550 : రివ్యూ!

దర్శకత్వం : తనూజా చంద్ర
తారాగణం : ఇర్ఫాన్ ఖాన్, పార్వతీ తిరువోత్ కొట్టువట్ట, నేహా ధూపియా, పుష్టీ శక్తి, ఈషా శర్వాణీ, భజరంగ్ బలీ సింగ్ తదితరులు
కథ : కామనా చంద్ర, స్క్రీన్ ప్లే : తనూజా చంద్ర – గజల్ ధలీవాల్, మాటలు : గజల్ ధలీవాల్
సంగీతం :  బెనెడిక్ట్ టేలర్, నరేన్ చంద్రావర్కర్; ఛాయాగ్రహణం : ఈషిత్ నారాయణ్
బ్యానర్ : జీ స్టూడియోస్, జార్ పిక్చర్స్
నిర్మాతలు : సుతపా సిక్దర్, శైలజా కేజ్రీవాల్, అజయ్ రాయ్
విడుదల : నవంబర్ 10,  2017
***
          యంగ్ రోమాంటిక్  కామెడీలకి, రోమాంటిక్ డ్రామాలకీ, రోమ కామ యమ డ్రామాలకీ  ఎప్పుడూ మార్కెట్  రెడీగానే వుంటుంది, కాకపోతే ఎప్పుడు ఫ్లాపవుదామా అని అవి కూడా రెడీగా వుంటాయి. కారణం అవి ప్రేమలు కాక కథకుల చాదస్తాలు గనుక. అదే మిడిలేజీ ప్రేమ సినిమాలు అరుదుగా వస్తాయి, కానీ వచ్చినప్పుడల్లా నచ్చి తీర్తాయి. కారణం కథకుల కామన్ సెన్సు గనుక. కాలేజీ ప్రేమలకి వయసు అవరోధం కాదు, మిడిలేజీ  ప్రేమలకి వయసే అవరోధం. ఈ అవరోధం ప్రేమకి ఒక మర్యాద నిచ్చేస్తుంది. అలా దర్జాగా ప్రేమలు దోబూచులాడతాయి వయసు మీరిన జంటల మధ్య. అచ్చి బుచ్చి కాలేజీ ప్రేమలు అప్పచ్చి  అవకుండా అచ్చి వచ్చేది మిడిలేజీ  ప్రేమల్ని చూసి చస్తేనే. చాదస్తపు కథకులు వీణ సినిమాలతో యూత్ ని ఇంకా ముసలి మూకలా తయారు చేసి రోకలి కట్టేస్తారు. కామన్ సెన్సు కథకులు మిడిలేజీ ప్రేమ సంగతులతో యూత్ ని గిటార్ వాయించగల్గేంత  అప్డేట్ చేసి వదుల్తారు. ఐతే ఐరనీ ఏమిటంటే, ఈ వయసు మళ్ళిన ప్రేమలు చూసేదేమిటని యూత్  ఛీ థూ అనుకోవడం. బుద్ధిగల  ప్రేమల్ని చూపించే  ఆ థియేటర్లకి డుమ్మా కొట్టి, కాలేజీల్లో బుద్ధిలేని  ప్రేమలు వెలగబెట్టుకోవడం, అవి ఆరిపోగానే అల్లరై పారిపోవడం. ప్రేమనేదాన్ని కాలేజీలు  కాదు, మిడిలేజి ప్రేమ సినిమాలు చక్కగా నేర్పుతాయి.

          దర్శకురాలు తనూజా చంద్ర ఎప్పుడో 1998 -99 లలో మహేష్ భట్ క్యాంపులో అక్షయ్ కుమార్, సంజయ్ దత్ లాంటి స్టార్స్ తో ‘సంఘర్ష్’, ‘దుష్మన్ ‘అనే రెండు బిగ్ థ్రిల్లర్ హిట్స్ తీసి, ఇంకో మూడు చిన్నతరహా సినిమాలు చేసి, గత పదేళ్లుగా పూర్తిగా తెరమరుగైపోయింది. ఇప్పుడు తను వయసు పైబడి, వయసుమళ్ళిన ప్రేమ సినిమాతో ఒక స్లీపర్ హిట్ ఇస్తోంది. ఇది అరుదైన విన్యాసం. ఇంత గ్యాప్ తర్వాత ఓ సినిమా అంటేనే  హడలిపోతారు ప్రేక్షకులు. కానీ తనూజా  అంత వడలి పోలేదు.

          ఖాన్లలో ఇర్ఫాన్ ఖాన్ వేరు. భారీ బడ్జెట్లు అవసరం లేదు. కమర్షియల్ హంగామాలక్కర్లేదు. ఓ చిన్న పరిధిలో, జీవితం కన్పిస్తే చాలు –ఒప్పుకుని నటించేస్తాడు. పాన్ సింగ్ తోమార్, డీ- డే, హైదర్, పీకూ, లంచ్ బాక్స్, హిందీ మీడియం, ఇప్పుడు ఖరీబ్ ఖరీబ్ సింగిల్...దేనికదే సినిమాటిక్ కాని ఒక సినిమాయేతర జీవితం, అనుభవం, నటనా.

          ఖరీబ్ ఖరీబ్ సింగిల్ (చాలా మతిపోయే టైటిల్. దీన్ని తెలుగు చేయాలంటే కవులే కావాలి, ఖరీబ్ అంటే సమీపం) లో ఇంకేమని మెచ్యూర్డ్ ప్రేమల్ని చూపిస్తారు. ఇటీవలి కాలంలో అమితాబ్ – టబులతో ‘చీనీ కమ్’ వచ్చింది, ఇర్ఫాన్ – దీపికా లతో ‘పీకూ’ వచ్చింది, ఇర్ఫాన్ – నిమ్రత్ కౌర్ లతో ‘లంచ్ బాక్స్’ కూడా వచ్చింది...ఇలా మూడింట్లో రెండూ ఇర్ఫాన్ వే వచ్చాక,  ఇంకా తనకి మూడోది దేనికి?  ఇంకేం వయసు మళ్ళిన ప్రేమలు చూపిస్తారు? ఇదే చూద్దాం...

కథ

       జయా సుశీంద్రన్ (పార్వతీ తిరువోత్ కొట్టువట్ట) ముంబాయిలో ఇన్సూరెన్స్ కంపెనీ ఉద్యోగి. వయసు 35. భర్త చనిపోయాడు. ఈమెని చూసి కొంటె కొలీగ్ ఒకామె, ఇంకెంత కాలమిలా సింగిల్ గా  వుంటావ్, త్వరగా సెటిలవ్వు, లేకపోతే  ‘దర్వాజా బంద్  అయిపోతుంది’ అని టీజ్ చేస్తూంటుంది. భర్త పేరే పాస్ వర్డ్ పెట్టుకున్నజయ, అతడి  జ్ఞాపకాల్ని చేరిపేసుకో లేకపోతుంది. ఏమైతే అయిందని ఓ డేటింగ్ సైట్ లో ప్రొఫైల్ పెట్టేస్తుంది, రెండేళ్ళు వయసు తగ్గించుకుని. ఇద్దరు పోకిరీలు రెస్పాండ్ అవుతారు. ఒక కవి కూడా జాయినవుతాడు. కవిని కలుసుకుంటుంది. యోగేంద్ర కుమార్ ధీరేంద్ర నాథ్ ప్రజాపతి అలియాస్ కవి యోగి (ఇర్ఫాన్) అనే చాంతాడంత పేరున్న నలభై ఏళ్ల బ్రహ్మచారి ఆమెకి అస్సలు నచ్చడు. అతడి వేష భాషలు, తన గురించే గొప్పలు చెప్పుకోవడం, లేకి జోకులేయడం, ముగ్గురు మాజీ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ గురించి  బయట పెట్టుకోవడం ఇదంతా చీదరగా వుంటుంది. తను విడో అనేస్తుంది. అయినా వదలడు. ఏం చేస్తూంటావంటే, తను ఆల్రెడీ రిచ్ కాబట్టి ఏమీ చెయ్యనంటాడు. తిట్టుకుంటూనే రోజూ కలుస్తూంటుంది. పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుని వెళ్ళిపోయినా, ఆ ముగ్గురు ఎక్స్ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ తననే తల్చుకుని తల్లడిల్లిపోతున్నారని ఇంకా వంత పాడేసరికి – నీకంత సీను లేదని ఛాలెంజి చేస్తుంది. తనతో వస్తే చూపిస్తానంటాడు తన సీనేమిటో. హృషికేష్, ఆళ్వార్, గ్యాంగ్ టక్ ... మూడు చోట్ల ముగ్గురు ఎక్స్ ల పరిస్థితి. 

          వద్దనుకునీ, వెళ్దామనుకునీ, మళ్ళీ వద్దనుకునీ – విమాన మెక్కేస్తుందతడితో లాంగ్ జర్నీకి. ఈ జర్నీలో అతడితో ఆమెకేమేం జరిగాయన్నది, జరిగి చివరికేం నిర్ణయం తీసుకుందన్నదీ మిగతా కథ. 

