రివ్యూలు, సాంకేతికాలు, స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు...

టికెట్లు దొరకడం యోగం, సినిమాలు చూడడం భోగం, రివ్యూలు రాయడం రోగం!

30, అక్టోబర్ 2015, శుక్రవారం

కథని షేర్ చేసుకోలేక..








రచన - దర్శకత్వం : మల్లికార్జున్

తారాగణం : నంమూరి కళ్యాణ్ రామ్, సోనాల్ చౌహాన్, సాయాజీ షిండే, విక్రం జిత్ విర్క్, ముఖేష్ రిషి, బ్రహ్మానందం, రావురమేష్, అలీ, ఆశీష్ విద్యార్థి, షఫీ, పోసాని  తదితరులు.
సంగీతం : ఎస్ ఎస్ థమన్, కెమెరా : సర్వేష్ మురారీ, మాటలు : డైమండ్ రత్నబాబు
బ్యానర్ : విజయలక్ష్మి పిక్చర్స్ ,  నిర్మాత : కొమర వెంకటేష్
విడుదల 30 అక్టోబర్, 2015 


          నందమూరి కళ్యాణ్ రామ్ హీరోగా మూడు సినిమాలకి దర్శకత్వం వహించిన మల్లికార్జున్ హేట్రిక్ సాధించారు. ‘పటాస్’ తో ఓమెట్టు పైకి చేరుకున్న కళ్యాణ్ రామ్ కూడా ‘షేర్’ తో ఇక తిరుగు లేకుండా పేపర్ టైగర్ అయిపోయారు. చాలా లైట్ తీసుకుని ఈ  సినిమాని లాగించేశారు. అంత సీరియస్ నెస్ కూడా లేని దర్శకుడితో కలిసి, పూర్తిగా రెండు గంటలు కూడా లేని ఈ సినిమాతో సరదాగా ఓ షార్ట్ ట్రిప్ వేసేశారు. తీసింది యాక్షన్ కామెడీనా, పూర్తి  యాక్షనా ప్రేక్షకులే తేల్చుకోవాలన్నట్టు హనీమూన్ ముగించారు. ఒక పేరున్న హీరోతో ఈ రోజుల్లో కూడా సినిమా ఇలాగే  తీస్తారా అని ఆశ్చర్యపోవడం ప్రేక్షకుల అమాయకత్వమే అవుతుంది. ఏ  సినిమాకైనా శ్రీను వైట్ల- కోన వెంకట్ ల స్కీము మాత్రమే ఆదర్శంగా కన్పిస్తున్నప్పుడు, అకుంఠిత దీక్షతో  ఆ అడుగుజాడల్లోనే తెలుగు సినిమాల్నితప్పనిసరిగా  నడిపించాలిగా? లేకపోతే జీవితాలేమౌతాయో తెలీదు!  ‘బ్రూస్ లీ’ చేదు జ్ఞాపకాల్లోంచి ఇప్పుడిప్పుడే తేరుకుంటున్న  ప్రేక్షకులకి,  మళ్ళీ ‘షేర్’ వచ్చేసి  అదే శైలిలో  గాండ్రించడం ప్రాణాంతకంగానే వుంటుంది. తెలుగు సినిమా ప్రేక్షకులకి ఇలాటి సినిమాలనుంచి మోక్షం లేదని,  ఇలాటి ‘షేర్’ ల బారిన పడి పదేపదే షికారు అవుతూనే
వుండాలని, గట్టిగా గాండ్రించి మరీ డిక్లేర్ చేస్తోంది ఈ ‘షేర్’!

కథేమిటి
      ఓ బిల్డర్ ( రావు రమేష్) కొడుకు గౌతమ్ ( కళ్యాణ్ రామ్).  ఇతను సివిల్ ఇంజనీరింగ్ చేసి తండ్రి వ్యాపారంలోనే ఉంటున్నాడు. పప్పీ ( విక్రం జిత్ విర్క్) అనేవాడు ఒక ఛోటా మాఫియా. పెద్ద మాఫియా దాదా ( ముఖేష్ రిషి) కలకత్తాలో ఉంటూ అక్కడ గడగడ లాడిస్తూ ఉంటాడు. చిన్నమాఫియా పప్పీ కి ఎలాగైనా పెళ్లిచేసుకోవాలన్న కోరిక  వుంటుంది. ఈ కోరికతో ఒకమ్మాయిని పెళ్లి చేసుకోబోతూంటే గౌతమ్ వచ్చేసి, ఆ పెళ్లి కూతుర్ని ఎత్తుకెళ్ళి ఆమె ప్రేమించిన వాడితో రిజిస్టర్డ్ మ్యారేజి  జరిపించేస్తాడు (‘శివమ్’ లో హీరో రామ్ లాగా). దీంతో పప్పీ గౌతమ్ మీద పగబట్టి- నువ్వు ప్రేమించిన అమ్మాయిని కూడా ఇలాగే ఎత్తుకెళ్ళి పెళ్లి చేసుకుంటానని శపథం చేస్తాడు. 


    నందిని ఒక ఫోటోగ్రాఫర్. ఈమె పోలీస్ కమిషనర్ (సాయాజీ షిండే) కూతురు. ఒకరోజు గాలికి ఎగిరిపోతున్న జాతీయ జెండా కిందపడకుండా గౌతమ్ సాహసోపేతంగా  పట్టుకుంటూంటే ఫోటో తీస్తుంది. ఆ ఫోటోకి మొదటి బహుమతి వస్తుంది. కానీ ఫోటోలో చేతులు మాత్రమే పడతాయి. మనిషి కన్పించడు. దీంతో ఇతనెవరా అని వెతుకుతూంటుంది. ఈ చేతులున్న వాడే తన లవర్ అని డిక్లేర్ కూడా చేసేస్తుంది. ఆ చేతులున్న వాడిగా ఇంకో గౌతమ్ ( బ్రహ్మానందం) దొరుకుతాడు. షాక్ అవుతుంది. కొంత కన్ఫ్యూజన్ తర్వాత అసలు గౌతమ్ దొరికేసరికి లవ్ ట్రాక్ మొద
లెట్టేస్తుంది. ఇటు గౌతమ్ మీద నిఘా ఉంచిన పప్పీ గ్యాంగ్, గౌతమ్ ని  ప్రేమిస్తున్న నందినిని ఎత్తుకు పోతారు. 

    చిన్న మాఫియా పప్పీ వెళ్లి నందిని తండ్రిని పెళ్లి చేయమంటాడు. తనని ఎవరు డిజిపిని చేస్తారో వాడి చేతిలోనే కూతుర్ని పెడతానంటాడు కమీషనర్. ఇందుకు పప్పీ మాటిస్తాడు. ఇది తెలుసుకున్న గౌతమ్ కూడా కమీషనర్ దగ్గరికెళ్ళి ప్రపోజల్ పెడతాడు. తను దాదా గ్యాంగ్  ని ఎంకౌటర్లు చేసి సఫా చేస్తానంటాడు. ఆ ఎన్కౌంటర్ లు కమీషనర్  తన ఖాతాలో వేసుకుని డిజిపి పోస్టు సంపాదించుకుంటే మరింత గౌరవప్రదంగా ఉంటుందని ఆశపెడతాడు. అలాగైతే నీకే ఇచ్చి పెళ్లి చేస్తానంటాడు కమీషనర్. 

    ఇదీ విషయం. ఇక్కడ్నించీ గౌతమ్ దాదా గ్యాంగ్ ని ఎలా  ఎన్కౌంటర్లు చేసి, తన ప్రేమకి విలన్ల అడ్డు తొలగించుకున్నాడనేది సెకండాఫ్ లో తేలే మిగతా కథ. 


కథెలా వుంది
       చాలా పాత కథ. అమ్మమ్మలు చూస్తే, ‘అయ్యో రామా, సినిమాలింకా మా కాలంలో లాగే ఉన్నాయా? మా కాలంలో మేం చూసిన సినిమా కథలు చెప్తే మనవళ్ళు భయంకరంగా ఏడుస్తున్నారే!’ అనక మానరు. అయితే ఈ అమ్మమ్మ కాలం నాటి కథలోనూ ఒక కొత్త పాయింటు, లేదా బలమైన ట్విస్టు వుంది. అయినా దీన్ని కామెడీ చేసి కసి తీర్చుకున్నారు. మంచి పాయింట్లు, మంచి ట్విస్టులు బతక్కూడదు. సింగిల్ విండో స్కీము పళ్ళ చక్రం కింద అవి చూర్ణం ఐపోవాల్సిందే. కమీషనర్ కూతుర్ని పెళ్లి చేసుకోవడానికి కమీషనర్  కోసం ఎన్కౌంటర్లు చేయడమనే  హీరో ప్రపోజల్ తో ఇది కొత్త పాయింటే. నిశ్చయంగా, నిర్ద్వంద్వంగా, ఎవరడ్డొచ్చినా, త్రోసిరాజని ఒక థ్రిల్లర్ కి ఇవ్వాల్సిన ట్రీట్ మెంట్ ని డిమాండ్ చేస్తోందీ సరికొత్తగా వున్న పాయింటు. అయినా ఇంకో దిక్కులేనట్టు,  తేలికైన పని-  అదే శ్రీను వైట్ల- కోన వెంకట్ ల సింగిల్ విండో స్కీము అనే సీసాలో పోసి కూర్చోవడంతో, మొదటి ఆటకే అటకెక్కే పరిస్థితి వచ్చింది. వరసగా ‘శివమ్’, ‘బ్రూస్ లీ’, ‘షేర్’ -అనే  పెద్ద హీరోల సినిమాలు మూడూ, ఇదే  ‘బి’ గ్రేడ్ స్కీముతో సరిపెట్టెయ్యొచ్చన్న బలపడిపోయిన ఆలోచనాధారకి ఆటస్థలాలుగా మారాయి. స్టార్లు గా చెలామణీ అయ్యే హీరోలకి కృష్ణా నగర్ ఇరుకుగదిలో స్ట్రగుల్ చేస్తున్న ఏ కొత్త కుర్రాడో విధిలేక వెయ్యిరూపాయలకే  రాసిచ్చిన వచ్చీరాని కథల్లాంటివే గత్యంతరమవడం చాలా హాస్యాస్పదం. పేరు గొప్ప ఊరు దిబ్బ అన్నట్టు పరిస్థితి తయారయ్యిందని కూడా గ్రహించక పోవడం ఇంకా శోచనీయం.

ఎవరెలా చేశారు 
       కళ్యాణ్ రామ్ చాలా అయిష్టంగా నటించినట్టు తెలిసిపోతూనే వుంటుంది. ఏమాత్రం ఆసక్తికరంగా నటించి ఈ పూర్ కథా కథనాల సినిమాని కాస్తయినా నిలబెట్టడానికి ప్రయత్నిద్దామని ఆయనకీ అన్పించినట్టులేదు. ఇది ’పటాస్’  కంటే ముందు ప్రారంభమైన ప్రొడక్షన్ అని కావచ్చు- ఇంకేం చేసీ ‘పటాస్’ టైపులో పేల్చలేమనీ కావచ్చు- దీపావళికి ముందు మటాష్ చేశారు. లెంపలేసుకుని ఇక జన్మలో కళ్యాణ్  రామ్  ఇలాటి సినిమాల దరిదాపులకి రాకపోతే అదే వెయ్యి సూపర్ హిట్లు ఇచ్చిన పుణ్యం చేసుకున్నట్టు.

    హీరోయిన్ సోనాల్ చౌహాన్ గ్లామర్ పోషణ కోసం వీలయినంత పాటుబడింది. ‘బ్రూస్ లీ’ లో హీరోయిన్ లాగే కథకి కీలక పాత్ర అయికూడా ఆ సంగతి గుర్తించకుండా కాంప్రమైజ్ అయిపోయి, ఇలాటి సినిమాల్లో నటిస్తూ పోతే సాధించేదేమీ వుండదు.

