479 : రివ్యూ!

దర్శకత్వం : రవి ఉద్యావర్
తారాగణం : శ్రీదేవి, అద్నాన్ సిద్ధిఖీ, సజల్ అలీ, నవాజుద్దీన్ సిద్ధిఖీ, అక్షయ్ ఖన్నా, అభిమన్యూ సింగ్ తదితరులు
కథ :  రవి ఉద్యావర్, గిరీష్ కోహ్లీ, కోన వెంకట్, స్క్రీన్ ప్లే : గిరీష్ కోహ్లి, సంగీతం; ఏఎర్ రెహమాన్, ఛాయాగ్రహణం: అనయ్ గోస్వామి
బ్యానర్ : మ్యాడ్ ఫిలిమ్స్,  థర్డ్ ఐ పిక్చర్స్
నిర్మాత : బోనీ  కపూర్, సునీల్ మన్ చాందా
విడుదల :  జులై 7, 2017
***
      ఇవాళ్ళ  రేప్ అతి సీరియస్ సమస్య. అయినా ఎంతటి నిర్భయ చట్టమూ రేపిస్టుల్ని ఆపలేక పోతోంది. చట్ట పాలనా అలాగే వుంది. రేప్ కేసుల్ని టెర్రరిజం కేసులతో సమానంగా పరిగణిస్తే గానీ  రేప్ కేసుల్లో రాజకీయ జోక్యాలూ, పోలీసుల పైత్యాలూ తొలిగేలా లేవు. రేప్ కేసులతో  వ్యవస్థల తీరు చూసి బాధితులు చట్టాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకోవడం చాలా కాలంగా సినిమాల్లో వస్తున్నదే. ఇప్పుడు కూడా ఇంకా అవే  పూర్వపు రేప్ రివెంజి డ్రామాలుగా రేపిస్టుల్ని చంపడం మాత్రమే చూపిస్తూ తృప్తి పడమంటున్నారు. ఇలా గత జనవరిలో హృతిక్ రోషన్ ‘కాబిల్’ చూశాం, ఇప్పుడు శ్రీదేవి ‘మామ్’ చూస్తున్నాం. ఒక రేప్ నేరంతో చట్టాలూ న్యాయవ్యవస్థ కూడా రేప్ అవుతున్నాయి. ఈ ‘రేపిస్టుల’ సంగతేమిటో చెప్పడం లేదు. 

          కొత్త దర్శకుడు, యాడ్ ఫిలిం మేకర్ రవి ఉద్యావర్ ఐదేళ్ళ తర్వాత శ్రీదేవిని మరోసారి తెర మీదికి తీసుకువస్తూ రివెంజింగ్ మామ్ గా చూపించాడు. గత ‘ఇంగ్లిష్ వింగ్లిష్’ తో  ఇంగ్లీషు నేర్చుకునే మధ్యతరగతి గృహిణిగా హాస్యంతో అలరించిన శ్రీదేవి, ఈసారి యమ సీరియస్ గా దుష్టుల్ని శిక్షించే భద్రకాళి అవతారమెత్తింది. ఒక్కొక్కరి అంతూ చూసింది. ఒకణ్ణి మరీ ఆటవికంగా శిక్షించింది. ఇలా విషయం కంటే శ్రీదేవి బ్రాండ్ విలువ మీద ఆధారపడుతూ తీసిన  ఈ యాక్షన్ థ్రిల్లర్ పూర్తి  వివరాలు ఈ కింద చూద్దాం... 

