1190 : రివ్యూ!

        (డియర్ రీడర్స్ - క్షమించాలి, ఆగస్టు 5 నుంచి రివ్యూలు ఆలస్యమవుతున్నాయి. ఈ మధ్య థియేటర్లకి ప్రేక్షకులు కరువవుతున్న పరిస్థితుల్లో, విడుదల రోజే రివ్యూలిస్తే, పరిస్థితిని ఇంకింత దిగజార్చి నట్టవుతుందేమోనని ఈ జాప్యం. ఈ రోజు విడుదలైన రెండు స్టార్ హిందీ సినిమాల పరిస్థితి కూడా ఇలాగే వుంది. ఈ బ్లాగులో రివ్యూలు ప్రత్యేకంగా స్క్రీన్ ప్లే- సాంకేతికాల విశ్లేషణలకి సంబంధించి వుంటాయి కాబట్టి, వీటిని తెలుసుకోవడం కొంత ఆలస్యమైనా ఫర్వాలేదని కూడా భావిస్తున్నాం, అందుకని సహకరించగలరు)

దర్శకత్వం : హను రాఘవపూడి

తారాగణం : దుల్కర్ సల్మాన్, మృణాల్ ఠాకూర్, రశ్మికా మందన్న, భూమిక, సుమంత్, సచిన్ ఖెడేకర్, జీశ్శూ సేన్ గుప్తా, ప్రకాష్ రాజ్, మురళీ శర్మ, తరుణ్ భాస్కర్, వెన్నెల కిషోర్, సునీల్, ప్రియదర్శి తదితరులు

రచన : హను రాఘవపూడి, రాజ్ కుమార్ కందమూడి; మాటలు : హను రాఘవపూడి, జే కృష్ణ, రాజ్ కుమార్ కందమూడి; సంగీతం ; విశాల్ చంద్ర శేఖర్, ఛాయాగ్రహణం : పి ఎస్ వినోద్, శ్రేయాస్ కృష్ణ

బ్యానర్స్ ; వైజయంతీ మూవీస్, స్వప్న సినిమా నిర్మాత : చలసాని అశ్వనీ దత్

విడుదల : ఆగస్టు 5, 2022

***

        ‘మహానటి’, ‘జాతిరత్నాలు’ విజయాల తర్వాత వైజయంతీ మూవీస్ నుంచి ‘సీతారామం’ వెలువడింది. ఈ కుటుంబ సినిమా ఇటీవల సినిమాల పట్ల తెలుగు కుటుంబ ప్రేక్షకులు పెంపొందించుకున్న నిరోధక శక్తికి పరీక్ష పెట్టింది- ఇప్పటికైనా థియేటర్ల కెళ్ళి చూస్తారా లేదా అన్నట్టు. దురదృష్టవశాత్తూ ఈ సినిమాని గల్ఫ్ దేశాలు నిషేధించాయి. మలయాళ స్టార్ దుల్కర్ సల్మాన్ కి మలయాళ సినిమాల ద్వారా గల్ఫ్ లో మంచి మార్కెట్ వుంది. ఈ సినిమాలో మతభావాల్ని దెబ్బతీసేలా కొన్ని దృశ్యాలున్నాయనీ, వాటిని తొలగించి తిరిగి సెన్సార్ కి దరఖాస్తు చేసుకోమనీ నిర్మాతని కోరాయి గల్ఫ్ దేశాలు. అక్కడి అసంఖ్యాక దుల్కర్ ఫ్యాన్స్ ఈ సినిమా కోసం ఆతృతగా ఎదురు చూస్తున్నారు.

        ప్రేమ సినిమాల దర్శకుడు హను రాఘవపూడి ఈ సారి పీరియెడ్ ప్రేమతో వచ్చాడు. దీనికి మిలిటరీ నేపథ్యం. సైనికుడి ప్రేమ సంఘర్షణ. దుల్కర్ సల్మాన్ తో బాటు  మృణాల్ ఠాకూర్, రశ్మికా మందన్న, ఇంకా అనేకాయితర నటీనటులతో ఆకర్షణీయమైన తారాతోరణం. ఖర్చుతో కూడుకున్న సాంకేతికాలు. దేశవిదేశ లొకేషన్లు. తేలికపాటి పాటలు. సరిహద్దులో సైనిక చర్యలు. ఇంత హడావిడి మధ్య అసలు ఈ ప్రేమ కథ ఎలా సాగింది? ఇది తెలుసుకుందాం...

కథ

    1985 లో ఇండియా అంటే గిట్టని లండన్లో పాకిస్తానీ స్టూడెంట్ అఫ్రీన్ (రశ్మిక) అక్కడ ఓ ఇండియన్ కి చెందిన కారుని ధ్వంసం చేసిన ఘటనలో నష్టపరిహారం కట్టాల్సి వచ్చి, తాతగార్ని అడుగుదామని పాకిస్తాన్ వెళ్తే, అక్కడ తాతగారు బ్రిగేడియర్ తారీఖ్ (సచిన్ ఖెడేకర్) చనిపోయాడని తెలుస్తుంది. ఆయన వీలునామా రాస్తూ, ఆస్తి అఫ్రీన్ కి దక్కాలంటే, సీతా మహాలక్ష్మి (మృణాల్) కి 1965 లో లెఫ్టినెంట్ రామ్ (దుల్కర్) రాసిన  ఉత్తరాన్ని ఆమె చిరునామాకి చేరేయాలని షరతు పెడతాడు.

        చేసేది లేక సీనియర్ స్టూడెంట్ బాలాజీ (తరుణ్ భాస్కర్) ని తీసుకుని అడ్రసు ప్రకారం హైదరాబాద్ లో నూర్జహా ప్యాలెస్ కి వెళ్తుంది. అక్కడ 1965 లో సీత అని ఎవరూ లేరని తెలుసుకుని, సీత ఆచూకీ దొరక్క రామ్ కోసం ప్రయత్నిస్తుంది. మిలీటరీలో దొరికిన సమాచారం ఆధారంగా రామ్ స్నేహితుడు దుర్జయ్ శర్మ (వెన్నెల కిషోర్) ని కలుసుకుంటుంది. దుర్జయ్ శర్మ రామ్ గురించి చెప్పుకొస్తాడు. కాశ్మీర్లో లెఫ్టినెంట్ రామ్ ఒక ఆపరేషన్ నిర్వహించి పేరు తెచ్చుకోవడంతో, అతడికి నీ భార్య నంటూ సీత ఉత్తరాలు రాయడం మొదలెడుతుంది. ఎవరీ సీత? భార్యనంటూ ఎందుకు ఉత్తరాలు రాసింది? అప్పుడు ఆమెని రామ్ ఎలా కలుసుకున్నాడు? వాళ్ళ ప్రేమ ఎలాసాగింది? ఇదీ మిగతా కథ.  

ఎలా వుంది కథ

    రోమాంటిక్ డ్రామా జానర్లో రోమాంటిక్ సస్పెన్స్ సబ్ జానర్ కి చెందిన కథ. ‘వీర్ జారా’ (2004) ‘కంచె’ (2015) సీమాంతర/సైనిక ప్రేమ కథల్లాంటి కథ. ‘వీర్ జారా’, ‘సీతారామం’ ల కాన్సెప్ట్ ఒకటే. సైనికుడైన హీరో పాక్ బలగాలకి చిక్కి ఖైదు కావడం. యశ్ చోప్రా దర్శకత్వంలో వచ్చిన ‘వీర్ జారా’ లో 22 ఏళ్ళుగా పాక్ లో ఖైదీగా వున్న షారూఖ్ ఖాన్ ని విడిపించడానికి పాక్ లాయర్ గా రాణీ ముఖర్జీ ప్రయత్నిస్తుంది. ‘సీతారామం’ లో 20 ఏళ్ళ క్రితం పాక్ దళాలకి చిక్కిన దుల్కర్ ని ఉత్తరంతో కలవడానికి పాక్ స్టూడెంట్ గా రశ్మికా మందన్న ప్రయత్నిస్తుంది.

        ‘వీర్ జారా’ కథ సుఖాంతమైతే, ‘సీతారామం’ దుఖాంతం. ‘వీర్ జారా’ లో పాకిస్తాన్ వాసి అయిన హీరోయిన్ ప్రీతీజింటా శక్తివంతుడైన రాజకీయ నాయకుడి కూతురైనట్టే, ‘సీతారామం’లో హైదరాబాద్ లో వుండే హీరోయిన్ మృణాల్ ఠాకూర్ ధనిక నవాబు చెల్లెలు. ‘వీర్ జారా’ లో షారూఖ్ ఖాన్ తో  ప్రీతీజింటా ప్రేమకి, ఇంకో రాజకీయ కుటుంబంతో పెళ్ళి సంబంధం సమస్య సృష్టిస్తే, ‘సీతారామం’ లో దుల్కర్ తో ప్రేమలో వున్న మృణాల్ కి, ఒమన్ రాజకీయ కుటుంబంతో పెళ్ళి సంబంధమే సమస్య సృష్టిస్తుంది. ‘వీర్ జారా’లో ప్రీతీజింటా పెళ్ళికి అడ్డున్నాడని ఆమె అన్న షారుక్ ని ఇండియన్ ఏజెంటుగా ప్రభుత్వానికి పట్టిస్తాడు. ‘సీతారామం’ లో మృణాల్ అన్న ఇలాటి విలనీ ప్రదర్శించకుండా వుంటాడు.  ‘వీర్ జారా’ కథ లీనియర్ నేరేషన్ అయితే, ‘సీతారామం’ - ‘కంచె’ లో  లాగే నాన్ లీనియర్ కథనం- మల్టీపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులతో.   

        ‘కంచె’ లో 1936, 1939 రెండు కాలాల్లో కథ వుంటుంది. ’36 లో ప్రేమ కథ, ’39 లో రెండో ప్రపంచ యుద్ధ కథ. యుద్ధ కథ ప్రత్యక్ష కథగా వుంటే, ప్రేమ కథ పూర్వ కథగా మల్టీపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులుగా వస్తుంది. ఈ ప్రేమ కథలో కూడా మళ్ళీ హీరోయిన్ ప్రగ్యా పై రెండు సినిమాల్లో హీరోయిన్ల లాగా ధనికురాలే. జమీందారు కూతురు. ప్రగ్యాని ప్రేమిస్తున్న వరుణ్ తేజ్ కి కులసమస్య అడ్డొస్తుంది. దీంతో ఆమె తండ్రి వేరే సంబంధం చూస్తాడు. ఇలా ఈ మూడు సినిమాల ప్లాట్ పాయింట్స్ ఒకే సమస్య చుట్టూ వుంటాయి. ‘సీతారామం’ లో దుల్కర్- మృణాల్  లని కలవడానికి రశ్మిక ప్రయత్నించే ప్రత్యక్ష కథకి, దుల్కర్ - మృణాల్ ల ప్రేమకథ పూర్వ కథగా వస్తూంటుంది విడతలు విడతలుగా.

