570 : రివ్యూ!

రచన - ద‌ర్శ‌క‌త్వం: శ్రీరామ్ వేణు
తారాగ‌ణం: నాని, సాయిప‌ల్ల‌వి, భూమిక‌, నరేష్ విజ‌య్‌, సీనియ‌ర్ న‌రేష్‌, ఆమ‌ని త‌దిత‌రులు
సంగీతం: దేవిశ్రీ ప్ర‌సాద్‌, ఛాయాగ్ర‌హ‌ణం: స‌మీర్‌రెడ్డి
నిర్మాత‌లు: దిల్‌రాజు, శిరీష్‌, ల‌క్ష్మ‌ణ్‌
బ్యానర్ : శ్రీ వెంక‌టేశ్వ‌ర క్రియేష‌న్స్‌
విడుదల : డిసెంబర్ 21, 2017
***
        తెలుగు ప్రేక్షకులు చూసిందే చూడరా...అని  అవే రొటీన్ సినిమాలకి బానిస
లైపోయారా కొకైన్ కొట్టినట్టు? సినిమాలు ఇలా వుంటేనే  తప్ప ఇంకోలా వుంటే కొకైన్ కిక్కు వుండదనుకుంటున్నారా? ఇతరులకి వేర్వేరు రూట్లు వుంటే,  మా రొటీన్ రూటే సపరేట్ అనుకుంటున్నారా? ఇలా మా తెలుగు వాడు అఖిల భారత స్థాయిలో  చాలా భిన్నమైనోడు – చాలా బాగా తేడా గలోడు సుమా - అని చాటాలనుకుంటున్నారా? లేక సినిమాలు స్టార్ గ్లామర్ వల్ల అవే ఆడేస్తాయనీ, వెరైటీ అంటూ పెద్దగా పనులు పెట్టుకోవద్దనీ మేకర్లు రాజ్యాంగం రాసుకున్నారా? ఆడేదే బొటాబొటీ రెండు వారాలు, ఆ బొటాబొటీ వారాల్లోనే రిటర్న్స్ చూసుకోవాలి తప్ప, రీరన్స్ కి కాలమే కాని  ఈ రోజుల్లో బొటాబొటీ సరుకు ఏదైతేనేం అనుకుంటున్నారా? తెలుగు సినిమాల షెల్ఫ్ లైఫ్ ఇక రెండు వారాలేనా? అయితే ఇలా తీయడమే కరెక్టు. ప్రేక్షకులు ఇలా చూడడమే కరెక్టు. అనవసరంగా మేకింగ్ లో వున్నప్పుడు అంచనాలు, ఎక్స్ పెక్టేషన్స్, స్టామినా అంటూ ఏవేవో గొప్ప రొటీన్ మాటలు వల్లెవేసుకుని చూడబోయే అదే రొటీన్ కోసం బాకాలూదుకోవడం వృధా. రాం గోపాల్ వర్మ అన్నట్టు,  రేపటి సినిమా థియేటర్ లో వుండదు, నెట్ ఫ్లిక్స్ లో నెట్ లో వుంటుంది. అప్పుడే అవి ఈ రోటీన్ ని బ్రేక్ చేస్తాయి. అంతవరకూ థియాట్రికల్  రిలీజులే వుండబోని ఈ అంత్యకాలంలో సినిమా లిలాగే నామమాత్రంగా వస్తూంటాయి.

నేచురల్ స్టార్ నాని ప్రేమకథల తర్వాత ఒక ఫ్యామిలీ కథకి, అందులోనూ  వదిన సెంటిమెంటుకి ఆకర్షితుడయ్యాడు. హిందీలో అలనాటి జె. ఓంప్రకాష్ ని గుర్తుకు తెస్తున్న కుటుంబ సినిమాల అగ్ర నిర్మాత దిల్ రాజు నేచురల్ స్టార్ నానితో నేచురల్ గానే కుటుంబ సినిమా తీస్తున్నామనుకున్నారు. తను మొన్ననే ‘జవాన్’ తో కూడా ఇలాగే అనుకున్నారు. ‘జవాన్’ ఫ్యామిలీ ఎలావుందో అలాగే ఇప్పుడు ‘ఎంసిఏ’ అనే ఫ్యామిలీ కూడా తీశారు. ఇదీ రొటీన్ కి రొటీన్ అంటే! రొటీన్ కే రొటీన్ ని నేర్పగల  దిల్ రాజుగారు ‘ఫిదా’ పల్లవిని కూడా రిపీట్ చేశారు. 2011 లో ‘ఓ మై ఫ్రెండ్’ తో తనే పరిచయం చేసిన దర్శకుడు వేణూ శ్రీరాం కి ఇప్పుడు రెండో అవకాశం తనే ఇచ్చారు. ఇన్ని చేశాక ఇందులో విషయమెలా వుంది?

కథ 

       నాని (నాని) ని అన్న రాజీవ్ (రాజీవ్ కనకాల) పెంచి పెద్ద చేస్తాడు. ఇద్దరి బ్రోమాన్స్ విడదీయలేని బంధం లాగా వుంటుంది. అన్నకి పెళ్ళయి వదిన జ్యోతి (భూమిక) రావడంతో నానికి అన్న దృష్టిలో ప్రాధాన్యం తగ్గిపోతుంది. దీంతో వెళ్లి బాబాయ్ (నరేష్) దగ్గరుంటాడు. ఆర్టీవో గా పనిచేసే వదినకి వరంగల్ బదిలీ అవడంతో అన్న పిల్చి వరంగల్లో వదినకి తోడుండ మంటాడు. తను ఢిల్లీకి  ట్రైనింగ్ కి వెళ్ళిపోతాడు. వదినతో వరంగల్ లో మకాం పెట్టిన నానిని ఆమె పనివాడిలా చూస్తుంది. ఇంటి పనులన్నీ చేస్తూంటాడు.అదే సమయంలో బీటెక్ చదివే పల్లవి (సాయిపల్లవి) ఇతణ్ణి  చూసి లైనేస్తుంది. ఈమె వదిన చెల్లెలని ముందు తెలీక ప్రేమలో పడతాడు నాని. ఆ తర్వాత ఇద్దరూ వదిన కళ్ళల్లో పడతారు. 

          ఇంతలో వదిన కి శివ (నరేష్ విజ‌య్‌) అనే ఒక ప్రైవేట్ బస్సుల ఓనర్ తో సమస్య వస్తుంది. చట్ట విరుద్ధంగా తిరుగుతున్న అతడి బస్సుల్ని సీజ్ చేసిన ఆమెని చంపే ప్రయత్నం చేస్తాడు. నాని అడ్డుకుంటాడు. ఇక పది  రోజుల్లో నీ వదినని చంపేస్తా కాచుకో – అంటాడు శివ. ఇప్పుడు నాని వదినని  కాపాడుకోగలిగాడా? అందుకేం చేశాడు? ... అన్నది మిగతా కథ.  

ఎలా వుంది కథ 

       పైనే చెప్పుకున్నాం. ‘జవాన్’ కూడా చూశామని చెప్పుకున్నాం. నీ కుటుంబాన్ని కాపాడుకో -  అనే విలన్ తో హోరాహోరీ. దీన్ని కుటుంబ కథ అనడానికి లేదు. ఇదో రొటీన్ యాక్షన్ కథ. పదేపదే చెప్పుకున్నట్టు, టీవీ సీరియళ్ళకి వెళ్ళిపోయిన కుటుంబ కథల్ని,  ఇక పెద్ద తెరకి తీయలేమని, ఫ్యాక్షన్ కుటుంబాల యాక్షన్ గా ఫ్యామిలీ సినిమాలు తీసే మార్గం కనిపెట్టారు. ఫ్యాక్షన్ పాత బడ్డాక  కుటుంబ కథల్ని మాఫియాలకి అప్పజెప్పారు. హింస లేకుండా కుటుంబ సినిమాలు తీయలేని నిస్సహాయత. ప్రస్తుతం కూడా ఇదే. వదినకి మాఫియాతో ప్రమాదం రావడం, హీరో ఆమెని కాపాడుకోవడం. ఈ రెండిటి మధ్య హింస. టీవీ సీరియళ్ళని తలదన్నే ఒక అచ్చమైన కుటుంబ సినిమాని కుటుంబ సినిమాల దిల్ రాజే తీయలేక వాటిని దిగజారిస్తే ఇంకెవరు బాగా తీస్తారు? ఒక అగ్ర నిర్మాతగా అగ్రతారలతో తనెలా తీస్తూంటే ఆ బాటలో ఇతరులూ అలాగే  తీస్తారు. తను ఎటువైపు  దారి తీయిస్తున్నారో దిల్ రాజు గారే ప్రశ్నించుకోవాలి. 

ఎవరెలా చేశారు 

      నేచురల్ స్టార్ నాని గురించి ఇవ్వాళ్ళ కొత్తగా చెప్పుకోవా
ల్సిందేమీ లేదు. చెప్పాల్సింది  కాస్త ఆలోచించి సినిమాల్ని ఎంచుకో
మనే. ఒక ఫస్టాఫ్ ఫ్యామిలీ కథ సెకండాఫ్ హింసతో యాక్షన్ కథలా మారిపోవడం ఎలా నేచురల్ అవుతుంది. నేచురల్ అవకపోతే తనెలా నేచురల్ అవుతాడు. చూసే ప్రేక్షకుల నేచరే ఇంతనుకుంటే చెప్పేదేమీ లేదు. మిడిల్ క్లాస్ అబ్బాయిగా ఫస్టాఫ్ లోనే తను నేచురల్. వదినతో, హీరోయిన్ తో సీన్లు లాగించడం వరకూ ఓకే. కానీ వదినతో వున్న ఉద్రిక్తత భావోద్వేగాల పరంగానే,  కుటుంబ డ్రామాతోనే చల్లబడాల్నింది పోయి, ఎవరో విలన్ వచ్చి అలజడి సృష్టిస్తే – ఈ అవకాశంతో పరిష్కరించుకోవడమనే పాసివ్ పాత్రోచిత కృత్రిమ కథాకథనాలే అతకలేదు. విలన్ వచ్చి వుండకపోతే నాని పాత్ర ఏం చేసి వుండేది? ఇదీ వేసుకోవాల్సిన అసలు ప్రశ్న, చేయాల్సిన  అసలు చిత్రణ. 

          ‘ఫిదా’తో తెలిసిన హీరోయినే కావడంతో ఆమెతో నాని ఫన్నీ సీన్లకి మంచి రెస్పాన్సే  వచ్చింది ప్రేక్షకుల్లోంచి. పాటలతోనూ హుషారిక్కించగల్గాడు తను. సెకండాఫ్ లోనే  విలన్తో కథగా మారడంతో సీరియస్ యాక్షన్లోకి వెళ్ళిపోయాడు తను. ఆ పరంగా ఫైట్లు వచ్చినప్పుడే ప్రేక్షకుల్లో స్పందన. విలన్ మరీ టీనేజర్ లా వుండడంతో అతడితో తన సీన్లకి ఏ మాత్రం మజా లేదు ప్రేక్షకులకి. ఫ్యామిలీ వైపు ప్రత్యర్ధి వదిన అంత  వెయిట్ కూడా లేదు విలన్ కి.  నానికిది ఓ అంతంత మాత్రపు పాత్రే తప్ప ఎంతో వూహించుకున్నంత  మాత్రంది కాదు. పైగా మిడిల్ క్లాస్ అబ్బాయి అనడమేగానీ, ఆ మనస్తత్వం ఏమిటో చూపించే సీన్లు లేవు. ఎప్పుడో విలన్తో మిడిల్ క్లాస్ వాళ్ళం ఇలా వుంటాం, అలా వుంటామని చెప్తే సరిపోదు- అది విజువల్  గా సీన్లు వేసి బిహేవియర్ ద్వారా చూపించాలి. 

