రివ్యూలు, సాంకేతికాలు, స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు...

టికెట్లు దొరకడం యోగం, సినిమాలు చూడడం భోగం, రివ్యూలు రాయడం రోగం!

29, డిసెంబర్ 2017, శుక్రవారం

577 ; రివ్యూ!




ర్శత్వం : ఎన్‌.శంకర్
తారాగణం : సునీల్, నీషా రాజ్, షాయాజీ షిండే శ్రీనివాసరెడ్డి, సితార, ఝాన్సీ, చంద్రమోహన్, కృష్ణవాన్, రేష్ దితరులు
సంగీతం: గోపీ సుందర్, ఛాయాగ్రణం:  సి.రాంప్రసాద్, మాటలు: శ్రీధర్ సీపాన
బ్యానర్ :  హాలక్ష్మి ఆర్ట్స్
నిర్మాత : ఎన్. శంకర్
విడుదల : డిసెంబర్ 29, 2017

***
          మర్షియల్ హీరో కలతో కామెడీని పరిత్యాగం చేసిన సునీల్ పరుగు ఇంకా కొనసాగుతూనే వుంది ఒక హిట్ కోసం.  హిట్ ఆయనకి  కొట్టలేని ఉట్టి  అవుతూనే వుంది. ఎందరో  నిర్మాతలు, దర్శకులు ఆయన్ని పిరమిడ్లు వేసుకుని భుజాన మోసినా హిట్టు అనే ఉట్టి  కామెడీగా గట్టి పోటీ ఇస్తూనే వుంది. ఇదంతా అనవసరమని,  తాజాగా దర్శకుడు ఎన్. శంకర్ తనే నిర్మాత అయి,  సునీల్ కోసం కాదుగానీ అవకాశాలు తగ్గిన తనకోసం రంగులరాట్నం ఎక్కారు. అమ్మా చూడాలీ... నిన్నూ నాన్నను చూడాలీ... నాన్నకు ముద్దు ఇవ్వాలి ... నీ వొడిలో నిద్దుర పోవాలీ ... అంటూ సినిమా ప్రారంభంలోనే పాట పెట్టి విజయాన్ని వేడుకున్నారు. మరి విజయం వరించిందా? ప్రేక్షకులు తరించారా? సునీల్ పరిస్థితేంటి? ఇవి ఒకసారి పరిశీలిద్దాం...

కథ 
     వెంకటాపురంలో ఉల్లాస్ (సునీల్) డబ్బుకోసం మోసాలు చేస్తూంటాడు. సులభంగా ధనవంతుడైపోవాలని  కలలు గంటాడు. వూళ్లోనే డబ్బు  పిచ్చిగల పటేల్ (సాయాజీ షిండే) అనే వడ్డీ వ్యాపారికి ఉల్లాస్ నచ్చి చెల్లెల్ని ఇవ్వాలనుకుంటాడు. అలాగేనని మాటిచ్చిన ఉల్లాస్ కి అమెరికా సంబంధం వస్తుంది. ఆ అమ్మాయి లయ (మనీషా రాజ్) చిన్నప్పటి ఫ్రెండే కావడంతో ఆమెని చేసుకుని పటేల్ కి పగ పెంచుతాడు. తీరా పెళ్లి చేసుకున్న తర్వాత  లయ తాగుబోతు అని తెలిసేసరికి,  ఏమీ చేయలేక ఆమెతో అమెరికా వెళ్లి కష్టాలు పడతాడు. ఆమెని మార్చడానికి  ప్రయత్నిస్తాడు. ఇంతలో మొదట ఉల్లాస్ డబ్బుకోసం వేరే సంబంధం చూశాడని, డబ్బు కోసమే తనని చేసుకున్నాడనీ లయకి తెలిసి విడాకుల కేస్తుంది. ఇప్పుడు ఉల్లాస్ ఏం చేశాడు? తాగుడు వల్ల ఆరోగ్యం చెడిన లయ ఏమయ్యింది? చివరికి వీళ్ళిద్దరి కాపురం నిలబడిందా?... ఇవీ మిగతా కథలో తేలే అంశాలు.

ఎలావుంది కథ 
    
      ఇదే పేరుతో రఫీ రాసి, షఫీ తీసిన మలయాళ కథ ఇది. రఫీ షఫీల రాతతీతలు ఫ్రెష్ గా వుంటాయి. 50 కోట్లు వసూలు చేసిన ఈ కామెడీని తెలుగులో రీమేక్ కి తీసుకున్నారు. తెలుగు మర్యాదలన్నీ చేసి ఐదు కోట్లకి కూడా కొరగాకుండా చేశారు. 2015 లో తీసిన మలయాళం ని 1995 నాటి తెలుగులో తీశారు. సునీల్ ని ఆ కాలంలోకి పంపి చేతులు దులుపుకున్నారు.  మళ్ళీ సునీల్ 22 ఏళ్ళు  ప్రయాణించి రావాలి. అమ్మా చూడాలీ... అని ఈ కథకి శ్రీకారం చుడుతూ సినిమా మొదట్లోనే పాడుకున్న సునీల్ పాపం పసివాడు. శంకర్ ఎక్కించిన విమానం కూలి ఎడారిలో తప్పిపోయేలా చేసింది ఈ కథతో చేసిన ప్రయత్నం. శంకర్ ఎక్కిన రంగులరాట్నం కూడా రాంలీలా మైదానంలో అదేదోలాగా మారింది. 


