621 : ఇంటర్వ్యూ!

రాక్ ఆన్, రాక్ ఆన్ - 2, కాయ్ పోచే వంటి ఉన్నత కథా చిత్రాలకి రచయిత్రిగా పనిచేసిన పుబాలీ చౌధురి ఈ మూడు చలన
చిత్రాలతో సినిమా రచన పట్ల లోతైనఅవగాహనని ఏర్పర్చుకున్నారు. ఒక్కో చలనచిత్రంతో రచనకే ఏళ్లతరబడి సమయం వెచ్చించారు. బాలీ వుడ్ లో వున్న సాధకబాధకాలన్నీ చూశారు. ఈ రంగంలో వున్న పరిస్థితుల దృష్ట్యా  సినిమా రచన పైనే ఆధారపడకుండా, ఫిలిం స్కూల్లో స్క్రీన్ ప్లే బోధించే ట్యూటర్ గా చేరారు. కోల్ కతకి చెందిన తను ఇష్టపడేది సాహిత్యం, సినిమాలు. ఖాళీ సమయాల్లో ఫ్రెండ్స్ తో ఔటింగ్స్. ఒక సందర్భంగా మనోజ్ శర్మకి ఆమె ఇచ్చిన సుదీర్ఘ విశ్లేషణాత్మక ఇంటర్వ్యూని ఈ క్రింద అందిస్తున్నాం... 

మీరు ఎఫ్ టీటీఐ లో స్క్రీన్ ప్లే కోర్సు పూర్తిచేసి రావడం రావడం పెద్ద బ్యానర్ లో టాప్ మూవీ కి రాశారు. ఇదెలా సాధ్యమైంది. ఇది మీ అదృష్టమే నంటారా?
          కలలు ఎప్పుడెలా నిజమవుతాయో వూహించలేం. రాక్ ఆన్ కి రాసే ముందు స్ట్రగుల్ చేసేదాన్ని. ఐతే 2006 లో ఒక ఫ్రెండ్ దర్శకుడు అభిషేక్ కపూర్ కి పరిచయం చేయడంతో నా స్ట్రగుల్ తొలగిపోయింది. విడిపోయిన ఒక మ్యూజిక్ బ్యాండ్ గురించిన స్టోరీ ఐడియా ఆయన దగ్గర వుంది. అయితే నిర్మాత లేరు, హీరో లేరు. అయినా స్పెక్ స్క్రిప్టుగా రాసి చూద్దాం, తెరకెక్కితే ఎక్కుతుంది లేకపోతే  లేదు, అనుభవం వస్తుందిగా అనుకుని అభిషేక్ తోఆలోచనలు పంచుకుంటూ రాయడం ప్రారంభించాను. అంతలో అభిషేక్  ఫర్హాన్ అఖ్తర్ ని నటించేందుకు ఒప్పించి, పెద్ద బ్యానర్ ఎక్సెల్ ఎంటర్ టైన్మెంట్ తో కూడా ఒప్పందం చేసుకోవడంతో మా అదృష్టం పండింది.

రాక్ ఆన్ హిట్టయ్యింది. దాంతో మీరు బిజీ అయిపోవాలి. అలాటిదేం కన్పించలేదు. ఎందుకని మీకు ఆఫర్లు రాలేదు? రాక్ ఆన్ తర్వాత కాయ్ పోచే రాయడానికి మధ్య చాలా గ్యాప్ వుంది. ఈ గ్యాప్ లో నిరాశచెందారా? వేరే పని వెతుక్కున్నారా?

