ఒకటే ప్లస్!

స్క్రీన్ ప్లే దర్శకత్వం : యోగేష్

తారాగణం: నాగశౌర్య, సోనారిక, అజయ్‌, జాకీర్‌ హుస్సేన్‌, రవి కాలే, ఆశిష్‌ విద్యార్థి, కోట శ్రీనివాసరావు, సప్తగిరి, పృధ్వీ, శ్రీనివాసరెడ్డి, సత్య తదితరులు
 కథ, మాటలు: మధుసూదన్‌   సంగీతం: సాగర్‌ మహతి  ఛాయాగ్రహణం: సాయి శ్రీరామ్‌
బ్యానర్‌: సత్య ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్స్‌   నిర్మాత : వి.వి.ఎన్‌. ప్రసాద్‌
విడుదల : 26 జూన్ 2015  
*

 Casting is sometimes a fate 

and destiny  more than skill
and talent, from a director’s
point of view.
—Steven Spielberg  

కెరీర్ ప్రారంభంలో తాజా హీరో నాగశౌర్య రెండు రోమాంటిక్ సినిమాలు ‘ఊహలు గుసగుసలాడే’, ‘దిక్కులుచూడకు రామయ్య’ హిట్టవడంతో తానిలాగే పువ్వులిచ్చి ప్రేక్షకుల్ని గెలుచుకుంటాననీ, 

తుపాకులు పట్టననీ ఓ ప్రకటన చేశాడు. ఈ నాల్గో సినిమాకే ఆ చెయ్యనన్న పని కాస్తా పూర్తి చేశాడు- తుపాకులు, కాల్పులు, ఫైట్లు, ఛేజింగులు, యాక్షన్! ‘జాదూగాడు’ గా మాస్ అవతారమెత్తాడు.  ఏకొత్త హీరోకైనా విభిన్న పాత్రలు పోషించాలనుంటుంది. ఐతే విభిన్న పాత్రలకి ఐతే క్లాస్ కాకపొతే మాస్ అనే రెండే ఆప్షన్స్ పెట్టుకోవడం వల్ల యంగ్ హీరోలందరూ వైవిధ్యం లేకుండా  ఒకే పోతలో పోసిన అవే నటనలతో క్లోనింగ్ రూపాలుగా కన్పిస్తున్నారు!

     ‘చింతకాయల రవి’  ఫేమ్ దర్శకుడు యోగేష్ మాగంటి ఈసారి మాస్ యాక్షన్ తో ప్రేక్షకుల ముందుకొచ్చాడు. నాగశౌర్యని మాస్ పాత్రలో చూపించడానికి చేసిన కృషిని –సగటు తెలుగు సినిమా ప్రేక్షకుల కోసం అందరూ ఎంతవరకు చేస్తున్నారో అంతవరకే  చేసి- ఇంకో పైమెట్టు ఎక్కించడానికి నిరాకరించాడు. రాంగోపాల్ వర్మ తీసిన ‘సత్య’ లోనైనా, పూరీ జగన్నాథ్ తీసిన ‘టెంపర్’ లోనైనా  ఆ మాస్ పాత్రల్ని ఎమోషన్ అనే రాకెట్ ఇంధనమే నడిపింది. క్యారక్టర్లో  ఎమోషన్ వుంటే యాక్షన్ కథనానికి కూడా ఎమోషన్ వచ్చేస్తుంది. కాబట్టి యోగేష్ ప్రెజెంట్ చేసిన నాగశౌర్య క్యారక్టర్ ఎమోషన్ ని కొనసాగించక పోవడంతో,  ఆ యాక్షన్ కథనం కూడా డ్రైగా మారి, ఆక్సిజన్ కోసం గిలగిలా కొట్టుకోవాల్సొచ్చింది - సినిమా చూస్తున్న మనలాంటి వాళ్ళతో సహా!

          ఆక్సిజన్ని మాయం చేసిన జాదూగాడి కథేమిటో ఒకసారి చూద్దాం..

          వూళ్ళో అవీఇవీ కాజేసి అమ్ముకునే కృష్ణ ( నాగశౌర్య) అనే ఆకతాయిని వూళ్ళో వాళ్ళందరూ పట్టుకు నిలదీస్తే –కోటి రూపాయలు సంపాదించుకొస్తానని సవాలు చేసి హైదరాబాద్ వచ్చేస్తాడు (ఏనాటి పాత్ర, ఏనాటి కథ!). ఇక్కడ సెక్యురిటీ గార్డ్ గా పనిచేసే ఫ్రెండ్ ( శ్రీనివాస రెడ్డి) రూమ్ లో దిగుతాడు. 

         ఒకరోజు పేపర్లో ఓ బ్యాంకు లోన్ల రికవరీ కోసం ఏజెంట్లుగా పనిచేసే అభ్యర్థుల్ని కోరుతూ వేసిన ప్రకటనని చూస్తాడు. ఆ రికవరీ ఏజెంటుగా చేరి మొండి బకాయిదార్లని తన్ని వసూలు చేస్తూంటాడు. అలా గణేష్ ( ఫిష్ వెంకట్) అనే రౌడీ దగ్గరకి వసూలుకి వెళ్ళినప్పుడు, అతడి ధైర్యపరాక్రమాల్ని చూసి ఇంప్రెస్ అవుతాడు ఆ రౌడీని మేపుతున్న బాస్ శ్రీశైలం (జాకీర్ హుస్సేన్). కృష్ణకి తన దగ్గర జాబ్ ఆఫర్ చేస్తాడు. ఈ శ్రీశైలం ప్రత్యర్ధుల్ని కిరాతకంగా చంపుతూంటాడు. కేంద్ర ఆర్ధికమంత్రి జగదీష్ నాయుడు (కోట శ్రీనివాసరావు) తరపున పని చేస్తూంటాడు.  గ్యాంగులో కృష్ణ చేరడంతో అక్కడ ముఖ్య అనుచరుడుగా వున్న గుంటూరు శ్రీను (అజయ్) తనకి పోటీగా ఉన్నాడని  ఫీలయ్యి విరోధం పెంచుకుంటాడు. 

          ఇలా వుండగా కృష్ణ ఓ నర్సుగా పనిచేస్తున్న పార్వతి (సొనారిక) అనే మలయాళీ అమ్మాయితో ప్రేమలో పడతాడు. ఈమె దుబాయి వెళ్ళిపోయి అక్కడ ఉద్యోగం చేసుకునే ప్రయత్నాల్లో వుంటుంది. ఓ దశలో ఈమెతో పాటూ తనూ దుబాయ్ వెళ్ళిపోవడానికి నిర్ణయించుకుంటాడు కృష్ణ. అయితే ఇంతలో  కేంద్ర ఆర్ధిక మంత్రి జగదీష్ నాయుడు, శ్రీశైలం కి ఒక ఇంటర్నేషనల్ డీల్ అప్పగిస్తాడు. ఆ డీల్ ఓ బినామీ పేరు మీద జరగాలంటాడు. శ్రీశైలం కృష్ణని మాయ చేసి బినామీగా రంగంలోకి దింపి సంతకాలు పట్టించుకుని, ఫోటోలూ వేలిముద్రలూ తీసుకుంటాడు. 