ఎలా వుంది కథ

      హృద్యమైన కథ అని సినిమాలకి వాడి ఎంత కాలమైంది? మర్చేపోయాం. పైగా ఒక రోమాంటిక్ కామెడీ హృద్యమైనది కావడం ఎక్కడైనా జరిగిందా  - హృషికేశ్ ముఖర్జీ కాలంలో జరిగిందేమో. ఇప్పుడు టీనేజీ  రోమాన్సుల్ని టీనేజర్లే చూడడం లేదు. ప్రస్తుత  రోమాంటిక్ కామెడీ వయసు మళ్ళిన పాత్రల వల్ల, ఫార్ములా పైత్యాలు లేకపోవడంవల్లా, ఇంకే సినిమాటిక్ అభద్రతా భావాలకి లోనవకపోవడం వల్లా, ఇంత హృద్యమైనది అయింది. దీన్ని ఇలాటి ఇతర కథలతో (చీనీ కమ్, పీకూ, లంచ్ బాక్స్) పోల్చలేం. దీనికిదే ఒక విభిన్నమైనది- మోస్ట్ బ్యూటిఫుల్. ఒకసారి చూస్తే మర్చిపోలే కుండా చేస్తుంది. మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలన్పించేలా చేస్తుంది (మూడేసి సార్లు చూడ్డం వల్లే ఈ రివ్యూ డిలే అయింది. అయినా ఇలా  రాయడం మీద కన్నా ఇంకోసారి చూడ్డం మీదే వుంది).

          ఇంత గాఢంగా హత్తుకుని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసే మిడిలేజీ రోమాన్స్  దరిదాపుల్లో  కన్పించదు. చాలా సింపుల్ గా వుంటూనే అంత  బలంగానూ వుంటుంది. ఒకటే చెప్తుంది పైకి చెప్పకుండానే – ఓసారి ప్రేమ పుట్టిందా, గౌరవించుకో ఆ ప్రేమని. 

 ఏ సంబంధంలోనైనా తనని గౌరవించక పోతే ఆ సంబంధం లోంచి తప్పుకుని గౌరవమున్న చోటికెళ్ళిపోతుంది ప్రేమ. మనిషిని గౌరవించనక్కర్లేదు, ఆ మనిషిని చూడగానే కలిగిన ప్రేమని గౌరవించు, దాన్ని గుర్తు పెట్టుకో, అప్పడా ప్రేమే ఆ  మనిషి మీద గౌరవం పెరిగేలా చేసి కలిపి వుంచుతుంది. దట్సాల్. ప్రేమ డిసప్పాయింట్ చెయ్యదు, నువ్వే డిసప్పాయింటయి ప్రేమని అగౌరవ పరుస్తావ్. నీ డిసప్పాయింట్ మెంట్ కేవలం నీ దురవగాహనే.

          ప్రేమ కథల్ని మణిరత్నం కూడా ఇక తీయలేడేమో అనుకుంటున్నప్పుడు, ఎలాతీయవచ్చో  చెబుతూ ఈ కథ వచ్చింది. ప్రేమని మూలంలో అర్ధం జేసుకుంటే ప్రేమ కథలు బాగానే తీయవచ్చు.

ఎవరెలా చేశారు 

       చూస్తే  ఇందులోని పాత్రలు రెండూ - కాన్షస్ మైండ్ కి ఒకటి, సబ్ కాన్షస్ మైండ్ కి మరొకటీ  ప్రతీకలుగా కన్పిస్తాయి. అయితే కథలో ఈ పాత్రలు  తారుమారై వుంటాయి. ఇందుకే ఇవిసూదంటు రాయిలా ఆకర్షిస్తున్నాయి. వెండి తెర మీద సినిమా చూపించడమంటే కాన్షస్ – సబ్ కాన్షస్ ల లడాయి (ఇంటర్ ప్లే) చూపించడమేగా. ఈ ఇంటర్ ప్లే తారుమారయిందిక్కడ. సాధారణంగా కాన్షస్ మైండ్ (ప్రధాన పాత్ర),  సబ్ కాన్షస్ (కథలో సమస్య- లేదా ప్రత్యర్ధి పాత్ర ) తో తలపడుతుంది. కానీ ఈ కథలో రివర్స్ లో  సబ్ కాన్షసే వెళ్లి కాన్షస్ తో తలపడుతుంది. ఈ కథలో జయ ప్రధాన పాత్ర, యోగి ప్రత్యర్ధి పాత్ర అయ్యాయి. ఎందుకు జయ ప్రధాన పాత్రయింది?  పెళ్లి చేసుకోవాలని తనే ప్రయత్నానికి దిగింది కాబట్టి. లక్ష్యమున్న పాత్ర తనే  కాబట్టి. అయితే ఈ పాత్ర సర్వసాధారణంగా వుండే ప్రధాన పాత్రల్లాగా ఓపెన్ గా వుండదు. గుంభనంగా వుంటుంది. తనేమిటో బయటపడదు. పాసివ్ గా వుండదు, యాక్టివ్ గా వుంటుంది.  దుస్తులు లైట్ కలర్స్ వేసుకుంటుంది. ఇవి సబ్ కాన్షస్ మైండ్ లక్షణాలు. సబ్ కాన్షస్ ఓపెన్ గా వుండదు. గుంభనంగా వుంటుంది. తానేమిటో బయటపడదు. పాసివ్ గానూ వుండదు, నిత్యం కాపలా కాస్తూ యాక్టివ్ గా వుంటుంది. దానికి కలర్స్ వుండవు. 

        యోగి కాన్షస్ మైండ్ ఎలా అయ్యాడు? అతను ఆర్భాటంగా వుంటాడు. షోకిల్లా రాయుడిలా తిరుగుతాడు. ఔట్ స్పోకెన్. తనగురించి అన్నీ వాగేస్తూంటాడు. వేసుకునే డ్రెస్ లు కూడా బ్రైట్ కలర్స్. యాక్టివ్ గానే వుంటాడు. ఇవి కాన్షస్ మైండ్ లక్షణాలు. అది కూడా షోకిల్లా రాయుడే. ప్రదర్శనాభిలాష ఎక్కువ దానికి. ఏదీ దాచుకోకుండా ఎంజాయ్ చేస్తుంది. అందరి దృష్టినాకర్షిస్తూ  బ్రైట్ గా వుంటుంది. కానీ అప్పుడప్పుడు పాసివ్ గా  కూడా అయిపోతుంది. సబ్ కాన్షస్ నుంచి లైఫ్ లైన్ అందినప్పుడు తిరిగి యాక్టివ్ గా అవుతుంది. 

          కాన్షస్ మైండ్ కి,  సబ్ కాన్షస్ (అంతరాత్మ) అంటే మా చెడ్డ భయం. అంతరాత్మ వేసే ప్రశ్నల్ని, చెప్పే నీతుల్నీ అది తట్టుకోలేదు. అందుకే దాన్ని తప్పించుకు తిరుగుతూ తన స్టయిల్లో తాను బయట ఎంజాయ్ చేస్తూంటుంది. ఇలా అయితే అది జీవితం కాదు. అందుకని కథల్లో దాన్ని తీసికెళ్ళి సబ్ కాన్షస్ లో (సమస్యలో లేదా, ప్రత్యర్ది పాత్రతో లడాయికి) తోసి పారేస్తారు. అప్పుడది నానా యాతనలు పడి, చచ్చీ చెడి జీవిత సత్యాలూ అవీ బుద్ధిగా నేర్చుకుని, గెల్చి ఒడ్డున పడుతుంది పునీతమై. ఇదీ కథల వెనుక వుండే మానసిక శాస్త్రో చిత ఫ్రేమ్ వర్క్.

      ఇంకా గొప్ప కథల్ని విడమరిస్తే కాన్షస్ మైండ్,  అంటే హీరో అనేవాడు ఇగో. ఆ ఇగో పొగరు అణచడానికే సబ్ కాన్షస్ లో పడేస్తారు గొప్ప కథల్లో. అప్పుడది సబ్ కాన్షస్ లో అన్ని పోరాటాలూ జయించి, ఒడ్డునపడి, మెచ్యూర్డ్ ఇగోగా మారుతుంది. మనుషులు ఇగోని చంపుకోలేరు.  దాన్ని మెచ్యూర్డ్ ఇగోగా అభివృద్ధి చేసుకుంటే  బాగుపడతారు. ఇగోని  మెచ్యూర్డ్ ఇగోగా మార్చి చూపించేవే గొప్ప కథలు. గొప్ప కథలంటే సైకో థెరఫీ. అవి ప్రేక్షకులకి కూడా సైకో థెరఫీ చేస్తాయి. పురాణాల మర్మం కూడా ఇదే. 

          ఇప్పుడు ప్రకృతి ధర్మం ప్రకారం, ఇలాటి కాన్షస్ మైండ్ అనే యోగి, సబ్ కాన్షస్ అయిన జయతో తలపడాలే గానీ,  జయే వచ్చి యోగితో తలపడ్డమేమిటి? దీనికిలా చెప్పుకుందాం : ఫాంటసీ కామెడీలుంటాయి. వాటిలో పైలోకాల నుంచి దేవుళ్ళు ఆర్భాటంగా దిగివస్తారు. వాళ్ళని ఓ పట్టుపడుతూంటారు మనుషులు. తట్టుకోలేక లబోదిబో మంటారు దేవుళ్ళు. దేవుళ్ళంటే సబ్ కాన్షసే కదా. మనుషులు ఉత్త కాన్షస్ బేవార్సులు. ఇదీ ఫాంటసీ కామెడీల ఫార్ములా.ఒకరి ఆటస్థలం లోకి మరొకరొస్తే ఇంతే, దేవుళ్ళయినా సరే. అలవిగాని చోట అధికులమనరాదు. 

