దర్శకత్వం : వి. వి.వినాయక్
తారాగణం : అఖిల్ అక్కినేని, సాయేషా సైగల్,
బ్రహ్మానందం, మహేష్ మంజ్రేకర్, రాజేంద్ర ప్రసాద్, వెన్నెల కిషోర్, జయప్రకాష్
రెడ్డి తదితరులు.
సంగీతం : అనూప్ రూబెన్స్, ఎస్ ఎస్ తమన్, ఛాయాగ్రహణం : అమోల్ రాథోడ్
కథ : వెలిగొండ శ్రీనివాస్, మాటలు : కోన వెంకట్
బ్యానర్ : శ్రేష్ట్ మూవీస్, నిర్మాతలు :
నితిన్, సుధాకర్ రెడ్డి
***
ఈమధ్య ఏ నట వారసుడి ఎంట్రీ కీ జరగనంత
ప్రచారార్భాటంతో ఈ వారం ప్రేక్షకుల ముందు కొచ్చిన అఖిల్, అక్కినేని వంశం నుంచి మూడో తరం యువ నటుడిగా, తన
పేరే టైటిల్ గా పెట్టుకుని తెలుగు తెరకి పరిచయమయ్యాడు. ( ఏడాది పసి వాడుగా వున్నప్పుడు
‘సిసింద్రీ’ అనే సూపర్ హిట్ లో నటించాడు, మొన్నే ‘మనం’లో అరనిమిషం పాటు
అప్పీయరెన్స్ ఇచ్చాడు). సాధారణంగా వారసుల పరిచయ
సినిమాలు ప్రేమ కథలై వుంటాయి. అలాటిది అఖిల్
ఏకంగా ఓ భారీ స్థాయి సోషియో- ఫాంటసీ యాక్షన్ మూవీకే తెరతీయడం సాహసమే. పైగా
దీన్ని సాటి స్టార్ నితిన్ నిర్మించడం ఇంకో అపూర్వ ఘటన. తను ఏం తీసిపోనట్టు అక్కినేని నాగార్జున కూడా టాప్
డైరెక్టర్ వివి వినాయక్ చేతుల్లో కుమారుడు అఖిల్ ని పెడుతూ ఆయనకీ సవాలు విసిరారు. ఇలా
అఖిల్, నితిన్, నాగార్జున, వినాయక్ లందరికీ ఇది చాలా ప్రతిష్టాత్మక వ్యవహారంగా
మారడమే గాక, ఇందరేసి సెలెబ్రిటీలంతా ఒకచోట
కూడి ఏం చేశారబ్బా అన్న క్యూరియాసిటీని కూడా
అమాంతంగా ప్రేక్షకులకి పెంచేసి, ఇక దీంతో
దీపావళిని ఎంజాయ్ చేయండంటూ చేతులు జోడించారు. ప్రేక్షకులు ఆనందోత్సాహాలతో థియేటర్లకి
పరుగులు పెట్టారు. ఆ తర్వాతేమయ్యారు? ఏమన్నారు?
అఖిల్ నీ, సినిమానీ కొనియాడారా, లేక పండగ
మూడ్ అంతా పాడుచేసుకుని ఎటో వెళ్ళిపోయారా- మళ్ళీ తెలుగు సినిమాల వైపు రాకూడదంటే రాకూడదని ఒట్టేసుకుని?
సందేహం లేదు, వరుసగా తెలుగు సినిమాలిలాగే భారీ
స్థాయిలో వచ్చి రాక్షస బల్లుల్లా ప్రేక్షకుల్ని ఇంకా బెదర గొడుతూనే వుంటాయి. రాక్షస
బల్లుల్ని రాజహంసల్లా మార్చే దెలా? మార్చేదెవరు? అసలా మార్చే ఆలోచనంటూ వుందా? నెవ్వర్,
ముందు క్వాలిటీ రైటింగ్ అనేది తెలిస్తే కదా
మార్చే ఆలోచన వచ్చేది. ఏ జవాబుదారీ తనమూ
లేకుండా, ఎంత అరాచకంగా పది రూపాయల బ్యాడ్ రైటింగ్ వుంటే దానికి అన్ని కోట్లు కట్టి
మరిన్ని పదుల కోట్లు కూడా ధారబోసి ఒక రాక్షస బల్లిని తయారు చేసుకుంటున్నప్పుడు,
వేరే ఆలోచనలకి టైముండదు! అర్జెంటుగా ఒక అట్టర్ ఫ్లాపు తీయడానికి టైం చాలా చాలా ఇంపార్టెంట్!
