రివ్యూ!

రచన- ద‌ర్శ‌క‌త్వం: శ్రీనివాస్ ర‌వీంద్ర

తారాగణం: విజయ్‌ దేవరకొండ, 

పూజా  ఝవేరీ, ప్రకాష్‌రాజ్‌, మురళీ శర్మ, పృథ్వీ, రఘుబాబు, ప్రభాకర్‌, కృష్ణభగవాన్‌, షకలక శంకర్‌ త‌దిత‌రులు

సంగీతం: సాయికార్తీక్‌, ఛాయాగ్రహణం : శ్యాం కె నాయుడు

బ్యానర్ : లెజెండ్ సినిమాస్‌

నిర్మాత‌లుః ప్రద్యుమ్న‌, గ‌ణేష్‌

విడుదల : మార్చి 3, 2013

***

      చాలా తెలుగు సినిమాలు ఎందుకు తీస్తూంటారో, ఎవరికోసం తీస్తూంటారో   అస్సలు అంతుచిక్కని పరిస్థితి ఇంకా కొనసాగుతోంది. ఈ సినిమాలు చూస్తే మనశ్శాంతి కరువయ్యే వాతావరణం నెలకొంటోంది. ఇలాటి సినిమాలు తీస్తున్న వాళ్ళు మాత్రం  గృహమేకదా స్వర్గ స్వీమ అన్న టైపులో కలలతో, గ్లామర్ తో కళకళ లాడుతూంటారు సినిమా విడుదలయ్యేంత వరకూ. జడివాన వెలసిన వెనుక జరిగింది తెలుస్తుంది కదా- అప్పుడు విడుదలయ్యాక  జడుసుకుని చెల్లా చెదురైపోతారు.

          ఒక సినిమా మీద పెట్టుబడి పెట్టాలంటే ముందుగా చూడాల్సింది దాని ఐడియాకి సంబంధించిన మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ వుందా లేదా అని కదా? మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కి అనుగుణంగా క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ కూడా చూసుకోవాలి కదా? కానీ మార్కెట్టూ పట్టదు, క్రియేటివిటీ వుండదు, సినిమాలు మాత్రం  ఎవరికోసం, ఎందుకోసం తీస్తున్నారో తెలియకుండా చుట్టేస్తూంటారు. ఇంకే ఉత్పత్తి రంగమూ ఇంత గుడ్డిగా వుండదు. కొత్తగా వచ్చి సబ్బులు ఉత్పత్తి  చేయాలన్నా మార్కెట్ లో ఇతర సబ్బులు ఎలావున్నాయో,  వాటి కథాకమామిషు ఏమిటో పరిశీలించి   మరీ తమ సబ్బెలా  అమ్ముడుబోయేలా భిన్నంగా ఉత్పత్తి చేయాలో ఆలోచిస్తారు. కానీ సినిమాలు ఉత్పత్తి చేయాలనీ సంస్థలు పెట్టుకున్న, పెట్టుకుంటున్న ఎందరో  మహానుభావులకి  ఉత్పత్తి విధానమే తెలీడం లేదు. ఇండస్ట్రీ అనీ పరిశ్రమ అనీ గొప్ప మాటలు వాడతారు.  ఎవరికి వాళ్ళే  కుటీర పరిశ్రమగా మార్చుకున్నాక ఈ గొప్ప మాట లెందుకు. ఈ మాటలకి తగ్గ వ్యాపార పోకడే వుండదు. మార్కెట్ లో ఏ సరుకు అమ్ముడుబోతోందో  చూడరు. ఎవరి కోసం తీయాలో, ఎలా తీయాలో పట్టించుకోరు. పట్టిందే కథ, చుట్టిందే సినిమా, చచ్చిందే ప్రేక్షకులు. 

          ఈ వారం ఇంకో విజువల్ మీడియా తెలీని కొత్త దర్శకుడు ‘ద్వారక’ అని నరకద్వారాలు చూపించాడు. విజువల్ మీడియాని  వెర్బల్ గా చుట్టేస్తే వెండి తెరమీద చూడదగ్గ సినిమా అయిపోతుందా? ఈ సినిమా తీయడానికి తనకి తట్టిన ఐడియాకి మొట్ట మొదట వుండాల్సిన మార్కెట్ యాస్పెక్ట్, దాంతో వుండే  క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ ఏమైనా వున్నాయా? గత వ్యాసాల్లో వివరించుకున్న ఈ రెండు యాస్పెక్ట్స్ ని  తిరిగి ఇంకోసారి  గుర్తు చేసుకుంటే, మార్కెట్ యాస్పెక్ట్  వచ్చేసి - ట్రెండ్  + టార్గెట్ ప్రేక్షకులు + జానర్ మర్యాదగా వుండాలి. క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ వచ్చేసి-  ఆర్గ్యుమెంట్ + స్ట్రక్చర్ + లాగ్ లైన్ గా వుండాలి.

          మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ లో ‘ట్రెండ్’ అంటే ఇప్పుడు ఏఏ జానర్ల సినిమాలు ప్రేక్షకులు చూస్తున్నారనేది తెలుసుకుని ఆ జానర్స్ లో సినిమాలు  తీయడం;  ‘టార్గెట్  ప్రేక్షకులు’ అంటే ఏ ఏజి గ్రూపు వాళ్ళు ఇప్పుడు ఎక్కువగా సినిమాలు చూస్తున్నారో తెలుసుకుని, ఆ ఏజి  గ్రూపు ప్రేక్షకుల నుద్దేశించి సినిమాలు తీయడం; ‘జానర్ మర్యాద’ అంటే, ఏ జానర్లో తీస్తున్నారో పూర్తిగా ఆ జానర్ కే కట్టుబడి, ఆ జానర్ లక్షణాలే ప్రతిబింబించేలా సినిమాలు తీయడం. 

          ఐడియాలు అవే వుంటాయి. అంతమాత్రాన అవి మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కి న్యాయం చేయాలని లేదు. ఇది అండర్ లైన్ చేసుకోవాలి : ఐడియాలు పాత సినిమాలవే వుండొచ్చు- వాటిని తీస్తున్నప్పుడు మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ని పట్టించుకోకుండా తీస్తే, అట్టహాసంగా తీసిన 30 కోట్ల ‘విన్నర్’ కూడా విన్ చేయదు. ఏ ఐడియానైనా, ఏనాటి ఐడియానైనా  వర్తమాన కాలపు మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కి తగ్గట్టుగా,  కథగా మల్చుకున్నప్పుడే  పైన చెప్పుకున్న ట్రెండ్  + టార్గెట్ ప్రేక్షకులు + జానర్ మర్యాద అనేవి ముమ్మూర్తులా ఒనగూడతాయి. ఇంత స్పెసిఫిక్ గా మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ గురించి తెలీకపోతే  ప్రొడక్టు  ఫ్లాపు అవుతుంది. 90 శాతం ఫ్లాపులే వుంటున్నాయి. 

          ఐడియాతో ఏం చేస్తున్నారన్నదే మొట్టమొదటే కొన్నాళ్ళపాటు అన్ని కోణాల్లో క్షుణ్ణంగా ఆలోచించాల్సిన పని. ఐడియా దొరకడమంటే కోతికి కొబ్బరి కాయ దొరినట్టు అయిపోతే ఆతర్వాత చేసేదంతా ప్యూర్  మంకీ బిజినెస్సే. నిజంగానే ఒక ఐడియా దొరికితే ఏం చేసుకోవాలో తెలీడం లేదు. ఈ నెట్ యుగపు మూవీ బిజినెస్ మేనేజ్ మెంట్ అస్సలు తెలియడంలేదు. చక్కగా ఫ్రీ టికెట్ తీసుకుని, వ్యాపార యుగం @ 1971 -91 అనే లోకంలో కెళ్ళి పోయి, అక్కడే  పర్ణశాల వేసుక్కూర్చుని, కవిసార్వభౌములై  సేదదీరుతూ, కృష్ణా రామా  అనుకుంటూ  రచనా వ్యాసంగం  మొదలెట్టుకునే చేతికి మట్టి అంటని పనైపోయింది. కథకుడు ప్రాచీన యుగంలో యాగాలు చేస్తూంటాడు, గేయరచయితేమో  నెట్ యుగంలో  స్వాంకీ ట్యూన్స్ తో పాటలు సృష్టిస్తూంటాడు- ఈ రెండిటికీ ఎలా  పొసగి చస్తుందో అస్సలు అర్ధమై చావదు!

***

‘ 

‘ద్వారక’ ఐడియా విస్తరణ వ్యవహారం  మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ పరంగా చూస్తే  ఎలా వుంది?  కథా కథనాలు వచ్చేసి ఎప్పటివో  1980 మోడల్ వి, టార్గెట్ ప్రేక్షకులు వచ్చేసి ఇప్పుడు ఎక్కువగా సినిమాలు చూడని మిడిలేజి, ఒల్డేజీ గ్రూపుల వాళ్ళూ, ఇక  జానర్ మర్యాద జీరో. ఇది తెలిస్తే నిజానికి ఈ దశలోనే సినిమా ప్రయత్నం ఆపేసి ఇంకో పని చూసుకోవాలి.          

