1101 : స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

 

      బోయపాటి ‘అఖండ’ లో పూర్వ కథ పెద్దగా లేకపోవడం వల్ల సినిమా ప్రారంభంలోనే  ఆ పన్నెండు నిమిషాల పూర్వ కథ ఒకేసారి చెప్పేశారు. దీంతో కథంతా లీనియర్ నేరేషన్లో వుంది. ఇద్దరు బాలకృష్ణల పుట్టుక, దాని పరిణామాలకి సంబంధించి పూర్వ కథ ఎక్కువ లేకపోవడం వల్ల లీనియర్ నేరేషన్లోకి కథ వచ్చేసింది. ఇలా గాకుండా ఒకవేళ పూర్వ కథ అరగంట పాటు వుంటే ఏం చేయాలి? చాలా సినిమాల్లో చూపిస్తున్నట్టు, ఇంటర్వెల్ తర్వాత రొటీన్ గా సెకండాఫ్ అరగంట పాటు ఫ్లాష్ బ్యాక్ వేసేసి ఇంకా నాన్ లీనియర్ కథే చెప్పాలా? ఈ యమ స్పీడు యుగంలో కూడా? నాన్ లీనియర్ కథ చెప్పడమంటే కథని ఓ చోట ఆపేసి, వెనక్కి వెళ్ళి తీరిగ్గా పూర్వ కథని  ఫ్లాష్ బ్యాకుగా చెప్పుకుంటూ కూర్చోవడమే. ఈ యమ స్పీడు యుగంలో ముందు కెళ్తున్న కథని ఆపవచ్చా? కథ సాగుతూనే వుండాలి, పూర్వ కథ సమాంతరంగా చోటు చేసుకుంటూ వుండాలి. మొత్తం కలిపి లీనియర్ నేరేషన్ లా ఉరకలేస్తూ పరిశుభ్రంగా కన్పించాలి. ఈ యమ స్పీడు యుగంలో సోషల్ మీడియా ప్రేక్షకుడికి / ప్రేక్షకురాలికి తప్పించుకునే వంక దొరక్కూడదు. మొబైల్ నొక్కుకుంటూ కూర్చునే అవకాశమివ్వకూడదు. ఇది మార్కెట్ యాస్పెక్ట్.  మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ని బట్టి జాగ్రత్తగా చేసే క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్. ఇదే  ‘షాంగ్ చీ- అండ్ ది లెజెండ్ ఆఫ్ ది టెన్ రింగ్స్’ లో వాడిన ఫ్లాష్ బ్యాక్ టెక్నిక్...

        ‘షాంగ్ చీ’ లో ఓ అరగంట పాటు వుండే పూర్వకథ లో మొదటి పది నిమిషాలు తీసుకుని సినిమా ప్రారంభించారు. పది నిమిషాలకి హీరో చిన్నప్పటి పూర్వ కథని  ఓ నాటకీయ ఘట్టంలో కావాలని ఆపేసి, పెద్దయ్యాక ఇప్పటి కథ చెప్పడం ప్రారంభించారు. మిగిలిన పూర్వ కథని చిన్న చిన్న ఫ్లాష్ బ్యాకులుగా, కథలో ఉత్ప్రేరకాలుగా పనిచేసే ట్రిగ్గర్ పాయింట్ల దగ్గర, ప్రయోగించుకుంటూ పోయారు.

        దీని రచయిత డేవిడ్ కాలహాం చైనీస్ అమెరికన్. ఇతను ఎక్స్ పెండబుల్స్ 1, 2, గాడ్జిలా, మోర్టల్ కంబాట్, వండర్ వుమన్- 1984 వంటి 9 సినిమాలకి రాశాడు. ‘షాంగ్ చీ’ కొత్తగా పరిచయమవుతున్న అమెరికన్ సూపర్ హీరో కథ. సిరీస్ గా వచ్చే కొత్త సూపర్ హీరో అన్నాక పుట్టు పూర్వోత్తరాలు పరిచయం చేసి కథలోకి దింపాలి. షాంగ్ చీ విషయానికొస్తే ఇతడి తల్లిదండ్రు లెవరు, వాళ్ళెలా కలుసుకున్నారు, వాళ్ళ కలయిక తండ్రి జీవితంతో బాటు, షాంగ్ చీ జీవితాన్నీ నాటకీయంగా ఎలా మార్చింది… మొదలైన కథాసరిత్సాగరం చెప్పుకుంటూ కూర్చుంటే అరగంట సినిమా కావాలి.

        అందుకని సాగుతున్న కథలో చిన్నచిన్న భాగాలుగా చేసి పూర్వ కథ చెప్పారు. సినిమా ప్రారంభం మొదటి పది నిమిషాల్లో  హీరో తండ్రి, తన వశమైన టెన్ రింగ్స్ తో ఎలా రాజ్యాల్ని జయిస్తున్నాడో, ఒక శత్రు దాడిలో దారి తప్పి టాలో అనే గ్రామంలో కెలా వచ్చాడో, అక్కడ తల్లితో ఎలా ప్రేమలో పడి పెళ్ళి చేసుకున్నాడో చూపించి కట్ చేసి, ఇదంతా తల్లి ఐదేళ్ళ కొడుక్కి చెప్తున్నట్టు చూపించి, అతడి మెళ్ళో లాకెట్ వేయడంతో ముగించారు.

2. ఇక్కడ ముఖ్యంగా గమనించాల్సిందేమిటంటే, ఈ పది నిమిషాల్లో తండ్రి పాత్రని ఎస్టాబ్లిష్ చేయడానికి ఎక్కువ భాగం కేటాయించి, చిన్నప్పటి హీరోని లాకెట్ మెళ్ళో వేసుకునే ఒకే సీనులో చూపించి ముగించారు. ఎందుకని? ఎందుకంటే, కమర్షియల్ సినిమాకి హీరోని/స్టార్ ని  వీలైననత త్వరగా తెర మీదికి తీసుకు వచ్చే అర్జెన్సీని మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ డిమాండ్ చేస్తుంది గనుక. ఈ అర్జెన్సీ గురించి బ్లాగులో కొన్నిసార్లు చెప్పుకున్నాం కూడా.

        కమర్షియల్ సినిమా స్క్రీన్ స్పేస్ అనేది హీరోకి /స్టార్ కి మాత్రమే చెందిన కథా ప్రాంగణం. ఇందులోకి చిన్నప్పటి కథలతో ఏ బాక్సాఫీసు అప్పీలూ వుండని బాల నటులు చొరబడడానికి వీల్లేదు. ప్రేక్షకులకి హీరోని /స్టార్ ని వెంటనే తెరమీద చూడాలని వుంటుంది. వాళ్ళ చిన్నప్పటి రూపాలైన ఎవరో బాల నటుల్ని చూస్తూ కూర్చోవడం కాదు. మన సినిమాల్లో ఇలాగే చూపిస్తున్నారింకా. పోనీ బాల నటులున్నారని బాలలేమైనా సినిమాలకి క్యూలు కడుతున్నారా? ఇదేమీ లేదు, కథకుల చాదస్తమే. సినిమా మొదలెడితే చాలు ఓ అరగంట పాటు బాల నటులతో హీరోల/స్టార్ల పాత్రల చిన్నప్పటి కథలు చూపిస్తే గానీ తృప్తి  తీరని పాత కాలం పద్ధతే వుంది. ఇది ఆ కాలంలో ఈ ప్రేక్షకులతో చెల్లింది, ఇప్పుడు కాదు. ఇప్పుడు ప్రేక్షకులు వేరు. వాళ్ళ క్రేజ్ వేరు, డిమాండ్లు వేరు హీరోలతో/స్టార్లతో.  ఇప్పుడిలా చేస్తే హీరోల/స్టార్ల విలువైన స్క్రీన్ స్పేసే కాదు, బాలనటులతో తీయడానికయ్యే స్టోరీ పార్టు బడ్జెట్ కూడా ఘోరమైన వేస్టు.

        అందుకని ‘షాంగ్ చీ’ ప్రారంభ పూర్వ కథలో చిన్నప్పటి హీరోతో (బాల నటుడితో) ఒకే సీను వేసి- కట్ చేసి వెంటనే, కథలో ప్రస్తుత కాలంలో షాంగ్ చీ సూపర్ మాన్ హీరోని చూపించేశారు!

        ఇంకోటేమిటంటే, మొత్తం పూర్వ కథంతా ఒకే ఫ్లాష్ బ్యాకుగా వేసి వుంటే, సూపర్ మాన్ తెరమీదికి ఎంట్రీ ఇవ్వడానికి అరగంట పట్టేది! ఇది చాలా నాన్సెన్స్ గా వుండేది.

