రచన, దర్శకత్వం: వంశీకృష్ణ
తారాగణం: లక్ష్మీ మంచు, అడివి శేష్‌, మధునందన్‌, ప్రభాకర్‌, బ్రహ్మానందం, పృధ్వీ, పవిత్ర
మాటలు: సాయి మాధవ్‌ బుర్రా - సంగీతం: సత్య మహావీర్‌, సాయి కార్తీక్‌, రఘు కుంచె ఛాయాగ్రహణం: సామల భాస్కర్‌
బ్యానర్‌: మంచు ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్‌ ప్రై.లి., నిర్మాత: లక్ష్మీ మంచు
విడుదల : మే 8, 2015
*

తెలుగు సినిమా - అందులోనూ ప్రత్యేకించి ఎక్కువ సంఖ్యలో విడుదలయ్యే చిన్న సినిమాల తీరుతెన్నుల్ని అర్జెంటుగా పునర్నిర్వచించు కోవాల్సిన అవసర మేర్పడిందేమో ఇప్పుడు. చిన్న సినిమాల అందచందాలకి, హావభావాలకి ముసలితనం ఎప్పుడో వచ్చేసింది. అయినా అవే ముదు సలి నడకలు పట్టుకుని, విడుదలైతే పది పదిహేను టికెట్లు కూడా తెగని పాపాన ఒకే మూస సింగారాలతో ప్రౌఢలా ముస్తాబు చేసి వదుల్తున్నారు. తెలుగు ప్రేక్షకులు ప్రేమల కోసం తెగ ఇదైపోతున్నట్టు,  మొహం వాచి ఇంకా ఇంకా కావాలని గోలెడుతున్నట్టూ, అర్ధం పర్ధం లేని ప్రేమ సినిమాలకి లాకులు ఎత్తేసి చేతులు దులిపేసుకుంటున్నారు. ఈవారం –అంటే ఈ సినిమా విడుదలైన వారం- ఈ దాడి నుంచి కొంత తప్పించుకునే అదృష్టవంతులయ్యారు ప్రేక్షకులు.

          ఓ రెండు చిన్న బడ్జెట్ సినిమాలు ప్రేమ సినిమాల ప్రకోపిత వైరస్ ని చావుదెబ్బ కొడుతూ విడుదలయ్యాయి. అవి ‘దొంగాట’, ‘దాగుడు మూత దండాకోర్’ అనే  ఏమాత్రం హీరో హీరోయిన్లూ, వాళ్ళ ఫార్ములా  ప్రేమకలాపాలూ పాటలూ లేని  డేరింగ్ ప్రయత్నాలు. మొదటిది డబ్బుల కోసం కిడ్నాప్ కథకి మూసని బద్దలు కొట్టే  బ్రాండ్ న్యూ థ్రిల్లర్ అయితే, రెండోది పెంపుడు కోడి చుట్టూ తిరిగే జీవకారుణ్య కథ. ఈ జీవకారుణ్య కథకి జీవం పోయడంలో దర్శకుడు రాధాకృష్ణ మలినేని విఫలమయ్యారనేది వేరే విషయం ( ఈ సినిమా విడుదలకి ముందు వారం, తను ఒక అగ్ర హీరో కోసం రాసుకున్న జీవంతో తొణికిసలాడే కొత్త కథ ఒకటి ఈ వ్యాసకర్తకి చెప్పారు – ఇంత బాగా ఈ కథ చెప్పగల్గిన తను ‘దాగుడు మూత దండాకోర్’ అలా ఎందుకు తీశారో మరి!)

          చాలా కాలం తర్వాత ఓ చిన్న సినిమాకి – పైగా ‘దొంగాట’ లాంటి ఫక్తు క్రైం థ్రిల్లర్ కి- థియేటర్ ప్రాంగణం కార్లతో నిండి కన్పించడం ఆశ్చర్య పర్చే దృశ్యమే కావొచ్చు- ఇది మిడిమేలపు ప్రేమ సినిమాలని కసిదీరా వెక్కిరించే  విశేషమే కావొచ్చు- దీనికన్నా పూర్వం ఇలాగే ‘స్వామిరారా’ అనే న్యూవేవ్ థ్రిల్లర్ కి బ్లాకులో టికెట్లు అమ్ముడయిన రికార్డే వుంది. ఓ చిన్న సినిమాకి బ్లాకులో టికెట్లు అమ్ముడయ్యే ఆనందభరిత సన్నివేశం చూసి ఎన్నాళ్ళయ్యిందో!

          మంచు లక్ష్మి నిర్మాతగా ఈసారి ఓ మోస్తరు విజయాన్ని కళ్ళ జూడడం కేవలం మూసలోంచి పూర్తిగా బయటికి రావడం వల్లే జరిగింది. సినిమాలు ఎప్పుడూ యూత్ ఫుల్ గానే వుంటాయి. ఒకప్పుడు ’40 ల - ’50 ల నాటి సినిమాల్లాగా ’60 లలో వచ్చిన సినిమాల్లేవు. అవి వ్యాపార ధోరణిని అరవర్చుకోక పోతే ఇక మనలేమని గుర్తించాయి. కానీ ’80 లలో- ‘90 లలో వచ్చిన సినిమాల్లాగే ఇంకా 2015 లోనూ మార్పులేకుండా  తెలుగు సినిమాలు రావడం  చూస్తే, సినిమా కర్తలు అవే రీసైక్లింగ్ కథలు తప్ప, తాముగా కొత్తగా ఆలోచించలేని అయోమయంలో వున్నారనీ అర్ధం జేసుకోవచ్చు. మనం ఇప్పుడు తీస్తున్న సినిమా ఫలానా అప్పుడొచ్చిన  తెలుగు సినిమాలాగా వుందా లేదా - అన్న పరాధీనతతో మగ్గిపోతున్నారు! దీనికి అసలు కారణం తలపండిన మద్రాసు తరం సినిమా కళాకారులు చెప్తారు- చెన్నై కనెక్షన్ తెగిపోవడం వల్లే క్రియేటివ్ టాలెంట్ కొల్లేరయ్యిందని! 

