1137 : రివ్యూ!

దర్శకత్వం : సాగర్ కె చంద్ర
తారాగణం : పవన్ కళ్యాణ్, రానా దగ్గుబాటి, నిత్యా మీనన్, సంయుక్తా మీనన్, రావు రమేష్, మురళీ శర్మ, బ్రహ్మానందం, రఘుబాబు, తనికెళ్ళ భరణి తదితరులు
కథ : సాచి, రచన : త్రివిక్రమ్, సంగీతం : తమన్, ఛాయాగ్రహణం : రవి కె చంద్రన్
బ్యానర్ : సితార ఎంటర్ టైన్మెంట్స్
నిర్మాత : సూర్యదేవర నాగవంశీ
విడుదల : ఫిబ్రవరి 25, 2022
***

                ఫ్యాన్స్ ఆతృతగా ఎదురుచూస్తున్న పవన్ కళ్యాణ్ ‘భీమ్లా నాయక్’ ఎట్టకేలకు విడుదలయ్యింది. మలయాళం ‘అయ్యప్పనుమ్ కోషియమ్’ రీమేక్ గా పవన్- రానా దగ్గుబాటిల కాంబినేషన్ లో మాస్- ఫ్యాన్స్- మసాలా బాక్సాఫీసు నజరానాగా ప్రేక్షకుల ముందుకొచ్చిన ఈ రీమేక్ ఎలా వుందో చూద్దాం...

కథ

    భీమ్లా నాయక్ (పవన్ కళ్యాణ్) కర్నూలు జిల్లా మఠకేశ్వర్ మండలం, తెలంగాణా సరిహద్దులోని పోలీస్ స్టేషన్లో నిజాయితీ పరుడైన సబ్ ఇన్స్ పెక్టర్. ఒక రాత్రి డానియేల్ శేఖర్ (రానా) అనే మాజీ సైనిక హవల్దార్ తెలంగాణా లోని నల్లపట్లకి అటవీ ప్రాంతంలో  వెళ్తూంటాడు. అతను కారులో నిషేధ ప్రాంతంలో మద్యం రవాణా చేస్తున్నాడని పట్టుకుని నిర్బంధిస్తాడు భీమ్లా. కారులో ఆ  మద్యం సీసాలు తనకు కోటాలో వచ్చాయనీ, తను మాజీ సైనిక హవల్దార్ ననీ డానియేల్ ఎంత చెప్పినా విన్పించుకోడు. అడ్డుకున్న పోలీసుల్ని కొట్టినందుకు వూరుకునేది లేదంటాడు. దీంతో డానియేల్ అహం దెబ్బతిని ఎదురు తిరుగుతాడు. భీమ్లా కూడా ఆత్మగౌరవం కోసం తిరగబడతాడు. డానియల్ సైన్యంలో మాజీ హవల్దారే గాక, ఓ పెద్ద రాజకీయ నాయకుడి (సముద్ర ఖని) కొడుకని భీమ్లాకి తెలీదు. బెయిల్ మీద బయటికి రాగానే నీ సంగతి చూస్తానని డానియేల్ హెచ్చరిస్తాడు. ఇద్దరి మధ్య ఘర్షణ అంతకంతకూ పెరుగుతూ పోయి ప్రాణాలు తీసుకునే శత్రువులుగా మారిపోతారు. ఇక వీళ్ళ మధ్య తగువు ఎలా పరిష్కారమయిందనేది మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ

    మలయాళంలో నటించిన పృథ్వీరాజ్ సుకుమారన్ (కోషీ - మాజీ హవల్దార్ పాత్ర), బిజూ మీనన్ (అయ్యప్పన్- ఎస్సై పాత్ర) ఇద్దరూ పేరున్న నటులే. మలయాళంలో ఇద్దరికీ విపరీతమైన ఫాలోయింగ్ వుంది. ఏ ఒక్కర్ని తక్కువ చేసి చూపించినా ఆ అభిమానులతో ఇబ్బందే. అందుకని ఎవరి గెలుపూ, ఎవరి ఓటమీ లేని, ఇదమిత్థమైన ఒక ముగింపూ కూడా లేని కథగా మలయాళంలో ఇది తెరకెక్కింది. దీంతో నటులుగా వాళ్ళ ఇమేజులకి న్యాయం జరిగిందేమో గానీ, కథకి న్యాయం జరగలేదు. కథ ప్రకారం వాళ్ళ మధ్య ఇగో వర్సెస్ ఆత్మగౌరవం సమస్యని వాళ్ళే తేల్చుకోకుండా, మధ్యలో పై అధికారుల జోక్యంతో శాంతించే, పాత్రౌచిత్యాల్ని దెబ్బ తీసే తీరు వుంది.  

        అసలు వీళ్ళిద్దరి మధ్య గొడవల్ని పై అధికారులూ నాయకులూ కల్పించుకుని ఎప్పుడో ఆపి వుండొచ్చు. సాధారణంగా ఇదే జరుగుతుంది. మొదట్నుంచీ జరిగేవన్నీ జరగనిచ్చి, చిట్టచివరికి మధ్యలో దూరి కథని ఆపారు అధికారులు. కథ ఆగింది కానీ ముగియలేదు. పాపులర్ నటుల ఇమేజుల్ని కాపాడేందుకు కథతో ఇలా చేయాల్సి వచ్చింది దర్శకుడికి. 

        తెలుగులో పవన్ కళ్యాణ్ కీ, రానాకీ సమాన స్థాయి ఇమేజులు, ఫ్యాన్ బేసులు లేవు. అయినా ముగింపుని మార్చలేదు. పేలవంగానే ముగించారు. ఇక కృత్రిమత్వం, ఫార్ములా, మూస అనేవాటికి దూరంగా కేరళ గ్రామీణ నేటివిటీ కోసం కృషి చేశాడు మలయాళ దర్శకుడు సాచీ. ఈ హాట్ కథకి ప్రతిగా కూల్ కలర్స్ వాడి నేత్రానందం కల్గించాడు. పాటలు లేవు. నేపథ్య సంగీతం మాత్రం ట్రైబల్ ట్యూన్స్ కుదరక కుదేలయింది. మాటలు సింథటిక్, డిజైనర్, మూస, పంచ్, టెంప్లెట్ ధోరణుల నుంచి రిలీఫ్ గా, నిజజీవితంలో మనుషులు మాట్లాడుకున్నట్టు వుంటాయి.  ఫైట్లు మనుషులు పోరాడుకున్నట్టు వుంటాయి. దాదాపు మూడు గంటల నిడివే ఈ స్వల్ప కథకి, అత్యల్ప కాన్ఫ్లిక్ట్ కీ బాగా ఎక్కువ. ఒక దశ కొచ్చేటప్పటికి చిన్న విషయానికి ఇంత సాగదీయడం అనవసర మన్పించే కథ. నాయకులూ ఉన్నతాధికార్లూ ఆ ఇద్దర్నీ కూర్చోబెట్టి క్లాసు తీసుకుంటే, ఎప్పుడో ముగిసిపోయే గొడవ. కథకి ప్రారంభంలో చూపించే పాశుపతాస్త్రంతో పోలిక వర్కౌట్ కాని పరిస్థితి ఇంకో పక్క. ఇంతకి ముందు చెప్పుకున్నట్టు ఎమోషనల్ ప్రేక్షకులతో బాటు, ఇద్దరు నటుల ఫ్యాన్స్ తో దీనికింత సక్సెస్ వచ్చి వుంటుంది.

    తెలుగులో పవన్ కళ్యాణ్ కోసం రీమేక్ చేశారు. ఫస్టాఫ్ పెద్దగా మార్చకపోయినా, సెకండాఫ్ లో పవన్ హీరోయిజం కోసం, మాస్ బేస్ కోసం చాలా మార్పులు చేశారు. ఇవి శృతిమించకుండా వుండడం రీమేక్ ని కాపాడింది. ‘పింక్’ రీమేక్ ‘వకీల్ సాబ్’ అంత కిచిడీ మసాలా చేయకుండా రక్షించారు. ఒరిజినల్లో పాటల్లేవు, రీమేక్ లో పవన్ కి మాస్ సాంగ్స్ వున్నాయి. ఒరిజినల్ మూడు గంటలు సాగితే, రీమేక్ ని రెండున్నర గంటల్లో ముగించడం మంచి పద్ధతి. ఒరిజినల్ పూర్తి రియలిస్టిక్ అయితే, రీమేక్ సెమీ రియలిస్టిక్.

