స్పెషల్ ఆర్టికల్ ...

విడుదలయ్యే సినిమాల  గురించి అసలేం తెలుసుకోకుండా సినిమాలు  చూస్తే  ఎలాటి ప్రయోజనాలుంటాయి రైటర్స్ కి? ఈ ప్రశ్నని తాజాగా గతవారం విడుదలైన ‘24’ మీద ప్రయోగిస్తూ, అసలా సినిమా గురించి ప్రింట్, విజువల్, ఆడియో సమాచారాన్నంతటినీ బ్యాన్ చేసుకుని, వాటి వైపు చూడకుండా,  సినిమా గురించి ఏమీ తెలీని అమాయకుడిలా ఈ వ్యాసకర్త ఆ సినిమా కెళ్తే, ఒక అద్భుత ప్రపంచం ఆవిష్కారమైంది. అంటే సగటు ప్రేక్షకుడి పాయింటాఫ్ వ్యూలో కాదు ఆ  అద్భుత ప్రపంచం.. దాని కథా కథనాలు, పా త్రలు, నటనలు, పాటలు, ఫైట్లు వగైరా విషయపరమైన సమాచారానికి సంబంధించి అనుభవమైన ఎడ్యుకేషన్. సినిమాల గురించి ముందస్తు సమాచారంతో, అంచనాలతో ఒక అభిప్రాయం ఏర్పరచుకుని చూడడం వేరనీ, అసలేం తెలుసుకోకుండా ప్రత్యక్ష ప్రమాణం (direct perception) తో చూడడం వేరనీ తెలిసొచ్చింది…

        అంటే సినిమాలకి పబ్లిసిటీ  ఉండకూడదని కాదు. కచ్చితంగా అవసరమే. ప్రేక్షకుల్ని బలవంతంగా ఆకర్షించడానికి పబ్లిసిటీ వుండాల్సిందే.  వద్దన్నా అంత బలవంతంగా ఆకర్షిస్తే తప్ప,  ఇవ్వాళ ఇన్నేసి వివిధ దృశ్య మాధ్యమాల ప్రభావంలో కొట్టుకు పోతున్న ప్రేక్షకులు ఓ పట్టాన సినిమాల్ని పట్టించుకునేలా లేరు. కాబట్టి బలవంతంగా బరితెగించి వాళ్ళని ఆకర్షించాల్సిందే. తాళ్లూ సంకెళ్ళూ వేసి వాళ్ళని థియేటర్లకి లాగాల్సిందే. 

        కానీ ఒక వృత్తిలో వున్న రైటర్స్ వినియోగాదరుల్లా కాకుండా (ప్రేక్షకులుగా కాకుండా) ఉత్పత్తిదారుల్లా వుంటే బావుంటుంది, ఇంకో వృత్తిలో వున్న రివ్యూ రైటర్స్ కూడా వినియోగదారుల్లా కాకుండా (ప్రేక్షకులుగా  కాకుండా)  ఉత్పత్తిదారుల్లా వుంటేనే బావుండొచ్చు. సినిమాల గురించి ముందస్తు అంచనాలూ అభిప్రాయాలూ అనేవి ట్రేడ్ పండితుల సంగతి.  రైటర్స్ కి దీంతో పనిలేదు పనికిరాని టైం పాస్ కి తప్ప. సినిమాలు చూసే ముందు రాబోయే సినిమాల గురించి అంచనాలు, ముందస్తు అభిప్రాయాలూ అనేవి రైటర్స్ ఏర్పర్చుకోకుండా వుండాలంటే, విడుదలయ్యే ముందు ఆ  సినిమాల పబ్లిసిటీ వైపు కన్నెత్తి  చూడకూడదు. ఆ ఫస్ట్ లుక్ లో హీరో గెటప్ చూడకూడదు, ట్రైలర్స్ లో పంచ్ డైలాగులు వినకూడదు, కథేమిటో తెలుసుకోకూడదు, విజువల్స్ చూడకూడదు, మేకింగ్ ఎలా వుందో చూడకూడదు, ఆడియో అస్సలు వినకూడదు, పోస్టర్లు, పత్రికల్లో ప్రకటనలూ కూడా చూడకూడదు. సినిమాలు చూసే ముందు రివ్యూలు కూడా చదవకూడదు, సినిమా ఎలా వుందని ఎవర్నీ అడక్కూడదు, చర్చలు పెట్టకూడదు. ఇవన్నీ ప్రత్యక్ష ప్రమాణ పధ్ధతి  అందించే ప్రయోజనాలకి విఘాతం  కల్గిస్తాయి. 

       టీవీ ఛానెల్స్ లో వంటావార్పూ ప్రోగ్రాముల్లో యాంకర్ కి తనేం రుచి చూడబోతోందో ముందు అస్సలు తెలీదు. చూద్దామన్నా మార్కెట్ లో ఆ వంట తాలూకు శాంపిల్ కూడా దొరకదు, పబ్లిసిటీ కూడా వుండదు. ఆ వంటతను వండి పెట్టనంత వరకూ ఆ వంటకం రుచే, రూపు రేఖలే తెలీవు ఆమెకి. పరీక్షా హాల్లోకి వెళ్ళే వరకూ ప్రశ్నాపత్రం ఎలా వుంటుందో  తెలీనట్టూ, ఆ వంటతను వండి పెట్టాకే రుచి చూసి- అపుడు అన్ని ప్రోగ్రాముల్లో  ఒకే ఎక్స్ ప్రెషన్ తో, ఒకేలాంటి  డైలాగుతో  -అబ్బ,  ఎంతబావుందో-  అంటుంది. ఇంతకి  మించి  వాళ్లకి వేరియేషన్స్ వుండవు. అన్ని వంటల రుచికీ  ఒకటే  లైబ్రరీ షాట్ కామెంట్ -కం -ఎక్స్ ప్రెషన్ ఇంటర్ ప్లే. అలాటి యాంకర్స్ జీవితంలా వుండాలి రైటర్స్ జీవితం. వంట చేస్తూంటే- ఈయన  బాగా వండుతున్నాడు, దీని గురించి నేను బాగా చెప్పాలి-  అని ఏ యాంకరూ అనుకోదు బహుశా. కానీ సినిమా చూస్తూ - మా హీరో సార్  బాగా నటించేస్తున్నారు, సినిమా చాలా బావుంది- అనే భజన  భక్తి భావంతో రైటర్ నిరభ్యంతరంగా అనుకోవచ్చు. అతడిష్టం. దీంతో ప్రత్యక్ష ప్రమాణం మాత్రం ఏర్పడదు. అది ముందు ఏర్పరచుకున్న అభిప్రాయంతో అనుపలబ్ది (non - perception) ప్రమాణం అవుతుంది.

        ప్రత్యక్ష ప్రమాణం వర్కౌట్ అవాలంటే- దాని ప్రయోజనాల గొప్ప తెలియాలంటే- చూడబోయే సినిమా గురించి పబ్లిసిటీకి కళ్ళూ చెవులూ మూసుకుని, జీరో నాలెడ్జితో, ఒక ఏమీ తెలీని అమాయకుడిలా రైటర్ వెళ్లి సినిమాలు చూడాలి. జీరో నాలెడ్జి ఎందుకంటే, రైటర్ ఒక హీరోకో, నిర్మాతకో, దర్శకుడికో కథ చెప్పబోయే ముందు వాళ్ళా కథ గురించి జీరో నాలెడ్జి తోనే , ఫ్రెష్ మైండ్ తోనే  వుండి వింటారు కాబట్టి.  అలాటి జీరో నాలెడ్జితో, ఫ్రెష్ మైండ్ తోనే  రైటర్ కూడా సినిమాలు చూడాలని కమిటవాలి. ప్రేక్షకులు పబ్లిసిటీ చూసి పూర్తి నాలెడ్జితో బుద్ధిపూర్వకంగా  సినిమాల కెళ్తే, రైటర్ అప్పుడే  బస్సు దిగి సిటీ చూస్తున్న పల్లెటూరి వాడిలా, జీరో నాలెడ్జితో యాంత్రికంగా వెళ్ళాలి. థియేటర్ దగ్గరి కెళ్లి సినిమా చూసి వస్తున్న ప్రేక్షకులతో, - సినిమా ఎలా వుంది బాబూ- అని  ఎగ్జిట్ పోల్ సర్వే  కూడా నిర్వహించకూడదు. ఎర్లీ మార్నింగ్ బెనిఫిట్ షో అవగానే రిజల్ట్ కోసం ఆదరాబాదరా ఫోన్లు కూడా చేయకూడదు- అది తన కథతో వచ్చిన సినిమా అయితే తప్ప. ఇక చూడదల్చుకోని చిన్నా చితకా సినిమాలతో ఈ నిషేధాలు  అవసరమే  లేదు. 

       సినిమా ట్రైలర్స్ కూడా కథ తెలిసిపోయే విధంగా ఉంటున్నాయి. లేదా ఫలానా టైపు సినిమాగా  తెలిసిపోయేట్టు ఉంటున్నాయి. ట్రైలర్స్ అన్నీ ఆ సినిమాలో  హీరో చుట్టే  వుంటాయి. హీరో పంచ్  డైలాగ్- ఒక ఫైట్- ఒక పాట. ఒక్కో పంచ్ డైలాగుతో ఒక్కో ట్రైలర్ విడుదల చేస్తూంటారు. ఇవి వినీ వినీ థియేటర్ కి వెళ్లి చూసేసరికి ప్రేక్షకులకి ఏం థ్రిల్ మిగిలి వుంటుందో గానీ, రైటర్లు సర్ప్రైజ్ లిమెంట్ ని కోల్పోతారు. కథాగమనంలో వచ్చే డైలాగులు అప్పటికప్పుడు ఆ ప్యాకేజీలో- దాని నేపధ్యంతో పాటు కలిపి  చూసి- అక్కడి కక్కడే  ఎలా వర్కౌట్ అయ్యిందో గమనించడం వేరు, విడిగా ముందే డైలాగులు  వినీవినీ ఒక అభిప్రాయంతో వెళ్లి కథాగమనంతో పాటూ చూసి ఆ డైలాగు వర్కౌట్ అయిన విధం  పసిగట్టడం వేరు. ‘షోలే’ లో ఒక అమ్జాద్ ఖాన్ డైలాగులో, ‘ముత్యాలముగ్గు’ లో ఒక రావుగోపాలరావు డైలాగులో బయట ఎన్నెన్ని సార్లు విన్నా, తెర మీద మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలన్పించడానికి కారణం- ఆ డైలాగులకి దడి కట్టిన అత్యుత్తమ పాత్ర చిత్రణలు, వాటి అనితరసాధ్యమైన డ్రమెటిక్ నేపధ్యాలూ.  రైటర్లు ఎన్ని లక్షల సార్లు ఈ డైలాగులు విన్నా, సినిమా చూసినప్పుడల్లా ఒక్కో కొత్త కోణం, ఒక్కో కొత్త భావం స్ఫురిస్తూనే వుంటుంది తప్పకుండా. 