          ఇలాగే  సబ్ కాన్షస్ అయిన జయ,  వెళ్లి కాన్షస్ యోగితోనే  తలపడుతూ దేవత అయిపోయింది  ఫాంటసీ రూలు ప్రకారం. అంటే ఒకరకంగా ఈ రోమాంటిక్ కామెడీ  ఫాంటసీ కామెడీ రూపంలో వుందన్న మాట. ఫాంటసీ కామెడీ లాంటి పాత్రలతో!  ప్రకృతి ధర్మం ప్రకారం,  సబ్ కాన్షస్ తన ఆటస్థలంలోకి  కాన్షస్ ని రప్పించుకుని ఓ ఆటాడుకోవాలి గానీ, తగుదునమ్మా అని బయట కాన్షస్ ఆట స్థలంలో కెళ్ళి తనే ఆడాలనుకోవడం కరెక్ట్ కాదు, కామెడీ. ఇదీ ఈ రోమాంటిక్ కామెడీ పాత్రల వెనకాల వున్న రహస్యం. డైనమిక్స్ తో వున్నవే మంచి పాత్రలు, తిరగేసిన డైనమిక్స్ తో ఇంకా క్రేజీ పాత్రలు.

***

      మలయాళ నటి పార్వతికిది మొదటి హిందీ. ఆమె వండర్ఫుల్ నటి.  35 ఏళ్ల ప్రౌఢ పాత్రలో ఎక్కడికెళ్ళినా ఆంటీగానో, ఆపాజాన్ (అక్కయ్య) గా పిలిపించుకుంటూ, గ్రేస్ ఫుల్ గా రెస్పాండ్ అయ్యే మెచ్యూర్డ్ పర్సనాలిటీని అలవోకగా పోషించేస్తుందీమె. ముఖ్యంగా ఆమె క్లోజప్స్ కి ఆమె హావభావాలే వన్నె తెస్తాయి. ఒక మతిపోయే క్లోజప్ - పాస్ వర్డ్ గా పెట్టుకున్న భర్త పేరు డిలీట్ చేసే ముందు క్షణాలు – ముఖభావాలు ఒక దీర్ఘాలోచన నుంచి క్రమక్రమంగా చిరునగవుగా మారుతూ - భర్తకి వీడ్కోలుగానా, యోగికి ఆహ్వానంగానా? అంతుచిక్కదు! అదొక మోనాలిసా నవ్వుకి తక్కువ కాదు. ఇలాటి ఉత్సుకత రేపే దృశ్యాలెన్నో వున్నాయీమెతో. 

          ఇర్ఫాన్ సరే. స్టార్ గా తన హవా ఏమాత్రం ప్రదర్శించకుండా పాత్రనీ, దాంతో నటననీ, డైలాగుల్నీ అండర్ ప్లే చేస్తూ రిక్షావాళ్ళని కూడా ఫుల్ ఖుష్ చేసేస్తాడు. ఎక్కడా కూడా ప్రేమించాలన్నట్టు హీరోయిన్ వెంటపడడు. ముందు తన ముగ్గురు ఎక్స్ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ ని హీరోయిన్ కి చూపించుకోవాలి.  అంతవరకూ ఆమె తన తోటి ప్రయాణికురాలే. ఈ తోటి ప్రయాణీకురాలు ప్రేమ డెవలప్ చేసుకోవాలా వద్దా  అని తన్నుకు చస్తూంటే తనేం చేయగలడు. ఈ తరహా  వ్యక్తిత్వపు పాత్రని నిజజీవితంలోంచి వూడిపడ్డట్టు కూల్ గా పోషించాడు.

          ఎక్స్ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ గా నేహా ధూపియా, పుష్టీ శక్తి, ఈషా శర్వాణీ కన్పిస్తారు. ఈ పాత్రల గురించి చెప్తే కథలో సస్పన్స్ పోతుంది. ఒక్కో వూళ్ళో ప్రత్యక్షమయ్యే మోస్ట్ కేటలిస్టు పాత్రలివి. అలాగే చివర్లో గ్యాంగ్ టక్ లో వచ్చే భజరంగ్ బలీ  సింగ్ పాత్ర. ఇవి కథలో కన్పించని చాలా లోతుల్లోకి తీసికెళతాయి. 

          సాంకేతికంగా ఉన్నతంగా వుంది. ముంబాయి, డెహ్రాడూన్, హృషికేశ్, రాజస్థాన్ లోని ఆళ్వార్, సిక్కిం లో గ్యాంగ్ టక్ దృశ్యాలు ఈ ప్రయాణపు కథని సమున్నతం చేశాయి.

చివరి కేమిటి 

తనూజా చంద్ర, కామనా చంద్ర, గజల్ ధలీవాల్ 

         దర్శకురాలు తనూజా చంద్ర, సీనియర్ రచయిత్రి కామనా చంద్ర, మాటల రచయిత్రి గజల్ ధలీవాల్ ల విజయమిది. దర్శకురాళ్ళు ఎందుకో తమ ఆస్తిత్వాన్ని కోల్పోతూ మేల్ డైరెక్టర్స్ ని అనుకరించి - మేల్ వెర్షన్ కమర్షియల్ మసాలాలే అందించడానికి ఉత్సాహపడుతూంటారు. ఫిమేల్స్ గా  తామేం ఫీలవుతున్నారో ఆ దృక్కోణంలో సినిమాల్ని చూపించాలనుకోరు. ఇది చాలా కాలంగా వుంటున్న ధోరణి. ఇదంతా త్రోసిరాజని తనూజా చంద్ర, తన లోని ఆడతనాన్ని సుకుమారంగా, అంతే బలంగా, అర్ధవంతంగా ప్రస్ఫుటింపజేస్తూ, తన స్త్రీ సహజాతం కొద్దీ ప్రేమని చూసి,  తన విజన్ లో తీయడం వల్ల ఇవాళ్ళొక విభిన్నతరహా వయసుమళ్ళిన రోమాంటిక్ కామెడీని చూస్తున్నాం. 

          ఎక్కడా తాను  పురుష భావజాలానికి లోనైంది లేదు, అలాగని ఫెమినిజం కూడా లేదు. భావజాలాల కతీత మైనది ప్రేమ. ఎవరైనా నోర్మూసుకుని అక్కడికి చేరాల్సిందే. ఇంకా అలాగని తన ఆడ చాదస్తాలు ప్రదర్శించిందీ  లేదు. ఆఁ... ఏవుందీ  మగాడిలాగే తీసిందనో, ఆడ బుద్ధి పోనిచ్చుకోలేదనో అన్పించుకోకుండా జెండర్ న్యూట్రాలిటీతో వుంది. ప్రొఫెషనలిజమింతేగా.   

          తనే కాదు, మిగతా ఇద్దరు రచయిత్రులూ ఇదే విజన్ తో వున్నారు. ప్రేమ అనే వొక శాశ్వత విలువకి లోతులు తెలిసిన సీనియర్ కథా రచయిత్రి , దీనికి నేటికాలపు శబ్దం పలికించడానికి యువతరపు మాటల రచయిత్రి. ఇక దర్శకురాలూ మాటల రచయిత్రిల స్క్రీన్ ప్లే!

        రోమాంటిక్ కామెడీలు రోమాంటిక్ కామెడీలు ఎందుగ్గాకుండా పోతున్నాయి? మధ్య కొచ్చి రోమాంటిక్ డ్రామాలుగా మార్చెయ్యడం వల్ల. ఇంటర్వెల్ రాగానే మొదలవుతాయి వియోగాలూ ఏడ్పులూ. ఇలా అయినప్పుడు రోమాంటిక్ డ్రామాలే తీసుకోవాలి. రోమాంటిక్ కామెడీ నిర్వచనం తెలియకుండా -  అమ్మో సెంటి మెంట్ లేదనో, ఫీల్ లేదనో వాటిని చొరబెట్టేసి,  ప్రేమికుల చేత ఏడ్పుల మోత మోగిస్తే,  గొప్ప రోమాంటిక్ కామెడీ అయినట్టు తమకు తామే ఫీలై పోవడం. అవన్నీ 90 శాతం ఫ్లాపుల కిందికి  చేరిపోతున్నా, ఇంకా ఇంకా అదే ఫీలింగు, ఫ్యాషనబుల్ గా ‘రోంకామ్’ అంటూ కొత్త డీలింగులు.

          రోమాంటిక్ కామెడీలు ఒక సైకలాజికల్ ప్రయోజనాన్ని ఆశించి వుంటాయి. ప్రేమికులు తమ సమస్యలు తామే పరిష్కరించుకునే విజేతలు కావాలన్నది వీటి పరమార్ధం. ఇందుకే రోమాంటిక్ కామెడీల్లో హీరో హీరోయిన్లే ఒకరికొకరు ప్రత్యర్ధులు. ప్రేమలో వాళ్ళే సమస్యల్ని సృష్టించుకుంటారు, వాళ్ళే  పరిష్కరించుకుంటారు. పరిష్కరించుకోవ డానికి చాతుర్యంతో ఏ వ్యూహాలు పన్నుతారో అది వాళ్ళ బాధ్యత. వాళ్ళ ఖర్మ. వాళ్ళు వేసుకున్న చిక్కు ముడిని వాళ్ళే విప్పుకోవాలి. ఫ్రెండ్సో, తల్లిదండ్రులో, మరొకరో జోక్యం చేసుకుని పరిష్కరించరాదు. అప్పుడు రోమాంటిక్ కామెడీ అవదు, రోమాంటిక్ డ్రామా అయిపోతుంది. హీరో హీరోయిన్లు పాసివ్ అయిపోతారు. విడిపోతారు. ఏడుస్తారు. జానర్ మర్యాద చెడుతుంది. అది కథ గాకుండా గాథ అవచ్చు. ఇంకా అన్ని దరిద్రాలూ చుట్టుకుంటాయి. 