       రాక్ ఆన్ పెద్ద హిట్టేం కాదు కానీ దాని కంటెంట్ కి, ట్రీట్ మెంట్ కీ మంచి పేరొచ్చింది. ఎఫ్ టీటీ ఐలో స్క్రీన్ ప్లే కోర్సు పూర్తిచేసి వచ్చాక రెండేళ్ళ తర్వాత వచ్చిన మొదటి సినిమా ఇది. దీంతో  ఎందుకని నాకు ఆఫర్లు రాలేదో నాకు తెలీదు. నిజానికి నా ఫోను మోగుతూ వుండాలి. అలాటిది సైలెంట్ గా వుంటోంది. ఇదేం ఖర్మ అనుకున్నాను. బాలీవుడ్ విచిత్రాలు నాకింకా పూర్తిగా అర్ధం కాలేదేమో. ఇక్కడ రచయితల పరిస్థితి ఇంతేనేమో అనుకున్నాను. తర్వాత్తర్వాత అర్ధంజేసుకున్నాను. ఇక్కడ రచయితలు సినిమాలకి పనిచేస్తారు, కానీ బ్యాక్ గ్రౌండ్ లో వుండి పోతారు. రచయితలు  తప్ప సినిమాలకి పనిచేసే ఆర్టిస్టుల నుంచీ టెక్నీషియన్ల వరకూ ప్రతి వొక్కరూ మీడియాలో ప్రముఖంగా కన్పిస్తూంటారు, వెంటనే మంచి గుర్తిపు పొందుతారు. రచయితలు ఏళ్ల తరబడి కష్టపడుతూ వుంటే గానీ ప్రేక్షకుల్లో కనీస గుర్తింపు పొందలేరు. ఇక నా విషయానికొస్తే, నెట్వర్కింగ్ స్కిల్స్ అయితే పూర్. ఇక 2009 లో కాయ్ పోచే కి అవకాశం వచ్చింది. అది మేకింగ్ పూర్తవడానికి నాల్గేళ్ళు  పట్టింది. ఇక్కడ మనం అనుకున్నట్టు ఏదీ జరగదని అర్ధమైంది. దీని విడుదలకి ముందు ఇద్దరు ముగ్గురు దర్శకులకి స్క్రిప్టులు రాశాను. ఇంకో రెండు బ్యానర్ లకి కూడా రాశాను. ఏదీ తెరకెక్కలేదు. వాటిని మర్చిపోయాను. ఇక లాభంలేదని సుభాష్ ఘాయ్ గారి విజిలింగ్ వుడ్స్ ఫిలిం స్కూల్ లో స్క్రీన్ ప్లే ట్యూటర్ గా చేరాను. అక్కడ పని చేస్తూనే స్క్రిప్టులు రాసేదాన్ని. అప్పుడు ఒకటి అర్ధమైంది. రచయితలు  రాసే స్క్రిప్టుల సంఖ్యకీ, అవి సినిమాలుగా వచ్చే సంఖ్యకీ  పొంతన వుండదని.

కాయ్ పోచే మిమ్మల్ని టాప్ రైటర్స్ లో ఒకరిగా ఎస్టాబ్లిష్ చేసింది. దానికి ఫిలిం ఫేర్ అవార్డు కూడా అందుకున్నారు. అప్పుడెలా అన్పించింది? రెండోది, చేతన్ భగత్ రాసిన ఆ నవలని స్క్రిప్టుగా మారుస్తున్నప్పుడు భయం వేయలేదా?

          కష్టపడే వాళ్ళని బాలీవుడ్ గుర్తిస్తుందనేందుకు నా కొచ్చిన ఫిలిం ఫేర్ అవార్డే తార్కాణం. చాలా ఆనంద పడ్డాను. అదే సమయంలో సందేహంలో కూడా పడ్డాను. ఈ అవార్డు నా రిటైర్ మెంటుకి గుర్తా? నిన్ను గుర్తించాం, ఇక నువ్వెళ్ళి పోవచ్చని అవార్డుకి అర్ధమా? లేక రచయిత్రిగా నా సుదీర్ఘ ప్రయాణానికి ఇదొక మైలురాయా? ఇలాటి ప్రశ్నలు వేధించాయి. 

          ఇక రెండో దానికి నా సమాధానం, చేతన్ భగత్ రాసిన ‘త్రీ మిస్టేక్స్ ఆఫ్ మై లైఫ్’ ని స్క్రిప్టుగా  మార్చడానికి నేనేం భయపడలేదు. నేను లిటరేచర్ స్టూడెంటునే అయినా, టాగూర్ రచనలనో, గాబ్రియేల్ గార్షియా మార్కెజ్ రచనలనో స్క్రిప్టుగా మార్చాలంటే తప్పక భయపడతాను. కానీ భగత్ రాసింది పాపులర్ నవల. నా భయమల్లా సినిమా చూసి ప్రేక్షకులు ఎక్కడ తిప్పి కొడతారోననే. దీనికి అభిషేక్ కపూర్ ఇన్పుట్స్ కూడా ఇవ్వడంతో ఇక ఏ భయమూ వేయలేదు. 