        పై పూర్వ కథా ఖండికలో తండ్రి పార్టు ఎక్కువ చూపించారని చెప్పుకున్నాం. ఆ తండ్రి హీరోకి ప్రత్యర్ది కాబోతాడు కాబట్టి ఆ బ్యాక్ గ్రౌండ్ అవసరం. ఇదంతా తల్లి క్యారక్టర్ చెప్పుకొస్తున్నట్టు వాయిసోవర్ ట్రాన్సిషన్ లైవ్ డైలాగుగా మారి, సీను చూస్తే తల్లి క్యారక్టర్ తండ్రి గురించి ఇదంతా ఐదేళ్ళ కొడుక్కి  చెప్తున్నట్టు ఓపెనవుతుంది. వెంటనే ఆమె అతడి మెళ్ళో లాకెట్ కట్టడంతో పూర్వ కథ కట్ అయిపోయి - అలారం మోతకి శాన్ ఫ్రాన్సిస్కోలో మన సూపర్ మాన్ హీరోగారు నిద్రలేచే సీను తో కన్పించిపోతారు పండగ చేసుకోమని!

3. ఇక్కడ్నుంచి మున్ముందు కథతో బాటు, నిమిషం -3 నిమిషాల వ్యవధితో చిన్న చిన్న ఫ్లాష్ బ్యాకులు, మిగతా పూర్వ కథకి సంబంధించి అడపాదడపా వస్తూంటాయి. కథాంశంలో చాలా నైపుణ్యంగా అల్లిన ఫ్లాష్ బ్యాకులివి. నడుస్తున్న కథలో ఆయా ఆనంద విషాదాల ఘట్టాల ప్రేరణతో (ట్రిగ్గర్ పాయింట్స్ తో), భావోద్వేగాల్ని ఇనుమడింపజేస్తూ వస్తూంటాయీ సంబంధిత ఫ్లాష్ బ్యాక్స్. ఇలా అంచెలంచెలుగా పూర్వ కథ తెలుస్తూ వుంటుంది.   

        హీరో తల్లి మరణించిందని మనకి తెలుస్తూంటుంది. కానీ ఎలా ఎప్పుడు మరణించిందనేది మిస్టరీగా అనిపిస్తూ వుంటుంది. ఇలా కథలో మిస్టరీ ఎలిమెంట్ కూడా సాగుతూ వుంటుంది. ఈ మిస్టరీ వీడాలంటే నడుస్తున్న కథ ఎప్పుడు డిమాండ్ చేస్తే అప్పుడా ఫ్లాష్ బ్యాక్ తో వీడుతుంది. దానికోసం మనం వెయిట్ చేయాలి. ఇది స్క్రీన్ ప్లేలో ఎండ్ విభాగం (యాక్ట్ త్రీ) లోగానీ రాదు.

        ఇక్కడ హీరో హీరోయిన్ తో చెప్తాడు -టాలో గ్రామానికి తండ్రి చేరుకున్న సందర్భాన్ని పురస్కరించుకుని : ఇప్పుడు తనేం చేయాలో తనకి తెలుసని. ఏం తెలుసు? ఎలా తెలుసు? ఈ ట్రిగ్గర్ పాయింటు తో పెల్లుబికి వస్తుంది ఫ్లాష్ బ్యాక్ - తల్లి చనిపోయిన నేపథ్యంలో, ఏడేళ్ళ హీరోని గ్యాంబ్లింగ్ డెన్ కి తీసుకుపోతాడు తండ్రి. అక్కడ కొడుకు కళ్ళ ముందే ఒకడ్ని కాల్చి చంపి, భయపడిపోయిన కొడుకుతో అంటాడు - మీ అమ్మ చావుకు పగదీర్చుకునేందుకు నాతో వుంటావా - అని.  

        ఇదే హీరో జీవితాన్ని తండ్రి పాడు చేసిన ఘట్టం. ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోంచి బయటికి వచ్చి, హీరోయిన్ తో అంటాడు - తన 14 ఏళ్ళ వయస్సులో తండ్రి చెప్పినట్టు చేసి కిల్లింగ్ మెషీన్ ని అయ్యాననీ, తల్లి మరణానికి అతనే కారకుడనీ, తన జీవితాన్ని కూడా నాశనం చేశాడనీ, ఇప్పుడు గ్రామాన్ని నాశనం చేయడానికే  వచ్చేశాడనీ, ఇక ఫైనల్ గా అంతు చూసేస్తాననీ అంటాడు.

        తల్లి ఎలా చనిపోయిందో పూర్వ కథంతా ఒకేసారి చెప్పేయ్యొచ్చు. కిల్లర్ గ్యాంగ్ ఇంటికొచ్చి తల్లిని చంపడం, కొడుకు దాక్కుని చూడడం, తండ్రి వచ్చి తల్లి పక్కన కూర్చుని ఏడుస్తున్న కొడుకుని తీసుకుని డెన్ కెళ్ళి, ఒకడ్ని చంపి, పగదీర్చువడానికి నాతో వుంటావా అనడం వగైరా...

        ఇలా చేయలేదు. ప్రధాన కథలో సస్పెన్స్ లేదు. ఈ యాక్షన్ స్టోరీ ఏం జరుగుతుందో తెలిసి పోతూంటుంది. అందుకని, తల్లి మరణానికి సంబంధించిన ఈ పూర్వ కథా ఖండికని కథకి తురుపు ముక్కలా వాడేందుకు అట్టి పెట్టుకున్నారు. తల్లి ఏమైంది, ఎలా చనిపోయిందన్న సస్పెన్స్ - మిస్టరీ ఎలిమెంట్ ని పోషిస్తూ. దీంతో ప్రధాన కథని నిలబెట్టడానికి పూర్వకథ తాలూకు ఫ్లాష్ బ్యాక్స్ ని వ్యూహాత్మకంగా ప్రయోగించినట్టయ్యింది. పూర్వ కథని ఇలా వాడకపోతే ప్రధాన కథ ఏమయ్యేదో వూహించాల్సిందే. ఇదీ మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కి తగ్గ క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్.

        'అఖండ' సెకండాఫ్ ఏం జరుగుతుందో తెలిసి పోతున్నప్పుడు, ఇలా  కాపాడే మిస్టరీ ఎలిమెంటేమీ లేకుండా పోయింది. ప్రారంభంలో చూపించిన పన్నెండు నిమిషాల పూర్వ కథలో ఏదో మెలిక పెట్టి వుండాల్సింది. ఆ మిస్టరీ ఎలిమెంట్ ప్రధాన కథకి అంతర్వాహినిగా వుంటూ కాపాడేది. క్రిందటి సంవత్సరం ఒకటి జరిగింది. ఇప్పుడు దాన్ని 'షాంగ్ చీ' ఉదాహరణ బలపర్చేలా వుంది. ఒక బిగ్ మూవీ స్టోరీ ఇలాగే సస్పెన్స్ లేకుండా ఫ్లాట్ యాక్షన్ కథలా వుంది. దాంట్లో కొడుకుని తండ్రి చెడగొట్టిన పూర్వకథని ఇంటర్వెల్ తర్వాత ఒకే ఫ్లాష్ బ్యాకుగా ఓపెన్ చేసెయ్యకుండా, క్లయిమాక్స్ లో చేస్తే మిస్టరీ ఎలిమెంట్ వుంటుందని చెప్తే వినలేదు. ఇప్పుడు 'షాంగ్ చీ' లో ఇదే వుంది.

—సికిందర్ 

 

1209 : రివ్యూ!

రచన- దర్శకత్వం: శ్రీకార్తీక్

తారాగణం : శర్వానంద్, రీతూ వర్మ, అమలా అక్కినేని, వెన్నెల కిషోర్, ప్రియదర్శి, నాజర్ తదితరులు

సంగీతం : : జేక్స్ బిజోయ్, ఛాయాగ్రహణం : సుజిత్ సరంగ్

నిర్మాతలు: ఎస్ఆర్ ప్రకాశ్ ప్రభు, ఎస్ఆర్ ప్రభు

విడుదల : సెప్టెంబర్ 9, 2022

***

ఆరు వరస పరాజయాల తర్వాత శర్వానంద్ మార్పు కోసం సైన్స్ ఫిక్షన్ ప్రయత్నిస్తూ అదృష్టాన్ని పరీక్షించుకో దల్చాడు. తమిళంలో రెండు సినిమాలు తీసిన దర్శకుడు శ్రీ కార్తీక్ కి అవకాశ మిచ్చాడు. ఈ కొత్త ప్రయత్నంలో కూడా తిరిగి ఫ్యామిలీ స్టోరీ మీదే ఆధారపడుతూ అక్కినేని అమల కేంద్ర బిందువుగా ఫ్యామిలీ డ్రామాలో నటించాడు. శర్వానంద్ అంటే ఫ్యామిలీ డ్రామాని దాటి యూత్ జోన్లోకి రాలేడన్న అభిప్రాయాన్ని మరోమారు బలపర్చాడు. ఐతే చవితికి ‘రంగరంగ వైభవం’ అనే ఫ్యామిలీ డ్రామాకి దూరంగా వున్న కుటుంబ ప్రేక్షకులు, ఇప్పుడు నిమజ్జనానికి అమలతో అమ్మ సినిమా కోసమైనా ‘ఒకేఒక జీవితం’ కి తరలి వస్తున్నారా? ఇది తెలుసుకుందాం...

