రివ్యూ!

రచన- ద‌ర్శ‌క‌త్వం: శ్రీనివాస్ ర‌వీంద్ర

తారాగణం: విజయ్‌ దేవరకొండ, 

పూజా  ఝవేరీ, ప్రకాష్‌రాజ్‌, మురళీ శర్మ, పృథ్వీ, రఘుబాబు, ప్రభాకర్‌, కృష్ణభగవాన్‌, షకలక శంకర్‌ త‌దిత‌రులు

సంగీతం: సాయికార్తీక్‌, ఛాయాగ్రహణం : శ్యాం కె నాయుడు

బ్యానర్ : లెజెండ్ సినిమాస్‌

నిర్మాత‌లుః ప్రద్యుమ్న‌, గ‌ణేష్‌

విడుదల : మార్చి 3, 2013

***

      చాలా తెలుగు సినిమాలు ఎందుకు తీస్తూంటారో, ఎవరికోసం తీస్తూంటారో   అస్సలు అంతుచిక్కని పరిస్థితి ఇంకా కొనసాగుతోంది. ఈ సినిమాలు చూస్తే మనశ్శాంతి కరువయ్యే వాతావరణం నెలకొంటోంది. ఇలాటి సినిమాలు తీస్తున్న వాళ్ళు మాత్రం  గృహమేకదా స్వర్గ స్వీమ అన్న టైపులో కలలతో, గ్లామర్ తో కళకళ లాడుతూంటారు సినిమా విడుదలయ్యేంత వరకూ. జడివాన వెలసిన వెనుక జరిగింది తెలుస్తుంది కదా- అప్పుడు విడుదలయ్యాక  జడుసుకుని చెల్లా చెదురైపోతారు.

          ఒక సినిమా మీద పెట్టుబడి పెట్టాలంటే ముందుగా చూడాల్సింది దాని ఐడియాకి సంబంధించిన మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ వుందా లేదా అని కదా? మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కి అనుగుణంగా క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ కూడా చూసుకోవాలి కదా? కానీ మార్కెట్టూ పట్టదు, క్రియేటివిటీ వుండదు, సినిమాలు మాత్రం  ఎవరికోసం, ఎందుకోసం తీస్తున్నారో తెలియకుండా చుట్టేస్తూంటారు. ఇంకే ఉత్పత్తి రంగమూ ఇంత గుడ్డిగా వుండదు. కొత్తగా వచ్చి సబ్బులు ఉత్పత్తి  చేయాలన్నా మార్కెట్ లో ఇతర సబ్బులు ఎలావున్నాయో,  వాటి కథాకమామిషు ఏమిటో పరిశీలించి   మరీ తమ సబ్బెలా  అమ్ముడుబోయేలా భిన్నంగా ఉత్పత్తి చేయాలో ఆలోచిస్తారు. కానీ సినిమాలు ఉత్పత్తి చేయాలనీ సంస్థలు పెట్టుకున్న, పెట్టుకుంటున్న ఎందరో  మహానుభావులకి  ఉత్పత్తి విధానమే తెలీడం లేదు. ఇండస్ట్రీ అనీ పరిశ్రమ అనీ గొప్ప మాటలు వాడతారు.  ఎవరికి వాళ్ళే  కుటీర పరిశ్రమగా మార్చుకున్నాక ఈ గొప్ప మాట లెందుకు. ఈ మాటలకి తగ్గ వ్యాపార పోకడే వుండదు. మార్కెట్ లో ఏ సరుకు అమ్ముడుబోతోందో  చూడరు. ఎవరి కోసం తీయాలో, ఎలా తీయాలో పట్టించుకోరు. పట్టిందే కథ, చుట్టిందే సినిమా, చచ్చిందే ప్రేక్షకులు. 

          ఈ వారం ఇంకో విజువల్ మీడియా తెలీని కొత్త దర్శకుడు ‘ద్వారక’ అని నరకద్వారాలు చూపించాడు. విజువల్ మీడియాని  వెర్బల్ గా చుట్టేస్తే వెండి తెరమీద చూడదగ్గ సినిమా అయిపోతుందా? ఈ సినిమా తీయడానికి తనకి తట్టిన ఐడియాకి మొట్ట మొదట వుండాల్సిన మార్కెట్ యాస్పెక్ట్, దాంతో వుండే  క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ ఏమైనా వున్నాయా? గత వ్యాసాల్లో వివరించుకున్న ఈ రెండు యాస్పెక్ట్స్ ని  తిరిగి ఇంకోసారి  గుర్తు చేసుకుంటే, మార్కెట్ యాస్పెక్ట్  వచ్చేసి - ట్రెండ్  + టార్గెట్ ప్రేక్షకులు + జానర్ మర్యాదగా వుండాలి. క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ వచ్చేసి-  ఆర్గ్యుమెంట్ + స్ట్రక్చర్ + లాగ్ లైన్ గా వుండాలి.

          మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ లో ‘ట్రెండ్’ అంటే ఇప్పుడు ఏఏ జానర్ల సినిమాలు ప్రేక్షకులు చూస్తున్నారనేది తెలుసుకుని ఆ జానర్స్ లో సినిమాలు  తీయడం;  ‘టార్గెట్  ప్రేక్షకులు’ అంటే ఏ ఏజి గ్రూపు వాళ్ళు ఇప్పుడు ఎక్కువగా సినిమాలు చూస్తున్నారో తెలుసుకుని, ఆ ఏజి  గ్రూపు ప్రేక్షకుల నుద్దేశించి సినిమాలు తీయడం; ‘జానర్ మర్యాద’ అంటే, ఏ జానర్లో తీస్తున్నారో పూర్తిగా ఆ జానర్ కే కట్టుబడి, ఆ జానర్ లక్షణాలే ప్రతిబింబించేలా సినిమాలు తీయడం. 

          ఐడియాలు అవే వుంటాయి. అంతమాత్రాన అవి మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కి న్యాయం చేయాలని లేదు. ఇది అండర్ లైన్ చేసుకోవాలి : ఐడియాలు పాత సినిమాలవే వుండొచ్చు- వాటిని తీస్తున్నప్పుడు మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ని పట్టించుకోకుండా తీస్తే, అట్టహాసంగా తీసిన 30 కోట్ల ‘విన్నర్’ కూడా విన్ చేయదు. ఏ ఐడియానైనా, ఏనాటి ఐడియానైనా  వర్తమాన కాలపు మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కి తగ్గట్టుగా,  కథగా మల్చుకున్నప్పుడే  పైన చెప్పుకున్న ట్రెండ్  + టార్గెట్ ప్రేక్షకులు + జానర్ మర్యాద అనేవి ముమ్మూర్తులా ఒనగూడతాయి. ఇంత స్పెసిఫిక్ గా మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ గురించి తెలీకపోతే  ప్రొడక్టు  ఫ్లాపు అవుతుంది. 90 శాతం ఫ్లాపులే వుంటున్నాయి. 

          ఐడియాతో ఏం చేస్తున్నారన్నదే మొట్టమొదటే కొన్నాళ్ళపాటు అన్ని కోణాల్లో క్షుణ్ణంగా ఆలోచించాల్సిన పని. ఐడియా దొరకడమంటే కోతికి కొబ్బరి కాయ దొరినట్టు అయిపోతే ఆతర్వాత చేసేదంతా ప్యూర్  మంకీ బిజినెస్సే. నిజంగానే ఒక ఐడియా దొరికితే ఏం చేసుకోవాలో తెలీడం లేదు. ఈ నెట్ యుగపు మూవీ బిజినెస్ మేనేజ్ మెంట్ అస్సలు తెలియడంలేదు. చక్కగా ఫ్రీ టికెట్ తీసుకుని, వ్యాపార యుగం @ 1971 -91 అనే లోకంలో కెళ్ళి పోయి, అక్కడే  పర్ణశాల వేసుక్కూర్చుని, కవిసార్వభౌములై  సేదదీరుతూ, కృష్ణా రామా  అనుకుంటూ  రచనా వ్యాసంగం  మొదలెట్టుకునే చేతికి మట్టి అంటని పనైపోయింది. కథకుడు ప్రాచీన యుగంలో యాగాలు చేస్తూంటాడు, గేయరచయితేమో  నెట్ యుగంలో  స్వాంకీ ట్యూన్స్ తో పాటలు సృష్టిస్తూంటాడు- ఈ రెండిటికీ ఎలా  పొసగి చస్తుందో అస్సలు అర్ధమై చావదు!

