1402 : స్పెషల్ ఆర్టికల్

‘అవకాశాల స్ట్రక్చర్ అరచేతిలోనే’ ఆర్టికల్స్ పరంపరకి బ్లాగులో స్పందన బాగానే లభిస్తోంది. అందరికీ ధన్యవాదాలు. ఒక బాగా తెలిసిన దర్శకుడు ఈ ఆర్టికల్స్ చదువుతూ తన పరిస్థితి చూసుకుని చాలా ఆందోళన చెందుతున్నారు. ఆయనకి ఎంత ప్రయత్నించినా అవకాశాలు రావడం లేదు. దీంతో ఆందోళన పెరిగిపోయి -ఈ ఆర్టికల్స్ ని స్టడీ చేసి ఎలాగైనా సాధించాలన్నఆదుర్దాతో ప్రయత్నిస్తున్నారు. ఇక్కడే అసలుకే ఎసరొచ్చే పని జరిగిపోతోంది. ఆందోళన ఆదుర్దా వంటి నెగెటివ్ ఫీలింగ్స్ కి అవకాశాల స్ట్రక్చర్ నిఘంటువులో చోటు లేదు. అనుకున్నది వెంటనే  జరిగిపోవాలని తొందరపెడితే అసలుకే పని చేయదు ఎల్ ఓ ఏ. పై పైన రాసేసి పైపైన సినిమాలు తీసేస్తున్నట్టు చేస్తే ఎల్ ఓ ఏ కూడా ఫ్లాపవుతుంది.  

ఈ సైన్స్ పనిచేయాలంటే దీంట్లో రక్తమాంసాల్ని తెలుసుకోవాలి. ఈ సైన్స్ పని చేయాలంటే  మానసికంగా సిద్ధమైతే చాలదు, శరీరం కూడా సిద్ధం కావాలి. మానసికంగా సిద్ధమయ్యాం కదా, ఇక త్వరగా జరిగిపోవాలని ఆందోళనా ఆదుర్దాలు పెంచుకుంటే - ఈ ఆందోళన, ఆదుర్దా అనే నెగెటివ్ ఫీలింగ్స్ శరీరంలో అణువణువునా చేరిపోయి - థర్డ్ బ్రెయిన్ అయిన గుండె మొరాయించేలా చేస్తాయి. గుండె అనుమతించని ఫీలింగ్స్ విద్యుదయస్కాంత క్షేత్రాన్నిసృష్టించవు. విశ్వంలో కలవవు. కేవలం మనసులోంచి వెలువడే విద్యుత్ క్షేత్రంతో నేలబారు వైబ్రేషన్స్ గా వుండి పోతా యి నెగెటివ్ ఫీలింగ్స్. అలా వుండి పోయి వూరుకోవు- నెగెటివ్ పరిస్థితుల్నే ఆకర్షిస్తాయి. ఇది కూడా లా ఆఫ్ ఎట్రాక్షనే. నెగెటివ్ కి నెగెటివ్, పాజిటివ్ కి పాజిటివ్ ఆకర్షించడం లా ఆఫ్ ఎట్రాక్షన్ పనే. కాబట్టి నెగెటివ్ ఫీలింగ్స్ తో జాగ్రత్తగా వుండాలి.

ఒక అసిస్టెంట్ కి నిర్మాత అప్పాయింట్ మెంట్ లభిస్తే వెళ్ళాడు కథ చెప్పడానికి. కథంతా విన్న నిర్మాత తలూపాడు. ఇక ఆ ప్రాసెస్ దాదాపు ఓకే అవుతున్నప్పుడు నిర్మాత ఆగిపోయి- కాస్త టైం  తీసుకుంటానన్నాడు. అంతే, మళ్ళీ ఆయన్నుంచి కాల్ రాలేదు. కాల్స్ చేస్తే రెస్పాన్స్ లేదు. అవుతున్న పని కాకుండా పోయిందే అని బెంగ పెట్టుకున్నాడు అసిస్టెంట్. అసలు జరిగిందేమిటంటే, ఆ నిర్మాత దగ్గరికి వెళ్ళే ముందు బయట ఒకరితో కొట్లాట పెట్టుకుని ఆ కోపంతో వెళ్ళాడు. శరీరంలో నెగెటివ్ ఫీలింగ్స్ నింపుకుని, కార్టిసాల్ హార్మోను విడుదల చేసుకుంటూ వెళ్తే గుండె ఎందుకు సహకరిస్తుంది? ఆ నెగెటివ్ వైబ్రేషన్స్ నిర్మాత బ్రెయిన్ ని నెగెటివ్ గానే ఫీలయ్యేట్టు చేసి వుంటాయి- అసిస్టెంట్ అవకాశం కాస్తా చేజారిపోయింది. అదన్న మాట సంగతి, ఇంత సంక్లిష్టంగా వుంటుంది వెధవ జీవితం!

పురాతనంగా ఒక అసోసియేట్ అనుభవం- కొన్నేళ్ళ క్రితమే ఎల్ ఓ ఏ పాటిస్తున్నాడు. విదేశం నుంచి ఒక అవకాశం రానే వచ్చింది. అది కాస్తా ఎందుకో తెలియకుండా- ఆకాశ వీధిలో అందాల జాబిలీ అని పాడుకుంటూ మబ్బుల చాటు కెళ్ళిపోయి మళ్ళీ కనిపించలేదు. పైపైన పాటించే ఎల్ ఓ ఏ నిలబడదు. రక్త మంసాల్ని కూడా ఎలా ట్రీట్ చేస్తున్నామో తెలుసుకోవాలి. ఇదలా వుంచితే, ఎట్టి పరిస్థితిలో విశ్వం పట్ల అపార విశ్వాసం అవసరం. విశ్వాన్ని నమ్మి ఎల్ ఓ ఏ పాటిస్తే ఇంకెలాటి ఆందోళనా ఆదుర్దా వుండవు, తొందరపాటు తనం వుండదు. కొండంత విశ్వాసంతో ఎల్ ఓ ఏ పాటిస్తూ నింపాదిగా, నిలకడగా, ప్రశాంత జీవనం గడుపుతూంటే అన్నీ జరిగిపోతాయి. ఇంకోటేమిటంటే విశ్వం కోరుకున్నది ఇవ్వదు. ఆ మాట కొస్తే దేవుడు కూడా కోరుకున్నది ఇవ్వడు. ఫీలయ్యింది ఇస్తుంది విశ్వం. దర్శకుడు అవాలంటే ఆల్రెడీ దర్శకుడైనట్టు ఫీలవ్వాలి, దర్శకుడు అవ్వాలని కోరుకోవడం కాదు. కోరుకోవడం కొరతని సూచిస్తుంది. అంటే ఎల్ ఓ ఏ ప్రకారం కొరతనే తెచ్చి పెడుతూంటుంది. అదే దర్శకుడు అయిపోయినట్టు ఫీలయితే -ఈ ఫీలింగునే నరనరాన నింపుకుని జీవిస్తే- ఇతను దర్శకుడని ఫీలవుతున్నాడని, మరిన్ని మరిన్ని అవకాశాల్ని వెతికి అందిస్తుంది విశ్వం!

దర్శకత్వ అవకాశాల కోసం ఎల్ ఓ ఏలో  భాగంగా యోగ్యత (క్వాలిఫికేషన్) గురించి, లక్ష్యం ఏర్పాటు (గోల్ సెట్టింగ్) గురించీ గత వ్యాసాల్లో తెలుసుకున్నాక, ఇప్పుడు విశ్వాసం ఎలా పని  చేస్తుందో, ప్రతిజ్ఞ (అఫర్మేషన్స్), దృశ్యీకరణ (విజువలైజేషన్),  కార్యాచరణ (యాక్షన్) లేమిటో  తెలుసుకుందాం.

విశ్వాసం  ఎలా పని చేస్తుంది? 

    మొత్తం ఎల్ ఏ ఓ కాన్సెప్ట్ కి ఆధారం విశ్వాసం. దేని గురించయితే గోల్ ని ఏర్పాటు చే సుకున్నామో అది జరుగుతుందని కాదు, జరిగిపోయినట్టే  ఫీలవకపోతే పని చేయదు. జరుగుతుంది అనుకోవడం భవిష్యత్కాలానికి సంబంధించిన సంగతి. భవిష్యత్తులో జరుగుతుంది లేదా జరగాలని కోరుకోవడంగా ఇది వుంటుంది. అప్పుడు మన సబ్ కాన్షస్  మైండ్ భవిష్యత్తులో జరగాలట, ఇప్పుడు కాదట అని మిన్నకుంటుంది. కాలాలు మనం ఫీలవుతున్నాం  సూర్యుడి చుట్టూ తిరగడం వల్ల. సూర్యుడి చుట్టూ తిరుగుతూ సమయాల్ని  గడియారాలు అమ్ముకోవడానికి గడియారాల కంపెనీలు కనిపెట్టాయని కార్ల్ మార్క్స్ చెప్పాడు. కానీ విశ్వానికి నిన్న (భూత కాలం), రేపు (భవిష్యత్ కాలం)  లేవు. నేడు (వర్తమానం) మాత్రమే వుంది. ఆ నేడు స్తంభించి వుంటుంది ఎటూ కదలకుండా. కాబట్టి ఇది జరుగుతుంది, జరగాలి అన్న విన్నపాలు విశ్వం తీసుకోదు. జరిగిపోయినట్టు -జరిగిపోయిందని ఫీలవుతున్నట్టు తెలపాలి. నేను దర్శకుడ్ని, ఆల్రెడీ దర్శకుడ్ని అన్న ఫీలింగ్స్ పంపాలి. 

ఇక్కడొక పేచీ వస్తుంది- మన కాన్షస్ మైండ్ దాంతో వుండే ఇగో, లాజికల్ గా వుంటాయి. సబ్ కాన్షస్ మైండ్ లాజిక్కులు పట్టించుకోకుండా ఎమోషనల్ గా వుంటుంది. పంచేంద్రియాలతో బయటి సమాచారాన్ని సేకరించే కాన్షస్ మైండ్, ఇగో- ఇవి ఏం చేస్తాయంటే- నేను దర్శకుడ్ని, ఆల్రెడీ దర్శకుడ్ని అని ఫీలయితే - నువ్వు దర్శకుడివా, ఆల్రెడీ దర్శకుడివై పోయావా, ఏదీ ఎప్పుడయ్యావ్ -నువ్వింకా అసిస్టెంటు మాత్రుడివే, వాస్తవం తెలుసుకో - అని పకపకా నవ్వి,  ఈ సజెషన్  సబ్ కాన్షస్ మైండ్ తీసుకోకుండా అడ్డు పడతాయి.

కాన్షస్ మైండ్, ఇగో రెండూ సబ్ కాన్షస్ మైండ్ కి ద్వారపాలకులు. వీటి అనుమతి లేనిది ఏ విషయమూ సబ్ కాన్షస్ లోకి వెళ్ళదు. అప్పుడు రెండే వుంటాయి- భాష మార్చాలి- నేను దర్శకుడ్ని అవుతున్నాను అనాలి. దీన్ని లాజికల్ గానే తీసుకుంటాయి ద్వారపాలకులు. దర్శకుడు అవుతున్నాడట, ప్రయత్నాలు చేసుకుంటున్నాడు వదిలేయ్- అని లాజిక్ ఫీలై ద్వారాలు తెరిచేస్తాయి. దర్శకుడ్ని అవుతున్నాను అనేది వర్తమాన కాలపు సజేషనే కాబట్టి విశ్వం కూడా అభ్యంతరం చెప్పదు. 

లేదా రాత్రి నిద్రపోయేముందు పంచేంద్రియాలతో పాటే ద్వారపాలకులు అలసిపోయి పడుకుంటాయి- అప్పుడు సబ్ కాన్షస్ మైండ్ ఒక్కటే అవిరామంగా జీవితాంతం మేల్కొని వుంటుంది కాబట్టి - .నిద్రపోతూ నేను దర్శకుడ్ని, ఆల్రెడీ దర్శకుడ్ని అనుకుంటే ఈజీగా సబ్ కాన్షస్ లోకి వెళ్ళిపోతుంది. అలాగే తెల్లారి కళ్ళు తెరవగానే మళ్ళీ అనుకోవాలి. అప్పటికింకా ద్వారపాలకులు డ్యూటీ ఎక్కవు. పంచేంద్రియాలు  నిద్రమత్తు వదిలించుకుంటే తప్ప ఇవి డ్యూటీ ఎక్కవు. 