          ‘ఫిదా’ పల్లవి ఎంట్రీ సీన్లో ఎందుకని క్లోజప్స్  లేవో తర్వాత అర్ధమవుతుంది మనకి.  క్లోజప్స్ లో ఆమె ‘ఫిదా’లో వున్నంత అందంగా లేదెందుకనో. అందం సంగతలా వుంచితే నటనకి పెట్టింది పేరు. కానీ నటించడానికి పాత్రే సరిగా లేదు. సెకండాఫ్ లో పూరీ జగన్నాథ్ టెంప్లెట్ లో లాగా పాటలకే పరిమిత మయింది. అయితే స్లిమ్ బాడీ తో పాటల్లో ఆమె ఇచ్చిన  ఝట్కాలు,  కాటికి కాళ్ళు జాపుకున్నోణ్ణి కూడా లేపి కూర్చోబెడతాయి. ఝట్కా రాణి తో  జట్కా ఎక్కినంత కిక్కు- బసంతి తో వీరూకి లాగా. 

          చాలా కాలం తర్వాత సీనియర్ పాత్రలో భూమిక చక్కగా వుంది. పాత్రకి తగ్గ ఈమె సున్నితత్వాన్ని సరిగ్గా మల్చుకోలేకపోయాడు దర్శకుడు. యాక్షన్ హింసతో కలిపేసి ఏదోగా మార్చేశాడు. ఇతర పాత్రల్లో హీరో ఫ్రెండ్స్ లో ఒకడిగా  ప్రియదర్శి పరిమితంగా కన్పించి, పరిమిత కామెడీ చేస్తాడు. మార్కెట్ సీన్లో వెన్నెల కిషోర్ మంచి కామెడీ చేస్తాడు. బాబాయ్ పాత్రలో పోసాని తన రొటీన్ ట్రేడ్ మార్కు నటనని పక్కన బెట్టి బుద్ధిగా కన్పిస్తాడు. నరేష్ ఓ మాదిరి. రాజీవ్ కనకాల ఇంకో  మాదిరి. ఇంకేదో  మాదిరిగా కన్పించే వాడే టీనేజర్ లా  వుండే విలన్ నరేష్ విజయ్. సెకండాఫే బలహీనమనుకుంటే ఈ టీనేజర్ విలన్తో ఇంకా బలహీనం. సో చైల్డిష్. 

          దేవీశ్రీ ప్రసాద్ మొత్తం మీద క్యాచీ ట్యూన్లతో అలరించగల్గాడు. రెండు వారాలే జీవిత కాలం వుంటున్న సినిమాలకి ఇంకంటే సంగీతం అక్కర్లేదు. సమీర్ రెడ్డి ఛాయాగ్రహణంలో వరంగల్ దృశ్యాలు పెద్దగా హైలైట్ కావు. వరంగల్ జీవితాన్ని గానీ, ప్రత్యేకతని గానీ పట్టుకోలేదు. ఆ తీసిన గుర్తింపు లేని లొకేషన్స్ వరంగల్ లో తీయకపోయినా తేడా రాదు. 

చివరికేమిటి 

       టెంప్లెట్ సినిమా కేరాఫ్ పూరీ జగన్నాథ్. శ్రీను వైట్ల దెబ్బతిని వదిలేసిన సింగిల్ విండో స్కీముని తెలీక  ఇంకా కొందరు తెచ్చుకుని వాడుతున్నట్టు, పూరీజగన్నాథ్ వదిలేయడానికి ప్రయత్నిస్తున్న టెంప్లెట్ ని మరికొందరు ఇలా వాడేస్తున్నారు. గత సంవత్సరం నుంచీ పెద్ద హీరోలతో సైతం తీస్తున్న టెంప్లెట్ సినిమాలన్నీ ఫ్లాపవుతున్నా,  మళ్ళీ దీన్నీ  తీశారంటే ఆ ప్లాప్స్ కి కారణం తెలీకే తీశారనుకోవాలి. హిట్స్ కి ఫ్లాప్స్ కి కారణాలు తెలుసుకునేంత తీరుబడి ఎవరికుంటుంది. ఒకవేళ తెలుసుకున్నా మౌలిక కారణాలు తెలీకుండానే వుండిపోతారు. ఆ మౌలిక కారణాలే తాము తీసే వాటిలో కూడా చేరిపోతాయి. ఇందుకే మౌలిక కారణాలు తెలుసుకోలేక పోయిన ఇన్ని టెంప్లెట్ సినిమాలు వరసబెట్టి ఫ్లాపవడం. 

          ఫస్టాఫ్ లో ఖాళీగా తిరిగే హీరో, వదినతో వరంగల్లో మకాం, హీరోయిన్తో ప్రేమ, ఇవన్నీ బాగానే వుంటాయి. ఒక సాధారణ మధ్యతరగతి జీవితంలోకి కల్లోలం (ప్లాట్ పాయింట్ వన్) ఎలా వస్తుందా ఆని గట్టి ప్రశ్న  తగుల్తూంటుంది  మనకి. అస్సలు వూహించలేకుండా వుంటాం. ఏర్పాటు చేసిన ఈ బిగినింగ్ విభాగంలోని సమస్యకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పనలో  వదిన – హీరో ఈ ఇద్దరే ప్రత్యర్ధులుగా కన్పిస్తారు. అందుకని, వదిన హీరోని ఎలా ఇరకాటంలో పెట్టి, లేదా హీరోవల్ల ఏ పొరపాటు జరిగి కల్లోలం పుడుతుందా అని ఎదురు చూస్తూంటాం. పాయింటు ఏదో బలంగానే వుంటుందనుకుంటాం. ఎందుకంటే ఇక్కడ ఫాలోయింగ్ వున్న నాని హీరో. కుటుంబ సమస్య తుఫాను రేపేలా వుండాలి. కానీ రెండో పాట అయ్యేసరికి ఉస్సూరంటుంది ప్రాణం. విలన్ ఎంట్రీ ఇస్తాడు. దీంతో ఇది టెంప్లెట్ అని అర్ధమైపోయి పాత క్లాసు పాఠాలే దిల్ రాజు గారు మనకి చెప్పబోతున్నారని తెలిసిపోతుంది. 

          వదినా మరుదుల మధ్య టెన్షన్ ని డెవలప్ చేస్తూంటే బయటినుంచి ఈ మాఫియా విలనెవడు పానకంలో పుడకలా? ఇక్కడ రసభంగమైంది. టెక్నికల్ గా  చెప్పాలంటే, సినిమాలకి పని చెయ్యని  స్టార్ట్ అండ్ స్టాప్ కథనం పాలబడింది. ఇక మొత్తం కథ ఇక్కడే అర్ధమైపోతుంది. ఈ మాఫియాతో వదినకి ముప్పు వస్తుందనీ, హీరో ఆ ముప్పు తొలగించి ఆమెకి దగ్గరవుతాడనీ. అనుకున్నట్టే ఇంటర్వెల్లో విలన్ వదినని చంపబోతే హీరో వచ్చేస్తాడు. ఫైట్ చేసి విలన్ ని అవతల పడేస్తాడు. అయినా ఈ ఇంటర్వెల్లో ప్లాట్ పాయింట్ వన్ రాలేదు. ఎందుకంటే ఇదిక మనం ఆశించిన వదిన - హీరోల మధ్య కథగా కాక, పరమ రొటీన్ టెంప్లెట్ లో హీరో - విలన్ ల మధ్య కథగా రంగు మార్చు కుంటున్నాక, ఈ ఇద్దరి మధ్య పాయింటేమిటో చెప్పకుండా విశ్రాంతికి  తెర దించారు. 

          సెకండాఫ్ మూడో సీను తర్వాత పాయింటు వస్తుంది. పది  రోజుల్లో వదినని లేపేస్తాను కాచుకో- అని విలన్ అనడంతో. ఇదీ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ అన్నమాట. ఇంతాలస్యంగా ఇప్పుడు వచ్చింది. ఇక్కడా బిగినింగ్ ముగిసింది సెకండాఫ్ లో. దీన్ని స్క్రీన్ ప్లే అందామా?  ఇప్పుడు ఇక్కడ కథ ప్రారంభమయ్యింది మిడిల్ తో. ఇంతవరకూ చూపించిందంతా - దాదాపు గంటన్నర సేపు -కథేమిటో తెలీని ఉపోద్ఘాతమే. ఇప్పుడు మాత్రం  కథేమిటి? వదినని చంపడానికి విలన్ ప్రయత్నాలు, హీరో ఆపడాలు. చాలా విచిత్రమైన విషయమేమిటంటే,  ‘జవాన్’ లో నైనా, ఇప్పుడు ‘ఎం సి ఏ’ లోనైనా,  విలన్ తో గొడవలకి హీరోలు తమ కుటుంబాల్ని లాగి ఎందుకు వాళ్ళని రొష్టు పెడతారనేది. రేయ్, నా కుటుంబం ఎందుకురా, నా వదినెందుకురా, నాతో తేల్చుకో రారా - అనాల్సింది పోయి – వదినని ఇరవై రోజుల్లో చంపేస్తానని విలన్ గడువు పెడితే, కాదు పది రోజులు పెట్టుకుందామని హీరో సవాలు చేయడం, వదిన పందెం కోడి అయినట్టు. పోయేది తన ప్రాణాలు కాదుగా?

          ఇలా ఒక అర్ధంలేని పాత్రచిత్రణతో నడుస్తుంది సెకండాఫ్. ఆ వదినకి పాపం చివరికి చచ్చే దాకా వస్తుంది హీరో తెలివితక్కువ పందెం  వల్ల. ఇదీ కథ, అసలు కథ ఇదీ. వదిన పాత్రతో హీరో విలన్ల చెలగాటాలు. ఇది ఫ్యామిలీ కథ ఎలా అవుతుంది?  కనీసం విలన్ కుటుంబ సభ్యుడు కూడా కాదు. ఈ టెంప్లెట్ లో విలన్ వచ్చాక రొటీన్ గానే హీరోయిన్ మాయమై పోతుంది. ఇంతా చేసి చివరికి విలన్ చావనే చావడు! 

          అతకదు. ఫ్యామిలీతో – ఫ్యామిలీలో వుండాల్సిన కష్ట సుఖాలు, కోపతాపాలు, అప్యాయతానురాగాలు, అత్మీయతానుబంధాలు, వియోగ సంయోగాలు, ఆ పరమైన భావోద్వేగాలు – వీటిన్నిటినీ పూర్వ పక్షం చేసే హింసాత్మక మాఫియా విలనీ చొరబెట్టి,  ఫ్యామిలీ కథని అతికించలేరు. తేలేది వికృత రూపంలో రొటీన్ పాత మూస ఫార్ములా యాక్షన్ కథే!

