ఇటీవలి సంవత్సరాల్లో చూసుకుంటే, ఏడాదికి సుమారు వందమంది కొత్త దర్శకులు తెలుగులో రంగ ప్రవేశం చేస్తున్నారు. కొత్తగా వచ్చే దర్శకులెవరైనా బడ్జెట్ మూవీస్ తో మొదలవ్వాల్సిందే. రాను రాను కొత్త దర్శకుల బడ్జెట్ మూవీల సంఖ్యా పెరిగిపోతోంది. గత సంవత్సరమే రికార్డు స్థాయిలో 117 విడుదలయ్యాయి. అంటే 117 మంది కొత్త దర్శకులన్నమాట. వీళ్ళు తీస్తున్న బడ్జెట్ మూవీస్ సగటున వారానికి మూడు చొప్పున విడుదలవుతున్నాయి. మూడూ అట్టర్ ఫ్లాపవుతున్నాయి. వారం వారం ఓ ఐదారు కోట్లు బడ్జెట్ సినిమాల పేరిట కోల్పోతున్నాయి కనీసం మూడేసి బ్యానర్లు. ఏడాదికి 156 కోట్లు కోల్పోతున్నాయి సదరు బ్యానర్లు.  ఇందులో వ్యాపారం చేయరాక నష్టపోయే బ్యానర్లు కొన్నే. ఈ నష్టాన్నే లెక్కించాలి. మిగతా వ్యాపారంకోసం కాక మరింకెందుకో కోల్పోయే బ్యానర్ల గురించి బాధపడనవసరం లేదు. వాటి దృష్టిలో అది కోల్పోవడం కాదు. అయినా మొత్తంగా చూస్తే  బడ్జెట్ సినిమాల సెగ్మెంట్ ని ఒక పెద్ద నష్టాల ఊబిగా,  భయంకరమైన ‘బి’ గ్రేడ్ లోయగా తయారు చేసి పెట్టారు. తీసిన బడ్జెట్ మూవీస్ ని  కొనే నాధుడుండడు, బ్యానరే మళ్ళీ పెట్టుబడి పెట్టుకుని విడుదలచేసుకోవాలి. అది ఎందుకూ పనికిరాని విడుదల. శాటిలైట్ హక్కులూ రావు. ఒకప్పుడు విడుదల చూపించుకుంటే ఎంతో కొంత శాటిలైట్ హక్కులైనా  వచ్చేవి. ఇప్పుడు విడుదలే శాపంగా మారింది.

          ఒకప్పుడు బడ్జెట్ సినిమాలు కాస్త క్వాలిటీతో తీసేవిగా- క్వాలిటీ లేని నాసిరకం ‘బి’ గ్రేడ్ గా తీసేవిగా రెండు రకాలుండేవి. ఇప్పుడు బడ్జెట్ మూవీస్ కి అంతా  కలిపి ఒకటే గ్రేడ్ కన్పిస్తోంది - నాసిరకం ‘బి’ గ్రేడ్! ఇందుకే వీటివైపు ఎవరూ కన్నెత్తి చూడ్డం లేదు. రివ్యూలకీ నోచుకోవడం లేదు. బ్యానర్లు కూడా ‘బి’ గ్రేడ్ కిందికి  దిగజారిన బడ్జెట్ మూవీస్ నే ఇంకా తీస్తూ నష్టపోతున్నాయంటే  రకరకాల కారణాలున్నాయి...హాబీ కోసమో, ఎంజాయ్ మెంటు కోసమో, మీడియాలో ఇమేజి బిల్డప్  కోసమో  తీసి నష్టపోతే అది నష్టం కిందికి రాదు. ఇమేజి కోసం పెట్టుబడి కిందికి, జాయ్ రైడ్ జేబు ఖర్చుల కిందికి వస్తుంది. బ్లాక్ తో నష్ట పోతే అది వైట్ కిందికి మారిపోతుంది కనుక ఇది కూడా నష్టం కాదు. ఈ  బ్యానర్లు తీసే ఆ ఒక్క  ఫ్లాప్ తో వెళ్ళిపోతాయి. వీటి తోబాటు ఆ కొత్త దర్శకులూ ఇంటికెళ్ళి పోతారు. ఇలా కాక సిన్సియర్ గా వ్యాపారం కోసంవచ్చి అవగాహనా రాహిత్యంతో నష్టపోయే బ్యానర్స్ గురించే ఆలోచించాలి. ఓ నాల్గేళ్ళ క్రితం బడ్జెట్ మూవీస్ 60- 70 కి మించేవి కాదు. అవి కూడా ‘బి’ గ్రేడ్ కి దిగజారిన నష్ట జాతకాలే. బడ్జెట్ సినిమాలు చాలా పూర్వం కూడా వుండేవి. వాటి సక్సెస్ రేటు కూడా తక్కువే అయినా సక్సెస్ అయ్యాయంటే పది, ఇరవై రెట్లు లాభాలు తెచ్చి పెట్టేవి.

           యాభై లక్షలతో ‘చిత్రం’ తీస్తే 10 కోట్లు,  రెండు కోట్లతో ‘నువ్వే కావాలి’ తీస్తే 20 కోట్లు ఎలా వచ్చాయో ఇప్పుడాలోచిస్తే బుర్ర తిరుగుతుంది. ‘ఐతే’, ‘హేపీ డేస్’, ‘జయం’, ‘ఆనంద్’ లాంటివి కూడా  మంచి ఆర్ధిక విజయాలు చవి చూసిన బడ్జెట్ మూవీసే.

          అప్పట్లో బడ్జెట్ మూవీస్ నుంచి స్టార్లుగా,  పోనీ పాపులర్ హీరో హీరోయిన్లుగా ఎదిగి వచ్చిన వాళ్ళుండే వాళ్ళు.  ‘అల్లరి’ తో నరేష్, ‘చిత్రం’ తో ఉదయ్  కిరణ్, రీమా సేన్, ‘నువ్వే కావాలి’ తో తరుణ్, రిచా పల్లోడ్, సునీల్, ‘జయం’ తో నితిన్, సదా, గోపీచంద్, ‘ఐతే’ తో శశాంక్, సింధూ తులానీ, ‘ఆనంద్’ తో రాజా, కమలినీ ముఖర్జీ,  ‘హేపీ డేస్’ తో తమన్నా, వరుణ్ సందేశ్, నిఖిల్, రాహుల్ లు...ఇలా లిస్టు థ్రిల్లింగ్ గా వుంటుంది. ఇప్పటి లిస్టులో చూడ్డాని కేమీ వుండదు. ఏ కొత్త హీరో ఎవరో, ఎవరొచ్చి పోతున్నాడో; ఏ కొత్త హీరోయిన్ ఎవరో, ఎవరొచ్చి పోతోందో అంతా ‘బి’ గ్రేడాట మాయ! 

          ఆనాటి  బడ్జెట్ మూవీస్ తో వచ్చి పాపులరైన దర్శకుల్లో తేజ, శేఖర్ కమ్ముల, వీఎన్ ఆదిత్య, చంద్ర శేఖర్ ఏలేటి, విజయభాస్కర్, రవిబాబు లాంటి వాళ్ళు ఎందరో  నిలదొక్కుకుని ఆపైన మరిన్ని తీస్తూ పోతే, ఇప్పుడు తీస్తున్న కొత్త దర్శకులందరూ ఆ మొదటి  దాంతోనే  అదృశ్యమైపోతున్నారు. ఎవరొస్తున్నారో, ఎవరు పోతున్నారో కూడా పేర్లు తెలీనంతగా.  \

          ఇలా ఓ సక్సెస్ ని  గానీ, భావి హీరో హీరోయిన్లని గానీ, భావి దర్శకుల్ని గానీ అందించలేని దైన్యంతో   ‘బి’  గ్రేడ్ కి దిగజార్చేశారు బడ్జెట్ మూవీస్ ని!

    బడ్జెట్ మూవీస్ ని  దేనికీ వుపయోగపడని ‘బి’ గ్రేడాటగా మార్చేశాక, బడ్జెట్లు పెంచెయ్యడం ఇంకో ఫ్యాషన్ గా  మారిందిటీవల.  కోటితో పోయే ‘బి’ గ్రేడ్ కి గ్రాండ్ గా రెండు కోట్లు,  కాస్త ఆడితే తప్ప ఏ శాటిలైట్ హక్కులకీ  గ్యారంటీ లేని ‘బి’ గ్రేడ్ కూడా కాని నాసిరకానికి కూడా, రెండూ ప్లస్ పబ్లిసిటీ ఇరవై  = రెండూ  ఇరవై అని  ఫిగర్  చెప్పడం కొందరు అవకాశాల కోసం ప్రయత్నిస్తున్న కొత్త దర్శకులకి ఫ్యాషన్ గా మారిపోయింది. వ్యాపారానికి కాక ఇంకోలా వాడుకోవడానికి వచ్చే బ్యానర్లకి ఐదు కోట్లకి గాలం వేసినా వేయాల్సిందే. ఒక కొత్త బ్యానర్ పుత్రరత్నమే హీరో అవాలనే దుగ్ధతో వుంటే, ఆ ‘బి’ గ్రేడ్ బడ్జెట్ ని ఏకంగా  ఐదున్నర  కోట్ల మెగా బడ్జెట్ కి పెంచేసి  దుగ్ధ తీర్చిన కొత్త దర్శకుడు గొప్పోడే. ఎలాటి వాడికి అలాటి వాడే  దొరుకుతాడు. అలాగని వున్న  నాల్గు వ్యాపారాలకి తోడు ఇదింకో వ్యాపారమని వచ్చే సిన్సియర్ బ్యానర్స్ తో కొత్త దర్శకుడు ఇలా చేస్తే గొప్ప కాదు. అది గొయ్యి తవ్వడం- తనకీ, ఆ సిన్సియర్ బ్యానర్ కీ కూడా. 

