646 : సంచిక డాట్ కాం ఆర్టికల్

             కేవలం ఇరవై  లక్షల జనాభా గల భాషకి ఏకంగా ఒక సినిమా పరిశ్రమే వెలసిందంటే అది ఆ భాష పట్ల వున్న ఆత్మాభిమానం. తెలంగాణా రాష్ట్రానికి ఒక ప్రామాణిక భాషకంటే జిల్లాకో భాష వుంది. అందుకే తెలంగాణా సినిమా తీయాలంటే ఏ జిల్లా వాళ్ళు ఆ జిల్లా భాషని  ప్రవేశ పెట్టాలనుకుంటారు. దీంతో ఇతర జిల్లాల వాళ్లకి ఆ భాష అర్ధంగాకుండా పోతోంది. కానీ కర్ణాటకలో తుళు భాష ఇలా కాదు. అక్కడ రెండున్నర జిల్లాల్లో తుళు భాష ఒకటే, యాస ఒకటే. అందువల్ల జనాభా కేవలం ఇరవై లక్షలున్నా,  సినిమా పరిశ్రమ ఏర్పాటు చేసుకుని దానికి ‘టులువుడ్’  అని పేరు పెట్టుకోవడానికీ, దానికి తూర్పు రేఖలు పొడవడానికీ దండిగా కలిసి వచ్చింది. 

          ఇప్పుడు ఇరవై లక్షల జనభా వుంది, మరి 1971 లో? పది లక్షలు కూడా వుండి వుండదు. కర్ణాటక అంతటా కన్నడ సినిమాలు ఆడతాయి. కన్నడతో పోల్చుకుంటే తుళు అతి  అల్పసంఖ్యాక ఉప ప్రాంతీయ భాష. ఐనా అప్పట్లోనే మొదటి తుళు భాషా చలన చిత్రానికి శ్రీకారం చుట్టారు. దాంతో తుళు సినిమా చరిత్రకీ పుట తెరిచారు.  అలా ‘ఎన్న తంగడి’ (నా చెల్లెలు) టైటిల్ తో దర్శకుడు ఎస్ ఆర్ రాజన్ తనే నిర్మాతగా నిర్మించిన మొదటి తుళు సినిమాగా చరిత్రలో నమోదయింది. ఆనంద్ శంకర్, హేమలత నటించారు. 35 వేల బడ్జెట్ తో తీసి రెండు వారాలు ఆడిస్తే ఇరవై వేలే వచ్చాయి.    

         టులువుడ్ కి కర్ణాటకలో దక్షిణ కన్నడ, ఉడిపి జిల్లాలూ, సరిహద్దు కేరళ రాష్ట్రం కాసర గోడ్ జిల్లాలో కొంత భాగమూ మార్కెట్  ఏరియాగా వున్నాయి. దేశంలో ఇంత  చిన్న సినిమా పరిశ్రమ లేదు. 1971 తర్వాత ’78 వరకూ ఏడాదికి ఒకటి రెండు చొప్పున మరో తొమ్మిది సినిమాలు తీస్తూ పోయారు. తొలి దశాబ్దంలో చేసిన ఈ తొమ్మిది ప్రయత్నాలూ  లాభసాటిగా లేకపోవడంతో,  ఇక పదిహేనేళ్ళ పాటూ ఎవరూ తుళు సినిమాల జోలికి పోలేదు. 1993 లో డాక్టర్ రిచర్డ్ కాస్టెలినో రంగప్రవేశం చేసి టులువుడ్ కి కొత్త ఊపిరి పోశాడు. ఆయన తీసిన ‘బంగర్ పట్లర్’ (బంగారు హృదయం గల పటేల్) జాతీయ, అంతర్జాతీయ అవార్డులందుకుంది. 

        దీంతో ఇదే సంవత్సరం మరో రెండు తుళు సినిమాలు  వెలువడ్డాయి. మళ్ళీ ఈ రెండూ చరిత్ర కెక్కాయి. దర్శకుడు రిచర్డ్ కాస్టెలినోనే  రెండో ప్రయత్నంగా ‘సెప్టెంబర్ 8’ అని ప్రయోగాత్మకం తీశాడు. పూర్తి చిత్రీకరణ అంతా 24 గంటల్లో ముగించి ప్రపంచ రికార్డు సాధించాడు. ఇదే సంవత్సరం దర్శకుడు పీఎన్ రామచంద్ర భూస్వామ్య వ్యవస్థ అంతం పై  ‘శుద్ధ’ అనే వాస్తవిక సినిమా తీశాడు. దీనికి అంతర్జాతీయ అవార్డు వచ్చింది. 

         
         అయినా కొత్త ఊపిరి పోసుకున్న టులువుడ్ నుంచి 1993 - 2011 మధ్య   18 ఏళ్ల కాలంలో మరో 36 సినిమాలు మాత్రమే వచ్చాయి. అదే 2011 – 2017 మధ్య ఐదేళ్ళ కాలంలో చూసుకుంటే, 21 సినిమాలు నిర్మాణమయ్యాయి. దీనికి కారణం 2011 లో తీసిన ‘ఓరియదొరి అసల్’ అనే కామెడీ సూపర్ హిట్ కావడం. కె. విజయకుమార్ రాసిన ఒక నాటకం ఆధారంగా హెచ్ ఎస్ రాజశేఖర్ దర్శకత్వంలో విడుదలైన ఈ కామెడీ తుళులో అన్ని రికార్డులూ బద్దలు కొట్టింది. 

          ఇంత చిన్న మార్కెట్ కోటి రూపాయలతో తీయడమే ఎక్కువైతే,  రెండు కోట్లు కలెక్షన్లు రావడం కళ్ళు తిరిగినంత పని. దీంతో తుళు మార్కెట్ రెండు కోట్లు విలువైనదని అర్ధమైపోయింది. ఇక డబ్బుసంచులు పట్టుకుని రంగంలోకి దిగేవాళ్ళు వరస కట్టారు. 

          ఈ చారిత్రక మలుపులో గమనించాల్సిందేమిటంటే, దేశంలో అన్ని ప్రాంతీయ సినిమాల చారిత్రక మలుపులూ ఇలాగే వున్నాయి. వాస్తవిక సినిమాలని భూస్థాపితం చేసి కమర్షియల్ సినిమాలు నెత్తిన పెట్టుకోవడం. ఆ కమర్షియల్ సినిమాల్ని కాస్తా  వూర మాస్ సినిమాలుగా దిగజార్చి బరువు దించేసుకోవడం. 

     2011 లో ‘ఓరియదొరి అసల్’ (ఒకరిని మించి వొకరు) అనే కామెడీ సూపర్ హిట్ కావడంతో ఇక ఇలాటి కామెడీల కమర్షియల్స్ ఊపందుకున్నాయి. ప్రేక్షకులు కళకళ లాడుతున్నారు. పరిశ్రమ తళతళ లాడుతోంది. సినిమాలు వెలవెల బోతున్నాయి. క్వాలిటీ అనే మాటే లేదు. 