ఎవరెలా చేశారు?
      ప్రాస డైలాగులతో సునీల్ నవ్వించాలనుకోవడం అత్యాశ. ప్రాసల పస తీరింది. రాసిన రచయిత ఈ కాలంలో లేడు. మలయాళంలోని సున్నిత హాస్యం సునీల్ వల్ల కాదేమో. యాక్షన్ హీరోగా మారేక నటనలో అభివృద్ధి చెందడం మానేసినట్టు కన్పిస్తోంది. పాత్రలోకి ప్రవేశించకుండా,  పైపైన పేలవమైన ఎక్స్ ప్రెషన్స్ తో సరిపెట్టాడు. తన కామెడీ పాత్రకి ఎక్కడా ఒక్క ప్రేక్షకుడూ నవ్వక పోవడమన్నది - కనీసం కింది తరగతుల మాస్ సోదరులు కూడా ఔదార్యం చూపకపోవడమన్నది - తన కమర్షియల్ హీరో లక్ష్యాలని పునరాలోచించుకోవాల్సిన  అవసరాన్ని గుర్తు చేస్తున్నాయి. ఈసారి సునీల్ గట్టిగా సెల్ఫ్ గోల్ కొట్టుకున్నాడు. మలయాళంలో దిలీప్ నిలబెట్టిన ఒక్క సీనూ నటించ లేకపోయాడు. 


       హీరోయిన్ మనీషా రాజ్ మలయాళంలో మమతా మోహన్ దాస్ లోని టాలెంట్ లో సగం కూడా ప్రదర్శించ లేకపోయింది. అంతా  ప్లాస్టిక్ నటనే. ఇక ఇతర నటుల గురించి చెప్పుకోవాల్సిన పనే లేదు. 

          సాంకేతిక విలువల కోసం బాగా ఖర్చుపెట్టారు. మలయాళంలో  ఇంత ఖర్చు పెట్టలేదు. కేరళ నేటివిటీ ఉట్టి పడేలా,  ఒద్దికగా తక్కువ బడ్జెట్లోనే అందంగా ట్రెండీ కామెడీ తీశారు. రెండిటి సంగీత దర్శకుడు గోపీ సుందరే. కానీ ఒరిజినల్ కిచ్చిన క్వాలిటీలో సగం కూడా  తెలుగుకివ్వలేదు. ఇవ్వాలంటే పిల్ల తెమ్మెర లాంటి ఆ ఫీల్, తాజాదనం  కన్పించాలిగా . నాటు కామెడీ తీస్తే ఏమిస్తాడు. ఆర్ ఆర్ చాలా హారిబుల్ గా వుంది. ఇక రాంప్రసాద్ కెమెరా కూడా పాత ఫ్యాషన్ గా చిత్రీకరించుకొచ్చింది. రెండు మూడు ఇండోర్స్ లో తప్పితే ఎక్కడా కష్టపడినట్టు కన్పించదు. 

          మేకింగ్ చాలా  అవుట్ డేటెడ్ గా  వుండడమే గాక, చెవులు పగిలేలా నటులందరూ గట్టిగా అరిచి మాట్లాడుతూ ఎన్నికల ప్రచార సభలా తయారు చేసిపెట్టారు. మొదటి షాట్ నుంచీ చివరి వరకూ సినిమా అంతటా అరుచుకుంటూ మాట్లాడుకోవడమే వుంటుంది. దీన్ని విజువల్ మీడియా అంటారా? 

          దర్శకుడు శంకర్ తిరిగి మేకింగ్ గురించి కొత్త పాఠాలు  నేర్చుకుని అప్డేట్ అయితే తప్ప ఇక ముందు  కష్టమే. ముందుగా తన బ్యాడ్ రైటింగ్, బ్యాడ్ డైరెక్టింగ్ గుర్తించ గలిగితే మంచిది.

సికిందర్  





         


28, డిసెంబర్ 2017, గురువారం

576 : రివ్యూ!



రచన -  ర్శత్వం: విఐ.ఆనంద్
తారాగణం: అల్లు శిరీష్, సురభి, అవరాల శ్రీనివాస్, శీరత్ పూర్, దాసరి అరుణ్ కుమార్,  జయప్రకాష్, కాశీ విశ్వనాథ్, రోహిణి, ప్రవీణ్, త్య దితరులు
సంగీతం: ణిశర్మ, ఛాయాగ్రణం: శ్యాం కె.నాయుడు, మాటలు: అబ్బూరి వి
బ్యానర్ : ల
క్ష్మీ సింహా ఎంటర్టైన్మెంట్స్
నిర్మాత
‌: క్రి చిగురుపాటి
విడుదల : డిసెంబర్ 28, 2017
***

        అల్లు శిరీష్  నిదానంగా ఒక్కో మెట్టు ఎక్కుతూ ప్రయాణం సాగిస్తున్నాడు. ఈసారి వైవిధ్యమున్న సినిమా చేయాలనే ఉద్దేశంతో రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్ కి సిద్ధమయ్యాడు. కొత్త ఆలోచనతో వచ్చిన దర్శకుడు విఐ ఆనంద్ కి అవకాశమిస్తూ రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్స్ కొక కొత్త రూపు నివ్వాలని సంకల్పించాడు. ఇందుకు ఒక కొత్త కాన్సెప్ట్ ని ప్రయత్నించాడు. కమర్షియల్ గా కొత్త ప్రయోగాలూ చేయాల్సిందే. అయితే ప్రస్తుత ప్రయోగం ఏ మేరకు ఔరా అన్పించుకుంది? హౌరా ఎక్స్ ప్రెస్ లా దూసుకెళ్ళిందా? వైరల్ అయిందా? ఓసారి చూద్దాం...