కథ 

      ఢిల్లీలో దేవకి (శ్రీదేవి)  ఒక బయాలజీ టీచర్. ఆమెకి బిజినెస్ మాన్ భర్త ఆనంద్ (అద్నాన్ సిద్ధిఖీ), ఆరేళ్ళ కన్న కూతురు ప్రియ, పద్దెనిమిదేళ్ళ పెంచిన కూతురు ఆర్య (సజల్ అలీ) వుంటారు. మారుతల్లి దేవకి పాఠాలు చెప్పే స్కూల్ (? ) లోనే చదివే ఆర్యకి ఆమె అంటే పడదు. దేవకి ఎంత దగ్గరకి తీసినా దూరంగా వుంటుంది. తండ్రి చెప్పినా వినదు. ఒకరోజు వేలెంటైన్స్ డేకి పార్టీకి వెళతానంటుంది. స్కూల్లోనే క్లాస్ మేట్ మోహిత్ ఆమె మీద కన్నేస్తాడు. పార్టీకి వచ్చిన ఆమెని ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి కిడ్నాప్ స్తాడు. ప్రయాణిస్తున్న కారులో  రేప్ చేసి రోడ్డు పక్కన డ్రైనేజీ లో పడేసి వెళ్ళిపోతారు. ఈ కేసుని క్రైం బ్రాంచ్ ఇన్స్ పెక్టర్ ఫ్రాన్సిస్ దర్యాప్తు చేసి, నిందితుల్ని కోర్టులో పెడతాడు. సరైన సాక్ష్యాధారాలు లేక నిందితులు  విడుదలైపోతారు. హతాశుడైన ఆర్య తండ్రి ఆనంద్ కోర్టులోనే తిరగబడతాడు. అతణ్ణి అరెస్టు చేస్తారు. ఇవన్నీ నిస్సహాయంగా చూస్తున్న దేవకి ఇక ఒక నిర్ణయం తీసుకుంటుంది. దయాశంకర్ (నవాజుద్దీన్ సిద్ధిఖీ) అనే ప్రైవేట్ డిటెక్టివ్ సహకరించడానికి ముందుకొస్తాడు. అతనిచ్చే సమాచారంతో రేపిస్టుల్ని శిక్షించడం   మొదలెడుతుంది...

ఎలావుంది కథ 

      ఎన్నో కథలొచ్చాయి ఇలాటివి. కాకపోతే ఇది మదర్ సెంటిమెంటుతో కూడిన యాక్షన్ థ్రిల్లర్. విశాల ప్రయోజనంతో కాక వ్యక్తిగత ప్రతీకారానికే  పరిమితమైంది. తను చట్టాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకోవడానికి కారణమైన వ్యవస్థనేమీ అనకుండా రేపిస్టుల్ని శిక్షించడం.  గత ఏప్రెల్ లోనే రవీనా టాండన్ పునరాగమన ‘మాత్ర్’ కీ,  శ్రీదేవి ‘మామ్’ కీ తేడా ఏమీ లేదు- ‘మాత్ర్’ లో కూతురితో బాటు రవీనా పాత్ర కూడా రేప్ అవడం తప్ప. రవీనా కూడా వ్యవస్థతో లాభంలేక రేపిస్టుల్ని చంపడం మొదలెడుతుంది. ఇది కూడా మదర్ సెంటిమెంటుతో కూడిన యాక్షన్ థ్రిల్లర్. ఇలాటి కథలు మదర్ సెంటిమెంటుని కూతురి వరకే పరిమితం చేసి ప్రేక్షకుల్ని అంతని మించి ఫీలవ నివ్వడం లేదు, ఆలోచించ నివ్వడంలేదు. 

          కొరియన్ మూవీ ‘డోంట్ క్రై మమ్మీ’ (2012) కూతురికి జరిగిన అన్యాయానికి పగదీర్చుకోవడంతో బాటు, ఒక సామాజిక బాధ్యత ప్రదర్శిస్తుంది. మైనర్ రేపిస్టులు స్వల్ప శిక్షలతో బయటపడే పరిహాసం ఇంకెన్నాళ్ళూ అని శాసన కర్తల్ని ప్రశ్నిస్తుంది. నిజానికి ‘మామ్’ కొన్ని సీన్లతో సహా ఈ కొరియన్ మూవీకి అనుసరణ- మెసేజి మినహా. 

