రివ్యూ!

స్క్రీన్ ప్లే- దర్శకత్వం : నవీన్ మేడారం

తారాగణం : అవసరాల శ్రీనివాస్, మిస్తీ చక్రవర్తి, తేజస్వి,  శ్రీముఖి, ప్రియాంక, పోసాని, తనికెళ్ళ, ప్రియదర్శి, రవిప్రకాష్ తదితరులు
కథ : హర్షవర్ధన్ కులకర్ణి, మాటలు : మిర్చి కిరణ్, సంగీతం : సునీల్ కశ్యప్
ఛాయాగ్రహణం : సురేష్ భార్గవ
బ్యానర్ : అభిషేక్ ప్రిక్చార్స్
నిర్మాత : అభిషేక్ నామా
విడుదల : మే 5, 2017
***

       క్లీన్ ఇమేజి వున్న నటుడు, దర్శకుడు అవసరాల శ్రీనివాస్ అడల్ట్ కామెడీలో నటించడమేంటని తీవ్ర విమర్శలపాలయ్యాడు. షకీలా బాపతు సినిమాలో నటించి పొరపాటు చేశాడని  అభిమానుల ఆగ్రహానికి గురయ్యాడు. తనేదో సంజాయిషీ ఇవ్వబోయినా, నష్ట  నివారణా చర్యలు చేపట్టినా పనిచెయ్యలేదు. అడల్ట్ కామెడీ అంటే దెయ్యం కామెడీ కంటే దిగువ స్థాయి సినిమా. కొందరే ప్రేక్షకులుంటారు. అవసరాల ఇలా తన పరిధిని కుదించుకుంటూ  బూతు కామెడీలో నటించడం ప్రశ్నార్ధకంగానే మారింది. విడుదలకి ముందే అవసరాల, అవసరాలతో బాటు సినిమా డ్యామేజీ అయిపోయింది. కానీ అసభ్యత అనేది చూపించే సెక్స్ సీన్లలో వుంటుందా లేకపోతే, ఎలా చెప్పాల్సిన విషయం అలా చెప్పక పోవడంలో వుంటుందా?  ఇదొకసారి చూద్దాం...

కథ 

       మాధవ్ అలియాస్ మ్యాడీ (అవసరాల) కి సెక్స్ పిచ్చి. ఇది చిన్నప్పట్నుంచీ వుంటుంది. పత్రికల్లో బొమ్మలు చూసినా తట్టుకోలేడు. వీడియో పార్లర్లో బ్లూ ఫిలిమ్స్ కూడా ఎంజాయ్ చేస్తాడు. ఇతడికి వరప్రసాద్ (ప్రియదర్శి), ఉత్తేజ్ (రవిప్రకాష్) అనే ఇద్దరు స్నేహితులుంటారు. మ్యాడీ ఇంజనీరింగ్ చదువుతూ హైదరాబాద్ లో, అటు వైజాగ్ లో సెక్స్ దృష్టితోనే అమ్మాయిల్ని వల్లో వేసుకుని ఎంజాయ్ చేస్తాడు. సెక్స్ పూర్తిగా ఒక భౌతిక అవసరమనీ,  దాని గురించి ఇంకెక్కువ సిద్ధాంత రాద్ధాంతాలు చెయ్యవద్దనీ వాదిస్తాడు. 