          రోమాంటిక్ కామెడీల్లో హీరోహీరోయిన్లే ఒకరికొకరు ప్రత్యర్థులు. ఇద్దర్లో ఎవరూ పాసివ్ గా వుండరు. ఇద్దరూ యాక్టివ్ క్యారక్టర్స్ అయి వుంటారు. ఎప్పుడూ విడిపోరు, ఏడుస్తూ కూర్చోరు. ఫీలింగులూ, సెంటి మెంట్లూ, ఫ్లాష్ బ్యాకులూ చూపిస్తూ,  వాళ్ళ పోటాపోటీ కామెడీ పోరుకి రసభంగం కల్గించరు. చిట్టచివర్లో ఒక్క ఐదు పది నిమిషాలే  రోమాంటిక్ కామెడీ బరువెక్కుతుంది. అప్పుడే సెంటిమెంట్లూ, ఫీలింగులూ, ఏడ్పులూ ఏవైనా వుంటే బయట పడేది. తర్వాత మళ్ళీ ఒక ఫన్నీ నోట్ తో సుఖాంతమయ్యేది. 

          తనూజా చంద్ర మేకింగ్ ఈ నిర్వచనాన్ని గౌరవిస్తూ వుంది. జానర్ మర్యాదతో బాటు, స్ట్రక్చర్, కథనంలో సస్పెన్స్, క్లయిమాక్స్ లో వూహించని మలుపుతో సీరియస్ అవడం ఇవన్నీవిజయవం

తమైన మేకింగ్ కి తోడయ్యాయి. మేకింగ్ కి  మిడిలేజీ  రోమాన్స్ అనే కాన్సెప్ట్ తీసుకుని, దీనికింద రోమాంటిక్ కామెడీ జానర్ ని ఎత్తుకుని, మళ్ళీ దీనికింద జర్నీ కథగా చెబుతూ, అప్పుడు దీనికింద స్క్రీన్ ప్లేని సెట్ చేయాలి. సార్వజనీన మూడంకాల స్క్రీన్ ప్లే. ఇందులో మళ్ళీ మూడు సెగ్మెంట్లు గా కథనముండాలి :1. నవ్వించే, ఇదయిపోగానే,  2. కవ్వించే, మళ్ళీ ఇదైపోగానే,  3. విలపించే – ఇలా విడివిడి ఎమోషన్స్ ని పోషించాలి. అన్నీ కలిపేసి పోషిస్తే  గజిబిజి అవుతుంది రసాస్వాదన. ఒక ఎమోషన్ నుంచి ఇంకో ఎమోషన్ వెళ్తూంటే  టైం అండ్ టెన్షన్ గ్రాఫ్ పైపైకి సాగుతుంది. 

          ఈ మొత్తం చట్రంలో జర్నీ కథని నడపడమే కత్తిమీద సాము. జర్నీ సినిమాలెన్నో వచ్చాయి, వస్తూనే వున్నాయి. దీన్ని ఎలా నిలబెట్టాలి?  సిడ్ ఫీల్డ్ ప్రకారం అటెన్ బరో ‘గాంధీ’ తీసినప్పుడు ఇదే సందేహం వచ్చింది. మహాత్ముడి జీవితంలో ఎన్నో ఘట్టాలున్నాయి – ఏదని చెప్పాలి? ఎన్నని చెప్పాలి? అవన్నీ చెప్పాలంటే ఎన్ని సినిమాలు తీయాలి? అందుకని అయన జీవితాన్ని సమగ్రంగా చూపేందుకు మూడుగా విభజించాడు : 1. దక్షిణాఫ్రికాలో లాయర్ గా జీవితం, పొందిన అవమానం; 2. ఇండియా కొచ్చి సహాయనిరా కరణోద్యమం, స్వాతంత్ర్యం; 3. హిందూ ముస్లిం సమస్య, నిర్యాణం.  ఆయన స్క్రీన్ ప్లేకి ఫౌండేషన్ ఇదీ. దీంతో సమగ్రంగా వచ్చేసింది గాంధీజీ జీవితం.

          తనూజా చంద్ర జర్నీ కథనంతో స్క్రీన్ ప్లే నిలబడాలంటే ఇలాటి పిల్లర్లు కావాలి. ఒక్కో పిల్లర్ ఒక్కో అనుభవం కావాలి. ఈ జర్నీ హీరోయిన్ ని తీసుకుని హీరో తన గతంలోకి చేస్తున్నాడు. ఆ గతంలో ముగ్గురు మాజీ గర్ల్ ఫ్రెండ్స్. మూడు పిల్లర్స్ గా ఈ ముగ్గురితో కథ మూడు మలుపులు తిరగాలి – ఈ మలుపులు హీరోయిన్ ని ప్రభావితం చేస్తూండాలి. మొత్తం ఈ జర్నీనీ, కథనీ.  ఈ మూడు పిల్లర్లే  నిర్ణయించాలి. అప్పుడు సమగ్రమవుతుంది ‘గాంధీ’ లాగే. 

    ఫస్టాఫ్ లో ఇద్దరి మధ్య నవ్వించే కథనం, మొదటి  ఎక్స్ ని కలిశాక  హీరోయిన్ హీరోని కవ్వించే కథనంగా మారుతుంది. సెకండాఫ్ లో  రెండో ఎక్స్ ని చూశాక హీరోయిన్ అలిగి, కవ్వించే కథనంగానే కొనసాగుతుంది. ఇక క్లయిమాక్స్ లో మూడో ఎక్స్ ని కలవడాన్ని తప్పిస్తూ,  తనే మలుపు తిప్పేస్తుంది కథ. అతడి పరిస్థితి దారుణంగా తయారవుతుంది. ఇది అసహజమని ఇద్దరికీ తెలుసు. ఎవరు చొరవ చేసి చక్కదిద్దుకోవాలి? 

          క్లయిమాక్స్ పది నిమిషాలూ ఈ సస్పన్స్  కట్టిపడేస్తుంది. ప్రేమ కథల్లో, కుటుంబ కథల్లో సస్పెన్స్ అంటే అదేదో శంఖినీ జాతి స్త్రీ పాడు వ్యవహారమనుకుంటారు. కేవలం థ్రిల్లర్స్ లోనే సస్పన్స్ వుంటుందనుకుంటారు. కానీ ఎప్పుడయినా క్రైం ఎలిమెంట్ వున్న కుటుంబ కథలు, సస్పన్స్ తో వున్న ప్రేమ కథలు నిలబడ్డాయి. 

          మొదటి పది నిమిషాల్లోనే  కథ జర్నీ కి సిద్ధమవుతూ ప్లాట్ పాయింట్ వచ్చేస్తుంది. ఇలా మొదటి పది నిమిషాల్లో ప్లాట్ పాయింట్  వన్ వేసుకునే కథకులు ఇంటర్వెల్ కల్లా కథ అవగొట్టి సెకండాఫ్ ని మట్టిలో కలిపేసే  ఘటనలే ఎక్కువ. కనీసం ఇంటర్వెల్ కి గానీ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ వేసుకుంటే గట్టెక్క గల్గే ఊత కర్రలు దొరుకుతాయి. సగానికి కుదించుకు పోయే మిడిల్ ని దాటడా

నికి ఓ కర్ర, పావుశేరు మిగిలే ఎండ్ ని దేకడానికి ఇంకో కర్ర. 

          అలాటిది ఇక్కడ పది నిమిషాల్లో  మిడిల్లో పడ్డ కథని, ప్లాట్ పాయింట్ టూ వరకూ గంటా నలభై నిమిషాల సుదీర్ఘ కాలమంతా నడపాలంటే కత్తిమీద సామే. ఆ సాము చేయడానికే కథని జ్వలింప జేసే మూడు పిల్లర్ల ఏర్పాటు.

          ‘ఖరీబ్ ఖరీబ్ సింగిల్’ లో బోరు కొట్టే ఒక్క క్షణంలేదు, చాలా సినిమాల్లో వచ్చేసిన సీన్లే కదాని ఒక్క సెంటి మీటరు తీసేసే అవసరమే లేదు. ఇదంతా మూస ఫార్ములాలకి వర్తిస్తుంది. ఇంటర్వెల్ కి కావాలని ఏదో ట్విస్ట్ ఇచ్చే, బ్యాంగ్ ఇచ్చే, దిగువతరగతి క్రియేటివిటీ లేదు. ‘ఖరీబ్ ఖరీబ్ సింగిల్’ ఏ కోణంలో చూసినా ఈ యేటి మేటి బాలీవుడ్ కానుక.

-సికిందర్
         

.

549 : రివ్యూ!

రచన – దర్శకత్వం : హెచ్. వినోద్
తారాగణం : కార్తీ, రకుల్ ప్రీత్ సింగ్, అభిమన్యు సింగ్, బోస్ వెంకట్, స్కార్లెట్ మల్లేష్ విల్సన్, మాథ్యూ వర్గీస్, జమీల్ ఖాన్, రోహిత్ పాఠక్ తదితరులు
సంగీతం : జిబ్రాన్, ఛాయాగ్రహణం : సత్యన్ సూర్యన్, యాక్షన్ : దిలీప్ సుబ్రమణ్యన్
బ్యానర్ : డ్రీమ్ వారియ‌ర్ పిక్చ‌ర్స్ , రిల‌య‌న్స్ ఎంట‌ర్‌టైన్‌మెంట్‌
నిర్మాతలు : ఉమేష్ గుప్తా, సుభాష్ గుప్తా
ర‌చ‌న‌ విడుదల : నవంబర్ 17, 2017
***

        తమిళ స్టార్ కార్తీ మరోసారి పోలీస్ పాత్రతో వచ్చాడు. తమిళ మాతృకకి తెలుగు టైటిల్ అంత కొత్తగానూ బలంగానూ లేకపోయినా (‘కీ’ అని  దీర్ఘం కూడా లేకపోయినా), నాన్ స్టాప్ యాక్షన్ పోషిస్తూ తన రొటీన్ మసాలాకి భిన్నంగా రియల్ పోలీసు అయ్యాడు. ఎన్నో పోలీసు సినిమాలు వచ్చాయి. వాటిలో ఏముంటుందో తెలిసిందే. ముఖ్యంగా ‘సిన్సియర్ పోలీ సాఫీసర్ని’ అన్నగొప్ప  డైలాగు ఖంగు మంటుంది. అవెంత సిన్సియర్ సినిమాలో చూస్తూనే వుంటాం. కార్తీ ఇంకా కొత్తగా ఏం చూపించాడన్నదే ప్రశ్న. ఎలా వుంటాయో తెలిశాక ఎందుకు మరో పోలీసు సినిమా చూడాలి. ఇందులో వున్న ప్రత్యేకత లేమిటి? ఆ ప్రత్యేకతలు ఎంతవరకూ అర్ధవంతంగా వున్నాయి?...ఇవన్నీ తెలుసుకుందాం.