    అయితే ‘కంచె’ లో ప్రత్యక్ష కథని ఆపినప్పుడల్లా దానికి క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ ని సృష్టించి ట్విస్టు ఇస్తూ పోకుండా, అలాగే పూర్వ  కథని ఆపినప్పుడల్లా దానికి క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ ని సృష్టించి ఇంకో ట్విస్టు ఇస్తూ పోకుండా, కథనాన్ని బలహీనపర్చిన పొరపాటే ‘సీతారామం’ లో కూడా చేశారు. ‘సీతారామం’ రోమాంటిక్ సస్పెన్స్ సబ్ జానర్ కూడా అయినప్పుడు, క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్స్ కథనంతో వుంటే అది మరింత థ్రిల్ నీ, యూత్ అప్పీల్ నీ కల్పించి, సినిమా స్పీడుగా సాగేందుకు తోడ్పడేది. సినిమా మందకొడిగా సాగడానికి కారణమిదే.

        ఇదలా వుంచితే, చరిత్రని ఇష్టానుసారం కల్పన చేసి ప్రేక్షకుల్లోకి తప్పుడు చరిత్ర వెళ్ళేలా చేశారు. ఈ సినిమా ప్రారంభంలో చూపించిన ఆపరేషన్ జిబ్రాల్టర్ నిజానికి 1965 ఇండో- పాక్ యుద్ధానికే దారి తీసిన కీలక పరిణామం. ఇంత ప్రధానంగా జరిగిన యుద్ధాన్నే కథలో చూపించలేదు!

        1964 తో కథ ప్రారంభించి పాక్ ఆక్రమిత కాశ్మీర్ ని చూపిస్తూ, టెర్రరిస్టు క్యాంపు అని లొకేషన్ చూపించారు. టెర్రరిస్టు నాయకుడ్ని చూపించారు. కానీ 1964 లో టెర్రరిస్టులే లేరు, క్యాంపులే లేవు. టెర్రరిజం కాదుగానీ, మిలిటెన్సీ మొదలైంది 1989 లోనే కాశ్మీర్లో. తర్వాత్తర్వాత టెర్రరిజంగా పిలవడం మొదలెట్టారు. ఇక 1964 లోనే టెర్రరిస్టు నాయకుడు  ఆపరేషన్ జిబ్రాల్టర్ కి పథకమేసినట్టు చూపించారు. ఈ పథకం ప్రకారం కొందరు పాక్ యూత్ ని కాశ్మీరీల్లా కాశ్మీర్లో ప్రవేశపెట్టి, కాశ్మీర్ ప్రజల్లో ప్రభుత్వ వ్యతిరేకతని రెచ్చగొట్టడం ఉద్దేశంగా చూపించారు.

        అప్పట్లో ప్రభుత్వ వ్యతిరేకత రెచ్చగొట్టిన మాట వాస్తవమే గానీ, అది ఆ రోజుల్లో లేని టెర్రరిస్టులతో కాదు, సైనికులతో. ఆపరేషన్ జిబ్రాల్టర్ పాక్ సైన్యపు పథకం. దీని ప్రకారం సినిమాలో చూపించినట్టు 10 -12 మంది టెర్రరిస్టుల్ని కాదు గానీ, ఏకంగా 26 నుంచి 33 వేల మంది సైనికుల్ని కాశ్మీర్లో చొరబెట్టారు! ఈ పథకం చూస్తే చాలా నవ్వులపాలయింది, చాలా కామెడీ వుంది. ఇంతవరకూ హిందీ సినిమాల్లో కూడా చూపించలేదు.

    ఇప్పుడు తెలుగులో ఎంటర్ టైన్ చేసే అవకాశమున్న ఈ చారిత్రక కామెడీని జారవిడుచుకున్నారు. పాక్ సైనికుల్ని కాకుండా టెర్రరిస్టుల్ని చూపించడం మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కాదు. పాక్ సైనికులతో మరుగున పడ్డ- నవ్వులపాలైన చరిత్రని చూపడమే సినిమాని మరింత ఎలివేట్ చేసే నిజమైన మార్కెట్ యాస్పెక్ట్. ఇలాటివి ఎందుకు వదులుకోవాలి? సినిమాలో కామెడీలేని లోటు కొంతైనా తీరేది.

        మారు వేషాల్లో కాశ్మీర్లో చొరబడ్డ ఈ పాక్ సైనికుల్ని కాశ్మీరీలే కామెడీ కామెడీగా సైన్యానికి పట్టించి పాక్ సైనికులెంత వెర్రి వాళ్ళో నిరూపించారు. ఈ ఆపరేషన్ జిబ్రాల్టర్ ని 1964 లో కాకుండా, ఆగస్టు 5, 1965 న ప్రారంభించారు. 15 రోజుల్లో ఇది రట్టయి, వెంటనే సెప్టెంబర్ 1 నుంచి పెద్ద యుద్ధమే ప్రారంభమై పోయింది. పాక్ చేసిన పోకిరీ పని ఫలితమే ఈ యుద్ధం. మంకీ బిజినెస్ అంటే ఇదే.

        అంటే ఈ సినిమాలో చూపించినట్టు హీరో హీరోయిన్ల ప్రేమ కథకే అవకాశం లేదన్నమాట - ఆపరేషన్ జిబ్రాల్టర్ వెంటే వచ్చిన యుద్ధం వల్ల. సినిమా కోసం చరిత్రని మార్చేస్తే అది సోషల్ మీడియాలో ఫేక్ న్యూస్ అవుతుందేమో గానీ, బాధ్యతగల సినిమా అవుతుందేమో తెలీదు.

నటనలు - సాంకేతికాలు

    రామ్ పాత్రలో దుల్కర్ ని మాత్రమే వూహించగలం. అందమైన ప్రేమికుడు. యశ్ చోప్రా సినిమాల్లోలాంటి చాక్లెట్ బాయ్- పీచు మిఠాయి తియ్యదనాల రోమాంటిక్ హీరో. సినిమాకి గ్లామర్ కోషెంట్ ని పెంచే లుక్ తో, పీరియెడ్ రోమాంటిక్ హీరోని తనదైన దరహాసపు ముద్రతో తెర మీద నిలబెట్టాడు. దర్శకుడు తెలుగులో కథ చెప్పడం, తనకి తెలుగు రాకపోవడం జరిగి, తెరమీద కొచ్చేటప్పటికి తెలుగుదనాన్ని మేనేజ్ చేస్తూ రామ్ ని రసవత్తరం చేశాడు ప్రేమికుడుగా. సైనికుడుగా చివర్లో ట్విస్టువల్ల ఒనగూడిన సన్నివేశ బలం వల్ల రాణించాడు. అయితే ఈ సన్నివేశం, కథ ముగింపూ పైన చెప్పుకున్న చారిత్రక నేపథ్య కారణాల వల్ల లాజిక్ లేనివి. ప్రేమ కథ కూడా వూహించడానికే అసాధ్యమైనది. చారిత్రక నేపథ్యాన్ని, లాజిక్ ని కాదనుకుని చూసే వాళ్ళకి ఓకే.

        సైనికుడుగా కొన్ని సాహసకృత్యాలున్నా అవి కూడా ప్రేమ కథలాగే సాఫ్ట్ గా తేలాయి. ఇక సునీల్ తో, వెన్నెల కిషోర్ తో దుల్కర్ కామెడీ సీన్లు ‘గీతాంజలి’ లో సిల్క్ స్మితతో సుత్తివేలు కామెడీలాగా ఏమిటోగా వున్నాయి. కానీ సినిమాల్లో 1964 లో రేలంగి, రమణా రెడ్డిలున్నారు. రేలంగి, రమణా రెడ్డిల కాలంలో సునీల్, వెన్నెల కిషోర్ లు ఇంత చోద్యంగా వుండడం చోద్యమే. సునీల్, వెన్నెల కిషోర్ లు పూర్వమే పుట్టి వుండి, 1964 లో ఇలా కామెడీ నటించి వుంటే రేలంగి, రమణా రెడ్డిలు నవ్వి నవ్వి చచ్చే వాళ్ళు.

    ఇది రోమాంటిక్ డ్రామా కాబట్టి దుల్కర్ ది పాసివ్ పాత్ర. ఓటమి పొందే పాసివ్ పాత్ర. ఇటు ప్రేమ, అటు డ్యూటీ మధ్య నలిగే మానసిక- భౌతిక సంఘర్షణలతో కూడిన ‘రౌండెడ్’ పాత్ర. సాధారణంగా రోమాంటిక్ డ్రామాలు  ఒక్క ప్రేమ గురించే  మానసిక సంఘర్షణతో వుంటూ తేలిపోతూంటాయి. దుల్కర్ పాత్రకి మానసిక, భౌతిక సంఘర్షణలు రెండూ తోడయ్యాయి. అయితే ప్రేమికుడుగా మానసిక సంఘర్షణ ప్రేమలోంచి పుట్టలేదు. చివర్లో బందీ అయ్యాక తన అస్తిత్వం లోంచి పుట్టింది. దీనిక్కారణం హీరోయిన్ పాత్రచిత్రణలో లోపం. హీరోయిన్ పాత్ర కరెక్ట్ గా వుంటే, ఆ పాత్ర అనుభవిస్తున్న బాధలోంచి దుల్కర్ ప్రేమ సంఘర్షణ పుట్టేది.

        ఇక చివరికి సైనికుడుగా డ్యూటీకి ఓటెయ్యాలా, ప్రేమికుడిగా ప్రేమకే లొంగిపోవాలా అన్నప్పుడు డ్యూటీకే కట్టుబడే సార్వజనామోద విలువ పాటించాడు. ఐతే ఇందులో కూడా ఒక మెలిక వుంది, ఇది చివర్లో చూద్దాం. ఇలా బిగ్ కాన్వాస్ మీద ఈ తెలుగు సినిమా దుల్కర్ పాపులారిటీని పదింతలు పెంచిందనుకోవాలి.       