***

‘ 

‘ద్వారక’ ఐడియా విస్తరణ వ్యవహారం  మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ పరంగా చూస్తే  ఎలా వుంది?  కథా కథనాలు వచ్చేసి ఎప్పటివో  1980 మోడల్ వి, టార్గెట్ ప్రేక్షకులు వచ్చేసి ఇప్పుడు ఎక్కువగా సినిమాలు చూడని మిడిలేజి, ఒల్డేజీ గ్రూపుల వాళ్ళూ, ఇక  జానర్ మర్యాద జీరో. ఇది తెలిస్తే నిజానికి ఈ దశలోనే సినిమా ప్రయత్నం ఆపేసి ఇంకో పని చూసుకోవాలి.          

ఆపకుండా, పూర్తిగా యూత్ అప్పీల్ ని కోల్పోయిన అవుట్ డేటెడ్ వస్తువుని అమ్మాలని చూశారు. ఏ  సేలేబుల్ హీరో ని  చూపించి ఈ ఉత్పత్తిని అమ్మాలని చూశారు? ‘పెళ్లి చూపులు’ అనే గత  హిట్ తో నవతరం హీరోగా కొత్తగా పాపులర్ అవుతున్న విజయ్ దేవరకొండని చూపించి ఈ  ఎక్స్ పైరీ డేట్ దాటిపోయిన సరుకు అమ్మాలని చూశారు. ‘పెళ్లి చూపులు’ కంటే ముందే నిర్మాణం ప్రారంభమై వుండొచ్చు గాక, పదేళ్ళ క్రితమైతే కాదుగా? దశాబ్దం  క్రితం కూడా సినిమాలు ఇలావుండేవి కావుగా? మరి ఇంత పురాతనమైన 1971 – 91 ల నాటి ముగిసిపోయిన వ్యాపార యుగపు  సినిమా ఇప్పుడెలా వచ్చింది? 

           అందుకని మార్కెట్ + క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్స్ రెండూ  కలగలిసిన ఐడియాని పూర్తి  స్థాయిలో వర్కవుట్ చేసుకున్నాకే,  స్క్రిప్టుతో ముందు కెళ్లాలన్న గుణపాఠాన్ని వారం వారం వస్తున్న ఎన్నో సినిమాల్లాగే ఇదీ మరోసారి  నేర్పుతోంది. ఎవరికి నేర్పుతోంది? ఎవరు నేర్చుకునేది? ఎవ్వరూ నేర్చుకోరు. ఎవరికి  వాళ్ళు గ్రాండ్ మాస్టర్లుగా యమ ఫీలై పోతు న్నప్పుడు నేర్చుకునేదీ, తెలుసుకునేదీ, ఇలాటి రాతలు చదివేదీ చీప్ యాక్టివిటీ, టైం వేస్టు కూడా. ఇంకో యాభై  సినిమాలు గబగబా ఇలాటివే చుట్టేసి  ఇంటికెళ్ళి పోయే తొందరలో వున్నారు!

          అసలు సెలెక్టు చేసుకున్న ఐడియా డీఎన్ఏనే  బాగోకపోతే ఇంకేం బావుంటుంది? ఎవరు బాముకుంటారు దాంతో? ఎంతటి కథకుడైనా కావొచ్చు, కాలీన స్పృహ లేకపోతే  కలం మూసెయ్యల్సిందే. 

          ఇక తీసుకున్న ఐడియాలో మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ననుసరించి-  ఆర్గ్యుమెంట్, స్ట్రక్చర్, లాగ్ లైన్ అనే  క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ కన్పించకపోతే కథ రాయడం ఎలా మొదలెట్ట బుద్ధవుతుంది?   ‘ద్వారక’ ఐడియా వచ్చేసి, ‘చిల్లర దొంగ దొంగ బాబాగా మారి, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని, దారి మార్చుకున్నాడు’ అన్నట్టుగా  వుంది. ఈ ఐడియాలో ఆర్గ్యుమెంట్, స్ట్రక్చర్, వీటితో కూడిన లాగ్ లైన్ కనపడుతున్నాయా? ఐడియా విస్తరణ సినిమాలో ఇలాగే  కనపడుతోంది- దొంగోడు బాబాగా మారాడు, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని దారిమార్చున్నాడు క్రమంలోనే వున్నాయి కథా కథనాలు. కథంటే ఏమిటి? కథంటే ఆర్గ్యుమెంట్. మరి ఈ ఐడియాలో ఆర్గ్యుమెంట్ ఎక్కడుంది? 

          దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు, దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కుని, ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు - అన్నదాంట్లో ఆర్గ్యుమెంట్ వుంటుంది. అప్పుడది స్ట్రాంగ్ క్యారక్టర్ కూడా అవుతుంది. తను బాబా కాదు దొంగోడనడమే ఆర్గ్యుమెంట్. ఇది నిరూపించుకుని, ప్రేమకోసం దొంగబాబా అవతారాన్ని చాలించడమే ఆర్గ్యుమెంట్ తో కూడిన కథవుతుంది. తను దొంగోడని నిరూపించుకుంటే ప్రేమించిన హీరోయిన్ ఇంకింత  ఛీ కొడుతుందనా? నో!  ఇప్పటి బాబా వేషాలే కాదు, గతంలో చేసిన పాపాలు కూడా లోకానికి చెప్పుకుని ప్రాయశ్చిత్తం  చేసుకున్నవాడే నిజమైన కథానాయకుడు. పాత జీవితం దాచి, కన్పిస్తున్న కొత్త జీవితాన్ని మాత్రమే  మార్చుకుంటానంటే, ఆ  ప్రేమ పట్ల కూడా అతడి నిజాయితీని శంకించాల్సిందే. ప్రేమంటే  దాపరికాల్లేకుండా మనసుని వలువలు విడిచి పూర్తి నగ్నంగా చూపించుకోవడమే. ప్రేమలో మానసిక నగ్నత్వం లేకుండా శారీరక నగ్నత్వానికి చోటు లేదు. 

          కనుక- దొంగోడు బాబాగా మారాడు, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని దారిమార్చున్నాడు- అన్నట్టున్న ఐడియాలో ఆర్గ్యుమెంట్ లేదు. స్టేట్ మెంట్ వుంది. స్టేట్ మెంట్ కథవదు. ‘గాథ’ అవుతుంది. గాథ స్టేట్ మెంట్ నే ఇస్తుంది. అందుకని గాథలు సినిమాలకి పనికి రావు. గాథలనేవి   సబ్జెక్టు తో బాటు క్యారక్టర్ ని కూడా పాసివ్ గా మార్చేస్తాయి. ఇవి ఆర్ట్ సినిమాలకే పనికొస్తాయి. కథకీ – గాథకీ తేడాల  గురించి కూడా గతంలో  చాలా సార్లు చెప్పుకున్నాం.

***

     దర్శకుడి ఐడియా క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ లో ‘ఆర్గ్యుమెంట్’ తర్వాత ‘స్ట్రక్చర్’ వుందా లేదా అని చూస్తే- దొంగోడు బాబాగా మారాడు, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని దారిమార్చున్నాడు- అన్నదాంట్లో దొంగోడు బాబాగా మారాడనడం స్ట్రక్చర్ లో  బిగినింగ్ విభాగం. ప్రేమ కోసం బాబాని కాదని దారి మార్చుకున్నాడనడం స్ట్రక్చర్ లో ఎండ్ విభాగం. మరి వెన్నెముక లాంటి మిడిల్ విభాగం ఏది? మిడిల్ లేదు, మిడిల్ వుంటే ఆర్గ్యుమెంట్ వుండాలి. అది లేదు. కాబట్టి ఈ స్ట్రక్చర్ కాని స్ట్రక్చర్ తో మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లే అనే వింత శిశువు జన్మిస్తుంది. అది పురిట్లోనే హరీ మంటుంది. దాన్ని బాక్సాఫీసు దాకా తీసి కెళ్ళడం మోసం. అంటే బిగినింగే దాదాపు చివరిదాకా సాగిసాగి  ఎండ్ మొదలవుతుందన్నమాట తెగ బోరు కొట్టేస్తూ. శిశువుకి ముద్దొచ్చే శిరస్సు వుంది, చిట్టి చిట్టి పాదాలున్నాయి- మధ్యలో శరీర భాగమే లేదు!