    రావు రమేష్, సాయాజీ షిండేలవి చాలా కురచ పాత్రలు. ఇక విలన్లూ కమెడియన్లూ బ్రహ్మానందం సహా వృధానే. ఓ రెండు సీన్ల కోసం పోసాని ఎందుకో అర్ధంగాదు. విలన్ పక్కన టాబ్లెట్ చూసుకుంటూ వుండే మరో సీనియర్ నటుడు ఆశీష్ విద్యార్ధికి ఈ సినిమాలో ఏం పనో అర్ధంగాదు. బ్రహ్మానందం విషయానికి వస్తే ఆయన విసుగుదల, అలసట మొహంలోనే కన్పించి పోతోంది. సింగిల్ విండో స్కీముతో బాటే ఆయన కామెడీ కూడా ఆయనకే బోరు కొట్టేస్తున్నట్టు వుంది. ఆయన అభిమానుల్ని పట్టించుకోవడం శుభ్రంగా మానేశారు. క్రియేటివిటీ తెలీని దర్శకుల చేతుల్లో దీనంగా కీలుబొమ్మయి  పోయారు. తండు మూడు సీన్లలో కన్పాయించే పృథ్వీ, అలీ, షఫీ ..ఇలా చాలా మండే వున్నారు- దివంగత ఎమ్మెస్ నారాయణ సహా. ఇంట మంది హేమా హేమీలని పెట్టుకుని ఈ సినిమాని దర్శకుడు ఏం ఉద్ధరించాడో అర్ధంగాడు. 

    థమన్ సంగీతం మరోసారి గుర్తుండని సంగీతం. ఆయన పాటల్లో కిక్, కాస్తంత సౌందర్యం అనేవి ఎప్పుడో దూరమై పోయాయి. ఏదో చప్పుడు చేసి వెళ్లి పోవడమనే ఏకసూత్ర కార్యక్రమం పెట్టుకున్నాయి. సర్వేష్ మురారీ కెమెరా పనితనం ఈ తరహా కథా కథనాలూ, నటనలూ, దర్శకత్వాలతో  కూడిన ‘బి’ గ్రేడ్ వ్యవహారంలో ప్రభావం చూపకుండా గల్లంతై పోయింది.

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు
courtesy : cartoonstock.com 

    లాటి సినిమాల్లో  స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు చెప్పుకోవడాని కేముంటాయి? ఏమీ వుండవు. కాకపోతే ఒక పాయింటు- ఒక ట్విస్టు అని ఇందాక చెప్పుకున్నాం కాబట్టి దాని గురించి చెప్పుకుని ముగిస్తే సరిపోతుంది.

    ఛోటా విలన్, బడా విలన్, పెళ్లి, కామెడీ, విలన్ ముఠాతో ‘గబ్బర్ సింగ్’ టైపులో మళ్ళీ పాటల కచేరీ, నానా కంగాళీ, సెకండాఫ్ లో సింగిల్ విండో స్కీము ప్రకారం  హీరో వెళ్లి విలన్ ఇంట్లో మకాం, వాళ్ళని బకారాల్ని చేయడం..వగైరావగైరా శుభ్రంగా ఊడ్చి అవతలపారేస్తే- ఇదొక  సంచలన కథయ్యేది - ఆ బలమైన- కొత్తగా అన్పిస్తున్న పాయింటుతో గనుక నడిపిస్తే. 

    అన్ని నదులూ వెళ్లి సముద్రంలో కలిసినట్టు, అన్ని పాయింట్లూ వెళ్లి సెకండాఫ్ లో సింగిల్ విండో స్కీము లో పడాల్సిందే. సింగిల్ విండోని కనిపెట్టక ముందు సినిమాలు సెకండాఫ్ సిండ్రోం అనే రుగ్మత బారిన పడేవి. అంటే ఫస్టాఫ్ వరకూ నడిపిన కథని- సెకండాఫ్ లో ఎలా కొనసాగించాలో తెలియని తనంతో వేరే కథ మొదలెట్టడ మన్నమాట. సింగిల్ విండోలు వచ్చాక, హీరోకి ఏ సమస్య ఎదురయినా సెకండాఫ్ లోవెళ్లి విలన్ ఇంట్లో పడి బకరా కామెడీ, కన్ఫ్యూజ్ కామెడీ, ఇంకేదో నకరాల కామెడీ అంటూ సినిమాలకి ఉంటున్న ఆ కాస్తా సృజనాత్మక కళని కూడా పూర్తిగా  హతమార్చారు.

    ఇంటర్వెల్ దగ్గరి కొచ్చేటప్పటికి ఒక సీరియస్ పాయింటు ఎస్టాబ్లిష్ అయి ఆలోచింప జేస్తుంది ( ‘బ్రూస్ లీ’ ) . సెకండాఫ్ ప్రారంభమయ్యే సరికి ప్రేక్షకులకి ప్రామీజ్ చేసిన ఆ సీరియస్ నెస్ ని తుంగలో తొక్కేసి, అర్ధంపర్ధంలేని కామెడీ బాట పట్టిస్తారు. ప్రస్తుత సినిమాలోనూ జరిగిందిదే. హాలీవుడ్ లో యాక్షన్ కోసం కథల్ని బలి చేస్తూంటే, టాలీవుడ్ లో కామెడీల కోసం స్టోరీ పాయింట్లని నరికేస్తున్నారు. క్రేజీ కాంబినేషన్లు అంటే  ఫలానా స్టార్- డైరెక్టర్- బ్యానర్- మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ ఇవే అనుకుంటే పొరపాటే. కాంబినేషన్లు కథలకీ అన్వయమవుతున్నాయి. కర్నూలు బ్యాక్ డ్రాప్, రౌడీ కుటుంబాల గొడవలు, ఇంటర్వెల్ బ్యాంగ్, సెకండాఫ్ బ్రహ్మానందం ఎంట్రీ, బకరా కామెడీ, కన్ఫ్యూజ్ కామెడీ, ఇంకేవైనా నకరాలతో  కామెడీ, క్లయిమాక్స్ - ఇలా ఈ కాంబినేషన్లతోనే కథలు తయారవుతున్నాయి.

    ఇంటర్వెల్  దగ్గర హీరో ఛోటా విలన్ కి పోటీగా- కమీషనర్ కి ఈ విలన్ గాళ్ళ ఎన్  కౌంటర్లని ఆఫర్ చేశాడు. బదులుగా తను డిజిపి పోస్టు చేపట్టి, కూతుర్ని తనకివ్వాలని ఒప్పందం చేసుకున్నాడు.

    అసలు సినిమా ప్రారంభంలో ఈ పోలీస్ కమీషనర్ ఈ ఛోటా విలన్ పప్పీనీ, బడా విలన్ కలకత్తాలో ఉంటున్న దాదానీ ఎలా తుదముట్టించాలా అని ఆలోచిస్తూంటాడు. అలాటివాడు పప్పీ వచ్చి నీకూతుర్ని నాకిస్తే, నీకు డిజిపి పోస్టు ఇప్పిస్తాననే సరికే లొంగి పోతాడు. బచ్చాగాడైన పప్పీ పాత్రకి ఎలాగో ఇంకా రాజకీయ సంబంధాలు అవీ కూడా బలంగా చూపించుకుంటూ వస్తేనే, ఈ మాట అన్పించాలి నిజానికి. అయినప్పటికీ కూడా డిజిపి సెలక్షన్ అనేది ఎక్కడో ఢిల్లీలో కమిటీ చేతిలో వుంటుంది. ఆ కమిటీనీ కొనేస్తాడా పప్పీ? కాబట్టి ఈ లాజిక్ ని కూడా మూస కథకోసం ఉపేక్షించి చూస్తే, అంతలోనే హీరో పెట్టిన ప్రపోజల్ తో పప్పీ పోటీలోకి లేకుండా పోవడంతో లాజిక్ సమస్య కూడా తొలగిపోయింది కాబట్టి- అప్పుడు  హీరో విలన్లని చంపుతూంటే, వాటిని తను చేస్తున్న ఎన్ కౌంటర్లుగా కమీషనర్ చిత్రించుకుని డిజిపి పోస్టుకి తిరుగు లేని కంటెండర్ గా తిష్ఠ వేయొచ్చు. రాష్ట్ర ప్రభుత్వం కేంద్రానికి పంపే ముగ్గురు అభ్యర్దుల లిస్టులో తప్పకుండా తన పేరు వుండడమేగాక, ప్రయారిటీ కూడా తనకే దక్కొచ్చు.

    ప్రేమించిన హీరోయిన్ని పెళ్లి చేసుకోవడం కోసం, అదే అదే సమయంలో తనకి అడ్డుగా వున్న విలన్లని తొలగించు కోవడం కోసం, హీరో హత్యలు చేయడమన్నది క్రేజీ క్యారక్టరైజేషనే అవుతుంది. దర్శకుడు ఏదో ఫీలై, ఈ హత్యల్ని జస్టిఫై చేసేందుకు, ఇంకేదో కుటుంబ ఫ్లాష్ బ్యాకూ, అందులో విలన్ల చేతిలో తమ్ముడి హత్యా పెట్టి కథని  హత్య చేసుకునే అవసరమే లేదు. ఈ రోజుల్లో హీరోలే యాంటీ హీరోలైపోయి నప్పుడు సెంటి మెంట్లని ఎవరు ప్రశ్నిస్తున్నారు? ప్రేమ కోసం హీరో ఇలాటి పనికి తెగబడ్డమే ఒక సంచలనం. ఒక రివల్యూషన్. హీరో పాత్రని ఇలా తిరగేసి చూపించకపోతే అది క్యారక్టరైజేషన్ ఎలా అవుతుంది? (What is character  but the determination of incident? And  what is incident  but the illumination of character?’ - Henry James) అని కదా?

    కానీ ఎంత యాంటీ హీరోనీ ప్రేక్షకులు ఒప్పుకున్నా, తన కోసం హత్యలు చేస్తున్నాడంటే హీరోయిన్ ఒప్పుకోదు. ఆమెతో ప్రేమా పెళ్ళీ అసాద్యమై పోవచ్చు. అప్పుడెలా?

    ఈ హత్యల్ని ఎలా జస్టిఫై చేసి హీరోయిన్ని ఒప్పించాలి?

    అండర్ కవర్ ఏజెంట్. ఎస్, అండర్ కవర్ ఏజెంటుగా, డ్యూటీలో భాగంగానే ఈ హత్యలు చేశాడు. హీరో కూడా ఒక పోలీసాఫీసరే. చివరికా కమీషనర్ కంగు తినాల్సిందే. ఎన్ కౌంటర్ల రివార్డులన్నీ హీరో కొట్టేసి,  ప్రమోషన్ కూడా కొట్టేసుకుని, ఆ కమీషనర్ సీట్లోనే వచ్చి  కూర్చుంటే-  దురాశాపరుడైన కమిషనర్ బుద్ధి తెచ్చుకుని, హీరోయిన్నిచ్చి పెళ్లి చేసేసి పోలీస్  ట్రాన్స్ పోర్ట్  ఆర్గనైజేషన్ లో అనామక పోస్టులోకి వెళ్ళిపోవాల్సిందే. 

    మరికొన్ని పోలీసు పాత్రలతో ఇదొక ఎన్నదగ్గ పోలీస్ డ్రామా అవచ్చు. మూసలోనూ ఒక పనికొచ్చే ముక్క అవచ్చు.


-సికిందర్
    



26, అక్టోబర్ 2015, సోమవారం

సాంకేతికం : హేర్ స్టయిలింగ్



సినిమా స్టార్స్ ప్రత్యేకమైన హేర్ కట్స్ తో, చెక్కుచెదరని కేశ సంపదతో,
ఎప్పుడూ డిఫరెంట్ గా కన్పిస్తారెందుకని? అలా మనమెందుకు కన్పించం?
కొన్నిసార్లు స్టార్స్ ఎంత ఫైట్ చేసినా క్రాఫు చెక్కు చెదరదెందుకని?
మనకైతే చిందర వందర అయిపోతుందెందుకని? ఎందుకంటే,
వాళ్ళకంటూ ప్రత్యేకంగా హేర్ స్టయిలిస్టు లుండి మనకి
వుండరు గనుక. పైగా వాళ్ళదో పెద్ద పరిశ్రమ,
మనది కుటీర పరిశ్రమ కూడా కాదు!

        ‘హేర్ స్టయిలిస్టులకి డిమాండ్ ఎప్పుడూ వుంటుంది. సినిమా సినిమాకీ స్టార్లు డిఫరెంట్ లుక్ అన్న కొత్త ట్రెండ్ కి శ్రీకారం చుట్టడంతో, హేర్ స్టయిలిస్టుల కత్తెరలకి మరీ పని పెరిగిపోయింది. ఈ ట్రెండ్ ఎంతవరకూ కరెక్ట్? దీనికి హేర్ స్టయిలిస్టుల ఆమోదం ఉంటుందా?’ అంటే- ఫక్కుమని ఒక్క నవ్వు నవ్వారు పోగుల మల్లిక - ‘అవి హీరోయిన్లకి బావుంటాయండీ. హీరోలకి కొత్తగా ట్రై చేసి చూద్దామనుకుంటున్నారు, అంతే!’ అని తేల్చేశారు. 

