షార్ట్ రివ్యూ!

స్క్రీన్ ప్లే - దర్శకత్వం : వంశీ పైడిపల్లి

తారాగణం : నాగార్జున అక్కినేని, కార్తీ, తమన్నా, ప్రకాష్ రాజ్,
ఊర్వశి, జయసుధ, అలీ, తనికెళ్ళ తదితరులు
మాటలు : అబ్బూరి రవి, సంగీతం : గోపీ సుందర్, ఛాయగ్రహణం : పి ఎస్ వినోద్
బ్యానర్: పివిపి సినిమా , నిర్మాత : ప్రసాద్ వి. పొట్లూరి
విడుదల : 25 మార్చి, 2016
***

       తన కెరీర్ సెకండ్ ఇన్నింగ్స్ లో ప్రయోగాత్మక సినిమాలతో దూసుకెళ్తున్న నాగార్జున అక్కినేని ‘ఊపిరి’ తో మరో మెట్టు పైకెక్కి హ్యాట్ ట్రిక్ సాధించారు. సరీగ్గా కెరీర్ ప్రారంభంలో కూడా కొత్త దర్శకులకి, పరభాషా దర్శకులకీ  అవకాశమిస్తూ శివ, గీతాంజలి, ద్రోహి లాంటి డిఫరెంట్ సినిమాలతో ప్రయోగాలు చేసిన చరిత్రే పునరావృతం చేస్తున్నారు. అప్పుడూ ఇప్పుడూ విజయాలే సాధిస్తున్నారు. నాగార్జున ట్రేడ్ మార్క్ ఇప్పుడు విలక్షణ సినిమా అయ్యాక ఆయనకి యూత్ లో ఫాలోయింగ్ అనూహ్యంగా విపరీతంగా పెరగడం గమనార్హం. ఎందుకని? ఆయనేం స్టెప్పులేసి, ఫైట్లు చేసీ  అలరించే ప్రయత్నం చేయడం లేదే? ఇది ఆలోచించాల్సిన విషయం. ‘ఊపిరి’ లోనైతే పూర్తిగా చైర్ కే బందీ అయిపోయి కూర్చున్నా ఆయన్ని అభిమానించడానికి ఇదేం ప్రతిబంధకం కాలేదు.

        నాగార్జున- తమిళ స్టార్ కార్తీ- టాప్ హీరోయిన్ తమన్నాలతో ‘ఊపిరి’ ఒక జాయ్ రైడ్. ‘మనం’, ‘సోగ్గాడే చిన్ని నాయనా’ లాంటి ఎంటర్ టైనర్స్ తో  పాలిష్ చేసిన కామెడీని, కథల్నీ ఇచ్చిన నాగార్జున,  మరోసారి ఇదే ట్రేడ్ మార్క్ వినోదానికి కట్టుబడ్డం, దీన్ని సరీగ్గా అర్ధం జేసుకుని దర్శకుడు వంశీ పైడిపల్లి నీటుగా తెరకెక్కించడం ‘ఊపిరి’ కి ఊపిరిపోశాయి.
తెలుగు, తమిళ స్టార్స్ ఓకే సినిమాలో కలిసి నటించిన సందర్భం ఇటీవలి కాలంలో ఎప్పుడూ లేదు. ఇప్పుడు నాగార్జున- కార్తీల కాంబినేషన్ ఆ లోటు తీరుస్తోంది. అయితే ఈ సినిమా పూర్తిగా అనుకున్న లక్ష్యాన్ని నేరవేర్చుకుందా అన్న ప్రశ్న సహజంగానే తలెత్తు తుంది- ఎందుకంటే ఇదొక ఫ్రెంచి సినిమాకి రీమేక్ అంటూ చాలా ప్రచారం జరిగింది కాబట్టి.  మరి ఈ రిమేక్ కి ఎంతవరకు న్యాయం చేశారో చూద్దాం..

కథ 
        దొంగతనాలు మరిగిన శీను ( కార్తీ) పెరోల్ మీద జైలు నుంచి విడుదల అవుతాడు. ఈ పెరోల్ కాలంలో సమాజంలో సత్ప్రవర్తనతో మంచి  పేరు తెచ్చుకుంటే శిక్షా కాలం తగ్గుతుందని లాయర్ (అలీ) చెప్పి,   అనాధాశ్రమంలో, వృద్ధాశ్రమంలో సేవలు చేయడానికి తీసికెళ్ళి విఫలమై, ఒక రిచ్ మాన్ విక్రమాదిత్య దగ్గరికి పంపిస్తాడు. విక్రమ్ ఒక పారా గ్లైడింగ్ ఈవెంట్ లో ప్రమాదంపాలై శరీరం చలనం కోల్పోయి వీల్ చైర్ కి బందీ అయిపోతాడు. అతడికి  శీను సేవలు చెయ్యాలన్నమాట. అక్కడే విక్రమ్  సెక్రెటరీ కీర్తి ( తమన్నా ) వుంటుంది. ఈమెని చూసిన మొదటి క్షణంలోనే మనసు పారేసుకుంటాడు. సున్నితంగా డీల్ చేయాల్సిన  విక్రమ్ తో తన ధోరణిలో రఫ్ గా ప్రవర్తించడంతో ప్రారంభమవుతుంది ఇద్దరి మధ్యా ఒడిదుడుకుల అనుబంధం. ఈ అనుబంధం ఎక్కడికి దారి తీసిందీ, ఈ  పరస్పర పరిచయంలో  భిన్న ధృవాలైన ఇద్దరూ జీవితంలో ఏం నేర్చున్నారూ- అన్నది మిగతా  కథ.

 ఎలా వుంది కథ 
        యూనివర్శల్ బ్రదర్ హుడ్. సౌభాతృత్వం. దీనికి అంతస్తులు అడ్డురావన్న సార్వజనీన అంశంతో కూడుకుని వుంది. ఇద్దరు మగాళ్ళ మధ్య ఇదొక  బ్రోమాన్స్ కావొచ్చు, మేల్ బాండింగ్ కావొచ్చు- ఏమైనా అది పోగొట్టుకున్న చోటే వెతుక్కోవాలన్న కామన్సెన్స్ ని ఉద్బోధిస్తూ క్లాస్- మాస్ వర్గాలందరికీ సూటిగా తాకే విధంగా వుంది.

ఎవరెలా చేశారు 
        నిస్సందేహంగా నాగార్జున ఈ పాత్రకి భిక్ష పెట్టారు. ఎవరూ సాహసించలేని ఇలాటి పాత్రకి తను భిక్ష పెడితేనే ప్రేక్షకుల ముందు కొచ్చింది. ఇలా ముందు కొచ్చాక నిరా శపర్చలేదు. ఎందుకంటే ఇది చైర్ లో కూర్చుని తన దురదృష్టానికి ఏడుస్తూ వుండే తెలుగు మార్కు (బకరా) పాత్ర కాదు. పైపెచ్చు అలా తనమీద జాలి పడుతూ పలకరించే వాళ్ళతో విసిపోయాడు. అందుకే ఏ జాలీ దయా వంటి మనవ గుణాలు ఏమాత్రం లేని శీనుని పెట్టుకున్నాడు. ఎమోషన్స్ ని సున్నితంగా ప్రదర్శించడం, ఓ చిరున్నవ్వుతో కష్టాల్లో వున్న వాళ్ళ సమస్యలు తీర్చేయ్యడం, ఈ రెండు యాంగిల్స్ లో సాగే పాత్ర  నాగార్జున మెచ్యూరిటీకి పరీక్షే. ఒక గుర్తుండి పోయే అభినయ కౌశలంతో  ఇక్కడ నాగార్జునని చూస్తాం.

        అలాగే కార్తీ. ఇతడి వేషాలు ఎంత నవ్విస్తాయో, విశ్వాసం అంత ఆలోచింప జేస్తుంది. పక్కా మాస్ పాత్ర. వచ్చి స్వర్గ సుఖాల్లో పడ్డాడు నాగార్జున బంగళాలో. పైగా అక్కడే అందమైన అమ్మాయి తమన్నా. ఈమె  కూడా నీటుగా  తన పాత్రని పోషించుకొచ్చింది. ఇక నాగార్జున ఫ్రెండ్ గా ప్రకాష్ రాజ్ పాత్రతో శీను పెయింటింగ్ ఎపిసోడ్ కామెడీకి, ప్రకాష్ రాజ్ సెన్సాఫ్ హ్యూమర్ థియేటర్లు దద్దరిల్లేలా వుంది. 

        మిగతా మైనర్ పాత్రల్లో కార్తీ తల్లిగా జయసుధ, నాగార్జున ఆయాగా ఊర్వశి తదితరులు కన్పిస్తారు.

        దర్శకుడు వంశీ పైడిపల్లి గురించి చెప్పుకోవాలంటే అతడి దర్శకత్వ శైలి ఈసారి బాగా మెరుగుపడి ఉన్నతంగా వుంది. ఎక్కడా చీప్ సీన్లు, చీప్ నటనా, ఇంకే చీప్ విషయాలూ వచ్చి చొరబడకుండా చాలా జాగ్రత్త తీసుకున్నాడు. బహుశా ఫ్రెంచి మూవీ ప్రభావం ఇది. విదేశీ సినిమాల్లోంచి దర్శకులు సంస్కారవంతమైన దర్శకత్వాన్ని కూడా నేర్చుకుంటే సినిమాల క్వాలిటీ చాలా మెరుగుపడుతుంది. వంశీ గతంలో తీసినవి రొటీన్ రొడ్డ  దర్శకత్వాల తెలుగు సినిమాలు. నాగార్జున సౌజన్యంతో ప్రస్తుత సినిమాతో పాలీషు పట్టిన మరో  ‘మనం’ విక్రం కుమార్ లా తను మెరిసినప్పుడు ఈ మెరుపుని ఇంకా ముందు సినిమాల్లో కూడా ప్రదర్శిస్తారని ఆశిద్దాం. 

        అబ్బూరిరవి పొడిపొడి సంభాషణలు కొన్ని సందర్భాల్లో చాలా బలంగా వున్నాయి. ‘మనిషి వెళ్ళిన చోటల్లా మనసు వెళ్ళదు...’ అనే డైలాగుకి ప్రతి వొక్కరూ ఒక్క క్షణం ఆగి ఆలోచనలో పడతారు. 

        సంగీతం పాటలూ కథానుసారం నడిచిపోయాయి తప్ప పెద్దగా చెప్పుకునేది లేదు. పి ఎస్ వినోద్ ఛాయాగ్రహణం ఉన్నత ప్రమాణాలతో వుంది. అలాగే నిర్మాత పొట్లూరి ప్రసాద్ ఎంత ప్రొడక్షన్ విలువలు చాలా చాలా రిచ్ గా వున్నాయి. 

చివరి కేమిటి
        కేవలం నాగార్జున దయాదాక్షిణ్యాల వల్ల మరో సారి తెలుగు సినిమా పరువుప్రతిష్టలు నిలబెట్టుకుంది. ఫ్రెంచి సినిమా ‘ఇన్ టచబుల్స్’ కి ఇది రీమేక్. కొట్టొచ్చినట్టు ఈ సినిమాలో కన్పించేది ఏమిటంటే హాలీవుడ్ సినిమా కథల స్ట్రక్చర్ అంటూ లేకపోవడం. ప్రధానంగా ఒక సమస్య దానితో పోరాటం, పాత్రకి లక్ష్యం వగైరా టూల్స్ లేకపోవడం. ఫ్రెంచి సినిమా అంటే వరల్డ్ సినిమానే కాబట్టి, ఆర్ట్ సినిమా సరళిలో వుండే వరల్డ్ సినిమాలు కామన్ కమర్షియల్ సినిమాల కథా కథనాలతో వుండవు. అదే ఇందులో కన్పిస్తుంది. ఇది రెండు పాత్రల ప్రయాణం, ఇకంతే. ఇందులో బలమేమిటంటే, ఆ ఇద్దరి మధ్యా ఆసక్తికరమైన కెమిస్ట్రీ.