        ఈ రోమాంటిక్ సస్పెన్స్ ఎలాంటిదంటే పాత్ర గురించి చెప్తే సస్పెన్స్ పోతుంది. పాత్ర గురించి చెప్పకుండా మృణాల్ ఠాకూర్ గురించి చెప్పుకోవడానికేమీ వుండదు. అయితే ఈ పాటికి సినిమా అత్యధిక ప్రేక్షకులు చూసేసే వుంటారు కాబట్టి, కథ మొత్తం విడమర్చి చెప్పుకుంటే ఇప్పుడొచ్చే నష్టమేమీ వుండదనుకుని ముందడుగేద్దాం (రివ్యూ ఆలస్యంగా ఇస్తే ఇలా విపులంగా సినిమాని అర్ధం జేసుకోవడం కలిసొస్తుందన్నమాట).

    హీరోయిన్ మృణాల్ సీతగా హీరోకి కన్పిస్తుంది, ప్రిన్సెస్ నూర్జహా గా ప్రేక్షకులకి తెలుస్తుంది తగినంత సస్పెన్సు పోషించాక. ఓల్డ్ సిటీ ప్యాలెస్ లో వుండే నూర్జహాకి అంత మంచి తెలుగు, అంతందమైన అక్షరాలతో రాసే నేర్పూ వుండడం ఆశ్చర్యమే. సినిమా కదా ఆశ్చర్య పోనవసరం లేదు. అయితే ఆమె చేతివ్రాత (తెర వెనుక ఎవరు రాసిచ్చారో అద్భుతంగా వుంది, ఉర్దూ స్ట్రోక్స్ కూడా లేకుండా ముస్లిం గాళ్ తెలుగక్షరాలు) చూస్తే ఆమె బలహీన మనస్కురాలన్పించదు. స్వతంత్రురాలన్పిస్తుంది. ఇంకా రామ్ కి పై అధికారుల ఆదేశాల ప్రకారం నడుచుకోవాల్సిన అవసర ముంటుందేమోగానీ, ఈవిడ తన జీవితానికి తనే కమాండర్ అన్పిస్తుంది. కానీ ఈ గ్రాఫాలజీ చెప్పే వ్యక్తిత్వంతో ఆమె పాత్ర వుండదు. సీతగా, నూర్జహాగా వేర్వేరు షేడ్స్ లేవు. ఇలాటి సూక్ష్మాంశాల్ని విస్మరిస్తే అద్భుత విజువల్స్ తో కళ్ళు చెదిరేలా వుండచ్చేమోగానీ సినిమా, హృదయాల్ని దోచుకోదు. ఏదో ఫేక్ ఫీలింగులు మనం ఫీలై ఆనందించడమే.

        ఈ కథకి హీరోకి తెలియని మృణాల్ ద్విపాత్రాభినయమే కేంద్ర బిందువు. ఈమె హీరో మధించి తెలుసుకోవాల్సిన నిగూఢ రహస్యం. అంటే హీరో కాన్షస్ ఇగో అయితే, ఈమె సబ్ కాన్షస్ వరల్డ్. అందుకని హీరోకి ఈమె ఒక మిస్టరీ. ఈ మిస్టరీలో ఆమెకి రెండు షేడ్స్ - సీత/నూర్జహా. సీత ప్రపంచానికి తను చూపెట్టుకుంటున్న తెచ్చి పెట్టుకున్న స్వతంత్ర వ్యక్తిత్వమైతే, దీని వెనుక నూర్జహా మాత్రం పంజరంలో చిలుక! ఈ షేడ్స్ లేకపోతే రసవత్తర పాత్ర చిత్రణ అన్పించుకోదు. ఇంటర్వెల్లో సీతే నూర్జహా అని ట్విస్ట్ ఇచ్చి వదిలేస్తే అది అసంపూర్ణ కథనమే. తర్వాత సీతా నూర్జహాల వెలుగునీడల జీవితం చూపించినప్పుడే పూర్ణత్వంతో ‘రౌండెడ్’ క్యారక్టర్.   

        నూర్జహా రామ్ నెందుకు ప్రేమించిందో తెలీదు. అతను సైనికుడు కాబట్టి, సైనికుడికి మత భేదం వుండదనుకుని, పైగా అతను అనాధ కాబట్టి అభ్యంతరం చెప్పేవాళ్ళూ వుండరనుకుని, ప్రేమించి వుండాలి. అగర్తలో అతను మత ఘర్షణలు అడ్డుకున్నప్పుడు తను అక్కడే వుండి చూసింది కాబట్టి అది ప్రేమకి బలాన్నిచ్చి వుంటుంది. ‘విరాటపర్వం’ లో వూళ్ళో పోలీసుల్ని ఎదుర్కొన్న రానా వీరత్వాన్ని చూసి ప్రేమని ఖాయం చేసుకున్న సాయి పల్లవి లాగా. ఏమిటో సినిమా అనగానే హీరోయిన్ల పాత్రలు తళతళ మెరిసే తోమి పెట్టిన వంట పాత్రల్లా వుంటాయి. లోపలేమీ వుండదు.

    ప్యాలెస్ లో సీతగా బొట్టు పెట్టుకుని నాట్యం చేస్తూంటుంది. ఒకసారి బొట్టు లేకుండా నూర్జహాగా వున్నప్పుడు వచ్చేస్తాడు రామ్. ఆమె సీతే అనుకుని, బొట్టులేకుండా  ఎంతందంగా వున్నావంటాడు. డైలాగుతో సీను చెప్తే ఏమందంగా వుంటుంది? విజువల్ రైటింగ్ చేస్తే అలరిస్తుంది. ఆమె నూర్జహాగా దొరికిపోగల అవకాశం డ్రమెటిక్ గా వుండాలంటే- ఉదాహరణకి, రామ్ వస్తున్నప్పుడు ఆమె నూర్జహాగా - ‘పాకీజా’ లోని మీనా కుమారి క్లాసిక్ ముజ్రా -‘చల్తే చల్తే యుహీ కోయీ మిల్ గయా థా’ కి నాట్యం చేస్తూ దొరికిపోతే, సీను థియేటర్ పైకప్పు చీల్చుకుంటూ ఎలివేట్ అయ్యే పొటెన్షియల్ తో వుండొచ్చు. ప్రేక్షకులు బయటికి పరుగులుదీసి సీను ఎక్కడికెళ్ళిందబ్బా అని ఆకాశంలోకి చూసే పరిస్థితి.

        తను ముస్లిం అన్న విషయం ఎందుకు దాస్తోందో కూడా తెలీదు. ఒకసారి నిజం చెప్పేస్తానంటుంది చెలికత్తెతో. ఆ విషయం మర్చిపోతుంది. ఇది పైపైన రాసేసి పైపైన తీసేసిన ప్రేమ కథ గనుక ఈ ప్రేమ కథలో బాధ అనుభవం కాదు. రోమాంటిక్ డ్రామా అంటే బాధే. ఈ బాధ లేకపోవడంతో కథని డ్రైవ్ చేసే అంశం లేకుండా పోయింది. నూర్జహాగా ఆమె పంజరం లోంచి బయటపడాలని తపిస్తున్న చిలుకైతే ఈ బాధ కాన్ఫ్లిక్ట్ అయ్యే అవకాశముండేది. ఈ బాధ నుంచి నూర్జహాకి విముక్తి కల్గించడానికి సీత శక్తి చాలడం లేదు. బయటి హస్తం కావాలి. ఆ హస్తం రామ్. కానీ అతడికి తను ముస్లిం అన్న విషయం తెలిసిపోతే? ఎలా రియాక్ట్ అవుతాడు? ముస్లిం దేశంతో యుద్ధ పరిస్థితిలో? ఈ బాధతో, ఈ స్ట్రగుల్ తో, డ్రమెటిక్ క్వశ్చన్ కరువవడం ఈ ప్రేమ కథలో ప్రధాన లోపం.

    దర్శకుడు ఒక ఇంటర్వ్యూలో మాట్లాడుతూ, ‘రాముడు లాంటి యోధుడు రావణుణ్ణి కొట్టి సీతని తీసుకురావడం పెద్ద యుద్ధం కాదు, అది ఎండ్ రిజల్ట్. అసలు యుద్ధం ఎక్కడుందంటే, సీతని ఎవరు తీసికెళ్ళారు, ఎందుకు తీసికెళ్ళారు రాముడికి తెలియదు. ఆ సంఘర్షణే అసలు యుద్ధం’ అని వివరించాడు. ఈ యుద్ధమే (మానసిక సంఘర్షణ) కథలో సీత వైపు నుంచీ, రామ్ వైపు నుంచీ కొరవడింది డ్రమెటిక్ క్వశ్చన్ ని స్థాపించక పోవడంతో.

        కథ ఇలా వుంటే, ఈ రెండు పాత్రలు మేకప్ తేడా తప్ప, తేడా గల మెంటల్  మేకప్స్ తో ఎలా నటించగలదు మృణాల్ ఠాకూర్. ఆఖరికి ఇరవై ఏళ్ళు గడిచిపోయాక, కాశ్మీర్లో నాట్య పాఠశాల నడుపుకుంటున్నప్పుడు కూడా వయసు మీదబడలేదు. ఎలాటి మనిషి ఎలా అయిపోయిందన్న సానుభూతి కల్గించలేదు. ‘శ్యామ్ సింగరాయ్’ లో చివరికి నాట్య పాఠశాలే నడుపుకుంటున్న నడివయసు సాయి పల్లవి, నిగనిగలాడే నల్లటి ఒత్తైన శిరోజ సంపదతో, ఫ్యాన్స్ దృష్టిలో పడిపోకుండా యూత్ఫుల్ గ్లామర్ ని ప్రదర్శించినట్టే వుంది మృణాల్ కూడా. Is this called movie making? -  అని  అనుమానం దొలవడం.  

        ఇక పాకిస్థానీ గర్ల్ రశ్మికా మందన్న. ఈమె ముస్లిం అని తెలియడానికి కొట్టొచ్చేలా ముస్లిం డ్రెస్ చుట్టుకుని ఎంట్రీ ఇస్తుంది లండన్లో. తర్వాత మర్చిపోతుంది. ఇంకెప్పుడో సడెన్ గా మళ్ళీ ముస్లిం డ్రెస్ తో వచ్చేస్తుంది. పాకిస్థానీ స్త్రీలు ఈ హిజాబ్ గిజాబ్ బురఖా గిరఖా వేసుకోరు. ఒకసారి పాకిస్తాన్ నుంచి సైంటిస్టు హైదరాబాద్ వచ్చాడు. ఆ కాలేజీలో ప్రసంగించబోతూ, హాలునిండా బురఖాలేసుకుని వున్న విద్యార్థినుల్ని చూసి విస్తుపోయాడు. ‘బురఖాలు మా దగ్గర గిరిజనులు వేసుకుంటారు’ అన్నాడు చురక అంటిస్తూ.