కథ 
      తొలిచూపులోనే జ్యోత్స్న (సురభి) ని ప్రేమిస్తాడు జీవా (అల్లు శిరీష్). ఆమె కూడా ప్రేమిస్తుంది. జీవాకి ఫోకస్ ఎక్కువ. అనుకున్నది  సాధించే వరకూ నిద్రపోడు. ఆమెకి మనుషుల్ని పరిశీలించే ఆసక్తి ఎక్కువ. ఎదుటి ప్లాట్ లో వుంటున్న శీను (అవసరాల శ్రీనివాస్), స్వాతి (సీరత్ కపూర్) లు ఘర్షణ పడుతూండడాన్ని ఆమె గమనించి జీవాకి చూపిస్తుంది. శీను బారి నుంచి స్వాతిని కాపాడమని కోరుతుంది. జీవా  శీనుని కలుసుకుంటే,  అతను స్వాతితో తన ప్రేమ కథ చెప్తాడు. అది అచ్చం జ్యోత్స్నతో తన ప్రేమలాగే వుందన్పిస్తుంది జీవాకి. అంతేగాక,  శీనుకి జరిగే సంఘటనలే తర్వాత తనకీ  జరుగుతున్నాయని గ్రహిస్తాడు. ఒక రోజు శీను స్వాతిని  చంపేస్తాడు. ఆందోళనతో జీవా, జ్యోత్స్నాలు మహ్మద్ అస్తేకర్ (జయప్రకాష్) అనే ప్రొఫెసర్ ని కలుసుకుంటే, అతను ఇది విధి అనీ, దీనికి పారలల్ లైఫ్ థియరీ వుందనీ చెప్పుకొస్తాడు. ఇప్పుడు చూస్తే దీని ప్రకారం శీను స్వాతిని చంపినట్టే తను జ్యోత్స్నని చంపేస్తాడా?  ఇప్పుడేం చేయాలి? ఇది విధియే  అయితే దీన్నెలా ఎదుర్కొని జ్యోత్స్నని కాపాడుకోవలన్నది మిగతా కథ. 

ఎలావుంది కథ 
      పారలల్ లైవ్స్  - సమాంతర జీవితాల థియరీ మనుషులకే గాక విశ్వానికీ  వుంది. మనుషుల విషయాని కొస్తే వందేళ్ళ తేడాతో అమెరికా అధ్యక్షులు అబ్రహాం లింకన్, జాన్ ఎఫ్ కెనెడీలకి ఒకేలా జరిగిన సంఘటనలు నమ్మలేని నిజాలుగా వున్నాయి. ఇది అందరికీ తెలిసిన విషయమే. ఈ కాన్సెప్ట్ తో  2010 లో ‘పారలల్ లైఫ్’ అనే కొరియన్ థ్రిల్లర్ వచ్చింది. ఇందులో ఒక జడ్జి కుటుంబం ఇవ్వాళ హత్యకి గురయినట్టే,  ముప్ఫై ఏళ్ల  క్రితం అప్పటి ఒక జడ్జి కుటుంబం హత్యకి గురయి వుంటుంది. ఇద్దరి హంతకులు ఆ జడ్జీలు శిక్ష విధించిన నేరస్థులే.  అయితే ఇప్పటి జడ్జి కుటుంబంలో కూతురు హత్యకి గురి కాకుండా మిగులుతుంది. పారలల్ లైఫ్ థియరీ ప్రకారం ఈమెని కూడా హంతకుడు  జైల్లోంచి తప్పించుకొచ్చి  చంపేస్తాడా అన్నది కథ. దీనికి లింకన్ – కెనెడీల జీవితాలే స్ఫూర్తి అని సినిమాలో స్పష్టం చేస్తారు. 

          ‘ఒక్క క్షణం’ కథకి  కూడా లింకన్ – కెనెడీల జీవితాలనే  స్పూర్తిగా చూపిస్తారు. ఐతే లింకన్ – కెనెడీల జీవితాలూ, దీని స్ఫూర్తితో కొరియన్ కథా సమాంతర జీవితాలే గానీ అవి ఒకే కాలంలో జరగవు. దీనికి భిన్నంగా ‘ఒక్క క్షణం’ లో రెండు కథలూ ఏకకాలంలో సమాంతరంగా జరుగుతాయి. పైగా ఇది ప్రేమ కథ. దీన్ని ప్రేమ వర్సెస్ విధి అన్నారు. కానీ కథా నిర్వహణలో పారలల్ లైఫ్ కాన్సెప్ట్ ని  విధివిలాసపు కథనంగా చూపడంలో విఫలమై,  రొటీన్ మర్డర్ మిస్టరీగా నడిపారు. ఎంచుకున్న కాన్సెప్ట్ లో ఏ కథని నడపాలో ఆ కథని గుర్తించి దాన్ని నడపలేకపోయారు. హీరో ఫోకస్ వున్న తెలివైన కుర్రాడన్నారు గానీ కథని కూడా ఫోకస్ లో వుంచాలని అనుకోలేదు కథకుడు. ఇంకొకటేమిటంటే, ఈ రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్ జానర్ని రోమాంటిక్ డ్రామాగా  చేసేశారు. దీంతో రోమాన్స్ వర్సెస్ విధి అనే థ్రిల్లర్ జానర్ కథకి హుషారు కూడా లేకుండా పోయింది. గతవారం రోమాన్స్ వర్సెస్ విధి కథ ‘హలో’ హుషారైనది. థ్రిల్లర్స్ అంటే అద్భుతరస కథలు. ఇవి ఏడ్పిస్తూ వుండవు. అడ్వెంచర్స్ చేస్తూ వుంటాయి. కథలో విషాదమున్న అద్భుతరస  కథలకి ‘ముత్యాలముగ్గు’  ఎప్పుడూ మార్గదర్శిగా  వుం టుందని ఎన్నోసార్లు చెప్పుకున్నాం.  ఇందులో సంగీతది విషాద కథే. కానీ ఈ విషాద కథకి - ఆమె సమస్య తీర్చడానికి - ఆమె పిల్లలు పాల్పడేది హుషారైన - నవ్వించే – అడ్వెంచరస – అద్భుతరస కథనం!  ఇది అంత హిట్టవడానికి ఇదీ యూనిక్ సెల్లింగ్ పాయింట్- ఇది ‘ఒక్క క్షణం’ లో పూర్తిగా లోపించింది. ఏం  చెబుతున్నారో అర్ధంగాకుండా పోయింది. 