       ఇదిలా వుండగా సిటీ పోలీస్ కమీషనర్ (ఆశీష్ విద్యార్థి) ఒకడుంటాడు. ఇతడికి అమెరికాలో కూతురు కట్టుకునే ఆస్పత్రి నిర్మాణానికి పాతిక కోట్లు కావాలి. ఈ డబ్బు కోసం సర్కిల్ ఇన్స్పెక్టర్ సెల్వ (రవి కాలే) ని వేధిస్తూంటాడు. ఈ డబ్బు కోసం ఒక పథకం వేసుకుని, సెల్వ శ్రీశైలం దగ్గరికి వెళ్లి ఒక మనిషి కావాలంటాడు. తను ఒక జువెలరీ షాపుని దోచుకోవాలను కుంటున్నాడు కాబట్టి, ఆ దొంగగా ఒకణ్ణి చూపించి వాణ్ణి ఎన్ కౌంటర్ చేయడానికి. శ్రీశైలం కృష్ణ వివరాలు అందిస్తాడు. 

            మరోపక్క కృష్ణ ని ఎంకరేజి చేస్తున్న శ్రీశైలం మీద పగ పెంచుకున్న గుంటూరు శ్రీను,  శ్రీశైలం మీద ఎటాక్ చేసి మూడు కోట్లు వసూలు చేసుకుని వెళ్లిపోబోతాడు. కృష్ణ అడ్డుకుంటాడు. దీంతో కృష్ణని కిడ్నాప్ చేసి గోవాలో వున్న శ్రీశైలం బిజినెస్ మొత్తాన్నీ తన పేర మార్పించుకుంటాడు గుంటూరు శ్రీను. ఇంకోపక్క ఇన్స్ పెక్టర్ సెల్వ కూడా కృష్ణని ట్రాప్ చేసి శ్రీశైలం  డీల్ చేస్తున్న రెండువేల కోట్ల బిజినెస్ ఏమిటో చెప్పమని బ్లాక్ మెయిల్ చేస్తూంటాడు. ఇలా రెండువైపులా ఇరుక్కున కృష్ణ ఈ చిక్కుల్లోంచి ఎలా బయటపడ్డాడనేది మిగతా కథ.

ఎవరెలా చేశారు

        హీరో నాగశౌర్య ఈపాటికి ఎందరో చిన్నా పెద్దా హీరోలు చేసేసిన మాస్ పాత్రలో మరో జెరాక్స్ కాపీయే. ఇంత శ్రమించి ఈ మాస్ పాత్ర ద్వారా ఏం ప్రత్యేకత సాధించాడో తెలీదు. ఇతర యంగ్ హీరోల కంటే ప్రేక్షకులకిచ్చిన కొత్తదనమేమిటో, వాళ్ళ హృదయాలపై వేసిన ముద్రేమిటో కూడా తెలీదు. వాళ్ళల్లో ఒకడిగా తనూ  చేరిపోయాడు తప్ప వాళ్లకి డిఫరెంట్ గా నిలబడ లేకపోయాడు. కెరీర్ రూపకల్పన అంటే ఇదేనా?

          తనలాగే సాఫ్ట్ లుక్స్ తో వున్న యంగ్ హీరోలు లేకపోలేదు. ఆవారా మాస్ పాత్రల సరదా వాళ్ళు కూడా తీర్చుకుంటూ విఫలమైన వాళ్ళే. ఐతే తనకీ అలాటి సాఫ్ట్ లుక్సే వున్నా,  వాళ్లకి లేని యాక్షన్ హీరోగా రాణించే బాడీ ఒకటి ఎసెట్ గా వుంది. అయినా యాక్షన్ హీరో అంటే వాళ్ళ లాగే అదే పాత మూస మాస్ హీరోనే అనుకోవడంవల్ల తన బాడీ తో తనకున్న ఎసెట్స్ గుంపులో గోవిందా అయిపోయాయి. అందరూ చేసేస్తున్న మూస మాస్ పాత్రని తీసి అవతల పెట్టేసి- ఒక యంగ్ లాయర్ గానో, ఒక యంగ్ పొలిటీషియన్ గానో, ఒక యంగ్ బిజినెస్ మాన్ గానో. ఒక యంగ్ బ్యూరోక్రాట్ గానో ఈ యాక్షన్ పాత్రని రూపొందించుకుని వుంటే, వాళ్ళల్లో తను ప్రత్యేకంగా భాసించేవాడు. ప్రేక్షకులకి కొత్తదానాన్ని ఇచ్చేవాడు. ఈ రోజుల్లో కూడా ఇంకా యంగ్ హీరోకి పదేపదే చూసేసివున్న చదువు సంధ్యల్లేని అదే ఆవారా మాస్ పాత్రేమిటి! యాక్షన్ పాత్రంటే మాసోడే అయివుండాలా? ఇన్నోవేషన్ కి దూరమైపోయి, అలసత్వం పెంచుకున్న దర్శకులు ఇంకోటి ఆలోచించలేక యంగ్ హీరోలకీ, ప్రేక్షకులకీ అన్యాయమే చేస్తున్నారు. ఏ మాస్ ప్రేక్షకులని అనుకుంటున్నారో వాళ్ళూ ఆధునీకీకరణ చెందారు. ఇంకా సినిమాల్లో పాత్రలకి పేర్లు పెడుతున్నట్టు కృష్ణ, చందూ, పార్వతి, మాహాలక్ష్మి లాంటి  పేర్లు వాళ్ళ పిల్లలకే పెట్టుకోవడం ఎప్పుడో మానేశారు. గుడిసెల్లో నివసించే  కూలీపని చేసుకునే వాళ్ళు సైతం రామయ్య, కిష్టయ్య, రాములమ్మ, కిష్టమ్మ అనే పేర్లు అవతలకి గిరవాటేసి - శ్రవణ్, అభిమాన్, మానస, మౌనిక లాంటి పేర్లు పిల్లలకి పెట్టుకుని క్రియేటివిటీ చూపించుకుంటున్నారు! ఇలా లోకమంతా ఒక దారైతే తెలుగు సినిమాల దొక దారి- తెలుగు ప్రేక్షకులతో ఏ విషయంలోనూ కనెక్షన్ కట్ అయి ఎవరికి వారే యమునా తీరే!

          కృష్ణ, కృష్ణంరాజు, శోభన్ బాబులు కూడా ఆరోజుల్లో మాస్ పాత్రలతో బాటు డాక్టర్లుగా, లాయర్లుగా, ఇంజనీర్లుగా, రాజకీయనాయకులుగా, రైతులుగా ..నటించి మెప్పించిన వాళ్ళే. ఇప్పటి యంగ్ హీరోలు మాత్రం గిరిగీసుకుని, ఐతే మాస్ కాకపోతే రోమాంటిక్ పాత్రలు-అన్నట్టుగా ఈ రెండిటి చుట్టే గిరికీలు కొడుతున్నారు పాపం! 

          టాలీవుడ్ లో ఇంకా ఇలాటి పాత్రలే సినిమాలుగా మరికొన్ని రాబోతున్నాయి- తేడా అల్లా ఆ యంగ్ హీరోలు ఇద్దరు ముగ్గురు నేస్తాల్నేసుకుని ఫస్టాఫ్ లో దొంగతనాలు చేస్తూ బతికేయడం, సెకండాఫ్ లో ఫారెస్ట్ కి పారిపోవడం! ఇదే వరస పెట్టుకుని తమలోకంలో తాము కథలు తయారుచేసుకుంటున్నారు!

       హీరోయిన్ సోనారికా భడోరికా చూడ్డానికి బానే వున్నా ఆమె చేయడానికి ఏమీ లేకపోయింది. ప్రధాన కథతో సంబంధంలేకుండా ఫార్ములా సినిమాల్లో లాగా హీరోతో లవ్ ట్రాక్ కి పరిమితమై పోయింది. క్లయిమాక్స్ లో విలన్స్ లో ఒకడు ఈమెని కిడ్నాప్ చేస్తే కథతో సంబంధం ఏర్పడినట్టుకాదు, ఎక్స్ ప్లాయిట్ చేసినట్టు. 