        అయితే తెలుగులోకి వచ్చేసరికి సెకండాఫ్ లో విషాదం, మెలోడ్రామాల డోసు ఎక్కువైంది. అంత కథ వున్నా ‘మనం’ చూసికూడా మనం హాయిగా బయటి కొస్తాం, కానీ ‘ఊపిరి’ చూశాక బరువెక్కిన హృదయాలతో భారంగా బయటికొస్తాం. ఇలా జరిగి వుండాల్సింది కాదు. సినిమా అంతా అక్కడక్కడా కదిలిస్తూ ఎంత ఫన్నీగా నడుస్తుందో, చివరి పదిహేను నిమిషాల పైగా అంత  విషాదంతో ఒకటే హెవీగా సాగి గంభీరంగా ముగిస్తుంది. దీంతో హాయిగా నవ్వుకుంటూ బయటికి రావాల్సిన వాళ్ళం, బరువెక్కిన గుండెలతో అదోలా బయటికొస్తాం. ఇది అవసరం లేదు. కార్తీకి అనవసరంగా సబ్ ప్లాట్ లో కుటుంబ కథ పెట్టడం వల్ల ఈ పరిస్థితి తలెత్తింది. ఆ ‘అంతులేని కథ’ సినిమా టైపు కుటుంబ కష్టాలు తీసేస్తే అరగంట సినిమా నిడివి తగ్గి- నాగార్జున, కార్తీల మధ్య హేపీ నోట్ తో హాయిగా ముగిసేది. ఒరిజినల్లో ఇలాగే వుంది మరి...

-సికిందర్
http://cinemabazaar.in

షార్ట్ రివ్యూ!

దర్శకత్వం : అని కన్నెగంటి
తారాగణం : సందీప్ కిషన్, అనీషా ఆంబ్రోస్‌, బాబీ సింహా,  పోసాని కృష్ణమురళి, బ్రహ్మాజీ, కాశీ విశ్వనాధ్‌, ప్రవీణ్‌, మధునందన్‌ తదితరులు
కథ, కథనం : ఆల్ఫోన్స్‌ పుతిరేన్‌,  సంగీతం : సాయికార్తీక్‌, ఛాయాగ్రహణం : బి. రాజశేఖర్‌
బ్యానర్ : ఏకే ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్స్‌ ఇండియా ప్రై.లి.
నిర్మాతలు : సుధాకర్‌ చెరుకూరి, కిషోర్‌ గరికపాటి, అజయ్‌ సుంకర
విడుదల : 23 మార్చి, 2016
***

        తెలుగులో ఈతరం దర్శకులు కూడా సొంత ప్రతిభే  లేనట్టు రీమేకులకి తమ కష్టాన్ని కుదించు కోవడం / అలవాటు చేసుకోవడం మొదటి తప్పయితే, ఇలాగైనా సత్తా చూపి  విజయం సాధించాలన్న  నేర్పు కనబర్చకపోవడం రెండో తప్పు. గతవారం ‘తుంటరి’ పేరుతో రీమేక్ చేసిన తమిళ హిట్ కి ఓ యువదర్శకుడు ఎంత న్యాయం చేయగలిగాడో, అసలు రీమేకే  చేయకూడని తమిళ - మలయాళ రెండు భాషాల్లో హిట్టయిందని చెప్పుకుంటున్న ఇంకో సినిమాని ‘రన్’ పేరుతో  రీమేక్ చేసి ఈవారం అంతే దురన్యాయం చేశాడు ‘అని కన్నెగంటి’ అనే మరో యువదర్శకుడు. కొత్తగా టైటిల్ నే పెట్టుకోలేనప్పుడు రీమేక్ అనే వడ్డించిన విస్తరి కూడా అనవసరమే. అయితే ఈ ప్రయత్నంలో అసలు ట్రాజడీ ఏమిటంటే, ఇది రీమేక్ చేయకూడని ఇండీ ఫిలిం అని తెలుసుకో లేకపోవడమే!

       రెండో తరం హీరోలతో అప్పటి దర్శకులు- పరుచూరి బ్రదర్స్ రాస్తున్నంతా కాలమూ హీరోయిజాల్ని నిలబెట్టారు. మూడోతరం హీరోలతో తరం మారిన అనేకమంది దర్శకులు స్క్రీన్ ప్లే పట్ల- పాత్ర చిత్రణల పట్లా కనీస ప్రాథమిక నియమాలే తెలీక, ఈ హీరోలని చాలా  నష్టపర్చారు. ఇప్పుడు సందీప్ కిషన్ లాంటి నాల్గో తరం హీరోల కెరీర్స్ తోనూ కొత్తగా వస్తున్న ఈతరం దర్శకులూ ఆడుకుంటున్నారు, ఏది తీయవచ్చో, ఏది తీయకూడదో తెలీక!  లేకపోతే సందీప్ కిషన్ వెళ్లి వెళ్లి ఒక ఇండీ ఫిలింలో నటించడమేమిటి!

        నిర్మాణ సంస్థల దేముంది, ఫాంలో వున్న హీరో దగ్గర దర్శకుడు కథ ఓకే చేయించుకుని వచ్చేస్తే అన్నీ ఓకేగానే కన్పిస్తాయి. ఇంకే మార్కెట్ సరళులతో పనిలేదు. ఏకే ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్స్‌ ఇండియా ప్రై.లి.వారికి కూడా మనం మార్కెట్ కి ఏమిస్తున్నామన్నది కాకుండా,  ఎవరితో ఇస్తున్నామనేదే ముఖ్యమనీ భావించుకోవాల్సి వస్తోంది.

కథ
        సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ సంజయ్ అలియాస్ సంజు ( సందీప్ కిషన్) పని చేస్తున్న అమెరికన్ కంపెనీ మూతబడ్డంతో రోడ్డున పడతాడు. అక్క పెళ్లికి కి కట్నం తాలూకు ఇంకో లక్ష బావకి బాకీ ఉంటాడు. ఆ వొత్తిడి పెరిగి వడ్డీ రాజా (బాబీ సింహా) దగ్గర అప్పు చేస్తాడు. దీనికి ఒక మిత్రుడు (ప్రవీణ్) హామీగా ఉంటాడు. మూడు నెలలు గడువు. వడ్డీ రాజా ఒక లోన్ షార్క్. పెట్టిన గడువుకి గంటలస్యమైనా ఇంట్లో ఆడవాళ్ళని బందీలుగా పెట్టుకుంటాడు. ఇది వీలుగాక పోతే తన్ని వసూలు చేసుకుంటాడు. అదీ కుదరకపోతే చంపి పారేస్తాడు.

        ఆ రోజు రానే వస్తుంది సంజుకి. ఈ మూడు నెలలూ అప్పు కట్టలేక పోయాడు. ఇప్పుడు హామీవున్న మిత్రుడికే ప్రాబ్లం.  మరో వైపు చిన్నప్పట్నుంచీ ప్రేమించుకుంటున్న అమూల్య (అనీషా ఆంబ్రోస్‌ ) తో సమస్య వుంది. ఆమె తండ్రి పెళ్లికి ఒప్పుకోవడం లేదు. దీంతో ఇద్దరూ లేచిపోవాలనుకుంటారు ఇదే రోజు. ఓ చోట ఆమెని వెయిట్ చేయమని చెప్పి, తను డబ్బు ప్రయత్నాలు ప్రారంభిస్తాడు.  ఎలాగో ఆ మిత్రుడే లక్ష ఇచ్చి ఆదుకుంటాడు. ఆ డబ్బుతో వడ్డీ రాజా దగ్గరికి వెళ్తూంటే దొంగ కొట్టేస్తాడు. అటు వెయిట్ చేస్తున్న ఇంకో దొంగ అమూల్య గొలుసు కొట్టేస్తాడు. ఇటు డబ్బు పోగొట్టుకున్న సంజూ ఇరకాటంలో పడతాడు. అటు అమూల్య తండ్రి సంజు మీద కిడ్నాప్ కేసు పెడతాడు. ఇటు వడ్డీ రాజ పెట్టిన గడువు సాయంత్రం ఐదు కల్లా సంజు లక్ష సంపాదించాలి. ఇదీ విషయం. ఈ గడువు కల్లా సంజయ్ డబ్బు సమస్య, ప్రేమ సమస్య ఎలా తీరాయన్నదే మిగతా కథ.

ఎలా వుంది కథ
            ‘స్వామీ రారా’ తెలుగులో రోడ్ మూవీస్ కి ఒక ఒరవడిని సృష్టించడంతో, ఇదే దారిలో ‘రన్ రాజా రన్’, ‘ఎక్స్ ప్రెస్ రాజా’, ‘భలే మంచి రోజు’, ‘కృష్ణగాడి వీర ప్రేమగాథ’  అనేవి వస్తున్నాయి. అదేపనిగా వస్తూంటే చూడ్డం కష్టమే. ‘రన్’ కూడా వచ్చింది, ఒక రోజులో ముగిసే  కథతో. ఇక్కడ మిగతా వాటికీ దీనికీ ఒక స్పష్టమైన  తేడా వుంది. అదేమిటో  చెప్పమంటే టాలీవుడ్ లో ఒకరిద్దరు కూడా చెప్పగల్గడం మహా కష్టమే.

        ‘రన్’ ని రోడ్ మూవీ అనీ, థ్రిల్లర్ అనీ ఇంకేదో అనీ ఈజీగా  చెప్పేయవచ్చు. గానీ మూలంలో ఇది ఇండీ ఫిలిం కి రీమేక్. ట్రాజడీ ఏమిటంటే, తెలిసి ఎవ్వరూ ఇండీ ఫిలింని రిమేక్ చెయ్యరు!

        ఒక దర్శకుడు ముచ్చటపడి తను రాసుకునే  సొంత డైరీ లాంటిది ‘ఇండీ ఫిలిం’ అనే ఇండిపెండెంట్ ఫిలిం. ఇండిపెండెంట్ అనడంలోనే అర్ధమవుతోంది-  స్ట్రక్చర్, క్యారక్టరైజేషన్స్ వంటి ఏ సినిమా నియమావళికీ తను బద్ధుడు కాదనీ, ‘నా సినిమా నా ఇష్టం’ అనే ఆవేశంతో తీసి పడేస్తాడనీ. హిందీలో ఇది నిత్య కార్యక్రమమైపోయింది. కనుక ఇండీ ఫిలిమ్స్ ని మామూలు కమర్షియల్ సినిమాల దృష్టితో చూడరు, చూస్తే  ఎంజాయ్ చేయలేరు. అలాగే జ్ఞానమున్న ఏ రివ్యూ రైటరూ వీటిమీద విరుచుకుపడడు. దీన్ని దీనిలాగే చూడ్డానికి తిప్పలు పడి మైండ్ సెట్ ని మార్చుకుంటాడు. 

        ఇక్కడ సోది అనుకోకుంటే మరి కొన్ని చెప్పుకోవాలి. షార్ట్ ఫిలింని పొడిగిస్తే ఇండీ ఫిలిం( అసలు ఫిలిం ఎక్కడుందిప్పుడు అంతా డిజిటలే! ఫిలిం ఉన్నంత కాలం ఆ ఖర్చుకి, ప్రాసెసింగ్ కీ  జడిసి ఇండీ ఫిలిం అనే పైత్యం పుట్టలేదు- డిజిటల్ రాగానే అడ్డమైన కోరికలూ పుట్టుకొస్తున్నాయి).  మల్టీప్లెక్సుల పుణ్యమాని కమర్షియల్ సినిమాల నుంచి కొద్దిగా పక్కకు జరిగి, క్రాసోవర్ (కమర్షియల్ + ఆర్టు) సినిమాలనేవి ఒక విప్లవం బాలీవుడ్ వరకూ. డిజిటల్ విప్లవంతో క్రాసోవర్స్ నుంచి ఇంకా ముందుకుసాగి వేషం కడుతున్నవే ఇండీ ఫిలిమ్స్.

