997 : సందేహాలు -సమాధానాలు

 

          Q : సినిమాల్ని మీరిలా విమర్శిస్తున్నారు, మీరొక సినిమా తీసి చూపించరాదా?

―దర్శకుడు

          A : సరే, రివ్యూ రైటర్ల నుద్దేశించి రొటీన్ గా అనేసే మాటే ఇది. ఫర్వాలేదు. దీని ఉపయోగమేమిటో తెలీదు. ఇదెలా వుంటుందంటే, పొలిటికల్ జర్నలిస్టుని పరిపాలించి చూపించరాదా అన్నట్టుంటుంది. సినిమాలు తీయడం మన పనికాదు, ఆ ప్రయత్న మెప్పుడూ చేయలేదు. అవసరమున్న వాళ్ళకి స్క్రిప్టుల్లో తోడ్పడడం వరకే. విమర్శిస్తున్నారనంటే అర్ధం విమర్శ చేయడం లేదని. విమర్శ చేయడం వేరు, విమర్శించడం వేరు. విమర్శ చేయడం దోష -అదోషా నిరూపణ చేయడం. విమర్శించడం నెగెటివ్ మనస్తత్వంతో బాగా ఉడికిపోవడం. దీనివల్ల ఉపయోగమేమిటి? ప్రపంచంలో వున్న విద్వేషం చాలనట్టు. మనం కూడా నెగెటివిజమనే ఇంకో అన్ ప్రొడక్టివ్ యాక్టివిటీ చేపట్టనవసరం లేదు కదా మైండ్ చెడ గొట్టుకుంటూ. ఎదుట వున్న విషయంలో మంచి చెడ్డలు విడమర్చి చెప్పగల్గితే ఉపయోగం వుండొచ్చు విమర్శించడమంటే కూల్చివేత, విశ్లేషించడం నిర్మాణం. నిర్మాణం వైపే వున్నాం కదా ఇంత కాలం. నిర్మాణం చేతగాక కూల్చివేత మొదలెడితే అప్పుడు రివ్యూలు రాయడం మానేద్దాం. నిర్మాణంలో కూడా వంకర మనస్తత్వం చూస్తే ఏమీ చేయలేం. 90% అట్టర్ ఫ్లాపులంటే వంకర మనస్తత్వం ఎక్కడుందో ఆత్మవిమర్శ చేసుకోవాల్సిన విషయం. విమర్శే కాదు ఆత్మవిమర్శ కూడా అవసరం. రివ్యూలనే అంటే కాదు, రెండు దశాబ్దాలుగా 90% అట్టర్ ఫ్లాపుల్ని కూడా చూడాలి. ఇంతే చెప్పగల్గింది. మిమ్మల్ని గోప్యంగా వుంచడానికి, మీరు కోరినట్టు ప్రశ్నకి మీ పేరివ్వలేదు. ధన్యవాదాలు. 

    Q : హాయ్ సార్, నా పేరు రాజేష్ అసోసియేట్ డైరెక్టర్ ను. నేను చాలా రోజుల నుంచి మీ బ్లాగ్ ఫాలో అవుతున్నాను. స్టోరీ విషయంలో, స్క్రీన్ ప్లే విషయంలో మీరు చెప్పిన ఎన్నో అమూల్యమైన విషయాలను అన్నింటినీ ఒక బుక్ లాగా కూడా చేసి పెట్టుకున్నాను. అయితే ఇప్పుడు నా ప్రశ్న ఏంటంటే, నేను కొంతమంది స్నేహితుల స్టోరీ ల కోసం వర్క్ చేస్తున్నప్పుడు వాటిలో స్టోరీ అండ్ సిచువేషన్ గురించి కొన్ని అనుభవాలు నాకు ఎదురయ్యాయి. మీరు ఒక ఆర్టికల్ లో చెప్పినట్టు, హీరో ప్యాసివ్ పాత్ర గా ఉండి ఒక సిచువేషన్ లో ఇరుక్కోవడం అన్నది కథ కాదు గాథ అవుతుంది అన్నారు. అదే హీరో స్టోరీ లో ఉండి ఒక సిచువేషన్ నుంచి ఎలా బయట పడాలి అని తనకు తాను ప్రయత్నాలు చేసినప్పుడు అతను యాక్టివ్ క్యారెక్టర్ అవుతాడు, అది స్టోరీ అవుతుంది అని చెప్పారు. కానీ నేను వర్క్ చేసిన కొన్ని స్క్రిప్ట్ లలో హీరో పాత్ర ముందు సిచువేషన్ లో ఉండి తర్వాత స్టోరీ లోకి రావడం జరిగింది. అంటే ఫస్టాఫ్ అంతా ప్యాసివ్ గా ఉండి సెకండ్ హాఫ్ లో యాక్టివ్ క్యారెక్టర్ అయింది. అలా ఉండటం వల్ల ఎలాంటి నష్టం జరుగుతుందో వివరించండి.

―రాజేష్, అసోసియేట్

        A : ఆర్టికల్స్ ని బుక్ లాగా చేసి పెట్టుకున్నందుకు కంగ్రాట్స్. ఈ సిట్యుయేషన్ ని, స్టోరీనీ తెలుగులో చెప్పుకుంటే అనువుగా వుంటుంది. సిట్యుయేషన్ అంటే పరిస్థితి, స్టోరీ అంటే కథ. పరిస్థితి విడిగా వుండదు, కథలోంచే పుడుతుంది. అయితే పరిస్థితుల సమాహారమే కథ కాదు. అది గాథ. గాథలో పరిస్థితులకి రియాక్షనంటూ వుండదు. హీరో బాధపడుతూ బాధపడుతూనే వుంటాడు చివరి దాకా. ఎవరో వచ్చి ఆదుకుంటే బయట పడతాడు. లేకపోతే పరిస్థితులకి బలై విషాద ముగింపు తెచ్చుకుంటాడు. ఇది పాసివ్ పాత్ర లక్షణం. కాబట్టి కమర్షియల్ సినిమాలు గాథల జోలికి పోకూడదు. సూపర్ స్టార్ సినిమాలైనా సరే. పోతే ‘బ్రహ్మోత్సవం’ లాంటివి కూడా ఫ్లాపయ్యాయి. అది ఆర్ట్ సినిమాలు చూసుకునే వ్యవహారం. ఈ విషయం చాలా సార్లు చెప్పుకున్నాం. 

      కథలో ఇలా కాదు, పరిస్థితులున్నా ఆ పరిస్థితుల్ని దాటి గెలిచే ప్రయత్నంతో సమస్యా పరిష్కారముంటుంది. ఇదీ కమర్షియల్ సినిమాల కవసరం. కథంటే ఆర్గ్యుమెంట్, దానికి జడ్జిమెంట్. గాథంటే కార్యాచరణ లేని ఒట్టి స్టేట్ మెంట్. ఈ నిర్వచనం కూడా చాలాసార్లు చెప్పుకున్నాం. ప్రపంచానికి ఇంట్రెస్టింగ్ గా వుండేవి కథలే. 

        ఇప్పుడు మీరు వర్క్ చేసిన స్క్రిప్టుల విషయాని కొద్దాం. హీరో పాత్ర ముందు వివిధ పరిస్థితుల్లో వుండి తర్వాత కథ లోకి రావడమనేది కరెక్టే. కాకపోతే ఎప్పుడు కథలోకి వచ్చాడన్నది ముఖ్యం. ఆ స్క్రిప్టుల్లో ఫస్టాఫ్ అంతా పరిస్థితులతోనే వుండి, సెకండాఫ్ కథలోకి రావడమనేది తప్పు. 

  స్క్రిప్టు బలం బలహీనతలు టైమింగ్ మీద ఆధారపడుంటాయి. అందుకే రెండు గంటల సినిమా అంక విభజనని టైమింగ్ ని దృష్టిలో పెట్టుకుని ఏర్పర్చారు. మొదటి అంకం అంటే ఫస్ట్ యాక్ట్, అంటే బిగినింగ్ అరగంట; రెండో అంకం అంటే సెకండ్ యాక్ట్, అంటే మిడిల్ గంట; మూడో అంకం అంటే థర్డ్ యాక్ట్, అంటే ఎండ్ అరగంట. ఇందులో మధ్యలో గంట పాటు సు దీర్ఘంగా వుండే మిడిల్ అనేది సినిమాకి కథ. ముందు అరగంట వుండే బిగినింగ్ ఆ కథకి ఉపోద్ఘాతం. చివరి అరగంట ఎండ్ అనేది మిడిల్లో కథకి చూపించే పరిష్కారం.