        అహానికీ ఆత్మగౌరవానికీ మధ్య ఘర్షణ చెలరేగినప్పుడు, యూనివర్సల్ పాజిటివ్ ఎమోషన్ అయిన ఆత్మగౌరవమే గెలవాలి. టామ్ హాంక్స్ నటించిన ‘ది గ్రీన్ మైల్’ లో అహంభావియైన పోలీసు అధికారి టామ్ హాంక్స్ వల్ల జైల్లో బందీ అయిన నల్లజాతీయుడు, చివరికి నిర్దోషి అని రుజువైనా, మరణ శిక్ష విధించమనే ప్రాథేయ పడతాడు. తన మానమర్యాదలు ఇన్ని ఖండనలకి గురయ్యాక ఇక జీవించలేనంటాడు. ఆత్మగౌరవంతో చనిపోతాననే అంటాడు. టామ్ హాంక్స్ తలవంచుకునే పరిస్థితి. గొప్ప ముగింపు, గొప్ప మెసేజ్. ఇది ఆస్కార్ కి నామినేట్ అయింది.

నటనలు సాంకేతికాలు

    అలాగని పవర్ స్టార్ ఒన్ మాన్ షో చేయలేదు. ఫస్టాఫ్ లో రానాని చేసుకోనిచ్చాడు. సెకండాఫ్ లో తను స్వారీ చేశాడు. పాత్ర హూందాతనాన్ని కాపాడుతూనే. అక్కడక్కడా సంభాషణలతో ఫ్యాన్స్ ని రెచ్చగొడుతూ. ఒరిజినల్లో బిజూ మీనన్ పోషించిన పాత్రకి కమర్షియల్ హంగుల్లేవు, పక్కా సహజత్వం. పవన్ కి పక్కా కమర్షియల్. అయితే ఈ కమర్షియాలిటీ నీటుగా, ఆరోగ్యకర వినోదంగా వుండడం చెప్పుకోవాల్సిన విషయం. ఒక రియలిస్టిక్ ని తీసుకుని, జాగ్రత్తగా కమర్షియల్ చేస్తే తెలుగులో నీటైన సినిమాల రాక ప్రారంభమవుతుంది. మలయాళం ఒరిజినల్ లేకుండా ‘భీమ్లా నాయక్’ ని వూహించలేరు. ఒకవేళ వూహించినా నీటుగా తీయలేరు. రచ్చ పిచ్చ కచ్చా మసాలా ఐపోతుంది. ఓ బాధ్యతగల పొలిటీషియన్ గా పవన్ ఇలా కాకుండా చూసుకున్నాడు.

        రానా ఇగోయిస్టిక్ నటన కూడా నిలబెట్టింది మూవీని. రానా పుట్టిందే ఇలాటి పాత్రల కోసం. ఆల్రెడీ ‘నేనే రాజు నేనే మంత్రి’ తో చేశాడు. ఇప్పుడు మరింత బాగా చేశాడు. ఫస్టాఫ్ లో ప్రతీ సన్నివేశాన్నీ రగిల్చిన తర్వాత, సెకండాఫ్ లో పవన్ తో బ్యాలెన్సు కుదరక తగ్గాడు. సెకండాఫ్ పవన్ ది. తనని సస్పెండ్ చేయించిన రానా అంతు చూసే రెగ్యులర్ హీరోగా పాత్ర మారడం వల్ల. మలయాళ కథలో హీరోలెవరూ లేరు, పాత్రలే వున్నాయి, వాళ్ళతో కథే వుంది.   పవన్, రానాల ఫైట్ ఒక ప్రధానాకర్షణ. ఈ ఇద్దరిదీ ఇగో- ఆత్మగౌరవాల పోరాటమన్నట్టే వుంటుంది గానీ, క్యారక్టర్ ఆర్క్స్ ఇంతకి మించి పెరగవు. అసలు తామేమిటో తెలుసుకుని ఎదగరు. పవన్ పోలీసు, రానా మాజీ సైనికుడు. తామిద్దరూ కొట్టుకుంటే పోయేది దేశం పరువు - ప్రజల ముందు తమ పరువూ అని గుర్తించరు. ఈ లోపం మలయాళంలో కూడా వుంది.

    ఇక నిత్యామీనన్ (పవన్ భార్య పాత్ర) గొడవల్లో బాగా ఇన్వాల్వ్ అయి పవన్ ని డ్రైవ్ చేసే పాత్రకూడా. కానీ చివర్లో ఈ పాత్ర కనిపించదు. సీఐ గా మురళీశర్మ, రాజకీయ నాయకుడుగా సముద్రఖని, బార్ ఓనర్ గా రావురమేష్ కన్పిస్తారు ఆ పాత్రలకి తగ్గ న్యాయం అనుభవంతో చేస్తూ.

        తమన్ పాటలు, బీజీఎమ్ బావున్నాయి - భీమ్లా నాయక్ సామాజిక వర్గపు సాహిత్యంతో. కథలో సామాజిక వర్గ స్పృహ లేదు. పవన్ స్టార్ మరింత పూర్తి స్థాయి పొలిటీషియన్ అన్పించుకుంటూ, సూర్య తీసిన ‘జైభీమ్’ లాంటిది తీయగల్గినప్పుడు వుండొచ్చేమో వర్గ స్పృహ.

        రవి కె చంద్రన్ కెమెరా వర్క్ కిచ్చిన గ్రేడింగ్ అంత ప్రభావశీలంగా అన్పించదు ఇలాటి కథకి. పైన చెప్పుకున్నట్టు ఒరిజినల్లో ఈ హాట్ కథకి కాంట్రాస్ట్ గా కూల్ కలర్స్ వాడి నేత్రానందం కల్గించాడు సాచీ. దర్శకుడు సాగర్ కె చంద్ర ‘అప్పట్లో ఒకడుండే వాడు’ కి ఇచ్చిన గ్రేడింగ్ దానికి సరిపోయింది. ఇక చెప్పుకోవాల్సింది దర్శకుడి గురించే. ‘అప్పట్లో ఒకడుండే వాడు’ రియలిస్టిక్ మేకింగ్ స్టయిల్ నే తన శైలితో ముందుకి తీసుకు పోతూ ఒక ఐడెంటిటీ నేర్పర్చుకున్నాడు. ఇది మంచి విషయం. ఇవన్నీ కలుపుకుని ‘భీమ్లా నాయక్’ బాక్సాఫీసుకి మర్యాదైన వినోదాల విందు, ఒరిజినల్లోని భావుకత మినహా.

—సికిందర్

 

 

1136 : రివ్యూ

రచన-దర్శకత్వం : హెచ్ వినోద్
తారాగణం : అజిత్, హుమా ఖురేషీ, కార్తికేయ, గుర్బనీ, సుమిత్ర, యోగిబాబు తదితరులు
సంగీతం : యువన్ శంకర్ రాజా, జిబ్రాన్; సాహిత్యం : రాజశ్రీ సుధాకర్ (తెలుగు), ఛాయాగ్రహణం : నీరవ్ షా, కూర్పు : విజయ్ వేలుకుట్టి, కళ : కదిర్, వస్త్రాలంకరణ : అనూ వర్ధన్, దృశ్య ఫలితాలు ; దేబాశీష్ సిన్హా, శబ్ద ఫలితాలు : సూరజ్ బర్డియా, దిలుక్షన్, పోరాటాలు : సర్జీ గోలోవ్కిన్- దిలీప్ సుబ్బరాయన్
బ్యానర్ : జీ స్టూడియోస్, బెబేవ్యూ ప్రాజెక్ట్స్ ఎల్ ఎల్ పి.
విడుదల : ఫిబ్రవరి 24, 2022
***

            హైవోల్టేజ్ యాక్షన్ డ్రామా ‘వలిమై’ తో అజిత్ కుమార్ పానిండియా ఎంట్రీ బిగ్ న్యూస్ అయింది. ఇటు సౌత్ లో పవన్ కళ్యాణ్ తో ‘భీమ్లా నాయక్’, అటు నార్త్ లో సంజయ్ లీలా భన్సాలీ - ఆలియా భట్ లతో ‘గంగూ బాయి ఖటియావాడీ’ తోనూ తలపడేందుకు రంగంలోకి దూకేశాడు. దర్శకుడు హెచ్. వినోద్ తో హిందీ ‘పింక్’ తమిళ రీమేక్ లో నటించిన అజిత్, తిరిగి ఇదే దర్శకుడితో ‘వలిమై’ లో నటిస్తూ, బాలీవుడ్ హీరోయిన్ హుమా ఖురేషీతో వచ్చేశాడు. ఈ మూవీకి చాలా ప్రత్యేకతలున్నాయని ప్రచారం జరుగుతోంది. ఆరో 11.1 సరౌండ్ టెక్నాలజీతో శబ్ద ఫలితాలు వినిపించడం ఓ ప్రత్యేకత. అందుకని ఈ మూవీని థియేటర్లో బిగ్ స్క్రీన్ పైనే చూడాలంటున్నారు. రష్యాలో క్లయిమాక్స్ చిత్రీకరణ ఇంకో ప్రత్యేకత. అజిత్ పాత్రకీ నిజ జీవితపు రిఫరెన్స్ మరింకో ప్రత్యేకత.