ఎవరెలా చేశారు 
       శిరీష్ తన స్థాయి మేరకు నటించాడు. ఇంకా ఇది తనకి శిక్షణా కాలమే. ఇంకెన్ని సినిమాలు  నటిస్తే శిక్షణ పూర్తవుతుందో తెలీదు. శిక్షణ కోసమన్నట్టు నటించిన ఈ థ్రిల్లర్ లో, మిగతా  భావోద్వేగాల ప్రకటన అతడి ముఖంలో ఎలా వున్నా, భావోద్రేకాలకి లోనైనప్పుడు ముఖంలో ఆ మేరకు టచప్స్ ఇవ్వాల్సింది. ఆ సమయంలో కూడా తేటగా గ్లామరస్ గా వుంటే నటిస్తున్నట్టే లేదు. చుక్క చెమట కూడా పట్టని భావోద్రేకాలు తేలిపోతాయి.  ఇక ప్రేమ సన్నివేశాలూ, కామెడీ ఇవి మామూలే. వీటితో నటుడన్పించుకోవడం సాధ్యపడదు. యాక్షన్ దృశ్యాల్లో, పాటల్లో మాత్రం అభివృద్ధి కనబర్చాడు. ఐతే ఒక కథానాయకుడుగా పాత్రని అడ్వెంచరస్ గా మారకుండా అడ్డుపడింది దారితప్పిన కథనమే. కాన్సెప్ట్ ప్రకారం తను రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్ కథా నాయకుడై వుంటే చాలావరకూ తన లోపాలు కవరై వుండేవి. 

          ఇక హీరోయిన్ సురభికి నటించే అవకాశం దక్కిన పాత్రే ఇది – దేనికీ ఈ నటన? రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్ కథానాయికగా విధిని ఎదుర్కొనే ధీశాలిగా, హీరోతో పాటు హుషారుగా వుండాల్సిన తను కాస్తా,  హీరోకి భారమై, అతడి హుషారుని దెబ్బ తీసి, రోమాంటిక్ డ్రామాల విషాద నాయికై ఏడుస్తూ కూర్చునే నటన దేనికి పనికొచ్చింది - తను నటించగలనని నిరూపించుకుందేమో గానీ,  ఈ పాత్ర చిత్రణ కథనే దెబ్బ తీసింది. ముగింపులో ఎంతకీ ముగియని సాగతీత ఓల్డ్ విషాద మెలోడ్రామా థ్రిల్లర్ కి అవసరమా? 

          దాసరి అరుణ్ కుమార్ విలన్ గా అవతారమెత్తి మంచి నిర్ణయం తీసుకున్నాడు. ఈ పాత్రలో తను ఎక్సెలెంట్. విలన్ గానే స్థిరపడితే బెటర్. హీరో తల్లిదండ్రులుగా కాశీ విశ్వనాథ్ – రోహిణీల పాత్రల తీరు తెన్నులు థ్రిల్లర్ జానర్ మర్యాదకి అడ్డంకి. ఈ పాత్రలు లేకపోయినా వచ్చే నష్టం లేదు. 

        అవసరాల శ్రీనివాస్ ది సంక్షిప్త పాత్ర. ఒకసారి దోషిగా, ఇంకోసారి  నిర్దోషిగా కథనం ద్వారా అన్పిస్తూ ఆసక్తి రేపుతాడు. సీరత్ కపూర్ ది విషాద పాత్ర. జరిగిన ఒక ఘోరానికి తనే బాధ్యురాలని కుమిలిపోతూ జీవితాన్ని దుర్భరం చేసుకునే పాత్రలో బాగా నటించింది గానీ, ఈ పాత్రని అంతలా పొడిగిస్తూ దేన్ని దెబ్బతీస్తున్నాడో తెలుసుకోలేదు  కథకుడు. ఇది ఈ పాత్ర కథ కాదు. ఈ పాత్రకి అసలేం  జరిగిందన్నదీ కథకి అవసరమే  లేదు. కథని గుర్తించకపోతే ఇంతే. కేవలం సీరత్ – అవసరాల పాత్రల వల్ల హీరో హీరోయిన్లకి ఏం జరుగుతుందన్నదే గుర్తించాల్సిన కథ! నడపాల్సిన కథ! అంతే గానీ,  సీరన్ పాత్ర ఎలా చనిపోయిందని ఆ మిస్టరీ అంతా  విప్పుతూ,  సెకండాఫ్ అంతా గడిపే కథ కానేకాదు!!