కథ 

      ధీరజ్ ( కార్తీ ) చనిపోయిన తండ్రి బాటలోనే పోలీసాఫీసర్  అవాలనుకుంటాడు. ఆ సంబంధమైన ట్రైనింగు వగైరా పొంది ఇంటికొస్తాడు. ఇంట్లో చెల్లెలు, తల్లీ వుంటారు. పక్కింట్లో చదువబ్బక ఫెయిలవుతున్న ప్రియ (రకుల్ ప్రీత్ సింగ్) వుంటుంది. ఈమెని చూడగానే ప్రేమలో పడి, చదువు నేర్పుతూ ఆమె ప్రేమలో పడేట్టు చేసుకుంటాడు. పెళ్ళయిపోతుంది. 

          ధీరజ్ కి డీఎస్పీ గా పోస్టింగ్ వస్తుంది. తన దుందుడుకుతనంతో అన్ని చోట్లా ట్రాన్స్ ఫరవుతూంటాడు. తాజాగా చెన్నై దగ్గరలో తిరువళ్ళూరుకి బదిలీ అవుతాడు. అక్కడ ఒక ఎమ్మెల్యే హత్యకి గురవుతాడు.  కౄరుడైన దోపిడీ దొంగ  ఓంవీర్ ( అభిమన్యు సింగ్) ముఠా సభ్యులు ఈ హత్యచేసి ఇల్లు దోచుకుంటారు.  గత పదేళ్లుగా రాజస్థాన్ కి చెందిన ఈ ముఠా దోపిడీలూ హత్యలూ చేసి తప్పించుకుంటోంది. దీన్ని పట్టుకోవడానికి రంగంలోకి దిగుతాడు ధీరజ్. ఈ క్రమంలో ఏఏ ప్రయత్నాలు చేశాడు, ఏఏ  ప్రమాదాలెదుర్కొన్నాడు, చివరికి పట్టుకున్నాడా లేదా అన్నది మిగతా కథ.

ఎలా వుంది కథ 

      తమిళనాడులో జరిగిన నిజ కథ అన్నారు. 1995 – 2005 మధ్యకాలంలో పోలీసులకి సమస్యగా పరిణమించిన  దోపిడీ ముఠాని ప్రాణాలకి తెగించి రాజస్థాన్ వెళ్లి పట్టుకున్న ఓ తమిళనాడు  పోలీసాఫీసర్ కేసు రికార్డే ఈ కథ. కర్ణాటకలో ఇలాటి కిరాతక ముఠా కథతో దండుపాళ్యం అనే సినిమాలొచ్చిన విషయం తెలిసిందే. ప్రస్తుత ముఠాకి హాజ్ పుత్ వంశానికి చెందిన హవేలీల ముఠా అని ఏదో కల్పిత పేరిచ్చారు (రాజస్థాన్ లో రాజ్ పుత్ లు, హవేలీలూ ధ్వనించేలా ).  అయితే అసలు మూలాల్లోకి వెళ్లి  శతాబ్దాల కొంత చరిత్ర కూడా చెప్పుకొచ్చారు. థగ్స్ లేదా తెలుగులో థగ్గులు అనే ఈ హిందూ ముస్లిం కిరాతక నేరస్థముఠాలు ఆరు శతాబ్దాల క్రితం పుట్టాయి. ఎన్నో తెగలుగా విడిపోయి ఉత్తరాన వివిధ రాష్ట్రాల్లో చెలరేగాయి. ఓ ఇరవై లక్షల మందిని చంపేశాయి. చివరికి బ్రిటిష్ పాలకులు ఈ సంచార నరహంతక దోపిడీ ముఠాల్ని తుదముట్టించినా,  అక్కడక్కడా ఇంకా వారసులు ఉనికిని చాటుకుంటూనే వున్నారు. అమీర్ ఖాన్ నటిస్తున్న ‘థగ్స్ ఆఫ్ హిందూస్థాన్’ ఈ కథే. ప్రస్తుత కథకీ ఈ చారిత్రక నేపధ్యంతో ఒక విలువ వచ్చింది. ఇలాటి ఆలోచనలు తమిళులకే వస్తాయి. తెలుగూస్ కి రానేరావు.

ఎవరెలా చేశారు 

      మసాలా పోలీసులా కాకుండా కార్తీ సమాజంలో పోలీసులా కనపడతాడు. బాధపడతాడు. కష్టపడతాడు. కసి పెంచుకుంటాడు. విజయవంతంగా డ్యూటీ పూర్తి చేస్తాడు. నాన్ స్టాప్ యాక్షన్తో వేడి పుట్టిస్తాడు. హీరోయిన్ తో రోమాన్స్ చేస్తాడు. పాటలు పాడడు, డాన్సులు చెయ్యడు. ముఠాలతో తన రొటీన్ కామెడీ ఫైట్లు చెయ్యడు. రాజస్థాన్ లో తమిళనాడు పోలీసు బృందానికి  నాయకత్వం వహించే సీరియస్ డీఎస్పీ గా కన్పిస్తాడు. ఐతే ఇదే రాజస్థాన్ బీడు భూముల్లో  ‘సర్ఫరోష్’ లో తన టీముతో యాంటీ టెర్రర్ ఆపరేషన్ నిర్వహించే ఎసిపి పాత్రలో అమీర్ ఖాన్ అంత పవర్ఫుల్ అయితే కాదు, కానీ ఫర్వాలేదు. 

          రకుల్ ప్రీత్ సింగ్ ఇంటి దగ్గర ప్రియురాలి హొయలు పోతూ, ఆపైన ఇల్లాలి కళలు పోతూ, కథకి అవసరం లేని హోమ్లీ పాత్రలో  ఫ్యామిలీ ఆడియెన్స్ ని పట్టేయాలని తెగ కృషి చేసింది. ఇదంతా మనకి ఖుషీ కాకుండా పోయింది. ఎందుకో తర్వాత తెలుసుకుందాం. థగ్గుల చరిత్రకి ప్రతినిధి అయిన ముఠా నాయకుడు ఓంవీర్ గా నటించిన ప్రద్యుమ్న సింగ్ పాత్రే మంటగలిసి పోయింది. అసలు ముఖ్యంగా నిలబెట్టాల్సిందీ, బాగా ప్రొజెక్టు చేయాల్సింది ఈ పాత్రనే. 

          మిగిలిన పాత్రల్లో తమిళులకే కొత్త వాళ్ళు ఎక్కువ. కాబట్టి మనకీ కొత్తే. అందరూ ఆయా పోలీసు, దోపిడీ ముఠాల పాత్రల్లో బాగా చేశారు. మహమ్మద్ జిబ్రాన్ నేపధ్య సంగీతం ‘హైపర్’ తర్వాత మళ్ళీ ఇంకోసారి నరాల మీద సమ్మెట పోట్లు. సినిమాలో ఇంకేమీ కనపడకూడదనీ, తనే వినపడాలనీ తపన చాలా వున్నట్టుంది.  దాదాపు ముప్పాతిక భాగం హై ఓల్టేజి యాక్షన్ సీన్లే వున్న ఈ మూవీకి సత్యన్ సూర్యన్ కెమెరా, దిలీప్ సుబ్రమణ్యన్ యాక్షన్ కోరియోగ్రఫీ అద్భుతంగానే వున్నాయి. ఈ రీసెర్చి సహిత భారీ పోలీస్ యాక్షన్ మూవీ దర్శకుడు వినోద్ కి రెండో సినిమా. అయితే ఈ మొత్తం ప్రయత్నంలో మిస్సింగ్ ఇన్ యాక్షన్ అనదగ్గవి రెండున్నాయి. ఇవి కూడా వుంటే ఇంకో మెట్టు పైనుండేది ఈ ప్రయత్నం. అవేమిటో కింద చూద్దాం. 

చివరికేమిటి 

     పోలీస్ ప్రోసీజురల్ జానర్ ని రొటీన్ యాక్షన్ జానర్ లో తీస్తే చాలా ఇబ్బంది వస్తుంది. యాక్షన్  హోరులో పాత్ర చిత్రణలు గల్లంతై
పోతాయి. వాటి మీద ఫోకస్ వుండదు.  వాటికి తగినంత స్పేస్ వుండదు. పక్కా  యాక్షన్ అయితే  ఇవి అంతగా అవసరంలేదు. కానీ ఓ రియల్ పోలీసు కేసు చూపిస్తున్నప్పుడు- ఆ రియల్  పోలీసాఫీసర్ పడే మానసిక సంఘర్షణ, బాధల చిత్రణ హత్తుకోవాలి. అప్పుడే నిజ సంఘటన సార్ధకమవుతుంది. ఇదేమీ ఇక్కడ కన్పించదు. కథకి అవసరం లేని ప్రియుడిగా, భర్తగా హీరోని చూపించడం మీదే ఏదో బాక్సాఫీసు ఆదుర్దా పడిపోయారు. దీంతో ఏమైందంటే ఒక రొమాంటిక్ సీను, ఒక యాక్షన్ సీను, ఒక కామెడీ సీను ... మళ్ళీ ఒక రొమాంటిక్ సీను, ఒక యాక్షన్ సీను, ఒక కామెడీ సీను...ఇలా పూరీ జగన్నాథ్ స్టయిల్లో అవే రిపీటయ్యే తతంగమే నడిచింది. సెకండాఫ్ లో సీరియస్ యాక్షన్ సీన్స్ మధ్య  కూడా – హీరో ఇంటిదగ్గరున్న హీరోయిన్ని వూహించుకునే షాట్స్ , లేదా హీరోయిన్ హీరోని  వూహించుకునే షాట్స్ సడెన్ గా  వచ్చి పడుతూంటాయి. చాలా చిరాగ్గా వుంటుంది డైరెక్షన్. ఫ్యామిలీ చూపించక పోతే ఆడియెన్స్ ఏమనుకుంటారో ఏమో నన్న కంగారే  ప్రవర్థమాన మవుతూంటుంది అంతటా. 