          ఇప్పుడు చెన్నై నుంచి వచ్చిన గౌతమ్ మీనన్ శిష్యుడు వంశీ కృష్ణ ‘దొంగాట’ తో చాలా ఉపశమనంగా ఓ వెరైటీని ప్రదర్శించాడు( ‘దొంగాట’ తో బాటు ‘దాగుడుమూత దండాకోర్’ రీమేక్ కూడా తమిళ వెరైటీయే కావడం ఇక్కడ గమనించాలి). ఇతను  ‘దొంగాట’ అనే యాంటీ సెంటిమెంటల్ థీమ్ ని, మంచులక్ష్మి మాత్రమే ఇవ్వగల గ్రీన్ సిగ్నల్ తో తీసిపడేసి, తెలుగు సినిమాలు ఇలా కూడా సక్సెస్ అవుతాయని ఆదరిస్తున్న ప్రేక్షకుల సాక్షిగా నిరూపించాడు.  

         ఇంతకీ ఏముందనీ ఈ సినిమాలో?

కిడ్నాప్- కౌంటర్ కిడ్నాప్ 

       శృతి ( మంచు లక్ష్మి) ఓ సినిమా తార. ఆమెకో తల్లి జ్యోతి లక్ష్మి ( ప్రగతి). ఓ ముగ్గురు దుష్ట త్రయం- వెంకట్ ( అడవి శేష్ ), విజ్జూ ( మధునందన్), కాటం రాజు ( ‘మర్యాదరామన్న’ ప్రభాకర్) అనేవాళ్ళు.. వీళ్ళు జీవితంలో పెద్ద నేరం చేసి సంపాదించుకుని సెటిలై పోవాలని నిర్ణయిం చుకుంటారు. కన్ను శృతి మీద పడుతుంది. అమాంతం ఎత్తుకొచ్చేస్తారు. విజ్జూ ఫ్లాట్ లో దాచేస్తారు. విజ్జూ డిటెక్టివ్ బ్రహ్మీ ఫ్లాట్ లో ఉంటున్నాడు. డిటెక్టివ్ బ్రహ్మీ ప్రస్తుతం ఫారిన్ టూర్ వెలగబెడుతున్నాడు. శృతి ని ఆ ఫ్లాట్ లో కుర్చీకి కట్టేసి జ్యోతి లక్ష్మికి కాల్ చేసి పది కోట్లు డిమాండ్ చేస్తారు. ఈ విషయం పొక్కితే కూతురి కెరీర్ కే నష్టమని భావించిన ఆమె ఎసిపి కనకాంబరం ( పృథ్వి) సంప్రదిస్తుంది. కనకాంబరం పరిస్థితిని గమనించి ఫారిన్ నుంచి డిటెక్టివ్ బ్రహ్మీ దింపి, ఈ సీక్రెట్ ఆపరేషన్ అప్పజెప్తాడు. శృతి ఎక్కడుందో రహస్యంగా తెలుసుకుని ఆ కిడ్నాపర్ల  చెర విడిపించాలన్న మాట. 

          ఉన్నట్టుండీ ఫ్లాట్ లోకి  డిటెక్టివ్ బ్రహ్మీ దిగబడే సరికి కంగారు పడ్డ దుష్టత్రయం అతడి కంట శృతి పడకుండా నానా తంటాలూ పడతారు. బాధితురాల్ని ఇంట్లోనే ఉంచుకుని బ్రహ్మీ ఊరంతా తిరుగుతూంటాడు. కానీ ఈ గాలింపు కంటే ఓ గోలే అతడికి ఎక్కువైపోతుంది. శృతి తల్లి జ్యోతిలక్ష్మితో రోమాంటిక్ గా ప్రవర్తిస్తూంటాడు. ఇతడికి పోటీగా ఆల్రెడీ ఎసిపి కనకాంబరం ఎస్టాబ్లిష్ అయి ఉండనే వున్నాడు. వీళ్ళిద్దరూ శృతి ని వదిలేసి ఆమె తల్లితో  జాయింటుగా రోమాన్సు వెలగబెడుతూంటారు.

          ఇలా వుండగా ఒకానొక గడ్డు పరిస్థితిలో వెంకట్, విజ్జూలు కలిసి శృతి ని ఫ్లాట్ లోంచి తీసుకుని పారిపోవాల్సి వస్తుంది. దీంతో వీళ్ళిద్దరూ తనని మోసం చేస్తున్నారని అనుమానిస్తాడు కాటం రాజు. ఇక వెంకట్ – కాటం ఇద్దరూ తన్నుకుంటారు. ఇక్కడ్నించీ ఒకొక్కరి నిజస్వరూపాలూ బయట పడ్డం మొదలౌతుంది. ఉన్న ఈ కిడ్నాప్ గొడవ చాలనట్టు, ఇంకో తెలిసిన దుష్ట శక్తే ఇందులోనే కౌంటర్ కిడ్నాప్ ని ప్లే చేస్తున్నట్టు బయటపడుతుంది.

          ఇలా క్రమంగా ఒకరి నిజస్వరూపా లొకరికి  తెలిసిపోతూ, ఎత్తుకు పైయెత్తు లేసుకుంటూ ఎలా ఆ డబ్బు కొట్టేయాలని ప్రయత్నించారు, ఇదంతా ఓ కంట గమనిస్తున్న శృతి  ఒక ఫినిషింగ్ టచ్ తో గేమ్ అంతటినీ ఎలా ముగించిందీ - అన్న సస్పెన్స్ కొత్త మలుపులు  తిరుగుతూ, పొరలుపొరలుగా వీడిపోతుంది...

ఎవరెలా చేశారు.

           ఈ సినిమాలో హీరోహీరోయిన్లూ, వాళ్ళ రొమాన్సూ లేకపోవడం  మంచు లక్ష్మి ఈ పాత్ర పోషించడానికి కలిసివచ్చింది. అడవి శేష్ తనూ లవర్స్ అని తర్వాతెప్పుడో రివీల్ అయినా అందులో రోమాంటిక్ యాంగిల్ కంటే కూడా ఒక థ్రిల్లింగ్ ట్విస్టే వుంది. పోషిస్తున్న పాత్రకి ఎలాటి బంధనాలు లేకపోవడంతో ఈ పాత్రలో తనదైన శైలిలో స్వేచ్ఛగా నటించుకు పోయింది తను. 