          వైజాగ్ లో పారూ (తేజస్వి) అనే అమ్మాయితోనూ, ఇంకో చంద్రిక (ప్రియాంక) అనే పెళ్ళయిన ఆమెతోనూ కోరికలు తీర్చుకుంటాడు. చంద్రిక మొగుడికి దొరికిపోవడంతో పారిపోయి హైదరాబాద్ వచ్చేస్తాడు. దీనికి ముందు పారూతోనూ  హాస్టల్ వార్డెన్ కి  దొరికిపోతాడు. హైదరాబాద్ లో సాఫ్ట్ వేర్ జాబ్  చేస్తూ మళ్ళీ వన్ నైట్ స్టాండ్స్ కి అలవాటుపడితే,  ఫ్రెండ్స్ మందలించి పెళ్లి చేసుకోమంటారు. కోరికలతో ఇలా పరువు పోగోట్టుకునేకన్నా పెళ్ళే బెటర్ అనుకుంటాడు. కానీ పెళ్లి చూపుల్లో ప్రతీ అమ్మాయికీ  తన ఎఫైర్స్ చెప్పుకుని ఛీకొట్టించుకుంటాడు. అలాటివి చెప్పుకోకూడదని ఫ్రెండ్స్ మందలిస్తే, రాధ (మిస్తీ చక్రవర్తి) అనే అమ్మాయికి తన గుట్టు దాచుకుని  ఎంగేజ్ మెంట్ చేసుకుంటాడు. ఇక్కడ్నించే ఇతడి జీవితం, ఆమె జీవితమూ మలుపు తిరుగుతాయి-  ఏమిటా మలుపు? ఆమెకి కూడా గత ముందా? ఇద్దరూ ఒకటయ్యారా? విడిపోయారా? ఏం జరిగింది?... అనేవి మిగతా సినిమా చూసి తెలుసుకోవాల్సిందే.  

ఎలావుంది కథ 

       ఇది 2015 లో విడుదలైన ‘హంటర్’ అనే హిందీకి రీమేక్. ‘హంటర్’ లో గుల్షన్ దేవయ్య, రాధికా ఆప్టే లు నటించారు. దర్శకుడు హర్షవర్ధన్ కులకర్ణి. దీన్ని ప్రముఖ దర్శకుడు అనురాగ్ కాశ్యప్ సహా ఆరుగురు నిర్మాతలు కలిసి నిర్మించారు. ఓ మూడు కోట్లు లాభం వచ్చింది. హిందీలో ఇది రియలిస్టిక్ జానర్ సినిమా. కథలో జీవం వుంటుంది. ముగింపుకి అర్ధం వుండదు. ఇలాటి కథలు విముక్తి  గురించి చెప్పాలి- అవే సంకెళ్ళలో బంధించడం కాదు. అయితే కోరికలతో హీరో పాత్ర పడే తాపత్రయంలో ఫీల్ ఏదైతే వుంటుందో,  అదే ఈ ఒరిజినల్ కి ప్రాణంలా వుంటుంది. గుల్షన్ దేవయ్య మొహంలో వుండే  సున్నిత భావ ప్రకటనా సామర్ద్యం వల్లే పాత్ర పడే తాపత్రయంలో ఉత్పన్నమయ్యే ఫీల్ పాత్రని నమ్మి దాని వెంట వెళ్ళేలా చేస్తుంది. ఇతడి స్థానంలో ఈ పాత్రలో మరొకర్ని  వూహించడం కష్టం. 2011 లో ‘షైతాన్’ అనే హిట్టయిన డార్క్ మూవీతో ఉత్తమ నూతన నటుడి అవార్డు తీసుకున్న దేవయ్య, ‘హంటర్’ నీ క్లాస్ మూవీ స్థాయికి తీసికెళ్ళాడు. 

