షార్ట్ రివ్యూ!

రచన- దర్శకత్వం : రామరాజు
తారాగణం :  నాగశౌర్య, నిహారిక, రావు రమేష్, ప్రగతి,
వెన్నెల కిషోర్, అవసరాల శ్రీనివాస్
సంగీతం : సునీల్ కశ్యప్,  ఛాయాగ్రహణం : రాంరెడ్డి
నిర్మాత : మధుర శ్రీధర్
విడుదల :  24 జూన్, 2016
***

   మెగా బ్రదర్ నాగబాబు కుమార్తె నిహారిక హీరోయిన్ గా పరిచయమవుతున్న సినిమా అంటూ విపరీత ప్రచారం జరిగిన ‘ఒక మనసు’ కి దర్శకుడు రామరాజు. హీరో నాగశౌర్య, నిర్మాత మధుర శ్రీధర్. మొదటి సారిగా నాగశౌర్య సినిమా నాగశౌర్య సినిమా అని కాకుండా ఒక హీరోయిన్ సినిమా అన్నట్టు విడుదలవడం, దీనికి తగ్గట్టు ఇదివరకు నాగశౌర్య సినిమాలకి లేనంత  ఓపెనింగ్స్ రావడం ఈ సినిమా ప్లస్ పాయింట్. దర్శకుడి అదృష్టం. నిహారికతో ఈ సినిమా తీయకపోతే  దర్శకుడికి ఈ స్థాయి గుర్తింపు  కూడా రావడం కష్టం. కానీ ఈ స్థాయి  గుర్తింపుతో, ఈ ఓపెనింగ్స్ తో, తీరా సినిమా కెళ్తే  ఎలా వుంటుంది?

        నిస్సందేహంగా సహన పరీక్షలా వుంటుంది. ట్రెండ్ లో వున్న  ప్రేమ సినిమాల సరళికి దూరంగా, ఎక్కడో  1916 లో తీసిన సినిమాలా వుంటుంది. ఆ నాడు కూడా ఇలా రాసి, ఇలా తీసి వుండరు. అంత పాత మోడల్ ప్రేమలా వుండి, అన్ని  తరగతుల యువ ప్రేక్షకులూ గోల చేసేదిలా వుంటుంది. బెంచి క్లాసు ప్రేక్షకులైతే భరించలేక వెటకారాలు చేసేదిలా వుంటుంది. మెగా హీరోయిన్ తో మోడరన్ ప్రేమ కథ ఉంటుందనుకుంటే,  ఏదో పోయెటిక్ కథంటూ తీసిన దర్శకుడి సొంత కవిత్వాన్ని భరించలేక  హాహాకారాలు చేసేదిలా వుంటుంది. 

          ఈ రోజుల్లో పోయెటిక్ సినిమాలు ఎక్కడ ఎవరు తీస్తున్నారని ఈ సినిమా తీశారో అర్ధం గాదు. పోనీ ఆ పోయెట్రీ కూడా విషయపరంగా విఫలమై- చిత్రీకరణలో బావుంటే సరిపోయిందా? రచన, నటనలు, సంగీతం పోయెటిక్ గా ఉండనవసరం లేదా? కథా కథనాలు, పాత్ర చిత్రణలు అర్ధవంతంగా ఉండనవసరం లేదా? అంత పోయెట్రీ వుంటే ప్రేక్షకులు డైలాగులకి ఫీలవకుండా అంత పగలబడి ఎందుకు నవ్వుతున్నారు. ఈ సినిమాలో ఎక్కడా ఎంటర్ టైన్ మెంట్ అనేదే లేదు. కానీ వచ్చీ రాకుండా రాసిన గ్రాంథిక డైలాగులతో బాగా ఎంటర్ టైన్ చేశారు. ఎందుకు ఇంటర్వెల్ పడిందో అర్ధం గాదు- ఆ విశ్రాంతి దృశ్యం మీద ‘కాలానికి మార్పు వుంది, ప్రేమకి ఉంటుందా?’ అని సిల్లీగా అక్షరాలు వేసినప్పుడే దర్శకుడు ఇంకా ఏ కాలంలో, ఈ స్థాయి ఆలోచనలతో  వున్నాడో తెలిసిపోతుంది. కాలానికి తను అన్నట్టే మార్పు వుంటుంది, తనే మారాల్సిన అవసరముంది ప్రేక్షకుల ఆర్ధిక మానసికారోగ్యాల దృష్ట్యా. 

          అబ్బాయేమో రాజకీయ నాయకుడుగా ఎదగాలని సెటిల్ మెంట్ల దందా  చేస్తూంటాడు. అమ్మాయేమో ప్రభుత్వాసుపత్రిలో డాక్టరు. ఎందుకు ఇలాటి అబ్బాయిని ప్రేమిస్తుందో అర్ధంగాదు. అబ్బాయి జైలుకు పోతాడు. తిరిగి బెయిల్ మీద విడుదలై వచ్చేవరకూ అతడి కోసమే ఎదురు చూస్తుంది. పోనీ అప్పుడైనా పెళ్లి చేసుకుంటారా అంటే అదీ  లేదు. ఇంకా ప్రేమించుకుంటూనే వుంటారు. జైలుకి వెళ్ళక ముందు ఎలా, ఎంత ప్రేమించుకున్నారో అవే డైలాగులతో, అదే రొటీన్ తో ప్రేమించుకుంటూ ప్రేమించుకుంటూ ప్రేమించుకుంటూనే వుంటారు సాగదీస్తున్న రబ్బరులా.   ఈ ప్రేమలో పోయెట్రీ  ఏమిటంటే- పదే  పదే చేతులు పట్టుకోవడాలు, చేతులు రుద్దుకోవడాలు, నుదుటి మీద పదే పదే పదే ముద్దులు పెట్టుకోవడాలు, ఒక లక్షసార్లు గభీల్మంటూ కావిలించుకోవడాలూ, అద్దం  మీద చేతి ముద్రలు వేసుకోవడాలూ...... సీతాకోక చిలుకలు పట్టుకోవడాలు, తామర పువ్వులు తెంపు కోవడాలు, వర్షంలో ఆడుకోవడాల్లాంటి పాత్రోచితం కాని చిన్నపిల్లల చేష్టలూ....సహన పరీక్ష పెడుతూ చాదస్తంగా, చాలా  అమెచ్యూరిష్ గా వుంటుంది పోయెటిక్ విజన్. ‘చెప్పు సూర్య నన్ను ప్రేమిస్తున్నావా’ అంటే, ‘నా ప్రాణం ఉన్నంత వరకూ’ అంటాడు. ఈ స్థాయిలో, కాకపోతే నవ్వొచ్చే ఏదో గాంభీర్యంతో  వుంటాయి ప్రేమ డైలాగులు. చిట్ట చివరికి అబ్బాయి తండ్రి ఒక కండిషన్ పెడతాడు. ఆ కండిషన్ కి లొంగిన అబ్బాయి అమ్మాయికి కటీఫ్ చెప్పేస్తాడు. ఇక ట్రాజడీయే. ఈ రోజుల్లో ట్రాజిక్ ప్రేమ కథ కూడా వర్కౌట్ అవుతుందనుకోవడం దర్శకుడి దూరదృష్టికి నిదర్శనం.   

          కమర్షియాలిటీ లేని స్లో పాటలు ఇంకా సహన పరీక్ష. ఏదో విషాదం జరిగిపోయినట్టు  ఒక్క పెట్టున శోకాలాపనలతో బ్యాక్ గ్రౌండ్ మ్యూజిక్. ఇంతకీ  ఏ ఆడియెన్స్ ని దృష్టిలోపెట్టుకుని సినిమా తీశాడబ్బా అన్పిస్తుంది. యూత్ ని కాదు- నడివయసు అభిరుచిగల ప్రేక్షకులా? వాళ్ళయినా మెదడు ఇంటి దగ్గర పెట్టి మనసు చేసుకుని ఈ సినిమా చూడాలా? ఏ అభిరుచి కోసం? దేన్ని  ఆస్వా దించడం కోసం? 