          ఇలాకాక -దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు, దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కుని, ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు- అన్నదాంట్లో స్ట్రక్చర్  అంతా వుంది. ‘దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు’ - అన్నదాంట్లో స్ట్రక్చర్ లో బిగినింగ్ విభాగపు కథని  చూడొచ్చు. తను బాబా కాదనడమే  ప్లాట్ పాయింట్ వన్ అని అర్ధం జేసుకోవచ్చు. ఇక- ‘దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కున్నాడు’ - అనడంలో స్ట్రక్చర్ లో మిడిల్ విభాగపు కథని దర్శించవచ్చు. మిడిల్ అంటే ఆర్గ్యుమెంట్ ని పుట్టించేది, సంఘర్షణ పెట్టేది, కథని రగిలించేదీ. లోకం కాదంటోంది, తను అవునంటున్నాడు- ఇదీ ఆర్గ్యుమెంట్. ఇక- ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు’ అన్నది చెప్పక్కర్లేకుండా జడ్జిమెంట్ సహిత ఎండ్ విభాగం.  ఆర్గ్యుమెంట్ సహిత కథ అనేది  - కథనంలో పుట్టే అన్ని సంశయాల్నీ చివరకి తీరుస్తూ సమగ్రంగా జడ్జి మెంట్ నిచ్చేదే. ఇందుకే పైన కథానాయకుడు పాత పాపాలకీ ప్రాయశ్చిత్తం చేసుకోవా లన్నాం. అదే గాథకి  ఇంత  సీను వుండదు- పాత్ర ఏదో నా గొడవ నేను పడి ఇలా ముగించుకున్నానూ అనిపించేలా,  దానికదే ఏకపక్షంగా  వివరణ నిచ్చుకుని, అయ్యోపాపమన్పించుకునేది.

***

       ఇప్పుడు ‘లాగ్ లైన్’ గురించి. క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ లో వుండే ‘ఆర్గ్యుమెంట్’ నీ, ‘స్ట్రక్చర్’ నీ కలిపితే వచ్చేదే ‘లాగ్ లైన్’- ఇప్పుడిది పైన చెప్పిన విధంగా- దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు, దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కుని, ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు- గా అర్ధవంతంగా వస్తోంది. అంటే రెండు యాస్పెక్ట్స్ కూడా ఈ రూపంలో సర్దుబాటయ్యేలా కసరత్తు చేస్తూ, చేస్తూ వుంటే వచ్చేదే సరైన ఐడియా అవుతుందన్న మాట!  లేకపోతే  పుచ్చిపోయిన ఐడియాతో పసలేని కథ రాసుకోవాల్సి వస్తుంది.

***

       ఇలాగే వుంది ఈ ‘కథ’.  ఎర్రశీను స్నేహితులతో కలిసి దొంగతనాలు చేస్తూంటాడు. డబ్బు తప్ప వేరే సెంటిమెంట్స్ వుండవు. ఒకరోజు పారిపోతూ ద్వారక అనే అపార్ట్ మెంట్ లో దూరి దాక్కుంటాడు. ఒక గురువు లాంటి వాడు అక్కడ జోస్యం చెప్తూంటాడు- లోకాన కృష్ణుడు అవతరించే సమయం ఆసన్నమైందని. ఎర్రశీను కన్పించేసరికి అతడే శ్రీ కృష్ణానంద స్వామి అని అపార్ట్ మెంట్ వాసులు హరతులుపట్టి బాబాని చేసేస్తారు. అక్కడే కూర్చోబెట్టేస్తారు. భక్తులు నగదూ నగలూ సమర్పించుకుంటూ సమస్యలు చెప్పుకుంటారు. బాబాని దర్శించుకుంటే కష్టాలు తీరాయని ప్రచారం చేస్తారు. ఇదేదో బావుందని ఈ బాబా డబ్బులు దండుకుంటాడు. ఒక ఎమ్మెల్యే, ఇంకో లాయర్ వీడు దొంగోడు అని పసిగట్టి బ్లాక్ మెయిల్ చేస్తారు. ఈ డబ్బులు దండుకోవడానికి ట్రస్టు ఏర్పాటు చేస్తారు. ఓ రాత్రి బాబా ఉన్నకాడికి డబ్బులు ఊడ్చుకుని పారిపోబోతూంటే, ఎదురైన  హీరోయిన్ ని చూసి, లవ్ లో పడి ఆగిపోతాడు. తిరిగి బాబాగా కూర్చుంటాడు. ఆ హీరోయిన్ కి పెళ్లి కావడం లేదని బాబా దగ్గరికి తీసుకొస్తే ఆమెని ప్రేమిస్తాడు. వీడు దొంగోడని ఆమె దూరం పెడితే, ఆమెకి దగ్గరవడానికి తను బాబాకాదనీ, దొంగ అనీ లోకానికి చెప్పేస్తాడు. అల్లర్లు జరుగుతాయి. లాయర్, ఎమ్మెల్యే వచ్చి తన్నబోతారు-  దాంతో బాబా ప్లేటు మార్చి,  భక్తుల్ని పరీక్షించడానికే అలా ప్రకటన చేశానంటాడు. మళ్ళీ భక్తులు చేరిపోతారు. విలన్ల ట్రస్టు కోట్లతో నిండు తూంటుంది. ఇప్పుడీ బాబా ఈ విలన్లని ఎదుర్కొని ఎలా హీరోయిన్ ని పొందాడనేది మిగతా ‘కథ’.