―సికిందర్

         
         
         

         
         
         

         

569 : రైటర్స్ కార్నర్

(మూడో మెట్టు)

        రాసేముందు విజువలైజ్ చేసుకోవడం  నేర్చుకోవాలి. చాలామంది సినిమా రచయితలు  అయోమయంలో రాయడం ప్రారంభిస్తారు. ఎసైన్ మెంట్ మీద పనిచేస్తున్నప్పుడు మీ  చేతిలో కథంతా వుంటుంది. అందులోని ప్రధాన మలుపుల్ని, సన్నివేశాల్ని ముందుగా విజువలైజ్ చేసుకోవాలి. గుడ్డిగా రాసుకుపోతే మీకు జరిగే మేలేమీ వుండదు. సినాప్సిస్ లో విషయమంతా మీకు అర్ధమై వుండొచ్చు. కానీ రాయడానికి కూర్చున్నప్పుడు మీరు విజువల్సు గా ఆ విషయాన్ని పేపర్ మీద పెట్టాల్సుంటుంది. ఏదో బుల్లెట్ పాయింట్ డాక్యుమెంట్ లాగా రాసేస్తే కాదు. సీన్ 1 : బీచ్ పార్టీ నుంచి ఒకమ్మాయి ఒకబ్బాయి జారుకున్నారు. బట్టలు తీసేసి సముద్రంలోకి దూకారు. అమ్మాయి ఈత కొడుతూ ముందు కెళ్తోంటే,   అబ్బాయి నీటి లోపలినుంచి ఏదో తగిలి స్పృహ కోల్పోయాడు.... అని రాస్తే  అది సినిమా సినిమా స్క్రిప్టు రాయడం అవదు.  

          ఈ సీనుని మీరు మీ మెదడులో దర్శించాలి.  అక్కడి వాతావరణ నేపధ్యం, అందులోని విశేషాలు, దాని ఫీల్ రిజిస్టర్ చేయగల్గాలి.  కనుక ఆలోచించుకుంటూ వాకింగ్ కెళ్లండి. జాగింగ్ చేయండి. బైక్ ఎక్కి బుర్రున సాగిపోండి. ఎలా ఎలా తిరిగితే మీ మెదడు సీను గురించి ఒక దారి ఏర్పర్చుకుంటుందో  అలా అలా తిరిగెయ్యండి. ఈ తిరగడం ఎక్కువచేసి,  ఏటెటో వెళ్ళిపోయి, ఏదేదో ఎంజాయ్ చేసి, అలసటతో వచ్చి పడుకునే ప్రమాదముంది. మీరు సీను గురించే తిరుగుతారు, వచ్చి సీనే రాస్తారు. ఇది బాగా గుర్తుపెట్టుకోండి. దారిలో ఎవర్నీ కలవకండి, ఎవరితోనూ కబుర్లేసుకోకండి. అప్పుడు తప్పకుండా సీనుకో విజువలైజేషన్ వస్తుంది. దాంతో కూర్చుని రాయండి. ఇలా చేయకపోతే మీ మొదటి పేజీతోనే సమస్యలో పడిపోతారు. రాయడం లోకి మెదడుని  సంలీనం చేయడానికి మెదడు  కండరాల్ని ఇలా వార్మ్ అప్ చేసుకోవడం చాలా  అవసరం. అప్పుడే రైటర్స్ బ్లాక్ అనే భూతం మిమ్మల్ని పట్టి పల్లార్చదు. 

          ఇక ఈ మూడు నెలలూ మినీ డెడ్ లైన్స్ ని మర్చిపోండి. మూడు నెలల్లో మొదటి డ్రాఫ్టు పూర్తి  చేయాలనీ కఠోర స్వీయ క్రమ శిక్షణతో ఒక  ఫైనల్ డెడ్ లైన్ అంటూ పెట్టుకున్నాక, ఇక దాని లోపల మినీ డెడ్ లైన్లు ఏవీ పెట్టుకోకండి. అంటే రోజుకిన్ని సీన్లు, లేదా వారానికిన్ని పేజీలూ అనే రూలు పెట్టుకోకండి. ఫైనల్ డెడ్  లైన్ చాలు  మిమ్మల్ని కంట్రోల్  చేసుకోవడానికి. అప్పుడు మీరు రోజుకు రెండు పేజీలే రాయవచ్చు, ఒక్కోసారి పది పేజీలూ రాసేయ్యొచ్చు. మినీ డెడ్  లైన్లు మిమ్మల్ని కంగారు పెట్టడమే కాదు, గిల్టీ కూడా ఫీలయ్యేలా చేస్తాయి. స్వీయ కఠోర క్రమ శిక్షణ అవసరమే గానీ,  అదే పనిగా కాదు. దాంతో మీరు పని రాక్షసులుగా మారిపోతే మీ ఆరోగ్యం చెడి అసలుకే ఎసరొస్తుంది. మీ మెదడు ఎంత శక్తివంతమైనదో,  అంత అద్భుతాలు చేసే ఒక అపురూప పరికరం.  డెడ్ లైన్స్ ఎలా చేరుకోవాలో దానికి బాగా తెలుసు.

―కెన్ మియమోటో

(నాల్గో మెట్టు రేపు)

(టాలీవుడ్ టేక్ – ఎక్కువగా ఎలా వుంటుందంటే, మంచం మీద పొర్లాడుతూ, సిగరెట్లు పీల్చి పారేస్తూ సీను కోసం జుట్టు పీక్కుంటూంటారు. దృశ్యాత్మకంగా ఆలోచించేది వుండదు, సంభాషణాత్మకంగానే అలోచిస్తూంటారు. విజువలైజేషన్ వుంటే కదా డైలాగులు వచ్చేది. కాబట్టి రివర్స్ ప్రాసెస్ తో  మనసుని క్షోభ పెట్టుకుంటారు. తమనేదో డైలాగుల కింగ్ కావాలని జనం కోరుకుంటున్నట్టూ, సీనంటే డైలాగులే అన్నట్టూ  వుంటుంది రాసే విధానం. దీనికి కూడా గది, మంచం, లేదా కుర్చీ అనేది పెద్ద ప్రతిబంధకం. ఈ వ్యాసకర్త బైక్ వేసుకుని సిటీ వెలుపల హైవే  మీది కెళ్ళిపోయి వస్తాడు. వచ్చేసరికి చేతి వేళ్ళు జిల పుడుతూంటాయి,  కీబోర్డుతో  సరస సల్లాపం కోసం –సి.)

568 : రైటర్స్ కార్నర్

(రెండో మెట్టు)

        సమయపాలన దృష్ట్యా అందరు రచయితలూ కఠినమైన స్వీయ క్రమశిక్షణ కలిగి వుండాల్సి వుంటుంది. ఇది క్రమశిక్షణతో మెలగండీ అని మొక్కుబడిగా చెప్పే మంత్రా లాంటిది కాదు. సీరియస్ గా సినిమా రచన వృత్తిగా సమకూరకూరడానికి సంసిద్ధం కావడం గురించిన స్వీయ క్రమశిక్షణ అన్నమాట. మీరొక ఏడాది పాటు స్క్రిప్టు రాస్తానంటే అది నవ్వుకోవడానికి పనికొస్తుంది. మీరింకేవో వృత్తి వ్యాపకాలు చేసుకుంటూ తీరిక దొరికినప్పుడు  రాద్దాంలే అనుకుంటే మీరు ఈ రంగానికి పనికిరారు. పత్రికలకి కథలు రాసుకోవచ్చు. మీ ఇతర వృత్తి వ్యాపకాలుంటే వుండనీయండి, రాయడానికి ప్రతిరోజూ ఒక నియమిత సమయం కేటాయించుకుని రాయగల్గినప్పుడే మీరు సినిమాలకి పనికొచ్చే స్వీయ క్రమశిక్షణతో వున్నట్టని  గుర్తుంచుకోండి.

          సినిమా రచయితకి క్రమశిక్షణ లోపిస్తే  స్వయంగా కథల్ని సృష్టించలేడు సరికదా, ఇతరుల కథలకి ఎసైన్ మెంట్లు కూడా పొందలేడు.  వెర్షన్లు రాయడానికి కూడా ఎవరూ పిలవరు. ఎక్కువ ఎసైన్ మెంట్లకి గడువు పది వారాలిస్తారు. ఇది ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్ పూర్తి  చేయడానికి. కొన్నిసార్లు ఇంకా తక్కువ సమయమే ఇస్తారు. మీరు గనుక ఇచ్చిన ఎసైన్ మెంటుని రెండు మూడు నెలల్లో పూర్తి చేయగల్గితే మీరు సరైన ట్రాకులో వున్నట్టని అర్ధం.  మీ భవిష్యత్తుకి మంచి బాట వేసుకుంటున్నట్టని నమ్మకం. ఫస్ట్ డ్రాఫ్ట్ తర్వాత సెకండ్ డ్రాఫ్ట్ కీ, ఫైనల్  డ్రాఫ్ట్ కీ గడువు తగ్గుతూ పోతూంటుంది. సెకండ్ కి రెండు వారాలు, ఫైనల్ కి వారమే వుంటుంది. ఇవి సైతం  గడువులోగా పూర్తి చేసి ఇస్తే మీకు తిరుగు లేనట్టే. 

          మీ సొంత స్క్రిప్టు రాసుకోవాలంటే ఒకవైపు రాసుకోండి. దాన్ని కచ్చితంగా ఓ మూడు నెలల కాలంలో మాత్రమే స్వీయ క్రమశిక్షణతో పూర్తి  చేసుకోండి. అయితే దాన్నే  పట్టుకుని వుండి పోకండి.  మీ సొంత కథ అమ్ముడుపోవాలంటే మీరు ముందు కొన్ని ఎసైన్ మెంటులు చేపట్టాల్సిందే. సమయపాలన విషయంలో ఎసైన్ మెంటులతో మీరు మన్నన పొందగల్గితే, అప్పుడు మీ సొంత కథ బయటికి తీయవచ్చు. అప్పుడు దానికుండే విలువ వేరు. ఎవరైనా మీ సొంత కథ వినడానికి ఆసక్తి అప్పుడు చూపిస్తారు. 

          మీరొక ఎసైన్ మెంటు మీద పనిచేస్తున్నారంటే దానర్ధం సినిమా నిర్మాణం ప్రారంభమైనట్టేనని గమనించండి. అది పూర్తయి విడుదల కాబోయేదేననీ నమ్మండి. ఎసైన్ మెంటు మీకు వడ్డించిన విస్తరి లాంటిది.  ఆ కథ  ఓకే అవడానికి ఆ ఒరిజినల్ రచయితో దర్శకుడో ఎన్నో కష్టాలు  పడి వుంటారు. మీరు మాత్రం ఆ కథకి ఎసైన్ మెంటు రైటర్ గా నేరుగా అవకాశం అందుకుంటారు. కాబట్టి మీ సొంత కథని ఒప్పించడానికి కష్టపడాలన్నా  మీరు విరివిగా ఎసైన్ మెంట్ల మీద పనిచేయడం అవసరం. ఇక్కడ్నించే కఠినమైన స్వీయక్రమశిక్షణని అలవర్చుకోవడం అవసరం.