ఎవరెలా చేశారు 

      ప్రధానంగా శ్రీదేవి బ్రాండ్ వేల్యూని సద్వినియోగం చేసుకోవడానికి  ఒక బర్నింగ్ ఇష్యూని బలిపెట్టిన ( లేదా వాడుకున్న)  ప్రయత్నం కావడం చేత- సహజంగానే శ్రీదేవి పర్సొనా, దానికి కాస్త అంతంతమాత్రం మదర్ సెంటిమెంటు, భారీ రివెంజెమోషనూ  కలిపి పాత్రని సృష్టించారు. ఈ పాత్రలో ఆమె చూపిన అభినయ చాతుర్యం ఆమె ఇప్పటి  సినిమాలకి చాలా అవసరమనే ఎమోషన్ని  క్రియేట్ చేస్తుంది. హీరోయిన్ గా వున్నప్పటి కంటే ఇప్పుడు చాలా గ్రేస్ ఫుల్ గావుంది. ఆమె ఏం చెప్పినా జనం వింటారు. అయితే పాత్రకి,  నేనూ - నా కూతురే  అని కాకుండా, నేనూ - నా కూతురూ - ఇంకెందరో ఇలాటి కూతుళ్ళూ- వ్యవస్థా-  అనే చతుర్విధ ధర్మం వుంటే జనం వినడమేమిటి, పాటిస్తారు కూడా. 

          కూతురికి జరిగింది తెలిసినప్పుడు ఆమె గుండె పగిలే రోదన, చివర్లో చివరి రేపిస్టుని మంచు కొండల్లో చంపుతున్నప్పుడు రక్తం గడ్డ కట్టుకు పోయే ఎమోషన్, ఈ సినిమాకి ఆమె ప్రసాదించిన రెండు గుర్తుండిపోయే దృశ్యాలు. శిక్షించడానికి వెళ్ళడం, దాక్కోవడం, గుట్టు చప్పుడు గాకుండా పనిపూర్తి చేసుకురావడం క్లాస్ యాక్షన్. ఈ క్లాస్ రివెంజి ప్రక్రియతో బాటు, వ్యవస్థ సంగతెలాగూ లేదు, కనీసం ఫ్యామిలీనైనా పట్టించుకోవాల్సింది. 

         కూతురు ఇప్పుడు కూడా ద్వేషంతో దగ్గరకి రానివ్వకపోయినా కనిపెట్టుకుని వుండమని భర్త కైనా చెప్పదు. రేపైన అమ్మాయిని - అందులోనూ గ్యాంగ్ రేపైన అమ్మాయిని మూసిన గదిలో ఒంటరిగా వదిలేస్తే ఏం జరగవచ్చో ‘డోంట్ క్రై మమ్మీ’ చూపిస్తుంది. అక్కడికి తల్లి పాత్ర నటించిన సియోన్ యూ, టీనేజి కూతురికి కౌన్సెలింగ్ ఇస్తూనే వుంటుంది (ఇది కూడా టీచర్ పాత్రే). నువ్వు బయటి కెళ్ళాలి, ఫ్రెండ్స్ ని కలవాలి, స్కూలు కెళ్లాలి, హాలీ డే ట్రిప్ కెళ్దామా? లాంటి చల్లని మాటలుచెబుతుం

టుంది.  

