అదృశ్యం!

      

                                               

కథ- స్క్రీన్ ప్లే- నిర్మాణం- దర్శకత్వం : వాసు మంతెన
తారాగణం: శ్రేయాన్‌, ప్రగతి, అభిమన్యుసింగ్‌, ముఖేష్‌ రుషి, కోట శ్రీనివాసరావు, స్నిగ్ధ, సత్య
మాటలు: వడ్డాలపు ప్రభాకర్‌,  ఛాయాగ్రహణం: వి.కె. గుణశేఖర్‌
సంగీతం: ప్రవీణ్‌ ఇమ్మడి,  కూర్పు: గౌతంరాజు విడుదల
నిర్మాణం: వజ్మన్‌ ప్రొడక్షన్స్‌, విడిదల : 3 జులై, 2015
*
          సీనియర్ నటి జయసుధ కుమారుడు శ్రేయాన్ ని హీరోగా పరిచయం చేస్తూ కొత్త దర్శకుడు వాసు మంతెన తనే నిర్మాతగా మారి నిర్మించిన ‘బస్తీ’ ని కనువిందు చేసే ఒక సృజనాత్మక ప్రయత్నంగా ఆహ్వానించవచ్చు. చిన్న బడ్జెట్ సినిమాల్లో ఈ స్థాయి దృశ్యపరమైన ప్రమాణాలు తెలుగులో చాలా అరుదుగా చూస్తూంటాం. దర్శకుడికి విజువల్ సెన్స్ వున్నప్పుడు ఛాయాగ్రహణం- కళ- కాస్ట్యూమ్స్ విభాగాలు  సైకలాజికల్ గా ట్రాన్స్ లోకి తీసికెళ్ళేట్టు చేస్తాయి ప్రేక్షకుల్ని. కళా దర్శకుడి కలర్ స్కీం, కాస్ట్యూమ్స్ స్పెషలిస్టు ఇచ్చే డ్రెస్సింగ్ స్కీం, ఈ రెండిటికి మ్యాచయ్యే ఛాయాగ్రాహకుడి లైటింగ్ స్కీం,  దృశ్యాల్లో మూడ్ ని క్రియేట్ చేస్తాయి. ఈ మూడ్ క్రియేషన్ ని పర్యవేక్షించే దర్శకుడు కొత్తవాడై వుంటే అతను ప్రామిజింగ్ డైరెక్టర్ గా కనపడతాడు. వాసు మంతెన అలాటి ప్రామిజింగ్ డైరెక్టర్ గా ప్రేక్షకుల ముందుకొచ్చారు. చిన్న సినిమాలు తీస్తున్న కొత్త దర్శకులు తమదైన ముద్రతో ప్రామిజింగ్ డైరెక్టర్ లుగా కన్పించే దృష్టాంతాలు భూతద్దం పెట్టి గాలించినా కన్పించడం లేదు. ఏదో ఇలా వస్తున్నారు, అలా పోతున్నారు మొక్కుబడిగా..

          హీరో శ్రేయాన్ కెసిఆర్ అన్నట్టు తెలుగు అమితాబ్ బచ్చనే పొడుగు రీత్యా. ఆ పొడుక్కి చాక్లెట్ బాయ్ ఫేస్ కట్ ఒక భిన్నమైన కాక్ టెయిల్. కాకపోతే సరసన నటించే హీరోయిన్లతో రావచ్చు సమస్య. ఈ సినిమాలో వచ్చింది కూడా. హీరోయిన్ ప్రగతి హైటు చాలక చిన్నపిల్లలా కన్పిస్తుంది. పైగా ఈమె అంత వయసున్న కోట శ్రీనివాసరావుకు కూతురంటే కూడా నమ్మశక్యం కాదు- మనవరాలిలా వుంటుంది.

          దర్శకుడు ‘బస్తీ’ అనే ఈ యాక్షన్ మూవీని తనే రాసుకుని తనే తీసి ఎలా ఆకట్టుకోబోయాడో ఒకసారి చూస్తే ...
ప్రేమలు వేరు- చావులు వేరు   

       ఓపెనింగ్ సీనులో సిటీలో ఓ పొద్దుటే జాగర్స్ కి, వాకర్స్ కి పార్కులో ఓ అమ్మాయి శవం కంత పడుతుంది. ఓ క్లాసిక్ క్రైం / డిటెక్టివ్ సినిమాల్లో లాంటి సింపుల్ ఓపెనింగ్. పోలీసులొస్తారు, ఇన్వెస్టిగేషన్ మొదలవుతుంది. కథా నేపధ్యం ఎస్టాబ్లిష్ అవుతుంది. సిటీలో ఆ  ప్రాంతం ఒకప్పుడు బస్తీ. ఇప్పుడు పోష్  ఏరియా. బస్తీగా వున్నప్పట్నించీ అక్కడ భిక్షపతి ( కోట), అమ్మిరాజు ( ముఖేష్ రిషి) అనే గ్యాంగ్ స్టర్స్ మధ్య వైరాలు. ఇవి ప్రస్తుతం చల్లబడి ప్రశాంతత నెలకొన్నా- ఈ ప్రశాంతతకి కారకుడైన అమ్మిరాజుని వద్దన్నా ఏదో రకంగా  బిక్షపతి కొడుకు భవానీ ( అభిమన్యు సింగ్) రెచ్చ గొడుతూంటాడు.  అమ్మిరాజు భిక్షపతితో ఏనాడో శత్రుత్వం చాలించుకుని ప్రశాంతంగా తన కుటుంబంతో జీవిస్తున్నాడు. ఇలాటి సమయంలో అమ్మిరాజు ఏరియాలో భవానీ  ఓ అమ్మాయిని చంపించడంతో, అతడి చెల్లెల్ని, అంటే భిక్షపతి కూతురు స్రవంతి ( ప్రగతి) ని రహస్యం గా కిడ్నాప్ చేయించి తనింట్లోనే  బంధిస్తాడు అమ్మిరాజు. 

          ఇంతలో అమ్మిరాజు తమ్ముడు విజయ్ ( శ్రేయాన్) అమెరికానుంచి వస్తాడు. ఇంట్లో బంధించివున్న స్రవంతిని చూస్తాడు. విషయం తెలుసుకుంటాడు.  అన్న వాదాన్ని నమ్ముతాడు. స్రవంతితో పరిచయం పెరుగుతుంది, ఆమె కూడా దగ్గరవుతుంది. ఆ దగ్గరవడం ప్రేమగా మారి పెళ్లి చేసుకోవాలని నిశ్చయించుకుంటారు.  దీనికి అమ్మిరాజు ఒప్పుకుంటాడు- ఇలాగైనా రెండు కుటుంబాల మధ్య శాంతి ఏర్పడుతుందని. ఈ విషయం ఎస్పీ కి చెప్పి భిక్షపతితో మీటింగ్ ఏర్పాటు చేయించమంటాడు. ఆ మీటింగులో ఉద్రిక్తత లేర్పడతాయి పెళ్లనగానే. భిక్షపతి ఒప్పుకున్నా, కొడుకు భవానీ అంగీకరించడు. కాల్చిపారేస్తాడు తండ్రిని, ఎస్పీనీ, అమ్మిరాజునీ...విజయ్ స్రవంతిని తీసుకుని పారిపోతాడు. భవానీ మరికొందరు అమ్మిరాజు బంధువుల్ని కూడా చంపేస్తాడు.

          స్రవంతి తో పారిపోయిన విజయ్ కర్ణాటకలో స్నేహితుల దగ్గర తలదాచుకుంటాడు. ఇక ఎట్టి పరిస్థితిలో స్రవంతిని పెళ్లి చేసుకుని అమెరికా వెళ్లిపోవాలనుకుంటాడు ...ఇదీ విషయం. ఇక భవానీని ఎదుర్కొని అమెరికా వెళ్లి పోగలిగారా అన్నది మిగతా కథ. 
బడ్జెట్ కి చాలని కథ 

      ఈ కథ చూస్తే దర్శకుడు పెద్ద బడ్జెట్ ఫార్ములా సినిమాలకి ప్రభావితుడైనట్టు తెలిసిపోతూంటుంది. సినిమా కథ అంటే పెద్ద బడ్జెట్ ఫార్ములా సినిమా కథే అన్న అభిప్రాయమో ఏమో అదిక్కడ బెడిసి కొట్టింది. పెద్ద బడ్జెట్ సినిమా కథల్ని పెద్ద బడ్జెట్ సినిమాల్లోనే అన్ని భారీ హంగులతో చూసి ఎంజాయ్ చేస్తారు ప్రేక్షకులు, పనిగట్టుకుని అలాటి హంగులు వుండని ఛోటా సినిమాల్లో కూడా చూడాలని ఎందుకు కోరుకుంటారు? సమస్య ఎక్కడ వచ్చిందంటే, తెలుగులో భారీ సినిమాలు హాలీవుడ్ ని అనుకరిస్తే, భారీ సినిమాల్ని చిన్న సినిమాలు అనుకరిస్తున్నాయి- ఐతే హాలీవుడ్ ని అనుకరించినా  భారీ సినిమాలు బతికుంటాయి, భారీ సినిమాల్ని అనుకరించే చిన్న సినిమాలు మాత్రం చచ్చూరుకుంటున్నాయి. ప్రస్తుత చిన్న సినిమాదీ ఇదే పరిస్థితి. అంతగా యాక్షన్ మూవీ తీయాలనుకుంటే నవ్యత తో కూడిన ఏ థ్రిల్లరో తీయవచ్చు.