          2014 లో ‘చాలు పోలిల్లు’ అనే కామెడీ అరకోటితో తీస్తే మూడు కోట్లు వచ్చాయి. మంగళూరులో  పివిఆర్ మల్టిప్లెక్స్ లో 500 రోజుల పాటూ ఆడుతూనే పోయింది. 2015 లో ‘చండి కోరి’  రెండున్నర కోట్లు వసూలు చేసింది. 2015 లోనే ‘దండ్’ (సైన్యం) విజయం ఆస్ట్రేలియా, ఇంగ్లాండ్, ఇజ్రాయెల్ లలో ప్రదర్శనల దాకా వెళ్ళింది. 

          ఈ ట్రెండ్ లో మార్కెట్ బెంగళూరు, ముంబాయి, దుబాయిలకి కూడా విస్తరించింది. గత ఐదేళ్ళల్లో విడుదలైన 21 సినిమాలతో తుళు సినిమాల రూపు రేఖలే మారిపోయాయి. కేవలం కామెడీని సక్సెస్ ఫార్ములాగా పట్టుకుని అదే పనిగా ఇప్పుడూ అవే తీస్తున్నారు. విషయం కంటే స్టయిల్ కే ప్రాధాన్యమిస్తున్నారు. కామెడీలతో బాటు అప్పుడప్పుడు థ్రిల్లర్లు తీస్తున్నారు. ఇప్పుడు 2018 లో 15 సినిమాలు విడుదలకి సిద్ధమవుతున్నాయి. మరో పదిహేను సినిమాలు ప్రారంభం కాబోతున్నాయి. ఇంకో 50 సినిమాల టైటిల్స్ రిజిస్టర్ అయ్యాయి. ఈ పెరుగుట విరుగుటకే నని ఒక భయం ఓ పక్క వెన్నాడుతోంది. మార్కెట్ ని మించి ఉత్పత్తి జరుగుతోందేమోనన్న సంకోచాలు మొదలయ్యాయి. 

       మరోవైపు అన్ని ప్రాంతీయ సినిమాలు  ఎదుర్కొన్నట్టే ఇతర భాషల సినిమాలతో పోటీని  కూడా తుళు సినిమా లెదుర్కొంటన్నాయి. మంగళూరు, ఉడిపి పట్టణాల్లో  కన్నడ, హిందీ, మలయాళ, ఆంగ్ల సినిమాలు కూడా ఆడతాయి. వీటి మధ్య థియేటర్లు పొంది విడుదల చేసుకోవడం కష్టంగా మారుతోంది తుళు సినిమాల సంఖ్య పెరిగిపోవడం వల్ల. ఈ ట్రెండ్ ప్రారంభమైన మొదట్లో తుళు సినిమాలు తక్కువ విడుదలయ్యేవి. అవి 100, 50 రోజులు ఆడేవి. రానురానూ రోజుల సంఖ్యా తగ్గిపోతోంది. నిర్మిస్తున్న వాటిలో విజయాల శాతం తగ్గిపోతోంది. బెంగుళూరు నుంచి శాండల్ వుడ్ (కన్నడ) నిర్మాతలు సైతం ఈ వైపు కన్నేసి వచ్చేస్తున్నారు.  రెండు జిల్లాల ఇరుకు పెట్టెలో ప్రతీ ఒక్కరూ ఎక్కాలని ప్రయత్నిస్తున్నారు. బాలీవుడ్ నటుడు సునీల్ శెట్టి కూడా తుళు సినిమా నిర్మాణ ఆలోచన చేస్తున్నట్టు తెలుస్తోంది. 

          తుళు సినిమాకి తూర్పు రేఖలు తూర్పు రేఖల్లాగే విలసిల్లాలంటే ఈ వలసలు బెడదగా తయారవుతున్నాయి. రెండు జిల్లాల మార్కెట్ మీద ఇక కార్పొరేట్స్ కన్ను ఇంకా పడలేదు. అది కూడా జరిగితే టులువుడ్ కి పడమటి చీకట్లు ముసురుకుంటాయేమో తెలీదు.

―సికిందర్

645 : సందేహాలు -సమాధానాలు

Q :    తెలంగాణా సినిమాపై అనేక వ్యాసాలు చదువుతున్నాను. ఏది కరెక్టో అర్ధం గావడం లేదు. కన్ఫ్యూజన్లో వున్నాను. అసలు తెలంగాణా సినిమా అంటే ఏమిటి?
―పిఎన్ రాజేందర్, నిజామాబాద్ 

 A :    ఏదీ కరెక్ట్ అనుకోనవసరం లేదు. మీ ప్రశ్నకి ఇస్తున్న ఈ జవాబు కూడా కరెక్ట్ అనుకోనవసరం లేదు. ఇప్పుడున్న పరుగుపందెపు కాలంలో ఎవరి నమ్మకం వాళ్ళు కరెక్ట్  అనుకుని దూసుకెళ్ళి పోవడమే. ఐతే నమ్మకాలు వేరు, సృజనాత్మక నైపుణ్యం వేరు. రెండోది సందేహాస్పదమైనప్పుడు, మొదటిది చర్చనీయాంశమే కాదు. 

          తెలంగాణా సినిమా అంటే ఏమిటో తెలుసుకోవాలంటే, తెలంగాణా జీవితాన్ని తెలంగాణా అద్దంలో చూసుకుంటే కాదు. ప్రపంచీకరణ అద్దంలో చూడాలి. సినిమాలు  రాష్ట్రావతరణాన్ని బట్టి వుండవు, కాలాన్ని బట్టి వుంటాయి. మాభూమి, దాసిల వంటి సినిమాల కాలంలో రాష్ట్రావతరణ జరిగివుంటే అలాటి అస్తిత్వాలకి, వాస్తవికతలకీ అద్దంపట్టే సినిమాలని,  స్వతంత్ర రాష్ట్రంలో  మరింత స్వేచ్ఛగా తీసుకోవడానికి  ప్రభుత్వం నుంచి ప్రోత్సాహకాలు లభించేవేమో.

          అది కూడా ప్రపంచీకరణ వరకే. కాలం ప్రపంచీకరణలోకి ప్రవహించాక, ఇక అందరితో బాటూ తెలంగాణా సినిమాకూడా కమర్షియల్ బాట పట్టాల్సిందే తప్ప, ఇంకా అదే తెలంగాణా జీవితం, సంస్కృతీ అంటూ కూర్చుంటే అంతరించిపోవడమే. దేశంలో ప్రతీ ప్రాంతీయ సినిమా ఇలా అంతరించిపోయి, తర్వాత ప్రపంచీకరణకి లొంగి కమర్షియల్ గా పునర్జన్మెత్తిందే. శ్యాం బెనెగళ్, గోవింద్ నిహలానీల వంటి ప్రాంతీయ సినిమా దర్శకులు కూడా దీన్ని తప్పించుకోలేదు. 