          పోతే సహాయ పాత్రలుగా ఎక్కడ పడితే అక్కడ కమెడియన్లు కనిపించడం జానర్ మర్యాదని దెబ్బతీసింది. కనీసం అరడజను మంది కమెడియన్లు వచ్చిపోతూంటారు. కథనాన్ని రసాభాస చేస్తూంటారు. ఈ కొత్త కాన్సెప్ట్ లో మూస ఫార్ములా చూస్తున్నట్టు చేస్తారు. 

          పాటల గురించి చెప్పుకోవడం అంతగా అవసరం లేదు. రెండు వారాలు జీవిత కాలం వుండే సినిమాలకి పది కాలాలు నిల్వవుండే పాటలు వుండవు, రావు, అవసరం లేదు కూడా. కాబట్టి చెప్పుకోవాల్సింది కేవలం సన్నివేశాలకి నేపధ్య సంగీతాల గురించే ఇప్పుడు. ఈ విషయంలో మణిశర్మ మరోసారి ప్రతిభ చూపెట్టారు కథ ఎలా మారిపోయినా, ఏం కథ నడుస్తున్నా. శ్యాం కె నాయుడు కెమెరా వర్క్ ఎప్పటిలా పర్ఫెక్ట్. అబ్బూరి రవి మారుతూపోయే కథకి మారిపోయే మాటలే తను మారిపోతూ రాశారు. 

చివరికేమిటి 
        పారలల్ లైఫ్ థియరీ ప్రకారం వుండాల్సిన కథ, దానికి తగ్గ స్క్రీన్ ప్లే లేవు. పారలల్ లైఫ్ థియరీలో ముగిసిపోయిన ఒకరి జీవితంలాగే ఇంకొకరి జీవితం నడుస్తుంది. కాబట్టి రెండిటి కాలాలు వేర్వేరుగా వుంటాయి. ఒకవేళ ఒకే కాలంలో జరుగుతున్నట్టు చిత్రించాలన్నా, ఇద్దరి జీవితాల్లో ఒకే విలన్ వుండకూడదు. అప్పుడది పారలల్ లైఫ్ థియరీ అవదు. 

          రెండోది, ఒకరి జీవితాన్ని ముగించి ఆ జీవితంలాగే ఇంకొకరి జీవితం నడపడం పారలల్ లైఫ్  కథ కొనసాగడానికి అవకాశాన్నిస్తుంది. అంతేగానీ, ముందు ముగిసిన జీవితం ఎలా ముగిసిందని తవ్వడం చేస్తే పారలల్ లైఫ్ కథ అవదు. మర్డర్ మిస్టరీ కథగా మారిపోతుంది. 

          సీరత్ పాత్ర చనిపోయింది, అవసరాల పాత్ర చంపిందని జైలుకి పోయింది. అంటే పారలల్ లైఫ్ ని చూపిస్తూ ఆ పాత్రల కథ ముగిసింది. కేవలం పారలల్ లైఫ్ ని చూపించడానికే ఆ పాత్రలుండాలి. అసలేం జరిగింది, అవసరాల పాత్రే చంపిందా అంటూ ఇన్వెస్టిగేషన్ చేస్తే – ఇప్పుడు పారలల్ లైఫ్ ట్రాక్ లో వున్న శిరీష్ – సురభి పాత్రల కథ చెప్పడానికి వుండదు. ఇదే జరిగింది. కథని గుర్తించకపోవడం. సీరత్ – అవసరాల పాత్రల బ్యాక్ డ్రాప్ లో శిరీష్ – సురభి పాత్రల పారలల్ లైఫ్ ప్రమాదభరిత  అసలు కథని చెప్పే అవకాశాన్ని కోల్పోవడం. బ్యాక్ డ్రాప్ పాత్రయిన  అయిన సీరత్ పాత్రనే మళ్ళీ లాక్కొచ్చి ప్రధాన కథ చెయ్యడం!  చెప్పాల్సిన కథని గుర్తించలేక - కథని గుర్తించలేక - కథని గుర్తించలేకా  – పూర్తిగా చేతులెత్తేయడం!!

          ఈ మర్డర్ మిస్టరీలో పాతమూస ఆస్పత్రి మెడికల్ మాఫియా – ఘోరఖ్ పూర్ ఆస్పత్రి పిల్లల ఉదంతపు ఉటంకింపు, ఆ తాలూకు కుట్రని ఛేదించి ఆస్పత్రి బాగోతాన్ని బట్టబయలు చేయడం...సీరత్ పాత్ర ఎందుకు చనిపోయిందో ఇలా వెల్లడించడం, ఈమెలాగే ఇక సురభి పాత్రెలా చనిపోతుందో చూడండని- తెలుగు సినిమా ఫార్ములా ప్రకారం - క్లయిమాక్స్ లో విలన్ ఆమెని  అపహరించడం – ఏమిటీ కథ!