          రెండోది, ఈ కథ మూస ఫార్ములాయే  అయినా దర్శకుడు ఒక విజన్ పెట్టుకుని రియలిస్టిక్ గా తీయాలనుకున్నట్టు కొన్ని సీన్లలో అర్ధమవుతుంది. ఓపెనింగ్ సీను అలాంటిదే. కానీ అంతలో అభద్రతాభావం వెంటాడినట్టు మళ్ళీ ఫార్ములా చిత్రీకరణల్లో సేఫ్ జోన్ చూసుకునే ధోరణి కన్పిస్తుంది. ఇదెక్కడిదాకా పోయిందంటే కామెడీ సీన్లన్నీ అలాటివే. ఇంకా పనిగట్టుకుని- ఫార్ములా సినిమాల్లో సెకండాఫ్ లో కథతో సంబంధం లేని కమెడియన్లని దింపి కామెడీతో టైం పాస్ చేసినట్టూ- ఇక్కడా అదే పరిస్థతి. మహావిష్ణువు పాత్రలో అలీ వచ్చేసి ఆ కామెడీ ఏమిటి? గే క్యారక్టర్ తో సత్య కామెడీ ఏమిటి? ఇవన్నీ బిగ్ బడ్జెట్ సినిమా ఫీల్ తీసుకురావడానికి దర్శకుడు పడ్డ పాట్లే!
          మూడోది, ఇలాటి కథ మహేష్ బాబు- ఆర్తీ అగర్వాల్ లతో ‘బాబీ’ గా వచ్చిందే. ఇద్దరి తండ్రులూ పగలు రగిలిన గూండాలే. ఇంకా మహేష్ బాబే నటించిన ‘ఒక్కడు’ లో మహేష్ బాబు హీరోయిన్ ని రహస్యం గా తెచ్చి ఇంట్లో పెట్టుకుంటే, ఈ సినిమాలో హీరో అన్న హీరోయిన్ ని తెచ్చి రహస్యంగా ఇంట్లో పెట్టుకుంటాడు. ఈ రెండు పాయింట్ల తోనే మొత్తం సినిమా అంతా నడించింది. ‘బాబీ’ లో తండ్రులిద్దరూ హింసతో నగరాన్ని అట్టుడికిస్తూంటే, అదేం పట్టనట్టు హీరో హీరోయిన్లు ప్రేమలతో, డ్యూయెట్లతో ఎలా కాలక్షేపం చేస్తారో- అలా ఈ సినిమాలోనూ ఇంతే. భవానీ అనే వాడు కుటుంబాల్నే హతమారిస్తే, ఈ ప్రేమ జంటకి పెళ్ళే ముఖ్యమైపోవడం,  చనిపోయిన వాళ్ళకోసం ఒక్క కన్నీటి బొట్టూ రాల్చకుండా అసలేం జరగనట్టే తిరగడం...ఎలా సాధ్యం?

          నాల్గోది, హీరో పాత్ర పాసివ్ పాత్రగా తయారైందని తెలుసుకోలేదు. ఈ సినిమా మొత్తం మీద హీరో ఏం చేశాడు? చిట్ట చివర్లో మాత్రం తన మీదికి వచ్చిన విలన్ ని రియాక్టివ్ గా చంపి, పేలవమైన డైలాగు కొట్టడం  తప్ప? హీరోయిన్ కుటుంబాన్ని కాసేపు పక్కన పెడితే, కనీసం తన అన్నని చంపినందు కైనా హీరో అనే వాడు ఆ భవానీని చంపేందుకు సిద్ధమవ్వాలిగా? అలాగాక హీరోయిన్ తో పారిపోయి- పెళ్లి చేసుకుని- అమెరికా వెళ్లి పోవాలనుకోవడం ఏ బాపతు పాత్ర, ఏ రకం కథనం?

          ఐదోది, ఆకస్మిక ముగింపు. ‘బాహుబలి’ లో లాంటి ఆకస్మిక ముగింపు! ‘బాహుబలి’ కంటే ముందు ఈ సినిమా తీసినా ఆటోమేటిగ్గా అలాటి బిగ్ బడ్జెట్ సినిమా ముగింపే దర్శకుడికి వచ్చేసిందంటే – ఇక సందేహం లేదు, దర్శకుడి ఊహాశక్తి అపరిమితమైనది! ‘బాహుబలి’ లోని ముగింపు సైతం కలలో కన్పించేంత ఫోర్సుగా బిగ్ బడ్జెట్ సిన్మా హంగులు తనమీద స్వారీ చేస్తున్నాయి!
          ఉరుము లేని పిడుగులా క్లయిమాక్స్ రావడం దర్శకుడు చేతులెత్తేసిన తనాన్నే పట్టిస్తోంది.

          ఒక కనువిందైన దృశ్య ప్రదర్శన చేశాడు తనకున్న విజువల్ సెన్స్ తో. మున్ముందు ఇదే   విజువల్స్ సెన్స్ తో తనదైన ప్రత్యేక ముద్ర వేసుకుంటూ దర్శకుడిగా నిలదొక్కుకోవాలంటే, ఇక చేయాల్సిందొకటే- ఏ కథ, ఎలాటి స్క్రిప్టు - స్క్రీన్ ప్లే, ఏ క్యారక్టరైజేషన్లు అనే విషయపరమైన  పరిజ్ఞానం పెంపొందించుకుని ఇలా నష్టపోకుండా సినిమాలు తీయడమే. కథా కథనాలూ పాత్ర చిత్రణ లనే మహాసముద్రంలో కొంత లోతుకైనా వెళ్ళగలగడమే...

—సికిందర్

     డార్క్ మూవీస్ కీ  యాక్షన్ మూవీస్ కీ  తేడాల గురించి తెలుసుకుంటే తప్ప డార్క్ మూవీస్ జానర్ కి న్యాయం చేయలేరు. న్యాయం చేయకపోతే నాల్గు డబ్బులు రావు. రోమాంటిక్ కామెడీ జానర్ లక్షణాలు తెలీక రోమాంటిక్ కామెడీ లనుకుంటూ ఎలా ఇప్పుడు మార్కెట్ లేని రోమాంటిక్ డ్రామాలు  తీసేసి దెబ్బ తినేస్తున్నారో,  అలా డార్క్ మూవీస్ అనుకుని యాక్షన్ మూవీస్ తీసేసి దెబ్బ  తినేసే  అవకాశం చాలా  వుంది. రోమాంటిక్ కామెడీలతో చేసిన జానర్ పరమైన తప్పిదాలు మళ్ళీ డార్క్ మూవీస్ తో కూడా జరక్కుండా చూసుకోవాల్సి వుంటుంది. జానర్ స్పృహ, మర్యాద, డిసిప్లిన్ అనేవి లేకపోతే ఈ రకమైన సినిమాలు తీయడమే వృధా. దేని క్రియేటివ్ పరిధి, పరిమితులు దాని కుంటాయి. గుండుగుత్తగా ఆన్ని జానర్స్ కీ కలిపి ఒకే క్రియేటివ్ ప్రపంచం లేదు. క్రియేటివిటీని  జాతీయం చేయడం కుదరదు. క్రియేటివిటీ చిన్న చిన్న గణ రాజ్యాలుగానే వుంటుంది. డార్క్ మూవీస్  ఖచ్చితంగా వాస్తవికతని డిమాండ్ చేస్తాయి. డార్క్ మూవీస్ వాస్తవికత ఎన్నటికీ మాయనిది. ఏ కాలంలో నైనా వాటికి  వాస్తవికతే ఆభరణం.  వాస్తవికత లేకపోతే  డార్క్ మూవీస్ లేవు.  ఈ రోజుల్లో ‘మాభూమి’ లాంటి వాస్తవిక కథా చిత్రం, లేదా ఆర్టు సినిమా తీస్తే ఎవ్వరూ చూడరు. కానీ అదే వాస్తవికతతో కూడిన డార్క్ మూవీస్ తీస్తే చూస్తున్నారు. ‘నగరం’ లాంటి డార్క్ మూవీ వాస్తవికతతో,  జీవనోపాధి కోసం ఓ హీరో పడే పాట్లుగా ఆర్ట్ సినిమా  తీస్తే ఎవరైనా చూస్తారా? ఎవ్వరూ చూడరు బహుశా. 


          యాక్షన్ మూవీస్ కి ఈ వాస్తవికతతో పనిలేదు. ఎందుకంటే వీటి విషయంలో వినోదమే ప్రధానం. ఈ వినోదాన్ని పండించడం కోసం లాజిక్ ని తీసి పక్కన పెడతారు. ‘ఖైదీ’ లాంటి యాక్షన్ మూవీ లో పోలీస్ స్టేషన్ లో  పది మంది పోలీసులని కొట్టి వెళ్ళిపోతాడు చిరంజీవి. ఇలా నిజజీవితంలో సాధ్యం కాకపోయినా ఎంజాయ్ చేస్తారు ప్రేక్షకులు. యాక్షన్ మూవీస్ లో ప్రేక్షకులు కోరుకునేది నిజ జీవితంలో సాధ్యపడని ఈ ఎస్కేపిజమే, లాజిక్ కాదు. ‘ఫాస్ట్ అండ్ ఫ్యూరియస్ –8’ అనే యాక్షన్ మూవీ చాలా పెద్ద ఎస్కేపిస్టు ఫేర్. టాప్ స్టార్స్ తో యాక్షన్ మూవీస్  ఇలా ఎంత వాస్తవ  విరుద్ధంగా వున్నా వాటికేం ప్రమాదం రాదు. కానీ ఇదే లాజిక్ లేకుండా డార్క్ మూవీస్ తీస్తే అది జానర్ మర్యాద అన్పించుకోదు. జానర్ మర్యాదతో లేనిది ఈ రోజుల్లో ఏదీ ఆడడం లేదని గత రెండు సంవత్సరాలుగా చూస్తున్నాం. 

యాక్షన్ మూవీ 

           ఒక డార్క్ మూవీ తీస్తూ అందులో పైన చెప్పుకున్న చిరంజీవి ఫైట్ లాంటిది పెట్టారనుకోండి, అది డార్క్ మూవీగా ఫెయిల్ అయినట్టే. అలాగే చిరంజీవిని పోలీస్ స్టేషన్ కి తీసుకొచ్చి విచారణ చేశారనుకోండి, అనుమానం తీరక లాకప్ లో   పెట్టారనుకోండి- ఇది డార్క్ మూవీ రచన అవుతుంది, యాక్షన్ మూవీ కాదు.