   రాష్ట్రావతరణతో కాలం అక్కడే ఆగిపోయి వుండదు. రాష్ట్రమే ఇంకో కాలంలోకి ప్రయాణిస్తుంది. రాష్ట్రావతరణ ప్రపంచీకరణ కాలంలో జరిగింది. ఈ కాలంలో దేశంలో ఎక్కడెక్కడి ప్రాంతీయ సినిమాలూ ఫక్తు కమర్షియల్ సినిమాలుగా మారిపోయాయి. మరాఠీ, అస్సామీ, ఒరియా, చత్తీస్ ఘరీ, తుళు, హర్యాన్వీ ... ఇలా ఎక్కడెక్కడి ప్రాంతీయ సినిమాలూ కమర్షియల్ బాటే పట్టాయి. వీటిలో హర్వాన్వీ సినిమా  ప్రపంచీకరణ నేపధ్యంలో 2000లో అవతరిచడంతో,  ఇవి మిగతా వాటిలాగా ప్రాంతీయ అస్తిత్వాలతో,  వాస్తవిక కథా (ఆర్టు) చిత్రాల కనీస కాలాన్ని కూడా చవి చూడలేదు. దేశం మొత్తం మీద భూస్వామ్య వ్యవస్థతో బాటు ఆర్టు సినిమాలూ 1980 లలోనే అంతరించి పోయాయి. అప్పట్నుంచీ 2000 వరకూ ప్రాంతీయ సినిమా లనేవి మూతబడ్డాయి. 2000 నుంచి ప్రపంచీకరణ హంగూ ఆర్భాటాల మధ్య ప్రాంతీయ సినిమాలు కమర్షియల్ సినిమాలుగా మారాకే మూతబడిన తలుపులు తెర్చుకున్నాయి. ఛత్తీస్ ఘరీ భాషలో 1971 ల తర్వాత ప్రాంతీయ సినిమా లేదు. 2000 లో ఓ పక్కా కమర్షియల్ తీసినా ప్రేక్షకులు పట్టించుకోలేదు. విడుదలైన మూడో రోజున ఛత్తీస్ ఘర్ ప్రత్యేక రాష్ట్రాన్ని ప్రకటించడంతో - మన రాష్ట్రం, మన సినిమా అంటూ  సూపర్ హిట్ చేశారు. అలా ఛత్తీస్ ఘర్ రాష్ట్ర ఆవిర్భావమే కమర్షియల్ సినిమాతో జరిగింది. ఆ తర్వాత అంతా కమర్షియల్ చరిత్రే. అంతేగానీ మన చరిత్ర చెప్పుకుందామని వెనక్కి పోయే అత్యుత్సాహాన్ని కనబర్చలేదు. 

          ఉత్తరాది ప్రాంతీయ సినిమాల సమస్యే ఏమిటంటే,  అవి బాలీవుడ్ హిందీ సినిమాలతో పోటీ పడాల్సి రావడం. అప్పుడు ఖచ్చితంగా అవి కూడా స్థానిక భాషల్లో హిందీ సినిమాల నకళ్ళుగా తయారవుతున్నాయి. ఇంకా మనదేదో జీవితం, మన దేదో సంస్కృతీ అని భీష్మించుకోలేదు. హిందీ సినిమాలకి నకళ్ళయిన ఆ కమర్షియల్  సినిమాల్లో వుండేవి కేవలం అక్కడి స్థానిక భాష, అక్కడి నటులూ మాత్రమే. 

          తెలంగాణా సినిమాకి బాలీవుడ్ తో పోటీ లేకపోవచ్చు గానీ, ఉమ్మడి రాష్ట్ర బ్రాండ్ తెలుగు కమర్షియల్ సినిమాలతో పోటీ వుండనే వుంటుంది.  ఉమ్మడి రాష్ట్ర బ్రాండ్ తెలుగు సినిమాలు ఫక్తు కమర్షియల్ ఎంటర్ టైనర్లు హిందీ సినిమాలకి లాగే. ఉమ్మడి రాష్ట్ర బ్రాండ్ తెలుగు సినిమాలకి అలవాటుపడ్డ తెలంగాణా వాసులు, ఇంకే తమ జీవితాల ఆర్ట్ సినిమాలూ చూడలేరు ప్రపంచీకరణ నేపధ్యంలో ఇతర రాష్ట్రాల ప్రేక్షకులకి లాగే. 

          భాషా సమస్య కూడా వుంది. తెలంగాణా మొత్తం ఒకే భాషతో, ఒకే పదాలతో లేదు.   జిల్లాల వారీ పదాలున్నాయి. ఒక జిల్లా పదాలు ఇంకో జిల్లాలో అర్ధంగాని పరిస్థితి వుంది. మనుషుల పేర్లు కూడా అంతే. కరీంనగర్ లో రాజయ్య  పేరు నల్లగొండలో వుండదు. నల్లగొండ సైదులు పేరు కరీంనగర్లో వుండదు. నిజామాబాద్ గంగారామ్ వరంగల్లో వుండడు. తెలంగాణా సినిమాలు తీయాలనుకున్నప్పుడు ఏ జిల్లా మేకర్ ఆ జిల్లా పదాలు వాడితే ఇతర జిల్లాల్లో సినిమా పరిస్థితి ఏమంత బావుండదు. అప్పుడవి తెలంగాణా సినిమాలన్పించుకోవు – నిజామాబాద్ సినిమా, వరంగల్ సినిమా, నల్లగొండ సినిమా, ఖమ్మం సినిమా అన్పించుకుంటాయి. 

       పక్కనున్న కర్ణాటకలో  రెండున్నర జిల్లాల భాష తుళులో ఆ రెండున్నర జిల్లాలకీ కలిపి ఒకే భాషా, పదాలూ వున్నాయి. ఇందువల్ల తుళు భాషలో తీస్తున్న కమర్షియల్ సినిమాలు ఆ రెండున్నర జిల్లాల్లోనే కోట్ల రూపాయలు ఆర్జిస్తున్నాయి. ఒక సినిమా మల్టీప్లెక్స్ లో 570 రోజులాడింది. ఇక్కడ కన్నడతో బాటు హిందీ  ఇంగ్లీషు సినిమాల పోటీని ఇవిలా కమర్షియలైజ్ అయి తట్టుకుంటున్నాయి. అన్నీ పిచ్చ కామెడీలే. 

          దేశంలో ఎక్కడా లేని భాషా స్పృహ తెలంగాణా సినిమాలకి సంబంధించే వుంది. ఇది పనికిరాని స్పృహ. పెళ్లి చూపులు, అర్జున్ రెడ్డి లాంటి సినిమాల్లో భూతద్దాలు పెట్టి  మరీ భాషని పరీక్షించడం, ఇది మన భాష కాదు, యాస కూడా కాదూ అంటూ వ్యతిరేకించడం హాస్యాస్పదంగా వుంటుంది. తెలంగాణా సినిమాకి అన్ని జిల్లాలకీ కలిపి ఓ ఉమ్మడి భాష అవసరం. ఆ అవసరాన్ని ఈ రెండు సినిమాలూ తీరుస్తూ ఆంధ్రప్రదేశ్ లో కూడా విజయవంతమయ్యాయి.  