ఆపకుండా, పూర్తిగా యూత్ అప్పీల్ ని కోల్పోయిన అవుట్ డేటెడ్ వస్తువుని అమ్మాలని చూశారు. ఏ  సేలేబుల్ హీరో ని  చూపించి ఈ ఉత్పత్తిని అమ్మాలని చూశారు? ‘పెళ్లి చూపులు’ అనే గత  హిట్ తో నవతరం హీరోగా కొత్తగా పాపులర్ అవుతున్న విజయ్ దేవరకొండని చూపించి ఈ  ఎక్స్ పైరీ డేట్ దాటిపోయిన సరుకు అమ్మాలని చూశారు. ‘పెళ్లి చూపులు’ కంటే ముందే నిర్మాణం ప్రారంభమై వుండొచ్చు గాక, పదేళ్ళ క్రితమైతే కాదుగా? దశాబ్దం  క్రితం కూడా సినిమాలు ఇలావుండేవి కావుగా? మరి ఇంత పురాతనమైన 1971 – 91 ల నాటి ముగిసిపోయిన వ్యాపార యుగపు  సినిమా ఇప్పుడెలా వచ్చింది? 

           అందుకని మార్కెట్ + క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్స్ రెండూ  కలగలిసిన ఐడియాని పూర్తి  స్థాయిలో వర్కవుట్ చేసుకున్నాకే,  స్క్రిప్టుతో ముందు కెళ్లాలన్న గుణపాఠాన్ని వారం వారం వస్తున్న ఎన్నో సినిమాల్లాగే ఇదీ మరోసారి  నేర్పుతోంది. ఎవరికి నేర్పుతోంది? ఎవరు నేర్చుకునేది? ఎవ్వరూ నేర్చుకోరు. ఎవరికి  వాళ్ళు గ్రాండ్ మాస్టర్లుగా యమ ఫీలై పోతు న్నప్పుడు నేర్చుకునేదీ, తెలుసుకునేదీ, ఇలాటి రాతలు చదివేదీ చీప్ యాక్టివిటీ, టైం వేస్టు కూడా. ఇంకో యాభై  సినిమాలు గబగబా ఇలాటివే చుట్టేసి  ఇంటికెళ్ళి పోయే తొందరలో వున్నారు!

          అసలు సెలెక్టు చేసుకున్న ఐడియా డీఎన్ఏనే  బాగోకపోతే ఇంకేం బావుంటుంది? ఎవరు బాముకుంటారు దాంతో? ఎంతటి కథకుడైనా కావొచ్చు, కాలీన స్పృహ లేకపోతే  కలం మూసెయ్యల్సిందే. 

          ఇక తీసుకున్న ఐడియాలో మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ ననుసరించి-  ఆర్గ్యుమెంట్, స్ట్రక్చర్, లాగ్ లైన్ అనే  క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ కన్పించకపోతే కథ రాయడం ఎలా మొదలెట్ట బుద్ధవుతుంది?   ‘ద్వారక’ ఐడియా వచ్చేసి, ‘చిల్లర దొంగ దొంగ బాబాగా మారి, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని, దారి మార్చుకున్నాడు’ అన్నట్టుగా  వుంది. ఈ ఐడియాలో ఆర్గ్యుమెంట్, స్ట్రక్చర్, వీటితో కూడిన లాగ్ లైన్ కనపడుతున్నాయా? ఐడియా విస్తరణ సినిమాలో ఇలాగే  కనపడుతోంది- దొంగోడు బాబాగా మారాడు, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని దారిమార్చున్నాడు క్రమంలోనే వున్నాయి కథా కథనాలు. కథంటే ఏమిటి? కథంటే ఆర్గ్యుమెంట్. మరి ఈ ఐడియాలో ఆర్గ్యుమెంట్ ఎక్కడుంది? 

          దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు, దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కుని, ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు - అన్నదాంట్లో ఆర్గ్యుమెంట్ వుంటుంది. అప్పుడది స్ట్రాంగ్ క్యారక్టర్ కూడా అవుతుంది. తను బాబా కాదు దొంగోడనడమే ఆర్గ్యుమెంట్. ఇది నిరూపించుకుని, ప్రేమకోసం దొంగబాబా అవతారాన్ని చాలించడమే ఆర్గ్యుమెంట్ తో కూడిన కథవుతుంది. తను దొంగోడని నిరూపించుకుంటే ప్రేమించిన హీరోయిన్ ఇంకింత  ఛీ కొడుతుందనా? నో!  ఇప్పటి బాబా వేషాలే కాదు, గతంలో చేసిన పాపాలు కూడా లోకానికి చెప్పుకుని ప్రాయశ్చిత్తం  చేసుకున్నవాడే నిజమైన కథానాయకుడు. పాత జీవితం దాచి, కన్పిస్తున్న కొత్త జీవితాన్ని మాత్రమే  మార్చుకుంటానంటే, ఆ  ప్రేమ పట్ల కూడా అతడి నిజాయితీని శంకించాల్సిందే. ప్రేమంటే  దాపరికాల్లేకుండా మనసుని వలువలు విడిచి పూర్తి నగ్నంగా చూపించుకోవడమే. ప్రేమలో మానసిక నగ్నత్వం లేకుండా శారీరక నగ్నత్వానికి చోటు లేదు. 