          శ్రీదేవి దేవకి పాత్ర టీచర్ అయినా ఈ క్యారక్టరైజేషన్ తో వుండదు. మన సినిమాల్లో మొదట్లో ఒకే  సీన్లో ఈ హీరో లేదా హీరోయిన్ పాత్ర ఫలానా ఈ ప్రొఫెషన్ లో వుందని చూపించి,  ఇక దాని తాలూకు పాత్రచిత్రణ జోలికే  పోకుండా అక్కడే వదిలేస్తారు. పైగా దేవకి  బయాలజీ టీచర్ అని ఎస్టాబ్లిష్ చేశారు. అలాంటప్పుడు కూతురు గ్యాంగ్ రేప్ అయినప్పుడు, ఆ మెడికల్ దర్యాప్తు ప్రక్రియ పట్ల  ఎందుకు అప్రమత్తంగా లేదు ఒక బయాలజీ టీచర్ గా? అలాగే తానొక టీచర్ అయినప్పుడు, వ్యవస్థలు ఎలా పనిచేస్తాయో తెలీని సగటు మనిషిలా ఎలా వుంటుంది. పోరాటం చేసే పాత్రకి  ఇలాటి లోపాలుంటాయా? 

      ఇంకొక విషయమేమిటంటే, చిన్న కూతురిని గాలి కొదిలేయడం. పెద్ద కూతురికి జరిగిందానికి దేవకి లోనైన భయందోళనలు, బయట చదువుకుంటున్న  చిన్న కూతురికి ఎందుకు వర్తించవో అర్ధంగాదు. పెద్ద కూతురి  భయానక గ్యాంగ్ రేప్ తో చిన్న కూతురితో యాదృచ్చికంగా మరింత ప్రొటెక్టివ్ గా వుండే మదర్ ఇన్ స్టింక్ట్ ఏమైందో తెలీదు. భయంతో ఆ చిన్న కూతుర్ని హత్తుకునే దృశ్యమే లేదు.  శ్రీదేవీ  - ఆమెకి  ఎంతో రివెంజీ  – ఇదే  పెట్టుకున్నారు పాత్రకి. 

          భర్త పాత్ర నటించిన పాకిస్తానీ నటుడు అద్నాన్ శ్రీదేవికి బాగానే మ్యాచయినా, పాత్ర అర్ధవంతంగా ప్రవర్తించదు. కేసు ఓడిపోయి అప్పీల్ కెళ్తాను, అప్పీల్ కెళ్తాను అంటూంటాడే తప్ప,  అప్పీల్ కే వెళ్ళడు. చక్కగా ఆఫీసులో కూర్చుని బిజినెస్ చూసుకుంటూ వుంటాడు. ఇలాటి తండ్రి కూడా వుంటాడేమో! 

          ఇక పెద్ద కూతురు ఆర్య రూపంలో పాకిస్తానీ సజల్ అలీ. చూడ్డానికి బాగానే వుంది, ఇది రెండో సినిమా. సీరియల్స్, టెలి ఫిల్ములు 45 వున్నాయి. కాబట్టి నటనలో అనుభవమున్నట్టే. తెరమీద కన్పిస్తూనే వుంది. ఫాం హౌస్ లో స్వింగింగ్ పార్టీలో  ఫ్రీకీ లైఫ్,  కూకే కాన్ జంట పాటల్లో ఆమె జోష్ వొక హైలైట్ సినిమాకి. తదనంతర విషాదంలో పాసివ్  గానే వుండిపోతుంది గదిలో. అసలేం మాట్లాడదు. జరిగిందాని పట్ల ఏ వైఖరీ తీసుకోకుండా నిస్త్రాణంగా వుండిపోతుంది. కొరియన్ మూవీలో టీనేజి కూతురు, తల్లి చెప్పే చల్లని మాటలకి- అలా చేస్తే నాకు జరిగినదంతా మాయమై పోతుందా? అని జవాబు దొరకని ప్రశ్న అడుగుతుంది. ఈమె పాత్రని విషాద ఘటన  తర్వాత ఆపెయ్యలేదు, ముందుకింకా  నడిపించారు. 