        ఇక తెలుగు హీరో కార్తికేయ గుమ్మకొండ విలన్ గా నటించడం ఇంకో ప్రత్యేకత. మోటార్ బైక్ గ్యాంగ్ నేపథ్యం మరో ప్రత్యేకత. ఆఖరికి నాటి దివంగత తమిళ స్టార్ జయశంకర్ దండేసిన ఫోటో సీను కూడా ప్రత్యేకతే నంటూ తమిళ అభిమానాన్ని కూమ్ రివర్ లా పారిస్తున్నారు. మరి ఇన్ని ప్రత్యేకతల శ్రేణి తో సినిమా ఏ సరళిలో వుంది? అజిత్ కుమార్ బాక్సాఫీసుకి ఎంత వలిమై (బలం) చేకూర్చాడు? కథలో ఏ సమస్యని పరిష్కరించాడు? పీపుల్స్ పోలీసుగా ఏం న్యాయం చేశాడు? ఇవి తెలుసుకుందాం...

కథ

    కొలంబియా నుంచి సముద్ర మార్గంలో వైజాగ్ వచ్చే వేరే ముఠా మాదక ద్రవ్యాల్ని ఓ బైక్ గ్యాంగ్ హైజాక్ చేసి అమ్ముకుంటూ వుంటారు. ఇదేగాకుండా విచ్చలవిడిగా చైన్ స్నాచింగులు, హత్యాలూ చేస్తూ పోలీసులకి సవాలుగా మారతారు. ఈ సంఘటనలతో ప్రజలు అల్లాడి పోతారు.  ఈ గ్యాంగ్ ని పట్టుకోవాలంటే ఓ సూపర్ కాప్- పీపుల్స్ పోలీస్ అవసరమని కమీషనర్ భావిస్తూంటాడు. ఇలా వుండగా, విజయవాడలో ఒక్ ఆలయ ఊరేగింపులో హత్యా పథకమేస్తారు వేరే దుండగులు. ఇందులోకి ఏసీపీ అర్జున్ (అజిత్ కుమార్) ఎంట్రీ ఇచ్చి హత్యా పథకాన్ని తిప్పి కొడతాడు.

        దీంతో అతడికి వైజాగ్ లో పోస్టింగ్ పడి, అక్కడో ఆత్మహత్య కేసుని దర్యాప్తు చేయడం ప్రారంభిస్తాడు. ఈ కేసుకి మోటార్ బైక్ గ్యాంగుతో సంబంధముందని తేలాక, అతడ్ని బైక్ గ్యాంగ్ ని పట్టుకునే కేసు అప్పజెప్తాడు కమీషనర్. అప్పుడు అర్జున్ కి అసిస్టెంట్ గా సోఫియా (హుమా ఖురేషీ) వస్తుంది. ఇంకో వైపు అర్జున్ కి పని చేయని అన్నతో, నిరుద్యోగి అయిన తమ్ముడితో సమస్యలుంటాయి. ఈ సమస్యలతో తల్లి (సుమిత్ర) బాధ పడడాన్ని చూడలేక పోతాడు.

        కేసు దర్యాప్తులో ఏసీపీ అర్జున్ కి, కొందరు నిరుద్యోగ యువకుల్ని కూడేసుకుని, సాతాన్స్ స్లేవ్స్ (సైతాను బానిసలు) అనే టెక్కీ ముఠాగా ఏర్పడి కార్తికేయ (కార్తికేయ) అనేవాడు అకృత్యాలకి పాల్పడుతున్నాడని తెలుస్తుంది. ఎవరీ కార్తికేయ? నిరుద్యోగుల్నిబానిసలుగా చేసుకుని ఎందుకీ పనులు చేస్తున్నాడు? పట్టుకోబోయిన అర్జున్ తమ్ముడ్ని కేసులో ఎలా ఇరికించి తప్పించుకుందామని చూశాడు? ఇదీ తెలుసుకోవాల్సిన మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ

    ఈ కథ చట్టవిరుద్ధ మోటార్‌ సైకిల్ క్లబ్ సబ్ కల్చర్ నేపథ్యంగా వుంది. సాతాన్స్ స్లేవ్స్ మోటార్‌ సైకిల్ క్లబ్‌ అనే దాని కార్యకలాపాల ఆధారంగా కథ చేశామని దర్శకుడు వినోద్ చెప్పాడు. ఈ క్లబ్ స్థాపన 1960 లలో బ్రిటన్ లోని షిప్లీలో జరిగింది. తర్వాత జర్మనీ సహా వివిధ దేశాలకి వ్యాపించింది. ఉత్తర అమెరికా, స్కాట్లాండ్, ఆస్ట్రేలియా మొదలైన దేశాల్లో మాదక ద్రవ్యాల వ్యాపారం, దొంగిలించిన వస్తువుల రవాణా, ఆయుధాల అక్రమ రవాణా, ఇంకా దోపిడీలూ వ్యభిచారం వంటి హేయమైన కార్యకలాపాలకి ఈ ముఠా ప్రసిద్ధి. సన్స్ ఆఫ్ అనార్కీ అనే పేరుతో చట్టవ్యతిరేక పనులు చేశారు.

        దీన్ని చైన్ స్నాచింగులతో స్త్రీల మీద క్రూరమైన నేరాలకి పాల్పడే చట్టవిరుద్ధ బైకర్ల సమూహాన్ని ట్రాక్ చేసి అంతమొందించే కథగా నేటివిటీకి మార్చారు. దీనికి మాదకద్రవ్యాల కోణాన్ని జోడించారు. ఇందులో అజిత్ పాత్రని నిజజీవితం లోంచి తీసుకున్నారు. పురుచ్చి తలైవి జె. జయలలిత ముఖ్యమంత్రిగా వున్నప్పుడు, ఓ బైక్ రేసర్‌ ని నేరుగా ఎస్‌ఐగా నియమించారు. మాజీ రేసింగ్ ప్రొఫెషనల్‌గా మారిన ఆ నిజ జీవిత పోలీస్ అధికారిని అజిత్ పాత్రకి స్ఫూర్తిగా తీసుకుని రూపకల్పన చేశారు.

నేపథ్యం ఆధునికంగా, ఫ్రెష్ గా వుంది; నేపథ్యానికి తగ్గ పాత్ర వుంది. నిరుద్యోగుల మనస్సుల్లో విషాన్ని నింపి, బానిసలుగా చేసుకుని, వాళ్ళతో సమాజం మీద పగ దీర్చుకుంటున్న దుష్టుడ్ని కడదేర్చి, నిరుద్యోగుల్ని కాపాడడంగా సాగే ఈ కథ, దారితప్పి కేవల కుటుంబ కథగా మారిపోవడాన్ని గమనించ వచ్చు.

        ఏసీపీ అర్జున్ విలువలున్న అధికారి అయినప్పుడు- ఆ విలువల్ని నేరస్థుల పట్ల కూడా ప్రదర్శిస్తూ, శిక్షలు కాదు సంస్కరణ అవసరమేనే పంథాలో తను సాగిపోతున్నప్పుడు, దుష్టుడి చేతిలో బలైపోతున్న నిరుద్యోగులతో సామాజిక సమస్యగా కథ వుంటే- తన తమ్ముడ్ని ఆ నిరుద్యోగుల్లో చేర్చి కుటుంబ సెంటిమెంట్ల సంఘర్షణగా మార్చడంతో -కుదించడంతో - కాన్సెప్ట్ చెదిరిపోయింది. సామాజ శ్రేయస్సు కథ వ్యక్తిగత- కుటుంబ కథగా యూటర్న్ తీసుకుంది. యూటర్న్ తీసుకుంటే ఏం జరుగుతుందో చెప్పనవసరం లేదు. 1979 నాటి బైక్ గ్యాంగ్ యాక్షన్ ‘మ్యాడ్ మాక్స్’ (తెలుగులో చిరంజీవితో ‘యమకింకరుడు’- 1982) లైనులో కథ చేసుకున్నాఈ సమస్య వుండేది కాదు.