          యాక్షన్ మూవీకి ఎక్కువ బడ్జెట్ కావాలి. వాటిలో స్టంట్స్,  ఛేజెస్ వుండాలి. కాల్చివేతలు, పేల్చివేతలు, విధ్వంసాలు, మారణహోమాలూ  వుండాలి. నాన్ స్టాప్ యాక్షన్ తో వుండాలి. స్పీడు ప్రాణమవ్వాలి. యాక్షన్ సీన్స్ లో లాజిక్ వుండనవసం లేదు. గాలిలో విన్యాసాలు చేసి శత్రువుల్ని తన్న వచ్చు. ఏదో ఒక అంశం గురించి హీరో విలన్లు పోరాడు కోవాలి. విలన్ ఎంత మందిని చంపినా పోలీసులు వచ్చి కేసులు నమోదు చేసుకోనవసరం లేదు. యాక్షన్ లో ఎంత మంది చచ్చినా శవాలకి అంత్య క్రియల గురించి ప్రేక్షకులు బెంగ పెట్టుకోనవరసం లేదు. యాక్షన్ మూవీస్ లో హీరో క్యారక్టర్ డెవలప్ మెంట్ అంత ప్రధానం కాదు. కథ ఫోకస్ అంతా బిగ్ యాక్షన్ మీదే వుంటుంది. స్టోరీ లైన్ సరళంగా వుంటుంది. బోలెడంత కథలో ప్రేక్షకులు చిక్కుబడి పోకుండా బోలెడు యాక్షన్ తో దూసుకెళ్ళేలా చేయడమే యాక్షన్ మూవీస్ ప్రధానోద్దేశం. ‘శివ’ లో బోలెడంత  కథ వుండదు- ఏకత్రాటిపై సింపుల్  కథే  పరిగెడుతూ శివ- భవానీల యాక్షన్ - రియాక్షన్ల సంకుల సమరంగా వుంటుంది.

          యాక్షన్ మూవీస్ రాయడం తేలిక. తీయడం కూడా దర్శకుడికి తేలికే. యాక్షన్ సీన్స్ అన్నీ స్టంట్ మాస్టర్లు తీసేసి వాళ్ళే ఎడిటింగ్ చేసేస్తారు. పాటలు డాన్స్ మాస్టర్లు తీసేసి వాళ్ళే ఎడిటింగ్ చేసేస్తారు. దర్శకుడు తీయడానికి మిగిలేది ఓ గంట టాకీ పార్టు మాత్రమే. 

డార్క్ మూవీ 

          డార్క్ మూవీస్ ఇలా కాదు. యాక్షన్ సీన్స్, పెద్దగా పాటలూ వుండని డార్క్ మూవీస్ మొత్తం కథ మీదే ఆధారపడి నడుస్తాయి. కాబట్టి దర్శకుడికే సినిమా బరువంతా తానే మోసే పనుంటుంది.  ఒక నేరం చుట్టూ జరిగే వాస్తవిక ధోరణిలో గల కథలే వీటిలో వుంటాయి.  వీటిలో స్థాపించే కథలు  నిజ జీవితంలో ఎవరికైనా జరగవచ్చు. ‘పింక్’ లో రిసార్ట్స్ లో తనతో మిస్ బిహేవ్ చేసిన వాణ్ణి సీసా పెట్టి కొట్టి పారిపోయి, ఉల్టా తనే కేసులో ఇరుక్కునే హీరోయిన్ కథ లాంటిది ఎవరికైనా జరగ వచ్చు. ‘16-డి’ లో విశృంఖల ప్రేమాయణాల పర్యవసానంగా జరిగే దారుణాల్లాంటి కథ ఎవరి జీవితాల్లోనైనా సంభవించ వచ్చు.  వీటి కథలు, కథనాలూ సంక్లిష్టంగా వుంటాయి. 

          కాబట్టి వీటిని మెదడు పెట్టి చూడాల్సిందే. మెదడు పెట్టి చూసేలా ప్రేక్షకుల్ని ఎంగేజ్ చేయగల శక్తి ప్రస్తుతం డార్క్ మూవీస్ కే వుంది. ఆర్ట్ సినిమాల్ని మెదడు పెట్టి చూడాలి. గొప్పగొప్ప సాంఘికాలు, ‘మేఘ సందేశం’ లాంటి మానసిక సంఘర్షణాత్మకాలూ మెదడు పెట్టి చూడాల్సిందే. సామాజిక సినిమాలు, స్త్రీవాద సినిమాలు, భక్తి  సినిమాలూ మొదలైనవి ఖచ్చితంగా మెదడు పెట్టే చూడాలి. ఇందుకు గత రెండు దశాబ్దాలుగా ప్రేక్షకులు సిద్ధంగా లేరు.  ఎందుకంటే దేశపరిణామాల్ని బట్టి  ప్రేక్షకుల మనోభావాలుంటాయి. 2000 సంవత్సరం నుంచి ఆర్ధిక సంస్కరణల ఫలితాలూ, ప్రపంచీకరణ ఫలాలూ  ఒకేసారి దండిగా చేతిలో వచ్చి పడుతూంటే వాటిని అనుభవించే స్థితికి చేరుకున్నారు ప్రేక్షకులు. ఉపాధి కోసం, ఉద్యోగాలకోసం ఇక ప్రభుత్వాల మీద ఆధారపడే అవస్థ తప్పింది. పట్టణం నుంచీ పల్లెదాకా టీనేజీ  కుర్రకారు పుష్కలంగా పాకెట్ మనీతో తిరుగుతున్నారు. 1980, 90 లనాటి ఆకలి కేకలు, నిరుద్యోగ పొలికేకలు ఇక లేవు. ఆ కవిత్వాలు, ఆ పోరాటాలు, ఆ ఉద్యమాలు, ఆ తీవ్రవాదమూ, ఆ సినిమాలూ తీసి అవతల పారేసి – ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు పల్లెనుంచి నగరం దాకా. 

          ఇది గమనించారు గనుకనే సినిమాల అర్థాన్నే మార్చేసి  కేవలం ఎంటర్ టైన్మెంట్! ఎంటర్ టైన్మెంట్!!  ఎంటర్ టైన్మెంట్!!!  అనే ధోరణిలోనే సినిమాలు  తీస్తూ రంజింప జేస్తూ వచ్చారు. సినిమాల్ని ఇక మెదడు పెట్టి చూసే అవరమే లేకుండా పోయింది. ఎంటర్ టైన్ చేయడానికి నాల్గు వెర్రి వేషాలతో, మూడు జాడింపులతో, ఓ రెండు వాయింపులతో టపటప లాడించేసి  వదిలేస్తే సరి- పెద్ద పెద్ద బకెట్లతో కూల్ డ్రింకులు, పెద్ద పెద్ద ట్రేలు వొళ్ళో పెట్టుకుని ఫాస్ట్ ఫుడ్డులూ లాగిస్తూ చూసేసి దులిపేసుకుని వెళ్ళిపోతున్నారు. మెదడుతో పనేలేదు! సినిమాలు చూడ్డానికి తినడం అవసరమా? 

          ఈ నేపధ్యంలో రివ్యూ రైటర్లు ఈ పాత్ర చిత్రణ ఇలా వుండాల్సింది కాదు, ఇక్కడ ఈమె ఇలా ఏడ్వాల్సింది కాదు, అక్కడ ఆయన అలా అరవాల్సింది కాదు-  అని  విశ్లేషణలు చేస్తే - వీళ్ళెవర్రా? అని తలలు బాదుకుంటున్నారు  ప్రేక్షకులు. మెదడుకి ఆలోచనలు పెట్టే పనే వద్దంటున్నారు. మెదడుని పోటీ పరీక్షలు రాయడానికి, విదేశాల్లో జాబ్స్ చేసుకోవడానికి మాత్రమే కఠినాతి కఠినంగా వాడుకుంటామంటున్నారు. 

          ఇలా ఆర్ధిక సంస్కరణలు - ప్రపంచీకరణ అనే దేశ పరిణామాలతో కూడిన నేపధ్యంలోంచి  అన్ని మాధ్యమాల్లో ఎంటర్ టైన్మెంట్ ప్రధానమైన వాతావరణమే కన్పిస్తూండవచ్చు. ఆకలి బాధలో, ఇంకే సామాజిక సమస్యలో కళా రూపాలుగా స్థానం కోల్పోయి వుండ వచ్చు. కానీ కళా రూపంగా నేరం దాని స్థానాన్ని కోల్పోవడం లేదు. ఆర్ధిక సంస్కరణలు – ప్రపంచీకరణ ఎంత ఎంటర్ టైన్మెంట్ ని తెచ్చిపెట్టాయో- సమాజంలో అన్నే నేరాల్నీ  తెచ్చి పెట్టాయి. మనం ఒకటి అర్ధం జేసుకుంటే, 1930 లలో అమెరికాలో   ఏర్పడిన ఆర్ధిక మాంద్యం  నేపధ్యంలోంచే  ఫిలిం నోయర్ అనే డార్క్ మూవీ జానర్ సినిమాలు పుట్టుకొచ్చాయి. డబ్బు లేకపోయినా నేరాలే, డబ్బెక్కువైపోయినా నేరాలే! అలా ఇప్పుడు ఆర్ధిక సంస్కరణలు – ప్రపంచీకరణ నేపధ్యంలో డబ్బెక్కువైపోయి నేరాలు జరుగుతున్నాయి. కొత్త కొత్త నేరాలు జరుగుతున్నాయి. ఉన్నత వర్గాల హై ప్రొఫైల్ నేరాలు మునుపెన్నడూ లేనంతగా జరుగుతున్నాయి.  వాళ్ళ ఎంటర్ టైన్మెంట్స్  శృతి మించి నేరాలకి దారి తీస్తున్నాయి. కాబట్టి ఎంటర్ టైన్మెంట్ - నేరాలు ఈ రెండూ ఆర్ధిక సంస్కరణలు – ప్రపంచీకరణలకి రెండు ముఖాలు. వీటిలో ఎంటర్ టైన్మెంట్ అనే ఒకే ముఖాన్ని చూపిస్తూ వచ్చారు సినిమాల్లో. క్రైం ఎలిమెంట్ అనే రెండో ముఖాన్ని కూడా పట్టుకోగల్గడంతో  షైతాన్, జానీ గద్దార్, పింక్,  కహానీ -2, 16- డి, నగరం,  మెట్రో, కనుపాప  లాంటి నియో నోయర్ సినిమాలు వచ్చేసి హిట్టవుతున్నాయి. 

          అయితే ఇందాక చెప్పుకున్నట్టు, ఇలా మెదడు పెట్టి చూడాల్సిన సాంఘికాలు, సామాజికాలు, విప్లవాత్మకాలు, అనేక వాదాలు, మానసిక సంఘర్షణలూ...లాంటి కథలతో కూడిన ఆలోచనాత్మక సినిమాలని చూడ్డానికి ఇష్ట పడని  ప్రేక్షకులు, అంతే మెదడుకి పని కల్పించి చూడాల్సిన పై నియో నోయర్ సినిమాల్ని ఓపిగ్గా ఆలోచనలు లగ్నం చేసి చూసి ఎలా హిట్ చేయగల్గుతున్నారు?