        ‘పాత రోజుల్లో ఇలాటి ట్రెండ్ లేదు. ఎన్టీఆర్ కి ఎప్పుడూ అదే విగ్గు, అమితాబ్ బచ్చన్ కి అదే చెవుల మీది వరకూ క్రాఫు. సినిమా కథలు కూడా పాతవే రీసైక్లింగ్ అవుతున్నట్టు, హేర్ స్టయిల్స్ కూడా రీసైక్లింగ్ అయ్యే అవకాశముందా?’ అన్న మరో ప్రశ్నకి, ఉండొచ్చన్నారు. ‘ఇప్పుడు పెద్ద పెద్ద ముళ్ళు వేయించుకుంటున్నారుగా. వాణిశ్రీ స్టయిల్ కావాలని అడుగుతున్నారు. పెద్ద పెద్ద ముళ్ళకి వాణిశ్రీ పెట్టింది పేరు కదా..’ అన్నారు హేర్ స్టయిలిస్టుగా పదేళ్ళ అనుభవమున్న మల్లిక. 

     అయితే కొత్త ప్రయోగాల్ని చిన్న చిన్న తారల మీద ముందుగా ట్రయల్ వేసి, మంచి రెస్పాన్స్ వస్తే,  స్టార్ హీరోయిన్లకి అమలు చేస్తున్నామన్నారు. విగ్గుల విషయానికొస్తే, వాటి వాడకం బాగా తగ్గిందనీ, ప్రతీ సినిమాలోనూ  ఫ్రీ హేర్ ఇష్ట పడుతున్నారనీ, కృత్రిమత్వం అస్సలు నచ్చడం లేదనీ వివరించారు. హారర్, ఫాంటసీ, పౌరాణికాలకైతే పనెక్కువ ఉంటుందనీ, ఆ సినిమాల్లో చాలా మందికి పని దొరికి హేపీగా ఉంటారనీ అన్నారు. సినిమా హేర్ స్టయిల్స్ ని బయట యువతీ యువకులు అనుకరించడం కష్టమనీ, ఆ స్టయిల్స్ అనేవి చేస్తున్నప్పుడు  చూస్తూంటేనే అనుకరించగలరని అన్నారు మల్లిక.


        చేస్తున్నప్పుడు చూడ్డమన్నది, నేర్చుకున్న దానికన్నా చేస్తూంటేనే బాగా వస్తుందనేదీ ఈ వృత్తిలో బాగా గుర్తుంచు కోవాల్సిన ముఖ్య విషయాలని ఆమె నిశ్చితా భిప్రాయం. లోపాల విషయానికొస్తే,  కొన్నిసార్లు అవి తప్పవన్నారు. ఎందుకంటే, ఒక్కోసారి టైం ఉండక మేకప్, హేర్ స్టయిల్ ఏదో ఒకటి చేసేసి పంపేస్తారు...స్క్రీన్ మీద ఆ లోపాలేమిటో తెలుస్తూంటాయి...అయినా సైలెంట్ గా ఉండిపోక తప్పదన్నారు. కాస్ట్యూమర్లకి ఫారెన్ రిఫరెన్సులున్నట్టు, హేర్ స్టయిలిస్టులు నెట్ లోంచి రిఫరెన్సులు తీసుకుంటారని అన్నారు.

     మేకప్ కి లాగే, హేర్ స్టయిల్స్ కి కూడా కంటిన్యూటీ చూసుకోవాలన్నారు మల్లిక ఇంకా చెప్పుకొస్తూ.. ఒక షాట్ లో హీరోయిన్ కి  పోనీ టెయిల్ వుండి, మూడు లూజ్ స్ట్రాండ్స్  ముఖం మీద పడేట్టుగా వుంటే, ఖచ్చితంగా ఆ స్టైల్ నే పొల్లుపోకుండా ప్రతీ షాట్ కీ, ప్రతీ షెడ్యూల్ కీ ఉండేట్టు చూసుకోవాల్సిన బాధ్యత ఉంటుందన్నారు. ఇందుకు కొలతలు, ఫోటోలు కూడా తీసి పెట్టుకోవాల్సి ఉంటుందన్నారు. అంతేగాక, సన్నివేశపరమైన మార్పులుంటాయి..కాలాలకి, వాతావరణానికీ, ఆనంద విషాదాలకీ, గాయాలూ ఘోరాలకూ, వివిధ రకాలుగా జుట్టు మారిపోవచ్చు...ఆ వాస్తవికతని చూపించడం కూడా కళే అన్నారు. 

        జుట్టుని వాష్ చేయడం, కట్ చేయడం, బ్లో డ్రయింగ్ చేసి, ప్రొడక్ట్సుని అప్లయి చేయడం, స్పెషల్ డిజైన్స్ ని క్రియేట్ చేయడానికి టెక్నిక్స్ ని ప్రయోగించడం - మళ్ళీ వీటన్నిటినీ టేక్ కీ టేక్ కీ మధ్య టచప్స్ ఇస్తూ ఉండడం, ప్యాకప్ చెప్పాక ప్రొడక్ట్సుఅన్నిటినీ  కడిగేసి ఆర్టిస్టుని ఇంటికి పంపించడం, విగ్గు వుంటే రీ డ్రెస్ చేసి భద్రపరచడం, ఇవన్నీ హేర్ స్టయిలిస్టు బాధ్యతలే నన్నారు.

        ‘హేర్ స్టయిలిస్టులెవరైనా ఈటీవీ నుంచి రావాల్సిందే!’ అని స్టేట్ మెంటిచ్చారు, ‘99 శాతం మంది ఈటీవీ లోనే నేర్చుకుని సినిమా ఫీల్డు కొస్తారు. ముందు చిన్న చిన్న ఆర్టిస్టులకి చేస్తూ ఆత్మవిశ్వాసం పెంచుకున్నాక, రెగ్యులర్ హీరో హీరోయిన్లకి చేస్తారు. బ్యూటీ పార్లర్స్ లో కూడా నేర్చుకుని రావచ్చు, అయితే సినిమా పరిశ్రమలో కొనసాగాలంటే ఇక్కడి సీనియర్స్ దగ్గర నేర్చుకోవడం మస్ట్ అండ్ షుడ్’ అని ఉద్ఘాటించారు.


 హేర్ స్టయిలిస్టులకి బాలీవుడ్ తాకిడి గురించి చెప్పమంటే, ‘అక్కడి వాళ్లకి పారితోషికాలెక్కువ. వాళ్ళ రాక వల్ల మాలాంటి లోకల్స్ కి పని తగ్గిపోతుంది. పని తగ్గిపోతే కాస్ట్యూమర్లు టైలరింగ్ షాపులు పెట్టుకున్నట్టు, హేర్ స్టయిలిస్టులు బ్యూటీ పార్లర్లు పెట్టుకోవడం కుదరదు. ఎందుకంటారా,  ఫిమేల్ హేర్ స్టయిలిస్టుల సంఖ్యా తక్కువేమీ లేదు. పైగా బ్యూటీ పార్లర్ల మీద వచ్చే ఆదాయమంతా కృష్ణానగర్ లో రెంట్స్ కే సరిపోతుంది. పోనీ దూరంగా వెళ్లి పెట్టుకుందామంటే,  రాత్రి పూట జర్నీ ప్రాబ్లం. మీరు టీవీలో చూస్తూనే వుంటారు కదా..నేరాలు ఘోరాలు  ఎలా జరుగుతున్నాయో!’  అని చెప్పుకొచ్చారు.


        విజయవాడకి చెందిన మల్లిక 2000 లో ఈటీవీ లో చేరి కేశాలంకరణ చేశారు. సినిమా ఫీల్డు కి వచ్చి 2008 లో ‘నచ్చావులే’ కి హేర్ స్టయిలిస్టు అయ్యారు. మొన్నటి బాలకృష్ణ నటించిన డా. దాసరి మూవీ ‘పరమవీర చక్ర’ తో కలుపుకుని ఆరేడు సినిమాలు చేశారు ఇంతవరకూ. ఇక్కడ పరిస్థితి బాగా లేక కన్నడ ఫీల్డుకి వెళ్ళారు. అక్కడ బాగానే వుందిప్పుడు. 


        ఇంతకీ ఈ వృత్తి మీద తనకెందుకు ఆసక్తి కలిగిందంటే, సినిమాలంటే ఎవరికి  ఆసక్తి వుండదు గనుక? పైగా ఇంట్లో ఆడపిల్లల్ని రెడీ చేయడం కూడా ఓ ఉత్సాహకరమైన దినచర్యగానే వుండేది.. ఈ కారణాలు సరిపోయాయి తను హేర్ స్టయిలింగ్ రంగంలోకి రావడానికి!


-సికిందర్
( మే 2011, ఆంధ్రజ్యోతి- ‘సినిమాటెక్’ శీర్షిక )


25, అక్టోబర్ 2015, ఆదివారం

ఇంకొంచెం కంచె కథ!








రచన - దర్శకత్వం : క్రిష్

తారాగణం : వరుణ్ తేజ్, ప్రాగ్యా  జైస్వాల్, నికితిన్ ధీర్, అవసరాల శ్రీనివాస్, గొల్లపూడి మారుతీ రావు. షావుకారు జానకి, పోసాని కృష్ణ మురళి, సత్యం రాజేష్, అనూప్ పురీ తదితరులు
సంగీతం : చిరంతాన్ భట్, పాటలు :  సిరివెన్నెల సీతారామ శాస్త్రి, ఛాయాగ్రహణం : జ్ఞాన శేఖర్, మాటలు : సాయిమాధవ్ బుర్రా, ఎడిటింగ్ : సూరజ్ జగ్ తాప్- రామకృష్ణ అర్రం, కళ  : సాహిసురేష్ 
 యాక్షన్ : వెంకట్, డేవిడ్ కబువా, బ్యానర్ : ఫస్ట్ ఫ్రేమ్ ఎంటర్ టైన్ మెంట్
నిర్మాతలు : జె సాయిబాబు, వై రాజీవ్ రెడ్డి
విడుదల :   22 అక్టోబర్ 2015




భిన్న కథా చిత్రాల దర్శకుడు జాగర్లమూడి రాధాకృష్ణ ( క్రిష్) తన స్పాన్ నీ, గుణాత్మకంగా తెలుగు సినిమా స్థాయినీ, ఇంకో మెట్టు పైకి తీసికెళ్ళి ప్రతిష్టించారు. కొత్తదనం లేని అవే  మూస  సినిమాల మధ్య కాస్త క్వాలిటీ సినిమా కోసం ఎదురు చూసే  ప్రేక్షకులకి ‘కంచె’ తో ఆ కొరత తీర్చేశారు. ‘కంచె’ ఒక్క తెలుగు రాష్ట్రాలకే పరిమితమయ్యే నేటివిటీ చట్రంలో ఇరుక్కుపోయే మరో వృధా శ్రమ కాదు- దీని నేటివిటీ సార్వజనీనం. దేశంలోనే కాదు, విదేశాల్లో ఎక్కడ ప్రదర్శించినా  ప్రశంసలే అందుతాయి.  ఏ కాలంలోనైనా స్థానిక- అంతర్జాతీయ వివక్షలు  ఒకటేననీ చెబుతూ, ఒక ప్రేమ కథ- ఇంకో యుద్ధకథ ఆలంబనగా అసామాన్య ప్రతిభతో తెరకెక్కించారు క్రిష్. 

రెండు కథల ప్రపంచం 
  రెండో ప్రపంచ యుద్ధ సమయంలోనూ- యుద్ధానికి ముందు కాలంలోనూ - రెండు టైం లైన్స్ లో నడిచే రెండు విడివిడి కథల సంపుటి ఇది. 1939 లో రెండో ప్రపంచ యుద్ధం  ప్రారంభమవుతుంది. ఆ యుద్ధంలో బ్రిటన్  తరపున పాల్గొనేందుకు రాయల్  ఇండియన్ ఆర్మీలో  చేరి ధూపాటి హరిబాబు ( వరుణ్ తేజ్) కూడా వెళ్తాడు. మొన్నటి వరకూ ఇదే యుద్ధంలో జర్మనీ, జపాన్ లతో కలిసి మిగిలిన దేశాలకి ( మిత్ర పక్షాలు) వ్యతిరేకంగా యాక్సిస్ దేశంగా వున్న ఇటలీ, ఆ కూటమి నుంచి విడిపోయి  మిత్రపక్షాల వైపు చేరుతుంది. దీంతో  ఇటలీ పనిబట్టాలని చూస్తూంటారు జర్మన్ నాజీలు హిట్లర్ ఆదేశాలతో. ఆ జర్మనీ- ఇటలీ  సరిహద్దులో ఇటలీ తరపున యుద్ధం చేస్తున్న దళంలో వుంటాడు హరిబాబు సైనికుడుగా. ఇతడి నేస్తంగా  దాసు (అవసరాల శ్రీనివాస్) ఉంటాడు. ఇతను అతి  భయస్థుడు,  పిరికివాడు కూడా. ఇదే దళంలో మరో తెలుగు వాడైన ఈశ్వర్ ( నికితాస్ ధీర్) అనే కల్నల్ ఉంటాడు. వీళ్ళందరికీ బ్రిటిష్ సైనికాధికారి సారధ్యం వహిస్తూంటాడు. 