        ఇప్పుడు బిగినింగ్ అరగంట కొన్ని పరిస్థితులుంటాయి. ఇవన్నీ ఒకటై పాత్రని ప్లాట్ పాయింట్ వన్ దగ్గరికి నెట్టి గోల్ ని ఏర్పరుస్తాయి. ఈ అరగంట పరిస్థితుల్లో పాత్ర పాసివ్ గా వుండొచ్చు. కానీ ఎప్పుడైతే అరగంట బిగినింగ్ ముగిసి ప్లాట్ పాయింట్ వన్ అనే మొదటి మలుపు వచ్చిందో, అక్కడ్నించీ పాత్ర గోల్ కోసం పరిస్థితుల మీద తిరగబడ్డమే వుంటుంది. అంటే యాక్టివ్ గా మారిపోవడం. ఈ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ అనేది గంట పాటు మిడిల్ కి ప్రారంభం. అంటే కథా ప్రారంభం. కథా ప్రారంభమన్నాక పాత్ర ఇంకా పాసివ్ గా వుండేందుకు వీల్లేదు. ఈ మిడిల్లో ఎదురయ్యే కొత్త పరిస్థితులతో పొరాడి తీరాల్సిందే. 

        ఇప్పుడు ఇదే అరగంట బిగినింగ్ పరిధి దాటి మిడిల్ పరిధిలోకి వచ్చిందనుకోండి. అప్పుడు ప్లాట్ పాయింట్ వన్ మిడిల్ పరిధిలోకి జరిగి కథా ప్రారంభం ఆలస్య మైపోతుంది. కథా ప్రారంభం ఎంతాలస్య మైతే అంత మిడిల్ కాలవ్యవధి తగ్గి, కథ బలహీనమవుతుంది. ఇంకా కథ మొదలు కావడంలేదని బోరు కూడా కొడుతుంది. అందుకే అంకాలకి టైమింగ్స్. 

        ఈ బిగినింగ్ కాస్తా ఇంటర్వెల్ దాకా జరిగిందనుకోండి, సగానికి సగం మిడిల్ కి కోత పడుతుంది. అప్పుడు ఇంటర్వెల్ దగ్గర గానీ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ తో కథా ప్రారంభం జరగదు. అప్పుడు ఇంటర్వెల్ తర్వాత సెకండాఫ్ లో మిడిల్ కి అరగంట మాత్రమే కథ మిగిలినట్టు.     అంటే అరగంట వుండాల్సిన బిగినింగ్ బరితెగించి మిడిల్ ని అవతలకి నెట్టి పారేసి, ఇంటర్వెల్ దాకా గంట సమయం తనే మింగెయ్యడమన్న మాట. ఈ గంట సేపూ ఉపోద్ఘాతమే చెప్పుకుంటూ బోరు కొట్టించడ మన్నమాట. సగం సినిమా ఈ గంట సేపూ వివిధ పరిస్థితులతో పాత్ర పాసివ్ గానే వుండి పోవడమన్న మాట. ఇదే మీరనే స్క్రిప్టుల్లో జరిగింది. వెంటనే ఆ స్క్రిప్టుల్ని మార్చుకొమ్మని చెప్పాలి. 

        జిమ్ కెళ్తాం. ఐదు నిమిషాలు వామప్ చేసి అరగంట వర్కౌట్ చేస్తాం. అరగంట వామప్ చేస్తామా? నవ్విపోతారు. వామప్ అనేది బిగినింగ్, వర్కౌట్ అనేది మిడిల్, ఇక ఎండ్ కండలు పొంగిన శరీరం. ఏ పనిలో నైనా త్రీ యాక్ట్ స్ట్రక్చరే వుంటుంది. లేకపోతే హ్యూమన్ బ్రెయిన్ ఒప్పుకోదు. హ్యూమన్ బ్రెయినే వొక త్రీయాక్ట్ స్ట్రక్చర్. మన బ్రెయిన్ మన కర్ధం గాకపోతే ఏదీ అర్ధంగాదు. ఫస్టు నిన్ను నీవు తెలుసుకో. సింపుల్ గా అర్ధమయ్యే డాక్టర్ జోసెఫ్ మర్ఫీ క్లాసిక్ ‘ది పవరాఫ్ యువర్ సబ్ కాన్షస్ మైండ్’ చదవొచ్చు. ఫ్రీ పిడిఎఫ్ డౌన్ లోడ్ వుంది. పురాణాలు చదవొచ్చు. రైటర్స్ కీ బేసిక్ నాలెడ్జి చాలా అవసరం. బ్రెయిన్ అర్ధంగాక పోతే ఏ బ్రెయిన్ తో రాస్తాడు. ఇవి చదివితే హ్యూమన్ బ్రెయిన్ ఎలా పని చేస్తుందో తెలుస్తుంది. దాంతో త్రీ యాక్ట్ స్ట్రక్చరెందుకో తెలుస్తుంది. 

        సమస్యేమిటంటే, యంగ్ ఏజీలో ఇవి పట్టవు. ఎవడ్రా నాకు చెప్పేదన్పిస్తుంది. ఈ దశ అందరం ఎదుర్కొన్న వాళ్ళమే, వెనుకనున్న వాళ్లూ ఎదుర్కోవాల్సిన వాళ్ళే. ఈ దశదాటే దాకా పట్టు కోసం మునక లేయడమే. దాటాక వేస్ట్ అనుకున్న ఇలాటి పుస్తకాలు అర్ధమవుతాయి. లైఫే ఒక త్రీయాక్ట్ స్ట్రక్చరని అప్పుడర్ధ మవుతుంది. జీవితాన్నిదాటి కళ వుంటుందా, వుండదు. ప్రఖ్యాత  రచయిత సోమర్సెట్ మామ్ ఏమన్నాడో చూడండి- ‘Imagination  grows  by  exercise, and  contrary  to  common  belief,  is  more powerful  in  the  mature  than  in  the  young.’  

        కథల రహస్యమేమిటో, బ్రెయిన్ కోసం సినిమాలెలా పని చేస్తాయో తెలియాలంటే, జేమ్స్  బానెట్  ‘స్టీలింగ్ ఫైర్ ఫ్రమ్ ది గాడ్స్’ చదవొచ్చు. ఈ ఫ్రేమ్ వర్క్ లో గొప్పగొప్ప హాలీవుడ్ సినిమాల విశ్లేషణ వుంటుంది. 

        ఇక ఆపి పాయింటు కొద్దాం :  ‘శివ’ లో బిగినింగ్ అరగంట నాగార్జున పరిస్థితుల్ని గమనిస్తూ పాసివ్ గా వుంటాడు. అరగంటకి ఒకానొక పరిస్థితికి సైకిలు చెయిన్ తీసుకుని తిరగబడతాడు. ఈ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ఘట్టంతో యాక్టివ్ గా మారిపోయి, మాఫియాతో నేరుగా తలబడే గోల్ ఏర్పడిపోయి, కథ ప్రారంభ మైపోతుంది. ఇదే సైకిలు చెయిన్ ఘట్టం ఇంటర్వెల్ కి జరిగిందనుకోండి, అప్పుడు ‘శివ’ పరిస్థితి? అందుకని పాత్ర పాసివ్ గా వుండేందుకు బిగినింగ్ అరగంట వరకే అనుమతి. దాటిందో స్ట్రక్చర్ చెడగొట్టినట్టు. ‘శివ’ సినిమా చూడడం సిడ్ ఫీల్డ్ స్కీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ బుక్ చదవడమే. తెలుగు సినిమాలు కూడా 2000 కి పూర్వం స్ట్రక్చర్ తోనే వుండేవి. పాసివ్ క్యారక్టర్లు వుండేవి కావు. తర్వాత గ్లోబలైజేషన్ తో స్ట్రక్చర్ ఎగిరిపోయి, ఫటాఫట్ జయలక్ష్మి ఐపోయింది లోకం. 

        Q : 'క్షణం' = బన్నీ లేక్ ఈజ్ మిస్సింగ్, గాన్ బేబీ గాన్, ఫ్లయిట్ ప్లాన్ ఇంకా కొన్ని సినిమాల మిక్సింగ్ ను మీరు పదే పదే ఎలా సమర్థిస్తారు ? 'పెళ్లిచూపులు' = ది హండ్రెడ్ ఫుట్ జర్నీ, నాక్డ్ అప్, షెఫ్ సినిమాల మిశ్రమమే కదా? పైన చెప్పిన ఆ సినిమాల  మాతృకలు  మీకు తెలియదని కాదు. కానీ ఒక ఒరిజినాలిటీ లేని కృతకమైన స్ట్రక్చర్ ను మీరు పదే పదే ఎందుకు మెన్షన్  చేస్తున్నారో తెలుసుకోవాలన్న ఉవాచ. కొత్తగా వస్తున్న రైటర్స్, డైరెక్టర్స్ కాపీ కొట్టి సినిమాలు తీయాలా ? లేక మీలాంటి గొప్ప విశ్లేషకుల పరిశీలనను అనుసరించి సినిమాలు తీయాలా ? లేక వల్లంపాటి గారి కధ లేదా నవల శిల్పం అనుసరించాలా ?