          స్క్రీన్ ప్లే పండితుడు జేమ్స్ బానెట్ ఏం చెప్పారో ఒకసారి ఇక్కడ చూడాలి- మనిషి పరిణామ క్రమం సరీసృపాల నుంచి క్షీరదాలకి, క్షీరదాల నుంచి ఆదిమానవుడికి, ఆదిమానవుడి నుంచి వివేక వంతుడైన మనిషి గా ఏర్పడినప్పుడు- ప్రతీ పరిణామ దశలో మెదడు పొరలు కమ్ముకుంటూ వచ్చింది. సరీసృపాల యాంత్రిక,  కేవల భౌతిక మెదడు (రెప్టీలియన్ కాంప్లెక్స్) మీద, భావోద్వేగాలతో కూడిన క్షీరదాల మెదడు (లింబిక్ సిస్టం) పొరకమ్మింది.  భావోద్వేగాలతో కూడిన క్షీరదాల మెదడు మీద ఆలోచనా శక్తి పెంచుకున్న  మనిషి  మెదడు (నియో కార్టెక్స్) పొర కమ్మింది. వీటన్నిటి మధ్యా ఎక్కడో ఆథ్యాత్మిక మెదడు వుంటుంది- దీని స్థానాన్ని ఇంకా కనుగొనలేదు. 

            కాబట్టి  ప్రేక్షకులకి డార్క్ మూవీస్ ఆకర్షించడానికి గల కారణ మేమిటో ఇప్పుడు తెలిసిపోతోంది. పొరలు పొరలుగా మూడు రకాల మెదడులు కలిగివున్నప్పుడు, కింది పొరలో వున్న జంతు సమానమైన వొరిజినల్ సరీసృపాల మెదడుని, ఈ జానర్ సినిమాలు సంతృప్తి పరుస్తున్నాయన్న మాట! నేరాలు ఈ మెదడుతోనే జరుగుతాయి. ఈ మెదడుని అణిచి పెట్టుకుని మనుషులు గొప్ప బుద్ధి గలవాళ్ళుగా వుండడానికి తంటాలు పడుతూంటారు. అది తన్నుకొ చ్చినప్పుడు తప్పుడు పనులన్నీ చేసేస్తారు. 

          తప్పుడు పనులు చేసే మెదడు తమలోనే వుంది కాబట్టి, ఆ తప్పుడు పనులు చేయకుండా వుండేదెలా, లేదా చేసేస్తే బయట పడేదెలా అన్న కుతూహలమే ఈ సినిమాలని దృష్టి కేంద్రీకరించి చూసేలా చేస్తుంది. మనిషి మెదడెలా వుంటుందో, అదెలా పనిచేస్తుందో అర్ధం జేసుకోకుండా సరైన సినిమాలు తీయలేరు. 

          నేటి పరిస్థితులు డిమాండ్ చేస్తున్న ఈ డార్క్ మూవీస్ జానర్ ని తెలుగు సినిమాలు టచ్ చేయడం లేదు. హిందీ, తమిళ, మలయాళ సినిమాలు ఈ బాటలో నడుస్తున్నాయి. ఇప్పడు  తెలుగులో ప్రారంభించాలంటే ఏం చేయాలి?  వాటిని ఎలా తీర్చిదిద్దాలి?  వాటి జానర్ మర్యాదని ఇతర భాషల్లోలాగా ఎలా కాపాడాలి?  ఒక పూర్తి స్థాయి నియో నోయర్ డార్క్ మూవీ ఎలా వుంటుంది?....మొదలైన విషయాలతో రేపు ముగింపు వ్యాసం చూద్దాం. 


-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in/

1172 - ఈ రోజు స్పెషల్ -12 pm

   సినిమా తీయడానికి అరకొర బడ్జెట్టే చేతిలో వున్నప్పుడు ఒక్కటే మార్గం వుంటుంది. మేకింగ్ ని పైపైన మాక్రో లెవెల్లో చూడకుండా, లోతుపాతుల్లోంచి చూడడం. కథ లోతుపాతుల్నుంచీ మేకింగ్ ని మైక్రో లెవెల్లో బాగా అర్ధం జేసుకోవడం. ఇందుకు స్టీవెన్ స్పీల్బెర్గ్ వైపు దృష్టి సారించడం. హాలీవుడ్ లెజెండ్ స్టీవెన్ స్పీల్బెర్గ్ 25 వ యేట అరకొర బెడ్జెట్ తో తీసిన తొలి సినిమానే కల్ట్ క్లాసిక్ గా మార్చేశాడు. 1971 లో ‘డ్యూయెల్’ విడుదలై నేటికి 50 ఏళ్ళు దాటింది. నేటికీ దీనికి లక్షల మంది ప్రేక్షకులు, అభిమానులూ వున్నారు ఆన్ లైన్లో. బాగా చిన్నప్పుడే స్పీల్బెర్గ్ 8 ఎంఎం కెమెరా చేత బ ట్టుకుని చిత్రీకరణలు జరిపేవాడు. స్కూలు పోటీల్లో షార్ట్ ఫిలిమ్ తీసి ప్రథమ బహుమతి కూడా అందుకున్నాడు. కాలేజీ చదువు మధ్యలో ఆపేసి ఫిలిమ్ స్కూల్లో చేరిపోయి దర్శకత్వం నేర్చుకున్నాడు. ఎప్పుడూ కూడా అతడికి హాలీవుడ్ మీద, సినిమాల మీదా దృష్టి వుండేది కాదు. అందుకని టీవీ స్టేషన్లో చేరి సిరీస్ తీయడం మొదలెట్టాడు. అప్పుడు వచ్చిందే టెలి ఫిలిమ్ గురించి ఒక ఆఫర్. ఆ టెలి ఫిలిమ్ ‘డ్యూయెల్’ తీసి టీవీలో ప్రసారం చేస్తే విపరీత ఆదరణ పొందడమే గాక, సినిమాగా కూడా కొన్ని సీన్లు కలిపి విడుదల చేస్తే  స్పీల్బెర్గ్ కి అగ్రశ్రేణి దర్శకుల దర్బార్ లోకి ద్వారాల్ని తెరిచి పెట్టేసింది...

    అత్యల్ప బడ్జెట్ తో 10 రోజుల్లో టెలి ఫిలిమ్ ‘డ్యూయెల్’ పూర్తి చేయాలని అప్పట్లో టీవీ స్టేషన్ ఆదేశం. జీవితంలో 10 రోజుల్లో సినిమా తీసే వుండరు తెలుగులో. ఒకవేళ తీయాల్సిన అవసరం ఏర్పడితే ఓ ఇండోర్ లొకేషన్ చూసుకుని ఆ ఇంట్లో పేరంటం జరుగుతున్నట్టు చుట్టేయడమే. ఇలా ఒక ఇంట్లో నడిచే ఇండోర్ కథనే అలవాటుగా ఆలోచిస్తారు. స్పీల్బెర్గ్  డిఫరెంట్ గా ఆలోచించాడు. ఆ 4 లక్షల డాలర్ల మినీ బడ్జెట్ కి  ఏకంగా హైవే మీద దౌడు తీసే ఔట్ డోర్ యాక్షన్ కథ నిర్ణయించాడు. ఇచ్చిన 10 రోజులు కాదు గానీ 13 రోజుల్లో పూర్తి చేశాడు. 1971 లో 4 లక్షల డాలర్లు అంటే అప్పటి మన రూపాయల్లో (డాలర్ కి రూ 7.50) 30 లక్షల రూపాయలు.  ఈ 30 లక్షల బడ్జెట్ తో ఆ రోజుల్లో ఎన్టీ రామారావు సినిమాలు 5 తీయవచ్చు. ఈ దృష్ట్యా స్పీల్బెర్గ్ కి 30 లక్షల బడ్జెట్ కేటాయించడం బాగా ఎక్కువే కదా అన్పిస్తుంది. కానీ మల్టీ మిలియన్ బడ్జెట్ల హాలీవుడ్ బజార్లో 4 లక్షల డాలర్లు అంటే- ఓ అర మిలియన్ లోపు లొట్టి పిట్ట డాలర్ల చాయ్ సిగరెట్ బడ్జెట్టే. రెండు దమ్ముల్తో వూది పారేసేంత.ఇది టెలి ఫిలిమ్ కోసం కేటాయించిన బడ్జెట్. దీన్నే సినిమాగా బూస్టప్ చేసి విడుదల చేయడంతో డెడ్ చీప్ బడ్జెట్ సినిమా అయింది. సాధారణంగా ముందు థియేటర్లో విడుదలై తర్వాత టీవీలో ప్రసారమవుతాయి సినిమాలు. ‘డ్యూయెల్’ విషయంలో ఇది తారుమారైంది. ముందు టీవీ మూవీగా లక్షల మంది చూసినప్పటికీ, తర్వాత సినిమాగా విడుదల చేస్తే అప్పుడూ విరగబడి చూశారు. ఇప్పుడూ ఆన్లైన్లో అంకిత భావంతో చూస్తున్నారు.     

  

   మొన్న ‘స్వాతిముత్యం’  సినిమా వెబ్ మేగజైన్లో గాంధీ వేసిన కార్టూన్ వచ్చింది. సినిమాని ముందు ఓటీటీకిచ్చి తర్వాత థియేటర్ రిలీజ్ చేస్తే ఎలా వుంటుందని కేప్షన్.  సినిమాల్ని థియేటర్లో విడుదల చేస్తే రెండు వారాల్లో ఓటీటీ కొస్తుందిలేనని థియేటర్లకి డుమ్మా కొడుతున్న ప్రేక్షకుల నుద్దేశించి ఈ కార్టూన్. ప్రేక్షకులు ఈ పల్స్ పట్టుకున్నాక ఆ విడుదలేదో ముందు ఓటీటీలోనే విడుదల చేసేస్తే సరిపోతుందిగా... ఇలాటి రోజులు కూడా వస్తాయేమో.