        హాలీవుడ్ సినిమాల ట్రైలర్స్ కి  సాధారణంగా ఒక పద్ధతిని అవలంబిస్తారు. అవి స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ లాగే వుంటాయి. బిగినింగ్ లోంచి హీరో ఎవరో తెలిపే కొన్ని కట్స్, మిడిల్లోంచి హీరో ఎదుర్కొనే సమస్యలోంచి కొన్ని కట్స్, చివర ఎండ్ లోంచి చాలా ఎక్సైటింగ్ యాక్షన్ కట్సూ తీసుకుని,  గొప్ప సస్పన్స్ నీ, ఇంటరెస్ట్ నీ  క్రియేట్ చేస్తారు-  వీటిని ఫాలో అవుతూ మూడు ఆడియో, విజువల్, వెర్బల్ క్యూస్ (సంకేతాలు) తో సినిమా చూడాలన్న ఆత్రుత, ఆందోళనా  ఇంకా  పెంచేస్తారు. వాళ్ళు విషయపరంగా  ఆడియెన్స్ ని టీజ్ చేస్తారు, తెలుగులో కేవలం  హీరో విన్యాసాల పరంగా టీజర్స్ చూపిస్తారు.

  

        సినిమా చూస్తున్నప్పుడు ‘విషయం’  ఎలాగెలా రివీల్ అవుతూ ఎక్కడెక్కడ ఎలాగెలా   ఆసక్తిరేపే బీట్స్ తో వర్కౌట్ అయిందో,  రైటర్ ఒక ఉత్పత్తి దారుడి మెంటాలిటీ తో  ఫస్ట్ హేండ్ నాలెడ్జి తో గమనించాలంటే, ముందు నుంచీ పబ్లిసిటీ కి ఏమాత్రం ఎక్స్ పోజ్ కాకూడదు.

‘24’ అనే గతవారం విడుదలైన సూర్య నటించిన  సైన్స్ ఫిక్షన్ సినిమా  విషయంలో, ఈ వ్యాసకర్త ఈ ప్రయోగాన్నే దృష్టిలో పెట్టుకుని, సినిమా గురించి జీరో నాలెడ్జితో  పరీక్షకెళ్ళే విద్యార్థిలా వెళ్లి చూస్తే. ఒక కొత్త అనుభవం ఎదురయ్యింది- ఇంతకాలంగా  సినిమాలు చూస్తూ వస్తున్న తీరుతో అనుభవం వేరు, ఇప్పుడు వేరు. ఇంతకాలం ముందుగానే  సినిమా గురించిన  సమాచారం మెదడు కెక్కించుకుని చూడ్డంవల్ల యాంత్రికంగా చూసినట్టు అన్పిస్తే, ఇప్పుడు ఏమీ తెలుసుకోకుండా చూస్తూంటే ఎడిటింగ్ టేబుల్ దగ్గరో, ఫస్ట్ కాపీ వచ్చినప్పుడో, ఇంకెలాటి మీడియా ఓవర్ లోడ్ ప్రారంభం కాకముందే ఒరిజినాలిటీతో చూస్తున్న ఫీలింగ్.  

DISTRACTED? NO WORRIES!  Courtesy: www.fulfilmentdaily.com

 ఒక్క సైన్స్ ఫిక్షన్ అని మాత్రమే ఈ సినిమా గురించి తెలుసు తప్ప, ఇందులో సూర్య ది త్రిపాత్రాభినయమని కూడా తెలీదు. విషయమేమేటో  ప్రత్యక్ష ప్రమాణంతో మనం తెలుసుకుని ఆ మంచీ చెడ్డలు అనుభవించాలి తప్ప, ఇతరత్రా తెలుసుకున్న ఉపమాన ప్రమాణం (comparison- perception) ముందు పెట్టుకుని, పోల్చుకుంటూ సెకెండ్ హేండ్ విశ్లేషణ చేసుకోవడం తగదని తెలిసొచ్చింది. ముందు తెలుసుకున్న సమాచారం ఏమీ లేకపోవడంతో,  ఫ్రెష్ గా ఏకాగ్రత అంతా చెక్కుచెదరకుండా చూస్తున్న సినిమా మీదే కేంద్రీకృతమై వుంది. దీని ఏ ట్రైలర్ లోని విజువల్సూ అడ్డు పడలేదు. దీని ఏ ఆడియో పాటా గుర్తుకు రాలేదు. అంతా ఎలైస్ ఇన్ వండర్ లాండ్ లాంటి ప్రపంచం. త్రిపాత్రాభినయమనీ తెలీదు, ‘24’ అంటే అర్ధమేమిటో ఏమిటో తెలీదు, విజువల్స్ ఎలా ఉంటాయో తెలీదు, పాటలెలా ఉంటాయో తెలీదు...ఏమీ తెలీదు! ఇప్పుడే ప్రత్యక్ష ప్రమాణంతో తెలుసుకోవవడం. అప్పుడప్పుడు దర్శకులు తాము రాసుకున్న కథలు విన్పిస్తూంటారు. వాటి గురించి ముందుగా మనకేమీ తెలీదు. చెప్తున్నప్పుడే తెలుస్తూంటుంది. ఫలానా అతను  ఫలానా ఈ విధంగా వున్న కథ చెప్తాడు,  వినండి-  అని ఎవరైనా అంటే, ఓహో అలాటి కథా అనే అంచనానో అభిప్రాయమో ముందుగానే మనకేర్పడిపోతుంది. అతను కథ చెప్తున్నప్పుడు చెప్తున్నదాంతో ముందుగా ఏర్పడ్డ ఇంప్రెషన్ అడ్డుతగులుతూ తులనాత్మక పరిశీలనకి  దారి తీస్తూ వుంటుంది. ఇదే వద్దనేది.

రైటర్ అనేవాడు ఎలాటి ఇన్ పుట్స్  లేకుండా సినిమాలు చూస్తూంటే, తను నిర్మాతకో దర్శకుడికో హీరోకో కథ చెప్తూ, తన కథ గురించి ముందుగా ఏమీ తెలీని వాళ్లకి ఎలాటి థ్రిల్లో నిల్లో కలిగించగలడో, సరీగ్గా అలా తను సినిమాలు చూస్తున్నప్పుడూ అలాటి ఒరిజినాలిటీతో థ్రిల్లో నిల్లో  వినియోగదార్లయిన ప్రేక్షకులకంటే ఉత్పత్తి దారుగా ఎక్కువ ఫీలవగలడు. 

        అలా చూసిన సినిమాలకి నోట్స్ రాసి పెట్టుకుంటే అవే వాటి ఫస్ట్ హేండ్ ఇన్ఫర్మేషన్ గా తర్వాత రాస్తున్న కథలకి రిఫరెన్సుగా ఏర్పడతాయి. మరొకటేమిటంటే, ఇలా ప్రత్యక్ష ప్రమాణాన్ని దృష్టిలో పెట్టుకుని సినిమాలు చూస్తూంటే, రాసుకుంటున్న స్క్రిప్టు మీద కూడా ఇంకా దేని ప్రభావమో పడకుండా ఒరిజినాలిటీతో, సొంత బ్రాండింగ్ తో తొణికిస లాడుతుంది. స్వావలంబన చేకూరుతుంది. ఎవర్నో గురువుగానో, గైడ్ గానో పెట్టుకునే అవసరమే వుండదు. రైటర్స్ కి గురువులూ గైడ్సూ వుండరు, ఎందుకంటే వాళ్ళే సమాజానికి గురువులూ  గైడ్సూ  కాబట్టి!

-సికిందర్

cinemabazaar.in

PS. ఇప్పటికీ ఈ వ్యాస కర్తని అడుగుతూంటారు- ఆ సినిమా టీజర్ చూశారా, ఈ సినిమా ట్రైలర్ చూశారా అని. చూడలేదంటే విచిత్రంగా చూస్తారు. ఆ మధ్య ఒక వెబ్సైట్ కి టీజర్ రివ్యూలూ, ట్రైలర్ రివ్యూలూ రాయాల్సి వచ్చినప్పుడు చూడడమే తప్ప, మళ్ళీ ఎప్పుడూ చూడలేదు. సినిమాలు చూసేముందు ఏ రివ్యూలూ చదవలేదు, టాక్ ఏమిటో తెలుసు
కోలేదు. మనకి అనవసరం. ఎవరేమనుకున్నా ఏమీ తెలీని అజ్ఞానిలా జీరో నాలెడ్జితో వెళ్లి ప్రత్యక్ష ప్రమాణంతో చూడ్డమే అవసరం!
(2.7.20)

షార్ట్ రివ్యూ!

రచన, దర్శకత్వం : విక్రమ్‌ కె. కుమార్
తారాగణం : సూర్య (త్రిపాత్రాభినయం), సమంత, నిత్యా మీనన్‌,
శరణ్య,  అజయ్‌, గిరీష్‌ కర్నాడ్‌, సుధ, తదితరులు.
మాటలు : శశాంక్ వెన్నెలకంటి, పాటలు : చంద్రబోస్, సంగీతం : ఏఆర్ రెహమాన్,  ఛాయాగ్రహణం:  ఎస్. తిరు, కూర్పు : ప్రవీణ్ పూడి, కళ : సుబ్రతా చక్రవర్తి, అమిత్ రే,  మేకప్ : ప్రీతీ శీల్ సింగ్, క్లోవర్ వూటన్, సౌండ్ ఎఫెక్ట్స్ : ఇక్బాల్, డిటిఎస్ : లక్ష్మీ నారాయణ్, యాక్షన్ : అన్బరివ్

బ్యానర్‌ : 2 డి ఎంటర్ టైన్మెంట్, నిర్మాత : సూర్య
విడుదల : మే 6, 2016
***

‘మనం’  ఫేం విక్రంకుమార్ తాజాగా సూర్యతో ‘24’ అంటూ మరో ఫ్యామిలీ ఎంటర్ టైనర్ కి తెర తీశాడు. కుటుంబ కథా చిత్రాల్ని దేనికది విభిన్నంగా ఎలా తీయవచ్చో మరోసారి అనితరసాధ్యమైన తన రీసెర్చి సహిత స్క్రిప్టుతో చాటి చెప్పాడు. ‘కాలం’ అతడి కుటుంబ కథల నేపధ్యమైనప్పుడు,  ‘మనం’ లో  అది మూడు తరాల చరిత్రలా చెప్పాడు. ఇప్పుడు ‘24’ లో చరిత్ర బదులు సైన్స్ ఫిక్షన్ చెప్పాడు. కాలంలో వెనక్కి ప్రయాణించే  26 ఏళ్ల నాటి సంఘటన కెళ్లి అక్కడ సైకోథెరఫీ చేశాడు.  మరీ ‘నాన్నకు ప్రేమతో’ లోలాంటి సోకాల్డ్ సైన్స్ ఫిక్షన్ లా కాకుండా, సగటు ప్రేక్షకుడూ వినోదించే తీరులో  సైన్స్ ఫిక్షన్ ని సింప్లిఫై చేశాడు. ఈ సినిమాలో సూర్య భాషలో చెప్పాలంటే, ఇమాజినో ఫీలియా చేశాడు!