          నాగశౌర్య పాత్రలో, నటనలో హుషారు లేదు, పెప్ లేదు, పంచ్ లేదు. పూర్తి పాసివ్ పాత్ర. ఈ పాసివ్ పాత్ర కూడా అర్ధమే గాదు. ఇక నిహారిక కదలకుండా నిలబడి మూతిముడుచుకుని ఉండడమే నటన అనుకున్నట్టుంది. ఫేస్ లో ఎక్స్ప్రెషన్స్ కన్పించవు  తను చైతన్యవంతంగా ఉండక, డల్ గా వుంటుంది. రెండున్నర గంటల సినిమా నడక అంతా నత్త నడక. పైగా ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో చెప్పుకొస్తూంటారు. మధ్యమధ్యలో ప్రెజెంట్ లో కొస్తూంటుంది  కథ. కాసేపటికి ఏది ఫ్లాష్ బ్యాకో ఏది ప్రెజెంట్ కథో అర్ధంకాని గజిబిజి ఏర్పడుతుంది. పైగా ఫ్లాష్  బ్యాక్  ప్రారంభం నిహారిక పాయింటాఫ్ వ్యూలో ఆమె చెప్పుకుంటున్న కథలా  ఉంటూ, ఉన్నట్టుండి నాగశౌర్య  తన వాయిసోవార్ తో చెప్పే కథగా మారిపోతూంటుంది మధ్యమధ్యలో. స్ట్రక్చర్, స్క్రీన్ ప్లే, పాత్ర చిత్రణల పట్టింపు అన్నవి ఏ కోశానా కనపడవు. 

          నాగబాబు తన కుమార్తెతో ఇలా రంగ ప్రవేశం చేయించడం కచ్చితంగా తప్పటడుగే తన అపార అనుభవం దృష్ట్యా. నాగబాబు కుమార్తె నుంచి శభాష్ అనుకునే హీరోయిన్ని ఆశిస్తారు, జీరోయిన్ని కాదు. మిగతా తన మెగా వారసులు స్టార్లుగా ఎలా విరగదీస్తున్నారో అలా విరగదీయక పోతే నిహారిక సినిమాల్లోకి రావడం అనవసరమే.

-సికిందర్

ww.cinemabazaar.in

         

         

కామెడీ సంగతులు - 2

కామెడీ ఎలా రాయాలా అని  తర్జనభర్జన పడే ముందు, అసలు కామెడీ రాయాలంటే మనదగ్గర ఏముండాలని ప్రశ్నించుకోవాలి. బాగా జోకులు పేల్చి అందర్నీ నవ్వించగల  ప్రత్యేక టాలెంట్ కలిగి వుండాలా? తప్పు.  అలాటి వాళ్ళు జోకులేసి నవ్వించగలరే గానీ కామెడీ రాయలేరు. సన్నివేశాల్ని సృష్టించలేరు. కామెడీ రాయాలంటే రెండు వుండాలి : ఎక్కువ ఊహా శక్తి, ఎక్కువ మేధాశక్తి. హాస్యంగా మాట్లాడే వాళ్లకి మొదటిదే వుంటుంది, హాస్యం రాసేవాళ్ళకి రెండూ వుంటాయి. హాస్యం రాసే వాళ్ళు  హాస్యంగా మాట్లాడలేక పోవచ్చు,  కానీ రాసి నవ్వించగలరు. అత్యంత ఫన్నీ కామెడీ రాసేవాళ్ళు  నిజజీవితంలో అంత ఫన్నీగా ఉండరని ఒక పరిశీలన వుంది. పైపెచ్చు కొందరు ఈసురోమని జీవితాలు గడుపుతారు. మేధా శక్తి వాళ్ళనలా మార్చేస్తుందేమో తెలీదు. ఎక్కువ ఊహాశక్తితో జోకులేస్తూ తిరిగేవాళ్ళు  జల్సాగా వుంటారు. నటుడు ధర్మవరపు సుబ్రహ్మణ్యం నోట్లోంచి ప్రవాహంలా జోకులొచ్చేసేవి. కానీ రాయలేనితనాన్ని నటించడంతో తీర్చుకున్నారు. ఎక్కువ ఊహాశక్తితో నవ్వించడానికి సాధారణంగా చుట్టూ వున్న వాతావరణం చాలు. ‘ఈడేంట్రా బైకు మీదెళ్ళి సిగరెట్లు తెమ్మంటే, లేదు సైకిలు మీదే  వెళ్తా నంటాడు... ఈడికి హెల్తు, మనకి డెత్తా?’ అనేస్తే సరిపోతుంది.

      కానీ రాయాలంటే మాత్రం ఈ చుట్టూ వుండే వాతావరణంతో బాటు, దేశకాల పరిస్థితుల మీద సెటైర్లు కూడా వేయగల్గి వుండాలి. సామాజిక స్పృహ కలిగివుండాలి. ఎలాగయితే శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకున్న వాడు పాప్ సంగీతం ఇంతరులకంటే బాగా  పాడగలడో, అలా సెటైర్ల మీద పట్టు సాధించినవాడి చేతిలో మామూలు కామెడీ ఇతరుల చేతిలో కంటే ఎక్కువ ప్రకాశిస్తుంది. ఎక్కువ ఊహాశక్తితో బాటు ఇలాటి ఎక్కువ మేధా శక్తి ఉన్న వాడే నిజమైన కామెడీ రైటర్ అన్పించుకో గలడు, సున్నిత హాస్యంలో మాస్టర్ అవగలడు. ఒకసారి సున్నిత హాస్యంతో ఉర్రూతలూగించిన  ముళ్ళపూడి, జంధ్యాల, వంశీల వంటి పూర్వపు రచయితల సామాజిక స్పృహని గమనించండి.  

        హాలీవుడ్ లో కామెడీ రైటర్ అంటే అతను  డైలాగులు సహిత పూర్తి స్థాయి కథతో స్క్రీన్ ప్లే అందించే వాడై ఉంటాడు. మనకలా కాదు. కామెడీ అనే కాదు, ఇంకే సినిమాలకి మాటలు రాసే మాటల రచయితలూ మాటల వరకే గానీ కథా రచయితలుగా అభివృద్ధి చెందని పరిస్థితి వుంది. ఇచ్చిన సీనులో విషయం చూసుకుని దానికి తగ్గ మాటలు రాసేయడం వరకే వారి విద్య. ఒక పూర్తి స్థాయి కథ రాయాలంటే అదెలా రాస్తారో తెలీని తనమే రాజ్య మేలుతోంది. కాబట్టి కామెడీ రైటర్ అన్నాక కామెడీ  డైలాగ్ రైటర్ అవ్వాలా, లేక కామెడీ స్టోరీ రైటర్ గా ఎదగాలా ముందు నిర్ణయించుకోవాలి. మొదటి దానికైతే ఎక్కువ మేధాశక్తితో పనిలేదు, ఎక్కువ ఊహా శక్తి వుంటే చాలు. రెండో దానికి రెండూ అవసరం! 

          ఈ రెండోదే ఇప్పుడవసరం. ఒక కామెడీ రైటర్ గా ఎదగాలంటే ఏం కావాలి? సామాజిక స్పృహ. సామాజిక స్పృహ లేని రచయిత డైలాగులైనా సరే రస విహీనంగా వుంటాయి. ఈ సమాజిక స్పృహకి  ఇంగ్లీషు భాషా పరిజ్ఞానం కూడా అవసరం. ఇంగ్లీషు భాషా పరిజ్ఞానం లేని సినిమా రచయితలైనా సరే, పత్రికా విలేఖర్లయినా సరే నూతిలో కప్పల్లా వుండి పోతారు. జాతీయంగా,అంతర్జాతీయంగా ఇంగ్లీషులో ప్రతినిత్యం ఉత్పత్తి అవుతున్న అసంఖ్యాక భావజాలాలు, వార్తా విశేషాలు, విలక్షణ వ్యాసాలూ తదితరమైనవి పరిచయం కాకుండా పోతాయి. అప్పుడు వీళ్ళు రాసినా ఒకటే రాయకున్నా ఒకటే. తెలుగుతో బాటు ఇంగ్లీషు మాధ్యమాలు  అందిస్తున్న కంటెంట్ ని ప్రతిరోజూ కొంత సమయం కేటాయించుకుని  చదవాలి. తెలుగు పత్రికల్లో సామాజికాంశాల పైన అనేక మంది  సెటైర్లు రాస్తున్నారు, వాటితో పాటు ఆంగ్లంలో జగ్ సురయా, బాచీ కర్కరియా, అమెరికా నుంచి డేవ్ బారీ లలాంటి ఇద్దరు ముగ్గురు హ్యూమరిస్టులని వారంవారం ఫాలో అవుతూంటే ఆ వారం జాతీయ, అంతర్జాతీయ సంఘటనలపైన  చాలా ఫన్నీ కామెడీ మనకి పరిచయమవుతుంది. కామెడీకి అవసరమైన ఎక్కువ మేధాశక్తిని పెంచుకోవాలంటే  ఇది తప్పదు. 