          క్రైంబ్రాంచ్ ఇన్స్ పెక్టర్ ఫ్రాన్సిస్ గా చాలాకాలం తర్వాత అక్షయ్ ఖన్నా అప్పీయరెన్స్.  అయోమయం పాత్ర. ఫాస్ట్ ట్రాక్ లో కేసు టేకప్ చేసి,  తీరా మెడికల్ ఎవిడెన్స్ ని కాపాడలేకపోతాడు. కోర్టులో కేసు ఓడిపోయి, తను చేయలేక పోయిన  పనిని  శ్రీదేవి చేసుకుపోతూంటే అడ్డు పడుతూంటాడు. ఆధారాలు సేకరించి అరెస్టు చేస్తానంటాడు. లైట్ తీసుకో అని పై అధికారి అన్నాక,  శ్రీదేవికి సహకరించడానికి వచ్చేస్తాడు క్లయిమాక్స్ లో. 

        ప్రైవేట్ డిటెక్టివ్ గా నవాజుద్దీన్ ఈసారి పూర్తిగా గెటప్మా ర్చేసుకుని, కామెడీని పంచిపెట్టే  పాత్ర పోషించాడు. అతడి హవా ఇంకా నడుస్తోంది. అయితే ఈ క్యారక్టర్ ని కూడా బతకనివ్వలేదు రైటర్లు. శ్రీదేవికి సమాచార మివ్వడానికి కలిసే చోట ఒకర్నొకరు ఎరగనట్టే వుండాలని అంటాడు. కానీ సీసీ కెమెరాలు చూస్తూనే వుంటాయని తెలుసుకోడు. రైల్వే స్టేషన్లో, ఆర్ట్ ఎగ్జిబిషన్లో  కేర్ ఫ్రీ బర్డ్స్ లా వుంటారు ఇద్దరూ. అక్కడ ఆమె కోసం పెన్ డ్రైవ్ పెట్టేసి పక్కకి తప్పుకుంటే, సీసీ కెమెరాలు చూడవా?  ముందుగా కలవాలనుకున్నచోట రెక్కీ నిర్వహించి చుట్టూ ఓ లుక్ కూడా వేయడు. డిఫెక్టివ్ డిటెక్టివ్

     ఇంకొక తప్పుడు పనేమిటంటే, మనిద్దరం కలుసుకుంటున్నట్టు మూడో కంటికి తెలియనివ్వద్దని అన్నాక,  తన గోప్యత  విషయంలో అతణ్ణి పూర్తిగా నమ్ముతుందామె. చివరికి హత్యకి గురవుతాడు. అతడి కళ్ళద్దాల్లో స్పై కెమెరా దొరుకుతుంది. అందులో తనని చంపినవాడి ఇమేజితో  బాటు,  అప్పుడప్పుడు తను శ్రీదేవిని కలుసుకున్న దృశ్యాలు కూడా వుంటాయి. ఏమిటిది? ఒక డిటెక్టివ్ గా క్లయింట్ తో బ్రీచ్  ఆఫ్ కాంట్రాక్టు కి పాల్పడినట్టు కాదా? పాత్రకి ఇలాటి ఉద్దేశం లేదని మనకి తెలుసు. ఎలాగోలా కథని ముగింపుకి తెచ్చేద్దా మనుకుని,  చనిపోయిన వాడికి కళంకం తెచ్చి పెట్టారు రైటర్లు.
 
          దర్శకుడు యాడ్ ఫిలిం మేకర్ అవడం వల్ల  సహజంగానే రిచ్ విజువల్స్ వున్నాయి. ప్రయాణిస్తున్న కారులో రేప్ జరుగుతోందన్న భావం కల్గిస్తూ చేసిన చిత్రణ మంచి  క్రియేషన్. అర్ధరాత్రి  నిర్జన రోడ్ల మీద ఎల్లో టింట్  లో చేసిన ఈ చిత్రీకరణకి,  ఏఆర్ రెహ్మాన్ ఇచ్చిన బిజిఎం జరుగుతున్న అకృత్యం పట్ల ఏహ్యభావం కల్గించేట్టు వుంది. ఫాం హౌస్ పార్టీలో వెంట వెంటనే వచ్చే రెండు సాంగ్స్, వాటి చిత్రీకరణా  అంతవరకూ పాత్రల  పరిచయాలతో నిదానంగా సాగుతున్న కథనాన్ని ఒక్కసారి పైకి లేపుతాయి. నటనల్ని రాబట్టుకోవడంలో, షాట్స్ ని ప్లాన్ చేయడంలో దర్శకుడు అందెవేసిన చేయిలా వున్నాడు. తన టాలెంట్ కి  ఒక కమర్షియల్ సినిమాకి కంటెంట్ పరంగా ఇంతే చాలనుకుంటే అదొక లెవెల్, కంటెంట్ కూడా ముఖ్యమనుకుంటే ఇంకో లెవెల్ లో వుంటాడు తను.