          దీన్ని మూడేళ్ళ పాటు రాస్తూ,  తిరగ రాస్తూ వుండడమే నా దుంప తెంచింది. ఒక దశలో నవలలో లాగా కాకుండా ముగింపు మారుద్దామన్నారు అభిషేక్. దానికోసం మళ్ళీ సగం స్క్రిప్టు తిరగ రాయాల్సి వచ్చింది. షూటింగ్ చేశాక చూస్తే  నిడివి బాగా పెరిగి పోయింది. చేతన్ భగత్ చూసి,  ఫ్లాష్ బ్యాక్ మొదలయ్యాక మొదటి పదినిమిషాలు కత్తిరించి పారేశారు. ఇదన్న మాట పదిహేను సార్లు తిరగ రాసినా పరిస్థితి! 

చాలామంది స్క్రీన్ రైటింగ్ గురువులు కథలో హీరో అనే వాడు కథ నడపాలని అంటారు. కానీ కాయ్ కే పోచే లో హీరోలు ముగ్గురూ పరిస్థితులకి  బాధితులుగా వున్నారు. పరిస్థితులే,  అంటే కథే వాళ్ళని నడిపిస్తోంది. వాటికే వాళ్ళు రియాక్ట్ అవుతున్నారు....దీని గురించి మీరేమంటారు?  ( మనలో మాట - ఇలాటి యాక్టివ్, పాసివ్ పాత్రలకి సంబంధించిన టెక్నికల్ ప్రశ్నలు  అడగడం, వాటికి జవాబులు చెప్పడం టాలీవుడ్ వుంటాయా? - సి)

      లేదు, ఇందులో పాత్రలు కథ నడపడం, కథే పాత్రల్ని నడపడం రెండూ బ్యాలెన్సింగ్ గా వున్నాయి. జీవితమిలాగే వుంటుంది కదా? హీరోలు ముగ్గురూ భవిష్యత్తు నిర్మించుకుందామని ఒక స్పోర్ట్స్ షాపు తెరవాలనుకుంటారు. ఇషాన్, అలీని చూశాక వాడికి ట్రైనింగ్ ఇప్పించాలని గోల్ పెట్టుకుంటాడు. కానీ గోవింద్  షాపుని కొత్తగా కడుతున్న పెద్ద మాల్ లో తెరవడం గోల్ గా పెట్టుకుంటాడు. ఇక విద్య వచ్చేసి గోవింద్ తో రోమాన్స్ నడిపే పాత్రగా వుంటుంది. మూడో హీరో ఓమి వున్నాడు. ఇతనొక్కడే పాసివ్  పాత్ర. ఒక రాజకీయ పార్టీలో చేరే అవకాశం వస్తే వెళ్ళిపోతాడు. ఇక బాహ్య పరిస్థితులు ఈ ముగ్గురి జీవితాల్ని, ఆలోచనల్ని  ప్రభావితం చేస్తూంటాయి. ఈ పరిస్థితుల కల్పన పాత్రల ఆయా వైఖరుల్లోంచే జరిగింది. ఎలాటి వైఖరికి అలాటి బలమైన వ్యతిరేక పరిస్థితుల ప్రాబల్యం. ఇలా కథే పాత్రల్ని నడిపేట్టు కూడా చేశాం. ఉదాహరణకి భూకంపం  వచ్చాక అలీనీ, అతడి కుటుంబాన్నీ, ఇరుగుపొరుగునీ ఇషాన్ సహాయ శిబిరానికి తరలిస్తాడు. ఈ ఇషాన్ లౌకికతత్త్వం, లోపల దాచుకున్న ఓమి మతతత్త్వం ఈ పరిస్థితుల నేపధ్యంలో సంఘర్షిస్తాయి. ఈ రెండు పాత్రలకి గోల్స్ వున్నాయి, ఆ గోల్స్ కి పరిస్థితులే ప్రతినాయక పాత్ర వహిస్తున్నాయి.