ఈ ద్వారపాలకులు ఎప్పుడైనా అడ్డుపడకుండా వుండే రోజు కూడా వస్తుంది. మనం ఇచ్చే సజెషన్స్ సబ్ కాన్షస్ లో సింక్ అవ్వాలంటే 21 రోజులు సజెషన్స్ ఇవ్వాలి. పైన చెప్పుకున్నట్టు పగటి పూట -’నేను దర్శకుడ్ని అవుతున్నాను’ అనో, లేదా రాత్రి నిద్రపోతూ, మళ్ళీ తెల్లారి నిద్ర లేవగానే- ‘నేను దర్శకుడ్ని, ఆల్రెడీ దర్శకుడ్ని’ అనో ద్వార పాలకులకి చిక్కకుండా  21  రోజులు సబ్ కాన్షస్ కి సజెషన్ ఇస్తే- అది సింక్ అయి- దాని మీద సబ్ కాన్షస్ పనిచేయడం ప్రారంభిస్తుంది. ఇంకా తర్వాత ‘నేను దర్శకుడ్ని, ఆల్రెడీ దర్శకుడ్ని’ అని ఏ వేళప్పుడు ఎన్ని సార్లు అనుకున్నా ద్వార పాలకులు ఏం పీకలేవు!

అనుకున్న గోల్ ఎల్ ఓ ఏ ద్వారా నిజమవుతుందన్న నమ్మకం సడలి, మొత్తానికే విరమించుకోవడానికి కారణం - సజెషన్స్ ఇచ్చినప్పుడు కాన్షస్, ఇగో అనే ద్వారపాలకుల దగ్గర ఆగిపోవడం వల్లే. వీటిని దాటాలని తెలియక పోవడం వల్లే. దాటితే తప్ప గోల్ పట్ల విశ్వాసం కలగదు. కనుక పై ప్రాసెస్ ని ముందు విధిగా ఫాలో అవ్వాలి.

అనుమానం, అవిశ్వాసం అన్నవి నెగెటివ్ ఫీలింగులు. అంటే లో- ఫ్రీక్వెన్సీ ని కలిగివుంటాయి. ఎల్ ఓ ఏ పని చేయాలంటే హై-ఫ్రీక్వెన్సీ పాజిటివ్ ఫీలింగ్స్ అందించాలి. ఎల్ ఓ ఏ ఈజీగా ఎప్పుడు సక్సెస్ అవుతుందంటే- ఏదైతే గోల్ వుందో, ఆ గోల్ ఏ ఫ్రీక్వెన్సీతో నైతే వుంటుందో, ఆ ఫ్రీక్వెన్సీతో పాజిటివ్ ఫీలింగుల ఫ్రీక్వెన్సీ మ్యాచ్ అయితే ఫలితం అరచేతి కొచ్చేస్తుంది. ఫ్రీక్వెన్సీ ల మ్యాచింగే, ఇంకేమీ లేదు. దర్శకత్వం అన్నది ఎంత హై -ఫ్రీక్వెన్సీయో చెప్పనవసరం లేదు. దాన్నందుకోవాలంటే ఆ రేంజిలో ఫీలవ్వకపోతే దర్శకత్వం మీద ఆశలెందుకు? 

విశ్వాసానికి అడ్డంకుల్ని క్లియర్ చేసుకున్నాక, గోల్ కోసం సాగించే ప్రయత్నాల్లో అవరోధాలొస్తే మళ్ళీ కృంగి పోకూడదు. ఒకటి రెండు అవరోధాల కంటే రావు. ఈ అవరోధాలు ఎందుకొస్తాయంటే, మనవాడు ఎంత బలంగా కమిటై వున్నాడని విశ్వం పరీక్షించడానికి. దీనికి విశ్వానికి థాంక్స్ చెప్పి ముందుకు సాగాలే తప్ప ఆగిపోకూడదు. విశ్వాన్ని నమ్మి భారమంతా విశ్వం మీద వేసేయాలి. ఎలాజరుగుతుంది, అవకాశాలు ఎలా వస్తాయి అన్నవి మన పని కాదు. అది విశ్వం చూసుకుంటుంది. అవుతుందా లేదా అన్న ఆందోళనా త్వరగా అవ్వాలన్న ఆదుర్దా పనికి రావు. 

నేలలో బీజం నాటాక మొలకెత్తడానికి దాని సమయం అది తీసుకుంటుంది. మాటి మాటికీ తవ్వి చూస్తూంటే మొలకెత్తుతుందా?  మొలకెత్తుతుందన్ననమ్మకంతో  నీరు పోస్తూంటే అదే మొలకెత్తుతుంది. ఆ నీరు పోయడమే  ప్రతిజ్ఞ (అఫర్మేషన్స్), దృశ్యీకరణ (విజువలైజేషన్),  కార్యాచరణ (యాక్షన్) వంటి మూడు కార్యకలాపాలు ఎల్ ఓ ఏ లో. వీటి గురించి రేపు!

-సికిందర్ 

1401 : పాత్రోచితానుచితాలు

    భూమాదేవి (రశ్మికా మందన్న) పీజీ కోర్సులో చేరుతుంది. అదే కాలేజీలో విక్రం (దీక్షిత్ శెట్టి) వేరే పీజీ చేస్తూంటాడు. ఇద్దరూ వేర్వేరు హాస్టల్స్ లో వుంటారు. గర్ల్స్ హాస్టల్లో బాయ్స్, బాయ్స్ హాస్టల్లో గర్ల్స్ యథేచ్ఛగా రాకపోకలు సాగిస్తూంటారు. మేనేజిమెంట్ డోంట్  కేర్ అన్నట్టు వుంటుంది. ప్రొఫెసర్ పాత్ర వేసిన దర్శకుడు కూడా మీటూ డోంట్ కేర్ భయ్యా అన్నట్టే వుంటాడు. ఇలాటి లాజిక్ లేని సీన్లు ఎందుకు వేశారనేది తర్వాత అర్ధమౌతుంది. ఎందుకంటే భూమా  తండ్రి హాస్టల్ కొచ్చినప్పుడు ఆమె గదిలో విక్రం తో పట్టుబడాలి కాబట్టి, కథా సౌలభ్యం కోసం హాస్టల్స్ లో ఆ లాజిక్ లేని సీన్లు చూపిస్తూ వచ్చారు. ఇక బయట ఒక సంఘటనలో భూమా, విక్రం ఎదురెదురు పడతారు. విక్రం వెంటనే ప్రేమలో పడతాడు. భూమా బెరుకు బెరుకుగా, పిరికిగా వుంటుంది. ఆమెకి తల్లిలేదు, వున్న తండ్రి (రావురమేష్) క్రూరత్వంతో వుంటాడు. తను మంచి పేరు తెచ్చుకుంటే తనతో తండ్రి ప్రవర్తన మారవచ్చన్న ఆశతో ఆమె వుంటుంది.

ప్రేమలోనే గాక పడకలోనూ పడుతుంది భూమా. ఆమె వేరే అబ్బాయితో మాట్లాడడం అతను సహించడు. అతడ్ని వేరే స్టూడెంట్ దుర్గ (అనూ ఇమ్మాన్యుయేల్) ప్రేమిస్తూ వుంటుంది. తనకి అమ్మలా చూసుకునే అమ్మాయి కావాలని, ఆ లక్షణాలు భూమాలో వున్నాయనీ చెప్పేస్తాడతను. దుర్గ డ్రాప్ అయిపోతుంది. ఇది విన్న భూమా అమ్మలాగే అతడికి సేవలు చేస్తూంటుంది. ఇది గమనించిన దుర్గ - నువ్వు విక్రంతో హేపీగా వున్నవాని అడుగుతుంది. భూమా దగ్గర సమాధానముండదు. విక్రంతో ఆమె లైఫ్ విక్రంతోనే ఎండ్ అయిపోతుందనీ, ఆమెలో  స్పార్క్ వుందనీ, అది పూర్తిగా చచ్చి పోతుందనీ హెచ్చరిస్తుంది దుర్గ.  భూమా ఆలోచనలో పడుతుంది. తండ్రి లాగే విక్రం కూడా తనకి స్వేచ్ఛనివ్వకుండా కంట్రోల్లో వుంచుతున్నాడని అర్ధం జేసుకుంటుంది.

ఒక రోజు ఇంటికి తీసికెళ్ళి కాబోయే కోడలిగా తల్లికి పరిచయం చేస్తాడు.  ఆ తల్లి (రోహిణి) మాటలు రాని మూగదానిలా, మానసిక రోగిలా వుంటుంది. ఇంట్లో ఈసురోమని వాతావరణ ముంటుంది. తర్వాత అతడి మాటల్లో తండ్రి ఎలాటి వాడో, అతడి వల్ల తల్లి ఎలా అయిందో గ్రహిస్తుంది. తను జాబ్ చేయవచ్చా అంటే వద్దంటాడు. తనని ఎంతో బాగా చూసుకునే అమ్మకి అమ్మలా వుండాలి కదా అంటాడు. తనతో ముగ్గురు పిల్లల్ని కనాలంటాడు. భూమాకి ఇక్కడ బ్రేకప్ కి బీజం పడిపోతుంది.

ఆమె బ్రేకప్ చెప్పడంతో ఆమెకోసం పిచ్చెత్తి పోతాడు. హింసాత్మకంగా మారతాడు. ఆమె లొంగదు. ఇతడితో వ్యవహారం అటు ఆమె తండ్రికీ తెలిసిపోయి హాస్టల్లో నానా రచ్చ చేస్తాడు. ఇక లాభం లేదని విక్రంని వదిలించుకోవడానికి తిరగబడుతుంది. అతడికి బుద్ధి చెప్పి బయట పడుతుంది. ఇదీ కథ.

ఏది టాక్సిక్ రిలేషన్ షిప్? 

    దీన్ని టాక్సిక్ (విషపూరిత)  రిలేషన్ షిప్ కథ అన్నారు. ఇందులో టాక్సిక్ ఏముంది. ఆమె బ్రేకప్ చెప్తే అతను ఉన్మాదిలా మారడమా. ఆమె బ్రేకప్ చెప్పాక  రిలేషన్ షిప్పే లేనప్పుడు టాక్సిక్ రిలేషన్ షిప్ ఎలా అయింది. అతను అల్ఫా మేల్ కూడా ఎలా అయ్యాడు. అతడితో రిలేషన్ షిప్ లో వున్నప్పుడు ప్రేమతోనే వున్నాడుగా. తన బందీగా చేసి బానిసగా మార్చుకోలేదుగా. బలవంతంగా పడక మీదికి లాగ లేదుగా. ఆమె ఇష్టంతోనే పడక పంచుకుంది. ఆమెలో అమ్మలా చూసుకునే అమ్మాయిని చూస్తున్నప్పుడు అతనెక్కడ హద్దు మీరి ప్రవర్తించాడు. ఏ విషయంలో ఆమె స్వేచ్చని హరించాడు. 

అతడి గురించి దుర్గ అలా చెప్తే ఎలా నమ్ముతుంది. అతను అలాటి వాడైతే దుర్గ అతడ్ని ఎందుకు ప్రేమించింది. అతను కాదన్నాక వచ్చి అతడి గురించి అలా చెప్తోందంటే భూమాకీ అతడికీ మధ్య పుల్లలు పెట్టడానికా. అతడితో వుంటే తనలో వున్న స్పార్క్ చచ్చిపోతుందా. వ్యక్తిత్వం లేకుండా దుర్గ ప్రకారం తన నమ్మకాల్ని మార్చుకుని ఏ రిలేషన్ షిప్ లో వుంటుంది. ఇది తెలుసుకోకుండా, విక్రం పట్ల వ్యతిరేకతని  పెంచుకుని- దుర్గని శ్రేయోభిలాషిగా మార్చుకుని, వెంటేసుకు తిరుగుతోంటే అతడ్ని రెచ్చగొట్టినట్టు కాదా. అయినా అతనేమీ అనలేదే. 

అతను ఇంటికి తీసికెళ్ళి తల్లికి పరిచయం చేయడంతోనే వచ్చింది  సమస్య. ఆమెకి లాగే అతడికీ మెచ్యూరిటీ లేదు అంత వయస్సొచ్చి పీజీ చేస్తున్నాక. కామన్ సెన్స్ లేదు. అతడి తల్లిని తండ్రి ఆ స్థితికి నెట్టేస్తే తీసికెళ్ళి మానసిక వైద్యం చేయించక, తనని ప్రేమగా చూసుకుంటోందని, సేవలు చేస్తోందని మురిసిపోయి, ఇలాటి అమ్మలాటి అమ్మాయే కావాలని కోరికలు పెట్టుకున్నాడు. ఆమె భర్తతో పంచుకో లేకపోయిన ప్రేమ కొడుకుతో పంచుకుంటోంది. అప్పుడా కొడుకు బాధ్యత ఏమిటి. ఆమె ఆరోగ్యాన్ని బాగు చేయడమా, ఆమెని అలాగే వుంచి ఆమె లాంటి పెళ్ళాం కావాలనుకోవడమా. మానసిక రోగిని చూసి ఏ  అమ్మాయి వస్తుందని నమ్ముతున్నాడు. 

