈ ముకుతాడుతో  సినిమా సాంతం ప్రేక్షకులు వీడి వెంట పోతూ వుండాల్సిందే – అసలు వీడి కథేంటా అని. 

          ఏం చేశాడంటే, కిటికీలో కూర్చుని జూన్ హా బుక్ చదువుతూంటే టీసూ వస్తాడు. సన్నగా పొడుగ్గా వుంటాడు. వస్తూనే నవ్వుతూ పలకరించి, నెత్తికున్న క్యాప్ తీస్తాడు. ఆ నెత్తి మీద జుట్టు రెండు పాయలుగా విడిపోయి వుంటుంది. మధ్యలో పోలవరం కాలువ తవ్వినట్టు  తెల్లగా పొడుగ్గా వెడల్పాటి డిప్ప కన్పిస్తూంటుంది. ఏమిటిది? ఇదేదో కొత్త ఫ్యాషన్  అని పెట్టాడా? అస్సలు కాదు.

        అతను డైలాగులు కొడుతూ నిలువుటద్డం ముందుకొస్తాడు. ఇప్పుడు ఈ షాట్ లో ముగ్గురు కన్పిస్తూంటారు. టీసూ - జూన్ హా – అద్దంలో టీసూ ప్రతిబింబం. మళ్ళీ ఇదేమిటి? ఎందుకిలా?

          ఇదే మిస్టరీ మన బుర్రకి పదునుపెడుతూ. సీనులో ఏదీ కథతో కనెక్ట్ అవకుండా చూపడంలేదు. రెండు పాయలుగా జుట్టు వీడి పోయి వుండడం. అద్దంలో అతను  రెండుగా కన్పించడం, ఇవి అతను చచ్చి పునర్జన్మేదో ఎత్తే  సింబాలిజాలే. అంటే ఇతడి జీవితం  రెండుగా వుంటుంది, హీరోయిన్ కోసం కాక – హీరోయిన్ కోసం అయ్యీ. ఇది ముందుముందు మనకి తెలుస్తుంది.  

          ఇలా క్యారెక్టర్ ని మిస్టీరియస్ గా, ఇంటరెస్టింగ్ గా ప్రవేశపెట్టడం ద్వారా ముక్కోణ మొనాటనీని ఛేదించగల్గాడు దర్శకుడు. 

          టేబుల్ మీద హీరోయిన్ ఫోటో పెట్టి జూహా వైపు తోస్తే అది వెళ్లి కింద పడుతుంది. అంటే ఆమె జూహాకి అందబోవడం లేదన్న మాట. ఇలా ప్రతీ చేతలో, ప్రతీ కదలికలో, మాటలో కథ వుంది. 

 ఈ ఒక్క సీనులో ...
          **రావడం రావడం ఆలస్యం చేయకుండా,  హీరో దగ్గరికి సెకెండ్ హీరోని రప్పించి అతడికి హీరోయిన్ తో పెళ్లి అని చెప్పేసి వెంటనే ‘కథ’ కి ముడేశాడు దర్శకుడు.
          **ముక్కోణం ఇంటరెస్టుని కాపాడడానికి సెకెండ్ హీరో క్యారెక్టర్ ని మిస్టీరియస్ గా ప్రెజెంట్ చేశాడు.
          **ప్రధాన కథ ప్రారంభ సీన్లతో, ఫ్లాష్ బ్యాక్ ప్రారంభ సీనుని కనెక్ట్ చేస్తూ ఉత్తరాలు రాసే పరస్పర విరుద్ధ డైనమిక్స్ తో కట్టి పడేశాడు.
          **హీరోయిన్ పాత్రని కూడా ఇక్కడే పరోక్షంగా డైలాగులతో పరిచయం చేశాడు, ఆమె రూపం కూడా ఫోటోలో చూపించాడు.