          కనుక- దొంగోడు బాబాగా మారాడు, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని దారిమార్చున్నాడు- అన్నట్టున్న ఐడియాలో ఆర్గ్యుమెంట్ లేదు. స్టేట్ మెంట్ వుంది. స్టేట్ మెంట్ కథవదు. ‘గాథ’ అవుతుంది. గాథ స్టేట్ మెంట్ నే ఇస్తుంది. అందుకని గాథలు సినిమాలకి పనికి రావు. గాథలనేవి   సబ్జెక్టు తో బాటు క్యారక్టర్ ని కూడా పాసివ్ గా మార్చేస్తాయి. ఇవి ఆర్ట్ సినిమాలకే పనికొస్తాయి. కథకీ – గాథకీ తేడాల  గురించి కూడా గతంలో  చాలా సార్లు చెప్పుకున్నాం.

***

     దర్శకుడి ఐడియా క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ లో ‘ఆర్గ్యుమెంట్’ తర్వాత ‘స్ట్రక్చర్’ వుందా లేదా అని చూస్తే- దొంగోడు బాబాగా మారాడు, ప్రేమకోసం బాబాని కాదని దారిమార్చున్నాడు- అన్నదాంట్లో దొంగోడు బాబాగా మారాడనడం స్ట్రక్చర్ లో  బిగినింగ్ విభాగం. ప్రేమ కోసం బాబాని కాదని దారి మార్చుకున్నాడనడం స్ట్రక్చర్ లో ఎండ్ విభాగం. మరి వెన్నెముక లాంటి మిడిల్ విభాగం ఏది? మిడిల్ లేదు, మిడిల్ వుంటే ఆర్గ్యుమెంట్ వుండాలి. అది లేదు. కాబట్టి ఈ స్ట్రక్చర్ కాని స్ట్రక్చర్ తో మిడిల్ మటాష్ స్క్రీన్ ప్లే అనే వింత శిశువు జన్మిస్తుంది. అది పురిట్లోనే హరీ మంటుంది. దాన్ని బాక్సాఫీసు దాకా తీసి కెళ్ళడం మోసం. అంటే బిగినింగే దాదాపు చివరిదాకా సాగిసాగి  ఎండ్ మొదలవుతుందన్నమాట తెగ బోరు కొట్టేస్తూ. శిశువుకి ముద్దొచ్చే శిరస్సు వుంది, చిట్టి చిట్టి పాదాలున్నాయి- మధ్యలో శరీర భాగమే లేదు!

          ఇలాకాక -దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు, దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కుని, ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు- అన్నదాంట్లో స్ట్రక్చర్  అంతా వుంది. ‘దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు’ - అన్నదాంట్లో స్ట్రక్చర్ లో బిగినింగ్ విభాగపు కథని  చూడొచ్చు. తను బాబా కాదనడమే  ప్లాట్ పాయింట్ వన్ అని అర్ధం జేసుకోవచ్చు. ఇక- ‘దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కున్నాడు’ - అనడంలో స్ట్రక్చర్ లో మిడిల్ విభాగపు కథని దర్శించవచ్చు. మిడిల్ అంటే ఆర్గ్యుమెంట్ ని పుట్టించేది, సంఘర్షణ పెట్టేది, కథని రగిలించేదీ. లోకం కాదంటోంది, తను అవునంటున్నాడు- ఇదీ ఆర్గ్యుమెంట్. ఇక- ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు’ అన్నది చెప్పక్కర్లేకుండా జడ్జిమెంట్ సహిత ఎండ్ విభాగం.  ఆర్గ్యుమెంట్ సహిత కథ అనేది  - కథనంలో పుట్టే అన్ని సంశయాల్నీ చివరకి తీరుస్తూ సమగ్రంగా జడ్జి మెంట్ నిచ్చేదే. ఇందుకే పైన కథానాయకుడు పాత పాపాలకీ ప్రాయశ్చిత్తం చేసుకోవా లన్నాం. అదే గాథకి  ఇంత  సీను వుండదు- పాత్ర ఏదో నా గొడవ నేను పడి ఇలా ముగించుకున్నానూ అనిపించేలా,  దానికదే ఏకపక్షంగా  వివరణ నిచ్చుకుని, అయ్యోపాపమన్పించుకునేది.