          కనుక తెలంగాణా సినిమా అంటే ఒక ఉమ్మడి తెలంగాణా భాషతో కూడిన, ఉమ్మడి రాష్ట్ర బ్రాండ్ తెలుగు కమర్షియల్ సినిమానే. ఉమ్మడి రాష్ట్ర బ్రాండ్ తెలుగు కమర్షియల్ సినిమాల శైలుల్లోనే ఉమ్మడి తెలంగాణా భాషా సినిమా తీయడమే. మిగతా తెలంగాణా సమస్యలు, పేదరికం, కష్టాలూ కన్నీళ్ళూ సాహిత్యంలో వరకూ రాసుకోవచ్చు. వీటికి సాహిత్యంలో విలువ వుంటుంది.

Q : ‘మహానటి’ గురించి కూడా మీరు రాయరా?
―నగేష్ సి, టాలీవుడ్
 A :    ఇంకా చూడలేదు. చూశాక ఖచ్చితంగా రాయం. రివ్యూలు వుండవని చెప్పాక రాయడం ఎలా జరుగుతుంది. అయినా చాలా రివ్యూలు వచ్చేశాయిగా, అవి సరిపోతాయి మీకు. 

 Q :   పూరీ జగన్నాథ్ ‘మెహబూబా’ ని మళ్ళీ టెంప్లెట్ లోనే పెట్టి స్క్రీన్ ప్లే చేశారా లేదా తెలియడం లేదు. ఆయన తీస్తున్న టెంప్లెట్స్ ఫ్లాప్ అవుతున్నాయి కదా? ఇది కూడా అందుకే ఫ్లాపయ్యిందా?
―ఎం. సత్యం, టాలీవుడ్
 A :    ఇంకా ఈ సినిమా చూడలేదు. బ్లాగులో అన్ని రివ్యూలు చదువుతూ వున్నాక కూడా,  టెంప్లెట్ అవునో  కాదో తెలుసుకోలేక పోయారంటే, ఇప్పుడు మీకు చెప్పినా ఏమర్ధమవుతుంది. ముందు టెంప్లెట్ అంటే ఏం తెలుసుకున్నారో మీరే వొక మెసెంజర్ కొట్టండి. దాన్నిబట్టి చూద్దాం. 

Q :    మాదో ప్రశ్న. మేము కొంత మందిమి గత నెల ఓ స్క్రీన్ ప్లే వర్క్ షాప్ కి వెళ్లాం. ఫ్యాకల్టీ గా వచ్చిన ఓ తెలుగు రచయిత, ‘చాలా  మంది కొత్త రచయితలు తమ వ్యక్తిగత సమస్యల్ని , బాధల్ని, కోరికల్ని హీరో పాత్రలకు ఆపాదించి కథలు రాస్తున్నారు. ఇది కరెక్ట్ కాదు. పర్సనల్ లైఫ్ ఎప్పుడూ  సినిమా కథ కాదు. డ్రీమ్ బిగ్’  అని చెప్పారు. తర్వాత ఎఫ్ టీ ఐ నుంచి వచ్చిన ఫ్యాకల్టీ క్లాస్ తీసుకుని, ‘మీకు కథ కావాల్సి  వచ్చినప్పుడు ఒక్కసారి మీ జీవితం లోకి చూసుకోండి. మీకు ఎన్నో గొప్ప కథలు దొరుకుతాయి. ప్రతి ఒక్కరి జీవితంలో సినిమాకు సరిపడా కథ వుంటుంది. most personal feeling is universal’ అని చెప్పారు. పరస్పర విరుద్ధంగా వున్న ఈ రెండు స్టేట్ మెంట్స్ లో ఏది కరెక్ట్? వీలైనంత వివరంగా చెప్పండి.
―అసోషియేట్ల బృందం, టాలీవుడ్

 A :   విరుద్ధంగా ఏమీ లేవు, అవి రెండు వేర్వేరు సందర్భాలు. అయినా ఈ వైరుధ్యాల్ని ఆ గురువు గార్లనే అడిగి తెలుసుకోవాల్సింది. వాళ్ళ స్టేట్ మెంట్స్ అన్వయింపుల్ని బట్టి కరెక్టే. మొదటి స్టేట్ మెంట్ పెద్ద సినిమాలకి అన్వయిస్తే కరెక్టు. రెండో స్టేట్ మెంట్ చిన్న సినిమాలకి అన్వయిస్తే కరెక్టు. ఏ రచయిత  తన జీవితంలో ‘భరత్ అనే నేను’ మహేష్ బాబు అయి వుంటాడు? వుంటే రాజకీయాల్లోకి వెళ్తాడు, కథలెందుకు రాస్తూ కూర్చుంటాడు?  అందుకని తన సొంత జీవితంలోంచి తీసి స్టార్ సినిమాలకి కథ రాయబోతే బోర్లా పడతాడు. కథకుడిలో డీఫాల్టుగా జర్నలిస్టు వుంటాడు. లేడంటే నెల తక్కువ కథకుడన్నట్టే.  అప్పుడు తన జీవితానికే బందీ అయిపోయి అందులోంచే కథలు తీసే బావిలో కప్పయిపోతాడు.

      తనలో జర్నలిస్టు అంశ వుంటే,  ఆ పాయింటాఫ్ వ్యూతో ప్రపంచాన్ని చూసి కథల్ని తవ్వుతాడు. కల్పిత పాత్రలతో ఆబ్జెక్టివ్ గా కథలు చెప్తాడు. సినిమాలనే కోట్ల రూపాయల వ్యాపారానికి కావాల్సింది బయట కనుగొని ఆబ్జెక్టివ్ గా చెప్పే కథలే తప్ప, కథకుడి  వ్యక్తిగత జీవితంలోంచి పుట్టే సబ్జెక్టివ్ కథలు కాదు.

          ఇక రెండో స్టేట్ మెంట్ : చిన్న సినిమాలకి కథకుడు తన జీవితంలోంచి తీసి రాసుకుంటే రాసుకోవచ్చు. చిన్న సినిమాల కథల పరిధికి – కాన్వాస్ కి – అవి సరిపోతాయి. తన జీవితంలోంచి తీస్తున్నాడు కాబట్టి అవి సబ్జెక్టివ్ గా వుంటాయి. అయినా ఫర్వాలేదు. ఇండిపెండెంట్ మూవీస్ కూడా ఈ కోవకే చెందుతాయి. అయితే చిన్న మూవీస్ కథకైనా, పెద్ద మూవీస్ కథకైనా మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కన్పించడం ముఖ్యం – కమర్షియల్ విజయం కావాలనుకుంటే. 

          ఈ రెండూ కాకుండా మూడో స్టేట్ మెంట్ కూడా వుంటుంది. ఇదే ఎక్కువ అమలవుతూ వుంటుంది. వేరే సినిమాల్లోంచి కాపీ కొట్టి రాయడం. అప్పుడు సొంత జీవితమూ లేదు, బయటి ప్రపంచమూ లేదు. డౌన్ లోడ్లే కథలు. కాబట్టి డౌన్ లోడ్స్ లోంచి కూడా కథలు పుడతాయని మూడో స్టేట్ మెంట్ ఇచ్చుకోవాలి.