కథ

ఆది (శర్వానంద్) గిటారిస్టుగా సంగీతంలో రాణించాలని కృషి చేస్తూంటాడు. అతడికి ఇద్దరు స్నేహితులు శీను (వెన్నెల కిషోర్), చైతూ (ప్రియదర్శి) వుంటారు. ఆది మదర్ ఫిక్సేషన్ తో బాధపడుతూంటాడు. స్టేజి ఎక్కి పాడాలంటే భయం. తల్లి వుంటే ఈ భయముండేది కాదు కదాని బాధ. తల్లి ఇరవై ఏళ్ళ క్రితం రోడ్డు ప్రమాదంలో  మరణించింది. ఆదిని ఎంకరేజి చేస్తూ ప్రోగ్రామ్ కూడా ఏర్పాటు చేస్తుంది అతడ్ని ప్రేమిస్తున్న వైష్ణవి (రీతూ వర్మ). శీనూ చైతూలకి కూడా వాళ్ళ సమస్యలుంటాయి. శీను ఇళ్ళు అద్దెకిప్పించే బ్రోకర్ గా పనిచేస్తూ అసంతృప్తిగా వుంటాడు. చదువుకుని వుంటే మంచి ఉద్యోగంలో స్థిరపడే వాణ్ణి కదాని బాధ. చైతూకి ఎన్ని సంబంధాలు చూసినా నచ్చడం లేదని బాధ. చిన్నప్పుడు సీత అనే అమ్మాయిని దూరం పెట్టాడు. ఇప్పుడామెని చూసి ఎందుకు ఆనాడు ప్రేమించలేదాని బాధ.

ఇలావుండగా, ముగ్గురికీ రంగి కుట్ట పాల్ (నాజర్) అనే క్వాంటమ్ ఫిజిసిస్టు పరిచయమవుతాడు. ఇతను ఇరవై ఏళ్ళు కష్టపడి టైమ్ మెషీన్ని తయారు చేశాడు. టైమ్ మెషీన్లో ఈ ముగ్గుర్నీ వాళ్ళ గతంలోకి తీసికెళ్ళి అక్కడ చేసిన తప్పుల్ని సవరించుకుని, భవిష్యత్తుని బాగు చేసుకునే అవకాశం కల్పిస్తానంటాడు. ముగ్గురూ సరేనని బయల్దేరతారు.

అలా టైమ్ మెషీన్లో 1998 లో తమ బాల్యంలోకి ప్రవేశించాక అక్కడేం జరిగింది? ఎవరెవర్ని కలిశారు? ఆది తల్లిని కలుసుకున్నాడా? ఆమెకు రోడ్డు ప్రమాదం జరగకుండా ఆపగలిగాడా? తన మదర్ ఫిక్సేషన్ సమస్య ఎలా పరిష్కరించుకున్నాడు? చిన్నప్పుడు చదువుని నిర్లక్ష్యం చేసిన శీను ఆ తప్పుని ఎలా సవరించుకున్నాడు? సీతని ప్రేమించలేక పోయిన చైతూ ఇప్పుడు సీతని ప్రేమించి పెళ్ళి సమస్య తీర్చుకున్నాడా?

ఇదంతా ఇలావుండగా, 1998 లో తమ చిన్నప్పటి ఆది, శీను, చైతూలు ఆ కాలంలో మాయమైపోయి ఈ కాలంలోకి (2019) ఎలా వచ్చారు? 1998 లోకి వాళ్ళతో పనిబడి వెళ్ళిన ఇప్పటి ఆది, శీను, చైతూలు ఈ వింత పరిస్థితికి ఎలా రియాక్ట్ అయ్యారు? అప్పుడేం చేశారు? ఇదీ మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ

సైన్స్ ఫిక్షన్ జానర్ కథ. సైన్స్ ఫిక్షన్ తో హాలీవుడ్ నుంచి రెగ్యులర్ గా వచ్చే టైమ్ ట్రావెల్ సినిమాల్లో ‘ఎబౌట్ టైమ్’ (2013) కూడా ఒకటి. ఇందులో తండ్రీ కొడుకుల కథ. మరణం, పశ్చాత్తాపం గురించి. నిజంగా కంట తడిపెట్టించే కథ. గర్ల్ ఫ్రెండ్ తో ప్రేమ గురించి కూడా. ‘ఒకే ఒక జీవితం’ తల్లీకొడుకుల కంట తడిపెట్టించే కథ అనుకుని చేసిన కథ. ఈ కంట తడి పెట్టించే విషయం నడుస్తున్న కథ కావల వుంటూ, సందర్భోచితంగా వుండకపోవడం ప్రత్యేకత.

ఈ కథ కూడా మరణం, పశ్చాత్తాపం గురించే. అయితే ఈ కథలో తేడా ఏమిటంటే ట్విస్ట్.2019 లో వుంటున్న శర్వానంద్ తన ఫ్రెండ్స్ తో 1998 లోకి వెళ్తే, అక్కడ 1998 లో వుంటున్న వాళ్ళ చిన్ననాటి క్యారక్టర్స్ 2019 లోకి వచ్చేసి కథని తలకిందులు చేయడం ట్విస్ట్. ఇంటర్వెల్లో ఇన్నోవేటివ్ ట్విస్ట్, మంచి క్రియేటివ్ ఆలోచన. సూర్యుడి చుట్టూ భూమి తిరుగుతున్నట్టు చూపించడం కథ అన్పించుకోదు, సూర్యుడే భూమి చుట్టూ తిరుగుతున్నాడని చెప్పడం ఆసక్తి రేపే కథవుతుంది. ఇలా జరిగితే? -అన్న what if ? factor తో వుండే కథలు ఏదో కొత్తగా చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తాయి.

ఇప్పుడు కావాల్సింది ఓ టెంప్లెట్ గా వుంటున్న టైమ్ మెషీన్ కథల్ని ఇలా ఇన్నోవేట్ చేసే కొత్తాలోచనలే.  ‘బింబిసార’ లో కూడా ఇన్నోవేషన్ వుంది. గతం లోంచి కళ్యాణ్ రామ్ పాత్ర ప్రస్తుతంలోకి రావడం. ప్రస్తుతం లోంచి గతంలో కెళ్ళే టెంప్లెట్ కిది రివర్సల్. ఇందుకే వున్న కథల్ని, పాతబడి పోయిన అవే కథల్ని, రివర్స్ చేసి ఆలోచించాలనేది.

ప్రస్తుత కథ చాలా కొత్తాలోచనతో వున్న కథ. సినిమా సాంతం ఈ కొత్తాలోచనతో సాగి వుంటే యావరేజ్ ని దాటి కొన్ని రెట్లు సక్సెస్ అయ్యేది. సంచలన హిట్ అయ్యేది. దీని తమిళ వెర్షన్ ఫ్లాపయ్యింది. ఐడియా దశలోనే ఆ రేంజి పొటెన్షియల్ ఈ కొత్తాలోచనకి కనబడుతోంది. ముందు ఐడియాని వ్యూహాత్మకంగా నిర్మించుకునే ఆలోచన చేయకుండా, ఎలా పడితే అలా ఇష్టారాజ్యంగా కథ చేసుకుపోవడం వల్ల- ఓ మాదిరి సక్సెస్ దగ్గరాగి పోయింది.

ఇందులో ప్రేక్షకులకి సంతృప్తి పరుస్తున్నవి శర్వానంద్ కి సైన్స్ ఫిక్షన్ అనే కొత్త ఫ్రేము, ఆ ఫ్రేము లోపల తల్లీ కొడుకుల సెంటిమెంటల్ దృశ్యాలు కావొచ్చు. సినిమాల సక్సెస్ కి  ఈమాత్రం ఫార్ములా చాలనుకుంటే ఇక కథలతో ఎక్కువ కష్టపడాల్సిన అవసరమేముంది. ఇలాగే తీసుకుంటూ పోవచ్చు.

న్యూట్రల్లో కొత్తాలోచన

ఇలా ఇంటెర్వెల్లో కొత్తాలోచనగా మారిన ఈ కథ, ముందు కెళ్తూ ధడాలున న్యూట్రల్ వేసుకుని కూర్చుంది. ఫస్టాఫ్ వెన్నెల కిషోర్, ప్రియదర్శిల క్యారక్టర్స్ తో ఫన్నీగా సాగుతూ ఇంటర్వెల్లో ఇంత ఇన్నోవేటివ్ ట్విస్టుతో రివర్స్ అయిన కథ, సెకండాఫ్ వచ్చేసరికి పాత మూస ఫార్ములాయే శరణ్యమంటూ ఇన్నోవేషన్ ని అర్ధాకలితో వదిలేసింది.