          ఇక ఈ తెలుగు రీమేక్ కథలో  అవసరాల నటించి పొరపాటు చేశాడనీ, దిగజారిపోయాడనీ చేసిన నానా ప్రచారమంతా ఇప్పుడు దుష్ప్రచారంగా తేలిపోవాలి.  ఈ ప్రచారంతో  ‘హంటర్’ ని ఎలా అర్ధంజేసుకున్నారో కూడా తెలిసిపోతోంది. మీడియా వ్యక్తులకే ఏ  సినిమా ఏమిటో తెలియకపోవడం కన్నా అశ్లీలం మరొకటి లేదు. ఈ రీమేక్ తో గోలపెట్టినంత రోత ఏమీ జరగలేదు. ఈ కథలో నటించి అవసరాల అసభ్యతని ప్రదర్శించలేదు. పాత్ర మనసులో అలాంటి ఆలోచనలుంటాయే తప్ప తెర మీద అవి పూర్తిగా ప్రదర్శితం కావు. పైపైన చూపించి వదిలేస్తారు. సెన్స్ వుంటుంది తప్ప సెక్స్ వుండదు. అసభ్య మాటలు, ఎక్స్ పోజింగులు వుండవు. ఇది షకీలా సినిమా కాదు. రియలిస్టిక్ కథ. రియలిస్టిక్ కథ సెక్సుతో సొమ్ము చేసుకోవాలనుకోదు. నిజాల్ని  నిర్మొహమాటంగా చూపించాలని ప్రయత్నిస్తుంది. అలా అనుకుంటే దాసరి తీసిన రియలిస్టిక్  ‘నీడ’ కూడా సెక్సు సినిమా అయిపోవాలి. వినోదపన్ను మినహాయింపు లభించ కూడదు. ఇలాటి సినిమాలకి మోరల్ పోలీసింగు ఇప్పుడు కుదరదు.  సినిమాలు చూసి చెడిపోతున్నారని ధ్వజమెత్తడం ఇక అయిపోయింది- స్మార్ట్ ఫోన్స్ లో సెక్సు  వూరూరా షికార్లు చేస్తున్నాక!

          కాకపోతే ‘బాబు బాగా బిజీ’ టైటిల్ కి తగ్గట్టు లేదు ఈ రీమేక్. ఈ రీమేక్ కథ అంత బిజీగా ఏమీ లేదు. 

ఎవరెలా చేశారు 

       కమర్షియల్ నటుడికి రియలిస్టిక్ సినిమా కష్టమే నేమో. ఒరిజినల్ లో ఐదు పైసలంత పెర్ఫార్మెన్స్ కూడా ఇవ్వలేదు అవసరాల. హావభావాల్లో డెప్త్ లేకపోతే ఇటు బూతుకి కాకుండా, అటు నీతికీ కాకుండా పోతుంది పాత్ర. అవసరాల ముందున్నది ఒకే ఒక్కటి- రియలిస్టిక్ తన స్కూలు  కానప్పుడు,  ‘కుమారి -21 ఎఫ్’ లాగా కమర్షియల్ కి వెళ్ళిపోవడమే. అందులో యంగ్ హీరోయిన్ హెబ్బా పటేల్ ది సెక్సువల్ ఓరియెంటేషన్ ఎక్కువున్న యాక్టివ్ పాత్ర- ఉర్రూతలూగించే  క్రేజీ కమర్షియల్ పాత్ర. దాని కెళ్ళి పోవాల్సింది అవసరాల. తన నటన  ఒరిజినల్లో గుల్షన్ దేవయ్యలా రియలిస్టిక్ స్కూలుకి చెందిన నటనైతేనే పాత్రకి సరిపోతుంది. అది సాధ్యం కానప్పుడు దీన్ని కమర్షియల్ సినిమా చేసి ఆ బాపతు తన నటనతో మెప్పించుకోవచ్చు. అమ్మాయిల వైపు తను చూసే చూపుల్లో గానీ, వశపర్చుకున్నాక వ్యక్తం చేసే హావభావాల్లోగానీ – ఏ ఫీలూ లేనప్పుడు పాత్రని నమ్మించడం కష్టం. గుల్షన్ కళ్ళల్లో వ్యక్తమయ్యే పాత్ర మనఃస్థితే ఆ ఒరిజినల్ కి ఆయువుపట్టు. అవసరాల దీన్ని పట్టుకోలేదు. యాంత్రికంగా నటించేసి సరిపెట్టేశాడు. అమ్మాయిలతో ఇటు రియలిస్టిక్ ఫీల్ తో లేక, అటు కమర్షియల్ గా క్రేజీ గాణూ  లేక లోలోన కుమిలిపోతున్నట్టు ఏదోలా కన్పిస్తాడు. 