          కమెడియన్లు కూడా కరివేపాకు పాత్రలే. శ్రీనివాసరెడ్డి, హర్షలు ఫస్టాఫ్ లో కొంతవరకు నవ్వించి మాయమై పోతారు. సెకండాఫ్ లో వాళ్ళు పనికి రానట్టు కొత్త పాత్రలో సప్తగిరి ప్రవేశించి బూతు కామెడీ సృష్టిస్తాడు.  

          విలన్స్ లో ఏ ఒక్కరూ సీరియస్ కారు. ఎన్ కౌంటర్ స్పెషలిస్టు అని బిల్డప్ తో ప్రవేశించిన ఇన్స్పెక్టర్ పాత్రలో రవికాలే- ఆ విషయంలో గప్ చుప్ అయిపోతాడు. అనుచరుడి పాత్రనటించిన అజయ్ రొటీన్ గానే కన్పిస్తాడు- నటించేది ఎప్పుడూ ఇలాటి పాత్రలే కాబట్టి.

          మధుసూదన్ అనే రచయిత కథ, మాటలు అందించాడు. మాస్ సినిమాకి తగ్గట్టు మాటలు బాగానే రాశాడు కానీ కథ విషయంలో ఏదైనా విదేశీ సినిమా ఇన్ స్పిరేషనేమో తెలీదు - అయినా కథనానికి వాడిన టెక్నిక్ తో బాటు, కథ కూడా వర్కౌట్ కాలేదు.

          మణిశర్మ కుమారుడు సాగర్ మహతి సంగీతం ఓ మాదిరిగా వుంది. చెప్పుకోవాల్సింది శాయి శ్రీరాం ఛాయగ్రహణంతో బాటు, వెంకట్ యాక్షన్ కొరియోగ్రఫీ గురించి. అయితే ఇది మార్పులేకుండా అదే బ్యాక్ డ్రాప్ తో అరిగిపోయిన మూస మాస్ సినిమా కావడం వల్ల, వీళ్ళిద్దరి ప్రతిభ అంతా వృధా అయిపోయింది.

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

        ఈ మధ్య వస్తున్న సినిమాల  స్క్రీన్ ప్లేల్లో ఒక విషయం ఒప్పుకోవచ్చు. ఇదివరకులా కాక కథ పాయింటుకి రావడ మన్నది ( సెకండ్ యాక్ట్ లేదా మిడిల్  ప్రారంభం) బోరు కొట్టించకుండా అటూఇటుగా ముప్పావు గంటలో ఇంటర్వెల్ లోపే వస్తోంది!

          ‘జాదూగాడు’  స్క్రీన్ ప్లేలో ప్లస్ పాయింట్ ఇదొక్కటే. మైనస్ లు ఆరు  వరకూ వున్నాయి- ఇవే సినిమాని తేలిపోయేలా చేశాయి : 1) ఎమోషన్ ని నిర్లక్ష్యం చేయడం, 2) మిడిల్ బిజినెస్ మాయం కావడం, 3) కథనానికి స్టాప్ అండ్ స్టార్ట్ టెక్నిక్ వాడడం, 4) కథనంలో సెటప్స్ అండ్ పే ఆఫ్స్ సమస్య, 5) కథకి టైం లాక్ వేయడం, 6) కథని ఎండ్ సస్పెన్స్ గా చెప్పడం!

          1) ఎమోషన్ నిర్లక్ష్యం : కథలో ఎమోషన్ ఎప్పట్నించీ పుడుతుంది? ప్రధాన పాత్ర సమస్యలో ఇరుక్కున్నప్పట్నించీ!  అంటే బిగినింగ్ పరిచయ విభాగం తర్వాత ముగింపులో ఏర్పాటు చేసే సమస్య-  లేదా స్టోరీ పాయింట్ అనేదాంట్లో ఎమోషన్ ఉండాలన్నమాట. ఈ ఎమోషనే అటు తర్వాత మొత్తం సినిమాకి ఆత్మ లా వుంటుంది.  ఈ ఎమోషన్ నవరసాల్లో ఏ వొక దానితోనైనా కూడుకుని ఉండొచ్చు. ఈ స్క్రీన్ ప్లేలో  హీరోని విలన్ బినామీ డీల్ లో ఇరికించడం దగ్గర కథ మలుపు తిరిగి హీరోకి సమస్య ఏర్పాటయింది. ఇదే స్టోరీ పాయింటుగా ఎస్టాబ్లిష్ అయ్యింది. హీరోకి తనని ఇరికిస్తున్నారని తెలీదు. ఈ ఎమోషన్ ఆడియెన్స్ ఫీలవుతారు. కానీ ఈ ఎమోషన్ ని కొనసాగిస్తూ ఆ తర్వాత ఉండాల్సిన కథనం లేదు. 

          ఆ ఎమోషన్ ని కూడా పటాపంచలు చేస్తూ- ఆ సమస్యనీ, స్టోరీ పాయింటునీ వదిలేసి - మళ్ళీ ఇంకో పాయింటు, తర్వాత మళ్ళీ ఇంకో పాయింటు, దీన్ని కూడా వదిలేసి మళ్ళీ ఇంకో పాయింటు ఎత్తుకోవడంగా కథనం సాగుతుంది. 

          దీంతో ఎమోషన్ జాడేలేకుండా పోయి రసం తీసేసిన చెరుకు గడలా డ్రైగా, ఫ్లాట్ గా, కేవలం క్రిమినల్స్ క్రిమినల్స్ కొట్టుకు చచ్చే తంతుగా మారిపోయింది కథనం.

          2) మిడిల్ బిజినెస్ మాయం కావడం :  హీరోని ఇరికిస్తూ సమస్యలో పడేసినప్పుడే కథ ప్రారంభమైనప్పుడు,  స్క్రీన్ ప్లే పరంగా ఇప్పుడీ ఘట్టంతో మిడిల్ విభాగం మొదలైనట్టే. అంటే మిడిల్ విభాగపు బిజినెస్ అమల్లోకొచ్చేసి హీరో తాను ఇరుక్కున్న సమస్య మీద పోరాటం మొదలెట్టాలి. అంటే ఒకటి రెండు సీన్లలో తాను ఇరుక్కున్నాడని తెలుసుకోవాలి. ఇదేం జరగదు. మిడిల్ బిజినెస్సే వుండదు. 

          3) కథనానికి స్టాప్ అండ్ స్టార్ట్ టెక్నిక్ వాడడం : బిగినింగ్ ముగింపు లో ఎస్టాబ్లిష్ చేసిన  హీరో ఇరుక్కున్న సమస్యతో పోరాటం ఎలా జరుగుతుందో నని ఎదురు చూస్తూంటే, దాన్ని వదిలేసి-  హీరో ని జువెలరీ షాపు దోపిడీ లో ఇరికించి ఎన్ కౌంటర్ చేయాలనుకున్న ఇన్స్ పెక్టర్ తో సమస్య, ఇది కూడా వదిలేసి- హీరోని కిడ్నాప్ చేసి అనుచరుడు గోవా బిజినెస్ సొంతం చేసుకునేందుకు మరో సమస్యా, మళ్ళీ ఇన్స్ పెక్టర్ వచ్చి హీరో ఇరుక్కున్న బినామీ డీల్ లో లాభపడేందుకు హీరోని ట్రాప్ చేస్తూ మళ్ళీ ఇంకో సమస్యా...ఇలా స్టాప్ అండ్ స్టార్ట్ అనే సినిమాకి పనికిరాని ఆత్మవినాశక టెక్నిక్ ప్రదర్శించడం తో ప్లాట్ లైన్ ఎపిసోడ్లు ఎపిసోడ్లుగా నడిచి ముక్క ముక్కలైంది. 