స్వాతిముత్యం వెబ్ మేగజైన్ 

    స్మాల్ మూవీస్ ని థియేటర్లో చూసేందుకు ఎవరూ రావడం లేదు. వాటి క్వాలిటీని చూసి ఓటీటీల్లో కూడా తీసుకోవడం లేదు. తెలుగులో క్వాలిటీతో తీసి ఓటీటీలో వేస్తే పెద్ద తెరమీద కూడా చూసి తీరాలన్న ఉత్సుకతని రేపాలి నిజానికి స్మాల్ మూవీస్. అప్పుడు ‘డ్యూయెల్’ లాంటి ప్రయోగం తెలుగులో సక్సెసవుతుంది. క్వాలిటీ బావుంటే ముందు థియేటర్ రిలీజే చేసుకోవచ్చు కదా అనొచ్చు. స్మాల్ మూవీస్ క్వాలిటీ బావుందని థియేటర్లో రిలీజ్ చేస్తే బావుందన్న టాక్ వచ్చి వూపందుకోవడానికి ఓ వారం పడుతుంది. ఈ లోగా ఇంకేదో పెద్ద సినిమా వచ్చిందంటే దాన్ని థియేటర్లలోంచి లేపేస్తారు. ఈ గండం పొంచి వుంటుంది.

   అందుకని క్వాలిటీతో వున్న స్మాల్ మూవీస్ కి నిదానంగా మౌత్ టాక్ తో నిలబడేంత అవకాశమిచ్చే మంచి రోజులిప్పుడు లేవు. అందుకని మేకింగ్ చేస్తున్నప్పుడే ఫస్ట్ డే మార్నింగ్ షోని టార్గెట్ చేసి మేకింగ్ చేసుకోవాల్సిన అవసరం కన్పిస్తోంది. ఫస్ట్ డే మార్నింగ్ షో పడిందంటే ఇంకాలస్యం లేకుండా హిట్ టాక్ వచ్చేయాలి. ఆ షోతో ట్విట్టర్ రివ్యూలూ, వెబ్ రివ్యూలూ హిట్ టాక్ తో నిండిపోవాలి. స్మాల్ మూవీని తీసి విడుదల చేయడం కాదు, వైరల్ చేయాలి. స్మాల్ మూవీ కంటెంట్ విడుదలవడం కాదు, వైరల్ అవాలి. ఈ నైపుణ్యం అంతా ‘డ్యూయెల్’ లో వుంది.

అదృశ్య విలన్ 

స్పీల్బెర్గ్ జేబు ఖర్చు బడ్జెట్ తో ‘డ్యూయెల్’ ప్రారంభం నుంచీ ముగింపు వరకూ హైవే మీద ఏకబిగిన సాగే రోడ్ థ్రిల్లర్ ని వూహించాడు. ఆ కొద్దిపాటి బడ్జెట్ తోనే 2000 మైళ్ళ పొడవునా హైవే మీద షూట్ చేసుకుంటూ పోవాలి. తెలుగులో 20 మైళ్ళు  షూట్ చేసుకుంటూ పోయారో లేదో బ్యాంకు బ్యాలెన్స్ పెట్రోలు కంటే స్పీడుగా ఆవిరై పోతుంది. గుండె గుభేల్మని ఇక అదే కారేసుకుని అప్పుకోసం వూరూరా శరణార్ధుల్లా తిరగడం.

స్పీల్బెర్గ్ కథలో రెండే వాహనాలు. ఒక కారు, ఒక ఆయిల్ ట్యాంకర్ మధ్య యాక్షన్ సీన్లు. హీరో పాత్ర ఒక్కటే కన్పిస్తుంది కారులో, ట్యాంకర్ నడిపే విలన్ పాత్ర కన్పించదు. వెంటాడే ట్యాంకరే విలన్ గా కన్పిస్తుంది. పెద్ద భూతమేదో వెంట బడుతున్నట్టు. మనకైతే   ట్యాంకర్ లో వున్న విలన్నీ కూడా క్రూరంగా చూపిస్తే తప్ప సినిమా తీసినట్టు అస్సలుండదు. విలన్ కిచ్చుకున్న పారితోషికం జస్టిఫై అయిందన్పించదు.

ఇదో కథానిక

 ఒరిజినల్ గా ఇదొక కథానిక. ఈ కథానిక రిచర్డ్ మాథెసన్ అనే రచయిత రాశాడు. హైవే మీద తనకి జరిగిన ఒక అనుభవాన్ని పురస్కరించుకుని. ఈ కథానిక స్పీల్బెర్గ్ సెక్రెటరీ దృష్టిలో పడి (స్పీల్బెర్గ్ కి అప్పుడే ఒక సెక్రెటరీ!) స్పీల్బెర్గ్ కి చదవమని ఇచ్చింది. స్పీల్బెర్గ్ కి నచ్చి రిచర్డ్ మాథెసన్ చేతే స్క్రీన్ ప్లే రాయించుకున్నాడు. మాథెసన్ అప్పటికే స్క్రీన్ ప్లే రచయితగా వున్నాడు. రెండు వాహనాలతో యాక్షన్ సీన్స్ కి స్క్రీన్ ప్లే ఎలా రాస్తారు? ఇది చాలా ఆసక్తికరమైన అంశం. ఛేజింగ్స్ కూడా త్రీయాక్ట్స్ స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్ లో కూర్చి చూపాడు మాథెసన్. పైకి చూస్తే గంటన్నర పాటు ఉరకలెత్తుతున్న ఉత్త ఛేజింగ్స్ లాగే అన్పిస్తుంది. ఇన్వాల్వ్ అయి చూస్తే ఈ ఛేజింగ్స్ కొక స్ట్రక్చర్ కన్పిస్తుంది. ఛేజింగ్స్ తో కూడిన కథనాన్ని  బిగినింగ్- మిడిల్- ఎండ్ అనే త్రీయాక్ట్స్ లో విభజించి, ఏ యాక్ట్ లో జరగాల్సిన బిజినెస్ ఆ యాక్ట్ లో, ప్లాట్ పాయింట్స్ సహా సమకూర్చడం ద్వారా, ఆద్యంతం ఒక సమగ్ర రోడ్ యాక్షన్ కథని సంతృప్తికరంగా కళ్ళముందుంచాడు రచయిత. వివరంగా దీన్ని స్క్రీన్ ప్లే సంగతుల్లో చూద్దాం.

   ఈ కథకి హీరోగా డెన్నిస్ వీవర్ (1924-2006) ని తీసుకున్నాడు స్పీల్బెర్గ్. 77 సినిమాల్లో నటించిన వీవర్ ని ఆర్సన్ వెల్స్ తీసిన ‘టచ్ ఆఫ్ ఈవిల్’ లో చూసి ఎంపిక చేసుకున్నాడు స్పీల్బెర్గ్. ఈ కొత్త కుర్రాడు ఏం దర్శకత్వం వహిస్తాడులేనని అయిష్టంగానే ఒప్పుకున్నాడు వీవర్. కానీ తీరా సినిమా విడుదలయ్యాక స్పీల్బెర్గ్ తన చేత నటింపజేసుకున్న విధానానికి మైమరచిపోతూ, యేటా రెండు సార్లు  ‘డ్యూయెల్’ ని చూసేవాడు తన నటన చూసుకోవడానికే వీవర్.

   ఇక కనిపించని విలన్ గా, ట్యాంకర్ ని నడిపే డ్రైవర్ గా  ప్రసిద్ధ స్టంట్ డ్రైవర్ కెరీ లాఫ్టిన్ (1914-1997) నటించాడు. యాభై ఏళ్ళ పాటు హాలీవుడ్ కి స్టంట్ సేవలందించిన లాఫ్టిన్-   ఫ్రెంచ్ కనెక్షన్, డైమండ్స్ ఆర్ ఫర్ ఎవర్, వాకింగ్ టాల్  మొదలైన సుప్రసిద్ధ సినిమాలకి పని చేశాడు.

కథ

భార్యా పిల్లలున్న డేవిడ్ మన్ ఒక బిజినెస్ ట్రిప్ మీద లాస్ ఏంజిలిస్ నుంచి బయల్దేరి వెళ్తాడు రెడ్ ప్లిమత్ కారులో. మానమాత్రుడు కనిపించని రెండు లేన్ల ఎడారి  రోడ్డు మీద అతడి ప్రయాణం ఒక భారీ ఆయిల్ ట్యాంకర్ వల్ల ప్రమాదంలో పడుతుంది. 18 చక్రాల ఆ భారీ ఆయిల్ ట్యాంకర్ కి వివిధ వాహనాల నెంబర్ ప్లేట్లు బిగించి వుంటాయి. ఆ నంబర్ ప్లేట్లు అతను అంతమంది వాహనదారుల్ని చంపిన గుర్తులుగా వుంటాయి. ముందున్న ఈ ట్యాంకర్ స్లోగా వెళ్తూ ఎంతకీ సైడ్ ఇవ్వకపోవడంతో, ఇచ్చినట్టే ఇచ్చి అడ్డురావడంతో డేవిడ్ మన్ కి మండిపోతుంది. ఎలాగో దాన్ని ఓవర్ టేక్ చేసి ముందుకు దూసుకు పోతాడు. ఇది ట్యాంకర్ డ్రైవర్ ఇగోని దెబ్బతీస్తుంది. ఈ డ్రైవర్ ఒక సైకో. తనని ఓవర్ టేక్ చేసి వెళ్ళిన డేవిడ్ మన్ మీద పగబట్టి  వెంటాడ్డం మొదలెడతాడు. డేవిడ్ మన్ ని చంపితీరాలన్న ప్రతీకారంతో వదలకుండా నరకం చూపిస్తాడు. ఈ సైకో డ్రైవర్ నుంచి డేవిడ్ మన్ ఎలా తప్పించుకున్నాడు? ఎన్నిసార్లు ప్రాణ గండంలో పడ్డాడు? సైకో డ్రైవర్ ని దెబ్బ తీయడానికి ఎలాటి ఎత్తుగడలు వేశాడు? హైవే మీద సుదీర్ఘ ప్రయాణపు ఈ ద్వంద్వ పోరాటంలో ఎవరు నెగ్గారు? ఇదీ మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ

ఇది కథలా వుందా? ఇందులో కథేమైనా వుందా? ఓ కారుని ఓ ట్యాంకరు వెంటాడ్డం అంతేగా? ఇది మొత్తం సినిమాకి కథెలా అవుతుంది? క్లయిమాక్స్ అవుతుందేమో? క్లయిమాక్స్ ని గంటన్నర సాగదీసి సినిమాలాగా చూపిస్తే తెలుగు ప్రేక్షకులు తెలివి తక్కువ వాళ్ళా?... ఇలా ఆలోచించుకుని పక్కనబెడితే  ఇలాటి లో - బడ్జెట్ గ్లోబల్ సినిమా తెలుగులో తీయలేరు. గ్లోబల్ సినిమా ఎలాగంటే  ఇందులో డైలాగుల్లేవు. ప్రపంచమంతటా అందరూ చూడొచ్చు. ఆద్యంతం యాక్షనే. రెండోది, యాక్షన్లో కంగారు పెట్టించే సస్పెన్స్. సస్పెన్స్ వీడిపోగానే థ్రిల్ కల్గించే యాక్షన్. మళ్ళీ కంగారు పెట్టించే సస్పెన్స్...ఇంతే గాక, సస్పెన్స్ బ్రహ్మ ఆల్ ఫ్రెడ్ హిచ్ కాక్ ని తలపించే మిస్టీరియస్ వాతావరణ సృష్టి.