అతను ఆమెని ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళినప్పుడు అతడి తల్లి కటకటాల తలుపు మూస్తుంది. జైలు కుండే కటకటాల తలుపులాంటిది. ఇది సింబాలిజం.ఈ సింబాలిజం ఎలా వుందంటే -రామ్మా రా, నువ్వు కూడా రా, నా మొగుడు నన్నిలా చేశాడు, ఇక నాకొడుకు నిన్నూ నన్నులా చేస్తాడు ఈ జైల్లోనే, రా- అన్నట్టే వుంది సీను. 

సినిమా ప్రారంభంలో ఇంకో సింబాలిజం వుంది. భూమా బాగా బరువున్న పెద్ద సూట్ కేసుని హాస్టల్లో చేరుతూ మెట్లపైకి లాగలేక లాక్కొస్తూ వుంటుంది. అంటే ఆమెకి ఎదురవబోయే రిలేషన్ షిప్ కథ ఈ సూట్ కేసులా, గుదిబండ కాబోతోందన్న మాట. కానీ ఆ సూట్ కేసులో ఆల్రెడీ ఆమె క్రూరుడైన తండ్రి వున్నాడు, తర్వాత వికారంగా విక్రం తల్లి రాబోతోంది,  మధ్యలో అక్రమంగా దుర్గ డార్లింగ్ జాయినయ్యేది వుంది. 

అతను జాబ్ వద్దనీ, అమ్మ వయసైపోయింది కాబట్టి ఇంటి పట్టున వుండాలనీ, తనకి ముగ్గురు పిల్లల్ని కనాలనీ చాదస్తం చెప్పినప్పుడు ఆమె బ్రేకప్ చెప్పేస్తే అతను ఆలోచించుకోకుండా  ఉన్మాది అయ్యాడు. ఆమెని పొందడం కోసం సైకోలా మారాడు. దీంతో ఆమె తట్టుకోలేక తప్పించునే మార్గాలు వెతికింది. ఈ పరిస్థితి ఆమె కల్పించుకున్నదే. ఇప్పుడు ఇక్కడ్నుంచీ ఇది టాక్సిక్ రిలేషన్ షిప్ కథ అవుతుందా. మధ్యలో తలెత్తిన పరిణామాల పర్యవసానంగా కాకుండా, స్వాభావికంగా అతను మొదట్నుంచీ సైకోలా వుంటే అప్పుడు టాక్సిక్ రిలేషన్ షిప్ అవచ్చేమో. ఇప్పుడు పేరు మార్చి కొత్తగా అన్పించేలా టాక్సిక్ రిలేషన్ షిప్ అంటున్నది ఒకప్పుడు వచ్చిన సైకో కథలే. చిరంజీవి- జయప్రదలతో కె. బాలచందర్ తీసిన ‘47 రోజులు’, చిరంజీవి- జయసుధ- కమల్ హాసన్ లతో బాలచందరే తీసిన ‘ఇది కథ కాదు’ ప్రేమలో, సంసారంలో సైకో కథలే. కానీ ‘ది గర్ల్ ఫ్రెండ్’ వచ్చేసి టాక్సిక్ కాలేదు, సైకో కాలేదు. 

ఆమె చేసే మంచి పనులు:

 మంచి పనులు చేసి తండ్రిని మార్చుకోవాలనుకున్న తను, చిటికెలో సర్వస్వం విక్రంకి అర్పించేసింది. ఇది మంచి పనా. తనలో అమ్మలా చూసుకునే అమ్మాయుందని అతననగానే కరిగిపోయి సేవలు చేసింది. అంతేగానీ, వీడేంటి అమ్మకూచిలా వున్నాడని, అమ్మ కొంగు చాటు చంటాడిలా వున్నాడని అప్పుడే బ్రేకప్ చెప్పేయలేదు. కానీ ఇప్పుడతను తల్లికి పరిచయం చేశాక అతడి షరతులు వినగానే- చిటికెలో బ్రేకప్ చెప్పేసి దులుపేసుకుని వెళ్ళిపోవడం తన క్యారక్టర్ ఏమిటో బైట పెట్టుకున్నట్టుంది. కాస్త ఆగి- నీకు మీ  ఇంట్లో మదర్ ప్రాబ్లం, నాకు మా ఇంట్లో ఫాదర్ ప్రాబ్లమ్ కదా, ముందు వీటిని సాల్వ్ చేసుకుందాం - అని వుంటే అతను ఆలోచించేవాడేమో. అప్పుడు ఇది వేరే కథవుతుంది. తప్పక అవుతుంది. ప్రేమకథలోకి  పేరెంట్స్ కథ లాగితే  ఇలాగే జరుగుతుంది. ఎందుకంటే పాత్ర తన కథ తను నడపాలి కాబట్టి. ఇలాగాక పాత్ర కోసం  కథకుడు కథ నడిపితే ఇలాటి అర్ధం లేని పాసివ్ పాత్రలు, టాక్సిక్ కథా వస్తాయి. 

అసలీ కథలో ఆమెకి తండ్రితో సమస్య, అతడికి తల్లి సమస్యా వుండకూడదు. వున్నందు వల్ల రిలేషన్ షిప్ లో చెప్పాలనుకున్న పాయింటు చెదిరిపోయింది. ఎందుకంటే ఈ రెండు  సమస్యల వల్ల మూడు కాన్ఫ్లిక్టులు ఏర్పడ్డాయి- రిలేషన్ షిప్ లో కాన్ఫ్లిక్ట్ సహా. ఎంత కన్ఫ్యూజన్. వుండాల్సింది ఒక్క రిలేషన్ షిప్ లో కాన్ఫ్లిక్టు మాత్రమే. ఒక కథలో ఒక కాన్ఫ్లిక్టు కి మాత్రమే అనుమతి వుంటుంది, ఆమెకి తండ్రితో ప్రాబ్లం, అతడికి తల్లి ప్రాబ్లం పెడితే వీటి బై ప్రొడక్టే రిలేషన్ షిప్ కథ అన్నట్టు ప్రాధాన్యం కోల్పోయింది ప్రధాన కథ.

కథంటే తప్పొప్పుల ఆర్గ్యుమెంట్- దానికో జడ్జిమెంటూ. ఈ జడ్జిమెంటు ప్రధాన పాత్ర గెలవాలి. ప్రధాన పాత్ర గెలవాలంటే ప్రత్యర్ధి పాత్రకి జస్టిఫికేషన్ వుండకూడదు. కానీ విక్రం క్యారక్టర్ని  జస్టిఫై చేశాడు దర్శకుడు అతడింట్లో పరిస్థితి  చూపించి. తండ్రి బాదితురాలు తల్లే కాదు, తండ్రి వల్ల తనూ బాధితుడయ్యాడు- మానసికంగా ఎదగక అన్నట్టు. ఇట్లా ప్రత్యర్ధి పాత్ర పట్ల సానుభూతి ఏర్పడితే, ప్రధాన పాత్ర అతడ్ని వదిలించుకోవడానికి తిట్టి దండించి గెలిచానని చప్పట్లు కొట్టించుకుని చెక్కేయడం ఆటవికం అన్పిస్తుంది. 

మంచి కథంటే ఇగోని మెచ్యూర్డ్ ఇగోగా మార్చి ముగిసేది. సినిమా కథల మీద ఇరవై ఏళ్ళు అజ్ఞాతంలో కెళ్ళి పరిశోధన చేసి ల్యాండ్ మార్క్ బుక్ రాసిన జేస్ బానెట్ చెప్పే మాట!

-సికిందర్ 

1400 : ప్రొడక్షన్ న్యూస్

    సినిమా బడ్జెట్ ఎలా లెక్కించాలి? ఈ ప్రశ్న కొత్త దర్శకులకు కఠినమైనదే,  హాలీవుడ్‌లో ఎవరూ దర్శకుడిని బడ్జెట్ గురించి అడగరు. కానీ మన దగ్గర అదే మొదటి ప్రశ్నే అవుతుంది. అందువల్ల మీకు నచ్చక పోయినా కొంత లాజిక్ ఆధారంగా సమాధానం సిద్ధంగా ఉంచుకోవాలి. సినిమా బడ్జెట్ అంచనా వేయడానికి ఒక సింపుల్ ఫార్ములా ఉంది. మొదటగా, దర్శకుడు షూట్‌ డేస్‌ అంచనా వేయాలి. కానీ ఎలా? ముందుగా, మీ స్క్రిప్ట్‌లో ఉన్న ప్రతి లొకేషన్‌ రాయండి. తర్వాత, ప్రతీ లొకేషన్‌లో షూట్‌ చేయాల్సిన సీన్లను రాయండి. తరువాత, ఆ లొకేషన్‌లోని అన్ని సీన్లను కవర్‌ చేయడానికి రఫ్ గా ఎన్ని రోజులు పడుతుందో అంచనా వేయండి. ఇలా ప్రతి లొకేషన్‌ కోసం చేయండి. సాంగ్స్‌, యాక్షన్‌ సీక్వెన్స్‌లు ఉంటే వాటినీ చేర్చండి...

మొత్తం కలిపితే షూట్‌ డేస్‌ వస్తుంది. కావాలంటే కొన్ని బఫర్‌ డేస్‌లు కూడా చేర్చవచ్చు, ఒక వేళ మీకు ఇండస్ట్రీ లో తెలిసిన వాళ్ళు ఎవరైనా ఉంటే వాళ్ళ సలహా ఆధారంగా అంచనా వేయవచ్చు.  తెలిసిన వాళ్ళు లేక పోయినా మీరే అంచనా వేయొచ్చు.  అది పెర్ఫెక్ట్ గా ఉండక పోయినా పర్వాలేదు.

బడ్జెట్‌లో ఉండే ప్రధాన విభాగాలు ఏమిటి?

ప్రొడక్షన్‌ cost: షూట్‌ జరుగుతున్న ప్రతి రోజూ అయ్యే ఖర్చులు — కెమెరా ఎక్విప్‌మెంట్‌, సెట్స్‌/లొకేషన్‌ కాస్ట్‌, ఆర్ట్‌ వర్క్‌, కారవాన్స్‌, కాస్ట్యూమ్స్‌, ట్రావెల్‌, ఫుడ్‌, మేకప్‌, రోజువారీ బేటాలు మొదలైనవి — షూట్‌కు కావాల్సిన ప్రతిదీ.

ప్రీ-ప్రొడక్షన్‌ cost: ఆఫీస్‌ రెంట్స్‌, స్టాఫ్‌ జీతాలు, ఫుడ్‌, లొకేషన్‌ స్కౌటింగ్‌, ప్రొడక్షన్‌ మేనేజర్‌ మరియు అతని టీమ్‌ జీతాలు, డైరెక్షన్‌ టీమ్‌ (డైరెక్టర్‌ తప్ప) జీతాలు.

పోస్ట్‌ ప్రొడక్షన్‌ cost: సౌండ్‌ ఎఫెక్ట్స్‌, సౌండ్‌ మిక్సింగ్‌, DI, డబ్బింగ్‌, ఎడిటింగ్‌ రెంటల్స్‌ మొదలైనవి — ఫస్ట్‌ కాపీ వరకు. గమనిక: మ్యూజిక్‌ డైరెక్టర్‌, ఎడిటర్‌ రేమ్యూనరేషన్‌ ఇందులో ఉండవు; అవి సాంకేతిక సిబ్బంది ఖర్చులోకి వస్తాయి. మీ సినిమాలో ఎక్కువ VFX ఉంటే, ఆ ఖర్చు ఇక్కడ చేర్చాలి.

Cast (నటీ నటుల) cost: హీరో సహా అందరు నటీనటుల రేమ్యూనరేషన్‌.

Crew (సాంకేతిక నిపుణుల) cost:  డైరెక్టర్‌, మ్యూజిక్‌ డైరెక్టర్‌, DOP, ఆర్ట్‌ డైరెక్టర్‌, ఎడిటర్‌, మేకప్‌ మాన్‌, యాక్షన్‌ డైరెక్టర్‌, కాస్ట్యూమ్‌ డిజైనర్‌, డాన్స్‌ డైరెక్టర్‌ మొదలైనవారి ఫీజు.