      4) కథనంలో సెటప్స్ అండ్ పే ఆఫ్స్ సమస్య : ఇన్స్ పెక్టర్ పాత్రని ఎన్ కౌంటర్ స్పెషలిస్టుగా అంత బిల్డప్  ఇస్తూ ప్రవేశ పెట్టాక ( సెటప్), హీరో ని జువెలరీ షాపు దోపిడీ అన్న ప్రతిపాదన పెట్టి ఎలా ఎన్కౌంటర్ ( పే- ఆఫ్) చేస్తాడో చూపెట్టకుండా మొత్తం ఆ ఉత్కంఠనే డిలీట్ చేశారు. వూళ్ళో కోటి రూపాయలు సంపాదించుకు వస్తానని చెప్పిన మాట ( సెటప్) ఏమయ్యిందో చివరికి హీరోయిన్ తో దుబాయ్ వెళ్లి పోతున్నట్టు ( పే- ఆఫ్) ముగింపు నిచ్చారు.

             5) కథకి టైం లాక్ వేయడం :  బిగినింగ్ ముగింపులో బినామీ డీల్ లో హీరోని ఇరికించిన సమస్యతో మిడిల్ నడపకుండా దాన్ని పెండింగ్ లో పడేసి క్లయిమాక్స్ కోసం అట్టి పెట్టుకున్నారు. ఇలా ఇప్పుడు తేల్చాల్సిన సమస్య ముగింపులో ఎప్పుడో ఎత్తుకుంటాం, వెయిట్ చేయమని కథకి టైం లాక్ వేసేయడం వల్ల మొత్తం కథే చల్లారిపోయింది. 

          నీలకంఠ తీసిన ‘మాయ’ అనే థ్రిల్లర్ లోనూ ఇలాగే చేశారు. ఇందులో సినిమా ప్రారంభం లోనే ఫ్యాషన్ ఈవెంట్ కి నెలరోజులు టైం వుందని చెప్పి, దాన్ని  క్లైమాక్స్ లో ఘటనల వరకూ సాగలాగారు. అప్పటికి ఆ ఫ్యాషన్ ఈవెంట్ అనే ఎలిమెంట్ కి కథనంలో కాలదోషం పట్టేసింది. ఇలా సినిమా మొత్తాన్ని ఆప్షన్ లాక్ తో కాకుండా టైం లాక్ తో నడపడంతో ‘మాయ’ ప్రేక్షకులకే మాయా చేయలేకపోయింది. ‘జాదూగాడు’ లో కూడా బినామీ డీల్ ని క్లయిమాక్స్ దాకా మురగ బెట్టడం వల్ల  దానికి కాలదోషం పట్టేసి వీక్షణాసక్తినే కోల్పోయేట్టు చేసింది. టైం లాక్ స్టోరీలకి తెలుగులో విజయాలు లేవు.

          6) కథని ఎండ్ సస్పెన్స్ గా చెప్పడం :  ఇక్కడే వుంది మొత్తం కిటుకంతా! పైన చెప్పుకున్న 1, 2, 3, 5 నంబర్ లోపాలకి మూలకారణం ఈ ఆరో  నంబర్ సమస్యే! ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనం! ఎప్పట్నుంచో- ఏళ్ల తరబడీ చెప్పుకుంటున్న మాట- తెలుగు సినిమాలకి శాపాలు పాసివ్ పాత్రలే, ఎండ్ సస్పెన్సులే ననీ!

      ఇదిగో ‘జాదూగాడు’ కూడా ఎండ్ సస్పెన్సునే  మోసుకొచ్చాడు! క్లయిమాక్స్ లో మొత్తం  అయిపోయాక ఆ సస్పెన్స్ ని విప్పుకుంటూ కూర్చున్నాడు. మొదట్లో తనని  బినామీ డీల్ లో ఇరికిస్తున్నట్టు  తనకి తెలుసట. తెలిసే గేమ్ ఆడాడట. గుంటూరు శ్రీను తనూ ఒకటయిపోయి, ఉత్తుత్తి కిడ్నాప్ తో  శ్రీశైలం ని బోల్తా కొట్టించి గోవా బిజినెస్ లాక్కున్నారట.. ఇలా విప్పుకుంటూ పోతాడు. 

          బిగినింగ్ ముగింపులో బినామీ డీల్ తో సమస్య ఏర్పాటు చేసి దాన్ని వదిలెయ్యడానికి ఇదీ కారణం! అక్కడ్నించే హీరో పాత్రని సస్పెన్స్ లో పెట్టేసి అక్కడ్నించీ ఎండ్ సస్పెన్స్ కథనం కొనసాగించా రన్న మాట. ఇందుకే కథనంలో  ఆ సమస్య తాలూకు ఎమోషన్- హీరో ఎమోషనూ  ఈ జాదూ దెబ్బకి హాంఫట్ అయిపోయాయన్న మాట. 

        బినామీ డీల్ తో సమస్యని ఎస్టాబ్లిష్ చేసి దాన్ని ఎండ్ సస్పెన్స్ కోసం అట్టి పెట్టుకున్నందువల్ల, దాంతో ప్రారంభమవ్వాల్సిన మిడిల్ బిజినెస్ ప్రారంభం గాక, ఏ సినిమాకైనా వెన్నెముక వంటి మిడిల్ విభాగమే లేకుండా పోయిందన్న మాట! 

          ప్రధానమైన బినామీ డీల్ ఘట్టాన్ని ఎండ్ సస్పెన్స్ కే పరిమితం చేయడం వల్ల, దాని కథనం జోలికెళ్ళలేక, తూతూ మంత్రంగా వేరేవేరే సమస్యలు సృష్టించి, డాక్యుమెంటరీలకి పనికొచ్చే స్టాప్ అండ్ స్టార్ట్ టెక్నిక్ కథనం చేసుకున్నారన్నమాట. 

          ఎండ్ సస్పెన్స్ కే ప్రధానమైన బినామీ డీల్ పాయింటుని తాకట్టు పెట్టారు కనుక, కథకి టైం లాక్ కూడా పడిపోయిందన్నమాట. ఎండ్ సస్పన్స్ తో ఇన్ని అనర్ధాలూ జరిగాయన్న మాట! వూర మాస్ యాక్షన్ హోరులో ఇవన్నీ మిస్సయ్యాయి!!          నవలగా చదువుకోవడానికి ఎండ్ సస్పెన్స్ బావుంటుంది- సినిమాగా చూసేందుకు పనికిరాదని చాలా సార్లు చెప్పుకున్నాం.  సినిమాకి సీన్ టు సీన్ సస్పెన్స్ మాత్రమే వుంటుంది.  ఆ సస్పెన్స్ ని ఓపెన్ గానే వుంచి, దాంతో జరిగే సంఘటనల్ని  సీన్ తర్వాత సీనుగా సస్పెన్స్ తో నడపడమే సీన్ టు సీన్ సస్పెన్స్ పధ్ధతి. 