బాచీ కర్కరియా 

     అలాగే సహజంగా మనలో సెన్సాఫ్ హ్యూమర్ అంటూ వుంటే అది కొన్ని పరిమితుల్లో వుండి పోవాలనుకోదు. దానికి  జిజ్ఞాస ఎక్కువ వుంటుంది. ఇంకా తెలుసుకోవాలన్న తపన వుంటుంది. మన కాన్షస్ మైండ్ సోమరితనాన్ని వదిలించుకుంటే ఇంకా జాతీయ ఛానెల్స్ లో వచ్చే ఉన్నతస్థాయి రాజకీయ కార్టూన్ చిత్రాలు చూసి స్ఫూర్తి పొందవచ్చు. అర్నాబ్ గోస్వామిని చూస్తున్నా ఎన్నో కామెడీ ఐడియాలు పుట్టుకు రావచ్చు. అర్నాబ్ గోస్వామినే వేరే పాత్రగా సృష్టించి వెరైటీ కామెడీని సృష్టించే ఆలోచనలు రావొచ్చు. అంతర్జాలంలో అసంఖ్యాకంగా అర్నాబ్ మీద సెటైర్లు వెలువడుతున్నాయి. 

        ఇక హిందీ కూడా వచ్చి వుంటే హిందీ హాస్య ప్రపంచం ఎలా వుందో అంతా పరిచయమవుతుంది. డేటా బ్యాంక్ ఎంత విస్తృతమైతే  అంత కామెడీ స్థాయి కూడా  పెరుగుతుంది. కామెడీ రచయిత ఏం కోల్పోయినా తనలో హాస్య రసాన్ని మాత్రం కోల్పోకూడదు. ఏం పెంచుకోక పోయినా తనలో హాస్య రసాన్ని పెంచుకు తీరాలి. కామెడీ ఈజ్ సీరియస్ బిజినెస్ అన్నారు. ప్రత్యేకంగా కామెడీ కథా రచయితగానో, కామెడీ దర్శకుడుగానో గుర్తింపు పొందాలన్న లక్ష్యం వుంటే, మిగతా అన్ని తరహాల ప్రక్రియలూ పక్కన పెట్టేయాలి. యాక్షన్ కథల గురించి, ప్రేమ కథల గురించి, హార్రర్ కథల గురించీ... ఇలా ఇతర జానర్స్ అన్నిటినీ పక్కన పెట్టేయాలి. వాటి గురించి కలలో కూడా ఆలోచించ కూడదు. అలాగైతేనే ఈ రంగంలోకి తొంగి చూడాలి. కామెడీలు తప్ప మరే కథా  చదవాలనుకో కూడదు. కామెడీ తప్ప మరే సినిమా చూడాలను కోకూడదు. కామెడీ తప్ప మరే పాటా వినాలనుకోకూడదు. పరీక్షల కెళ్ళే విద్యార్ధికి  ఆ పరీక్షలకి ప్రిపేరవడం తప్ప వేరే  లోకం వుండనట్టే, కామెడీ రైటర్ అవ్వాలనుకునే వాడు తన చుట్టూ ఓ నవ్వుల ప్రపంచాన్ని  సృష్టించుకుని అందులో పడి పొర్లాడుతూ వుండాలి. ఒకరిద్దరు తప్ప హాస్య నటులెప్పుడూ హాస్య నటులుగానే వుండిపోయారు. అలాగే హాస్య రచయితలూ,  హాస్యదర్శకులూ ప్రపంచవ్యాప్తంగా హాస్య రచయితలుగానే, హాస్య దర్శకులుగానే వుండిపోయారు. ఒక్క హాస్యం మీదే దృష్టిని కేంద్రీకరించి,  ఆ రంగంలో విపరీతమైన కృషి చేసి, అపార పేరు ప్రతిష్టలు సంపాదించుకున్నారు. వీళ్ళని ఎప్పుడు జ్ఞాపకం చేసుకున్నా అప్రయత్నంగా  మన పెదాల  మీద నవ్వు వెలుస్తుంది. ఈ అదృష్టం ఇతర జానర్స్ తో వుండదు. ఒక కామెడీ సినిమా రాద్దాం / తీద్దాం అనుకుని ఆ పని చేసేసి,  తర్వాత ఇతర జానర్ల  వైపు జంప్ చేసే చపలత్వం  వున్న వాళ్ళకి ఇదంతా అవసరం లేదు.

జగ్ సురయా 

         ఇప్పుడు జరుగుతున్న దేమిటంటే ప్రతియేటా పదుల సంఖ్యలో కొత్త దర్శకులు వస్తున్నారు గానీ, తాము ఎలాటి దర్శకులు అవాలనుకుంటున్నారో తమకే  తెలీడం లేదు. కొత్త ముఖాలతో ఏదో ఓ  ప్రేమ సినిమా తీసేసి  చేతులు దులుపుకుని మళ్ళీ కన్పించకుండా పోతున్నారు. దీని వల్ల తమకేం లాభమో, నిర్మాతలకీ ప్రేక్షకులకీ ఏం  ప్రయోజనమో తమకే తెలీడం లేదు. ఎవర్ని చూసినా ఓ ప్రేమ కథ పట్టుకుని వుంటారు. అదేదో తెలుగు రాష్ట్రాల్లో  జనాలు ప్రేమలు కరువై అల్లాడి పోతున్నట్టు. ఈ ప్రేమ కథలకి కూడా  మార్కెట్ సెన్స్ వుండదు. పాతబడిన అవే గత శతాబ్దపు రంగూ వాసనలతో వుంటాయి. ఇంటర్మీడియేట్ చదివే విద్యార్ధులు  అప్పుడే తామేం కావాలో ఒక గోల్ ఏర్పరచుకుని చదువుతూంటారు- డాక్టరో ఇంజనీరో సీఏనో ఏదోవొకటి. కొత్త దర్శకులకి ఇలాటి గోల్స్ ఏమీ వుండవు. కనీసం తమ రోల్ మోడల్ ఎవరంటే కూడా చెప్పలేరు. ఎవరి సినిమాలు చూసి ప్రభావితమయ్యారనే దానికీ హాలీవుడ్ నుంచీ టాలీవుడ్ దాకా, ఇంకా బాలీవుడ్ నుంచీ తాము అవలీలగా కాపీ కొట్టే ఉత్తర- దక్షిణ కొరియాల  దాకా ఎవరి పేరూ చెప్పలేరు. ఇదెలా సాధ్యం? సినిమా ప్రేక్షకులుగా మనల్ని ప్రభావితం చేసిన దర్శకు లెందరో వుంటారు. ఎవరి శైలి- ముద్ర ఎలావుంటుందో చెప్పేయగలం. వాటిలో కొన్నిటికి ఫిదా అయిపోతాం. అలాటిది ఒకప్పుడు సినిమా ప్రేక్షకులే అయిన కొత్త దర్శకులు మనలా ఫీలవలేదా? మరెలా దర్శకులవుతున్నారు? ఇదే గాంబ్లింగ్. ప్రేక్షకులుగా  ఏ అభిరుచీ లేకుండా సినిమా రంగంలోకి రావడం, ఏ పునాదీ లేకుండా తమ సొంత జీవితాలతోనే జూదమాడుకోవడం. దర్శకుడు అయిపోవాలని షార్ట్ కట్స్ వెతకడం. ఓ రెండు సినిమాలకి అసిస్టెంట్ గా పని చేస్తే దర్శకుడి డిగ్రీ వచ్చేస్తుందనుకుని  ఫైలు పట్టుకుని ప్రయత్నాలు ప్రారంభించడం. అసిస్టెంట్ గా పనిచేసేది కూడా ఆ పని నేర్చుకోవడం కోసం కాదు. ఆ పని మీద కంటే డైరెక్షన్ మీదే కన్ను వుంటుంది. ఎలా తీస్తున్నారు, ఎలా చేస్తున్నారు- ఇదే తొంగి చూడ్డంగా  వుంటుంది. ఇంటర్మీడియేట్ చదివే కుర్రాడు తన పాఠ్య పుస్తకాల మీదే దృష్టి పెట్టి చదువుకుంటాడు, అప్పుడే డిగ్రీ పుస్తకాల్లోకి తొంగి చూడడు. కానీ సినిమా అసిస్టెంట్ మాత్రం అసిస్టెంట్ గా ఉండక- డైరెక్షన్ లోకి తొంగి చూస్తూంటాడు. అసిస్టెంట్ గా స్క్రిప్టుని  ఫేర్ చేయడం మీదే దృష్టి పెట్టడు. అప్పుడే తన రూములో స్క్రిప్టు రాయడం మొదలెడతాడు. ఏం తెలుసనీ రాస్తాడో తెలీదు. తను పనిచేస్తున్న ఏ దర్శకుణ్ణీ గురువుగా భావించడు. గురువు దగ్గర పనినేర్చుకోవాలనీ అనుకోడు. అప్పుడే గురువునై పోవా లనుకుంటాడు. క్షేత్ర స్థాయిలో తనకప్పగించిన  బాధ్యతలు సరీగ్గా  నిర్వర్తించుకుంటూ అసోసియేట్ గా ప్రమోటయ్యాక దర్శకత్వం గురించి ఆలోచిస్తే అదో అందం. ఇలా జరగదు. ఇందుకే ఇందరు కొత్త వాళ్ళతో ఇన్నేసి ఫ్లాపులు. కళారంగంలో షార్ట్ కట్స్ అనేవి వుండవు. ఈ రంగంలో షార్ట్ కట్స్ గాలి దుమారానికి పైకెగిరే చిత్తు కాగితాల్లాంటివని తెలుసుకుంటే మంచిది.   