సాధారణంగా, cast & crew ఖర్చులను మన బడ్జెట్‌లో చేర్చకపోవడం మంచిది, ఎందుకంటే అవి ప్రొడ్యూసర్ తీసుకునే నిర్ణయాన్ని బట్టి మారుతాయి.

అందువల్ల, మన బడ్జెట్‌ ఫార్ములా:

BUDGET = Production Cost + Pre-Production Cost + Post Production Cost

Production Cost = Shoot Days × Average Cost Per Day

ఒక రోజుకు అయ్యే ఖర్చు సాధారణంగా ₹2 లక్షల నుండి ₹15 లక్షల వరకు ఉంటుంది. మీ లొకేషన్స్‌, సెట్స్‌, ఇతర పరిస్థితులను బట్టి మీరు ఒక అంచనా వెయవచ్చు. కొన్ని రోజులు 2 లక్షలు, మరికొన్ని రోజులు 6 లక్షలు లేదా 15 లక్షలు కూడా కావచ్చు. ప్రతి రోజుకీ ఒక అంచనా వేసి ఆ తరువాత యావరేజ్ తీసుకోవచ్చు లేదా మీ gut feeling‌ ఆధారంగా ఓవరాల్ గా ఒక యావరేజ్ figure‌ నిర్ణయించవచ్చు.

ఉదాహరణ: సగటు ప్రొడక్షన్‌ ఖర్చు రోజుకి ₹5 లక్షలు, షూట్‌ డేస్‌ = 50 అయితే,

Production Cost = 50 × 5L = ₹2.5 కోట్లు.

Pre-Production Cost: సాధారణంగా ₹40L నుండి ₹70L మధ్య ఉంటుంది — ఇక్కడ ₹50L తీసుకుందాం.

Post Production Cost ₹50L నుండి ₹1 కోటి వరకు ఉంటుంది — ఇక్కడ ₹1 కోటి తీసుకుందాం.

అంటే, Cast & Crew తప్పించి, Budget = ₹2.5Cr + ₹50L + ₹1Cr = ₹4Cr

ఇది ఒక సుమారుగా చేసిన అంచనా మాత్రమే. ఈ బడ్జెట్‌...షూట్‌ డేస్‌, ప్రతీ రోజూ ఏం కావాలి వంటి అంశాలపై ఆధారపడి ఉంటుంది. షూట్‌ డేస్‌ మీ స్క్రిప్ట్‌ మీద ఆధారపడి ఉంటే, రోజువారీ ఖర్చు అనేక ఇతర అంశాల మీద ఆధారపడి ఉంటుంది.

ప్రొడ్యూసర్ కు మీరు బడ్జెట్ చెప్పక తప్పదు. ఏదో ఒక ఫిగర్ చెప్పే కన్నా, ఇలా లాజిక్ తో చెప్తే బెటర్ (అదీ కూడా ఎందుకు అని అడిగితేనే).

ఇది మీకు సహాయపడుతుందని ఆశిస్తున్నాను.

— శ్రీనివాసరెడ్డి చిలుకల, రచయిత & దర్శకుడు

1399 : స్క్రీన్ ప్లే ట్రబుల్స్

 

    1970 లలో ప్రారంభమై చరిత్రని మార్చేసిన  ఇండియన్ కమర్షియల్  మసాలా సినిమాలు 2025 వచ్చేసరికల్లా ముసలి సినిమాలైపోయాయి. మసాలా సినిమాలు యాక్షన్, కామెడీ, రోమాన్స్, డ్రామా లేదా మెలోడ్రామాలతో వుంటూ, మ్యూజికల్ గానూ ఉర్రూతలూగించేవి. సప్తవర్ణాలతో కలర్ఫుల్ గానూ వుండడమూ వీటి ప్రధాన లక్షణం. ఈ సినిమాల్ని ఈస్ట్ మన్ కలర్ సినిమా లనేవాళ్ళు. కానీ టెక్నాలజీ మారేక గ్రేడింగ్ పేరుతో రంగులన్నీ ఎగ్గొట్టి రెండు మూడు డార్క్ కలర్స్ తో నింపేస్తున్నారు- వయోలెంట్ గా వుండేలా. ఇలా మసాలా తగ్గించేశారు.

    నవరసాలు మసాలా సినిమాల ముడి పదార్ధాలే-  అయితే కలర్స్ తగ్గించేసినట్టే నవరసాలు కూడా తగ్గించేసి ఒక్క వయోలెన్స్ నే ముడి పదార్ధంగా మార్చేశారు. మిగిలిన ఎనిమిది రసాలలో రోమాన్స్ వుంటుంది- తర్వాత ఆ ప్రేమ ఏమవుతుందో, హీరోయిన్ అడ్రసు లేకుండా ఎటెళ్ళి పోతుందో తెలీదు, స్టార్ వెళ్ళి విలన్ తో వయోలెన్స్ చేస్తూ  బిజీ అయిపోతాడు. కామెడీ వుంటుంది- ఆ కామెడీ కమెడియన్లతో గాక స్టార్ తోనే వుంటుంది. ఇదికూడా ఏమైపోతుందో తెలీదు- స్టార్ వయోలెన్స్ తో బాక్సాఫీసు భక్తిని ప్రదర్శించడంలో బిజీ అయిపోతాడు. ఇలా వినోదాత్మక విలువల్ని వదిలేసి ఖడ్గం పట్టి శత్రువుల్ని  నరుక్కుంటూ పోయి రక్తాలు పారిస్తాడు. ఆ తెగి పడేవి శత్రువుల తలలు కాదు- బాక్సాఫీసుని బ్రతికించే నవరసాల అమృత భాండాలే. పోనీ వయోలెన్స్ తోనైనా కథ తాలూకు భావోద్వేగాలుంటాయా అంటే- నరికేటప్పుడు మోహమంతా ఉగ్రరూపమే కదా అంటాడు. 

    ఈ నేపథ్యంలో విడుదలైన  ‘మాస్ జాతర’ ఎంత కమర్షియల్ బాధ్యతగా వుందో చూద్దాం. రచయిత భాను భోగవరపు దర్శకుడుగా మారి మాస్ మహారాజా రవితేజ - డాన్సింగ్ డాల్ శ్రీలీల లతో తలపెట్టిన ఈ 90 కోట్ల బడ్జెట్ మూవీ కథ - ఒక రైల్వే పోలీస్ ఎస్సై,  రైళ్ళ ద్వారా జరుగుతున్న గంజాయి స్మగ్లింగ్ ని ఎలా అంతం చేశాడనేది. కథ వరంగల్ లో ప్రారంభమవుతుంది. అక్కడ లక్ష్మణ్ భేరి (రవితేజ) వరంగల్ లో రైల్వే ఎస్సై. చిన్నప్పుడు తల్లిదండ్రుల్ని కోల్పోవడంతో తాత హనుమాన్ భేరి (రాజేంద్ర ప్రసాద్) పెంచి పెద్ద చేస్తాడు. రైల్వే పోలీసుగా తన పరిధిలోకి రాని అన్యాయాల్ని ఎదుర్కొనే సామాజిక స్పృహతో వుంటాడు. తను పెళ్ళి ప్రయత్నాలు చేస్తూంటే తాత చెడగొడుతూంటాడు. ఎందుకంటే ఈ మనవడు  పెళ్ళి చేసుకుంటే తనని ఓల్డ్ ఏజి హోంలో పడేస్తాడని అనుమానం. 

ఇలా వుండగా, లక్ష్మణ్ భేరి ఓ రాజకీయ నాయకుడి కొడుకుని కొట్టడంతో అక్కడ్నుంచి ఆంధ్రా ఏజెన్సీ ప్రాంతం అడవివరం స్టేషన్ కి ట్రాన్స్ ఫర్ అవుతాడు. ఇలాగైనా తాతని వదిలించుకుంటే అడవివరంలో పెళ్ళికి అడ్డు వుండడని తాతని ఓల్డ్ ఏజి హోంలో పడేసి వెళ్ళిపోతాడు. అడవి వరంలో శివుడు (నవీన్ చంద్ర) అనే స్మగ్లర్ జనాల చేత గంజాయి పండిస్తూ కోల్ కతా కి స్మగ్లింగ్ చేస్తూంటాడు. అతడికి రాజకీయ వర్గాల, పోలీసు వర్గాల అండ దండిగా వుంటుంది. ఇతడి వ్యవహారాల్ని గమనించిన లక్ష్మణ్ భేరి అడ్డుకోవడం మొదలెడతాడు. పరిధి దాటి ఇన్వాల్వ్ అవుతున్న అతడికి పోలీసులు అడ్డుపడతారు. 

ఇంకోవైపు లక్ష్మణ్ భేరి తులసి (శ్రీలీల) ని చూసి ప్రేమలో పడతాడు. ఆమె ప్రవర్తన అనుమానాస్పదంగా వుంటుంది. ఈ క్రమంలోశివుడి ముఠా పోలీసు అధికారిని చంపేయడంతో, లక్ష్మణ్ భేరి శివుడు రైల్లో స్మగ్లింగ్ చేస్తున్న గంజాయిని ఎత్తుకుపోయి దాచేస్తాడు. ఈ ఇంటర్వెల్ తర్వాత, లక్ష్మణ్ దాచేసిన  గంజాయి కోసం శివుడు చేసే ప్రయత్నాల్ని లక్ష్మణ్ భేరీ ఎలా అడ్డుకున్నాడనేది సెకండాఫ్ కథ.

స్క్రీన్ ప్లే ట్రబుల్స్ 

    ముందు కాన్ఫ్లిక్ట్ చూద్దాం…లక్ష్మణ్ భేరి శివుడు స్మగ్లింగ్ చేస్తున్న గంజాయిని ఎత్తుకుపోయి దాచేస్తే, ఆ గంజాయి కోసం శివుడు చేసే ప్రయత్నాల్ని లక్ష్మణ్ భేరీ  అడ్డుకోవడమన్నది కాన్ఫ్లిక్ట్. పవన్ కళ్యాణ్  ‘ఓజీ’ లో కూడా విలన్ దిగుమతి చేసుకున్నఆర్డీ ఎక్స్ ని ప్రకాష్ రాజ్ దాచేస్తే ఆ ఆర్డీ ఎక్స్ గురించి పోరాటమే. రెండూ ఒకటే. జీవం లేని కాన్ఫ్లిక్ట్ కాని కాన్ఫ్లిక్టులు. రెండూ ఫ్లాపయ్యాయి. 

గంజాయి కోసం పోరాటం ఎవరికవసరం. ఇందులో ఏం ఎమోషన్ వుందని - ఎవరికి ఎమోషన్ వుందని  -విలన్ శివుడికి తప్ప. అతడి ఎమోషన్ ప్రేక్షకుల ఎమోషన్ అవుతుందా? గంజాయిని దాచేయడంతో లక్ష్మణ్  కోల్పోయేదేమీ లేనప్పుడు, అతడితో ఎమోషనే లేనప్పుడు, సెకండాఫ్ కథని ఎవరు కేర్ చేస్తారు? మరేం చేయాలి? లక్ష్మణ్ భేరీ తాతని ముందుకు తేవచ్చు. లక్ష్మణ్  గంజాయి దోచుకోగానే, శివుడు లక్ష్మణ్  తాతని కిడ్నాప్ చేసి ఇరకాటంలో పెట్టొచ్చు. ఇలా ఇంటర్వెల్ ని లాక్ చేయొచ్చు. అప్పుడు జీవమున్నకాన్ఫ్లిక్ట్ లా వుంటుంది. ఇది రొటీనే అయినా తాత  ప్రాణాలు బేరానికి పెడితే పుట్టే ఎమోషన్ నుంచి లక్ష్మణ్ తప్పించుకోలేడు.  ప్రేక్షకులూ తప్పించుకోలేరు.

ఈ కాన్ఫ్లిక్ట్ లో తాతే ఎందుకు? లక్ష్మణ్ ప్రేమిస్తున్న తులసి ఎందుక్కాకూడదు? ఎందుకంటే శివుడు తులసిని బందీగా పెట్టుకుంటే కథలో ఎంటర్ టైన్మెంట్ పుట్టదు. ఈ సినిమా టైటిల్ ‘మాస్ జాతర’ అయినప్పుడు ఫక్తు ఎంటర్ టైన్మెంట్ కథే అవుతుంది  తప్ప- మసాలా యాక్షన్ అవచ్చు తప్ప, విలన్ తో వయోలెంట్ యాక్షన్ కథ అవబోదు. 