          ఒకవేళ ఈ సినిమాలో పెట్టుకున్నట్టు ఎండ్ సస్పెన్సే తప్పనప్పుడు,  దాన్ని ‘దొంగాట’ లో చూపించినట్టుగా చేసుకోవచ్చు- కనీసం సెకండాఫ్ ప్రారంభం నుంచైనా మూసి పెట్టిన పాత్రల్ని రివీల్ చేసి, సస్పెన్స్ విప్పుకుంటూ పోతూ! 

          ‘స్టోరీ’ అన్న గ్రంధంలో కొత్త దర్శకులకి రాబర్ట్  మెక్ కీ ఒక హెచ్చరిక చేస్తాడు- ముందుగా సాదా సీదా కమర్షియల్ సినిమాలతో చేయి తిప్పుకున్నాకే ప్రయోగాల జోలికెళ్ళాలని!

          ఇది నిజం. కథనం తో ఏం చేస్తే ఏం జరుగుతుందో తెలుసుకోకుండా స్క్రీన్ ప్లే పాండిత్యాలు ప్రదర్శిస్తే ఇంతేమరి!

—సికిందర్

కొత్త స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు!

రాబర్ట్ మెక్ కీ  

సినిమా నిర్మాణం అనేది సమిష్టి కృషి.  మొత్తం తారాగణం, యూనిట్, క్రియేటివ్ టీం అందరి నుంచీ గొప్ప నైపుణ్యాన్నీ ప్రతిభనూ డిమాండ్ చేస్తుంది సినిమా నిర్మాణం...కానీ సినిమాకి ఒరిజినల్ కళాకారుడు రచయిత మాత్రమే. మిగిలిన వాళ్ళందరూ- నటులు, దర్శకులు, ఛాయాగ్రహకులు, ప్రొడక్షన్ డిజైనర్లు, స్పెషల్ ఎఫెక్ట్స్ నిపుణులూ మొదలైన వారంతా ఆ రచయిత ఆవిష్కరించి సృష్టించిన కథా ప్రపంచానికి,  అందులోని పాత్రలకి, ఘటనలకీ భాష్యం చెప్పడానికీ, జీవం పోయడానికీ ప్రయత్నించే కళాకారులు మాత్రమే..అంటారు సుప్రసిద్ధ స్క్రీన్ ప్లే పండితుడు రాబర్ట్  మెక్ కీ. ఈయన రాసిన ‘స్టోరీ’ అనే ఉద్ఘ్రంధం సినిమా రచయితలకి / దర్శకులకి మార్గదర్శిగా అలరారుతోంది. స్క్రీన్ ప్లేలకి సంబంధించి డెబ్రా ఎకర్లింగ్ కిచ్చిన ప్రత్యేక ఇంటర్వ్యూలో మెక్ కీ అనేక విజ్ఞానదాయక విషయాలని ప్రస్తావించారు. అవేమిటో చూద్దాం...

సర్, బలమైన కథలో మౌలికంగా ఏఏ  అంశాలు ఉంటాయంటారు?

          ఈ మౌలికమైన అంశాలేమిటని  చెప్పడానికే  ‘స్టోరీ’ అనే నా 500 పేజీల గ్రంథమంతా పట్టింది. ఈ ప్రశ్న ఎలాంటిదంటే, సంగీతంలో వుండే మౌలికాంశాలేమిటని అడగడం లాంటిదే. ఏది మౌలికమో ఎలా నిర్ణయిస్తాం?  ఉదాహరణకి కొంతమంది- కథల్లో డైలాగుల్ని మౌలిక అంశంగా భావిస్తారు. మరి సైలెంట్ ఫిలిమ్స్ సంగతేమిటి? బ్యాలేల మాటేమిటి? కథల్ని అందంగా చెప్పే వివిధ కళారూపాలూ మాధ్యమాలూ అనేకం వున్నాయి. వీటన్నిటిలో కామన్ గా వుండే మౌలికాంశాలేవో కనిపెట్టలేం. దేని మౌలికాంశాలు దానివే. కాబట్టి కళారూపాలని బట్టి మౌలికాంశాలు మారుతూంటాయని చెప్పుకోవాలి. 

          ఇంకాస్త సరళంగా, కథకి నిర్వచనం చెబుతూ మీరడిగిన ప్రశ్నకి జవాబు చెప్తాను. కథ ఎలా ప్రారంభ మవుతుందో ఒకసారి గమనిచండి. మానవ నిర్ణయం వల్లో, సృష్టిరీత్యా జరిగే ప్రమాదాల వల్లో  ఓ ఘటన జరిగినప్పుడు కథ  ప్రారంభమవుతుంది. అది కథానాయకుడి జీవితంలో అంతవరకూ ఉంటున్న  ప్రశాంతతని తలకిందులు చేస్తుంది. అప్పుడా కథానాయకుడు తిరిగి ఆ ప్రశాంతమయ జీవితాన్ని కోరుకుని, దాన్ని స్థాపించుకునే లక్ష్యంతో ఉద్యమిస్తాడు. ఈ లక్ష్యమే అతడి ఆకాంక్ష అవుతుంది. ఇది వినా అతను ఉద్యమించలేడు. అప్పుడు అతను తన లోపలా, బయటా వుండే వ్యతిరేక శక్తులతో పోరాడతాడు. తన లోపల వుండే వ్యతిరేక శక్తులు భయం, ఆత్మవిశ్వాస రాహిత్యం, అధైర్యం లాంటివి కావొచ్చు; బయటి శక్తులు వచ్చేసి తన చుట్టూ వుండే వ్యక్తులెవరైనా కావొచ్చు. ఈ పోరాటంతో తన ఆకాంక్షని సాధించుకోవచ్చు, లేదా సాధించులేక పోవచ్చు. అంతిమంగా తిరిగి కోరుకున్న ప్రశాంతమయ జీవితాన్ని స్థాపించుకోవచ్చు లేదా ఓటమిని పొందవచ్చు. ఇవీ కథలో ఇమిడి వుండే మౌలికాంశాలు. జీవితంలోని ప్రశాంతతని తలకిందులు చేసే ఓ ఘటన, తిరిగి ఆ ప్రశాంతమయ జీవితాన్ని పునరుద్ధరించుకునేందుకు  ప్రకటించే ఆకాంక్ష, దీంతో తన లోపలి బలహీనతలతో, బయటి శక్తులతో చేసే పోరాటం, అంతిమంగా దాని ఫలితమూ..ఇవీ స్థూలంగా కథల కుండే మౌలికాంశాలని చెప్పాలి.   

రీరైటింగ్ ఎంతవరకు ఉపయోగ పడుతుందంటారు?