        ఒకటి గమనిస్తే,  ఆల్ఫోన్స్‌ పుతిరేన్‌ అనే షార్ట్ ఫిలిం మేకర్  మూడేళ్ళ క్రితం తొలిసారిగా సినిమాకి సంకల్పించి, ఏకకాలంలో తమిళ - మలయాళ ద్విభాషా చిత్రంగా ‘నేరమ్’ (అంటే ‘కాలం’)  అనే ఇండీ ఫిలిం తీశాడు. బడ్జెట్ కేవలం కోటిన్నర, ద్విభాషా చిత్రం కాబట్టి. ఒక భాషలోనే తీస్తే ఇండీ ఫిలిమ్స్ ని చాలా తక్కువ ఖర్చుతో తీస్తారు. ఈ రెండు భాషల్లో  18 కోట్లు వసూలు చేసింది.

        చెన్నై లోని మండవిల్లీ లో తను గడిపిన రోజులనాటి అందమైన సొంత డైరీలాంటి సంగతుల్ని అదే మండవిల్లీ నేటివిటీలో తన ఫీలింగ్స్ తో తను ఇండీ ఫిలింగా తీసుకున్నాడు. తమిళ, మళయాళ ప్రేక్షకులకి నచ్చింది. దీన్ని తనే హిందీలో రీమేక్ చేయాలనుకుంటున్నాడు. 

        ఇండీ ఫిలిమ్స్ ని ఒరిజినల్ దర్శకుడు అదే ఎఫెక్ట్ తో సక్సెస్ ఫుల్ గా రీమేక్ చేసుకోగలడు. అందుకే తమిళ మలయాళ భాషల్లో హిట్టయింది. 

        ఇదే దర్శకుడు ‘ప్రేమమ్’ అని మరో  హిట్ తీశాడు. దీన్ని ఇండీ ఫిలిమ్స్ నుంచి పక్కకు జరిగి, పూర్తి  వినోదాత్మకమైన క్రాసోవర్ గా తీశాడు. దీన్నే తెలుగులో రీమేక్ చేస్తున్న సంగతి తెలిసిందే. 

        ఐతే ‘నేరమ్’ ని  గతేడాది ‘టైం బారా వెయిట్’ అంటూ మరాఠీలో రీమేక్  చేశాడు రాహుల్ భటంకర్ అని వేరే కొత్తదర్శకుడు. ఇతను  పాల్పడిన దుశ్చర్య  ఏమిటంటే, ఆ ఒరిజినల్ ఇండీ ఫిలింలో వున్న బోరునంతా తీసేసి,  వేగంగా పరుగెత్తే పక్కా థ్రిల్లర్ గా తీశాడు. హిట్టయ్యింది.

         తెలుగు దర్శకుడు ఇలాటి దుశ్చర్య కైనా పాల్పడకుండా,  ఒరిజినల్ స్క్రీన్ ప్లేని చెడగొట్టకుండా పూర్తి నిబద్ధతతో తీశామని చెప్పుకున్నాడు (షాట్లు కూడా ఒరిజినల్లో వున్నవే కదా). అసలా ఒరిజినల్ స్క్రీన్ ప్లే కమర్షియల్ సినిమాకోసం రాసిందేనా!

ఎవరెలా చేశారు
        గత మూడేళ్ళుగా ఎనిమిది సినిమాల్లో నటిస్తున్నా మళ్ళీ ఒక్క  హిట్ కూడా దక్కని నాల్గో తరం యంగ్ హీరో సందీప్ కిషన్ కి, మూడో తరం హీరోల కష్టాలే ఎదురవుతున్నాయి మ్యాటర్ కొరవడిన తన తరం దర్శకులతో కూడా! 

        ఇప్పటి హీరోల దురదృష్టమేమిటంటే,  అప్పటి హీరోలు అప్పటి దర్శకుల చేతుల్లో సేఫ్ గా వున్నట్టు,  ఇప్పటి దర్శకుల చేతుల్లో ఇప్పటి హీరోలు సేఫ్ గా వుండలేక పోతున్నారు.

        మిగతా మేకింగ్ విషయాలు పక్కన పెట్టి, అసలు యాక్టివ్ (కమర్షియల్ సినిమా)  – పాసివ్ ( ఆర్ట్ సినిమా) పాత్రల తేడాల గురించి  మూడో తరం  హీరోలతో చాలామంది దర్శకులకి వున్న  అజ్ఞానాన్నే, ఇప్పుడు నాల్గో తరం హీరోలతో యువతరం దర్శకులూ కొనసాగిస్తున్నారు.

        నాల్గో తరం హీరోల ఇంకో దురదృష్టం ఏమిటంటే- వీళ్ళు వివిధ స్కూల్స్ లో యాక్టింగ్ కోర్సులు నేర్చుకుంటారు. కానీ యాక్టింగ్ స్కూల్స్ కి తాము తయారు చేస్తున్న హీరోలు ఎందుకు విఫలమవుతున్నారో తెలుసుకోవాలన్న పరిశీలన లేదు. వుంటే విధిగా నటనలో భాగంగా యాక్టివ్- పాసివ్ (బకరా) పాత్రల తేడాల గురించి కూడా నేర్పి జాగ్రత్త చెప్తారు. 

        ఇంకా ఈ పాసివ్ డైరెక్టర్ల బ్రిగేడ్ నుంచి విముక్తి ఎప్పుడు? తెలుగు సినిమాల్ని భ్రష్టు పట్టిస్తూ దశాబ్దంన్నర కూడా దాటిపోయింది. నాల్గో తరం హీరోలు కూడా బకరాలుగా బలిపీఠం  ఎక్కుతున్నారు.

         సందీప్ కిషన్ కి తాను  పోషిస్తున్నది బకరా పాత్ర అనీ ఎలా తెలియాలి? ఇండీఫిలిమ్స్ లో అన్నీ బకరాలే వుంటాయి. లేకపోతే  విలన్ అనే వాడు పూర్తి స్థాయిలో సందీప్ కిషన్ చేతిలో చావల్సింది పోయి, ఎక్కడో ఆటో గుద్దుకుని ఛస్తే- వాడు చావాల్సింది నా చేతిలో కదా అనిపించలేదా సందీప్ కి?

        హీరోయిన్ తో మొదటి అరగంట లోపే – ఆ తర్వాత కన్పించకుండా పోయిన హీరోయిన్ విలన్ కారు డిక్కీలోనే బకరాలా వుండిపోయి- క్లయిమాక్స్ కూడా అయిపోయాక డిక్కీలోంచి తంతూంటేగానీ, ఆమె గుర్తుకు రాకపోతే- ఇదేమిటి హీరోయిన్ తో నాకు రోమాన్స్ ఏదీ? పాటలేవీ అని అడగాలన్పించలేదా?

        పోయిన డబ్బుకోసమో, హీరోయిన్ కోసమో ప్రయత్నించకుండా,  ఎప్పుడు బడితే అప్పుడు దార్లో మెట్ల మీదా, ఫుట్ పాత్ ల మీదా కూర్చుని, దేశం గురించి మనోజ్ కుమార్ బాధ పడిపోతున్నట్టు,  ఏడ్పు మోహంతో అలా శూన్యంలోకి చూస్తూంటే-  ఇదేమిటి, నేను యాక్షన్లో కొచ్చి కనీసం టైటిల్ ధర్మం కొద్దీ  లేచి వురకాలి కదా - అని అడగాలన్పించలేదా?

        నేనేం చేయకుండానే నా సమస్యలెలా సాల్వ్ అయిపోతాయి-  అదేదో “It was the best of times, it was the worst of times...”అని రాస్తూ చార్లెస్ డికెన్స్ మహా నవల ప్రారంభించినట్టు, ‘మంచి కాలం, చెడు కాలం’  అంటూ  సినిమా ప్రారంభిస్తూ ప్రతిపాదించిన కాన్సెప్ట్ ప్రకారం- నాకు చెడు కాలం దాపురించి డబ్బులుపోతే, మళ్ళీ మంచి కాలం కోసం  నేనేమీ చెయ్యకుండా, దానికదే వచ్చేస్తుందా మంచి కాలం? కలియుగం యాక్షన్లో వుంటే మాటలతో పని జరుగుతుందా? కర్మలతో విధిని ఓడించవచ్చని తెలిశాకా, నా చేతులు కట్టేసి మెట్ల మీద బకరాలా కూర్చోబెట్టేసి మంచి కాలం వస్తుందంటారా- అని నిలదీయాలన్పించలేదా?

        ఇలావున్న కథ కమర్షియల్ కాదని అనుమానమే  రాలేదా?

చివరికేమిటి?

        గంభీరంగా చెప్పుకోవడాన్ని ఇంకా కంటిన్యూ చేస్తే, చిట్టడివి లాంటిది క్రియేటివ్ లోకం. ఇందులో దారులు కనుక్కోవడం ఎవరి తరంగాదు, జీవిత కాలం సరిపోదు. దారులు అనేకం ఉంటాయన్న స్పృహ అయినా వుండాలి. కాక, ఈ చిట్టడివిని దాటించే దారి ఒక్కటే అనీ, అది మాకు తెలిసిన కమర్షియల్ దారేననీ అనుకుంటే మాత్రం దారి తప్పిపోక తప్పదు. కమర్షియల్ సినిమా ఒక్కటే, సమాంతర సినిమాలెన్నో జాతులు. ఆర్ట్ సినిమాల మీదుగా, అవాంట్ గార్డ్, ఫిలిం నాయిర్, మ్యాజిక్ రియలిజం...ఇలా జాతోపజాతులుగా విస్తరిస్తూ వచ్చి, క్రాసోవర్ ని కూడా దాటేసి ఇండీ ఫిలిమ్స్ దగ్గర వుంది ప్రస్తుతం. క్రియేటివ్ లోకమనే చిట్టడివిని దాటించే ఇంకెన్ని దారులున్నాయో, ఎప్పుడెప్పుడు ఏవేవి బయట పడతాయో ఎవరికీ తెలీదు...వీటన్నిటినీ కమర్షియల్లో కుదెయ్యొచ్చని  ఆశపడి కుక్కర్ లో కుక్కి వండే ప్రతయ్నం చేస్తే మాత్రం పేలిపోతుందా కుక్కర్!

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in/

 

సాంకేతికం

సీన్ - 1 : పుణె 

    చేతిలో సిగరెట్ పట్టుకుని డైలాగ్స్ కొడుతున్నాడు విలన్. హీరో విసిరిన కత్తి వేటుకి ఆ సిగరెట్ ఎగిరి వెళ్లి పెట్రోల్ ట్యాంకర్ దగ్గర పడింది. అంతే, ఆ ట్యాంకర్ తో బాటు అక్కడున్న ఇతర వాహనాలు టపటపా పేలిపోయి పైకేగిరాయి. ఆకాశమంతా భగ్గున అగ్నిగోళాలు!  

సీన్ -2 : హిమాచల్ ప్రదేశ్ 
     శత్రువుల్ని చావదన్ని గుడారాల్లోకి విసిరేశాడు హీరో. హీరోయిన్ తో కలిసి నడుచుకుంటూ పోతున్నాడు. ఉన్నట్టుండి ఆగి, ఆ గుడారాల మీదికి  రాకెట్ లాంచర్ ప్రయోగించాడు. ఒక్కసారి లేచిన మంటలకి గుడారాలు భస్మీపటలమై మాడి మసయ్యారు శత్రువులు.

          పేలుళ్లు లేదా బ్లాస్టింగ్స్ అన్నవి తప్పనిసరి యాక్షన్ ఎపిసోడ్స్ అయ్యాయి సినిమాల్లో. పేలుళ్లు లేని ఫైటింగ్ సీన్ అంటే బ్యాంగ్ వుండని ఇంటర్వెల్ లాంటిదన్న మాట. ఒక కళ అనే కంటే కూడా ఈ పేలుళ్ళ ప్రక్రియని సైన్స్ అనాలి. కళలు పతనమవుతాయోమే గానీ సైన్స్ చెక్కుచెదరదు. పై రెండు యాక్షన్ సీన్లూ ‘ఖలేజా’, ‘పరమవీర చక్ర’ ల్లోనివి. వీటి సైన్స్ వెనుక హస్తం ఎస్. రామకొండది. ఏ ప్రేలుడుకైనా పెట్రోలే మూలాధారం. లక్ష్యాన్ని భస్మీపటలం చేసే ఇంధనం పెట్రోలే. ఒక కణితిలో పెట్రోలు నింపి, దానికి వైరింగ్ ఇచ్చి, ఆ వైరింగ్ ని స్విచ్ బోర్డుకి అనుసంధానించి, మళ్ళీ కణితి దగ్గర క్రాకర్స్ (టపాసులు) ఏర్పాటు చేసి- స్విచ్చి నొక్కితే క్రాకర్స్ లో స్పార్క్ పుట్టి, ఆ నిప్పురవ్వతో పెట్రోలు కణితి పేలిపోవడం!