          కానీ డిటెక్టివ్ బ్రహ్మీగా నటించిన బ్రహ్మానందం ఆ పాత్రని దానికి ఒనగూడిన  ప్రత్యేకతలతో ఎంతో హైలైట్ చేసే వీలున్నప్పటికీ, ఆ మేరకు దర్శకుడు శ్రద్ధ చూపించక పోవడంతో దాన్ని రొటీన్ కామెడీ  పాత్రగానే నటించుకుపోవాల్సి వచ్చింది బ్రహ్మానందానికి. ఒక కమెడియన్ డిటెక్టివ్ అయితే  అతడి క్రైం డిటెక్షన్ ఎలా అఘోరిస్తుందో వివరంగా చూపించి బాగా నవ్వించొచ్చు. అలా కానప్పుడు ఇలాటి కొత్త పాత్ర సృష్టించి ప్రయోజనం లేదు. ‘పింక్ పాంథర్’, ‘ఏస్ వెంచురా’ సిరీస్ వంటి హాలీవుడ్ సినిమాల్లో కామిక్ డిటెక్టివ్ పాత్రలు ప్రొఫెషనల్ గా ఎలా నవ్విస్తాయో తెలిసిందే.  

       పృథ్వీ పాత్రకూడా ఇంకా బలమైన హాస్యపాత్రగా ఎదిగే వీలుంది- దీన్ని కూడా కొన్ని పరిమితుల్లో వుంచేశాడు  దర్శకుడు. వీళ్ళిద్దరి మధ్య ఇరుక్కున్న పడతిగా ప్రగతి తన పాత్రని దిగజార్చకుండా హూందాగా  నటించింది. అడవి శేష్ పాత్ర అసలు స్వరూపం బయటపడ్డాకే తన పాత్రని బలంగా నిలబెట్టుకుంటే, మధునందన్ పాత్ర ఆసాంతం హస్యపాత్రగానే ఉండిపోయింది. ఇక భారీకాయం ‘మర్యాదరామన్న’ ప్రభాకర్ ఫన్నీగా నటించడానికి అతడి అమాయక బేబీ ఫేస్ బాగా తోడ్పడింది.

          పాటలు పెద్దగా చెప్పుకోవాల్సినవి కావు. కానీ నేపధ్య సంగీతం సినిమాలో సమత్వాన్ని సాధించలేకపోయింది. బహుశా ఆర్ ఆర్ సమకూర్చిన సంగీతదర్శకుడీదీ  దర్శకుడి తికమకే అయుంటుంది-  ఇది ఏ జాతి సినిమా అన్న విషయంలో. ఇది కిడ్నాప్ తో కూడిన కామెడీ డ్రామానా, లేకపోతే  క్రైం థ్రిల్లరా అని. ఫస్టాఫ్ టేకింగ్ చేసిన దృశ్యాలూ, వాటిలో కామెడీ సీన్లకి కంపోజ్ చేసిన నేపధ్య సంగీతమూ చాలా అవుట్ డేటెడ్ గా వున్నాయి. కామెడీ సీన్ వస్తే చాలు- భజన చేస్తున్నట్టు మద్దెలు వాయించడం ఈ సినిమా స్టేటస్ ని బాగా దిగజారుస్తూ, దర్శకుడు ఏ రస ప్రధాన సినిమా చూపిస్తున్నాడో అర్ధంగాని అయోమయం ఏర్పడింది. 

          మళ్ళీ సెకండాఫ్ లో నేపధ్య సంగీతం, ఛాయాగ్రహణం  సినిమాకి తగ్గట్టు స్టైలిష్ గా మారిపోయాయి- ఒక్క ఆ అనాధా శ్రమపు ఎపిసోడ్ తప్పిస్తే. సాగదీసిన ఈ అనాధాశ్రమం ఎపిసోడ్ లో  గిరిబాబు- అన్నపూర్ణ తదితరుల మీద ఏకంగా ఓ పూర్తిస్థాయి సెంటిమెంటు పాటే పెట్టే యడంతో, ఎప్పటిదో పాత సినిమా లుక్ వచ్చేసింది. ఈ ఎపిసోడ్లోనే అనాధ పిల్లల గురించి, ఆడపిల్లల గురించీ, ఇంకేవో సామాజిక సమస్యల గురించీ చర్చించడం నారాయణ మూర్తి సినిమా చూస్తున్నట్టు తయారు చేసింది సినిమాని. 

          ఇవన్నీ దర్శకుడికి ఒక విజన్ అంటూ లేకపోవడం వల్లే జరిగాయి. చెప్పలేం, తెరవెనుక కొందరి ప్రోద్బలమే దర్శకుణ్ణి దర్శకుడిగా ఉండనీయక పోయి ఉండొచ్చు. ఇలాటివి జరుగుతూంటాయి. ప్రోద్బలమో దర్శకుడి దౌర్బల్యమో అది ఈ సినిమా మేకింగ్ లో ఏకసూత్రతని  దెబ్బ కొట్టింది. 

          అయినా కూడా కొంత ప్రాణాలతో మిగిలిన కథ, అందులోని పాత్రలూ వాటికిచ్చిన ముగింపూ మూస సినిమాలకి కి భిన్నంగా- విలక్షణంగా  ఉండడంతో ఈ సినిమా బతికి బయటపడ గల్గింది.  చాలా సినిమాల విషయంలో కథ బాగా లేకపోయినా కామెడీ నిలబెట్టిందని అంటూంటారు. అది సరైంది కాదు. కథే బాగా లేనప్పుడు ఇంకా మాటాడుకోవడానికి సినిమా ఎక్కడుంటుంది? ‘దొంగాట’ దర్శకుడి చేతిలో కొత్త తరహా కథ వుంది. దాని వాడకంలో కిందా మీదయ్యాడంతే. 

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

      ఓ స్క్రీన్ ప్లేలో కథని చాలా ముందుగా - అంటే- సినిమా ప్రారంభించిన ఐదు పది నిమిషాల్లోపే సెటప్ చేసేస్తే,  ఆ పైన దాని నడకకి ఏ గతి పడుతుంది? సద్గతే పడుతుంది-  కథని ఏ కాలావధిలో సెటప్ చేసినా, ఆ తర్వాత జరగాల్సిన నిర్ణీత బిజినెస్ కథనంలో జరిగేలా చూసుకున్నప్పుడు సల్లక్షణంగానే  వుంటుంది స్క్రీన్ ప్లే అంతా!