        గడ్డాలూ టోపీలతో, బురఖాలూ హిజాబ్ లతో మతాన్ని ధరించి విజిబుల్ ముస్లిములుగా కన్పించాలని ఇండియన్ ముస్లిమ్స్ ఎక్కువ ఓవరాక్షన్ చేస్తారు. అదో ఆనందం. ఇందులోకి పాక్ గర్ల్ ని దింపేశాడు దర్శకుడు. పాక్ మత దేశమైనా స్త్రీల వస్త్రధారణపై ఆంక్షల్లేవు. సరే, అఫ్రీన్ పాత్రలో రశ్మిక లండన్లో స్టూడెంట్. పాక్ జెండా తగులబెట్టారని ఇండియన్ కారు ధ్వంసం చేస్తుంది. ఇండో-పాక్ సరిహద్దులో పోరాటాన్ని లండన్ కి కూడా తీసికెళ్ళే ప్రబుద్ధులుంటారు. అఫ్రీన్ కి ఇండియా అంటే ద్వేషం. ఆమె కారు ధ్వంసం చేసిన వ్యవహారం కాలేజీకొస్తుంది. మేనేజిమెంట్ క్షమాపణ చెప్పమంటే చెప్పదు. ఆమె ఇండియన్స్ కి క్షమాపణ చెప్పదు. అప్పుడు ఇండియన్ కారు ఓనర్ నష్టపరిహారం కట్టాలి, లేదా జైలు కెళ్ళాలి- అంటాడు. 

    నష్టపరిహారం కడతానంటుంది. ఇండియన్స్ కి క్షమాపణ చెప్పకూడదనుకున్న మనిషి నష్టపరిహార మెలా కడుతుంది? కేసు పెట్టుకోమనొచ్చు. మీరు మా జండా తగుల బెట్టారు కాబట్టి నేను మీ కారు డ్యామేజ్ చేశానన్న వాదనతో. కానీ నష్టపరిహారం కడతాననే పాకిస్తాన్ బయల్దేరుతుంది తాతగార్ని డబ్బు అడగడానికి. అక్కడ తాతగారు ఎప్పుడో చనిపోయాడని తెలుస్తుంది. 

        విషయమేమిటంటే, కథ కోసం రామ్ సీతకి రాసిన ఉత్తరం ఆమె చేతికి రావాలి. రావాలంటే నష్టపరిహారం డబ్బుల కోసం తాత దగ్గరి కెళ్ళాలి. వెళ్తే తాత వీలునామాలో సీతకి ఉత్తర మందిస్తేనే ఆస్తి దక్కుతుందన్న షరతు తెలియాలి. దాంతో ఆమె నష్టపరిహారం డబ్బుల కోసం ఉత్తరం బాధ్యత తీసుకోక తప్పని పరిస్థితి ఏర్పాడాలి. ఇలా కథ కోసం లండన్ సంఘటన దగ్గర్నుంచీ పాత్ర తత్వాన్ని కిల్ చేస్తూ పోవడం ఏమైనా బాగుందా?

        అయితే రశ్మిక పాత్రకి ముగింపులో ఇచ్చిన ట్విస్టు బావుంది. ఇరవై ఏళ్ళ క్రితం ‘టెర్రరిస్టు క్యాంపు’ మీద రామ్ ఎటాక్ చేసినప్పుడు కాపాడిన బాలిక వహీదాయే తను అని తెలియడం. చాలా బలమైన కదిలించే సన్నివేశం. మొదట్నుంచీ పొగరు ప్రదర్శించడంలో రాణించిన రశ్మిక, ఇప్పుడు మెత్తబడే దగ్గర మార్పుని ప్రదర్శించడం కూడా బాగానే చేసింది. ఇలాటి కదిలించే సన్నివేశం ప్రేమ కథలో ఎక్కడా పైన చెప్పుకున్న కారణాలతో ఒక్కటీ లేకపోవడం విచారకరం.

        సీత కోసం, తర్వాత రామ్ కోసం అన్వేషణలో ప్రదేశాలు తిరిగే పాత్రగా రశ్మిక కథలో  సస్పెన్స్ ఏమీ పుట్టించదు - పైన చెప్పుకున్నట్టు క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్స్ లోపించడంతో. ఇరవై ఏళ్ళుగా ఎన్నో చేతులు మారివున్న ఆ ఉత్తరం కూడా సినిమా చివరి వరకూ నలగకుండా, మాయకుండా ఫ్రెష్ గా వుంటుంది. పోస్టల్ శాఖవాళ్ళు ఎప్పటి కప్పుడు కొత్త కవర్లు అచ్చేసి సప్లై చేస్తున్నట్టు. వాళ్ళకి సీతారాముల ప్రేమ మీద ఎంత భక్తో!

        అన్వేషణలో రశ్మిక వెంట వుండే పాత్రగా దర్శకుడు తరుణ్ భాస్కర్ ఫన్నీ క్యారక్టర్ గా వుంటే సినిమాలో ఫన్ లేని లోటుని తనైనా తీర్చగలిగే వాడు. బ్రిగేడియర్ గా సుమంత్ ది కీలక పాత్ర. చివర్లో రామ్ రాసిన ఉత్తరంలో తను చేసిన ద్రోహం ఎలాటిదో బయటపడ్డాక తను తీసుకునే నిర్ణయం ఒక షాకింగ్ ట్విస్టు. అయితే దీనికో అభ్యంతరముంది. రామ్ పాత్రని దెబ్బతీసే విషయం. చివర్లో చూద్దాం.

        ఇక సుమంత్ భార్యగా భూమికది స్వల్ప పాత్ర. తాతగా పాక్ బ్రిగేడియర్ పాత్రలో సచిన్ ఖెడేకర్ కన్పిస్తాడు. జర్నలిస్టుగా ప్రియదర్శి ఒక సీన్లో వచ్చిపోతాడు. మురళీ శర్మ సుబ్రహ్మణ్యంగా నూర్జహా ప్యాలెస్ లో వుంటాడు. ఇక సునీల్, వెన్నెల కిషోర్ కమెడియన్లు ఎలా వున్నారో పైన తెలుసుకుని జ్ఞాన సముపార్జన చేశాం.  

        పాటలు కాలానికి తగ్గట్టు వున్నాయి. గందరగోళం లేదు. కెమెరా వర్క్ కూడా విరివిగా విజువల్స్ వాడకంతో కళ్ళప్పగించి చూసేలా వుంది. రెండు కాలాల పీరియెడ్ ప్రొడక్షన్ విలువలూ భారీతనంతో పురాతన ఛాయలు ప్రదర్శిస్తూ వున్నాయి- ఒక్క ఉత్తరం విషయంలో తప్ప. అప్పటి ఇంకు కూడా ఎంత గట్టిదో, రెండు దశాబ్దాలైనా ఉత్తరం మీద రాసిన చిరునామా ఏమాత్రం చెక్కు చెదర లేదు. ఈ సినిమా ఓటీటీలో వచ్చినా ఉత్తరం పదిలం, పరమ పదిలం.

చివరికేమిటి?

    వైజయంతీ మూవీసే తీసిన ‘మహానటి’ (2018) కథన శైలినే తిరిగి దీనికీ వాడారు. ‘మహానటి’ లో హాలీవుడ్ ‘సిటిజెన్ కేన్’ (1941) కథన శైలిని తెచ్చుకుని వాడారు. ఇద్దరు జర్నలిస్టులు (సమంతా, విజయ్ దేవరకొండ) సావిత్రి జీవితం గురించి తెలుసుకునే పరిశోధన ప్రారంభించడంతో, మల్టీపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులుగా సావిత్రి జీవితం తెలుస్తూ వుంటుంది. ‘సీతారామం’ లో ఇద్దరు స్టూడెంట్లు (రశ్మిక, తరుణ్ భాస్కర్) సీతారాముల్ని అన్వేషించే క్రమంలో, వాళ్ళ ప్రేమ కథ మల్టీపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాకులుగా వస్తూంటుంది.

        ఈ మల్టీపుల్ ఫ్లాష్ బ్యాక్స్ తో ప్రేమ కథ ఖండ ఖండాలుగా వస్తూంటే, వాటిని జోడించుకుని చూపే విషయంపై పెద్దగా శ్రద్ధ పెట్టకపోవడంతో, ఎమోషనల్ కంటిన్యూటీకి అవరోధ మేర్పడింది. ప్రత్యక్ష కథలో రశ్మిక, తరుణ్ భాస్కర్ ల ట్రాక్ బాగా తగ్గించి వుంటే, పూర్వ కథగా వున్న ప్రేమ కథ, తక్కువ ఫ్లాష్ బ్యాకులతో, నిడివి పెరిగిన భాగాలతో ఎమోషనల్ త్రెడ్ నిర్వహణకి అనుకూలంగా వుండేది. 

అసలు పూర్వ కథలో చివర్లో తప్ప సరైన ఎమోషనే వర్కౌట్ కాలేదని పైన చెప్పుకున్నాం. రశ్మిక ట్రాక్ తీసేసి, ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఖండికలన్నీ ఒక చోట పేర్చి చూస్తే, ప్రేమ కథలో విషయ మెంతున్నదనేది తెలుస్తుంది. 

కాన్సెప్ట్ గొప్పదే, ఇందులో సందేహం లేదు. నిర్వహణ అంత పకడ్బందీగానూ వుండాలి. ముగింపులో బాధ పెట్టే విషయమైనా లోపభూయిష్టంగా వుండకుండా చూసుకోవాలి. చివర్లో సీత విప్పి చూసిన ఉత్తరంలో రామ్ ఏమని రాశాడు? తను, బ్రిగేడియర్ విష్ణు శర్మ (సుమంత్ పాత్ర) పాక్ ఖైదీలుగా వున్నప్పుడు, అధికారులు ఒకర్ని విడిచి పెడతామంటారు. ఎవరు ఇండియన్ ఆర్మీ బేస్ వివరాలు చెప్తే వారిని విడిచి పెడతామంటారు. రామ్ చెప్తే రామ్ వెళ్ళిపోయి సీతని కలుసుకోవచ్చు. కానీ అతను దేశ ద్రోహం చేయలేడు. విష్ణుశర్మ చెప్పేసి విడుదలై వెళ్ళిపోతాడు. రామ్ ఉరికంబమెక్కుతాడు. నిజానికి విష్ణుశర్మ కూడా ఆర్మీ బేస్ రహస్యాలు చెప్పేసి ఎక్కడికీ వెళ్ళలేడు. అక్కడే కాల్చి చంపే అవకాశముంటుంది.