       షార్ట్ కట్స్ మీద దృష్టి పెట్టడం వల్ల తమ కెవరూ రోల్ మోడల్స్ వుండడం లేదు.  నేను ఫలానా మణిరత్నం లాగా బలమైన ప్రేమ కథల దర్శకుణ్ణి అవుతా- అని నిర్ణయించుకుని  మణిరత్నం సినిమాలని స్టడీ చేయడమో, లేదా ఫలానా రామ్సే బ్రదర్స్ లాగా హార్రర్ సినిమాల దర్శకుణ్ణి అన్పించుకుంటా- అని టార్గెట్ పెట్టుకుని రామ్సే సినిమాలని స్టడీ చేయడమో, లేదా ఫలానా వంశీ లాగా తెలుగు నేటివిటీకి పట్టంగట్టే విలేజి సినిమాల దర్శకుణ్ణి అవుతా- అని గోల్ పెట్టుకుని వంశీ సినిమాలని పరిశీలించడమో, ఇంకా లేదా  ఫలానా జంధ్యాల లాగానో, ఇవివి లాగానో గొప్ప కామెడీ సినిమాల డైరెక్టర్ గా గుర్తింపు పొందుతా- అని వాళ్ళ సినిమాల్ని అధ్యయనం చేయడమో జరగడం లేదు. తమ కెరీర్ పట్ల తమకే ఏ దృక్పథమూ వుండడం లేదు. నాల్గు జానర్స్ లో నాల్గు రకాల కథలు రాసుకుని ఏది తగిల్తే అది తీద్దాంలే- అని నిర్మాతల చుట్టూ తిరుగుతూంటారు. ఒక విజన్ లేదు, విజువల్ సెన్స్ లేదు, ఏ విద్యా లేదు. 

        ఉపోద్ఘాతమింకా వుంది. ఓ కొత్త దర్శకుడు ఎక్కడికెళ్ళినా  నిర్మాతలకి ఓ బలమైన ప్రేమ కథే విన్పిస్తున్నాడని ఆ నిర్మాతల సర్కిల్ లో తెలిస్తే, ఆ కొత్త దర్శకుడి మీద సదభిప్రాయ మేర్పడుతుంది. అదే ఒక్కో నిర్మాతకి ఒక్కో కథ చెప్తున్నాడని సర్కిల్ లో తెలిస్తే, తేలిగ్గా తీసుకుంటారు, పునరాలోచనకి తావివ్వరు. ఈ మధ్యే ఒక సీనియర్ అసోసియేట్ పరిచయమయ్యారు. తన గోల్ చిన్న నిర్మాతల దర్శకుడు అన్పించుకోవాలని చెప్పారు. సక్సెస్ లొచ్చినా ఫ్లాపులు వచ్చినా చిన్న నిర్మాతలకే కట్టుబడి ఉంటానన్నారు. చిన్న సినిమాతో ఒక సక్సెస్ వచ్చిందని పెద్ద స్టార్స్ చుట్టో, అంతకన్నా చిన్న స్టార్స్ చుట్టో తిరిగి టైంవేస్ట్ చేసుకోనన్నారు. అనుభవసారంతో ఆయన వాస్తవికంగా ఆలోచిస్తున్నారు. కలల్లో తేలిపోయే కొత్త దర్శకులు రెండో సినిమాకే కోటి రూపాయల దర్శకుడైపోవాలనీ, అక్కడ్నించీ మహేష్ బాబు నుంచి పోన్ కాల్ కోసం ఎదురు చూడాలనీ లెక్కలు వేసుకుంటున్నారు. ఎటూ గాకుండా జీవితాల్ని హారతి కర్పూరంలా కరగదీసుకుంటు న్నారు. 

        ఇదంతా ఇక్కడ ఎందుకు చెప్పాల్సి వస్తోందంటే- కామెడీ ఈజ్ సీరియస్ బిజినెస్. కామెడీ రచయితో, దర్శకుడో అవ్వాలనుకునే వాళ్ళు ఇతరుల్లాగా ఒకట్రెండు సినిమాలకి అసిస్టెంట్ గా చేసేసి, ఆ పోర్ట్ ఫోలియోతో షార్ట్ కట్ లో కామెడీ రచయితలో, దర్శకులో అవలేరు. డిమాండ్ సప్లై ప్రకారం చూస్తే ఓ దశాబ్ద కాలం  నుంచీ తెలుగులో కామెడీ రచయితలూ దర్శకులూ లేరు. ఈ కొరత తీర్చాలన్న ఆసక్తి వుంటే ఆలస్యం చేయకూడదు. కష్టమన్పించినా మిగతా కథలూ కాకరకాయలూ పక్కన పడేసి కామెడీ వంటకం నేర్చుకోవడం మీద దృష్టి పట్టాలి. మార్కెట్ లో ఏది తక్కువుందో అది సరఫరా చేయాలి. ఇందుకు కావాల్సిన సరంజామా సిద్ధం చేసుకోవాలి.  పైన చెప్పుకున్న వాటితో బాటు ఇంకా- కామెడీకి రిసౌర్సెస్ వెతుక్కోవాలి. డేటా  బ్యాంక్ ని విస్తరించుకోవాలి. అందుకు ఈ కింది వెబ్సైట్స్ ఉపయోగ పడొచ్చు : 

        fakingnews.firstpost.com ( ఇండియాలో నకిలీ వార్తల హాస్య కథనాలు)
        madmagazine.com (ప్రసిద్ధ అమెరికన్ హ్యూమర్ పత్రిక)
        collegehumor.com ( అమెరికన్ కాలేజీ కామెడీ)
        cracked.com ( అమెరికన్ సెటైర్స్ కి ప్రసిద్ది)
            dumbcriminals.com (తెలివి తక్కువ నేరగాళ్ళ కామెడీలు)

        ఇంకా వెనకటి కాలపు మెటీరియల్ ని  కూడా చదువుకుంటే మంచిది. కామెడీకి పరాకాష్ఠ అనదగిన పి.జి. ఓడ్ హౌస్ నవలలు, ముళ్ళపూడి వెంకటరమణ రచనలు, బానుమతీ రామకృష్ణ  కథలు, చిలకమర్తి లక్ష్మీ నరసింహం రచనలూ  చదువుకుంటే తిరుగుండదు. మనలోని సెన్సాఫ్ హ్యూమర్ ని పరిపుష్టం చేస్తాయి. ప్రేక్షకులు పగలబడి నవ్వేలా చేయడానికి ఏం చేయాలో వీటిలో తెలుస్తుంది.  ఇక కామెడీ ఎలా రాయాలో తెలుగులో స్క్రీన్ ప్లే పుస్తకాలు  లేవుగానీ, అమెరికానుంచి ఇంగ్లీషులో కుప్పలకొద్దీ దొరుకుతాయి. వెబ్సైట్లు కూడా వున్నాయి. వీటిని చదువుకోవచ్చు. ఇవికూడా చదువుకుంటూ కూర్చుంటే జీవిత కాలం సరిపోదు. పైగా బుర్ర చెడిపోతుంది. రెండు మూడు చదువుకుని  తెలుగు కామెడీకి అన్వయించుకుని స్క్రిప్టులు రాసుకుంటే సరిపోతుంది. 

        అయినా ఇంత రిఫరెన్స్ వున్నా,  కామెడీ ఎలా రాయాలనే దానికి మన అలవాటు కొద్దీ తెలుగులో వచ్చేవారం ముచ్చటించుకుందాం.