           విభిన్న కథన రీతుల్ని ట్రై చేయడమంటే ట్రీట్ మెంట్ లో వాటన్నిటినీ ఒకే గాటన కట్టి రొడ్డ కొట్టుడు కొట్టడం కాదు. రోడ్డు రోలర్ తో పిల్లినీ నల్లినీ చదును చేసేయడం లాంటిది కాదు. పిల్లి పచ్చడై పోయినా, సందు చూసుకుని బయటపడుతుంది నల్లి.

          ప్రారంభించడం ప్రారంభించడం విభిన్నంగా ప్రారంభించి – తీరా దాని కొనసాగింపు దగ్గరి కొచ్చేసరికి అలా విభిన్నంగా ప్రారంభించని అనేక ఇతర సినిమా కథల్లాగే  ట్రీట్ మెంట్ ఇచ్చేసినప్పుడు తప్పక బోరుకొడతాయి సినిమాలు. ఇక్కడ చాలామంది అర్ధం చేసుకోలేని ఒక ప్రాథమిక సూత్రముంది : ఒక సినిమాని ప్రేక్షక సమూహానికి చూపించడమంటే, యుగాలుగా డీఫాల్టుగా వాళ్ళ అంతరంగాల్లో నిబిడీకృతమై వున్న కథని రిసీవ్ చేసుకునే స్పందనలతో అనుసంధాన మవగల్గడమే!

        కథని పత్రిక కోసం రాసినా, సినిమా కోసం రాసినా ఆయా పాఠకులతో, ప్రేక్షకులతో అదొక సైకలాజికల్ ఎక్సర్ సైజే అవుతుంది మరి.

          కథలు వాటి మూడంకాల నిర్మాణంలో- అంటే- బిగినింగ్, మిడిల్, ఎండ్ విభాగాలతో- లేదా త్రీయాక్ట్ స్ట్రక్చర్ తో వున్నప్పుడే – అదీ ఆ అంకాల్లో లేదా విభాగాల్లో లేదా యాక్స్ట్ లో – వేటికవిగా జరిగే బిజినెస్సుల్ని కలిగి ఉన్నప్పుడే, మనుషుల అంతరంగ స్పందనలతో  మ్యాచ్ అవుతాయి. మ్యాచ్ కానప్పుడు ఆ కథలు ఫెయిలవుతాయి. ఇట్స్ దట్ సింపుల్! 

          కథని ఐదు పది నిమిషాల్లోపు సెటప్ చేసేస్తే, ఆ తర్వాత దానికి ఇవ్వాల్సిన ట్రీట్ మెంట్ కో  పధ్ధతీ, కథని సాంప్రదాయంగా అరగంటకో, ముప్పావు గంటకో, లేదా ఇంటర్వెల్ దగ్గరో సెటప్ చేసినప్పుడు, ఈ మూడు కాలావధుల సెటప్ లకీ  మూడు వేర్వేరు  ట్రీట్ మెంట్ పద్ధతులూ అమల్లో పెట్టడం ఆనవాయితీ. కానీ ఏ టైంస్పాన్ ( కాలావధి) లో కథని సెటప్ చేసినా, ఇంటర్వెల్ ఘట్టాన్నే మైలురాయిగా పెట్టుకుని రొడ్ద కొట్టుడు ట్రీట్ మెంట్ ఇచ్చుకుంటూ పోతే, ప్రస్తుత ‘దొంగాట’ స్క్రీన్ ప్లే లాగానే వుంటుంది పరిస్థితి.

          ఈ సినిమా ఫస్టాఫ్ లో విషయం లేక, కథ ఎటు వెళ్తోందో అర్ధం కాక, బోరుకొట్టిందని టాక్ రావడానికి కారణం, సెటప్- దాని తర్వాతి బిజినెస్ విషయంలో పైన చెప్పుకున్న పద్ధతుల్లో పూర్తిగా తప్పులో కాలేయడం వల్లే. 

          బిజినెస్ అంటే ట్రీట్ మెంట్ కాదు. స్క్రీన్ ప్లేలో ఆయా  విభాగాల్లో జరగాల్సిన కార్యకలాపాల తీరుని బిజినెస్ అంటారు. స్క్రీన్ ప్లే లో మనం చెప్పుకునే బిగినింగ్- మిడిల్- ఎండ్ అనే విభాగాలు మూడూ ఒక్కోటీ ఒక్కో తరహా బిజినెస్ ని కలిగి వుంటాయి. రిలయెన్స్ బిజినెస్ రిలయెన్స్ బిజినెస్సే, టాటా బిజినెస్ టాటా వాళ్ళ బిజినెస్సే. అలాగే బిర్లా కార్యకలాపాలు బిర్లాలవే. ఒక్కరూ ఇంకో తమ సాటి పోటీ దార్లా తమ వ్యవస్థల్ని నడుపుకోవడానికి ఒప్పుకోరు. స్క్రీన్ ప్లేలో కూడా బిగినింగ్- మిడిల్- ఎండ్ విభాగాలు మూడూ కూడా  ఒకదాని లక్షణాలతో మరొకటి విభేదిస్తూ పోటీ పడినప్పుడే మజా. స్క్రీన్ ప్లే విభాగాల రచనలో ఈ అంకాల విలక్షణీయతల్ని గుర్తించకపోతే, ఆ మొత్తం కథ ప్రసారం చేసే తరంగాలని ప్రేక్షకుల అంతరంగ రాడార్ వికర్షించడం మొదలెడుతుంది.

          దీన్ని అర్ధం జేసుకోకుండా స్క్రీన్ ప్లేలు – అందునా విభిన్న స్క్రీన్ ప్లేలూ రాయడం వృధా. ఈ మూడు విభాగాల్లో ఏ రెండిటి బిజినెస్ ఒకలా వుండదు. ఉదాహరణకి- సినిమా ప్రారంభించినప్పుడు మొదలయ్యే బిగినింగ్ విభాగాన్నే తీసుకుంటే, దీంట్లో మొదటగా పాత్రల్ని పరిచయం చేసి, ఆ తర్వాత కథా నేపధ్యాన్ని ఏర్పాటు చేస్తూ, ఇదే బిగినింగ్ విభాగపు చివర్న ఏర్పాటు చేయాలనుకుంటున్న సమస్య, లేదా స్టోరీ పాయింటుకి దారి తీసే పరిస్థితుల కల్పనా చేసుకుంటూ వచ్చాక, ఆఖర్న ఆ సమస్య లేదా స్టోరీ పాయింటుని ఎస్టాబ్లిష్ ( సెటప్)  చేస్తే ప్రేక్షకుల అంతరంగ రాడార్ సంతోషించి మిగతా ఆ కథని రిసీవ్ చేసుకోవడానికి ఉబలాట పడుతుంది. ఇదంతా బిగినింగ్ బిజినెస్. 