కామెడీగా వుండే తాతతో లక్ష్మణ్ కి పెళ్ళి విషయంగా ముందే కాన్ఫ్లిక్ట్ వుంది. ఆ  కాన్ఫ్లిక్ట్ వుండగా శివుడు కిడ్నాప్  చేస్తే ఇంటర్వెల్లో ఊహించని ట్విస్టు పుడుతుంది. వరంగల్లో పెళ్ళికి అడ్డున్నాడని లక్ష్మణ్ తాతని ఓల్డ్ ఏజీ హోం లో పడేసి వస్తే, ఆ తాత తప్పకుండా పగబట్టే వుంటాడు. అలాటి తాతని శివుడు ఖర్మకాలి కిడ్నాప్ చేస్తే, లక్ష్మణ్ మోరల్ డైలమాలో పడతాడు. తాతని విడిపించుకుంటే అసలే పగబట్టి వున్న అతను ఇక ఎట్టి పరిస్థితిలో తన పెళ్ళి జరగనివ్వడు. విడిపించుకోక పోతే ఆ శివుడు తాతని చంపేస్తాడు - ఏం చేయాలి? తాత ప్రాణాలా, తన పెళ్ళి పెటాకులా? బందుత్వానికీ, స్వార్ధానికీ మధ్య అంతర్గతంగా మానసిక సంఘర్షణ. శివుడితో బహిర్గతంగా భౌతిక సంఘర్షణ. ఇలా పాత్రచిత్రణ సమగ్రంగా వుంటుంది. 

ఈ కాన్ఫ్లిక్ట్ నుంచి సెకండాఫ్ కవసరమైన కామెడీ సిట్యుయేషన్స్ అన్నీ ఏర్పడతాయి. గంజాయి కోసం శివుడి విలనీని లక్ష్మణ్ పెళ్ళి సమస్యకి ముడిపెట్టి -మధ్యలో తాతని బలి మేకని చేస్తే కావలసిన హాస్య ప్రహసనాలన్నీ పుడతాయి. ఆ కాన్ఫ్లిక్ట్ లో లక్ష్మణ్, శివుడు, తాత, తులసి చెరో వైపు లాగే శక్తులుగా గందరగోళం సృష్టిస్తే మాస్ మసాలా అంతా కుదిరి - ఇది బాక్సాఫీసుకి పనికిరాని గంజాయి గురించి జీవం లేని కథ కాకుండా, లక్ష్మణ్ పెళ్ళి గురించిన రోమాంటిక్ అప్పీలున్న ఆడియెన్స్ ఫ్రెండ్లీ కథయ్యే అవకాశ ముంటుంది. 

ఇందుకే ఐడియాతో మొదలెట్టాలని…

    ఈ కథ అనుకున్నప్పుడు ముందుగా ఐడియాని నిర్మించుకున్నట్టు లేదు. ముందు ఐడియాని  వర్కౌట్ చేసి వుంటే కథ కథలా వచ్చేది. ఒక ఐడియా అనుకున్నప్పుడు దాంట్లో  ప్లాట్ పాయింట్ వన్, ఇంటర్వెల్, ప్లాట్ పాయింట్ టూ -ఈ మూడు మలుపులూ వున్నాయా సరి చూసుకుంటే సమస్య వుండదు. మలుపులు కుదరక పొతే కుదిరేవరకూ దిద్దు బాట్లు చేసుకోవాల్సిందే. ఆ తర్వాతే వన్ లైన్ ఆర్డర్ కి వెళ్ళాలి. లేకపోతే  తప్పుల తడిక స్క్రీన్ ప్లే వస్తుంది. 

ఐడియాగా ఈ కథని చూసినప్పుడు- లక్ష్మణ్ వరంగల్లో తాతని ఓల్డ్ ఏజీ హోం లో పడేసి వెళ్ళిపోయే సన్నివేశాన్ని తగిన సంఘర్షణతో హైలైట్ అయ్యేట్టు బలంగా సృష్టిస్తే -అది ప్లాట్ పాయింట్ వన్ అవుతుంది. తర్వాత ఇంటర్వెల్లో లక్ష్మణ్ శివుడి గంజాయిని పట్టుకుని దాచేస్తే, దీనికి కౌంటర్ గా శివుడు వరంగల్ నుంచి తాతని ఈడ్చుకొస్తే, ఎత్తుకు పైయెత్తుతో కాన్ఫ్లిక్ట్ కి డెప్త్, ఊహించని ట్విస్టు, లక్ష్మణ్ కి మోరల్ డైలమాలతో బలమైన ఎమోషనూ ఇంటర్వెల్లో పుడతాయి. దీంతో సెకండాఫ్ కి కథనం సులువవుతుంది- అది వున్న  కథని వ్యూహాత్మకంగా ముదుకు నడిపిస్తుంది. కథకంటే ముందు దాని  ఐడియాని  నిర్మించుకోవడమంటే స్క్రీన్ ప్లేకి పక్కా బ్లూ ప్రింట్ వేసుకోవడమే.కానీ దురదృష్టమేమిటంటే, స్క్రీన్ ప్లేలు స్ట్రక్చర్ స్కూల్లో గాక ఇంకా స్ట్రక్చర్ లేని క్రియేటివ్ స్కూల్లో తయారవుతున్నాయి. స్ట్రక్చరాశ్యులు టెలిస్కోపు కాదు కదా మైక్రోస్కోపు పెట్టి వెతికినా కనిపించడం లేదు…

మరి సెకండాఫ్ ఎలా సాగింది?

    సెకండాఫ్ లో గంజాయి పోగొట్టుకున్న శివుడికి మాత్రమే గోల్ వుంది దాన్ని చేజిక్కించుకోవాలని. ఎక్కడ దాచాడో లక్ష్మన్ తో కక్కించేందుకు తులసి చేత చేపల పులుసులో మందు కలిపించి తినిపించే లాంటి సిల్లీ కామెడీలు చేస్తాడు. ఇక పదే  పదే అతడి ముఠా లక్ష్మణ్ మీద ఎటాక్స్ చేస్తూంటారు. చివరికి ప్లాట్ పాయింట్ టూ  సన్నివేశంలో గంజాయి దాచిన స్థావరాన్ని కనుక్కుని  ఎటాక్ చేస్తారు ముఠా. అక్కడ తాత వుంటాడు తుపాకులు పెట్టుకుని. ఈ తాత వరంగల్ నుంచి ముందే వచ్చేసి కామెడీలు  చేస్తూంటాడు లక్ష్మణ్ తో. ఇప్పుడు గంజాయికి కాపలా వున్న అతడి  గతం రివీలవుతుంది మాజీ సైనికుడుగా. ఈ తాతని ముఠా చంపేసి గంజాయి దోచుకునేసరికి- క్లయిమాక్స్ మొదలవుతుంది. ఈ క్లయిమాక్స్ జాతరలో లక్ష్మణ్ శివుడిని చంపేసి సినిమాని ముగిస్తాడు. 

ఈ సెకండాఫ్ లో లక్ష్మణ్ ఏమీ చేయడు. ఎందుకంటే పట్టుకున్న గంజాయితో ఏం చేయబోతున్నాడో గోల్ లేదు. వూరికే దాచిపెట్టాడు. ప్రభుత్వానికి అప్పజెప్పి శివుడిని అరెస్ట్ చేసే కామన్ సెన్స్ వుండదు. రవితేజ లాటి పెద్ద స్టార్ కి గోల్ లేని పాత్ర కచ్చా ఇచ్చారంటే రచనా సామర్ధ్యం ఏ స్థాయిలో వుందో గమనించ వచ్చు. శివుడి ముఠా ఎటాక్స్ చేస్తూంటే తిప్పికొట్టడమే పనిగా పెట్టుకున్న - సినిమా విజయానికి ఏ మాత్రం పనికిరాని పాసివ్ రియాక్టివ్ క్యారక్టర్ అన్నమాట! 

ఇక తులసికి శివుడిని సహకరిస్తున్న కథ వుంటుంది.అదేమిటంటే  ఆమె అక్కని తనకిచ్చి పెళ్ళి  చేయలేదని శివుడు బంధించాడు. అక్క క్షేమం కోసం తులసి శివుడు చెప్పినట్టు చేస్తోంది. ఇది కనిపెట్టిన లక్ష్మణ్ ఆ అక్కని విడిపిస్తాడు. తర్వాత గంజాయికి కాపలా వున్న తాతని చంపేస్తే జాతరలో శివుడిని చంపేస్తాడు, ఇంతే. 

సెకండాఫ్ ప్రారంభంలో గంజాయి స్మగ్లింగ్ వెనుక రాజకీయనాయకులు ఎవరున్నారో కనుక్కోవాలంటాడు లక్ష్మణ్. ఈ విషయమే మర్చిపోతాడు. అయినా శివుడితో ముఠా కట్టిన రాజకీయ నాయకులెవరూ కన్పించరు కథలో. అసలు గంజాయిని దాచి పెట్టి ఏం చేయాలనుకుంటున్నాడో తనకే తెలీదు. ఈ తెలియని తనంతో తాతని కాపలా పెట్టి బలి తీసుకున్నట్టే అయింది పాత్రచిత్రణ!

ఫస్టాఫ్ డిటో 

    ఫస్టాఫ్ వరంగల్ రాజకీయాలతో బోరుగా సాగే రెండు యాక్షన్ ఎపిసోడ్లతో వృధాగా గడుస్తుంది టైము. తర్వాత పెళ్ళి ప్రయత్నాలు, వాటిని తాత చెడ గొట్టడాలు, రాజకీయ నాయకుడి కొడుకుని కొట్టాడని ట్రాన్స్ ఫర్ అవడం వగైరా జరిగి అడివి వరం వస్తాడు. 

స్క్రీన్ ప్లే చేయడంలో అనుభవరాహిత్యం వల్ల మొదటి 25 నిముషాల సీన్లూ వృధాగా అనిపిస్తాయి. ఇంతవరకూ సీన్లు ఎత్తేసి లక్ష్మణ్ అడవివరంలో ఎంటరయ్యే సీనుతో ప్రారంభించివుంటే, అక్కడున్న వాతావరణం తో లక్షణ్ పాత్ర పట్ల సస్పెన్స్ పుట్టి ఇంటరెస్టింగ్ గా సాగేది కథ. తర్వాత ఫ్లాష్ బ్యాక్ వేసి వరంగల్లో అతడి  జీవితం, తాతతో జరిగిన కథా  చూపించ వచ్చు. కానీ అనుభవ రాహిత్యం వల్ల ఫస్టాఫ్ ని కూడా నీరు గార్చేశారు.

సినిమా సాంతం కథనం బోరుగా సాగడానికి కారణం డైనమిక్స్ లేకపోవడం. సీను- దానికి యాంటీ సీనూ అనే డైనమిక్స్ వుంటే అడుగడుగునా థ్రిల్ చేస్తూ సాగే అవకాశముంటుంది. పొతే సినిమాలో మాసే లేదు, ఇక జాతరే అన్పించదు. పాత్రల బలాబలాల సమీకరణ వుండుంటే ఈ పరిస్థితి వుండదు. కానీ హీరో సీరియస్ గా వుంటాడు, విలనూ సీరియస్ గానే వుంటాడు, మధ్యలో జోకర్లలాంటి అతడి ముఠా వుంటుంది. ఇందుకే మాస్ జాతర సాధ్యం కాలేదు. మాస్ జాతర హీరో చేతిలో వుండాలి. అంటే హీరో, అతడి అనుచరులూ కామెడీ క్యారక్టర్లుగా వుంటూ- విలన్ అతడి ముతా సీరియస్ క్యారక్టర్లుగా వుంటే - కామెడీ వర్సెస్ సీరియస్ అనే విభజనతో స్పష్టంగా బలాబలాల సమీకరణ జరిగి విజువల్ అప్పీల్ వుంటుంది. 

ఇంతకీ మాస్ జాతర సీన్లు ఎలా వుంటాయి? అక్టోబర్ లో విడుదలైన తమిళ ‘డ్యూడ్’ లో ప్రారంభంలో ప్రియురాలి పెళ్ళికి వెళ్ళే హీరో ప్రదీప్ రంగనాథన్ అక్కడ సృష్టించే రచ్చ, నానా అల్లరీ, ప్రియురాలి తాళి తెంపిసి తన్నులు తినబోయే కామెడీ ఎక్స్ ప్రస్ స్పీడుతో ఎలా వుంటుందో అదేమాస్ జాతర సీనంటే. మాస్ జాతరలో లేనిది ఇలాటి సీన్లే! 