―సికిందర్ 

644 : స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

 సీన్ :

            కాలేజీలో డ్రామా హాలు. సీట్లో జీహై పక్కన కూర్చున్న ఫ్రెండ్ సూక్యుంగ్ బోకే తో లేచి స్టేజి మీదికి వెళ్ళిపోతుంది. స్టేజి మీద సాంగ్ మిన్ నాటకంలో హీరోయిన్ తో సీన్లో వుంటాడు. ఆమె బుక్ అందివ్వ బోతూంటే సూక్యుంగ్ వచ్చేసి బోకే అందిస్తుంది. నాటక భంగమై ఆమె కేసి అదోలా చూస్తాడు సాంగ్ మిన్. అవతల ఇది చూస్తున్న జీహై కలవర పడుతుంది – ‘సాంగ్ మిన్, ఏ రోజూ తప్పకుండా నీకు ఉత్తరాలు రాస్తున్నాను...’ అని వాయిసోవర్. 

          ఇటు బోకే అందించిన  సూక్యుంగ్ కూడా,  ‘సాంగ్ మిన్, ఏ రోజూ తప్పకుండా నీకు ఉత్తరాలు రాస్తున్నాను...’ అని చెప్పేసి పరుగెత్తుకుని వెళ్ళిపోతుంది. 

పాయింట్ :

            ఇది ప్రారంభ సీనుకి మాంటేజీ. ప్రారంభ సీను రెండో మాంటేజిలో జీహై లెటర్ టైప్ చేయడం చూస్తాం. దాని కొనసాగింపుగా సూక్యుంగ్ ఎఫైర్ ని విజువల్ గా ఈ మాంటేజీతో ఎస్టాబ్లిష్ చేశాడు దర్శకుడు. సాంగ్ మిన్ తో సూ క్యుంగ్ చాలా చొరవ చేసి ప్రవర్తిస్తోంది అతన్నాకార్షించాలని. కానీ జీహై అలాకాదు. లోలోపల మధనపడుతోంది. నోరు విడిచి చెప్పుకుని,  సూక్యుంగ్ తో పోటీపడి సాంగ్ మిన్ ని తనవైపు తిప్పుకోవాలన్న  ఆలోచన ఆమెకి లేదు. లేకపోవడానికి ప్రధాన కారణం సూక్యుంగ్ తో వున్న స్నేహమే. స్నేహితురాలు కూడా హీరోనే కోరుకుంటున్నప్పుడు హీరోయిన్ సంయమనం పాటించడమనేది,  నేరుగా ప్రేక్షకుల్ని హీరోయిన్ ఉదాత్త విలువల పరంగా మానసిక లోకంతో కనెక్ట్ చేసే ఆలోచనాత్మక పాత్ర చిత్రణే. 

          సెకెండ్ హీరోయిన్ సూక్యుంగ్ ఎంత పట్టుదలతో వుందంటే, నాటకంలో సాంగ్ మిన్ ప్రేమ సన్నివేశంలో నటిస్తూంటే ఆగలేక, బోకే ఇస్తూ అడ్డుపడింది. అంటే మున్ముందు ఈమెతో జీహైకి చాలా తీవ్ర పోటీయే  వుంటుందన్నమాట. ఈమెని గెలవడం కష్టమేనేమో. కానీ ఫ్రెండ్ మీద గెలుపు గురించి ఆలోచించే చిన్న మనిషి కాదు  జీహై.

సీన్ : 

     సూక్యుంగ్ ఫోన్ చేసి రమ్మన్న ప్రకారం డ్రామా హాలుకొస్తుంది జీహై. హాలు ఖాళీగా వుంటుంది. స్టేజి మీద రిహార్సల్ జరుగుతూంటుంది. జీహై వచ్చి ఎక్కడో వెనుక కూర్చుంటుంది. ముందు వరసలో కూర్చున్న సాంగ్ మిన్ లేచి స్టేజి మీద సూచనలిస్తూంటాడు. స్టేజి మీదే వున్న సూక్యుంగ్ చెయ్యూపి జీహైని విష్ చేస్తుంది. సాంగ్ మిన్ వెనకాల అలాగే బిక్కుబిక్కుమంటూ కూర్చున్న జీహై అనుకుంటుంది – ‘అతణ్ణి చూసినప్పుడల్లా నాకు వూపిరాడనట్టవుతుంది. నావైపు ఎప్పుడూ చూడలేదు....ఆగు, మంత్రం వేస్తా...చూడు!  వెనక్కి చూడు! వెనక్కి చూడు!! వెనక్కి చూడూ!!!...’  అని మంత్రం వేస్తున్నట్టు అంటూంటే, వెనక్కి తిరిగి చూస్తాడతను. వెంటనే తలతిప్పుకుని అమాయకంగా ఏటో చూస్తుంది. అతను మళ్ళీ స్క్రిప్టు చూడడంలో పడిపోతాడు. మెల్లిగా తలతిప్పి ఇటు చూస్తుంది. అతను చిటికే వేసి రిహార్సల్  మొదలెడతాడు. ఆశగా చూస్తుంది జీహై – ‘నిన్ను మొదటిసారి చూసినప్పటికే నా హృదయాన్ని దొంగిలించేశావు...ఇప్పుడు నా ఎదుట కొచ్చావు... ఇప్పుడు మనిద్దరం శాశ్వతంగా కలిసుంటామని నాకన్పిస్తోంది. నా హృదయం ఎప్పటికీ నీదే!’ అనుకుంటుంది. 

          సూక్యుంగ్ వచ్చేసి పక్కన కూర్చుని, ‘పని చేసుకునే అబ్బాయిలంటే నాకెంత ఇష్టమో, అతన్ని చూశావా?’ అని సాంగ్ మిన్ ని పిలుస్తుంది. అతనొచ్చి సూక్యుంగ్ పక్కన కూర్చుంటాడు. కబుర్లాడుతుంది. అతను జీహై వైపు చూసి, ‘ఓ... చాలా కాలమైంది నిన్ను చూసి’ అంటాడు. ‘ఎస్,  హలో...’  అని మాటలు మింగుతుంటుంది జీహై. అప్పుడు వాయిసోవర్ వస్తుంది ఆమె స్వగతంతో- సాంగ్ మిన్ అంటే చాలా మంది అమ్మాయిలు ఇష్టపడతార్లే అని...

పాయింట్ :  

      ప్రారంభ సీనులోనే  మొదలెట్టిన బిగినింగ్ బిజినెస్ లో ‘సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పన’ స్క్రిప్టింగ్ టూల్ ని కొనసాగించడం ఈ సీను ఉద్దేశం. బిగినింగ్ విభాగపు గమ్యం ప్లాట్ పాయింట్ వన్ కాబట్టి, అక్కడికొచ్చేసి ఈ విభాగం కథనం కొలిక్కొచ్చేస్తుంది. అంటే, ముగ్గురి మధ్య ఇప్పుడున్న ముసుగులో గుద్దులాట బాహాటమై,  ప్రేమ విషయంలో ప్రధాన పాత్రయిన హీరోయిన్ జీహైకి ఒక గోల్ ఏర్పడుతుందన్నమాట. దాని కోసమే సీన్లు వేస్తున్నాడు. 