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in

కామెడీ సంగతులు- 1

సినిమా కామెడీ సీజనల్. ఒక సీజన్ లో ఒక ట్రెండ్ లో ఒకటైపుతో మొదలైన కామెడీ అదేపనిగా  విసుగెత్తే వరకూ రిపీటై అంతరించిపోతుంది. మళ్ళీ ఇంకో టైపు మొదలవుతుంది. కన్ఫ్యూజ్ కామెడీలు, హర్రర్ కామెడీలూ ఇలా వచ్చివెళ్లినవే. ఒకప్పటి వరకూ  కమెడియన్లకే పరిమితమైన  కామెడీ విభాగం – ఏకంగా స్టార్లు కామెడీ చేయడంతో అదో ఫ్యాషన్ గా  కామెడీ విభాగం స్టార్ల హస్తగతమైపోయింది.  కమెడియన్లు అడుక్కి జారిపోయారు. అంతేకాదు, స్టార్లే కామెడీ చేయడంతో అల్లరి నరేష్, సునీల్ లలాంటి కామెడీ హీరోలకీ గడ్డు కాలం వచ్చింది. గతంలో కామెడీ హీరోలు గా రాజేంద్ర ప్రసాద్, నరేష్, చంద్రమోహన్  ల వంటి వాళ్ళు ఎదురులేకుండా  వెలిగిపోయారంటే  అందుక్కారణం  అప్పట్లో హీరోలు కామెడీ చేసే వాళ్ళు కాదు. కమెడియన్ల పని కమెడియన్లు,  వాంప్ ల పని వాంప్ లు చేసుకునే వాళ్ళు. కమెడియన్ల పని స్టార్లూ, వాంప్ ల పని హీరోయిన్లూ చేయడంతో రెండిటి కళాకారులూ గల్లంతయ్యారు. అయితే కామెడీ ఎప్పుడైతే స్టార్ల చేతికి వెళ్ళిపోయిందో, అప్పుడది  కృత్రిమంగా, ఒక టెంప్లెట్ గా, మొక్కుబడి వ్యవహారంగా  మారిపోయింది. 

        ఏ స్టార్ సినిమాలోనైనా స్టార్లు చేసే కామెడీ ఏమిటో ఓసారి చూడండి : ఫస్టాఫ్ అంతా  హీరోయిన్ ని ప్రేమలో పడేసేందుకే కామెడీ చేస్తారు; సెకండాఫ్ లో బ్రహ్మానందం తోనో మరోకరితోనో  బకరా కామెడీ ఏదో చేస్తారు. ప్రధాన కథని మాత్రం యాక్షన్ తో ఉండేలా చూసుకుంటారు. ఒక పూర్తిస్థాయి కామెడీ సినిమాని  స్టార్లు తలపెట్టలేరు. తమ ఇమేజికి తక్కువనుకుంటారు. నిజమే, కామెడీ అనేది నీచ స్థాయి వ్యక్తిత్వాల వ్యవహారమన్నాడు అరిస్టాటిల్. సర్కస్ లో జోకర్, గ్రామాల్లో తుపాకీ రాముడు, తోలు బొమ్మలాటల్లో కేతిగాడు,  జుట్టు పోలిగాడు, ఛార్లీచాప్లిన్ పాపులర్ చేసిన దేశదిమ్మరి పాత్రలూ వాళ్ళ వెకిలి పోకిరీ చేష్టలతో నవ్వించే నీచస్థాయి వ్యక్తిత్వపు పాత్రలే. అందుకని  స్టార్లు గౌరవంగా తమ ఇమేజిని కాపాడుకుంటూ ఓ టెంప్లెట్ కామెడీతో  సరిపెట్టేస్తారు. హిందీలో అప్పుడప్పుడైనా అక్షయ్ కుమార్ లాంటి యాక్షన్ హీరో హీరా ఫేరీ, ఎంటర్ టైన్ మెంట్, షౌకీన్స్, హౌస్ ఫుల్- 3 లాంటి పూర్తి స్థాయి హస్యకథా చిత్రాలు చేస్తూ వస్తున్నాడు. కాబట్టి తెలుగులో కామెడీ సీజనల్ గానూ, స్టార్ల చేతిలో  కంపార్ట్ మెంటలైజ్డ్ గానూ మారిపోయింది. ఫస్టాఫ్ కథతో సంబంధం లేని హీరోయిన్ కోసం కామెడీ, సెకండాఫ్ కూడా కథతో సంబంధంలేని బ్రహ్మానందంతో- కాకపోతే మరొకరితో కామెడీ అనే రెండు టెంప్లెట్స్ ని  పెట్టుకుని కామెడీని లాగించేస్తున్నారు. ఈ రకంగా కామెడీ ట్రాకులుగా ముక్కలయ్యింది. ప్రధాన కథ కామెడీగానూ వుండదు, ప్రధాన కథతో సంబంధం కూడా వుండదు కాబట్టి ఒక్కో ట్రాకు ఒకొక్కరూ అవుట్ సోర్సింగ్ కూడా తీసుకుని రాసెయ్యొచ్చు!

        కామెడీ ఎలా రాయాలో తెలియజేయమని ఒక అసోసియేట్ దర్శకుడు కోరిన మీదట కామెడీ జానర్ లోకి ప్రయాణించడం ప్రారంభిస్తే, రెండు విషయాలు కొట్టొచ్చినట్టు కన్పిస్తున్నాయి : పైన చెప్పుకున్న తరహా స్టార్ల టెంప్లెట్  కామెడీలు మార్కెట్ ని ఆక్రమించడం ఒకటైతే, అసలు పూర్తి స్థాయి హాస్య చిత్రాలనేవి  కనుమరుగైపోవడం రెండోది. ప్రేక్షకులు మొదటి దానికే అలవాటు పడిపోయి, రెండో దాని ఉనికినే గుర్తించడం లేదు. ప్రపంచమొక నాటక రంగమన్నాడు షేక్స్ పియర్. తెలుగు ప్రేక్షకులేమను కుంటున్నారంటే, తెలుగు సినిమాలోక హస్య నాటకరంగమనీ వాటిలో హాస్యం లేకపోతే  చూడలేమనీ అనుకుంటున్నారు. అయితే విచారకరంగా వాళ్ళు వినోదించడానికి ఇష్టపడుతున్నది మాత్రం అర్ధ/అనర్ధ  హాస్య నాటకరంగాన్నే. ఫస్టాఫ్ లో ఒక టెంప్లెట్ కామెడీ, సెకండాఫ్ లో  ఇంకో టెంప్లెట్ కామెడీ, మధ్యలో పిసరంత ఏదో కథ వుంటే చాలు, అదే సినిమా అనుకునే పరిస్థితి వచ్చింది. 

         ఈ వాతావరణ పరిస్థితుల్లో కామెడీ రాయడమెలా అన్న ప్రశ్నే అప్రస్తుతమై
పోతుంది. హీరోయిన్ ని ప్రేమలో పడేసే టెంప్లెట్ కామెడీ రాయడానికి ఏ సూత్రాలూ వుండవు. ఎందుకంటే అదే కథ కాదు కాబట్టి. కథ ప్రారంభ మయ్యేసరికి అది కనుమరుగైపోతుంది కాబట్టి. అది నిర్వహించేది  కేవలం స్పేస్ ఫిల్లర్ పాత్రే  కాబట్టి. కామెడీ చేసి హీరోయిన్ని ప్రేమలో పడేశాడు, అక్కడ్నించీ ఆ ప్రేమ కథేమిటి? అన్నప్పుడు దాన్ని పూర్తిస్థాయి కామెడీ కథగా పొడిగించ వచ్చు. కానీ ప్రేమలో పడేశాక హీరో యాక్షన్ కథ వైపు వెళ్ళిపోతే ప్రేమకథ అక్కడితో ఆగిపోతుంది. ఫస్టాఫ్ లో ఆ కాస్తా అరగంట, ముప్పావుగంట- పోనీ గంట పాటు కథతో సంబంధంలేని టెంప్లెట్ కామెడీ రాయడానికి కావలసినవి రెండే రెండు :  ఎత్తుగడలు, పంచ్  డైలాగులు. ఎత్తుగడలు హీరోయిన్ని పడెయ్యడానికి, పంచ్  డైలాగులు హీరోయిజాన్ని పండించడానికి. ఈ ఆర్నెలల్లో విడుదలైన ‘నేనూ శైలజ’ నుంచీ ‘జంటిల్ మన్’ వరకూ  18 స్టార్ సినిమాలని చూస్తే ఎత్తుగడల, పంచ్  డైలాగుల క్రమం తెలిసిపోతుంది. ఇవన్నీ కొంచెం తేడాతో ఒకేరకంగా వుంటాయి. ఏ స్టార్ సినిమా అయినా  సినిమా మొదలెట్టగానే  హీరోయిన్ని ప్రేమలో పడెయ్యడమనే కార్యక్రమం తప్ప మరో కామెడీతో ప్రారంభంకాదు. ప్రతీ స్టార్ సినిమాలో ఇదే రొటీన్ ని విసుగులేకుండా మనసారా ఆనందిస్తున్న ప్రేక్షకులు ఎంతైనా మహానుభావులే అనుకోవాలి. 