          ‘గజినీ’ అనే విజయవంతమైన సైన్స్ ఫిక్షన్ థ్రిల్లర్ తర్వాత ‘సెవెంత్ సెన్స్’ అనే సైన్స్ ఫిక్షన్  యాక్షన్ తో భంగపడ్డ తమిళ స్టార్ సూర్య,  మరోసారి సైన్స్ ఫిక్షన్ కి- అదీ నిర్మాతగానూ మారి సాహసించడం గొప్ప విషయమే. సైన్స్ ఫిక్షన్ తో వుండే రిస్కు తెలిసింత్తర్వాత కూడా దానికి జోలికెళ్లడం కొరివితో తలగోక్కోవడమే. ఐతే విక్రం కుమార్ చేతిలో  స్టీరింగ్ అంటూ ఉన్నాక సురక్షితంగా నిర్మాతలూ ప్రేక్షకులూ ఆనందతీరాలకి చేరతారనేది మరోసారి రుజువయ్యింది- ఈ  ‘24’ గడియారం 24 క్యారట్ల బంగారమే అయ్యాక.

          ఓసారి దీని కథాకమామిషేమిటో చూద్దాం...

కథ

     సైంటిస్టు శివకుమార్ (సూర్య) ఏళ్లతరబడి శ్రమించి ఒక మ్యాజిక్ వాచీ కనిపెడతాడు. ఇది కాలంలో 24 గంటల వరకూ వెనక్కి తీసికెళ్తుంది. ఈ విజయాన్ని భార్య ప్రియ (నిత్యామీనన్) తో పంచుకుందామనుకునేంతలోనే  శివకుమార్ కవల సోదరుడు ఆత్రేయ( సూర్య -2)  వాచీకోసం దాడి చేసి ప్రియని చంపేస్తాడు. ఏడాది నిండని కొడుకు మణి (సూర్య -3) తో పారిపోతున్న శివకుమార్నీ చంపేస్తాడు. ఈ దాడికి ముందు కొడుకుని ట్రైన్లో ఒకావిడకి అప్పగిం చేస్తాడు శివకుమార్. 

       26 ఏళ్ల తర్వాత ఇప్పుడు మణి పెంపుతల్లి సత్యభామ ( శరణ్య) తో ఉంటూ, వాచీ షాపు నడుపుతూంటాడు.  అటు ఆనాడు తమ్ముణ్ణి చంపి ప్రమాదం పాలై,  కాలు పడిపోయి కోమాలో కెళ్లిపోయిన ఆత్రేయ లేచి కూర్చుంటాడు. తన పరిస్థితికి తట్టుకో లేకపోతాడు. తన దగ్గర ఒక తాళం చెవి వుంటుంది. దాని పెట్టె మాత్రం దొరకడం లేదు. పడిపోయిన తన కాలు ఇక రాదని డాక్టర్ చెప్పేసరికి ఒక ఆలోచన చేస్తాడు. తమ్ముడు కనిపెట్టిన ఆ మ్యాజిక్ వాచీ ఎక్కడున్నా సరే దాన్ని సంపాదించుకుంటే, కాలంలో 26 ఏళ్ళు వెనక్కి వెళ్లి, ఆనాడు తనకి జరిగిన ప్రమాదం జరక్కుండా చూసుకుంటే, కాలు తిరిగి వచ్చేస్తుందని అసిస్టెంట్ మిత్ర (అజయ్) తో చెప్తాడు. తన దగ్గరున్న పనికి రాని ఆ తాళం  చెవిని విసిరి పారేస్తాడు. 

        ఆ తాళం  చెవి మణి  దగ్గరికి చేరుతుంది. తన దగ్గర ఎప్పుడూ తెరచుకోని ఓ పెట్టెని దాంతో తెరిచి చూస్తే  దాంట్లో మ్యాజిక్ వాచీ వుంటుంది. ఆ వాచీ పట్టుకుని కాలంతో ఆడుకుంటూ ఉంటాడు. 24 గంటల వరకూ వెనక్కి వెళ్లి,  జరిగిన సంఘటనలని తనకి నచ్చే విధంగా మార్చుకుని ఆనందిస్తూ ఉంటాడు. ఆ వాచీతో కాలాన్ని కూడా స్తంభింపజేసి, తన పనులు చేసుకుంటూ ఉంటాడు. తనకి పరిచయమైన సత్య (సమంతా) అనే అమ్మాయిని ప్రేమలోకి దింపడానికి కూడా ఆ వాచీతో రకరకాల గిమ్మిక్కులూ చేస్తాడు.

        ఈ వాచీ కోసం ఆత్రేయ ప్రకటన వేయించినప్పుడు మణి వెళ్లి కలిస్తే, కథ అడ్డం తిరుగుతుంది. మణికి కొత్త ప్రశ్నలు తలెత్తుతాయి. తనెవరు, అసలెవరికి పుట్టాడూ  అన్న ప్రశ్నలతో కాలంలో వెనక్కి వెళ్లేందుకు అతడికా వాచీ కావాలి. తన ఆరోగ్యం బాగు చేసుకుని, తను చూడని 26 ఏళ్ల కాలాన్నీ  చూసేందుకు ఆత్రేయకీ ఆ వాచీ కావాలి- ఇప్పుడు ఇద్దర్లో ఆ వాచీ ఎవరికి దక్కుతుంది, ఎవరు గెలుస్తారు, ఈ ప్రయాణంలో ఎవరేం తెలుసుకుంటారు, ఇంకెవరెవరి జీవితాలు బాగుపడ్డాయీ అన్నది మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ 

     కథకుడి ఆలోచనలు బావుంటే కథలన్నీ బాగానే వుంటాయి. అసాధ్యమైన కథలు కూడా సుసాధ్యాలైపోతాయి. ఓ కుటుంబం- పోనీ ఓ రెండు కుటుంబాల కథకి కూడా సైన్స్ ఫిక్షన్ ని జోడించి చెప్పవచ్చన్న ఆలోచనే హైకాన్సెప్ట్ మూవీస్ స్థాయికి తీసి కెళ్తుంది. ఒక అన్యాయమైపోయిన సైంటిస్టు కుటుంబం, ఇంకో పెంపుడు కొడుకు కోసం తన కుటుంబానికే దూరమైపోయిన ఆవిడ జీవితం...సైంటిస్టు కుటుంబానికి న్యాయం చేకూర్చాలంటే ఇక్కడ్నించీ జీవితంలో వెనక్కి వెళ్ళాలి, తన కుటుంబానికి దూరమైన ఆవిడకి న్యాయం చేయాలంటే ఇక్కడ్నించీ జీవితంలో ముందు కెళ్ళాలి. పైకి యాక్షన్ కథలా పరుగెత్తే ఈ కథ ఊహించని విధంగా కుటుంబాల కథలుగా పొరలు విప్పుకుంటూ సాగుతుంది. ఈ కుటుంబాల  కథకి సైన్స్ ఫిక్షన్ నేపధ్యమైతే, కుటుంబాల  కథని నడిపించేది మాత్రం  సంభ్రమాశ్చర్యాల సస్పెన్స్, థ్రిల్ల్, మిస్టరీ ఎలిమెంట్స్ తో కూడిన కథనమే. వీటికి బలమైన భావోద్వేగాల కవరింగ్. బంధాలూ బంధుత్వాలూ అన్నీ కలిసిపోతూ ఒకే బిందువులో బందీ లైపోతారు అందరూ- మనమంతాఒకే బిందువు లోంచి ఉద్భవించిన వాళ్ళమన్న సత్యాన్ని అన్యాపదేశంగా స్థాపిస్తూ.

ఎవరెలా చేశారు

      తొలిసారిగా త్రిపాత్రాభినయం చేసిన సూర్య ఈ సినిమాని ప్రతీ క్షణం నిలబెట్టాడు. ముఖ్యంగా ఆత్రేయ పాత్రలో కోరుకున్న దానికోసం అర్రులు చాచే అతడి అభినయం- యాక్షన్లో కొంత, చక్రాల కుర్చీకి బందీ అయిపోయి నిస్సహాయంగా మరికొంతా -ఉద్విగ్నభరితంగా  సీన్లని హైలైట్ చేస్తాయి.  చక్రాల కుర్చీలో తల వాల్చేసి అతను కూర్చునే విధం విఖ్యాత శాస్త్రవేత్త - చక్రాల కుర్చీకి అంకితమైపోయిన స్టీఫెన్ హాకింగ్ ని గుర్తుకు తెస్తుంది. చాలా విచిత్రం- అసలు సైంటిస్టు పాత్రేమో మామూలుగా వుంటే, విలన్ పాత్ర హాకింగ్ ని గుర్తు తెస్తూ సైంటిస్టులా కూర్చోవడం!

        సూర్య మూడో పాత్ర వాచీ మెకానిక్ గా ఎంటర్ టైన్ చేసేపాత్ర. సమంతా అమాయకత్వాన్ని ఆసరాగా చేసుకుని కాలంతో అతను పాల్పడే చేష్టలన్నీకొత్తరకం  కామెడీ సీన్లని సృష్టిస్తాయి. ఆమెకోసం క్రికెట్ మ్యాచ్ ని కూడా తన వాచీలో ఆప్షన్ తో ఫ్రీజ్ చేసేసి-  ఇటు బాల్ ని అటు పెట్టి- ఫలితాన్ని మార్చేస్తాడు.  ప్రేమలో ‘రోమాన్సో ఇమాజినో ఫీలియా’ అనే కల్పిత థియరీ చెబుతూ నమ్మిస్తూంటాడు.  ఇలాటి క్రియేటివ్ గిమ్మిక్కులెన్నో ప్రదర్శిస్తాడు. సమంతా కూడా మరీ అమాయకత్వంతో కొత్తగా కన్పిస్తుంది.