          ఇక ప్రద్యుమ్న సింగ్ క్యారక్టర్. అంత చారిత్రక నేపధ్యం చెప్పిన ఈ పాత్రకి కథే లేకుండా పోయింది. కథంతా హీరో వైపు నుంచి ఏక పక్షమే. ఇతను వెంటాడడం, అతను పారిపోవడం. పారిపోతూ వుండే దొంగోడి పాత్రకి పరిమితం చేశారు. ఒక దశ కొచ్చేటప్పటికి ఈ మొనాటనీ సినిమాలో విషయం లేదనే ఫీలింగ్ కి దారి తీస్తుంది. శతాబ్దాల నాటి థగ్గులు  అని యానిమేషన్స్ తో చరిత్ర చెప్పి వదిలేస్తే అయిపోతుందా. ఇప్పుడు చూపిస్తున్న థగ్గులకి పాత్రచిత్రణ, వాళ్ళ జీవితాలు, కుటుంబ సంబంధాలు, సామాజిక సంబంధాలు, మానసిక లోకం, ఆశయాలు, గమ్యాలు... ఇవన్నీ చూపించి ఒక అవతలి పక్షం కథగా ఎష్టాబ్లిష్ చేసినప్పుడే వాళ్ళు కూడా అర్ధమై మొత్తం సినిమాలో    ఇన్వాల్వ్ అవగలం. 

          ‘షోలే’ లో గబ్బర్ సింగ్ పుట్టుపూర్వోత్తరాలూ, ఎందుకు బందిపోటు అయ్యాడో ఫ్లాష్ బ్యాకూ  అవసరంలేదు. తనదైన ప్రత్యేక శైలిలో ఆ పాత్ర నటించడానికి, డైలాగులు పేల్చడానికి,  దోచుకోవడాని చంపడానికీ ఇచ్చిన చాలా స్పేస్ చాలు, అన్నీ కవరై పోతాయి. కానీ ఇక్కడ థగ్గు  పాత్రకి ఇదంతా ఏదీ?  గుంపులో ఒకడిగా సరిగ్గా రిజిస్టర్ కూడా కాడు. 

       ప్రద్యుమ్న పాత్రకి క్యారక్టర్ బయోగ్రఫీ లేకపోవడంతో, చోటు చేసుకున్న రెండో లోపం మొత్తం  కథలో ఎక్కడా సస్పెన్స్ లేకపోవడం. కథా కథనాలు పోలీసుల వైపు నుంచి ఏక పక్షమైనప్పుడు సస్పెన్స్ ఎలా క్రియేటవుతుంది. 

          అమీర్ ఖాన్ ‘థగ్స్ ఆఫ్ హిందూస్థాన్’ వస్తున్న నేపధ్యంలో,  వినోద్ తీసిన ‘ఖాకీ’ ఇంకో మెట్టు పైనుండాల్సింది.

-సికిందర్  
https://www.cinemabazaar.in

548 : రైటర్స్ కార్నర్

        హాఫ్ గర్ల్ ఫ్రెండ్,  నూర్, కభీ కభీ ఆల్వేస్, మేరే డాడీకీ మారుతీ, బ్యాంక్ చోర్ లాంటి సినిమాలతో రచయిత్రిగా ముందుకు దూసు కెళ్తున్న ఇషితా మొయిత్రా సంభాషణల రచయిత్రిగా మంచి పేరు తెచ్చుకున్నారు. ఆమె రాసే సంభాషణలకి చిన్నప్పట్నుంచీ తెలియకుండానే ఆమెకి ప్రిపరేషన్ వుంది. ఇప్పటి ట్రెండ్ కి అనుకూలంగా రాయడానికి ఆ ప్రిపరేషనే పనికొచ్చింది. ఇంతేగాక వివిధ జానర్ మర్యాదల్ని  కూడా దృష్టిలో పెట్టుకుని ఆ ప్రకారం డైలాగులు రాయడంలో ఆరితేరారు. ఆమె ఇచ్చిన సుదీర్ఘ ఇంటర్వ్యూలో వృత్తి సంబంధమైన ఆసక్తికర అంశాలెన్నో కూడా ప్రస్తావించారు. అవేమిటో చూద్దాం...

మీ నేపధ్యం గురించి చెప్పండి.  మీరెలా ఈ రంగంలోకి వచ్చారు? మీరు దేశంలో వివిధ ప్రాంతాల్లో నివసించిన అనుభవం మీ డైలాగ్ రైటింగ్ మీద ఏమైనా ప్రభావం చూపిందం
టారా?

          తప్పకుండా ప్రభావం వుంది. పది వేర్వేరు ప్రాంతాల్లో పది స్కూళ్ళలో  చదివాన్నేను. వివిధ భాషల్ని ఇట్టే  పట్టేయడం చిన్నప్పుడే అలవాటయ్యింది. పట్టేసుకుని అలాగే మాట్లాడేదాన్ని. ఇరవై ఏళ్ళు వచ్చేటప్పటికల్లా నేను డైలాగ్ రైటర్ ని అవడానికే ఈ ప్రిపరేషన్ అంతా అని నాకు అన్పించింది.  అమృత్ సర్ లో వున్నప్పుడు పంజాబీ చదవడం, రాయడం నేర్చేసుకున్నాను. సిక్కింలో వున్నప్పుడు అక్కడ నేపాలీ ఎలా మాట్లాడతారో  అది పట్టేసుకున్నాను. మనం ఎక్కడి కెళ్ళినా అక్కడ మాట్లాడే స్థానిక భాష ఒకటుంటుంది. హిందీకి చాలా మాండలికాలున్నాయి. అవి దాదాపు నాకు తెలుసు. ఇక మా ఆయన సింధీ కావడంతో అదీ వచ్చేసింది. ఇవన్నీ కలిసి నన్ను మాటల రచయిత్రిని చేశాయను కుంటున్నాను. రాసే డైలాగులు చెక్కినట్టు వుండ కూడదని  నా అభిప్రాయం. యాదాలాపంగా వచ్చేయాలి. మనుషులు యదాలాపంగానే మాట్లాడతారని గమనించాను.

రచయితలకి ఇప్పుడు గతంలో కంటే అవకాశాలు పెరిగాయని అంటున్నారు. రచనా రంగంలోకి రావాలంటే ఇప్పుడు తగిన సమయం అంటారా? సినిమాలు,  టీవీ,  వెబ్ సిరీస్, డిజిటల్ ప్లాట్ ఫామ్స్ ...ఇన్ని ముఖాలుగా విస్తరించింది రచనారంగం.

          కచ్చితంగా ఇది మంచి కాలం. ముందు ఇంకా చాలా మంచి కాలం వుంటుంది. అవకాశాలు బాగా పెరుగుతాయి. ఎన్నెన్నో రకాల కథలు కావాలిప్పుడు. టీవీలో చూస్తే ఫాంటసీలు వెల్లువెత్తుతున్నాయి. చంద్రకాంత, నాగిన్ లాంటి ఫాంటసీలు రాయడానికి ఫాంటసీ రచయితలు కావాలి. టీవీలు ఇప్పుడు విభిన్న కథలకి వేదిక లవుతున్నాయి. అవి రాసేవాళ్ళు కావాలి. ఒకప్పుడు పాకిస్తాన్ టీవీల్లో ప్రసారమైన పది ఎపిసోడ్ల మినీ సిరీస్ కథలు ఇప్పుడు వెబ్ సిరీస్ కి స్ఫూర్తి నిచ్చాయి. సినిమాల విషయాని కొస్తే దంగల్, బాహుబలి లాంటి మెగా మూవీస్ దేశం బయట అనువాదాలతో మార్కెట్ ని విస్తరించుకుంటూ,  ఆయా భాషల రచయితలకి అవకాశాలు కల్పిస్తున్నాయి. కనుక ఇప్పుడున్నది మంచికాలమే, రచయితలవడానికి మంచి సమయం.

సినిమాల్లో రచయితలకి తగిన విలువా గౌరవం వుండవనీ,  పారితోషికాలు కూడా తక్కువేననీ ఎప్పట్నించో వింటున్న మాట. గత కొన్ని సంవత్సరాలుగా ఇది బాగా చర్చ కొస్తోంది. ఇప్పుడు పరిస్థితిలో ఏమైనా మార్పు వచ్చిందంటారా?