         క్లయిమాక్స్ లో ఈ సెటప్ అంతా, డ్రామా అంతా  పైన ఆల్రెడీ చెప్పుకున్న యుద్ధ పరిస్థితుల నేపథ్యంలో వుండడానికి వీల్లేదు. రామ్ తను ప్రాణత్యాగం చేసి వెళ్ళిపోతే గొప్ప మనసున్న వాడవుతాడు. కానీ వెళ్తూ ఉత్తరంలో విష్ణు శర్మ గురించి రాయడమెందుకు? అప్పుడు తను చేసింది ప్రాణ త్యాగమవుతుందా, పగదీర్చుకోవడ మవుతుందా? తను గొప్పవాడవుతాడా, విష్ణు శర్మని చట్టానికి పట్టించాలన్న బుద్ధితో అల్పుడవుతాడా?

        ఉత్తరంలో నూర్జహా గురించి పేపర్ కటింగ్ పెట్టి నువ్వెవరో నాకు తెలుసని టీజ్ చేస్తాడు. తెలిసినప్పుడు ఉత్తరం మీద నూర్జహా అని రాయకుండా సీతామహాలక్ష్మి అని రాస్తే ఆ ఉత్తరం నూర్జహాకి ఎలా చేరేను? నూర్జహా అని అడ్రసు రాస్తే ఈ కథే వుండదనా?ఇలా రామ్ ఆడియెన్స్ ని కూడా చీట్ చేసి సినిమా హిట్ చేసుకున్నాడా? ఇలా అన్పించకూడదు. రైటింగ్ కి బోలెడు బడ్జెట్ వున్నప్పుడు క్వాలిటీ రైటింగ్ అవసరం. 

—సికిందర్

1189 : రైటర్స్ కార్నర్

                  ప్రసిద్ధ హాలీవుడ్ రచయిత డేవిడ్ కెప్ తెలియని వారు సినిమా రంగంలో వుండరు. ఈయన రాసిన తాజా మూవీ ‘కిమీ’ ఈ సంవత్సరమే విడుదలైంది. డేవిడ్ కెప్ సినిమాల లిస్టు చూస్తే- అపార్ట్ మెంట్ జీరో, టాయ్ సోల్జర్స్, జురాసిక్ పార్క్, మిషన్ ఇంపాసిబుల్, ది లాస్ట్ వరల్డ్- జురాసిక్ పార్క్, స్నేక్ ఐస్, స్పైడర్ మాన్, వార్ ఆఫ్ ది వరల్డ్స్, ది మమ్మీ వంటి 24 సినిమాలున్నాయి. దర్శకుడుగా ది ట్రిగ్గర్ ఎఫెక్ట్, సీక్రెట్ విండో, ఘోస్ట్ టౌన్, ప్రీమియం రష్ మొదలైన 8 వున్నాయి.

        ‘కిమీ’ ఒక టెక్నో థ్రిల్లర్. జోయ్ క్రావిట్జ్, ఏంజెలా పాత్రలో నటించింది. అగోరాఫోబియా (బహిరంగ ప్రదేశాలంటే భయం) తో బాధపడే యువతియైన ఏంజెలా ఒక కొత్త డిజిటల్ అసిస్టెంట్‌ని రూపొందించిన స్టార్టప్ కంపెనీలో పని చేస్తూంటుంది. ఈమె డ్యూటీ పొగుబడిన ఆడియో రికార్డింగ్‌లని క్లీన్ చేయడం. ఇలా ఒక రోజు ఒక రికార్డింగ్‌ వింటూ భయపడుతుంది. ఆ రికార్డింగ్ లో ఒకావిడ తన మీద జరుగుతున్న అఘాయిత్యాన్ని అరిచి చెబుతోంది...ఇప్పుడేం చేసింది ఏంజెలా? ఈ నేరానికి ‘ఇయర్ విట్నెస్’ అయిందా?...

        ఈ ఆసక్తికర టెక్నో థ్రిల్లర్ కి సుప్రసిద్ధ దర్శకుడు స్టీవెన్ సోడర్ బెర్గ్ దర్శకత్వం వహించాడు. ఈ మూవీ రచన గురించీ, ఇంకా తన రచనా వృత్తి గురించీ ఇటీవల సుదీర్ఘ ఇంటర్వూ ఇచ్చారు డేవిడ్. అనువదించిన ఈ ఇంటర్వ్యూ పాఠంలో ఆయన చెప్పిన విశేషాలు తెలుసుకుందాం...

‘కిమీ’ ని కోవిడ్ లాక్ డౌన్ సమయంలో రాసినట్టున్నారు?
దీని ఐడియా ముందు నుంచీ వుంది. 2020 లాక్ డౌన్ సమయంలో రాశాను. అప్పుడు అందరం ఇళ్ళ దగ్గర బందీలయ్యాం. ఈ నేపథ్యంలో ఎవరు అఘాయిత్యం చేసి వుంటారు? బయటి కెళ్ళడానికే భయపడే అగోరాఫోబిక్ క్యారక్టర్ హీరోయిన్ అని ముందే నిర్ణయించాను. క్యారక్టర్ ని బట్టే కథ పుట్టింది. ఇలాటి హీరోయినిప్పుడేం చెయ్యాలీ అనే  ఛాలెంజీ విసిరాను.

మరి ఎప్పుడు షూట్ చేశారు?

వెంటనే. దర్శకుడు సోడర్ బెర్గ్ తో ముప్ఫయ్యేళ్ళ తర్వాత చేస్తున్న సినిమా ఇది. స్క్రిప్టు మొదటి రెండు డ్రాఫ్టులు కూడా ఓకే చేశాడు. దీనికి ‘హెచ్ బీ ఓ - మాక్స్’ మంచి ప్లాట్ ఫామ్ అవుతుందని నిర్ణయించాం. ఆ సంస్థ కూడా స్క్రిప్టు కి వెంటనే ఓకే చెప్పింది.

మీరు రాసిన  స్క్రిప్ట్ అంత టైట్ గా వుందా?

అవుననుకుంటాను.  థ్రిల్లర్ కాబట్టి టైట్ గా వుండాల్సిందే. 108 పేజీలకి మించ నివ్వలేదు.  1940 ల నాటి థ్రిల్లర్స్ అంటే నాకిష్టం. ‘సారీ రాంగ్ నెంబర్’ వంటి థ్రిల్లర్స్ బాగా చూసే వాడ్ని. ఆ రోజుల్లో చప్పున ముగిసిపోయే థ్రిల్లర్స్ తీసేవారు. ‘సారీ రాంగ్ నంబర్’ 15 సార్లు చూసి వుంటాను. అలాగే నా థ్రిల్లర్ కూడా చప్పున ముగిసిపోవాలని కోరుకున్నాను. రాసే ప్రతీ స్క్రిప్టూ కొత్త అభ్యాసమే నాకు.

‘పానిక్ రూమ్’ రాసినప్పుడు తొలి డ్రాఫ్ట్ పై భాగాన ‘ఇది చప్పున ముగిసిపోయే టైట్ మూవీ’ అని రాశాను. చప్పున ముగిసిపోయే చిన్న సినిమాలు వరం లాంటివి అనుకుంటాను. టెన్షన్ ని పెంచుతున్నప్పుడు టైట్ గా వుంచి చప్పున ముగించాలి. ఏదైనా పని ప్రారంభిస్తే అది కాలం తెలియకుండా 92 నిమిషాల్లో  ముగిసిపోతే ఎంత ఆనందిస్తారు మీరు? ఇది ప్రపంచంలోకెల్లా గొప్ప అనుభూతి. నేను టరాంటినో తరహా విషయాంతర ప్రస్తావనల్ని(ఉన్నకథ లోంచి పక్కకెళ్ళడం) ఆస్వాదించ లేనని కాదు. అది వేరే రకం వినోదం. నేను థియేటర్‌లో సినిమా చూడాలనుకుంటే దాన్ని పాజ్ చేయలేను, సీన్స్ ని స్కిప్ చేయలేను. అలాటి అవసరం సినిమాలకి రాకూడ దనుకుంటాను నేను. అందుకనే  స్క్రిప్టు టైట్ గా వుండి చప్పున ముగిసి పోవాలని కోరుకుంటాను.

మీరు UCLA ఫిల్మ్ స్కూల్ పూర్తి చేశాక రాసిన మీ మొదటి స్క్రీన్ ప్లే ‘బ్యాడ్ ఇన్‌ ఫ్లూయెన్స్’ పిచింగ్ చేయడానికి ఎదుర్కొన్న ఇబ్బందులేమిటి?

చాలా వున్నాయి. ‘బ్యాడ్ ఇన్ ఫ్లూయెన్స్’ కంటే ముందు ‘అపార్ట్ మెంట్ జీరో’ రాశాను. అప్పటికి విదేశీ పంపిణీదారులకి ప్రాతినిధ్యం వహించే వ్యక్తికి ఇంటర్న్ గా పని చేస్తున్నాను. మేము విదేశీ వీడియో కంపెనీల ద్వారా విడుదల చేయడానికి అమెరికన్ బి గ్రేడ్ సినిమాలని కొనుగోలు చేసే వాళ్ళం. రాత్రిపూట స్క్రిప్టులు రాసేవాడ్ని. ఫ్రెండ్ మార్టిన్ తో కలిసి రాసే వాడ్ని. అతడి దగ్గర కథకి గొప్ప ఐడియా వుంది. దాన్ని కలిసి రాశాం. నా కంపెనీ బాస్ దీని విదేశీ హక్కులు విక్రయించడంలో మాకు సహాయం చేశాడు. అయితే మాకు డబ్బులేం రాలేదు. కానీ నేను ఫిల్మ్ స్కూల్ నుంచి బైటకొచ్చిన సంవత్సరం లోపే  ఇంకో సినిమా కోసం పని చేశాను.