          కాస్తో కూస్తో హీరోయిన్లే నటించారు. మిస్తీ చక్రవర్తి, తేజస్వి,  శ్రీముఖి, ప్రియాంకాలు వాళ్ళ సంక్షిప్త పాత్రల్ని సునాయాసంగా నటించుకు పోయారు. 'పెళ్లి చూపులు' ఫేమ్ ప్రియదర్శి అక్కడక్కడా నవ్వించే డైలాగులు చెప్తాడు. రవిప్రకాష్ ది అర్ధాంతరంగా  ముగిసిపోయే అర్ధంలేని పాత్ర. ఇందులో తన ధోరణిలో నటించుకుపోయాడు. అలాగే ఒక సీన్లో పోలీసు పాత్రలో పోసానీ.

          కథ చూసి  రియలిస్టిక్ అనుకోవాలి- మేకింగ్ మాత్రం  కమర్షియల్ సినిమా అన్నట్టు వుంటుంది. కెమెరా, సంగీతం వగైరా రియలిస్టిక్ ధోరణుల్ని ప్రదర్శించవు. కొత్త దర్శకుడు నవీన్ మేడారంకి ఎందుకో ఈ రీమేక్ వడ్డించిన విస్తరి కాలేదు.

చివరికేమిటి 

       రియలిస్టిక్ కాబట్టి హీరో ఆశయం, సంఘర్షణ, విజయం అనే స్ట్రక్చర్ లేదు. సూటి కథగా ఇది రెండు గంటలా 20 నిమిషాలు నిలబడదు కాబట్టి మల్టిపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులతో చెప్పారు. సంఘర్షణ లేదు కాబట్టి క్లయిమాక్స్ లేక  హీరో హీరోయిన్లు రాజీ పడే ముగింపు సీనుని ఫ్లాష్ ఫార్వార్డ్, మళ్ళీ ఫ్లాష్ బ్యాక్ పద్దతిలో చెబుతూ హడావిడి చేశారు. ఈ మాత్రం తెలివి తేటలు మంచిదే. తర్వాత ముక్తాయింపుగా ఒక  డైలాగుతో- శుభం వేశారు. ఈ మొత్తం కథనంతో ఇబ్బంది ఎక్కడా వుండదు- సీన్లలో వేగం లేకపోవడం ఇబ్బంది, ముగింపులో తేల్చిన విషయం ఇబ్బంది, అవసరాల సరసాలు ఇబ్బంది. 

          విలన్లేకుండా, స్ట్రక్చర్ లేకుండా ఇది హిందీ దర్శకుడు చేసుకున్న రియలిస్టిక్ కథ. అతనూ కాన్సెప్ట్ కి అన్యాయం చేశాడు. ఆ అన్యాయాన్నే అనివార్యంగా రీమేక్ లో కొనసాగించారు. చివరికి హీరో హీరోయిన్లకి చేయబోయే అన్యాయానికి తెలివిగల ప్రేక్షకులు హాహాకారాలు చేయకుండా, ముందుగా ఒక శాంపిల్ అన్యాయం రుచి చూపిస్తారు. ఇందులో హీరో ఫ్రెండ్ సైన్యంలో చేరతాడు. వైజాగ్ వచ్చినప్పుడతను  ఒక గ్యాంగ్ రేప్ కి గురైన అమ్మాయిని కుటుంబం బహిష్కరిస్తే, తనే పెళ్లి చేసుకుంటాడు. తర్వాత కాశ్మీర్ వెళ్లి పోరాడుతూ వీరమరణం చెందుతాడు.

          అంటే ఒక గ్యాంగ్ రేప్ కి గురయిన అమ్మాయి పెళ్లి చేసుకుని పచ్చగా వుండడం మంచిది కాదనా ఈ మరణం?