―పేరు లేదు

       A : పేరు తెలియజేస్తే బావుండేది. ఒక సినిమాని మొత్తంగా కాపీ కొట్టే కంటే కొన్ని సినిమాల్ని కలిపి తీసి సక్సెస్ చేసుకోవడం నయమే. అందుకు కూడా క్రియేటివిటీ అవసరం కాబట్టి. అలాటి క్రియేషన్స్ కృతకంగా ఎందుకుంటాయి. ‘పెళ్ళిచూపులు’ తలంగాణా భాష, నేటివిటీలతో సహజ సినిమా. ‘క్షణం’ అనే థ్రిల్లర్ అన్ని సినిమాలు కలిపి తీసినా మల్టీ షేడ్స్ తో ఎలా నిలబడిందో దాని మీద రాసిన స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు ఒకసారి చూడండి. ‘పెళ్లి చూపులు’ దర్శకుడు మీరు చెప్పిన హాలీవుడ్ సినిమాలని అనుసరించానని చెప్పిన మాట వీకీపీడియాలో బహిరంగంగానే వుంది. వాటిలో ఏ వొక హాలీవుడ్ ని కాపీ కొట్టినట్టు చెప్పినా కేసులు పడేవి. 

        ఇక కొత్తగా వస్తున్న దర్శకులు, రచయితలు కాపీకొట్టి తీయవచ్చా అంటే తీయవచ్చు. గంటలో ఎక్కడ్నుంచి కాపీ కొట్టారో ట్విట్టర్ లో టాంటాం అయిపోతుంది. నెటిజన్లని తక్కువ అంచనా వేయకూడదు. అయినా ఫర్వాలేదనుకుంటే కాపీ కొట్టుకుంటూ వుండొచ్చు. ఫారిన్ సినిమాలతో కేసులు మీద పడే ప్రమాదాన్ని తప్పించుకోవచ్చు ఏదో చేసి. పక్కనున్న వాడి కథ కాపీ కొడితే ఇక్కడే దొరికిపోయి, కాపీ కొట్టలేదని ఛానెల్స్ లో తెలుగు ప్రేక్షకుల ముందు, ప్రజా కోర్టులో  అరుపులకి దిగాలి, ఛీఛీ అన్పించుకోవాలి. అంత సన్మానం జరుగుతుంది. అరుపులు మంచివా సద్బుద్ధి మంచిదా ఆలోచించుకోవాలి. 

        పోతే మనం గొప్ప విశ్లేషకులం కాదు గానీ, నిత్య విద్యార్ధులమైతే చాలు. సినిమాల్ని ఎవర్ని ఫాలో అయి తీయాలన్నది కాదు, ఏ విధానాన్ని అనుసరించాలన్నది నిర్ణయించుకోవాలి. విధానాలకి ఎవరూ బాసులు కారు. రెండు విధానాలున్నాయి : స్ట్రక్చర్ స్కూలు, క్రియేటివ్ స్కూలు. స్ట్రక్చర్ స్కూలు క్రియేటివిటీని కాపాడుతుంది, క్రియేటివ్ స్కూలు స్ట్రక్చర్ ని పక్కన పెడుతుంది. ఛాయిస్ మీదే. డాక్టర్ వల్లంపాటి వెంకట సుబ్బయ్య గారి ‘నవలా శిల్పం’, ‘కథా శిల్పం’ లాంటి సాహిత్య పుస్తకాలు చదువుకుంటే సినిమాలకి మంచిదే. ఈ పుస్తకాలు కూడా స్ట్రక్చర్నే చెప్తాయి.  

―సికిందర్

 

 

995 : రివ్యూ

 

 (అసలు పాజిటివ్ రివ్యూలు, నెగెటివ్ రివ్యూలు అని అనడమే తప్పు.  ఇలా అనడం సినిమా బావున్నా లేకపోయినా సినిమా రివ్యూ అనేది పాజిటివ్ గానే వుండాలని ఆశిస్తున్నట్టవుతుంది. రివ్యూ అంటే సమీక్ష అని తెలుగులో అర్ధం. అంటే సినిమాలో మంచి చెడ్డలు సమీక్షించి ఫలితం చెప్పడం. రివ్యూ రైటర్లెప్పుడూ నెగెటివులు కారు, 90% అట్టర్ ఫ్లాపులు తీస్తున్న వాళ్ళే సినిమా ఫీల్డుకి నెగెటివులు. ఈ మాట ఎప్పుడో పదిహేనేళ్ళ క్రితమే చెప్పాం. రివ్యూలు లేకపోతే సినిమాలు హిట్టవుతాయనీ, వుంటే ఫ్లాపవుతాయనీ అనుకోవడం కూడా తప్పుడు వూహే. రివ్యూలు లేకపోయినా ఫ్లాపుల సంఖ్య అంతే వుంటుంది. ఇది గమనించి,  రివ్యూల నుంచి ఏమైనా తీసుకోవచ్చేమో ఆలోచిస్తే మంచిదేమో ఆలోచించుకోవాలి. రివ్యూ రైటర్లు సినిమాల బాగు కోసమే రాస్తారు, ఇంకో మాట లేదు. ఒక దర్శకుడి ప్రశ్నకి సమాధానం ఆదివారం). 

రచన - దర్శకత్వం : నరేంద్ర నాథ్ 

తారాగణం :  కీర్తీ సురేష్, నవీన్ చంద్ర, జగపతి బాబు, నదియా, రాజేంద్రప్రసాద్,  నరేష్, కమల్ కామరాజు తదితరులు

సంగీతం : తమన్, ఛాయాగ్రహణం : డానీ లోపెజ్, సుజిత్ వాసుదేవ్ 

బ్యానర్ : ఈస్ట్ కోస్ట్ ప్రొడక్షన్స్ 

నిర్మాత : కోనేరు మహేష్ 

విడుదల : నెట్ ఫ్లిక్స్

***

                      Boss quote: “I want you to remember something, because a lot of times people get nice things and they start to think differently. We got here from hard work, patience and humility. So I want to tell you, don’t ever think that the world owes you anything, because it doesn’t. The world doesn’t owe you a thing.”

-from ‘Joy’ 2015

          
    అదేమిటో గానీ ఓటీటీలో విడుదలవుతున్న సినిమాలు ఓటి కుండలవుతున్నాయి. ‘మహానటి’ తో పేరు తెచ్చుకున్న కీర్తీ సురేష్ సినిమాలు కూడా. ఇటీవలే ‘పెంగ్విన్’ థ్రిల్లర్ వ్యవహారం చూశాం. ఇప్పుడు ‘మిస్ ఇండియా’ బిజినెస్ వ్యవహారం. ఇది మరీ బిజినెస్ లేని వ్యవహారం. కాస్త స్క్రిప్టులు జాగ్రత్తగా చూసుకుని నటించవమ్మా అని ట్వీట్లతో అక్షింతలేస్తున్నారు. దర్శకుడు నరేంద్రనాథ్ ఈ స్టార్ మూవీని నిస్సారంగా తీసి కీర్తీ సురేష్  కీర్తిని నేలకి దింపాడు. మిస్ ఇండియా పేరుతో అమెరికాలో ‘ఇండియన్ టీ’ ని పాపులర్ చేసే అసందర్భంతో బాటు, ఈ పేరు పెట్టి మిస్ ఇండియా నేషనల్ బ్యూటీ అవార్డుని కూడా అన్ పాపులర్ చేశాడు. ‘మిస్ ఇండియా టీ’ ఏమిటి, ‘చాయ్ భారత్’ అనకుండా? సినిమాలు కొంత భాగం బావుండొచ్చు, కొంత భాగం బాగా లేక పోవచ్చు. మొత్తంగా అసలేమీ బావుండని సినిమా ఏదైనా వుందాంటే ‘మిస్ ఇండియా’ నే చరిత్ర కెక్కుతుంది.