        అయితే హరిబాబుకీ, ఈశ్వర్ కీ పడదు. పాత పగలతో బద్ధ శత్రువుల్లా వుంటారు. దీనికి కారణాల్ని వెల్లడిస్తూ ఫ్లాష్ బ్యాక్ ప్రారంభమవుతుంది- 1936 లో మద్రాసులో హరిబాబు కాలేజీలో చదువుకుంటున్నప్పుడు, అదే కాలేజీలో చదివే సీతాదేవి  ( ప్రాగ్యా  జైస్వాల్) తో పరిచయం ప్రేమా ఏర్పడతాయి. సీతాదేవి రాచకొండ సంస్థానానికి చెందిన జమీందారు ( అనూప్ పురీ) వారసురాలు. ఆ దేవర కొండ గ్రామంలో క్షురకుడి  ( గొల్లపూడి మారుతీ రావు ) మనవడు హరిబాబు. వీళ్ళిద్దరి ప్రేమ సీత అన్న ఈశ్వర్ కి నచ్చదు. అతను కులాల అంతరాల్ని తెరపైకి తెస్తాడు. ఒక పక్క ఫ్లాష్ బ్యాక్స్ లో  ఈ ప్రేమకథ  అంతకంతకీ విషమంగా మారే పరిస్థితులు అంచెలంచెలుగా వెల్లడవుతూంటే, దీనికి కాంట్రాస్ట్ గా  ప్రస్తుత యుద్ధ కథ అనేక మలుపులు తిరుగుతూ సాగుతూంటుంది. 



        అకస్మాత్తుగా జర్మన్లు వైమానిక దళంతో  దాడి చేసేసరికి వాళ్ళ  ధాటికి తట్టుకోలేక లొంగిపోతుంది హరిబాబు వున్న దళం. హరిబాబూ దాసూ దాక్కుని ఆ తతంగం గమనిస్తూంటారు. జెనీవా ఒప్పందం ప్రకారం లొంగిపోయిన శత్రు దేశపు సైనికులపై ఏ దురాగతాలకీ పాల్పడకూడదు.  కానీ  ఇక్కడ చూస్తే  ఈ జర్మన్లు ఆ ఒప్పందాన్ని గౌరవించేలా లేరు.  మాట తేడా వచ్చిందని కళ్ళముందే లొంగిపోయిన కొందరు సైనికుల్ని కాల్చేశారు. ఓ పదిమందిని సజీవంగా పట్టుకెళ్ళారు. వాళ్ళల్లో బ్రిటిష్  సైనికాధికారితో బాటు, ఈశ్వర్ కూడా వున్నాడు. దీన్ని ఎట్టి  పరిస్థితిలో అడ్డుకోవాలని హరిబాబు ఒక సాహసోపేత ఆపరేషన్ కి నడుం బిగిస్తాడు. ఆ జర్మన్ దళం మీద ఎటాక్ చేసి తమ వాళ్ళని విడిపించుకునే ఆపరేషన్.

        ఇలా ఓ యుద్ధ కథ, ఇంకో ప్రేమ కథా విడివిడిగా సాగుతూ, ముగింపులో కలిసిపోయి ఒకటవుతాయి..ఒకటైన దగ్గర ఎదురు చూడని విషయం బయటపడుతుంది. 

కథెలా వుంది 
      దేశంలోనే మొట్ట మొదటి సారిగా రెండో ప్రపంచ యుద్ధం మీద ఒక తెలుగు సినిమా కథ వచ్చింది. ఇందుకు ముందు గర్వించాలి. అలవాటుపడిపోయిన మూస కథల భూతద్దంలో చూసి ఈ గర్వకారణాన్ని పలచన చేసుకోవడం మంచిదికాదు. మూస కథలేమీ సినిమాలకి గీటురాళ్ళు కావు వాటితో ‘కంచె’  కథని పోల్చి తేల్చెయ్యడానికి.  మూస కథలు నిజానికి చదువు రాని వాళ్ళనీ, చాలా మంది చదువుకున్న వాళ్ళనీ బ్రెయిన్ వాష్ చేసి, సినిమా నిరక్షరాస్యులుగా ఎప్పుడో తయారుచేసి పెట్టాయి. అందుకే హౌ టు  రీడ్ ఏ  మూవీ  అనే ఫాకల్టీని కోల్పోయారు. ‘కంచె’ ని ‘కంచె’ గానే చూసి దాంట్లో తప్పొప్పులు మాట్లాడుకుంటే అదొక అందం. ఇలాటి కథతో ఆడుతుందో లేదో దర్శకుడికి తెలియకే  సినిమా తీసి ఉంటాడా? నిర్మాతలు ఆలోచనలేకుండా 20 కోట్లు పెట్టేసి వుంటారా? రెండో ప్రపంచ యుద్ధం లో దాదాపు రెండు లక్షల మంది భారత సైనికులు పాల్గొని, నలబై  వేల మంది మరణించి, మరో ముప్ఫై ఐదు వేల మంది గాయపడి, అరవై  వేలమంది బందీలుగా చిక్కారన్న ప్రజలెరుగని, దేశమూ జ్ఞాపకం చేసుకోని, సత్యాన్ని పరిశోధనాత్మకంగా వెలికి తీసి, ప్రపంచం ముందు పెట్టిన-  వీర సైనికులకి నివాళి అర్పిస్తున్న- ఉత్కృష్ట తెలుగు సినిమా కథా వైభవమిది. రెండో ప్రపంచ యుద్ధంలో భారతీయులుగా మేమూ వున్నామని  ప్రపంచానికి తెలియజేసుకుంటున్న అపూర్వ సందర్భమిది. ఇంత కాలానికి ఆస్కార్ ఎంట్రీ కంటూ అర్హమయ్యే గుణగణా లతో ముస్తాబై కూర్చుందీ కథ.  తెలుగులోనే తొలిసారి ఒక పల్లె కథనీ, ఇంకో విదేశీ కథనీ ఏకం చేస్తూ తయారైన కథ ఇది. ఇలా ఇది కుల, మత, ప్రాంతీయ, సాంస్కృతిక వివక్షలనే సార్వజనీన, సార్వకాలిక కథాంశంతో,  తెలుగులోనే  తొలి గ్లోబల్ + లోకల్ = ‘గ్లోకల్’ మూవీ కూడా అయ్యింది. అలాగని ఇదేమీ మరీ మేధావులు మాత్రమే చూసి చప్పట్లు కొట్టే, నిలువెల్లా పచ్చి వాస్తవికత వలవలా కారిపోయే, ఆర్టు సినిమా కథ లాంటిది కాదు. ఇక్కడి ప్రేమ కథ, ఎక్కడిదో యుద్ధ కథా నేర్పుగా కలిస్తే పండిత పామరులు వీక్షించగలిగే సినిమా కథగా  కూడా అవుతుందని ఎవరూ ఊహించి వుండరు. శాశ్వత సత్యాలనేవి  మారేవి కావు. కులాహంకారంతో హింసా, జాత్యాహంకారంతో  యుద్ధోన్మాదమూ ఎప్పుడూ ఉండేవే.  కాకపోతే స్టీవెన్ స్పీల్ బర్గ్ తీసిన ‘షిండ్లర్స్ లిస్ట్’, ‘సేవింగ్ ప్రైవేట్ రేయాన్’ లు రెండో ప్రపంచయుద్ధ కాలంలో నాజీల అకృత్యాలనే చూపిస్తూ జర్మనీకే పరిమితం చేశాయి. ఒకడుగు ముందుకేసి, లేదా ఇంకో  మెట్టు పైకి వెళ్లి- అలాటి కథలు ఇంకెక్కడైనా  ఉంటాయని ‘కంచె’ కథలు స్థానిక, అంతర్జాతీయ పరిస్థితుల పోలికలతో  చెప్పుకొచ్చాయి. అసలు తెలుగు సినిమాల  మూ (మో) స కథల ముళ్ళ కంచెని అడ్డంగా పడగొట్టి, ‘క్వాలిటీ రైటింగ్’ అనే తుపాకీ పట్టుకుని దిట్టంగా కాపలా కూర్చుందీ కథ! 

ఎవరెలా చేశారు 

చ్చితంగా ‘కంచె’ వరుణ్ తేజ్ జీవితాంతం దాచుకోగల జ్ఞాపిక. మొదటి సినిమా  ‘ముకుందా’ అనే పక్కా కమర్షియల్ నుంచి, రెండో సినిమాకే ఒక అర్ధవంతమైన, గుర్తుండిపోయే, నటనా సామర్ధ్యానికి కి పరీక్ష పెట్టే, జవజీవాలున్న నిజమయిన పాత్రకి ప్రమోట్ కావడం ఒక అరుదైన ఘట్టం. అతడిది స్థానికత వెల్లడి కాని ఫేస్ తో, కళ్ళతో,  ఏ దేశ ప్రేక్షకులు చూసినా మనవాడే అన్పించే యూనివర్సల్ ఫిగర్. ఇది ఈ తెలుగు సినిమా లుక్ ని స్వరూపంలోనూ సార్వజనీనం చేసింది. రెండో ప్రపంచ యుద్ధం మీంచి ఇరాక్ యుద్ధం మీదికి మళ్ళిన హాలీవుడ్ సినిమాల పరంపరలో, ఆస్కార్ విన్నర్  ‘ది హర్ట్ లాకర్’ లోని  సైనికుడి పాత్రకి ఏమాత్రం తీసిపోకుండా కనబర్చిచిన సహజ నటనతో, తెలుగు సినిమాని అంతర్జాతీయ స్థాయికి తీసికెళ్లాడు. దీని వెనుక దర్శకుడు క్రిష్ పాత్ర ఉందన్నది నిజమే. అలాగే స్థానికంగా ఓ ప్రేమికుడి పాత్రలో, అదీ ఎనభై ఏళ్ళనాటి పురాతన పాత్రలో, అంతే దీటుగా మెరిశాడు. టాలీవుడ్ నుంచి ప్రపంచ సినిమా వేదికకి అందిన వండర్ బాయ్  వరుణ్ తేజ్. ఈ గౌరవానికి కి ఇంతవరకూ దక్షిణం వైపు నుంచి కమల్ హాసన్ మాత్రమే వున్నారు.