          ఈ శాంపిల్ తో ముగింపులో హీరోహీరోయిన్లకి చేసే పెద్ద రేంజి అన్యాయాన్ని చూపిస్తారు- హీరో తన గుట్టు దాచి ఎంగేజ్ మెంట్ చేసుకున్నాడు కాబట్టి ఆ గిల్టీ తో ఇక చెప్పేస్తాడు. అప్పుడు హీరోయిన్ నిర్ణయం తీసుకోవాలి : అంటే గెటవుట్ అనాలి, లేదంటే ఇక ముందు ఆ వెధవ పన్లు చెయ్యకు అనాలి. రెండూ చెయ్యదు. తన  గుట్టూ విప్పి దొందూ దొందే  డోంట్ వర్రీ- అన్నట్టు మాట్లాడుతుంది. 

          అంటే ఇక్కడా అమ్మాయి గౌరవంగా వుండ కూడదనా కవిభావం? రియలిస్టిక్ కథని అభ్యుదయంగా కాకుండా మూస ఫార్ములాతో ముగించారు. ఏమైనా అసభ్యంగా వుంటే అది ఈ తేల్చిన విషయంలోనే కరుడుగట్టి వుంది.

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in
 
         

      డార్క్ మూవీస్ లో చివరిగా విలన్ పాత్రని పరిశీలిస్తే, ఇతను పూర్తి కాంట్రాస్ట్ తో వుంటాడు. అంటే ఇతర పాత్రలకి  వాటి కష్టాలతో చీకట్లు ముసురుకుని వుంటే, కష్టాలు పెట్టే ఇతను మాత్రం పూర్తి వెలుగులో  ప్రకాశిస్తాడు. చివర్లో ఎలాగూ పాపాలు పండి చీకట్లో కలిసిపోతాడు, చీకట్లో మగ్గుతూ వుండిన పాత్రలు కష్టాలు తీరి వెలుగుని చూస్తాయి. దర్శకుడు / రచయిత ఈ డైనమిక్స్ ని అర్ధం చేసుకున్నప్పుడే డార్క్ మూవీస్ జానర్ కి న్యాయం చేయగల్గుతారు. ఇతర జానర్స్ కి స్ట్రక్చర్ సార్వ జనీనం అయితే ( ఇది  నమ్మక  నూటికి 90 ఫ్లాపులు తీస్తూనే వున్నారు) ఆ స్ట్రక్చర్ లోపల క్రియేటివిటీ వ్యక్తిగతం. ఇతర జానర్స్ లో  క్రియేటివిటీ కి రూల్స్ లేవు. చిత్రీకరణ ఎలాగైనా చేసుకోవచ్చు. కానీ డార్క్ మూవీస్ తో  అలా  కుదరదు. స్ట్రక్చర్ తో బాటు క్రియేటివిటీ కి కూడా రూల్స్ వుంటాయి. ఆ క్రియేటివ్ రూల్స్ లో భాగమే విలన్ ని అలా చూపించడం.

       డార్క్ మూవీస్  విలన్ రిచ్ గా, స్టయిలిష్ గా వుంటాడు. మెత్తగా, మర్యాదగా  మాట్లాడతాడు. విందు లిస్తాడు, వినోదాలు పంచుతాడు. తనలోని జంతు ప్రవృత్తిని కప్పిపుచ్చుకుంటూ వుంటాడు. హై సొసైటీ వ్యక్తిగా హిపోక్రసీ ప్రదర్శిస్తాడు. తన ఈ స్థాయి, ఈ అంతస్తు, ఈ కుటుంబ సంబంధాలు అన్నీ షో పుటప్ గా బయట పడుతున్నా పట్టించుకోడు- కేవలం తన జంతు ప్రవృత్తి మాత్రం బయట పడకుంటే చాలనుకుంటాడు. దాంతో రహస్యంగా గొంతులు కోసే పనులుంటాయి. మొదటి సారి డ్రింక్ కి  ఆహ్వానిస్తే గొప్పగా వుందని, రెండోసారి ఆహ్వానం అందుకుని వెళ్తే ఏమంత  గొప్పగా వుండదు- అందులో విషం  కలిపి చంపే తీర్తాడు.  