          **ఆమె రాజకీయ నాయకుడి కూతురనీ, కాబట్టి డొల్లగా వుండవచ్చనీ, సెకెండ్ హీరో చేత చెప్పించి, ఆమెని తను ప్రేమిస్తున్నాడో లేదో తండ్రి కనిపెడుతున్నాడనీ  కూడా ఒక హర్డిల్ ని సెటప్ చేశాడు.
          **సెకెండ్ హీరో ఫోటోని  హీరో వైపు తోసినప్పుడు, అది కింద పడిపోవడం ద్వారా హీరో ప్రేమ పట్ల శంక రేకెత్తించాడప్పుడే.
          **సెకెండ్ హీరో తలకట్టుతో, అద్దంలో అతడి  ప్రతిబింబంతో రెండు జీవితాల భవిష్య వాణేదో విన్పించాడు.
          ఇలా ఒకే సీనులో ఇన్ని విశేషాలూ, డైనమిక్సూ, పాత్రచిత్రణలూ, వాటి ఫోర్ షాడోయింగ్సూ అన్నీ ఎస్టాబ్లిష్ చేసేసి,  ఇక ‘కథ’ కి గ్రీన్ సిగ్నలిచ్చాడు ముందు కెళ్ళి పోవడానికి...

          కొసమెరుపేమిటంటే― హీరో అలా హీరోయిన్ ఫోటో చూస్తూంటే, అతడి ఫ్లాష్ బ్యాక్ మొదలవుతుంది ఆమెతో!
          ఫ్రెండ్ కి పెళ్లి ఫిక్స్ అయిన అమ్మాయితో!
          ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ఫ్లాష్ బ్యాక్.
          ఇంత మజాగా కథ చెప్పడం ఎక్కడ చూస్తాం!
          సీన్ ఓపెనింగ్ - పెళ్లి ఫిక్సయిన హీరోయిన్.
          సీన్ ఎండింగ్ – ఆల్రెడీ హీరో ఆమెతో రోమాన్సులో వున్నాడని  ట్విస్ట్!  
          ఒక ఫ్లాష్ బ్యాక్ తో ఓపెనై, అందులోంచి ఇంకో ఫ్లాష్ బ్యాక్ బిగినవడం...
          ఇలా కథ రాసుకుని ఒక్క సినిమా చేసి వెళ్ళిపోతే చాలు. 

―సికిందర్

646 : సంచిక డాట్ కాం ఆర్టికల్

             కేవలం ఇరవై  లక్షల జనాభా గల భాషకి ఏకంగా ఒక సినిమా పరిశ్రమే వెలసిందంటే అది ఆ భాష పట్ల వున్న ఆత్మాభిమానం. తెలంగాణా రాష్ట్రానికి ఒక ప్రామాణిక భాషకంటే జిల్లాకో భాష వుంది. అందుకే తెలంగాణా సినిమా తీయాలంటే ఏ జిల్లా వాళ్ళు ఆ జిల్లా భాషని  ప్రవేశ పెట్టాలనుకుంటారు. దీంతో ఇతర జిల్లాల వాళ్లకి ఆ భాష అర్ధంగాకుండా పోతోంది. కానీ కర్ణాటకలో తుళు భాష ఇలా కాదు. అక్కడ రెండున్నర జిల్లాల్లో తుళు భాష ఒకటే, యాస ఒకటే. అందువల్ల జనాభా కేవలం ఇరవై లక్షలున్నా,  సినిమా పరిశ్రమ ఏర్పాటు చేసుకుని దానికి ‘టులువుడ్’  అని పేరు పెట్టుకోవడానికీ, దానికి తూర్పు రేఖలు పొడవడానికీ దండిగా కలిసి వచ్చింది. 

          ఇప్పుడు ఇరవై లక్షల జనభా వుంది, మరి 1971 లో? పది లక్షలు కూడా వుండి వుండదు. కర్ణాటక అంతటా కన్నడ సినిమాలు ఆడతాయి. కన్నడతో పోల్చుకుంటే తుళు అతి  అల్పసంఖ్యాక ఉప ప్రాంతీయ భాష. ఐనా అప్పట్లోనే మొదటి తుళు భాషా చలన చిత్రానికి శ్రీకారం చుట్టారు. దాంతో తుళు సినిమా చరిత్రకీ పుట తెరిచారు.  అలా ‘ఎన్న తంగడి’ (నా చెల్లెలు) టైటిల్ తో దర్శకుడు ఎస్ ఆర్ రాజన్ తనే నిర్మాతగా నిర్మించిన మొదటి తుళు సినిమాగా చరిత్రలో నమోదయింది. ఆనంద్ శంకర్, హేమలత నటించారు. 35 వేల బడ్జెట్ తో తీసి రెండు వారాలు ఆడిస్తే ఇరవై వేలే వచ్చాయి.    