           కొత్త దర్శకులు ఫ్యాన్సీ బడ్జెట్లు కోరేవారు కొందరైతే;  మినిమం నాని, శర్వానంద్, సందీప్ కిషన్, రాజ్ తరుణ్ ల లాంటి స్టార్స్ ని కోరేవారు మరి కొందరు. ఈ రెండూ జాప్యానికి దారి తీసేవే. కొత్త దర్శకుడు కొత్త వాళ్లతో తీసే రోమాంటిక్ కామెడీ కో, దెయ్యం కామెడీ కో  అడుగుతున్న రెండు కోట్లకి పైబడి ఫ్యాన్సీ బడ్జెట్లు పెట్టే  బ్యానర్లు ముందుకు రావడానికి  ఎంత జాప్యం జరుగుతుందో; నాని టు రాజ్ తరుణ్ రేంజిలో అవకాశం దక్కించుకోవడానికీ అంతే  జాప్యం జరుగుతుంది. కొత్త దర్శకులకి స్టార్లు అవకాశం ఇవ్వాలని లేదు, ఇవ్వాలనుకుంటే రెడీగా డేట్లు వుండవు. ఏడాదో రెండేళ్ళలో  వేచివుండాలి. అప్పుడు కూడా పరిస్థితులెలా మారిపోతాయో తెలీదు. 

          ఇలా ఫ్యాన్సీ బడ్జెట్లు, స్టార్స్ తో అవకాశాలూ అనే పెద్ద కోరికలు పెట్టుకుని ఎక్కడేసిన గొంగళి అవుతున్న వాళ్ళూ  లెక్కలేనంత మంది.

***

       పై కెగరాలంటే కింద భూమి వుండాలి, భూమి లేకుండా పైకెగర లేవంటే రుచించదు. షార్ట్ కట్సే కావాలి. ఇదంతా  ఏ రూల్సూ లేని ఆటే  కాబట్టి ఏదైనా జరిగిపోవచ్చు. ఒక్కటే జరగడం లేదు. కోటితో తీస్తే పది,  పోనీ రెండు తెచ్చి పెట్టే  ఫస్ట్ టైం డైరెక్టర్ ఎవరూ కన్పించడం లేదు.  డాక్టర్ దాసరి నారాయణ రావు అక్కినేనితో ‘దేవదాసు మళ్ళీ పుట్టాడు’ అనే పెద్ద సినిమా తీయక మునుపు తీసిన 20 సినిమాలూ బడ్జెట్ మూవీసే. బడ్జెట్ సినిమాల దర్శకుడుగా ఆయన పేరు తెచ్చుకున్నారు. ఇప్పుడు ఒక కామెడీ సినిమాల దర్శకుడే లేనట్టు, బడ్జెట్ సినిమాల దర్శకుడంటూ  కూడా ఎవరూ లేరు.   ఓవర్ బడ్జెట్ ఫ్లాప్స్ ఇచ్చే కొత్త  దర్శకులు, అప్పుడే స్టార్స్ కి నిచ్చెనేసే కొత్తదర్శకులూ క్రిక్కిరిసి వున్నారు. 

          కోడి రామకృష్ణ కూడా బడ్జెట్ సినిమాల దర్శకుడుగా ప్రారంభంలో  పేరు తెచ్చున్నారు. తక్కువ బడ్జెట్ తో ఆయన తో తీస్తే మంచి లాభాలొస్తాయనే నమ్మకం వుండేది. ఇవ్వాళ పరుగెత్తి పాలు తాగేయడానికి వీలిచ్చేంత  సులభ  టెక్నాలజీ అందుబాటులో కొచ్చాక, నిలబడి నీళ్ళేందుకు తాగాలనుకుంటున్నారు. ఒకవేళ ఓ బడ్జెట్ సినిమాకి  కొత్త దర్శకుడు రూపాయి మీద హీన పక్షం పది పైసలు లాభం తెచ్చి పెట్టినా, మళ్ళీ ఇతర బడ్జెట్ నిర్మాతలకి అందుబాటులో వుంటాడన్న నమ్మకంలేదు. వెళ్ళిపోయి తనకి అందుబాటులో వుండని  స్టార్స్ కోసం ప్రయత్నాల్లో వుంటాడు పది పైసల సక్సెస్ తో. ఆ స్టార్సూ  దొరకరు, ఎందుకంటే అక్కడ రద్దీ ఎక్కువ. పైగా సీనియర్ దర్శకుల పోటీ. వాళ్ళని దాటుకుని పది పైసల కొత్త సక్సెస్ ఫుల్ దర్శకుడికి అవకాశం రావాలి. ఒకవేళ వచ్చినా వెంటనే ప్రారంభం కాదు. ఒక బడ్జెట్ మూవీని సక్సెస్ చేసి వచ్చిన కొత్త దర్శకుడికి ఓ రేంజి స్టార్స్ అవకాశ మివ్వాలన్నా ఏంతో కాలం పడుతుంది.   

          దీంతో ఎవరైనా కొత్త దర్శకులు సక్సెస్ ఫుల్ బడ్జెట్ సినిమా తీసినప్పటికీ, మళ్ళీ  బడ్జెట్ సినిమాలు తీసే నిర్మాతలకి అందుబాటులో వుండడం లేదు. దీంతో ఆ నిర్మాతలు ఇంకో ఫస్ట్ టైం దర్శకుణ్ణి నమ్మి మునిగిపోవాల్సి వస్తోంది. ఒక సక్సెస్  ఇచ్చిన బడ్జెట్  దర్శకుణ్ణి పట్టుకుందామంటే అతను  స్టార్స్ వెయిటింగ్ రూములో వెయిట్ చేస్తూంటాడు. అటు స్టార్ తో తీయలేకా, ఇటు ఇంకో బడ్జెట్  నిర్మాతకి ఉపయోగపడకా త్రిశంకు స్వర్గంలో కొట్టు మిట్టాడుతూ వుంటాడు. 

          చాలా విచిత్రంగా వుంటుంది.  ఒక కొత్త దర్శకుడుగా ఒకప్పుడు తను బడ్జెట్ మూవీ అవకాశం  కోసం బ్యానర్స్  చుట్టూ తిరిగిన నిరుద్యోగపు రోజుల్ని, పడిన పడిగాపుల్నీ  ఎలా మర్చిపోతాడో అర్ధం గాదు. ఇప్పుడు చూస్తే, కొత్త దర్శకుడిగా ఒక బడ్జెట్ మూవీ సక్సెస్ చేసి కూడా  స్టార్స్ దగ్గర మళ్ళీ అవే వెయిటింగ్ బాధలు పడుతూంటాడు. అదే నిరుద్యోగం చేస్తూ  టైం వృధా చేసుకుంటాడు. దర్శకత్వం కోసం ప్రయత్నిస్తున్నప్పుడు తను ఒంటరి వాడే. అయినా కనీసం పది మంది నిర్మాతల్ని కలుస్తూంటాడు అవకాశాల కోసం. ఏదో ఒక ఆశ, నల్గురితో సంబంధాలూ వుండి ఊరట లభిస్తుంది. అలా  కొత్త దర్శకుడుగా  ఒక బడ్జెట్ మూవీ పట్టుకుని సక్సెస్ ఇచ్చాడే అనుకుందాం, ఇక స్టార్ ముంగిట్లో వాలిపోయి మళ్ళీ ఒంటరి వాడైపోతాడు, మళ్ళీ నిరుద్యోగి అయిపోతాడు. తనని దర్శకుణ్ణి చేసిన బడ్జెట్ మూవీ సెగ్మెంట్ ని మర్చిపోతాడు. సక్సెస్ ఇచ్చిన ఇతడి కోసం బడ్జెట్ నిర్మాతలు ప్రయత్నిస్తే స్టార్ దగ్గర కన్పిస్తాడు. పైకెళ్ళి పోయినవాడు మన కెందు కొస్తాడులే అనుకుంటారు బడ్జెట్ నిర్మాతలు. ఇలా చుట్టూ నిర్మాతలతో సంబంధాలు కోల్పోయి, స్టార్ దగ్గర ఎటూ తేలక, ఒంటరి నిరుద్యోగపు వెతలు అనుభవిస్తూ వుంటాడు. కొంతకాలానికి ప్రేక్షకుల జ్ఞాపకాల్లోంచి కూడా చెరిగిపోతాడు. 

          ఒక బడ్జెట్ మూవీ సక్సెస్ చేసి ఆ సెగ్మెంట్ లో కింగ్ అన్పించుకున్నాక, వేరే కింగులున్న చోటికి ఛోటా కింగుగా ఎందుకెళ్ళాలో అర్ధంగాదు. ఢిల్లీ కింగ్ అన్పించుకున్న అరవింద్  కేజ్రీవాల్ ముందు తన రాజ్యంలో  తాను పూర్తిగా బలపడకుండా, అప్పుడే పంజాబ్ కీ, గోవాకీ వెళ్లి కంగు తిని-  ఢిల్లీ గల్లీలు కూడా  పోగొట్టుకున్న పరిస్థితే ఇదీ.   సినేరియా మారవచ్చు- పాత్ర ప్రయాణం మాత్రం ఎక్కడైనా ఒకలాగే వుంటుంది-  వుండాల్సిన తెలివితో వుండకపోతే. పరుగెత్తి పాలే తాగుదా మనుకుంటున్నారు. అయితే ఇలా ఎంత సేపు తాగుతామనే ఆందోళన కూడా  లోలోపల పీకుతూనే వుంటుంది. 