        ప్రస్తుత సినిమాలో- ఈ బిగినింగ్ బిజినెస్ పదినిషాల్లోపే పూర్తయ్యింది( ఆ మధ్య వచ్చిన ‘చక్కిలిగింత’ లోనూ ఇలాగే పది నిమిషా ల్లోపే బిగినింగ్ విభాగం ముగించుకుని- ఆ పైన ఎలా సాగాలో తగిన విషయ పరిజ్ఞానం లేక, తీరా ఇంటర్వెల్ దాకా ఏదో రాసుకుంటూ పోతూంటే, మొత్తం ఎత్తుకున్న కథంతా అక్కడే  ముగిసిపోయింది. ఇదేంట్రా బాబూ అన్నట్టు ఇంటర్వెల్ తర్వాత సెకండాఫ్ అనే తద్దినం ఒకటుంటుంది కాబట్టి- అర్జెంటుగా వేరే కథ వండేసి అతికించు కుంటూ పోయారు. ఆ సినిమా ఈ భూమ్మీద ప్రేక్షకులకి ప్రకృతి పనిగట్టుకుని ప్రసాదించిన రాడార్ పనితీరు రీత్యా అట్టర్ ఫ్లాప్ అయితీరింది). 

          మొదటే సెటప్ చేస్తే ఎలా మోసపోకుండా ఉండాలో తెలియకపోవడమే ఈ వైపరీత్యాలకి కారణం. ‘దొంగాట’ లో కథని మొదటే ఇలా సెటప్ చేశారు : ఓపెనింగ్ లోనే మంచు లక్ష్మి విరగదీసి ఒక ఫైట్ చేశాక, ఆమె సినిమా స్టార్ అని రివీల్ చేసి- ఆ షూటింగ్ స్పాట్ లోనే అక్కడే అప్పటి కప్పుడే అడవి శేష్- మధునందన్- ‘మర్యాద రామన్న’ ప్రభాకర్ త్రయాన్ని చూపించి ( ఇదంతా ‘ప్రధాన పాత్రల పరిచయ’ ప్రక్రియ అనే మొదటి టూల్ ని ప్రయోగించడం ),  వీళ్ళు ఆమెని కిడ్నాప్ చేయాలని నిర్ణయించుకున్నట్టు చెప్పించడం ( ఈ సినిమా ‘కిడ్నాప్ డ్రామా’ అని చెప్పే ‘కథా నేపధ్యం’  అనే రెండో  టూల్ ని ఏర్పాటు  చేయడం), ఈ నిర్ణయిం తీసుకున్న మర్నాడే ఒక పార్టీలో ఆమెని చూపించడం ( ‘సమస్యకి దారితీసే పరిస్థితుల కల్పన’ అనే మూడో టూల్), ఆ పార్టీలోంచి ఆమెని అపహరించుకుని వెళ్ళిపోవడం ( ‘సమస్య లేదా స్టోరీ పాయింట్ ఎస్టాబ్లిష్ మెంట్ లేదా సెటప్’ అనే టూల్ వినియోగం)  చకచకా జరిగిపోయాయి. ఇదంతా బిగినింగ్ విభాగపు బిజినెస్.

          బిగినింగ్ విభాగపు బిజినెస్ = ప్రధాన పాత్రల పరిచయం + కథా నేపధ్యం ఏర్పాటు + సమస్యకి దారితీసే పరిస్థితుల కల్పన + సమస్య లేదా స్టోరీ పాయింట్  ఏర్పాటు!

          ఇలా  స్టోరీ సెటప్ అయి  ‘దొంగాట’ బిగినింగ్ విభాగం ముగిసిపోయింది. ఇక మిడిల్ లో కెళ్ళాలి. అంటే అసలు ఆట మొదలెట్టాలి. పైన చెప్పుకున్న బిగినింగ్ బిజినెస్ లోని నాల్గు టూల్స్ నీ పూర్తిగా వదిలెయ్యాలి. అలాటి దృశ్యాలు గానీ కథనంగానీ  ఇక రాకూడదు. అసలు ఆట మొదలయ్యాక టీ కాఫీలు తాగుతూ, మళ్ళీ టాస్ వేసుకుంటూ క్రీడాకారులు కూర్చుంటే స్టేడియంలో ప్రేక్షకుల కెలా వుంటుందో చెప్పనవసరం లేదు- ఈ అపక్రమాన్ని వాళ్ళ యూనివర్సల్ రాడార్ తీవ్రంగా ప్రతిఘటించి తీర్తుంది.

            ఏళ్ల తరబడీ సినిమాల్ని చూస్తూ వస్తూంటే ఒక తత్త్వం బోధపడుతోంది : తీసుకున్న స్టోరీ ఐడియాని లైన్ ఆర్డర్ ఒక మెట్టు పైకి తీసికెళ్ళాలి, ఆ లైన్ ఆర్డర్ ని స్క్రీన్ ప్లే ఇంకో మెట్టు పైకి తీసికెళ్ళాలి, ఆ స్క్రీన్ ప్లేని డైలాగ్ వెర్షన్ మరింకో మెట్టు పైకి లాగాలి, ఆ డైలాగ్ వెర్షన్ ని నటనలు కొండెక్కిస్తే, ఆ నటనల్ని దర్శకత్వం అందలా లెక్కించాలని !

          ఒక పాట రాసినప్పుడు పల్లవి తర్వాత చరణం వస్తుంది. చరణం రాకుండా పల్లవే వస్తే? ఇదే జరిగింది ‘దొంగాట’ లో. అదెలా జరిగిందో ఇప్పుడు చూద్దాం..