          సూక్యుంగ్ ప్రేమని భౌతిక చర్యల ద్వారా చూపిస్తూంటే, జీహై ప్రేమని మానసిక సంఘర్షణగా చూపిస్తున్నాడు. స్వగతంలో జీహై భావాలు బలీయమైన ప్రేమని చాటుతూంటే, సూక్యుంగ్ ప్రేమ గాలివాటంగా వుంది. ఇక సాంగ్  మిన్ ఏమిటో మనకి తెలియడం లేదు. ఇద్దరు హీరోయిన్లకీ తెలియడం లేదు. తెలిసిపోతే కాన్షస్ – సబ్ కాన్షస్ ఇంటర్ ప్లే ఎక్కడుంటుంది? అతను హీరోయిన్ మధించాల్సిన సబ్ కాషన్ వరల్డ్. కాబట్టి సస్పన్స్ తో గుంభనంగానే  వుంటాడు. 

          ఈ సీను ఆది మధ్యంతాల్ని జాగ్రత్తగా గమనిస్తే, ఇందులో బిగినింగ్, మిడిల్, ఎండ్ విభాగాలు కన్పిస్తాయి. మొదట డ్రామా హాల్లోకి జీహై రావడం, అక్కడ రిహార్సల్స్ వగైరా జరగడం ఈ సీనుకి బిగినింగ్ ఇంట్రడక్షన్. 

          తర్వాత సాంగ్ మిన్ తో ఆమె మనోభావాల స్వగతాలు మిడిల్ సంఘర్షణ, చివర్లో – సాంగ్ మిన్ ని చాలామంది అమ్మాయిలు ఇష్టపతార్లే అని ఆమె తనకి తనే సర్ది చెప్పుకోవడంతో సుఖాంతమైన సీను ఎండింగ్.  

       అంటే జీహైకి సాంగ్ మిన్ ని చాలా మంది అమ్మాయిలు ఇష్టపడుతున్న విషయం ముందే తెలుసన్న మాట. విషయం తెలుసు గానీ ఎవేర్నెస్ ఇప్పుడే అయింది. సాంగ్ మిన్  ని ఎందరో అమ్మాయిలు ఇష్ట పడుతున్నప్పుడు,  ఒక్క సూక్యుంగ్ గురించి భయపడడం అవసరం లేదన్న ఎవేర్నెస్ అది. 

          ఇప్పుడు ఈ సీనులో ఈ మలుపు ఎందుకు పెట్టాడో చూద్దాం. ఏ సీను ఉద్దేశమైనా ఏదో ఒకటి జరగడంగా వుంటుంది. ఆ సీను కథని ముందుకు నడిపించే విషయాన్నైనా ప్రొజెక్టు చేయాలి, లేదా పాత్ర గురించి కొత్త విషయమేదైనా  తెలియజేయాలి. లేదా రెండూ చేయవచ్చు. ఏదీ లేకుండా లొట్టపీసు సీన్లు వేస్తే నిర్మాత డబ్బుతో పేకాడుకోవడమే. పై సీనులో రెండోదే జరిగింది. ఒక ఎవేర్నెస్ తో హీరోయిన్ గురించి కొత్త విషయం తెలిసింది. అది తానున్న డోలాయమాన స్థితి నుంచి – ఎందరో  అమ్మాయిలు ఇష్ట పడుతోంటే ఈ బోడి గుండు ఎంత - అనుకోవడంలో ఆమె ఎదుగుదల. క్యారక్టర్ గ్రోత్. 

          ప్రారంభ సీను చూస్తే, అందులో హీరోయిన్ గురించి తెలిపే సమాచారముంది, ముగింపులో సూక్యుంగ్ కాల్ చేసి రమ్మనడంతో కథ ముందుకు నడవడమూ వుంది.

 సీన్ : 

      కాలేజీలోని  స్టూడెంట్ హాల్లో ఒంటరిగా కూర్చుని ఫుడ్ తీసుకుంటున్న సాంగ్ మిన్ కేసే ఓర చూపులు చూస్తూంటుంది జీహై. వెనక సీను కట్ అవుతున్నప్పుడు వచ్చే  వాయిసోవర్ ఈ రెండు సీన్లకీ బ్రిడ్జి లా వుంటుంది. అదేమిటంటే, సాంగ్ మిన్ అంటే చాలా మంది అమ్మాయిలు ఇష్టపడతారని వెనుక సీను ముగింపులో జీహై అనుకునే మాటలు,  ఈ తర్వాతి సీన్లోకి కంటిన్యూ అవుతాయి...ఈ స్టూడెంట్ హాలు నిర్వాహకురాలు కూడా సాంగ్ మిన్ ని ఇష్టపడుతుందనీ...

          సాంగ్ మిన్ తినడం పూర్తి చేసి లేచి వెళ్ళిపోతాడు. వెళ్తూ గుమ్మం దగ్గరున్న గొడుగు వేసుకుని,  బయట తొలకరిలోకి అడుగెడతాడు. జీహై నిరాశగా చూస్తూంటుంది.

పాయింట్ :
          టీనేజీ అమ్మాయిలు ఇష్టపడుతున్నారని మాత్రమే  చెప్పేసి వూరుకోలేదు దర్శకుడు. పెద్దావిడని  కూడా జోడించి ఈ ఇష్టాలకి అంత ప్రత్యేకత ఏమీ లేదని హామీ పడేట్టు హీరోయిన్ అంతరంగాన్ని చిత్రించాడు. కేవలం రెండు సీన్లలో చెప్పీ చెప్పకుండా ఇంత ప్రేమ కథ చెప్పాడు. ఇదే తెలుగాలోచనకి,  తామరతంపరలా సీన్లకి సీన్లు లొట్టపీసు సీన్లేసుకుంటూ గునపాలతో నిర్మాత డబ్బు తనివిదీరా కొల్లగొట్టడమే!

          ఈ సీన్లో ఆ గొడుగు ఎందుకుండాలి, బయట తొలకరి ఎందుకు పడాలీ  అన్నవి చాలా ప్రశ్నార్ధకంగా వుంటాయి మనకి. ఏ మాటా, ఏ చేతా ఏదో అర్ధం లేకుండా వేయడంలేదు దర్శకుడు. ఆ గొడుగుకీ, బయట జల్లుకీ జరగబోయే కథతో ఏదో సంబంధముంది. గొడుగు, జల్లు జరగబోయేదానికి ఫోర్ షాడోయింగ్ టూల్స్ గా ఉపయోగపడ్డాయి. 

          వీటికి అర్ధమేమిటో ఇక్కడే  చెప్పుకుందామా స్పాయిలర్ అయినా సరే?  ఈ కథని ప్రేక్షకులకోసం విశ్లేషించడం లేదని ఈ పాటికి అర్ధమయ్యే వుంటుంది. మనబోటి కథకుల కోసం తీరుబడిగా విశ్లేషించుకుంటున్నాం. కాబట్టి ఏదైనా ముందే  చెప్పేస్తే సస్పెన్స్ పోతుందని కథకులు అనుకోరు. కథకులు సస్పన్స్ కోసం విశ్లేషణలు చదవరు – సస్పెన్స్ బీజాల కోసం, వాటి అంచెలంచెల కథాక్రమం ఎలా కుదిరిందో తెలుసుకోవడం కోసం చదువుతారు. 