        ఇలా స్టార్లు- ప్రేక్షకులూ కలిసి  కామెడీని  టెంప్లెట్స్ లో చెరబట్టాక, కింకర్తవ్య మేమిటి? పూర్తిస్థాయి హాస్యకథా చిత్రాలు తీయడమే! కామెడీ సినిమాలంటే ఇవే. వీటి దురదృష్టమేమిటంటే ఒకటి : ప్రేక్షకులు వీటి ఉనికినే గుర్తించక పోవడం, రెండు : గుర్తించినా స్టార్ సినిమాల కామెడీల దృష్ట్యా వీటిని  ‘బి’ గ్రేడ్ సినిమాలుగా పక్కన పడెయ్యడం, మూడు : అసలు వీటిని తీసే, రాసే దర్శకులే రచయితలే లేకపోవడం! 

        కాబట్టి కామెడీ రాయడమెలా అన్నప్పుడు ఒక పూర్తి స్థాయి హాస్య కథా చిత్రాన్ని రాయడమెలా అనే అర్ధంలోనే ఆ ప్రశ్నని చూడాలి తప్ప, స్టార్ సినిమాల్లో కరివేపాకు కామెడీ అని కాదు. ఆ దృష్టితో కామెడీని చూస్తే  ఈ వ్యాసాల పరంపర చదివి ప్రయోజనం లేదు. సమీపభవిష్యత్తులో కూడా స్టార్ సినిమాల్లో కామెడీ కథ వుండే అవకాశంలేదు. కథతో సంబంధంలేకుండా, హీరోయిన్ తో ఒక ట్రాకు, కమెడియన్ తో ఒక ట్రాకూ వుంటాయంతే. వీటిని రాయడానికి పెద్దగా క్రియేటివిటీ అవసరం లేదు. ఒక పధ్ధతి అంటూ కూడా ఏమీ లేదు. ఒక పూర్తి స్థాయి కామెడీ కథ రాయడానికే చాలా పద్ధతీ, క్రియేటివిటీ అవసరం. నేర్చుకోవాల్సింది దీన్ని. కానీ ఇది నేర్చుకుని ఏం చేస్తారు? కామెడీ సినిమాలకి కాలం తీరిపోయిందిగా? ఇక్కడే ఇంకో ప్రశ్న వేసుకోవాలి- ప్రేక్షకులు కామెడీ సినిమాలని ‘బి’ గ్రేడ్ సినిమాలుగా పక్కన పడేస్తున్నది నిజంగానే  స్టార్ సినిమాల్లో కామెడీల్ని చూసేనా? లేకపోతే - ఇవివి సత్యనారాయణ, సింగీతం శ్రీనివాస రావు, బాపు, జంధ్యాల, రేలంగి నరసింహారావు, విజయ బాపినీడు, వంశీ, శివనాగేశ్వరరావు ల్లాంటి హస్యకథా  చిత్రాల దర్శకులు ఇప్పుడు లేరనా? 

       కచ్చితంగా ఇది కూడా కారణమే. ఈ శతాబ్దపు ఈ పదహారేళ్ళ కాలంలో కామెడీ సినిమాలతో కొత్తగా వచ్చిన దర్శకులూ రచయితలూ ఎవరూ లేరు. పైన చెప్పుకున్న ప్రసిద్ధ దర్శకుల తరం తర్వాత కొత్త తరంలో హాస్యకథా  చిత్ర దర్శకులెవరూ పుట్టుకురా లేదు. కాలేజీ బూతు కామెడీ దర్శకులు కొందరు పుట్టుకొచ్చి వెళ్ళిపోయారు. ప్రేమల గురించి గొప్ప గొప్ప పాఠాలు చెప్పే ప్రేమ సినిమాల దర్శకులే పుట్టుకు వస్తున్నారు తప్ప- పక్కా కామెడీ దర్శకుణ్ణి  నేనూ అంటూ వచ్చిన వాళ్ళెవరూ లేరు. కామెడీ హీరో అల్లరి నరేష్ ని పెట్టుకుని కూడా సక్సెస్ కాలేకపోయారు. నిజానికి ఏడాదికి 60 -70  మంది కొత్త దర్శకులు ప్రతివాళ్ళూ పనికిరాని ప్రేమ సినిమాలతో కాకుండా, కొందరైనా ఒక ‘అహనా పెళ్ళంట’, ఒక ‘బృందావనం’, ఒక ‘లేడీస్ టైలర్’ లాంటి పూర్తి స్థాయి హస్యకథా చిత్రాలతో వస్తే,  అప్పుడు తెలుగునాట కామెడీ సినిమాలనేవి బతికున్నట్టు లెక్క. ఎక్కడా లేనంత మంది కమెడియన్లు తెలుగులో వున్నారు, వీళ్ళని సరీగ్గా ఉపయోగించుకునే కామెడీ దర్శకులూ రచయితలే లేరు. 

        పైన చెప్పుకున్న హస్యదర్శకుల తరం తర్వాత కొత్త హస్యదర్శకులెలా పుట్టుకు రాలేదో, అలా ముళ్ళపూడి వెంకట రమణ, భమిడిపాటి రాధాకృష్ణ మూర్తి, డివి నరసరాజు, జంధ్యాల, ఆదివిష్ణు, వంశీ, ఎల్బీ శ్రీరామ్ ల వంటి దిట్టమైన హస్యరచయితలు కూడా తర్వాతి తరంలో పుట్టుకురా లేదు. 

        ఇప్పుడేం  చేద్దాం. రంగంలో టెంప్లెట్ కామెడీ కర్తలు తప్ప, పూర్తి నిడివి కామెడీ కథా చిత్రాలకి దశాబ్దంన్నర కాలంగా ఎవరూ మిగలనప్పుడు, ఇటు వైపు ఆసక్తి కనబర్చే వాళ్ళు కూడా లేనప్పుడు, కామెడీ రాయడమెలా అని బుర్రబద్దలు కొట్టుకోవడం అవసరమా? వస్తున్న కొత్త దర్శకుల్ని ఈ పనికిరాని చెత్త ప్రేమ సినిమాలు కాదు, చక్కగా  ఇంటిల్లిపాదీ చూసి పొట్ట చెక్కలు చేసుకునే కామెడీ సినిమాలు తీయమని చెబితే వింటారా? ఎవ్వరూ వినరు.  అవే చెత్త ప్రేమలు తీసి అందరితో బాటూ అదే చెత్త బుట్టదాఖలై పోవడంలోనే పరమానందముంది. టెంప్లెట్ కామెడీలే కామెడీ అని భ్రమిస్తున్న  ప్రేక్షకులు కూడా ఆ భ్రమల్లోనే వుండిపోతారు. జాలిపడ్డం తప్ప మనం చేయగల్గిందేమీ లేదు. ఇదంతా నిరాశావాదం. 

     ఇక ఆశావాదం. నిరాశావాదం మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ చేసుకున్న దర్శకులకీ ప్రేక్షకులకీ ఉండొచ్చు గానీ, ఇలాటి రాతలు రాసేవాడికి కాదు. ఆశావాదంతో ఏదో ఒకటి రాస్తూనే వుండాలి కాబట్టి- పైన ప్రస్తావించుకున్న అసోసియేట్ దర్శకుడి కోరికని మన్నించి – కామెడీ ఎలా రాయాలీ అని ఆలోచించక తప్పదు. భవిష్యత్తులో ఎప్పుడో ఎక్కడో ఎవరో ఒకడు దేవుడు దయతల్చి, కామెడీ తీద్దామని నిద్రలేచి చూసుకున్నప్పుడు, ఎదురుగా ఈ రాతలు బంపర్ ఆఫర్ లా కన్పిస్తే చాలన్న ఆశావహ దృక్పథంతో మొదలెడదాం...

        ముందుగా బీ. ఓ మల్లే అనే ఫిలిం మేకర్ అందించిన కామెడీ గణితం ఏమిటో చూద్దాం :
        ఒక నూటా యాభై పేజీల కామెడీ స్క్రిప్టు (డైలాగ్ వెర్షన్) రాశారనుకుందాం. అందులో ఒక్కో పేజీ చదివితే ఎన్ని సార్లు నవ్వొస్తోందో ఆ అంకె ఆ పేజీ కింద రాసుకోవాలి. కొన్ని పేజీల్లో ఎక్కువ సార్లు నవ్వి, కొన్ని పేజీల్లో  అసలే నవ్వురాక పోవచ్చు. ఆ మొత్తమంతా  కూడాలి. ఆ లాఫ్ కౌంట్ 200 వచ్చిందనుకుందాం. దీన్ని స్క్రిప్టులో వున్న పేజీల సంఖ్యతో భాగించాలి. ఈ శేషాన్ని 10 తో గుణించాలి. ఈ ఫలితానికి 5 కలపాలి. మళ్ళీ ఈ ఫలితంలోంచి 30 తీసేయాలి. అప్పుడు మిగిలిందే కామెడీ పవర్. 