ప్రతినాయకుడు కథానాయకుడులాంటి వాడే,  కాకపోతే నైతిక విలువలు వేరుగా వుంటాయని అంటారు. ఇషాన్ పాత్ర అతడి బిట్టూ మామా పాత్ర లాంటిదే. బిట్టూ మామకి మతపిచ్చి వుంటే, ఇషాన్ కి క్రికెట్ ఆదర్శం వుంది. ఐనప్పటికీ, ఇషాన్ క్రికెట్ ఆదర్శంలో నైతికత కన్పిస్తోందంటారా? అలీని మంచి క్రికెటర్ గా  చూడాలన్న ఆదర్శం వెనుక తనకూ బాగా  డబ్బూ పేరూ వస్తాయన్న స్వార్ధం వుంది కదా? ఓమి కూడా దీని గురించే అంటాడు  – ఇషాన్ గాడికి వాడి స్వార్ధమే నని. ఇషాన్ పాత్రలో ఈ లోపం కావచ్చు, బలహీనత కావొచ్చు, రాస్తున్నప్పుడు మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టలేదా? మీరు రాస్తున్నప్పుడు ఇషాన్ మరీ డార్క్ షేడ్ తో, యాంటీ హీరో అయిపోతున్నాడని వర్రీ  అవలేదా?
          లోపాలు, బలహీనతలు వుండే పాత్రల్ని  నేనిష్ట పడతాను. నైస్ గా వుండే పాత్రలు కథని బోరు కొట్టిస్తాయి. మనుషులెవరూ లోపాలు లేకుండా వుండరు. కథల్లో పాత్రలు కూడా అలా వుండవు. ప్రేక్షకులు ఐడెంటిఫై చేసుకోవాలంటే పాత్రలకి కొన్ని బలహీనతలు, లోపాలు వుండాల్సిందే. మహాభారతంలో చూసినా ఏదోవొక లోపం లేని పాత్ర కనపడదు.  పాండవుల్లో  లోపాలుండబట్టే కృష్ణుడు వాళ్ళని నియంత్రించ గలిగాడు. మంచి కథల్లోఇలాటి వ్యక్తిత్వాలే వుంటాయి. మీరన్నట్టు ఇషాన్ ఆదర్శంలో స్వార్ధం వున్న మాట నిజమే. ఇషాన్ – ఆలీల బాండింగ్ కథకి ఎమోషనల్ థ్రెడ్ నాకు సంబంధించినంత వరకూ. ఐతే తనకేదో డబ్బూ పేరూ కలిసి వస్తాయని ఇషాన్ అలీ కోసం సర్వస్వం వెచ్చించలేదు. అతడిలో స్వార్ధమేదైనా వుందంటే అది క్రికెట్ లో తను పొందిన వైఫల్యాన్ని అలీ ద్వారా విజయంగా మార్చుకుని చూసుకోవాలన్నదే. ఇషాన్ గురించి ఓమి స్వార్ధపరుడని అన్నాడంటే అది హర్ట్ చేయాలనే. నేనసలు ఇషాన్ – అలీ – ఓమిలతో ట్రయాంగులర్ బాండింగ్ ని కోరుకున్నాను. కానీ అలా జరగలేదు. ఇషాన్ కీ ఓమికీ మధ్య కొత్తగా  అలీ రావడంతో,  ఇషాన్ దృష్టి అంతా అలీని క్రికెటర్ ని చేయాలన్న దానిమీదికి కేంద్రీకృతమవడంతో,  ఓమికి అసూయ పుట్టింది. అందుకనే అలా హర్ట్ చేశాడు.

గుజరాత్ భూకంపం, మత అల్లర్లు వంటి నిజ జీవిత సంఘటనలు, ఇండియా – ఆస్ట్రేలియా క్రికెట్ మ్యాచ్ వంటివి కథకి యాంకర్లుగా వున్నా అవి కథని మింగెయ్య లేదు. ఈ బ్యాలెన్సింగ్ ని సాధించడానికి మీరెంత కష్టపడ్డారు? 