‘బ్యాడ్ ఇన్‌ఫ్లూయెన్స్’ రాశాక, దాన్ని అమ్మి పెట్టగల ఏజెంట్ కోసం చూస్తున్నాను.  అప్పుడు అనుకోకుండా సీనియర్ స్క్రీన్ రైటర్ విలియం గోల్డ్ మాన్ రాసిన ‘అడ్వెంచర్స్ ఇన్ ది స్క్రీన్ ట్రేడ్‌’ పుస్తకం చదివి అందులోని సలహా పాటించాను. ‘మీకు తెలిసిన ప్రతి ఒక్కరికీ కాల్ చేయండి, వాళ్ళకి ఏజెంట్ ఎవరైనా తెలుసా అని  అడగండి’ అన్న గోల్డ్ మాన్ సలహా పాటించాను. దాంతో నాకు ముగ్గురు ఏజెంట్లు పరిచయమయ్యారు. ముగ్గురూ నా స్క్రిప్టు చదివారు. అందులో ఒకరు కాంట్రాక్టు పై సంతకం చేశారు.

 మీరు నిజంగా కష్టపడి పనిచేయడమే మీ విజయానికి ఒక కారణమని గతంలో మీరు చెప్పారు. మంచి స్క్రీన్‌ప్లేని రూపొందించడానికి ఎంత టైమ్ తీసుకోవాలో అంతా తీసుకోకపోతే రైటర్ ని తక్కువ అంచనా వేస్తారని మీరనుకుంటున్నారా?

స్క్రిప్టుని రీ రైటింగ్ చేసేప్పుడు ఇది ఎగ్జిక్యూటివ్ లకి తెలిసి పోతుందనుకుంటాను. చాలా మంది రచయితలు మొదటి లేదా రెండవ డ్రాఫ్ట్ ని దాటి వెళ్ళడానికి ఇష్టపడరని నేను భావిస్తున్నాను. కొన్నిసార్లు ఇతరులు ఏం సవరణలు కోరుతున్నారో వినడానికి కూడా ఇష్టపడరు. వినడాని కిష్టపడితే రచయిత చెప్పేదాంట్లో కూడా అర్ధం వుందని వాళ్ళూ రాజీపడే  అవకాశం వుంటుంది.

ఈ వృత్తిలో నిరాటంకంగా కొనసాగడానికి సృష్టించుకోవాల్సిన పరిస్థితు లేమిటంటారు?

ఈ వృత్తిలో ఏది ముఖ్యమని భావిస్తారో దాన్ని బట్టి వుంటుంది. ఈ వృత్తిని కొనసాగించు కునేందుకు ముందుగా ఏం కోరుకుంటున్నారో తెలియాలి. డబ్బా? పేరు ప్రతిష్టలా? ఆత్మసంతృప్తా? లేడీస్ ని ఆకట్టుకోవడమా? ఏది ముఖ్యమైనదో ముందు నిర్ణయించుకోవడం ముఖ్యం.

కాల గమనంలో మీ వృత్తి లక్ష్యాలు ఎలా మారాయి?

పెద్ద సినిమా చిన్న సినిమా అని చూడకుండా ఆనందం కోసమే పని చేశాను. ఆనందం కోసం పని చేయాలన్న నా వృత్తి లక్ష్యం మారలేదు. మనం రాసిన సినిమా మార్కెట్లో బాగాపోతే మరిన్ని ఆఫర్స్ వస్తాయి. అలా సక్సెస్ ఇచ్చినందుకు ఆనందంగా వుంటాం. ఆ ఆనందం మరింత బాగా పని చేసి ఇంకో సక్సెస్ ఇవ్వడానికి దోహదం చేస్తుంది. కనుక ఆనందం పొందడమే నా మారని లక్ష్యం. మిగిలినవి వాటికవే జరిగిపోతాయి.

సక్సెస్ నిజంగా మంచి ఆనందాన్నిస్తుంది. అయితే మంచి రివ్యూలు పొంది, ప్రేక్షకుల మెప్పు కూడా పొందితే అది మెరుగైన ఆనందమవుతుంది. ఒక్కోసారి ఇవి విలోమంగా పనిచేస్తాయి. మంచి రివ్యూలు పొందినంత మాత్రాన కొన్ని సినిమాలు సక్సెస్ కావు. ప్రేక్షకులు తిప్పికొడతారు. చెడ్డ రివ్యూలొచ్చిన సినిమాలు సక్సెస్ అవుతూంటాయి. ఒక్కోసారి మనం రాసిన చెడ్డ సినిమా కూడా సక్సెస్ అయినందుకూ ఆనందించక తప్పదు.

‘స్నేక్ ఐస్‌’ రైటింగ్ గురించి చెప్పండి.

దర్శకుడు బ్రియాన్ డి పల్మా నేనూ చాలా సంవత్సరాలుగా స్నేహితులుగా వున్నాం. ఇది మా కాంబినేషన్లో వచ్చిన మూడో సినిమా (మొదటి రెండు మిషన్ ఇంపాసిబుల్, కార్లితోటోస్ వే) ‘స్నేక్ ఐ’ ఐడియాతో రెండేళ్ళూ తర్జన భర్జన పడి ఫైనల్ చేశాం. స్క్రిప్ట్ చాలా వరకూ పూర్తయిందని మేము భావించే వరకూ ఫైనాన్సింగ్ కోసం ప్రయత్నించ లేదు. స్క్రిప్ట్ సమస్యల్ని ప్రైవేట్‌గా పరిష్కరించుకోవడం మేలని నేననుకుంటాను. ఎందుకంటే స్క్రిప్ట్ సమస్యల్ని పరిష్కరించడంలో సహాయపడటానికి చాలా మంది వ్యక్తులు వుంటారు. కానీ స్క్రిప్ట్ సమస్యలకి పరిష్కారం, ఉత్తమ స్క్రిప్ట్ లూ ఎల్లప్పుడూ గదిలో అతి తక్కువ మంది వ్యక్తుల నుంచే వస్తాయి.

రీరైటింగ్ చేస్తే కూడా ఇంతేనా? రీరైటింగ్ మీద ఎంత ఎక్కువ మంది పని చేస్తే అంత దిగజారుతుందా?

మరింత దిగజారి పోతుంది, లేదా రూపం మారిపోతుంది. స్క్రీన్ ప్లేలో స్టోరీ ఐడియా మూడవ లేదా నాల్గవ డ్రాఫ్టుకల్లా ఫలవంత మవుతుందని నేను నమ్ముతాను. ఇంకా బెటర్ మెంట్ కి పూనుకుంటే అది పరిధి దాటడ మవుతుంది. ఐడియా అభివృద్ధికి కూడా పరిమితి వుంటుంది. అదే పనిగా దాంతో ఆడుకో కూడదు.

‘మిషన్ ఇంపాసిబుల్’ కి మీరు రీ రైటింగ్ వర్క్ చేశారు కదా, అదెలా జరిగింది?

దర్శకుడు బ్రియాన్ డీ పల్మా రచయిత స్టీవ్ జలియన్ ఒక ట్రీట్మెంట్ పూర్తిచేశాక జలియన్ వేరే కమిట్ మెంట్ కి వెళ్ళిపోయారు. అప్పుడు నేను టేకప్  చేసి బ్రియాన్ తో కలిసి ట్రీట్మెంట్ రీ రైట్ చేశాను. ఐదారు డ్రాఫ్టులు రాశాక వెళ్ళిపోయి మళ్ళీ వచ్చేసరికి వేరే రచయితలు దానిమీద వర్క్ చేసి వెళ్ళారు. మళ్ళీ నేను కొన్ని వారాల పాటు రీ రైట్ చేశాను.  

‘మిషన్ ఇంపాసిబుల్’ తో మీ వర్కుకి, ‘జురాసిక్ పార్క్’ తో  మీ వర్క్ ఎలా భిన్నం?
‘మిషన్ ఇంపాసిబుల్’ రైటింగ్ ని ట్రీట్మెంట్ నుంచి చేపడితే, ‘జురాసిక్ పార్క్’ ని నవలని తీసుకుని ట్రీట్మెంట్ ప్రారంభించాను. ‘జురాసిక్ పార్క్’ అప్పటికే ప్రాచుర్యం పొందిన నవల, సిద్ధంగా వున్న కథ. ఇంకా కొత్తగా ఆలోచించాల్సింది లేదు. కనుక ఆ వర్క్ ని నేను అంతగా ఎంజాయ్ చేయలేదు. ‘మిషన్ ఇంపాసిబుల్’ దర్శకత్వం బ్రహ్మాండంగా వుంటుంది. కానీ కథని ఫాలో అవడానికి ప్రేక్షకులు ఇబ్బంది పడ్డారు. ఎక్కువ మంది రచయితలతో ఇదే జరుగుతుంది. వేర్వేరు రచయితలు రాసిన పేజీల్ని పేక ముక్కల్లా కలిపి ఉత్తమమైన ఫలితం పొంద గలమనుకుంటే ఇంతే జరుగుతుంది.

‘

మీరు మొదటి డ్రాఫ్ట్ రాయడానికి కూర్చున్నప్పుడు స్ట్రక్చర్ తో మీరెంత  స్పృహతో వుంటారు?  మీదగ్గర కేవలం ఐడియా మాత్రమే వున్నప్పుడు కొత్త స్క్రిప్టుకి స్టేజ్ వన్ నుంచి ఎలా అప్రోచ్ అవుతారు?

స్ట్రక్చర్ తో తీవ్ర స్పృహతోనే  వుంటాను. మొదట ఐడియా పొదిగే దశ. ఎంతకాలం పడితే అంత కాలం ఐడియాని పొదగ నిస్తాను. అది మొలకేసి నప్పుడు మనసులో ఓ మూల పడేసుకుంటాను. అప్పుడు రీసెర్చి మొదలెడతాను. రీసెర్చి దశలో పాత్రల్ని రూపొందించుకుంటాను. అంతా పూర్తయ్యాక, సీరియస్ గా కూర్చుని ఇండెక్స్ కార్డుల మీద ఔట్ లైన్ పని ప్రారంభిస్తాను.

