పది నిమిషాలకో వామ్మో!

రచన- దర్శకత్వం : మారుతి

తారాగణం: నాని, లావణ్యా త్రిపాఠి, నరేష్‌, మురళీ శర్మ, అజయ్‌, ప్రవీణ్‌, వెన్నెల కిషోర్‌, శ్రీనివాసరెడ్డి,
సితార, స్వప్న మాధురి తదితరులు
సంగీతం: గోపీ సుందర్‌, ఛాయాగ్రహణం: నిజార్‌ షఫీ, బ్యానర్‌ : జీఏ2 పిక్చర్స్‌, యువి క్రియేషన్స్‌
సమర్పణ : అల్లు అరవింద్,
నిర్మాత : బన్నీ వాస్‌
విడుదల : సెప్టెంబర్‌ 4, 2015

                    

        దర్శకుడు మారుతీ సరైన దారిలో పడ్డారు. 5d నుంచి 6k కి సాగించిన ప్రయాణంలో ‘కొత్త జంట’ ప్రేమాయణం బ్రేకేసినా, ఇప్పుడు ‘భలే భలే మగాడివోయ్’ తో సెన్సిబుల్ కామెడీకి ప్రయత్నించి నిలదొక్కుకున్నారు. ఇక్కడ్నించీ పెద్ద  హీరోల వైపు గనుక ప్రయాణం వుంటే, ఇలాటి క్లీన్ కామెడీని  నమ్ముకున్నప్పుడే టేస్టున్న ప్రేక్షకుల అభిమానం కూడా పొందేందుకు అప్ గ్రేడ్ అయినట్టవుతుంది.

        హీరో నాని అటూ ఇటూ దారి తప్పి ఇప్పుడు సరైన మార్గంలో పడ్డట్టయింది. పెద్ద హీరోలకి యాక్షన్ సినిమాలు తప్పవు. తనలాంటి యంగ్ హీరోలకే చాలా వెరైటీని అందించే అవకాశముంటుంది. ఈ అవకాశాన్ని సద్వినియోగం చేసుకుని మూస నుంచి ఉపశమనం కల్గిస్తే, బ్రహ్మరధం పడతారు ప్రేక్షకులు  - ఇప్పుడు తనకి పడుతున్న బ్రహ్మరధం లాగే.

         సైంటిస్టుల మతిమరుపు పైన చాలా జోకులే వున్నాయి. వాళ్ళు సైంటిస్టు లయ్యాక మతిమరుపు మహానుభావులుగా తయారై వుంటారు. కానీ పుట్టుకతో మతిమరుపు వున్నవాడే సైంటిస్టు అయిన దృష్టాంతం ప్రపంచంలో ఎక్కడా ఉండక పోవచ్చు. చిన్నప్పట్నించీ ఏదీ గుర్తుండని వాడు సైంటిస్టు ఎలా అయ్యాడబ్బా అన్న అనుమానం పీడించకుండా, దర్శకుడు మొదటే ఒక హిచ్ కాక్ కొటేషన్ వేశాడు- డ్రామా అంటూ మొదలయ్యాక లాజిక్ అనేది అంతమవుతుందని. నిజమే, ఏ లాజిక్కూ ఉండనవసరం లేనిది కామెడీకే.  అబ్సర్డ్ ( అసంబద్ధ) కామెడీ అనే ఉపశాఖ ఇలాగే పుట్టింది. ‘గోల్ మాల్’ సిరీస్ సినిమాలు ఇలాగే వచ్చాయి. అసంబద్ధమని కాదుగానీ, వ్యాపారబద్ధంగా, రొటీన్ యాక్షన్ కామెడీలకి దూరంగా - ఈ కాలక్షేప కామెడీ  ఎలా వుందో ఓసారి  చూద్దాం..

మతిమరుపుతో  ప్రేమాట!

        పాండురంగారావు ఒక సైంటిస్టు. కూతురి కోసం సంబంధాలు చూస్తూంటాడు. స్నేహితుడు ఆంజనేయులు ( నరేష్) కొడుకు లక్కీయే ఉన్నాడని తెలుసుకుని అతణ్ణి కలవడానికి ప్రయత్నిస్తాడు. ఒక వ్యవసాయ క్షేత్రంలో జూనియర్ సైంటిస్టు అయిన లక్కీ (నాని) మతిమరుపు కుర్రాడు. మెమరీకీ అటెన్షన్ కీ మధ్య లింకులేక ఏదీ గుర్తుండదు. ఒక పని చేస్తున్నప్పుడు ఫోన్ కాల్ వచ్చిందంటే ఆ చేస్తున్న పని మీంచి డైవర్ట్ అయిపోయి  కాల్ తీసుకుని ఎటో వెళ్ళిపోతాడు. ఇవతల ఆపనీ , ఆ పనికోసం వచ్చిన వాడూ దిక్కులు చూడాల్సిందే. పాండురంగా రావుకి రెండు సార్లూ ఇదే అనుభవమై విరక్తి పుడుతుంది. జన్మలో మొహం చూపించొద్దని వెళ్ళిపోతాడు. అలా బంగారం లాంటి సంబంధం తప్పిపోతుంది.

          కానీ బంగారం లాంటి అమ్మాయి నందన (లావణ్యా త్రిపాఠి) కంట పడుతుంది. డాన్స్ స్కూల్లో పిల్లలకి డాన్సు నేర్పే నందన తో ప్రేమలో పడ్డాకా తన మతిమరుపు బయటపడకూడదని నానా తిప్పలు పడుతూంటాడు లక్కీ. ప్రతిసారీ మతిమరుపుని కప్పి పుచ్చుతూ  అతడిచ్చే వివరణల్ని నమ్మేస్తూంటుందామె. ఆమె సంఘ సేవిక కూడా. ఓ చిన్న పిల్ల ప్రాణాలు కాపాడిన అతడిమీద అప్పుడే ప్రేమ పుడుతుంది. ప్రేమ పుట్టాక తండ్రికి చెప్పేస్తుంది. ఆ తండ్రి ఎవరో కాదు, ఏ లక్కీ పేరెత్తితే ఒంటి కాలి మీద లేస్తాడో ఆ సైంటిస్టు పాండు రంగారావే. 

          ఇది తెలుసుకున్న లక్కీ గుండెల్లో రైళ్ళు పరిగెత్తి పాండురంగారావుని తప్పించుకుని, తన ఫ్రెండ్ ( వెన్నెల కిషోర్ ) ని లక్కీ పేరుతో ముందుకు తోసి కొత్త డ్రామాకి తెర తీస్తాడు. ఈ ఫ్రెండే లక్కీ అనుకుంటున్న పాండురంగారావు, కూతురి రికమెండేషన్ తో ఇక తప్పక లక్కీని తన దగ్గర పనిలో పెట్టుకుంటాడు. ఇంకోవైపు నందనని  పెళ్లి చేసుకోవాలనుకుంటున్న ఎస్సై అజయ్ ( అజయ్) లక్కీ ఆడుతున్న గేమ్ ని రట్టు చేయాలని రంగంలోకి దిగుతాడు. ఈ గందరగోళం రానురానూ లేనిపోని మలుపులకి దారితీసి  - పాపం పండే ఘట్టం వస్తుంది లక్కీకి...

          కామెడీ ఆఫ్ ఎర్రర్స్, తెలుగులో అంటున్న ‘కన్ఫ్యూజ్ కామెడీ’- ఏదైనా కావొచ్చు- వీటి ఆధారంగా నడిపిన ఈ కామెడీ ఇలాటి మరికొన్ని క్యారక్టర్ ఓరియెంటెడ్ కామెడీలకి దారితీయొచ్చు.

ఎవరెలా చేశారు

           కామెడీకి డిమాండ్ పెరిగిపోయి హీరోలే కమెడియన్ లైపోయాక పూర్తి స్థాయి కామెడీ పాత్రలు కాక యాక్షన్ కామెడీల్లో భాగంగా, ఓ కమెడియన్ని వెంటేసుకుని  కామెడీ చేయడంతో  సరిపెట్టేస్తున్నారు. కామెడీ పాత్ర అంటే యాక్టివ్ పాత్ర  మాత్రమే  కాక - అదనంగా భౌతికంగా టైమింగ్, మానసికంగా అబ్ నార్మల్ బిహేవియర్ అనే విలువలూ జోడించి వుంటాయి  కాబట్టి- యాక్షన్ హీరో పాత్రలకంటే కూడా సంక్లిష్టం గా వుంటాయి కామెడీ పాత్రలు. ఈ దృష్ట్యా ఒక హీరో యాక్షన్ కామెడీల్లో నటించడం వేరు- ఒక పూర్తి స్థాయి కామెడీ పాత్ర నటించడం పూర్తిగా వేరు. నాని ఈ రెండోది సాహసోపేతంగా చేశాడు. చేసిన దాంతో చివరంటా సినిమాని నిలబెట్టాడు.

          అతని టైమింగ్, మతిమరుపు పాత్రలో పరకాయ ప్రవేశం -ఈ రెండూ మొట్ట మొదటిసారిగా అతడిలో టాలెంట్ ఏ స్థాయిలో వుందో బయటపెట్టాయి. అతడి మతిమరుపు తో కూడిన ఏ సిట్యుయేషనూ మామూలుగా లేదు. ఏ బిట్ కూడా పెద్ద యెత్తున ప్రేక్షకుల నుంచి కేరింతల్ని రాబట్టకుండా వృధా పోలేదు. సాధారణంగా అలాటి ఓ రెండు మూడు సన్నివేశాలు పే లాక,  అక్కడ్నించీ రిపీటీషన్ బారిన పడి తేలిపోతూంటాయి అలాటి కామెడీ దృశ్యాలు. కానీ ఇక్కడ కథనం  రిపీటెడ్ యాక్షన్ ప్లాట్ గా వుంది,  ‘గ్రౌండ్ హాగ్ డే’, ‘రన్ లోలా రన్’ ల లాంటి పాపులర్ సినిమాల ధోరణిలో.

          అంతేగాక, నాని పాత్ర చేతిలో ప్రతీ పది నిమిషాలకో  ‘వామ్మో’  ప్రేక్షకుల్లో హోరేత్తిస్తూనే పోతుంది. హాలీవుడ్ కంపెనీ ‘సినీమోబైల్’  బాస్, ‘బేవర్లీ హిల్స్ కాప్’  హిట్ సిరీస్ సినిమాల నిర్మాత,  ఫువాద్ సయీద్ తరచూ ఒక మాట వాడుతూండే వాడు. ఆయనకి అంతగా సినిమా పరిజ్ఞానం వుండేది కాదు. కానీ సినిమాలో ఏముంటే హిట్టవుతుందో బాగా తెలుసు- అదే వామ్మో( Whammo =  immense energy; vigor). సినిమాలో ప్రతీ పది నిమిషాలకోసారి ఈ  ‘వామ్మో’ తో కూడిన సీను  పడాలని పట్టుబట్టేవాడు. సరీగ్గా ఇలాటి  ‘వామ్మో’ తో  కూడిన సీన్లే ఏంతో..  ఏంతో..  కాలం తర్వాత,  ఓ తెలుగు సినిమాలో అదీ నానీ చేతిలో-  ప్రతీ పది నిమిషాలకో సారి ఎడాపెడా పేలింది! పేలిన ప్రతీసారీ క్యారక్టర్ ఆర్క్ లేస్తూ పోయింది.