         టులువుడ్ కి కర్ణాటకలో దక్షిణ కన్నడ, ఉడిపి జిల్లాలూ, సరిహద్దు కేరళ రాష్ట్రం కాసర గోడ్ జిల్లాలో కొంత భాగమూ మార్కెట్  ఏరియాగా వున్నాయి. దేశంలో ఇంత  చిన్న సినిమా పరిశ్రమ లేదు. 1971 తర్వాత ’78 వరకూ ఏడాదికి ఒకటి రెండు చొప్పున మరో తొమ్మిది సినిమాలు తీస్తూ పోయారు. తొలి దశాబ్దంలో చేసిన ఈ తొమ్మిది ప్రయత్నాలూ  లాభసాటిగా లేకపోవడంతో,  ఇక పదిహేనేళ్ళ పాటూ ఎవరూ తుళు సినిమాల జోలికి పోలేదు. 1993 లో డాక్టర్ రిచర్డ్ కాస్టెలినో రంగప్రవేశం చేసి టులువుడ్ కి కొత్త ఊపిరి పోశాడు. ఆయన తీసిన ‘బంగర్ పట్లర్’ (బంగారు హృదయం గల పటేల్) జాతీయ, అంతర్జాతీయ అవార్డులందుకుంది. 

        దీంతో ఇదే సంవత్సరం మరో రెండు తుళు సినిమాలు  వెలువడ్డాయి. మళ్ళీ ఈ రెండూ చరిత్ర కెక్కాయి. దర్శకుడు రిచర్డ్ కాస్టెలినోనే  రెండో ప్రయత్నంగా ‘సెప్టెంబర్ 8’ అని ప్రయోగాత్మకం తీశాడు. పూర్తి చిత్రీకరణ అంతా 24 గంటల్లో ముగించి ప్రపంచ రికార్డు సాధించాడు. ఇదే సంవత్సరం దర్శకుడు పీఎన్ రామచంద్ర భూస్వామ్య వ్యవస్థ అంతం పై  ‘శుద్ధ’ అనే వాస్తవిక సినిమా తీశాడు. దీనికి అంతర్జాతీయ అవార్డు వచ్చింది. 

         
         అయినా కొత్త ఊపిరి పోసుకున్న టులువుడ్ నుంచి 1993 - 2011 మధ్య   18 ఏళ్ల కాలంలో మరో 36 సినిమాలు మాత్రమే వచ్చాయి. అదే 2011 – 2017 మధ్య ఐదేళ్ళ కాలంలో చూసుకుంటే, 21 సినిమాలు నిర్మాణమయ్యాయి. దీనికి కారణం 2011 లో తీసిన ‘ఓరియదొరి అసల్’ అనే కామెడీ సూపర్ హిట్ కావడం. కె. విజయకుమార్ రాసిన ఒక నాటకం ఆధారంగా హెచ్ ఎస్ రాజశేఖర్ దర్శకత్వంలో విడుదలైన ఈ కామెడీ తుళులో అన్ని రికార్డులూ బద్దలు కొట్టింది. 

          ఇంత చిన్న మార్కెట్ కోటి రూపాయలతో తీయడమే ఎక్కువైతే,  రెండు కోట్లు కలెక్షన్లు రావడం కళ్ళు తిరిగినంత పని. దీంతో తుళు మార్కెట్ రెండు కోట్లు విలువైనదని అర్ధమైపోయింది. ఇక డబ్బుసంచులు పట్టుకుని రంగంలోకి దిగేవాళ్ళు వరస కట్టారు. 

          ఈ చారిత్రక మలుపులో గమనించాల్సిందేమిటంటే, దేశంలో అన్ని ప్రాంతీయ సినిమాల చారిత్రక మలుపులూ ఇలాగే వున్నాయి. వాస్తవిక సినిమాలని భూస్థాపితం చేసి కమర్షియల్ సినిమాలు నెత్తిన పెట్టుకోవడం. ఆ కమర్షియల్ సినిమాల్ని కాస్తా  వూర మాస్ సినిమాలుగా దిగజార్చి బరువు దించేసుకోవడం. 

     2011 లో ‘ఓరియదొరి అసల్’ (ఒకరిని మించి వొకరు) అనే కామెడీ సూపర్ హిట్ కావడంతో ఇక ఇలాటి కామెడీల కమర్షియల్స్ ఊపందుకున్నాయి. ప్రేక్షకులు కళకళ లాడుతున్నారు. పరిశ్రమ తళతళ లాడుతోంది. సినిమాలు వెలవెల బోతున్నాయి. క్వాలిటీ అనే మాటే లేదు. 