ఫ్లాపయ్యాక విశ్లేషణలు చేసుకోవచ్చు, ముందు జాగ్రత్తల జోలికి మాత్రం వెళ్లొద్దు!
బ్యాడ్ రైటింగ్ తోనే బిగ్
నేమ్స్!!
గోళమే గందరగోళం
పూర్వకాలంలో ఎప్పుడో కొందరు ఋషులు భూగోళం బాగోగుల కోసం, ‘జువా’ అనే ఒక గోళాన్ని తయారు చేసి తీసికెళ్ళి
భూమధ్య రేఖ దగ్గర ఓ ఆఫ్రికన్ గూడెం లో పడేస్తారు. సూర్యగ్రహణాలు పూర్తయ్యాక వెలువడే తొలి సూర్య కిరణాలు చాలా
ప్రమాదకరమని వాళ్ళు నమ్ముతారు. కనుక ఆ తొలి సూర్య కిరణాలు ఈ ‘జువా’ గోళం మీద పడితే
వాటి దుష్ప్రభావం నుంచి భూగోళం తప్పించుకుంటుందని శాస్త్రం చెప్తారు (ఓజోన్ పొర
ఏం చేస్తున్నట్టో మరి). అలా ఆ గోళాన్ని గూడెం వాసులు తరతరాలుగా
కాపాడుకొస్తూంటారు. దీని గురించి తెలుసుకున్న ఖత్రోచ్చి అనే ఒక రష్యన్ సైంటిస్టు (ఖత్రోచ్చి
అనేది రష్యన్ పేరు కాదు, ఇటాలియన్ పేరు. బోఫోర్స్ కేసుతో ఒట్టోవియో ఖత్రోచ్చి పేరు
పాపులరయ్యింది. ఖత్రోచ్చి అంటే ఇటాలియన్ లో ‘నాలుగు కళ్ళు’)- దాన్ని కాజేసి ప్రపంచాన్ని ఆడించాలని కుట్ర
పన్నుతాడు. ఆ గోళం అతడి గ్యాంగ్ చేతిలో పడకుండా, బోడో అనే గూడెం వాసి ఒకడు తీసుకుని
పారిపోతాడు. వాణ్ణి వెతికి పట్టుకునే పనిలో వుంటుంది ఆఫ్రికన్ గ్యాంగ్.
ఇక్కడ్నించీ ఇంకో కథలో కొస్తే, ఇక్కడ సిటీలో అఖిల్ ( అఖిల్) అనే అనాధ, స్ట్రీట్ ఫైట్లూ బెట్టింగులూ అవీ చేస్తూ డబ్బులు
సంపాదిస్తూంటాడు. ఈ అనాధకి చదువు సంధ్యల్లేవు ( శుభమా అంటూ డీసెంట్ కుర్రాడి లుక్ తో రంగ ప్రవేశం చేస్తూ అఖిల్
కూడా ఇతర హీరోల్లాగే అక్షరజ్ఞానం లేని ఆవారా అనాధ పాత్రకి బలైపోక తప్పలేదు- ఇక్కడ్నించే మొదలు సంపూర్ణ బ్యాడ్ రైటింగ్
గ్రహణం! దీని గ్రహణా ననంతర కిరణాలకి బాక్సాఫీసే భస్మమైపోయింది! కాపాడేందుకు ఏ
గోళాలూ ఇక ఋషులు కూడా కనిపెట్టలేరు- టైటిల్లో ట్యాగ్ లైను గా పెట్టిన ‘ది పవరాఫ్ జువా...’ కాస్తా ది
పవర్ ఆఫ్ జువాలజీగా మారిపోయింది- స్క్రిప్టాలజీని పూర్తిగా నిషేధిస్తూ..) ఇతను చూడగానే మెడిసిన్ చదివే దివ్య ( సాయేషా
సైగల్) అనే డబ్బున్న అమ్మాయిని ప్రేమించేస్తాడు. ఆ అమ్మాయి కాలేజీకి తెచ్చుకుని ఏంచక్కా
చిన్నపిల్లలా ఆడుకునే పెంపుడు కుందేలుకి