          ఫస్టాఫ్ దాదాపు ఇంటర్వల్ వరకూ  నిజంగా బోరు. హీరోహీరోయిన్ల ప్రేమకథ చాలాపాత మూస. జానర్ మర్యాదలో వుండదు. ప్రొఫెసర్ని కలిశాక  ఇంటర్వెల్లో వచ్చే మలుపు చాలా బలమైన మలుపు. ఇక పారలల్ లైఫ్ లో హీరోకూడా  హీరోయిన్ని చంపే స్తాడా అన్న ప్రశ్నకి,  నిజంగా ప్రేక్షకులు సీట్లలోంచి  లేవలేకపోయారు విశ్రాంతికి.

          ఆ తర్వాత సెకండాఫ్ లో మొదటి ఇరవై నిమిషాలే ఆ ప్రశ్న ప్రకారం కథ నడుస్తుంది. ఎప్పుడైతే సీరత్ పాత్రలాగే సురభి పాత్ర ఆత్మహత్యాయత్నం చేస్తుందో – ఇక ఆ పైన కథే మారిపోతుంది.  పూర్తిగా సురభిపాత్ర మర్డర్ మిస్టరీ అయి  -  ఇక హీరోహీరోయిన్ల పారలల్ లైఫూ, దానితాలూకు మనం ఆసక్తితో ఎదురుచూసే విధితో చెలగాటాలూ వుండవ్! పైగా  మర్డర్ మిస్టరీలో ఎన్నో చిక్కుముళ్ళు, మలుపులూ. టోటల్ గా ఇది సెకండాఫ్ సిండ్రోమ్  పాలబడ్డ మరో స్క్రీన్ ప్లే.  


సికిందర్









         






575 : రైటర్స్ కార్నర్




(నాలుగో మెట్టు)
          రాస్తున్నప్పుడే తిరగ రాస్తూ వుండడం అలవాటు చేసుకోవాలి. ఏక బిగిన మొత్తం కథంతా రాసుకుపోవాలనుకోవడం నాన్సెన్స్. ఆ ఉచ్చులో పడకుండా జాగ్రత్తపడండి. ఫ్లాష్ రైటింగ్ అనేదాన్ని మర్చిపోండి. ఫ్లాష్ రైటింగ్ తో  ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్ రాసుకుంటూ పోవడం చేస్తే  ఓ పెద్ద గొయ్యి తవ్వుకుని అందులో పడ్డట్టే. మళ్ళీ అందులోంచి బయటికి రాలేరు. నిజంగా మీరొక ప్రొఫెషనల్ లాగా రాయడం నేర్చుకోవాలనుకుంటే ఈ పని చేయకండి. ఫ్లాష్ రైటింగ్ మీకే మాత్రం మేలు చేయదని గ్రహించండి. 

         
మన్వయం చేసుకుంటూ రాసుకుపోవడం చాలా మేలు చేస్తుంది. రాస్తూనే  తిరగ రాస్తూ పోవడమనే వ్యూహం తర్వాత వారాల తరబడి చేయాల్సిన పనిని తగ్గిస్తుంది. అంతే కాదు,  కేవలం మూడు డ్రాఫ్టులే రాసి ముగించవచ్చు. ఏకబిగిన మొత్తం ఒకేసారి రాసుకుంటూ పోతే తర్వాత వంద సార్లు దాన్ని తిరగ రాయాల్సి వుంటుంది. ఈ తేడా గమనించాలి. రాస్తూనే  తిరగ రాస్తూపోవడం వల్ల  కేవలం ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్,  రీరైట్ డ్రాఫ్ట్,  పాలిష్ డ్రాఫ్ట్ - ఈ మూడింటితో పనైపోతుంది. రాస్తూ తిరగరాయడం వల్ల  చాలా టైము కూడా ఆదా అవుతుంది. ఎలాగో ఈ కింద చూద్దాం -

          మొదటి రోజు – పది పేజీలు  రాస్తారు.
          రెండో రోజు – ఆ పది పేజీలు చదువుకుంటారు. మార్పుచేర్పులు చేసుకుంటారు. ఇంకో పది  పేజీలు  రాస్తారు.
          మూడో రోజు –  ఆ ఇరవై పేజీలూ చదువుకుంటారు. మార్పుచేర్పులు చేసుకుని ఇంకో పది  పేజీలు  రాస్తారు.

          ఇలా పూర్తయ్యే వరకూ చేసుకుపోతారు. ఇలా చేయడం వల్ల  కలిగే ప్రయోజనాలేమిటంటే, ప్రతీ రోజూ వెనకటి కథ పునశ్చరణ అవుతుంది. కథాక్రమం, పాత్ర చిత్రణలు, ప్లాట్ పాయింట్లు మీ మైండ్ లో ఎప్పుడూ లైవ్ గా వుంటాయి. అలాగే లోటుపాట్లు తగ్గడం గమనిస్తారు. అంతేకాదు లోపాలు, తప్పులు, పొరపాట్లూ తగ్గిపోవడం గమనిస్తారు. రాయడానికి కూర్చున్న ప్రతీసారీ అంతవరకూ రాసిన కథని అనుభవంలోకి తెచ్చుకుంటూ వుంటారు. కథని ప్రతీరోజూ అనువభవిస్తూంటారు. మీరెప్పుడో రాసిన మొదటి సీను నుంచి తెగిపోరు. ప్రతీరోజూ అంతకి ముందు రోజుల్లో రాసిన సీన్లన్నీ వరస క్రమంలో రీలులా తిరుగుతూంటాయి కళ్ళ ముందు. చాలా అద్భుతంగా వుంటుంది ఈ పని విధానం. ప్రయత్నిస్తే మీకే తెలుస్తుంది. ప్రొడక్టివిటీ కూడా పదిరెట్లు పెరుగుతుంది.