        ఈ మధ్యకాలంలో ఏ హీరో కూడా వన్ మాన్ షోగా సినిమా మొత్తాన్నీ ప్రేక్షకుల్ని అన్  లిమిటెడ్ గా ఎంటర్ టైన్ చేస్తూ లాక్కు పోలేదు. బెగ్గర్ కి బైక్ తాళా లిచ్చేయడం, కారు బంపర్ డ్యామేజి చేసిన వాడికే  ఎదురు డబ్బిచ్చేయడం, హీరోయిన్ ని సినిమాకి రమ్మని క్యారమ్స్ ఆడుతూ కూర్చుండి  పోవడం, పక్కనున్న హీరోయిన్ ని మర్చి పోయి ఐస్ క్రీమ్ లాగించెయ్యడం, హీరోయిన్ పేరే మర్చిపోవడం ..లాంటి మతిమరుపు చేష్టలెన్నో. 

          ఒకటి రెండు చోట్ల కామెడీకి ద్వంద్వాల పోషణ కూడా లేకపోలేదు- అవి ఇంటర్వెల్ కి ముందు, క్లయిమాక్స్ కి ముందూ వచ్చే రెండు సీన్లు. ఇంటర్వెల్ కి ముందు అర్జెంటుగా  హీరోయిన్ వదినని డెలివరీకి తీసుకుపోతూ, వేరే విషయం మీదకి డైవర్ట్ అయిపోయి ఎవడితోనో బాతాఖానీ వేసుకుంటూ నిలబడిపోవడం; క్లయిమాక్స్ కి ముందు ఫ్యామిలీని శ్రీశైలం  తీసి కెళ్తూ దారి మర్చిపోయి ఇరకాటంలో పడిపోవడం..ఇలా ఎక్కడో ఒక చోటయినా, కామెడీ సీరియస్ గా మారి ద్వంద్వాల పోషణ చేయకపోతే ప్రాణం వుండదు. 

          నానీ పాత్రకి మతిమరుపు నయం చేసుకోవాలన్న ధ్యాస వుండదు-  ‘వినాయకుడు’ లో కృష్ణుడికి సమస్యగా మారే  స్థూలకాయాన్ని తగ్గించుకోవాలన్న ఆలోచన వుండనట్టే. వుంటే రసభంగమవుతుంది. కామెడీలా వుండదు. ఎలా వున్నవాడు అలా కంటిన్యూ అవుతూంటేనే కామెడీ. తర్వాత ఆ శారీరక/మానసిక సమస్యని క్లయిమాక్స్ లో సీరియస్ గా పాయింటుకి తీసుకురావచ్చు. అంతవరకూ ఫన్నీగా దాగుడుమూతలే వుంటాయి. ‘బర్ఫీ’ లాంటి సినిమాలో హీరో రణబీర్ కపూర్ పాత్ర మూగ- చెవిటి సమస్యకి పరిష్కారమే వుండదు. వీటి పరిష్కారాల గురించి కథ కాదు కాబట్టి, ఎక్కడా సీరియస్ అవకుండా- ఒక అంగవైకల్య పాత్రతో మనోభావాలు దెబ్బ తీయకుండా, క్రిమినల్ యాక్టివిటీతో అనితర సాధ్య కామెడీని పండించాడు రణబీర్.
          అలాగే  పొట్టి కమెడియన్ రాజ్ పల్ యాదవ్ నటించిన చందన్ మిత్రా దర్శకత్వంలో ‘మై మేరీ పత్నీ ఔర్ వో’ అనే సూపర్ హిట్ కామెడీ వుంది. డబ్బా స్కూటరు పొట్టి లెక్చరర్ గా పొడుగు భార్యతో అతను పెంచుకునే  ఆత్మనూన్యతా భావంతో పడే బాధ- ఆ బాధలోంచి కామెడీ ని పుట్టించే ద్వంద్వాల పోషణతోనే  సినిమా సాంతం సాగుతుంది. 

          కాబట్టి పై మూడు ఉదాహరణల్లో ఎక్కడా పాత్ర మానసిక/ శారీరక లోపాలని సవరించే దిశగా కథల్లేవు. ఇదే కామెడీ. సవరించే దిశగా వెళ్తే ట్రాజెడీ. అలాగే ఆ లోపాలని ఎత్తి  చూపుతూ ఇతర పాత్రలు ఆటలు పట్టిస్తే అది సెటైర్. ‘పోయెటిక్స్’ అని అరిస్టాటిల్ రాసిన థియరీలో- కామెడీని కామెడీ లాగానే  ఉంచాలనీ, సెటైర్ తో కలగాపులగం చేస్తే కామెడీ ఫ్లాప్ అవుతుందనీ జాగ్రత్త చెప్పాడు. కామెడీ అంటే, పాత్రకుండే లోపాలతో హాస్యం పుట్టించడమనీ; అదే సెటైర్ అంటే, పాత్ర వ్యక్తిత్వాన్ని హాస్యం పట్టించడమనీ నిర్వచించాడు. కాబట్టి పై మూడు సినిమాల్లో కామెడీ పాత్రల వ్యక్తిత్వాల్ని ఇతర పాత్రలేవీ ఎత్తిపొడిచి నవ్వులపాలు చేసే దృశ్యాలు వుండవు. డిటో నాని సినిమా.

          ఇదంతా ఎందుకంటే- నాని పాత్ర తనకి సమస్యగా వున్న మతిమరుపుని నయం చేసుకోవడానికి ఏమాత్రం ప్రయత్నించకపోవడం గురించి వ్యాఖ్యలు చేస్తున్న వాళ్ళకోసం- అలా నయం చేసుకోవాలంటే, ఏవో పాత్రలు అతడి లోపాన్ని ఎత్తి  చూపాలి, లేదా హీరోయినే- వెళ్ళవయ్యా, నయం చేసుకు రా, పెద్ద ప్రేమ కావాలిట- అని ఎత్తిపొడవాలి. ఎత్తి చూపితే ట్రాజెడీ అయినట్టే, ఎత్తి పొడిస్తే సెటైర్ అవుతుంది కథ! అప్పుడు పది నిమిషాలకో వామ్మో లుండవు, వాయ్యో లుంటాయి! నానీ, మారుతీ, నిర్మాతలూ అసలే వుండరు! 

          పాత్రకో లక్ష్యం, ఆ లక్ష్యం కోసం స్ట్రగుల్, లక్ష్య సాధన- అనేకథా గమన  రేఖ మీద లోసుగుల్లేని పాత్ర ప్రయాణం వల్ల,  ప్రేక్షకులకి గుర్తుండిపోయే లాండ్ మార్క్ కామెడీ నానీ అందించినట్టయ్యింది. అతను గొప్ప ఆర్టిస్టు అవుతాడు.

***

         ‘అందాల రాక్షసి’  ఫేమ్ హీరోయిన్ లావణ్యా త్రిపాఠీ డాన్స్ స్కూల్ టీచరుగా, సంఘ సేవికగా మూస ఫార్ములా పాత్ర పోషించినప్పటికీ- ఆ  రెండు మధ్య తరగతి కుటుంబాల హాస్య ప్రహసనంలో తన సాధారణ అమ్మాయి ఫీచర్స్ తో పాలూనీళ్ళలా కలిసిపోయింది. ఇది సినిమా ప్రాజెక్ట్ చేస్తున్న హోమ్లీ లుక్ కి న్యాయం చేసింది. లేకపోతే ఏ ప్లాస్టిక్ అందచందాల హైఫై హీరోయినో అయివుంటే వ్రతం చేడేది. లావణ్య సెలెక్షన్ నూటికి నూరు పాళ్ళూ సరైన నిర్ణయం. కింది తరగతి ప్రేక్షకులకి కూడా తన పాత్రతో, నటనతో కనెక్ట్ అయిపోయింది.

          అయితే క్లయిమాక్స్ లో పాత్ర దిగజారింది. ఆ మొత్తం మతిమరుపుని దాచిపెట్టి హీరో నాటక మాడాడన్న చిన్న  కారణంతో వేరే పెళ్లికి ఆమె పాత్ర సిద్ధపడడం ఫార్ములా టర్నింగ్ కోసమే పెట్టినట్టుంది. అతడి నాటకం వల్ల ఎవరూ నష్టపోలేదు. పైగా ఆమె వదిన ప్రాణాలు కాపాడి, సుఖప్రసవం అయ్యేలా చూశాడు. ఆ వదిన కూడా ఈ సందర్భంలో అతడికి సపోర్టుగా రాకపోవడం ఒకలోపం. హీరోని హీరోయిన్  నిరాకరించడం ఆమె కీలుబొమ్మగా  మారడానికే దారితీసింది. వేరే పెళ్ళికి సిద్ధపడిన హీరోయిన్,  హీరో వచ్చి డిస్టర్బ్ చేస్తూంటే కూడా అభ్యంతరం చెప్పకుండా చూస్తూ వుండి పోయి- ఆ పెళ్లి కొడుకు పీచమణిచిన హీరోతోనే మళ్ళీ పెళ్ళికి సిద్ధపడడం కీలుబొమ్మ తనమే.
           ఆమె తండ్రిపాత్ర పోషించిన హిందీ నటుడు మురళీ శర్మ ఒక సర్ప్రైజ్ ఆఫర్.  హిందీ- తెలుగు సిన్మాల్లో పచ్చి విలన్ గా పాపులరైన తను చాలా సౌమ్యుడైన మధ్యతరగతి తండ్రి పాత్రలో హైలైట య్యాడు. ముగింపులో ఇచ్చిన ట్విస్టుతో మరింత రాణించాడు. 

          ఇతర పాత్రల్లో అందరికీ మంచి మార్కులే పడతాయి. ఈ కామెడీ మ్యూజికల్ కామెడీ కూడా. గోపీ సుందర్ సంగీతంలో పాటలు కథకి అడ్డుపడకుండా కథకి మరింత అలంకారాన్నిచ్చాయి. నిజార్ షఫీ ఛాయాగ్రహణం దర్శకుడి ‘ఈ రోజుల్లో’ లాంటి 5d వండర్ లా లేదుగానీ, ఫర్వాలేదు.  

***

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు.