***

       ఇప్పుడు ‘లాగ్ లైన్’ గురించి. క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ లో వుండే ‘ఆర్గ్యుమెంట్’ నీ, ‘స్ట్రక్చర్’ నీ కలిపితే వచ్చేదే ‘లాగ్ లైన్’- ఇప్పుడిది పైన చెప్పిన విధంగా- దొంగోడు బాబాగా మారి  ప్రేమకోసం బాబాని కాదన్నాడు, దీన్ని లోకం నమ్మని పరిస్థితుల్లో ఇరుక్కుని, ఎలా తిరిగి దొంగోడన్పించుకుని బయటపడ్డాడు- గా అర్ధవంతంగా వస్తోంది. అంటే రెండు యాస్పెక్ట్స్ కూడా ఈ రూపంలో సర్దుబాటయ్యేలా కసరత్తు చేస్తూ, చేస్తూ వుంటే వచ్చేదే సరైన ఐడియా అవుతుందన్న మాట!  లేకపోతే  పుచ్చిపోయిన ఐడియాతో పసలేని కథ రాసుకోవాల్సి వస్తుంది.

***

       ఇలాగే వుంది ఈ ‘కథ’.  ఎర్రశీను స్నేహితులతో కలిసి దొంగతనాలు చేస్తూంటాడు. డబ్బు తప్ప వేరే సెంటిమెంట్స్ వుండవు. ఒకరోజు పారిపోతూ ద్వారక అనే అపార్ట్ మెంట్ లో దూరి దాక్కుంటాడు. ఒక గురువు లాంటి వాడు అక్కడ జోస్యం చెప్తూంటాడు- లోకాన కృష్ణుడు అవతరించే సమయం ఆసన్నమైందని. ఎర్రశీను కన్పించేసరికి అతడే శ్రీ కృష్ణానంద స్వామి అని అపార్ట్ మెంట్ వాసులు హరతులుపట్టి బాబాని చేసేస్తారు. అక్కడే కూర్చోబెట్టేస్తారు. భక్తులు నగదూ నగలూ సమర్పించుకుంటూ సమస్యలు చెప్పుకుంటారు. బాబాని దర్శించుకుంటే కష్టాలు తీరాయని ప్రచారం చేస్తారు. ఇదేదో బావుందని ఈ బాబా డబ్బులు దండుకుంటాడు. ఒక ఎమ్మెల్యే, ఇంకో లాయర్ వీడు దొంగోడు అని పసిగట్టి బ్లాక్ మెయిల్ చేస్తారు. ఈ డబ్బులు దండుకోవడానికి ట్రస్టు ఏర్పాటు చేస్తారు. ఓ రాత్రి బాబా ఉన్నకాడికి డబ్బులు ఊడ్చుకుని పారిపోబోతూంటే, ఎదురైన  హీరోయిన్ ని చూసి, లవ్ లో పడి ఆగిపోతాడు. తిరిగి బాబాగా కూర్చుంటాడు. ఆ హీరోయిన్ కి పెళ్లి కావడం లేదని బాబా దగ్గరికి తీసుకొస్తే ఆమెని ప్రేమిస్తాడు. వీడు దొంగోడని ఆమె దూరం పెడితే, ఆమెకి దగ్గరవడానికి తను బాబాకాదనీ, దొంగ అనీ లోకానికి చెప్పేస్తాడు. అల్లర్లు జరుగుతాయి. లాయర్, ఎమ్మెల్యే వచ్చి తన్నబోతారు-  దాంతో బాబా ప్లేటు మార్చి,  భక్తుల్ని పరీక్షించడానికే అలా ప్రకటన చేశానంటాడు. మళ్ళీ భక్తులు చేరిపోతారు. విలన్ల ట్రస్టు కోట్లతో నిండు తూంటుంది. ఇప్పుడీ బాబా ఈ విలన్లని ఎదుర్కొని ఎలా హీరోయిన్ ని పొందాడనేది మిగతా ‘కథ’.

***

  ఐడియా ఆలోచించడం ఎంత లోపభూయిష్టంగా వుందో, దాన్ననుసరించే ‘కథ’ కూడా అంత లోపభూయిష్టంగా వచ్చింది. మధ్యలో బాబాని కాదు, దొంగోడిని అనడం,  వాళ్ళు తన్నబోతే  ప్లేటు ఫిరాయించడం  కొంప ముంచింది. వాళ్ళు తన్నబోతే మాట మార్చి- లేదు నా  భక్తుల్ని పరీక్షించడానికే నేను దొంగోడ్ని అని అన్నాడంటే, అది కథానాయక లక్షణం కాకపోగా, పాసివ్ గా మారిపోయే ఛేష్ట. భక్తులతో బాటు హీరోయిన్ నీ ఇంకా మోసం చేస్తూ వుండే బుద్ధి. ఆ హీరోయిన్ దీన్ని నమ్మేస్తుంది. 