         స్క్రీన్ ప్లే లో రెండో సెక్షన్ అయిన మిడిల్ విభాగాన్ని తీసుకుంటే- ఇదిలాటి లక్షణాలతో కూడుకుని వుంటుంది :  బిగినింగ్ విభాగం ముగింపులో ఏర్పాటయిన సమస్యని ఈ మిడిల్ విభాగం జీర్ణించుకోవడం మొదలెడుతుంది. మనం అన్నం, కూరా పప్పూ పచ్చళ్ళూ పెరుగూ వగైరా కలుపుకుని ( బిగినింగ్ - సెటప్) నోటికి పట్టించాక, అది కడుపులో ( మిడిల్ ) లో కెళ్ళి జీర్ణ రసాలతో తలపడుతుంది. అలాగే సెటప్ చేసిన కథ మిడిల్లో పడిందంటే పాత్రల మధ్య సంఘర్షణని సృష్టిస్తుంది. ఈ సంఘర్షణ కథానాయక పాత్ర- ప్రత్యర్ధి పాత్ర ఈ రెండిటి నడుమ వుంటుంది. 

          కథానాయకుడు ఆ సమస్యని సాధించడానికి పూనుకుంటాడు. ప్రత్యర్ధి దానికి అడ్డు పడుతూంటాడు. ఈ క్రమంలో కథానాయకుడికి ఎదురు దెబ్బలు తగలడం, కోలుకుని మరో వ్యూహంతో ప్రత్యర్ధిని మరో దెబ్బ తీయడం, ఆ ప్రత్యర్ధి ఇంకో ఉపాయంతో కథానాయకుణ్ణి మట్టికరిపించడం, మళ్ళీ కథానాయకుడు లేచి...ఇలా యాక్షన్-రియాక్షన్ల సంకులసమరం సాగుతూ విశ్రాంతి దగ్గర కొచ్చేసరికి- ఓ మోస్తరు కథానాయకుడిదో, ప్రత్యర్ధిదో  పైచేయి అయి- పరిస్థితి తీవ్రతరమవుతుంది. విశ్రాంతి తర్వాత నుంచీ  క్లయిమాక్స్ ప్రారంభం వరకూ కొనసాగే ఈ మిడిల్ విభాగం లో తిరిగి యాక్షన్- రియాక్షన్ల ఇంటర్ ప్లే  సాగుతుంది. ఈ మిడిల్ విభాగం ఇక ముగుస్తుందనగా కథానాయకుడు సర్వం కోల్పోయి సమస్యని ఇక సాధించలేని జీరో స్థితి కొచ్చేసి  కూలబడిపోతాడు. అప్పుడు..సమస్యని సాధించడానికి ప్రత్యర్ధి మీద అంతిమంగా తిరిగులేని పరిష్కారమార్గం కథానాయకుడి చేతి కందుతుంది. ఇక్కడ మిడిల్ ముగుస్తుంది. 

          మిడిల్ విభాగం = సమస్యతో సంఘర్షణ + ప్రత్యర్ధితో యాక్షన్ రియాక్షన్ ప్లే + విభాగం ముగింపులో శూన్య స్థితి + అంతిమ పరిష్కార మార్గం. 

         ఈ యాక్షన్ – రియాక్షన్ ల ఇంటర్ ప్లే  అంటే టైం అండ్ టెన్షన్ ని మెయింటెయిన్  చేసే టూల్ గా అర్ధం జేసుకోవాలి. అంటే స్క్రీన్ మీద టైం గడుస్తున్న కొద్దీ కథలో టెన్షన్ అంతకంతకూ పెరుగుతూ పోవడమన్నమాట. 

          ఇదెలా పెరుగుతుందంటే, ఉదాహరణకి ఓ చిన్న పిల్లాడు ఓ చిన్న పిల్ల దగ్గర్నుంచి చాక్లెట్ లాక్కున్నాడనుకుందాం, అప్పుడు ప్రతీకారంగా ఆ పిల్ల పిల్లాడి డబ్బులన్నీ లాగేసుకుంటుంది. దీంతో పిల్లాడు ఆ పిల్లకి ప్రాణప్రదమైన ఆట బొమ్మ లాగేసుకుంటే, ఆ పిల్ల పిల్లాడి టోపీ ఎగరేసుకుపోతుంది. వాడు బోడి గుండుతో బ్యారు మంటాడు. మళ్ళీ పిల్ల దగ్గర్నుంచీ  ఉంగరం లాగేసుకుంటే, ఆ పిల్ల ఈసారి పిల్లాడు పేరెంట్స్ కి చూపించకుండా దాచేసిన సున్నా మార్కుల ప్రోగ్రెస్ రిపోర్టు కొట్టేసుకుని పోతుంది!

          ఇలాగన్న మాట. ఇరువైపులా ఇలా నష్ట తీవ్రత పెరుగుతూ పోవడమే టైం అండ్ టెన్షన్ థియరీ. అసలైన యాక్షన్ –రియాక్షన్ ల ఇంటర్ ప్లే.     

    
          ఇక ఎండ్ విభాగాని కొస్తే- ఇక్కడ జరిగే బిజినెస్ ప్రకారం,  ప్రత్యర్ధికి ఇంకా బంగరు అవకాశాలుండవు. ఆత్మరక్షణలో పడిపోవడమే. వెతికి వెతికి వేటాడి ఆ ప్రత్యర్ధి అంతు చూడడంతో కథానాయకుడి విజయబావుటా రెపరెప లాడుతుంది. దీంతో శుభం పడుతుంది. 

          ఎండ్ = కథానాయకుడి పైచేయి + ప్రత్యర్ధి ఆత్మరక్షణ+ ప్రత్యర్ది ఓటమితో సమస్య పరిష్కారం. 

         మిడిల్ లో జరిగే బిజినెస్ యాక్షన్ - రియాక్షన్ ల ఇంటర్ ప్లే అనేది,  సీరియస్ కథ అయితే సీరియస్ గానూ, కామెడీ కథ అయితే కామెడీ గానూ, యాక్షన్ కథ అయితే హింసాత్మకంగానూ, రోమాంటిక్ కామెడీ అయితే హీరో- హీరోయిన్ల మధ్య ఇగో ల సంఘర్షణ గానూ వుంటుంది.