        సూర్య సైంటిస్టు పాత్ర, నిత్యామీనన్ సంక్షిప్త పాత్రా కూడా గుర్తుండి  పోతాయి. మూలస్థంభంలాంటి పెంపుడు తల్లి పాత్రలో  ఒకప్పటి హీరోయిన్ శరణ్య ఫస్టాఫ్ లో చాలా ఈజ్ తో నటించుకుపోతుంది- సెకండాఫ్ లో అసలు తనెవరో, ఆనాడు క్షణంలో తన జీవితం ఎలా మారిపోయిందో చెప్పాల్సి వచ్చే ఘట్టంలో కంట తడిపెట్టించక మానదు. 

        టెక్నికల్ గా అత్యున్నత స్థాయిలో వున్న ఈ హై కాన్సెప్ట్ మూవీకి చాలా లో-  కేటగిరీ సంగీతాన్నిచ్చింది ఏఆర్ రెహ్మనే. ఇంత  సినిమాలో ఒక్క క్యాచీ పాట కూడా ఇవ్వలేకపోవడం శోచనీయమే. సాహిత్యం కూడా కుదర్లేదు. ఛాయాగ్రహణం  అంతర్జాతీయ స్థాయిలో వుంది. గ్రాఫిక్స్, కళాదర్శకత్వం, యాక్షన్ సీన్లూ  క్లాసిక్ లుక్ ని తీసుకొచ్చాయి. 

        దర్శకుడు విక్రం కుమార్ ప్రతీ ఒక్క విభాగం మీదా స్పష్టమైన అవగాహనతో, కమాండ్ తో కన్పిస్తాడు. మెగా దర్శకుడు శంకర్ కి దీటుగా తనూ ఎదిగివస్తున్నాడు- హృదయాలని కదిలిస్తూనే వినోదపర్చే  హైకాన్సెప్ట్  సినిమాలతో. కమర్షియల్ సినిమాలని కూడా క్వాలిటీతో కూడిన ఇంటలిజెంట్ రైటింగ్ తో ఆకట్టుకోవచ్చనీ, అయితే దీనికి రీసెర్చి అవసరమనీ తన సినిమాల ద్వారా ప్రకటిస్తూ- ఒక్కో సినిమాతో ఒక్కో మెత్తు ఎక్కుతున్నాడు. రీసెర్చి లేకుండా కొత్త సబ్బు కూడా తయారు కాదు. 

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

    మొదటి అరగంట సమయంలో యంగ్ సూర్యకి పెట్టె తాళం చెవి దొరికి, పెట్టె లోంచి వాచీ తీస్తున్నప్పుడు ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ఏర్పడుతుంది. ఇక్కడ క్లాస్- మాస్ ప్రేక్షకులు ఈలలూ కేరింతలతో హోరెత్తించేస్తారు. ఈ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ బ్యాడ్ సూర్యతో చాలా డిస్టర్బింగ్ ఇంటర్వెల్ కి దారి తీస్తుంది. తర్వాత పరిణామాల క్రమంలో, బ్యాడ్ సూర్యకి యంగ్ సూర్య ఇచ్చింది డూప్లికేట్ వాచీ అని బయట పడినప్పుడు ప్లాట్ పాయింట్ టూ ఏర్పడుతుంది. ఇక్కడా క్లాస్ మాస్ ప్రేక్షకులందరూ హోరెత్తించేస్తారు. ఈ వ్యాసకర్త అనుభవంలో ఇలాటి దెప్పుడూ చూడలేదు- ప్లాట్ పాయింట్ వన్ దగ్గర, మళ్ళీ  ప్లాట్ పాయింట్ టూ దగ్గరా ప్రేక్షకులు ఇలా రెస్పాండ్ అవడం. దిసీజ్ వాట్ ఏ స్క్రీన్ ప్లే డిమాండ్స్. ప్లాట్ పాయింట్స్  రెండూ ప్రేక్షకుల్లో పట్టలేని ఎమోషన్స్ ని పుట్టించే మూలస్థంభాలుగా ఉన్నప్పుడే ఆ స్క్రీన్ ప్లేకి ఎదురుండదు. లేకపోతే మూలస్థంభాలకి అర్ధమే లేదు. మకర జ్యోతిని చూడ్డానికి శబరిమలై వెళ్తారు, ప్రభల్ని చూడ్డానికి కోటప్ప కొండకి వెళ్తారు- ప్లాట్ పాయింట్స్ చూసి తరించడానికి సినిమాకి రావాలి ప్రేక్షకులు! 

        ఈ సైన్స్ ఫిక్షన్ ఫ్యామిలీ ఓరియెంటెడ్ స్క్రీన్ ప్లేకి డెప్త్ కోసం హిడెన్ ట్రూత్ అనే టూల్ బాగా ఉపయోగపడింది. మిడిల్ (సబ్ కాన్షస్ మైండ్) అంటేనే నిగూఢ రహస్యాల్ని కలిగి వుండి అవి బయట పడ్డం కాబట్టి- అదిక్కడ బాగా ప్లే అయ్యింది. కాలంలో వెనక్కి వెళ్లి జరిగిన తప్పుల్ని సవరించుకు వచ్చి జీవితాల్ని మార్చుకోవడమంటే- సైకలాజికల్ గా పాస్ట్  లైఫ్ రిగ్రెషన్ అనే ట్రేట్ మెంట్ అనొచ్చు. హిప్నాటిజం లో కూడా గతంలోకి తీసికెళ్ళి అక్కడున్న మానసిక నిషేధాల్ని తొలగించి మనసికారోగ్యాన్ని చేకూరుస్తారు.  కాలంలో వెనక్కెళ్ళే  కథలతో ఇలాటి సినిమాలు కూడా ఇలా సైకోథెరఫీ చేస్తాయి. ‘బ్యాక్ టు ది ఫ్యూచర్’ అనే ఆస్కార్ విన్నర్ లో,  టీనేజి కొడుకు పాత్ర కాలయంత్రంలో కొన్నేళ్ళు వెనక్కి ప్రయాణించి, అక్కడ టీనేజీ లవర్స్ గా వున్న తన తల్లిదండ్రుల్ని చూస్తాడు. ఆ లవ్ లో  ప్రధాన సమస్య తండ్రికి ఆత్మవిశ్వాసం లేకపోవడం. మన యంగ్ హీరో దాన్ని తొలగించి, తన కాబోయే తండ్రిని హీరోలా కాబోయే తల్లితో కలిపి,  తిరిగి ప్రస్తుత కాలంలోకి వచ్చేస్తాడు. ఇక్కడ చూస్తే,  జీవితంలో పరాజితుడుగా ఇన్నేళ్ళూ గడిపిన తండ్రి,  మంచి ఆత్మవిశ్వాసంతో సంపన్నుడై  తల్లిని సుఖ పెడుతూ ఉంటాడు.

     ఇలాటిదే జరుగుతుంది ‘24’ లోనూ. యంగ్ సూర్య 26 ఏళ్ళు కాలంలో వెనక్కి వెళ్లి ఆ సంఘటన జరిగిన నాడు,  ఏడాది నిండని పసివాడుగా తల్లిదండ్రుల్ని చూసుకుంటాడు. సంఘటనని రివర్స్ చేసి పెదనాన్న ఆత్రేయని తన నాన్న చంపేసేలా చేస్తాడు. ట్రైన్లో తల్లి దండ్రులతో ప్రయాణిస్తూ పెంపుడు తలిని చూస్తాడు. కానీ ఇప్పుడామె పెంపుడు తలిగా జీవుతం త్యాగం చేసుకునే అవసరం లేదు. ఆనాడు ఆమె తనని ఎత్తుకుని ట్రైన్ దిగి, పెళ్ళిసంబంధం వాళ్ళకి షాకిచ్చి. వాళ్ళకి చెప్పుకోలేక దగా పడింది. ఇప్పుడలా జరక్కూడదు...పెళ్లి చూపులకి వచ్చిన కన్నెపిల్లలా వాళ్ళ ముందు  ట్రైన్ దిగాలి తనూ...

       

           “If it can be written, or thought, it can be filmed.”

          ― Stanley Kubrick

-సికిందర్ 
cinemabazaar.in

షార్ట్ రివ్యూ!

రచన-  దర్శకత్వం : అనిల్‌ రావిపూడి

తారాగణం : సాయి ధరమ్‌ తేజ్‌, రాశీ ఖన్నా, మాస్టర్ మిహైల్‌ గాంధీ, రవికిషన్‌, రాజేంద్రప్రసాద్‌, సాయికుమార్‌, మాస్టర్‌, వెన్నెల కిషోర్‌, రాజేష్‌, పృధ్వీ, ప్రభాస్‌ శ్రీను, పోసాని కృష్ణమురళి, శ్రీనివాస రెడ్డి,
సంగీతం: సాయి కార్తీక్‌, ఛాయాగ్రహణం: సాయి శ్రీరామ్‌
బ్యానర్‌: శ్రీ వెంకటేశ్వర క్రియేషన్స్‌
సమర్పణ: దిల్‌ రాజు, నిర్మాత: శిరీష్‌
విడుదల : మే 5, 2016
***

        నిర్మాత దిల్ రాజు నుంచి కమర్షియల్ సినిమా అంటే అవే రీసైక్లింగ్ కథలు తప్ప కొత్తదనం ఆశించడానికి వీలుండడం లేదు.  ఆయన ఫ్యామిలీ ఎంటర్ టైనర్స్ కూడా రీపీటయ్యే సీన్లతో అక్కడక్కడే తిరుగుతూంటాయి. ఇలా ఇంకెంత కాలం జరుగుతుందో తెలీదుగానీ, ప్రస్తుతం మెగా వారసుళ్లో ఒకడైన సాయి ధరమ్ తేజ్ తో తీసిన ‘సుప్రీమ్’  ఇంకో అడుగు ముందుకేసి, వచ్చిన హిందీ సినిమానే తిరగేసి తీసినట్టు భజరంగీ భయ్యాలా తయారయ్యింది. ఎందుకని ఒరిజినాలిటీని తను ప్రోత్సహించడో తనకే తెలియాలి. ఎంత కాలమిలా చూసిందే చూపించుకుంటూ పోగలడు తను? 