          ఇలా కొత్త దర్శకులు ఫ్యాన్సీ బడ్జెట్లు కోరడంతో, స్టార్స్ తో అవకాశాలు ఆశించడంతో, కొత్త దర్శకుడిగా  సక్సెస్ ఇచ్చినా  మళ్ళీ బడ్జెట్  సెగ్మెంట్ కి దూరమవడంతో,  బడ్జెట్ సినిమాలు ‘బి’ గ్రేడ్ అగ్నిగుండానికి ఆహుతవుతున్నాయి.

1. బడ్జెట్ సినిమాలు సక్సెస్ కావడం లేదు.
2. బడ్జెట్ సినిమాలు భావి హీరోహేరోయిన్లని అందించడం లేదు
3. బడ్జెట్ సినిమాలు భావి దర్శకులని తయారు చేయడం లేదు
4. బడ్జెట్ సినిమాలు ‘బి’ గ్రేడ్ కి దిగజారిపోయాయి.
5. కొత్త దర్శకులు ఫ్యాన్సీ బడ్జెట్లు కోరుతున్నారు.
6. కొత్త దర్శకులు స్టార్స్ తో అవకాశాలు ఆశిస్తున్నారు.
7. కొత్త దర్శకులు సక్సెస్ ఇచ్చి బడ్జెట్ నిర్మాతలకి దొరకడం లేదు.
8. కొత్త దర్శకులు బడ్జెట్ సినిమాల్ని ‘బి’ గ్రేడ్ అగ్నిగుండంలో పడేసి పోతున్నారు.
9. కొత్త బ్యానర్స్  వ్యాపారం కోసం రావడం లేదు.
10. కొత్త బ్యానర్స్ వ్యాపారం కోసం వచ్చినా ఏం తీయాలో తెలీడం లేదు.
11. కొత్త బ్యానర్స్  కొత్త దర్శకుల్ని తమ సారధిగా భావించడం లేదు.
12. కొత్త బ్యానర్స్ బడ్జెట్ మూవీస్ ని ‘బి’ గ్రేడ్ కి దించి వెళ్ళిపోతున్నాయి.   

***

      ఓ  చిన్న యాడ్ ఫిలిం తీయాలంటే చాలా సృజనాత్మక శక్తి కావాలి. ఆ యాడ్ మీద  కంపెనీ  అమ్మకాలు ఆధారపడి వుంటాయి కాబట్టి. అలాంటిది ఒక బడ్జెట్ మూవీ అమ్ముడుబోవాలంటే ఇంకెంత సృజనాత్మక శక్తి కావాలి. సృజనాత్మక శక్తిని అరచేతిలో టెక్నాలజీగా భావిస్తే  ‘బి’ గ్రేడ్ మూవీసే తీయగల్గుతారు. అరచేతిలో టెక్నాలజీ షార్ట్ ఫిలిమ్స్ కి, ఇండీ ఫిలిమ్స్ కి, క్రౌడ్ ఫండింగ్ ఫిలిమ్స్ కీ,  హోమ్  వీడియోస్ కీ ఉపయోగ పడొచ్చు గానీ,  బడ్జెట్ మూవీస్ కి కాదు. ‘చిత్రం’  అప్పుడు అరచేతిలో టెక్నాలజీ లేదు, ‘ఈ రోజుల్లో’ అప్పుడుంది. ఆ తర్వాత  అది బడ్జెట్ మూవీస్ కే  పనికి రాలేదు. సినిమాకి అనుకరణలైన  షార్ట్  ఫిలిమ్స్, ఇండీ ఫిలిమ్స్, క్రౌడ్ ఫండింగ్ ఫిలిమ్స్, హోమ్  వీడియోస్  టెక్నాలజీ తో బడ్జెట్ మూవీ తీయబోతే, అదెందుకూ పనికిరాని  ‘బి’ గ్రేడ్ సరుకుగా మూలబడుతుంది.  

          పై అనుకరణల (షార్ట్  ఫిలిమ్స్, ఇండీ ఫిలిమ్స్, క్రౌడ్ ఫండింగ్ ఫిలిమ్స్, హోమ్  వీడియోస్)  నుంచి బడ్జెట్ మూవీస్ కి కొత్త దర్శకుడు ప్రమోటవుతున్నప్పుడు, అతను  వేసే అడుగు బారుగా వెళ్లి బిగ్ కమర్షియల్స్  ఆకర్షణల  మీద ఐరన్ లెగ్ లా  పడుతోంది. అదీ సమస్య. బడ్జెట్ మూవీ తీయబోతే ఎవరి సమస్య అయినా ఇదే- బిగ్ కమర్షియల్స్ మీద ఐరన్ లెగ్స్ వేసే యోచన.  అనుకరణలకీ, బిగ్ కమర్షియల్స్ కీ మధ్య బడ్జెట్ మూవీస్ అనే వారధి వుంటుందని గమనించడం లేదు.  అనుకరణల మీంచి కాలెత్తితే, బారుగా తీసికెళ్ళి బిగ్ కమర్షియల్ ఎట్రాక్షన్స్ మీద దభీమని వేస్తున్నారు. తాము ముందు గడిపే షార్ట్, ఇండీ, క్రౌడ్,  హోమ్  అనుకరణల కాలం మాయల ఫకీరు కాలం. ఇవి తీస్తున్నప్పుడు భావి దృష్టి  బడ్జెట్ సినిమాల మీద వుండదు- బిగ్ కమర్షియల్  ‘సరైనోడు’ లో అల్లు అర్జున్ అలా ఇరగదీశాడు, ఇంకో బిగ్ కమర్షియల్  ‘లక్కున్నోడు’ లో మంచు విష్ణు ఇలా యాక్షన్ చేశాడు... మనంకూడా అలా తీయాలి ....అంటూ బిగ్ కమర్షియల్ పోకడల్నే  మనసంతా మేట వేసుకునేలా చేస్తుంది మాయల ఫకీరు కాలం. దీంతో బడ్జెట్ మూవీ తీయబోతే అది బిగ్ కమర్షియల్ అనుకరణలాగే వుంటుంది తప్ప,  బడ్జెట్ మూవీ ఒరిజినాలిటీని ప్రదర్శించదు. 

          అరచేతిలో టెక్నాలజీతో ఉత్సాహపడి నేరుగా బిగ్ కమర్షియల్ కి గాలం వేసుకోవాలంటే నిరభ్యంతరంగా వేసుకోవచ్చు. అంతేగానీ కోటి రూపాయలు మాత్రమే బడ్జెట్ దొరికినప్పుడు బిగ్ కమర్షియల్ కలల్ని మర్చిపోవడమే  కాదు, అసలు చేతిలో వున్న కోటి బడ్జెట్ మూవీని కూడా బిగ్ బడ్జెట్ కొలమానాలతో చూడకూడదు. కానీ ఈ డిసిప్లిన్ ఎవరి కుంటుంది- ఇది ఏ రూల్సూ వర్తించని ఆట కదా!  చేతిలో కలానికి వుండనట్టే బడ్జెట్ కీ రూల్స్ లేవు! బిగ్ కమర్షియల్స్ కీ,  బడ్జెట్ మూవీస్ కీ దేనికీ – సినిమా అనే కళారూపానికి- అరచేతిలో టెక్నాలజీ అనే తేలిక భావపు మైండ్ సెట్ పనికి రాదని చెప్తే ఎవరు వింటారు?  నాటకాల మైండ్ సెట్, సీరియల్స్ ల మైండ్ సెట్ సినిమాలకి పనికి రానట్టే, అరచేతిలో టెక్నాలజీ అల్ట్రా మోడరన్ మైండ్ సెట్ కూడా పనికిరాదు. ప్రపంచం వేగంగా పరిగెడుతున్నట్టే  అన్పిస్తుంది, అంతే. మనం నేర్చుకుంటూ వెనకబడి పోతున్నామని అందిన పనిముట్టు అందుకుని ఒకడికంటే ముందుకు పరుగులు తీస్తూంటాం. కానీ ప్రపంచం ఎక్కడా వేగంగా పరిగెట్టడం లేదు.పని గంటలు అవే ఎనిమిది గంటలున్నాయి. భూమి ఇరవై నాలుగ్గంటలే తన చుట్టూ తాను తిరుగుతుంటుంది.  అదేం స్పీడు పెంచుకుని  గిర్రున ప్రపంచాన్ని కూడా తిప్పడం లేదు మనం చెలరేగిపోవడానికి. పరిగెట్టాలనుకుంటే ఏమీ నేర్చుకోలేరు, తెలుసుకోలేరు.