వెటర్నరీ డాక్టరుగా మారిపోయి గుండాపరేషన్ కూడా చేసేసి ఔరా అన్పిస్తాడు. ఇంత చిన్న మెడికోకి అప్పటికే
పెళ్లి కూడా సెటిలైపోయి వుంటుంది (ఈ కాలం అమ్మాయైతే ఈ వయసులో పెళ్లిని పుట్
బాల్ ని తన్నినట్టు తన్ని తన చదువూ భవిష్యత్తూ చూసుకుంటుంది ముందు). ఆ పెళ్లిని కూడా చెడగొడతాడు. దీంతో ఆమె తన పరువే
పోయినట్టు ఫీలయిపోయి- వేరే అమ్మాయితో
పారిపోయిన ఆ పెళ్లి కొడుకు ( వెన్నెల కిషోర్) అంతు చూడాలని సాక్షాత్తూ స్పెయిన్ కే
వెళ్ళిపోతుంది. ఇది తెలిసి, తను
అర్జెంటుగా స్ట్రీట్ ఫైట్లు చేసి ఓ రెండు
లక్షలు ఆపరేషన్ కి అవసరమున్న ఇంకో ఆవిడకిచ్చి కన్నీళ్లు కార్పించి, మిగిలిన రెండు లక్షలతో
తనుకూడా స్పెయిన్ కెళ్ళి పోతాడు - తను పెళ్లి చెడగొట్టిన అమ్మాయిని
ప్రేమించేందుకు.
అక్కడ
ఇతడ్ని చూసి ఇంకింత ద్వేషిస్తుంది. ఆపాటికి తన పెళ్లి చెడగొట్టడంలో ఇతడి హస్తం
కూడా వున్నట్టు తెలుసుకుంటుంది. ఇంతలో ఆ ‘జువా’
గోళ రహస్యం ఈమెకి తెలుసన్న సమాచారంతో ఖత్రోచ్చి గ్యాంగ్ వచ్చిపడి ఈమెని కిడ్నాప్ చేస్తారు. ఆ గ్యాంగ్ ని పట్టుకోవడానికి
ఆఫ్రికా వెళ్తాడు అఖిల్. ఇక అక్కడ ఆమెని ఎలా కాపాడుకున్నాడు, ఆ గోళం ఏమయ్యింది, దాన్ని
శత్రువులకి దొరక్కుండా గూడేనికి తెచ్చి
పడేశాడా అన్నవి మిగతా కథలోని విశేషాలు.
ఎలావుంది కథ
హాలీవుడ్
లో దీన్ని హై కాన్సెప్ట్ స్టోరీగా భావించి కళ్ళకద్దుకుని అద్భుతాలు చేస్తారు. కానీ
‘అఖిల్’ సృష్టికర్తలు ఈ కాన్సెప్ట్ విలువని గుర్తించలేకపోయారు. ఇది పేరుకే సోషియో
ఫాంటసీ, చూపించేదంతా రొటీన్ మూసఫార్ములా లవ్ స్టోరీ. డజను అట్టర్ ఫ్లాపులు చవిచూసి వున్న హీరో
నితిన్, ట్రెండీ లవ్ స్టోరీస్ లో నటిస్తూ అనూహ్య విజయాలు సాధించడాన్ని చూస్తున్నాం. అలాటిది నిర్మాతగామారి ఇంత పాత మూస ప్రేమగోలని నిర్మించడం షాకిస్తుంది. కథలో
సూర్య తాపం- గోళం- కుట్ర గట్రా యాంగిల్
ఎక్కడా ప్రేక్షకులని ఆకట్టుకునే, అసలు అర్ధమయ్యే ప్రసక్తే లేదు. తెలుగులో ఏ ఫాంటసీలు తీసినా అవి ప్రేక్షకులకి కనెక్ట్ అవుతూనే
వచ్చాయి. ప్రస్తుత ఫాంటసీ లాజిక్ కూడా లేని తూతూ మంత్రపు కబుర్లుగానే తేలిపోయింది.