        
    ఇది ‘ఇండియన్ టీ’ ని అమెరికాలో పరిచయం చేయాలనుకునే లంబ సింగి అమ్మాయి కథ. ఆంధ్రా ఊటీ లంబ సింగి మిడిల్ క్లాస్ బ్యూటీ, మిస్ మానసా సంయుక్త  (కీర్తీ సురేష్) అమెరికా చేరి ‘ఇండియన్ టీ’ కల నిజం చేసుకోవాలనుకునే రాగ్స్ టు రిచెస్ టైపు కథ. అమెరికాలోనే ఎంబీయే చేసి ఇంట్లో వొత్తిడికి ఉద్యోగంలో చేరి, బిజినెస్ గోల్ వెంటాడుతూంటే, ఉద్యోగం వదిలేసి రోడ్డు మీద ‘ఇండియన్ టీ’ అమ్మడం ప్రారంభిస్తుంది. అలాఅలా ఎదిగే ప్రయత్నాలతో  కైలాస్ (జగపతి బాబు) దగ్గరికి చేరుకుని ప్రతిపాదన పెడుతుంది. అతను తనకి పోటీ నచ్చక వెయ్యి డాలర్లు ఇచ్చి పొమ్మంటాడు. ఈ వెయ్యిడాలర్లతో చేసి చూపిస్తానంటుంది. ఇక ఆమె చేస్తూంటే కైలాస్ ఎలా అడ్డుకున్నాడో, అతడి మీద ఎలా గెలిచి ‘మిస్ ఇండియా టీ’ బిజినెస్ ని కీర్తీసురేష్ సుస్థిరం చేసుకుందో అన్నది మిగతా కథ.

                                                                ***

       ముందుగా ఈ కథలో సినిమాకి కావాల్సిన ఎమోషనల్ అప్పీల్ అనేది లేదని చెప్పుకోవాలి. అమెరికన్లకి ఇండియన్ చాయ్ తెలియదన్నట్టు, కీర్తి సురేషే పరిచయం చేయడానికే  స్ట్రగుల్ చేస్తునట్టు చూపడం వాస్తవదూరంగా, అసందర్భంగా వుంది. అమెరికన్లు కాఫీ మాత్రమే తాగుతారనీ, టీ తాగరనీ కూడా చెప్పారు. అమెరికాలో కాఫీ చెయిన్లు మాత్రమే వుంటాయనీ, టీ సెంటర్లు లేవనీ కూడా పాత్రల చేత అన్పించి, కీర్తీసురేష్ పాత్రని నిరుత్సాహ పర్చే ఫాల్స్ డ్రామా సృష్టించారు. అమెరికాలో ఇండియన్ చాయ్ గురించి పూర్తిగా తప్పుడు సమాచారం ప్రేక్షకుల కిచ్చారు. దీంతో కథ సిల్లీగా, అమెచ్యూరిష్ గా కూడా తయారయ్యింది. పదుల కోట్లు రిస్కు చేసే సినిమా కథ ఇంత నిర్లక్ష్యంగా వుంటుందాని ప్రశ్నించుకోవాల్సిన సందర్భం. 

    వాస్తవమేమిటంటే అమెరికాలో 1990 ల నుంచీ చాయ్ కల్చర్ వూపందుకుంది (టీ కాదు, ఇంగ్లీషుతనం ఫీలవకుండా చాయ్ అనొచ్చు. అప్పుడే వొరిజినల్ భారతీయులు అన్పించుకుంటారు. అదనపు హంగు కావాలంటే దేశభక్తి కూడా వుందన్పించుకుంటారు. ఇండియన్ చాయ్ అనేది అన్ని విదేశీ టీల్లో కల్లా ప్రత్యేకమైనది, ప్రత్యేకించి మసాలా చాయ్, అర్ధమైంది కదా?). 1990 లలో అమెరికాలో ఇండియన్లు ప్రారంభించిన స్టార్ బక్స్, టీ వనా లాంటి చాయ్ షాప్స్ పాపులర్. పైగా అమెరికన్ల కాఫీ షాప్స్ లో కూడా ఇండియన్ చాయ్ ఎప్పట్నించో అమ్ముతున్నారు. అమెరికాలోనే కాదు, రష్యాలో కూడా చాయ్ కావచ్చు, టీ కావచ్చు బాగా తాగుతున్నారు. గ్లోబలైజేషన్ తో  ఒక దేశపు వస్తువులు మిగతా దేశాల కెప్పుడో వెళ్లి పోయాయి. కొత్తగా ఇంకెక్కడి ‘మిస్ ఇండియా టీ’ ని పరిచయం చేసే ఎమోషనల్ అప్పీల్ లేని సినిమా!  

        

    కాబట్టి ఈ సినిమాలో చూపించింది ఇన్నోవేటివ్ కథ కాదు. మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ఏమాత్రం పట్టించుకోని కథ. పోనీ కీర్తీసురేష్ అమ్మింది మసాలా చాయా అంటే కాదు. ‘మిస్ ఇండియా టీ’ అని చాయ్ కి ఇండియన్ ఐడెంటిటీని పోగొట్టి విదేశీ టీ లలో కలిపేసింది. ఏవమ్మా లంబ సింగిలో పుట్టి పెరిగావు, ఎప్పుడైనా మన మసాలా చాయ్ తాగి రుణం తీర్చుకున్నావా అనాలన్పిస్తుంది. ఆమె అమెరికాలో ‘ఇండియన్ టీ’ అమ్మాలని అంత ఎమోషనల్ ఎందుకై పోతుందో కారణం కనిపించదు. పాత్రకి ఒక గోల్ ని కల్పించాలంటే, పాత్ర ప్రారంభమైన దగ్గర ఆ గోల్ తాలూకు అనుభవముండాలి. కనీసం ‘టీ లవర్’ గా చూపించాలి. లంబ సింగిలో ఆమె ఎప్పుడు ‘ఇండియన్ టీ మన టీ’ అని గర్వించిందో చిత్రణ లేదు. అలాటిది అమెరికాలో ఎంబీఏ చేయగానే ఎకాఎకీన ‘ఇండియన్ టీ’ ఇంట్రడ్యూస్ చేయాలనీ, ‘ఇండియన్ టీ’ కి తానే అంబాసిడర్ అన్నట్టు వుండాలనీ ఎలా అనుకుంటుంది. ‘ఇండియన్ టీ’ అమెరికాలో ఎప్పట్నుంచో వుంది. ఆమె ఈ సినిమాలో ఎక్కడైనా టీ తాగిందా అంటే అదికూడా ఎక్కడా తాగలేదు! లంబ సింగిలో ఇంట్లో కూడా సంసారపక్షంగా తాగలేదు. వాళ్ళమ్మకి టీ చేయడం రాదేమో. ఇలావుంది పాత్ర చిత్రణ కూడా. పైపైన ఏదో రాసేసి పైపైన తీసేసే సినిమాలుంటున్నాయి కదా, అలాటిదే ఇదీ. ఏదో రాసి తీసేసి, కీర్తీ సురేష్ భుజాల మీదేస్తే, స్టార్ ఇమేజితో ఆమె మోసుకెళ్లి పోతుందన్న ఈజీ మూవీ మేకింగ్ మెథడ్ ఆలోచనలు.

***

        ఇక ఆమె ‘ఇండియన్ టీ’ తయారీ చూస్తే డిటో  ‘భీమసేన నలమహారాజా’ గారి భీకర వంటకాలు. రాజావారు ఏం భీకరంగా వండుతున్నాడో, ఎలా వండుతున్నాడో వివరించకుండా ఏదో వండి పడేసినట్టు, కీర్తీసురేష్ టీ తయారీ వుంది. ఆమె కలిపే ముడి పదార్ధాలు చూస్తే, దాల్చిని, యాలకులు, సోపు, అల్లం వంటి ఇండియన్ దినుసులు, మరికొన్ని ముడిపదార్ధాలు వున్నాయా అనిపిస్తుంది. విదేశీ ముడి పదార్ధాల్లా వున్నాయవి! అసలు ఆమె వాడే టీ పొడి ఎక్కడిది? స్టార్ బక్స్ వంటి ఇండియన్ చాయ్ షాప్స్ అస్సాం, పశ్చిమ బెంగాల్, డార్జీలింగ్ ల నుంచి దేశీ తేయాకు తెప్పించుకుంటారు. కీర్తీ సురేష్ అంత గర్వకారణమైన ‘ఇండియన్ టీ’ ఎలా తయారు చేస్తుందో ఒక్కసారి- ఒక్కసారైనా ఆ రెసిపీ వివరించి ఆకట్టుకోక పోతే ఇదేం టీ మీద కథ?