       ‘పటాస్’ అనే హిట్ తీసిన దర్శకుడు అనిల్ రావిపూడి కూడా కొత్తదనం జోలికిపోని రీసైక్లింగ్ మాస్టరే. తన రీసైక్లింగ్స్  కూడా చాలా రఫ్ గా, నాటుగా వుంటాయి. ఈ సారి ఈ రీసైక్లింగ్ కి హిందీ ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ దొరికినట్టుంది- ఇంకేముంది  తన రొడ్డ కొట్టుడుకి  అంతే లేకుండా పోయింది.

        సాయి ధరమ్ తేజ్ కూడా రొడ్ద కొట్టుడు సినిమాలే తనకి పనికొచ్చే మాస్ కమర్షియల్స్ అనుకుంటే పొరబడినట్టే. కలర్ఫుల్ కమర్షియల్ ఎంటర్ టెయినర్స్ వేరు, రొడ్ద కొట్టుడు నాటు సినిమాలు వేరు. మాస్ ‘భజరంగీ భాయిజాన్’, క్లాస్  ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ అని వేర్వేరుగా  వుండవు. మైండ్ ని అప్లయ్ చేస్తూ కలర్ఫుల్ కమర్షియల్ ఎంటర్ టెయినర్ గా ఒకటే  ‘భాజరంగీ భాయిజాన్’ వుంటుంది.

        ఇప్పుడు రీసైక్లింగ్ చేసిన ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ ఇదిగో ఇలా వుంది..

కథ 

     బాలు ( సాయి ధరం తేజ్) క్యాబ్ నడుపుకుంటూ, తాగుబోతు తండ్రి ( రాజేంద్ర ప్రసాద్) ని పోషించుకుంటూ ఉంటాడు. ప్రేక్షకుల ‘ఆనందంకోసం’  హీరో తాగని లోటుని తండ్రిని తాగుబోతుగా చేసి తీర్చాలి అన్నట్టుగా వుంది. బాలుకి క్యాబ్ నడుపుకోవడం, కండబలం ప్రదర్శించడం  తప్ప ఇంకెందులోనూ ప్రవేశం వుండదు. శ్రీదేవి (రాశీ ఖన్నా) అని కొత్తగా ఎస్సై ఉద్యోగంలో జాయినవుతుంది. ఈమెకి ఇంటి నిండా బంధువులుంటారు. ఎస్సై టెస్టులో అన్నిట్లోనూ ఫెయిలైన ఈమెని ఈ బంధువులందరూ డబ్బుపోసి లంచాలిచ్చి ఉద్యోగం వేయించారు. ఇప్పుడీమె లంచాలు పుచ్చుకుని ఆ డబ్బు ఇచ్చెయ్యాలని ఇబ్బంది పెడుతూంటారు. ఈమెతో బాలు  ప్రేమలో పడతాడు. ఇలా వుండగా,  రాజన్ (మాస్టర్ మిహైల్ గాంధీ) అనే ఒక ఎనిమిదేళ్ళ పిల్లాడు పేవ్ మెంట్ మీద బతుకుతూంటే బాలు చేరదీసి ఇంటికి తెస్తాడు. రాజన్ చాలా చలాకీ పిల్లాడు. వయసుకి మించిన మాటలు మాట్లాడతాడు. ఒకరోజు పీకో (రవి కిషన్) అనే వాడు గ్యాంగు తో వచ్చేసి రాజన్ ని కిడ్నాప్ చేసి తీసికెళ్లి పోతాడు. 

        రాజన్ కథేమిటంటే, వీళ్ళకి అనంతపురంలో కొన్ని వేల ఎకరాలతో ఒక ట్రస్టు వుంది. ఈ ట్రస్టు ని నారాయణరావు (సాయి కుమార్ ) నడుపుతూంటాడు. ఒక కార్పొరేట్ బ్రోకర్ విక్రం సర్కార్ (కబీర్ సింగ్) అనే అతను ఈ భూముల మీద కన్నేసి నకిలీ పత్రాలతో కొట్టేయాలని చూస్తాడు. కేసు విచారించిన కోర్టు, నారాయణరావుకి ముప్పై రోజులు గడువు ఇస్తుంది. ఈ లోగా ఈ ట్రస్టు వారసులెవరో ఒరిజినల్ పత్రాలతో వచ్చినట్టయితే, ట్రస్టు భూములు నారాయణరావుకే  వదిలిపెడతామని అంటుంది. దీంతో  వారసుడి వేటలో నారాయణ రావు లండన్ వెళ్తే అక్కడ విక్రం సర్కార్ వాళ్ళని చంపేస్తాడు. ఒరిజినల్ పత్రా లతో వాళ్ళ కొడుకు రాజన్ నారాయణరావుకి దొరుకుతాడు. రాజన్ ని ఇండియా తీ సుకువస్తూంటే ఢిల్లీలో తప్పిపోతాడు. అలా తప్పిపోయిన రాజనే హైదరాబాద్ లో బాలు దగ్గర ఉంటున్నాడు. ఇప్పుడు బాలు దగ్గర్నుంచి సర్కార్ అనుచరుడు పీకో ఎత్తుకుపోయాడు. ఇప్పుడా రాజన్ ని పట్టుకుని, గడువులోగా అనంతపురం  చేర్చే బాధ్యత బాలు మీద పడుతుంది. ఇదీ కథ.

ఎలావుంది కథ 

 

     ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ లో  తప్పిపోయిన బాలిక అయితే, ఇక్కడ బాలుడు. ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ లో ఆ బాలికని పాకిస్తాన్ చేర్చే  బాధ్యత  హీరో తీసుకుంటే, ఇక్కడ బాలుణ్ణి అనంతపురం చేర్చే బాధ్యత హీరో తీసుకుంటాడు. ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ లో  బాలికతో సల్మాన్ ఖాన్ కి బలమైన ఎమోషనల్ కనెక్ట్ వుంటే, ఇక్కడ బాలుడితో

సాయి ధరమ్ తేజ్ కి ఎలాటి మానసిక బంధమూ వుండదు. ‘భజరంగీ భాయిజాన్’ లో బాలిక బాధ్యతని ఓ పట్టాన తీసుకోడు సల్మాన్. అతడికి అంత ఎమోషనల్ కనెక్ట్ ఎప్పుడేర్పడుతుందంటే, అప్పగించిన బ్రోకర్ ఆమెని వేశ్యా గృహంలో అమ్మేస్తూంటే! అప్పుడు తిక్కరేగిపోయి ఆ బాలికని భుజానేసుకుని తనే పాకిస్తాన్ బయల్దేరతాడు సల్మాన్!

        సాయి ధరమ్ తేజ్ కి బాలుడితో ఈ గోల్ సాధించడానికి ఇలాటి ఎమోషన్ ఏమీ లేదు. కథకి ఈ కేంద్రీయ శక్తి అయిన ఎమోషన్ రొడ్డ కొట్టుడు కథనంతో లోపించడంతో మొత్తం కథే  అర్ధరహితంగా మారిపోయింది. వెంట పడుతున్న గ్యాంగ్స్ ని హీరో ఎదుర్కొంటూ వెళ్ళడమనే ఉత్త లైఫ్ లెస్ యాక్షన్ గా మారిపోయింది.

ఎవరెలా చేశారు

       డాన్సులూ ఫైట్లూ ఎవరైనా చేస్తారు- ఇదంతా హార్డ్ వేర్. కానీ నటన అనే సాఫ్ట్ వేర్ మాటేమిటి? సాయి ధరమ్  తేజ్ కి ఈ సినిమా కథానాయకుడిగా ప్రేక్షకుల హృదయాలని తడిమే ఒక్క సున్నిత భావప్రకటనైనా  దక్కిందా అంటే లేదనే చెప్పుకోవాలి. కామెడీ చేయడం, హీరోయిజంతో  డైలాగులు విసరడం...ఇదే నటన అనుకుంటే సాయి ధరమ్  తేజ్ పునరాలోచించుకోవాలి. మాస్ జనం కోసమే నటించాలన్నా, వాళ్ళు తమ వాడ నుకోవాలంటే కూడా వాళ్ళ హృదయాల్ని సున్నితంగా తడమగల్గాలిగా? ఏదీ ఆ సాఫ్ట్ వేర్? ఎంతసేపూ హార్డ్ వేరేనా! సాఫ్ట్ వేర్ ఉంటేనే కదా హార్డ్ వేర్ రాణిస్తుంది. 

        హీరోయిన్ రాశీఖన్నాది జాలిపడాల్సిన పాత్ర పాపం. చేతకాని ఎస్సైగా కామెడీగా బావుందే అనుకుంటున్నంతలో, సెటప్ చేసిన ఆమె సమస్య (ఇంట్లో డబ్బు వొత్తిడి) పే ఆఫ్ కాక, రాజన్ రాకతో మొత్తానికే అడ్రసులేని కరివేపాకు పాత్ర అయిపోయింది. రాజన్ అన్వేషణలో హీరో ఒరిస్సా పోతూ ఈమెని కూడా తీసుకుపోతాడు ఎస్సైగా సాయపడుతుందని. అక్కడ పోలీస్ స్టేషన్ లో ఒక మాట సాయం  తప్ప ఈమె  ఇక సెకండాఫ్ లో  చేసేదేమీ ఉండదు. హీరోకి విలన్ కారు నంబర్ తెలిసినప్పుడు  ఒరిస్సా ఆర్టీఏ శాఖ వెబ్సైట్లో ఆ నంబర్ కొడితే అడ్రసు దొరికిపోతుంది. క్యాబ్ డ్రైవర్ గా ఇది తనకి తెలిసే వుండాలి. అలాంటప్పుడు హీరోయిన్ ని ఇందుకోసం కారు డిక్కీలో వేసుకుని (!) ఒరిస్సా దాకా వెళ్ళాల్సిన పనేలేదు.

        చైల్డ్ ఆర్టిస్టు మిహైల్ గాంధీ టాలెంట్ ని కూడా దర్శకుడు సరీగ్గా విని యోగించుకోలేదు. పాత్ర తీరు తెన్నుల్ని మార్చేస్తే తప్ప టాలెంట్ ని సరీగ్గా వినియోగించుకునే అవకాశమే లేదు. మెయిన్ విలన్ కబీర్ సింగ్ అయితే చివరి సీను వరకూ హీరోకి కన్పించకుండా సోలోగా అరుపులు అరుస్తూంటాడు ఎక్కడో వుండి. రెండో సారికూడా బాలుణ్ణి పట్టుకోవడంలో అనుచరులు విఫలమైనప్పుడు, తను దిగాల్సింది యా క్షన్లోకి! ఇలా దర్శకుడు ఈ పాత్రని కూడా కుదేలు చేయడంతో ఛోటా  విలన్ తో అవే యాక్షన్ సీన్లు పదేపదే రిపీట్ అవుతూ సెకండాఫ్ ని తినేశాయి. 