        ఇక ‘వలిమై’ ని తెలుగులో డబ్బింగ్ సినిమా అనే ఫీల్ రాకుండా తమిళ టైటిల్ తోనే విడుదల చేశారట. తమిళంలో ఈ మూవీ టైటిల్ ని ‘వలిమి’ అని పలకాలట. వలిమి అంటే తెలుగులో బలిమి. బాగానే వుంది - కానీ బలిమితో చెలిమి చేయని కథయింది మరి.

నటనలు - సాంకేతికాలు

తమిళ అభిమానులు ‘తల’ (లీడర్) అని పిలుచుకునే, సికిందరాబాద్ లో పుట్టి పెరిగిన అజిత్ కుమార్ వన్ మాన్ షో ఇది. సూపర్ స్టయిలిష్ లుక్ తో, బలిష్టమైన శరీరంతో, యూత్ సైతం ఈర్ష్య పడే గ్లామర్ తో అజిత్ ని బిగ్ స్క్రీన్ మీద చూడ్డం పండగే. డూప్ లేకుండా వూపిరి సలపని యాక్షన్ సీన్స్, బైక్ మీద సూపర్ ఫాస్ట్ ఏరియల్ స్టంట్స్ ఇవి చాలు కడుపు నిండిపోతుంది. పాత్ర చిత్రణ ఎలా ప్రారంభమై ఎలా నడిచిందో పక్కన బెడితే. స్టార్ అన్నాక లోకానికేదో చేయాలి హై కాన్సెప్ట్ మూవీలో, కుటుంబానికి కాదు.

        హీరోయిన్ హుమా అజిత్ కి అసిస్టెంట్ గా పక్క వాద్యంగానే సరిపోయింది- యస్సర్, నో సర్ డైలాగులతో. ఇలా వుంటున్నది కాస్తా ఇంటర్వెల్ ముందు మాత్రం బైక్ గ్యాంగ్ తో ఒంటరిగా సూపర్ యాక్షన్ చేసింది. సెకండాఫ్ లో మళ్ళీ పక్కకెళ్ళి పోయింది.

        పచ్చి విలన్ గా కార్తికేయ గుమ్మకొండ అజిత్ కి పోటాపోటీ ప్రత్యర్ధి. టాటూస్ బాడీతో, జిత్తులమారి తనంతో - బైక్ యాక్షన్ తో - నిరుద్యోగుల్ని సైతాను బానిసలుగా చేసుకున్న సైకోగా కొత్త విలన్ గా కనిపిస్తాడు. సమాజం మీద తిరుగుబాటుకి బానిసల చేత ప్రతిజ్ఞ చేయించే సీను హైలైట్. ఇతడి పక్కన వాంప్ గా సారా పాత్రలో గుర్బనీ వుంటుంది.

మేకింగ్ అల్ట్రా రిచ్. అజిత్ తర్వాత ఈ సినిమాకి హీరోలు యాక్షన్ కొరియోగ్రాఫర్స్ సర్జీ గోలోవ్కిన్- దిలీప్ సుబ్బరాయన్ లు, డజన్ల మంది యాక్షన్ ఆర్టిస్టులు. ఈ సినిమా పూర్తిగా వీళ్ళదే. ఆకాశంలో యుద్దవిమానాలు పోరాడుకుంటాయి- ఇక్కడ ఆకాశంలో బైక్ లు పోరాడుకునే ఏరియల్ యాక్షన్ ఇంటర్వెల్ కి థ్రిల్ చేస్తుంది- ప్రేక్షకుల్ని సీట్లకి కట్టిపడేస్తుంది క్షణం క్షణం టెన్షన్ తో. సెకండాఫ్ ప్రారంభంలో హైవేమీద బైక్ గ్యాంగ్ బస్సుని వెంటాడి దాడి చేసే ‘మ్యాడ్ మాక్స్ 2’ ‘టైపు ఇంకో థ్రిల్లింగ్ యాక్షన్ సీక్వెన్స్. ఈ సీను చివరి ఘట్టంలో అజిత్ బస్సు ఆపేస్తే ముఠా దాడి కూడా ఆగిపోతుంది. ఈ లాజిక్ ని దాటేసి సీన్ని నడిపారు. ఇక ఎంతకీ ముగియని క్లయిమాక్స్ యాక్షన్ సీను మాత్రం సహనానికి పరీక్ష. ఆడవాళ్ళ మెళ్ళో గొలుసులు లాక్కుని పారిపోయే బైక్ గ్యాంగు  సీన్లలో-  ఆడవాళ్ళు రోడ్ల మీద ఈడ్చివేతకి గురై చచ్చిపోయే భీకర దృశ్యాలు సామాజిక సమస్యగా మొదలైన కథకి తగ్గట్టుగానే  వుంటాయి.  

యువన్ శంకర్ రాజా పాటలు అంతంత మాత్రం. ఇందులో మళ్ళీ అమ్మ పాటొకటి. జిబ్రాన్ నేపథ్య సంగీతం ప్రత్యేకంగా ఏమీ లేదు. ఆరో 11.1 సౌండ్ అన్నప్పుడు ఆ తేడా ఏమీ అన్పించదు. ‘షోలే’ లో ఆర్డీ బర్మన్ సిక్స్ ట్రాక్ సౌండ్ ని దృష్టిలో పెట్టుకుని వాద్య పరికరాల్ని ఎంచుకుని పలికించినప్పుడు, ఆ వాద్య పరికరాలు ఒక్కో ట్రాకులో విడిపోయి శ్రవణానందాన్నికల్గించాయి.

చివరికేమిటి

ఫస్టాఫ్ క్షణం కూడా కళ్ళు తిప్పుకోనివ్వని కథా కథనాలతో వుంటున్నది కాస్తా, సెకండాఫ్ పూర్తిగా డీలాపడిపోయి కథ లేకుండా అయింది. మదర్ సెంటి మెంట్ల సీన్లు, పాట మరీ సెకండాఫ్ కి హాని చేశాయి. ఇంటర్వెల్లో అజిత్ కి దొరికిపోయే కార్తికేయ, సెకండాఫ్ లో జైలు నుంచి వచ్చి అజిత్ తమ్ముడ్ని టార్గెట్ చేయడంతో, మొదలెట్టిన సామాజిక కథ మారిపోయి కుటుంబ కథగా, కుటుంబ విషాదంగా మారిపోయింది. ఇదైనా సవ్యంగా లేదు.

        కార్తికేయ తను పాల్పడుతున్న సామాజిక పీడనకి అజిత్ అడ్డురాకుండా వుండడానికి అతడ్ని కుటుంబం వైపు మరల్చిన ఎత్తుగడగా వుండి వుంటే- కాసేపు కుటుంబ కథ నడిస్తే కూడా అభ్యంతర ముండదు. తర్వాత అజిత్ కార్తికేయ వ్యూహాన్ని పసిగట్టి- కార్తికేయ సామాజిక పీడన మీదికే పోరాటాన్ని మళ్ళించి కథకి న్యాయం చేసి వుండొచ్చు. చేయలేదు. పీపుల్స్ పోలీస్ కాస్తా ఫ్యామిలీ పోలీసై పోయాడు. ఫలితంగా సెకండాఫ్ సిండ్రోమ్ లో పడింది ఇంతటి మెగా మూవీ. కథ లేకుండా కేవలం భారీ యాక్షన్ బాక్సాఫీసుకి బలమవుతుందా? అన్ని ప్రత్యేకతల ప్రచారం నిలబడుతుందా?

—సికిందర్

 

1135 : ఆర్టికల్

 

        దేశంలో పానిండియా సినిమాల ట్రెండ్ 2015లో విడుదలైన ఎస్ ఎస్ రాజమౌళి ‘బాహుబలి: ది బిగినింగ్‌’ తో ప్రారంభమైంది. దీని హిందీ వెర్షన్ 100 కోట్లకి పైగా వసూలు చేసి అందరినీ ఆశ్చర్యపరిచింది. దీని తర్వాత దీని సీక్వెల్ ‘బాహుబలి 2: ది కన్‌క్లూజన్’ పాన్-ఇండియా సినిమాల ట్రెండ్ ని ఎస్టాబ్లిష్  చేసింది, ‘2.0’, ‘సాహో’, కేజీఎఫ్ : చాప్టర్ 1’ వంటి మరిన్ని హిట్‌లతో ఉత్సాహం వచ్చేసి దక్షిణ భారత సినిమాలని  పాన్-ఇండియా సినిమాలుగా విడుదల చేయడం ప్రారంభించారు. ఈ సినిమాలు వాటి హిందీ/డబ్బింగ్ వెర్షన్‌లలో బాగా వర్కౌట్ అయ్యాయి. అలా విడుదలై విజయం సాధించిన తర్వాత, దక్షిణ భారత చలనచిత్ర పరిశ్రమ బాలీవుడ్‌ ని  ఎలా కైవసం చేసుకుంది- అన్న చర్చ హాట్ టాపిక్ గా మారింది.