      హీరోయిన్ ప్రాగ్యా జైస్వాల్ అచ్చం ఒక రాచరికపు, జమీందారీ యువతి ఫేస్ కట్ తో వుండడం మరో ప్లస్ ఈ సినిమాకి. ఆమె తన రాచరికపు, కులీన స్త్రీ  ఠీవీ తో లీడ్ చేసే పాత్రేతప్ప, గుడ్డిగా హీరోని ఫాలో అయిపోయే చిగురుటాకు టైపు ఫిల్మీ ప్రేయసి కాదు. చొరవ చేసి అతన్నే పెళ్ళికి రెడీ అవమనే సరస భాషి. కులీన స్త్రీ భాషలో ఏమోయ్, రావోయ్, చూశావుటోయ్ వంటి పదాల్ని విలాసంగా వాడెయ్యగలదు. అయితే ఈ హీరో హీరోయిన్లిద్దరి సంభాషణలు గ్రాంథికం పాలెక్కువైపోయి అసహజత్వాన్నే ప్రోది చేసుకున్నాయనేది కూడా నిజం.  1936 ప్రాంతంలో  ఇలాగే మాటాడే వాళ్ళా- లేక సినిమా డైలాగులు ఇలాగే ఉండేవా అని చూస్తే - లేదని తేలుతుంది. కనీసం ‘కన్యాశుల్కం’ నాటకాన్ని చూసినా స్పష్టమైపోతుంది. ఆ కాలంలో నాటకమే వాడుక భాషలో వాడవాడలా పాపులరై నప్పుడు, సినిమాలెందుకు ఊరుకుంటాయి.  1936లో ‘మాలపిల్ల’ అయినా, 1939 లో వచ్చిన ‘రైతుబిడ్డ’,  ‘వందేమాతరం’, ‘వరవిక్రయం’ సినిమాల్లో అయినా ఇప్పుడు మనం మాటాడుకుంటున్న వాడుక భాషే వుంది. 1936 కి ముందు వరకూ పౌరాణికాలే  సినిమాలుగా, సినిమాలకి ఆ పౌరాణిక భాషే డైలాగులుగా అలవాటుపడి  వున్న జనం- అదే సంవత్సరం విప్లవాత్మకంగా, పౌరాణికాల ట్రెండ్ ని బ్రేక్ చేస్తూ, వాడుక భాషలో  ‘ప్రేమ విజయం’ అనే సాంఘీకం తీస్తే దాన్ని వెంటనే ఠపీమని తిప్పి కొట్టారు. ‘మాలపిల్ల’ తో గానీ  గూడవల్లి రామబ్రహ్మం ఆ జనాల్ని  దారికి తెచ్చుకుని, సాంఘీక కథలకి, వాడుక భాషకీ విజయవంతంగా అలవాటు చేయలేకపోయారు. ‘కంచె’ లో హీరో హీరోయిన్ల మధ్య డైలాగులు కూడా ఇదే ధోరణిలో గనుక వుండి వుంటే,  సినిమా చూసే నేటి యూత్ కే కాదు, పెద్దలకీ అసౌకర్యంగా వుండేది కాదు. ఇక పల్లెటూరి దృశ్యాల్లో  ఇతర పాత్రలు మాటాడే భాష నేటి సినిమాటిక్ స్టయిల్లోనే, ఫ్లేవర్ లోనే  వుంది. తెలంగాణా యాసే అయినా, ‘మాభూమి’ లో 1940 లనాటి కథకి వాడిన భాష ఎంత సహజత్వంతో, మనకి తెలిసిన వాసనలతో పులకింప జేస్తుందో చెప్పక్కర్లేదు. 


        హీరోయిన్ బలమైన వ్యక్తిత్వం గలది. అయితే ఈ బలమైన వ్యక్తిత్వం కిందా మీదవడం దర్శకుడు, రచయిత గమనించినట్టు లేదు. పెళ్ళికి రెడీ ఐపో అని అంత ధాటీగా ఆర్డరేసిన ఆమే, తీరా ఆ సమయం వచ్చేసరికి - ఇలాటి పెళ్లి వూళ్ళో జరగలేదు, ఏమవుతుందో ఏమో - అని భయం వ్యక్తం చేయడం పాత్రౌచిత్యాన్ని దెబ్బతీస్తోంది. మళ్ళీ ఆమెకి వేరే పెళ్లి చేస్తూ నానమ్మ (షావుకారు జానకి పోషించిన మహాలక్ష్మి పాత్ర)  అమ్మ నగలేసుకో మన్నప్పుడు, అమ్మంటే బంగారం కాదు, ప్రేమ- అనేసి తిరస్కరించి వెళ్ళిపోవడం హీరోయిన్ పాత్రని ఎక్కడికో తీసికెళ్ళి పోయింది. ఈ కథలో ఫ్యూడల్ కుటుంబమే అయినా, ఆడాళ్ళు మగాళ్ళకి లొంగి లేరు. హీరోయిన్ తో  తండ్రి ఆడవాళ్ళ నుద్దేశించి  ‘ఆఫ్టరాల్’  అన్నాక, తల్లి మహాలక్ష్మితో- నువ్వయినా చెప్పు దానికి- అన్నప్పుడు, ఆమె ‘ఆఫ్టరాల్’ అర్ధం అడిగి తెలుసుకుని, ఆఫ్టరాల్ ఆడాళ్ళం మేమేం చెప్పగలంలే- అనేసి  నిరసనగా వెళ్ళిపోవడం పాత్రని  నిలబెట్టింది. మగాళ్ళు గర్భం వాడుకుని బతకడం నేర్చుకున్నారు- అని అంటుంది మనవరాలితో. ఇలా పాత్రచిత్రణలు బావున్నప్పుడే ఆ నటుణ్ణి లేదా నటిని చూడగలం. లేకపోతే చూడ బుద్ధి గాదు.    

        మూడో ప్రధానాకర్షణ- పిరికి సైనికుడి పాత్రలో అవసరాల శ్రీనివాసరావు. సినిమాలో కామిక్ రిలీఫ్ ఇతనే. కథా స్వభావాన్ని దృష్టిలో పెట్టుకుని, తనకోసం రాసిన సున్నిత హాస్యాన్ని చూస్తే, ‘మోసగాళ్ళకు మోసగాడు’ లో ఎడారిలో కృష్ణ వెంట పడి  తిరిగే మాయలమారి/జిత్తులమారి నాగభూషణం పాత్ర గుర్తుకొస్తుంది. జ్ఞానోదమయ్యాక, చాలా ఫిలాసఫికల్ డైలాగుతో పాత్రని  ముక్తాయిస్తాడు. ఆద్యంతం ఈ క్యారక్టర్ కి కూడా ఒక ‘ఆర్క్’ వుంది. ఐతే ఈ పిరికి పాత్రకి కాంట్రాస్ట్ గా శ్రీ శ్రీ కవితల వ్యామోహం పెట్టడం బాగానే ఉందిగానీ, అప్పుడే శ్రీ శ్రీ కవిత్వం అంత  పాపులరయ్యిందా అన్న ప్రశ్న వేధించక మానదు. శ్రీశ్రీ 1936-40 మధ్య కాలంలో ఆ కవితలు రాసినా, 1950 లో ‘మహాప్రస్థానం’ గా పుస్తకాన్ని అచ్చేశాక గానీ ప్రజల్లోకి అంతగా వెళ్ళలేదని తెలుస్తోంది. 

        క్షురకుడి పాత్రలో గొల్లపూడి మారుతీ రావు, ఈశ్వర్ పాత్రలో నికితిన్ ధీర్ లవి పూర్తి నిడివి కీలకపాత్రలు కాగా; పోసాని, సత్యం రాజేష్ లవి  ఒకటి రెండు సీన్లలో కన్పించిపోయే అతిధి పాత్రలు. ఈ మాత్రం దానికి పోసానిని పెట్టడం ప్రేక్షకులకి నిరాశే.

        ఇక  యూరప్ యుద్ధరంగంలో సైనికులుగా, సైనికాధి కారులుగా, యూదు కుటుంబంగా నటించిన విదేశీ నటీనటులందరూ ఈ సినిమాకి క్లాసిక్ లుక్ ని సంతరించిపెట్టారు. సహజత్వం ఉట్టిపడే వాళ్ళ నటనలలో పర్ఫెక్షన్ ని,  మళ్ళీ వందల కోట్ల డాలర్ల బిగ్ బడ్జెట్ యుద్ధ సినిమాల్లోనే చూడ్డం సాధ్యం.  


                                                     ***

         ఈ సినిమాకి మాటల రచయిత సాయిమాధవ్ బుర్రాలో ఒక గణేష్ పాత్రోని చూస్తాం. పాత్రల అంతరంగాల్ని మధించి ‘పాత్రో’ లాగా వెంటాడే డైలాగుల్నిరాస్తారు మాధవ్.  ప్రతీ పాత్రకీ ఓ భావజాలం వుంది. వాటి అనుభవిస్తున్న జీవితాల్లోంచి పుట్టుకొచ్చే భావజాలాలు. దీనివల్ల డైలాగులు అలా నిలిచిపోతాయి. నిజానికి ఏవో భావజాలాల పునాదిగానే మనుషులు మాటాడతారు. దురదృష్టవశాత్తూ ఇలాటి ఒక రచయిత గంధం నాగరాజుని క్రిష్ కోల్పోయారు. ఆ స్థానాన్ని బుర్రా భర్తీ చేస్తున్నారు- ఆడ‌త‌నం దేశాన్ని బ‌ట్టి మారుతుంటుంది అనుకున్నా, కానీ అమ్మ‌త‌నం ఏదేశంలో అయినా ఒకేలా ఉంటుంద‌ని తెలుసుకున్నా’ - ‘నువ్వెవరని అడిగితే నువ్వేం చేస్తూంటావని..నీ రక్తం ఏదని కాదు..అలా అడిగిన వాడు మనిషి కాదు’ - ‘అమ్మంటే బంగారం కాదు, ప్రేమ’ - ‘యుద్దంలో ప్రేమ ఉంటుంది, ప్రేమ కూడా యుద్ధంలాగే ఉంటుంది’ - ‘మా అన్నయ్య నీకంటే ముందు నన్ను ప్రేమించాడు, నా మీద ప్రేమ కోసం మా అన్నని చంపుతానని అంటావా’-  ‘కమతాన్ని నమ్ముకున్నోడే కమ్మోడు, కాపు కాసేవాడు కాపు’ - ‘ఆ పసిపాప కూడా యుద్ధం చేస్తోంది, ఆకలితో’ -  లాంటి డైలాగుల్ని పాత్రలు పలకడం విప్లవాత్మకమే.

        అలాగే సిరివెన్నెల సీతారామ శాస్త్రి పాటలు ఈ సినిమాకొక ఎసెట్. మొదటి పాటతో ఆయన రుద్రమ దేవికి రాసిన అశ్లీల పాట గుర్తుల్ని చెరిపేసుకున్నారు-

‘ఇటు ఇటు ఇటు అని చిటికెలు ఎవ్వరివొ..ఏమోఅటు అటు అటు అని నడకలు ఎక్కడికో..ఏమో’ అని  ‘కంచె’ లో హీరో హీరోయిన్లతో అన్పించారు.


‘చూసుకోవో  తీసుకోవో
ఏమి కావాలో వచ్చి పుచ్చుకోవో 
విందు ఉందోయి పొందు ఉందోయి

గుప్పిట్లోనే నీ గుట్టు పట్టుకోవోయీ..  - అని రుద్రమదేవి- వీరభద్రుడుల చేత అన్పించారు



        యూరప్ లో  యుద్ధానికీ, వూళ్ళో పెచ్చరిల్లిన కుల ఘర్షణలకీ కలిపి ఆయన రాసిన పదాలు మాస్టర్ స్ట్రోక్:

విద్వేషం పాలించే దేశం ఉంటుందా
విధ్వంసం నిర్మించే స్వర్గం ఉంటుందా
ఉండుంటే అది మనిషిది అయి ఉంటుందా
అడిగావా భూగోళమా 

నువ్వు చూశావా ఓ కాలమా...


        ఇంకో గీతం : 



భగభగమని ఎగసిన మంటలు ఏ కాంతి కోసమో..
ధగధగమని మెరిసిన కత్తులు ఏ శాంతి కోసమో..
ఏపంటల రక్షణకీ కంచెల ముళ్ళూ 
ఏ బ్రతుకును పెంచుటకీ నెత్తుటి జల్లు 
ఏ స్నేహం కోరవు కయ్యాల కక్షలు
ఏ దాహం తీర్చవు ఈ కార్చిచ్చులు...
నిశినిషాద కరోన్ముక్త దురిత శరాఘాతం
మృదులాలస స్వప్నాలస హృత్కపోతపాతం
పృథు వ్యధార్త పృధ్విమాత నిర్ఘోషిత చేతం
నిష్టుర నిశ్వాసంతో నిశ్చేష్టిత గీతం
ఏ విషబీజోద్భూతం ఈ విషాద బూజం...
ప్రాణమె పణమై ఆడుతున్న జూదం
ఇవ్వదే ఎపుడూ ఎవరికీ ఎలాంటి గెలుపు
చావులో విజయం వెతుకు ఈ వినోదం
పొందదే ఎపుడూ మేలు కొలుపు మేలుకొలుపు..

        ఆయనకో పెద్ద నమస్కారం!