        నిజ జీవిత సంఘటనలతో కాల్పనిక పాత్రల్ని చిత్రించడమే బడ్డీ జానర్ మూవీస్ లో దీన్ని డిఫరెంట్ మూవీగా నిలబెట్టింది.  రెండు సమస్యలు నాకెదురయ్యాయి : భూకంపం లాంటి సంఘటనలు వ్యక్తిగత కథల్ని ఎలా ప్రభావితం చేయగలవన్న దొకటైతే, రెండోది వచ్చేసి, వ్యక్తిగత కథలపై  మత అల్లర్ల నెగెటివ్  ప్రభావం  పడకుండా  ఎలా చూడాలన్నది. గుజరాత్ హింస ఇప్పటికీ మన జాతికి తీరని మచ్చగా వుంది, కాబట్టి  వీలయినంతవరకు దాన్నుంచి వ్యక్తిగత కథల్ని కాపాడాలని నిర్ణయించేశాను. ఈ మూవీని గుజరాత్ హింసపై కటువైన రాజకీయ వ్యాఖ్యగా తీర్చిదిద్దవచ్చు. అయితే మనం రాజకీయ సినిమా తీయడం లేదని అభిషేక్ కపూర్ ముందే చెప్పారు. మూవీ క్లయిమాక్స్ వచ్చేసరికి గుజరాత్ నరమేధానికి ఎంత వ్యతిరేకంగా వున్నప్పటికీ, నరమేధ రాజకీయాల్ని మధ్యకి ఈడ్చకుండా వుండడం కష్టమే. అయినా చాలా సంయమనం పాటించాం. పాత్రల జీవన గమనాలపై ఆ సంఘటనల ప్రభావం ఏమిటనేదే చెప్పే పరిధిలోనే కథని వుంచాం.

దృశ్యపరంగా, భావోద్వేగాల పరంగా బలమైన సన్నివేశం ఇషాన్, ఓమిలు మళ్ళీ ఒకటయ్యే సందర్భం. దానికి,  అంటే ఆ పునస్సమాగానికి,  మళ్ళీ వాళ్ళని విడదీసిన క్రికెట్టే కారణం కావడం. మీ దృష్టిలో ఇలాటి కదిలించే సన్నివేశాలింకే మున్నాయి?

          నన్ను కదిలించే ఇంకో సన్నివేశం, తను లెంపకాయ కొట్టిన అలీని మంచి చేసుకోవడానికి ఇషాన్ ప్రయత్నించే ఘట్టం. డాబామీద అలీ వుండే  డెన్ లాంటి గది గురించి నాకో మెంటల్ పిక్చర్ వుంది. అది వాడి సొంత చిన్ని ప్రపంచం. అలీ లోపలి నుంచి తలుపు పెట్టుకుంటే,  ఇషాన్ తను లోపలికి  రావచ్చా అని మర్యాదపూర్వకంగా అడుగుతాడు. అప్పుడు లోపలికి  కట్ చేస్తే,  అలీ పాలరాయి మీద తను వేసుకున్న క్రికెట్ గ్రౌండ్ బొమ్మని చూస్తూంటాడు. అలాటి క్రికెట్ గ్రౌండ్ ఒకప్పుడు ఇషాన్ బొమ్మ వేసి తనకి వివరించిందే. క్షణ కాలమే అయినా ఇది నన్ను బాగా కదిలించే సన్నివేశం. దీంతో ఎక్కువ డైలాగుల జోలికి పోనవసరం లేకుండా, వాళ్ళ బాండింగ్ ఎంత బలమైనదో చెప్పేయడానికి పదిహేను సెకన్లలో కుదిరింది. బయట వున్న ఇషాన్ అలీని బయటికి రమ్మనడు, తనే లోపలికి  రావచ్చా అంటాడు. అంటే ఇప్పుడు తన టాప్ పొజిషన్ నుంచి అలీతో సమానమైన దోస్తుగా వచ్చినట్టు సిగ్నల్ ఇచ్చాడన్న మాట. అప్పుడే అలీ కూడా తనదైన చిన్ని ప్రపంచంలోకి ఇషాన్ కి ప్రవేశం కల్పిస్తాడు.

క్రికెటర్ గా ఇషాన్ ఫెయిల్యూర్ అని చెప్పడానికి అతడి బ్యాక్ స్టోరీ కి కొంత స్క్రీన్ టైం కేటాయించాలన్న ఆలోచన మీకెప్పుడైనా వచ్చిందా? 