         ఇది ఫస్టాఫ్- సెకండాఫ్ బాపతు స్క్రీన్ ప్లే. అంటే ఇంటర్వెల్ దగ్గర పాయింటు కొచ్చి,  ఇంటర్వెల్ తర్వాత సెకండాఫ్ లో కథ ప్రారంభ మవడమన్నమాట. కాస్త సహన పరీక్షే. పదినిమిషాల కోసారి ‘వామ్మో’ ఉండబట్టి బతికిపోయింది అంతసేపూ (గంటా పదినిమిషాలు) పాయింటు లేని ఫస్టాఫ్. ఇంకోలా చెప్పుకోవాలంటే, ఇంటర్వెల్ వరకూ బిగినింగ్ విభాగమే నడిచి, ఇంటర్వెల్ తర్వాత మాత్రమే మిడిల్ విభాగం ప్రారంభమై, ఆ సెకండాఫ్ నిడివిలోనే ఎండ్ విభాగంతో పంచుకోవడమన్నమాట. ఈ స్ట్రక్చర్ ని యూనివర్సల్ కి తీసుకొస్తే, ఇంటర్వెల్ లోపే సుమారు ముప్పావు గంటలో బిగినింగ్ విభాగం ముగిసిపోయి, అక్కడ్నించీ ఇంటర్వెల్ మీదుగా సెకండాఫ్ లో క్లయిమాక్స్ వరకూ మిడిల్ విభాగం సుదీర్ఘంగా సాగాల్సి వుంటుంది. దీనితర్వాత ఎండ్ విభాగంతో క్లయిమాక్స్ ప్రారంభమవ్వాలి. అప్పుడు ప్రామాణికంగా ఈ విభాగాల నిష్పత్తి (బిగినింగ్) 1 : (మిడిల్) 2 : (ఎండ్) 1 గా వుంటుంది. కానీ ఈ సినిమా లాంటి ఫస్టాఫ్- సెకండాఫ్ బాపతు స్క్రీన్ ప్లేల్లో -  ఈ విభాగాల నిష్పత్తి (బిగింగ్) 2 : (మిడిల్) 1 : (ఎండ్) 1 గా మారిపోతుంది. అంటే సినిమాకి వెన్నెముక అయిన మిడిల్ విభాగం బలహీన పడుతుంది. ఐనా ఈ సినిమా సెకండాఫ్ కాస్త బాగాలేదు అనే టాక్ రావడానికి కారణం ఇలా మిడిల్ విభాగానికి ప్రామాణిక నిష్పత్తి లభించకపోవడం వల్ల కాకపోవచ్చు. ఒక్క ముక్కలో చెప్పాలంటే, ఈ నిష్పత్తుల్ని, స్ట్రక్చరల్ రూల్స్ నీ, అన్నిటినీ  ఒక్క దెబ్బతో హీరో పాత్ర  బ్రేక్ చేసి పారేసింది! 

          నిజానికి స్ట్రక్చర్ పరిమితుల్లో- దాని చట్రంలో కథ చెయ్యడం నరకయాతన. ముఖ్యంగా బిగినింగ్ విభాగాన్ని సెటప్ చేయడం.  ఎందుకంటే కథలన్నీ ఒకే పోతలో పోసినట్టు వస్తాయి. ఈ దృష్ట్యా కథకుడి సృజనాత్మకతకి  అడ్డొచ్చే ఈ  స్ట్రక్చర్ శృంఖలాల్ని తెంచి పారెయ్యడం ఒక్క హీరో పాత్ర వల్లే సాధ్యమవుతుందని ఇలా నాని పాత్ర చిత్రణ నిరూపిస్తోంది. 
           కథకులు  పాత్రని పట్టుకునే ప్రయాణిస్తారు సాధారణంగా. పాత్రని కాక కథని పట్టుకుని ప్రయాణించినప్పుడు బలహీన ( పాసివ్) పాత్రలు పుట్టుకొస్తాయి. కానీ ప్రస్తుత కామెడీలో కథకుడు పాత్ర ని పట్టుకుని ప్రయాణించడమే కాదు, ఆ పాత్ర పాల్పడే చర్యలు పరాకాష్టగా ఉండేలా చూడ్డంతో, దాని ఫలితంగా పది నిమిషాల కోసారి థియేటర్లు ప్రేక్షకుల కేరింతలతో దద్దరిల్లి పోవడంతో- ఒకటే రుజువవుతోంది : ఇలాంటప్పుడు ప్రేక్షకులు బిగినింగ్ - మిడిల్- ఎండ్ అని స్ట్రక్చర్ ని  చూడనే చూడరని! కేవలం తమని అన్ లిమిటెడ్ గా అలరిస్తున్న పాత్రని పట్టుకుని అదేపనిగా సాగిపోతారనీ! 

          కాబట్టి ఇంటర్వెల్ వరకూ పాయింటులోకి (కథలోకి) ప్రవేశించకపోయినా బోరు ఫీలవకుండా ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు ప్రేక్షకులు. మరి సెకండాఫ్ కాస్త బాగాలేదు అనే టాక్ రావడానికి కారణమేమిటి? అది దర్శకుడి అభద్రత.

***

       సెకండాఫ్ లో కూడా ఇలా సూపర్ యాక్టివ్ హీరోతో  ‘వామ్మో’ లు కంటిన్యూ అయ్యాయి. కానీ ‘వామ్మో’ కీ ‘వామ్మో’ కీ మధ్య నడిపించిన కథే, ఫస్టాఫ్ లో వున్న నావెల్టీకి న్యాయం చేయలేకపోయింది.

          మొదట్నించీ వద్దాం...

           ఫస్టాఫ్ ( బిగినింగ్) ప్రారంభంలో కథకి ఓ ముడి వేసి, ఇంటర్వెల్ తో  దానికి ఎటాచ్ చేశారు. ఆ ముడి హీరో మతిమరుపు చేష్టల వల్ల  హీరోయిన్ తండ్రితో (పెళ్ళిసంబంధం గురించి)  చెడడం. ఇలా ముడివేసి కొనసాగించారు. ఆ తర్వాత హీరోయిన్ని చూసి ప్రేమలో పడ్డం. ఆమె ఆ తండ్రి కూతురే అని తెలీదతడికి. ఈ డైనమిక్ అతడామెని తొలిచూపు చూసినప్పుడే ప్రేక్షకుల్ని హోరేత్తించింది. ఆమె ఎవరో ప్రేక్షకులకి తెలుసు, హీరోకి తెలీదు కాబట్టి. ఇలాటి డైనమిక్సే ‘వామ్మో’ లకి కారణమయ్యాయి సినిమా సాంతం. మతిమరుపు బయటపడకుండా హీరోయిన్ తో దోబూచు లాడుతున్నాడు హీరో. ఇది బిగినింగ్ విభాగం. కాబట్టి ఈ విభాగం ముగింపులో సమస్య ఏర్పాటుకి దారితీసే పాత్రలవరకూ మాత్రమే  పరిచయాలు జరిగాయి. మిడిల్ విభాగం లో అవసరపడే వెన్నెల కిషోర్ పాత్రతో సమస్య ఏర్పాటుకి సంబంధం లేదు కాబట్టి దాన్ని బిగినింగ్ లో పరిచయం చేయలేదు. ఏ నేపధ్యంగా  కథ నడుస్తోందో అది ఎష్టాబ్లిష్ అయ్యింది, ముఖ్య పాత్రల పరిచయాలూ అయ్యాయి.. ఇక సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పన చేయాలి. ఇదే ఆలస్య మవుతోంది. ఆలస్యమవుతోందంటే ఇంటర్వెల్ లోపు సమస్య ఏర్పాటు కాదని వూహించెయ్యొచ్చు. కనుక హీరో మతిమరుపు ఎపిసోడ్లతో పైన చెప్పుకున్నట్టు, రిపీటెడ్ యాక్షన్ ప్లాట్ గా కథనాన్ని నడిపారు. ఇలా చేసి సమస్య ఏర్పాటుని ఆలస్యం చేయడానికి ముఖ్య కారణం ఒకటుంది. దీనిగురించి తర్వాత చెప్పుకుందాం. 

          ఇలా హీరో టక్కుటమారాలతో రిపీటెడ్ యాక్షన్ ప్లాట్ గా ఎంటర్ టైన్మెంట్ ని పొడిగిస్తూ సాగదీసిన  కథనం- సడెన్ గా స్వరం మార్చుకుంటుంది. పానకంలో పుడకలా, లేదా ఉరుములేని పిడుగులా,  హఠాత్తుగా హీరోయిన్ ని ఎస్సై వ్యభిచార కేసులో ఇరికించే పోలీస్ స్టేషన్ ఎపిసోడ్ వస్తుంది (చాలా బ్యాడ్ గా దీన్ని జీర్ణించుకోవడం కష్టమవుతుంది మనబోటి వాళ్లకి). దీనికి ఇంటర్ కట్స్ లో హీరోయిన్ వదినని హీరో ప్రసవం కోసం హాస్పిటల్ కి తీసికెళ్ళే ఎపిసోడ్ వస్తుంది. ఈ రెండూ హఠాత్తుగా సినిమా స్వరాన్ని ( టోన్ ని) ఎలా మార్చేస్తాయంటే, ఆ హోరెత్తి పోయే లౌడ్ రీరికార్డింగ్ తో, ఎక్కడో  క్లయిమాక్స్ లో ఉండాల్సిన ముక్కలు  ఇక్కడ కలిసిపోయాయా అన్నట్టు వుంటుంది. కానీ ఇప్పుడు సినిమా రీళ్ళు లేవు, రీళ్ళు తారుమారు అయ్యాయనుకోవడానికి!

          పోనీ ఈ రెండూ సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పనలో భాగమా అంటే అదీ కాదు. హీరో హాస్పిటల్ ఎపిసోడ్ కథకి అవసరమే కావొచ్చు గానీ, హీరోయిన్ తో పోలీస్ స్టేషన్ ఎపిసోడ్ అనవసరమైనది. హీరోయిన్ వదినని హీరో హాస్పిటల్ కి తీసికెళ్ళే ఎపిసోడ్ మున్ముందు కథకి అవసరమే కావొచ్చు. ఈ ఎపిసోడ్ నడపాలంటే,  హీరోయిన్ ఇంటికి హీరో వచ్చినప్పుడు, అక్కడ నొప్పులు పడుతున్న హీరోయిన్ వదిన తప్ప మరెవరూ వుండకూడదు. అందుకే హీరోయిన్ ని సడెన్ గా పిడుగుపాటులా వ్యభిచార కేసులో పోలీస్ స్టేషన్ కి ఎక్కించి, ఆమె తండ్రిని కూడా అక్కడికి పరుగెత్తించి, హీరోకి లైన్ క్లియర్ చేసినట్టుంది కథనం.
           ఈ ఎపిసోడ్లు అయిపోయాక, ఇక అప్పుడు ఒకే సీను తో సమస్యకి దారితీసే పరిస్థితిని కల్పించారు. అది తన తండ్రిని తో కలవమని హీరోయిన్ హీరోకి చెప్పే సీను. హుషారుగా ఆమె తండ్రిని కలవడానికి బయల్దేరిన హీరో, అతన్ని గుర్తుపట్టి షాక్ అవుతాడు. ఇప్పుడేం చేయాలి? ఇదీ సమస్య. ఇదీ ఇంటర్వెల్. ఇలా ప్రారంభంలో వేసిన ముడిని ఇక్కడ ఇంకా గట్టిగా బిగించారు.

ఇలా ప్రారంభంలో, ఇంటర్వెల్లో ఒకే సమస్య రిపీటయ్యే కథనాలు అరుదుగా వుంటాయి.
          ఇక- సెకండాఫ్ లో  కెళ్ళే ముందు ఇక్కడే ఇంకో విషయాన్ని ప్రస్తావించుకుంటే, ఈ హాస్పిటల్ ఎపిసోడ్ దగ్గర్నుంచీ సెకండాఫ్ లో హీరో తెరలేపే  కొత్త డ్రామా అంతా తనకి తెలుసని-  ముగింపులో హీరోయిన్ తండ్రి బయట పెట్టి తనే సుఖాంతం చేస్తాడు కథని.  అంటే ఇంటర్వెల్ సీను కంటే ముందు, హాస్పిటల్ దగ్గిర హీరో- హీరోయిన్లు కౌగిలించుకునే  దృశ్యం అతను చూశాడు. దీని తర్వాతే ఏమీ తెలీనట్టు హీరోని కలవడానికి వెళ్ళాడు. హీరో పారిపోయాడు. ముగింపులో రివీలయ్యే ఈ వాస్తవాన్ని దృష్టిలో పెట్టుకుని  సెకండాఫ్ కెళ్దాం..