        ప్రధానపాత్ర ధారుల  సంగతే ఇలా వుంటే,  ఇక మిగత పాత్రధారులు ఎవరెలా నటించారో చెప్పుకోవాల్సిన విషయమే కాదు. 

        ప్రొడక్షన్ విలువలు ఏమంత రిచ్ గా లేవు. ఛాయాగ్రహణానికైతే లైటింగే  కొరవడింది. డీటీఎస్ ని ఎఫెక్టివ్ గా చేద్దామంటే ఎఫెక్ట్స్, బిజిఎం కూడా తోడ్పడాలని ఆలోచించలేదు. మొదటి పాట నుంచి మొదలెడితే అన్నిపాటలూ సన్నివేశ బలం లేకుండానే వచ్చిపోతూంటాయి. 

        రచన, దర్శకత్వం, మేకింగ్ ..ఇలా అన్ని విభాగాల్లో రొడ్డ కొట్టుడు మాత్రమే ఎజెండాగా పెట్టుకుని, సినిమా పేరుతో  వీర వాయింపుడు వాయించే ఇలాటి నమూనా ఈ మధ్యకాలంలో రాలేదు

చివరి కేమిటి?

      అర్ధంపర్ధం లేని కామెడీ, అర్ధం పర్ధం లేని సెంటి మెంట్లు, అర్ధం పర్ధం లేని ప్రేమలూ, ఎక్కడా కనెక్ట్ కాని కథా కథనాలూ,  ఇవే సినిమా అని దబాయిస్తే చెప్పడానికేమీ వుండదు. కనీసం ఆ పిల్లవాడి కథకైనా ఏం చేస్తే హత్తుకుంటుందో ఆలోచించలేదు.  ఎక్కడో  సెకండాఫ్ లో పిల్లవాడి కథ విప్పేటప్పటికి వాడిమీద ఇంటరెస్ట్ అప్పటికే చల్లారిపోయి వుంటుంది ప్రేక్షకులకి. సినిమా ఓపెనింగ్ ట్రస్టు భూముల గొడవతో ఒక అర్ధంలేని ఉపోద్ఘాతంగా చేసేకన్నా. అక్కడే ఆ పిల్లవాడి దురదృష్టాన్ని యాక్షన్ సీన్ తో ఎష్టాబ్లిష్ చేసి వుంటే అది ఆద్యంతమూ మంచి హోల్డ్ గా వుండేది. కానీ రొడ్డ కొట్టుడు ముందు ఆలోచన, సునిశితత్వం, వివేకం ఇవేవీ పనిచెయ్యవు. మొన్నే దిల్ రాజు విడుదల చేసిన ‘పోలీస్’ లో  ఆరేళ్ళ కూతురి పాత్రని  ఎంత దివ్యంగా చూపెట్టారో, దానికి రెండు రెట్లు ఎక్కువ దివ్యంగా ‘సుప్రీమ్’  లో  అల్టిమేట్ గా పిల్లవాడిని చూపించారు!

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in

         

రివ్యూ!

రచన, దర్శకత్వం : బాలాజీ మోహన్

తారాగణం : ధనుష్, కాజల్ అగర్వాల్, విజయ్ ఏసుదాస్, రోబో శంకర్ తదితరులు

సంగీతం : అనిరుధ్  రవిచందర్ , ఛాయాగ్రహణం : ఓం ప్రకాష్

నిర్మాత : వాసిరెడ్డి పద్మాకర రావు

విడుదల : 29 ఏప్రెల్ 2016
***

      తమిళ హీరో ధనుష్ గతంలో ‘పుదుపెట్టై’ (తెలుగు డబ్బింగ్ ‘ధూల్ పేట’) అనే మురికివాడల మాఫియా సినిమాలో వయొలెంట్ యాక్షన్ హీరోగా కన్పించాడు. శరీరం అంతగా లేకపోయినా మనసులో కసితో హీరో అయ్యాడతను. నటనలో ప్రావీణ్య మొక్కటే తనకి పెట్టుబడిగా భావించుకుని తమిళ, తెలుగు, హిందీల్లో పాపులర్ అయ్యాడు. అయితే తనకి సూటయ్యే ప్రయోగాత్మక  సినిమాల్లో నటిస్తూ వస్తున్న తను, ఓసారి మాస్ హీరోగానూ నటించేస్తే పనై పోతుందన్నట్టు  ‘మారి’  అనే తమిళంతో  గత సంవత్సరం నటించాడు. ఇదిప్పుడు తెలుగులో ‘మాస్’ గా విడుదలయ్యింది. అయితే ధనుష్ నటిస్తే మాస్ సినిమా కూడా ప్రయోగాత్మక సినిమాగా మారి పోతుందా అన్నట్టు తయారయ్యిందీ ప్రయత్నం.  

         అలాగే ప్రేమ సినిమాల దర్శకుడు బాలాజీ మోహన్ మాస్ సినిమా తీయాలనుకుని చాలా తపన పడ్డాడు. కానీ మూలంలో ప్రేమ సినిమాల సెన్సిటివిటీ అడ్డుపడుతోంటే ఏం చేయగలడు. మాస్ సినిమాని చాలా విశృంఖలంగా తీయ్యొచ్చు. దీనికి వ్యతిరేకంగా ఆర్ట్ సినిమా నడకలా వుంటేనే వస్తుంది చిక్కు!

        ‘మాస్’ లో  గ్లామరస్ గా కాజల్ అగర్వాల్ కూడా వుంది.  ఏప్రెల్ 29 న ‘మాస్’ తో బాటే నారారోహిత్ నటించిన ‘రాజా చెయ్యివేస్తే’ కూడా విడుదలయ్యింది. ఐతే ‘రాజా చెయ్యి వేస్తే’ హీరోయిన్ హీరోతో పాల్పడే చర్య తప్పు కదా అన్న సందేహం మనకి పీడిస్తూండగా, అదెలా వుంటే ఒప్పవుతుందో ‘మాస్’ హీరోయిన్ పాత్ర సందేహం తీరుస్తుంది.

        ఇంతకీ ‘మాస్’ లో ఏముంది?

పోలీసు –దాదా సిగపట్లు?

     నగరంలో ఓ ఏరియాకి దాదాలా వుంటాడు మారి (ధనుష్). ఒక సంఘటన వల్ల ఇతను దాదాగా మారాడు. ఒకప్పుడు తను మంచి వాడుగా పావురాలు పెంచుకుంటూ, కోడిపందాల్లాగా పావురాల పందాలు నిర్వహించుకుంటూ వుంటే, ఓ రౌడీ ఓ పావురాన్ని చంపాడు. కోపం పట్టలేక మారి వాణ్ణి పొడిస్తే వాడు చచ్చాడు. దీనికి సాక్షులెవరూ లేకపోవడంవల్ల మారి మీద కేసు పెట్టలేక పోయారు పోలీసులు. కానీ మారీయే ఈ హత్య చేశాడని లోకంతో బాటు పోలీసులూ నమ్ముతున్నారు. దీంతో ఆ చచ్చిన రౌడీ ఏరియాలోనే దాదాగా మకాం పెట్టి, ప్రజల్నీ పోలీసుల్నీ దడదడ లాడించడం మొదలెట్టాడు మారి. ఇద్దరు అనుచరుల (రోబో శంకర్, కల్లూరి వినోద్) తో కలిసి దౌర్జన్యంగా మామూళ్ళు వసూలు చే సుకుని బతకడం నేర్చాడు. ఇతడికి ఓ పెద్ద ఎర్రచందనం స్మగ్లర్ -కం - డాన్ సపోర్టు కూడా వుంటుంది. అయితే ఈ డాన్ శిష్యుడే అయిన మరొక గల్లీ రౌడీ బర్డ్ రవి (మైమ్ గోపీ) అనే వాడితో మారికి సమస్యలుంటాయి.

        ఈ నేపధ్యంలో కొత్త పోలీస్ ఇన్స్పెక్టర్ గా అర్జున్ కుమార్ (విజయ్ ఏసుదాస్) వస్తాడు. ఇతడికి కానిస్టేబుల్ మారి చరిత్రంతా నూరిపోసి  వాడి  జోలికి పోవద్దని హెచ్చరిస్తాడు. ఇదేం పట్టించుకోకుండా మారి మీదికెళ్లి అవమానపడతాడు అర్జున్. దీంతో క్షక పెంచుకుంటాడు. ఇలా వుంటే శ్రీదేవి (కాజల్ అగర్వాల్) అనే మధ్యతరగతి అమ్మాయి తల్లిదండ్రులతో కలిసి ఆ ఏరియాలో  డిజైనర్ దుస్తుల షాపుపెడుతుంది. ఈమె కూడా  మామూళ్ళు  ఇచ్చేట్టు కాదు, ఏకంగా తన బిజినెస్ లో వాటా ఇచ్చేట్టు బెదిరించి లొంగ దీసుకుంటాడు మారి. పైగా చీటికీ మాటికీ అనుచరులతో వచ్చి  కస్టమర్లని వేధి స్తూంటాడు. అతడంటే భయం కొద్దీ ఆమె ఏమీ అనలేక పోతుంది. మరోవైపు అనుచరులు రెచ్చగొట్టడంతో  ఆమెని ప్రేమించడం కూడా మొదలెడతాడు మారి.

        అవతల మారి మీద పాత హత్య కేసు తిరగదోడిన ఇన్స్ పెక్టర్ అర్జున్, మారిని అరెస్ట్ చేసేందుకు వచ్చేస్తాడు. అప్పుడు మారికి తెలుస్తుంది, తన ప్రేమని అంగీకరించినట్టు నటిస్తూ హత్య కేసు వివరాలు లాగి శ్రీదేవియే  అర్జున్ కి ఇచ్చేసిందని. మారి అరెస్టయి జైలు కెళ్లి పోతాడు. ఇతడి బాస్ స్మగ్లర్- కం – డాన్ ని కూడా అరెస్టు చేసి జైలుకి పంపేస్తాడు అర్జున్. కొన్నాళ్ళకి మారి బెయిలు మీద విడుదలై వచ్చి చూస్తే-  గల్లీ రౌడీ బర్డ్ రవి, ఇన్స్ పెక్టర్ అర్జున్ ఇద్దరూ కుమ్మక్కై, ఆ ఏరియాని కబ్జా చేసి మామూళ్ళు దండుకుంటూ తామే దాదాలై పోయివుంటారు. మరో వైపు ఎర్రచందనం స్మగ్లింగ్ ని కూడా అర్జున్ కబ్జా చేస్తాడు.