       లేదు, ఎప్పుడూ ఆ ఆలోచన చేయలేదు. సినిమాల్లో అవసరం లేని చాలా సన్నివేశాలు ప్రేక్షకుల తెలివి తేటల మీద నమ్మకంలేక సృష్టిస్తూంటారు. అలా ప్రేక్షకులకి స్పూన్ ఫీడింగ్ చేయడానికి నేను వ్యతిరేకం. ఈ మూవీ చిన్నప్పట్నించీ పరస్పరం తెలిసిన ముగ్గురు మిత్రుల కథ. వాళ్ళ జీవితక్రమంలో ఒక చోట కథ పట్టుకుని చెప్పడం ప్రారంభించాం. ఇలా వాళ్ళ జీవితక్రమంలో ఒక చోట కథ పట్టుకుని ప్రారంభించడానికి వాళ్ళ గతమేంటో తెలుపుతూ ఫ్లాష్ బ్యాకులేయడం అనవసరం. వాళ్ళు ముగ్గురూ మిత్రులెలా అయ్యారనేది కూడా చెప్పడం అనవసరం. ఇప్పడు వాళ్ళు జీవిస్తున్న జీవితాల్లో వాళ్ళ ఇంటరాక్షన్ తో కూడిన  లైవ్ కథనమే ఈ మూవీకి అవసరం. ఇక ఇషాన్ కి క్రికెట్ పట్ల మక్కువ అతడిని పరిచయం చేసిన ప్రారంభ దృశ్యాల్లోనే మాటల్లో చెప్పేశాను. అతను క్రికెట్ లో రాణించలేక తప్పుకున్న ఫెయిల్యూర్ అని తర్వాత్తర్వాత మాటల్లోనే చెప్పాను. ఎందుకు ఎలా రాణించలేదని ఆ ఫ్లాష్ బ్యాకు వేయడం నా దృష్టిలో బ్యాడ్ రైటింగ్. ప్రేక్షకులకి ఎందుకు ఎలా రాణించ లేకపోయడనే దాని మీద ఆసక్తి వుండదు. రాణించలేకపోయిన వాడు ఇప్పుడేం చేస్తున్నాడన్న ప్రశ్నే ముఖ్యం. అందుకని పాత్రల బ్యాక్ స్టోరీలని పూర్తిగా నివారించాను. అలాగే గతాన్ని గురించి  వాయిసోవార్ లో చెప్పడాన్ని కూడా పరిహరించాను. నవలకి ఒక టోన్ వుంది. దాన్ని కాపాడ్డం ధర్మం.

ఈ స్క్రిప్టుకి మీరు 18 డ్రాఫ్టులు రాశానని చెప్పారు... అన్నిసార్లు మార్చి రాస్తూంటే మీకు ఆసక్తి చచ్చి పోలేదా? ఫోకస్ చెదిరి పోలేదా?  
          ఈ మధ్యే నేను గ్రహించిందేమిటంటే,  సింగిల్ ప్రాజెక్టు కూడా నా శక్తికి మించినదని నేనెప్పుడూ ఫీలవ్వలేదని, ఇహ నావల్ల కాదని చేతులెత్తేయా లన్పించలేదని. రైటర్ గా ప్రాజెక్టుకి గ్రీన్ సిగ్నల్ ఎప్పుడు లభిస్తుందో ఏమిటో తెలియని పరిస్థితుల్లో, ఈ స్క్రిప్టు మాకు   సూటవదని హీరో తర్వాత హీరో తిప్పి కొడుతున్నప్పుడూ, సహజంగానే రైటర్ కి రైటర్ గా తను తగునా అని అనుమానం పీడిస్తుంది. నేను పదో డ్రాఫ్టు రాస్తూండగా జావేద్ అఖ్తర్ గార్ని కలిశాను. అప్పుడు నాకర్ధమైంది నా స్క్రిప్టు ఎందుకు వర్కౌట్ కావడం లేదో. రాయడం గురించి ఆయన చెప్పిన మాటలు నేనుప్పుడు చెప్పలేను. కానీ అప్పటికే ఏడాది కాలంగా ఈ స్క్రిప్టు తో కుస్తీ పడుతున్ననాకు, రాసిన ఒక డ్రాఫ్ట్ దిద్ది దాన్నుంచి ఇంకో ఫ్రెష్ డ్రాఫ్టు తీస్తున్న నాకు, జావేద్ గారి మాటలతో అసలు ఫండమెంటల్ స్టోరీ ప్రాబ్లం అర్ధమయ్యింది. ముగ్గురు మిత్రులకి మూడు విభిన్న స్టోరీ గోల్స్ వుండడమే ఫండమెంటల్ ప్రాబ్లం. అప్పుడు దీన్ని దృష్టిలో పెట్టుకుని మొత్తం కథ ఈ ఫ్రెష్ యాంగిల్లో రాయడం ప్రారంభించాను. రీరైటింగ్ బాధాకరమైన ప్రాసెస్సే, అది మన కమిట్ మెంట్ కి చాలా పరీక్ష పెడుతుంది.