          మరి ఈ పేలుడుతోనే టాటా సుమోలు ఉవ్వెత్తున పైకెగిరి పడతాయా అంటే  - నో - ఇది మరింకో సైన్స్. ఈ ప్రాసెస్ పేరు క్యానన్ బ్లాస్టింగ్. దీని టెక్నీషియన్లు వేరే ( క్యానన్ బ్లాస్టర్స్  మోహన్- కృష్ణ ల గురించి గతంలో చెప్పుకున్నాం).

     ఇలాటి సందర్భాల్లో రామకొండ క్యానన్ బ్లాస్టర్స్ తో కలిసి పనిచేస్తారు. వాహనాల కింద తను పెట్రో బాంబు పేల్చిన క్షణాన్నే, క్యానన్ బ్లాస్టర్స్ నైట్రోజన్ ట్యాంకుల్ని పేల్చేస్తారు. అప్పుడు పైకి లేచి ఆకాశంలోకి దూసుకుపోతాయి టాటా సుమోలు.

          ఇంకొన్ని సీన్లలో హీరోనో, విలనో అద్దాన్ని బద్దలు కొట్టుకుని అవతలికి దూసుకు పోతూంటాడు. దీని టెక్నిక్ చెప్పమని  రామకొండతో అంటే,  ‘మరేం లేదండీ, షుగర్ గ్లాస్ వాడతాం. అడుగున క్రాకర్స్ ఏర్పాటు చేసి స్విచ్ బోర్డుకు కలుపుకుంటాం. ఆ ఆర్టిస్టు అద్దానికి తగులుతున్న క్షణంలోనే స్విచ్చి నొక్కి అద్దాన్ని పగుల గొట్టేస్తాం. అప్పుడు ఆర్టిస్టు సేఫ్ గా  అవతలికి దాటేస్తాడు’  అన్నారు రామకొండ. క్షణం అనేది ఇక్కడ చాలా కీలకం. ఏమాత్రం ఒక్క క్షణం అటు ఇటైనా ఆర్టిస్టుకి ప్రమాదం తప్పదన్నారు. అయితే తన  సమర్ధత వల్ల  అలాటి ప్రమాదాలు ఇంతవరకూ జరగలేదు.

          రామకొండ కెరీర్ కూడా తండ్రి లాగే చిరంజీవితో ప్రారంభమైంది. ఈయన తండ్రి గారు సీనియర్ యాక్షన్ స్పెషల్ ఎఫెక్ట్స్ టెక్నీషియన్ సాదిరెడ్డి రామారావు గురించి కూడా గతంలో చెప్పుకున్నాం. రామకొండ ‘కొదమసింహం’ (1990) కి స్టిల్ ఫోటోగ్రాఫర్ గా మొదలై, చివరికొచ్చేసరికి, అప్పట్లో సౌత్ లో యాక్షన్ స్పెషల్ ఎఫెక్ట్స్ నిపుణుడుగా పేర్గాంచిన  ఏకనాథ్ కి అసిస్టెంట్ గా చేరిపోయి, ఆ ‘కొదమ సింహం’ తోనే బ్లాస్టింగ్స్ మొదలెట్టేశారు.

          తర్వాత ఏకనాథ్ కి హైదరాబాద్ ఇన్చార్జిగా వచ్చేసి, బాలకృష్ణ నటించిన ‘బొబ్బిలి సింహం’ తో ఆపరేటర్ గా మారారు. అదిమొదలు దాదాపు ప్రతీ భారీ బడ్జెట్ సినిమాకీ పనిచేస్తూ వస్తున్నారు.

          అన్ని రకాల బ్లాస్టింగ్సే  కాకుండా గన్ షాట్స్ కీ పని చేసే ఈయన్ని, మరి బాంబు పేలుడు తర్వాత దృశ్యాల సృష్టి ఎలా అని అడిగితే, ‘అక్కడంతా గొడ్డు మాంసం పడేస్తామండి. ప్రేగులు సహా. రక్తం కూడా చల్లుతాం. గొడ్డు గుండెకాయ కూడా పడేసి దాంట్లోకి గాలిని పంప్  చేస్తూ అది కొట్టుకుంటున్న ఎఫెక్ట్స్ తీసుకొస్తాం’ అని బీభత్సంగా చెప్పుకొచ్చారు.  ఇలా ఫిజిక్స్, కెమిస్ట్రీ కాకుండా బయాలజీలో కూడా తన చేతి వాటం చూపిస్తున్నారు.

          ఇంకా సోడా గ్యాస్ బ్లాస్టింగ్ గురించీ చెప్పారు. దీన్ని డ్రై ఐస్ బ్లాస్టింగ్ అని కూడా అంటారట. దేవతా లోకం వుంటుంది. ఆ లోకం నేల భాగమంతా పొగ మంచు కమ్మేసి వుంటుంది. ఇందుకు సోడా గ్యాస్ ని మరిగే నీటితో కలిపి వదుల్తామన్నారు. ఈ  ‘పొగ మంచు’  ఇరవై సెకన్ల పాటే వుంటుంది. అందుకని నిరంతరాయంగా సోడా గ్యాస్ ని వదులుతూనే వుంటామన్నారు.

       కత్తి పోరాటాల్లోనూ, గదలు ఢీ కొన్నప్పుడూ మెరిసే మెరుపుల ఎఫెక్ట్ పాజిటివ్, నెగెటివ్ బ్యాటరీ కనెక్షన్లు ఇవ్వడం ద్వారా సాధిస్తామని వివరించారు. ‘పాటల చిత్రీకరణలో కురిసే పూలవాన కూడా మా టాలెంటే నండీ’  అన్నారు. అంటే బోటనీ కూడా నన్నమాట. పాటల్లో సిందూరం బ్లాస్టింగ్ కూడా వుంటుంది. ఈ గ్లామర్ ప్రక్రియలతో కళా దర్శకుడికి ఏ సంబంధమూ లేదు. ఈ గ్లామర్ ప్రక్రియలు, ఇంకా ఇందాకా చెప్పుకున్న గద, కత్తి యుద్ధాల్లో  మెరిసే మెరుపులూ, ఎంత  గ్రాఫిక్స్ తోనూ సాధ్య పడవన్నారు. భారీ పేలుళ్ళని గ్రాఫిక్స్ తో సృష్టించినా, ఆ తేడా తెలిసిపోతుందన్నారు. గ్రాఫిక్స్ తో  మెరుపులూ మంటలూ వగైరా చాలా పేలవంగా వస్తాయన్నారు.

          ప్రకృతి సూత్రాలతో నడిచే సైన్సే  వేరు. సాంకేతిక ప్రావీణ్యం పెంపొందే కొద్దీ కళలు చవకబారుగా ఉంటాయని ఏనాడో కొడవటిగంటి కుటుంబ రావు గారు రాసి పెట్టారు. ఈ దోషం రామకొండకి అంటదు. ఎందుకంటే ఆయనది కళ  కాదు, సైన్సు!

-సికిందర్
( ఆంధ్రజ్యోతి -2011)

నాటి సినిమా!

        ‘అంకుశం’ నిరంకుశంగా ఫార్ములా మీద ఖడ్గ మెత్తితే ఏమవుతుంది? ‘భారత్ బంద్’ అవుతుంది!

          ‘ఈ సృష్టిలో ఏదైనా మనం సృష్టించామా? ఆకు మనది కాదు, పోక మనది కాదు, సున్నం మనది కాదు... ఈ మూడూ కలిపికట్టి నోరు పండించడమే మన పని!’ అని  కాస్టూమ్స్ కృష్ణ విసిరే  డైలాగుని  –
          ‘పాట మనది కాదు, ఫైటు మనది కాదు, ఆట మనది కాదు...ఈ మూడూ కలిపికొట్టి తెలుగు సినిమాని బాగా మట్టి కరిపించవచ్చు!’  గా మార్చుకుంటే  డైనమిక్ కొటేషన్ అవుతుంది.
        

        స్టామినా అనేది టాలీవుడ్ ప్రింట్ మీడియాకి చాలా ఇష్టమైన పదం. తెలుగు సినిమా దాని వైఖరి మార్చుకుంటే నిజమైన ‘స్టామినా’ ఏమిటో  బయటపడుతుందేమో. వాపు ‘స్టామినా’ అన్పించుకోదు. విటమిన్ బిళ్ళలు పౌష్టికాహారం లోపం తలెత్తాక అవసరపడే సప్లిమెంట్స్. బిళ్ళలతో బలుపు రాదు. తెలుగు సినిమాల సాంప్రదాయ కథా కథనాల పౌష్టికాహారాన్ని వదిలేసుకుని, బిల్డప్పుడు, డాన్సులు, మాస్ ఫైట్లు, టెక్నికల్ హంగులూ, తాటాకు బ్యాంగులూ వగైరా ఫార్ములా విటమిన్లు వాడినంత కాలం, తెలుగు సినిమా  బాక్సాఫీసు బలిమికి బలుసాకు లేదు.

        మొదట కోడి రామకృష్ణ అనే హైడ్రామా హాలికుడు తీసిన అంకుశమే అన్ని ఫార్ములా నమ్మకాల్నీ బద్దలు కొట్టింది. పచ్చి కథే తప్ప ఇంకే కృత్రిమ హంగుల్నీ ఖాతరు చేయని ఒక బలమైన, ఆరోగ్యవంతమైన అచ్చ తెలుగు సినిమాగా బాక్సాఫీసుని బద్దలు కొట్టాక, తిరిగి దాని కొనసాగింపుగా అన్నట్టు, ‘భారత్ బంద్’ మరో అడుగు ముందు కేసిన  డేరింగ్ కమర్షియల్ ప్రయోగాత్మకం అయింది. 

            డైలాగ్ నంబర్ టూ- ‘పార్టీని బట్టి సున్నం రాస్తే, అదే సర్దుకుంటుంది’  అంటూ, మూస ఫార్ములా ప్రేమికులైన  ప్రేక్షకులకి ‘భారత్ బంద్’ ఓ మాంచి విరుగుడు డోసే ఇచ్చింది. ఈ సినిమా తీసి కోడి రామకృష్ణ  ‘ఆకులో సున్నం ఎక్కువ రాశానంటా డేమిటీ...మన చేతిలో తేడా రాదే?’  అన్న డైలాగ్ నంబర్ త్రీ ప్రకారం, ఈ ప్రయోగాత్మక సృష్టితో తనే డైలమాలో పడిన పరిస్థితీ లేదు.

        ఆకు లాంటి సినిమాలో సున్నం లాంటి కథ ..ఎంతో కథ.. రాసి రాసి, కథలోంచి కథానికలు, సన్నివేశాల్లోంచి సన్నివేశాలు, డైలాగుల్లోంచి సన్నివేశాలు, చర్యల్లోంచి ప్రతి చర్యలూ... ఒకే  టెంపో, స్పీడ్, థ్రిల్... ఎన్నెన్నో పాత్రలు, వాటన్నిటి మీదా అతిసూక్ష్మ దృష్టితో వాటి వాటి ప్రణాళికా బద్ధమైన ఆశయ సిద్ధికి ప్రయాణాలూ, అవి పడిపోకుండా, డీలా పడిపోకుండా, అనుక్షణం వేడిని పుట్టించడం, సినిమా ‘స్టామినా’ సంగతి ని మరువకూడదని , దాని అతి ముఖ్యమైన కథాంగమైన టైం అండ్ టెన్షన్ థియరీని  పక్కాగా అమలుపర్చడం!