***

  ఐడియా ఆలోచించడం ఎంత లోపభూయిష్టంగా వుందో, దాన్ననుసరించే ‘కథ’ కూడా అంత లోపభూయిష్టంగా వచ్చింది. మధ్యలో బాబాని కాదు, దొంగోడిని అనడం,  వాళ్ళు తన్నబోతే  ప్లేటు ఫిరాయించడం  కొంప ముంచింది. వాళ్ళు తన్నబోతే మాట మార్చి- లేదు నా  భక్తుల్ని పరీక్షించడానికే నేను దొంగోడ్ని అని అన్నాడంటే, అది కథానాయక లక్షణం కాకపోగా, పాసివ్ గా మారిపోయే ఛేష్ట. భక్తులతో బాటు హీరోయిన్ నీ ఇంకా మోసం చేస్తూ వుండే బుద్ధి. ఆ హీరోయిన్ దీన్ని నమ్మేస్తుంది. 

          దీంతో సెకండాఫ్ ప్రారంభం నుంచీ లెంపలేసుకుని వచ్చి పడుతున్న భక్తులతో కథకి జరిగిన నష్టం, ప్రేక్షకులకి కలిగే కష్టమేమిటంటే –‘కథ’ ఎక్కడేసిన గొంగళిలా వుండిపోవడం.
 మళ్ళీ ఫస్టాఫ్ లో వచ్చేసిన లాంటి భక్తులు  కానుకలు సమర్పించుకునే బాపతు సీన్లే రిపీట్ అవడం. అంటే బిగినింగ్ విభాగంలో ముగిసిపోవాల్సిన బిజినెస్ మళ్ళీ ఇక్కడ చొరబడిందన్నమాట. కానీ సెకండాఫ్ లో ఇదంతా వచ్చేసి మిడిల్ విభాగపు ఇలాకా. ఇక్కడ  బిగినింగ్ ఆటలు సాగవు. పూర్తిగా మిడిల్ విభాగపు బిజినెస్ లక్షణాలతోనే  కథ  ముందుకెళ్ళాలి. అప్పుడు బోరు కొట్టదు. 

          కథలు కలగాపులగమవడానికి కారణం కథకుడు తనలోకంలో తాను మజా చేస్తూ ఆత్మాశ్రయ ధోరణిలో సబ్జెక్టివ్ గా రాసుకోవడమే. ఎండమావుల్ని చూస్తూ కళా తృష్ణ తీర్చేసుకుంటున్నట్టు ఎంజాయ్ చేయడమే. లేదా కోట శ్రీనివాసరావు కోడిని వేలాడదీసి దాన్ని చూస్తూ చికెన్ తింటున్న ఆనందాన్ని జుర్రుకోవడం లాంటిది. మతం మత్తుమందు లాంటిదని మార్క్స్ అంటే అన్నాడు- కాస్త కథ కూడా కథకుడి చేతిలో కోతికి కొబ్బరి లాంటిదని అనివుంటే బావుండేది. కథకి ప్రథమ శత్రువు కథకుడే. ఎందుకంటే పాత్ర మాట అస్సలు వినడు. తనే కథని  సృష్టిస్తున్నట్టు ఫీలై పోతాడు- వాడి చేతిలో పాసివ్ గా మారిపోయిన పాత్ర వెక్కిరింతగా నవ్వుతూంటుంది - పోరా నువ్వు ఫ్లాప్ అనేసి! 

          కథకుడు కథని పాత్ర కిచ్చేస్తే 90 శాతం ఫ్లాపులుండవు. సంఘటన సృష్టించే పాత్రే తన దృక్కోణంతో తను కథ నడిపించే అవకాశం లభిస్తే అది కథకి స్ట్రక్చర్ ఏర్పాటు చేస్తూ పోతుంది. స్ట్రక్చర్ ని ఏర్పాటు చేసినప్పుడే పాత్ర యాక్టివ్ పాత్రగా వుంటుంది. అప్పుడే స్క్రీన్ ప్లేలో అన్ని నట్లూ బోల్టులూ వాటి స్థానాల్లో అవి వుండి- సదరు చలచిత్ర సౌధాన్ని పటిష్టంగా నిలబెడతాయి. లేకపోతే  జయలలిత చేతిలోనో, శశికళ చేతిలోనో, సోనియా గాంధీ చేతిలోనో ప్రాక్సీ సీఎంలూ, పీఎమ్మూ పాలించినట్టు వుంటుంది ఆ చలనచిత్ర సౌధంలో సంసారం!