-సికిందర్ 

• 
  

1398 : స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

‘

‘ఏ హౌస్ ఆఫ్ డైనమైట్ '-అక్టోబర్ 24 నుంచి నెట్ ఫ్లిక్స్ లో ప్రసారమవుతున్న హాలీవుడ్ మూవీ ప్రపంచ ప్రేక్షకుల నుంచి మెప్పుదలలు, మొట్టి కాయలు రెండూ ఎదుర్కొంటోంది. ఆస్కార్ అవార్డు పొందిన దర్శకురాలు కేథరీన్ బిగేలో ఇలాటి అర్ధం లేని సినిమా ఎలా తీసిందా అని, లేదు అర్ధవంతమైన సినిమానే తీసిందనీ - ప్రేక్షకులతో బాటు రివ్యూ రైటర్లూ కామెంట్లు విసురుతున్నారు. సినిమాల  గురించి భిన్నాభిప్రాయాలు ఎప్పుడూ వుంటాయి. అవి కంటెంట్, మేకింగ్ వంటి ఓవరాల్ ప్రయత్నం గురించి తప్ప మరీ స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ వంటి క్రియేటివ్  ప్రక్రియ గురించి ఎవరికీ పట్టింపు వుండదు. కారణం సినిమాల్ని కొంచెం అటు ఇటుగా త్రీయాక్ట్స్  స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ లో చూస్తూ అలవాటు పడిపోవడం వల్ల. ఇందులో పాసివ్ పాత్రలు, ఎండ్ సస్పెన్స్ కథలు, మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లేలూ, కథ గాక గాథలూ వంటి  సవాలక్ష సాంకేతిక లోపాలు పెద్దగా తెలియవు. కానీ త్రీ యాక్ట్స్ స్ట్రక్చర్ నే పూర్తిగా మార్చేస్తూ ప్రయోగం చేస్తే రెగ్యులర్ కథాగమనానికి, ఆ వీక్షణానుభవానికీ  తీవ్ర భంగం కలిగిందనిపించి ఇది సినిమా కాదు పొమ్మని వెళ్ళిపోతారు. ఒక పాటలో చరణాలు ఎత్తేసి పల్లవులే వినిపిస్తూ వుంటే ఎలా వుంటుంది? ఇదే ఈ సినిమా కథతో కనిపిస్తుంది.  అభిరుచిగల ప్రేక్షకులు మాత్రం ఈ ప్రయోగంతో ఆ దర్శకుడు లేదా దర్శకురాలి కవి హృదయాన్ని అర్ధంజేసుకుని ఆనందిస్తారు. దర్శకురాలు బిగేలో, రచయిత నోవా ఒపెన్హీం కలిసి ఈ వెలుగు నీడల సయ్యాటల్నే సృష్టించారు. జగ్రత్తగా చూస్తే  ఈ ఏ కీలుకా కీలుగా  విరిచేసినట్టున్న స్ట్రక్చర్ లో తెలుగు సినిమాలు స్క్రీన్ ప్లేల పరంగా ఎదుర్కొంటున్న కొన్ని సమస్యలకి సమాధానాలు కనిపిస్తాయి. ఈ సమాధానాలతో తమ సినిమాల్ని సరిదిద్దుకోవచ్చా లేదా అనేది మేకర్స్ ఇష్టాయిష్టాలకి వదిలేద్దాం. కానీ ఈ సమాధానాలు సవాలు చేస్తూ వెన్నంటే వుంటే ఏం చేయాలి? స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ తో ఈ కొత్త ప్రయోగం పేరేమిటి? రాంగోపాల్ వర్మ ‘శివ’ ని ఇలాగే తీస్తే ఎలా వుండేది?

ముందుగా  సినిమా కథేంటో చూద్దాం - అలస్కాలోని ఫోర్ట్ గ్రీలీలో ఆ రోజు… అక్కడ మేజర్ డేనియల్ గొంజాల్వెస్ (ఆంథోనీ రామోస్) సైనిక స్థావరంలో నిఘా ఇంఛార్జిగా వుంటాడు. గగన తలంలో ప్రమాదాల్ని గుర్తించి ఇంటర్‌సెప్టర్ క్షిపణులతో వాటిని నాశనం చేయడం అతడి డ్యూటీ. అతను  యునైటెడ్ స్టేట్స్ స్ట్రాటజిక్ కమాండ్ తో కనెక్ట్ అయి వుంటాడు. 

కెప్టెన్ ఒలీవియా వాకర్ (రెబెక్కా ఫెర్గూసన్)  వైట్ హౌస్ లోని వాచ్ రూమ్‌లో సీనియర్ ఆఫీసర్. ఉదయం తొమ్మిదిన్నరకి ఆమె రాడార్ స్క్రీన్ మీద పసిఫిక్ మహాసముద్రం మీదుగా ఒక ఖండాంతర బాలిస్టిక్ క్షిపణి దూసుకురావడాన్ని గమనిస్తుంది. మొదట్లో అదేదో ఉత్తర కొరియా జరుపుతున్న సాధారణ క్షిపణి పరీక్ష కావచ్చనుకుంటుంది. కానీ దాని ప్రయాణం కక్ష్య మార్చుకోవడంతో అది షికాగో నగరాన్ని టార్గెట్ చేసుకుని దూసుకొస్తున్నట్టు గ్రహిస్తుంది…అంటే ఇంకో 18 నిమిషాల్లో షికాగో గగన తలాన్ని తాకుతుందన్న మాట. వెంటనే వ్యవస్థల్ని అప్రమత్తం చేస్తుంది. డిఫెన్స్ సెక్రెటరీ, వివిధ వార్ కమాండ్స్ సహా అమెరికా అధ్యక్షుడు అప్రమత్తమవుతారు. 

కానీ క్షిపణిని ఏ దేశం ప్రయోగించిందో తెలుసుకోలేక పోతారు. ఇక అలస్కా లోని సైనిక స్థావరానికి ఆదేశాలిస్తారు. మేజర్ డేనియల్ గొంజాలేస్ సిబ్బంది దూసుకొస్తున్న ఆ క్షిపణి మీదికి రెండు ఇంటర్ సెప్టర్స్ ని ప్రయోగిస్తారు. రెండూ క్షిపణిని తాకకుండా మిస్సవుతాయి. ఒలీవియాకి ఆందోళన పెరుగుతుంది. క్షిపణి దాడికి ఐదు నిమిషాలే మిగిలి వున్నాయి- వెంటనే భర్తకి  ఫోన్ చేసి కొడుకుని తీసుకుని వీలైనంత దూరంగా వెళ్ళి పొమ్మని చెబుతుంది. కౌంట్ డౌన్ పడిపోతూండగా- ప్రతీకారంగా మనం అణ్వాయుధాల్ని ప్రయోగించాలా వద్దా అనే దానిపై సైనిక జనరల్ ఆంటోనీ బ్రాడీ (ట్రేసీ లెట్స్) అధ్యక్షుడిని  అడుగుతాడు. దీంతో స్క్రీన్ బ్లాంక్ గా మారుతుంది... 

ఇదీ బిగినింగ్ -1 

     పైన చెప్పుకున్నది రెగ్యులర్  స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ లో వచ్చే యాక్ట్ వన్ (బిగినింగ్) విభాగం. ఇక్కడ పాత్రల పరిచయం (సీనియర్ ఆఫీసర్ కెప్టెన్ ఒలీవియా, మేజర్ డేనియల్, సైనిక జనరల్ ఆంటోనీ బ్రాడీ తదితరులు), కథా వాతావరణం ఏర్పాటు (రక్షణ వ్యవస్థ కలాపాలు),సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పన (రాడార్ స్క్రీన్ మీద శత్రు క్షిపణి కదలికలు), సమస్య ఏర్పాటూ (శత్రు క్షిపణిని పేల్చి వేయడంలో వైఫల్యం) అన్న నాల్గు బిగినింగ్ విభాగపు టూల్సూ ఇందులో పని చేశాయి. నిడివి 30 నిమిషాలు. 

అంటే శత్రు క్షిపణిని పేల్చడంలో ఎదురైన వైఫల్యంతో స్క్రీన్ ప్లేలో ప్లాట్ పాయింట్ 1 ఏర్పాటయ్యిందన్న మాట. అంటే ఇప్పుడు మిస్సైన శత్రు మిస్సైల్ తో షికాగో నగరానికి పెను ముప్పు నిమిషాల వ్యవధితో సమీపించిందన్న మాట. అది పేలితే నగరం పాతిక లక్షల మంది సహా నాశనమవుతుందన్న మాట.అంటే దీన్ని ఎట్టి  పరిస్థితిలో నివారించాలన్న గోల్ రక్షణ వ్యవస్థ కేర్పడిందన్న మాట. ఈ గోల్ సాధించాలంటే శత్రు క్షిపణిని ప్రయోగించిన దేశమేదో తెలియాలి. ఇది తెలియడం లేదు. శత్రు క్షిపణిని ఆపే అవకాశం కనిపించడం లేదు. అంటే  షికాగో నగరాన్ని కోల్పోక తప్పదు. ఇందుకే దీనికి ప్రతీకారంగా అనుమానిత దేశాల పైకి అణ్వాయుధాల్నిప్రయోగించాలా వద్దా అని సైనిక జనరల్, దేశాధ్యక్షుడ్ని అడిగాడు. సమాధానంగా స్క్రీన్ బ్లాంక్ అయింది- దీంతో యాక్ట్ వన్, అంటే బిగినింగ్ విభాగం ముగిసింది.

లాక్ చేసిన సస్పెన్స్ 

    ఏమిటీ సస్పెన్స్? విషయం మీద దుప్పటి కప్పేసినట్టు స్క్రీన్ బ్లాంక్ అయింది? అంటే షికాగో నగరం నాశనమైందనుకోవాలా? ప్రతీకారంగా అధ్యక్షుడు ఆదేశాలిచ్చేశాడా?  మూడో ప్రపంచ యుద్ధం మొదలైపోయిందా? ఇప్పుడేం జరగబోతోంది? ఎటూ కాని క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ తో సస్పెన్స్ లో పడేస్తూ ముగిసింది బిగినింగ్ విభాగం. క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ అంటే లోయలో జారిపడుతూ కొండ చరియని పట్టుకు వేలాడే పరిస్థితి అన్న మాట. ఇది ప్రేక్షకులకి కల్పించిన పరిస్థితి.

ఈ పరిస్థితిలో  స్క్రీన్ ప్లేలో యాక్ట్ టూ- అంటే కథ ముందుకెళ్తూ మిడిల్ విభాగం మొదలైతే, అసలేం జరిగివుంటుందో ఇప్పుడు తెలుస్తుంది కదాని లొట్టలేసుకుంటూ చూస్తూంటాం కదా? అంత ఆశలేం పెట్టుకోవద్దు. ఆశించినట్టు ఏం  జరగదు. కోర్టు వ్యవహారాల్లో తీర్పు రిజర్వ్ చేసినట్టు, ఇక్కడ కథలో సస్పెన్సు రిజర్వ్ అయిపోయింది. కథ ముందు కెళ్ళడం లేదు. బిగినింగ్ ముగుస్తూ మిస్సైల్ మిస్సై ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ఏర్పడ్డాక, ఆ తర్వాతి కథతో స్క్రీన్ ప్లేలో మిడిల్ విభాగం ప్రారంభం కావడం లేదు.  మరేం జరుగుతోంది? కథ మొదటి కొచ్చి ఇప్పుడు మళ్ళీ బిగినింగ్ విభాగమే రిపీటవబోతోందన్న మాట!