          సినిమాల్లోకి నేనొచ్చినప్పుడు నాకో అభిప్రాయముండేది. స్క్రిప్టు కూడా వుండదనీ, షూటింగ్ చేసుకుంటూ రాసుకుంటారనీ... కానీ చూస్తే అలా లేదు. నేను పని చేసిన సినిమాలకి షూటింగ్ డ్రాఫ్ట్ లేకుండా షూటింగ్ కి వెళ్ళలేదు. బయటి వాళ్ళు అనుకున్నట్టు గాక ఇక్కడంతా పద్ధతిగానే వుంది. రచయితల్ని చిన్న చూపు చూడ్డం లేదు. కార్పొరేట్ సంస్థలు వచ్చాక రచయితలకి అన్నీ మంచి సౌకర్యాలే లభిస్తున్నాయి డబ్బు సహా. పాత బ్యానర్లు కూడా కార్పొరేట్ సంస్కృతిని అవలంబిస్తున్నాయి. కాబట్టి అంతా ప్రొఫెషనల్ గానే వుంది. రచయితల్నే కాదు, టెక్నీషియన్లని కూడా గౌరవంగా చూస్తున్నారు. పైగా మాకు చాలా స్ట్రాంగ్ రైటర్స్ అసోసియేషన్ వుంది. ఇప్పుడిప్పుడే లీగల్ టీం కూడా ఏర్పాటయ్యింది. కాబట్టి రచయితలు  తమ కాంట్రాక్టులకి ఫ్రీ రీడింగ్ తో బాటు, ఇంకేవైనా  సమస్యలు వస్తే ఉచితంగా లీగల్ టీం సాయం పొందవచ్చు.

మీరొకసారి అన్నారు - మీరు వచ్చినప్పుడు దాదాపు రచయిత్రులు లేరని.  ఇప్పుడు యాభై శాతం కన్పిస్తున్నారు. ఇది నిజమేనా?

          నిజమే. నేను వచ్చినప్పుడు శివానీ భతీజా వున్నారు. ఫనా, మైనేమ్ ఈజ్ ఖాన్ రాశారు. ఆవిడ పెద్ద రచయిత్రి. ఆవిడ తప్ప మిగిలిన వాళ్ళు రచయితలే కన్పించేవారు. దర్శకురాళ్ళు కూడా అప్పుడు ఇద్దరే - ఫరా ఖాన్, రీమా కాగ్తీ.  రాన్రాను ఈ దశాబ్ద కాలంలో ఎలా జరిగిందో, విరివిగా రచయిత్రులొచ్చేశారు. ఒక బిగ్ మూవీకీ స్క్రీన్ ప్లేకి ఒకరు, డైలాగ్స్ కి ఒకరుంటే, వాళ్ళల్లో ఒకరు రచయిత్రి వుంటున్నారు. ఇందుకే అనుకుంటా, ఇప్పుడు విమెన్ మూవీస్ ఎక్కువ వస్తున్నాయి. ఒక స్త్రీగా నాకొచ్చే మొట్ట మొదటి ఆలోచన - హీరోయిన్ ఓరియెంటెడ్ కథ రాయాలనే.

రచయిత్రుల్ని సీరియస్ గా తీసుకోరని మీకెప్పుడైనా అన్పించిందా? ఒక సక్సెస్ ఇస్తే అన్నీ చక్కబడతాయని అన్పించలేదా?

          జండర్ ని బట్టి ట్రీట్ చేస్తారనుకోను. మేం రచయిత్రులమే రావడం సరైన టైంలో వచ్చాం. కాలం మారుతున్న తరుణంలో వచ్చాం. మేం  లేడీస్ సినిమాటోగ్రాఫర్స్ గా వెళ్తే ఒకప్పుడు సమస్య లొచ్చేవి. ఎందుకంటే సాంప్రదాయపరంగా కొన్ని పనులు పురుషులకే పరిమితమయ్యాయి. ఇప్పుడలా లేదు. జండర్ గోడ తొలిగిపోయి ఎందరో కెమెరా వుమన్ లున్నారు. అసలు రైటింగ్ నే  ఆడవాళ్ళ పనిగా అంటగట్టినట్టు నా అనుమానం. చాలామంది అంటారు - రైటింగ్ మే ఆప్ కో కోనే మే బైఠ్ కర్ చుప్ చాప్ కామ్ కర్నాహై ( చప్పుడు చేయకుండా మూల కూర్చుని చేసుకునే పని రాసుకునే పని) కాబట్టి అది మా లేడీస్ కి కరెక్ట్ అనుకుంటారు. లడ్కియాఁ శాంత్ హోతీ హై – ( అమ్మాయిలు శాంతంగా వుంటారు) అని ఇంకో అభిప్రాయం.  కాబట్టి కుదురుగా కూర్చుని రాసుకుంటారనుకుంటారు. కాబట్టి రైటర్స్ గా  మాకు సమస్యలు ఎదురు కావు. ఐతే సక్సెస్ ఇస్తేనే వర్క్ వుంటుందనేది కూడా నిజం.

డైలాగ్ రైటర్ కి కొన్ని పరిమితులుంటాయి. ఇచ్చిన స్క్రీన్ ప్లే లో  సెట్ చేసిన సీన్లకి డైలాగులు రాయాలి. ఇది మీ స్వేచ్ఛకేమైనా అడ్డా?

          నిజానికి డైలాగ్ రైటర్స్ కి స్క్రీన్ ప్లే మీద కొంత అధికారముంటుంది. కొన్ని మార్పు చేర్పులు మేం చేయక తప్పదు. వృత్తిలో భాగమే అది. చాలా ఛాలెంజింగ్ గా వుంటుంది. ఎక్సయిటింగ్ గా కూడా వుంటుంది. ఆ కొత్త కథా ప్రపంచాల్లోకి నేనెళ్ళి, అక్కడి పాత్రల్లో నేనొక దాన్నయి, అవెలా మాటాడితే నప్పుతుందో ఆలోచించడం ఎక్సయిటింగ్. అలా ఆ ప్రపంచాల్ని నేను ఓన్ చేసుకున్న
ప్పుడు అవి నా  సీన్లయి పోతాయి. కొంత అధికారం వచ్చేస్తుంది. ఇక ఏ జానర్ కా జానర్ ని దృష్టిలో పెట్టుకుని రాయాలి. నూర్ లాంటి ఓ జీవిత పార్శ్వం కావొచ్చు, హాఫ్ గర్ల్ ఫ్రెండ్ లాంటి మెయిన్ స్ట్రీమ్ డ్రామా కావొచ్చు. దేనికదిగా ఫ్లేవర్ తో సంభాషణలు రాయాలి. ఇదొక ఛాలెంజి.

మీకిచ్చిన కథ తీరు ఎప్పుడైనా మీకు నచ్చక పోవడం జరిగిందా? అంతకంటే బాగా రాయవచ్చని అన్పించిందా?

          డైలాగ్ రైటర్ గా పూర్తీ స్క్రీన్ ప్లే అందుకుంటాను. దాన్ని చదివి చేపట్టాలా వద్దా నిర్ణయించుకుంటాను.  ఆకట్టుకోకపోతే డైలాగులు రాయను.

నూర్ లో శతాబ్దాల ఆక్రోశాన్ని మీ డైలాగులు అత్భుతంగా  వ్యక్తపర్చాయి. కానీ సెకండాఫ్ లో కొచ్చేసరికి లేనిపోని సామాజిక సందేశాలతో దారి తప్పినట్టుంది కథ. మీరెంత బాగా డైలాగులు రాసినా ఇతర కారణాల వల్ల సినిమా ఫ్లాప్ అయితే  మీకేమనిపిస్తుంది?

          కొన్నిసార్లు ఎం జరుగుతుందో చెప్పడం కష్టం. సినిమా నిర్మాణంలో నిమగ్నమై వున్న వాళ్ళు నిష్పాక్షికతని కోల్పోతారు.  ఎక్కడ తప్పు చేశారో విడుదలయ్యాక గానీ తెలుసుకోలేరు. అప్పుడు కూడా తప్పు ఒప్పుకోరు. సినిమా ఎలా వున్నా ణా దైలగులకి త్విత్తర్ లో మెసేజి లొస్తు న్నాయి ఇప్పటికీ.

మీరిక పూర్తి స్థాయి స్క్రీన్ ప్లే రైటర్ అవాలనుకోవడం లేదా?  స్క్రీన్ ప్లే, డైలాగులు రెండూ ఇలాగే కొనసాగించాలనుకుంటున్నారా?

          రెండూ చేస్తేనే కథని ఓన్ చేసుకోగలుగుతాను. బ్యాంక్ చోర్ కి స్క్రీన్ ప్లే రైటర్ గా  కూడా పేరు  పడింది. ఆ దర్శకుడూ నేనూ డైలాగుల్ని వర్కౌట్ చేస్తున్నప్పుడు అక్కడక్కడా స్క్రీన్ ప్లేమార్చాల్సి
వచ్చింది.  డైలాగ్ రైటింగ్ స్వతంత్ర జాబ్ కాదు. కతతోనూ ఆ తర్వాత స్క్రీన్ ప్లేతోనూ ముడుపడి వుండే పని.

డైలాగ్ రైటింగ్ గురించి వున్న అపోహలేమిటి?

          సగటు ప్రేక్షకులు డైలాగులే స్క్రీన్ ప్లే అనుకుంటారు.  స్క్రీన్ ప్లేనే కథనుకుంటారు. కన్వ్యూజ్ అయిపోతారు. కొందరు నన్నిలా అడిగారు – హాఫ్  గర్ల్ ఫ్రెండ్ చేతన్ భగత్ రాశారు, ఇక మీరు చేసిందేమిటని. చేతన్ భగత్ హాఫ్ గర్ల్ ఫ్రెండ్ నవల రాస్తే ఇక మేం చేసేదేమీ వుండదా సినిమాకి? నవ్వి వూరుకున్నాను.

మీరు సినిమాలతో బాటు టీవీ సీరియల్స్, వెబ్ సిరీస్ చేస్తున్నారు. ఇలాగే ఇవన్నీ కలిపి చేయడం మీకెలా అన్పిస్తోంది?