          ‘దొంగాట’  కొచ్చేసరికి మొదటి పది నిమిషాల్లో కథని సెటప్ చేస్తూ బిగినింగ్ ముగించి మిడిల్లో ప్రవేశించగానే యాక్షన్- రియాక్షన్ ల ఇంటర్ ప్లే చోటుచేసుకోవాలి. అప్పుడే ఈ రెండో దశలో కథనాన్ని హ్యూమన్ రాడార్ హై ఫ్రీక్వెన్సీ తో రిసీవ్ చేసుకోగల్గుతుంది. నిర్ణీత పాత్రల మధ్య ఈ ఇంటర్ ప్లేతో  బిజినెస్ సాగకుండా, ఇంకా బిగినింగ్ విభాగాన్ని తలపించే లక్షణాలతోనే సీన్లు వస్తూంటే, కామెడీ జరుగుతూంటే- కథనం పక్కదోవ పట్టిందన్నమాటే. అంటే బోరు కొట్టడం ప్రారంభమైందన్న మాటే. ఇంటర్ వెల్ దగ్గర దుష్ట్ర త్రయం మధ్య మోసం బయటపడే మలుపు పెట్టుకుని, అప్పటిదాకా ఖాళీని ఏవో సంగతులతో నింపుకుంటూ పోయారు. కానీ ఈ ఖాళీ వాళ్ళ ప్రేక్షకులు అనుభవించే సహన పరీక్షని, ఇంటర్వెల్లో పెట్టుకున్న మలుపు కాంపెన్సేట్ చేయజాలదు. 

          ఈ కథలో అడవి శేష్- మధునందన్- ప్రభాకర్ దుష్ట త్రయాన్ని హీరోలుగానూ- మిగిలిన మంచులక్ష్మి, ప్రగతి, బ్రహ్మానందం, పృథ్వీ పాత్రల్ని ఆ దుష్ట త్రయానికి ప్రత్యర్దులుగానూ గుర్తించి- స్పష్టమైన గీత గీసి, కథ నడపాల్సి వుంటుంది. దుష్ట త్రయమే హీరోలు - పోనీ యాంటీ హీరో లెలా అవుతారంటే, పది కోట్లు సంపాదించాలన్న గోల్ వాళ్ళకే వుంది కాబట్టి!

          ముందస్తుగానే కథని సెటప్ చేస్తే, ఆ తర్వాత మిడిల్ ని ఎలా నిర్వహించాలనే దానికి ‘అన్ ఫెయిత్ ఫుల్’ అనే హాలీవుడ్ సినిమానే తార్కాణం. 2002 లో విడుదలైన ఈ సినిమాని అప్పట్లో చూసినప్పుడు స్ట్రక్చర్ పరంగా బలమైన ప్రభావం చూపింది. దీని దర్శకుడు ‘ఫాటల్ ఎట్రాక్షన్’, ‘లోలిటా’, ‘ఇండీసెంట్ ప్రపోజల్’ వంటి హిట్స్ తీసిన అడ్రేయిన్ లైన్. ‘అన్ ఫెయిత్ ఫుల్’ ని క్లాడ్ చబ్రాల్ రాసిన నవల ఆధారంగా తీశాడు. చిత్రానువాదం రెండు ఆస్కార్ అవార్డుల రచయిత, ‘స్పైడర్ మాన్’ సినిమాల కథకుడూ అయిన ఆల్విన్ సార్జంట్ చేశాడు. దీన్ని హిందీలో ‘మర్డర్’ గా ఫ్రీమేక్ చేసుకుని సొమ్ములు చేసున్నారు కూడా మహష్ భట్ అండ్ కంపెనీ. 

         ‘అన్ ఫెయిత్ ఫుల్’ లో రిచర్డ్ గేర్ (భర్త), డయాన్ లేన్ (భార్య), ఆలివర్ మార్టినెజ్ (బాయ్ ఫ్రెండ్) పాత్రల మధ్య వివాహేతర వ్యవహారం- దాని పర్యవసానంగా జరిగే హత్యోదంతపు కథ.  సినిమా ఎంత కళాత్మకంగా వుంటుందో, స్క్రీన్ ప్లే పరంగా అంత పకడ్బందీ గా వుంటుంది. 

          మొదటి ఐదు సీన్లలోనే సెటప్ పూర్తయి పోతుంది. హీరోహీరోయిన్లు మధ్యతరగతి కుటుంబీకులు. వాళ్లకి ఓ కొడుకూ ఉంటాడు. అన్యోన్య దాంపత్యం లాగే వుంటుంది గానీ, ఎందుకో అందులో సాన్నిహిత్యం వుండదు. ఒకరోజు హీరోయిన్ సిటీకి బయల్దేరుతుంది. అప్పుడు ఉన్నట్టుండి పెనుగాలులు వీచేసరికి టాక్సీ ఎక్కేస్తూంటే ఒకడు బ్యాలెన్స్ తప్పి ఆమెని  ఢీకొంటాడు. అంతే, అక్కడ్నించీ అతడి పరిచయం, పలకరింపూ అయస్కాంతంలా లాగేసి, ఓ రెండురోజుల్లోనే  అతడితో పడక ఎక్కేంతగా అతడికి దాసోహమైపోతుంది. ఇదీ ఐదు నిమిషాల్లో సెటప్. 

దర్శకుడు అడ్రెయిన్ లైన్

      సెటప్ ఇంత త్వరగా ఏర్పాటు చేయడమంటే అనుభవం లేని రచయితలు తమకి తామూ ఉచ్చు బిగించు కున్నట్టే. ఎందుకంటే ఈ అయిదూ పది నిమిషాల సెటప్ తర్వాత నుంచీ క్లయిమాక్స్ వరకూ దాదాపు గంటా ఇరవై  నిమిషాలూ సంఘర్షణాత్మకమైన మిడిల్ విభాగాన్ని నిర్వహించాలి! 

          సినిమా నిడివి సగటున రెండు గంటలుం టుందనుకుంటే, అరగంట సేపు బిగినింగ్ 25%, గంట పాటు మిడిల్ 50%, ఇంకో అరగంట పాటు ఎండ్ 25% స్క్రీన్ ప్లే లో ఆక్రమిస్తాయి. 1 : 2 : 1 నిష్పత్తిలో అన్నమాట. ఈ గంట సేపు మిడిల్ ని నిర్వహించడమే కత్తిమీద సాము అనుకుంటే, ముందస్తు సెటప్ కారణం గా ఈ మిడిల్ నిడివి అమాంతం ఏ గంటా ఇరవై నిమిషాలకో, ముప్పై నిమిషాలకో పెరిగిందంటే ఇంతే సంగతులు!