                                                              ***
      హిందీ సంగీత దర్శకుడు చిరంతన్ భట్ ఇంకో ఎసెట్ అయితే,  కెమెరామాన్ వీఎస్ జ్ఞాన శేఖర్ విజువల్ శిల్పి. అంతర్జాతీయ స్థాయి సృష్టి చేశాడు. ఇంగ్లీషు వాడు చూస్తే, మేం ఎప్పుడో తీసిన యుద్ధ దృశ్యాలు కదా కత్తిరించి పెట్టుకున్నారు? - అనేస్తాడు. అంతలోనే నాలిక్కర్చుకుని,  ‘బాహుబలి’ తీస్తే ఇది కూడా సాధ్యమేనని సర్ది చెప్పుకుంటాడు. కళా దర్శకుడు సాహి సురేష్ మొత్తం ఆనాటి యూరప్ లోకేషన్స్ నీ, తెలుగు గ్రామీణ వాతావరణాన్నీ, ఆనాటి మద్రాసునీ  అచ్చు గుద్దినట్టు పునః సృష్టి చేశాడు. అలాగే వెంకట్ తో కలిసి డేవిడ్ ఖుబువా కొరియోగ్రాఫ్ చేసిన యాక్షన్- యుద్ధ దృశ్యాల సృష్టి టాప్ క్లాస్ గా వున్నాయి.  ఐతే వూళ్ళో కర్ర ఫైటింగ్ మాత్రం బలహీనంగా వుంది. బృంద సమకూర్చిన నృత్యాలు సినిమాకి ఇతర విభాగాలకి లాగా క్లాసిక్ లుక్ ని తీసుకు రాలేకపోయాయి. ఎడిటింగ్ విషయానికొస్తే ఫ్లాష్ బ్యాక్స్ కీ, ప్రెజెంట్ స్టోరీకీ మధ్య మధ్య అన్నీ స్మూత్ ట్రాన్సిషన్సే. చిట్ట చివరి ట్రాన్సిషన్లో అయితే తెలియకుండా జొనిపిన ఇంటర్ కట్  క్రియేటివిటీకి పరాకాష్ఠ. ఇటలీలో హీరో తెగించి శత్రువుల వైపు వెళ్తూంటాడు. అంతలో ట్రైను వస్తున్న షాట్ పడుతుంది. హీరో ఆ ట్రైను ఎక్కేస్తాడేమో అన్పిస్తుంది- నో, కాదు- ఆ ట్రైన్ ప్రస్తుత యుద్ధ రంగంలోది కాదు. రాబోయే ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఎపిసోడ్ లోనిదని వూళ్ళో రైలు దిగిన పాత్ర ఝలక్ ఇస్తుంది.

                                                     ***
         దర్శకుడు క్రిష్  ఇటు సబ్జెక్టు కి సంబంధించి, అటు సెట్ ప్రాపర్టీస కి సంబంధించీ పకడ్బందీ రీసెర్చి చేసి,  సాధ్యమైనంత కచ్చితత్వాన్ని సాధించారు. ఇంత సినిమానీ  కేవలం 19 కోట్ల బడ్జెట్ తో, అదీ 55 రోజుల్లో పూర్తి చేయడమే ఒక విజయం. రెండో ప్రపంచ యుద్ధం లో వాడిన వస్తు వాహన ఆయుధ సాధన సంపత్తి, దుస్తులూ ఇంకా ఇతర అలంకరణల సేకరణనీ, పరిమిత బడ్జెట్లోనే డిటెయిల్డ్ గా వర్కౌట్ చేసిన యుద్ధ సన్నివేశాల  చిత్రీకరణనీ సుసాధ్యం చేసుకోవడం ఒకెత్తు. చాలా మేధోమధనం వీటన్నిటి వెనుకా వుంది. ఐతే మద్రాసు సెంట్రల్ అప్పుడెలా ఉండేదో, కూమ్ నది ఎలా ఉండేదో,  2010 లో ఎ ఎల్ విజయ్ తీసిన పీరియడ్ మూవీ మద్రాసపట్టినం( తెలుగులో 1947 ఎ లవ్ స్టోరీ’ ) లో చూశాం.  ఆ సహజత్వం క్రిష్ తీసుకురాకుండా ఈ రెండిటినీ తన సినిమాలో డిజైనర్ లుక్ తో సరి పెట్టారు. అలాగే హీరో ఆహార్యం ఆ కాలానికి మ్యాచ్ అయినట్టు హీరోయిన్ కాస్ట్యూమ్స్ లేవు. పైగా ఆమెని కూడా డిజైనర్ రాకుమారి లాగే చూపించారు. కూచ్ బీహార్ ప్రిన్సెస్ గాయత్రీ దేవిని రిఫరెన్స్ గా తీసుకున్నామని చెప్పినప్పుడు, గాయత్రీదేవి పీరియడ్ లుక్ హీరోయిన్ కి పూర్తిగా బదలాయింపు కాలేదు.  

        అలాగే  యుద్ధానికి సంబంధించి కొన్ని తేదీల్ని కథా సౌలభ్యం కోసం ఉపేక్షించడం కూడా చేశారు. ప్రేమ కథ 1936 లో ప్రారంభించి, యుద్ధ కథ 1939 లో ప్రారంభిస్తూ హీరోని అక్కడికి పంపించారు. కానీ ఇటలీ యాక్సిస్ దేశాల నుంచి విడిపోయింది 1943 లోనని చరిత్ర చెప్తోంది. అంటే, అంతవరకూ జర్మనీ మిత్ర దేశంగానే యుద్ధం చేసింది ఇటలీ. హీరో ఎప్పుడు ఇటలీ తరపున యుద్ధం చేసినట్టు?


స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు
courtesy : cartoonstock.com 
       మొదట్లోనే చెప్పుకున్నట్టు, ఇది రెండు  విడివిడి కథల సంపుటి. రెండిటి టైం లైన్స్ వేర్వేరు. మొదటిదైన ప్రేమ కథ 1936 లోనూ, రెండోదైన యుద్ధ కథ 1939 లోనూ ప్రారంభమవుతాయి. ప్రేమకథ హీరో పాయింటాఫ్ వ్యూలో సాగే అంచెలంచెల ఫ్లాష్ బ్యాక్ కథనం.   యుద్ధ కథ హీరో పాల్గొంటున్న ప్రత్యక్ష కథనం.  ప్రత్యక్ష కథ, పూర్వ కథ (ఫ్లాష్ బ్యాక్)  ఈ రెండూ  దేనికది బిగినింగ్- మిడిల్- ఎండ్ అనే మూడంకాల స్ట్రక్చర్ లోనే వున్నాయి. ఇంకో సంగతేమిటంటే, రెండిట్లోనూ ప్రధాన పాత్ర హీరోయే. రెండిట్లోనూ హీరోకి వేర్వేరు గోల్స్ వున్నాయి. ఇలా స్ట్రక్చర్, ఒక ప్రధాన పాత్ర, దాని గోల్ అనే లక్షణాల వల్లే  ఈ రెండూ  విడివిడి స్వతంత్ర కథలయ్యాయి.

        పూర్వ కథ : 1936 లో జరిగే పూర్వ కథలో, ప్రేమించుకుంటున్న హీరో హీరోయిన్ల మధ్య పెళ్లి ప్రస్తావన రావడంతో (ప్లాట్ పాయింట్-1 ), బిగినింగ్ ముగిసి మిడిల్లో పడుతుంది కథ. ఈ మిడిల్ బిజినెస్ ప్రకారం హీరోయిన్ అన్న ఈశ్వర్ తో హీరోకి సంఘర్షణ మొదలవుతుంది. హీరోయిన్ కి వేరే పెళ్లి ప్రయత్నాలు ప్రారంభిస్తాడు ఈశ్వర్. నిమ్న కులస్థుడైన హీరోని అడ్డు తొలగించుకునేదుకు తండ్రి చెప్పిన పథకంతో, వూళ్ళో కులఘర్షణలు రేకెత్తిస్తాడు. ఆ ఘర్షణల్లో హీరోని చంపేస్తే అది ఆ ఘర్షణల  మీదికి పోతుందని ఆలోచన (ఇవాళ్టి  రాజకీయం అప్పట్లోనూ వుండేదా?). ఘర్షణలతో వూరు రెండుగా విడిపోతుంది. నిమ్న కులస్థుల ఇళ్ళకీ , ఉన్నత కులస్థుల ఇళ్ళకీ  మధ్య కంచే కట్టేస్తారు.  అలా హీరో మీద కూడా దాడి చేయడంతో (ప్లాట్ పాయింట్-2) ఈ మిడిల్ ముగిసి, ఎండ్ విభాగంలో పడుతుంది కథ. ఇక్కడ హీరో హీరోయిన్ ఇంటికే వచ్చి,  అందరి ముందూ తాళి కట్టి ఆమెని తీసికెళ్ళి పోతాడు. దీంతో ఆగ్రహించి హీరోని చంపేసేందుకు వెళ్ళిన ఈశ్వర్ ని, హీరోయిన్ అడ్డుకోవడంతో ఆమెని తోసేస్తాడు. ఆమె ఇనుప చువ్వ మీద పడి కడుపులో గాయంతో విలవిల్లాడుతుంది. దీంతో ఎండ్  విభాగంకూడా ముగిసిపోతుంది. 


        ప్రత్యక్ష కథ : 1939 లో జరిగే ప్రత్యక్ష కథలో హీరో జర్మనీ - ఇటలీ సరిహద్దులో ఉంటాడు సైనికుడిగా. ఆ దళంలోనే ఈశ్వర్ కల్నల్ గా ఉంటాడు. ఇద్దరూ ప్రాణ శత్రువుల్లా వుంటారు. కుస్తీ పోటీల్లో చంపుకునేంత పనిచేసుకుంటారు. అంతలో జర్మన్లు వైమానిక దళంతో దాడికి దిగడం (ప్లాట్ పాయింట్ -1), హీరో దళం లొంగిపోవడం జరిగి, బ్రిటిష్ దళాధిపతినీ విడిపించుకోవాలన్న హీరో గోల్ తో బిగినింగ్ ముగిసి, మిడిల్ ప్రారంభమవుతుంది. ఆ  గోల్ తో తన బ్యాచితో శత్రుదేశంలోకి ఎంటరైనప్పుడు, అక్కడా జర్మన్ దళాధికారి గ్యాంగ్ యూదు కుటుంబాన్ని హతమారుస్తూంటారు. జర్మన్  యువకుడు, యూదు యువతీ పెళ్లి చేసుకుంటే పుట్టిన ‘చెడు రక్తపు’  ఆర్నెలల పసిపాపని చంపెయ్యడానికి సిద్ధమవుతారు. ఇక్కడ హీరో లక్ష్యం బందీలుగా వున్న తన దళాన్ని విడిపించుకోవడమే అయినప్పటికీ, కళ్ళ ముందు పసిపాపతో జరుగుతున్న అకృత్యాన్ని సహించలేకపోతాడు. తన వూళ్ళో తనకి జరిగినట్టే  ఇక్కడ కూడా జాతి రక్తమంటూ రాక్షసత్వం జడలు విప్పుకుంటోంది. ఇక డేరింగ్ గా ఎటాక్ చేసి ముందు ఆ పసిపిల్లనీ, యూదు కుటుంబాన్నీ విడిపించుకుని పారిపోతాడు. జర్మన్లు వెంటపడతారు. ఒక శిథిల భవనం లో దాక్కున్నప్పుడు జర్మన్లు దాడి చేస్తారు. వాళ్ళ వాహనంలోనే బందీలుగా వున్న హీరో దళ సభ్యుల్లోంచి ఈశ్వర్ తనకి తానే తప్పించుకుని ఎటాక్ చేయడం మొదలెడతాడు ( తన బద్ధ శత్రువైన హీరో తనని విడిపించాడన్న క్రెడిట్ దక్కడాన్ని ఓర్వలేక - ఇది చాలా మంచి క్యారక్టరైజేషన్).  పసిపిల్లని కాపాడుకుంటూ హీరో కూడా జర్మన్ల మీద ఎటాక్ చేసి తన దళాన్ని విడిపించుకుని పారిపోవడంతో- ఒక నదిని దాటేందుకు సమకట్టడంతో  ( ప్లాట్ పాయింట్ -2),  ఈ మిడిల్ విభాగం ముగుస్తుంది. ఇక్కడ్నించీ ప్రారంభమయ్యే ఎండ్ విభాగంలో హీరో నది దగ్గర క్యాంపేసిన  జర్మన్ దళాల మీదికి తెగించి దాడికి పోతాడు...



          ఉపసంహారం : ట్రైన్లో హీరో మృతదేహంతో వూరికి చేరుకుంటాడు ఈశ్వర్. ప్రజల కన్నీళ్ళ మధ్య హీరోయిన్ సమాధి పక్కనే హీరోని సమాధి చేస్తారు. ఇలా పూర్వ కథతో వచ్చి ప్రత్యక్ష కథ కలుస్తుంది.