        నేటి ఒక సినీ – టీవీ రచయిత అంటాడు : ప్రకృతిలో వుండే ఎలిమెంట్సే, వాటి నిష్పత్తుల్లో కథల్లోనూ  వుంటాయని. మరైతే  ప్రకృతిలో ఆ పంచభూతాలనే ఎలిమెంట్స్  కల్లోలం కూడా సృష్టిస్తాయి కదా అంటే, ఆ కల్లోలం సర్దుబాటు కోసమే నంటాడు. దట్సిట్! కాబట్టి ఇక్కడ కల్లోలం గురించే! భూమ్మీద డెబ్బై  శాతంగా చలనశీలంగా వున్న జలమే, సినిమాల్లో కన్పించే కథనమైతే, దీంతో ఏం చేస్తున్నామన్నదే బర్నింగ్ టాపిక్ అవ్వాలి! దీంతో కోడి రామకృష్ణ సృష్టించే కల్లోలం, తదనంతరం చేసే సర్దుబాటూ, చిట్ట చివరికి చేకూర్చే యథా పూర్వ స్థితీ, అతడి అందెవేసిన సృజనాత్మక కళావ్యక్తికి  నిదర్శనాలవుతాయి! ఎక్కడా ఈ ప్రకృతి విలయంలో ఆటవిడుపుగానైనా ఓ ఈల పాట సత్కాలక్షేపమే వుండదు. ఈ సినిమాలో ఎంటర్ టైన్మెంట్ ఏదీ అన్న వాడు నవ్వులపాలవుతాడు. పంచదారలో కూడా తీపిని వెతకడమేనా! ఈ కోడి క్రియేషన్ లో ఎలాటి ప్రేమాయణాలు, డ్యూయెట్లు, స్టెప్పులూ, విలన్లతో వ్యాంప్ డాన్సులూ, ఇంకే కామెడీ ట్రాకులూ, ప్రేక్షకజనం చీప్ టేస్టుని సంతృప్తపర్చే  ద్వంద్వార్ధాల డైలాగులూ కనపడవు. ఇలా వున్నాక ఇదొక  ‘ప్రయోగాత్మక కమర్షియల్’ కాకపోతే ఇంకేమిటి? దీని ఫలితాలు బ్రహ్మరధం పట్టి అందించారు ప్రేక్షకులే!

        తెర వెనుక పనిచేసుకునే ప్రొడక్షన్ సిబ్బంది విలక్షణ నటనలతో ఆర్టిస్టులుగా తెర మీద మెరవడం 1990 లో ఒకసారి, 1991 లో మరింకో సారీ సంచలనాత్మకంగా జరిగాయి. ఆ ఇద్దరు పుణ్యజీవులు నిర్మాత ఎ. పుండరీ కాక్షయ్య, కాస్ట్యూమ్స్ కృష్ణ.  ‘నీ జీవితం మీద నా కసహ్యమేస్తోంది!’ అంటూ మర్డర్లు చేసి పారేసే పచ్చి రాజకీయ విలన్ గా ‘కర్తవ్యం’ లో పుండరీ కాక్షయ్య టెర్రిబుల్ గా వూపేస్తే, ‘ఆకు- పోక- సున్నం’ ఛలోక్తులతో కాస్ట్యూమ్స్ కృష్ణ  ‘భారత్ బంద్’ లో కరుడు గట్టిన క్రిమినల్ గా ఇంకా టెర్రిఫిక్ గా వూపేశాడు. అప్పటికింకా తెలుగు ఫీల్డులో విలన్స్ కి కరువు లేని కాలం. ‘భారత్ బంద్’ కి కాస్ట్యూమ్స్  కృష్ణ వన్నె తరగని ఎస్సెట్ అయ్యాడు. 

     ఈ మెగా పొలిటికల్ యాక్షన్ థ్రిల్లర్ లో కోడి రామకృష్ణ సమకాలీన రాజకీయ వ్యవస్థని బరిబత్తెలుగా చూపించేశాడు!

     రాజకీయ సినిమా అన్నాక, అది సమకాలీన పరిస్థితుల్ని ఎత్తి చూపాలంటాడీయన. అంతే గాకుండా, ‘భవిష్యవాణి’  విన్పించాలనీ ( ఈ ‘భవిష్యవాణి’ ఏంటో అర్ధంజేసుకోలేక, కథల్ని మరింత  పై స్థాయికి తీసికెళ్ళగల బంగారు అవకాశాల్ని చేజార్చుకునే  వాళ్ళే ఎక్కువ మంది వున్నారు ఫీల్డులో),  మరికొన్నేళ్ళ తర్వాత చూసిన ప్రేక్షకులకి అప్పటి పరిస్థితులకి అద్దం పట్టి అబ్బురపర్చేదిగా వుండాలనీ విశ్లేషిస్తాడు కోడి. ఈ లక్షణాలన్నీ ‘భారత్ బంద్’ లో  పుష్కలంగా ఉన్నాయి. అసమ్మతి- వెన్నుపోటు రాజకీయాలు 1983-84 ల కాలం నుంచీ  బాగా పాపులర్ అయ్యాకే, సినిమాల్లో కథల్లో అవి చొరబడ్డం మొదలెట్టాయి. వీటిలో ఒకటి 1989లో కోడిరామకృష్ణే తీసిన ‘అంకుశం’ లో  ఓ నీతిగల సీఎం తో ఈ సమస్యని చర్చకి పెడితే, 1991 కి వచ్చేసరికి,  ‘భారత్ బంద్’ లో ఒక నీతిలేని సీఎంతో రచ్చ చేశాడు రామకృష్ణ! నిత్య చలనశీలమైన కథ ఎప్పుడూ అవుట్ డేటెడ్ గా వుండ కూడదు, పాత్రలూ మారిపోతాయి కాలంతో బాటు. కోడి రామకృష్ణలా ఇది గ్రహించకపోతే  అన్ టచబుల్ బాస్టర్డ్స్అన్పించు కుంటాయి సినిమాలు...

           సామాజిక న్యాయం గురించి మాట్లాడాల్సి వస్తే, సమాజంలో బడుగు వర్గాలకి చెందిన వ్యక్తులు రాజకీయ పార్టీలకి లంపెన్ శక్తులుగా ఉన్నంత కాలం, ఎలాటి సామాజిక న్యాయమూ సాధ్యం కాదనేది గమనించాలి. వాళ్ళొక వేళ పాలకుల స్థానాన్ని అధిష్టించినా, తిరిగి ఆ ఎలీట్ వర్గాలకే  జీ హుజూర్ తొత్తులుగా ఉండిపోతారు. ఈ పరిస్థితి కళ్ళకి కట్టినట్టు ‘భారత్ బంద్’  లో పోరంబోకు మంత్రి వర్గం దృశ్యాల్లో గమనించవచ్చు.  ఈ కుప్పతొట్టి మంత్రి వర్గానికి నాయకుడు సీఎం పదవిని ఎంజాయ్ చేస్తున్న – తన పూర్వపు వృత్తి ద్వారా సంక్రమింప
జేసుకున్న, కొబ్బరిబోండాలు నరికే కత్తిని వెంట బెట్టుకు తిరిగే – కిరాయి కిల్లర్ కాస్ట్యూమ్స్ కృష్ణ! 

        ఇతను తనని పెంచి పోషించిన పెద్దాయన్నే పడదోసి సీఎం  అయిపోయాడు. నిత్యం తన బాగోగుల గురించే ఆలోచిస్తూ వాటి సాధన కోసం శరవేగంగా నిర్ణయాలు తీసుకుంటాడు.  ఆ నిర్ణయాల్ని తక్షణం అమలు చేసేస్తాడు. చాలాటక్కరి. గుంటనక్క. ఎవరికీ చిక్కడు, ఇంకెవరికీ దొరకడు. తన సీఎం గిరీకి ఎసరు రాకూడదని, ఏకంగా ఒక  ‘పావురాయి పేట’ సంఘటన (వై.ఎస్. రాజశేఖర రెడ్డి ప్రయాణిస్తున్న  హెలికాప్టర్ కూలింది ‘పావురాయి గుట్ట’ లో కదూ) సృష్టించడమే కాదు, ఇంకాఇంకా ఎదిగిపోయి దేశ ప్రధాని కూడా అయిపోవాలన్న దుగ్ధతో  దేశంలో మరో జలియావాలా బాగ్ ఉదంతాన్నీ రీ - క్రియేట్ చేయగలడు. నోర్మూసుకుని యావద్భారత్ ‘బంద్’ పాటించేలా చేయగల  శక్తి సంపన్నుడూ కాగలడు. ఎంత నిజాయితీ అంటే ఇతడికి, చచ్చినా దొంగ నిరాహార దీక్ష మాత్రం చెయ్యడు. ఆకలితో చచ్చే అచ్చమైన నిరాహార దీక్షే చేస్తాడు తన సొంత లాభం కోసం కాబట్టి, ప్రజల కోసం కానే  కాదు కాబట్టి. తన సొంత లాభం కోసమే బజారుకుక్కలా వీధిన పడి పచ్చి కోడిగుడ్లు విసిరేయించి, పార్టీ కూడా పెట్టించేస్తాడు నార్త్ ఇండియన్ సేటు  బాబూ మోహన్ చేత. ఇక మిగతా చిల్లర పనులు చూసుకోవడానికి బామ్మర్ది ( అశోక్ కుమార్ ) ఎలాగూ వుండనే వున్నాడు.

   ఈ అరచాకాల్ని ఎదుర్కోవడానికి ఎస్సై గా హీరో వినోద్ కుమార్ తీవ్ర పోరాటం చేస్తూంటే, అతడి భార్య పాత్రలో అర్చన లెక్చరర్ గా విద్యార్ధి బృందంతో ఇంకో వైపు నుంచి నరుక్కొస్తూంటుంది.  ఈ బృందానికి నాయకుడుగా మరో హీరో రఘు ( రెహ్మాన్ అని అసలు పేరు) వుంటాడు. ఇలా బలాబలాల సమీకరణ.

        ఇక ఆట మొదలు. ఊపిరి సలపనివ్వని ఈ ఏకబిగిన సాగే రాజకీయపు ఆటలో అడుగడుగునా పవర్ఫుల్ సన్నివేశాలతో మాటల తూటాలు పేల్చుతూ. పైన చెప్పుకున్న మూడు సంఘటనలే గాక, ఇంకా ప్రారంభంలో గిరిజనుడితో బూటకపు రాజకీయం, న్యాయ విచారణ జరిపే జడ్జి సఫా, రేషన్ కార్డుల బాగోతం, కొనవూపిరితో వున్న రఘుకి బతికుండగానే పోస్ట్ మార్టం చేసేసే  కుతంత్రం, అతణ్ణి కాపాడుకునేందుకు తను అరెస్టై పోయే అర్చన, ఆమె గర్భావతని తెలిసినప్పటి మెలోడ్రామా, సీఎం మీద  విద్యార్థి బృందపు అడ్డంగా విఫలమయ్యే ‘డే ఆఫ్ ది  జాకాల్’ టైపు హత్యా యత్న ఘట్టం, సీఎం కుప్పతొట్టి మంత్రివర్గం మెక్కిందరక్క   బట్టలు చింపేసుకుంటూ కొట్టుకునే ‘ముత్యాల ముగ్గు’ ఫేం ది గ్రేట్ క్లయిమాక్స్ సీను టైపు సన్నివేశం,  దేశమంతటా ఉద్విగ్న భరిత – హింసాత్మక ‘భారత్ బంద్’ దృశ్యాలు, చిట్ట చివరికి...ఆ నీచ సీఎం మీద... గంగి గోవుకి కూడా...ఏవగింపు కలిగి....

     చెప్పుకుంటే పోతే క్షణక్షణం రగిలించే సంభ్రమాశ్చర్యకర దృశ్యాలే... ఇదంతా చూస్తూంటే ఒకటి అర్ధమవుతుంది...టైమింగ్ అనేది కేవలం కామెడీ ఒక్కదానికే వాడే మాట కాదనీ, కథనానికి కూడా వాడాల్సిన మాటేననీ...టైమింగ్ స్పృహ తో చేసిన కథనం ఆకాశాన్నంటుతుందనీ...