సాధారణంగా సీన్ కార్డ్స్ వాడతాను. ‘పానిక్ రూమ్’ విషయంలో ఎప్పుడూ చేయని విధంగా నేరుగా ట్రీట్మెంట్ చేపట్టాను. ఇది ముప్ఫై పేజీలు వచ్చింది. ఇందులో కథ వచ్చేసింది. ఈ ట్రీట్మెంట్ తో స్క్రిప్ట్ రాశాను. ఇది నేను బాగా ఇష్టపడ్డ రచనా ప్రక్రియ. రెండేళ్ళుగా నలుగుతున్న ఐడియాని నేరుగా ట్రీట్మెంట్ రాసేశా. రెండు నెలలు ట్రీట్మెంట్ మీద వర్క్ చేసి, రెండు వారాల్లో స్క్రిప్టు రాశా. ఇది ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్. దీన్ని ఏడాదిన్నర పాటు రీ రైట్ చేశా.

ఇలాటి మూవీస్ కి ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్స్ ఫాస్టుగా రాసెయ్యా లనుకుంటాను. ఎందుకంటే ఫోకస్ కోల్పోయే ప్రమాదముంటుంది. ఈ కథ విషయంలో నాకు నేను చాలా ఈస్థటిక్ హద్దులు విధించుకున్నాను. కథంతా సింగిల్ లొకేషన్ లో పూర్తి చేయవచ్చేమో చూడాలనుకున్నాను. పైగా డైలాగుల్లేకుండా. ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్ లోనే సింగిల్ లొకేషన్ కంటెంట్ ని సాధించాను. ప్రారంభంలో న్యూయార్క్ వీధుల్లో కాస్త ఎక్స్ పొజిషన్ వుంటుంది. మళ్ళీ చివర్లో న్యూయార్క్ వీధుల్లో ముగింపు సీనుంటుంది. ఇవి తప్పించి 96% కథ సింగిల్ లొకేషన్లోనే. అయితే డైలాగుల్లేక పోవడం వెంటనే కృత్రిమంగా తోచింది. మొదటి ఇరవై  పేజీలు ఏదో వొక పాత్ర ఏదో వొకటి మాట్లాడకుండా వుంటే ముందుకెళ్ళ లేకపోయాను!

విజువల్ ఎఫెక్ట్స్ సినిమాలు హాలీవుడ్‌లో స్క్రీన్ రైటర్‌ ని తక్కువ గుర్తింపు గల పాత్రలోకి నెట్టివేస్తున్నాయని మీరు గతంలోనే చెప్పారు. ఈ ధోరణికి వ్యతిరేకంగా పోరాడటానికి రచయితలు ఏమి చేయగలరని మీరు అనుకుంటున్నారు?

రచయితలు వొరిజినల్ కంటెట్ సృష్టిలో ఎక్కువ ఆర్గానిక్ గా వుండాలి. టర్మినేటర్ 2, జురాసిక్ పార్క్ లు విడుదలైనప్పుడు అవి ‘జాజ్ సింగర్’ టెక్నో మ్యూజిక్ ఆల్బమ్ లా సంచలనం సృష్టించాయి. ప్రేక్షకుల్ని, మేకర్స్ నీ సమ్మోహనపర్చే సరికొత్త యుగపు సినిమాటిక్ టూల్ ని అవి మోసుకొచ్చాయి. ఈ టూల్ తో మొదట వచ్చిన సినిమాలన్నీ పోర్న్ లాంటివి.

పోర్న్ లాంటివా? అంటే మీ ఉద్దేశం?

ఏదైనా కొత్త సాంకేతికంతో మొదటి అప్లికేషన్ ఎల్లప్పుడూ అశ్లీలంగానే వుంటుంది. ఇంటర్నెట్‌లోని పోర్నో సైట్‌ల వంటిది. ఏదైనా కొత్తది వచ్చినప్పుడు, అది కొత్త ఆట బొమ్మ కాబట్టి దాని మొదటి అప్లికేషన్ ఎల్లప్పుడూ బేస్‌గా వుంటుంది. దాంతో నగరం పేలిపోయేలా చేయగలమో లేదో చూడాలన్పిస్తుంది. సుడిగాలుల్ని సృష్టించ గలమా? అగ్నిపర్వతాల్ని తయారు చేయగలమా? దాంతో ఈ విధమైన ఆకర్షణ వుంది కాబట్టి దాన్ని ప్రయత్నించడం సరే, ఆ చలనచిత్రాలు వాటి మార్గంలో సంతృప్తికరంగానే వుంటాయి. ఎందుకంటే, వీటిని డిజిటల్ ఎఫెక్ట్ ఇచ్చే కిక్ కోసం చూస్తారు. ఈ రకమైన టూల్ తో డీల్ చేస్తున్నప్పుడు ఇక సినిమాల్ని  రచయితల మాధ్యమం అని పిలవాల్సిన అవసరం లేదు. టెక్నీషియన్స్ మీడియం అవుతుంది. తెర మీద సాంకేతిక మాయాజాలంతో పోటీ పాడడానికి రచయిత దగ్గరుండే సాధనాలు చాలా పరిమితమైనవి.

హాలీవుడ్ మూవీ మేకింగ్ లో క్లాసిక్ మోడల్ అనేది గొప్ప బ్యాక్ స్టోరీతో, బ్రహ్మాండమైన కథా నేపథ్యంతో వుంటూ, పాత్రల మీద టైట్ ఫోకస్ పెట్టి రూపొందించడం కదా? ఇలాటి కథా సృష్టుల మీద కదా దృష్టి పెట్టాల్సింది రచయితలు?

అవును, అదొక మోడలే. ఆ మోడల్‌తో సినిమా రాయడం నేనూహించగలను. కానీ మరొక మోడల్ ఏమిటంటే, ఈ టెక్నాలజీ అనే కొత్త ఆట బొమ్మతో ఇంకా ఏ వికృత స్థాయికి సినిమాల్ని తీసుకుపోగలమో చూడాలనుకుంటున్నాం. ఇందులో మీరు చెప్పినవన్నీ వుంటాయి. బ్యాక్ స్టోరీ, బ్రహ్మాండమైన కథా నేపథ్యం, బలమైన పాత్రలూ అన్నీ వుంటాయి. అనుభూతి మాత్రం వుండదు, వినోదమే వుంటుంది. ఇది కూడా ఒక మోడలే చాలా ఎత్తుకు వెళ్ళి విరిగి పడే దాకా.

మీరు స్పెషల్ ఎఫెక్ట్స్ మూవీస్  రాయడంలో రచయితలు ప్రేక్షకుల్ని మరింత దృష్టిలో వుంచుకుని రాయాలని ఒకసారి చెప్పారు?

నేను చెప్పదలుచుకున్న విషయం ఏమిటంటే, మూవీస్ కి చాలా విభిన్నమైన నమూనాలు వున్నాయి. ప్రేక్షకులు వివిధ రకాల మూవీస్ ని వీక్షిస్తారు. విభిన్న రకాల మూవీస్ లో ఎప్పటికప్పుడు విభిన్న రకాల అనుభవాలని పొందాలని వెళతారు. ఇలాంటప్పుడు రచయితలు కథ చెప్పడం కోసం, కథా నిర్మాణం కోసం, ఒకే చట్రపు నమూనాని ప్రేక్షకుల మీద రుద్దితే, అది రచయితల పిడివాదంతో బాటు వెర్రితనంగానూ తోస్తుంది. ఇది ప్రేక్షకుల్ని దృష్టిలో వుంచుకుని రాయడం కాజాలదు.

కొన్నిసార్లు ప్రేక్షకులు ప్రచండ సుడిగాలి గ్రామాల్ని చుట్టి అతలాకుతలం చేయడాన్ని చూసేందుకు సినిమాల కెళ్తారు. అందులోని నటీ నటుల్ని పెద్దగా పట్టించుకోరు. ఎందుకంటే బయట ఎండ మండి పోతూంటే ఏర్ కండిషన్లో థియేటర్లో కూర్చుని కాసేపు సేద దీరాలి. ఇది కూడా ఒక రకమైన మూవీ మేకింగే. ఇందులో ఎవరికీ ఏ ఆస్కార్ అవార్డూ రాదు. ఎవరి జీవితాన్నీ మార్చేలా చేయదు. ఇవి కూడా సినిమాలే. ఆల్ఫ్రెడ్ హిచ్‌కాక్ మాటల్లో చెప్పాలంటే కేవలం సినిమాలు.

కొత్త రకం బి గ్రేడ్ సినిమాలు.

ఔను. బి గ్రేడ్ సినిమాలు తప్పు కాదు. చిన్నతనంలో మన చాలా మధుర జ్నాపకాలు బి గ్రేడ్ సినిమాల తోనే వుంటాయి. అయితే ఈ బి గ్రేడ్ మూవీస్ తో రియల్ డేంజర్ కూడా వుంది. సక్సెస్ కాని బి గ్రేడ్ మూవీస్ ని చూస్తే, వాటి మేకర్లు వాటిలోని మెటీరీయల్ కంటే తాము అధికులమని భావించుకుంటున్నట్టు కన్పిస్తుంది. లేదా మెటీరీయల్ ని ఎలివేట్ చేయబోతే అది ప్రతిఘటించినట్టు కన్పిస్తుంది. దీనికంటే ఆ అధమ స్థాయి మెటీరియల్లోనే పడి దొర్లడం మేలన్పిస్తుంది. ఇది కూడా పాపులర్ కళే. ఆస్కార్ వైల్డ్ అంటాడు- ఎవరైనా గొప్ప కళ కోసం ప్రయత్నించడం చాలా పనికిమాలిన పని చేస్తున్నారనడానికి ఖచ్చితమైన సంకేతమని!

స్క్రీన్ రైటర్‌లందరూ దర్శకులేననీ, లేదా కనీసం దర్శకులు కావాలనుకుంటున్న ఆశావహులనీ  మీరు చెప్పారు. కానీ చాలా మంది మంచి స్క్రీన్ రైటర్‌లు దర్శకత్వం వైపు అడుగులు వేసి తమని తాము తుద ముట్టించుకో లేదా?

కొందరు దర్శకత్వం చేశారు. కానీ దర్శకత్వం ప్రయత్నించి స్క్రీన్ రైటింగ్ కెరీర్‌ ని నాశనం చేసుకున్నారని నాకు తెలియదు. దర్శకత్వం వహించడం చాలా కష్టమైనది. అది పూర్తిగా వేరే జోన్. కొంతమంది స్క్రీన్ రైటర్లు దీన్ని బాగా నిర్వహిస్తారు, కొంత మంది నిర్వహించరు. మరి కొందరు ఫుల్ టైమ్ డైరెక్టర్లుగా బాగా చేస్తారు, కొందరు చేయరు. నా ఉద్దేశం  ఏమిటంటే- ఒక రైటర్ తాను రాసిన స్క్రిప్టుని మరొకరు దర్శకత్వం వహించడాన్ని చూడలేడు. తాను చేయగల్గిన దానికంటే బాగా చేసినప్పటికీ సంతృప్తి చెందడు. తనది నాసిరకం వెర్షన్‌ అయినా సరే దాన్నే ఇష్టపడతాడు. ఎందుకంటే ఆ ఇమేజి మనసులో ముద్రించుకుని వుంటుంది.