          క్లిష్ట ప్రశ్న ఇది. నా పుస్తకంలో హెమింగ్వే కొటేషన్ ఒకటి వాడాను : మొదటి రాతప్రతి ఎప్పుడూ పరమ చెత్త అని! రచయితలు గుర్తించ నిరాకరించే ఒక కీలకాంశం ఏమిటంటే,  తామెంత ప్రతిభ కల వాళ్ళయినా, ఎంత సర్వశక్తులూ ధారబోసి రాసినా- ఆ  రాసినదాంట్లో తొంభై శాతం తమ బెస్ట్ వర్క్ కానే కాదనేది! వాళ్ళ నిజమైన టాలెంట్ పది శాతమే అందులో వుంటుంది. ఉదాహరణకి మీరో 40 నుంచి 60 సీన్లతో 120 పేజీల స్క్రీన్ ప్లే రాశారనుకోండి. అందులో నాల్గు నుంచీ ఆరు సీన్లే ఓహో అన్నట్టుంటాయి. రీరైటింగ్ పేరుతో ఆ సీన్లని మార్చకుండా, వాటిలో  డైలాగుల్ని దిద్దుతూ, మళ్ళీ మళ్ళీ దిద్దుతూ వుంటే, అది రీ రైటింగ్ అన్పించుకోదు. కేవలం పాలిషింగ్ అన్పించుకుంటుంది! రీరైటింగ్ అంటే కథకీ, పాత్రలకీ లోతైన స్ట్రక్చరల్  మార్పు చేర్పులు చేయడం... అదీ రీరైటింగ్ అంటే! మీరు రాసిన సీన్లన్నిటినీ ఈ విధంగా మార్పు చేర్పులకి గురిచేయడం సాధ్యమో కాదో పరిశీలించుకోకుండా ఆట్టే పెట్టుకుంటే, ఇందాక చెప్పినట్టు ఆ 40- 60 సీన్లలోనూ ఓ ఐదారు మాత్రమే క్వాలిటీతో ఉంటాయనీ, అంత వరకే మీరిచ్చిన బెస్ట్ వర్క్ అనీ, మిగిలిన సీన్లన్నీ ఉత్త చెత్త అనీ గుర్తు పెట్టుకోండి. రీరైటింగ్ కఠోర పరిశ్రమ అనుకోవద్దు. రీరైటింగ్ అంటే రీ- ఇమాజినింగ్, రీ - క్రియేటింగ్, అన్ని రకాల క్రేజీ ఐడియాలతో ఇంప్రూవ్ మెంట్! 

ఇలా అర్ధంజేసుకుంటే మీకే కొత్త ఉత్సాహం వస్తుంది. 

క్వెంటిన్ టరాంటినో  ఒక మాటన్నారు- సమూహంలో అమెరికన్ కళాకారులు ప్రత్యేకంగా ఎందు కుంటారంటే, వాళ్లెప్పుడూ మాంచి కథని చెప్పగల సామర్ధ్యంతో ఉంటారని. మీరు ఏకీభవిస్తారా?

          ఓ మేరకు ఏకీభవిస్తాను. మొట్టమొదట- అది అమెరికన్లకి మాత్రమే ఒనగూడిన ప్రత్యేకత కాదు, మొత్తం ఇంగ్లీష్ భాషా ప్రపంచపు ప్రత్యేకత అంటాను. ఇంగ్లీషు అమల్లో వున్న ఏ దేశంలో నైనా - అమెరికా నుంచీ ఇంగ్లాండ్ వరకూ, ఆస్ట్రేలియా నుంచీ ఇండియా వరకూ ఆంగ్లభాషలో ఉత్కృష్టమైన కథాసాహిత్యం వెలువడుతోంది. దీన్నలా ఉంచితే, అత్యంత సృజనాత్మక సినిమా సంస్కృతి ప్రపంచంలో ఒక్క ఆసియా ఖండంలోనే పరిఢవిల్లుతోందని చెప్పొచ్చు. వాళ్ళ కల్చర్ కి వెలుపల ఇతర సంస్కృతుల కథల్ని సైతం బలమైన కామిక్/ట్రాజిక్ సినిమాలుగా తీయగలిగే సామర్ధ్యాన్ని వాళ్ళు సొంతం చేసుకుంటున్నారు. 

మంచి కథలు చెప్పే నైపుణ్యం తగ్గిపోయిందంటారా?

          నో, నైపుణ్యం గానీ కళ గానీ తరగిపోలేదు. ఎనర్జీని కోల్పోయారని మాత్రం నేనను

కుంటున్నాను. ఎనర్జీని  ఇతర విషయాల మీదికి మళ్ళిస్తున్నారు. విషయం మీద ఖర్చు పెట్టాల్సిన ఎనర్జీని వైభవాల మీద వెచ్చిస్తున్నారు. అంటే విషయం లేని వైభవాలుగా సినిమాల్ని అందిస్తున్నారన్న మాట. ఇప్పుడనే కాదు, కథ చేప్పే కళకి దుర్దినాలు వందేళ్ళ క్రిందట కూడా ప్రాప్తించాయి.  అప్పట్లోనే నవలల్లో నాటకాల్లో కథ చెప్పే కళ అడుగంటింది. ఇప్పుడేమిటంటే రైటర్లు ఎక్కువై పోయారు. పోటీ పెరిగి అది వేగాన్ని డిమాండ్ చేయడం వల్ల, వీళ్ళు కథల్ని పైపైన తడిమి వదిలేస్తున్నారు. వాటికి వైభావాల్ని సమకూరుస్తున్నారు. యాంత్రికమైపోయింది. అంతా డొల్ల. నాకు తెలిసి టెలివిజన్లో కథ చెప్పే కళ ఇంకా బతికుంది. ఎందుకంటే వాటి స్క్రీన్లు చిన్నవి, వైభావాలు చూపెట్టడానికి ఆస్కారం లేదు.   

మీరు స్టోరీ డిజైన్ అనే మాటని తరచూ వాడుతూంటారు, అంటే దానర్ధం ఏమిటి? 

          పాత్ర జీవితంలో ఒకానొక ఘటన జరుగుతుంది. దాన్ని ఉత్ప్రేరక ఘటన అంటాం. ఇదే కథని ప్రేరేపిస్తుంది. ఈ ఉత్ప్రేరక ఘటన తో పాత్ర జీవితం తలకిందు లవుతుంది. దీన్ని సరిదిద్దాలన్న ఒక లక్ష్యం తో కూడిన ఆకాంక్ష ఆ పాత్రకి ఏర్పడుతుంది. ఆ ఆకాంక్ష తన జీవితాన్ని తారుమారు చేసిన వాణ్ణి చంపడం కావచ్చు, జైల్లో పెట్టించడం కావచ్చు, ఇంకేదో న్యాయం పొందడం కావచ్చు, ఇంకా లేకపోతే కేవలం బతికే హక్కుని పొందడం కావచ్చు- ఆకాంక్ష ఏదైనా దానికోసం గట్టిగా పాటుపడుతుంది పాత్ర. స్టోరీ డిజైన్ ఈ ఉత్ప్రేరక ఘటన లోంచే తయారవుతుంది. ఈ ఘటనలో ఎమోషన్ బలంగా వుంటుంది. ఈ బలాన్ని తగ్గించకుండా కథని ఎలాఎలా కొనసాగించాలో తెలిపేదే స్టోరీ డిజైనింగ్ మెథడ్. రెండు గంటలపాటు ప్రేక్షకుల ఎమోషనల్, ఇంటలెక్చువల్ ఆసక్తులు తగ్గిపోకుండా అప్రతిహతంగా కథని షేపులో పెట్టడమే స్టోరీ  డిజైనింగ్ లో తెలుసుకునే ప్రక్రియ. ఇది సినిమా సినిమాకీ, కథ కథ కీ మారే ప్రక్రియ. మంచి డిజైనింగ్ ఎప్పుడు అన్పించుకుంటుందంటే, కథకి ఓ లంగరు వేసి పట్టుకుని, అది ప్రేక్షకుల ఆసక్తిని పే- ఆఫ్ చేసేదిగా ఉండేట్టు చూసుకున్నప్పుడు మంచి డిజైనింగ్ అన్పించుకుంటుంది. ఇది వర్కౌట్ అయ్యేటట్టయితే, కథ ఎన్ని యాక్ట్స్ తో చెప్తున్నామన్నది ముఖ్యమే కాదు. ఒక యాక్ట్ తో చెప్పొచ్చు, లేదా పది యాక్ట్స్ తో చెప్పొచ్చు; మోనో ప్లాట్ కావొచ్చు, మల్టీ ప్లాట్ కావొచ్చు- జానర్ తో సంబంధం లేదు. 