            ‘చికెన్ ఖురానా’ (2012 -దీని రివ్యూ రాశాం) అనే ఫన్నీ హిందీ సినిమాలో చికెన్ కర్రీకి పేరున్న పంజాబీ ధాబా ఓనర్, దాని సీక్రెట్ చెప్పకుండా చనిపోతాడు. దాంతో ఆ టేస్టు రప్పించడానికి రకరకాల ప్రయత్నాలు చేస్తారు. చివరికి ఆ పెద్దాయన మత్తు పదార్ధం మారిజువానా కలిపేవాడని సీక్రెట్ బయట పడుతుంది. కానీ రకరకాల ప్రయోగాలతో నూరూరిస్తాడు దర్శకుడు సమీర్ శర్మ. కునాల్ కపూర్, హుమా ఖురేషీ నటించారు. ఫుడ్ మూవీ అంటే నోరూరిస్తూ వంటకాలు చూపించడమే.

***

        అసలు ఏది ఇండియన్ చాయ్ అన్నది పెద్ద ప్రశ్న. ఒక్కో ప్రాంతంలో కొన్ని రకాల చాయ్ లున్నాయి. ఇరానీ చాయ్ కూడా దేశమంతా ఒకేలాలేదు. హైదారాబాద్ లో ఒకలా వుంటే ముంబాయిలో ఒకలా వుంటుంది. ముంబాయిలోని కొలాబాలో ఇంకో వెరైటీ. హైదరాబాద్ లో ఇరానీ చాయ్ మీద ఒక వెబ్సైట్ కోసం ఇరవై ఏళ్లక్రితం ఈ వ్యాసకర్త రీసెర్చి చేసినప్పుడు, 20 రెస్టారెంట్ల ఒనర్లతో, కిచెన్లలో బావర్చీలతో భేటీ అయినప్పుడు, ఒక్కొక్కరిదీ ఒక్కో ఫార్ములా. హైదారాబాద్ లో 1932 లో ఇరానియన్లు ప్రారంభించిన మొట్టమొదటి ఇరానీ రెస్టారెంట్ ఆబిడ్స్ లోని గ్రాండ్ హోటల్, సికిందరాబాద్ లోని గార్డెన్ రెస్టారెంట్ తప్ప మిగిలినవన్నీ వివిధ స్థానిక నమూనాలే, మదీనా సహా. ఇప్పటికీ ఇరానియన్లు నడుపుతున్న గ్రాండ్ హోటల్, గార్డెన్ రెస్టారెంట్ నిర్వాహకులు ఇరాన్ నుంచి ముడిసరుకులు తెప్పిస్తారు. వాటిని కళాత్మకంగా మిశ్రమం చేసి ఇరానీ చాయ్ తయారు చేస్తారు. ఇదే ఒరిజినల్ ఇరానీ చాయ్. కాబట్టి ఇండియన్ చాయ్ కి ఇదమిత్ధమైన ఒక రూపం లేదు. గుండు గుత్తగా మసాలా చాయ్ అనేస్తున్నారు. దీంతోనే విదేశీయులకి కిక్కు. ఇదలా వుంచితే, ఆ మధ్య వైజాగ్ లో ‘హైదారాబాద్ ఇరానీ చాయ్’ అమ్మడం ప్రారంభించినప్పుడు ఆ కొత్త రుచికి ఉక్కిరిబిక్కిరై ఎగబడ్డారు జనం. వైజాగ్ జిల్లా లంబసింగి అమ్మాయికిది తెలిసే వుండాలి. జాడించి ఓ కప్పు లాగించడానికి బస్సెక్కే వుండాలి.

***

       ఎడ్యుకేటెడ్ హీరోయిన్ ఇలా పాత్రలు నటిస్తే అంతా గందరగోళమే. జగపతి బాబు పోషించిన బిగ్ షాట్ కైలాస్ పాత్ర కూడా ఆషామాషీగానే వుంది. ఒకమ్మాయి ఒక చోట టీ షాప్ ప్రారంభించుకుంటే, అది అమెరికా వ్యాప్తంగా వున్న తన కాఫీ షాప్ నెట్వర్క్ కి దెబ్బ అని పగబట్టడం సిల్లీగా వుంది. అసలు ఎంబీఏ టాపర్ అయిన కీర్తీ సురేష్ పాత్ర, టీ బిజినెస్ ప్రారంభించుకోవడానికి, అతడి పెట్టుబడి కోసం వెళ్లడం రాంగ్ బిజినెస్ అప్రోచ్. కాఫీ అమ్మేవాడికి అతడి కాఫీ బిజినెస్ కి ప్లస్సయ్యే ఐడియాలేమైనా చెప్పొచ్చుగానీ, పోటీగా తను టీ బిజినెస్ పెట్టుకుంటానంటే అతడెలా ఒప్పుకుంటాడు. అతను కాదని వెయ్యి డాలర్లు ఇచ్చి వెళ్ళమంటే, అది తీసుకోవడం ఇంకా తప్పు. పాత్ర దిగజారింది. తీసుకుంది గాక ఆ వెయ్యిడాలర్లతో టీ బిజినెస్ చేసి చూపిస్తానని సవాలు లాంటిది విసరడం ఇంకా తప్పు. అతణ్ణి రెచ్చ గొట్టడమే. తీసుకున్నాక బిజినెస్సేదో పెట్టుకుని నిలదొక్కుకుని వచ్చి, అతడి కాళ్ళకి నమస్కరిస్తే అదో సరైన బిజినెస్ నాలెడ్జి. హీరోయిన్ పాత్ర కావచ్చు, హీరో పాత్ర గావొచ్చు, లేకిగా ప్రవర్తిస్తే ఎలా నచ్చుతాయి. 

        

    కథలో సంఘర్షణ (కాన్ఫ్లిక్ట్) పుట్టించాలి కాబట్టి ఇలా అహజంగా ప్రత్యర్ధుల్ని చేసి వదిలాడు దర్శకుడు. బిజినెస్ జానర్ మూవీస్ లో కాన్ఫ్లిక్ట్ ఎలా పుడుతుందో బిజినెస్ జానర్ మూవీస్ ని పరిశీలించినట్టు లేదు. సరైన కాన్ఫ్లిక్ట్ లేకపోతే డ్రామా లేదు, డ్రామా లేకపోతే పాత్రల్లేవు, పాత్రల్లేక కథే లేదు.

***

   కైలాస్ ని కలవడానికొచ్చినప్పుడు కూడా పాతకాలంలో లాంటి కామెడీయే. కైలాస్ ని చూసి ఎవరో అనుకుని ఆమె మాట్లాడ్డం, అతను ఆటలు పట్టించడం చాలా పూర్ క్రియేటివ్ థింకింగ్. బిగ్ షాట్ కైలాస్ ఎలా వుంటాడో కూడా కనీసం ఆన్ లైన్లో చెక్ చేసుకోకుండా వస్తుందా ఎంబీఏ టాపర్. అమెరికాలో టీ లేని లోటు గురించీ, అందులో వుండగల మంచి బిజినెస్ అవకాశం గురించీ కైలాస్ కి ఆమె ఇచ్చే ప్రెజెంటేషన్ అంతా నాన్సెన్స్. తప్పుడు నాలెడ్జి. లంబ సింగి దానివి, అమెరికాలో టీ గురించి నీకు తెలీదు, మా కాఫీ షాపుల్లో ఎప్పట్నించో అమ్ముతున్నాంలేమ్మా, వెళ్ళు -  అని అతను కూడా అనడు. అతడిక్కూడా తెలిస్తేగా. 

        ఇక దీనికి ముందు రోడ్డు పక్కన ఆమె చిన్న టీస్టాల్ పెట్టుకుంటే, అన్న చూసి, ఆ తర్వాత తల్లి చూసి అసహ్యించుకోవడం, పరువు తీసిందని మాటలనడం కూడా అవగాహనా రాహిత్యపు సీన్లే. ఇలా చూసి అమెరికన్లు గౌరవిస్తారు. అది డిగ్నిటీ ఆఫ్ లేబర్. అమెరికా వెళ్ళినా ఇండియన్ మనస్తత్వాలు మారవన్నట్టు చిత్రించడం కరెక్ట్ కాదు. ఆమె లంబ సింగి లోనే రోడ్డు పక్క టీ అమ్మిందనుకుందాం, తప్పేంటి?

***

       ఈ సినిమా ప్రారంభం ‘మిస్ ఇండియా’ టీ బిజినెస్ లో అమెరికాలో రిచ్ గా సెటిలైన కీర్తీసురేష్, తన విజయానికి టీపాన మెట్లు గురించి ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో చెప్పుకొస్తుంది... చిన్ననాటి నుంచీ బయోగ్రఫీ ఎత్తుకుంటుంది. లంబ సింగిలో అమ్మ (నదియా), నాన్న(నరేష్), తాత (రాజేంద్ర ప్రసాద్), అన్న(పెద్దయ్యాక కమల్ కామరాజు) ఓ చెల్లెలూ (పెద్దయ్యాక భానూ శ్రీ మెహ్రా) వుంటారు. నాన్న ఉద్యోగి, తాత ఆయుర్వేద వైద్యుడు. పచ్చగా వున్న కుటుంబ జీవితం. తాత చనిపోతాడు. నాన్నకి అల్జైమర్స్ వచ్చి ఉద్యోగం చేయలేక పోతాడు. కుటుంబ భారం అన్నమీద పడుతుంది. అన్నతో బాటు కీర్తీ సురేష్ ఎంబీయే చేయడానికి అమెరికా పోతుంది. 