        అంతే కాకుండా, తాజాగా అల్లు అర్జున్ నటించిన ‘పుష్ప: ది రైజ్’ హిందీలో ఘన విజయం సాధించడం, అదే సమయంలో రణవీర్ సింగ్ నటించిన ‘83’ భారీ పరాజయం చెందడంతో హాట్ టాపిక్ కి మరింత బలం చేకూరింది.

        సరే, దక్షిణ భారత చలనచిత్ర పరిశ్రమ బాలీవుడ్‌ ని  ఆక్రమించేసిందని, ప్రేక్షకులు హిందీ సినిమాల కంటే తెలుగు, తమిళం, కన్నడ లేదా మలయాళ సినిమాలని ఎక్కువ ఇష్టపడుతున్నారని ఒక అభిప్రాయం బలపడింది. ఇది నిజమేనా? నిజం కాదనీ, దక్షిణ భారత చలనచిత్ర పరిశ్రమ నుంచి  పాన్-ఇండియా విడుదలల వెనుక వున్న వాస్తవం వేరనీ, వాటిలో చాలా వరకు హిందీలో పేలవంగా తేలాయనీ కౌంటర్ అభిప్రాయం బలపడింది.

        గత 7 సంవత్సరాలుగా హిందీలో బాక్సాఫీసు సక్సెస్ అయిన పాన్-ఇండియా విడుదలల్లో ‘బాహుబలి’ రెండు భాగాలు, తర్వాత ‘2.0’, ‘సాహో’, ‘కేజీఎఫ్ : చాప్టర్ 1’ ఇంతే. ఇప్పుడు ‘పుష్ప: ది రైజ్’ ని మాత్రమే ఈ ఆరింటితో కలుపుకోవాలి. తాజాగా రవితేజ ‘ఖిలాడీ’ సహా మిగిలినవన్నీ ఫ్లాపులే, భారీ ఫ్లాపులే. ‘ఈగ’, ‘సైరా నరసింహా రెడ్డి’, ‘పైల్వాన్’, ‘పులి’, ‘దర్బార్’, ‘కాలా’, ‘మాస్టర్’, ‘మరక్కర్: లయన్ ఆఫ్ ది అరేబియన్ సీ’, ‘మామాంగం’, ‘మోసగాళ్ళు’, ‘పెట్ట’, ‘అరణ్య’, ‘సర్దార్ గబ్బర్ సింగ్’ భారీ ఇవన్నీ ఫ్లాపులుగా నమోదయ్యాయి.

        ఇన్ని ఫ్లాపుల నేపథ్యంలో, ఇక ఈవారం పవన్ కళ్యాణ్ నటించిన  ‘భీమ్లా నాయక్’, అజిత్ నటించిన ‘వాలిమై’ సహా, రానున్న వారాల్లో ప్రభాస్ నటించిన ‘రాధే శ్యామ్’, రాజమౌళి ‘ఆర్ ఆర్ ఆర్’, యష్ నటించిన ‘కేజీఎఫ్ : చాప్టర్ 2’ మొదలైన అనేక పాన్-ఇండియా విడుదలలున్నాయి. వీటి ఫలితాలు వెచ్చి చూడాలి. కానీ గత 7 సంవత్సరాల్లో  కేవలం 6 విజయాలే వచ్చినప్పుడు బాలీవుడ్ పని అయిపోయిందనీ, దక్షిణ భారత సినిమా ఆక్రమించేసిందనీ ప్రచారం చేయడం మోసం చేసుకోవడమే అవుతుంది.

        ఈ ప్రచారం ఆపి, ఎందువల్ల పానిండియా స్థాయిలో భారీగా సినిమాలు ఫ్లాపవుతున్నాయో విశ్లేషించుకుని, ఆ మేరకు చర్యలు చేపట్టి పానిండియా సినిమాల నిర్మాణం జరుపుకోవడం ఉత్తమం,

***

1134 : బుక్ రివ్యూ!

ఓ ఇరవై ఏళ్ళ క్రితం దర్శకుడు కె దశరథ్ ‘హౌ టు రీడ్ ఏ ఫిల్మ్’ అన్న గ్రంథం పీడీఎఫ్ ఇచ్చినప్పుడు, సినిమా అవగాహన పట్ల అది కొత్త లోకాల్ని చూపించింది. సినిమాల్ని చూడడం కాదు, చదవాలని తెలిసిన విషయాన్నే ఎలా చదవాలో తెలియ చెప్పింది. సినిమా కళ పట్ల ప్రత్యేక ఆసక్తి గల వాళ్ళెవరూ సినిమాల్ని చూడరు, చదువుతారు (ఒక కొటేషన్ ప్రకారం సినిమాల్ని చదవాలట, నవలల్ని చూడాలట), చదివి చర్చిస్తారు. కొందరు వ్యాసాలు రాస్తారు. మరికొందరు అలా సినిమాలు తీస్తారు. సినిమా రివ్యూ రాయాలంటే, సాంకేతిక విషయాలు తెలియకపోయినా, కనీసార్హత స్క్రీన్ ప్లే శాస్త్రం తెలిసి వుండడమెలాగో, అలా సినిమా తీయాలంటే సినిమాల్ని చదవగల నేర్పూ అంతే అవసరం. రెగ్యులర్ కమర్షియల్లో చదవడానికేమీ వుండదు, వాటిని చూడడమే.

        కానీ శ్యామ్ బెనెగల్ తీసిన ‘భూమిక’ లాంటివి చదవాలి. ఇంకెన్నో ప్రాంతీయ సినిమాల్ని చదవాల్సి వుంటుంది. కమర్షియల్ సినిమాలు తీసే వాళ్ళకి ఈ చదవడాలెందు కనుకుంటే అది వేరు. కానీ చదవడాలనే అస్త్రం అమ్ముల పొదిలో గనుక వుంటే కమర్షియల్ సినిమాల్ని కమర్షియల్లాగా ఇంకా బాగా తీయొచ్చనుకుంటే ఇంకా వేరు. తీస్తున్న చాలా కమర్షియల్ సినిమాలు కమర్షియల్ సినిమాలా? విజువల్ సెన్స్ విస్తారమైనప్పుడు కమర్షియల్ సినిమాలకెంత తీసుకోవాలో, ఎందుకు తీసుకోవాలో, ఎలా తీసుకోవాలో ప్రామాణికంగా తెలుసుకుని, కమర్షియల్ సినిమాల క్వాలిటీని పెంచ వచ్చు. 

      సరే, 1977లో వెలువడిన ఈ ప్రసిద్ధ పుస్తకం ‘హౌ టు రీడ్ ఏ ఫిల్మ్’ తాజా ఎడిషన్లో మీడియా, మల్టీ మీడియాలపైనా కూడా అధ్యాయాల్ని చేర్చాడు రచయిత జేమ్స్ మొనాకో. ఇతను అమెరికన్ సినిమా విమర్శకుడు, రచయిత, ప్రచురణకర్త, విద్యా బోధకుడు. చలన చిత్రమనే డైనమిక్ మాధ్యమపు ప్రతి ప్రధాన అంశాన్నీ కలుపుతూ సవరించి, తిరగ వ్రాసి, ఈ మూడవ ఎడిషన్‌ ని అందించాడు. ‘హౌ టు రీడ్ ఏ ఫిల్మ్ : మూవీస్, మీడియా, మల్టీ మీడియా అండ్ బియాండ్’ అన్నది కొత్త టైటిల్. కళ, శిల్పం, సున్నితత్వం, శాస్త్రం, సాంప్రదాయం, సాంకేతిక విజ్ఞానం మొదలైన వాటిని తేలిక భాషలో వివరించాడు. నవల, చిత్రకళ, ఛాయాగ్రహణం, టీవీ, సంగీతం వంటి ఇతర కథన మాధ్యమాలతో సినిమాలకున్న దగ్గరి సంబంధాల పరిశీలన చేశాడు. తర్వాత, చలనచిత్రాలు ఎలా అర్థాన్ని తెలియజేస్తున్నాయో అర్థం చేసుకోవడానికి అవసరమైన సహాయక అంశాలని చర్చించాడు.