***

  సెకండాఫ్ ప్రారంభంలో మిడిల్ విభాగం ప్రారంభమవుతుంది. ఈ విభాగంలో పాత్ర తన కెదురైన సమస్యతో స్ట్రగుల్ పడాలి. అలా ఇక్కడ హీరోకి ఎదురైన సమస్య, హీరోయిన్ తండ్రి ఎవరో తెలియడం. దాంతో హీరోయిన్ తో ప్రేమా పెళ్ళీ రిస్కులో పడ్డం!

          దీంతో ఆ తండ్రికి ఎదురుపడే ధైర్యం లేక ఫ్రెండ్ ( వెన్నెల కిషోర్) ని తనలా ముందుకు తోసి నాటకం ప్రారంభించాడు. ఈ నాటకం తెలుగులో చెప్పుకునే కన్ఫ్యూజ్ కామెడీ. అంటే ఏ కథ కైనా సెకండాఫ్ లో బ్రహ్మానందాన్ని దింపి, నడిపించే కోన వెంకట్ మార్కు సింగిల్ విండో స్కీము అనబడు కన్ఫ్యూజ్ కామెడీ  స్క్రీన్ ప్లే అన్నమాట!
         ఈ సింగిల్ విండో స్కీమునే  సెకండాఫ్ కథనం కోసం దర్శకుడు మారుతి ఆశ్రయించాల్సి వచ్చింది విధివశాత్తూ. ఈ స్కీము ఫస్టాఫ్ లో అమలు కాదు  కాబట్టి, ఫస్టాఫ్ లో సమస్య ఏర్పాటుని ఆ విధంగా ఆలస్యం చేసి ఇంటర్వెల్ కి జరపాల్సి వచ్చింది. సమస్య ఏర్పాటు ఆలస్యం చేయడానికి ఇదీ కారణం. లేకపోతే  ‘కిక్ -2’  లో రవితేజ హైపర్ యాక్టివ్ క్యారక్టర్ తో ఇంటర్ వెల్ లోపే 45 నిమిషాల్లో బిగినింగ్ ని ముగించినట్టూ- మారుతి కూడా ముగించాలి నిజానికి. అక్కడే ముగిస్తే వాట్ నెక్స్ట్ ? అన్న ప్రశ్న తలెత్తి వుంటుంది. అది తప్పించుకోవడానికి అలా బిగినింగ్ ని పొడిగించి ( ఘోరమైన రీరికార్డింగ్ తో పోలీస్ స్టేషన్, హాస్పిటల్ ఎపిసోడ్లతో) - సెకండాఫ్ లో తాననుకుంటున్న సింగిల్ విండో స్కీము సేఫ్ జోన్లోకి వెళ్ళిపోయారు.

         కానీ ఇది ప్రేక్షకులకి ఎప్పుడో బోరు కొట్టే జోన్ గా మారిపోయింది. ఇందుకే సెకండాఫ్ కాస్త బాలేదు అన్పించుకుంది. కొత్తదనానికి దూరంగా, అరిగిపోయిన అదే సింగిల్ విండో కన్ఫ్యూజ్ కామెడీనే పెట్టేయడం వల్ల,  ఫస్టాఫ్ లో వున్న నావెల్టీ నశించింది. ఈ రొటీన్ స్కీములోనే  అప్పుడపుడు హీరో ఇచ్చే ‘వామ్మో’ లతో, గోపెసుందర్ పాటలతో సరిపోయింది గానీ లేకపోతే - సినిమా భవిష్యత్తు ప్రశ్నార్ధకంగా మారేది. 

          ఈ సెకండాఫ్ హీరో ఆడే నాటకమంతా హీరోయిన్ తండ్రికి తెలిసిందే. అది ముగింపులో వెల్లడిస్తాడు. అలాంటప్పుడు ఈ పాత్ర పాయింటాఫ్ వ్యూలో కన్ఫ్యూజ్ కామెడీ ఏం లేదు. ఎవడేంటో, ఎవడేం చేస్తున్నాడో అంతా చూస్తూ గమ్మున ఉన్నాడన్న మాట. ఈ లేయర్ కథ ముగించడానికి మంచి టూల్ గా ఉపయోగపడింది. హీరో మీది అపార్ధాలు తొలగాలంటే ఇంతకంటే తెలివైన కథనం లేదు.

          మొత్తానికి ‘భలే భలే మగాడివోయ్’ అనే ఈ విజయవంతమైన కమర్షియల్ ఈ  సంవత్సరం స్క్రీన్ ప్లే పరంగా నేర్పుతున్న కొత్త పాఠం-  ఎడాపెడా ‘వామ్మో’ లిచ్చే హీరో పాత్ర వుంటే,  స్ట్రక్చర్ తో పనిలేదని!  అనితర సాధ్యమైన ‘వామ్మో’ లని క్రియేట్ చేసినందుకు దర్శకుడు మారుతికి హేట్సాఫ్ చెపుదాం.

          మతిమరుపుని నిర్లక్ష్యం చేస్తే అల్జిమీర్స్ వస్తుంది- సీక్వెల్ గా నానీకి దీన్ని తగిలిస్తే సరిపోవచ్చు! 

―సికిందర్        

మెక్ గఫిన్ ఎక్కడ?

(Sorry for the typos in the article. Now a fresh copy is posted)

స్క్రీన్ ప్లే - దర్శకత్వం : దేవ కట్టా

తారాగణం : మంచు విష్ణు, ప్రణీత, జెడి చక్రవర్తి, రాజారవీంద్ర 

నాగినీడు తదితరులు

మాటలు: బివిఎస్‌ రవి,  కథ: 24 ఫిలింఫ్యాక్టరీ, 

సంగీతం: అచ్చు,  కెమెరా: సతీష్‌ ముత్యాల, 

ఫైట్స్‌: విజయన్‌ 

బ్యానర్ : 24 ఫ్రేమ్స్ ఫ్యాక్టరీ , నిర్మాత : మంచు విష్ణు 

విడుదల : 4 సెప్టెంబర్, 2015 

***

      టాలీవుడ్ ఎప్పుడూ  టూ లేటే. కొత్తదనం, భిన్న ప్రయోగం, వెరైటీ అనేవి   ఇతర భాషల్లో  కన్పిస్తేనే తెలుగులో అనుమతిస్తారు హీరోలు. ఒరిజినల్ గా తెలుగులో అలాటి  వెరైటీ, భిన్నప్రయోగం, కొత్తదనం వున్న సబ్జెక్టు ఏ  దర్శకుడు వెళ్లి చెప్పినా నవ్వి పోతారు- వెళ్ళు వెళ్ళవయ్యా నేనే దొరికానా కొంపలు ముంచడానికీ- అని తరిమేస్తారు. అలాటిదే ఏ తమిళంలోనో ఓ  హిట్ కన్పిస్తే వెంటనే దాన్ని సొంతం చేసేసుకుంటారు నటించడానికి. కాబట్టి తెలుగు  సినిమా దర్శకులు ఒరిజినాలిటీ జోలికెళ్ళక అవే పాత మూస కథలు తయారు చేసుకుని తిరగడానికి కారకులెవరో ఈ పాటికి తెలిసిపోయే వుంటుంది..హీరోలు ప్రేక్షకులకి ఒక కొత్త దనాన్ని అందించడానికి  ఎప్పుడో అవతలి భాషల్లో వచ్చినప్పుడే టూ లేటుగా తెల్లారాలి...అరవ సినిమాల్లో అరువు వెరైటీ పట్టుకొచ్చి ఇదే మా సాహసం అని  ప్రకటించుకోవాలి. అప్పుడు దర్శకులు నవ్వాలో ఏడవాలో తెలీక తూర్పుకి తిరిగి దణ్ణం పెట్టుకోవాలి!!

          కానీ మంచు వారసులు వేరు. అప్పుడప్పుడైనా వెరైటీ నివ్వడానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు.  మంచు విష్ణు ఇప్పటికే ‘రౌడీ’, ‘అనుక్షణం’, ‘ఎర్ర బస్సు’, ప్రస్తుతం ‘డైనమైట్’ లాంటి  తెలుగు ఒరిజినల్ వెరైటీలతో బాటు తమిళ రీమేకులూ ఇస్తున్నాడు. మంచు మనోజ్ ‘నేను మీకు తెలుసా’, ‘వేదం’, ప్రస్తుతం ‘ఎటాక్’ లాంటి తెలుగు వెరైటీలు, మంచు లక్ష్మి ‘గుండెల్లో గోదారి’, ‘చందమామ కథలు’, ‘దొంగాట’ లాంటి తెలుగు వెరైటీలూ  ఇస్తున్నారు.  ఈ ముగ్గురూ మళ్ళీ  ఒకరిద్దరు తమిళ డైరెక్టర్ ల వైపు, తమిళ రీమేకుల వైపూ మొగ్గారనేది కూడా నిజమే.

          తమిళ టాప్ దర్శకుడు ఎ ఆర్ మురుగ దాస్ అసిస్టెంట్  ఆనంద్ శంకర్ అనే ఇంజనీరు, న్యూయార్క్ ఫిలిం అకాడెమీ విద్యార్థి చేసిన తొలి విజయవంతమైన ప్రయత్నం ‘అరిమా నంబి’ ని తెలుగులో మంచు విష్ణు హీరోగా,  దేవకట్ట దర్శకుడుగా,  ‘డైనమైట్’  గా రీమేక్ చేసినప్పుడు, ఇది కొత్తదనంతో ఉందా, రొటీనే అన్పించుకుందా ఈ కింద చూద్దాం.. ఎంత కొత్త ట్రీట్ మెంట్ తో, టెక్నాలజీతో తీసినా విషయపరంగా ఈ  థ్రిల్లర్  స్థిరపడ్డ పాత మూసలోనే వుంటే, తీసి ప్రయోజనం ఉంటుందా?

మెక్ గఫిన్ మంత్రం?

       ఓ డిజిటల్ మార్కెటింగ్ సెల్ఫ్ ఎంప్లాయెడ్ యూత్ నని  చెప్పుకునే  శివాజీ ( విష్ణు) అనే అతను  నడి రాత్రి రోడ్డు మీద ఒకమ్మాయిని టీజ్ చేస్తున్న గ్యాంగ్ కి బుద్ధి చెప్పి, అనామిక అనే స్టూడెంట్ (ప్రణీత) దృష్టిలో పడతాడు. ఆమె ప్రత్యేక శ్రద్ధ చూపి ఫోన్ నంబర్ కూడా తీసుకుంటుంది. రెండో రోజే పబ్ లో వైన్ పుచ్చుకోవడంతో మొదలై, ఆమె ఫ్లాట్ లో వోడ్కా సేవనంతో ప్రేమగా మారుతుందా పరిచయం. అప్పుడు అకస్మాత్తుగా ఓ గ్యాంగ్ ఎటాక్ చేసి ఆమెని కిడ్నాప్ చేసి తీసికెళ్ళి పోతారు.