―కెన్ మియమోటో
(మూడో మెట్టు రేపు)  

          (టాలీవుడ్ స్వీయ క్రమశిక్షణ ఎలా మారిపోయిందంటే – ఎక్కువగా ఇలా జరుగుతుంది – దర్శకుడు రచయితలకి ఒక సీను చెప్పి రాసుకు రమ్మంటాడు. వాళ్ళల్లో ఒక రచయిత గణపతి కాంప్లెక్స్ దగ్గర కాలక్షేపం చేస్తూంటాడు. ఏమంటే మూడ్ రావడం లేదంటాడు. ఇంకో ఆయన మధురా నగర్ లో తిరుగుతూంటాడు. ఇక్కడేం చేస్తున్నావంటే, పిల్ల పరీక్షలున్నా యంటాడు. మరొకాయన మోతీ నగర్ లో తచ్చాడుతూంటాడు. ఇల్లు వెతుకుతున్నాననీ, ఇల్లు మారేక  సీను రాస్తాననీ అంటాడు. ఇలా రాయాలంటే వీళ్ళకి ఇంకేదో కావాలి. పారితోషికం ఒక్కటే సరిపోదు. మూడ్ రావాలి, పిల్ల పరీక్షలు అవ్వాలి, ఇల్లు మారాలి. ఆత్రేయ గారిలాగా  తమకూ చెల్లుతుం దనుకుంటారేమో. ముగ్గురూ పరారీలో వుంటే దర్శకుడు కంగారులో వుం టాడు. ఇంకెన్నాళ్ళు రాస్తావయ్యా అని నిర్మాత గొణుక్కుంటాడు. అప్పటికి ఏడాది కావొస్తూంటుంది  – సి. )

567 : రైటర్స్ కార్నర్

      సినిమా రచన అనేది కళ మాత్రమే కాదు, మేనేజిమెంట్ కూడా. సినిమా రచయితలు నేరుగా ప్రచురించడానికో, ప్రదర్శనకి పెట్టడానికో స్క్రిప్టులు రాయరు. వాటిని సినిమాలుగా తీసేందుకోసం రాస్తారు. అవి సినిమాలుగా రూపొందాలంటే పరిశ్రమలో ఎన్నో అడ్డంకుల్ని ఛేదించాల్సి వుంటుంది. అడ్డంకుల్ని ఛేదించాలంటే మీరు మీ వృత్తిని ఒక క్రమ పద్ధతిలో మేనేజి చేయాలి. మీ నుంచి ఒక అద్భుత స్క్రిప్టు వచ్చి పరిశ్రమ దృష్టి నాకర్షించాలంటే మీరు పనిచేస్తున్న విధం మార్చుకోవాలి. సినిమా రచనా వృత్తి ఒక ప్రక్రియ. మీరు అవుట్ పుట్ ఇస్తారు, ఆ అవుట్ పుట్ కి కంటెంట్ కోసం అన్వేషిస్తారు. నిరంతరం అవుట్  పుట్ ఇస్తూ వుండాలంటే, మీదగ్గరున్న అయిడియాల్ని మేనేజ్ చేయడం నేర్చుకోవాలి. అంటే అయిడియా ల్ని కంటెంట్ గా మార్చుకోవాలి. మీ మనసులో ఎన్నో అయిడియాలు ముసురుకుని వుంటాయి. అవన్నీ రాయాలన్పిస్తుంది. అయితే వాటిని ఆర్గనైజ్ చేయకుండా రాయలేరు. ఏది ముందు రాయాలో తేల్చుకోలేరు. అందువల్ల స్క్రిప్టు రాయడానికి పూనుకునే ముందు ఓ నెలరోజులపాటు సమయం తీసుకుని ముందుగా ఆర్గనైజ్ చేసుకోండి. మిమ్మల్ని వేధిస్తున్న ఒక్కో అయిడియానీ కాగితం మీద  పెట్టండి. మీ మనసు తేలికవుతుంది. ఆ అయిడియాల్లో వేటికి ఎక్కువ  మార్కెట్ వుంటుందో విశ్లేషించుకోండి. వాటిని ప్రాధాన్యాల క్రమంలో నెంబర్లు వేసి పెట్టుకోండి. ఇకప్పుడు ఒక్కో అయిడియానీ డెవలప్ చేయడం మొదలెట్టండి. కొన్ని పాత్రల్ని, వాటి సంఘర్షణల్ని, బిగినింగులని, మిడిళ్ళని, ఎండ్ లని రాసుకోండి. ఈ మొత్తం కలిపి ఒక సినాప్సిస్ గా రాసుకోండి. ఒక్కో అయిడియాకి ఒక్కో సినాప్సిస్. అలాగే వాటికి  టైటిల్స్ పెట్టుకోవడం మర్చిపోకండి. టైటిల్స్ పెట్టుకున్నప్పుడే ఆ అయిడియాల మీద ప్రేమ పెరుగుతుంది. అవి వర్కింగ్ టైటిల్స్ అయినా ఫర్వాలేదు. ఇలా చేస్తే, మీకు వచ్చే రెండేళ్ళూ  ఏం రాయాలో, దేని తర్వాత ఏది రాయాలో ఒక కార్యాచరణ చేతికొస్తుంది. ఇప్పుడు మీరు ఏది రాస్తున్నారో దాని మీదే మీమనసు లగ్నమవుతుంది. వేరే అయిడియాలు వేధించి పనిని డిస్టర్బ్ చేయవు. ఏదైనా రాతలో పెట్టినప్పుడే మనసుకి రంపపు కోత తప్పుతుంది.

―కెన్ మియమోటో

(రేపు రెండో మెట్టు)

566 : సందేహాలు - సమాధానాలు

          Q :  థ్రిల్లర్ / సైకో థ్రిల్లర్ జానర్ ఎలిమెంట్స్ ఏవో చెప్పగలరా?

                  - దిలీప్ కుమార్, ఈఎల్ ఎఫ్ విశ్వవిద్యాలయం 

          A : థ్రిల్లర్ అనేది కేవలం జానర్ పేరు. దీని కింద సైకో థ్రిల్లర్ అనేది సబ్ జానర్. ఇంకా యాక్షన్ థ్రిల్లర్, రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్, క్రైం థ్రిల్లర్, కామెడీ థ్రిల్లర్, మిస్టరీ థ్రిల్లర్, పొలిటికల్ థ్రిల్లర్, సోషల్ థ్రిల్లర్, స్పై థ్రిల్లర్, హార్రర్ థ్రిల్లర్, సూపర్నేచురల్ థ్రిల్లర్, ఎరోటిక్ థ్రిల్లర్, లీగల్ థ్రిల్లర్,  టెక్నో థ్రిల్లర్ మొదలైనవన్నీ కూడా థ్రిల్లర్ జానర్ కింద వచ్చే  సబ్ జానర్లే.  మళ్ళీ ఈ సబ్ జానర్స్ కి సూపర్ సబ్ జానర్లున్నాయి. క్రైం థ్రిల్లర్ సబ్ జానర్లో పోలీస్ ప్రోసీజురల్ అనేది సూపర్ సబ్ జానర్. మళ్ళీ పోలీస్ ప్రోసీజురల్ సూపర్ సబ్ జానర్ కి డిటెక్టివ్, నోయర్ అనే రెండు సబ్ సూపర్ జానర్లున్నాయి. 

          కాబట్టి ముందుగా పై వర్గీకరణని అర్ధం జేసుకోవాలి. థ్రిల్లర్ రాయాలనుకుంటే ఏ థ్రిల్లర్ రాయాలన్న ప్రశ్న వేసుకోకుండా రాయడం కష్టం. సస్పెన్స్ థ్రిల్లర్ అనుకుని మర్డర్ మిస్టరీ నో, పొలిటికల్ థ్రిల్లర్ నో  రాసేయడం కరెక్ట్ కాదు. సస్పెన్స్, థ్రిల్ అన్నవి  అన్ని సబ్ జానర్స్ లో వుంటాయి. ఇవి లేకుండా ఏ సబ్ జానరూ వుండదు. ఆ మాటకొస్తే ప్రేమకథల్లో, కుటుంబ కథల్లో కూడా ఇవి వుంటాయి. ఇవి ఆయా థ్రిల్లర్ సబ్ జానర్లని నడిపేందుకు తోడ్పడే డైనమిక్స్ / ఎలిమెంట్సే తప్ప  మరోటి కాదు. 

          థ్రిల్లర్ అనేది జానర్ ని తెలిపే ఒక హెడ్డింగ్ లాంటిది మాత్రమే తప్ప దానికి నిర్వచనం లేదు. ఆ హెడ్డింగ్ కింద వుండే  సబ్ జానర్లకే నిర్వచనాలుంటాయి. ఒక్కో సబ్ జానర్ కి ఒక్కో నిర్వచనం వుంటుంది. కాబట్టి సస్పెన్స్ థ్రిల్లర్ రాస్తున్నామనుకుని మర్డర్ మిస్టరీ నీ, పొలిటికల్ థ్రిల్లర్ నీ  ఒకేలా రాసేస్తే ఏం జరుగుతుందంటే- ఆ సబ్ జానర్ మర్యాద చెడుతుంది. ప్రతీ సబ్ జానర్ కీ దానికంటూ ఓ మర్యాద వుంటుంది. మిస్టరీ సాగినట్టు పొలిటికల్ సాగదు, పొలిటికల్ సాగినట్టు మిస్టరీ సాగదు. మిస్టరీ ఎండ్ సస్పెన్స్ అనే ఎలిమెంటుని కోరుకుంటుంది, పొలిటికల్ సీన్ టు సీన్ సస్పెన్స్ ఎలిమెంటుని కోరుకుంటుంది. ఇలా దేనికవి కొన్ని ప్రత్యేకించిన  ఎలిమెంట్స్ ని  కలిగి  వుంటాయి. 

          ఈ మొత్తం సబ్ జానర్స్ ని లాజికల్,  నాన్ లాజికల్ సబ్ జానర్స్ గా విడగొట్టాలి. యాక్షన్ థ్రిల్లర్, రోమాంటిక్ థ్రిల్లర్, కామెడీ థ్రిల్లర్, హార్రర్ థ్రిల్లర్, పొలిటికల్ థ్రిల్లర్, సోషల్ థ్రిల్లర్, సూపర్నేచురల్ థ్రిల్లర్, ఎరోటిక్ థ్రిల్లర్ – వీటి కథనాలు లాజికల్ గా వుండనవసరం లేదు (వుంటే అంతకన్నా మేలు చేసిన వాళ్ళుండరు). ఇవి సైకలాజికల్ గా కాక ఫిజికల్ గా సాగే అడ్వెంచరస్ కథనాలతో వుంటాయి కాబట్టి లాజిక్ ని ఎగేస్తూ సాగిపోవచ్చు.  వీటిని నాన్ లాజికల్ సబ్ జానర్స్ గా సర్దేయవచ్చు. రాయడం కూడా సులభం. అయితే వీటికుండే  సబ్ జానర్ మర్యాదల్ని పాటిస్తేనే ఇవి నిలబడతాయి. 