రాహుల్ గాంధీ 41 వేల రూపాయల టీ షర్టులాగా ఓ మెరుపు మెరిపించిన ట్విస్టు కాస్తా, సెకండాఫ్ కి 14 రూపాయల కాలం తీరిన పచ్చడి ప్యాక్ కింద మారిపోయింది. ఎంతైనా శర్వానంద్ శర్వానందే. వరస పరాజయాల అవే ఫ్యామిలీలు, మదర్ సెంటిమెంట్లు, ప్రేమలు, బాధలూ, కన్నీళ్ళూ తనతో వుండాల్సిందే. సైన్స్ ఫిక్షన్ అనే కొత్త ఫ్రేములో అదే పాత విషయం జానర్ మర్యాదకి విరుద్ధంగా. ఫస్టాఫ్ అమ్మ గురించే బాధ, సెకండాఫ్ అదే అమ్మతో విషాద కథ. డైనమిక్స్ లేవు, ఫస్టాఫ్- సెకండాఫ్ రెండూ ఒకే శాడ్ మూడ్.

1975 లో బాపు - రమణ గార్ల ‘ముత్యాల ముగ్గు’ కూడా మూలంలో విషాద కథే. మూలంలో ఆ విషాదం దగా పడిన భార్యగా సంగీత పాత్రదే. మూలంలో ఆ విషాదాన్ని ఆ పాత్ర సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్ గా అక్కడే వుంచి, శోక రసాన్ని కేంద్ర బిందువుగా అక్కడే పరిమితం చేసి, దాని వెలుపల ఆమె జీవితాన్ని చక్కదిద్దే ఆమె పిల్లలిద్దరితో అద్భుత రసంతో హాస్యభరిత కథనం చేసి ఎంటర్ టైన్ చేశారు. సూపర్ హిట్ చేశారు. ఇప్పుడు చూసినా పాత సినిమాలా అన్పించని, సినిమాకి కావాల్సిన డైనమిక్స్ తో, నవ్యతతో  వుంటుంది.

సైన్స్ ఫిక్షన్ జానర్ మర్యాద

ఇలాగే శర్వానంద్ మదర్ తో స్టోరీ కూడా ఇది సైన్స్ ఫిక్షన్ అయినందుకు ఎంటర్ టైన్ చేయాల్సింది- ఏడ్పించాలని ప్రయత్నించడం కాదు. శోకం మదర్ క్యారక్టర్ కే పరిమితం చేస్తూ, ఆ శోకాన్ని తీర్చేందుకు శర్వానంద్ వివిధ కామిక్- యాక్షన్ ఎపిసోడ్స్ సృష్టిస్తూ పోవాల్సింది. సైన్స్ ఫిక్షన్ జానర్ మర్యాద ప్రధానంగా అద్భుత రసమే (అడ్వెంచర్) తప్ప, శోక రసం కాదనేది తెలిసిన పాత విషయమే.

శర్వానంద్ గతంలోకి వెళ్ళింది ప్రమాదానికి గురై చనిపోయిన మదర్ ని, ఆ  ప్రమాదానికి గురి కాకుండా కాపాడుకునే లక్ష్యంతోనే. ఆ ప్రమాదం జరగడానికి రెండు రోజులే వుంది. ఇంతలో చిన్నప్పటి తను, తన ఫ్రెండ్స్ ముగ్గురూ, తాము వచ్చిన టైమ్ మెషీన్ లోనే 2019 లోకి తప్పించుకున్నారు. దీంతో శర్వానంద్ లక్ష్యం ప్రమాదంలో పడింది.

ఇంటర్వెల్లో ఈ ట్విస్టు కథని ఎలివేట్ చేయడానికే కాదు, కథ నడవడానికి అవసరమున్న ప్రత్యర్ధి పాత్రల్ని కూడా ఎస్టాబ్లిష్ చేస్తోంది. అటు 2019 లోకి పారిపోయిన మాస్టర్ ఆది, మాస్టర్ శీను, మాస్టర్ చైతూలు - ఇటు 1998 లోకెళ్ళి అక్కడే ఫూల్స్ గా మిగిలిన మిస్టర్ ఆది, మిస్టర్ శీను, మిస్టర్ చైతూల గోల్స్ కి ప్రత్యర్ధులుగా సవాలుగా తయారయ్యారు. దర్శకుడు తన కథనంలో దాగి వున్న ఈ మర్మాన్ని గుర్తించి, దీన్ని ఎస్టాబ్లిష్ చేసి వుంటే కథ స్ట్రక్చర్లో వుండేది. స్ట్రక్చర్లో వుండడమంటే శర్వానంద్ ది యాక్టివ్ పాత్ర అవడమే. ఇలా మిస్టర్స్ ఒకవైపు- మాస్టర్స్ ఒక వైపూ అన్న ఈ బలాబలాల సమీకరణతో సంఘర్షణ ప్రారంభమై, సెకండాఫ్ సైన్స్ ఫిక్షన్ జానర్ మర్యాదలకి లోబడి అద్భుత రసంతో అద్భుతాలు చేసేది.

ఇలా చేయక పోవడంతో  మిస్టర్లూ మాస్టర్లూ అందరూ కథలో దారీ తెన్నూ కానరాక, గోల్స్ లేక, దేవుడే దిక్కు అన్నట్టు చెల్లా చెదురుగా తిరుగుతూ వుండిపోయారు. అప్పుడప్పుడు శర్వానంద్ మదర్ సెంటిమెంట్ల కోసం మదర్ అమలతో సీన్లు. కానీ ఇక్కడ ఏర్పడ్డ అర్జెన్సీ ఏమిటంటే, కథలో అవతల కౌంట్ డౌన్ సెట్ అయ్యింది- మదర్ కి యాక్సిడెంట్ జరగడానికి రెండే రోజులుంది.

విధి వర్సెస్ సైన్స్?

ఈ కౌంట్ డౌన్ ఎలిమెంట్ అనేది అద్భుత రసంతో కూడిన చాలా ఇంట్రెస్టింగ్ పాయింటు. ఎలాగంటే గతంలో యాక్సిడెంట్ జరిగి చనిపోయిన మదర్ ని, ఇప్పుడు విధి నెదిరించి ఎలా కాపాడుకుందామని వచ్చాడు? ఈ విధి వర్సెస్ సైన్సు పోరులో ఏది గెలుస్తుంది? ఇది ఈ కథని డ్రైవ్ చేసే డ్రమెటిక్ క్వశ్చన్. ముగింపులో విధియే గెలిచినట్టు చెప్పారు. కానీ నడిపిన కథ మాత్రం డ్రమెటిక్ క్వశ్చన్ ప్రకారం కాదు. ఏదీ దాని ప్రకారం కథనంతో వుండదు. ఇంటర్వల్ ట్విస్టు ప్రకారం కథనం వుండదు, డ్రమెటిక్ క్వశ్చన్ ప్రకారమూ కథనం వుండదు.

కానీ ఇంటర్వెల్ ట్విస్టు శర్వానంద్ పాత్ర అనుభవించిన విషమ పరిస్థితి, డ్రమెటిక్ క్వశ్చన్ వచ్చేసి శర్వానంద్ పాత్ర అనుభవిస్తున్న సమస్య- కానీ అనుభవాలు అవుతూనే వుంటాయి, నేను మాత్రం అదే ఫస్టాఫ్ పాసివ్ పాత్రగా ఏమీ చేయకుండా బాధపడుతూ, ప్రేక్షకుల్ని కన్నీటి సముద్రంలో ముంచేస్తాను- అంతేగానీ యాక్టివ్ పాత్రగా మారి, కర్తవ్య పాలన చెయ్యను- ‘కర్తవ్య పథ్’ తో నాకు సంబంధంలేదు, ‘కథని జోడో యాత్ర’ తో కూడా నాకు సంబంధం లేదని ప్రకటించేస్తే ఇలాగే వుంటుంది.