ఉత్ప్రేరక ఘట్టాన్ని సృష్టించేందుకు ఏమైనా  గ్రౌండ్ రూల్స్ ఉన్నాయంటారా? 

          రచనలకి సంబంధించి ఏ యాస్పెక్ట్ లోనూ గ్రౌండ్ రూల్స్ అనే మాటకి తావులేదు- ఉత్ప్రేరక ఘటనతో సహా!  నేను అనేక సార్లు చెప్పినట్టు కళారూపాలకి రూల్స్-  అనగా  - నిబంధనల్లేవు. ప్రిన్సిపుల్స్ - అనగా - మూలసూత్రాలు మాత్రమే వున్నాయి. రూల్స్ జడప్రాయమైనవి. అవి ‘నువ్విలాగే చెయ్యాలి!’ అని ఆదేశిస్తాయి. ప్రిన్సిపుల్స్ అలా కాదు, అవి స్వేచ్ఛ నిస్తాయి. ఇవి – ‘ఈ రూపంలో ప్రాచీనంగా కళ మౌలిక స్వభావం వుంది, దీన్ని సాంప్రదాయంగా అనుసరిస్తున్నారు..దీంతో కథని ఎలాగైనా వంచి, విరిచి, తలకిందులు చేసి, ఇంకె లాగెలాగో చేసి కథనానికి ఔన్నత్యాన్ని కల్పించవచ్చు’ అంటాయి. రూల్స్ కి పాత్రలతో, ఘటనలతో ఎలాటి ఫీలింగ్స్ వుండవు. అవి నిర్దయగా అమలవుతాయి. కానీ కథ చెప్పేందుకు స్టోరీ లైన్ మీద ఒక టెక్నిక్ ని ప్రయోగించినప్పుడు, ఆ స్టోరీ లైన్ వెంట ముందూ వెనుకా చోటు చేసుకునే ఘటనలపై ఆ టెక్నిక్ ప్రభావం ఎలా వుంటుందో లోతుగా అర్ధం జేసుకుందుకు ప్రిన్సిపుల్స్ తోడ్పడతాయి. స్ఫూర్తిని, ప్రేరణని, పాత్ర చిత్రణల్ని, కాకతాళీయాల్ని, సెట్టింగ్స్ ని, ఫ్లాష్ బ్యాక్స్/ ఫ్లాష్ ఫార్వర్డ్స్ నీ, సెటప్- పే ఆఫ్స్ నీ.. ప్రిన్సిపుల్స్ గైడ్ చేస్తాయి - పాత్రల మీద, ప్రేక్షకుల మీదా వీటి ప్రభావానికి సంబంధించి. కనుక రూల్స్ సూక్ష్మదర్శిని అయితే, ప్రిన్సిపుల్స్ స్థూలదర్శిని అనాలి.  

          ఉత్ప్రేరక ఘటన విషయానికి వస్తే, రెండు ప్రిన్సిపుల్స్ వున్నాయి. అవి ప్లేస్ మెంట్, ఎఫెక్ట్. ఈ రెండిటికీ అవినాభావ సంబంధముంది. ఒకటి లేక ఇంకొకటి లేదు. రెండూ కలిస్తేనే ప్రభావ

శీలత. వీటి ప్రశస్తి పూర్తిగా రచయితకి కథా నిర్వహణపట్ల వుండే అవగాహన మీద ఆధారపడి వుంటుంది. 

          ప్లేస్ మెంట్ : హాయిగా గడిపేస్తున్న హీరో జీవితాన్ని ఉత్ప్రేరక ఘటన ఉన్నపళాన తలకిందులు చేసేస్తుంది. కనుక ప్రేక్షకుల సమయాన్ని వృధా చేయకండి. కథలో ఈ ఉత్ప్రేరక ఘటనని వీలైనంత త్వరగా తీసుకు వచ్చేయండి. 

          ఎఫెక్ట్ :  అయితే ఉత్ప్రేరక ఘటనకి వుండే ఎమోషనల్, ఇంటలెక్చువల్ ఎఫెక్ట్స్ ని  ప్రేక్షకులు పూర్తిగా ఫీల్ కాక ముందే తీసుకురాకండి. 

          ఆ సమయం ఎప్పుడు? ఎవరు చెప్పగలరు? ఒక్కో కథకి ఒక్కో విధంగా వుంటుంది. పరిపూర్ణమైన ఉత్ప్రేరక ఘటన రావడానికి కి ముందు సెటింగ్, హిస్టరీ, క్యారక్టర్లకి సంబంధించిన ఎంత సమాచారం ప్రేక్షకులకి అవసరముండొచ్చు? కొన్ని కథల్లో అస్సలు అవసరముండదు, కొన్ని కథల్లో చాలా సమాచారం అందించాలి. హీరో పట్ల సానుభూతి ఎలా ఎప్పుడు ప్రేక్షకులకి కలగవచ్చు? కొన్ని కథల్లో వెంటనే, మరికొన్ని కథల్లో అస్సలు సానుభూతి ఏర్పడదు ప్రేక్షకులకి, ఇంకొన్ని కథల్లో కథ నడవగా నడవగా ఎప్పుడో! ఉత్ప్రేరక ఘటన టైమింగ్ తెలియాలంటే రచయిత తన కథా ప్రపంచాన్ని, ఆ ప్రపంచంలో తన పాత్రల్నీ పూర్తిగా అర్ధం జేసుకోగల రిచ్ ఇంటలెక్చువల్ అవగాహనని అభివృద్ధి చేసుకోవాలి. రూల్స్ లేవు. రాసేవాళ్ళందరూ రూల్స్ విషయం మర్చిపోవాలి. 

ఏ కీలకాంశాలు కథా పథకాన్ని నిర్వచిస్తాయి? 

          హుక్, హోల్డ్, పే- ఆఫ్ ఈ మూడూ కథా పథకాన్ని (ప్లాట్ ని) నిర్వచించే కీలకాంశాలు. వీటితో రచయితలకి ఈ ప్రశ్నలు ఎదురవ్వచ్చు..  హుక్ : ఉత్ప్రేరక ఘటనతో నేనేసిన హుక్- ప్రేక్షకుల ఆసక్తిని పెంచి- ఇప్పుడేమిటి? అన్న సస్పెన్స్ ని క్రియేట్ చేస్తుందా లేదా?  హోల్డ్ : హీరో నిరంతరంగా నెరవేర్చుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్న ‘ఆకాంక్ష’ ప్రేక్షకుల్ని చివరివరకూ హోల్డ్ చేసి పెట్టగలదా?  పేఆఫ్ : స్టోరీ క్లయిమాక్స్ ప్రేక్షకుల సందేహాలన్నిటినీ తీర్చి సంతృప్తి పర్చగలదా?

రచనకి ముందు రచయిత వేసుకోవాల్సిన ముఖ్య ప్రశ్నలేమిటో చెప్పండి?  