ఉదాహరణకు నా విషయమే తీసుకోండి-  ‘స్నేక్ ఐస్‌’ తో దర్శకుడు బ్రియాన్ డీ పల్మా నేనూ చాలా ఫ్రెండ్లీ పాయింటుకి చేరుకున్నాం. నేను సెట్ లో వుండడం మా ఇద్దరికీ ఇష్టం లేదని ఇద్దరమూ తెలుసుకున్నాం. ఇక నేను సెట్ లో వుండడం బాగా తగ్గించేశాను. స్క్రిప్ట్ సమస్య ఏదైనా వస్తే వెళ్ళేవాడిని, దాన్ని చర్చించి వచ్చేసే వాడ్ని. అతను సీన్ షూట్ చేస్తున్నప్పుడు నేను చూస్తే దటీజ్ రాంగ్ అన్పించేది. అతను నా కళ్ళతో సీనుని చూసేందుకు ప్రయత్నించి నెర్వస్ అయ్యేవాడు. నేనక్కడ లేకపోతే ఇద్దరికీ టెన్షన్ వుండేది కాదు. రచయిత వేరొకరు పూర్తిగా పునర్నిర్వచించబోయే దాన్ని రాసి అందిస్తాడు. అతను స్క్రీన్ ప్లే కే రచయిత, సినిమాకి కాదు. స్క్రీన్‌ప్లే అనేది సగం పూర్తయిన పని, మిగతా పని దర్శకుడు పూర్తి చేయడానికి ప్రతిపాదన. స్క్రీన్‌ప్లేలని ఆనందం కోసం చదువుతారని అనుకోను. టార్చర్ పెట్టుకోవడానికి చదువుతారు. కాబట్టి ఇది నిజంగా ఒక కళారూపం కాదు, కళారూపంలో భాగం.

మీరు 1996లో ‘ది ట్రిగ్గర్ ఎఫెక్ట్’ తో దర్శకుడుగా మారారు. ఆ స్క్రిప్టు అంతగా ప్రేరేపించిందా?

అది నా చాలా పర్సనల్ స్క్రిప్టు. నా మొదటి సినిమాని నేను ఒక్కసారి మాత్రమే బాగా తీయగలను. తీయకపోతే రెండోది తీయలేను. నా వృత్తిని నేను దీన్ని క్రమబద్ధీకరించగల సమయం ఆసన్నమైందని ఇది చేపట్టాను.

స్క్రిప్ట్ రాసేటప్పుడు, మీరు మీ సమయాన్ని ఎంత స్టయిల్‌ పై,  ఎంత సన్నివేశపు కంటెంట్‌ పై వెచ్చిస్తారు? ఓ చదవగలిగే చిత్తుప్రతి తయారయ్యే వరకూ?

రైటింగ్ అంతా కంటెంట్ గురించే. స్టయిల్ అనేది ఆ కంటెంట్ ని వ్యక్తీకరించే మార్గం మాత్రమే. నేను మీతో మాట్లాడే విధంగానే మాట్లాడతాను. కొన్ని అభివ్యక్తుల్ని, కొన్ని జోక్స్ నీ ఉపయోగిస్తాను. కొన్ని చోట్ల తడబడతాను. ఇలా వాచికంగా నన్ను నేను అభివ్యక్తీ కరించుకుంటాను. ఇదే నా స్క్రిప్టుల్లో స్టయిల్ గా వ్యక్తమవుతుంది.

సన్నివేశపు కంటెంట్‌కి సరిపోయే రచనా శైలిని ఉపయోగించడానికి ప్రయత్నిస్తాను. కాబట్టి అది యాక్షన్ సన్నివేశమైతే, దాన్ని ఆపుతూ వరుసగా నాలుగు ఐదు-వాక్యాల పేరాగ్రాఫ్‌లతో యాక్షన్ని రాయకుండా వుంటే, అది యాక్షన్ లాగా చదువుకోవడానికి వీలుంటుంది. స్క్రీన్ ప్లేలు చాలా అన్నేచురల్ గా వుంటాయి. అవి చదవడం చాలా కష్టం. బుర్ర తిరుగుడుగా వుంటాయి. అర్ధమయ్యేలా రాయడానికి చేయవలసిందంతా చేయాలి. చాలా శ్రమతో కూడుకున్నది, కఠినమైనది.

చాలా మంది రచయితలు తమ స్క్రిప్టుల్లో స్వగతాన్ని అతిగా ఉపయోగిస్తున్నారు. అవి ఎప్పుడు వుండాలో, ఎప్పుడు కూడదో  నిర్ణయించడంలో మీరుపయోగించే నియమాలు ఏమైనా వున్నాయా?

స్వగతం పాత్ర తనలో తాను మాట్లాడుకునేదిగా కాకుండా ప్రేక్షకుల్ని ఉద్దేశించి వుంటే ప్రేక్షకులు సీన్లో ఇన్వాల్వ్ అవుతారు. ఉదాహరణకి, ‘స్నేక్ ఐ’ ప్రారంభ సీనులో హీరో డ్రగ్ డీలర్ ని వెంటాడుతూంటాడు. అప్పుడు పారిపోతున్న డ్రగ్ డీలర్ ‘వీడు పోలీసా?’ అంటాడు. ఇది ప్రేక్షకుల్ని అడుగుతున్నట్టు వుంటుంది. స్వగతం అనే డివైస్ కిది మేలైన ప్రక్రియ అనుకుంటాను. ప్రేక్షకులతో మాట్లాడే ఈ పోస్ట్ మోడర్న్ స్వగతం దృశ్యాన్ని ఎలివేట్ చేస్తుంది. ‘వీడు పోలీసా?’ అని అనుకున్నప్పుడు, హీరో పోలీసే అని ఇప్పుడే ప్రేక్షకులకి తెలిస్తే, సీను ఇంకా చైతన్య వంతమవుతుంది.

మీ కథలు ఒకదానికొకటి భిన్నంగా వుంటున్నాయి. మీరు వివిధ జానర్స్ ని ప్రయత్నించా లనుకుంటున్నారా?

అవును! నేను ఇప్పుడు ఎక్కువగా స్పెక్స్ (స్పెక్యులేటివ్ స్క్రీన్ ప్లే - ఎప్పుడైనా అమ్ముడు పోవచ్చని రాసి పెట్టుకోవడం) రాస్తున్నాను. దీంతో వివిధ జానర్స్ రాస్తూ వుండడం వల్ల మూసలోంచి బయటికొచ్చే మంచి జరుగుతుంది. హాలీవుడ్ లో ఒక రచయిత రాసే దానికి భిన్నమైన ఆఫర్ ఇవ్వరు. రాస్తున్నటువంటిదే ఇంకోటి ఇస్తారు. కాబట్టి ఈ మూసలోంచి బయటపడాలంటే సొంతంగా భిన్నమైనవి రాసుకోవడం చేయాలి.

దర్శకత్వం రచయితగా మీపై ఎలాటి ప్రభావం చూపింది? సెట్స్ పై మీరు దర్శకత్వం వహిస్తూంటే ‘ఎవరు ఇది రాసింది?’ అని ఎప్పుడైనా అన్పించిందా?

అన్పించింది... దర్శకత్వం చేసే వేడిలో వున్నప్పుడు కొన్ని ఎందుకు రాశామో, ఎందుకు నిర్ణయించామో మర్చిపోవడం సులభం.  కానీ రచయిత దర్శకత్వం వహిస్తే జరిగే మంచి ఏమిటంటే విషయాల్ని విజువల్ గా చెప్పడం ఎంత ముఖ్యమో తెలుస్తుంది. భాషతో చెప్పడం కన్నా బొమ్మతో చెప్పడం పది రెట్లు మెరుగ్గా వుంటుందని తెలుస్తుంది. ఏదైనా సెటప్ దృశ్యమానంగానె  వుండాలి. ఒక ముఖ్యమైన సెటప్ తప్పనిసరిగా విజువల్ కాంపోనెంట్‌ ని కలిగి ఉండాలి.

గొప్ప స్క్రీన్‌ప్లే లేకుండా గొప్ప సినిమా సాధ్యమేనా?

ఎలా సాధ్యమో నాకు తెలీదు. తరచుగా రివ్యూవర్లు వాళ్ళేం చూస్తున్నారో వాళ్ళకి తెలియకుండా రివ్యూలు రాసేస్తూంటారు. ఈ దర్శకుడు, నటీనటులు బాగా కష్ట పడి బ్యాడ్ గా వున్న స్క్రిప్టుని అధిగమించారు - అని రాస్తూంటారు. కమాన్! వాళ్ళు అంత బాగా కష్టపడిన విషయాలు స్క్రిప్టులోనే వుంటాయి! వాళ్ళు పేలవంగా చేస్తే ఆ స్క్రిప్టు పేలవంగానే వుండొచ్చు. క్లాసిక్ సినిమాని తీసుకుంటే - ‘ఈటీ’ ని చూద్దాం. స్టీవెన్ స్పీల్‌బర్గ్ టాప్ లో, శిఖరాగ్రంలో వున్న కాలమది. రచయిత్రి మెలిస్సా మాథిస్ కూడా టాప్ లోనే వుంది. ఆ ఐడియాతో తానే అద్భుతంగా స్క్రీన్ ప్లే రాసింది. సంగీత దర్శకుడు జాన్ విలియం కూడా టాప్ లో వున్నాడు. ఆ కథలోంచి విడదీయ రాని స్వరాలు కూర్చాడు. ఛాయాగ్రాహకుడూ స్పెషల్ ఎఫెక్ట్స్ నిపుణులూ మాంచి పీక్ లో వున్నారు. బాల నటుడు కూడా. ప్రతీఒక్కరూ పీక్ లో వుండి  ‘ఈటీ’ అనే అద్భుత క్లాసిక్ నివ్వగలిగారు. ఎవరైనా గొప్ప స్క్రీన్ ప్లే నుంచే స్ఫూర్తి పొందుతారు, తమ శక్తిని ధారబోయడానికి ఉద్యుక్తులవుతారు.  

——ఏజెన్సీస్