 చివరికేమిటి  

    ‘డోంట్ క్రై మమ్మీ’ లో కంటెంట్ వుంటుంది గానీ అది చంపడం మొదలెట్టే వరకే. చంపడం మొదలెట్టాక ఆ సీన్స్ చప్పగా వుంటాయి. కంటెంట్ లో  కూతురితో వుండే డ్రామా, న్యాయం కోసం తపనా, పాత్రచిత్రణలూ  అన్నీ అర్ధవంతంగా, బలంగా ఎందుకుంటాయంటే, వీటికి స్వల్ప శిక్షలతో మైనర్ రేపిస్టులు బయటపడుతున్న – చట్ట సవరణని కోరుతున్న కాన్సెప్ట్ నేపధ్యం వుంది. ‘మామ్’ కి ఇలాటి కాన్సెప్ట్ లేదు. కొరియన్ మూవీలోంచి రెండు మూడు పాత్రల్ని, కొన్ని సీన్స్ ని, గ్యాంగ్ రేప్  ప్రధాన ఘట్టాన్నీ తీసి యాక్షన్ ధోరణికి వాడుకున్నారు. కొరియన్ మూవీ ఇంకా ఎక్కడ కట్టుబడిందంటే, మైనర్ రేపిస్టులతో సమస్యని చూపిస్తున్నందుకు,  రేపిస్టులందరూ ఆ ఏజి గ్రూపులోనే వుండేట్టు చూశారు. ‘మామ్’ లో కనీసం ఇప్పుడున్న ట్రెండ్ ప్రకారం యూత్ వర్సెస్ యూత్ కథగానైనా మల్చుకోలేదు. అదే ‘పింక్’ లో కథకి తగ్గ పాత్రలుగా యూత్ వర్సెస్ యూత్ గానే వుంటుంది. ఇది బాక్సాఫీసు అప్పీలుకి బాగా తోడ్పడింది. ‘మామ్’ లో క్లాస్ మేట్ తప్పితే, అతడి అన్న, ఇంకో వాచ్ మన్, మరింకో గూండా లాంటి వయసుమీరిన పాత మూస ఫార్ములా పాత్రల వల్ల శిల్పం చెడింది.

          ఇక నిర్భయ ఉదంతం తర్వాత దేశంలో చిల్లీ స్ప్రేలు,  వుమన్ సేఫ్టీ యాప్స్ ల పట్ల అవగాహన పెరిగి వీటి వాడకం పెరిగింది. పోలీసులు కూడా బయటి కెళ్ళే అమ్మాయిలు ఏ ఏ జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలో ఇప్పటికీ ప్రచారం చేస్తూనే వుంటారు.  ప్రమాదంలో వున్నారనిపిస్తే యాప్ లో ఒక్క క్లిల్ చేస్తే చాలు, ఐదు చోట్లకి ఎలర్ట్ వెళ్ళిపోతుంది. అలాగే ఏ మాత్రం అనుమానం వచ్చినా చిల్లీ స్ప్రే కొడితే ఇరవై నిముషాలు లేవకుండా మూర్ఛ పోతారు రికామీలు. స్త్రీ స్వేచ్ఛకి  ఫ్రీ టికెట్ లేదు. ఆత్మరక్షణ చేసుకోగలిగితేనే స్వేచ్ఛ. మేం తిరుగుతాం, మమ్మల్ని మీరే కాపాడాలీ అంటే,  పోలీసులు వెంట తిరుగుతూండాలి పనులు మానుకుని. 