          శివాజీ ఆమెని రక్షించడంలో విఫలమై పోలీసులని ఆశ్రయిస్తాడు.  పోలీసు అధికారి ( నాగినీడు) వచ్చి చూస్తే  శివాజీనే  అనుమానించేలా వుంటుంది పరిస్థితి. ఫ్లాట్ లో కిడ్నాప్ జరిగిన వాతావరణమే వుండదు. సెక్యూరిటీ గార్డ్ మాటలు కూడా దీనికి బలం చేకూరుస్తాయి. ఈ మిస్టరీ ఛేదించడానికి ఇక తనే పూనుకుంటాడు శివాజీ. అనామిక తండ్రి  (పరుచూరి వెంకటేశ్వర రావు) ఓ ఛానెల్ కి బాస్ అని తెలుసుకున్న శివాజీ, అతడి ఇంటి కెళ్ళే సరికి కిడ్నాప్ గ్యాంగ్ తో బాటు, ఒక సీఐ  అక్కడికొచ్చి ఛానెల్ బాస్ ని బెదిరిస్తారు. కూతురు క్షేమంగా తిరిగి రావాలంటే తన దగ్గరున్న మెమెరీ కార్డు ఇచ్చేయాలని.

          ఆ మెమరీ కార్డులో కేంద్ర మంత్రి రిషీదేవ్ ( జేడీ చక్రవర్తి) కి సంబంధించిన రహస్య ముంటుంది. అది ప్రసారం చేయకుండా తమ కిచ్చేయాలని బెదిరిస్తారు. ఆ మెమరీ కార్డు ఛానల్ ఎడిటర్ దగ్గరుందంటాడు ఛానెల్ బాస్. ఘర్షణపడి ఆ బాస్ ని చంపేసి- తెల్లారే ఎడిటర్ ని కూడా చంపేసి మెమరీ కార్డుతో పారిపోతాడు గ్యాంగ్ లీడర్ (రాజా రవీంద్ర ).

          శివాజీ ఆ గ్యాంగ్ ని వెంటాడి అనామికని విడిపించుకోవడంతో బాటు, ఆ మెమరీ కార్డుని చేజిక్కించు కుంటాడు. అప్పుడా గ్యాంగ్ లీడర్ ని చంపేసిన మినిస్టర్ అసలు గ్యాంగ్ నేరుగా రంగంలోకి దిగుతుంది. లాభంలేక స్వయంగా మినిస్టర్  రిషీదేవే వచ్చేసి పోలీసులని తన ఆదుపాజ్ఞల్లోకి తెచ్చుకుని, శివాజీ- అనామికలని చంపించేసి మెమరీ కార్డు సాధించుకోవాలని ఆపరేషన్ మొదలెడతాడు.

          ఇదీ విషయం. ఒక మెమరీ కార్డ్- ఒక ఛానెల్ బాస్- ఒక మంత్రి- ఇంకో హీరో -అనే ఫార్ములా చట్రంలో ఎన్నో సినిమాలు వచ్చేశాయి. మరి ఈ సినిమాలో ఏమిటి తేడా? ఆ తేడా కోసం ఏమైనా ప్రయత్నించారా అన్నది స్క్రీన్ ప్లే సంగతుల్లో చూద్దాం.

ఎవరెలా చేశారు

         ఒరిజినల్లోని హీరోలాగే తన లుక్ ఉండాలనీ, అలాగే నటించాలనీ రిమేక్ హీరో అనుకోవాలని లేదు. కానీ మాతృకలో ఒరిజినల్ గా సృష్టించిన ( హిట్టయిన) పాత్రకి కొన్ని మూలాలు వుంటాయి. వాటి ఆధారంగానే పాత్ర, ఆ పాత్ర చిత్రణ, దాంతో అలాటి ఫీల్ వున్న కథా ఏర్పడతాయి. సినిమాకి ఫీల్ ని తీసుకొచ్చేది కథ కాదు, హీరో పాత్ర చిత్రణ. హీరోయే కథకి ఫీల్ ని తీసుకొస్తాడు. యాక్షన్ సినిమాలకి ఫీల్ ని తన శారీరక దారుఢ్యంతో మాత్రమే హీరో తీసుకు రాలేడు. కేవలం శారీరక దారుఢ్యంతో  ప్రేక్షకులతో కనెక్ట్ కాలేడు.  ఇది రాం గోపాల్ వర్మ హిందీలో తీసిన ‘జేమ్స్’ తో రుజువయ్యింది. శారీరక దారుఢ్యానికి మించిన పాత్ర మూలాలుంటాయి. ఆ మూలాల్లో జీవం వుంటుంది. ఆ జీవం ఒరిజినల్లో ఈ పాత్ర పోషించిన నడిగర్ తిలగం శివాజీగనేశన్ మనవడు విక్రం ప్రభు పాత్రకి వుంది. అతను సామాన్యుడు. తమిళంలో టైటిల్ ( అరిమా నంబి) కూడా ‘జంటిల్మన్ -కానీ సింహమంత శక్తిగల వాడు’ అన్న అర్ధంలో వుంది. జంటిల్మన్ అనడంలోనే అతడి జీవితం తెలిసిపోతోంది. అలాటి వాడు - వెరీ బ్యాడ్ బ్యాడ్ మ్యాడ్ పొలిటికల్ వరల్డ్ తో పెట్టుకోవాల్సి రావడం ఒక ఐరనీయే. ఈ కాంట్రాస్ట్ -అంటే, బలవంతుడైన రాజకీయ నాయకుడితో సామాన్యుడైన ఒక జంటిల్మన్ తలపడడం అనే సమీకరణే  ఒరిజినల్ కి తీసుకొచ్చిన తిరుగులేని  ఫీల్.

          రీమేక్ లో ఈ సమీకరణని పట్టించుకోలేదు. ఇక్కడ  రాజకీయ నాయకుడూ బలవంతుడే, హీరో కూడా బలవంతుడే- దీంతో హీరో సృష్టించుకోవాల్సిన ఫీల్ కీ, సానుభూతికీ  స్థానం లేకుండా పోయింది. ఫీల్ లేని యాక్షన్ హంగామాగా సాగిపోయింది మంచు విష్ణు నటన సాంతం.

          ధైర్యం గురించి ఓషో రజనీష్ ఒక ఆసక్తికర పరిశీలన చేశాడు :  భయం లేకపోవడం ధైర్యం కాదు, ధైర్యవంతులు నిలువెల్లా పిరికిపందలు తప్ప మరేం కాదు. ధైర్యం, పిరికితనం ఈ రెండూ భయమనే ఒకే నాణానికి రెండు ముఖాలు. కాబట్టి భయాన్ని తొలగించుకుంటే పిరికితనమూ ధైర్యమూ రెండూ వుండవు. ఈ రెండూ లేని స్థితినే మనిషి సాధించాలి.  అలాగే,  ధైర్యమంటే భయం లేకపోవడం కాదు. అది తనలోని భయానికి పకడ్బందీగా రక్షణ కల్పించుకోవడం. భయమనేది తొలగిపోతే అసలు భయపడడమే  వుండదు. భయపడని వ్యక్తి  ఇంకెవర్నీ  భయాందోళనలకి గురి చెయ్యడు. అలాగే ఎవరూ తనని భయపెట్టడాన్ని అంగీకరించడు!

          పై పరిశీలన సినిమాల్లో హీరోలకీ, విలన్ల కీ ఇద్దరికీ వర్తిస్తుంది.  పాత్రలు జీవంతో ఉండాలంటే  ఇలాటి పరిశీనలు తప్పని సరి కావొచ్చు.  కాబట్టి మంచు విష్ణు పాత్ర తొలినుంచీ అంత దారుఢ్యంతో ధైర్యశాలిగా వుందంటే, లోలోపల ఏవో భయాలు వుండే తీరాలి. ఏమిటవి? దీన్ని ఆ పాత్రకి కల్పిస్తే పాత్రచిత్రణలో లోపం తొలగిపోయి- ఫీల్ పుట్టుకొచ్చే అవకాశం వుండేది. 

          మంచు విష్ణు తన పాత్ర  విలక్షణం గా కన్పించడం కోసం, చేతిమీద లాంగ్ టాటూ  పొడిపించుకోవడం, బ్యాంకాక్ లో ఫ్రీ స్టయిల్ మార్షల్ ఆర్ట్స్ నేర్చుకోవడం, ఐరన్ బాడీ తో కొమ్ములు తిరిగిన ఫైటర్ గా కన్పించడం ఇదంతా  పాత్ర మూలాల్ని చెరిపేశాయి.

         మాతృక తీసిన దర్శకుడు ఈ పాత్రని ఇలా ఊహించి ఉండడు.  కనుకే సామాన్యం గా కన్పించే విక్రం ప్రభుని తీసుకున్నాడు. విక్రం ప్రభు ఏమీ ఈ పాత్రకోసం ఫైటర్ గా తర్ఫీదు పొంది రాలేదు. ఒక మర్యాదస్తుడైన, మృదుభాషి అయిన బాయ్ ఫ్రెండ్ పాత్ర, కరుడు గట్టిన యాక్షన్ హీరోగా ఎందుకు  మారాల్సి వచ్చిందో  క్యారక్టర్ ఆర్క్ సహితంగా చూపిస్తూ సాగే చిత్రణ ఇది. ఇక్కడ్నించీ ఫీల్ పుట్టింది.

          మంచు విష్ణు పాత్ర ఎలా వున్న హీ- మాన్ స్టేచర్ తో అలాగే సాగి ముగుస్తుంది. క్యారక్టర్ ఆర్క్ లేదు. లేనప్పుడు ఫీల్ లేదు. కేవలం మరమనిషిలా యాక్షన్ హంగామా సృష్టించడమే.  ఇది సగం సినిమాకి హాని చేసింది, మిగతా సగం హాని ఎక్కడ జరిగిందీ  స్క్రీన్ ప్లే సంగతుల్లో చూద్దాం. 

          సినిమా ప్రారంభమే రోడ్డు మీద అమ్మాయిని టీజ్ చేస్తూంటే, హీరోయిన్ కాపాడే వాళ్ళే లేరా అన్నప్పుడు, హీ- మాన్ లా హీరో ఎంట్రీ ఇచ్చి, డైలాగులు కొట్టి, ఆ గ్యాంగ్ ని తన్నడమనే, దాంతో హీరోయిన్ ప్రేమలో పడ్డమనే, ఏమాత్రం  ఆసక్తి కల్గించని పాత మూసగా వుండడం విచారకరం.

          దీనికి ప్రతిగా తమిళంలో,  హీరో ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి పబ్ లో డీసెంట్ గా డ్రింక్ చేస్తూ కబుర్లాడుతూంటే హీరోయిన్ రావడమనే క్లాస్ ప్రారంభంగా వుంటుంది. సూటిగా చెప్పాలంటే తమిళంలో క్లాస్ క్యారక్టర్ కాస్తా, తెలుగులో అదే పాత మూస మాస్ క్యారక్టర్ గా మారిపోయింది. మరి అన్ని  మార్షల్   ఆర్ట్స్ స్కిల్స్ వున్నవాడు ఆ రంగంలోనే  కృషి చేయకుండా, డిజిటల్ మార్కెటింగ్ కి  ఎందుకు వచ్చాడో పొంతన వుండదు. తమిళంలో హీరో  బీ ఎం డబ్ల్యూ కార్ల  షోరూం లో పనిచేస్తూంటాడు.  ఆ ఉద్యోగం కోసం అతను కండలు పెంచుకుని రాలేదు.