          ఇక క్రైం థ్రిల్లర్, మిస్టరీ థ్రిల్లర్, స్పై థ్రిల్లర్, లీగల్ థ్రిల్లర్,  సైకలాజికల్ థ్రిల్లర్, టెక్నో థ్రిల్లర్ – వీటికి లాజిక్ అత్యవసరం. క్రైం థ్రిల్లర్ కింద పోలీస్ ప్రోసీజురల్, డిటెక్టివ్, నోయర్ అన్నవి కూడా లాజికల్ కథనాలని డిమాండ్ చేస్తాయి.ఇది వీటి జానర్ మర్యాద. థృవ, వెంకటాపురం అనే పోలీస్ ప్రోసీజురల్స్ వచ్చాయి. థ్రిల్లర్ జానర్లో ఇది  క్రైం సబ్ జానర్ కింద, సూపర్ సబ్ జానర్ గా వర్గీకరణ చెందిన బాపతు అని తెలుసుకోకపోవడం వల్ల,  లాజిక్ వుండని యాక్షన్ థ్రిల్లర్స్ కింద జమకట్టేసి కలిపి కొట్టేశారు. ఇంకొక విచిత్రమేమిటంటే, థృవని  మళ్ళీ మైండ్ గేమ్స్ అనే సైకలాజికల్ సబ్ జానర్ తో కూడా నింపేశారు. ఇందుకే ముందుగా వర్గీకరణని అర్ధం జేసుకుంటే,  యాదృచ్ఛి కంగా ఆ సబ్ జానర్ మర్యాద మీదకి  దృష్టి పోతుంది. థ్రిల్లర్ వర్గీకరణ తెలిసిన కథకుడు ఆ రాస్తున్న సబ్ జానర్ మర్యాదని దాటి రాయలేడు. తెలియకపోవడం వల్లే నకిలీ సబ్ జానర్ థ్రిల్లర్లు చూపించి, అసలీ నోట్లు దండుకుంటున్నారు. అమాయక ప్రేక్షకులు నిత్యం మోసపోతూనే వుంటారు. వాళ్లు ఎప్పటికీ  ఈ సబ్ జానర్ల వేర్వేరు మర్యాదల్ని,  వీటి అసలయిన మజాతో అనుభవించే అదృష్టానికి నోచుకోలేరు. రొటీన్ గా అన్నిటికీ అదే కలిపికొట్టు నా సామిరంగా టైపు  కల్తీనే ఆస్వాదిస్తూ వుంటారు. 

          ఇక ప్రతీ సబ్ జానర్ మర్యాదేమిటో  రాయడం ఇక్కడ కుదరదు కాబట్టి, ప్రశ్నలో అడిగిన సైకో థ్రిల్లర్ సబ్ జానర్ గురించే తెలుసుకుందాం. ఇది సైకలాజికల్ థ్రిల్లర్ సబ్ జానర్ కింద కొస్తుంది. మైండ్ గేమ్స్ తో కూడి కావచ్చు, హత్యలతో కూడి కావచ్చు. సైకో థ్రిల్లర్ అయినప్పుడు, ఈ సబ్  జానర్ మర్యాదేమిటో చూద్దాం. సైకో అనగానే కిల్లరే అయివుంటాడు. ఇది లాజిక్ ని డిమాండ్ చేసే సబ్ జానర్. సైకో కాబట్టి అతడి మనసు సంగతులు ఇల్లాజికల్ గానే  వుండొచ్చు, అతడి కథ, అతడితో నడిచే కథనమూ, పాల్పడే చర్యలూ  ఇల్లాజికల్ గానే వుండొచ్చు. కానీ అతణ్ణి ఎదుర్కొనే పాత్రకి లాజిక్ వుండి తీరాలి. అతను లాజికల్ గా ఆలోచించి, లాజికల్ గా ప్రవర్తించి తీరాలి. చివరికి ఇల్లాజికల్ సైకో కిల్లర్ ని ఒక లాజికల్ ఎండ్ కి తీసు కొచ్చి, లాజిక్ ని స్థాపించే, లాజిక్ కి జయం కల్గించే తీరులో ముగింపు నివ్వాలి ఆ పాత్ర. సైకో కథలంటేనే లాజిక్ కీ ఇల్లాజిక్ కీ మధ్య జరిగే తప్పొప్పుల నిగ్గు తేల్చే సమరం  కాబట్టి,  ఇవి  ఆర్గ్యుమెంట్ సహిత కథలే అవుతాయి తప్ప, కేవలం స్టేట్ మెంట్ మాత్రపు బలహీన గాథలు కావు. అయ్యాయంటే ఈ సబ్ జానర్ మర్యాద చెడి అట్టర్ ఫ్లాపయి తీరతాయి. 

          ఎలిమెంట్స్ గా డ్రామా, మిస్టరీ, హార్రర్, రోమాన్స్, కామెడీ వుండొచ్చు. హార్రర్ అంటే ఘోస్ట్ హార్రర్ కాదు, సైకో చంపే తీరు అంత భయానకంగా వుండడమన్న మాట. ఇక సైకో మీద పై చేయి యాక్షన్ థ్రిల్లర్స్ లో లాగా ఫిజికల్ యాక్షన్ తో వుండకూడదు, మెంటల్ యాక్షన్ తో, ఎత్తుగడలతో వుండాలి. సైకో కిల్లర్ ఎవరో చూపించకుండా దాచి పెడితే అది ఎండ్ సస్పెన్స్ కి దారితీసి రక్తి కట్టదు. సైకో కిల్లర్ ఎవరో వెల్లడైపోవాలి. అతను దొరక్కుండా మరిన్ని హత్యలు చేస్తూపోవాలి. సైకో కిల్లర్స్ మానసిక స్థితి తెలియాలంటే వాళ్ళ మీద కొన్ని పాపులర్ పుస్తకాలున్నాయి. 

          సైకో కిల్లర్ కథా పథకమంతా కూడా ఎలుకా పిల్లీ చెలగాటంగా వుంటుంది. ఇందులో ఇటు హీరో గానీ, అటు సైకో గానీ ఎవరూ పాసివ్ గా వుండడానికి వీల్లేదు. ఎవరూ కూడా రియాక్టివ్ గా వుండడానికి వీల్లేదు. ఒకర్నొకరు దెబ్బ తీసుకుంటూ ప్రోయాక్టివ్ గా వుండాలి. సాధారణంగా సైకోని హీరో మట్టుబెట్టాలని చూస్తూంటాడు. దీన్ని రోల్స్  రివర్స్ చేసి, తనని పట్టుకోవాలని ప్రయత్ని
స్తున్న హీరోనే సైకో చంపాలని వెంటబడే డైనమిక్స్ తీసుకోవచ్చు. 

          ఎలిమెంట్స్ లో ఫ్లాష్ బ్యాక్స్ ని కూడా కల్పించవచ్చు. కథనం 1 – 2 – 3 ఆర్డర్ లో లీనియర్ గా వుండొచ్చు, లేదా  2 -1- 3 ఆర్డర్ లో నాన్ లీనియర్ గానూ వుండొచ్చు. ఏదైనా బాగా విజయవంతమైన సైకో థ్రిల్లర్ ని తీసుకుని,  దాని వన్ లైన్ ఆర్డర్ వేసుకుని చూస్తే ఈ సబ్ జానర్ ఎలా వుంటుందో, వుండాలో; ఏఏ ఎలిమెంట్స్ పనిచేస్తాయో  మొత్తం అర్ధమవుతుంది.  

―సికిందర్

         
         

564 : సందేహాలు -సమాధానాలు

Q :    ఇంటెన్స్ యాక్షన్ మూవీకీ, సీరియస్ యాక్షన్ మూవీకీ తేడా ఏమిటి? ఇంటెన్స్ క్యారక్టర్ అంటే ఎలా వుండాలో డిఫైన్ చేయగలరా? వీలయితే ఎగ్జాంపుల్స్ తో సమాధానం బ్లాగులో ఇచ్చినా ఫర్వాలేదు. కొంచెం డిటైల్డ్ గా చెప్పండి.
- అశోక్ పి, సహకార దర్శకుడు 

 A :    తెలుగు మహా సభలు జరుగుతున్న ఈ ఐదు రోజులైనా సినిమా భాషని శుభ్రమైన తెలుగు భాషగా రాయాలని ప్రయత్నిద్దామన్నా  రాయలేనంత హాలీవుడ్డీకరణ జరిగిపోయింది. ఇంటెన్స్ యాక్షన్ మూవీ, సీరియస్ యాక్షన్ మూవీ, ఇంటెన్స్ క్యారక్టర్, డిఫైన్, ఎగ్జాంపుల్స్, డిటైల్డ్ ...ఇవి తెలుగు సినిమా పదాలే. సినిమా భాషని  మించిన వాడుక భాషలేదు. ఎంత అడ్డగోలుగా అంటే అంత అడ్డగోలుగా వాడుకోవచ్చు. కూరగాయలమ్మే ముసలమ్మే ‘స్ట్రెయిట్ గా ఫో!’ అంటున్నప్పుడు ఏమిటి సమస్య? 2100 నాటి కల్లా తెలుగు వుండదంటున్నారు. అందుకు పల్లెటూరి ముసలమ్మలే ఇలా కొంగు బిగిస్తూంటే,  మనం ఎన్ని కలాలు పట్టుకుని వాళ్ళ తెలుగు సంహరణోత్సాహాన్ని అణిచి మూల కూర్చోబెట్టగలం. 

          ఇంటెన్స్ కీ, సీరియస్ కీ మాటల్లోనే తేడా తెలిసిపోతోంది. ఇంటెన్స్ అంటే తీవ్రమైనది, సీరియస్ అంటే గంభీరమైనది. మళ్ళీ ఇలా తెలుగులో చెప్పుకుంటే తప్ప తేడా అర్ధం గాదు, స్పష్టత వుండదు. మొదటిది యాక్షన్ తో తీవ్రంగా వుంటుంది, రెండోది విషయంతో గంభీరంగా వుంటుంది. మొదటిది ‘ఖైదీ’ అనుకుంటే, రెండోది ‘శివ’ అనుకోవచ్చు. మొదటిది ఉరుకులుబెడుతుంది, రెండోది ఆలోచింపజేస్తుంది. ఆలోచింప జేస్తూ సాగే సీరియస్ ( గంభీర) యాక్షన్ మూవీస్ గా ఇంకా నాయకుడు, రోజా, అంకుశం, భారత్ బంద్, సర్ఫరోష్, సత్య, గాడ్ ఫాదర్, జాస్, మ్యాడ్ మాక్స్ -2 లాంటివి చెప్పుకోవచ్చు. 

          ఉరుకులుబెడుతూ థ్రిల్ చేసే ఇంటెన్స్ (తీవ్ర స్వభావంగల) యాక్షన్ మూవీస్ గా  క్రిమినల్, ఒరు ఖైదీయన్ డైరీ, కంపెనీ, రైడర్స్ ఆఫ్ ది  లాస్ట్ ఆర్క్, టర్మినేటర్, డై హార్డ్, జేమ్స్ బాండ్ సినిమాలు  మొదలైనవి చెప్పుకోవచ్చు. 

          ఐతే ఈ రెండు తరహాల సినిమాలు తెలుగులో రావడం ఎప్పుడో మానేశాయి. స్టార్లే  కామెడీ చేయడమనే ఒక ట్రెండ్ గత దశాబ్దంన్నర కాలంగా వేళ్ళూనుకోవడం వల్ల సీరియస్ యాక్షన్, ఇంటెన్స్ యాక్షన్ లనేవి ఇకలేవు. యాక్షన్ ఎంటర్ టైనర్లు, లేకపోతే యాక్షన్ కామెడీలు అనే ఫటాఫట్ సినిమాలే చూడ్డానికి దొరుకుతున్నాయి. 