                                                       ***
లిండా ఆరన్సన్
        సమస్యేమిటి? 
        సమస్యలు కొన్ని వున్నాయి...



        పూర్వకథ నేపథ్యంలో, సాదాగా దాని మల్టిపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులతో ప్రత్యక్ష కథ నదిపిస్తున్నప్పుడు, దేని మానాన దాన్ని అలా వదిలేస్తే ‘పెప్’ వుండదు. స్పీడు ఉండదు. కొంతసేపటి తర్వాత ఈ సినిమాలో అనుభవమయ్యిందిదే. పూర్వ కథని (ఫ్లాష్ బ్యాక్ ని)  ఖండికలుగా కాకుండా ఒకే ఫ్లాష్ బ్యాకుగా వేసేస్తే ఏ సమస్యా వుండేది కాదు. ఫ్లాష్ బ్యాక్ అనేది ఎప్పుడూ ప్రత్యక్ష కథకి అవసరమైన సమాచారాన్ని అందించే వనరే అయినప్పటికీ- ఖండికలుగా మల్టిపుల్  ఫ్లాష్ బ్యాకులకి సిద్ధ పడినప్పుడు, గతంలోంచి  ఆ సమాచార స్వీకరణతో బాటు, కొంత సస్పెన్సు పోషణా, ట్విస్టులూ వగైరా అవసరమే.


        దీనికి సంబంధించి స్క్రీన్ రైటర్ లిండా ఆరన్సన్ ఏమంటారో చూస్తే -   
Double narrative flashback:

  • type 1 ('Thwarted Dream flashback'), as seen in films like Shine, Remains of the Day, and Slumdog Millionaire, where an enigmatic outsider pursues a thwarted dream)
  • type 2 ('Case History Flashback' ), as seen in films like Citizen Kane, The Usual Suspects, The Life of David Gale etc – where the enigmatic outsider is either dead, close to death, and their story is told by others).  

  • The last two kinds have stories in both the past and the present. They can be put together much faster if you construct them as concentric circles, each circle being a different story in a different time frame,  and jump on cliffhangers in specific places in the story of the past and the story of the present. Where you jump is crucial to success..
        ఎనిమిది రకాల ఫ్లాష్ బ్యాకుల్లో Double narrative flashback ఒకటి. దీంట్లో మళ్ళీ టైప్-1, టైప్-2  అని రెండు రకాలు. ఈ డబుల్ నేరేటివ్ ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ‘కంచె’ లో వున్నది  టైప్-2 ‘కేస్ హిస్టరీ ఫ్లాష్ బ్యాక్’. దీని ప్రకారం పూర్వ కథలో ఆ ప్రేమ హిస్టరీ మనకి చెప్తూ పోయారు (అంటే జరిగిన విషయానికి సంబంధించిన సమాచారాన్ని మాత్రమే ఇస్తూపోయారు).  కానీ  లిండా అరన్సన్ ఏమంటారంటే,  ఆ ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఖండికలనీ , నడుస్తున్న ప్రత్యక్ష కథ ఖండికలనీ కలిపి చూపిస్తున్నప్పుడు, వాటిని వేర్వేరు కాల్లాలో జరుగుతున్న,  వేర్వేరు కథలుగా చూపిస్తూ,  క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్స్  ని కల్పిస్తే- స్పీడు పెరుగుతుందని. క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్స్ అంటే పాత్ర లు డైలెమాలో పడ్డం, ఇరకాటంలో పడ్డం, సస్పెన్స్ ఏర్పడడం, ట్విస్టు తలెత్తడం మొదలైనవి.  వార పత్రికల్లో సీరియల్స్ ఏ వారానికావారం ఒక ట్విస్టు తోనో, సస్పెన్స్ తోనో ఆపి, మళ్ళీ వారం ఇన్ స్టాల్ మెంట్ కోసం ఆత్రుతగా ఎదురు చూసేట్టు చేసినట్టే, సినిమాల్లోనూ  మల్టిపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాక్స్ లో- ఏ ఖండికకా ఖండికగా  ఆపుతున్నప్పడు, అక్కడో  క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్  ని పెట్టేస్తే, మళ్ళీ రాబోయే ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఖండిక కోసం అల్లాడిపోతారు ప్రేక్షకులు. సినిమా కథన మంటే కథనం మాత్రమే కాదు, ప్రేక్షకుల సైకాలజీని దృష్టిలో పెట్టుకోవడం కూడా. ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఖండికలతో బాటు, ప్రధానంగా చూపించే ప్రత్యక్ష కథ ఖండికలకీ క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్స్ ని జత చేస్తే, అప్పుడు ఆ పూర్వ- ప్రత్యక్ష కథలు రెండూ నువ్వా నేనా అన్నట్టు పోటీ పడుతూ పరుగులెత్తుతాయనే లిండా ఆరన్సన్ అంటున్నారు.

        అన్ని చోట్లా క్లిఫ్ హేంగర్  మూమెంట్స్ కి సిట్యుయేషన్ క్రియేట్ కాకపోవచ్చు. అయినా ఫరవాలేదు. వార పత్రికైతే ఇంకో వారం పాటు ఆగాలి. ఓ వారం క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్  లేకపోతే పత్రికని విసరి కొడతారు. సినిమా రెండున్నర గంటల సేపే ఒకేసారి చూసేస్తారు. కాబట్టి ఓ పది నిమిషాలు క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ లేకపోయినా తిట్టుకుని లేచెళ్లిపోయే ప్రమాదమేమీ వుండదు. పైగా సినిమాలో ప్రేక్షులతో ఎలా ఆడుకోవచ్చంటే - ఆఁ...ఇప్పుడు ఈ ముక్కలో ఏం ట్విస్టు పెడతాడో చూద్దాం - అని కళ్ళప్పగించి చూస్తూ, తీరా తానాశించినట్టు ఒక ట్విస్టుతో ఆ ముక్క ముగియక పోతే - అబ్బా ఏం దెబ్బ కొట్టాడ్రా ఈడూ ..ఓకే..ఇప్పుడు మెయిన్ స్టోరీ ముక్కలో ఏం పెడతాడో చూదాం కదా - అని మళ్ళీ కళ్ళు నులుముకుని చూస్తూ.. ఇలా థియేటర్లో పాజిటివ్ సైకాలజీ రన్ అవుతూ వుంటుంది. ఇవాళ్టి సినిమాకి అత్యంత అవసరం ప్రేక్షకుల్ని బిజీగా ఉంచే ఇంటరాక్టివ్ సీన్ కన్ స్ట్రక్షనే. 


        కానీ 2003 లో ఎన్ చంద్ర తీసిన ఫ్లాపయిన ‘కగార్’ లోనూ, 2015 లో నిఖిల్ అద్వానీ తీసిన ఫ్లాపయిన ‘కట్టీ బట్టీ’ లోనూ మల్టిపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులతో జరిగిన తతంగం ఒకటే : క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్స్ లేని బలహీన కథనాలు. 


        పోతే, లిండా ఆరన్సన్  చెప్పిన  concentric circles అంటే- ఒకే అంశాన్ని కేంద్ర బిందువుగా చేసుకుని రెండు వృత్తాలు.  పక్క   పటం చూస్తే - వెలుపలి వృత్తానికీ, లోపలి వృత్తానికీ, కేంద్ర బిందు వొకటే. ‘కంచె’ లో ఈ  కేంద్ర బిందువు “జాతి రక్తం” అనే కథాంశమైతే, లోపలి వృత్తం ఆ “జాతి రక్తం” అనే కథాంశం చుట్టూ పరిభ్రమిస్తున్న ఫ్లాష్ బ్యాక్ ( స్థానికమైన  పూర్వ కథ), వెలిపలి వృత్తం వచ్చేసి అదే “జాతి రక్తం” కథాంశం చుట్టూ ప్రదక్షిణాలు చేస్తున్న ప్రత్యక్ష- అంతర్జాతీయ కథ! 



                                                    ***


     దర్శకుడు క్రిష్ ఈ రెండు కథల్నీ పోలికల కోసం మాత్రమే చూపిస్తూ పోయినట్టుంది. కానీ పోలికతో బాటు వాటి ఏలిక చూసుకోలేదు. క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్స్ లేని పరిస్థితి ఒకటైతే, ప్రత్యక్ష కథలో హీరోకి మరింత ఎమోషన్ కల్పించాల్సిన అవసరాన్ని  గుర్తించలేదు. కొన్ని తెలుగు సినిమాల్లో స్టార్లు రాజస్థాన్ వెళ్లి, బీహార్ వెళ్లి, నేటివిటీకి దూరంగా అక్కడి ప్రజల సమస్యలేవో  పరిష్కరించి వచ్చేశారు ఓ పనైందన్నట్టు. ఆ సినిమాల ఫలితాలు ఎలా వచ్చాయో తెలిసిందే. ‘కంచె’ లో కూడా హీరో ఎక్కడో విదేశాలకెళ్ళి రెండో ప్రపంచ యుద్ధం ఎందుకు చెయ్యాలి? ఎవరికోసం చేస్తున్నాడు? బ్రిటిష్ వాడి యుద్ధం తనెందుకు చెయ్యాలి? బ్రిటిష్ వాడితో చేస్తున్నది మన స్వాతంత్ర్య పోరాటం కదా? అన్న ప్రశ్న వస్తే, సమాధానం బలంగా రావాలి. 

        ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ఒక చోట హీరోయిన్ తో అంటాడు- నేను యుద్ధానికి వెళితే ఎలా ఉంటుందని. పెళ్లి ప్రయత్నాల మధ్య ఈ మాటేంటి? ఈ ఆలోచన వుంది కాబట్టే,  ఆమె చనిపోయాక వైరాగ్యం తో యుద్ధానికి వెళ్లిపోయాడని మనం అనుకోవడానికా ఆ మాట అక్కడ అసందర్భంగా చెప్పించారు? 

        హీరోయిన్ మరణానికి కారకుడైన అన్న ఈశ్వర్ కూడా - ఆడకూరుర్ని కోల్పోయిన పెద్ద వాళ్ళయిన ఇంట్లో తండ్రినీ నానమ్మనీ వాళ్ళ ఖర్మానికి వదిలేసి యుద్ధానికి వెళ్ళిపోవడం కూడా దర్శకుడు వివరించాల్సి వుంది. దీన్నలా ఉంచుదాం, హీరో వైరాగ్యంతోనే వెళ్ళాడనుకుంటే, అక్కడ బందీలైన బ్రిటిష్ అధికారిని, దళ సభ్యుల్నీ, వాళ్ళల్లో ప్రత్యేకించి తన శత్రువు ఈశ్వర్నీ
కాపాడాలనుకోవడంలో అంత బలమైన ఎమోషన్ ఏమీ లేదు. ఇది సినిమాకి కీలకమైన ప్లాట్ పాయింట్ - 1 అనే సన్నివేశం. అంటే స్క్రీన్ ప్లేకి మొదటి మూల స్థంభం. ఈ మొదటి మూల స్థంభంలో ఉండాల్సిన 1. గోల్, 2. ఆ గోల్ లో ఎమోషన్, 3. ఆ గోల్ కారణం గా ఉత్పన్నమయ్యే పరిణామాల హెచ్చరికా అనే మూడు పార్శ్వాల్లో,  3వది మాత్రమే బలంగా కన్పిస్తోంది. దళాన్ని విడిపించు కోవడానికి రిస్కు చేసి హీరో  శత్రు దేశంలోకి అడుగెట్టడమంటే ప్రాణాలు వదులుకోవడమే నన్న భయాందోళనలు రేకెత్తి స్తోందీ 3 వ పార్శ్వం. ఇటీజ్ వండర్ఫుల్. కానీ అసలు  గోలే  అంత కన్విన్సింగ్ గా లేదు. ప్రేక్షకులకి పరిచయంలేని, ఎమోషనల్ గా కనెక్ట్ కాని, ఎవరో బ్రిటిష్ అధికారిని హీరో విడిపించాలనుకోవడం గోల్ అన్పించుకోదు. ఇది మళ్ళీ రాజస్థాన్, బీహార్ వ్యవహారాలకి దారితీస్తుంది.  కాబట్టి 2 వ పార్శ్వం ‘ఎమోషన్’ అనేది ఫీలవడానికి లేదు ఆ గోల్ లో. తెలుగు సినిమాల్లో ఈ మొదటి మూల స్థంభాలతోనే సమస్య! మూలస్థంభం అంటే లారీలో ఓ దిమ్మె వేసుకొచ్చి  పాతెయ్యడమే  అనుకుంటున్నారు..