        150 పేజీల లాఫ్ కౌంట్ 200 వచ్చిందనుకుందాం, అప్పుడు-
        200 ÷ 150 x 10 + 5 - 30 = - 11. 66
        ఈ ఫలితం ఎంత తగ్గితే అంత యౌవనంగా కామెడీ వున్నట్టు.

-సికిందర్
       

షార్ట్ రివ్యూ...

స్క్రీన్ ప్లే- మాటలు- దర్శకత్వం : మోహనకృష్ణ ఇంద్రగంటి

తారాగణం : నాని, సురభి, నివేద థామస్, శ్రీనివాస్ అవసరాల, రోహిణి, ‘వెన్నెల’ కిశోర్, తనికెళ్ళభరణి, ‘సత్యం’ రాజేష్ తదితరులు

కథ : డేవిడ్ నాథన్, సంగీతం : మణిశర్మ, ఛాయాగ్రహణం : పి.జి.విందా

బ్యానర్ : శ్రీదేవి మూవీస్, నిర్మాత : శివలెంక కృష్ణప్రసాద్

విడుదల :  17 జూన్, 2016

                       ***
            ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం ‘అష్టాచమ్మ’ లో నానిని పరిచయంచేసిన మోహనకృష్ణ ఇంద్రగంటి తిరిగి నానితో ‘జంటిల్ మన్’ అనే రోమాంటిక్ సస్పన్స్ జానర్ ని టచ్ చేయడం ఇద్దరికీ కొత్తే. ‘చిన్నోడు –పెద్దోడు’,  ‘ఆదిత్య -369’,  ‘వంశానికొక్కడు’, ‘మిత్రుడు’ వంటి సినిమాలు నిర్మించిన శివలెంక కృష్ణ ప్రసాద్ ఎనిమిదేళ్ళ తర్వాత  ఈ రోమాంటిక్ కి సస్పెన్స్ ని నిర్మించడం తనకీ కొత్త జానరే.  ఖచ్చితంగా ఇలాటి స్క్రిప్టులు తెలుగు రచయితలూ దర్శకుల నుంచి రావు కాబట్టి ఇది డేవిడ్ నాథన్ అనే తమిళ రచయిత  అందించిన స్క్రిప్టు. ఇక చాలా కాలానికి సంగీత దర్శకుడు మణిశర్మ కూడా తన స్వరాలు విన్పించడానికి ముందుకురావడం ఈ సినిమా ఇంకో ప్రత్యేకత. ఇన్ని ప్రత్యేకతలు పెరుకే వున్నాయా, లేకపోతే సినిమా సక్సెస్ అవడానికి ఏమైనా పనికొచ్చాయా ఓసారి చూద్దాం...

కథ 

      కేథీ అలియాస్ కేథరిన్ (నివేదా థామస్), ఐశ్వర్య (సురభి) లు ఫ్లయిట్ లో హైదరాబాద్ వస్తూ పరిచయమవుతారు. ఇద్దరూ ఒకరి బాయ్ ఫ్రెండ్ గురించి ఒకరు చెప్పుకోవడం ప్రారంభిస్తారు. ముందుగా కేథీ చెప్తుంది తన బాయ్ ఫ్రెండ్ గౌతమ్  (నాని) గురించి. మొదటి చూపులోనే తన వెంట పడ్డం ప్రారంభించిన గౌతమ్ ప్రేమలో తనూ పడుతుంది. అయితే తనకో పెళ్లి చేసుకోమని వేధించే మేనమామ వుంటాడు. ఇతను  గౌతమ్ మీద కక్షగడతాడు. ఇక కేథీ గౌతమ్ లు గాఢంగా  ప్రేమించుకున్తున్నాక,  కంపెనీ పనిమీద కేథీ లండన్ వెళ్ళాల్సి  వస్తుంది. నెలరోజుల తర్వాత ఇప్పుడు  తిరిగి వస్తోంది- ఇక గౌతమ్ తో తన భావిజీవితం గురించి కలలుగంటోంది... 

        ఐశ్వర్య  తన బాయ్ గ్రెండ్ జై (నాని ద్విపాత్రాభినయం) గురించి చెప్పుకొస్తూ, అతనో పెద్ద కంపనీకి అధిపతి అనీ, తన తండ్రి అతడితో సంబంధం కుదిర్చాడనీ, దీన్ని పురస్కరించుకుని తామిద్దరూ కొడైకెనాల్ వెళ్లి సరదాగా గడిపి వచ్చామనీ, ఇక ఇప్పుడు హైదరాబాద్ వెళ్ళాక ఎంగేజ్ మెంట్ చేసుకుంటామనీ అంటుంది... 

        ఇద్దరూ ఏర్ పోర్టులో దిగేసరికి రిసీవ్ చేసుకోవడానికి వచ్చిన గౌతమ్ ని సంతోషంతో చూస్తుంది కేథీ. కానీ గౌతమ్ ఆమె ని గుర్తు పట్టనట్టు ఐశ్వర్యని పలకరిస్తాడు. వాళ్ళిద్దరూ ఆనందంగా కలుసుకుంటారు. అసలేం జరిగిందో తెలుసుకోవడానికి కేథీ గౌతమ్ ఇంటి కెళ్తుంది.  గౌతమ్ తల్లి రోహిణి గౌతమ్ యాక్సిడెంట్ లో చనిపోయాడని చెప్తుంది. కేథీ షాక్ అవుతుంది. అయితే తను ఐశ్వర్యతో చోసింది గౌతమ్ ని కాదనీ, అతను గౌతమ్ లాగే  జైయేననీ అర్ధం జేసుకుంటుంది. ఇంతలో ఒక రిపోర్టర్ వచ్చి గౌతమ్ ని జై చంపి వుంటాడని అనుమానం వెలిబుచ్చుతుంది. అసలు గౌతమ్ ఎలా చనిపోయాడో జై ని కేంద్రబిందువుగా  చేసుకుని ఇద్దరూ పరిశోధించడం ప్రారంభిస్తారు.

        గౌతమ్ ని జై చంపి వుంటే ఎందుకుచంపాడు, వంశీ అనే వాడి బ్లాక్ మెయిల్ కి లొంగి జై ఎందుకు డబ్బు సమర్పించుకుంటున్నాడు. మధ్యలో కేథీ మేనమామ పాత్రేంటి...అన్నవి ఈ పరిశోధనలో బయటపడతాయి...

ఎలావుంది కథ 

       ఫస్టాఫ్ రెండు సరదా ప్రేమ కథలు, సెకండాఫ్ సీరియస్ సస్పెన్స్ కథా వున్న రో మాంటిక్ సస్పెన్స్ ఇది. అయితే సెకండాఫ్ లో పూర్తిగా రోమాంటిక్ అప్పీల్ ని మిస్సవడంతో పేరుకే రోమాంటిక్ సస్పెన్స్ అనేట్టుంది. జై చేసిన హత్యని బయటపెట్టే దృష్టితో జరిగే సంఘటనలతో రోమాంటిక్ ఫీల్, వినోదం పాలు పూర్తిగా మృగ్యమయ్యాయి. 2002 లో అబ్బాస్ మస్తాన్ లు  అభయ్ డియోల్- అమీషా పటేల్- అక్షయ్ ఖన్నా లతో తీసిన రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్  ‘హమ్ రాజ్’ కావలసినంత థ్రిల్  తోబాటు,  పెళ్ళయిన స్త్రీ సంసారం ప్రమాదంలో పడే బలమైన ఫ్యామిలీ ఎలిమెంట్ వుంది. దీన్ని ‘పర్ ఫెక్ట్ మర్డర్’ (1998) అనే హాలీవుడ్ హిట్  నుంచి కాపీ కొట్టారు. ఈ ‘పర్ ఫెక్ట్ మర్డర్’  కూడా 1954 లో ఆల్ ఫ్రెడ్ హిచ్ కాక్ తీసిన ‘డయల్ ఎమ్ ఫర్ మర్డర్’ కి రీమేక్.  అంటే ప్పట్లో హిచ్ కాక్ తన సస్పెన్స్ లో ఫ్యామిలీ డ్రామా కూడా మిళితం చేసిన మాస్టర్ అన్నమాట.