          ఇక్కడ ఎలాంటి భ్రమలో ఉంటారంటే, కథని పది నిమిషాల్లోనే సెటప్ చేశాక, ఇదంతా ఇంకా ఫస్టాఫే గా, ఇంటర్వెల్ దాకా ఇంకా సరదా సరదాగా సీన్లు లాగించెయ్యొచ్చు అనేసుకుంటారు. ఇలా అనుకోవడం వల్లే ‘దొంగాట’ లో ఫస్టాఫ్ లో విషయం లేకుండా చేశారు. నిజానికి  సినిమా ప్రారంభమైన పదినిమిషాల్లోపే మిడిల్ ప్రారంభమైపోయిందని గుర్తించలేదు!

          ‘అన్ ఫెయిత్ ఫుల్’ రచయిత ఆల్విన్ సార్జంట్ ఐదు నిమిషాల్లో కథని సెటప్ చేశాక- ( భార్య బాయ్ ఫ్రెండ్ ని చూసుకుందన్న సమస్యని స్థాపించాక)- వెంటనే టూల్స్ పట్టుకుని మిడిల్ బిజినెస్ లోకి దిగిపోయాడు. 

రచయిత ఆల్విన్ సార్జంట్ 

           ^*భార్య తరచూ సిటీకి వెళ్లేందుకు చెబుతున్న కారణాలని భర్త నమ్మలేక పోవడం

          ^*భర్త తన సన్నిహితుల దగ్గర భార్య ప్రవర్తన గురించి చెప్పుకోవడం
          ^*భర్త కొలీగ్ ఒకతను సిటీలో ఆ భార్య ఒకడ్ని కిస్ చేయడాన్ని చూడడం
          ^*ఈ సంగతి భర్తకి వచ్చి చెప్పడం
          ^*భర్త ఆ భార్య మీద నిఘాకు డిటెక్టివ్ ని నియమించడం
          ^*ఆ డిటెక్టివ్ భార్యా ఆమె బాయ్ ఫ్రెండ్ ల ఫోటోలు తీసి భర్తకి చూపించడం
          ^*భర్త నవనాడులూ కుంగిపోవడం
          ^*భార్య ఇక కేర్లెస్ గా బాయ్ ఫ్రెండ్ కోసం సిటీకి వెళ్లి పోతూండడం
          ^*ఆ బాయ్ ఫ్రెండ్ ఇంకో అమ్మాయితో ఉండడాన్ని ఆమె చూడడం
          ^*వాళ్ళని ఆమె ఫాలో అయి బాయ్ ఫ్రెండ్ మీద దాడి చేయడం
          ^*బాయ్ ఫ్రెండ్ ఫ్లాట్ లో ఆమె ఘర్షణ పది అతడితో మళ్ళీ సెక్స్ కి లొంగిపోవడం
          ^*ఆ సమయంలో బాయ్ ఫ్రెండ్ తో మాట్లాడడానికి వచ్చి బయట వెయిట్ చేస్తున్న భర్త కళ్ళబడకుండా ఇద్దరూ తప్పించుకోవడం.
          ^*మళ్ళీ బాయ్ ఫ్రెండ్ ఫ్లాట్ కి భర్త వెళ్లి అతణ్ణి నిలదీయడం, అప్పడు వెడ్డింగ్ యానివర్సరీకి      తాను భార్య కిచ్చిన విలువైన గిఫ్టే ఈ బాయ్ ఫ్రెండ్ ఫ్లాట్ లో వుండడం చూసి, కోపోద్రిక్తుడై   అదే గిఫ్ట్ పెట్టి బాయ్ ఫ్రెండ్ తలమీద ఫటేల్మని కొట్టడం.
          ^*బాయ్ ఫ్రెండ్ చచ్చూరుకోవడం...

          ఇలా ఫస్టాఫ్ లో యాబై నిమిషాలూ మిడిల్ సాగి ఏ కీలక మలుపుతో ఇంటర్వెల్ కొస్తుంది..ఇక్కడ్నించీ ఇంకో ముప్పావుగంట సేపు ఈ మర్డర్ లో ఇరుక్కున్న కథగా సాగి, క్లయిమాక్స్ కొస్తుంది. 

          ఒక్క క్షణం ఈ కథలో జరుగుతున్న బిజినెస్సుల నుంచి కళ్ళు తిప్పుకోలేం. ఐదు నిమిషాల్లో ముందస్తు సెటప్ చేసినా అంత సుదీర్ఘంగా స్ట్రక్చర్ దెబ్బ తినకుండా, ఇతర చాపల్యాలకి లోనవకుండా, నిగ్రహంతో సూటిగా కథ మీదే దృష్టిని కేంద్రీ కరించి మిడిల్ విభాగం ఎక్కడ్నించీ ప్రారంభమయ్యిందో అక్కడ్నించీ అది ముగిసి ఎండ్ లో పడేదాకా నిర్వహించడం తలపండిన ఆల్విన్ సార్జంట్ కె చెల్లింది! 

          ఒక రహస్యముందంటే దాని చుట్టూ బెల్లం చుట్టూ చీమల్లా కొన్ని శక్తులు చేరతాయ్. ఆ రహస్యాన్ని రట్టు చేయాలనో, లేదా బ్లాక్ మెయిల్ చేసి డబ్బు లాగాలనో చూస్తూంటాయి. రహస్యం, లేదా గుట్టు ఎక్కడుంటే అక్కడ ఇవే జరుగుతాయి. ఇది లోక రీతి. దీన్ని పట్టుకుని ‘అన్ ఫెయిత్ ఫుల్’ లో భార్య రహస్యం మీదికి భర్తని ప్రయోగించి అది గుట్టు రట్టయ్యే దాకా వదల్లేదు, ‘దొంగాట’ లో కిడ్నాప్ గుట్టు కి ఈ లోక రీతినే ట్రీట్ మెంట్ గా పెట్టుకోవడం మరిచారు. అదీ తేడా. 

‘ దొంగాట’ దర్శకుడి ఒరిజినల్ కథ కూడా కాకపోవచ్చు. ఓపెనింగ్ లో మంచు లక్ష్మి ఫైట్ ని ‘ఎవెంజర్స్ బ్లాక్ విడో’ నుంచి యధాతథం గా ఎత్తేశారు. మిగతా కథాపరంగా  ‘టై మీ అప్- టై మీ డౌన్’ హాలీవుడ్ సినిమాలోంచి సంగ్రహించారు.

— సికిందర్