ఇదేంటి? ఇదింతే! ఇది సహజమైన - సార్వజనీన త్రీ యాక్ట్ స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ కాదు. అసహజ స్ట్రక్చర్. ఇప్పుడు చూడబోతోంది బిగినింగ్ తర్వాత మిడిల్ కాదు, మళ్ళీ బిగినింగే! కథ వెనక్కే.  ఫ్లాష్ బ్యాకులతోనే కాదు, నాన్ లీనియర్ కథనం ఇలా కూడా వుంటుందన్న మాట ఫస్ట్ యాక్ట్ రిపీటవుతూ. మొదట ప్రారంభమైన బిగినింగ్ కెప్టెన్ ఒలీవియా దృక్కోణం లో సాగింది. ఇప్పుడు ఈ రెండో బిగినింగ్ సైనికాధికారుల, సీనియర్ వైట్ హౌస్ అధికారుల దృక్కోణాల నుంచీ …

బిగినింగ్ -2 చూద్దాం 

    మళ్ళీ పాత్రల పరిచయం, అదే కథా వాతావరణం ఏర్పాటు, అదే సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పన- దాన్ని నివారించేందుకు హడావిడీ, సమస్య ఏర్పాటూ-  ఈ నాల్గు బిగినింగ్ విభాగపు టూల్సూ మళ్ళీ రిపీటవుతాయి.ఈ బిగినింగ్ టూ నిడివి కూడా 30 నిమిషాలు.  ప్రాథమికంగా, క్షిపణిని ఎవరు ప్రయోగించారో  స్పష్టంగా తెలియకపోయినా, అమెరికా అణ్వాయుధాలతో శత్రువులపై దాడి చేయడం ప్రారంభించాలని మిలిటరీ జనరల్ బ్రాడీ విశ్వసిస్తాడు. అదే సమయంలో పరిస్థితిని చక్కదిద్దాల్సిన అవసరం వుందని డిప్యూటీ నేషనల్ సెక్యూరిటీ అడ్వైజర్ జేక్ (గాబ్రియేల్ బాసో) విశ్వసిస్తాడు. అమెరికా అణ్వాయుధాలని  ప్రయోగించడానికి సిద్ధమవుతున్నందున ప్రత్యర్థులు కూడా అదే విధంగా చేయమని ప్రేరేపించి నట్టవుతుందని, ఇది ప్రపంచవ్యాప్తంగా అణు యుద్ధానికి దారితీస్తుందనీ  హెచ్చరిస్తాడు. 

ఉత్తర కొరియా నిపుణురాలు అన్నా పార్క్ (గ్రేటా లీ)తో సంప్రదించడానికి జేక్ సమయం కావాలని వేడుకుంటాడు. ఆమెకి పరిస్థితిపై మరింత అవగాహన వుంటుందని అతడి నమ్మకం. ఈ క్షిపణి ప్రయోగం వెనుక ఉత్తర కొరియా లేదా రష్యా వుండే అవకాశం వుందని ఆమె జేక్‌తో చెబుతుంది. జేక్ మరింత  సమాచారం సేకరించాలనుకుంటే  సమయం మించిపోతోంది. క్షిపణి షికాగో మీదికి దూసుకొచ్చేస్తోంది…

అమెరికా తన సొంత దళాల్ని సమీకరించడం ద్వారా ప్రతిస్పందిస్తున్న ప్రత్యర్థులపై ముందస్తుగా దూకుడుగా దాడి చేయాలని  జనరల్ బ్రాడీ అధ్యక్షుడిని ఒత్తిడి చేస్తాడు. ఈ క్షిపణి వెనుక ఎవరైతే వున్నాడో ఆ  వ్యక్తి ప్రపంచ యుద్ధాన్ని ప్రారంభించాలనుకుంటున్నాడని అనుకోవాలని వాదిస్తాడు. 

మరోవైపు, షికాగోకి క్షిపణితో ఏం జరుగుతుందో చూసే వరకు ఏ దేశంపైనా దాడి చేయ వద్దని జేక్ అధ్యక్షుడిని కోరతాడు. ఆ క్షిపణి పని చేయక పోవచ్చని, పేలకుండా నేల కూలిపోయే అవకాశం కూడా వుందని అంటాడు. అధ్యక్షుడు ఆలోచించడానికి ఒక నిమిషం సమయం అడుగుతాడు. అణు దళాలు సిద్ధంగా వుండడంతో - అధ్యక్షుడు తన అధికార కోడ్‌ని  అందిస్తాడు. జనరల్ బ్రాడీ అధ్యక్షుడి ఆదేశాల్ని అడుగుతాడు. అధ్యక్షుడు సమాధానం చెప్పే ముందు, స్క్రీన్ బ్లాంక్ గా మారుతుంది…

మళ్ళీ అక్కడే, అలాగే…

    మళ్ళీ అక్కడికే వచ్చి ఆగింది కథ. మళ్ళీ దుప్పటి కప్పేశాడు రైటర్. ఇప్పుడు సస్పెన్స్, ఉత్కంఠ రెట్టింపయ్యాయా? ఈ బిగినింగ్ 2 దాటి ఈసారి కథ మిడిల్ తో ముందు కెళ్తుందేమో చూద్దామనుకుంటే ఇంటర్వెల్ కూడా పడింది. మళ్ళీ అదే ప్లాట్ పాయింట్ వన్ దగ్గర కొచ్చి ఆగింది. ఇంతకీ ఏం జరుగుతోంది కథ వెనకాల కథ? అధ్యక్షుడు ఆదేశాలిచ్చేశాడా? క్షిపణి షికాగో మీద పడిందా? లేక ఫెయిలై పోయిందా? విషయాన్నిఒకసారి కాదు రెండు సార్లు దాచి పెట్టి ఇంకెప్పుడు  రివీల్ చేస్తారు ప్రేక్షకులకి? 

ఇంటర్వెల్ లో కొత్త మలుపు కూడా రాలేదు. బిగినింగ్ 1 ప్లాట్ పాయింట్ వన్నే తిరిగి బిగినింగ్ 2 కి కూడా ఏర్పడింది. ఇలా ఎన్నిసార్లు అదే క్లిఫ్ హేంగర్ మూమెంట్ లో వేలాడదీసి వదిలేస్తారు ప్రేక్షకుల్ని? కథ రెండోసారి కూడా బిగినింగ్ దాటి ముందు కెళ్ళడం లేదని అసంతృప్తి చెందరా ప్రేక్షకులు? ఒకసారి పంక్చరైందని పంక్చరేసి స్టార్ట్ చేస్తే, మళ్ళీ పంక్చరవడం తూట్లు పడ్డ కథని మామీద రుద్ది  రిపేర్లు చేస్తున్నారని తిరగబడరా ప్రేక్షకులు? ఎందుకు నార్మల్ స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ ని కాదని ఇంత రిస్కు  తీసుకోవడం?

‘శివ’ లో నాగార్జున జేడీ మీద సైకిలు చైనుతో తిరగబడే ప్లాట్ పాయింట్ వన్ సీను తర్వాత కథ ముందు కెళ్ళకుండా స్క్రీన్ ని బ్లాంక్ చేసి- ఇది నాగార్జున పాయింటాఫ్ వ్యూ అని చెప్పి- మళ్ళీ ఇదే కథ మొదలెట్టి, ఇలాగే  నాగార్జున జేడీ మీద సైకిలు చైనుతో తిరగబడే ప్లాట్ పాయింట్ వన్ సీను తర్వాత -మళ్ళీ స్క్రీన్ ని బ్లాంక్ చేసి- ఇది జేడీ పాయింటాఫ్ వ్యూ అని చెప్పి ఇంటర్వెల్ వేస్తే  ఎలా వుంటుంది? 

బిగినింగ్ -3 కూడా ఇంతే!

    ఇప్పుడు సెకండాఫ్ ప్రారంభిస్తే- ఈసారి అధ్యక్షుడి పాయింటాఫ్ వ్యూలో స్టోరీ- మళ్ళీ ఫస్టాఫ్ లో చూపించిన బిగినింగ్ నుంచీ మూడోసారి రిపీట్.మళ్ళీ పాత్రల పరిచయం, అదే కథా వాతావరణం ఏర్పాటు, అదే సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పన- దాన్ని నివారించేందుకు హడావిడీ, సమస్య ఏర్పాటూ-  ఈ నాల్గు బిగినింగ్ విభాగపు టూల్సే మూడోసారీ  రిపీటవుతాయి.

ఇప్పుడు దేశాధ్యక్షుడు (ఇడ్రిస్ ఎల్బా) ప్రత్యక్షమవుతాడు. ఫస్టాఫ్ లో రెండు బిగినింగ్స్ లో ఇతను కనిపించడు. ఫోన్లో వాయిస్ వినిపిస్తూంటుంది. ఈ మూడో బిగినింగ్ లో ఒక టీనేజీ బాస్కెట్ బాల్ ఈవెంట్ కి హాజరై కన్పిస్తాడు.  వెంట రెడీగా బ్రీఫ్ కేసు పట్టుకుని లెఫ్టినెంట్ కమాండర్ రాబర్ట్ రీవ్స్ (జోనా కింగ్)వుంటాడు. ఆ బ్రీఫ్ కేసుని ‘న్యూక్లియర్ ఫుట్ బాల్’ అంటారు. అది పట్టుకుని డిఫెన్స్ సెక్రెటరీ రీవ్స్ ఎల్లప్పుడూ అధ్యక్షుడి వెంట వుంటాడు. ఏ అత్యవసర క్షణంలో అణు దాడికి అదేశాలివ్వాల్సిన అవసరమొస్తుందో తెలీదు-  ఆ క్షణం అధ్యక్షుడు బ్రీఫ్ కేసులో వున్నన్యూక్లియర్ ఫుట్ బాల్ తెరిచి మీట నొక్కి అదేశాలిచ్చేసేందుకు వీలుగా, ఈ 24 x 7 అందుబాటులో వుండే  ఏర్పాటు.

అధ్యక్షుడు బాస్కెట్ బాల్ జట్టుతో మాట్లాడుతున్నప్పుడు, సడెన్ గా సెక్రెట్ సర్వీస్ ఏజెంట్లు అధ్యక్షుడ్ని చుట్టు  ముట్టి అక్కడ్నుంచి  తప్పించేస్తారు. అతడ్నితీసుకుని పరిగెడుతూ ఎయిర్ ఫోర్స్ వన్ విమానం ఎక్కించేసి సురక్షిత ప్రదేశానికి తరలిం

చేస్తారు.

అటు డిఫెన్స్ సెక్రెటరీ రీడ్ బేకర్ (జేర్డ్ హేరిస్)  భయాందోళలకి గురై, షికాగోలో వున్న కుమార్తెని తీసుకురావడానికి ప్రయత్నాలు మొదలెడతాడు. అది అసాధ్యమవడంతో, భద్రతా సమావేశాల్ని ఎగ్గొట్టి కుమార్తెకి వీడ్కోలు చెప్పడానికి కాల్ చేస్తాడు. క్షిపణి దాడితో కుమార్తె ఇక బ్రతకదని, కుమార్తె లేని జీవితాన్ని ఊహించలేననీ  ఆమెకి వీడ్కోలు చెప్పి, భవనం మీంచి దూకేస్తాడు.

విమానంలో అధ్యక్షుడు మిసైల్ దాడి గురించి తెలుసుకుని, లెఫ్టినెంట్ కమాండర్ రాబర్ట్ రీవ్స్ ని అడుగుతాడు. రీవ్స్ న్యూక్లియర్ ఫుట్‌బాల్ లోని ఆప్షన్స్ గురించి చెప్తాడు. ఈ పరిస్థితిలో ఏం చేయాలో అర్థం చేసుకోవడానికి ఆప్షన్స్ సాంకేతికాల్ని వివరించమంటాడు అధ్యక్షుడు. రీవ్స్ వివరించడం మొదలెడతాడు.

జనరల్ బ్రాడీ కాల్ చేసి అధ్యక్షుడి నిర్ణయం అడుగుతాడు. అధ్యక్షుడు తన భార్యకి  ఫోన్ చేసి, అణు ముప్పు గురించి, తాను తీసుకోవలసిన నిర్ణయం గురించీ చెబుతూంటే, కాల్ కనెక్షన్ తెగిపోతుంది.

అధ్యక్షుడు తిరిగి జనరల్‌ బ్రాడీకి కాల్ చేసి, తన అధికార కోడ్‌ని బిగ్గరగా చదువుతాడు. రీవ్స్ నుంచి న్యూక్లియర్ ఫుట్‌బాల్‌ని తీసుకుంటాడు. దాన్ని తెరిచి ఆప్షన్ సెలెక్ట్ చేసుకుంటోండగా-   బ్లాంక్ అయిపోతుంది స్క్రీన్!

ప్చ్, ఇదంతా ట్రిప్టిచ్చే!