          శ్రీదేవి కూతురు ఆ నైట్ ఎక్కడో ఫాం హౌస్ కి పార్టీకి వెళ్తోంటే, సెల్ చార్జింగ్ వుందా?  అనడుగుతుంది. ఆమె చేయాల్సింది యాప్ డౌన్ లోడ్ చేసివ్వడం, బ్యాగులో ఒక  చిల్లీ స్ప్రే వుంచడం- ఒక తల్లిగా, అందులోనూ టీచర్ గానూ. ఇవేం చెయ్యక కత్తి పట్టుకుని బజార్న పడితే మామ్ అన్పించుకోదు. పోవయ్యా సినిమా కథకి ఈ లాజిక్కులేమిటి, ఇలాగైతే రేప్ ఎలా జరుగుతుంది?  అంటే - రేప్ ఎలాగైనా చేసుకో, అది నీ సమస్య. ముందు పాత్రల్ని కాలానుగుణంగా చూపించు. రేపులతో భగ్గుమంటున్న  దేశంలో  పోలీసులు చేస్తున్న ప్రచారానికి వ్యతిరేకంగా అజ్ఞానపు పాత్రల్ని గ్లామరైజ్ చెయ్యకు. ఎంత కమర్షియల్ సినిమాకైనా కొంత బాధ్యత వుంటుంది.

***

       మొన్న ‘కాబిల్’ లో చూశాం, ఆ తర్వాత ‘మాత్ర్’ లో, ఇప్పుడు ‘మామ్’ లో... అవగాహన లేని పోలీస్ ప్రొసీజర్లు. మూడేళ్ళ క్రితమే ఒకవైపు కేంద్ర ప్రభుత్వం రేప్ బాధితుల వైద్య పరీక్షల్ని లాలూచీ పడుతున్నారని పోలీసుల పరిధి నుంచి తప్పిస్తే, సినిమాల్లో ఇంకా రద్దయిన పాత పద్ధతులే. ఇక నుంచి రేప్ బాధితురాలు ముందు పోలీస్ స్టేషన్ కి వెళ్లి కంప్లెయింట్ చేయనవసరం లేదనీ,  నేరుగా ఏ డాక్టర్ దగ్గరికైనా వెళ్లి వైద్య పరీక్షలు కోరవచ్చనీ, ఆ రిపోర్టుతో వెళ్లి పోలీసు కంప్లెయింట్ ఇవ్వొచ్చనీ, డాక్టర్లు పరీక్షకి నిరాకరించినా, పోలీసులు ఆ రిపోర్టు ఆధారంగా కేసు నమోదు చేయకపోయినా జైలుకే పోతారనీ నిబంధనలు పెట్టింది కేంద్రం.

          కాబిల్, మాత్ర్ తో బాటు మామ్ ఈ వైద్యపరీక్షల్నే పాత ప్రొసీజర్ తో చూపించి రేప్ బాధితులకి తప్పుడు సమాచారాన్ని అందిస్తున్నాయి. మామ్ లో ఇంకా ఘోరం. రాత్రి మామ్ పోలీస్ కంప్లెయింట్ ఇస్తుంది. ఉదయం పోలీసు డాగ్ ని అనుసరించి డ్రైనేజీ దగ్గరి కొస్తాడు. మిస్సింగ్ కేసుని డెత్ కేసుగా అనుకుని ఎందుకు గాలిస్తున్నారో తెలీదు. ఆ  డ్రైనేజీలో బాధితురాలు దొరికితే, సమాచారం తెలుసుకుని పై అధికారి- ఆమె ఎస్కార్ట్ కానట్టుంది, రేప్ కేసులా వుంది,  టేకప్ చెయ్ – అంటాడు ఇన్స్ పెక్టర్ తో. రాత్రి మామ్ కూతురు కన్పించడం లేదని ఫోటోలు కూడా ఇస్తే, ఆ కూతుర్ని  ఎస్కార్ట్ అని ఎలా అంటాడు? ఎస్కార్ట్ కాదు, రేప్ కేసులా వుంది-  అనడమంటే, ఎస్కార్ట్ రేప్ అయితే రేప్ కేసు కాదా? 