          గరుడవేగ,  వివేకం లాంటివి  సీరియస్ యాక్షన్ లు గానే కన్పిస్తాయి. కానీ అందుకు తగ్గ విషయ గాంభీర్యం లేక గందరగోళంగా అన్పిస్తాయి. సింగం త్రీ లాంటి ఇంటెన్స్ యాక్షన్ తీసినా,  దాన్ని ఆ స్టార్ పాత్రకి  కి మించిన టెక్నికల్ హంగులతో నరాల మీద సమ్మెట పోట్లుగా తయారు చేస్తున్నారు. లేదా స్పైడర్ లాంటి ఇంటెన్స్ యాక్షన్ థ్రిల్లర్ తీసినా, హీరోకి ఆ ఇంటెన్సిటీ వుండక, విలన్ కుండేలా చేస్తున్నారు. 

          పూర్వపు సృజనాత్మకతకీ, ఇప్పటికీ ఇదీ తేడా. పూర్వపు సృజనాత్మకతకి జానర్ మర్యాదలు తెలుసు. ఇప్పడు జానర్లే తెలుసు, వాటి మర్యాదలు తెలీవు. అంతా కిచిడీ వంటకమే. అందువల్ల పూర్వంలాగా సీరియస్, ఇంటెన్స్ యాక్షన్ మూవీస్ తీయలేకపోతున్నారు. రెండోది, ఈ ప్రయత్నం చేసే వాళ్ళు కూడా తక్కువ – ఎంటర్ టైనర్ల జమానాలో. 

          ఇక ఇంటెన్స్ క్యారక్టర్ గురించి. ఒక మానసికావస్థతో వుండే ఏ పాత్ర రాయాలన్నా ముందు సైకాలజీ తెలుసుకోవాలి. లేకపోతే అబ్సెసివ్ కంపల్సివ్ దిజార్డర్ (ఓసిడి)పాత్రంటూ ప్రచారం చేసి, ఒట్టి పరిసరాలపట్ల ఎలర్జీగల పాత్రని చూపించినట్టు వుంటుంది (మహానుభావుడు). ఇంటెన్స్ (తీవ్రస్వభావంగల) క్యారక్టర్ ని సైకాలజీ ఇలా వివరిస్తుంది : మనసులో ఏదీ దాచుకోకుండా పైకి చెప్పేసే, ఏదైనా పొందాలనుకుంటే దాని గురించి తీవ్రంగా తపించే, అవసరం లేదనుకుంటే అస్సలు పట్టించుకోకుండా  వుండే, వాదోపవాదాల్లో గెల్చి తీరాలన్న పట్టుదలతో  వుండే, మాట్లాడితే చిత్తశుద్ధితో మాట్లాడే,  ఇతరులతో సంబంధాల్లో నిజాయితీగా వుండే, గొప్పలు చెప్పుకునే వాళ్ళని దూరంగా పెట్టే, ఇంటలెక్చువల్ గా వుండాలని ప్రయత్నించే, వివిధ రంగాల గురించి అవగాహనతో మాట్లాడే, కళ్ళలోకి సూటిగా చూస్తూ సంభాషించే, ఒకరితో ఎక్కువ సేపు గడిపి అదే మరోరోజు చప్పున వదిలించుకుని వెళ్ళిపోయే, ప్రేమల విషయానికొస్తే పాత క్లాసిక్స్ లా వుండాలని ఆశపడే, పుస్తకాల్లో సినిమాల్లో ఏదైనా ఇష్టపడిన పాత్ర ట్రాజడీగా ముగిస్తే, రోజులతరబడి దాని గురించే  బాధపడే లక్షణాలుంటే అది ఇంటెన్సివ్ క్యారక్టర్ అనొచ్చు. 

          ఇలా పాజిటివ్ గా కన్పిస్తున్న ఇంటెన్సివ్ స్వభావాన్ని హీరోకీ విలన్ కీ ఎవరి కైనా వాడుకోవచ్చు. కాకపోతే విలన్ నెగెటివ్ గోల్ కోసంచేస్తాడు. పైన చెప్పుకున్న స్వాభావిక లక్షణాలు జత చేసి, సన్నివేశాలు సృష్టించి  యాక్షన్ పాత్రలు రాస్తే సజీవంగా అన్పిస్తాయి. ఈ కథాక్రమంలో కామెడీ వుండాలనీ, మసాలా వుండాలని ప్రయత్నిస్తే పాత్ర స్వభావం మారిపోతుంది. ఇందుకు ఇటీవలి ఉదాహరణ సప్తగిరి ఎల్ ఎల్ బి. దీని మాతృకైన హిందీ జాలీ ఎల్ ఎల్ బి పాత్ర విషయం పట్ల నిబద్ధతతో వుండే ఇంటెన్సివ్ పాత్ర. తెలుగులో దీన్ని పిచ్చ కామెడీ మాస్ యాక్షన్ హీరోగా, డాన్సర్ గా, లవర్ గా తయారు చేశారు. విషయం వదిలేసి విన్యాసాలు చేశారు.

          ఇంటెన్సివ్ పాత్రలు యాక్టివ్ పాత్రలు. అంటే కథని అవే సృష్టించి అవే నడుపుతాయి. వాటిని కథకుడు సృష్టించి నడిపే కథల్లో  పావులుగా వాడుకోరాదు. అప్పుడవి పాసివ్ గా మారిపోయి తేలిపోతాయి. పాసివ్ గా వుండడం ఇంటెన్సివ్ స్వభావానికి విరుద్ధం. 

Q : థ్రిల్లర్/సైకో థ్రిల్లర్ జానర్ ఎలిమెంట్స్ ఏవో చెప్పగలరా?
-దిలీప్ కుమార్, ఈఎల్ ఎఫ్ విశ్వవిద్యాలయం

(సమాధానం రేపు)

―సికిందర్

         

         

563 : టీనేజి నోయర్ స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

       బిగినింగ్ విభాగానికి – ఆ మాటకొస్తే మొత్తం స్క్రీన్ ప్లేలో కథకి -  ప్లాట్ పాయింట్ వన్ (పిపి-1) సీను అనేది  మూలస్థంభం లాంటిదని తెలిసిందే. ఈ మూలస్థంభం సీనుని ఆధారంగా చేసుకునే కథ ఇక్కడ్నించీ  ప్రారంభమవుతుందనీ, కథని ప్రారంభించేందుకు ఈ మూలస్థంభం సీనులో ఒక మలుపు వుంటుందనీ, ఈ మలుపులోనే కథలో చెప్పదల్చు కున్న పాయింటు లేదా సమస్య వ్యక్తమవుతుందనీ, దీన్ని సాధించడమే ప్రధానపాత్ర గోల్ అవుతుందనీ తెలిసిందే. ఇది బిగినింగ్ విభాగం ప్రారంభమైన సుమారు అరగంటకి రావొచ్చు. అరగంటకి కాకుండా మొదటి నిమిషంలోనే వచ్చేస్తే?
          ఆ మొదటి నిమిషంలోనే కథలో పాయింటు, ప్రధాన పాత్ర గోల్ చెప్పేస్తే? ఎలా చెప్తారు? బిగినింగే ప్రారంభించకుండా, పాత్రలేమిటో తెలపకుండా కథెలా ప్రారంభిస్తారు? కనీసం ఓ పదినిమిషాలైనా బిగినింగ్ ని నడుపుతూ పాత్రల్ని పరిచయం చేసి, వాటిని సమస్యలో పడేసే ఘట్టాన్ని  సృష్టిస్తూ,  పిపి-1 ఇచ్చుకునే స్క్రీన్  ప్లేలు వుంటాయేమో గానీ (దొంగాట, చక్కిలిగింత),  ఏకంగా పిపి-1 సీనుతోనే స్క్రీన్ ప్లే ప్రారంభించడమనేది ఎప్పుడోగానీ జరగదు. ‘అర్జున్’ లో జరిగింది. మహేష్ బాబు కత్తి పట్టుకుని కూర్చునే పిపి-1 సీనుతో, దాని తాలూకు ఫైట్ తో. ఇది ముగిశాక, అసలేం జరిగి ఈ ఫైట్ వచ్చిందో తెలిపేందుకు బిగినింగ్ విభాగం ప్రారంభమవుతుంది వెనక్కి వెళ్తూ ఫ్లాష్ బ్యాక్ పద్ధతిలో. ఇది గంటా ఇరవై  నిమిషాల దాకా సాగి అప్పుడు ప్రారంభంలో చూపించిన పిపి-1 సీను దగ్గర వచ్చి కలుస్తుంది.

          అంటే పిపి-1 తో స్క్రీన్ ప్లే ప్రారంభించాలంటే బిగినింగ్ ని ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో చెప్పక తప్పదన్న మాట. ఇది చాలా నయం. ఎందుకంటే, దీని తర్వాత మిడిల్ విభాగం వుండాల్సిన నిడివితోనే వుండి దాని నిర్వహణ కష్టం కాదు. మిడిల్ బారుగా రెండింతలు పెరిగిపోయి సాగితేనే నిర్వహణ కష్టమై తేలిపోతుంది. 

          ఇలా పిపి -1 తో ప్రారంభించకుండా,  పైన చెప్పుకున్నట్టు ఓ పదినిమిషాల్లో బిగినింగ్ ని ముగించి,  పిపి-1 కొస్తేనే మిడిల్ కష్టమవుతుంది. ‘చక్కిలిగింత’ లో చేసిన  పొరపాటు ఇదే. మొదటి పది నిమిషాల్లోనే  పాయింటు కొచ్చేసి (పిపి-1),  మిడిల్ ప్రారంభిస్తే ఇంటర్వెల్ కల్లా చెప్పాల్సిన కథ పూర్తయిపోయింది.  దీంతో ఫస్టాఫ్ లో మొదలెట్టి ఇలా అవగొట్టిన పిపి-1 కి,  సెకండాఫ్ లో ఇంకేదో పాయింటు జోడించారు.  దీంతో  సెకండాఫ్ సిండ్రోమ్ లో పడి   మొత్తం కథే గందరగోళమైంది. 

          ఓ గంట నిడివితో నిర్వహణ సుసాధ్యమయ్యే మిడిల్ ని రెండు గంటలు సాగదీసుకుంటే ఇదీ జరుగవచ్చు.  పదినిమిషాల్లో పిపి-1 అనేది హాలీవుడ్ సినిమాలకి, అదీ గంటన్నర సినిమాలకీ  పనికొస్తుంది. ఇప్పుడు హాలీవుడ్  సినిమాలు కూడా రెండు గంటలకి తక్కువ రావడం లేదు. ‘మర్డర్ ఆన్ ది ఓరియెంట్ ఎక్స్ ప్రెస్’  రెండు గంటల నిడివిగల సినిమాకి,  పిపి-1 పది నిమిషాల్లో  రాదు, మన సినిమాల్లాగే ముప్పావు గంట కొస్తుంది.  