        

    ఇంతవరకూ కథ చూస్తే, ఈ కథకి బాల్య పురాణంతో బాటు కుటుంబ బాధలు  అవసరమా. ఈ కథ ఫ్యామిలీ డ్రామానా, బిజినెస్ డ్రామానా. బాధలు వ్యూహాత్మకంగా టీ బిజినెస్ తో కదా ఫ్రెష్ గా కథ కవసరం. ఇప్పుడే అనవసర బాధలతో ప్రేక్షకులకి అలసట పెంచడమెందుకు. కథా కథనాలతో  ప్రేక్షకులకి ఎక్కడికక్కడ ఉత్సుకత కల్గించే ఒక కథా పథకమంటూ వుండదా. కమర్షియల్ సినిమా అంటే ప్రేక్షకులతో యుద్ధవ్యూహం పన్నడం కాదా. ఎవరికోసం సినిమా. సొంతంగా చూసుకుని మురిసి పోవడానికా. 

         ఇప్పుడే ఇన్ని బాధలు చెప్పు కొస్తూ, ఆమె ఎంబీయే పూర్తి చేసి, కథ పాయింటుకి రావడానికి 45 నిమిషాలు పట్టింది! ఈ కుటుంబ కథలో వూళ్ళో చెల్లెలు తెలియకుండా పెళ్లి చేసుకుని వచ్చిన గొడవతో ఇంకో పాత సినిమా టెంప్లెట్ ఒకటి. ఆయుర్వేదం తాత క్యారక్టర్ తో ఉపయోగమేంటో తెలీదు. ఆయన చనిపోవడం, దాని తాలూకు విషాదమొకటీ. తండ్రికి అల్జైమర్స్ వచ్చిన విషాద సీన్లోకటీ. అన్నాచెల్లెలు కలిసి ఎంబీయేకి అమెరికా వెళ్లడానికి తండ్రికి అనారోగ్యమే రావాలా. ప్రతీ మలుపు తీసుకునే ఘట్టానికీ సవ్యమైన కార్యకారణ సంబంధమే (కాజ్ అండ్ ఎఫెక్ట్) వుండదా. 

        ఈ 45 నిమిషాల సమయమంతా కథతో సంబంధం లేని ఉపోద్ఘాతంతో స్పేస్ ఫిల్లర్ గా మారింది. ఇలాటి నస పెట్టే దృశ్యాలు ముందుముందూ ఇంకా అసలు కథని సాగనివ్వని స్పీడ్ బ్రేకర్లుగా వున్నాయి. ఆమె టీ బిజినెస్ ఎలా పెట్టిందో, పెడితో ఏం జరిగిందో చప్పున చూపించే యాక్టివ్ స్టోరీ టెల్లింగ్ మానేసి, ప్రతీ చోటా ఏదోవొక చరిత్రతో, ఉపోద్ఘాతంతో, వృధాగా పాసివ్ స్టోరీ టెల్లింగ్ చేయడమే కన్పిస్తుంది. పైగా ప్రతీ డైలాగుకీ ఒక సూక్తి చెప్పడం, లెక్చర్లివ్వడం ధారాళంగా వుంది. 

        అమెరికాలో ఎంబీయే చేస్తున్నప్పుడు నవీన్ చంద్రతో ఇంకో టెంప్లెట్ లవ్ ట్రాక్ ఒకటి. కథకి అడ్డుపడుతూ పెళ్లి కోసం అతడి వొత్తిడి, చేసుకోమని ఇంట్లో అంటే చేసుకోననే డ్రామా, బాధ. ఆమె క్లాసులకి అటెండ్ అయినట్టు ఎక్కడా చూపలేదు గానీ, హఠాత్తుగా ఎంబీయే టాపర్ అని ప్రకటించడం! కాజ్ లేకుండా ఎఫెక్ట్. 

        45 వ నిమిషంలో హమ్మయ్యా అంటూ ఎంబీయే పూర్తి చేశాకైనా చేయాలనుకున్న బిజినెస్ కెళ్ళకుండా, ప్లాట్ పాయింట్ వన్ కి రాకూడా, ఇంకేదో ఉద్యోగంలో చేరడం, ఆ ఉద్యోగమిచ్చిన బాస్ నవీన్ చంద్రే కావడమనే పాత టెంప్లెట్ ఇంకొకటి. ఇలా ఇంకో పావు గంట గడిస్తే గానీ, అంటే పూర్తిగా గంట సేపటికి గానీ, ఆ ఉద్యోగం వదిలేసి అసలు బిజినెస్ కి రాదు. 45 వ నిమిషం తర్వాత ఎంబీఏ పూర్తయ్యాక, ఈ ప్రేమలు పెళ్లిళ్ల ఉద్యోగాల కథతో ఏం ప్రయోజనమో అర్ధం గాదు.  మొత్తానికి గంటపాటు పనికిరాని విషయాలతో కాలక్షేపం చేసిగానీ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ కి రాలేదు. గంటా 9 నిమిషాలకి గానీ జగపతిబాబుతో ‘కాన్ఫ్లిక్ట్’ కి రాలేదు. కథ కోసం ఎదురు చూసి ఎదురు చూసి విసుగెత్తిపోవాలి ప్రేక్షకులు.  

***

 

       ‘కాన్ఫ్లిక్’ కి  వచ్చాక కూడా మళ్ళీ ‘కాన్ఫ్లిక్ట్’ తో ముందు కెళ్ళ కుండా ఇంకో 12 నిమిషాలు టీ షాప్ పెట్టే ప్రయత్నాలతో ఇంకో నస. సెకండాఫ్ లో కూడా ఇంకా ప్రయత్నాల దగ్గరే వుంది కథ. ఫస్టాఫ్ లో వూళ్ళో కుటుంబ కష్టాలతో ప్రయత్నాలు, అమెరికాలో చదువు ప్రయత్నం, కథతో సంబంధం లేని ఉద్యోగ ప్రయత్నం, ప్రేమ ప్రయత్నం, పెళ్లి ప్రయత్నం, టీ స్టాల్ ప్రయత్నం, జగపతి బాబుతో ‘కాన్ఫ్లిక్ట్’ ప్రయత్నం, ఇప్పుడు సెకండాఫ్ లో టీ షాప్ పెట్టేందుకు వివిధ సమావేశాలతో వివిధ ప్రయత్నాలూ!!

     

    వార్నీయబ్బ, ఛస్తాడు మాస్ ప్రేక్షకుడు. మన సంగతి సరే. చరిత్రలు చెప్పకు, చప్పున కథ చెప్పవయ్యా బాబూ అంటే, ఎంతకీ చెప్పడు. ఇదంతా కథే కదా అనుకుంటున్నట్టుంది. ఈ నస అంతా అయ్యాక చివరి పావుగంటకో, ఇరవై నిమిషాలకో వస్తాడు సదరు  ‘కాన్ఫ్లిక్ట్’  తో పాయింటుకి. ఇప్పుడు గానీ మనకర్ధం గాదు -ఇది మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లే అని. మిడిల్ మటాష్ ఇలా కూడా ముసుగేసుకుని వుంటుందనీ. 

        ఈ ‘కాన్ఫ్లిక్ట్’ లో జగపతి బాబు కూడా పోనీలే, ఒక టీ షాప్ పెట్టుకున్న మన తెలుగమ్మాయే కదా అనుకోకుండా, ఓవరాక్షన్ చేస్తూ పిచ్చుక మీద బ్రహ్మాస్త్రం ప్రయోగించడం టోటల్ గా సిల్లీ పాయింటు.

***

        ఈ మధ్య వచ్చిన బిజినెస్ జానర్ మూవీ ‘జాయ్’ (2015) లో హీరోయిన్ జెన్నిఫర్ లారెన్స్ పాత్రకి బోలెడు సంసార భారం వుంటుంది. మధ్యతరగతి గృహిణిగా ఫ్లోర్ తుడిచే మాప్ ని కొత్తగా తయారు చేయాలనుకుంటుంది. ఆ ఆటోమేటిక్ మాప్ అమ్మకాలు పెరుగుతాయి. అదే సమయంలో కంపెనీలు కన్నెర్ర జేస్తాయి. ఆ కంపెనీలతో తలపడి టాప్ రేంజి కెళ్లి పోతుంది. పూర్తిగా బిజినెస్ మూవీ జనర్ మర్యాదలతో డైనమిక్ గా వుంటుంది. ఈ మాప్ వూరికే కల్పనా అంటే కాదు. నిజంగా జరిగింది. ఆ నిజ జీవిత కథా నాయకురాలు జాయ్ మాంగనో. ఈ పాత్ర నటించిన జెన్నిఫర్ ఉత్తమ నటిగా ఆస్కార్ కి నామినేట్ అయింది.