ఎవరెలా చేశారు అఖిల్ ని స్టార్ హీరోగా ఒక డెమో ఇప్పించే ఉద్దేశంతో
ఈ సినిమా తీసినట్టు అన్పిస్తుంది తప్పితే మరొకటి కాదు. గతంలో కొందరు వారసుల
విషయంలో ఇలాగే జరిగింది. ఈ ప్రయత్నంలో అఖిల్ ని అప్పుడే మాస్ హీరోగా
ప్రెజెంట్ చేయడానికీ వెనుదీయలేదు. మాస్ పాత్రలు, ఫైట్లూ పాటలూ బాగా చేస్తాడని
చూపించాలన్న ఆతృతే ఎక్కువ కన్పిస్తుంది. అఖిల్ నటించగలడు, అయితే ఇంకా చాలా పాలిష్
అవ్వాలి. ముఖ్యంగా ఈ రోజుల్లో చాలా అవసరమైన కామెడీలో తను మైనస్. దీన్ని
సరిదిద్దుకోవాలి. మంచి స్క్రీన్ ప్రెజెన్స్ వుంది. తెరమీద కనపడితే ఒక బ్యూటీని
తీసుకు రాగలడు. అయితే తను నటనలో ఇంకా శిక్షణ పొందేటప్పుడు యాక్టివ్ పాత్రంటే
ఏమిటో, పాసివ్ పాత్రంటే ఏమిటో కూడా విధిగా తెలుసుకోవాలి. ఎక్కడా పాసివ్ పాత్ర
ఛాయలు కనపడని యాక్టివ్ పాత్ర చిత్రణలుండేట్టు జాగ్రత్త తీసుకోవాలి. పాసివ్
పాత్రలతో సినిమాలు తీస్తున్నామని దర్శకులూ రచయితలూ ఇంకెన్నాళ్ళకీ తెలుసుకోలేరు. అదో
ఖర్మ, అంతే. తను వాళ్ళ ట్రాప్ లో పడకుండా చూసుకోవాలి. ఈ సినిమా ఇంత వరస్ట్ గా తయారయ్యిందంటే మొట్ట
మొదటి కారణం, తెలీక తను పనికిరాని పాసివ్ పాత్రని పోషించడమే!
కొత్త హీరోయిన్ సాయేషా సైగల్ అఖిల్ కి సరీగ్గా సరిపోయిన జోడీ. ఇద్దరి మధ్యా రోమాన్స్ గనుక ట్రెండీ గా వుండి వుంటే, ఈమె
తమన్నా అంత క్రేజ్ ఈ ఒక్క సినిమాతో నే సంపాదించుకుని వుండేది. నిత్యా మీనన్ కూడా ట్రెండీ లవ్ స్టోరీస్ తోనే యువ హృదయాల్లో తిష్ఠ వేసిందన్నది మరువ
కూడదు. సాయేషా ఈ ఒక్క సినిమాతో కనుమరుగయ్యే గ్లామర్ బొమ్మ మాత్రం కాదు. ఇక బ్రహ్మానందం
కామెడీ రెండు మూడు సీన్లలో అదీ ఆఫ్రికన్
జాతి వాళ్ళతో మాత్రమే ఫర్వాలేదు. అయితే మళ్ళీ కన్ఫ్యూజ్ కామెడీయే తనకి శరణ్యమైంది
అన్ని సినిమాల్లో లాగే. ఇంకో సహాయ పాత్రలో వెన్నెల కిషోర్ కామెడీ కూడా పెద్దాగా
వర్కౌట్ కాలేదు. ఓ సీనులో మాత్రమే వచ్చిపోయే సప్తగిరి సైతం డిటో. మెడికల్ కాలేజీ డీన్ గా
రాజేంద్ర ప్రసాద్ డి కూడా ఫస్టాఫ్ లో చాలా
త్వరగా ముగిసిపోయే పాత్రే. ఇక విలన్ గా తెలిసిన మహేష్ మంజ్రేకర్ తండ్రి పాత్రలో సాఫ్ట్
రోల్ లో కన్పిస్తాడు గానీ, అద్భుతాలేం చెయ్యడు.
మ్యూజికల్
గా- అనూప్ రూబెన్స్, ఎస్ ఎస్ తమన్ ల సంగీతం లో బాణీలు హుషా రెక్కిస్తాయి. వీటికి
జానీ సమకూర్చిన డాన్సులు చెప్పుకోదగ్గవి. మణిశర్మ నేపథ్య సంగీతం ఆయన మూస ధోరణిలోనే
వుంది. రవి వర్మ ఫైట్స్ ఫర్వాలేదు, అలాగే అమోల్ రాథోడ్ కెమెరా వర్క్ కూడా. గ్రాఫిక్స్
వర్క్ అంతా డార్క్ లో యాక్షన్ సీన్స్ కి సంబంధించి మాత్రమే చేశారు. హీరో హీరోయిన్ల
రోమాన్స్ కి సంబంధించి కనువిందు చేసే ఎలాటి ఫాంటసికల్ సీజీ వర్క్ కూడా
చేయలేకపోయారు.