          తెలుగు  యాక్షన్ లేదా హార్రర్ సినిమాల్లో చూపించినట్టు డబ్బు లేని వాళ్ళలాగా, దిగువ తరగతి వాళ్ళలాగా, సామాజిక విలువ లేని వాళ్ళలాగా, కుర్తా పైజామా వేసుకుని, గడ్డం మీసాలతో రోతగా వుండే విలన్లకి డార్క్ మూవీస్ లో  స్థానం లేదు. డార్క్ మూవీ విలన్ సామాజికంగా శక్తిమంతుడు. 

అంగద్ బేడీ- ‘పింక్’

      16- డి’  లో ఏ మరణాల కేసుల్ని ఇన్స్ పెక్టర్ పరిశోధిస్తూంటాడో  అతడి తమ్ముడే విలన్. ‘పింక్’  లో రాజకీయ నాయకుడి కొడుకు విలన్, ‘కహానీ -2’లో సంపన్నురాలి కొడుకు విలన్. వీళ్ళందరూ యంగ్ స్టయిలిష్ విలన్లు కావడాన్ని గుర్తించాలి. కథని బట్టి విలన్ల ఏజి గ్రూపు. ‘16- డి’ లో హింసాత్మక ప్రేమాయణం కాబట్టి యంగ్ విలన్, ‘కహానీ-2’  లో చైల్డ్ ఎబ్యూజ్ కాబట్టి యంగ్ విలన్, ‘పింక్’ లో రిసార్ట్ పార్టీ సంఘటన  కాబట్టి యంగ్ విలన్.

          ఫిలిం నోయర్ కాలంలో హంప్రీ బోగార్ట్, బర్ట్ లాంకాస్టర్, గ్రెగరీ పెక్, ఇంగ్రిడ్ బెర్గ్ మన్, ఆవా గార్డెనర్, లానా టర్నర్ లాంటి స్టార్లు నటించేవాళ్ళు కాబట్టి వాళ్ళకి తగ్గ భారీ విలన్లు ఆ సినిమాల్లో వుండే వాళ్ళు. తెలుగులో డార్క్ మూవీస్ వైపు ఏ స్టారూ చూసే అవకాశం లేదు కాబట్టి,  చిన్నచిన్న  హీరోలతో, కొత్త కొత్త  హీరోలతో తీయాల్సి వచ్చే డార్క్ మూవీస్ కి,  వాటిలో చూపించే నేర స్వభావాన్ని బట్టి విలన్స్ ని సృష్టించు కోవాల్సి వుంటుంది. 

కునాల్ కౌషిక్- ‘16-డి’

          చిన్న చిన్న, కొత్త కొత్త హీరో లంటున్నామని  ఈ డార్క్ మూవీస్ తీయడం చీప్ టేస్ట్ అనుకోవద్దు. స్టార్లు నటిస్తామంటే స్టార్లతోనే తీసుకోగలిగే సబ్జెక్ట్ మ్యాటర్ వీటిలో వుంది. అసలీ డార్క్ మూవీస్ వ్యాసాలు రాయడమే చిన్న చిన్న, కొత్త కొత్త హీరోలతో, ప్రేమలూ వెకిలి దెయ్యాలూ దిక్కూ దివాణం లేకుండా పోతున్న పరిస్థితిని గమనించే! ఈ పరిస్థితుల్లో అట్నుంచి  తమిళ మలయాళ ‘డార్క్’ మేఘాలు వచ్చి కమ్ముకుని కాసులు కురిపించుకోవడం చూసే! 