          ఆ గొడుగు, ఆ వర్షం హీరోయిన్ కథకి సుఖంతాన్ని సూచించే సంకేతాలు. జరగబోయే యదార్ధం. ముందు ముందు సీన్లలో మనం చూడబోతాం - హీరోయిన్ జీహై ప్రేమ కథ,  వర్షంలోనే సాంగ్ మిన్ తో సుఖాంతమవుతుంది - ఆ వర్షంలో కావాలనే అతను గొడుగు తీసుకురాకుండా, ఆమెకి తన కోటు కప్పి తిప్పడం ద్వారా.  రోడ్ల మీద ఆగుతూ సాగుతూ వుండే ఆ వర్షం ఎపిసోడ్ ఒక అద్భుతమైన అనుభవం మనకి. 

          ప్రారంభ సీనులో ప్రేమ గురించి హీరోయిన్ నిరాశ, తర్వాతి సీన్లో ఒక భరోసా, ఆ తర్వాత ఈ సీన్లో ఆమె ప్రేమ కన్ఫం. సైకలాజికల్ గా ఈ మజిలీలు చాలా కన్విన్సింగ్ గా కన్పిస్తాయి.

సీన్ :

    తిరిగి ఇంట్లో బెడ్ రూమ్ లో కొస్తుంది జీహై. అక్కడి దృశ్యం చూసి స్థాణువవుతుంది.  ఉత్తరాలన్నీ చెల్లా చెదురుగా కింద పడుంటాయి. పావురం ఎగిరి మీది కొస్తుంది. మూడు పావురాలూ లోపలే వుంటాయి. డస్టర్ తీసుకుని వాటిని తరిమి తరిమి కొడుతుంది. రెండు పావురాలు కిటికీ లోంచి బయటికి వెళ్ళిపోతాయి. మూడో పావురం గదిలోనే వుంటుంది. దాన్ని ఎడాపెడా కొట్టి తరిమేస్తుంది. అది కిటికీ లో కూర్చుంటుంది. చెత్తో నెట్టేస్తుంది. అది మళ్ళీ లోపలి రాబోతుంది. మళ్ళీ కొట్టి తరిమేసి కిటికీ అద్దం దించేస్తుంది.  

        ఉత్తరాలన్నీ ఏరి పెట్టెలో పెట్టి కూర్చుంటుంది. ఒక ఉత్తరమున్న కవర్ తీస్తుంది. దాని మీద పేరు చూస్తుంది. సుంగ్ హూ జీ అని వుంటుంది. తిప్పి చూస్తుంది. టీసూ అని పేరుంటుంది. ఆలోచనలోపడి, ‘జూన్ హా?’ అనుకుంటుంది మనసులో. లోపల ఉత్తరానికీ కవర్ మీద రెండు పేర్లకీ  పొంతన కన్పించదు. చదువుతుంది... ‘ఈ ఉదయం కిటికీ తెరచి నప్పుడు వీచిన రోమాంటిక్ గాలితో  శరదృతువు వస్తోందని అర్ధమవుతోంది...ఆ గాలిని ఈ ఉత్తరంలో పోగేసి నీకు పంపిస్తున్నా...’ 

       ‘రోమాంటిక్ గాలా?’  అనుకుని ముఖం చిట్లిస్తుంది – ‘పాత సుత్తిలా వుందే ...’ అనుకుంటుంది – ‘దీన్ని క్లాసిక్ గా తీసుకుందాంలే’ అని మళ్ళీ అనుకుని నవ్వుకుంటుంది. దాన్ని పక్కన పెట్టి డైరీ తీస్తుంది. పేజీలు  తిప్పుతూంటే ఓ చోట ఫోటో కనపడుతుంది. తీసి చూస్తుంది. బ్లాక్ అండ్ వైట్ ఫోటోలో ఒక యూత్ కిటికీలో కూర్చుని బుక్ చదువుతూంటాడు. ఆ ఫోటోని  టీపాయ్ మీద పెడుతుంది. ఆ ఫోటో క్లోజప్ లో జీవం పోసుకుని,  అదే స్థితిలో కూర్చుని బుక్ చదువుతున్న జూన్ హా తో ఫ్లాష్ బ్యాక్ మొదలవుతుంది...

పాయింట్ :
          ప్రారంభ సీనుకే తిరిగొచ్చిన కథనమిది. ప్రారంభ  సీన్లో  ఉత్తరాలు తీసి చదవబోతూంటే సూక్యుంగ్ నుంచి ఫోన్ రావడం, జీహై డ్రామా హాలుకి వెళ్ళిపోవడం చూశాం. ఇది సీనస్ ఇంటరప్టస్. మొదలెట్టిన సీను పూర్తి కాకుండానే ఆపి ఇంకో సీను ఎత్తుకోవడం. ఆపడం ద్వారా సాధించిన ప్రయోజనం : అక్కడ్నించీ ప్రారంభంలోనే తల్లి ప్రేమ కథ ఫ్లాష్ బ్యాక్ ని ప్రారంభించే ఒక అవకరాన్ని తప్పించుకుంటూ, ముందు కూతురి ప్రేమ కథనే కొంతమేర కంటిన్యూ చేయడం. ప్రారంభ సీన్లో హీరోయిన్ జీహై తల్లి ఉత్తరాలు చదవడం ఆపి, డ్రామా హాలు కెళ్ళింది, అక్కడ్నించీ స్టూడెంట్ హాలు కెళ్ళింది. ఈ రెండు చోట్లా  ఆమె ప్రేమ కథ ఎలా విస్తరించిందో చూశాం. వర్షం, గొడుగు ప్లాట్ డివైసులతో ఆమె ప్రేమ సార్ధకమవుతుందని కూడా తెలుసుకున్నాం. సార్ధకమవుతుందని ముందే సూచించడంలో పోయేదేమీ లేదు. సస్పెన్స్ దీనికి అవసరం లేదు. చివరికి హీరోయిన్ ప్రేమే సార్ధకమవుతుందని బెంచి క్లాసువాడికి కూడా తెలుసు. తెలిసిందాన్ని మసిపూసి మారేడు కాయ చేస్తేనే వాడు కేకలేస్తాడు. 

          ఇలా బయట కూతురి కథని ఒక పాయింటుకి తెచ్చి ఆపి, తిరిగి ఆమెని ఇంటికి రప్పించి, ఆపిన తల్లి కథని ఎత్తుకున్నాడు దర్శకుడు. సీన్ల ఈ నేపధ్యం తెలుసుకున్న తర్వాత, ప్రస్తుత సీను బిజినెస్ చూద్దాం. 