స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు
ఎవరైనా కమర్షియల్
సినిమా స్క్రీన్ ప్లే రాయడం ఎలా మొదలెడతారు- కథని అనుకునా? పాత్రని అనుకునా? తరచూ మనకి
విన్పించే స్టేట్ మెంట్స్ ఏమిటంటే- కథే
హీరో అని! కథని నమ్ముకోవాలని! సినిమాలో కథ కనపడాలని! ఇలాటివి నమ్మి తీస్తున్నందువల్లేనేమో
అట్టర్ ఫ్లాపవుతున్నాయి సినిమాలు.
కథే
హీరో ఎలా అవుతుంది? కథనే ఎలా నమ్ముకుంటారు? కథ మాత్రమే సినిమాలో ఎలా కనపడుతుంది? కథకి అంత గొప్ప స్వతంత్రత వుంటుందా? అంత సొంత అస్తిత్వం దానికుంటుందా? దానికదే కథ పుట్టుకొచ్చేస్తుందా?
ఎవరో పుట్టిస్తే పుట్టే కథ హీరో ఎలా అవుతుంది? ఆ ఎవరో ఒక హీరోపాత్ర అయినప్పుడు- ఆ
హీరో పాత్ర పుట్టించకుండా కథెలా పుడుతుంది? తనెలా హీరో అయిపోతుంది కథ, హీరోపాత్రని
వదిలేసి ? తనెలా సినిమా అంతటా పర్చుకుని కనపడుతుంది కథ, హీరో పాత్ర లేకుండా? కథ
లేకుండా హీరో ఉండొచ్చు, హీరో లేకుండా కథ ఉంటుందా? ఎవరిక్కావాలి కథ? అవగాహన వున్న
రచయిత/ దర్శకుడు అయితే కథ ఆలోచించడమన్న ఆలోచననే తీసి అవతలకి విసిరేసి పాత్రని పట్టుకుంటాడు.
పాత్రని పట్టుకుని సాగిపోతూంటాడు. ఎంతసేపూ అతణ్ణి దొలిచేసేది పాత్ర నడకే. కథ నడక
కాదు. ఆస్కార్ అవార్డులు పొందుతున్న
సినిమాలన్నీ పాత్రల వల్ల అవార్డులు పొందుతున్న సినిమాలే. పాత్ర
లేకపోతే సోదిలోకి కూడా రాదు కథ.
దురవగాహనతో
ఇచ్చేసే స్టేట్ మెంట్లు కొంపలు ముంచుతాయి. అలాటి స్టేట్ మెంట్ల ప్రకారమైతే ఆర్ట్ సినిమాలకి పని కొచ్చే కథలే
పుడతాయి. అక్కడ కథే హీరో, ఎందుకంటే హీరో అనే వాడు ఆ కథల్లో ఉత్త పాసివ్ గా
ఉంటాడు కాబట్టి. వాణ్ణి కథ నడుపుడుతుంది కాబట్టి. అందుకని కమర్షియల్ సినిమాల్ని దృష్టిలో
పెట్టుకుని స్టేట్ మెంట్లు అంటూ ఇస్తే- క్యారక్టర్ని నమ్ముకోవాల నాలి. గొప్ప
క్యారక్టర్స్ ని క్రియేట్ చేయాలనాలి. సినిమా అంతటా ఆ క్యారక్టర్సే కనపడి జీవితమంతా
వెంటాడాననాలి. ఈ తేడా గుర్తించి ఈ భాష మాట్లాడితే తప్ప తెలుగు సినిమాలు యాక్టివ్
పాత్రలతో కాస్తయినా బాగుపడవు.