          2014 లో ‘చాలు పోలిల్లు’ అనే కామెడీ అరకోటితో తీస్తే మూడు కోట్లు వచ్చాయి. మంగళూరులో  పివిఆర్ మల్టిప్లెక్స్ లో 500 రోజుల పాటూ ఆడుతూనే పోయింది. 2015 లో ‘చండి కోరి’  రెండున్నర కోట్లు వసూలు చేసింది. 2015 లోనే ‘దండ్’ (సైన్యం) విజయం ఆస్ట్రేలియా, ఇంగ్లాండ్, ఇజ్రాయెల్ లలో ప్రదర్శనల దాకా వెళ్ళింది. 

          ఈ ట్రెండ్ లో మార్కెట్ బెంగళూరు, ముంబాయి, దుబాయిలకి కూడా విస్తరించింది. గత ఐదేళ్ళల్లో విడుదలైన 21 సినిమాలతో తుళు సినిమాల రూపు రేఖలే మారిపోయాయి. కేవలం కామెడీని సక్సెస్ ఫార్ములాగా పట్టుకుని అదే పనిగా ఇప్పుడూ అవే తీస్తున్నారు. విషయం కంటే స్టయిల్ కే ప్రాధాన్యమిస్తున్నారు. కామెడీలతో బాటు అప్పుడప్పుడు థ్రిల్లర్లు తీస్తున్నారు. ఇప్పుడు 2018 లో 15 సినిమాలు విడుదలకి సిద్ధమవుతున్నాయి. మరో పదిహేను సినిమాలు ప్రారంభం కాబోతున్నాయి. ఇంకో 50 సినిమాల టైటిల్స్ రిజిస్టర్ అయ్యాయి. ఈ పెరుగుట విరుగుటకే నని ఒక భయం ఓ పక్క వెన్నాడుతోంది. మార్కెట్ ని మించి ఉత్పత్తి జరుగుతోందేమోనన్న సంకోచాలు మొదలయ్యాయి. 

       మరోవైపు అన్ని ప్రాంతీయ సినిమాలు  ఎదుర్కొన్నట్టే ఇతర భాషల సినిమాలతో పోటీని  కూడా తుళు సినిమా లెదుర్కొంటన్నాయి. మంగళూరు, ఉడిపి పట్టణాల్లో  కన్నడ, హిందీ, మలయాళ, ఆంగ్ల సినిమాలు కూడా ఆడతాయి. వీటి మధ్య థియేటర్లు పొంది విడుదల చేసుకోవడం కష్టంగా మారుతోంది తుళు సినిమాల సంఖ్య పెరిగిపోవడం వల్ల. ఈ ట్రెండ్ ప్రారంభమైన మొదట్లో తుళు సినిమాలు తక్కువ విడుదలయ్యేవి. అవి 100, 50 రోజులు ఆడేవి. రానురానూ రోజుల సంఖ్యా తగ్గిపోతోంది. నిర్మిస్తున్న వాటిలో విజయాల శాతం తగ్గిపోతోంది. బెంగుళూరు నుంచి శాండల్ వుడ్ (కన్నడ) నిర్మాతలు సైతం ఈ వైపు కన్నేసి వచ్చేస్తున్నారు.  రెండు జిల్లాల ఇరుకు పెట్టెలో ప్రతీ ఒక్కరూ ఎక్కాలని ప్రయత్నిస్తున్నారు. బాలీవుడ్ నటుడు సునీల్ శెట్టి కూడా తుళు సినిమా నిర్మాణ ఆలోచన చేస్తున్నట్టు తెలుస్తోంది. 

          తుళు సినిమాకి తూర్పు రేఖలు తూర్పు రేఖల్లాగే విలసిల్లాలంటే ఈ వలసలు బెడదగా తయారవుతున్నాయి. రెండు జిల్లాల మార్కెట్ మీద ఇక కార్పొరేట్స్ కన్ను ఇంకా పడలేదు. అది కూడా జరిగితే టులువుడ్ కి పడమటి చీకట్లు ముసురుకుంటాయేమో తెలీదు.

―సికిందర్