        ముఖ్యంగా, అసలు సినిమా దృశ్యం మనకేం చెబుతోందో, దాన్నెలా గుర్తించి అర్ధం జేసుకోవాలో వివరించాడు. నిరంతర అభివృద్ధి పథంలో పయనిస్తున్న డిజిటల్ టెక్నాలజీ ని జోడించి ఇప్పుడు సినిమాల్ని ఎలా చదవాలన్న దానిపై కూడా అర్ధమయ్యేలా చెప్పాడు. మల్టీమీడియాపై అధ్యాయంలో ఇరవై ఒకటో శతాబ్దంలో వర్చువల్ రియాలిటీ, సైబర్‌స్పేస్ లతో సినిమాలకున్న సామీప్యత వంటి అంశాల గురించి సమగ్ర చర్చతో ఈ పుస్తకాన్ని నింపాడు. ‘ఫిల్మ్ అండ్ మీడియా: ఏ క్రోనాలజీ’ అని చేర్చిన అనుబంధం పుస్తకం పరిధిని కూడా రెట్టింపు చేసింది. ఈ పుస్తకంలో కొత్త పీఠిక, విస్తరించిన గ్రంథ పట్టిక, వందలాది తెలుపు-నలుపు సినిమా ఛాయాచిత్రాలతో సోదాహరణ వివరణ, రేఖాచిత్రాలూ పొందు పర్చాడు. ‘ఎసెన్షియల్ లైబ్రరీ’ అన్న ప్రకరణంలో ‘సినిమాలు, మీడియా -ఈ రెండిటి గురించి మీరు చదవాల్సిన వంద పుస్తకాలు’ అని జాబితా కూడా ఇచ్చి మనపైన భారం కూడా వేశాడు. ‘మీరు చూసి తీరాల్సిన వంద సినిమాలు’ అని ఇంకో జాబితా కూడా ఇచ్చి మరింత భారాన్ని మోపాడు.

        పుస్తకం ధరకూడా పెను భారమే. అమెజాన్లో రెండు వేల రూపాయలు. రెండు వేలు పెట్టి పుస్తకం కొనాలా? అసిస్టెంట్ కి రెండు వేలు ఎక్కడ్నించి వస్తాయి? తెలివైన అసిస్టెంట్ ఉచిత పీడీఎఫ్ లింకులు చాలా వున్నాయి- డౌన్ లోడ్ చేసుకుని చదువుకుంటాడు. చదువుకుంటే ఆలోచనలో పడతాడు. ఇంత వుందా- ఐతే మనమేం పని కొస్తాం- అని కళ్ళు తెరిస్తే ఇంటికెళ్ళి పోతాడు. మనకి పనికొచ్చేదే ఇచ్చాడు- అనుకుంటే ఇక్కడే వుంటాడు. అప్పుడు అయోమయపు కమర్షియల్ సినిమాలు రావడం చాలా తగ్గి జీవితం బావుంటుంది.  చక్కటి వడబోత.

—సికిందర్

(సినిమాని చదవడం గురించి కింద
‘భూమిక’ లింక్ క్లిక్ చేయండి)

6 నిమిషాలు 41 షాట్లు

1133 : రివ్యూ!

రచన - దర్శకత్వం : ప్రదీప్ బి అట్లూరి
తారాగణం : విక్రమ్ సహిదేవ్, సౌమికా పాండియన్, రిషికా ఖన్నా, వినీత్ బవిశెట్టి, స్నేహల్, తాగుబోతు రమేష్, జీవా తదితరులు
సంగీతం : అచ్చు రాజమణి, ఛాయాగ్రహణం : అనీష్ తరుణ్ కుమార్
బ్యానర్ : రామలక్ష్మి సినీ క్రియేషన్స్
నిర్మాతలు : శిరీషా లగడపాటి, శ్రీధర్ లగడపాటి
విడుదల : ఫిబ్రవరి 18, 2022

***

        లగడపాటి శ్రీధర్ 2005 లో ‘ఎవడి గోల వాడిదే’ నుంచి 2018 లో ‘నా పేరు సూర్య’ వరకూ 7 సినిమాల నిర్మాత. కుమారుడు విక్రమ్ ని నటుడుగా ప్రవేశపెట్టి రెండు సినిమాల్లో (వకీల్ సాబ్, రౌడీ బాయ్స్) నటింపజేశాక, హీరోగా ప్రమోట్ చేస్తూ ఇప్పుడు ‘వర్జిన్ స్టోరీ’ నిర్మించారు. అట్లూరి ప్రదీప్ ని దర్శకుడుగా పరిచయం చేశారు. ప్రదీప్ హిందీలో ఒక టీవీ సిరీస్ కీ, రెండు హిందీ సినిమాలకీ రచయితగా పనిచేసి, ‘క్వికీ’ అనే ఓ హిందీ సినిమాకి దర్శకత్వం చేశాడు. ‘వర్జిన్ స్టోరీ’ తో దర్శకుడుగా తెలుగు ప్రేక్షకుల ముందు కొచ్చాడు.

        ఇదివరకు మల్టీ ప్లెక్స్ సినిమాలనేవి వచ్చేవి. ఇవి సింగిల్ స్క్రీన్ థియేటర్లలో ఆడేవి కావు. ఇప్పుడు ఓటీటీ వచ్చాక మల్టీ ప్లెక్సుల్లో కూడా ఆడని సినిమాలు వస్తున్నాయి. రేపు ఓటీటీలో కూడా ఆడని సెల్ ఫోన్ సినిమా లొస్తాయేమో. ఆ తర్వాత మైక్రో స్కోపులో చూడగల్గే సినిమాలు. ఇంకా తర్వాత ఎక్కడా ఆచూకీ దొరకని సినిమాలు - చరిత్ర పరి సమాప్తం. ఇకప్పుడు తిరిగి నాటకాలూ వీధి నాటకాలూ బుర్ర కథలూ షురూ.

        మన వారసులకి దీనికి సిద్ధంచేస్తూ ఇప్పుడే ఓ బుర్ర కథ తీశారు. సినిమాగా ఇది 1 - 1.5 రేటింగ్ సంపాదిస్తే, బుర్ర కథగా ప్రదర్శిస్తే 10/10  రికార్డ్ రేటింగ్ గ్యారంటీగా సాధిస్తుందని చెప్పొచ్చు. చిన్న సినిమాలు ఓటీటీలో వచ్చినప్పుడు చూసుకుందాంలే అని థియేటర్లకి పోవడం లేదు కొమ్ములు తిరిగిన ప్రేక్షకులు. ఇక పైన బుర్ర కథగా వస్తే చూడొచ్చులే అనుకోవచ్చేమో. అయితే ‘వర్జిన్ స్టోరీ’ బుర్ర కథనా, బుర్ర లేని కథనా తెలుసుకోవాల్సిన అవసరమెంతో వుంది...

కథ

ప్రియాంశీ (సౌమికా పాండియన్) తానెంతగానో ప్రేమిస్తున్న బాయ్ ఫ్రెండ్ మోసం చేస్తున్నాడని తెలుసుకుంటుంది. అతడికి బ్రేకప్ చెప్పేసి బాధలో వుంటుంది. ఆమెకో ఫ్రెండ్ మీనాక్షీ (రిషికా ఖన్నా) వుంటుంది. ఈ బాధలోంచి బయటపడాలంటే, బాయ్ ఫ్రెండ్ మీద పగదీర్చుకోవాలంటే, ఒన్ నైట్ స్టాండ్ గా తెలియని వాడితో ఒక రాత్రి గడిపెయ్య మంటుంది. ప్రియాంశీ ఒప్పుకుంటుంది. ఇద్దరూ పబ్ కెళ్తారు. పబ్ లో విక్రమ్ (విక్రమ్ సహిదేవ్) ని చూసి ట్రై చేద్దామనుకుంటుంది. విక్రమ్ ఇంకా వర్జిన్. వర్జీనిటీ కోల్పోవాలని ఉవ్వీళ్ళూరుతూంటాడు. ప్రియాంశీ అడగడంతో ఒప్పేసుకుంటాడు. ఇద్దరూ ఒకరి గురించి ఒకరు తెలుసుకోకుండా ఈ రాత్రి గడిపేసి వెళ్ళి పోవాలనుకుంటారు. గడపడానికి ఒక చోటు కావాలి. ఆ చోటు ఎక్కడా దొరకదు. ప్రతీ చోటా ఏదో ఆటంకం ఎదురవుతూంటుంది. చివరికేమైంది? అనువైన చోటు దొరికిందా? అనుకున్నట్టు గడిపారా? ఇదీ మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ

ఇవ్వాళ సినిమా కథనేది ఒన్ నైట్ స్టాండే. ఒన్ షోతో మర్చిపోయేంత. రాశామా, తీశామా, డబ్బులు పంచుకుని ఓ షోతో ఇంటికెళ్ళి పోయామా, ఇంతే. ఫటా ఫట్ యూజ్ అండ్ థ్రో ఎసైన్ మెంట్, బస్టాండ్.