        ఇప్పుడేం చేశాడు మారి అన్నది మిగతా కథ.   

ఎలా వుంది కథ 

       ఓ ఏరియా మీద ఆధిపత్యపోరు పాత కథే. అయితే పోలీసే  ఏరియాని కబ్జా చేయాలనుకోవడం కొత్త రూపం. ఈ కొత్త రూపంతో కథ కొత్త పుంతలు తొక్కాల్సింది. ఈ కొత్త రూపాన్నే కాదు, అసలు ఏరియా మీద అధిపత్య పోరాటమనే పాయింటు కూడా హైలైట్ కాకుండా నిమ్మకునీరెత్తినట్టు వుండిపోయే కథ ఇది. ఏరియా మీద ఆధిపత్య పోరు అంటేనే అందులో యాదృచ్చికంగా యాక్షన్ చేరిపోతుంది. అలాటిది ప్రత్యర్ధిగా  పోలీసు వుంటే ఇంకెంత యాక్షన్ వుండాలి. యాక్షన్ లేకుండా మాస్ కథ ఆర్టు సినిమా కథవుతుంది. ఆర్ట్ సినిమాల్లో యాక్షన్ లేకపోయినా అవి ఆలోచనాత్మకంగా వుంటాయి. అదీ ఇదీ ఏదీ లేకుండా ఓ కథ అనుకున్నారు, అది తీశారంతే.

ఎవరెలా చేశారు 

     ధనుష్ ఓ ప్రత్యేకమైన గెటప్ తో కన్పిస్తాడు. గడ్డం మీసాలు  సైడ్ లాక్స్, స్పెక్ట్స్ వగైరాలు  పాత్రకి తగ్గట్టు అతడికో కొత్త రూపాన్ని

చ్చాయి.  లావెక్కిన నారా రోహిత్ గోల్కొండ దాదాగా  కన్పిస్తే కామెడీగా వుంటుందేమో గానీ, బక్కపలచన ధనుష్ పెద్ద మాఫియా అన్నా  యమ సీరియస్ వ్యవహారమే. ఈ సీరియస్ వ్యవహారానికి ఈ పాత్ర తాలూకు గతజీవితం  దన్నుగా నిల్చింది. కానీ వర్తమానం చూస్తే అంత దమ్మున్న విషయంలేక వెలవెల బోయింది. గతమెంత ఘనకీర్తో వర్తమానమంత గణగణ మోగక, మూగ బోవాల్సి వచ్చింది తను. పాత్రకి తగ్గ విషయం, టైటిల్ కి తగ్గ మాస్ కథా వుంటే బాగా విజృంభించడానికి వీలుండేది. ఫస్టాఫ్ లో గోల్ లేదు, సెకండాఫ్ లోనూ సరైన గోల్ లేకా తన వంతు యాక్షన్ చేసుకోవడానికి వీల్లేక పోయింది.      

         హీరోయిన్ గా కాజల్ అగర్వాల్  బస్తీ మాస్ వాతావరణంలో గుబురు గడ్డాల రోత మొహాల మధ్య కాస్త చూడ ముచ్చటైన ఫేస్ గా ఆహ్లాదపరుస్తుంది. షేడ్  వున్న పాత్ర. ఇంటర్వెల్లో ఆ షేడ్ చూపించి ఇచ్చే  ట్విస్టుతో బాగా ఎలివేట్ అయింది పాత్ర, నటనా. సెకండాఫ్ మళ్ళీ షరామామూలే. హీరో మంచి తనం చూసి పశ్చాత్తాప పడే పాత్ర.

        ఈ కథకి ఇన్స్ పెక్టర్ పాత్రలో సాఫ్ట్ గా కన్పించే విజయ్ ఏసుదాస్ అస్సలు సూట్ కాడు. ఈ కబ్జా కోరు దగుల్బాజీ ఇన్స్ పెక్టర్ - కం - విలన్ పాత్రలో ఏ ఆశీష్ విద్యార్థి  లాంటి ఆర్టిస్టో వుండాలి. 

        విజువల్ గా సినిమా బావుంది గానీ మ్యూజికల్ గా బ్యాడ్ గా వుంది. దర్శకుడు బాలాజీ మోహన్ యాక్షన్ సినిమా డైనమిక్స్ ని  తెలుసుకోవాలి. ఎలాటి కథకి అలాటి డైనమిక్స్  వుంటాయి. డైనమిక్స్ లేకుండా సినిమా తీయడమంటే ఎకనమిక్స్ ని చంపుకోవడమే. కమర్షియల్ సినిమా అంటే సంభాషణలు కాదు, సంఘటనలు.

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు 

      ఈ కథని ఇలా సెట్ చేశారు : (బిగినింగ్) :  హీరో ఏరియా దాదాగా ఉంటాడు, ఇన్స్ పెక్టర్ వచ్చి వార్నింగ్ ఇస్తాడు, హీరోయిన్ వచ్చి హీరో చేత బాధలు పడుతుంది, హీరో నుంచి సమాచారం లాగి ఇన్స్ పెక్టర్ కిస్తుంది, ఆ సమాచారంతో పాత హత్యకేసులో హీరోని అరెస్ట్ చేస్తాడు ఇన్స్ పెక్టర్ (ప్లాట్ పాయింట్ -1, ఇంటర్వెల్).

        సెకండాఫ్ (మిడిల్) :  గల్లీ రౌడీతో కలిసి ఏరియాని కబ్జా చేసి మామూళ్ళు వసూలు చేయిస్తూ, మరో పక్క ఎర్రచందనం స్మగ్లింగ్ చేస్తూంటాడు ఇన్స్ పెక్టర్, జైలు నుంచి హీరో వచ్చి పరిస్థితి చూస్తాడు, ప్రశాంతంగా జీవిస్తూంటాడు, మామూళ్ళ కోసం వచ్చిన వాళ్ళని ఎదుర్కొంటాడు, ఇన్స్ పెక్టర్ కొడతాడు (ప్లాట్ పాయింట్ - 2)  

        (ఎండ్) : ఇన్స్ పెక్టర్ ని స్మగ్లింగ్ బిజినెస్ లో పట్టిస్తాడు హీరో, ఇన్స్ పెక్టర్ హీరో పావురాల్ని చంపించేస్తాడు, ఇన్స్ పెక్టర్ అంతు చూడ్డానికి హీరో బయల్దేరతాడు.

        ప్లాట్ పాయింట్ వన్ వరకూ హీరో పాసివ్ గా ఉండొచ్చు. కానీ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ని  టచ్ చేశాక, గోల్ ఏర్పడ్డాక,  ఏం చేసీ పాసివ్ గా వుండలేడు, వుండకూడదు. ఇక్కడ ఇంటర్వెల్ వరకూ హీరో పాసివ్ గా వున్నాడు. ఇంటర్వెల్లో హీరోయిన్ ఇన్స్ పెక్టర్ తో కలిసి ట్విస్ట్ ఇవ్వడంతో సమస్యలో పడ్డాడు హీరో. ఇది ప్లాట్ పాయింట్ వన్. 

        ఇక్కడి వరకూ ఫస్టాఫ్ లో గోల్ ఇన్స్ పెక్టర్ కి, అంటే విలన్ కే వుంది. పాత  హత్య కేసులో హీరోని మూయించేసి ఏరియాని కబ్జా చేయాలన్న గోల్ అది. దీనికి  దాదాగా హీరో తనని వేధిస్తున్నాడన్న కక్షతో, ఇన్స్ పెక్టర్ తో సహకరించింది హీరోయిన్. అప్పటి కింకా ఈమె హీరోని ప్రేమించలేదు. కాబట్టి హీరోకి (ప్రేక్షకులకి కూడా) తెలీకుండా కథ నడిపి హీరో పీడా వదిలించాలనుకుంది, ఇది నైతికమే. 

        ‘రాజా చెయ్యి వేస్తే’ లో  తనని ప్రేమిస్తున్న హీరోయిన్ కి తను రాస్తున్న ప్రేమకథ చెప్తాడు హీరో. ఆ కథ నచ్చిందని, అయితే ఆ  కథలో విలన్ ని చంపినట్టుగా ఒకడ్ని చంపాలని హీరోకి కొరియర్ లో లెటర్, ఫోటో అందుతాయి. బ్లాక్ మెయిల్ కి లోనవుతాడు. ఎటాక్స్ జరుగుతాయి. హీరోయిన్ మీద కూడా ఎటాక్ జరిగేసరికి అప్పుడు చెప్తుంది- ఆ లెటర్, ఫోటో తనే పంపాననీ, విలన్ ని చంపేందుకనీ. తను ప్రేమిస్తున్న హీరోకి  (ప్రేక్షకులకి కూడా) తెలియకుండా బ్లాక్ మెయిల్, ఎటాక్స్ సహా ఇంత కథ నడిపిన తను, ఇది బయటపడి వుండకపోతే,  హీరో హత్యచేసేసి, తను సైలెంట్ గా వుండిపోయే వ్యవహారమే కదా? 

        ‘మాస్’ లో  హీరోయిన్ ఇంటర్వెల్లోనే బయటపడి  నైతిక బలంతో వుంటే,  ‘రాజా చెయ్యి వేస్తే’ లో సెకండాఫ్ లో ఎప్పుడో బయటపడే హీరోయిన్ దొంగలా వుంటుంది. హీరోని ప్రేమించకపోతే ఏమైనా చేసుకోవచ్చు. హీరోతో బాటు సస్పెన్స్ కోసం ప్రేక్షకుల్నీ చీట్ చెయ్యొచ్చు. కానీ హీరోని ప్రేమిస్తున్నాక,  హీరోనీ ప్రేక్షకుల్నీ చీట్ చేస్తే అదెలాటి పాత్ర?

        సరే, ‘మాస్’ లో ఇంటర్వెల్ దగ్గర ప్లాట్ పాయింట్ వన్ లో హీరో సమస్యలో పడ్డాడు. అంటే ఒక గోల్ ఏర్పడినట్టు. హత్య కేసులో ఇన్స్ పెకర్ అరెస్ట్ చేసిన ఫలితంగా ఏర్పడాల్సిన ఆ గోల్ ఏమిటి? హత్య కేసులోంచి బయట పడడమా? బయటపడి ఇన్స్ పెక్టర్ మీద కక్ష  తీర్చుకోవడమా? లేక తిరిగి ఆ ఏరియాని హస్తగతం చేసుకోవడమా? ఏది? 