   స్పీల్బెర్గ్ కి హిచ్ కాక్ అంటే అభిమానం. తను టీవీ సిరీస్ తీస్తున్నప్పుడు హిచ్ కాక్ ని కలుసుకోవాలనుకుని ప్రయత్నించాడు. కలుసుకుని ఆయన కాళ్ళదగ్గర కూర్చుని, ఆయన చెప్పేవి వినాలనుకున్నాడు. అప్పుడు హిచ్ కాక్ ‘ఫ్యామిలీ ప్లాట్’ షూట్ చేస్తున్నాడు. దూరం దూరంగా తచ్చాడుతున్న స్పీల్బెర్గ్ ని చూపిస్తూ, ఆ అబ్బాయి మిమ్మల్ని కలవాలనుకుంటున్నాడని వచ్చి హిచ్ కాక్ కి చెప్పాడు అసిస్టెంట్. హిచ్ కాక్ ఓ లుక్కేసి- వాడెవడు మంకీలా వున్నాడు, తరిమేయ్ - అన్నాడు. అసిస్టెంట్ వెళ్ళి గేటవతలి దాకా తరిమేశాడు స్పీల్బెర్గ్ ని.

   తర్వాత 1975 లో స్పీల్బెర్గ్ మరో క్లాసిక్ ‘జాస్’ తీసినప్పుడు స్పీల్బెర్గ్ ని కలుసుకోవడానికి ససేమిరా అన్నాడు హిచ్ కాక్. ఎందుకంటే,  ‘జాస్’ లో తన వాయిసోవర్ చెప్పడానికి అక్షరాలా మిలియన్ డాలర్లు జేబులో వేసుకున్నాడు హిచ్ కాక్. ఇప్పుడు స్పీల్బెర్గ్  ఎదుటపడితే, వాయిసోవర్ కి మిలియన్ డాలర్లు నొక్కేసిన బజారు వేశ్యలా కన్పిస్తాననని కలవడానికి ససేమిరా అన్నాడు హిచ్ కాక్.

   ‘డ్యూయెల్’ కెమెరా యాంగిల్స్ లో, ఎడిటింగ్ లో హిచ్ కాక్ టెక్నిక్స్ నే ఉపయోగించాడు స్పీల్బెర్గ్. ‘డ్యూయెల్’ ని చూసిన హిచ్ కాక్, ఈ సైలెంట్ సీన్లు స్వఛ్చమైన సినిమాకి ప్రతిరూపాలుగా వున్నాయని కొనియాడాడు. తక్కువ బడ్జెట్ తో తొలి సినిమా తీస్తున్న కొత్త మేకర్, ప్రముఖులనుంచి ఇలాటి ప్రశంసలు పొందాలని కోరుకోక పోతే, ఆ తొలి సినిమా తీసేందుకు ఏళ్ళ తరబడి స్ట్రగుల్ చేయడంలో అర్ధం పర్ధం ఏమాత్రం లేదనే చెప్పుకోవాలి.

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు

పైన చెప్పుకున్నట్టు రచయిత మాథెసన్ ఈ రోడ్ థ్రిల్లర్ కథానిక స్క్రీన్ ప్లేని అయిదారుసార్లు తిరగ రాశాడు. ఇందులో మాటలతో కథ జరగదు. మూవ్ మెంట్స్ తోనే జరుగుతుంది. సాధారణంగా కథల్లో హీరోకీ విలన్ కీ మధ్య మాట తేడా వచ్చి సమస్య ఏర్పడి, ఆ సమస్యని సాధించే గోల్ తో ప్లాట్ పాయింట్ వన్ వస్తుంది. కానీ ఇద్దరూ పరస్పరం ప్రత్యక్షంగా ఎదురుపడకుండా వుంటే? ఒకరి గురించి ఇంకొకరికి ఏమీ తెలియని అపరిచితులైతే? ఇద్దరి మధ్యా ఒక్క మాటా లేకపోతే? అప్పుడు వాళ్ళ మూవ్ మెంట్సే  మూగగా కథనాన్ని, యాక్ట్స్ ని, ప్లాట్ పాయింట్స్ నీ ఏర్పాటు చేస్తాయి. ఇలా ఈ స్క్రీన్ ప్లే యాక్ట్స్ కథనమూ, సంభాషణలు రహిత మూవ్ మెంట్సూ ఎలా కుదురుకున్నాయో ఇప్పుడు చూద్దాం.

బిగినింగ్ విభాగం

ఒక ఇంట్లోంచి కెమెరా పుల్ బ్యాక్ అయి రోడ్డు మీద టర్న్ తీసుకుని సిటీ ట్రాఫిక్ లో ముందుకు సాగుతుంది. ఇవి కెమెరాతో పాటూ ముందుకు సాగుతున్న వాహనం పాయింటాఫ్ వ్యూ షాట్స్. వాహనం రివీల్ కాదు. కెమెరా ఒక టన్నెల్ లోకి ప్రవేశిస్తుంది. టైటిల్స్ ప్రారంభమవుతాయి. టన్నెల్ దాటి ఇంకో టన్నెల్ గుండా పోతుంది కెమెరా. టైటిల్స్ కొనసాగుతాయి. కెమెరా మూడో టన్నెల్లోకి పోతుంది. టైటిల్స్ కంటిన్యూ.

   టన్నెల్ దాటేసరికి ట్రాఫిక్ లేని, జన సంచారంలేని లేని రూరల్ ఏరియా వస్తుంది. ఇప్పుడు వాహనం పాయింటాఫ్ వ్యూ షాట్స్ కట్ అయిపోతాయి. లాంగ్ షాట్ లో కారు రివీల్ అవుతుంది. అది రెడ్ కలర్ ప్లిమత్ కారు. పోతున్న కారుని ముళ్ళ కంచె ఫ్రేమ్ చేసి ఇంకో షాట్. ఇప్పుడు టైటిల్స్  పూర్తయి, మిర్రర్ లో కారు నడుపుతున్న హీరో డేవిడ్ మన్ ఫేస్ రివీలవుతుంది... ఇదంతా అయిదున్నర నిమిషాల సమయం తీసుకుంటుంది.

కాస్త విశ్లేషణ

బిగినింగ్ విభాగంలో ఈ మూవ్ మెంట్స్ ని చూస్తే ఇవన్నీ బిగినింగ్ విభాగపు బిజినెస్ లో తొలి భాగమైన కథా నేపథ్యపు ఏర్పాటు, పాత్రల పరిచయమనే మొదటి రెండు స్క్రిప్టింగ్ టూల్స్ గా అర్ధమవుతాయి. ఒక ఇంట్లోంచి (హీరో ఇల్లు) కెమెరా పుల్ బ్యాక్ అయి టర్న్ తీసుకుని ట్రాఫిక్ లో పోవడం చూస్తే దీనికో అర్ధముంది. స్పీల్బెర్గ్ అనే పాతికేళ్ళ కుర్రాడు ఇంట్లోంచి బయల్దేరిన కారుని చూపించకుండా, కారు నడుపుతున్న హీరోనీ కూడా చూపించకుండా, కెమెరా కన్నుతో చూపిస్తున్న సిటీ దృశ్యాలతో ఏం చెప్పాలని తాపత్రయ పడుతున్నాడు? ఏమిటి అప్పుడే పాతికేళ్ళకే పొడుచుకొచ్చిన అంతర్జాతీయ స్థాయి క్రియేటివిటీ? హిచ్ కాక్ ని తలదన్నే టాప్ క్లాస్ యాక్టివిటీ?

   ఈ కథ ఒక ప్రాంతపు నేపథ్యంలోంచి ఇంకో ప్రాంతపు నేపథ్యంలోకి మారబోతోంది... జన సమ్మర్ధమున్న సిటీనుంచి, జనసంచారం లేని రూరల్ ఏరియాకి. ఈ తేడా రిజిస్టర్ చేయాలనుకున్నాడు. ఈ తేడా రిజిస్టర్ చేయాలంటే, బయల్దేరిన కారుని రిజిస్టర్ చేయకూడదు, కారు నడుపుతున్న హీరోనీ రిజిస్టర్ చేయకూడదు. అంటే ఈ రెండూ చూపించకూడదు. ప్రేక్షకులు తదేక ధ్యానంతో తాము సిటీలో ప్రయాణిస్తున్నట్టు ఫీలయ్యేలా సిటీ దృశ్యాలనే చూపిస్తూపోవాలి. సిటీ దాటగానే మారిపోయిన కొత్త ప్రపంచంలోకి ప్రవేశించినట్టు రూరల్ వాతావరణాన్ని ఫీలవ్వాలి. ఈ స్థల మార్పు తేడాల్ని అనుభవించాలంటే కారునీ, హీరోనీ చూపించి కలుషితం చేయకూడదు. ఇదన్నమాట కెమెరా కన్ను అంతరార్ధం.

   మాథెసన్ స్క్రీన్ ప్లేలో ఈ వివరాలుండవు. షూటింగ్ స్క్రిప్టులో ఈ విజువల్ నేరేషన్ ఇచ్చుకున్నాడు స్పీల్బెర్గ్. క్లయిమాక్స్ దృశ్యాలకి మాత్రం  స్టోరీబోర్డ్ వేయించుకున్నాడు వేరే సంగతి.