        రోమాంటిక్ సస్పెన్స్ అన్నాక జై ని కేథీ అనుమానించి పరిశోధిస్తే అతను  తన బాయ్  ఫ్రెండ్ కాదు కాబట్టి అది రివెంజి డ్రామా అవుతుంది. జై ని అతడి గర్ల్ ఫ్రెండ్ ఐశ్వర్యే అనుమానించి పరిశోదిస్తూంటే అప్పుడు అది అచ్చమైన బాయ్ ఫ్రెండ్- గర్ల్ ఫ్రెండ్ ల మద్య రోమాంటిక్ సస్పెన్స్ అన్పించుకుని ఎక్కువ బాక్సాఫీసు అప్పీలుకి దోహదం చేస్తుంది. అమితాబ్ బచ్చన్ ‘డాన్’ లో అమితాబే తన అన్నని చంపిన డాన్ అనుకుని  జీనత్ అమన్ పగబట్టడం, అమితాబ్ ఆమెని రోమాంటిక్ యాంగిల్లో చూడ్డం...ఇందులో అమితాబ్ అమాయకుడని ప్రేక్షులకి తెలుసు కాబట్టి ఆ రివెంజి డ్రామా పండింది.  కానీ ఇప్పుడున్న నాని రెండో పాత్ర హంతకుడే అన్న అనుమానం కల్గిస్తూ కథ నడిపించడంతో, ఇది ఎలాటి రోమాంటిక్ యాంగిల్ కూడా లేని రివెంజి డ్రామాగా – ఒక డ్రై మూవీగా  తయారయ్యింది. 

ఎవరెలా చేశారు

       రెండు పాత్రల్లో నాని మెప్పిస్తాడు, అయితే రెండో పాత్రతో బాటు సెకండాఫ్ అంతా  సీరియస్ అయిపోవడంతో ఆ మూడ్ లో నటనకి మాస్ అప్పీల్ సమస్య తలెత్తుతుంది. సెకండాఫ్ లో  తనతో ఎలాటి కమర్షియల్ ఎలిమెంట్సూ  కూడా లేకపోవడం పెద్ద లోపం. ఫస్టాఫ్ లో ఇద్దరు హీరోయిన్లతో వేర్వేరు లవ్ ట్రాక్స్ లో అతను  పాల్పడే చేష్టలు కొత్తగానే వుంటూ ప్రేక్షకుల మెప్పు పొందుతాయి. సెకండాఫ్ కొచ్చేసరికి నాని నుంచి ఇంకెలాటి  ఎంటర్ టైన్ మెంట్ నీ ఆశించే పరిస్థితి లేదు. ఇదంతా ఫస్ట్ హీరోయిన్ రివెంజి డ్రామా కావడం వల్ల వచ్చిన సమస్య.  పాత కాలంలో సినిమాలు చూసి ప్రేక్షకులు- ఫస్టాఫ్ కామెడీ- సెకండాఫ్   స్టోరీ అనేవాళ్ళు. ఫస్టాఫ్ లో కామెడీ నంతా ఎంజాయ్ చేసి, ఇక సెకండాఫ్ లో ప్రారంభమయ్యే ఎంతటి సీరియెస్ కథనైనా ఇన్వాల్వ్ అయిపోయి చూసేవాళ్ళు. ఈ రోజుల్లో ఈ పరిస్థితి వుందా? ఇప్పుడు సినిమా సాంతం ఎంటర్ టైన్ మెంటే కావాలి!

        ఫస్ట్ హీరోయిన్ నివేదా  థామస్ ఫస్ట్ క్లాస్ గా వుంది. భావప్రకటనా సామర్ధ్యం పుష్కలంగా వుంది. అదే సెకండ్ హీరోయిన్ తో లేదు. రిపోర్టర్ గా నటించిన శ్రీముఖి ఇన్వెస్టిగేషన్ తక్కువగానూ, సమాచార మివ్వడం ఎక్కువగానూ వుంది. ఇక ఆఫీస్ కామెడీతో వెన్నెల కిషోర్- సత్యం రాజేష్ లు కొన్ని కొన్నిచోట్ల బాగానే నవ్విస్తారు. శ్రీనివాస్ అవసరాల విలన్ పాత్రలో ప్రశ్నార్ధకంగా ఉంటాడు. 

        సినిమాకి విందా ఛాయాగ్రహణం ఒకరకంగా వున్నా, మణిశర్మ సంగీతం మాత్రం హైలైట్ అనే చెప్పాలి. నేపధ్య సంగీతంతో బాటు,  ఫస్టాఫ్ లో వచ్చే రెండో పాట డ్రమ్ బీట్స్ తో  బాగా ఇంప్రెస్ చేస్తుంది. రవీందర్ కళాదర్శకత్వం, మార్తాండ్ కె వెంకటేష్ ఎడిటింగ్ ఓ మోస్తరుగా వున్నాయి. 

చివరికేమిటి 

      లైటర్ వీన్ కథల దర్శకుడు క్రితం సినిమా ‘బందిపోటు’ అనే మాస్ కమర్షియల్ దగ్గర చేతులెత్తేసినట్టే ఇప్పుడు సస్పన్స్ బిజినెస్ తో తికమక పడిపోయారు. ఈ సినిమాలో నటీనటుల నుంచి నటనల్ని రాబట్టుకోవడం, షాట్స్ తీయడం వగైరా వరకూ తను ఓకే. కానీ ఈ రోమాంటిక్ సస్పన్స్ కథ- దీని స్క్రీన్ ప్లేల  విషయంలో మాత్రం రాణించలేకపోయారు. సస్పెన్స్ అంతా  చివర్లో ఓపెన్ చేసి ఫ్లాష్ బ్యాక్ గా చెప్పుకు వచ్చే ఎండ్ సస్పెన్స్ విధానం ప్రింట్ మీడియాకే తప్ప,  సినిమా అనే విజువల్ మీడియాకి ఇక పనికి రాదని, ముప్పై ఏళ్ల క్రితమే హాలీవుడ్ తేల్చేసుకుని ఇక దాని జోలికి వెళ్ళడం లేదు. 

        మొన్నే రవితేజతో ‘బెంగాల్ టైగర్’ అనే భారీ బడ్జెట్  సినిమా ఎండ్ సస్పెన్స్ కథతో వచ్చి ఏమైందో  తెలిసిందే. తెలుగు సినిమాల ప్రధాన  జాడ్యాలు మూడు- పాసివ్ హీరో పాత్ర, సెకండాఫ్ సిండ్రోమ్, ఎండ్ సస్పెన్స్- ఈ మూడూ పదేపదే రిపీటవుతూనే వున్నాయి- ఇలాగే తీస్తూ వుంటారు. ఇంద్రగంటి స్క్రీన్ ప్లేలో ఈ ఎండ్ సస్పెన్స్ లో కూడా అసలా జరిగిన మూల సంఘటన ఏమిటీ అన్నది చూపించే సరికి అదికూడా బలహీనంగా తేలిపోయింది. మొత్తం సస్పెన్స్ బిజినెస్ కి మూలమైన సంఘటనే  బలహీనంగా వున్నప్పుడు ఇక కథ బలంగా ఎలావస్తుంది. పైగా సెకండాఫ్ నిడివి కూడా బాగా పెరిగిపోయింది. ఇక చివరికొస్తే, ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో చెప్పిన ప్రకారమైతే  హీరో  అరెస్టయి తన నిజాయితీ నిరూపించుకోవాలి. అప్పుడే జంటిల్ మన్ అని అన్పించుకో గలడు. అంతకాలం చట్టాన్ని ఏమార్చి,  పోలీసుల్ని తప్పుదోవపట్టించే సాక్ష్యాధారాలు సృష్టించి ఈ సస్పెన్స్ అంతా నడిపించాడు. ఆ పోలీసులు ఏమయ్యారు? అటూ ఇటూ కుటుంబ సభ్యులందరూ హీరో చేసింది గొప్ప అని మెచ్చుకుని ఇంట్లో పెట్టుకుంటే సరిపోయిందా? హీరో తల్లికూడా హీరోకి సహకరించింది కదా, ఆమెకూడా చట్టానికి లొంగి పోవాల్సిందే. 

        ఇది సమగ్రమమైన కథా చిత్రమన్పించుకోదు. ఇలాటి కథకి పరిపూర్ణమైన ముగింపు నివ్వడం సాధ్యంకాదు. ఇస్తే హీరో అతడి తల్లీ ముందు జైల్లో వుండాల్సిన ఖర్మ పడుతుంది.

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in