        మంచి స్క్రిప్టు రాస్తున్నప్పుడే సినిమా జయాపజయాల సంగతి  తెలిసిపోతుందని, కోడి రామకృష్ణ ఇంకో కొటేషన్. అలాంటప్పుడు ఇది కన్నడ, తమిళ, హిందీ భాషల్లో తీస్తే అక్కడా హిట్టే.

        ఈ సక్సెస్ ఫుల్ ప్రయోగాత్మకానికి నిర్మాతగా అల్లూరి సుభాష్ వుంటే, కోడి రామకృష్ణ సోదరుడు కోడి లక్ష్మణ్ ఛాయాగ్రాహకుడిగా, విజయ్ శేఖర్ కొత్త సంగీత దర్శకుడిగా, జొన్నవిత్తుల రామలింగేశ్వర రావు మాటలూ- పాటల రచయితగా వున్నారు. చాలా పవర్ఫుల్ గా మాటలు పేలిన ఈ హైడ్రామా ప్రధానమైన రాజకీయ సినిమాకి, దర్శకుడే గాక కోడి రామకృష్ణ స్క్రీన్ ప్లే రచయిత కూడా.

         నేటి ఆసక్తి వున్న రచయితలూ దర్శకులూ బలమైన కథా, పాత్రల సృష్టీ, వాటి నిర్వహణా  ఎలాఎలా జరుగుతాయో బేసిక్స్ తెలుసుకోవాలంటే ‘భారత్ బంద్’  ని ఒక గైడ్ గా లైబ్రరీలో దాచుకోవాల్సిందే.

డైలాగ్ డిస్క్ 

కాస్ట్యూమ్స్ కృష్ణ :
^*‘రాజకీయ నాయకుల మచ్చను తుడిచి వెయ్యడానికి, తప్పుడు నినాదాలుగా మార్చడానికీ, రాజకీయ సముద్రాన్ని నాలాంటి వాడు చిలికితే పుట్టిన కల్పవృక్షమేరా ఈ భరత్ బంద్!’
^*ఈ గుడ్డు మీద నీ పేరు రాసి ఆడి మొహాన కొట్టి నేను సీఎం నయ్యా!’
^*‘ఉత్తరాలిస్తూ వూరంతటికీ తెలుసుకదాని పోస్ట్ మాన్ ఎలక్షన్లో నిలబడితే గెలుస్తాడా ఏమిటి?’
^*‘ఎవరికీ తృప్తి కల్గించని వాడు ముఖ్యమంత్రేమిటి...ముష్టి మనిషిగా కూడా పనికిరాడు’
వినోద్ కుమార్ :
^*‘హిట్లర్ లా హీనం గా చావకుండా కనీసం ఒక ఖైదీగా బతుకుతావ్’
రఘు :
^*‘ఒక రాజకీయ నాయకుడి కనుసైగతో రంగు మారిపోయే చట్టం మాకెందుకు?’
బాబూ మోహన్ :  
 ^*‘ఏమిటండీ ఈ రాజీనామా బాగోతం? మీరు నిజంగా రాజీనామా చేయదల్చుకుంటే గవర్నర్ కివ్వాల. మీ పార్టీ ప్రెసిడెంటు కివ్వడం గొడవలు రెచ్చ గొట్టడానికేగా? అవతల ఛస్తున్నారండీ జనం!’

-సికిందర్

(సాక్షి –ఫిబ్రవరి 2010)

cinemabazaar.in

షార్ట్ రివ్యూ!

రచన- దర్శకత్వం : పాండి రాజ్
తారాగణం: విశాల్, కేథరిన్ ట్రెసా, మధుసూదన రావు, మైమ్ గోపి, శ్రీజిత్ రవి
సంగీతం : హిప్ హాప్ తమిళ , ఛాయాగ్రహణం : బాలసుబ్రమణ్యం
బ్యానర్ : పసంగా ప్రొడక్షన్స్- విశాల్ ఫిలిం ఫ్యాక్టరీ, నిర్మాతలు : విశాల్, పాండి రాజ్
విడుదల : 18 మార్చి, 2016
***

ముందుగా ఈ సినిమా డిమాండ్ చేస్తున్న ఓనమాలు నేర్చుకోవాల్సుంటుంది : గత రెండు  నెలలుగా ఈ సినిమా టైటిల్ తెగ ఇబ్బంది పెట్టేస్తూ,  కొత్త తెలుగుని పరిచయం చేస్తున్నట్టు కన్పిస్తోంది.  టైటిల్ వచ్చేసి ‘కథకళి’ అట- ‘శిక్షణ శిబిరం’ అనీ, ‘అర్ధంతరం’ అనీ, ‘ప్రశ్నపత్రం’  అనీ ఇలా ఇంకెన్నో అడ్డగోలు తెలుగు పదాలు రాసిపారేస్తున్న ఆధునిక  ప్రింట్-  ఎలక్ట్రానిక్ – సోషల్ మీడియా దుష్ట సమాసాగ్రేసరులు, భావితరాలు అనుసరించాల్సిన ‘టెల్గూ’  ఇదేననీ తెలుగు భాష  రూపురేఖల్ని భయంకరంగా ఖూనీ  చేసి పారేస్తున్న మోడర్నిజంలో,  ఈ సినిమా తనూ  ఓ చెయ్యేసింది  ‘కథకళి’ అంటూ నాట్యం చేస్తూ!

            కథకళి! డబ్బింగ్ సినిమా కూడా వచ్చేసి ఇలా తెలుగుని మార్చెయ్యాలా?

        సరైన పదం ‘కథాకళి’ రా బాబూ అని మనందరికీ తెలిసిన చాలా చాలా పాత విషయమే. మలయాళీ పదం. కథంటే కథే, కళి అంటే ఆట! కథ చెప్పే ఆట. అదీ నృత్య రూపంలో. నృత్య రూపంలో నాటకాలుగా రామాయణ మహా భారతాల్ని  ప్రదర్శించడం. కళాకారులెవరూ నోరు విప్పి ఒక్క మాటా పలకరు, భావ ప్రకటనలతోనే కథనంతా చెప్పుకొస్తారు. అంటే ‘మైమ్’ అన్నమాట. ఈ కేరళకి  చెందిన  జానపద- శాస్త్రీయ నృత్యకళా  రూపం పేరుని సినిమాకి పెట్టేస్తూ,  ఒక ఎండ్ సస్పెన్స్ తో కూడిన మర్డర్ కథ తీశాడు దర్శకుడు పాండియన్ ‘పందెం కోడి’ విశాల్ తో. కథాకళి ప్రదర్శనలో నటుల రూపాల్ని ఎలా మరుగుపర్చుకుంటూ మాస్కులు  ధరిస్తారో- అలా సినిమాలో జరిగే హత్యకి మాస్కు వెనుక వున్న హంతకుడెవరో కనిపెట్టడం ఈ కథాసారాంశం.

          విశాల్ అంటేనే యాక్షన్ కి మారుపేరు. యాక్షన్  వుంటేనే విశాల్ పూర్తవుతాడు – విశాల్ వుంటేనే యాక్షన్ పూర్తవుతుంది. అలాంటిది యాక్షన్ ని తీసేసి విశాల్ ని మాత్రమే చూపిస్తే ఎలావుంటుంది-  ఆర్టు సినిమాల్లో  పల్లెటూరి బాధితుడి కథలా వుంటుందా, లేక అమెరికా నుంచొచ్చిన అమాయక చక్రవర్తి కథలా వుంటుందా? అమెరికా నుంచి వచ్చాడంటే ఎంతోకొంత ప్రపంచాన్ని చూసే వుండాలి  కాబట్టి అమాయక చక్రవర్తి అవడానికి వీల్లేదు. మరి ఆర్టు సినిమాల్లో  పల్లెటూరి బాధితుడి కథే అనుకోవచ్చా?  ఒకప్పటి ఆర్టు సినిమాల కథా కమామిషులు ఇప్పుడెవరికీ (దర్శకుడు సహా) తెలిసి వుండదు గనుక, ఇది మరో కమర్షియల్ సినిమా ముసుగేసుకున్న ఆర్ట్ సినిమాలాగే అన్పిస్తోంది చూస్తూంటే. 

కథ 

     వైజాగ్ –కాకినాడల మధ్య మత్స్యకారుల కొట్లాటలతో ప్రారంభం. కాకినాద్ సముద్ర జలాల్లోకి వైజాగ్ మత్స్యకారులు జొరబడి చేపలు పట్టేస్తున్నారన్న గొడవల్లో కాకినాడ మత్ష్య కారులకి  అండగా వుంటాడొక కరుడుగట్టిన  ముఠా నాయకుడు  సాంబశివ (మధుసూదన రావు) అనే అతను. ఇతడి బావమరుదులిద్దరూ అడ్డొచ్చిన వాళ్ళని చంపిపారేస్తూంటారు. ఇదంతా టైటిల్స్ పడేటప్పుడు ఉపోద్ఘాతం. పక్క వూళ్ళో కమల్ (విశాల్) కుటుంబం వుంటుంది. నాల్గేళ్ళ తర్వాత కమల్ అమెరికా నుంచి వస్తాడు పెళ్లి చేసుకోవడానికి. ఇక్కడ గతంలోనే మల్లీశ్వరి (కేథరిన్ ట్రెసా)  అనే బీఫార్మా  స్టూడెంట్ ని ప్రేమించాడు. ఈ పెళ్లి ఏర్పాట్లు జరుగుతూండగా సాంబశివని కొందరు వెంటాడి దారుణంగా నరికి చంపేస్తారు. ఈ హత్య కమల్ చేశాడని పుకార్లు బల్దేరతాయి. అతడి స్నేహితులు, అన్న కూడా అనుమానిస్తారు. సాంబశివ దగ్గర సత్యం అనే ఒక స్నేహితుడు పనిచేస్తూంటాడు. విశాల్ ఇతడికి ఫోన్ చేసి, నిన్ను కూడా అలా చంపేస్తారు జాగ్రత్త అంటాడు. ఈ మాట పట్టుకుని విశాలే తన బాస్ ని చంపాడని అపార్ధం చేసుకుని కాకినాడ ఎస్సై కి సమాచారం అందించేస్తాడు సత్యం. దీంతో ఆ ఎస్సై (శ్రీజిత్ రవి) కమల్ ని పోలీస్ స్టేషన్ కి రమ్మంటాడు. ఈలోగా కమల్ తో బాటు అతడి కుటుంబాన్ని చంపడానికి సాంబశివ బామ్మర్దులు బయల్దేరిపోతారు. ఆ కుటుంబం పారిపోతుంది, కమల్ కాకినాడ పోలీస్ స్టేషన్ కి బయల్దేరతాడు. అక్కడ ఈ హత్యలో కమల్ నే ఇరికించబోతాడు ఆ ఎస్సై. ఈ హత్యకి ఇంకొంతమంది అనుమానితులు కూడా వుంటారు. వీళ్ళల్లో అసలు హంతకుడెవరనేది ఇక్కడ్నించీ మిగతా కథ. 

ఎలా వుంది కథ  

        తన మిత్రుడి జీవితంలో జరిగిన నిజ కథ అన్నాడు దర్శకుడు. ఆ మిత్రుడి మిత్రుడొకడు ఒక ఒకడి దగ్గర పని చేసేవాడు. ఒకరోజు  ఆ ఒకడిని ఎవరో హత్య చేస్తే, ఆ మిత్రుడికి ఫోన్ చేసి  జాగ్రత్త చెప్పాడు ఈ మిత్రుడు. దీంతో ఆ మిత్రుడు ఫోన్ చేసిన ఈ మిత్రుణ్ణి అపార్ధం చేసుకుని  తన బాస్ ని  ఇతనే  చంపి వుంటాడని పోలీసులకి  చెప్పడంతో ఈ మిత్రుడు ఇరుక్కున్నాడు. ఒక్క పోన్ కాల్ చేసి తన మిత్రుడు ఇరుక్కున్నాడని, దీన్నే కథగా మార్చి తెర కెక్కించాననీ అన్నాడు దర్శకుడు.