          చీమలు కూడా జాలిగా చూసి నవ్వుకుని పక్క థియేటర్ల లోకి వెళ్ళిపోయే చిన్న చిన్న, కొత్త కొత్త హీరోల ప్రేమల, వెకిలి దెయ్యాల సినిమాలు తీసి పరువు పోగొట్టుకునేకన్నా, ఇదే చిన్న చిన్న, కొత్త కొత్త హీరోలతో డార్క్ మూవీస్ తీస్తే- ఒకవేళ ఫ్లాప్ అయినా పరువేం పోయే పరిస్థితి వుండదు. ఈ నిర్మాతకి టేస్టుంది, దర్శకుడికి టెక్నిక్ వుందని మార్కెట్ లో పేరొస్తుంది. ఓ పదిహేనేళ్ళ క్రితం ప్రేమ సినిమాల వెల్లువలో ఇలాటి జ్ఞానోదయమే కలిగింది : ప్రసాద్ ల్యాబ్స్ లో ప్రివ్యూలు వేస్తూంటే, మధ్యలోనే నిర్మాతలు ఆ కొత్త దర్శకులని బయటికి పట్టుకెళ్ళి కొత్త ఆఫర్లు ఇవ్వడం, కర్చీఫులు వేసుకోవడం చేసేవాళ్ళు – ఎందుకని? యాక్షన్ సీన్స్ బాగా తీశాడని. ప్రేమ సినిమాలు తీస్తే ఏమొస్తుంది? కొత్త దర్శకుడు మసాలా యాక్షన్ తీస్తే- కాసులు రాలే కమర్షియల్స్ తీయగలడన్న సర్టిఫికేట్ పొందినట్టేనని చెప్పుకునే వాళ్ళు.

జుగల్ హన్స్ రాజ్ – ‘కహానీ-2’

       ఇదే జ్ఞానోదయం ఇప్పుడింకా ఇన్నేసి పనికిరాని  నకిలీ ప్రేమలు, వెకిలి దెయ్యాలు తీస్తున్న కొత్త వాళ్ళకి కలగడం లేదన్న సత్యాన్ని ఈ వ్యాసకర్త ఓ కంట గమనించాడు. ఈ బ్లాగ్ సైడ్ బార్లో పోస్ట్ చేసిన రచయిత్రి వ్యాఖ్యలు మన కొత్త వాళ్ళకి సరీగ్గా సరిపోతాయి- సినిమాలకి రాయడానికి హాలీవుడ్ కొచ్చే యువ రచయితలు పదహారేళ్ళ వయసులో తమకేం జరిగిందో రాసుకుంటూ కూర్చుంటారని ఆవిడ అంది. మనవాళ్ళ పనీ ఇదే. కొత్త రచయితలకి జర్నలిస్టులు అవమని చెప్తానని కూడా అందావిడ. ఎందుకంటే జర్నలిస్టులు తమకి తెలీని ప్రపంచాల్లోకి కూడా దూసుకుపోతారని. 

         కాకతాళీయంగా ఈ వ్యాఖ్యని పోస్టు చేసే ముందు రాత్రి,  ఈ వ్యాఖ్యని నిజం చేసే అనుభవం ఎదురైంది ఈ వ్యాసకర్తకి. అతనొక కథ చెప్పాడు. దాన్ని ఇవాళ్టి  జనరేషన్ దిశగా మళ్లించబోతే భయపడిపోయాడు. కారణమేంటో, ఎందుకు భయపడుతున్నాడో అర్ధంగాలేదు. తెల్లారి అనుకోకుండా ఈ రచయిత్రి వ్యాఖ్య చూసినప్పుడు ఈ వ్యాసకర్తకి జ్ఞానోదయమైంది. అతను అదే పదహారేళ్ళ కౌమార దశలోంచి కథ చెప్పాడన్న మాట!  దాన్ని ఈ వ్యాసకర్త ఇవాళ్టి జనరేషన్ దిశగా మళ్లించబోతే జర్నలిస్టు స్పిరిట్ లేక భయపడిపోయాడన్న మాట!  జర్నలిస్టు స్పిరిట్  వున్న రచయిత ప్రపంచంలోకి వెళ్ళిపోతాడు, భయపడడు.  జర్నలిస్టు స్పిరిట్ లేకపోతే తన వూహల్లోనే భయపడుతూ రాస్తూంటాడు. జర్నలిస్టు రచయిత అవకపోయినా నష్టం లేదు, రచయిత జర్నలిస్టు కూడా అవకపోతే చాలా నష్టమే!