   ఇంతేగాకుండా ఈ విజువల్ కథనంలో సింబాలిక్ షాట్స్ కూడా వున్నాయి. మూడు సార్లు టన్నెల్స్ లోంచి పోతున్నట్టు చూపించడమంటే మృత్యు కుహరంలోకి వెళ్ళబోతున్నట్టు అర్ధం. తర్వాత కారు రివీల్ అయినప్పుడు, ముళ్ళ కంచెలో ఫ్రేమింగ్ చేసి చూపడం అతను చిక్కుల్లో పడబోతున్నట్టు అర్ధం. ఇలాటి విజువల్ ఎలిమెంట్స్ ఫిలిమ్ నోయర్ జానర్ సినిమాల్లో వుంటాయి. పాత్ర ప్రమాదంలో చిక్కుకో బోతోందని చెప్పేందుకు సంకేతంగా ముళ్ళ కంచెలు, కిటికీ వూచలు, డోర్ గ్రిల్స్ ఫ్రేమింగ్ చేసి పాత్రని చూపించడం. అందుకని ఉన్నతంగా తీసిన సినిమాల్ని మనం కేవలం కళ్ళతో చూడకూడదు, మనసుతో చదివి అర్ధాల్ని అనుభవించాలి.

   కెమెరా ఇలా పెట్టి ఆ పాసింగ్ కారు పాన్ తీసుకో, కట్ చేసి కారులో హీరో ఫేస్ క్లోజప్ కూడా బాగా తీసుకో- ఈ చెట్టు బాగుంది, దీని పక్కనుంచి కారు ఎగ్జిట్ తీసుకో- అంటూ తోచినట్టు కెమెరామాన్ కి సూచనలివ్వడం మేకింగ్ కాదు. కథ చెప్పడం కాదు. ఇందుకే కథ లోతుపాతుల్నుంచీ మేకింగ్ ని చూడాలని పైన చెప్పుకున్నాం. తన కథ లోతుపాతుల్లో దాగున్న అర్ధాలు తనకే తెలియకపోతే కొత్త మేకర్ కి పై మెట్లు కష్టమైపోతాయి.

తర్వాతి టూల్స్  

పైన చెప్పుకున్న విధంగా కథా నేపథ్యమనే టూల్ ని ఏర్పాటు చేశాక, పాత్రల పరిచయమనే రెండో టూల్ చూస్తే- ఇప్పుడు నిర్జన హైవే మీద కారు కెదురుగా భారీ ఆయిల్ ట్యాంకర్ కన్పిస్తుంది. చాలా పాతబడిన ఆ ట్యాంకర్ నత్త నడక నడుస్తూ పొగ గొట్టంలోంచి  పొగ మేఘాలు వదుల్తూంటుంది. వూపిరాడక దగ్గుతూ వుంటాడు కారు నడుపుతున్న డేవిడ్. డేవిడ్ పాత్రని ఇలా చూపించడమే పరిచయం. ఇంతకన్నా వివరాలు ఇక్కడ వుండవు. రెండో పాత్ర ఆయిల్ ట్యాంకర్. ఈ ట్యాంకర్ డ్రైవర్ కన్పించడు. ముందు పాత్ర ట్యాంకర్ ని, దాని వెనుక పోతూ డేవిడ్ నీ ఇలా చూపించాక- ఇక మూడో టూల్ సమస్యకి దారితీసే పరిస్థితుల కల్పన.

   ఈ టూల్ మూవ్ మెంట్స్ తోనే వుంటుంది. ఈ మూవ్ మెంట్స్ ని జాగ్రత్తగా పరిశీలిస్తే సమస్యని ఏర్పాటు చేసే దిశగా (నాల్గో టూల్) బిల్డప్ తెలుస్తుంది. ముందు ట్యాంకర్, వెనుక కారు. కారు దగ్గర్నుంచి లో యాంగిల్లో పుల్ బ్యాక్ చేస్తూ వస్తూంటే, దాని ఇంజన్ రొదతో  ట్యాంకర్ రాక్షస రూపం పూర్తిగా వెల్లడవుతుంది. ఈ కెమెరా పుల్ బ్యాక్ షాట్ ట్యాంకర్ ముందు భాగాన్ని భీకరంగా రివీల్ చేస్తూ ఎండ్ అవుతుంది. ఇప్పుడు కూడా ట్యాంకర్ నడుపుతున్న డ్రైవర్ కన్పించడు.

   ట్యాంకర్ డ్రైవర్ వెనుక వస్తున్న కారుని గమనించినట్టు సైడ్ ఇస్తాడు. స్పీడు పెంచి డేవిడ్ ముందు కెళ్ళిపోతాడు. రిలాక్స్ అవుతాడు. వెనుక వున్న ట్యాంకర్  విపరీతమైన స్పీడుతో వచ్చేసి ఓవర్ టేక్ చేసేస్తుంది. కొంత దూరం వెళ్ళాక మళ్ళీ సైడ్ ఇస్తుంది. డేవిడ్ ముందు కెళ్ళిపోయి పూర్తిగా రిలాక్స్ అయి రేడియో ప్రోగ్రామ్ వింటూ డ్రైవ్ చేస్తూంటే, సడెన్ గా చెప్పాపెట్టకుండా వచ్చేసి ట్యాంకర్ భీకరంగా  ఓవర్ టేక్ చేస్తూంటే అదిరిపడి కంట్రోలు చేసుకుంటాడు డేవిడ్. మళ్ళీ సైడ్ ఇచ్చేసరికి ముందు కెళ్ళి పోతాడు. ఇక వెనుక ట్యాంకర్ ఇప్పుడు కన్పించదు. కొంత దూరంలో పెట్రోల్ బంకులోకి కారుని తిప్పుతాడు డేవిడ్. బరబరా మంటూ వచ్చేసి అతడి పక్కనే ధడేల్మని ఆగుతుంది ట్యాంకర్.

   డేవిడ్ తల పైకెత్తి డ్రైవర్ ని చూడ్డానికి ప్రయత్నిస్తాడు. కన్పించడు. ఇంతలో కారు విండో గ్లాస్ మీద  వాటర్ పడి దృశ్యం బ్లర్ అయిపోతుంది. వాటర్ కొట్టిన బంక్ వర్కర్ అద్దాన్ని తుడుస్తూ వుంటాడు. డేవిడ్ పెట్రోలు కొట్టించుకుంటాడు. వర్కర్ ఇంజన్ చెక్ చేస్తానని బానెట్ ఎత్తి చూసి రేడియేటర్ పైప్ మార్చాలంటాడు. తర్వాత మారుస్తానంటాడు డేవిడ్. అటు కారు కిందనుంచి అటూ ఇటూ తిరుగుతున్న కాళ్ళు కన్పిస్తాయి. జీన్స్ షూస్ వేసుకున్న ట్యాంకర్ డ్రైవర్ కాళ్ళు. డేవిడ్ వర్కర్ దగ్గర కాయిన్స్ తీసుకుంటూ వుంటే ఒక్కసారిగా ట్యాంకర్ హారన్ వినిపిస్తుంది. డేవిడ్ అటు చూస్తాడు. డ్రైవర్ చెయ్యి మాత్రం కన్పిస్తుంది.

డేవిడ్ లోపలి కెళ్ళి ఫోన్ బూత్ లో ఇంటికి కాల్ చేస్తాడు. భార్యతో కాల్ మాట్లాడుతూ వుంటే, వాషింగ్ మెషీన్ డోర్ తో ఫ్రేమ్ ఇన్ ఫ్రేమ్ చేసి, ఆ చట్రం లోంచి చూపిస్తుంది కెమెరా డేవిడ్ ని.

   డేవిడ్ బయటి కొచ్చి వర్కర్ కి డబ్బులిస్తూంటే గట్టిగా హారన్ కొడతాడు ట్యాంకర్ డ్రైవర్. అటు వు రుకుతాడు వర్కర్. డేవిడ్ కారు స్టార్ట్ చేసి పోనిస్తాడు...

   ఇదీ బిగినింగ్ విభాగం స్ట్రక్చర్. ఇందులో మూడవ, నాల్గవ టూల్స్ .ద్వారా కథనం ఏం చేశాడు స్పీల్బెర్గ్ ఆలోచించండి. రేపు ఇచ్చే విశ్లేషణతో సరిపోల్చుకోండి.

—సికిందర్ 

1218 : రివ్యూ!

 రచన - దర్శకత్వం : సతీష్ త్రిపుర

తారాగణం : సింహా కోడూరి, ప్రీతీ అస్రానీ, సముద్రఖని,
సంగీతం: కాల భైరవ ఛాయాగ్రహణం : యశ్వంత్ సి
నిర్మాతలు: డి సురేష్ బాబు, సునీత తాటి
విడుదల సెప్టెంబర్ 23, 2022
***

        తెలుగు సినిమాల్లో ఇదివరకు సాహసించని ప్రయోగాలు ఇప్పుడు జరుగుతున్నాయి. ప్రధాన స్రవంతి సినిమాలకి సమాంతరంగా ప్రయోగాత్మక సినిమాల పరంపర కొనసాగుతోంది. చర్చల్లోకే రానివ్వని జానర్స్ ని ఇప్పుడు స్వాగతిస్తున్నారు. ఇదివరకు ప్రయోగాత్మక సినిమాలకి మార్కెట్ లేదనే వెనుకడుగు కాస్తా ఇప్పుడు ఓటీటీలతో ముందడుగుగా మారుతోంది. థియేటర్లో ఆడకపోయినా ఓటీటీల్లో ఆదాయముంటుందన్న నమ్మకం ఈ ముందడుగుకి వూతమిస్తోంది. సంగీత దర్శకుడు ఎంఎం కీరవాణి తనయుడు శ్రీ సింహా కోడూరి ఈ సమాంతర సినిమాల్ని ముందుకు తీసికెళ్తున్నాడు. మత్తువదలరా, తెల్లవారితే గురువారం, దొంగలున్నారు జాగ్రత్త వంటి సినిమాలతో ఈ సెగ్మెంట్ కి హీరోగా ప్రేక్షకుల్లో ప్రత్యేక గుర్తింపు పొందుతున్నాడు.