ప్రస్తుత
సినిమా ఈ భాష మాట్లడ్డం లేదు. దీనికి పాత్ర గురించి ఏ పట్టింపూ లేదు, అసలు
పాత్రచిత్రణల గురించే తెలీదు. ఎంతసేపూ కథతోనే పని. చాలా ఆశ్చర్యం. కథని పట్టుకుని
కమర్షియల్ స్క్రీన్ ప్లే ఎలా రాస్తారో అంతు పట్టని విషయం. అసలు వన్ లైన్ ఆర్డర్
దశలోనే పాత్రతో కాకుండా కథతో ఆర్డర్ ముందుకే
కదలదు కదా- అది ట్రీట్ మెంట్
(స్క్రీన్ ప్లే) దాకా ఎలా వచ్చి, డైలాగ్ వెర్షన్ కీ వెళ్తుందో! ఏమిటో ఆ రైటింగ్
మర్మం! ఈ స్క్రీన్ ప్లేకి ఒక పాసివ్ పాత్రని పట్టుకుని వన్ లైన్ ఆర్డర్
వేశామని ఎలా అనుకుంటారు. పాత్రని పట్టుకుని ప్రయాణించకుండా రాతపని ముందుకు ఎలా కదుల్తుందో, కదల్చడానికి
మనసెలా ఒప్పుతుందో- సరైన రాసే మనసు అయితే ఆ ప్రయత్నానికి అడుగడుగునా అడ్డు
పడుతుంది. డీ ఫాల్ట్ గా ఈ మనసు ఎక్కువమంది ప్రేక్షకులకి వుంటుంది. ఇందుకే ఫ్లాప్
చేస్తూంటారు సినిమాల్ని.
యాక్టివ్ పాత్రతోనే స్ట్రక్చర్
చెట్టపట్టా లేసుకుని వుంటుంది, పాసివ్ పాత్రతో స్ట్రక్చర్ వుండదు. ఆర్ట్ సినిమాకి ఏ
స్ట్రక్చరూ వుండదు. గతంలో చెప్పుకున్నదే
మరోసారి చెప్పుకుంటే, తెలుగులో భారీ బడ్జెట్లతో తీస్తున్న సినిమాలు నిజానికి
కమర్షియల్ ముసుగేసుకున్న ఆర్ట్ సినిమాలే. ప్రేక్షకులు డబ్బులు చెల్లించుకుని
మోసపోతున్నారు.
***
ఒకటి కాదు రెండూ కాదు, ‘అఖిల్’ అవస్థకి మూడు ప్రధాన కారణాలు : 1) పాసివ్
సుడిగుండంలో హీరో పాత్ర మునకలేయడం, 2) పాసివ్ హీరోకి విలన్ కూడా దిక్కు లేకుండా
పోవడం, 3) కాన్సెప్ట్ ని వదిలి ఈ రోజుల్లో
ఏ మాత్రం అవసరంలేని ప్రేమగోలని ప్రధానం చేసుకుని పాసివ్ హీరో కాలక్షేపం చేయడం.
ఇవన్నీ కూడబలక్కుని స్ట్రక్చర్ లేకుండా చేశాయి.
దీనికి ఒక ప్రింటెడ్ అప్లికేషన్
ఫారం నింపినట్టు- అనేక సినిమాల్లో పాతబడిపోయిన విధానమే- సినిమా ప్రారంభం కాగానే ఒక ఓపెనింగ్ బ్యాంగ్, హీరో
కన్పించగానే ఒక ఫైట్, ఫైట్ అయిపోగానే హీరో గ్రూప్ సాంగ్, సాంగ్ అయిపోగానే లవ్
ట్రాక్.. ఇలా శ్రమ లేని ఈ ఈజీ టెంప్లెట్ లో రొటీన్ గా కథనాన్ని పడేసుకుంటూపోతే అదే
స్క్రీన్ ప్లే అయిపోయింది. వందల సినిమాల్లో చూసిన వరసే మళ్ళీమళ్ళీ రిపీట్ చేయడం.
జువా
గోళం కాన్సెప్ట్- కాన్సెప్ట్ తో సంబంధం లేకుండా హీరో హీరోయిన్లు ఎలా వుంటారు? కాన్సెప్ట్
కి పొసగని వృత్తుల్లో/విద్యల్లో వాళ్ళెలా వుంటారు. వాళ్ళిద్దరూ గ్లోబల్ వార్మింగ్ రీసెర్చి
విద్యార్థులై వుంటే, గ్లోబల్ వార్మింగ్ మీద సిటీలో సదస్సు జరుగుతూంటే, ఆ జువా గోళాన్ని
గాలిస్తున్న బ్యాడ్ రష్యన్ సైంటిస్టు అందులో పాల్గొని వీళ్ళకి పరిచయమైతే...ఇలా వుంటుంది
కాన్సెప్ట్ కి లోబడ్డ కథనమైతే. దీని బదులు
సంబధంలేని, ఏ మాత్రం ఆసక్తి కల్గించని స్ట్రీట్
ఫైట ర్, మెడికల్ స్టూడెంట్ పాత్రల్ని పెట్టుకుని, చూసిచూసి విసిగిపోయిన మూసఫార్ములా
ప్రేమ కథకి తెర తీశారు.