          అలాటి స్థితిలో దొరికిన బాధితురాల్ని వెంటనే రేప్ దృష్టితో వైద్యపరీక్షలు చేయించాలి. ఆమె గాయాలకి చికిత్స చేస్తూ గడిపేసి- తీరా 72 గంటల తర్వాత రేప్ ఎవిడెన్స్ లేదని రిపోర్టు!  నిందితులు జంప్. ‘డోంట్ క్రై మమ్మీ’ లో సకాలంలో మెడికల్ ఎవిడెన్స్ సేకరించి, బాధితురాలు కోలుకున్నాక, లేడీ పోలీసులు ప్రశ్నిస్తారు ఆమె పీరియడ్స్ గురించి. ప్రెగ్నెన్సీ ప్రమాదాన్ని నివారించే దృష్టితో. ఇంకా కన్యాత్వం ఎప్పుడు పోగొట్టుకున్నావని కూడా కీలక ప్రశ్న వేస్తారు. 

          శ్రీదేవి శిక్షించే  విధానాల్లో ముందుగా వాచ్ మాన్ కి హిజ్రాల చేత లింగ విచ్ఛేదం  గావిస్తుంది. ఇది క్రూరంగా  వుంటుంది. తర్వాత మోహిత్  అన్న కోసం చేసే ప్లానులో, యాపిల్ గింజల్లోంచి  సైనేడ్ తీసి, వాడి ఫిట్ నెస్ సప్లిమెంట్ లో కలుపుతుంది. అది తాగి  వాడికి పక్షవాతం  వస్తుంది. ఇక అక్కడే లాప్ టాప్ లో గూగుల్ సెర్చ్ లో సైనైడ్ తయారీ గురించిన ఇన్ఫర్మేషన్ కోసం చూసినట్టు పరిస్థితి క్రియేట్ చేస్తుంది. ఆ టైములో ఆ డిజిటల్ ఫింగర్ ప్రింట్స్ మోహిత్ వే నని వాణ్ణి జైల్లో వేస్తారు. నాల్గో రేపిస్టు మీద ప్లాన్ చేయకుండానే వచ్చి మీద పడతాడు. ఆమె చేపట్టిన రెండో విధానం మాత్రం బాగా హైలైట్ గా  వుంది సినిమాకి.

          కానీ ఎంత చేసీ ఇలాటి సినిమాల్లో వన్ వే లో శిక్షించుకుంటూ వెళ్ళడమే కాబట్టి కథ మొత్తం ముందే తెలిసిపోయి సస్పెన్స్ వుండదు. ఈ లోటుని కేసుని గల్లంతు చేసిన వ్యవస్థని కూడా టార్గెట్ చేస్తూ పూరించవచ్చు. కనీసం మామ్ అనుభవిస్తున్న బాధ - రకరకాల స్థాయుల్లో రాజకీయనాయకులకీ, పోలీసులూ న్యాయ పాలకులకీ,   రేప్ కేసుల్లో ఇక మనం జోక్యం చేసుకోకూడదురా బాబూ అని,  దండం పెట్టుకునే తీవ్రతతో కదిలించేలా వున్నా, ఎంతో సామాజిక ప్రయోజనం కూడా నెరవేరేది.

-సికిందర్
cinemabazar.in