        అమెరికాలో ఇప్పుడేం కొత్త కాని ఇండియన్ టీతో, అభూత కల్పనల ‘మిస్ ఇండియా’ ఒట్టొట్టి కథ సహజంగానే ఇలా అనేక అవకతవకలతో బెడిసి కొట్టింది. కీర్తీసురేష్ కి మార్కెట్ వుందని తలుగు తమిళ మలయాళ భాషలు మూడింట్లో మేకింగ్. కానీ కథకి మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ఏదీ? 

―సికిందర్   

 (Error note : ఫోటోలు సరిగ్గా సెట్ కావడం లేదు)

 

 

994 : కన్నడ రివ్యూ

 (బ్లాగులో పాజిటివ్ రివ్యూలు, నెగెటివ్ రివ్యూలు అని వుండవు. నిర్మాణాత్మక (constructive) రివ్యూలుంటాయి. అందుకే రేటింగ్స్ ఇవ్వడం లేదు)

భీమసేన నలమహారాజా (కన్నడ)
రచన దర్శకత్వం : కార్తీక్ సరగూర్
తారాగణం : అరవింద్ అయ్యర్, ఆరోహీ నారాయణ్, ప్రయాంకా తిమ్మేష్ తదితరులు  
సంగీతం : చరణ్ రాజ్, ఛాయాగ్రహణం : రవీంద్రనాథ్
బ్యానర్ : పద్మావత్ స్టూడియోస్
విడుదల :  అమెజాన్ ప్రైమ్
***

        "One cannot think well, love well, sleep well, if one has not dined well." ―Virginia Woolf. ఎంత నిజం. అక్షరాలా నిజం. ‘భీమసేన నలమహా రాజా’ షడ్రసోపేత సోకాల్డ్  ఫుడ్డు వడ్డనతో ఇదే నిజం, నిద్ర పట్టక జాగారం. ఒకవైపు కన్నడలో ‘పాక దర్పణ’ రాసిన సూర్యవంశ నలమహారాజుని కీర్తిస్తూనే జంక్ ఫుడ్ వడ్డిస్తే, ఈ సినిమాలో హీరోయిన్ పరిస్థితిలాగే తయారవొచ్చు- జ్ఞాపకశక్తి జీరో అయి! ప్రయోగశాలలో సైంటిస్టు చేత రెసిపీ తయారీ వ్యంగ్యంగా ప్రెజెంట్ చేసిన చేత్తోనే, నలభీమ పాకాన్ని భీకరంగా సిద్ధం చేసి వడ్డిస్తే, భీముడు గద పుచ్చుకుని తినబోయిన మనవెంట పడొచ్చు కుమ్మేయడానికి!

        వంటలూ రుచులూ ప్లస్ వంటకాడు లేదా కుక్ అనేవాడి కథ - మధ్యలో ప్లేటు ఫిరాయించి భేజా ఫ్రై చేస్తూ, కిచెన్ వదిలేసి క్లినిక్ లో పడితే పేషంట్స్ గా మిగిలేది మనమే. ఆరోగ్యకర వంటల కథకి ఇంటర్వెల్ నుంచి కన్నడ ‘శరపంజర’ లోని హీరోయిన్లాంటి అనారోగ్య కథ, దీనికి క్లయిమాక్సులో మలయాళ ‘మణిచిత్ర తళు’ హార్రర్ కలిపి వైద్యం చేస్తే తయారయ్యిందే ‘భీమసేన నలమహా రాజా’ అనే షడ్రుచుల భీకర పాకం! పాకపాపం. 

    దర్శకుడు కార్తీక్ కి రెండు మూడు దశాబ్దాల కిందటి సినిమాల మీద చాలా ప్రేమ వున్నట్టుంది - వాటిని అక్కడే మర్యాదగా వుండనీయక ఇవతలికి లాగి రచ్చ చేశాడు. ఆ టైపు గయ్యాళి పెళ్లాన్నీ, కలహాల కాపురాన్నీ, పెడ అరుపుల్నీ, కిష్కింధ కాండల్నీ, పిల్లదాని ఏడ్పుల్నీ, చివరికి సూర్యకాంతంలాగా ‘నా గొలుసు దొంగిలించిందమ్మోయ్ పాపిష్టిది!’ అని అరిచి గోల చేసి ఆడే బాపతు పాత నాటకాన్నీ, ఓల్డ్ స్కూలు మెలోడ్రామాలనీ తెచ్చి నింపేశాడు. ఇది కన్నడ ప్రేక్షకులకి బాగా నచ్చిమెచ్చుకుంటే తను చేసింది కరెక్టే. 

***

    ఇందులో హీరో అరవింద్ అయ్యర్ లతేష్ అనే కుక్ గా నటించాడు. అతను చిన్నప్పుడు తల్లి తినిపించిన రుచులకి తల్లిలాగా అందరికీ వండి పెట్టాలని రిసార్ట్ లో కుక్ గా మారాడు. అక్కడికి సారా మేరీ (ప్రియాంకా తిమ్మేష్) వస్తుంది. ఈమె ఓల్డ్ ఏజ్ హోమ్ లో పని చేస్తుంది. బ్రేక్ తీసుకుని రిసార్ట్ లో గడపడానికి వస్తుంది. లతేష్ వంటల రుచులు చూసి దగ్గరవుతుంది. ఈ వంటలే ఒకమ్మాయిని పెళ్లి చేసుకునేలా చేశాయని చెప్పి సారా మేరీకి తన ఫ్లాష్ బ్యాక్ చెప్తాడు. ఆ ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో వేదవల్లి (ఆరోహీ నారాయణ్) కి బాగా వండి పెట్టే తల్లి, తండ్రి వల్ల చనిపోయింది. దాంతో తండ్రిని ద్వేషిస్తున్న ఆమె ఒకసారి రిసార్ట్ కి వచ్చినప్పుడు లతేష్ చేతి రుచులకి అమ్మ గుర్తొచ్చి, ప్రేమ కూడా ఒక రుచేనని తెలిసిందని ప్రేమలో పడింది. కానీ పెళ్లి చేసుకున్నాక గొడవలు పెట్టుకునే బద్ధ విరోధిగా మారింది. ఆవేశంతో బయటికెళ్ళి యాక్సిడెంట్ తో జ్ఞాపకశక్తి కోల్పోయింది. ఇదీ జరిగింది. ఇప్పుడేం చేయాలో లతేష్ కి తెలియడం లేదు...

    ఈ కథతో చేదు కూడా ఒక రుచేనని చెప్పాలనుకున్నాడేమో. ఆ చేదుని ఇంకే రుచితో పోగొట్టాలో చెప్పలేదు. కథకి అర్ధం, పాత్రల ఔచిత్యం దెబ్బతిని, వంటలూ రుచుల కథ కాస్తా ఇంటర్వెల్ కే తెగి - వేరే ‘మెంటల్’ కథతో సెకండాఫ్ సిండ్రోమ్ లో పడింది వ్యవహారం. అసలు ప్రారంభమే సహాయ పాత్ర సారా మేరీ ఓల్డేజ్ హోమ్ సేవల సీన్లతో బారెడు సాగి, బ్రేక్ తీసుకుని ఆమె రిసార్ట్ కి వస్తే, లతేష్ చెప్పే తన చిన్నప్పటి ఫ్లాష్ బ్యాక్, ఆ తర్వాత వేదవల్లి చిన్నప్పటి ఫ్లాష్ బ్యాక్ కలిపి పూర్తయ్యేసరికి, 33 నిమిషాలు గడిచిపోయాయి!