అలా కథని పరిపుష్టం చేసే డ్రమెటిక్ క్వశ్చన్ కూడా ఏర్పడ్డాక, దీంతో ఇప్పుడు మదర్ ని కాపాడుకోవడంతో బాటు, 2019 లోకి పారిపోయిన మాస్టర్ ఆదిని పట్టుకొచ్చి మదర్ తో కలిపే ద్విముఖ ఎజెండాగా కథ ఎలివేట్ అవ్వాలి. ఈ ఎలివేషన్ ని కూడా వదిలేసి, కనిపించకుండా పోయిన కొడుకు (మాస్టర్ ఆది) కోసం మదర్ పడే బాధే ప్రధానంగా సెకండాఫ్ కథ చేసుకు పోవడంతో - సెకండాఫ్ ప్రతిపాదిత కథతో సంబంధం లేని అనవసర, అసందర్భ ఎమోషన్లూ ఏడ్పులతో విషాద భరిత కథగా మారిపోయింది. ఇలాచేసి విధియే గెలిచిందని చెప్పడం, విధితో పోరాడకుండానే?

ఇంకోటేమిటంటే, ఇంటర్వెల్ ట్విస్టుని పరిష్కరించడానికి ఇంకిన్ని ట్విస్టులు వేస్తూ కన్ఫ్యూజ్ చేయడం. మాస్టర్లు 1998 లోంచి 2019 లోకి వెళ్ళిపోతే, 1998 లో వుండిపోయిన మిస్టర్లు 2019 లోకి కూడా వచ్చి యాక్షన్స్ సీన్స్ చేయడం, మళ్ళీ 1998 లో కన్పించడం-  ఇలా ఇదొక కన్ఫ్యూజుడు వ్యవహారంగా వుంది.

నటనలు- సాంకేతికాలు

శర్వానంద్ గతాన్ని తల్చుకుంటూ వర్తమానంలో బాధపడే సంఘర్షణాత్మక పాత్రలో బాగానే నటించాడు గానీ, అస్తమానం బాధపడ్డమే తప్ప, హీరోయిజంతో హుషారుగా చేసేదేమీ లేకపోవడంతో మరో పాసివ్ పాత్రగా మారి యూత్ అప్పీల్ అనే బాక్సాఫీసు విలువకి దూరమయ్యాడు. శర్వానంద్ వరస పరాజయాలకి పాసివ్ పాత్రలే పోషించడం కూడా ఒక కారణం. పైగా ఫస్టాఫ్ లో వెన్నెల కిషోర్ ఫన్ తోనే ఎక్కువ సీన్లున్నాయి. శర్వానంద్ ఎక్కడున్నాడా అని చూసుకునేంత గ్యాప్ వస్తూంటుంది.

శర్వానంద్ ఎప్పుడో 20 ఏళ్ళ క్రితం చనిపోయిన మదర్ గురించే ఇంకా బాధపడుతూ గడపడం, కథ కోసమన్నట్టు అతిగా, అసహజంగా వుంది తప్ప, కన్విన్సింగ్ గా అన్పించదు. బాధకి లాజిక్ వుంటే నటనకి సానుభూతిని రాబట్టుకునే గుణముంటుంది. పెళ్ళి చేసుకుని నాన్నా అన్పించుకోవాల్సిన వయస్సులో ఇంకా అమ్మా ఏమిటి? అతను సైంటిస్టు మాటల్ని నమ్మి అమ్మ కోసం టైమ్ ట్రావెల్ చేయాలా, లేక సైకియాట్రిస్టుతో హిప్నటిజం చేయించుకుని తనని ఇబ్బంది పెడుతున్న మానసిక నిషేధాల్ని తొలగించుకోవాలా?

టైమ్ ట్రావెల్ కథలు మానసిక నిషేధాల్ని తొలగించుకోవడం గురించే. సైకో థెరఫీ గురించే. హిప్నటిజం గురించే. హిప్నటిజంలో జరిగేది టైమ్ ట్రావెలే. మానసిక సమస్యలు పుట్టడానికి గతంలో ఏదైతే కారణమయ్యిందో, హిప్నటిజంతో ఆ గతంలోకి టైమ్ ట్రావెల్ చేయించి, ఆ మానసిక సమస్యని అక్కడ రిపేరు చేయించి తీసుకు వస్తాడు సైకియాట్రిస్టు.

గతంలో కెళ్ళి యాక్సిడెంట్ జరగకుండా మీ అమ్మని కాపాడుకోవచ్చని సైంటిస్టు చెప్పడం అశాస్త్రీయమే. జరిగిన యాక్సిడెంట్ యాక్సిడెంటే. గతంలో ఆ భౌతిక స్థితిని మార్చలేం, మానసిక స్థితినే మార్చుకోగలం. సైంటిస్టు చెప్పాల్సింది, నువ్వు టైమ్ ట్రావెల్ చేసి, అక్కడ మీ అమ్మ మరణమనే వాస్తవంతో రాజీపడడం నేర్చుకుని, తిరిగి రావడమే నని మాత్రమే. అప్పుడే శాస్త్రీయం.

ముగ్గురూ ఒకే గాటన!

ఇక్కడ వెన్నెల కిషోర్, ప్రియదర్శి పాత్రల సమస్యలు, శర్వానంద్ పాత్ర సమస్యకి భిన్నం. శర్వానంద్ మదర్ ని తిరిగి బ్రతికించుకోవాలని. ఇది సాధ్యం కాదు. వెన్నెల, ప్రియదర్శిల సమస్యల పరిష్కారం సాధ్యమే. వెన్నెలది చిన్నప్పుడు చదువుకోక పోవడంతో ఇప్పుడు మంచి ఉద్యోగంలేక బ్రోకర్ గా హీనంగా బ్రతుకుతున్నానని సమస్య. దీంతో టైమ్ ట్రావెల్ చేసి, అక్కడ శర్వానంద్ తో బాటే వీధి చేతిలో ఓడిపోయానని తిరిగి వచ్చి- బ్రోకర్ గానే బ్రతక్క తప్పదని రాజీ పడిపోతాడు.

కానీ తనకి విధితో సంబంధంలేదు, తనది మానసిక సమస్యే. ఆ సమస్యతో టైమ్ ట్రావెల్ చేసినప్పుడు, చదువుని నిర్లక్ష్యం చేసిన వాస్తవం వాస్తవమే, అయితేనేం, బ్రోకర్ గా రియల్ ఎస్టేట్ లో మిలియనీర్ గా ఎదగ వచ్చన్న సైకో థెరఫీతో, పరిపక్వతతో అతను తిరిగి రావాలి, రాలేదు. వ్యక్తిత్వ వికాసం లేని నెగెటివ్ జడ్జ్ మెంట్ ముగింపు.

ప్రియదర్శీ డిటో. స్కూలు రోజుల్లో తనని ప్రేమిస్తున్న సీతని ప్రేమించకుండా పోగొట్టుకున్నానని సమస్య. ఈ సమస్యతో టైమ్ ట్రావెల్ చేసినప్పుడు, శర్వానంద్ తో బాటే విధి చేతిలో ఓడిపోయానని తిరిగి వచ్చి, విధియే కరెక్ట్ అని రాజీపడిపోతాడు. తనది కూడా మానసిక సమస్యే. ఈ సమస్యతో టైమ్ ట్రావెల్ చేసినప్పుడు, సీతని నిర్లక్ష్యం చేసిన వాస్తవం వాస్తవమే, అయితేనేం, ఒక సీత దగ్గరే జీవితం ఆగిపోదన్న సైకో థెరఫీతో, పరిపక్వతతో ఇంకో సీత కోసం రావాలి, రాలేదు. ఇది కూడా వ్యక్తిత్వ వికాసం లేని నెగెటివ్ జడ్జ్ మెంట్ ముగింపే. 

అంటే ఎవరైనా  గతంలో చేసిన తప్పులకి నిష్కృతి లేదనీ, ఇలాగే కుమిలిపోవాలనీ మేసేజీ ఇవ్వడం. సైంటిస్టుని, శర్వానంద్ నీ నమ్మి వీళ్ళిద్దరూ కూడా చెడిపోయారు. శర్వానంద్ సమస్యనీ, వీళ్ళిద్దరి సమస్యల్నీ ఒకే గాటన కట్టి ఒకే కథ చేసేశారు. శర్వానంద్ ది ప్రధాన కథగా వుంచి దానికో పరిష్కారం, వీళ్ళిద్దరిదీ ఉపకథలుగా చేసి వీళ్ళిద్దరికీ వేరే పరిష్కారం చూపాల్సిన అవసరాన్ని గుర్తించలేదు. అందరి రోగాలకీ విధి అనే ఒకే మందు వాడేశారు.