          ఇక మనం పాసివ్ హీరోలు  అనడం మానేసి, ప్రాక్సీ హీరోలు  అనడం బావుటుంది- కథకుడి కుచేష్టలు బట్టబయలయ్యేలా. లేకపోతే  పెద్ద స్కాం చేస్తున్నారు  కథకులు.

           కాన్సెప్ట్ ఏమిటి?  దొంగోడు బాబా అయి ప్రేమ కోసం బాబా తనంతో బాటు దొంగతనాలూ చెప్పేసి పునీతుడవడం. అంటే పాత్ర తనతో తానూ సంఘర్షించే కథ. తను దొంగోడే అని పాపాలు కడిగేసుకుందామన్నా, లోకం  నువ్వు బాబావే అని పడనీయడం లేదు. ఇదీ సంఘర్షణ. హీరోయిన్ వల్ల పొందిన అంతటి ప్రేమ బలంతో తను నైతికంగా సమూలంగా పునీతుడవ్వాలన్న ప్రయత్నంతో ఈ కథ వుంటుందా-  లేక ఎవరో తనని అడ్డుపెట్టుకుని దోచుకుంటున్న విలన్లని ఆపాలని కథ వుండాలా? 

          హీరో తను దొంగోడ్ని అని ఓపెన్ అయినప్పుడు ప్లేటు ఫిరాయించకుండా వుంటే యాక్టివ్ గా వుంటాడు. అప్పుడు దొంగోడు కాదు బాబాయే  అని విలన్లు నమ్మిస్తూంటే,  బాబా కాదు తను దొంగోడే అని నిరూపించుకోవడానికి హీరో నానా పాట్లు పడతాడు. స్వచ్ఛ మైన ప్రేమకి అర్హుడవడానికి, తన పాతతప్పుల్ని నివేదించుకుని హీరోయిన్ తీర్పు ని కాంక్షించడమే హీరోకి వున్న ఏకైక మార్గం. అంతేగానీ ఇంకా బాబాలా నటిస్తూ తనని ఎక్స్ ప్లాయిట్ చేస్తున్న విలన్లని పట్టుకునే కథే అయితే ఆబ్జెక్టివ్ గా ఇది హీరో కథే కాదు- ఆబ్జెక్టివ్ గా కథకుడి  స్వైరకల్పన! 

          ‘డోర్స్’ అని ఎడ్ మెక్ బెయిన్ రాసిన నవలవుంది- అందులో ఇలాగే దోపిడీకి వెళ్లి ఆ ఇంట్లో హీరోయిన్ ని చూసి ఆగిపోతాడు. ఆ తర్వాత అతడి ప్రేమకథకి అడ్డుపడుతున్న తన  నేర చరిత్రతో ఎలా సంఘర్షించాడో చాలా హృద్యంగా, ఉన్నతంగా వుంటుంది. జీవితాంతం మర్చిపోలేం. మన దొంగబాబాకి  కూడా హీరోయిన్ తో రొమాంటిక్ గా అంత  సమస్య ఎదురైనప్పుడు, ఎవరో విలన్లతో కాని సమస్యతో ఎందుకు విలవిల్లాడతాడు- ఇలా ఇది కళ్ళముందున్న బలమైన రోమాంటిక్ ఎలిమెంట్ ని  నిర్లక్ష్యం చేసినప్పుడే యూత్ అప్పీల్ లేక, టార్గెట్ ప్రేక్షకులైన యువతీ యువకుల మద్దతుని కోల్పోయింది!

***

       విజయ్ దేవరకొండ ఈ పాత్రలో  చేసిందేమిటంటే కూర్చుని వుండి  కానుకలు స్వీకరించడం. అక్కడక్కడా మాటాడాలి కాబట్టి కొన్ని మాటలుంటాయి. ఎంతసేపూ ఇతరులు మాటాడు కుంటే, వస్తూపోతూంటే, కళ్ళప్పగించి వాళ్ళ మొహం వీళ్ళ మొహం చూస్తూ కూర్చోవడమే. సాక్షాత్తూ  విలన్ వచ్చి మోహంలో  మొహం పెట్టి బెదిరించినా, అలా కళ్ళప్పగించే చూస్తాడు!