 
కెన్  మియమోటో  
(రేపు చివరి ఐదో మెట్టు)






27, డిసెంబర్ 2017, బుధవారం

574 : సందేహాలు - సమాధానాలు



        Q :    ఎప్పటి నుంచో నన్నొక ప్రశ్న వేధిస్తోంది. రైటింగ్ ఈజ్ రీ రీరైటింగ్ అని, ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్ ఈజ్ షిట్ అని,  నేను కొన్నిచోట్ల చదివాను. బ్లాగులో కూడా మీరు ఇదే విషయాన్ని చాలాసార్లు ప్రస్తావించారు. నా అనుమానం ఏంటంటే, కథ ( సినిమాలోని ముఖ్యమైన పోర్షన్ అంతా) మొత్తం భావతరంగంలా ఒకేసారి పుట్టడం జరగదా?  మనం అనుమానంతో దాన్ని మళ్లీ మళ్లీ రాస్తూనే వుండాలా? ఇళయ రాజా గారు చాలా హిట్ ఆల్బమ్ లన్నీ ఒక రోజులోనే ట్యూన్ చేశారు. వేటూరి గారు శంకరాభరణం సహా చాలా హిట్ పాటలు అలవోకగా డిక్టేట్ చేసినవే. బాపూగారి బొమ్మలు కొన్ని అలాంటివే. పరచూరి గోపాలకృష్ణ కూడా అసెంబ్లీ రౌడీ సహా చాలా సినిమాలు ఒకరోజులో రాశానని స్వయంగా చెప్పారు. పూరీ వన్ వీక్ వర్కింగ్ స్టైల్ మీరు వినే వుంటారు. సంగీతంలా, కవిత్వంలా,  సినిమా రచన కూడా కళే కదా? మరి అలవోకగా పుట్టడం అనే దాన్నుంచి సినిమాకు ఏవిధంగా మినహాయింపు? ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్ పనికిరాదని ఎలా సూత్రీకరిస్తారు? ఒక ఎమోషన్లో సింగిల్ సిట్టింగ్ లో కథ పూర్తయితే అది అసమగ్రమా? గ్రామర్ అనుకుంటే సంగీతానికి, కవిత్వానికి కూడా గ్రామర్ వుంది కదా?
- అశోక్
, దర్శకత్వ శాఖ

        A :   రోడ్డు మీద ఒకేసారి ఒక బొమ్మ వేయవచ్చు, ఒక రాయిని  తీసుకుని ఒకేసారి శిల్పాన్ని చెక్కగలరా? ఒక్కో కళకి ఒక్కో సౌలభ్యం వుంటుంది. సంగీతానికుండే సౌలభ్యం సినిమా స్క్రిప్టు కుండదు. ఉంటే బీఎన్ రెడ్డిలు, నాగిరెడ్డి – చక్రపాణీలు ఆనాడే ఆ సులువు చెప్పిపోయేవాళ్ళు. ఆరునెలల పాటు కథల మీద కూర్చునే వారు కాదు. సినిమా కథ సంగ్రహంగా మెదడులో ఒక భావతరంగంలా పుట్ట వచ్చు. అది సమగ్ర కథ అవదు. అది సాఫ్ట్ వేర్. ఆ సాఫ్ట్ వేర్ కి రూపంకోసం, సమగ్రత కోసం దాన్ని పెంచుకుంటూ హార్డ్ వేర్ ని సృష్టించాల్సిందే. ఆలోచన వరకూ (సాఫ్ట్ వేర్ వరకూ) భావతరంగం సంగ్రహమే. దాన్నలాగే పట్టుకోగల్గి, సమగ్రంగా విస్తరించుకోగల్గితే, ఆ పూర్తి నిడివి కథ సాంతం ఆ భావతరంగం ప్రవహించే అవకాశముంది.  

          ఇంతా చేసి, స్క్రిప్టులో ఇంత సమగ్రంగా పొందుపర్చుకున్న భావతరంగాన్ని చిత్రీకరణలో పట్టుకుని కొనసాగగల్గాలి. చిత్రీకరించినప్పుడల్లా భావతరంగానికి అడ్డొచ్చే రీటేకుల బాధ వుంటుంది. తీరా నలభై రోజులు చిత్రీకరించుకుని చూసుకున్నాక, పేపర్ మీదున్న భావతరంగం ప్రొజెక్షన్ లో కూడా కనపడాలి. కాబట్టి మెదడులో ముందు పుట్టిన భావతరంగం వుంటుందే, అది ఒట్టి రాయి లాంటిది. అది తెరమీది కెక్కాలంటే  ఇంత చెక్కాలి. ఇప్పడు ముప్ఫై క్రాఫ్టులున్నాయా, ఈ 30 నీ సమన్వయం  చేసుకుంటూ చెక్కాలి. ఒక భావావేశానికి లోనై ఓ గంటలో రాసేస్తే అయిపోదు, ఆ 30 క్రాఫ్టుల తర్వాతే తేలేది భావతరంగాల సంగతి, భావావేశాల సంగతీ. కాబట్టి ఎందుకొచ్చిన బాధ! ఈ రోజుల్లో ‘హలో’ లోలాగా ఎవరిక్కావాలి భావతరంగాలు. ఫటాఫట్ తీశామా, ఛటాఛట్ చూశారా – ఇంతే సినిమాల సంగతులు. బయట ఇంకా మాధ్యమాలున్నాయి ప్రేక్షకులకి - చాలా సేపూ ఫేస్ బుక్ కూడా చూసుకోవాలి, టైం లేదు. 