మరోసారి చంపిన తంతు

శర్వానంద్ చిన్నప్పుడు మదర్ అంత గొప్పగా  గిటార్ మీటడం నేర్పించి, కాంపిటేషన్ కి స్వయంగా తీసుకొచ్చి దిగబెట్టి పోతే, కాంపిటీషన్ ఎగ్గొట్టి నేస్తాలతో షికార్ల కెళ్ళడం మొత్తం కథనీ, పాత్రచిత్రణనీ దెబ్బతీసింది. ఏ మదరైనా కాంపిటీషన్లో కొడుకు పెర్ఫార్మెన్స్ ని చూసి మురిసి పోవాలనుకుంటుంది. ఆమె కూడా వుంటే కొడుకు నేస్తాలతో 2019 లోకి వెళ్ళిపోవడం కుదరదని కథ కోసం చేశాడు కథకుడు ఇద్దరి పాత్రచిత్రణల్ని దెబ్బ తీస్తూ. ఇలా చిన్నప్పుడు కాంపిటీషన్ ఎగ్గొట్టి షికారు కెళ్ళిన శర్వానంద్ కి వుండాల్సింది తను తప్పు చేశానన్న గిల్టీ ఫీలింగ్. మదర్ ని ఏమారుస్తూ కాంపిటీషన్ కి డుమ్మా కొట్టినందుకు- మదర్ లేకపోతే బ్రతకలేనని ఇరవయ్యేళ్ళూ బాధపడడం గాకుండా- గిటారుతో ప్రోగ్రాములిస్తూ మదర్ ఆత్మని సంతోష పెట్టొచ్చు.

ఇక టైమ్ ట్రావెల్ చేసి మదర్ ని బ్రతికించుకునే ప్రయత్నం కూడా ఆమెని మరోసారి చంపిన తంతుగానే తేలింది. ఇది చాలా ఘోరం. కథకుడు తానేం చేస్తున్నాడో గ్రహించడం లేదు. కౌంట్ డౌన్ పూర్తి కావస్తోంది. ఉదయం తొమ్మిది గంటలకి యాక్సిడెంట్ టైమ్. ఆ టైమ్ లో ఇల్లు కదలకుండా చూడలేదు. ఆమె కొడుకు కనిపించడం లేదన్న దుఖంతో తిరుగుతోంది. కొడుకు మాస్టర్ ఆది 2019 లోకి వెళ్ళి పోయాడని ఆమెకి తెలీదు.

అలా తిరుగుతున్న ఆమె కారాగిపోయి వుంటే శర్వానంద్ వచ్చేసి వెంటనే అక్కడ్నించి తప్పించి ఆటో ఎక్కిస్తాడు. ఈ లోపు తానే కొడుకని చెప్తాడు. ఇక్కడ ఎమోషనల్ డ్రామా. ఆటోలో డ్రైవర్ వుండడు (యాక్సిడెంట్ జరగడానికి ఒకటొకటే ఏర్పాట్లు చేస్తున్నాడు కథకుడు).  మదర్ ని ఆటోలో కూర్చోబెట్టి తను ఎక్కకుండా ఎమోషనల్ గా ఆమెనే చూస్తూంటాడు. శర్వానంద్. కౌంట్ డౌన్ క్షణాల్లో పూర్తికావొస్తున్నా ఆ ధ్యాససే వుండదు. ఇంతలో లారీ వచ్చి ఆటోని ని గుద్దేస్తుంది. మదర్ చచ్చి పోతుంది రెండో సారి వేరేగా.   

 

అసలు మొదటిసారి ఎలా యాక్సిడెంట్ జరిగి చనిపోయిందో మనకెక్కడా చెప్పలేదు. అప్పుడు కొడుకు 2019 లోకి వెళ్ళి పోలేదు. కాబట్టి కొడుకు కనిపించడం లేదన్న దుఖంతో తిరిగి వుండదు. యాక్సిడెంట్ జరిగినప్పుడు కొడుకు కూడా వున్నాడా? ఎలా జరిగింది యాక్సిడెంట్? రిఫరెన్స్ గా ఈ దృశ్యాలు మనకి చూపించక పోవడం లోపం. ఆ రిఫరెన్స్ వుంటే ఇప్పుడు జరగబోయే యాక్సిడెంట్ ని ఆపే ప్రయత్నాల్లో థ్రిల్, సస్పెన్స్ పుట్టుకొస్తాయి. అప్పట్లో యాక్సిడెంట్ జరగడానికి ఏదైతే కారణమైందో, దాన్ని తొలగించే ప్రయత్నం శర్వానంద్ చేస్తూ థ్రిల్ నీ, సస్పెన్సునీ పుట్టించ గల్గుతాడు ఒక హీరోగా. ఏమిటా కారణం? అది తొలగించడం అసాధ్యమైతే, తన ప్రాణాలే అడ్డమేస్తాడా? వేయక తప్పదు కొడుకుగా. అప్పుడేం జరుగుతుంది? ఈ లాజికల్ ఎండ్ కి- పీక్ కి- కదా తీసికెళ్ళాల్సింది కీలక సన్నివేశాన్ని, ప్రేక్షకుల గుండెల్లో దడ పుట్టిస్తూ? మదర్ సెంటిమెంట్ అంటే ఇది కదా?

సమస్య ఎక్కడొచ్చిందంటే, ఈ కథ కథా రచనా ప్రక్రియకి విరుద్ధంగా మొదట్నుంచీ కథకుడే నడిపిస్తున్నాడు. పాత్రని దాని కథని అది నడుపుకో నివ్వడం లేదు. ఇలా చేస్తే పాసివ్ పాత్రలే పుడతాయి. కథకుడికేం తెలుసు పాత్ర ఏం చెయ్యాలో? పాత్రకి తెలుస్తుంది అదేం చేయాలో. కథకుడు పాత్రగా మారితే తెలుస్తుంది అదెందుకు చేస్తుందో. శర్వానంద్ పాత్ర కథకుడి చేతిలో కీలుబొమ్మ కాకపోతే, ఆ క్షణంలో మదర్ ని రోడ్డు మీదే వుంచకుండా తీసుకుని దూరంగా పరిగెట్టే వాడు. అతడి భావ సంచలనాలు అలాటివి.

ఏది రియల్ డ్రామా?

ఇక మదర్ సెంటిమెంట్ల సీన్ల గురించి. శర్వానంద్ తను కొడుకే అని మదర్ అమలకి చివరి క్షణాల వరకూ తెలియక పోతే సెంటి మెంటల్ డ్రామా ఎక్కడిది? ఆమెతో శర్వానంద్ చిన్నప్పటి క్యారక్టర్ - అంటే మాస్టర్ శర్వానంద్ తప్పిపోయాడనే బాధ, దుఖం, డ్రామా వగైరా. డ్రామా వుండాల్సింది ప్రధాన కథతోనా, ఫ్లాష్ బ్యాక్ తోనా? టైమ్ ట్రావెల్ చేసి కాలంలో వెనక్కి వెళ్ళి అక్కడి కథని తడిమే వన్నీ ఫ్లాష్ బ్యాకే అన్పించుకుంటాయి టెక్నికల్ గా. ఫ్లాష్ బ్యాక్ ఎప్పుడూ ప్రధాన కథవదు. అది నడుస్తున్న ప్రధాన కథకి అవసరమైన గత సమాచారాన్ని అందించే వనరు మాత్రమే.

ఇక్కడ పెద్దవాడైన మిస్టర్ శర్వానంద్ తో వున్నది ప్రధాన కథ, బుడ్డోడు మాస్టర్ శర్వానంద్ తో ఫ్లాష్ బ్యాక్. ఫ్లాష్ బ్యాక్ క్యారక్టర్ తో ప్రధాన కథ ఎలా నడుపుతారు? మాస్టర్ శర్వానంద్ తప్పిపోయాడన్న దుఖ పూరిత కథ, డ్రామా మదర్ తో ఎలా నడుపుతారు? ప్రేక్షకులు బాల నటుల్ని చూడాలని వస్తారా, తాము చూడాలని వచ్చిన స్టార్ తో కథ చూస్తారా?

అసలు మిస్టర్ శర్వానంద్ ఏ సమస్యతో 1998 లోకి వచ్చాడు? మదర్ ని కలుసుకోవాలనేగా? కలుసుకుని స్థిమిత పడాలనేగా? మరి చల్లకొచ్చి ముంత దాయడమెండుకు. పరిష్కారాని కొచ్చి కథ దాచడమెందుకు. ఆ కథేదో విప్పాలి. ఇదింకా  ఫస్ట్ యాక్ట్ కాదు, సెకండ్ యాక్ట్. సెకెండ్ యాక్ట్ అంటే పరిష్కారం కోసం పాట్లు. పాయింటు కొచ్చేయాలి. తను కొడుకే అని ఆలస్యం చేయకుండా చెప్పేయాలి. సాక్ష్యంగా చిన్నప్పటి విషయాలు గుర్తు చేయాలి. గుర్తు చేసి, 2019 లో నువ్వు లేకపోతే నేనుండ లేకపోతున్నానని తనతో వచ్చేయ మనాలి. విచిత్ర సిట్యుయేషన్ కి తెరతీయాలి. బుడ్డోడు ఆల్రెడీ 2019 లోకెళ్ళి పోయాడని చెప్పాలి. ఆమెకి యాక్సిడెంట్ ని తప్పించాలంటే, విధిని గెలవాలంటే, కాలాన్నే మార్చేసే ప్లాను భారీయెత్తున వేయాలి.