***

        నిలబడి నీళ్ళే తాగుతూంటే అమృతం దానికదే కురుస్తుంది. సినిమా నిలబడి నీళ్ళే తాగమంటుంది, పరుగెత్తి పాలు తాగమనదు. సినిమా మదగజం లాంటిది. దాన్ని లొంగ దీసుకుని  విజయయాత్ర చేయాలంటే మెరికలు తిరిగిన మావటి వాడు కావాలే  గానీ, ఇంకో టెక్నాలజీ- యాప్  లేదు. సినిమాని వ్యూహంతో లొంగదీయాలి. బడ్జెట్ మూవీని ఇంకింత వ్యూహంతో లొంగ దీయాలి. కొత్త దర్శకుడు సినిమా అనగానే బడ్జెట్ మూవీ ని దాటుకుని సుదూరాన బిగ్ కమర్షియల్స్ ఆకర్షణల్ని చూడ్డం మానుకోవాలి. అదొచ్చినప్పుడు అది తీయొచ్చు, ప్రస్తుతం చేతిలో వున్నది బొటాబొటీ కోటిన్నర ప్రాజెక్టే. దీని వ్యూహం దీనికుంటుంది, దానివ్యూహం దీనికుండదు. అరచేతిలో టెక్నాలజీని మర్చిపోవాలి- అది సినిమా మైండ్ సెట్ కాదు. బడ్జెట్ మూవీ మైండ్ సెట్ అసలే కాదు. బడ్జెట్ మూవీ మైండ్ సెట్, బిగ్ కమర్షియల్ కి మించిన సృజనాత్మక దృష్టే!

(ఇంకా వుంది)

- సికిందర్

రివ్యూ!

దర్శకత్వం :  జేమ్స్  ఎర్ స్కిన్
తారాగణం : సచిన్ టెండూల్కర్, అంజలీ టెండూల్కర్, సారా టెండూల్కర్, అర్జున్ టెండూల్కర్, అజిత్ టెండూల్కర్, మయూర్ మోరే,  అమితాబ్ బచ్చన్, విరాట్ కోహ్లీ, మహేంద్ర సింగ్ ధోనీ, సౌరవ్ గంగూలీ, వీరేంద్ర సెహ్వాగ్, యువరాజ్ సింగ్, హర్భజన్ సింగ్, హర్షా భోగ్లే తదితరులు.
రచన : జేమ్స్  ఎర్ స్కిన్ - శివకుమార్‌ అనంత్‌,  సంగీతం: ఏఆర్‌ రెహమాన్‌, ఛాయాగ్రహణం : క్రిస్ ఓపెన్ షా, ఎడిటింగ్ : దీపా భాటియా, అవధేశ్ మోహ్లా,
బ్యానర్ : 200 నాట్‌ అవుట్‌ ప్రొడక్షన్స్‌, కార్నివాల్ మోషన్ పిక్చర్స్, నిర్మాత : రవి బగ్ చంద్కా  
విడుదల : మే 26, 2017
***

          మాస్టర్ బ్లాస్టర్ సచిన్ టెండూల్కర్ అంతర్జాతీయంగా క్రికెట్ ప్రపంచానికి సంభవించిన ఒక అరుదైన క్రీడాకారుడే. ఒక తరానికి తరం అతణ్ణి అభిమానిస్తూనే ఎదిగింది. మానసికంగా భౌతికంగా అతణ్ణి క్షుణ్ణంగా చదివేసింది. ఇక తెలుసుకోవాల్సిందేమీ లేదు. రిటైర్మెంట్ తో ముగిసిపోయిన  అతడి క్రికెట్ అధ్యాయానికి  అక్రందిస్తూనే వీడ్కోలు చెప్పి విశ్రమించింది. మళ్ళీ తట్టిలేపి,  మీ ఆరాధ్య దైవాన్ని వెండి తెరమీద చూడమంటే చూడ్డాని కేముంటుంది?  ఏమీ వుండదు. తెలిసిపోయే టెంప్లెట్ సినిమా ఎలా వుంటుందో అలా వుంటుంది. పైగా సచిన్ పాత్రలో  బాలీవుడ్ స్టార్ కూడా నటించని బయోగ్రఫీ ఏం బావుంటుంది. సచినే కన్పిస్తూ తనే  ఆటోబయోగ్రఫీ చెప్పుకుంటూంటే ఎంత నీరసంగా వుంటుంది. మొత్తమంతా కలిపి ఒక డాక్యుమెంటరీ డ్రామా (డాక్యూ డ్రామా) లా వుంటే ఏం ఆసక్తి కల్గిస్తుంది...

            ఇంకో పదేళ్ళ తర్వాత ఈ స్పోర్ట్స్ డాక్యూ డ్రామా తీయబోతే ఈ సందేహాలు ఎదురు కావొచ్చు. అప్పటికి మళ్ళీ  ఎదిగి వస్తున్న ఇంకో కొత్త తరానికి సచిన్ తో పెద్దగా అనుబంధం వుండకపోవచ్చు. తరాల అంతరం ఏర్పడొచ్చు. తమ కళ్ళ ముందు ఎదిగి వచ్చిన  ఇంకో క్రీడాకారుడెవరో ‘గాడ్’ అవుతాడు, రోల్ మోడల్ అవుతాడు. గ్లోబలైజేషన్ తెచ్చి పెట్టిన పరిణామాల్లో యువతకి లైవ్ రోల్ మోడల్స్ కావాలి, కిందటి తరం రోల్ మోడల్స్ కాదు. నిన్న మొన్న రిటైరైన  సచిన్ ని ‘గాడ్’ గా చూస్తున్న నేటి తరం, పదేళ్ళ తర్వాత  సచిన్ పట్ల ఇదే భావోద్వేగాలతో వుంటుందని చెప్పలేం. భావోద్వేగాలున్నప్పుడే చరిత్ర చెప్పాలి. సచిన్ చరిత్ర పదేళ్ళ తర్వాత తీరిగ్గా చెప్తే వర్తమాన తరానికీ, భావితరాలకీ ఉపయోగం లేదు. ఈ చరిత్రని మళ్ళీ సినిమా స్టార్ తో చూపిస్తే  కూడా దానికి చారిత్రిక విలువలేదు. సచిన్ తోనే డాక్యూ డ్రామాగా తీస్తే క్రికెట్ కి అదెప్పటికీ పనికొచ్చే కదిలే బొమ్మల రిఫరెన్స్ బుక్ లా వుంటుంది. స్వయంగా సచినే  చెప్తున్న విషయాలతో నమ్మశక్యంగా వుంటుంది. సినిమా స్టార్ తో తీసే ఏ మసాలా స్పోర్ట్స్ మూవీ లేనంత పవర్ఫుల్ గానూ వుంటుంది.  సచిన్ కే పెద్ద స్టార్ డమ్  వున్నప్పుడు ఇంకా వేరే స్టార్ ఎందుకు? 

          1983 వరల్డ్ కప్ ఇండియా గెలవడం చూశాక  పదేళ్ళ సచిన్ కి క్రికెట్ మీద పెరిగిన ఆపేక్ష- 2011 లో స్వయంగా వరల్డ్ కప్ గెలిచే దాకా ఎలా ఒక దీక్షగా మారి చరిత్ర సృష్టించిందో తెలుపుతుందీ  డాక్యూ డ్రామా. అప్పటి బొంబాయిలో సామాన్య మధ్య తరగతి కుటుంబం. తండ్రి రమేష్ టెండూల్కర్ ప్రముఖ మరాఠీ రచయిత. మొదటి భార్యకి ముగ్గురు పిల్లలు. ఆమె చనిపోతే చేసుకున్న రెండో భార్యకి పుట్టిన ఏకైక సంతానం సచిన్. సచిన్ లోని ఆటగాణ్ణి మొదట కనిపెట్టింది అన్న అజిత్తే. పదకొండేళ్ళ వయస్సులో తీసికెళ్ళి ప్రసిద్ధ కోచ్ రమాకాంత్ అచ్రేకర్ కి అప్పజెప్పాడు. ఆయన చేతిలో  రాటుదేలిన సచిన్ 1988 లో బొంబాయిలోనే హారిస్ షీల్డ్ గెలవడంతో పేపర్ల కెక్కాడు. 1989 లో కేవలం  పదహారేళ్ళ వయస్సులో పాకిస్తాన్ తో అంతర్జాతీయ క్రికెట్ లో  తలపడ్డాడు. వీణ్ణెందుకు తీసుకొచ్చారు, వీడేం చేస్తాడు అనుకున్న పాక్ జట్టుకి తడాఖా చూపించి వచ్చాడు. సియాల్ కోట్ ఫైనల్ టెస్ట్ లో వఖార్ యూనిస్ బౌలింగ్ కి ముక్కు పగిలి రక్తం కారుతున్నా  వైద్య సహాయం నిరాకరిస్తూ బ్యాటింగ్ చేశాడు. 

          దీని తర్వాత న్యూజీలాండ్ తో కొనసాగిన అతడి అంతర్జాతీయ క్రికెటింగ్ ప్రపంచ కప్ సాధించేదాకా ఎన్ని ఓడిడుకుల మధ్య గడిచిందో చూపించుకొస్తారు. వృత్తిపరంగా క్రికెటింగ్ ని చూపిస్తూనే, మరో వైపు కుటుంబ జీవితాన్నీ చూపిస్తారు. అంజలితో  ప్రేమ, పెళ్లి, పిల్లలు, సరదాలూ వగైరా.  సచిన్ కంటే అంజలి ఆరేళ్ళు పెద్దది. సచిన్ పదిహేడేళ్ళ వయసులో వున్నప్పుడు చూసి ప్రేమించడం మొదలెట్టింది. నాల్గేళ్ళ తర్వాత తనే అతడి తల్లిదండ్రులతో మాట్లాడి పెళ్లి చేసుకుంది.