          పరుచూరి గోపాల కృష్ణ గారు ఒక రోజులో రాశారంటే అవి 40 పేజీల సినాప్సిస్ లై వుండొచ్చు. షూటింగుకి సిద్ధం చేసిన పూర్తి స్థాయి స్క్రిప్టు లవకపోవచ్చు. అనుభవజ్ఞులు కాబట్టి రాయగలరు. పూరీ జగన్నాథ్ గారు సాఫ్ట్ వేర్ క్రియేట్ చేయరు. అదే కథనం, అవే సీన్లతో ఒక సాఫ్ట్ వేర్ టెంప్లెట్ గా, పర్మనెంట్ గా పక్కన వుంటుంది. దాంట్లోకి ఆర్టిస్టుల్ని మార్చి,  ఆ మేరకు డైలాగులు రాయడానికి వారం రోజులు చాలు. సారంలో తేలేది ఆయన కేవలం డైలాగులు రాశారనే, ఇది మర్చిపోకూడదు. పేరుంది కాబట్టి ఆయనేమైనా చేయగలరు. మీకు లేదు, మీరలా చేయలేరు. 

          మళ్ళీ భావతరంగాని కొద్దాం. భావతరంగమంటే  ఏమిటి, ఒక ఎమోషనేగా? ఆ  ఎమోషన్ వేటి మీద ఆధారపడితే ప్రభావం చూపుతుంది? పాసివ్ పాత్రలు, ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనాలు, ఫ్లాష్ బ్యాకుల కథనాలు, మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లేలు, సెకండాఫ్ సిండ్రోములు, కథ కాకుండా గాథలు ...వగైరావగైరాల మీద ఆధారపడి భావతరంగాలు వెల్లివిరుస్తాయా? సరిగమలవుతాయా? ఇది ఆలోచించాలి.

          ఇక
సంగీతానికి, కవిత్వానికి, కథలకీ గ్రామర్ కాదుగానీ, స్ట్రక్చర్ అనాలి, లేదా నిర్మాణ మనాలి. బిందువులో వుండే నిర్మాణం సింధువు గా విస్తరించినప్పుడూ వుంటుంది. ఐతే ఆ బిందువే సోల్ లేదా ఆత్మ అవుతుంది. ఒక్కో కళకి ఒక్కో స్థాయిలో ఆత్మని విస్తరించడమే జరుగుతుంది. కళని బట్టి క్షణాలు పట్టే విస్తరణలు, కాలాలు పట్టే విస్తరణలు. అన్నిటినీ ఒకే గాటన కట్టలేం. 

          స్క్రీన్ ప్లే పండితుడు జేమ్స్ బానెట్ తన పుస్తకంలో  ‘ఆగా బాబా’  అనే జానపద కథప్రస్తావిస్తాడు. అందులో యంగ్ హీరో ఎక్కడికో పోతూ విశ్రాంతి కోసం మంత్రగత్తె దగ్గరాగుతాడు. అప్పుడా మంత్రగత్తె  కొన్ని ప్రశ్నలేస్తుంది - సత్యమంటే ఏమిటి, ఈ ప్రపంచం ఎప్పటికైనా అంతమవుతుందా అంటూ.  అప్పుడా యంగ్ హీరో ‘షటప్! ముందు తింటానికే మైనా పెట్టు!” అంటాడు. అంటే, వున్నాయో లేవో తెలియని అలౌకిక విషయాలకంటే,  వున్న లౌకిక జీవితాని కేం కావాలో చూసుకోవాలని నీతి.

          నేర్చుకునే దశలో కళాఖండాల సృష్టి గురించి ఆలోచన అవసరం లేదు. ముందు ఒక్కో మెట్టు ఎదగడం కోసం బేసిక్స్ నేర్చుకోవడం మీద దృష్టి పెట్టాలి. కాస్త ఇంగ్లీషు పరిజ్ఞానమున్న ఔత్సాహికులు ఒకటే స్క్రీన్ ప్లే పుస్తకాలు  చదివేస్తూంటారు. ముందు సిడ్ ఫీల్డ్ తో ప్రారంభించి ఎంతో బేసిక్స్ నేర్చుకోవాల్సిన వాళ్ళు, అప్పుడే అర్ధం జేసుకోలేని జేమ్స్ బానెట్ కెళ్ళిపోతారు, జోసెఫ్ క్యాంప్ బెల్, రాబర్ట్ మెక్ కీ లకెళ్ళిపోతారు. నల్గురిలో గొప్ప అన్పించుకోవడం కోసం తప్ప మరేమీ కాదు. కూర్చుని ఒక్క లైన్ ఆర్డర్ కూడా వేయలేరు. ఇంటి దగ్గర్నుంచి డబ్బులు తెప్పించుకుని వృధాగా గడిపేస్తూంటారు. దర్శకత్వ శాఖలో వున్న వాళ్ళకి ప్రాక్టికల్ అనుభవం సంపాదించుకునే అవకాశం వుంటుంది. ఆ ప్రాక్టికాలిటీకి ఎంతవరకూ పుస్తకాల్లోంచి తీసుకోవాలో అంతవరకే తెలుసుకోవాలే తప్ప, తెలుసుకుని కస్టమైజ్ చేసుకోవాలే తప్ప, లేనిపోని  మేధస్సు ప్రదర్శించబోతే  లౌకికంగా విఫలమవుతారు. 
***