    మూడోసారీ ఆ ఘట్టం దగ్గరే స్క్రీన్ బ్లాంక్. మాటిమాటికీ కరెంట్ పోతూంటే ఎలా వుంటుందో అలాటి పరిస్థితే  ప్రేక్షకులకి. మూడో సారీ అక్కడికే వచ్చి ఆగింది కథ! అదే బిగినింగ్- అదే ప్లాట్ పాయింట్ వన్-  అదే బ్లాంక్ స్క్రీన్! ఈ చెలగాటం ఆత్మహత్యా సదృశమే. అయినా వదిలిపెట్టడం లేదు రైటర్, డైరెక్టర్. పైన చెప్పుకున్నట్టు ‘శివ’ లో ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ని రెండు రౌండ్లు తిప్పి ఇంటర్వెల్లో పడేశాక- సెకండాఫ్ లో ఇప్పుడు విలన్ రఘువరన్ పాయింటాఫ్ వ్యూ అంటూ ప్రారంభించి -మళ్ళీ అదే బిగినింగ్ ఇంకో రౌండేసి, మళ్ళీ అదే సైకిలు చైను కొట్టుడు సీనుతో ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ని ఇంకో రౌండు తిప్పి - స్క్రీన్ బ్లాంక్ చేస్తే ఎలా వుంటుందో -ఆ ప్రేక్షకుల అల్లరి, సైకిలు చైన్లు పిడికిళ్ళకి చుట్టుకుని తిరగబడడమూ, విరగబాదడమూ లాంటి రియల్ ఫైట్ తో థియేటర్లు శివశివా అనుకుంటూ దద్దరిల్లడమూ వంటి దృశ్యాలు ఇక్కడా వూహించుకోవచ్చు! ఇంత రిస్కు చేసిన చెలగాట మన్నమాట. 

మూడొంతులు సినిమా అయిపోతున్నా కథ బిగినింగ్ దాటి ముందుకెళ్ళదా? మూడొంతులు సినిమా అయిపోతున్నా  కథ బిగినింగ్ దాటి ముందుకెళ్ళక పోతే మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లే అవుతుంది. ఇంతవరకూ తెలిసిందే. కానీ ఇక్కడ బిగినింగ్ దాటి ముందు కెళ్ళక పోవడమే కాదు, అదే బిగినింగ్ అదే ప్లాట్ పాయింట్ వన్ తో మూడు సార్లు రిపీటవడం. ఈ కొత్త క్రియేటివిటీని ఏమంటారని వెతికితే, ట్రిప్టిచ్  (triptych) అంటారని తెలిసింది. ఇది సినిమా కళలో కనపళ్ళేదు, చిత్రకళలో తప్ప.

సినిమా స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ లో ట్రిప్టిచ్ ప్రయోగ ఫలితం ఇదన్న మాట. ఇందులో ఒకే బిగినింగ్ మూడు సార్లు రిపీటవడం చూశాం. దీని ప్రయోజనమేమిటి? ఇదెలా ఉపయోగపడింది సినిమాకి? అభిరుచిగల ప్రేక్షకులు ఈ ట్రిప్టిచ్ ని ఫాలోయితే ఒక హుక్ కి ఎటాచ్ అయిపోతారు. అదేమిటంటే, మూడు సార్లూ అదే ప్లాట్ పాయింటుతో అదే సస్పెన్స్ ని అనుభవించడం. షికాగో మీద క్షిపణి పడిందా లేదా, అధ్యక్షుడు ఏ ఆప్షన్ ని నొక్కాడు? దాంతో మూడో ప్రపంచ యుద్ధం మొదలై పోయిందా లేదా?  అన్న సస్పెన్స్. ఈ సస్పెన్స్ మూడు సార్లూ కవ్విస్తూ వచ్చిపోతోంది. రిపీటవుతున్న మూడు బిగినింగ్స్ నీ కలిపి వుంచుతున్న లింకు  ఈ సస్పెన్సే. 

ఈ మూడు వేర్వేరు పాయింటాఫ్ వ్యూలతో కథ ఎపిసోడిక్ కథనం కాలేదు. ఎపిసోడిక్ కథనంలో ఏ ఎపిసోడ్ కా ఎపిసోడ్ ఒక్కో సమస్య తీసుకుని దాన్ని పరిష్కరిస్తూ పోవడం వుంటుంది. ఇది డాక్యుమెంటరీలకి పనికొచ్చే స్టార్ట్ అండ్  స్టాప్ టెక్నిక్. సినిమాలకి పనికిరాదు. సినిమా కథకి  ఒకే సమస్యతో వుండే ఒకే పెద్ద కథ అవసరం. ఇందుకే తెలుగులో ఆటోనగర్ సూర్య, టైగర్ హరిశ్చంద్ర ప్రసాద్ వంటి ఎపిసోడిక్ కథనాలతో వచ్చిన సినిమాలన్నీ ఫ్లాపయ్యాయి. 

పోతే, ఈ హాలీవుడ్ కథని చాప్టర్లుగా నడిచే కథ అనికూడా అనలేం. ఎందుకంటే చాప్టర్స్ తో కథ ముందు కెళ్తూ వుంటుంది. ట్రిప్టిచ్ లో బిగినింగ్ ఆగిపోతూ రిపీటవుతూ వుంటుంది. ప్రతీసారీ అదే సస్పెన్స్ ని లాక్ చేసి బిగినింగ్ రిపీటవుతూ వుంటుంది. దీనివల్ల అభిరుఛి గల ప్రేక్షకులకి ఏమిటి గేమ్? ప్రతీసారీ లాక్ అవుతున్న అదే సస్పెన్సు తో మైండ్ గేమే. గెస్సింగ్ గేమే. 

బిగినింగ్ త్వరగా అంటే అరగంటలోపు ముగించి మిడిల్ ప్రారంభిస్తే అక్కడ్నించీ ఆ మిడిల్ సెకండాఫ్ లో సగానికి పైగా ఆక్రమిస్తూ బారుగా వుంటుంది. బిగినింగ్ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ లో సస్పెన్స్ క్రియేట్ చేసి వుంటే ఆ సస్పెన్స్ ని సెకండాఫ్ కల్లా మర్చిపోతారు ప్రేక్షకులు. పైగా అంత సేపు మిడిల్ కథ నడపడం కూడా ఈ రోజుల్లో మేకర్స్ కి కష్టమైపోతోంది. ఫస్టాఫ్ అరగంట కల్లా కాకుండా, ఇంటర్వెల్లో కాన్ఫ్లిక్ట్ ని సృష్టించిన ఎన్నో సినిమాలకి కూడా సెకండాఫ్ ఆ కొంచెం మిడిల్ కథ నడపలేక ఫ్లాప్ చేసుకుంటున్న సందర్భాలు ఈ మధ్య పెరిగిపోయాయి. అలాంటిది ఇంకా ముందుగా ప్లాట్ పాయింట్ వన్ లో సస్పెన్స్ ని క్రియేట్ చేసిన కథలు ఏమవుతాయి?

అందుకని, ప్రేక్షకులు కథకి కీలకమైన సస్పెన్స్ అనే ఎలిమెంటుని బారెడు కథాక్రమంలో మర్చిపోకుండా, అదే బిగినింగ్ ని సస్పెన్స్ ఏర్పాటయిన ప్లాట్ పాయింట్ వన్ తో  రిపీట్ చేస్తూ, పదేపదే గుర్తు చేస్తూ వుంటే, ఆ సస్పెన్స్ రీఫ్రెష్ అవుతూ- దాన్ని అనుభవించే అవకాశం ఎక్కువ వుంటుంది ప్రేక్షకులు. ట్రిప్చిట్ తో ఒనగూడే ప్రయోజనమిదే. అయితే ఇది ‘శివ’ లాంటి యాక్షన్ కథలకి పనిచేయక పోవచ్చు. సస్పెన్స్ కేంద్ర బిందువుగా నడిచే సస్పెన్స్ థ్రిల్లర్స్ కి ఇది కొత్తాలోచన. మరి ముప్పావు వంతు సినిమా మూడు సార్లు బిగినింగే ఆక్రమిస్తే మిడిల్ ఏమవుతుంది? ఇది కూడా తెలుసుకుందాం…

ఈక్వలైజర్ 2 ఈక్వేషన్

    ఇప్పుడు సెకండాఫ్ లో మూడోసారీ బిగినింగ్ రిపీటయ్యాక- మిడిల్ ప్రారంభమవుతుంది. అయితే అధ్యక్షుడు ఏ ఆప్షన్ ని ఎంపిక చేసుకున్నాడన్నది అస్పష్టంగానే వుంటుంది. వాషింగ్టన్ లో హడావిడి మొదలై పోతుంది. ఉన్నతా కారుల్ని అణు బంకర్‌కి తరలించేస్తూంటారు. ఫైటర్ జెట్‌ల శబ్దం,  వైమానిక దాడుల సైరన్‌ల శబ్దం మనకు వినిస్తూ వుంటాయి.  సినిమా చివరి షాట్ ఫోర్ట్ గ్రీలీ బేస్ వెలుపల మోకాళ్లపై మేజర్ డేనియల్ గొంజాల్వెజ్ వుంటాడు- ఆకాశం మబ్బుగా, వింతగా పసుపు రంగులో వుంటుంది. ఇది షికాగోలో అణు బాంబు -అంటే క్షిపణి పేలడం వల్లనా? షికాగో నాశనమైందా? అణుయుద్ధం మొదలై పోయిందా? అధ్యక్షుడు ఈ ఆప్షన్ తీసుకున్నాడా? ఇదెప్పటికీ మనకి తెలియదు. సినిమా ముగుస్తుంది. 

అంటే ముగింపుని కూడా సస్పెన్స్ లో పెట్టేశారు. అదలా వుంచితే మిడిల్ లో పెద్దగా కథ లేదు. కానీ ఈ సెకండాఫ్ లోనే బిగినింగ్, మిడిల్, ఎండ్ లతో కూడిన సమగ్ర త్రీయాక్ట్స్ స్ట్రక్చర్ వుంది. ఇందులో మూడోసారి రిపీటైన బిగినింగ్ వుంది, ఆ తర్వాత కథని ముందుకి నడిపిస్తూ మిడిల్, ఎండ్ లున్నాయి. అయితే ఎండ్ ఓపెన్ ఎండ్ గా వుంది. ప్రేక్షకులు ఎలాగైనా ఊహించుకో వచ్చు. ఈ వూహ సస్పెన్సుని ఇంకా పెంచుతుంది. ముగింపు చూపించేస్తే చప్పగా వుంటుంది. ఏముంది- షికాగో మీద దాడి చేసినందుకు అధ్యక్షుడు అనుమానిత దేశాల మీద అణు దాడికి ఆదేశాలిచ్చేశాడని చూపిస్తే, ఇది ప్రేక్షకులు ఊహించేదే. షికాగో మీద దాడి విఫలమైంది, అధ్యక్షుడు ఆప్షన్స్ తీసుకోకుండా ఆగిపోయాడు -అని చూపిస్తే ఓస్ ఇంతేనా అనిపిస్తుంది. అందుకని ఎటూ తేల్చకుండా వదిలేస్తే తర్జభర్జన పడుతూంటారు ప్రేక్షకులు. అందుకని బాగా ప్రభావశీలంగా వుండే ఓపెన్ ఎండెడ్ గా వదిలేశారు ముగింపుని. 

మిడిల్ ఎంత వుండాలి? ఎందుకుండాలి? ఆంటన్ ఫక్వా తీసిన ‘ఈక్వలైజర్ 2’ లో మిడిల్ కథ 10 నిమిషాలకన్నా ఎక్కువుండదు. బిగినింగ్ ఫస్టాఫ్ అంతా వుంటుంది. ఇంటర్వెల్ తర్వాత మిడిల్ 10 నిమిషాలే వుంటుంది. అక్కడ్నించీ 45 నిమిషాలూ ఏకబిగిన క్లయిమాక్సే! ఈ మాఫియాల కథకి మిడిల్ కొత్తగా ఏమీ అనిపించదు. అది టెంప్లెట్ లో రొటీన్ గానే వస్తుంది. అందుకని 10 నిమిషాల్లో పాయింటు చెప్పేసి క్లయిమాక్స్ ప్రారంభించేశారు. ఇదీ కొత్త ప్రయోగమే!

    ఈ కథకి హీరో లేకపోవడం, విలనెవరో తెలియకపోవడం, కథలో అసలేం జరిగిందనేదీ సస్పెన్సుగానే వుండడం, యాక్షన్ సీన్లు లేకుండా కేవలం సస్పెన్సు తో నడిచే డ్రామా కావడం వల్ల ఆలోచనాత్మకంగా వుంటుందీ కమర్షియల్ సినిమాతో సాహస ప్రయోగం. ఇలాటివే అవసరం. కానీ ఎవరు సాహసిస్తారు? ఒకవేళ మేకర్ సాహసించినా నిర్మాతలు శిరసావహిస్తారా? అనుమానమే. ఇంకా మూసలో పోసిన సినిమాలు తీసి చేతులు కాల్చుకోవడమే కావాలి. ఎడ్యుకేట్ అవ్వాల్సిందెవరు? ఆలోచించుకోవాలి.

-సికిందర్