***

       కొన్ని వివాదాస్పద అంశాల్ని దాటవేశారు. టీం విజయాలకంటే తన వ్యక్తిగత రికార్డుల్నే హైలైట్ చేసుకునే తత్త్వం, బాల్ టాంపరింగ్ ఉదంతం, యాడ్ ఫిలిమ్స్ సంపాదనపై తను నటుడిగానే తప్ప క్రీడాకారుడిగా యాడ్  ఫిలిమ్స్ చేయలేదని కోర్టు కెక్కడం, పర్మిట్స్ లేకుండా ఇల్లు నిర్మించుకుని గృహప్రవేశం చేయడం వంటి అనేక వివాదాల్ని పక్కన పెట్టి ఆత్మకథ చెప్పారు. సచిన్ రెండు సార్లు కెప్టెన్ అయ్యాడు. మొదటి సారి అయినప్పుడు సీనియర్ అజరుద్దీన్ తో విభేదాలు, ఎడమొహం పెడమొహం– ఒక మాటలో చెప్పి వదిలేశారు- రెండు పవర్ సెంటర్స్ ఏర్పడ్డాయని. అలాగే మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్ ఉదంతంలో అజరుద్దీన్ ప్రస్తావన లేకుండా క్రోంజీ ని చూపిస్తూ క్లుప్తంగా ముగించారు. కెప్టెన్ గా సచిన్ రెండు సార్లూ వైఫల్యం చెందాడని మాత్రం సూటిగానే చెప్పారు. 

          వ్యక్తిగతంగా సచిన్ పురుషాధిక్య భావజాలాన్ని మాత్రం కప్పిపుచ్చ లేకపోయారు. ఇందుకు నిదర్శనంగా భార్యే వుంది గనుక కప్పి పుచ్చడం సాధ్యం కాదు. సచిన్ భార్య అంజలి డాక్టర్. పెళ్ళయ్యాక కుటుంబం కోసం వైద్య వృత్తి మానేస్తానని అంజలి చెప్పినట్టు సచిన్ అంటాడు. తర్వాతి షాట్ లో – మనిద్దర్లో ఎవరో ఒకరు కెరీర్ ని వదులుకోవాలని సచిన్ చెప్పినట్టు అంజలి అంటుంది. తనని ఉద్దేశించి అని వుండడు  సచిన్.  తర్వాతి షాట్ లో సచిన్- నా కలల్ని పూర్తిగా అర్ధం జేసుకునే భార్యే నాకవసరమని అంటాడు. ఆమె వైద్య వృత్తి మానేసి  అతడికి సహకరించే భార్యగా వుండిపోయింది. తన కలలు, తన జీవిత లక్ష్యాలూ తప్ప ఇంట్లో ఇంకెవరి మనోభావాలూ ముఖ్యం కాదన్నట్టున్న  సచిన్  వ్యక్తిత్వం ఇలా బయటపడుతుంది. పాపం అంజలి! 

          గాడ్ లోకూడా వంద లోపాలూ వుంటాయి. అయినా గాడ్ గిరీ కేం అడ్డు కావు. భక్తులు తమ గాడ్ లో  లోపాలెన్నడానికి ఇష్టపడరు.  గాడ్ వెనకాల గాడ్ వల్ల బాధలు పడ్డ వాళ్లున్నా సరే, వాళ్ళని చూడ్డానికి భక్తులు ఇష్టపడరు. ఎవరైనా చూపించబోతే చెండాడుతారు. ఒక రిపోర్టర్ సచిన్ లోని  నెగెటివ్ కోణాన్ని ప్రచురణకిస్తే, పబ్లిక్ మూడ్ ని గౌరవించాలయ్యా అని  ఆ ఎడిటర్ దాన్ని బుట్ట దాఖలు చేసిన లాంటి మీడియా సంగతులు ఇందుకే వింటూంటాం. 

         ‘పబ్లిక్ మూడ్’ తో ‘గాడ్’ అయిన సచిన్ ని ఒక్కోసారి మనం కూడా అభిమానించకుండా వుండలేం. బ్రిటన్లో న్యూ యార్క్ షైర్ టూరుకి సచిన్ కుటుంబ సమేతంగా వెళ్లి ఎంజాయ్ చేసిన దృశ్యాల్ని మరువలేం. అతడి వల్లే  కదా వీళ్ళందరూ ఇంత ఆనందంగా వుంటున్నారు... అతను ఈ కుటుంబానికి ఆనంద ప్రదాత. మనిషి బయట ఎన్ని విజయాలు సాధించనీ, ఇంట్లో ఆనందాలివ్వకపోతే బయటి విజయాలు విజయాలే కావు. సచిన్ నిజంగా ఆ కుటుంబ సభ్యులందరి పాలిట దేవుడే- కాసేపు భార్య విషయం  పక్కన బెడితే. ప్రతీ సినిమాలో ఏదో వొక క్యారక్టరైజేషన్ లోపం లేని హీరో వుండడు కదా?

          చిన్నప్పుడు కూతురితో ఆడుకునే దృశ్యాలు మరో హైలైట్. పెద్దయ్యాక కొడుకుతో కారు దిగే స్టయిలిష్ షాట్ మరొక హైలైట్. సచిన్ ఫిజిక్ కి, డ్రెస్ సెన్స్ కి ఏ స్టారూసాటి రాడు. గోవా పార్టీ ఇంకో అందమైన సన్నివేశం. ఇవన్నీ సచిన్ కి బదులు సినిమా స్టార్ తో తీసి వుంటే  ఏ మాత్రం న్యాయం చేసి వుండేవి కాదు- ఇలా డాక్యూ డ్రామా చేసి ఫస్ట్ హేండ్ స్టోరీ చేసి, సాక్షాత్తూ సచిన్ నే  చూపించడం వల్ల ప్రత్యక్షంగా సచినే  అనుభవమవుతాడు మనకి.

          మ్యాచ్ గెలిచినప్పుడల్లా రిపీటయ్యే సచిన్ షాట్స్ ఎప్పుడూ ఒకేలా వుంటాయి- అతను కేరింతలు కొడుతున్న ప్రేక్షక సందోహం వైపు  చూసి బ్యాట్ వూపడు- తల పైకెత్తి ఆకాశంలోకే చూస్తాడు. కనిపించని శక్తి కేసే అలా  చూస్తాడు. 1999 ప్రపంచ కప్ లో వుండగా తండ్రి మరణ వార్తకి తిరిగి వచ్చి, అంత్యక్రియలు ముగించి తిరిగి వెళ్లినప్పట్నించీ రిటైరయ్యే దాకా అతడి ఆకాశంలోకి చూసే చూపే మారిపోయింది- తండ్రి ఆశీస్సులకోసం తలపైకెత్తి చూస్తాడు. ఇదేమీ బాలీవుడ్ రచయిత కావాలని సృష్టించిన మెలోడ్రామా దృశ్యాలు కావు, వాటి ప్రకారం సచిన్ నటించలేదు- మ్యాచుల్లో వివిధసార్లు కెమెరాలకి చిక్కిన అతడి నిజజీవిత భావావేశాలే.  

          అపజయాలతో అతను  అంతర్ముఖీనుడవుతాడు. అప్పుడు ఒకే పాట లూప్ లో పెట్టి  రోజంతా వింటాడు. అది బప్పీ లహరీ పాడిన ‘యాద్  ఆరహా హై’ విరహ గీతం. విచిత్రమేమిటంటే, సచిన్ తండ్రి తాను అభిమానించే సంగీత దర్శకుడు సచిన్ దేవ్ బర్మన్ పేరు లోంచి సచిన్ తీసి సచిన్ కి పెట్టాడు. సచిన్ బప్పీ లహరీ వైపు వెళ్ళిపోయాడు. ఈ  పాట సాహిత్యపరంగా మంచిదే-  బప్పీ గళ మహాత్మ్యం. అయితే దీని బీటే  వీక్, టపోరీ పాటలా వుంటుంది ( కిషోర్ కుమార్ పాటల మధ్య ఎన్నాళ్ళ నించో స్మార్ట్ ఫోన్లో  ఈ పాట ఇరుక్కుని వుంటే చిరాకొచ్చి మొన్నే  డిలీట్ చేసేశాడు ఈ వ్యాసకర్త!).

***

      ఈ డాక్యూ డ్రామాని  పాత ఫోటోలు, ఫ్యామిలీ వీడియోలూ, ఉద్వేగభరిత క్రికెట్ మ్యాచుల ఫుటేజీల ఆధారంగా ఆసక్తికరంగా రూపొందించారు. ఆద్యంతం అవసరమైన చోటల్లా సచిన్ స్వగతంలో సాగుతుంది. సచిన్ తెర పైకొచ్చి తన కథ తనే చెబుతూంటే ఇంటర్ కట్స్ లో దాని తాలూకు పై ఫార్మాట్స్ లోగల దృశ్యాలు తెరపైకి వస్తూంటాయి. ఈ కథనం కూడా నాన్ లీనియర్ గా వుంటుంది. చెబుతున్నదంతా ఫ్లాష్ బ్యాక్సే  అయినా, ఆ ఫ్లాష్ బ్యాక్స్  ఒక క్రమంలో సాగవు. అపక్రమ పద్ధతిలో కాలం ముందుకూ వెనక్కీ కదుల్తూంటుంది. మధ్యమధ్యలో సునీల్ గవాస్కర్, వివియన్ రిచర్డ్స్, విరాట్ కోహ్లీ, అజిత్ టెండూల్కర్, అంజలీ టెండూల్కర్ ల వ్యాఖ్యానాలు  కూడా వస్తూంటాయి. కామెంటేటర్ హర్షా భోగ్లే, ఇంకో జర్నలిస్టు వ్యాఖ్యానాలు కూడా వుంటాయి. వ్యాఖ్యాతలుగా ఇందరు క్రీడాకారుల మధ్య క్రీడా కారుడుకాని అమితాబ్ బచ్చన్ వుండడమే సింక్ కాదు. 