మొత్తం మీద ఆ నవల ఇష్టాన్నీపెంచింది, కష్టాన్నీ పెంచిందన్న మాట!

      ఈ మూవీ నాకు మంచి లెర్నింగ్ ప్రాసెస్అని చెప్పాలి.  ముందుగా చూస్తే నవల్లో ఫ్రెండ్ షిప్, క్రికెట్, మతం, రోమాన్స్, రాజకీయం...ఇలా సినిమా ఎలిమెంట్సే కన్పించాయి. అంటే కథ వుంది, స్క్రీన్ ప్లే చేస్తేసరిపోతుందనుకున్నాను. ఎంత పొరబడ్డానో తర్వాత తెలిసింది. పదో డ్రాఫ్టు రాయడం పూర్తి చేస్తున్నప్పుడు సిద్ధంగా వున్న నవలతో రాసినా, సొంత కథ అలోచించి చేసినా, రైటింగ్ అనేది అత్యంత కష్టమైన పని అని అర్ధమైంది. ప్రేక్షకులైన లక్షల మంది అక్షరాస్యులే కాదు, నిరక్షరాస్యుల్నీ కూడా సినిమాగా చూడగల స్క్రిప్టు రాసి, ఏకకాలంలో ఒప్పించడమంటే మాటలు కాదు.   

ఇది పుబాలీ చౌధురి రాసిన సినిమా అని ముద్ర వేస్తూ విరివిగా మీ నుంచి సినిమాలు వెలువడడం ఎప్పుడాశించ వచ్చంటారు?
          ఈ రంగంలో కెరీర్ కేవలం స్పెక్యులేషన్. ముఖ్యంగా దర్శకులకి, రచయితలకి. వాళ్ళు అట్టడుగు నుంచీ కష్టపడుతూ వస్తారు. అనుకున్న ప్రాజెక్టు ఎప్పుడు సాకారమవుతుందో అంచనాలకి కూడా అందని జీవితాలు గడుపుతూంటారు. ఎక్కడో ఒక చోట ఆగిపోయి, ఇక చాలు వేరే పనిచూసుకుందామనే నిర్వేదానికి కూడా లోనయ్యే పరిస్థితి వస్తుంది. శ్రీకృష్ణుడు చెప్పినట్టు, ఫలితం ఆశించకుండా కష్ట పడ్డం అన్నమాట. కాబట్టి పుబాలీ చౌధురీ  పేరు మోగిపోతూ ఎప్పుడు సినిమాలొచ్చి పడతాయో నాకేం తెలీదు. రాక్ ఆన్ సీక్వెల్ కే రెండేళ్ళు పట్టింది. ఇంతింత కాలం పడుతోంటే విరివిగా సినిమాలు చేయాలన్న ఆలోచన ఎక్కడ చేస్తాను.

ఇతరులతో కలిసి రాస్తున్న ప్రాసెస్ లో (అభిషేక్ కపూర్, సుప్రతీక్ సేన్, చేతన్ భగత్) మీరెలా పనిచేశారు చెప్పండి?