     ముందుగా ఆమె బెడ్ రూమ్ లోకి ఎంటరవుతూ కన్పించే తీరు. ఫ్రీబర్డ్ లా టకటకా కెమెరాలో రైట్ ఎంట్రీ ఇస్తుంది. ఇప్పుడెందుకు ఫ్రీబర్డ్ లా వుందంటే, బయటి సీన్లలో స్వాంతన చిక్కింది. ఇప్పుడు క్యారక్టర్ గ్రోత్ తో వుంది. ఇంట్లోంచి వెళ్లినప్పటి  హృదయభారంతో ఇప్పుడు లేదు. అలా వెళ్ళిన తను ఇలా హాయిగా తిరిగి వచ్చింది. కాంట్రాస్ట్ తో ఈ డైనమిక్స్ ఆలోచించకపోతే సీన్లు తెగబోరు కొడతాయి. ఒక సీను ఇంజనీ రింగ్ కి చాలా అంశాలు దృష్టిలో పెట్టుకోవాల్సి వుంటుంది. లొ.పీ. సీన్లు తీయడానికి కాదు కోట్ల రూపాయల బడ్జెట్లు. కాకి రెట్ట లేసినట్టు వుంటాయవి. 

          అసలు తెలుగు చిల్లరాలోచనకి ఆ ప్రారంభ సీనే  ఎలా వుంటుందంటే, తల్లి ఉత్తరాల పెట్టె ముందు కూర్చున్న హీరోయిను,  అలా అలా తల్లి ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి వెళ్ళిపోతుందప్పుడే. తెలుగు చిల్లరాలోచనకి మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ తెలీదు, ఆడియెన్స్ సెన్సూ  తెలీదు, యూత్ అప్పీల్ అంటే ఏంటో తెలీదు. ప్రారంభమే ముసలివాళ్ళ ఫ్లాష్ బ్యాక్ ప్రేమ వేసి పారేస్తాడు. అలా ఒకాయన వేసి రాశాడు కూడా. తీసి సెకండాఫ్ లో పారేశాం. ఇదే ఇక్కడా జరిగింది :  ప్రారంభంలోనే తల్లి ప్రేమ కథ ఫ్లాష్ బ్యాక్ ని ప్రారంభించే ఒక అవకరాన్ని తప్పించుకుంటూ, ముందు కూతురి ప్రేమ కథనే కొంతమేర కంటిన్యూ చేశాడు దర్శకుడు. దిసీజ్ యూత్ అప్పీల్, మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ఎట్సెట్రా ఎట్సెట్రా. 

          గదిలో కింద పడున్న ఉత్తరాలు, పావురాల విహారం ఇదంతా చూసి ఆమె పా వురాల్ని తరమడంలో కాంట్రాస్ట్ అర్ధమయ్యే వుంటుంది. జీహై పాత్రలో ద్వంద్వాల పోషణ ఎలా వుందంటే, మనకి తెలుస్తూ ఆమెకి తెలీని చర్యలకి ఆమె పాల్పడుతోంది. ఆమెకి తన తల్లి ప్రేమ కథని  తెలుసుకోవాలన్నకుతూహలం నిండా నూరు శాతమూ వుంది. కానీ అదే సమయంలో ఆ ప్రేమ కథకి ప్రతీకలైన మూడు పావురాల్ని తరిమి తరిమి కొడుతోంది. జీవితంలో అన్ కాన్షస్ గా మనం కొన్ని చేసేస్తూంటాం. అదే ఇది. ముందుగా  అవతలకి తరిమి కొట్టిన రెండు పావురాలులూ ఆమె తల్లి లవర్స్ కాబోలు. మూడో పావురం గదిలోనే తచ్చాడుతోంది. ఆదామె తల్లే  కాబోలు. దాన్నీ కొట్టి తరిమి పారేసింది. అది బయటికెళ్ళి మళ్ళీ రాబోయింది. దానికి ఇంట్లో స్థానం లేదంతే. కానీ ఆమె తల్లి ఫ్లాష్ బ్యాక్ చూస్తే, చివరికామె  పెద్దలు కుదిర్చిన సంబంధమే చేసుకుని ఇంటికే  రావాల్సి వచ్చింది. ఇక్కడ చూస్తే  కూతురేమో ఇంట్లోకి రానివ్వట్లేదు తల్లి రూపంలో వున్నపావురాన్ని. క్వయిట్ కాంట్రాస్ట్. కథ వెనకాల ఈ నిశ్శబ్ద కథ అర్ధమైతే ఈ మూవీ వీక్షణానందం ఇంతా అంతా కాదు.

          ఇక ఉత్తరాల సంగతి. ఆమె కింద పడ్డ ఉత్తరాలు ఏరుతున్నప్పుడు, ఎందుకు టాప్ యాంగిల్ వైడ్ షాట్  వేశాడా  అని పాజ్ చేసి ఆలోచిస్తూంటే, సరీగ్గా ఈ షాట్ లో ఆమె ఉత్తరాలనే కొలనులో ఈత కొడుతున్నట్టు వుంటుంది. అంటే తన తల్లి ప్రేమ కథలో నిండా మునిగి ఈద బోతోందన్న మాట. 

      ఉత్తరమున్న ఒక కవర్ తీసి ఆమె చూస్తున్నప్పుడు,  అటూ ఇటూ రెండు పేర్ల కథ ఏమిటంటే, ఆ ఉత్తరం రాసిన లవర్ ఒరిజినల్ రైటర్ కాదు, వాడు రాయించుకున్నాడు. వాడి పేరు టీసూ. ఒరిజినల్ రైటర్ ఎందుకో వెనక తన పేరు రాశాడు. సుంగ్ హూ జీ అనే ఈ పేరే ఆమెకి మింగుడు పడలేదు. అందుకే ‘జూన్ హా?’ అనుకుంది. ఇతనే  తన మదర్ లవర్, టీసూ రెండో లవర్. సుంగ్ హూ జీ అనే వాడెవడూ లేడు . మరి ఈ పేరెందుకుంది? 

          ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి లాక్కెళ్ళడానికి ప్రేక్షకులకి ఒక హుక్ లాంటిదన్న మాట ఈ పేరు మిస్టరీ. ఇక్కడ మళ్ళీ ఒక కీలక ఉద్ఘాటన వుంది. ఉత్తరంలో ‘ఈ ఉదయం కిటికీ తెరచి నప్పుడు వీచిన రోమాంటిక్ గాలితో  శరదృతువు వస్తోందని అర్ధమవుతోంది...ఆ గాలిని ఈ ఉత్తరంలో పోగేసి నీకు పంపిస్తున్నా...’ ఆన్న మాటలు. 

          ఇవి హీరోయిన్ జీహై కే వర్తిస్తున్నాయి. ఉదయం ఆమె కిటికీ అద్దం ఎత్తినప్పుడు ఇంద్రధనుస్సు చూసిందే గానీ, అక్కడున్న పావురాల్ని తరిమేసిందే గానీ, అదే సమయంలో కిటికీ లోంచి ధారాళంగా వీస్తున్న రోమాంటిక్ గాలిని తెలుసుకోలేదు. ఆ గాలిని ఇప్పుడామె చేతిలో వున్న ఉత్తరంలో పోగేసి వుందని కూడా ఆమె లేత మనసుకి అర్ధం గావడం లేదు. 

         ఇక డైరీలో దొరికిన ఫోటోలో వున్నది జూన్ హా – ఆమె తల్లిని ప్రేమిస్తున్న వాడు. దీంతో ఫ్లాష్ బ్యాక్ అనే చాప్టర్ ప్రారంభమవుతుంది...

(ఇంకా వుంది)

―సికిందర్