          పట్టుదల లేని టాలెంట్ వృధా. పర్ఫెక్షన్ కోసం రాయాలి, రాసింది రీరైట్ చేయాలీ అన్న పట్టుదల వుండాలి. కనుక రాయడానికి ఏదైనా ఐడియా స్పురించగానే ఈ ప్రశ్నలు  వేసుకోండి : ఈ ఐడియా చాలా డిఫరెంట్ గా ఉందా? దీన్ని కథగా మల్చుకునేతీరులో, నా జీవితంలో నెలల తరబడీ బహుశా సంవత్సరాల తరబడీ శ్రమించేందుకు తగ్గ విలువ కలిగి ఉందా? నేను తెల్లారి లేవగానే రాయాలన్న ఆకలితో కూర్చునేంత ఎక్సైటింగ్ గా ఈ కాన్సెప్ట్ ఉందా? ఈ ఇన్స్పిరేషన్ నా జీవితంలో ఇతర ఆనందాల్ని త్యాగం చేసుకుని ఆహర్నిశలూ కృషి చేసేంత గొప్పదా? సమాధానం కాదని వస్తే, ఇంకో ఐడియాని వెతుక్కోండి. టాలెంట్- టైం ఈ రెండే రైటర్ కి ఎసెట్స్. మీ  అబివృద్దికి తోడ్పడని ఐడియాని పట్టుకుని మీరెందుకు త్యాగాలు చేయాలి? 

కథనీ, క్రాఫ్ట్ నీ ట్రెండ్స్ ఎలా ప్రభావితం చేస్తూంటాయో చెప్పండి?

          ఈ త్రీడీ టెక్నాలజీ కాలంలో కథ భవిష్యత్తు ఎలావుంటుందని  అడిగేందుకు నా దగ్గరికి చాలా మంది యంగ్ టాలెంట్స్ వస్తూంటారు. టెక్నాలజీ అంటే వాళ్ళు పడి చస్తారు. నాకు టెక్నాలజీ ముఖ్యం కాదు. టెక్నాలజీ ఏదైనప్పటికీ, వాళ్ళు చెప్పేందుకు విషయం లేకపోతే,  విషయమున్నా దాన్నెలా చెప్పాలో తెలియక పోతే, వాళ్ళు ఏ టెక్నాలజీని లేదా మాధ్యమాన్ని ఉపయోగించినా నిరర్ధకమే.  ఏ క్వాలిటీ తో కథ చెప్పగల్గుతున్నారో ఆ క్వాలిటీయే ఆ టెక్నాలజీ భవితవ్యాన్ని నిర్ణయిస్తుంది తప్ప- టెక్నాలజీ వచ్చేసి కథల పురోగతిని దెబ్బ తీయడమంటూ వుండదు. టెక్నాలజీ లేకుండా కథ మన గలదు, కథ లేకుండా టెక్నాలజీ ఉంటుందా? భావికాలంలో కథల్ని రోడ్డు పక్క బొమ్మలు గీసి చెప్తారేమో? ఐతేనేం, కథ చెప్పేవాడి కంటెంట్, ఇన్స్పిరేషన్, టాలెంట్ సక్రమంగా వుంటే ఏ మాధ్యమం ద్వారా కథ చెప్తేనేమిటి? 

కథలెప్పుడూ నమ్మశక్యంగానే ఉండాలా? ఏది నమ్మశక్యంగా ఉండేట్టు చేస్తుంది?

          మీ కథా ప్రపంచాన్ని ప్రేక్షకులు నమ్మి తీరాలి. కొలెరిడ్జ్ మాటల్లో చెప్పాలంటే ప్రేక్షకులు స్వచ్ఛందంగా కాస్సేపు వాళ్ళ నమ్మకాల్నీ, అపనమ్మకాల్నీ పక్కన పెట్టి మీ కథా ప్రపంచంలో లీనమవగల్గాలి. అంటే తాత్కాలికంగా ప్రేక్షకులు మీరు సృష్టించిన కాల్పనిక ప్రపంచాన్ని ‘ఐతే కావొ చ్చులే’ - అని నమ్మడానికి సిద్ధపడతారు. ‘ఐతే కావొచ్చులే’  -అన్న కాన్సెప్ట్  చేసే మ్యాజిక్ ఎలాంటిదంటే,  ప్రేక్షకుల్ని వాళ్ళ వాళ్ళ వ్యక్తిగత ప్రపంచాల్నుంచీ  అది మీ కాల్పనిక  ప్రపంచంలోకి అలవోకగా తీసికెళ్ళి పడేస్తుంది! అక్కడి అబద్ధపు సస్పెన్స్ నీ, కన్నీళ్ళనీ, నవ్వుల్నీ, అర్ధాల్నీ, ఎమోషన్స్ నీ నమ్మేసేట్టు చేసేదే ‘ఐతే కావొచ్చులే’  కాన్సెప్ట్.  ఐతే ఎప్పుడైతే ప్రేక్షకులకి ఐతే కావొచ్చులే అని సరి పెట్టుకోవడానికి ఇబ్బంది పడతారో, మీ కథ విశ్వసనీయతని అనుమానిస్తారో- అప్పుడు రచయితగా మీరు విఫలమైనట్టే. అది మీ వృత్తి మీద కూడా తీవ్ర ప్రభావం చూపిస్తుంది. 

          ఒకటి గుర్తు పెట్టుకోండి- నమ్మశక్యంగా .. అంటే- వాస్తవికంగా..  అని కాదు.

          నాన్ రియాలిజం జానర్స్ వున్నాయి- ఫాంటసీ, సైన్స్ ఫిక్షన్, యానిమేషన్ మ్యూజికల్స్  మొదలైనవి. వీటిలో చూపించే కథా ప్రపంచాలు అస్సలు జరిగి ఉండేందుకు వీల్లేదు. అయినా ప్రేక్షకులు ఎందుకు చూస్తున్నారు? అవలాగే  ఉంటాయని తెలుసుకాబట్టి. సాధారణ పాత్రలతో మెయిన్ స్ట్రీం సినిమాల్ని అలా తీస్తే ‘ఐతే కావొచ్చులే’ అని సరి పెట్టుకుని చూడగలరా? ఇక్కడ ప్రకృతి సూత్రాలన్నీ పని చేయాల్సిందే. సినిమాల్లో చూపించే కార్యకలాపాలు నమ్మశక్యంగా అన్పించాలంటే  వాటికి ఎమోషన్ ప్లస్ లాస్ ఆఫ్ యాక్షన్ వుండాలి. న్యూటన్ చలన సూత్రాలు పనిచేయాలి. 

స్క్రిప్టు ల్లో మీకు కొట్టొచ్చినట్టుగా కన్పించే బలహీనత  లేమిటి?

          డల్ సీన్లు. బలహీన సంఘర్షణ, డైనమిక్స్ లేని పాత్రల ప్రవర్తనా కలిసి డల్ సీన్లని సృష్టిస్తున్నాయి. సీన్ మొదట్లో క్యారక్టర్లు ఎలా  ఉంటాయో ముగింపు లోనూ అదే స్థితిలో వుండడం, పాత్రల యాక్టివిటీ స్టోరీ యాక్షన్ కి దోహదం చేయకపోవడం సీన్లని  డల్ గా మారుస్తాయి. రెండోది- ఎక్స్ పోజిషన్ : కథనంలో ఆల్రెడీ ప్రేక్షకులకి తెలిసిపోయిన విషయాలే పాత్రలు మాట్లాడుకోవడం. దీనితో పాత్రలతో కనెక్షన్ తెగిపోయి సీన్లు బోరు కొట్టడం. మూడోది మూస : సవాలక్ష సినిమాల్లో చూసేసిన సంఘటనలనే, పాత్రలనే రచయితలు మళ్ళీ సృష్టించడం.  ఆ రచయితలు  ఇలా రాసి సక్సెస్ అయ్యారు కాబట్టి,  మనం కూడా రాసి సక్సెస్ అవుదా మనుకోవడం!  

థాంక్యూ సర్! 

*

అనువాదం :  సికిందర్