        తాజాగా ఈవారం ‘దొంగలున్నారు జాగ్రత్త’ ని డి సురేష్ బాబు, తాటి సునీత వంటి ప్రముఖుల నిర్మాణ సారధ్యంలో, కొత్త దర్శకుడు సతీష్ త్రిపురతో కలిసి మరో విభిన్న సినిమాగా అందించాడు. ముట్టుకోవడానికే వెనుకాడే జానర్ ని తొలిసారిగా ప్రేక్షకులకి అందించాడు. ఇదేమిటో, దీని కథా కమామిషేమిటో ఓసారి చూద్దాం...

కథ

రాజు (సింహా) మెకానిక్ గా పనిచేసుకుంటూ భార్య నీరజ (ప్రీతీ అస్రానీ) ని పోషించుకుంటూ వుంటాడు. రాత్రి పూట ఆమెకి తెలియకుండా దొంగతనాలకి పాల్పడుతూంటాడు. త్వరలో తండ్రి కూడా కాబోతున్నాడు. ఆగి వున్న కార్లలో స్టీరియోలు, ఇతర విలువైన పరికరాలు తస్కరించి అమ్ముకోవడం అతడి నేరప్రవృత్తి. ఇలా ఓ రాత్రి ఖరీదైన కారు మీద కన్నేస్తాడు. కారులోకి జొరబడి పని ముగించుకుని బయటపడబోతూంటే, కారు డోర్స్ లాక్ అయిపోతాయి.

ఆ కారు చక్రవర్తి (సముద్రకని) అనే డాక్టరుది. దాన్ని అతను దొంగల్ని ట్రాప్ చేయడానికి అనువుగా కస్టమైజ్ చేయించుకున్నాడు. రిమోట్ లో ఎక్కడో వుండి కారుని కనిపెట్ట గలడు. ఆపరేట్ చేయగలడు. ఇప్పుడు బోనులో పడ్డ ఎలుకలా కొట్టుకుంటున్న రాజు ని చూసి, ఓ ఆట ఆడుకునేందుకు స్కెచ్ వేస్తాడు. అతను రిమోట్ లో మాట్లాడితే కారులో వాయిస్ విన్పిస్తుంది. రాజుకి కాల్ చేస్తాడు డాక్టర్ చక్రవర్తి. ఆ కాల్ తో షాక్ తింటాడు రాజు. ఏమిటా కాల్? తను ఇలా బందీ అవడం వెనుక డాక్టర్ తో బాటు పోలీస్ కమీషనర్ (శ్రీకాంత్ అయ్యంగార్), ఇంకా తన భార్య సైతం ఎందుకున్నారు? ఏమిటిదంతా? ఈ ట్రాప్ దేనికి? ఇందులోంచి ఎలా బయటపడ్డాడు? ఇదీ మిగతా కథ.

ఎలావుంది కథ

ఇది సర్వైవల్ డ్రామా జానర్ కథ. హాలీవుడ్ లో విరివిగా వస్తూంటాయి. దీవిలో చిక్కుకున్న వొంటరి హీరోతో ‘కాస్ట్ ఎవే’, శవపేటికలో బందీ అయిన హీరోతో ‘127 అవర్స్’, అడవిలో ఆటవికులతో ప్రమాదంలో పడ్డ హీరోతో ‘అపొకలిప్టో’...ఇలా వందల్లో వుంటాయి. ప్రాణ గండంలో పడ్డ పాత్ర చేసే బ్రతుకు పోరాటాలే ఈ జానర్ కథలు. ప్రస్తుత కథని 4x4 అనే  అర్జెంటీనా- స్పానిష్ మూవీ లోంచి తీసుకుని ఫ్రీమేక్ చేశారు. అంటే కాపీకొట్టారు. ఇదింకా హాలీవుడ్ లో రీమేక్ అవుతోంది.

 ఐతే ఈ ఒరిజినల్లో వున్న విషయం గానీ, బలంగానీ ఫ్రీమేక్ లో లేకపోవడం విచారకరం. గంటన్నర సినిమాని కూడా కూర్చోబెట్టేలా తీయకపోతే ఎలా? ఒరిజినల్ దర్శకుడు టీవీలో చూసిన ఒక వార్త ఆధారంగా సినిమా తీశాడు. తీసినప్పుడు చాలా బలమైన ఫ్యామిలీ డ్రామా సృష్టించాడు. దివంగత ప్రఖ్యాత సినీ విమర్శకుడు రోజర్ ఎబర్ట్ అన్నట్టు, అర్జెంటీనా, స్పానిష్ దేశాలు భారీ బడ్జెట్ సినిమాలు తీయలేవు. అందుకని తమ మార్కెట్ ని ముంచెత్తుతున్న హాలీవుడ్ సినిమాలని ఎదుర్కోవాలంటే, తీస్తున్న చిన్న బడ్జెట్ సినిమాలని కథా బలంతోనే తీయాలి. అలా మంచి కథా బలమున్న థ్రిల్లర్స్ తీస్తూ ప్రపంచ దృష్టి నాకర్షిస్తున్నారు.

'దొంగలున్నారు జాగ్రత్త’ అంటూ దొంగిలించిన కథతో సినిమా తీసినప్పుడు, సగం వరకే అద్భుత చోర కళ కన్పిస్తోంది. మిగిలిన సగం చిల్లర విషయంగా మారిపోయింది. సింహా పాత్రని, జీవితాన్నీ పరిచయం చేస్తూ మందకొడిగా సినిమా సాగినా, కారులో చిక్కున్నాక ఒక్కసారిగా టెన్షన్ పెరిగిపోతుంది కథలో. డాక్టర్ కాల్ తో బ్యాగ్ గ్రౌండ్ మిస్టరీ జత కలుస్తుంది. కానీ  ఇంటర్వెల్ కొచ్చేసరికి సంబంధం లేని విషయంతో విశ్రాంతి పడుతుంది.

ఇక సెకండాఫ్ కొచ్చేసరికి ఫస్టాఫ్ లోని థ్రిల్లింగ్ ఎలిమెంట్స్, మిస్టరీ గోప్యత లేకుండా తెలిసిపోతూంటాయి. ఎప్పుడైతే తెరవెనుక పాత్రలతో వున్న మిస్టరీ తెలిసిపోయిందో ఇక సినిమా బోరు కొట్టడం మొదలెడుతుంది. ఎలా వుంటుందంటే, ఈ మిస్టరీ ఇంటర్వెల్ దగ్గరే తేల్చేసి సినిమా ముగించేయొచ్చు కదా అన్నట్టు వుంటుంది.

నటనలు- సాంకేతికాలు

సింహా నిజాయితీగా కష్టపడి పాత్రకీ, సినిమాకీ ప్రాణం పోయాలనుకున్నాడు. పాత్రకైతే ప్రాణం పోశాడుగానీ సినిమాకి కుదర్లేదు. పాత్రే కథని పుట్టిస్తుంది. ఒరిజినల్లోని పాత్రని అర్ధం జేసుకుంటే, అలాటి దొంగోడు తనకి తగ్గ శిక్ష కూడా అనుభవించాలన్న నేరము - శిక్ష కాన్సెప్టుతో వుంటుంది. కారులో చిక్కుకుని ఎంత హైన్యం అనుభవిస్తాడంటే, ఆకలికి కాగితాలు తినేస్తాడు, దప్పికకి తన మూత్రమే తాగేస్తాడు. తెలుగులో శిక్ష విషయం మర్చిపోయి, ఎలా బయటపడాలా అనేదే పాత్రగా చేసినప్పుడు, సమగ్ర పాత్ర చిత్రణ కొరవడి కథా బలం కనుమరుగైంది.      

    సముద్రకని, శ్రీకాంత్ అయ్యంగార్, ప్రీతీ అస్రానీలు ఎంత బాగా నటించినా అవసరం లేని సెకండాఫ్ కథని ఎలా నిలబెట్టగలరు. కాలభైరవ నేపథ్య సంగీతం మాత్రం ఒక ఆకర్షణ. కారులో బందీ అయిన హీరో అనే సింగిల్ లొకేషన్ కథతో కెమెరా వర్క్ కష్టమైనదే. కారులో ఆ స్పేస్ లోపలే స్ట్రగుల్ చూపడం. దీనికి గైడ్ బుక్ లా ఒరిజినల్ మూవీ వున్నా, అలాటి టెక్నికల్ షాట్స్ ని క్రియేట్ చేయలేకపోయారు. ఇక డైలాగులు చూస్తే అవి పైపైన వున్నాయి. ఒరిజినల్ మూవీ స్క్రిప్టు చూసి వుంటే, డైలాగులు ఏ లోతుపాతుల్లోంచి రాశారో అర్ధమయ్యేది. ఇలాటి పరిమిత బడ్జెట్ సినిమాలకి స్క్రిప్టే ప్రాణం. ఇదే అర్జెంటీనా, స్పానిష్ సినిమాల విజయరహస్యం.

    దర్శకుడు సతీష్ త్రిపుర సాహసించి ఈ ప్రయోగం చేయడం మంచిదే. అయితే దర్శకత్వం మీద ఎక్కువ కృషి చేయాల్సివుంటుంది. ఒరిజినల్ మూవీ దర్శకుడి ఇంటర్వ్యూలు కూడా చదివి వుంటే దీనికి దర్శకత్వం వహించేందుకు తగిన విషయ పరిజ్ఞానం సమకూరేది.  

చివరికేమిటి

        సహ నిర్మాత సునీత తాటి ప్రయోగాత్మక సినిమాలు తీస్తున్నారు. ఓహ్ బేబీ, శాకినీ ఢాకినీ, దొంగలున్నారు జాగ్రత్త. మూడూ ఫారిన్ రీ/ఫ్రీ మేకులే. గత వారమే ‘శాకినీ ఢాకినీ’ విడులైంది. వెంటనే ఈ వారం ‘దొంగలున్నారు జాగ్రత్త’. రెండూ బోల్తా కొట్టాయి. సి గ్రేడ్ సినిమాలు ఎవరైనా తీయగలరు. తను చేయాల్సింది ఇలాటి చిన్న సినిమాల డీఎన్ఏ ని పసిగట్టి వాటిని పకడ్బందీగా తీయడమే. చిన్న సినిమాల స్క్రిప్టు అంటే ఏమిటో తెలుసుకోవడమే. లేని పక్షంలో స్క్రిప్టు అవసరం లేని పెద్ద హీరోలతో తీసుకోవచ్చు. విలక్షణ ఫారిన్ కాన్సెప్ట్స్ ని ఇలా అన్ పాపులర్ చేయకుండా.

—సికిందర్