          దొంగోడు అనుకోకుండా ఇంకా బాగా డబ్బు గడించే దొంగ బాబా అయ్యాక ఇంకా రెచ్చిపోక, గిమ్మిక్కులతో మాయలూ మంత్రాలూ చేయక, ఉత్సవ విగ్రహంలా కూర్చోవడానికి తనెందుకు, విగ్రహాన్నే ఏర్పాటు చేస్తే సరిపోతుందిగా?. భక్తులముందు  చారడేసి కళ్ళతో  ఆరేళ్ళ అమాయకపు ముద్దు బిడ్డలా వుంటూ, భక్తులు పోగానే డబ్బెగరేసుకుంటూ గంతు  లేయడమెంటో? 

          ఈ పాత్రకుండాల్సిన డైనమిక్స్ లేకపోవడం కూడా సహన పరీక్షే. ఇదేరోజు విడుదలైన ‘కిట్టు ఉన్నాడు జాగ్రత్త’ లో దొంగబాబాగా రఘుబాబు కదా అన్ని డైనమిక్సూ గిమ్మిక్కులూ ప్రదర్శిస్తూ సీన్లని  ఆకాశానికెత్తేసేది- అది నాటు హాస్యమైనా! ‘అయ్యారే’ లో రాజేంద్ర ప్రసాద్ లేడా? విజయ్ దేవరకొండకి  దొంగ బాబాగా నటించడం కూడా వచ్చునా? ద్వారకలో నరక ద్వారాలు చూపించడం వచ్చునా?  మనమైతే ఇదంతా రాయాల్సిన గురుతర బాధ్యత వుంది కాబట్టి ఈ నరకాన్నంతా అనుభవిస్తూ కూర్చున్నాం- లేకపోతే బయటికి పరారైన కొందరిలాగే మనమూ నగర రోడ్ల మీద పడేవాళ్ళం బతుకు జీవుడా అని!

***

     విజయ్ ప్రేమ సన్నివేశాలు చూస్తే తనకి తగ్గ హీరోయిన్ కూడా దొరికింది- ఇద్దరి ప్రేమ సంభాషణలు, పొడిపొడి  హావభావాలూ చూస్తే వీళ్ళు నటులా అన్పించేలా వుంటారు. వీళ్ళ తప్పేమీ లేకపోవచ్చు. ఏ జోళ్ళలో ఎవరి కాళ్ళు  పెట్టించాలో అంచనా లేని   దర్శకుడి లోపమే. నటింప జేసుకోవడం తెలీక పోవడమే గాక, సీన్లని వేగంగా పరుగెత్తించలేని ఓల్డ్ స్కూల్ డైరెక్షన్. 

          కానీ విజయ్ మూస ఫార్ములా హీరో కాలేడనీ,- డాన్సులు కూడా తన జోన్ కాదనీ  తేలిపోయింది. ఇంకో అన్ని గిమ్మిక్కులూ వొంట బట్టించుకున్న మూసఫార్ములా కమర్షియల్  హీరో వేయాల్సిన పాత్రని తను వేశాడు. తను మాత్రం నటించకుండా డైలాగులతో వెళ్ళిపోయే సెమీ రియలిస్టిక్ సినిమాలకి పనికొస్తాడని మాత్రమే ప్రూవ్ చేశాడు. 

          ఇంకో క్యారక్టర్ వుంది- వచ్చితొంగి  చూసి పోతూ వుంటుంది. ఈ హేతువాది పాత్రధారి మురళీ శర్మ. ఈయన ఎందుకో మాటిమాటికీ వస్తాడు, భక్తుల వైపూ బాబావైపూ చూసి వెళ్లి పోతాడు. ఇవ్వాలి కాబట్టి ఒకసారి హేతువాద లెక్చర్ ఇస్తాడు. కానీ బాబా బోగస్ అంటూ కూడా ఎలా బోగస్సో  నిరూపించే ప్రయత్నాలు మాత్రం చేయడు. రావడం, మొహాలు చూసి వెళ్ళిపోవడం.  ట్రస్టు విలన్ల ఖాతాలు కావాలంటాడు. ఏం చేసుకుంటాడు వాటిని-  ముందు యంగ్ బాబా బోగస్ కింగ్ అని నిరూపించే పని చేయకుండా? తను హేతువాదియా, ఎక్కౌంటెంటా?
          ఇప్పటికిది చాలు. ‘గుంటూరోడు’  చూద్దాం...

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in