          దర్శకుడు దేవకట్టా- హీరో కారు వెంట లూజ్ గా పరిగెడుతూంటే చూడ్డానికి బావుండదు కనుక, మంచు విష్ణుకి  ఆ ఎత్తున ఫిజికల్ ట్రైనింగ్ సజెస్ట్ చేశామన్నారు. నిజానికి గర్ల్ ఫ్రెండ్ ని ఎత్తుకుపోతూంటే, ఆ షాక్ లోంచి తీరుకుని,  సామాన్యుడైన హీరో అలా లూజ్ గా పరిగెత్తడమే సబబు.  అప్పుడే అతను  వీర హీరో ఐపోలేదు- కథాక్రమంలో దానికింకా సమయం వుంటుంది. 

          ఫ్లాట్ లో తను బాత్రూం లో వున్నప్పుడు అవతలి గదిలో కిడ్నాప్ జరుగుతోంటే, హీరో పరుగెత్తుకొచ్చి ఏంచేయాలో తోచక అటూ ఇటూ కొంత కాలయాపన చేస్తాడు. తమిళంలో ఆ పాత్రకి అది సరిపోయింది. తెలుగులో మార్చిన మంచు విష్ణు పాత్రకీ అదే చిత్రణ ఎలా సరిపోతుంది- నడిరోడ్డు మీద ఒకమ్మాయిని టీజ్ చేస్తూంటే అంత కండబల ప్రదర్శనతో బుద్ధి చెప్పిన వాడు,  తన గర్ల్ ఫ్రెండ్ ని అదే మెరుపు వేగంతో కాపాడుకో లేడా? ఇక్కడే పాత్ర ఫెయిలయ్యింది.

          కాబట్టి సినిమా ప్రారంభ దృశ్యాన్ని అనాలోచితంగా మార్చినట్టే తెలిసిపోతోంది. హీరో పాత్రకి అలా ఎంట్రీ ఇచ్చాక, ఇక అలాగే ముందుకెళ్ళ లేని ఉచ్చులో పడ్డట్టయ్యింది.  ఒక సినిమాని రీమేక్ చేసేప్పుడు ఆ ఒరిజినల్ దర్శకుణ్ణి కూర్చో బెట్టుకుని, అతడి గొడవేంటో ఎందుకలా తీశాడో, ఆ తీయడం వెనుక మతలబు లేంటో, రెసిపీ ఏంటో అంతరార్ధం తెలుసుకుని- తీస్తే మంచిదేమో!

          మొత్తానికి ఫైట్లూ డాన్సులూ టార్గెట్ చేసుకుని మాత్రమే మంచు విష్ణు ప్రేక్షకుల్ని మెప్పించడానికి ప్రయత్నించాడు.

         

          హీరోయిన్ ప్రణీతది  గ్లామర్ పాత్ర. హీరోతో బాటు శత్రువుల నుంచి తప్పించుంటూ వుండే యాక్షన్ పాత్ర. అలాగని ఫైట్లు లేవు, గుర్తుంచుకోవడానికి ఒక్క సీనూ లేదు.  డిటో తమిళం.

          ఇక సతీష్ ముత్యాల ఛాయాగ్రహణం లో కొత్తదనమేమీ లేదు. మాతృకలో ఆర్డీ రాజశేఖర్  ఫీల్ ని మెయిన్ టెయిన్ చేస్తూ సృష్టించిన విజువల్ ట్రీట్ వేరు. సినిమాకి విజయన్ మాస్టర్ హెవీ డ్యూటీ యాక్షన్ దృశ్యాలే హైలైట్. బివిఎస్ రవి మాటలు రెండు మూడు బలమైన సన్నివేశాల్లో పకడ్బందీగా వున్నాయి.

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు 

          తమిళంలో హిట్టయిందల్లా బంగారం కాదు. దాంట్లోనూ బోలెడు మైనస్ లుంటాయి.  ‘డైనమైట్’  మాతృక ‘అరిమా నంబి’ విషయ పరంగా రొటీన్ యాక్షన్ థ్రిల్లరే. దేనికోసం యాక్షన్ అనేది పాతకాలం నుంచీ  వస్తున్న వ్యవహారమే. ఒక సీడీ కోసమో, టేప్ కోసమో, ఇంకా దేని కోసమో విలన్లూ హీరోలూ సాగించే పోటాపోటీ వేట అనే ఫార్ములా, ఫార్ములా సినిమాలంత పాతదే.  ఇంత పాత దనాన్ని కూడా తమిళ ప్రేక్షకులు మోశారంటే ఆ హీరో కల్గించిన ఫీల్ వల్ల కావొచ్చు. ఎమోషన్ బలంగా వుంటే  రొటీన్ ఫార్ములా కూడా సక్సెస్ కి లొంగి వస్తుంది. తమిళంలో ఇదే జరిగి వుంటుంది. లేకపోతే విషయపరంగా సవాలక్ష లోపాలున్న ఈ సినిమా హిట్ కాకూడదు.

          తెలుగులో అలాటి ఫీల్ ని క్రియేట్ చేయకపోవడంవల్ల ఆ లోపాలే కొట్టొచ్చి నట్టు పైకి తేలి, సెకండాఫ్ ని దెబ్బతీశాయి. స్క్రీన్ ప్లేలో ప్రధానంగా కథనపరమైన ఒక లోపం, ఫస్టాఫ్ లో అడ్డుకట్ట వేయకపోవడం వల్ల, సెకండాఫ్ లో బయట పడి బలహీనపర్చింది.

          ఆ లోపం ప్లాట్ డివైస్ గా వాడుకున్న మెమరీ కార్డుని అ నాదిగా వస్తున్న పద్ధతిలోనే  ప్రయోగించడం.

          మెమరీ కార్డ్ అనే ప్లాట్ డివైస్ తో మార్పు లేని అదే ఫార్ములా కథనం చేయడం. 

          ఈ మెమరీ కార్డుతో గొడవ ఎంతసేపు ఆసక్తిని నిలుపుతుంది? 

          ఏం సస్పెన్సుని సృష్టిస్తుంది?

          ఓ మంత్రి హత్య చేశాడు.. ఆ సీడీ హీరోకి దొరికింది..  ఆ సీడీ కోసం మంత్రి అనుచరులు వెంట బడ్డారు.. కొట్టుకున్నారు.. చంపుకున్నారు.. తప్పించుకున్నారు.. ఆ సీడీ ని చివరికి ప్రపంచానికి బట్టబయలు చేశాడు హీరో.. మంత్రి కటకటాల వెనక్కి పోయాడు- బాపతు సినిమాలు ఎన్ని సార్లు చూడలేదు?

          పోనీ ఆ సీడీ లో ఏముందో సస్పెన్స్ కోసం అట్టి పెట్టుకుని, చిట్ట చివరికి రివీల్ చేసినప్పుడు, ఆ రహస్యం  ఎంత షాకింగ్ గా వుండాలి? అంత షాకింగ్ గా ఉన్నప్పుడే అంత సేపూ ఆ సీడీ కోసం సాగిన రొటీన్ కథనాన్ని అది మరిపించ గల్గుతుంది.  ఇలాటిదేమీ లేకుండా రొటీన్ కథనాన్నే నడిపించి,  మళ్ళీ చప్పగా తేలే  రొటీన్ రహస్యాన్నే రివీల్ చేస్తే, షాక్ వేల్యూ ఏముంటుంది?  మొత్తం సినిమానే చప్పగా తేలిపోతుంది.       

          బహుశా తమిళ మాతృకకి  1995 లో దేశవ్యాప్తంగా సంచలనం సృష్టించిన తందూరీ మర్డర్ కేసు స్ఫూర్తి కావొచ్చు. భార్య నైనా సహానీ అక్రమసంబంధం పెట్టుకుందన్న అనుమానంతో కాంగ్రెస్ ఎమ్మెల్యే  సుశీల్ శర్మ పిస్తోలుతో కాల్చి చంపి, ఆ శవాన్ని న్యూ ఢిల్లీ లోని ఓ రెస్టారెంట్ కి తీసికెళ్ళి, తందూరీ చికెన్ చేసే పొయ్యిలో వేసి బూడిద చేశాడు. ప్రస్తుత సినిమాలో కేంద్ర మంత్రి  ఢిల్లీలో ప్రియురాల్ని చంపి, గ్యాస్ స్టవ్ ప్రమాదం సృష్టించి నేరాన్ని కప్పి పుచ్చుతాడు.  ఈ రొటీన్ పాయింటే క్లయిమాక్స్ లో ఆ మెమరీ కార్డులో రివీలవుతుంది. కొత్తదనం లేదు, షాక్ వేల్యూ లేదు.

          ఈ సినిమాలో ఇంటర్వెల్ కి ముందు హీరో చేతి కొచ్చే  ఆ మెమరీ కార్డులో  అసలేముందో తెలిసేది క్లయిమాక్స్ లోనే. దీంతో అంతవరకూ సెకండాఫ్ మళ్ళీ ఆ మెమరీ కార్డు కోసం సాగే హోరాహోరీ రిపీట్ అవుతూ- రోల్ అవుతూ- సాగతీతగా సాగుతూనే వుంటుంది.  తీరా అది రివీల్ అయ్యేసరికి ఉస్సూరుమని పాత విషయమే!

          అలా రివీల్ అయినప్పుడు షాకింగ్ గా ఉండాలంటే ఏం చేయాలి? సీన్ రివర్సల్ చేయాలి. సపోజ్, ఆ దృశ్యాలు సాక్షాత్తూ హీరో తండ్రినే మంత్రి చంపుతున్నవై యుంటే ఎలావుంటుంది? అదీ సీన్ రివర్సల్ తో షాక్ వేల్యూ అంటే! కథలో ఏం  జరిగినా హీరోకే జరగాలి. హీరోకే రివర్స్ అవాలి. అప్పుడే దాని ఎఫెక్ట్ ప్రేక్షకుల మీద వుంటుంది. ప్రేక్షకులు డైరెక్టుగా హీరోని ఫాలో అవుతూ సినిమా చూస్తారు కాబట్టి- హీరోకి అలాటి అనుభవాలు ఎదురవ్వాలి. విలన్ ని ఫాలో కాని ప్రేక్షకులు అతడి వ్యక్తిగత జీవితంలో ఏం జరిగినా రియాక్ట్ కారు. దానికి హీరోతో సంబంధం ఉన్నప్పుడో, లేదా విశాల ప్రాతిపదికనవిలన్ మానవాళికే ముప్పు తలపెట్టినప్పుడో, విలన్ పట్ల ప్రేక్షకులు రియాక్ట్ అవుతారు.

          కనుక ఈ సినిమాలో చూపించినట్టు- ఎవరో మంత్రి ప్రియురాలు చస్తే ప్రేక్షకులెందుకు కేర్ చేస్తారు? హూ ఈజ్ షీ ఆఫ్టరాల్? హీరో చెల్లెలు కూడా కాదు.

          ఒకవేళ సీన్ రివర్సల్ నచ్చనప్పుడు- ఈ ప్లాట్ డివైస్ ( మెమరీ కార్డు) తో మొత్తం స్కీమునే మార్చెయ్య వచ్చు. ఏమిటా స్కీము? అదే మెక్ గఫిన్ టెక్నిక్!

***

మెక్ గఫిన్ టెక్నిక్...