          ఈ తేడా గమనించాలి : స్క్రీన్ ప్లేని పిపి – 1 సీనుతో ప్రారంభిస్తే, దీని కొనసాగింపుగా  చెప్పాల్సింది ఓ అరగంట బిగినింగ్ విభాగమే, అదీ ఫ్లాష్ బ్యాకులో. ఈ ఫ్లాష్ బ్యాక్ మళ్ళీ మొదలు పెట్టిన పిపి – 1 దగ్గరికే వచ్చి ముగుస్తుంది. అదే స్క్రీన్ ప్లేని నేరుగా బిగినింగ్ తో ప్రారంభించి, ఓ పది నిమిషాల్లో పిపి – 1 కొచ్చి ముగిస్తే, ఆపైన కొనసాగించాల్సింది  చాలా బారుగా  సాగే రెండు గంటల మిడిల్ ని! మొదటిది సులభం, ఈ రెండోది చాలా కష్టం. 

          పిపి – 1 ఎప్పుడూ స్క్రీన్ ప్లేకి, అందులోని కథకి ముఖచిత్రం లాంటిది. స్క్రీన్ ప్లేలో పిపి – 1 ని ఎప్పుడు ప్రారంభించినా, దాని  ప్రాధాన్యాన్ని ఇలా గుర్తించగల్గి నప్పుడే స్క్రీన్ ప్లే, అందులోని కథా సచిత్రంగా వుంటాయి, లేకపోతే  విచిత్రంగా వుంటాయి. 

      ఐతే మళ్ళీ ఇలా పిపి – 1 తో స్క్రీన్ ప్లేని ప్రారంభించడంలో రెండు రకాలున్నాయి. ఉదాహరణకి పైన చెప్పుకున్న ‘అర్జున్’ నే తీసుకుంటే, ఈ  పిపి – 1 తో ప్రారంభం కత్తి పట్టుకుని కూర్చున్న మహేష్ బాబు తో యాక్షన్ కి సిద్ధమైన పరిస్థితితో  వుంది. దేనికి యాక్షన్, మహేష్ బాబుకేం జరిగింది, మనకి తెలియకుండా వుంది. ఈ సీను కొనసాగి, ఫైటింగ్ జరిగి, ఫ్లాష్ బ్యాక్ మొదలై, ఆ బిగినింగ్ అంతా గంటకి పైగా నడిస్తేగానీ మనకి అర్ధంగాదు - పిపి – 1 దగ్గర ఏర్పడ్డ పరిస్థితి ఏమిటో. అంటే ఇది ముఖచిత్రమే గానీ పూర్తి ముఖచిత్రం కాదు. వివరాలకు లోపలి పేజీల్లో చూడండి అన్నట్టు వుంది. ఇలా ఈ పిపి – 1 తో స్క్రీన్ ప్లే ప్రారంభంలోనే మనకి సమస్యేమిటో తెలీదు, దాంతో మహేష్ బాబు గోల్ ఏమిటో తెలీదు, దీంతో కథేమిటో తెలీదు. కేవలం సస్పెన్స్ ని క్రియేట్ చేయడం కోసం తప్ప మరో ప్రయోజనం దీనికుండదు. ఈ సస్పెన్స్ కూడా విషయం తెలీని సస్పెన్సే. అందుకని ఇది పూర్తి  ముఖచిత్రం అన్పించుకోదు. 

          ఇక రెండో రకం చూద్దాం : పిపి – 1 సీనుతో స్క్రీన్ ప్లే మొదటి నిమిషం లోనే హీరోయిన్ చచ్చిపడి వుండి  కన్పిస్తే?  హీరో ఉద్రేకంగానో, విషాదంగానో ఆమెని చూస్తూంటే? అప్పుడెలా వుంటుంది? పిపి – 1 సీను పరిపూర్ణంగా ముగిసి వుంటుంది. ఇంకా ఈ సీనులో చెప్పడానికి బ్యాలెన్సు ఏమీ లేదు. సమస్య ఇదీ అనీ,  హీరో గోల్ ఇక ఆ చంపిన వాణ్ణి పట్టుకోవడమేననీ,  ఇదీ కథా అనీ, ఈ ఒక్క షాట్ తో  మనకి మొత్తమంతా అర్ధమైపోతోంది. అందువల్ల ఇది సంపూర్ణ ముఖచిత్రం అవుతుంది -  స్క్రీన్ ప్లేకీ, అందులో పాలు పంచుకునే కథకీ.

          సినిమాకి ఓపెనింగ్ ఇమేజి అనేది, లేదా ఓపెనింగ్ టీజర్ అనేది హాలీవుడ్ వాళ్ళు అనుసరిస్తున్న పధ్ధతి. (ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి) హీరోయిన్ చచ్చి పడి వుండి కన్పించే దృశ్యమంత బలమైన ఓపెనింగ్ ఇమేజి, లేదా ఓపెనింగ్ టీజర్ ఏముంటుంది? (ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి) నిజమే, ముందే హీరోయిన్ ని చంపి చూపిస్తే ఆతర్వాత ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ఆమె రోమాంటిక్ సీన్స్ ని ఏం  ఎంజాయ్ చేస్తాం, ఎలాగూ  చచ్చిపోయేదే అని తెలిశాక మనం ఎంజాయ్ చేయలేమనుకోవడం కరక్టే. అందుకని ఈ రకమైన పిపి – 1 తో సినిమా ప్రారంభం బెడిసి కొడుతుందని సందేహం రావడమూ  కరెక్టే. 

          మళ్ళీ ఇక్కడ రెండున్నాయి :  హీరోయిన్ డెడ్ బాడీని మాత్రమే చూపించడం, హీరోయిన్ ని చంపుతున్నప్పుడు చూపించడం.  ఈ రెండోది చూపిస్తే పైన  అనుకున్నట్టు ఆ తర్వాత ఫ్లాష్ బ్యాక్ లో ఆమె రోమాన్స్ ని ఎంజాయ్ చేయడం కష్టమే కావచ్చు. మొదటిది చూపిస్తే, కేవలం ఆ డెడ్ బాడీతో అంత జుగుప్సాకర ఫీలింగ్ ఏర్పడదు. 

       ‘ఏక్ విలన్’ (2014)  అనే హిందీలో హీరోయిన్  శ్రద్ధాకపూర్ ని దారుణంగా చంపి బిల్డింగ్ పై నుంచి విసిరేసే బీభత్సం వుంటుంది. ఇది పిపి -1 తో చేసిన స్క్రీన్ ప్లే ప్రారంభం. ఇది పూర్తి ముఖచిత్రమే గానీ,  మరీ గ్రాఫికల్ గా వుండేసరికి-  ఆమెతో ఈ బీభత్సం మనసులో ముద్రేసుకుని,  ఆతర్వాత ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఆస్వాదన కష్టమే అవుతుంది. ఇది రాంగ్ ఓపెనింగ్. దీనిగురించే  సందేహపడాలి.

          ఇలాకాక, కేవలం హీరోయిన్ డెడ్  బాడీనే  చూపిస్తూ,  పిపి- 1 తో ప్రారంభమయ్యేదే ‘బ్రిక్’  స్క్రీన్ ప్లే!  ఫీల్ చెడకుండా కథేమిటో ఈ ఒక్క ఓపెనింగ్ ఇమేజితో –పరిపూర్ణ ముఖచిత్రంతో చెప్పేశారు!

          ఎందుకిలా చూపించాలి, ఇలా చూపిస్తే స్క్రీన్ ప్లేకి ఒనగూడిన ప్రయోజనమేమిటి అనే ప్రశ్నలకి సమాధాణాలు వన్ లైన్ ఆర్డర్ చూసుకుంటూ పోతే దొరుకుతాయి. అయితే టీనేజి నోయర్ కథల్ని ఇలాగే ప్రారంభించాలని లేదు. ఈ కథ ఇలా ప్రారంభించారంతే. బిగినింగ్ ని బట్టి, ఆ బిగినింగ్ కథనానికుండే  బలాబలాల్ని బట్టి ప్రారంభాలుండొచ్చు. అన్నిసార్లూ బిగినింగ్ కథనాలు బలంగానే రావాలని లేదు. రాకపోతే బలవంతంచేసి సీన్లు ఇరికించనే కూడదు. ఇరవై సీన్ల తర్వాత వచ్చే పిపి -1 సీను బిగినింగ్ కథనాన్ని డిసైడ్ చేస్తుంది. దానికనుగుణమైన సీన్లే పడతాయి తప్ప,  అవి బలహీనంగా వున్నాయని వేరే సీన్లు పడవు. ‘బ్రిక్’ లో బిగినింగ్ బలహీనతని జయించడానికే బలమైన పిపి -1 సీను ముఖచిత్రంగా వేసి, విషయం చెప్పేస్తూ  స్క్రీన్ ప్లే ప్రారంభించారని, ఈ క్రింద వన్ లైన్  ఆర్డర్ చూసుకుంటూ పోతే తెలుస్తుంది...

వన్ లైన్ ఆర్డర్ 

         1. సూపర్ మెయిన్ టైటిల్స్. 

          2. టనెల్ దగ్గర కూర్చుని ఎమిలీ శవాన్ని చూస్తూ బ్రెండన్.
          3. రెండు రోజుల క్రితమని టైటిల్ కార్డు.
          4. హై స్కూల్ లాకర్ రూంలో బ్రెండన్ కి చీటీ దొరకడం.
          5. చీటీ ప్రకారం ఫోన్ బూత్ కెళ్ళి ఎమిలీ కాల్ రిసీవ్ చేసుకోవడం, ఆమె తనని కాపాడమని కోరడం; టగ్, పిన్ అని సంకేతపదాలు చెప్పడం.
          6. బ్రెండన్ హై స్కూలో ఫ్రెండ్ బ్రయిన్ ని కలిసి ఎమిలీ ఆచూకీ గురించి అడగడం, తెలీదని బ్రయిన్ అనడం.
          7. తిరిగి లాకర్ తెర్చుకోవడం.
          8. జిమ్ వెనకాల బ్రెండన్ ఎమిలీ ఫోటో చూస్తూ కూర్చోవడం.
          9. స్కూలు విడిచిన విద్యార్థులు వెళ్ళిపోవడం.
          10. స్కూల్ థియేటర్లో బ్రెండన్ కారాని కలిసి ఎమిలీ గురించి అడిగితే  ఆమె చెప్పకపోవడం, డ్రెస్సింగ్ రూంలో బ్రెండన్ కి ఒక ఇన్విటేషన్ దొరకడం.
          11. తన రూంనుంచి బ్రెండన్ లారాకి కాల్ చేసి ఇన్విటేషన్ ప్రకారం పార్టీకి తనొస్తానంటే, ఆమె అడ్రసు చెప్పక పోవడం.
          12. పార్టీ జరిగే ప్లేస్ ని కనిపెట్టి బ్రెండన్ వెళ్లి లారాని పట్టుకోవడం, ఎమిలీ గురించి లారా తెలీదనడం, ఇప్పుడే వస్తానని వెళ్ళిన ఆమెని బ్రెండన్ ఫాలో అవడం.
          13. బయట ఒక నల్లటి ఆకారంతో లారా మాటాడుతోంటే బ్రెండన్ చూడ్డం, లారా తిరిగి వచ్చి డ్రింక్ తాగెయ్యడం.
          14. ఉదయం బ్రెండన్ డోడ్ ని కలిసి ఎమిలీ గురించి అడిగితే అతను కూడా తెలీదనడం. అతడి నేస్తాలు బ్రెండన్ తో తలపడడం, వాళ్ళని చిత్తు చేసి, లంచ్ దగ్గర తనని కలవమని ఎమిలీకి చెప్పమంటూ డోడ్ కి బ్రెండన్ సీరియస్ గా చెప్పడం.
          15. డోడ్ ని బ్రెండన్ ఫాలో అవడం, ఒక కారు దగ్గర ఆమెకి డోడ్ ఒక చీటీ అందించడం, వెళ్ళిపోతున్న ఆ కారువెంట బ్రెండన్ పడడం.
          16. స్కూలు థియేటర్ వరకూ బ్రెండన్ డోడ్ ని ఫాలో అవడం.
          17. స్కూలు వెనకాల లంచ్ చేస్తున్న బ్రెండన్ దగ్గరికి ఎమిలీ రావడం.
          18. ఏదో తొందర పడి నీకలా చెప్పాను, ఇప్పుడు ప్రమాదమేమీలేదు, నువ్వేం వర్రీ అవకని బ్రెండన్ తో ఎమిలీ అనడం, ఇలా డోడ్ చెప్పమన్నాడా అంటే, నువ్విలా ఆలోచిస్తావనే నీకు బ్రేకప్ చెప్పానని ఆమె అనడం, కనీసం టగ్ ఏంటి,  పిన్ ఏంటి చెప్పమంటే కూడా చెప్పకుండా వెళ్ళిపోవడం, వెళ్ళిపోతూ అడ్రసు బుక్ పడేసుకోవడం.
          19. క్లాస్ రూంలో కూర్చుని బ్రెండన్ అడ్రసు బుక్ చూస్తూంటే, అందులో డోడ్ ఆమెకిచ్చిన చీటీ కన్పించడం, ఆ చీటీమీదున్న సింబల్ కేసే బ్రెండన్ తీక్షణంగా చూడడం.
          20. బ్రయిన్ కి సింబల్ చూపించి బ్రెండన్ అడిగితే, అతను చెప్పకపోవడం, ఎమిలీ ఇక జోక్యం చేసుకోవద్దన్నప్పుడు వూరుకోవడమే బెటరనడం.
          21. ఆ సింబల్ నే చూస్తూ నిద్ర లోకి జారుకున్న బ్రెండన్ కి పీడకల రావడం.
          22. తెల్లారే బ్రెండన్ టనెల్ కేసి పరుగెత్తడం, అక్కడ ఎమిలీ శవాన్ని చూడడం (pp - 1)