          దీంతో సెకండాఫ్ ప్రారంభం నుంచీ లెంపలేసుకుని వచ్చి పడుతున్న భక్తులతో కథకి జరిగిన నష్టం, ప్రేక్షకులకి కలిగే కష్టమేమిటంటే –‘కథ’ ఎక్కడేసిన గొంగళిలా వుండిపోవడం.
 మళ్ళీ ఫస్టాఫ్ లో వచ్చేసిన లాంటి భక్తులు  కానుకలు సమర్పించుకునే బాపతు సీన్లే రిపీట్ అవడం. అంటే బిగినింగ్ విభాగంలో ముగిసిపోవాల్సిన బిజినెస్ మళ్ళీ ఇక్కడ చొరబడిందన్నమాట. కానీ సెకండాఫ్ లో ఇదంతా వచ్చేసి మిడిల్ విభాగపు ఇలాకా. ఇక్కడ  బిగినింగ్ ఆటలు సాగవు. పూర్తిగా మిడిల్ విభాగపు బిజినెస్ లక్షణాలతోనే  కథ  ముందుకెళ్ళాలి. అప్పుడు బోరు కొట్టదు. 

          కథలు కలగాపులగమవడానికి కారణం కథకుడు తనలోకంలో తాను మజా చేస్తూ ఆత్మాశ్రయ ధోరణిలో సబ్జెక్టివ్ గా రాసుకోవడమే. ఎండమావుల్ని చూస్తూ కళా తృష్ణ తీర్చేసుకుంటున్నట్టు ఎంజాయ్ చేయడమే. లేదా కోట శ్రీనివాసరావు కోడిని వేలాడదీసి దాన్ని చూస్తూ చికెన్ తింటున్న ఆనందాన్ని జుర్రుకోవడం లాంటిది. మతం మత్తుమందు లాంటిదని మార్క్స్ అంటే అన్నాడు- కాస్త కథ కూడా కథకుడి చేతిలో కోతికి కొబ్బరి లాంటిదని అనివుంటే బావుండేది. కథకి ప్రథమ శత్రువు కథకుడే. ఎందుకంటే పాత్ర మాట అస్సలు వినడు. తనే కథని  సృష్టిస్తున్నట్టు ఫీలై పోతాడు- వాడి చేతిలో పాసివ్ గా మారిపోయిన పాత్ర వెక్కిరింతగా నవ్వుతూంటుంది - పోరా నువ్వు ఫ్లాప్ అనేసి! 

          కథకుడు కథని పాత్ర కిచ్చేస్తే 90 శాతం ఫ్లాపులుండవు. సంఘటన సృష్టించే పాత్రే తన దృక్కోణంతో తను కథ నడిపించే అవకాశం లభిస్తే అది కథకి స్ట్రక్చర్ ఏర్పాటు చేస్తూ పోతుంది. స్ట్రక్చర్ ని ఏర్పాటు చేసినప్పుడే పాత్ర యాక్టివ్ పాత్రగా వుంటుంది. అప్పుడే స్క్రీన్ ప్లేలో అన్ని నట్లూ బోల్టులూ వాటి స్థానాల్లో అవి వుండి- సదరు చలచిత్ర సౌధాన్ని పటిష్టంగా నిలబెడతాయి. లేకపోతే  జయలలిత చేతిలోనో, శశికళ చేతిలోనో, సోనియా గాంధీ చేతిలోనో ప్రాక్సీ సీఎంలూ, పీఎమ్మూ పాలించినట్టు వుంటుంది ఆ చలనచిత్ర సౌధంలో సంసారం!

          ఇక మనం పాసివ్ హీరోలు  అనడం మానేసి, ప్రాక్సీ హీరోలు  అనడం బావుటుంది- కథకుడి కుచేష్టలు బట్టబయలయ్యేలా. లేకపోతే  పెద్ద స్కాం చేస్తున్నారు  కథకులు.

           కాన్సెప్ట్ ఏమిటి?  దొంగోడు బాబా అయి ప్రేమ కోసం బాబా తనంతో బాటు దొంగతనాలూ చెప్పేసి పునీతుడవడం. అంటే పాత్ర తనతో తానూ సంఘర్షించే కథ. తను దొంగోడే అని పాపాలు కడిగేసుకుందామన్నా, లోకం  నువ్వు బాబావే అని పడనీయడం లేదు. ఇదీ సంఘర్షణ. హీరోయిన్ వల్ల పొందిన అంతటి ప్రేమ బలంతో తను నైతికంగా సమూలంగా పునీతుడవ్వాలన్న ప్రయత్నంతో ఈ కథ వుంటుందా-  లేక ఎవరో తనని అడ్డుపెట్టుకుని దోచుకుంటున్న విలన్లని ఆపాలని కథ వుండాలా? 