డిటెక్టివ్, క్రైం, అడ్వెంచర్ కథా సాహిత్యాల్లో 19వ శతాబ్దం నుంచే ఆంగ్లంలో ఈ ప్లాట్ డివైస్
ప్రయోగం వుంది. సినిమాల్లో సస్పన్స్ బ్రహ్మ ఆల్ఫ్రెడ్ హిచ్ కాక్  దీన్ని ప్రవేశపెట్టి 
మార్గదర్శకుడయ్యాడు. 1935 లో తీసిన ‘39 స్టెప్స్’ అనే సస్పెన్స్ థ్రిల్లర్ లో
‘మెక్ గఫిన్’ ని ప్రయోగించాడు.  ఈ మెక్ గఫిన్ ఏమిటో, 
దీని పూర్వాపరాలేమిటో, ఆతర్వాత 1939 లో కొలంబియా
యూనివర్శిటీలో ఒక సుదీర్ఘమైన లెక్చరే  ఇచ్చాడు.

          మెక్ గఫిన్ అనే చొప్పదంటు పేరు ఆ ఎలిమెంట్ గురించి పిచ్చాపాటిగా ఓ ఇద్దరు మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడు పుట్టింది. హిచ్ కాక్ వృత్తాంతం ప్రకారం- ఇద్దరు వ్యక్తులు రైల్లో  ప్రయాణిస్తూంటారు. ఒకతను ‘ఏంటోయ్, ఆ బ్యాగేజీ ర్యాక్ లో ఆ ప్యాకేజీ ఏంటదీ?’ అని అడుగుతాడు. ‘అదా, అదీ  మెక్ గఫిన్ లేవో, నోర్మూసుకో’ అంటాడు రెండో అతను. ‘నోర్మూసుకోవాల్నా? మెక్ గఫిన్నా? మెక్ గఫిన్ ఏంటయ్యా బాబూ, కాస్త ఎక్స్ ప్లెయిన్ చేసి చావు- అలాగే నోర్మూసుకుంటా’ అంటాడు మొదటి అతను. దీనికి రెండో అతను -‘అదిగో- ఓ..అక్కడా ...అక్కడ స్కాటిష్ హైలాండ్స్ లేవూ, ఆ స్కాటిష్ హైలాండ్స్ లో సింహాల్ని పట్టే ఉచ్చు లాంటిదన్నమాటలే  మెక్ గఫిన్ అంటే ’ అని వివరిస్తాడు. ‘పోవోయ్, ఎటకారమా? స్కాటిష్ హైలాండ్స్ లో సింహా లెక్కడ చచ్చాయని?’ అని మొదటి అతను ఇంతెత్తున లేస్తాడు. ‘లేవుకదా? మరయితే మెక్ గఫిన్ కూడా లేనట్టే, నోర్మూసుకుని కూర్చో!’ అని దబాయిస్తాడు రెండో అతను. అంటే తేలిందేమిటంటే, మెక్ గఫిన్ అనేది  ఉత్తుత్తి బూచి అన్నమాట. గబ్బర్ సింగ్ లేకపోయినా, అదిగో గబ్బర్ సింగ్ వస్తాడు- అని పిల్లల్ని భయపెట్టడం లాంటిదన్నమాట!

          ఐతే కథల్లో నిజం చెయ్యడం గురించే బూచిని ప్రయోగిస్తారు.

          ఉదాహరణకి- ఒక కేసు దర్యాప్తు చేస్తున్న పోలీసు అధికారికి నేర స్థలంలో ఒక ఆధారం కన్పిస్తున్నా దానిమీద దృష్టి పెట్టలేదు అనుకుందాం, ప్రేక్షకులు కూడా దాన్ని పట్టించుకోకుండా- ఆ అధికారి కనుగొన్న ఇంకేదో  క్లూనే పట్టుకుని ఫాలో అవుతున్నారనుకుందాం...కేసు నడిచీ నడిచీ ఆ క్లూ ఎంతకీ  పనికి రాకపోయేసరికి- అప్పుడా అధికారికి నేర స్థలంలో ఉపేక్షించిన ఆ ఆధారం తళుక్కున మెరిసిందను కుందాం- అదే కీలకసాక్ష్యాధారం! కేసుకి అదే అవసరమని అప్పుడు తెలిసి రావడమనే ప్లేనే -మెక్ గఫిన్ టెక్నిక్! విలువ లేనిది అనుకున్నదే తర్వాత విలువ సంతరించుకోవడం! కాకపోతే దీన్ని జాగ్రత్తగా ప్లే చేయాలి- ప్రేక్షకులకి ఏమాత్రం అనుమానం రాకూడదు.

          సినిమాల్లో ఈ ‘బూచి’ ని ఫస్ట్ యాక్ట్ ( బిగినింగ్) లో ప్రేక్షకులకి అనుమానం రాకుండా ప్రయోగించి, థర్డ్ యాక్ట్ (ఎండ్) లో తెరపైకి తీసుకొచ్చి గొప్ప ట్విస్టు ఇస్తారు.    

***

       మెక్ గఫిన్ ని ప్రయోగించినప్పుడు దాన్ని ప్రేక్షకులు కేర్ చేయకూడదని హిచ్ కాక్  అంటాడు.

          మెక్ గఫిన్ ని రివీల్ చేసినప్పుడు అది డైనమైట్ లా పేలాలని జార్జి లుకాస్ అంటాడు.

          నిజానికి ‘డైనమైట్’ సినిమా టైటిల్ ఈ మెక్ గఫిన్ ని దృష్టిలో పెట్టుకునే పెట్టాల్సింది..

   

          అప్పుడీ సినిమా కథనం ఇలా ఉండొచ్చు : హీరోయిన్ కిడ్నాపయ్యింది, ఆమె తండ్రి మర్డరయ్యాడు, ఇవన్నీ ఎందుకు జరుగుతున్నాయో హీరోకి తెలీదు, హీరోయిన్ ని రక్షించుకుని, కిడ్నాపర్ ని చంపినప్పుడు ఆ లాడ్జిలో అక్కడే  పడున్న బ్లాక్ చిప్ ని చూసుకోలేదు (మెక్ గఫిన్ ప్రయోగం) , ప్రేక్షకులు కూడా గమనించలేదు...ఇంటర్వెల్ తర్వాత, హీరో కారణాలు అన్వేషిస్తూంటే అతణ్ణి చంపడానికి గ్యాంగ్ వెంటపడింది, తనకేం సంబంధమో అర్ధం గాలేదు, ప్రాణాలు కాపాడుకుంటూ హీరోయిన్ తో పారిపోవడం చేశాడు, ఎప్పుడో లాడ్జి సీను మెదిలింది, అక్కడికి పరిగెత్తాడు, అక్కడ పడున్న మెమరీ చిప్ ని చేజిక్కించుకున్నాడు (మెక్ గఫిన్ రివీల్), కారణాలు అర్ధమయ్యాయి, ఇప్పుడా కార్డులో ఏముందో చూడాలి- చూస్తే అందులో విషయం చాలా షాకింగ్ గా వుంది..  క్లయిమాక్స్ ప్రారంభమయ్యింది...

          అంటే మెమరీ కార్డుని అంతసేపూ దాచి పెట్టడం వల్ల, దానికోసం రొటీన్ వేటగా ప్రేక్షకులకి బోరు కొట్టదు. అది క్లైమాక్స్ లోనే రివీలయ్యి, కొత్త ట్విస్టుతో కొత్త విషయాన్ని మోస్తూ, ఆడియెన్స్ కి కొత్త హుషారు పుట్టిస్తుందన్న మాట!

          ఎన్నో గొప్పవైన థ్రిల్లర్స్ లో ఈ మెక్ గఫిన్ చుట్టే కథలల్లుతారు- లార్డ్ ఆఫ్ ది రింగ్స్, రైడర్స్ ఆఫ్ ది లాస్ట్ ఆర్క్, పల్ప్ ఫిక్షన్, స్టార్ ట్రెక్, మిషన్ ఇంపాసిబుల్ మూడు పార్టులూ.. ఇలా చాలా వున్నాయి.

          నిజజీవితంలో మెక్ గఫిన్- ఉదాహరణకి ఇప్పుడు సంచలనం సృష్టిస్తున్న షీనా బోరా మర్డర్ కేసులో వుంది.
          మూడేళ్ళ క్రితం రాయ్ గఢ్ అడవుల్లో ఒక సగం కాలిన శవం దొరికింది. అనాధ శవంగా దాన్ని ఖననం చేశారు. షీనాబోరా అనే యువతి తల్లి ఇంద్రాణీ ముఖర్జీయా  తన కూతురు అమెరికాలో సెటిలయ్యిందని చెప్పుకొచ్చింది ఈ మూడేళ్ళూ. ఒక అక్రమ ఆయుధాల కేసులో ఆమె కారు డ్రైవర్ ని పోలీసులు ప్రశ్నిస్తున్నప్పుడు, షీనా బోరాని గురించి కక్కేశాడు ఆ డ్రైవర్. మూడేళ్లక్రితం తనూ, షీనా బోరా తల్లి, ఆమె రెండో భర్తా కలిసి షీనా బోరాని చంపి రాయ్ గఢ్ అడవుల్లో తగులబెట్టామని చెప్పేశాడు. షాకయ్యారు పోలీసులు- మూడేళ్ళ క్రితం ఆ డెడ్ బాడీని  మెక్ గఫిన్ అనుకున్నారు!  అదే ఇప్పుడు షీనా బోరా శవంగా రివీలయ్యింది! మెక్ గఫిన్ చక్కగా ప్లే అయ్యిందిక్కడ  నిజజీవితంలో!

          స్క్రీన్ ప్లే ని ఒక శాస్త్రంగా అంగీకరించగల్గితే, అదొక మహాసముద్రం. నిత్యం దాన్ని మధిస్తున్న వాళ్ళకే ఇలాటి స్క్రిప్టింగ్ సమస్యలకి  విశ్వసనీయ పరిష్కార మార్గాలు దొరుకుతాయి. కానీ టాలీవుడ్ లో అధ్యయనం కంటే కూడా తాటాకు చప్పుళ్ళెక్కువ కదా! ఇలాటివి ఒప్పుకోరు!

***

      ఇక ఒక ఇన్వెస్టిగేషన్ ఆధారిత థ్రిల్లర్ అన్నాక, లాజిక్ తో చెలగాటం కుదరదు. లాజిక్ అవసరం లేదనుకుంటే వేరే మసాలా యాక్షన్స్ తీసుకోవచ్చు. కానీ మెదడుకి మేతపెట్టే ఇన్వెస్టిగేటివ్ థ్రిల్లర్స్  పక్కా ప్రోఫెషనలిజాన్ని డిమాండ్ చేస్తాయి. లాజిక్ ని ఎగేస్తూ ఇష్టానుసారం తీస్తామంటే ఆ దర్శకుడి మేధస్సు మీద జాలి కలుగుతుంది.

          ఒరిజినల్లో వున్న లాజికల్ దోషాలు రీమేక్ లోనూ దొర్లాయి :

          1.  ఫ్లాట్ లో కిడ్నాపే  జరగనట్టు సీన్ని క్రియేట్ చేయడంలో సీఐ ఉద్దేశమేమిటి? అంతగా హీరో కంప్లెయింట్ చేస్తే తను మేనేజ్ చేసుకోలేడా మిస్ లీడ్ చేస్తూ? ఊరికే ఏదో మిస్టీరియస్ బిల్డప్ కోసం అనవసరమైన సీను క్రియేట్ చేశారా?