ఇదీ రియల్ డ్రామా. ఇంతేగానీ, కంట తడి పెట్టించే డ్రామా అంటే, అది నడుస్తున్న కథ కావల ‘ఫ్లాష్ బ్యాక్’ తో వుంటూ, అసందర్భంగా, కథకే మాత్రం ఉపయోగపడకుండా వుండడం కాదు. శర్వానంద్ ఈ డ్రామాతో వున్నప్పుడే పాత్రని నమ్మించగలడు. పాత్రని నమ్మిస్తే రియల్ ఎమోషన్స్ తో నటించి మెప్పించగలడు. కానీ ఈ మధ్య ఏమవుతోందంటే ఫేక్ ఎమోషన్స్ తో ఓ మోస్తరు ప్రేక్షకాదరణతో బయటపడుతున్నారు.

నటనలు ఇంకా...

తమిళ బాలనటులు బాగా నటించారు. ముఖ్యంగా యంగ్ వెన్నెల కిషోర్ గా నటించిన నిత్యరాజ్. వీడు వెన్నెల కిషోర్ అంత సూపర్ టాలెంట్. హీరోయిన్ రీతూ వర్మ ఫస్టాఫ్ లో కాసేపు, సెకండాఫ్ లో కాసేపూ  పాత్ర. ఎప్పుడూ అమ్మదాసులా వుండే శర్వానంద్ తో రోమాన్సేముంటుంది, కామెడీ ఏముంటుంది. 2019 లోకి వచ్చేసిన చిన్నప్పటి శర్వానంద్ ని చూసి ఆమె షాకు తినే సీను, ఆమె ఎవరో తెలీక చిన్నప్పటి శర్వానంద్ అక్కా అని పిలిచే సీనూ గమ్మత్తుగా వున్నాయి.

వెన్నెల కిషోర్ తిరుగులేని మహారాజు. 1998 లో చిన్నప్పటి తనని చూసుకుని వాణ్ణి చదివించడం కోసం పడే తంటాలతో అతడిది సూపర్ కామెడీ. ప్రియదర్శి కూడా చిన్నప్పటి తనని చూసుకుని, వాడు స్కూలు పిల్ల సీతని ఫ్రేమించేలా చేయడం కోసం పడే తంటాలతో నీటు కామెడీ. ఇక మదర్ పాత్రలో అమల సరే. ఆమెని భువి నుంచి దిగి వచ్చిన దేవతలా అతి సాత్వికంగా చూపిస్తూ శోక మూర్తిలా మార్చాడు దర్శకుడు. ఆ శోకం రాంగ్ ఛానెల్లో వుంది. విధితో ఆటలాడి చేతులు కాల్చుకునే సైంటిస్టుగా నాజర్ బ్రిలియెంట్ గా కన్పిస్తాడు. 

సిరివెన్నెల రాసిన మదర్ సాంగ్ వుంది. ఇది బిట్లు బిట్లు గా వస్తుంది. సిద్ శ్రీరామ్ పీల గొంతుతో పాడడమొకటి. ఇంకో రెండు సందర్భానుసారం వచ్చే బ్యాక్ గ్రౌండ్ సాంగ్స్ వున్నాయి. ‘పెళ్ళి చూపులు’ దర్శకుడు తరుణ్ భాస్కర్ రాసిన మాటలు కామెడీ సీన్లకి బావున్నాయి. కెమెరా వర్క్, కళా దర్శకత్వం, 1998 నాటి దృశ్యాల లొకేషన్స్, సెట్స్  ఉన్నతంగా వున్నాయి. టైమ్ మెషీన్ బయల్దేరే సీన్లు సీజీతో పకడ్బందీగా వున్నాయి.

—సికిందర్

 

694 : స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

        ఇప్పుడు  సినిమాల్లో చిన్నప్పటి కథలు చూపిస్తే వస్తున్న మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ పరమైన సమస్యలేమిటో కిందటి వ్యాసంలో చూశాం. కేవలం హీరో పాత్ర చిత్రణకి బేస్ కోసం చిన్నప్పటి కథలు చూపిస్తే అది యూత్ అప్పీల్ ని చంపేస్తోందనీ, పైగా కథగా స్క్రీన్ ప్లేలో అదే విభాగానికీ చెందని అనాధలా మిగిలిపోతోందనీ చెప్పుకున్నాం. ఇలాకాక – బాల్య కథని స్క్రీన్ ప్లేలో భాగంగా చేస్తూ, దాంతోనే బిగినింగ్ విభాగాన్ని ప్రారంభిస్తే, అప్పుడా బాల్య పాత్ర చిత్రణతోబాటు దానికో  సమస్యతో, ఆ సమస్యతో దానికో గోల్ తో,  ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ని ఏర్పాటు చేసినప్పుడు మాత్రమే చిన్నప్పటి కథలకి ఓ అర్ధం వుంటుందనీ దొంగరాముడు ఉదాహరణగా అవగాహన కొచ్చాం. చిన్నప్పుడే పాత్రకి ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ని ఏర్పాటు చేసేస్తే ఇంకా ప్రయోజనాలేమిటంటే, ప్లాట్ పాయింట్ వన్ దగ్గర ప్రారంభమయ్యే కథలో (మిడిల్లో ) హీరో నేరుగా ప్రవేశిస్తాడు. అక్కడ ఆల్రెడీ వున్న చిన్నప్పటి గోల్ ని చేపట్టి మిడిల్ విభాగాన్ని నేరుగా పాలిస్తాడు. ఎక్కడైనా హీరో నేరుగా మిడిల్ విభాగంలో అడుగుపెట్టి, సిద్ధంచేసి పెట్టిన కథని పాలించడం వుంటుందా? ఇలాంటప్పుడే వుంటుంది. బాల్య కథనే బిగినింగ్  విభాగంగా చూపించేస్తే ఇక హీరోకి బిగినింగ్ విభాగం చూపించాల్సిన అవసరం రా దు. స్క్రీన్ ప్లే రచనలో ఇదొక కొత్తానుభూతినిచ్చే అపూర్వ ప్రక్రియ అవుతుంది! 

          గత నెల విడుదలైన ‘ఈక్వలైజర్ - 2’ లో ఇలాటిదే చమత్కృతి గురించి చెప్పుకున్నాం : సెకెండాఫ్ ప్రారంభమైన పావుగంటలో క్లయిమాక్స్ ప్రారంభమైపోవడం! ఈ రోజుల్లో కథెవడిక్కావాలి. ఇంకా ఇప్పుడు కూడా స్క్రీన్ ప్లేలో సాంప్రదాయంగా బిగినింగ్ అరగంట – మిడిల్ (కథ) గంట – ఎండ్ ఆరగంటా అనే 25% + 50% + 25 % పంపకా లేమవసరం?  ఫస్టాఫ్ లో అరగంట వుండే బిగినింగ్ ని ముప్పావు గంటకి పెంచి, ఓ పావుగంట మాత్రమే మిడిల్ -1 తో ఇంటర్వెల్ వేసేసి, సెకండాఫ్ ప్రారంభంలో ఇంకో పావు గంట మాత్రమే మిడిల్ -2 చూపించేసి, మిగిలిన ముప్పావు గంటా క్లయిమాక్స్ (ఎండ్) కెళ్లిపోతే చాలా రొటీన్ మూస బాధలు వదుల్తాయి. మిడిల్ యాభై నుంచి పాతిక శాతానికి తగ్గిపోవడం వల్ల, పాతిక శాతం కథతో బోరు సగానికి సగం తగ్గిపోతుంది!  ‘ఈక్వలైజర్ - 2’ లో జరిగిందిదే. 

         ఇలాటిదే దొంగరాముడులో జరిగింది. చిన్నప్పటి కథని బిగినింగ్ గా వేసేస్తే, హీరోతో ఈసురోమని అదే రొటీన్ బిగినింగ్ ని మళ్ళీ మళ్ళీ చూపిస్తూ సినిమాలు తీసే అవసరమే రాదు, నేరుగా మిడిల్లో ఎంట్రీ ఇస్తాడు. లేకపోతే జరుగుతున్న దేమిటి? బిగినింగ్ విభాగాన్నిప్రారంభిస్తూ హీరో అదే ఎంట్రీ ఇచ్చి అదే ఫైట్ చేస్తాడు. అదే గ్రూప్ పాటేసుకుంటాడు. హీరోయిన్ తో అదే లవ్ ట్రాక్ ప్రారంభించి అదే కామెడీ చేస్తాడు. ఆమెతో అదే టీజింగ్ సాంగేసుకుంటాడు. అదే లవ్ ట్రాక్ కంటిన్యూ చేస్తాడు. ఆమెతో అదే డ్యూయెట్ వేసుకుంటాడు. అప్పుడు విలన్ ఎంట్రీ ఇస్తాడు. దీంతో బిగినింగ్ ముగిసి ప్లాట్ పాయింట్ వన్ వస్తుంది. విలన్ తో హీరోకి గోల్ ఏర్పడుతుంది. 