***

    33 నిమిషాలు చిన్నప్పటి ఫ్లాష్ బ్యాకులకే! స్క్రీన్ ప్లేలో బిగినింగ్ విభాగం పూర్తయి ప్లాట్ పాయింట్ వన్ రావాల్సిన సమయమంతా ఇంకా చిన్నప్పటి స్పూన్ ఫీడింగులే. నేటి ప్రేక్షకులకి ఇంత స్పూన్ ఫీడింగ్ చేస్తే తప్ప పెద్దయిన హీరోహీరోయిన్ల పాత్రలు అర్ధం గావనేమో. సినిమా అంటే ఉపోద్ఘాతమా, లేక అసలు కథా? ఇది సినిమా కథ చెప్పే విధానమా అంటే, ఈ రోజుల్లో కూడా ఇంతే. చిన్నప్పటి ఊసులు పూసగుచ్చినట్టు చెప్తేగానీ తనివి దీరదు కొందరు ఈ కాలపు మేకర్లకి. బాలల చలన చిత్రం చూపిస్తున్నామా, లేక యూత్ సినిమా చూపిస్తున్నామా అన్న స్పృహగానీ, మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ఆలోచనగానీ బొత్తిగా ఏ కోశానా వుండవు!

        ఇంతకీ దాదాపు ఇంటర్వెల్ వరకూ చూపించిన బాలల కథలో విషయమేమిటంటే, బాలుడికి అమ్మ చేతి వంట ప్రీతి, అమ్మపోయాక అనాధాశ్రయంలో అనాధ జీవితం, వీధి రౌడీ తనం వగైరా. బాలికకి డిటో- అమ్మ చేతివంట టేస్టీ. టార్చర్ పెట్టే నాన్న వల్ల అమ్మపోతే నాన్న మీద ద్వేషం. ఇంతే. ఇదంతా ఎత్తేసి, డైరెక్టుగా రిసార్ట్ లో హీరోని కుక్ గా చూపించే ఓపెనింగ్ తో ప్రారంభిస్తూ, అమ్మ చేతివంట తిన్న నేను అమ్మలాగే వండి పెడతా -అంటూ ఒక డైలాగు చెప్పించేస్తే సరిపోదా?

     వేదవల్లిని రిసార్ట్ లో ఎంటర్ చేసి, అతడి వంటకి అమ్మ గుర్తొచ్చిందని ఒక మాట అన్పించేసి - ప్రేమలో పడేస్తే సరిపోదా? సహాయ పాత్ర సారా మేరీ ఓల్డేజ్ హోమ్ బోరు సీన్లు ఎత్తేసి, డైరెక్టుగా రిసార్ట్ లో ఎంటర్ చేసి- ఓల్డేజ్ హోమ్ లో పని చేస్తానని చెప్పించేస్తే సరిపోదా?

***

     చిన్నప్పుడు వాళ్ళ అమ్మల వంటలు, ఇప్పుడు హీరో వంటలు ఎలా మధురమో మనకైతే తెలీదు. ఏదో వండి పడేస్తారు. కుక్ గా హీరో ఏ వంటని ఏమేం కలిపి ఎలా వండితే ఘుమఘుమ లాడతాయో మన నూరూరించేలా వర్ణించకపోతే ఇదేం వంటల నేపథ్యంలో కథ? 'ఎగిరే పావురమా' లో 'ఆహా ఏమి రుచి' అంటూ వంకాయ కూరలు వండుతూ పాటపాడి - సుహాసిని నోరూరించ లేదా? హీరో రాగి ముద్ద గణేశ్, ఎయిరో ప్లేన్ దోశ అంటూ ఏవేవో వండిపడేస్తే జనం ఎగబడి తింటారు. మనకేమీ అన్పించదు ఆ తిండి. బడ్జెట్ వేస్ట్ సీన్లు ఇవి.

***

   చిన్నప్పటి ఫ్లాష్ బ్యాకులు పూర్తయ్యాక, మళ్ళీ వేదవల్లి ఎలా కలిసి ఆమెని పెళ్లిచేసుకున్నాడో ఇంకో ఫ్లాష్ బ్యాక్ చెప్తాడు లతేష్. ఈ ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఇంటర్వెల్ మీదుగా క్లయిమాక్స్ దాకా సాగుతుంది. ఈ ఫ్లాష్ బ్యాకులన్నీ ఎడతెగని వాయిసోవర్లతో వస్తూంటాయి. ఇదొక దారుణం. సారాతో మొదలయ్యే ప్రెజెంట్ స్టోరీకీ, క్లయిమాక్స్ తో పూర్తయ్యే ప్రెజెంట్ స్టోరీకి కూడా వాయిసోవర్లే. పాత్రలు మాట్లాడుతున్నా వెనుకనుంచి వ్యాఖ్యానాల వాయిసోవర్లే. ఈ వాయిసోవర్లు లేకపోతే కథ అర్ధం గానట్టు ప్రారంభం నుంచీ ముగింపు వరకూ డాక్యుమెంటరీలకి చెప్పినట్టు వ్యాఖ్యానాలే!

    ఇక పెళ్లెలా జరుగుతుందంటే, రిచ్ వేదవల్లి పూర్ లతేష్ ని తీసికెళ్లి బెంగుళూరులో మొబైల్ ఈటరీ పెట్టిస్తుంది. ఈ ప్రేమ వ్యవహారం తెలిసి ఆమె తండ్రి ఈటరీ దగ్గరి కొచ్చి పెద్ద సీను క్రియేట్ చేస్తాడు. అప్పటికే ఆమెకి సంబంధం చూశాడు. అతణ్ణి తీసుకొచ్చి మరీ గొడవ చేస్తాడు. నన్ను పెళ్లి చేసుకుంటావా లేదాని లతేష్ ని నిలదీస్తుంది. తండ్రి చటుక్కున జేబులోంచి తాళి తీసి కట్టమని సవాలు చేస్తాడు. లతేష్ కట్టేస్తాడు.        

    రోడ్డు మీద ఈ సీను పరమ పాత సినిమాలాగా వుంటుంది. ఇక పెళ్ళయిన ఒక సీను తర్వాత గొడవలు మొదలు పెట్టేస్తుంది. లతేష్ ఫ్రెండ్ ఇంట్లో వుంటున్నాడని, అతణ్ణి వెళ్లగొట్టడానికి తన గొలుసు దొంగిలించాడని పాత సీను క్రియేట్ చేస్తుంది. అక్కడ్నించీ కీచులాటలే. కీచులాటల మధ్యే పిల్ల పుడుతుంది. పిల్లముందు కూడా అది భయపడేలా కీచులాటలే. తండ్రి కూడా తను భయపడేలా తల్లిని టార్చర్ చేసేవాడు. అలాటి తండ్రిని ద్వేషిస్తూ తను చేస్తున్నది కూడా అదే. లతేష్ పిల్లని తీసుకుని వెళ్ళిపోతాడు. దాంతో పిచ్చెత్తిపోయి రోడ్డున పడి యాక్సిడెంట్ చేసుకుంటుంది. జ్ఞాపకశక్తి పోతుంది. ఇక సెకండాఫ్ అంతా ఈ అరిగిపోయిన జ్ఞాపకశక్తిని రప్పించే వేరే కథ. సెకండాఫ్ అంతా విషాదమే.

***

    1971 లో కన్నడలో ‘శరపంజర’ అనే పుట్టణ్ణ కనగళ్ దర్శకత్వం వహించిన క్లాసిక్ మూవీ వచ్చింది. 1974 లో ఇది కృష్ణం రాజు - వాణిశ్రీ లతో ‘కృష్ణవేణి’ గా రీమేకై హిట్టయ్యింది. వాణిశ్రీ పాత్ర గతంలో ఒక సంఘటన గుర్తుకొచ్చి పిచ్చిదవడంతో వైవాహిక జీవితం అతలాకుతల మవుతుంది. ఆ రోజుల్లో మానసిక సమస్యలున్న స్త్రీలని ఎలా వెలివేసేవాళ్ళో అన్న పాయింటు చుట్టూ కథ ఇది. ఈ కథలోంచి వాణిశ్రీ పాత్రని  ఎత్తేసి - తండ్రితో సమస్యగా మార్చి జ్ఞాపకశక్తి పోయే కథగా బలవంతంగా మార్చినట్టుంది. ‘కృష్ణవేణి’ లోనే వంటవాడుగా నటించిన రాజబాబు కామెడీని ఎలా మర్చిపోగలం. కుక్ లతేష్ కి ఇది మూలమేమో. 

    చివరికి జ్ఞాపకశక్తిని రప్పించడానికి, క్లయిమాక్స్ లో 1993 లో మోహన్ లాల్ నటించిన మలయాళ ‘మణిచిత్ర తళు’ క్లయిమాక్సుని నరుక్కొచ్చి ఫ్రై చేసినట్టుంది! ఇలావుంది మనకి వడ్డించిన షడ్రసోపేత సమతుల ఆహారం. రుచుల్లో ప్రేమ రుచి కూడా వుంటుందని తెలుసుకుని అతణ్ణి పెళ్లి చేసుకున్న ఆమె రభస. కథ అర్ధంగాక దర్శకుడు కావాలని చేయించినట్టున్నరభస.

―సికిందర్