          నకిలీ ప్రేమల, వెకిలి దెయ్యాల భ్రమాజనితమైన సేఫ్ జోన్ లోంచి బయటపడి డార్క్ మూవీస్ వైపుకి రావాలంటే రచయితకి /  దర్శకుడికి జర్నలిస్టు స్పిరిట్ వుండాల్సిందే!

***

     హాలీవుడ్ లో  ఫిలిం నోయర్ ట్రెండ్ గడిచి నియో నోయర్ ట్రెండ్ ఇప్పటివరకూ గత 57 ఏళ్లుగా సుదీర్ఘ కాలంగా కొనసాగుతూ వున్నా, అత్యధిక సంఖ్యలో అవి పెద్ద స్టార్లు నటించినవి గానే కనపడతాయి. పెద్ద దర్శకులు తీస్తున్నారు కాబట్టి వాళ్ళు కొత్త వాళ్లతోనో, చిన్న వాళ్లతోనో  తీయడం లేదేమో. బిల్లీ వైల్డర్, రోమన్ పొలాన్ స్కీ, రిడ్లీ స్కాట్, మార్టిన్ స్కార్సీస్, క్రిస్టఫర్ నోలన్, మైకేల్ మన్, కోయెన్ బ్రదర్స్, క్వెంటిన్ టరాంటినో, సిడ్నీ లుమెట్...చెప్పుకుంటూ పోతే లెక్కలేనంత మంది అగ్ర దర్శకులు తేల్తారు. క్లింట్ ఈస్ట్ వుడ్, అల్ పెసినో, బ్రూస్ విల్లీస్, హారిసన్ ఫోర్డ్, జాన్ ట్రవోల్టా, జాక్ నికోల్సన్...ఇలా లెక్కలేనంత మంది అగ్ర హీరోలు కన్పిస్తారు. వీళ్ళకి తగ్గ రేంజిలోనే విలన్స్ వుంటారు. 

           హాలీవుడ్ నోయర్ ప్యాకేజీ వేరు. తెలుగు ప్యాకేజీ వేరు. కొత్త హీరోలతో, లేదా చిన్న హీరోలతో వీటిని తీసుకోవాల్సిందే. వీళ్ళకి తగ్గ  రేంజిలోనే విలన్స్ ని చూసుకోవాలి. ఇతర జానర్స్ కి సంబంధించి ప్యాడింగ్ అని అంటూంటారు. డార్క్ మూవీస్ కి ప్యాడింగ్ విధానం పనిచెయ్యదు. ఆ ప్యాడింగ్ లో భాగంగా విలన్ గా ప్రకాష్ రాజ్ ని పెడదాం, జగపతి బాబుని పెట్టుకుందా మనుకుంటే మాత్రం, పిల్లి మీదికి సింహాన్ని తోలినట్టు వుంటుంది. ఇలాటి  సీనియర్లు ‘16-డి’ లో రెహమాన్ లాగా, ‘పింక్’ లో అమితాబ్ బచ్చన్ లాగా ఇన్వెస్టిగేటర్ పాత్రలకి పనికొస్తారేమో గానీ విలన్స్ గా సూట్ కారు. 

        డార్క్ మూవీ విలన్ ఎప్పుడూ క్లాస్ గా వుంటాడు. ఒకప్పుడున్న భూస్వామికి కొత్తావతారంలా వుంటాడు. కానీ వర్గ శత్రువు కాదు. డార్క్ మూవీస్ కథలు వర్గపోరాట కథలు కావు. ఇంతకి  ముందు వ్యాసాల్లో చెప్పుకున్నట్టు –వాళ్ళ చేతల చేత సంపన్నులని నేరాల్లో ఇరికించి తమాషా చూపించే బాక్సాఫీసు అప్పీలు గల థ్రిల్లింగ్ కథలు.

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in