          ఈ కథనంలోనే బిగినింగ్ విభాగపు బిజినెస్ అయిన – కథా నేపధ్యపు ఏర్పాటు, హీరో సహా పాత్రల పరిచయం, విలన్ తో సమస్యకి దారితీసే పరిస్థితుల కల్పన, సమస్యతో ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ఏర్పాటూ తాలూకు కథనమంతా వుంటుంది. ఇలాకాక దీన్ని బాల్య కథలోకి తోసేసినప్పుడు, ఇదే రొడ్డకొట్టుడు రొటీన్ నుంచి హీరో బతికి పోతాడు. తన బదులు తన చిన్నప్పటి పాత్రధారి బాల నటుడెవరో  ఇది పోషించి వెళ్ళిపోతాడు. అప్పుడు హీరో రెండో కృష్ణుడులాగా ఏంచక్కా ఫ్రెష్ గా మిడిల్లో ఎంట్రీ ఇచ్చి, బాలనటుడి గోల్ నెత్తుకుని, నేరుగా కథని ఆపరేట్ చేస్తాడు. ఈ సినేరియాలో ‘శివ’ ని వూహిస్తే – నేరుగా నాగార్జున సైకిలు చైనుతో జేడీని కొట్టే సీనుతో ఎంట్రీ ఇవ్వొచ్చు. అంతకి ముందు అరగంట బిగినింగ్ కథనమంతా  శివ బాల్యపు కథగా వుండొచ్చు.

      అయితే ఈ చిన్నప్పటి కథలు కొన్ని, చిన్నప్పుడు హీరో తన తల్లిదండ్రుల్ని విలన్ చంపడాన్ని చూడడంగానో, లేదా చిన్నప్పుడు అన్నదమ్ములు తప్పి పోవడంగానో కూడా వుంటాయి. వీటిలో చిన్నప్పుడు హీరోకి గోల్ ఏర్పడదు. అంటే కథ వుండదు. తల్లిదండ్రుల చావు చూసిన హీరోగారు పెరిగి బాగా పెద్దవాడై, ఓ పాతిక ముప్పయ్యేళ్ళూ  కామెడీలూ, హీరోయిన్ తో ప్రేమలూ గట్రా వెలగబెడుతూ జల్సాగా గడిపేశాక, అప్పుడొకానొక రోజు, తల్లిదండ్రుల్ని చంపిన విలన్ గుర్తుకొచ్చి గుండెల్లో అగ్నిపర్వతాలు ఎడాపెడా పేల్చుకుంటాడు. అంటే ఇప్పుడిన్నాళ్ళకి తీరిగ్గా నిద్రలేచి గోల్ ఏర్పర్చుకున్నాడన్న మాట.

          ఇలాగే చిన్నప్పుడు అన్నదమ్ములు తప్పిపోతే ఎవడికీ పట్టింపు (గోల్) వుండదు. పెద్దవాళ్ళై ఎప్పుడో ప్రమాదవశాత్తూ కలుసుకుంటారు. ఇక్కడ కూడా చిన్నప్పటి దృశ్యాలు బిగినింగ్ విభాగం అన్పించుకోవు. పెద్దవాళ్ళయాకే బిగినింగ్ మొదలవుతుంది.

          సిడ్ ఫీల్డ్ ప్రకారం సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్ అని ఒకటుంటుంది. అంటే,  కథకి సంబంధించి హీరోకి గతం తాలూకు ఫ్లాష్ బ్యాక్. ఇదే పాత్రని నిర్దేశిస్తుంది, ఇదే పాత్రని వెన్నాడుతుంది, ఇదే పాత్రకి బలాన్నిస్తుంది. ‘ఖైదీ’ లో చిరంజీవి ఫ్లాష్ బ్యాక్ (సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్) ఇలాటిదే. ఇది హీరోకి బాల్యంలో ఏర్పడొచ్చు, పెద్దయ్యాకా ఏర్పడొచ్చు. ‘అంకుశం’ లో కుప్పతోట్లో ఏరుకు తిన్నబాల్యంలో ఏర్పడి – ఈ కసే పెద్దయ్యాకా వుంటుంది. పాత్రకి ఇలాటి బలాన్నిచ్చే, భగభగ మండించే ఇలాటి సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్స్ తోనైనా ఇప్పుడు బాల్య కథల్లేవు- ఏమంటే హీరోగారికి ఫలానా తిక్క ఎలా ఏర్పడిందో ప్రేక్షకులు అర్ధం జేసుకోవడానికి చిన్ననాటి సీన్లు! ఫలానా పిల్లని ఎంతగా ప్రేమించాడో ప్రేక్షకులకి తెలియడానికి చెడ్డీల నాటి  ముచ్చట్లు! పనికిమాలిన దృశ్యాలు. హీరో క్యారెక్టరైజేషన్ అనగానే బచ్చాతనంలో కెళ్ళిపోయి కథలల్లడం. మనిషికి బాల్యంలోనే నమ్మకాలేర్పడతాయా? అవే జీవితమంతా శాశ్వతంగా వుండిపోతాయా? మీసాలొచ్చాక నమ్మకాలేర్పడకూడదా? కేవలం హీరో పాత్ర చిత్రణ కోసం చైల్డ్ స్టోరీ అనేది స్క్రీన్ ప్లేకీ,  మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కీ పెద్ద అడ్డంకి. దొంగరాముడులో లాగా చిన్నప్పుడు పాత్ర చిత్రణతో బాటు, అప్పుడే బిగినింగ్ విభాగాన్ని కూడా ప్రారంభిస్తూ, ఆ చిన్నప్పుడే మొత్తం కథకీ  కావాల్సిన గోల్ నేర్పాటు చేస్తే ఎంతో ఉపయోగముంటుంది.  ఒక కొత్త ప్రక్రియకి నాంది అవుతుంది. ప్లాట్ పాయింట్ వన్ రానంత సేపూ కథ ఏర్పడదు. ప్లాట్ పాయింట్ వన్ లోపు బిగినింగ్ లో వుండేదంతా కథ కాదు. కేవలం ప్లాట్ పాయింట్ వన్ దగ్గర ప్రారంభం కాబోయే కథకి అది ఉపోద్ఘాతమే. అలాగే క్లయిమాక్స్ (ఎండ్) అంతా కూడా కథ కాదు, కథకి ఉపసంహారం మాత్రమే. ఒక్క మిడిలే కథ, మిడిల్లోనే కథ!    

        దొంగరాముడు చిన్నప్పుడు తల్లికి మందుల కోసం దొంగతనానికి పాల్పడడంతో  పోలీసులకి పట్టుబడ్డం, తల్లి మరణించడం, చెల్లెలు అనాధ అవడమనే బిగినింగ్ విభాగపు బిజినెస్ తో, చిన్నప్పుడే ప్లాట్ పాయింట్  ఏర్పడి, జీవితపు చౌరస్తాలో అప్పుడే నిలబడ్డాడని చెప్పుకున్నాం. అంటే ఇక నేరుగా గోల్ ని, కథని, ఎదిగిన దొంగరాముడుకి అందించేస్తాడన్న మాట. ఇక్కడ కేవలం హీరో పాత్రచిత్రణ కోసం బలహీనంగా వాడుకుంటున్న బాల్య పాత్రకీ, దొంగరాముడు బాల్యపాత్రకీ గమనించాల్సిన ముఖ్యమైన తేడా ఏమిటంటే – చిన్న దొంగరాముడు కథకోసం పుట్టి, ఒక గోల్ తో తన ఉనికిని, ప్రాముఖ్యాన్నీ చాటుతున్నాడు. గోల్ ని, లేదా కథని, పెద్ద దొంగరాముడికి అప్పజెప్తూ కీలక పాత్ర పోషిస్తున్నాడు. అంటే డ్రమెటికా స్టోరీ రూలు ప్రకారం, హేండాఫ్ పాత్రయ్యాడన్నమాట. మనుషులు మారాలిలో శోభన్ బాబు చనిపోతూ శారదకి కథని అప్పజెప్పినట్టు, ఎర్ర మందారంలో రాజేంద్ర ప్రసాద్ చనిపోతూ యమునకి కథని అందించినట్టు. పెద్ద దొంగరాముడొచ్చేసి నేరుగా కథని పాలించడానికి కథని సిద్ధం చేసి పెట్టే పెద్దతనంతో హెండాఫ్ పాత్రయాడు చిన్నదొంగరాముడు...

―సికిందర్