          2.  కేంద్ర మంత్రి గ్యాంగ్ తో సీఐ ఎప్పుడు, ఎందుకు కలిశాడు? ఢిల్లీలో కేంద్ర మంత్రి రెగ్యులర్ గ్యాంగ్,  హైదరాబాద్ లో లోకల్ గ్యాంగ్ ని మెమరీ కార్డ్ కోసం నియమించుకున్నాక, ఈ సీక్రెట్ ఆపరేషన్ (తన గుట్టు)  ఎందుకు పోలీసులకి తెలిసేట్టు చేసుకోవాలి?

          3.   సెకండ్ హాఫ్ లో కేంద్రమంత్రి తనే స్వయంగా రంగంలోకి దిగుతూ, ఇందులో పోలీసులు వద్దనుకున్నాం- ఇప్పుడు వాళ్ళే అవసరమయ్యారని అనడమేమిటి? ప్రారంభంలోనే సీఐ లింకప్ అయ్యాడని తెలీదా?

          4.  బ్యాంకు సంఘటనలో గ్యాంగ్ కారు రాంగ్ పార్కింగ్ చేసి వుంటే, ట్రాఫిక్ పోలీసులు  దాని టైరుని లాక్ చేస్తారు. ఆ గ్యాంగ్ ని హీరో కారెక్కించుకుని పారిపోయేటప్పుడు, ఆ టైర్ లాక్ తీయకుండా ఎలా స్టార్ట్ చేసి పోనిచ్చాడు?

          5. హీరో తమని హైజాక్ చేసి తీసుకుపోతూంటే, కేవలం ముక్కు వరకూ కర్చీఫ్ కట్టుకున్న అతణ్ణి, అదీ ఒకే  డ్రెస్సులో ఉంటున్న అతణ్ణి- గ్యాంగ్ గుర్తు పట్టలేరా? 

          6.  బ్యాంకులో డబ్బు తెచ్చుకోవడానికి కిడ్నాపర్ కారు దిగుతూంటే అనుచరుడు కూడా వస్తానన డమేమిటి? ‘ఎందుకురా?’ అని కిడ్నాపర్ అడిగితే, ‘వూరికే’ అని- కారుదిగి పోవడమేమిటి? కారు దిగుతూ రివాల్వర్ని కారు డాష్ బోర్డులో పెట్టడమేమిటి? ఆ సమయంలో అది దగ్గర పెట్టుకుని ఉండాలికదా? డాష్ బోర్డులో పెడితే మూత ఓపెన్ అయి, రివాల్వర్ రివీల్ అవడం పోలీసులు చూడ్డం కోసమా? ఆ రివాల్వర్ అనుచరుడి దగ్గరే వుంటే, హీరో వాళ్ళని హైజాక్ చేయడం కుదరదని ఇలా లాజిక్ ని కిల్ చేశారా? హాస్యాస్పదంగా లేదూ?

          7. గండిపేటలో నివాస ముండే  ఛానెల్ బాస్ ఇంటి ప్రాంతాల యాక్షన్ సీన్ జరిగితే, హీరో పోలీసులకి కాల్ చేసి,  పెద్దమ్మ గుడిదగ్గర, రోడ్ నంబర్ 36 (జూబ్లీ హిల్స్) - అంటాడేమిటి?

          8. లాడ్జి సంఘటనలో ఫోన్ మాట్లాడానికి కిడ్నాపర్ డాబా పైకి వెళ్తాడు, హఠాత్తుగా లాడ్జి బిల్డింగ్ లో హీరోతో భారీయెత్తున కాల్పులతో చాలా సేపూ యాక్షన్ జరుగుతుంది. అది ముగిసి హీరో హీరోయిన్ తో పారిపోయాక, డాబా మీదే వున్న కిడ్నాపర్ ఫోన్ సంభాషణ ముగించి కిందికి దిగి వచ్చి, జరిగింది అప్పుడే  తెలిసినట్టు చూస్తాడేమిటి? అంతసేపూ అన్ని శబ్దాలు వినపడనే లేదా? అతను యాక్షన్ లో పాల్గొంటే కథ మారిపోతుందని ఇలా లాజిక్ ని ఎగేశారా?

          9. కిడ్నాపర్ ఆ మెమరీ కార్డు సంపాదించి ఇవ్వడానికి ఢిల్లీ గ్యాంగుతో రెండు కోట్ల రూపాయలకి బేరం మాటాడుకున్నాడు..అలాటి విలువైన కార్డు లాడ్జి లో టేబుల్ మీద నిర్లక్ష్యంగా   పారేసి, ఫోన్ మాట్లాడడానికి డాబా పైకి వెళ్తాడా? హీరోకి ఆ కార్డు దొరకాలి కాబట్టి రెండుకోట్ల మొనగాడు కిడ్నాపర్ ని దద్దమ్మగా చేశాడా దర్శకుడు?

          10 ఫస్టాఫ్ లో ఇంకో మూడు గంటల్లో హైదరాబాద్ లో ఉంటానన్న కేంద్ర మంత్రి, సెకండాఫ్ లో ఎప్పుడో 30 గంటలు గడిచాక అంత బిల్డప్ తో మొనగాడులా రావడం నవ్వు తెప్పించడం లేదూ? సీన్స్ కి విశ్వసనీయత లేకపోతే ఇలాగే వుంటుంది. 

          11. కేంద్రమంత్రి హైదరాబాద్ కొచ్చి, పోలీస్ కంట్రోల్ రూమ్ లో మానిటరింగ్ చేస్తూ, కమిషనర్ సహా అందర్నీ పరిగెట్టిస్తూ, హీరో హీరోయిన్ల కోసం వేటాడడం ఎలా సాధ్యం? ఈ తమాషా ప్రపంచం చూస్తూ కూర్చుంటుందా? మీడియా కూడా చేతులు ముడుచుకు కూర్చుంటుందా?

          12. కేంద్ర మంత్రి ఒకణ్ణి  షూట్ చేయమంటే,  ఆ పోలీస్ అధికారి అదేదో తన హయ్యర్ అఫీషియల్ ఆర్డర్ అయినట్టు షూట్ చేసేస్తాడేమిటి? నగర  పోలీసులు కేంద్రమంత్రి ప్రైవేట్ సైన్యం అయిపోయారా?

          13. హీరో ఆ మెమరీ కార్డులో మ్యాటర్ ని  యూ ట్యూబ్ లో అప్-లోడ్ చేయకుండా, సిటీ మొత్తం 45 నిమిషాలు ఇంటర్నెట్ కట్ చేయమని ఆదేశిస్తాడు కేంద్రమంత్రి. ఎంటిదిది? సినిమాటిక్ లిబర్టీకి కి కూడా హద్దుండాలి కదా?

          14. అంత విలువైన మెమరీ కార్డుని సంపాదించుకున్న హీరో, దాన్ని హీరోయిన్ కిచ్చేప్పుడు, నోట్ బుక్ పేజీల మధ్య పెట్టేసి అందించడమేమిటి? అది జారి ఎక్కడైనా పడిపోదా? పాకెట్ లో పెట్టుకోమని జాగ్రత్త చెప్పవచ్చు కదా? అలా చెప్తే ఆ తర్వాత ఆ కార్డు పోగొట్టుకునే సీను వుంటుంది కాబట్టి - ఆ సీను కుదరదనా కామన్ సెన్సుని ఎగేశారు?

          15. అనుకున్నంతా అయ్యింది... ఆ నోట్ బుక్ పేజీల మధ్య అలాగే మెమరీ కార్డు పెట్టుకుని, హీరోయిన్ హీరోతో తప్పించుకుంటున్నప్పుడు- ఎస్కలేటర్ మీద అది జారిపడి- ఎస్కలేటర్ పళ్ళ మధ్య ఇరుక్కుని - కసబిసా చితికిపోయింది! ఇంతతెలివి తక్కువ చైల్డిష్ హీరో హీరోయిన్లకి, ఇంత భారీ యాక్షన్- అడ్వెంచర్ అవసరమా?

          16. అంతిమంగా, కేంద్ర మంత్రిని స్టేడియం లో బంధించి హీరో ఏం సాధించాలనుకు

న్నాడు? గన్ పాయింట్ మీద అతణ్ణి  బెదిరిస్తూ, నేరం ఒప్పుకోకుంటే చంపేస్తానని అంటాడు-  ఇదంతా  గ్రాండ్ గా నేషనల్ ఛానెల్స్ లో టెలికాస్ట్  అయ్యేలా ఏర్పాటు చేసుకుని. అలా బెదిరించి చెప్పించిన వాంగ్మూలం కోర్టులో చెల్లదని తెలీదా? కేంద్ర మంత్రికి శిక్ష పడే మాటేమో గానీ, అతను నేరం ఒప్పుకోకపోతే చంపేసి- ఆ టెలికాస్టింగ్ కి తను మాత్రం హంతకుడిగా మొత్తం దేశానికీ- ఆ తర్వాత చట్టానికీ ఖాయంగా దొరికిపోతాడు హీరో! ఇంత  తెలివి తక్కువగా హీరో తన ఉచ్చు తనే బిగించుకున్నాడు తప్ప- ఏం జరిగినా కేంద్ర మంత్రికి పోయేదేం లేదు. అతననుకుంటున్న ప్రధానమంత్రి పదవిలోకి  కులాసాగా వచ్చేస్తాడు.

          17. ఆ బెదిరింపూ- చంపడాలూ మిస్సయి- ఇంకెక్కడికో మారుతుంది స్థలం. అక్కడ హీరో మీద పైచేయి సాధించిన కేంద్రమంత్రి, అతన్ని చంపబోతూ- నేనే ఆ మర్డర్ చేశాను ఏం చేస్తావ్-లాంటి డైలాగులేవో  చెప్తాడు- అక్కడ టెలికాస్టింగ్ లేదన్న ధైర్యంతో. తర్వాత బటన్ కెమెరాతో హీరో ఆ మాటలు రకార్డు చేశాడని తేలుతుంది. అయినా కూడా అది కోర్టులో చిల్లికాణీకీ పనికి రాదు. అప్పుడూ కేంద్ర మంత్రి సెంట్ పర్సెంట్ సేఫే! అలాటి వీడియో రికార్డింగ్ ( స్టింగ్ ) ఆపరేషన్స్  ఏసీబీ, సీబీఐ లాంటి ప్రభుత్వ సంస్థలు చేస్తేనే కోర్టుల్లో చెల్లుబాటు అవుతాయి. మీడియా చేసినా పనికిరావు.

          18. అసలా కేంద్ర మంత్రి మీద ఛానెల్ బాస్ ఆ సాక్ష్యం ఎలా సంపాదించాడు? ఏదో రేవ్ పార్టీ జరుగుతోంటే సీక్రెట్ కెమెరాలు పెట్టి రికార్డ్ చేశామన్నాడు. కానీ ఆదృశ్యాలు చూస్తే,  కేంద్రమంత్రి ప్రియురాలి ఫ్లాట్ లో జరిగినవి.

          19. సరే, ఎక్కడ రికార్డు చేసినా, ఎలా సంపాదించినా, కేంద్ర మంత్రి తో  అంతటి జాతీయ ప్రాధాన్యంగల వీడియోని వెంటనే ప్రసారం చేయకుండా ఎందుకు దాచి పెట్టుకున్నాడు ఛానెల్ బాస్? ప్రసారం చేస్తే ఈ సినిమా కథ ఉండక, రీమేక్ కీ అవకాశం ఉండదనా?

―సికిందర్