      యాక్చువల్ రైటింగ్ ఏకాంతలో నేను కోరుకున్న ప్రైవసీలోనే చేశాను. అంతకి ముందు అభిషేక్ నేనూ రాక్ ఆన్ కి పనిచేశాం కాబట్టి, ఆ క్రమంలో మేం  సమన్వయం చేసుకోవడం నేర్చుకున్నాం. రాసేముందు బాగా మేధో మధనం చేస్తాం. చర్చల్లో చేతన్ కూడా తోడవడంతో ప్రాసెస్ మరింత సులభమైంది. అభిప్రాయ బేధాలు తలెత్తలేదని కాదు. అవన్నీ రైటింగ్ ప్రాసెస్ లో భాగాలే. సుప్రతీక్ హిందీలో డైలాగులు రాయడానికి వచ్చారు. అది చివరి దశ.

బాలీవుడ్ రైటర్లని ఎలా ట్రీట్ చేస్తోందంటారు?
          రైటర్స్ ని బాగా చూసుకునేందుకు స్కోపు చాలా వుంది. కానీ అలా జరగడం లేదు. ఒకపక్క కథే ప్రాణమని చెప్తూ రచయితల్ని మూడో తరగతి పౌరులుగా చూడ్డంలో అర్ధం లేదు. ఇక పారితోషికాలు,  స్క్రిప్టు కి క్రెడిట్, హక్కుల విషయాలకొస్తే, కనుచూపు మేరలో బాగుపడతాయన్న ఆశలేదు. రైటర్స్ అసోషియేషన్ ఒక మోడల్ కాంట్రాక్టుని ప్రవేశ పెట్టాలని ప్రయత్నిస్తోంది. దానివల్ల కనీస పారితోషికాలు, హక్కులు లభిస్తాయేమో చూడాలి. కానీ అదెప్పుడు ప్రవేశపెడతారో తెలీదు. పరిస్థితులు ఇలాగే వుంటే ఈ ఫీల్డు వదిలేసి, సెకెండ్ హేండ్ పుస్తకాల షాపు ప్రారంభిద్దామనుకుంటున్నాను. లండన్ లో అలాటి షాపులు భలేగా వుంటాయి. అలాటిది పెట్టాలనుకుంటున్నాను. ఇదే జరిగితే, నాకు నలభై ఏళ్ళు వచ్చేసరికల్లా నా మొదటి నవల అచ్చవాలి.  ఇవన్నీ ఆశయాలు. ప్రస్తుతం డిప్రెషన్ కీ డ్రీమ్స్ కి మధ్య వూగిస లాడుతున్నాను. ఈ వూగిసలాటతోనే జీవితం సాగుతోంది.

బాలీవుడ్ లో పైకి రావాలని వచ్చే రచయిత్రులకి మీరిచ్చే సలహా?
          ముందుగా చెప్పాలంటే, వివిధ వృత్తుల్లో ఆడవారిని ఆడవారిగా ప్రస్తావించడాన్ని నేను ఖండిస్తాను. వుమన్ స్క్రీన్ రైటర్, వుమన్ కంటెంట్ రైటర్, వుమన్ లైన్ ప్రొడ్యూసర్ ...ఇలా... కాబట్టి నా వృత్తికి సంబంధించి నంతవరకూ ముందుగా నేను ప్రొఫెషనల్ని, ఆ తర్వాతే ఆడదాన్ని. అయితే ఇక్కడ జెండర్ పాలిటిక్సు లేవని మాత్రం ఆత్మవంచన చేసుకోను.  ఈ రీత్యా ఇక్కడ నాలాగా వచ్చే రైటర్లు ఈ డబుల్ హేండీ కేప్ ని కూడా ఎదుర్కోవాల్సి వుంటుంది. మామూలుగా సినిమా రైటర్లకి కూడా ఒక ముఖ్యమైన స్థానముంటుందని ఇక్కడ గుర్తించరు. ఇక ఆడవారు రైటర్ అవుదామని వస్తే, డిస్కషన్స్ లో రూమంతా మగాళ్ళతో నిండిపోయి వుండే  పరిస్థితుల్లో,  ఆమె ఒక్కదాని వాయిస్ ని ఎవరు పట్టించుకుంటారు? ఇలా చాలా పరీక్షలు ఎదుర్కోవాలి.

***