        ఓ పసిపాప వచ్చేసి దీన్నంతటినీ తుడిచి పెట్టేసింది. దిమ్మెని లేప్పారేసింది! ఒక గోల్ కోసం హీరో ప్రయాణంలో కొన్ని సబ్ గోల్స్ -సబ్ ప్లాట్స్ ఎదురవడం సహజమే. అలాటి గోల్/సబ్ ప్లాట్ ఈ పసిపాప. ఇది చెడురక్తం పంచుకు పుట్టిన పురుగు అని నాజీలు భావించినప్పుడు- హీరో ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో తాను అనుభవించిన ఆ  రక్తాల తాలూకు బాధామయ కాన్సెప్ట్ తో ఇక్కడ కనెక్ట్ అయ్యాడు. concentric circles కి కేంద్ర బిందుగా పైన చెప్పుకున్న జాతి రక్తం కథాంశానికి ఈ  పాప వచ్చేసి సింబల్ అయ్యింది. ఈ పాపకోసం హీరో పోరాడడం లో ఆడియెన్స్ కి ఎమోషనల్ కనెక్ట్ వుంది. ఇప్పుడీ ఈ గోల్ లో యూనివర్సాలిటీ వుంది. లేకపోతే  ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ కూడా వుండదు. అయితే ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ లో యూనివర్సల్ సింబల్ అయిన మూగ బాలిక లాగా ఇక్కడ పసిపాప పాత్రచిత్రణ లేదు. ఇక హీరో ఈ పసిదాన్ని కాపాడుతూ కూర్చుంటే బందీలుగా వున్న ఆ దళం సంగతి? అది కూడా వుంటుంది. సినిమాలో వుంది కూడా . కాకపోతే ఇప్పుడు ఫిజికల్ గోల్ గా మాత్రమే. దీంతో ఆడియెన్స్ కి ఏ పేచీ వుండదు. పసిపాపని రక్షించే  ఎమోషనల్ గోల్ వుంది కాబట్టి. కనుక ఈ ఫిజికల్, ఎమోషనల్ గోల్స్ రెండిటి డైమెన్షన్ తో హీరో పాత్ర కూడా పరిపూర్ణమయ్యింది ప్రత్యక్ష కథలో.   


        సరే, ఈ ఎమోషనల్ గోల్ లో కూడా మళ్ళీ ఏముండాలి? పర్సనల్ ఫీల్, టచ్ వుండాలి. వీటితో బాటు, ఆ కాన్సెప్చ్యువల్ సింబల్ అయిన  పసిదాని ప్రతిస్పందనలు కూడా వుండాలి ప్రాణి కాబట్టి. అది హీరోని చూసి నవ్వాలి, ఏడవాలి, చేతులు జాపాలి, యుద్ధ ఫిరంగులకి బెదిరిపోవాలి. ఆ పసిపిల్ల కూడా యుద్ధం చేస్తోంది  ఆకలితో- అనే ఒకమాట పరోక్షంగా అన్పించేస్తే సరిపోదు. పసిదాంతో హీరో కి హ్యూమన్ టచ్ వుండాలి. ఎందుకంటే, తాళి కట్టిన మరుక్షణమే భార్యని కోల్పోయిన నేపధ్యం లోంచి వచ్చిన వాడు హీరో. అలాటి వాడు ఓ పసికందుని చూస్తే  భావోద్వేగాలెలా వుంటాయి? భార్యతో ఎలాటి జీవితం తనకుండేది- ఎలాటి పాప తనకుండేది - ఈ సహజ భావోద్వేగాల్ని పాపతో ఏ సన్నివేశంలోనూ పాదుకోల్ప లేదు దర్శకుడు. ఆ యూదు కుటుంబం తో ట్రక్కులో ప్రయాణిస్తున్నప్పుడు కూడా వాళ్ళందరికీ తన వూరి వాళ్ళ పేర్లు పెట్టి పిలుచుకున్నాడే గానీ-  ‘ఇది మా ఇంటి లక్ష్మీ’ - అని పసిదాన్ని వొళ్లోకి కూడా  తీసుకోలేదు.  ఇలాటివి జరక్కపోతే ఆడియెన్స్ హీరోతో ఎలా ట్రావెల్ చేస్తారు? అతన్నో మనిషిగా ఎలా చూస్తారు? యూదు కుటుంబ సభ్యుల చేతుల్లో ఆ పసిదాని ఒకే రకమైన స్ప్లిట్ సెకండ్ క్లోజప్స్ వేస్తూపోతే, సరీగ్గా ఆడియెన్స్ కి కూడా ఆ  పాప రూపు రేఖలు అందే పరిస్థితి లేదు. (ఆ పాప ఎలా వుంటుందో ఈ వ్యాసకర్తకి కూడా గుర్తుకు రావడలేదు)  ఇక హీరో- పైన చెప్పుకున్న concentric circles లో ప్రత్యక్ష కథ అయిన వెలుపలి వృత్తం లో ఉంటూ,  కేంద్ర బిందువైన కథాంశానికి సింబల్ అయిన పసిదానితో- భౌతిక శాస్త్రం లో చెప్పేదాని ప్రకారం- అభికేంద్ర శక్తి (centripetal force) గా ఉండక, అపకేంద్ర శక్తి (centrifugal force) గా వృత్తం లోంచి పలాయనం చిత్తగిస్తు న్నట్టు వుంటే ఎలా?



                                                     ***
      ప్రత్యక్ష కథలో హీరో యుద్ధం ఎందుకు చెయ్యాలి అనేదానికి ఇంటర్వెల్  దగ్గర చెప్పేందుకు వచ్చిన అవకాశాన్ని కూడా జారవిడుచుకున్నారు. ఆ యుద్ధానికి మరింత భావోద్వేగపు ఉధృతిని  కల్పించే అదృష్టాన్ని వదులుకున్నారు. ఇంటర్వెల్ బ్లాక్ లో హీరో డేరింగ్ గా పసిపాపని కాపాడుకున్నాడు. ఇంటర్వెల్ వేసేశారు. హీరోకి ఎదురవబోయే ఇంకే రకమైన రిస్క్ ని గానీ,  స్టేక్ ని గానీ ఎస్టాబ్లిష్ చేయకుండా, అంతా సుఖాంతం- ఇంకేమీ లేదు పొమ్మనే అర్ధం వచ్చేట్టు విశ్రాంతి వేశారు. ఇది సరయినదేనా? సెకండాఫ్ తో ఆడియెన్స్ కనెక్ట్ అవసరంలేదా? దేన్ని  ఫీలయ్యి  సెకండాఫ్ చూడ్డం కోసం ఆడియెన్స్ ఎదురు చూడాలి? సర్వసాధారణంగా సినిమాల్లో ఇంటర్వెల్లో వుండే క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ నే ఇక్కడ ఉపేక్షిస్తే ఎలా!

        ఒకే ఒక్క పాయింట్ - కథని ఇక్కడనుంచీ మరింత బలంగా నడిపించే- ఒకే ఒక్క ట్విస్ట్ -ఇక్కడ పడివుంటే, అది సర్వరోగ నివారిణిలా పనిచేసేది. వెంకయ్య నాయుడు చెప్పే జిందా తిలిస్మాత్ లా పనిచేసేది. చంద్రబాబు నాయుడు చెప్పే సంజీవిని అయ్యేది. ఇంటర్వెల్ బ్లాకులో తమ మీద దాడి చేసి పసిదాన్ని లాక్కుంటే ఊరుకుంటారా అంత యుద్ధ తంత్రపు ప్రత్యర్ధులు? -‘రేయ్, ఆ పిచ్చి ముండని ఇచ్చెళ్ళక పోతే ఇక్కడ నీవాళ్ళ పుచ్చెల్లేచి పోతాయ్ రా పిచ్చోడా!’ అనరా?


        వాళ్లకి బందీలుగా పట్టుకున్నదళం అంత ముఖ్యం కాదిప్పుడు. తమ జాతిరక్తానికి సవాలుగా మారిన పసిదాని ప్రాణాలు అవసరం. ఇదేమీ చేయకుండా,  ఇక్కడ్నించీ సెకండాఫ్ లో చూపించినట్టు వాళ్ళ దారిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోరు అంత యుద్ధాన్ని నడిపే ప్రత్యర్ధులు. ఇంటర్వెల్ దగ్గర ఆ జర్మన్ ప్రత్యర్ధులు  ఆ ట్విస్ట్ పెట్టి వుంటే, హీరో ఇప్పుడు మోరల్  డైలెమా అనే కొత్త చిక్కులో పడి,  క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ ని క్రియేట్ చేసేవాడు. ఆడియెన్స్ కి సెకండాఫ్ తో కనెక్ట్ ఇచ్చే వాడు. ఈ ప్రత్యక్ష కథ సెకండాఫ్ లో కొత్త పంథాలో సాగడానికి బాట వేసే వాడు. పసిపిల్లా? తన దళమా? ఏది ముఖ్యం?  అన్న ఆర్గ్యుమెంట్ బర్న్ అయ్యేది. కథంటే ఆర్గ్యుమెంటే కదా? ఉత్త స్టేట్ మాత్రంగా ఇచ్చిపోయే ‘గాథ’ లా దీన్ని నడిపారు. అందుకే గొప్ప యాక్షన్ క్రియేట్ అయ్యింది తప్పితే తప్పొప్పుల ఆర్గ్యుమెంట్ సహిత ఎమోషనల్ డ్రామా దానికి జతపడ లేదు. ఆ దాటున అదలా సాదా- బలహీన ముగింపుకే దారి తీసింది.



        వెనక ఫ్లాష్ బ్యాక్  చివరి ఘట్టంలో,  హీరోయిన్ చువ్వల మీద పడి గాయపడ్డం చూపించి కట్ చేసి,  ఆమెకి తర్వాతేమయ్యిందీ  సస్పెన్సులో పెట్టారు. ఉపసంహారంలో ఆమె సమాధి చూపించినప్పుడు గానీ ఆమె చనిపోయిందని తెలీదు ఆడియెన్స్ కి. అయితే దీనికి ఇక్కడ ఇవ్వాల్సిన షాక్ వాల్యూ ఇవ్వలేదు. ప్రేక్షకులు పట్టనట్టు నిర్లిప్తంగా చూసేట్టు చేశారు. ఇదే ‘టెక్నిక్’ హీరో మరణానికి కూడా ఉపయోగించారు. క్లయిమాక్స్ లో అతను నది ఒడ్డున శత్రువుల వైపు వెళ్తున్నట్టు చూపించి ట్రైన్ షాట్ తో కట్ చేసి- ఊళ్ళోకి వచ్చారు. ట్రైన్ దిగిన ఈశ్వర్ హీరో మరణ వార్తని ప్రకటించాడు. ఇక్కడ కూడా షాక్ వేల్యూ లేదు. హీరోయిన్ సమాధి పక్కనే హీరో సమాధి కడుతున్నట్టు చూపించారు- మృతదేహాన్ని కూడా చూపించలేదు. ఇవన్నీ బాక్సాఫీసు అప్పీల్ కి వ్యతిరేకంగా పనిచేసే కథనాలయ్యాయి.


          దర్శకుడు ఈ రెండు కథలకీ మ్యాటరాఫ్ ఫ్యాక్ ( unemotional, practical, sensible, realistic, unsentimental, businesslike etc)  కథనాన్ని ప్రయోగించి నట్టుంది. దీన్ని ఏనాడో ప్యాసాలో గురుదత్ ప్రయోగించారు విజయవంతంగా. ఫలానా ఈ సంఘటన ఈ పాత్ర జీవితంలో ఇలా జరిగిందీ- అని ఒక టీవీ జర్నలిస్టు రిపోర్టింగ్ చేస్తున్న చందంగా చూపించి కట్ చేసేస్తారు ఏ సన్నివేశానికా సన్నివేశం దత్. పాత్రల ఏడ్పులూ మెలోడ్రామాలూ నహీచల్తా. దీన్ని మ్యాటరాఫ్ ఫ్యాక్ట్కథనమన్నారు పండితులు. ఇది మతిపోగొట్టే కథనమే. ఇలాంటిది చాలాకాలం వరకూ మరే దర్శకుడూ ప్రయత్నించలేదు- ఇటీవల కాలంలో ‘బర్ఫీ’ లోనే చూస్తాం. ఇవి ఫ్లాష్ బ్యాక్, మల్టిపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులతో కూడిన కథనాలు కావు కాబట్టి చెల్లింది. కానీ చివరంటా మల్టీ పుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులే రాజ్యమేలే  ‘కంచె’ లాంటి జోడు కథలకి చెల్లుతుందా?


-సికిందర్