          చెయ్యని హత్యలో ఇరుక్కుని బయట పడే కథలు పక్కాగా అద్భుత రసంతో కూడిన యాక్షన్ ఓరియెంటెడ్ కథలే.  అంటే మర్డర్ మిస్టరీలుగా వుండవన్న మాట. మర్డర్ మిస్టరీల్లో ఎవరూ ఇరుక్కోవడం అంటూ వుండదు. కేవలం రకరకాలైన అనుమానితులుంటారు. ఈ అనుమానితుల్లో హంతకుడెవరో కనిపెట్టే ఏకైక ఎజెండాతో మాత్రమే కథనం సాగుతుంది. చివరి వరకూ హంతకుణ్ణి దాచి పెట్టి ప్రేక్షకులతో గేమ్ ఆడుకుని ఆ  సస్పెన్స్ ని విప్పుతారు. ఇది ఎండ్ సస్పన్స్ కథనం కింది కొచ్చి, సినిమాలకి పనికి రాదని ఏనాడో తేలిపోయింది- చివరిదాకా దోషి ఎవరో తెలుసుకోవడానికే  పనిలేనట్టు ప్రేక్షకులు కూర్చోలేరు గనుక.  ఆ ఏకపక్ష కథనాన్ని  ఎంతసేపూ  భరించలేరు  గనుక.

           ‘కథకళి’ లో   హీరో హత్యలో ఇరుక్కోవడమనే యాక్షన్  ఓరియెంటెడ్ పాయింటుని, వివిధ అనుమానితుల్ని తెర మీదికి తెచ్చే  మర్డర్ మిస్టరీ ఎలిమెంటుతో చేయకూడని సంకరం చేశారు. దీంతో  పెద్ద నష్టమే జరిగింది : ఆ నష్టమేమిటంటే,  హీరో పాత్ర చిత్రణ దెబ్బతినిపోవడం, దీని ప్రభావంతో  చప్పగా సాగే ఏ జానరూ కాని కథ అవడం. 

ఎవరెలా చేశారు

    బకారాలేం చేయగలరో విశాల్ బాబూ అదే చేశాడు. ఈ కథలో నిజంగా తను అమెరికా నుంచి వచ్చిన పాత్రేనా, లేక పల్లెటూరు నుంచి దిగిన బకరానా? హీరోలు మానసిక బలమున్న పాత్రల్ని  పోషించాలిగానీ, మానసిక వికాసం లేని బకారాలన్పించుకోవడం కాదు కదా? అనాలోచితంగా హీరోలు పోషించేస్తున్న పాసివ్  క్యారక్టర్స్ కి ఇక ‘బకరా’  అని పేరెట్టెయ్యాలన్న దురాలోచన చూసి చూసి ఇందుకే వచ్చేస్తోంది...ఇక నుంచి సినిమాల్లో పాసివ్ క్యారక్టర్స్ ని  బకారాలనే పిలిస్తే సరి-   అలాగైనా పదేపదే ఇలాటి  పాసివ్ హీరోల పాత్రల్ని సినిమాల్లో రుద్దే అజ్ఞానాన్ని వదిలించుకుంటారేమో  ఒకవేళ.

          ఆర్ట్ సినిమాల్లో వుండే బాధితుడి పాత్రలాగా ఎంతసేపూ విశాల్ అయోమయపడిపోతూ, ఆందోళనపడిపోతూ,  ఏంచెయ్యాలో పాలుపోక అటూ ఇటూ  వురుకుతూ పోలీసువాడు అడమన్నట్టూ ఆడ్డంతోనే సరిపోయింది ‘కథకళి’. తనొక ఫారిన్ రిటర్న్డ్  నాలెడ్జబుల్ పర్సన్ అన్న సంగతే మర్చిపోయాడు. చదువు సంధ్యల్లేని విలేజి  వ్యక్తి కూడా తనని అన్యాయంగా ఇరికిస్తే ఒక దశకొచ్చేటప్పటికి పరిస్థితిని తన చేతుల్లోకి తెచ్చుకుని తిరగబడతాడు- లేకపోతే అది కమర్షియల్ కథవదు. ఆర్ట్ సినిమాల్ని ఎంజాయ్ చేయడానికి అలవాటుపడలేదు ప్రేక్షకులు. విశాల్ నటించింది కమర్షియల్ సినిమాలోనా, ఆర్ట్ సినిమాలోనా అన్న కన్ఫ్యూజన్ ఏర్పడిందంటే, అది కేవలం ఎంతకీ యాక్షన్లోకి రాని అతడి విఫలమైన పాత్రచిత్రణ వల్లే. ఇదొక బకరా పాత్ర ముగింపుకి ముందు వరకూ. యాక్షన్  వుంటేనే విశాల్ పూర్తవుతాడు – విశాల్ వుంటేనే యాక్షన్ పూర్తవుతుందనే నమ్మకాన్ని వమ్ము చేసే ఒట్టి డల్ పాత్ర తనది. పైన ఇందాక చెప్పుకున్నట్టు రెండు విజాతి జానర్ల సంకరంతో ఎటూకాని పాత్ర. ఈ పాత్రకి తగ్గట్టే కమర్షియల్ సినిమాకి దూరంగా నటన, శోకరస ప్రకటన వగైరా.

          హీరోయిన్ కేథరిన్ బీఫార్మా చదివి మెడికల్ షాపులో గుమాస్తా పనిచేయడం కేవలం హీరోతో రోమాన్స్ కి అనువుగా ఉంటుందని దర్శకుడు భావించడం వల్లే కావొచ్చు. తను ప్రేమలో పడకపోతే హీరో ఆ షాపుకి రావాలి, కండోమ్స్ ప్యాకెట్ కొనుక్కుని పోవాలి, అప్పుడు  తను కంగారుపడి అతనెవరితోనో ఆ పాడు పనికి పాల్పడేలోపు పట్టేసుకుని ఐలవ్యూ చెప్పేసే పాత్రగా దిగజార్చడం కోసమే గుమాస్తా ఉద్యోగమన్నట్టుంది. అతడికా అలవాటు ఇదే మొదటిసారని ఎలా నమ్మిందో మరి. నవ్వినప్పుడు ప్రొఫైల్లో నయనతారలా వుంటుంది తప్ప, హీరోయిన్ రేంజికి  ఎదగాలంటే మాత్రం ఇంకా చాలా మెచ్యూరిటీ అవసరమే. 

          ఇక రాముడన్నాక రావణుడు లేకపోతే  రాముడే కాలేడు. కథానాయకుడన్నాక ప్రతినాయకుడు లేకపోతే  కథానాయకుడే కాలేడు. ఓకే... రాముడితో / కథానాయకుడితో పాటు రావణుడు / ప్రతినాయకుడూ వున్నాడనుకుందాం. ఐతే ఇంకా రామాయణ భక్తులు ఎదురు చూసే  రావణుడు రాముడితో సంపర్కం లోకి రాకుండానే, లేదా కమర్షియల్ సినిమా ప్రేక్షకులు ఎదురు చూసే  ప్రతినాయకుడు కథానాయకుడితో టచ్ లోకి రాకుండానే, ఊరవతల అనామక చావు చచ్చారనుకుందాం-అప్పుడేమిటి? What happens then? కథ కంచికేనా? ఇదే జరిగిందిక్కడ!

          టైటిల్స్ కంటే ముందు ప్రారంభించి, టైటిల్స్ లో కూడా  చూపించుకొచ్చిన విలన్- అతగాడి  బామ్మర్దుల భారీ బిల్డప్ అంతాకూడా  ఆ తర్వాత ఏమైపోయిందో ఐపుండదు. వాళ్ళ ఆగడాలు హీరో ఇంటిదాకా రాకుండానే ఊరవతల ఉన్నట్టుండి కుక్క చావు చస్తాడు విలన్ అనేవాడు ఇంకెవరి చేతిలోనో!

           So what? వాడి గురించి ఆడియెన్స్ ఎందుకు పట్టించుకోవాలి? వాడు ఛస్తే సానుభూతి ఎలా పుడుతుంది? వాడి చేతిలో హీరో సంబంధీకులెవరైనా ఛస్తే సానుభూతి ఏర్పడుతుందేమో?

          ఇలా మధుసూదనరావు పోషించిన ఘనతవహించిన విలన్ పాత్ర గల్లంతై పోయింది ఇంకా ఫస్టాఫ్ పూర్తి కాకుండానే. రాముడు అరణ్యవాసానికి బయల్దేరక ముందే రావణుడు హరీ మంటే ఎలావుంటుందో అలాగ. 

          ఇంకా చాలా పక్క పాత్రలున్నాయి- ఈ పాత్రధారుల వేషభాషలెలా వుంటాయంటే, హీరో కుటుంబ సభ్యులూ స్నేహితులూ  సహా -  చింపిరి జుట్లూ  గడ్డాలూ పెంచుకుని, లుంగీలు కట్టుకుని, అనాగారికులుగా కన్పిస్తూ చాలా చిరాకైన విజువల్స్ కి దోహదం చేస్తారు. కెమెరా మాన్ ఎంత ప్రయత్నించినా ఈ సినిమాకి విజువల్ అప్పీల్ అనేది సాధ్యం కాలేదు. బస్తీలో అమెరికా హీరో కొంప కూడా చీకటి కూపంలా వుంటుంది. పోనీ ఈ పాత్రలూ, నేపధ్య వాతావరణమూ మత్స్య కారుల జీవన శైలియే అని  చెప్పినా ఓ అందం. ఆ భారీ బిల్డప్ తో మత్స్య కారుల గొడవ టైటిల్స్ పూర్తయ్యేలోపే ముగిసిపోయింది. ఇప్పుడున్నవి  మత్ష్య కారుల పాత్రలూ కాదు, ఆ నేపధ్య వాతావరణమూ కాదు. సినిమా ఎత్తుగడకీ తర్వాత నడుస్తున్న దానికీ సంబంధమే లేదు. ఇదీ ‘కథకళి’. ఇక ఆ సంగీత బాణీలేమిటో తమిళులకే తలకెక్కాలి.

చివరికేమిటి?

     మిత్రుడికి జరిగిన నిజ కథ అన్నాక దీన్ని నిజ కథలాగే  తీశారు. నిజ జీవితంలో ఆ మిత్రుడు బాధితుడే కావొచ్చు. కానీ  సినిమా అన్నాక నిజ జీవితంలా వుండదుగా, వుంటే ఆర్ట్ సినిమా అవుతుంది. కమర్షియల్ సినిమా నిర్వచనమే larger–than–life heroes broadly :  extraordinary  అయినప్పుడు, ఈ బాక్సాఫీసు సూత్రాన్ని  హాలీవుడ్ పట్టుకున్నంతగా మరెవరూ పట్టుకోలేకపోతున్నారు. మనదగ్గర బాక్సాఫీసుకి పనికిరాని బకరా సినిమాలతోనే  ఇంకా నకరాలు చేస్తున్నారు. 

          హీరో  పాత్ర సృష్టి దగ్గరే చూస్తే, ఎన్నారై అన్నారే గానీ ఆ ఎన్నారై లక్షణాలు డ్రెసింగ్ సహా ఎందులోనూ కనపడవు. అంటే నిజజీవితంలో తన మిత్రుడు కామన్ మాన్ అయ్యుండొచ్చు- ఆ ధోరణిలోనే చూపిస్తూ,  సృష్టించిన ఎన్నారై బ్యాక్ గ్రౌండ్ ని పూర్తిగా మర్చిపోయినట్టున్నాడు. 

          మొదటి 45 నిమిషాలూ ఈ హీరో ప్రేమ కథ ఫ్లాష్ బ్యాకులుగా వస్తుంది. నాల్గేళ్ళ క్రితం అతను ఎన్నారై కాదు సరేగానీ, హీరోయిన్ తో ఆ ప్రేమ కథకూడా చైల్డిష్ గా వుంటుంది. పాత రొటీన్ లో, పరస్పరం చూసుకోకుండా సెల్ ఫోన్ ప్రేమగా ప్రారంభించి, చూసుకున్నాక వికటించి, కండోమ్స్ ఎపిసోడ్ తో తిరిగి అతుకుపడే ఈ పాతకాలపు ప్రేమ టైం వేస్టే నిజానికి. అప్పుడు వస్తుంది మలుపు- ముఠా నాయకుడి మర్డర్ తో. ఇప్పుడు హీరో ఎన్నారై స్టేటస్ తో వున్నాడు. 