(సశేషం)

―సికిందర్  

స్క్రీన్ ప్లే బిగినింగ్ కాపీ కోసం ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి

562 : సందేహాలు - సమాధానాలు

Q :    మా రోమాంటిక్ కామెడీ నిర్మాణం పూర్తయి విడుదలకి సిద్ధమవుతోంది. టైటిల్ ని మీరే సరిదిద్దారు. రోమాంటిక్ కామెడీల గురించి మీరు చెప్పే థియరీలు మేం పాటించలేదు. ఒకరు చెప్పింది పాటించాలంటే ప్రాబ్లం వస్తోంది. ఎవరికి వచ్చింది, నచ్చింది  వారు రాసుకుని  తీసుకునే స్వేచ్ఛ లేదా? రోమాంటిక్ కామెడీలని మీరెందుకు అంత చిన్న చూపు చూస్తారు?
- శ్రీనివాస్ ఆర్,  కో- డైరెక్టర్
A :    మీ హిందీలో పెట్టిన  టైటిల్ తెలుగు అక్షరాలు సరిచేయమంటే సరిచేశామంతే. మీ రోమాంటిక్ కామెడీ సబ్జెక్ట్ ఏమిటో తెలీదు. ఇన్ని సంవత్సరాల పరిచయంలో మీరెన్నో సబ్జెక్టులు చెప్పారు, దీని గురించి చెప్పలేదు, మనం అడగలేదు. చెప్పడం మీ చేతిలో లేకపోవచ్చు. ఐతే ఈ బ్లాగులో సొంత థియరీలు చెప్పడం లేదు. ఎవరో ప్రూవ్ చేసుకున్న మేధావులు చెప్పినవి, చెబుతూ వున్నవీ  మాత్రమే తెలుగుకి పరీక్షించి నాణ్యమైనవి చేరవేస్తున్నామంతే. పరీక్షించగల్గేంత సొంత తెలివితేటలు మాత్రమే మనకున్నాయి. థియరీలు మనవల్ల కాదు. వాటిని తీసుకోవడం, తీసుకోకపోవడం మీ ఇష్టం. ఐతే ఒకటి – అటు మేధావుల్నీ ఒప్పుకోక, ఇటు రివ్యూ రైటర్లనీ ఒప్పుకోక సాధిస్తున్నదేమిటి?  90 శాతానికి  పైగా అట్టర్ ఫ్లాపులేగా?  ఒకటేమిటంటే- అర్ధవంతమైన స్వేచ్ఛ, అనర్ధదాయకమైన స్వేచ్ఛ అని రెండుంటాయి. మీరు గుండెల మీద చెయ్యేసుకుని చెప్పండి, మీదే స్వేచ్ఛ? అర్ధవంతమైన స్వేచ్చే అయితే ఇన్నేళ్ళుగా తీస్తున్న రోమాంటిక్ కామెడీలన్నీ బాక్సాఫీసు దగ్గర ఎందుకు తన్నేస్తున్నాయి? ఇలాటి స్వేచ్ఛ మీదే చిన్నచూపు తప్ప, రోమాంటిక్ కామెడీల మీద కాదు. రోమాంటిక్ కామెడీల్ని ఎంత బాగా ఎప్పుడు ఎంజాయ్ చేయవచ్చంటే, ఒక ‘హేపీ భాగ్ జాయేగీ’  లాగా, ఒక ‘బరేలీకి బర్ఫీ’ లాగా, ఒక ‘ఖరీబ్ ఖరీబ్ సింగిల్’ లాగా, ఆఖరికి ‘అహ నాపెళ్ళంట’ లాగా తీయగల్గినప్పుడు! రాసుకునే, తీసుకునే స్వేచ్ఛ అంటూ ఇవాళ్టి తెలుగు దర్శకులు పక్కన పెడుతున్న రోమాంటిక్ కామెడీ జానర్ థియరీ పాలన అంతా ఈ హిట్టయిన  రోమాంటిక్ కామెడీల్లో వుందంటే నమ్ముతారా?  థియరీల్నిఅంగీకరించే మనసున్నప్పుడే  అర్ధవంతమైన స్వేచ్ఛ అనుభవంలో కొచ్చి, ఏవో మంచి పనులు చేయగల్గుతాం. స్వేచ్ఛ స్వతంత్రంగా వుండదు, అది సాపేక్ష పదం.

Q :    కథకి అదెక్కడ జరుగుతోందో ప్రాంతాన్ని / లొకేషన్ ని  తెలియజేసే అవసరముంటుందా?
-దిలీప్ కుమార్,  ఈఎఫ్ఎల్ యూనివర్సిటీ
 A :   ప్రొడక్షన్ రీత్యా అవసరమే. సీను పేపరు మీద ప్రాంతం / లొకేషన్ రాసినప్పుడే అదెక్కడ తీయాలో తెలుస్తుంది. కథాపరంగా అయితే తప్పనిసరి కాదు. ఎన్నో కథలు, నవలలు ఆ  ఇతివృత్తాలు నడిచే ప్రాంతాల్ని తెలపకుండానే వస్తూంటాయి. ఐతే సినిమా కథల్లో  ప్రాంతం పేరు ప్రస్తావిస్తే, ఆ ప్రాంతానికి వెళ్లి తీయక తప్పదు. పాత్ర జూబ్లీ హిల్స్ వెళ్తున్నానని చెప్తే, దాని వెంట వెళ్లి జూబ్లీ హిల్స్ చూపించాల్సిందే – అక్కడ సీను అవసరముంటే. ఒకవేళ పాత్ర జూబ్లీ హిల్స్ వెళ్తున్నానని చెప్పివెళ్లి, తర్వాత వచ్చి పడుకుంటే జూబ్లీ హిల్స్ వెళ్లి వచ్చినట్టే  అర్ధం వస్తుంది. ‘అది రాజోలు పట్టణం’  అని అక్షరాలేస్తే మాత్రం,  రాజోలు చూపించాల్సిందే. పాత్రని ఒక రిచ్ అపార్ట్ మెంట్ ఇంటీరియర్ లో చూపిస్తూ,  అది అమెరికాలో వున్నట్టు చెప్పి చీట్ చేయవచ్చు. ఫారిన్ లో పాటలు తీస్తే, ఆ దేశాల పేర్లు వేస్తే  నవ్వుకుంటారు ప్రేక్షకులు. ఫారిన్లో కథ నడుస్తూంటే దేశం పేరు చెప్పాలి తప్పదు. ఐతే కథ రాసేటప్పుడు ప్రాంతాల్ని/ లొకేషన్స్ ని బడ్జెట్టే నిర్ణయిస్తుంది. కోటి రూపాయలతో తీసే కథకి జూబ్లీ హిల్స్ సీన్లు రాస్తే ఐదు కోట్లు బడ్జెట్ అవుతుంది. హీరో చీప్ లొకేషన్ అనుకుని బతుకమ్మ కుంట వెళ్తున్నానని చెప్పినా కష్టమే. షూటింగ్ అయ్యేసరికి నల్లకుంట నాలా అవుతుంది బ్యానర్ పరిస్థితి. బడ్జెట్ భారీగా వుంటే ఎలాగూ బతుకమ్మ కుంట సెట్ వేస్తారు. కథ ఫలానా ప్రాంతంలో జరుగుతున్నట్టు రిజిస్టర్ చేయాలి తప్పదనుకున్నప్పుడు ఈ ప్రశ్నలుంటాయి-  దేనికి? కథ డిమాండ్ చేస్తోందా లేక కథకుడు సొంత కోరికలు పెట్టుకున్నాడా? (సొంత వూళ్ళో తీసుకోవాలని ఉబలాటంగా వుంటుంది), కథ డిమాండ్ చేయకపోయినా, కథని అక్కడ తీస్తే కథకే సొగసు వస్తుందా? (ఈవీవీ సత్యనారాయణ ‘చెవిలో పువ్వు’ గుంటూరులో తీస్తే కథకి ఆ నేటివిటీ, ఫీల్ ప్లస్ అయ్యాయి),  ఇతర సినిమాలు ఆ ప్రాంతాల్లో తీశారనా? ( మలయాళ సినిమాలు గ్రామాల్లో తీయాలంటే ముందు ఆ గ్రామాలు చూసి సీన్లకి లొకేషన్స్ డిసైడ్ చేసుకుని ఆ నేపధ్యంలో రాసుకుంటారు. ప్రతీ గ్రామంలో ఏదోవొక లాండ్ మార్క్ స్థలం వుంటుంది. అక్కడ కీలక సన్నివేశాలో, పతాక సన్నివేశమో తీసేలా ప్లాన్ చేస్తారు. అంతవరకూ సినిమాలో ఆ లాండ్ మార్క్ ప్లేసులు ఎక్కడా ఫ్రేములోకి కూడా రాకుండా జాగ్రత్త తీసుకుంటారు).
          మరిన్ని వివరాలకు ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి –బడ్జెట్ స్క్రిప్టు  పరిమితులు...

―సికిందర్