          హీరో తను దొంగోడ్ని అని ఓపెన్ అయినప్పుడు ప్లేటు ఫిరాయించకుండా వుంటే యాక్టివ్ గా వుంటాడు. అప్పుడు దొంగోడు కాదు బాబాయే  అని విలన్లు నమ్మిస్తూంటే,  బాబా కాదు తను దొంగోడే అని నిరూపించుకోవడానికి హీరో నానా పాట్లు పడతాడు. స్వచ్ఛ మైన ప్రేమకి అర్హుడవడానికి, తన పాతతప్పుల్ని నివేదించుకుని హీరోయిన్ తీర్పు ని కాంక్షించడమే హీరోకి వున్న ఏకైక మార్గం. అంతేగానీ ఇంకా బాబాలా నటిస్తూ తనని ఎక్స్ ప్లాయిట్ చేస్తున్న విలన్లని పట్టుకునే కథే అయితే ఆబ్జెక్టివ్ గా ఇది హీరో కథే కాదు- ఆబ్జెక్టివ్ గా కథకుడి  స్వైరకల్పన! 

          ‘డోర్స్’ అని ఎడ్ మెక్ బెయిన్ రాసిన నవలవుంది- అందులో ఇలాగే దోపిడీకి వెళ్లి ఆ ఇంట్లో హీరోయిన్ ని చూసి ఆగిపోతాడు. ఆ తర్వాత అతడి ప్రేమకథకి అడ్డుపడుతున్న తన  నేర చరిత్రతో ఎలా సంఘర్షించాడో చాలా హృద్యంగా, ఉన్నతంగా వుంటుంది. జీవితాంతం మర్చిపోలేం. మన దొంగబాబాకి  కూడా హీరోయిన్ తో రొమాంటిక్ గా అంత  సమస్య ఎదురైనప్పుడు, ఎవరో విలన్లతో కాని సమస్యతో ఎందుకు విలవిల్లాడతాడు- ఇలా ఇది కళ్ళముందున్న బలమైన రోమాంటిక్ ఎలిమెంట్ ని  నిర్లక్ష్యం చేసినప్పుడే యూత్ అప్పీల్ లేక, టార్గెట్ ప్రేక్షకులైన యువతీ యువకుల మద్దతుని కోల్పోయింది!

***

       విజయ్ దేవరకొండ ఈ పాత్రలో  చేసిందేమిటంటే కూర్చుని వుండి  కానుకలు స్వీకరించడం. అక్కడక్కడా మాటాడాలి కాబట్టి కొన్ని మాటలుంటాయి. ఎంతసేపూ ఇతరులు మాటాడు కుంటే, వస్తూపోతూంటే, కళ్ళప్పగించి వాళ్ళ మొహం వీళ్ళ మొహం చూస్తూ కూర్చోవడమే. సాక్షాత్తూ  విలన్ వచ్చి మోహంలో  మొహం పెట్టి బెదిరించినా, అలా కళ్ళప్పగించే చూస్తాడు!

          దొంగోడు అనుకోకుండా ఇంకా బాగా డబ్బు గడించే దొంగ బాబా అయ్యాక ఇంకా రెచ్చిపోక, గిమ్మిక్కులతో మాయలూ మంత్రాలూ చేయక, ఉత్సవ విగ్రహంలా కూర్చోవడానికి తనెందుకు, విగ్రహాన్నే ఏర్పాటు చేస్తే సరిపోతుందిగా?. భక్తులముందు  చారడేసి కళ్ళతో  ఆరేళ్ళ అమాయకపు ముద్దు బిడ్డలా వుంటూ, భక్తులు పోగానే డబ్బెగరేసుకుంటూ గంతు  లేయడమెంటో? 

          ఈ పాత్రకుండాల్సిన డైనమిక్స్ లేకపోవడం కూడా సహన పరీక్షే. ఇదేరోజు విడుదలైన ‘కిట్టు ఉన్నాడు జాగ్రత్త’ లో దొంగబాబాగా రఘుబాబు కదా అన్ని డైనమిక్సూ గిమ్మిక్కులూ ప్రదర్శిస్తూ సీన్లని  ఆకాశానికెత్తేసేది- అది నాటు హాస్యమైనా! ‘అయ్యారే’ లో రాజేంద్ర ప్రసాద్ లేడా? విజయ్ దేవరకొండకి  దొంగ బాబాగా నటించడం కూడా వచ్చునా? ద్వారకలో నరక ద్వారాలు చూపించడం వచ్చునా?  మనమైతే ఇదంతా రాయాల్సిన గురుతర బాధ్యత వుంది కాబట్టి ఈ నరకాన్నంతా అనుభవిస్తూ కూర్చున్నాం- లేకపోతే బయటికి పరారైన కొందరిలాగే మనమూ నగర రోడ్ల మీద పడేవాళ్ళం బతుకు జీవుడా అని!

***

     విజయ్ ప్రేమ సన్నివేశాలు చూస్తే తనకి తగ్గ హీరోయిన్ కూడా దొరికింది- ఇద్దరి ప్రేమ సంభాషణలు, పొడిపొడి  హావభావాలూ చూస్తే వీళ్ళు నటులా అన్పించేలా వుంటారు. వీళ్ళ తప్పేమీ లేకపోవచ్చు. ఏ జోళ్ళలో ఎవరి కాళ్ళు  పెట్టించాలో అంచనా లేని   దర్శకుడి లోపమే. నటింప జేసుకోవడం తెలీక పోవడమే గాక, సీన్లని వేగంగా పరుగెత్తించలేని ఓల్డ్ స్కూల్ డైరెక్షన్. 