        ఈ కథ మొదలయ్యిందీ, ఇన్స్ పెక్టర్ సీక్రెట్ గా పెట్టుకున్న గోల్ తో ఇంటర్వెల్లో కథ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ కి చేరిందీ  ఆ ఏరియా మీద ఆధిపత్యం కోసమే. ఆ ఏరియాకి దాదాగా అన్నిటినీ ఎదుర్కొని ఏకఛత్రాధిపత్యం వహిస్తున్నాడు హీరో. అలాటి ఏరియా చేజారిపోతే ఎలావుంటుంది అతడి పరిస్థితి? ఒక షాపు ఓనర్ని షాపు లోంచి గుంజి పారేసి మరొకరు స్వాధీనం చేసుకుంటేనే ఆ షాపు యజమాని తట్టుకోలేడు. దాని తాలూకు ఎమోషన్ తో రగిలిపోతాడు. ఇక తన షాపుని తను దక్కించుకోవడమే ధ్యేయంగా ఉద్యుక్తుడవుతాడు. మరి మారి అనే కొమ్ములు తిరిగిన దాదాని ఇన్స్ పెక్టర్ వచ్చేసి, ప్లాన్డ్ గా ఏరియా లోంచి గుంజి పారేస్తే మారి కేమీ అన్పించదా? ఎమోషన్ తో రగిలిపోడా? 

        కానీ ఇన్స్పెక్టర్ నేమీ అనలేక, తనని పట్టించిన హీరోయిన్ ని ఏదో అనేసి జీపెక్కేస్తాడు. ఇంతే. ఇలాటి ఇంటర్వెల్ తో పాత్ర, కథ ఏదీ ఎస్టాబ్లిష్ కాకుండా పోయాయి. అంటే ప్లాట్ పాయింట్ వన్ దగ్గర కూడా హీరో చేతికి ఏ గోల్ కూడా ఇవ్వలేదు. యాక్చువల్ గా ఇక్కడే కథ ముగిసిపోయింది. కొత్త ఇన్స్ పెక్టర్ వచ్చినప్పుడు,  మారి గురించి తెలుసుకున్నప్పుడు, పాత హత్య కేసు తిరగదోడుతున్నప్పుడు, హీరోయిన్ తోడ్పడితే హీరోని అరెస్ట్ చేసినప్పుడే కేసు క్లియర్ అయిపోయింది.  కథ ముగిసింది. హీరో గత జీవితంలో చేశాడని అభియోగమున్న  ఈ  నేరం తప్ప, ప్రస్తుత జీవితంలో ఏ  నేరమూ చేసినట్టు చూపించలేదు కాబట్టి-  కథేమీ బ్యాలెన్సు లేదు. ఇంటర్వెల్ కే అయిపోయింది.

        స్క్రీన్ ప్లే ప్రాణమంతా మొదటి మూలస్థంభం   పాయింట్ వన్ లోనే వుంటుంది. దీన్ని పోస్ట్ మార్టం చేస్తే కథ బాగోగులు తెలిసిపోతాయి. ప్లాట్ పాయింట్ వన్ హీరోకి గోల్ ఏర్పడి, ఆ గోల్ కోసం పోరాడే ఏకైక ఎజెండాని సృష్టించేది అయినప్పుడు ఆ గోల్ లో ఏమేం ఎలిమెంట్స్ వుంటే హీరో యాక్టివేట్ అవగలడు? కథ ముందు కెళ్ళగలదు? 1) కోరిక, 2) పణం, 3) పరిణామాల హెచ్చరిక, 4) ఎమోషన్.

        మారికి ఏ కోరికా కలగలేదు. ఓటమిని అంగీకరించినట్టే అరెస్టయి వెళ్ళిపోయాడు. ఇక పణం, పరిణామాల హెచ్చరిక, ఎమోషన్ ఎలా ఏర్పడతాయి? ఈ ఘట్టంలో తను తన ఏరియాని కోల్పోతున్న స్పృహ  కూడా లేకపోయాక గోల్ ఎలా ఏర్పడుతుంది?

        తన ఏరియాకే ఎసరు పెట్టారన్న రోషంతో, ఇన్స్ పెక్టర్ తో సహా హీరోయిన్ నీ టార్గెట్ చేసి- ‘టెర్మినేటర్’ లో ఆర్నాల్డ్  ష్వార్జ్ నెగ్గర్  పలికే  ఫేమస్ డైలాగులా  - “I will be back” అనేసి వెళ్ళిపోయినా చాలా అర్ధాలు దాంతో ఎస్టాబ్లిష్ అయిపోయేవి!

                                                ***

        ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ఏర్పాటులో ఒక లొసుగు కూడా వుంది. ముందేం జరిగిందంటే, బాగా తాగివున్న హీరో నుంచి అతడి గతాన్ని రాబట్టింది హీరోయిన్. ఆ రికార్డింగే  ఇన్స్ పెక్టర్  హీరోకి  విన్పించి అరెస్ట్ చేస్తాడు. ఆ రికార్డింగ్ లో  హీరో వెల్లడించే  విషయం నిజానికి కేసుకి పనికిరాదు. ఎనిమిదేళ్ళ క్రితం తన పావురాన్ని చంపాడని ఏరియా రౌడీని పొడిచిన మాట నిజమే కానీ, వాడు చావలేదనీ, తర్వాత మరెవడో  పొడిఛి చంపేశాడనీ వెల్లడిస్తాడు హీరో. ఇది తను ప్రేమించిన అమ్మాయికే చెప్పాడు కాబట్టి నిజమే కావచ్చు. ఈ రికార్డింగే సాక్ష్యమనుకుంటే దీంతో హీరో నిర్దోషియే అవుతాడు.

                                                ***

       సెకండాఫ్ ఓపెనింగ్ లో ఇన్స్ పెక్టర్ ఏరియాని కబ్జా చేసుకుని దండుకుంటూంటే విడుదలై వచ్చిన హీరో,  ఏం పట్టకుండా ప్రశాంతంగా జీవించాలనుకుంటాడు. నువ్వున్నప్పుడు ఇంత పీడించలేదని జనం అంటున్నా ఇన్స్ పెక్టర్ సంగతి తేల్చుకోడు. పైపెచ్చు వేరే ఆటో సంపాదించుకుని నడుపుతూంటాడు. కథలో వుండాలని ఇప్పటికీ అనుకోడు, కథలోంచి తప్పుకోవాలనే ఎంతసేపూ చూస్తూంటాడు. మామూళ్ళని అడ్డుకున్నాడని ఇన్స్ పెక్టర్ వచ్చి ఇష్టమొచ్చినట్టు కొట్టినా కిక్కురుమనడు. యూనిఫాం లో వున్నాడు కాబట్టి వూరుకున్నానని, ఏం చెయ్యాలో నిదానంగా ఆలోచిస్తాననీ అంటాడు. ఇది తప్పుడు మాట. యూనిఫాం అంటే అంత గౌరవముంటే, ఎప్పుడో ఏ అధికారో తన్ని లోపలేసేవాడే. ఇంకా ఎదురేముంది? ఇంతకాలం దేనికి భయపడుతున్నట్టు అధికారులు?

        అసలు తను ఏలుకుంటున్న ఏరియాకే ఎసరొచ్చిందని ఏ కాస్త పౌరుషమున్నా జైలునుంచి రావడం రావడం మామూళ్ళ కోసం జనం మీద పడి అలజడి సృష్టించేవాడు. ఇన్స్ పెక్టర్ కి సవాలు విసిరేవాడు. ఏరియా మీద ప్రారంభం నుంచీ కథ చివరి వరకూ ఇన్స్ పెక్టర్ కి వున్న కమిట్ మెంట్,  హీరోకి లేదు. అదృశ్యంగా ఇన్స్ పెక్టర్ కీ, హీరోయిన్ కీ వుండిన గోల్స్ ని చూసినా వాళ్ళ ముందు హీరో జీరోయే. ఇలాటి పాసివ్ పాత్రతో మాస్ యాక్షన్ ఎలా కుదుర్తుంది? అందుకే చప్పగా తేలింది. మాస్ అంటే యాక్షన్ తో బాటు ఎంటర్ టెయిన్ మెంట్ తో మస్తీ కూడా. మస్తీకి కూడా సుస్తీ చేస్తే ఇంకేం మాస్ అన్నట్టు?

        నషీరుద్దీన్ షా నటించిన ‘జల్వా’ గురించి రెండు మాటలు చెప్పుకోవాలిక్కడ. ఆర్ట్ సినిమాల్లో నటిస్తూ గొప్ప పేరు సంపాదించుకున్న షా ఉన్నట్టుండి ‘జల్వా’ అనే బాలీవుడ్ కమర్షియల్ లో మాస్ హీరోగా నటించాడు. గోవాలో డ్రగ్ స్మగ్లర్లతో జరిగే చాలా ఫన్నీకథ ఇది. టైటిల్ కి తగ్గట్టు చాలా మస్తీ. దీన్ని రెగ్యులర్ బాలీవుడ్ మసాలాలాగా తీయలేదు దర్శకుడు పంకజ్ పరాశర్. ఇది అలసిపోయిన కమర్షియల్ కాడెద్దు కాదు, ఫ్రెష్ లుక్ తో కోడెగిత్త. చాలా  ఫ్రెష్ నెస్ తో ఆఫ్ బీట్ యాక్షన్ థ్రిల్లర్ గా తీశాడు. ‘మాస్’ లో  ధనుష్ మామూళ్ళు  వసూలు చేసుకోవచ్చుగాక, ‘జల్వా’  లో నసీర్ బిచ్చమెత్తుకుంటాడు. బిచ్చగాడిలా గోవాలో ఎంటరై అల్లకల్లోలం సృష్టిస్తాడు, చాలా కలర్ఫుల్ మాస్ పాత్ర. అడుగడునా హుషారెక్కిస్తూ, తనదైన డైలాగ్ డెలివరీతో, గమ్మత్తయిన యాక్షన్ విన్యాసాలతో స్మగ్లర్లతో తలపడే పాత్రతో  బాలీవుడ్  చరిత్రలో ఇదొక భిన్న ప్రయోగంగా నిలిచిపోయింది. తెలుగులో దీన్ని  చిరంజీవితో ‘త్రినేత్రుడు’ గా తీశారు.
        ధనుష్ నుంచి ఒక ‘జల్వా’ లాగా రావాల్సిన ‘మాస్’ ఓ  వృధా ప్రయాసగా మిగిలిపోయింది.

-సికిందర్ 
http://www.cinemabazaar.in