          మొదట్లో కచ్చితంగా ఏ గోల్ తో వుండాలో తెలిసేది కాదు. మేరీ డాడ్ కీ మారుతీ మూవీకి రాశాక సినిమాలే నా కెరీర్ అవాలని నిశ్చయాని కొచ్చేశాను. నిజానికి నేను మెయిన్ స్ట్రీమ్  సినిమా లవర్ని. అందుకే ఇక్కడున్నాను. జామియా ఇస్లామియా యూనివర్శిటీ లో జర్నలిజం చేశాను. దాంతో న్యూస్ చానెల్ కెళ్ళవచ్చు. డాక్యుమెంటరీలు తీసి జాతీయ అవార్డులు అందుకోవచ్చు. నా ఫ్రెండ్స్ ఇదే చేస్తున్నారు.  కానీ నాకు కమర్షియల్ హిందీ సినిమాలే ప్రాణం. సినిమాలే గోల్ గా పెట్టుకున్నాను. ఓం శాంతి ఓం ఉదయం ఏడుంపావు ఆటకే  వెళ్లిపోయానంటే నా పిచ్చేమిటో మీకర్ధమవుతుంది. అలాటి సినిమాలే నాకిష్టం. ఎంటర్ టెయిన్మెంట్ తప్ప. పెద్ద పెద్ద సామాజిక సందేశాలు వుండకూడదు. రోజులలాగే వున్నాయి మరి – పాప్ కార్న్ ఖావో, కాఫీ పియో, పిక్చర్ దేఖో!

ఇప్పుడు  డైలాగ్స్ పరంగా మార్పేమైనా వచ్చిందా? మీరెలాటి డిమాండ్స్ ఎదుర్కొం
టున్నారు. ఇప్పుడు నాటకీయత తగ్గి సహజత్వం కోరుకుంటున్నారా నిర్మాటలు?

          మేకప్ చేసుకోవడం ఎలాగో డైలాగులు రాయడం అలాగ. మనం మేకప్ వేసుకుంటే మేకప్ వేసుకున్నట్టు వుండకూడదు కదా. అది రియల్ గా అన్పించదు, పైగా బోరు కొడుతుంది. డైలాగులు కూడా ప్రేక్షకులు రియల్ గా  ఫీలవ్వాలి, వాటికి  గ్రామర్ వుండవసరం లేదు.  నూర్,  హాల్ఫ్ గర్ల్ ఫ్రెండ్ రెండిటికీ వేర్వేరుగా రాశాను. హాల్స్ గర్ల్ ఫ్రెండ్ కి హై పిచ్ డైలాగులవసరం దాని జానర్ ని బట్టి. ఆ డైలాగుల్లో జీవితం తొంగి చూడనవసరం లేదు. సాంప్రదాయ సంభాషణలు అవసరం లేదు.  ఫిర్ భి తుమ్ కో చాహూంగా అంటూ పాట వుండనవసరం లేదు. నూర్ లో ఫ్రెండ్స్ మాట్లాడుకునేవి సహజమైన మాటలే. డైలాగుల్లా వుండవు. ఏ మూవీకా మూవీ టోన్ ని దృష్టిలో పెట్టుకుని రాయాల్సి వుంటుంది.

          (ఇషితా రాసిన కొన్ని డైలాగులు : చీజేఁ ఐసీ టూట్ తీ హై కీ ఉన్ కా దూబారా జుడ్నా పాసిబుల్ నహీ హోతా, సిర్ఫ్ దరాయేఁ రహె జాతీ హై – కొన్ని ఎలా విరిగి పోతాయంటే అవి తిరిగి అతుక్కోవడం సాధ్యం కాదు, పగుళ్ళు అలాగే  వుండిపోతాయి – ‘హాల్ఫ్ గర్ల్ ఫ్రెండ్’
          అగర్ యూ  ప్లేయింగ్ మే బి యూ లూసింగ్... మగర్ అగర్ యూ రన్నింగ్ అవే, తో యూ పక్కా లూసింగ్ – నువ్వాడితే ఆటలో ఓడిపోవచ్చు, కానీ పారిపోతే పక్కగా ఓడిపోతావ్- ‘హాల్స్ గర్ల్ ఫ్రెండ్’

            హమారీ లైఫ్ బస్ యహీ బన్ కే రహే గయీ హై...ఏక్ ఎస్సెమ్మెస్ జోక్, యా ఫిర్ ఏక్  స్టేటస్ అప్డేట్ – జీవితం ఇలా తయారైపోయింది- ఒక ఎస్సెమ్మెస్ జోకు,  లేదా ఒక స్టేటస్ అప్డేట్ – ‘ఆల్వేస్ కభీ కభీ’
          ముంబాయి యూ ఆర్ కిల్లింగ్ మీ...తూ భీ అందర్సే ఖోక్లీ ...మై భీ – ముంబాయ్!  చంపేస్తున్నావ్ నన్ను...నువ్వూ లోపల డొల్ల...నేనూ డొల్ల – ‘నూర్’
          ఇస్ సాల్ మై సీధీ సావిత్రీ సే తేడీ సావిత్రీ బనూంగీ - ఈ సంవత్సరం నేను మంచ
మ్మాయి నుంచి చెడ్డమ్మాయి నవుతా – ‘నూర్’ )

ఇంకేవైనా మీకు లక్ష్యాలున్నాయా? 

          కచ్చితంగా ఏవీ లేవు. రాతపనే హాయిగా వుంది. ఆనందాన్నిస్తోంది, జీవితంలో అన్నీ ఇస్తోంది - యూరోపియన్ హాలిడేస్ సహా. కాకపోతే డెవలప్ అవుతూ వుండాలి, డిఫరెంట్ గా రాస్తూ వుండాలి. లేకపోతే  నాకే బోరు కొట్టొచ్చు ఈ వృత్తి.

డైలాగ్ క్రెడిట్స్ అంటూ మన దగ్గరే ఇస్తారు. గ్లోబల్ గా రైటర్లకి స్క్రీన్ ప్లే అనే ఇస్తారు. మన విధానం ఓకేనా?

          మనం  ఓరల్ గా కథలుచేప్పుకునే సంస్కృతి నుంచి వచ్చాం. రాసే ముందు కథలు నోటితో చెప్పుకుంటాం.  రామాయణమైనా సరే మౌఖికంగా ప్రచారమయ్యాకే రాతలో కొచ్చింది. కాబట్టి వాక్కుకి  చాలా విలువ వుంది. ఇంకా మనకి సాంగ్సూ డాన్సులూ అంటూ చాలా వుంటాయి. కాబట్టి మనకి డైలాగ్ రైటర్ అనే వాడు ప్రత్యేకంగా పుట్టాడు. నాకైతే స్క్రీన్ ప్లే, డైలాగ్స్ రెండూ వేర్వేరు వృత్తు లన్పిస్తాయి. ఒకటి కుడి రెక్కయితే, మరోటి ఎడం రెక్క. మొత్తం కథా ప్రపంచానికి స్క్రీన్ ప్లే ఒక చదరంగం లాంటిది. ఎప్పుడే పావు కదపాలి, ఎలా ఆడాలి ఇదంతా ఒక ప్రహేళికలా వుంటుంది. డైలాగులు అలాకాదు, అవి సహజాతం నుంచి పలుకుతాయి. మన  సహజాతం నుంచి వచ్చిన డైలాగుల్ని అదే పనిగా దిద్దితే అవి చెడి పోతాయి. స్క్రీన్ ప్లేని తగినంత దిద్దకపోతే అదీ చెడ్డగా వస్తుంది. కాబట్టి రెండూ వేర్వేరు జాబ్స్. అందుకే స్క్రీన్ ప్లే మాత్రమే రాయడంలో రాణించిన వాళ్ళుంటారు, డైలాగులు మాత్రమే రాయడంలో ఆరితేరిన వాళ్ళుంటారు.
          ఇంకోటేమిటంటే,  స్క్రీన్ ప్లేని ఇంగ్లీషులో రాస్తారు. డైలాగులు హిందీలో రాసుకుంటారు. అందువల్లే  స్క్రీన్ ప్లే రాసే వాళ్ళు  నల్గురుంటారు. ఆ ఇంగ్లీషు స్క్రీన్ ప్లేకి హిందీ డైలాగులు రాయడానికి ఒక్కరే వుంటారు. డైలాగులకి ఎక్కువ మంది వుంటే క్యారక్టర్స్ ఒక విధానంలో మాటాడవు. క్యారక్టర్స్  ఒక విధానంలో మాట్లాడాలంటే ఒకరే డైలాగ్ రైటర్ వుండాలి. స్క్రీన్ ప్లే కి అలాకాదు, దానికి ఎందరున్నా వాళ్ళందరి ఇన్ పుట్స్ పనికొచ్చేవే.

 రివ్యూ రైటర్ల మీద మీ అభిప్రాయమేమిటి? రివ్యూలు చదువుతూంటారా?
          చదువుతాను, కానీ పెద్దగా పట్టించుకోను. రివ్యూ అనేది ఒకరి అభిప్రాయం. నాకూ ఓ అభిప్రాయముంటుంది. పైగా నేను రివ్యూస్ ని కూడా రివ్యూ చేయగలను. రివ్యూలు రాసేవాళ్ళు  కొందరికి దర్శకుడో రచయితో అవాలని వుంటుంది. దాంతో తమలోని దర్శకుడు, లేదా రచయితా మైండ్ తో సినిమాలు చూస్తూంటారు. ఏమైనా అది వాళ్ళ అభిప్రాయం, నేను సీరియస్ గా తీసుకోనవసరం లేదు.

-ఏజెన్సీస్