          గత సంవత్సరం ఇమ్రాన్ హాష్మీ నటించిన  ‘అజర్’ విడుదలయింది. కానీ ఇది అజరుద్దీన్ కథ కాదని ముందే చెప్పేశారు. ఇది కాల్పనిక చరిత్ర అనీ  అజరుద్దీన్ తో సంబంధం లేదనీ చెబుతూ ఒక స్పోర్ట్స్ థ్రిల్లర్ లా తీశారు. గత సంవత్సరమే సుశాంత్ సింగ్ రాజ్ పుత్ తో  ‘ఎం ఎస్ ధోనీ : ది అన్ టోల్డ్ స్టోరీ’ తీశారు. ఈ రెండూ నటుల చేత నటింప జేసిన క్రికెట్  సినిమాలు. కానీ సచిన్ డాక్యు డ్రామా విషయానికొస్తే – సచిన్ పిచ్ లో లైవ్  యాక్షన్ లో  వున్నప్పుడు, ఇంట్లో- బయటా కుటుంబంతో గడిపినప్పుడూ క్యాచ్ చేసిన రియల్ లైఫ్ దృశ్యాలే. ఆ ఫీలింగ్స్ , ఎమోషన్స్, యాక్షన్ ప్రతీదీ నిజ జీవితంలో పట్టుకున్నవే. ఇందులో సచిన్ ని సచిన్ లా వున్నదున్నట్టు చూపిస్తే,  పై రెండు సినిమాల్లో ఫిక్షన్ చేసి నటుల చేత నటింపజేశారు. సచిన్ ఫస్ట్ హేండ్ ఇన్ఫర్మేషన్ అయితే, పై రెండూ సెకండ్ హేండ్ ఇంఫర్మేషన్స్ . ఇదీ తేడా. 

          ఉన్న పాత బొమ్మల్నే పేర్చి డాక్యుమెంటరీ చూపిస్తే న్యూస్ రీలులా ఏం ఆసక్తి కల్గిస్తుందనే వాళ్లకి దీని ఎడిటర్స్ వాళ్ళ పనితనంతోనే సమాధానం చెప్తారు. ఒక డాక్యుమెంటరీ చూస్తున్నట్టు ఎడిటింగ్ వుండక పోవడమనేది సామాన్య విషయం  కాదు. కథనం లో ఒక లయని మెయింటెయిన్ చేశారు. ఒక క్లిప్పింగ్ కీ ఇంకో క్లిప్పింగ్ కీ మధ్య జంప్స్ లేకుండా స్మూత్ ట్రాన్సి షన్స్  సృష్టించారు. చిన్నప్పుడు మొదలైతే రిటైర్మెంట్ వరకూ స్టోరీ బోర్డు వొక అమర్ చిత్ర కథలా సాగిపోతుంది.

***

     దీన్ని బ్రిటిష్ దర్శకుడే వచ్చి  ఎందుకు రూపొందించినట్టు? ఎందుకంటే దేశీయ దర్శకులైతే  సచిన్ తో మొహమాటాలకు పోతారని, నిష్పాక్షికంగా చూపించరని నిర్మాత నమ్మడం వల్ల.  బ్రిటిష్ స్పోర్ట్స్ సినిమాల దర్శకుడు జేమ్స్  ఎర్ స్కిన్ దీన్ని చేపట్టి నాల్గేళ్ళల్లో పూర్తి చేశాడు. ఇందులో కొన్ని దృశ్యాల్లో కన్పించడానికి అంజలిని ఒప్పించడా నికే రెండేళ్ళు పట్టింది. సచిన్ కథకి ఒక స్ట్రక్చర్ కోసం వేల కొద్దీ భద్రపరచిన ఫోటోలూ, వీడియోలూ, స్పోర్ట్స్ కవరేజీలూ చూశాడు. సచిన్ సన్నిహితులెందరితోనో మాట్లాడి సచిన్ ని సంపూర్ణంగా దర్శించాడు. అతడి దృష్టిలో స్పోర్ట్స్ సినిమా అంటే కేవలం క్రీడాకారుడి సంఘర్షణ, విజయాలూ ఇదే కాదు; క్రీడలు కల్చర్ తో ఎక్కడ ఎలా స్పర్శిస్తున్నాయో హైలైట్  చేసేదే స్పోర్ట్స్ సినిమా. అలాగే సచిన్ కథ చెప్పాలంటే ఒక డ్రైవింగ్ పాయింటు వుండాలి. ఆ డ్రైవింగ్ పాయింటు వరల్డ్ కప్పేనని భావించి సచిన్ కి చెప్తే, తన స్వప్నం వరల్డ్ కప్ సాధించడమే నని  సచిన్ కూడా  చెప్పాడు. ఈ గోల్ ఆధారంగా కథనం చేశాడు దర్శకుడు. జీవిత చరిత్రలు తీయాలంటే మూల కేంద్రం ఒకటి వుండాలి- అది ఆ వ్యక్తి  జీవిత ధ్యేయం కాక మరొకటై వుండే అవకాశం లేదు.  

       దర్శకుడు జేమ్స్  ఎర్ స్కిన్ డాక్యూ డ్రామాని కళాఖండంగా మార్చేశాడు. సచిన్ గురించి కేవలం ఒక సమగ్ర సమచాహర భాండాగారంగా కాక, ఎమోషనల్ ప్రయాణంగా తీర్చిదిద్దాడు. చిట్ట చివర్లో 2013 లో వాంఖడే  స్టేడియంలో లక్షలాది అభిమానుల మధ్య అతడి రిటైర్మెంట్ స్పీచ్ తో ముగింపు దర్శకుడి మాస్టర్ స్ట్రోక్ సన్నివేశం. బరువెక్కిన హృదయాలతో థియేటర్ల  లోంచి రాక తప్పదు ప్రేక్షకులు. ఫైనల్ షాట్ గా భారత రత్న స్వీకరణ.

          రిచర్డ్ అటెన్ బరో తీసిన ‘గాంధీ’ ఎలాటి భక్తి పారవశ్యానికి లోనుజేస్తుందో  అలాటిదే భావోద్వేగం ‘సచిన్’ కల్గిస్తుంది. ‘గాంధీ’ ని తీయడానికి బ్రిటన్ నుంచి అటెన్ బరో వస్తే, బ్రిటన్ నుంచే ‘సచిన్’ ని తీయడానికి ఎర్ స్కిన్ వచ్చాడు. మరో ‘గాంధీ’ ని తీయలేనట్టే, ‘సచిన్’ ని అజరామరం చేసి పెట్టాడు ఎర్ స్కిన్. లెజెండ్ సచిన్ టెండూల్కర్ గురించి ఇంతకంటే లెజండరీ మూవీ వుండబోదు. ఏఆర్ రెహ్మాన్ స్వరాలు కూడా చుట్టూ దడి కట్టేశాయి.

-సికిందర్ 

http://www.cinemabazaar.in
         
           

 

         
         

          

రివ్యూ!

ద‌ర్శ‌క‌త్వం:  క‌ల్యాణ్ కృష్ణ

తారాగణం : నాగచైతన్య, రకుల్‌ప్రీత్‌ సింగ్‌, జగపతిబాబు, సంపత్‌, కౌసల్య, చలపతిరావు, అన్నపూర్ణ, పృథ్వీ, సప్తగిరి, వెన్నెల కిషోర్‌, పోసాని కృష్ణ మురళి, రఘుబాబు, తాగుబోతు రమేష్ తదితరులు
కథ- మాటలు : కల్యాణ్ కృష్ణ,  స్క్రీన్ ప్లే:  స‌త్యానంద్‌,  సంగీతం: దేవిశ్రీప్ర‌సాద్‌, ఛాయాగ్రహణం: ఎస్‌.వి.విశ్వేశ్వ‌ర్‌
బ్యానర్ :  అన్న‌పూర్ణా స్టూడియోస్‌
నిర్మాత‌: నాగార్జున అక్కినేని
***
      నాగార్జున ‘శివ’ తో నాగ చైతన్య  ‘జోష్’ చేసి, నాగార్జున ‘నిన్నే పెళ్ళాడతా’ తో  ‘రారండోయ్  వేడుక చూద్దాం’ చేశాడు.  దర్శకుడు కల్యాణ్ కృష్ణ కి కిటుకు తెలుసు- అక్కినేని నాగేశ్వరరావు ‘దసరా బుల్లోడు’ తో నాగార్జునకి ‘సోగ్గాడే చిన్ని నాయనా’ చేసి పెట్టిన  (ఒప్పించిన) కిటుకుతోనే మళ్ళీ నాగార్జునని ఆయనే నటించిన ‘నిన్నే పెళ్ళడతా’ ని చైతూకి  ఒప్పించుకుని ‘రారండోయ్ వేడుక  చూద్దాం’ చేశాడు. అక్కినేని ఫ్యామిలీ డాక్టర్- సారీ- డైరెక్టర్ కల్యాణ్ కృష్ణ  పనిలోపనిగా అఖిల్ కి కూడా  ‘ప్రేమనగర్’ తో చికిత్స చేస్తే అతడి సమస్య తీరిపోవచ్చని ప్రపంచం నమ్ముతోంది. ‘మనం’ తో మనం ఎక్కడికీ వెళ్ళనవసరం లేదనీ, మన  పాత సినిమాల్ని మనమే పునరుద్ధరించుకోవచ్చనీ ఒక  కొత్త బిజినెస్ మోడల్ ని కనుగొన్న అక్కినేని నాగార్జునకి  కల్యాణ్ కృష్ణ ఒక మోడీ లాంటి వాడు. 