          ఇందులో ఇరుక్కున్న ఎన్నారై హీరో, ఎవరో ఎస్సై పిలిస్తే వెంటనే బస్సులో కాకినాడ బయల్దేరి వెళ్ళే  సీన్లు మొదలవుతాయి. అది వర్షం కురుస్తున్న రాత్రి. ఆ వర్షంలో బయల్దేరి వెళ్తూనే ఉంటాడు...వెళ్తూనే ఉంటాడు...మధ్య మధ్యలో ఎస్సై నుంచీ, కుటుంబ సభ్యుల నుంచీ, హీరోయిన్ నుంచీ  చీటికి మాటికీ ఒకటే ఫోన్లు- ఇంటర్వెల్ పడినా ఇంకా ప్రయాణిస్తూనే ఉంటాడు. ఇంటర్వెల్ తర్వాతా ప్రయాణిస్తూనే ఉంటాడు...మళ్ళీ అవే ఫోన్లు...ఇంకెప్పుడు చేరుకుంటావనీ....ఇప్పుడు ముడి ఫిలింతో తీయడం లేదు కాబట్టి ఎంత నిడివి తీసినా పోయేదేం లేదనీ... అసలు దర్శకుడి ఉద్దేశంలో ఖర్మకాలి కాకినాడ ఏ ఆఫ్రికా ఖండంలో వుందోగానీ, ఈ  బస్సు కూడా వదిలేసి హీరోని పడవెక్కించేసేట్టున్నాడు!

          ఇలా ఇంటర్వెల్ కి ముందు, తర్వాతా ముప్ఫై నిమిషాలకి పైగా ఈ డొక్కు  బస్సు ప్రయాణంతోనే సరిపోతుంది! ఒకసారి శివాజీ గణేశన్ - తెడ్డు వేసుకుని పడవ నడుపుతూనే ఉంటాడు...నడుపుతూనే ఉంటాడు...ఇంకా నడుపుకు పోతూనే ఉంటాడు...ఆ పడవ నడపడం  పూర్తయ్యేసరికి సినిమా కూడా అయిపోతుంది, అదే ఆర్ట్ సినిమా! – అని సెటైర్ వేయడం నిజ్జంగా నిజమని ‘కథకళి’ బస్సు  ప్రయాణమే సాక్ష్యం. ‘కథకళి’ ఆర్ట్ సినిమా అనడానికి ఇంతకంటే ఏంకావాలి.

          హమ్మయ్యా  అని కాకినాడ చేరాక ఎస్సై కుట్ర. అసలు హీరో అనే వాడికి- అందునా ఎన్నారైకి- తను చెయ్యని నేరానికి, పైగా రేపో మాపో పెళ్లి వున్న వాడికి, అంత బేల తనమేమిటో అర్ధంగాదు. తన గురించి స్నేహితుడు ఎస్సైకి అలా చెప్తే ఆ స్నేహితుణ్ణి పట్టుకుని నాల్గు పీకకుండా, కాశీకి ప్రయాణం పెట్టుకున్నట్టు రాత్రంతా కాకినాడ జర్నీ ఏమిటి? ఆ జర్నీ కూడా ఇక్కడ బస్సెక్కితే అక్కడ దిగకుండా, అరగంట స్క్రీన్ టైము తినేసే ఫోన్ కాల్స్ తో హనీమూన్ ఏమిటి? అనవసర ఏడ్పులేమిటి? ఫ్యామిలీ కష్టాలు చూపిస్తూ బాధలేమిటి? ఫ్రెండ్ షిప్ లో ద్రోహాల గోలేమిటి? పోలీసుల రాజకీయాలేమిటి? ఎన్నని పాయింట్లు స్పృశించాడు దర్శకుడు- ఈ సంకర జానర్ కథకైనా  అడ్డంకి అయిన ప్రతీ ఎమోషన్ నీ పెట్టేసుకుంటూ-  ఉండాల్సిన అసలు  ఎమోషన్ నే మర్చిపోయాడు...తను ఇరుక్కున్న సమస్యతో హీరోకుండాల్సిన ఎమోషన్! దీనికి విరుద్ధంగా ఆ బేలతనపు ఎమోషన్ విలోమంగా ఏడ్పులతోనే సరిపోయింది. చివరి పది నిమిషాల వరకూ ఈ హీరో అనేవాడు  యాక్టివేట్ అయ్యే సమస్యే లేదు ఎవరేం చెప్పినా. 

          చనిపోయిన ముఠానాయకుడి పట్లా మనకి ఎమోషన్ లేదు, హీరో పట్లా ఎమోషన్ పుట్టడం లేదు- మరి ఎట్లా?
          ఇదంతా  చూస్తూంటే, 1974  నాటి ఒక హిందీ సినిమా గుర్తుకు రావడం మొదలైంది.  అది అమితాబ్ బచ్చన్ – పర్వీన్ బాబీ- ప్రాణ్ లు కలిసి నటించిన సూపర్ హిట్ మ్యూజికల్ క్రైం థ్రిల్లర్ ‘మజ్బూర్’  (నిస్సహాయుడు). రవి టాండన్ దర్శకత్వంలో సలీం- జావేద్ లు రచన చేసిన ఈ థ్రిల్లర్  మూస సీన్లతో ఈ జానర్ లో ఇమడని సెంటిమెంట్లూ ఏడ్పులతో కాకుండా, క్యారక్టర్ పట్ల సీదాసాదా పాయింట్ డ్రైవెన్ ఎమోషన్ తో ఎంత క్లాస్ గా వుంటుందో,  యూ ట్యూబ్ లో విరివిగా దొరికే ఈ మూవీని ఎవరైనా చూస్తే తెలుస్తుంది. 

          ఒక ట్రావెల్ ఏజెన్సీలో పనిచేసే అమితాబ్ ఓ వర్షపురాత్రి  కస్టమర్ రెహ్మాన్ని కారులో లిఫ్ట్ అడిగి ఇంటికి వెళ్ళాల్సి వస్తుంది. మర్నాడు పోలీసుల నుంచి కాల్ వస్తుంది- రెహ్మాన్ కిడ్నాప్ అయ్యాడనీ, అతడి కార్లో అమితాబ్ ప్రయాణించాడనీ.  అమితాబ్ వెళ్లి తన స్టేట్ మెంట్ ఇచ్చి వస్తాడు. కొంత కాలం తర్వాత మళ్ళీ కాల్ వస్తుంది- రెహ్మాన్  డెడ్ బాడీ దొరికిందనీ, ఇప్పుడు అమితాబ్ అనుమానితుడనీ. ఆందోళనకి గురయిన అమితాబ్ కి తలపోటు వచ్చేస్తుంది. పరీక్ష చేయించుకుంటే బ్రెయిన్ ట్యూమర్ అని తెలుస్తుంది. ఆర్నెల్లకంటే బతకడు. ఓ తల్లీ, వీల్ చైర్ కి పరిమితమైన చెల్లీ, ఓ తమ్ముడూ వుంటారు అమితాబ్ కి.  మరో పక్క ప్రేమించిన పర్వీన్ బాబీ వుంటుంది. ఒక ప్లానేస్తాడు అమితాబ్. ఆర్నెలల్లో  ఎలాగూ తను చనిపోతాడు గనుక, చనిపోయాక తన కుటుంబం వీధిన పడకుండా వుండాలంటే,  రహస్య హంతకుడు ఆఫర్ చేస్తున్న ఐదులక్షలు తీసుకుని, హత్యానేరం తన మీదేసుకుందుకు సిద్ధమవుతాడు. ఆ ప్రకారం పోలీసులకి సాక్ష్యాధారాలు వదిలి అరెస్ట్ అవుతాడు.

          కానీ జైల్లో వుండగా మళ్ళీ బ్రెయిన్ ఎటాక్ రావడంతో ఆపరేషన్ చేయిస్తారు పోలీసులు. ఇప్పుడు తనకి ప్రాణాపాయం తప్పుతుంది - కానీ ఉరి శిక్ష పడుతుంది హత్యానేరానికి! దీంతో  దీనమ్మ జీవితమనుకుని పారిపోయి, అసలు హంతకుడి  వేటలో పడతాడు తను నిర్దోషి అని నిరూపించుకోవడానికి!

          ఇక్కడ గమనించాల్సిందేమిటంటే, హత్యకి గురైన వాడు ఒక బిజినెస్ మాన్, కథలో విలన్ కాదు. ఈ హత్య ఎవరు చేశారు..ఎవరు చేశారూ అని అనుమానితుల్ని తెగ చూపించేస్తూ  ఆడుకునే (దర్శకుడు తన శాడిజం తీర్చుకునే) ఎండ్ సస్పెన్స్  మర్డర్  మిస్టరీ చేయలేదు దీన్ని. చేస్తూ మళ్ళీ దీనికి- హత్యలో ఇరుక్కున్న హీరో బయటపడే యాక్షన్ ఓరియెంటెడ్ కిచిడీ చేయలేదు దీన్ని. కేవలం కావాలని హత్యలో ఇరుక్కుని ఆ తర్వాత బయటపడే హీరో ప్రయత్నాల యాక్షన్ ఓరియెంటెడ్ క్రైం థ్రిల్లర్ కథగానే మల్చారు. ఏకసూత్రతతో జానర్ మర్యాదని పాటించడం కన్పిస్తుంది.

          హంతకుడెవరూ - అన్న మర్డర్ మిస్టరీ ఎలిమెంట్ ప్రధానమైన కథ కాదు కాబట్టే- హంతకుడెవరూ  అన్న సిల్లీ ప్రశ్నతో ఈ కథ బాధించదు. కేసులోంచి హీరో ఎలా బయట పడతాడన్న హీరో సైడు పాయింటే ప్రథానమిక్కడ. సినిమా కథంటే హీరో కథే కాబట్టి. హత్యకి గురయిన వాడు విలన్ కూడా కాదు, విలన్ తెర వెనుక వున్నాడు. హత్యకి గురయ్యింది ఒక సహాయ పాత్ర. కాబట్టి ఈ పాత్రతో మనకి సానుభూతి కూడా ఉండనవసరం లేదు- సానుభూతీ, ఎమోషన్ అన్నీ నిస్సహాయ స్థితిలో నిర్ణయాలు తీసుకున్న హీరో కే దోచిపెట్టారు ఈ కథలో. ఈ సినిమా కథ హీరోదే కాబట్టి.  

          సినిమా ఆర్టు గురించి శాస్త్రీయంగా  ఎన్ని సూత్రాలు చెప్పినా ఒప్పుకోని వాళ్ళుండొచ్చు.

అలాంటప్పుడు కళ్ళముందు అలాటి కథతో కూడిన ఓ విజయవంతమైన సినిమాని చూపెట్టి వివరిస్తే,  సూత్రాల శాస్త్రీయత బాగా అర్ధమవుతుంది. క్రైం థ్రిల్లర్ - మర్డర్ మిస్టరీ అనే  విజాతి జానర్లని సంకరం చేస్తే ఏమౌతుందో ‘కథకళి’ చెప్తుంది. క్రైం థ్రిల్లర్ జానర్ ని కల్తీ చేయకుండా వుంటే ఎలావుంటుందో ‘మజ్బూర్’ తెలియ జెప్తుంది. 

          ఇది సలీం –జావేద్ ల సొంతకథ కూడా కాదు. ‘జిగ్ జాగ్’ అనే హాలీవుడ్ హిట్ నుంచి సంగ్రహించి రెగ్యులర్ మసాలా సినిమా దినుసులేయకుండా, జానర్ మర్యాదని కాపాడుతూ, ఒరిజినల్లోని  థ్రిల్లింగ్ ఎలిమెంట్స్ కే ప్రాణం పోశారు.

          హాలీవుడ్ సినిమాల్ని చూడ్డం కాదు, ఏది ఎందుకుందో చదవడం నేర్చుకోవాలి.

-సికిందర్  
http://cinemabazaar.in