        ఈ కథతో - హేపీగా వుండాలంటే ఒన్ నైట్ స్టాండ్ కాదు, ఒన్ లైఫ్ స్టాండ్ కావాలని చెప్పదల్చారు. అసలు చెప్పాల్సింది- లైఫ్ అంటే ఎవడి మీదో పగతో ఇంకెవడితోనో పడుకుని వర్జీనిటీ కోల్పోవడం కాదని - దారి తప్పిన హీరోయిన్ పాత్రకి చెప్పాలి. ఏం చెప్పాలో తెలియక పోతే ఇలాటి కథ ఎందుకు రాయడం, తీయడం.

        అందుకని మొదట్నుంచీ ఈ కథ కథలా సాగదు. కాన్సెప్ట్ తెలియనప్పుడు కథెలా  సాగుతుంది. దీనికి మల్లాది నవలతో పోలిక తెస్తున్నారు. మల్లాది వెంకట కృష్ణమూర్తి నవల ‘పెద్దలకు మాత్రమే´ఆధారంగా 1985 లో జంధ్యాల ‘శ్రీవారి శోభనం’ తీశారు. నరేష్, అనితారెడ్డి, మనోచిత్ర నటీనటులు. ఇందులో పెళ్ళయిన హీరోకి శోభనం అంటే భయం. ఇందుకు మార్గరెట్ అనే అమ్మాయి హెల్ప్ తీసుకుంటాడు శోభనం నేర్చుకునేందుకు. ఈ నేర్చుకోవడానికి అనేక ఆటంకా లెదురవు తూంటాయి కామెడీగా. చివరికి ఇలా భార్యని మోసం చేయకూడదని తెలుసుకుని, తన మానసిక భయాల్ని మార్గరెట్ చేత కౌన్సెలింగ్ తో తొలగించుకుని, భార్య దగ్గరి కెళ్ళిపోతాడు.

        1985 కాలంలో ఇది ఒన్ నైట్ స్టాండ్ కథ కాదు. పైగా పెళ్ళయిన వాడు హీరో. కేవలం సెక్స్ కి ఆటంకా లెదురవడమనే కామెడీ ట్రాక్ తప్పితే, ‘వర్జిన్ స్టోరీ’ కి పోలిక లేదు. ఈ స్టోరీ వేరు- ఈ కాలపు స్టోరీని స్టోరీ కాని స్టోరీగా తీశారు.

        2016 లో సన్నీ లియోన్, తనూజ్ విర్వాణీ, నైరా బెనర్జీ లతో ‘ఒన్ నైట్ స్టాండ్’ తీశారు హిందీలో. భవానీ అయ్యర్ రచనకి జాస్మిన్ మోజెస్ డిసౌజా దర్శకత్వం. ఇందులో కావాలని ఒన్ నైట్ స్టాండ్ కి పాల్పడరు హీరో హీరోయిన్లు (తనూజ్- లియోన్). అనుకోకుండా జరిగి పోతుంది. ఆ తర్వాత హీరో ఆమె వెంట పడతాడు భార్యని పట్టించుకో కుండా. పెళ్ళయిన హీరోయిన్ తిప్పి కొడుతుంది. హీరో అబ్సెషన్ వల్ల ఇరు వైపులా కాపురాలు కూలే పరిస్థితి ఏర్పడుతుంది.

      ఒన్ నైట్ స్టాండ్ లాంటి సింగిల్ సెక్సువల్ ఎన్ కౌంటర్ మానసిక సమస్యల్ని తెచ్చి పెడుతుందని నిపుణులు హెచ్చరిస్తున్నారు. ప్రమాదకరమైనదని కూడా అంటున్నారు. అసలు ‘వర్జిన్ స్టోరీ’ కథతో ఏ నీతీ చెప్పనవసరం లేదు. కథని కథలా చెప్పి రక్షిస్తే చాలు. కథకి బేసిక్స్ కూడా చూసుకోకుంటే తెల్ల కాగితాల మీదే కదా పెట్టుబడి పెడతారు.

నటనలు- సాంకేతికాలు

 ‘రౌడీబాయ్స్’ లో నెగెటివ్ పాత్ర వేసిన విక్రమ్ నటించగలడని నిరూపించుకున్నాడు. గ్లామరుంది, షేపుంది, ఎక్స్ ప్రెషన్స్ వున్నాయి. నిలదొక్కుకోవడానికి కంటెంట్ కావాలి. ఇది లోపించిందిప్పుడు. ఎక్కడా మొహంలో పలికించడానికి సీన్లలో ఎమోషన్లే లేవు. ఎమోషన్స్ అంటే సీరియస్ నెస్ అనే కాదు, కామెడీ కూడా ఎమోషనే. ఇది కూడా పలికించడానికి కామెడీ సైతం తీయలేక పోయాడు దర్శకుడు ఈ కామెడీ అనుకుని తీసిన కథలో.

        ఇక ప్రతీ సీనులో హీరోయిన్ తోనే వున్నా, ఆమెతో సెక్సువల్- రోమాంటిక్ టెన్షనే లేదు. ఫీలింగ్సే లేవు. హీరోయిన్ తో గడపడానికి ఏ చోటు చూసుకోవాలన్న గణితమే తప్ప, రసాయనమే లేదు ఆమెతో. తను వర్జిన్, ఇంకా వర్జినేమిటని ఫ్రెండ్స్ ఆటలు పట్టిస్తూ లూజర్ అనడం. అలాంటిది తను హీరోయిన్ తో విన్నర్ అవడానికింత అవకాశమొచ్చాక, ఆ వర్జీనిటీ కోల్పోయే తొలి అనుభవపు ఎక్సైట్ మెంటేమీ  కన్పించక పోతే, కథనమేం నడుస్తుంది. లగడపాటి విక్రమ్ సాహిదేవ్ పాత్రగా  ఈ కథ నడపలేకపోయాడు. తెలిసో తెలీకో ఓ పాసివ్ పాత్ర ఒప్పుకుని నొప్పించాడు ప్రేక్షకుల్ని.

        ‘వయ్యారి ఓ వయ్యారీ నీ వూహాల్లోనే సవారీ’ అన్న హీరో క్యారక్టర్ ని తెలిపే టైటిల్ సాంగ్ లో, సాహిత్యం ప్రకారం హీరో క్యారక్టరే వుండదు. ‘నా ఫ్యూజు లెగిరి పోయే నీ అందం చూడగానే’ (బూజు కూడా తొలగలేదు క్యారక్టర్ కి)… ‘రివ్వు మన్నది ప్రాణం తూనీగ లాగా’ (మన్ను తిన్న పాముతోనా?)…’నువ్వు నేను కలుపుకున్న చూపులు-నచ్చి నచ్చి పంచుకున్న మాటలు’ (చూపుల్లేవు, మాటల్లేవు)... ‘కొత్తగా కొత్తగా రెక్కలొచ్చెనా’ (రెక్కలొచ్చి వుంటే కథ హిట్టయ్యేది)... ‘ఓ వయ్యారీ వయ్యారీ మనసంతా నీదే కచేరీ’ (మనసంతా, బుర్రంతా ఖాళీ-  ఏమీ లేదు). కవి రాసిన ఏ లైను లాగా క్యారక్టర్ లేదు.