          టైటిల్ చూడగానే ఇది  మరో  ‘హమ్  ఆప్కే హైన్ కౌన్’ ఫార్ములా ఫ్యామిలీ అని తెలిసిపోయే చైతూ కొత్త ప్రయత్నం నిజానికి తెలుగు వాళ్ళు ఎంత వెనకబడి వున్నారో తెలియజేస్తుంది. ఈ తరహా పాత ఫ్యామిలీలు దేశంలో ఎవరూ తీయడం లేదు- పక్కన తమిళులు కూడా. ఈ తరహా పాత ఫార్ములా ఫ్యామిలీలు దేశంలో ఎవరూ చూడ్డం లేదు, తెలుగు వాళ్ళు తప్ప. చూసిందే ఎన్ని సార్లయినా చూసే శక్తి సామర్ధ్యాలు, ఓపిక జన్యుపరంగా  తెలుగు వాళ్ళకే మెండుగా సాధ్యమయినట్టుంది.  ఇలా ఇంకో ముప్ఫయ్యో సారి ఈ వేడుక ఎలా వుందో ఒకసారి చూద్దాం... 

కథ 

      పాతికేళ్ళ క్రితం కృష్ణ (జగపతి బాబు), ఆది (సంపత్) లు స్నేహితులు. ఇష్టం లేని పెళ్లి తప్పించుకుంటూ ఆది చెల్లెలు వెళ్ళిపోయి కృష్ణ సహాయం కోరుతుంది. ఆమెని కృష్ణ లేపుకుపోయాడని  అపార్ధం చేసుకున్న సంపత్ శత్రుత్వం  పెంచుకుంటాడు. పాతికేళ్ళ తర్వాత ఇప్పుడు కృష్ణ కి కొడుకు శివ (నాగ చైతన్య), ఆది కి కూతురు భ్రమరాంబ (రకుల్ ప్రీత్ సింగ్) వుంటారు. ఇద్దరూ ఓ పెళ్లిలో  పరిచయమవుతారు. శివ ఆమె మీద ప్రేమ  పెంచుకుంటాడు. తర్వాత ఎంబీయే చదవడానికి ఆమె వైజాగ్ వస్తే, శివ ఇంకా సన్నిహితంగా తిరుగుతాడు. భ్రమరాంబ చాదస్తురాలు. పది మంది దేవుళ్ళని పూజించుకుంటూ,  ప్రపంచ జ్ఞానం లేని అమాయకురాలిలా వుంటుంది. ఓల్డ్ టైపులో లంగా వోణీ వేసుకు తిరుగుతుంది. ఎప్పుడెలా ప్రవర్తిస్తుందో తెలీదు. అబ్బాయిల్ని నమ్మకూడదని ఒకసారి తల్లి అన్న మాటల్ని పట్టుకుని, ప్రేమ కోసమైతే తన వెంట పడకూడదనీ, స్నేహం కోసమైతేనే రావాలనీ చెప్పేస్తుంది  శివకి. దీంతో ప్రేమ వెల్లడి చేయలేక స్నేహం చేస్తూంటాడు శివ. 

          ఈ స్నేహంలో ఇద్దరి  వైపూ ప్రేమ ఎలా బద్ధలయ్యిందనేది మిగతా కథ. ఈ ప్రేమకి అడ్డుగా వున్న తండ్రి గతం తాలూకు సమస్యని కూడా శివ ఎలా పరిష్కరించు కున్నాడనేది ఉపకథ. 

ఎలావుంది కథ 

       ఎలా వుందో పైన తెలిసిపోతూనే వుంది. తెలుగు సినిమాల్లో మారని కథ ఏదైనా వుంటే అది కుటుంబ కథే. ప్రపంచం 3017 లోకి వెళ్లిపోనీ- తెలుగు సినిమాల్లో చూపించే కుటుంబ కథలు తెలుగు కుటుంబాలింతే అన్నట్టుగా వుంటాయి. ఇలా ఎన్ని సార్లయినా  చూస్తారు తెలుగు ప్రేక్షకులు కూడా. 1990 లలో ‘హమ్ ఆప్కే హై కౌన్’ వచ్చి వుండక పోతే ‘నిన్నే పెళ్ళడతా’ వచ్చేది కాదు, ఇప్పుడు ‘రారండోయ్’ వచ్చేది కాదు. ఇంకా ఇలాటి వెన్నో వచ్చి వుండేవి కావు. ‘హమ్  ఆప్కే హై కౌన్’ వచ్చి వుండకపోతే-  మంచి కుటుంబాలు, పండంటి కాపురాలూ ఇవే వెల్లువెత్తేవేమో.

          కొత్త దర్శకులకి సమకాలీన కుటుంబ కథ చేసే ధైర్యం లేదు. కొత్త దర్శకులు పాత దర్శకుల ఛత్ర ఛాయలో భద్రత చూసుకునే అధైర్యవంతులు. కానీ ఇడ్లీ వేసేవాడు ధైర్యంగా క్యారట్ ఇడ్లీ, పాలకూర ఇడ్లీ వేసేస్తున్నాడు. జనం తింటున్నారు. క్యారట్ ఫ్యామిలీ స్టోరీ, పాలకూర ఫ్యామిలీ స్టోరీ అనేవి మన జీవిత కాలంలో చూడలేమేమో. పాతావకాయ ఫ్యామిలీలే వేస్తూంటారు. విసుగూ విరామం లేకుండా జనం ఇవే చూస్తూంటారు. ఇవే తీయకూడదనీ, ఇవే చూడ కూడదనీ చెప్పడం కాదు. ఈ  తీసే పాతావకాయ ఫ్యామిలీ లోనైనా  ఆవపిండి వుంటే మెంతు లుండవు, మెంతులుంటే ఆవపిండి వుండదు.ఇదైనా సరిదిద్దుకుని శ్రేష్ఠమైన పాతావకాయనే –కుటుంబ నియంత్రణ లేని  ‘హమ్ ఆప్కే హై కౌన్’ సంతానాన్నే కుప్పలు తెప్పలుగా  పది కాలాలు అందిస్తూ వుండమనే మనవి. 

ఎవరెలా చేశారు 

      ఇందులో నాగచైతన్యలోని నటుణ్ణి చూడాలంటే చివరి అరగంటే  చూడాలి. నటుడి వరకే, పోషించిన పాత్ర కాదు. పోషించిన పాత్ర పాసివ్ పాత్ర. తన పాత్ర తూకమంతా రకుల్ ప్రీత్ సింగ్ పాత్ర వైపే మొగ్గడంతో తను పాసివ్ అయిపోయాడు. ఫస్టాఫ్ అంతా ఆమెతో ఏకపక్ష ప్రేమతోనే సరిపెట్టాడు. ఈ రోజుల్లో ప్రేమని వెల్లడించడానికి ఇంకా పాత కాలపు పాట్లెవరూ పడరు, వెల్లడించాల్సి వచ్చినప్పుడు కూడా  వెనుకడుగు వెయ్యరు. నాగ చైతన్య గనుక ఇంటర్వెల్లో హెచ్చరించిన రకుల్ కి లవ్ చెప్పేసి వుంటే ఆమె ఏం పీక్కునేదో పీక్కునేది. అది చూపించడం ఆసక్తికర కథ య్యేది. పాత్ర ఇలావుండాలి గానీ, వెనక్కి తగ్గి పాసివ్ సుడి గుండంలో పడితే ఎవరికి ప్రయోజనం- తనకా? ఆమెకా? కథకా? ప్రేక్షకులకా? 

           హీరో అనేవాడు సంఘటన సృష్టిస్తాడు, సంచలనం పుట్టిస్తాడు. ప్రేమని  వెల్లడిస్తే ఆమె దూరమవుతుందనే ‘నువ్వే కావాలి’ నాటి మూగ ప్రేమ –రోమాంటిక్ డ్రామా ఇప్పుడెందుకూ? పాయింట్లు నవీకరణ చెందవా? ఇన్నోవేషన్ వుండదా? ఈ రోజుల్లో రోమాంటిక్ కామెడీ వుండాలి, రోమాంటిక్ డ్రామాలు కాదు.  నాని రోమాంటిక్ డ్రామా ‘మజ్నూ’  ఏమయింది. వీణ సినిమాలు కాదు, గిటార్ సినిమాలు కావాలిప్పుడు.

          ‘నేను లవ్ చెప్తే నాకు దూరమవుతావా? లవ్వే చెప్తాను- ఏదీ ఏం పీక్కుంటావో పీక్కో’ అనెయ్యాలి  తన ప్రేమ మీద తనకి నమ్మకమున్న ఏ లవరైనా. ఆమె పీక్కునేదేం వుండదని తనకి తెలుసు. నాగచైతన్య ఇలా చేసి వుంటే ఇది డైలాగులతో నడిచే నసగా కాక, యాక్షన్ లో పడే  బెటర్ కథ య్యేది- What is character but the determination of the incident? And what is incident  but the illumination of the character ? – అన్నాడు హెన్రీ జేమ్స్ అని ఎన్నో సార్లు చెప్పుకున్నాం. ఇలా నాగచైతన్య ది కలర్ ఫుల్ క్యారక్టర్ అయ్యేది. విషాద పాత్ర ఈ రోజుల్లో యూత్ కి అవసరమా? 