2011
లో వినాయక్ తీసిన ‘బద్రీనాథ్’ లోనూ ఇదే తతంగం. దేవాలయాల మీద టెర్రరిస్టుల దాడులు- అంటూ
గొప్పగా కథ ప్రారంభించి, దాన్నెదుర్కొనే వీరుడిగా హీరోని నియమించి- తీరా హీరోయిన్ ఎంటరవగానే
ఆమె వెంటపడే పాత మూస ప్రేమ కథగా మార్చేశారు. హీరోయిన్ మేనత్త, ఆమె గ్యాంగ్ విలన్లు.
చివరికి వాళ్ళే తెగబడి దేవాలయం మీద దాడి చేస్తారు. విదేశీ ఆక్రమణదార్ల మీదా,
టెర్రరిస్టుల మీదా అంత కోపాన్ని వెళ్ళగ్రక్కుతూ చేసిన కథా ప్రారంభం- స్వమతస్థులే తెగబడి
దేవాలయాల మీద దాడులు చేసే కథగా మారిపోతే ఏమనాలి? స్వమతస్థులే వచ్చి పడి తెగ నరుకుతున్నప్పుడు, ఇంకా అన్యమతస్థుల మీద ఆరోపణ
లేమిటో అర్ధంగాని గందరగోళం! ఇలా వుంటాయి మన సినిమాల హై కాన్సెప్టులు! అసలు ఏం మొదలుపెట్టి
ఏం చెప్తున్నామో స్పృహయినా లేకపోతే ఎలా!
సృహగల ప్రేక్షకులు దీన్ని ఫ్లాప్ చేశారు.
ఇదే ‘అఖిల్’ సమస్య కూడా. పోతే బ్యాక్ గ్రౌండ్ లో జువా గోళం కోసం కుట్ర
జరుగుతోందన్న సంగతి ఎప్పుడో ఎండ్ విభాగంలోగానీ హీరోకి తెలీదు. ఇంతసేపూ అతను ఇందుకోసం
ఉన్నాడో తనకే తెలీతనంతో ప్రేమకథకి నగిషీలు చెక్కు కుంటూ ఉంటాడు. ఇంటర్వెల్లో గ్యాంగ్
హీరోయిన్ని కిడ్నాప్ చేశారని తెలిసినా, ఎందుకు చేశారో తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నించడు.
తన ప్రేమగోల తనదే. ప్రేమలో హీరోయిన్ తండ్రి విలన్ కాదు. బ్యాక్ గ్రౌండ్ లో గోళం కోసం
వున్న విలన్ క్లయిమాక్స్ వరకూ మళ్ళీ తెరపైకి రాడు. హీరోకి విలన్ తో మిడిల్లో స్పర్శే
వుండదు. ఒక విలన్ ఉన్నట్టే వుండదు కథనం. ఇదీ దీని దుస్థితి.
***
బేసిక్స్ కూడా తెలియకుండా, ఒకవేళ తెలిసినా మనకెందుకులే
అన్నట్టుగా చేసుకుపోతే ఇలాగే తయారవుతుంది స్క్రిప్టు. ఇంకా ‘బద్రీనాథ్’ లో చేసిన తప్పే
మళ్ళీ చేస్తామంటే బాక్సాఫీసు చూస్తూ వూరుకుంటుందా?
కాన్సెప్ట్ రన్ అవడమంటే ‘స్వామిరారా’ లో చూపించినట్టుగా సినిమా సాంతం అదే త్రెడ్ గా
కొనసాగడం, దాన్ని అంటి పెట్టుకుని సందర్భవశాత్తూ
రోమాన్సు సాగడం. హీరో పాత్ర యాక్టివ్ గా వుండడం. యాక్టివ్ ఏమిటో పాసివ్ ఏమిటో తూర్పు
పడరమలు తెలియనితనంతో రాసేవి స్క్రీన్ ప్లేలు కావు- దురద పుట్టే స్కిన్ డిసీజ్ లు! స్క్రిప్టాలజీ కాకుండా జువాలజీ జిల!
-సికిందర్
-సికిందర్