        ఇక హీరోయిన్ సౌమికా పాండియన్ డిటో. నో క్యారక్టర్, నో యాక్టింగ్. మాజీ లవర్ మీద పగదీర్చుకోవడానికి ఒన్ నైట్ స్టాండ్ గా దిగాక,  ఆ రివెంజీ ఫీలింగుని, ఆ ఆత్మ వినాశక కసినీ చూపించదు. ప్రేమ సినిమాల్లో లవ్ లో పడ్డ హీరోయిన్ లాగే వుంటుంది. అసలు మాజీ లవర్ మీద పగ దీర్చుకోవడం  ఇలా ఎలా జరుగుతుంది. ప్రేమ సినిమాల్లో లవర్ ని బాధించడానికి అతడి కళ్ళ ముందే ఇంకో లవర్ తో తిరగడం వుంటుంది. అలా మాజీ లవర్ చూసేలా ఇంకొకడితో సెక్స్ చేస్తే  మాజీ లవర్ మీద పగ దీర్చుకోవడంగా వుండొచ్చు. అతడికి దూరంగా ఏం చేస్తే అతడికేంటి? ఈ పగ సాధించి కూడా ఏం సాధిద్దామని? ఎవడితోనో వర్జీనిటీని డ్రైనేజిలో పారేసుకుని ఆనక ఏడ్వడమా? పైగా ఆ మాజీ లవర్ చివరి దాకా కనపడడు కూడా. ఏమిటో ఈ సినిమా!

        ఒన్ నైట్ స్టాండ్ గా పగ దీర్చుకోమనే మీనాక్షీ అనే పిచ్చిదీ (రిషికా ఖన్నా) ఇంకో వైపు. వాళ్ళ కెక్కడా చోటు దొరక్క పోతే తన రూమ్ కే  తీసుకెళ్ళి శుభకార్యం జరిపించొచ్చుగా? ఇక ఒక సబ్ ప్లాట్ గా కామెడీ ట్రాక్ వుంది. మీకీ నాకీ భాషతో ఆటో డ్రైవర్- అరవ తెలుగు భాషతో అమ్మమ్మ క్యారక్టర్లతో. వీళ్ళ లౌడ్ కామెడీకి నవ్వే రాక పోగా టార్చర్ పెట్టేస్తుంది. తాగుబోతు రమేష్ కానిస్టేబుల్ గా వచ్చే కామెడీ, రఘు కారుమంచి కామెడీ కూడా టార్చరే. ఇక అడపాడపా గే, లెస్బియన్, అన్ సెక్స్ క్యారక్టర్లతో కామెడీ చెప్పాల్సిన పనిలేదు.

        సంగీతం, సాహిత్యం పైన చెప్పుకున్న విధంగా అన్యాయమై పోయినా, ప్రొడక్షన్ విలువలు రిచ్ గానే వున్నాయి లగడపాటి రేంజిలో. కాస్ట్యూమ్స్, మేకప్, కళా దర్శకత్వపు విభాగాలూ బాగా పని చేశాయి. స్టయిలిష్ లుక్ కోసం పాటుబడిన దర్శకత్వం ఫర్వాలేదు గానీ, చేతిలో కథా కథనాల దస్తావేజే బాగా లేదు. 

చివరికేమిటి

అవార్డుల కమిటీయో, రివ్యూలు రాసేవాళ్ళో దీన్ని చివరిదాకా చూడక తప్పదేమోగానీ, ఈ పనీ పాటలు లేనివాళ్ళు చివరి దాకా కొన వూపిరితో వుండలేరు. చాలా ప్రాణయామం చేసి వుండాలి. కోవిడ్ నుంచి కోలుకున్న వాళ్ళు అసలే పనికి రారు.

     ఇది ఒక రాత్రంతా జరిగే కథ. పదేపదే పబ్ సీన్లు, అక్కడి హంగామా 7 సార్లు, ఓ 6 సార్లు వచ్చే సెక్స్ కోసం ప్రయత్నించే లొకేషన్లు, ఇతర రోడ్ సీన్లూ వగైరా. హీరోయిన్ ఇలా చోటు కోసం వూరు మీద పడి తిరగడ మెందుకో అర్ధం గాదు. రాత్రికి రాత్రే పేరెంట్స్ ఫ్లయిట్ ఎక్కి ఎక్కడికో వెళ్ళి పోయారుగా? ఈ వెళ్ళి పోవడం హీరోయిన్ రాత్రంతా బయట తిరగడాని కన్నట్టుగా సృష్టించాడేమో కథకుడు- కానీ పేరెంట్స్ ని అలా పంపేశాక ఆమె బయట ఎక్కడికీ తిరగనవసరం లేకుండా, ఏంచక్కా ఇంట్లో కూర్చుని - టిండర్ లోనో, గ్రిండర్ లోనో యాప్ లో హుకప్ అయి- అతడ్ని ఇంటికే రమ్మంటే సరిపోతుందిగా?

        ఓ పాతిక నిమిషాల రన్ టైంలో, పబ్ లో హీరోతో హీరోయిన్ ఒన్ నైట్ స్టాండ్ గా కనెక్ట్ అయ్యాక, మిడిల్ ప్రారంభమవుతుంది. ఈ కథకి బిగినింగ్, మిడిల్, ఎండ్ మూడూ వున్నాయి. లేనిది వీటితో ఏం చేయాలన్నదే.

        హీరోయిన్ వేరొకడి మీద ప్రతీకారంగా హీరోతో ఓ రాత్రి పడుకోవాలనుకుంది. దీనికి పణంగా ఏం పెడుతోందో తెలీదు. ‘శ్రీవారి శోభనం’ లో వైవాహిక జీవితాన్ని పణంగా పెట్టి వేరే అమ్మాయితో తిరుగుతాడు హీరో. ‘ఒన్ నైట్ స్టాండ్’ హిందీలో ఇద్దరూ తమ వైవాహిక జీవితాల్ని పణంగా పెట్టేస్తారు. ప్రస్తుత సినిమాలో హీరోయిన్ కనీసం కన్యాత్వాన్నైనా పణంగా పెడుతున్న సబ్ టెక్స్ట్ ని ప్రేక్షకుల అవసరార్ధం, ఆదుర్దా కోసం సృష్టించలేదు కథకుడు. ఏదీ పణంగా లేక పోవడతో కాన్ఫ్లిక్ట్ లేకుండా పోయింది. కాన్ఫ్లిక్ట్ లేని కథగా సోదిలా మారింది.

        ఇటు లూజర్ స్టేటస్ తో వున్న హీరోకీ, ఈ రాత్రి వర్జీనిటీ వదులుకుని తొలి అనుభవమనే విన్నింగ్ సిట్యూయేషన్ని ఎంజాయ్ చేయాలన్న సోయి లేకుండా పోయింది. అంత క్లోజ్ గా మూవ్ అవుతున్న హీరోయిన్ తో ఎరోటిక్ ఫీలింగ్ గానీ, రోమాంటిక్ సస్పెన్స్ గానీ, ఎక్సైట్ మెంట్ గానీ, ఎక్కడా చోటు దొరక్కపోతే రోడ్డు మీదే కానిచ్చేయాలన్న  తెగింపూ తొందరపాటు గానీ లేకుండా పోయింది. ఇద్దరివీ రక్త మాంసాల్లేని పాత్ర చిత్రణలయ్యాయి. 

        ఫలితంగా ఒక్కో చోటుకి వెళ్ళడం, అక్కడేదో సిల్లీగా కుదరక పోవడమనే కామెడీ సీన్లే రిపీటవుతూ వుంటాయి ఫస్టాఫ్ సెకండాఫ్ రెండిట్లో. కథ డెవలప్ కాదు, ఇంకో స్థాయికీ  వెళ్ళదు. జరగాల్సింది పదేపదే ఆ చోట్లలో పడుకోడానికి  వీల్లేని కామెడీలు కాదు-  జరగాల్సింది పడుకుని ఫోర్ ప్లే దాకా వెళ్ళే - ఇక ఇంటర్ కోర్సు ప్రారంభమయ్యే పీక్ లో డిస్టర్బెన్స్. ఇంటర్ కోర్సు డిస్టర్బ్ అయ్యే ఎరోటిక్ సస్పెన్స్, టెన్షన్ కావాలి వేడి పుట్టిస్తూ.

        లేకపోతే చేతకాని పాత మూస సీన్లు - ఆ పేరుతో అర్ధం లేని, విషయం లేని  కామెడీలూ కాదు ఈ మోడరన్ కథకి కావాల్సింది. దీన్ని బుర్ర కథ చెపుతున్నట్టు తీయడమూ కాదు. బుర్రకథల్ని తక్కువ చేయడం లేదు. బుర్ర కథ దానికది ఒక సారస్వత వారసత్వ సంపద. బుర్ర కథని సినిమాలాగా చెప్పరు, సినిమాని బుర్ర కథలా తీయడమేమిటి?

—సికిందర్