          తండ్రి పాత్ర జగపతిబాబుతో నాగచైతన్య బాండింగ్ నీటుగా వుంది. చివరికి తండ్రి సమస్యని నీటుగా సాల్వ్ చేయడం కూడా బావుంది. ఇక పెళ్లింట్లో, బయటా హీరోయిన్ తో కామెడీ గుర్తుండి పోయే సీన్లయితే కావు. ‘హలోబ్రదర్’ లో రమ్యకృష్ణతో నాగార్జున సిట్యుయేష నల్ కామెడీ ఇంకా ఎందుకు పాపులరో ఆలోచించాలి. ఇక ఒక్క క్యాచీ సాంగ్ లేకపోవడం వల్ల కావచ్చు, పాటల్లో ఎక్కడా మెరిసిందీ లేదు. కొన్ని పాటలైతే అసంపూర్ణం గా వున్నాయి. క్లయి మాక్స్ ఫైట్, డ్రామా అంతా ఓకే. 

          ఈ సినిమా రకుల్ ప్రీత్ సింగ్ ది అన్పించేలా వుంటుంది. ఆమె పాత్ర కథే ఈ సినిమా. ఆమె మనస్తత్వంతోనే సంఘర్షణ. ఇలాటి పాత చాదస్తపు, చంచల స్వభావపు పాత్రలో,  తన హైటుతో శ్రీదేవిని తలపించేలా వుండడం ఒక బాక్సాఫీసు అప్పీలు అనుకోవాలి. ఎవరి మాటలో విని చప్పున నిర్ణయాలు తీసుకోవడం, ఇంకెవరి మాటలో విని చప్పున ఆ నిర్ణయాలు మార్చుకోవడం కలర్ఫుల్  యాక్టివ్ క్యారక్టర్ లా తయారు చేశాయి. తను ఒక సబ్ కాన్షస్ వరల్డ్ లా ఒక అర్ధంకాని పదార్ధమైతే, తన ప్రత్యర్ధి అయిన హీరో దీన్ని మధించే కాన్షస్ ఇగో కావాల్సింది- దర్శకుడి దురవగాహన వల్ల కాలేక పాసివ్ గా వుండిపోయాడు. ఇది సినిమా బేసిక్స్ కే విరుద్ధం.  కానీ తెలుగు సినిమాలు కమర్షియల్ సినిమాల ముసుగేసుకున్న ఆర్ట్ సినిమాలని ఎప్పుడో గమనించాం కదా? 

          జగపతి బాబు, సంపత్ ఇద్దరూ ఓకే. ఓకే కానిది కమెడియన్లందరూ. ఎందరో కమెడియన్లు, అందరూ క్రియేటివిటీకి  కింకరులు. వెన్నెల కిషోర్, అతడి భార్యల పాత్రలైతే మరీ అన్యాయం. వీళ్ళిద్దరి పెళ్ళయాక  భార్య వెళ్ళలేక పేరంట్స్ ని పట్టుకుని ఏడుస్తూ వుంటుంది. నాగ చైతన్య కల్పించుకుని ఉదాత్తమైన డైలాగులు చెప్పి ఆమెని సాగనంపుతాడు. అలాటి భార్య కాపురాని కెళ్ళి మొగుడితో (వెన్నెల కిషోర్) తో గయ్యాళిలా వుంటుంది. మొగుడితో  పనులు చేయించుకోవడం, వినకపోతే గిన్నెలూ చెంచాలతో మాడు పగుల గొడుతూ వుండడం – పాత సినిమాల్లోలాగా- ఎప్పుడు చూసినా ఇదే. నాగచైతన్య వున్నప్పుడు కూడా ఇదే. ఇది చాలా బ్యాడ్ గా వుంటుంది. పేరంట్స్ ని వదల్లేక ఏడ్చిన పెళ్లి కూతురెక్కడా, అంతలో గయ్యాళి పెళ్లామెక్కడా? ఈ రెండిటి మధ్య నాగచైతన్య  ఉదాత్త డైలాగుల విలువెక్కడా? అక్కడ రకుల్ ప్రీత్ సింగ్ విని ఇంప్రెస్ అవాలని మాత్రమే ఉదాత్త డైలాగులు పెట్టినట్టుంది- తర్వాత ఆ పెళ్లి కూతురి క్యారక్టరైజేషన్ గంగలో కలిసిపోయినా పట్టించుకోలేదు.
          దేవీశ్రీ ప్రసాద్ సంగీతం మాత్రం చెప్పుకోదగ్గది కాదు. ఎస్‌.వి.విశ్వేశ్వ‌ర్‌ కెమెరా అంతంతమాత్రమే. 

చివరికేమిటి 

       దర్శకుడు కల్యాణ్ కృష్ణ ఈ రెండో సినిమాని మాత్రం ‘సోగ్గాడే చిన్ని నాయనా’ స్థాయిలో ఇవ్వలేదు. కథలో కొత్తదనం లేదు. పాత కథని కూడా ఆసక్తికరంగా చెప్పలేకపోయాడు పాత్రచిత్రణల లోపాలవల్ల. ఫస్టాఫ్ లో విషయం  లేదు, సెకండాఫ్ సీరియస్. ఫస్టాఫ్ ముప్పావు గంటవరకూ వెన్నెల కిషోర్ పెళ్లి తంతే. ఈ తంతులో వంతుల వారీగా కమెడియన్లు రావడం, హీరోయిన్ వెంట  హీరో పడడం ఇవే జరుగుతాయి. ముప్పావు గంట సేపు పాటలు సహా, వినోదం అనుకుంటున్న కామెడీ సహా, ప్రేమ అనుకుంటున్న హీరో ప్రయత్నాలు సహా పెళ్లి తంతుతో కాలక్షేపం చేస్తూ, తీరా పెళ్లి పీటల మీద చూపించిన పెళ్లి కూతుర్ని చూసేసరికి ఉస్సూరంటుంది ప్రాణం!  ఇదెంత మాత్రం బాక్సాఫీసు అప్పీల్ కాదు. 

          ఇదయ్యాక హీరోయిన్ ఎంబీఏ చదివే నెపంతో వైజాగ్ వచ్చాక అకస్మాత్తుగా డల్ అయిపోతుంది సినిమా. ఇంటర్వెల్ తర్వాత కథ లేక సెకండాఫ్ డల్  అయితే ఎలా వుంటుందో అలాటి వెలితి  ఇప్పుడొచ్చేస్తుంది. ఇక్కడ్నించీ ఇంటర్వెల్ వరకూ మరో అరగంట సేపూ కూడా హీరో హీరోయిన్ల మధ్య కథ పుట్టదు. కేవలం ఇంటర్వెల్ సీన్లో సడెన్ గా హీరోయిన్ అల్టిమేటం ఇవ్వడంతో హీరో వెనక్కి తగ్గడంతో కథ మొదలయ్యిందనుకుంటాం కానీ కాదు. ఈ ఇంటర్వెల్ సీను  అత్యంత నీరసమే. కథ మొదలెట్టకపోతే ఇంతే. 

          భయంకొద్దీ హీరో ప్రేమని దాచుకున్నాక, ఫ్రెండ్ షిప్ చేస్తూ హీరోయిన్ అన్ని పనులకీ వాడుకుంటుంది. ఒక్కసారి కూడా తానుగా వెళ్లి హీరో కలవడు, ఫోన్ కూడా చెయ్యడు. ప్రతీసారీ ఆమె ఫోన్ చేస్తేనే  వెళ్లి కలుస్తాడు. ఇలా వుంది పాసివ్ పాత్ర. హీరోకి గోల్ లేదు. ప్రేమ చెప్పకూడదని కథతో కటాఫ్ అయిపోయాడు. ఇలా ఇంకో అరగంటలో ముగింపు కొస్తుందనగా హీరో ఓపెన్ అయిపోయి అప్పుడు ఫైర్ అవుతాడు. అప్పుడు తెలుస్తుందామెకి ప్రేమిస్తున్నాడని. తనూ ఫయిర్ అవుతుంది. బ్రేకప్ అయిపోతుంది. ఇలా ఇంటర్వెల్ దగ్గర రావాల్సిన  ఈ సీను ఇంకెప్పుడో మిడిల్ కూడా దాటి పోయి ఎండ్ విభాగంలో వచ్చిందంటే ఇది మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లే కాక  మరేమిటి?  హీరో హీరోయిన్ల మధ్య కథ పుట్టడానికి రెండు గంటల సేపూ ప్రేక్షకులు వేచి వుండాలా? 

          ‘రారండోయ్ వేడుక చూద్దాం’ టైటిల్ ఫ్యామిలీ కథలా అన్పించవచ్చు. కానీ ఇది చివర్లో తప్ప ఏ ఫ్యామిలీ ప్రమేయమూ లేని ఒక ప్రేమ కథ మాత్రమే. మరి వేడుక ఎక్కడ జరిగిందంటే, ఫస్టాఫ్ లో  ముప్పావు గంట సేపూ  వెన్నెల కిషోర్ పెళ్లి తంతే వేడుక! దీనికే రారండోయ్ అన్నారు. చివరికి చూపించిన పెళ్లి కూతురు కూడా అలా వుంది మరి. 

          కానీ ఇవన్నీ పట్టించుకోవద్దు. ఇదేదో రాశామని మానెయ్యకూడదు. తెలుగు ఫ్యామిలీ సినిమాల స్టాండర్డ్ ఇంతే నని  ప్రతీ సారీ వెళ్లి ఎలా చూస్తున్నారో దీన్నీ అలా చూడమనే అంటున్నాం. తెలుగోళ్ళ  ఫ్యామిలీ సినిమాకి ఇంకోసారి చెయ్యెత్తి జైకొట్ట మంటున్నాం.

-సికిందర్ 

http://www.cinemabazaar.in/