          కానీ విజయ్ మూస ఫార్ములా హీరో కాలేడనీ,- డాన్సులు కూడా తన జోన్ కాదనీ  తేలిపోయింది. ఇంకో అన్ని గిమ్మిక్కులూ వొంట బట్టించుకున్న మూసఫార్ములా కమర్షియల్  హీరో వేయాల్సిన పాత్రని తను వేశాడు. తను మాత్రం నటించకుండా డైలాగులతో వెళ్ళిపోయే సెమీ రియలిస్టిక్ సినిమాలకి పనికొస్తాడని మాత్రమే ప్రూవ్ చేశాడు. 

          ఇంకో క్యారక్టర్ వుంది- వచ్చితొంగి  చూసి పోతూ వుంటుంది. ఈ హేతువాది పాత్రధారి మురళీ శర్మ. ఈయన ఎందుకో మాటిమాటికీ వస్తాడు, భక్తుల వైపూ బాబావైపూ చూసి వెళ్లి పోతాడు. ఇవ్వాలి కాబట్టి ఒకసారి హేతువాద లెక్చర్ ఇస్తాడు. కానీ బాబా బోగస్ అంటూ కూడా ఎలా బోగస్సో  నిరూపించే ప్రయత్నాలు మాత్రం చేయడు. రావడం, మొహాలు చూసి వెళ్ళిపోవడం.  ట్రస్టు విలన్ల ఖాతాలు కావాలంటాడు. ఏం చేసుకుంటాడు వాటిని-  ముందు యంగ్ బాబా బోగస్ కింగ్ అని నిరూపించే పని చేయకుండా? తను హేతువాదియా, ఎక్కౌంటెంటా?
          ఇప్పటికిది చాలు. ‘గుంటూరోడు’  చూద్దాం...

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in

 

 

 

రివ్యూ!

దర్శకత్వం : వంశీకృష్ణ ఎం.
తారాగణం : రాజ్ తరుణ్, అనూ ఇమ్మాన్యుయేల్, అర్బాజ్ ఖాన్, పృథ్వీ, నాగేంద్ర బాబు, రఘుబాబు, రాజా రవీంద్ర తదితరులు
సంగీతం : అనూప్ రూబెన్స్, ఛాయాగ్రహణం :  బి. రాజశేఖర్
బ్యానర్ : ఏకే ఎంటర్ టైన్మెంట్స్
నిర్మాత : రామబ్రహ్మం సుంకర
విడుదల: మార్చి 3, 2017
***

         యంగ్ స్టార్ రాజ్ తరుణ్ యువప్రేక్షకుల్లో ఆకర్షణ పెంచుకుని ఓపెనింగ్స్ ని రాబట్టుకునే స్థాయికి ఎప్పుడో ఎదిగాడు. ఏ భేషజాలూ పెట్టుకోకుండా అవసరమైతే ఇంకో హీరోతో కలిసి నటించడమో, లేదా అతిధి పాత్రలు సైతం పోషించడమో కూడా చేస్తూవస్తున్నాడు. తను సోలోగా నటించిన ‘సీతమ్మ అందాలు- రామయ్య సిత్రాలు’ తో బాగా చేదు అనుభవం ఎదురయ్యాక, మరో సోలోగా ఇప్పుడు ‘కిట్టు ఉన్నాడు జాగ్రత్త’ లో నటించాడు. రొటీన్ గా నటిస్తున్న లవర్ బాయ్ సినిమాలనుంచి కొంచెం తేడాగా ఈ సారి ఓ  యాక్షన్ కామెడీలో ప్రయత్నించాడు.  ఈ యాక్షన్ కామెడీ కూడా పరమ రొటీన్ గా వున్నా ఫర్వా లేదనుకున్నట్టు, మొహమాటం లేకుండా నటించేశాడు. క్రితంసారి ‘దొంగాట’ అనే కిడ్నాప్ కామెడీ తీసి ఫర్వాలేదన్పించుకున్న దర్శకుడు వంశీకృష్ణ, ఈసారి కూడా కిడ్నాప్ మూవీనే  కొంచెం తేడాగా తీద్దామనుకున్నట్టుంది. వీళ్ళిద్దరి ఈ తేడా గల ప్రయత్నం ఏ మేరకు తేడా కనబర్చిందో చూద్దాం...

కథ
          కిట్టు (రాజ్ తరుణ్) ముగ్గురు ఫ్రెండ్స్ తో కారు గ్యారేజీ నడుపుకుంటూ వుంటాడు. కారు రిపేరు కిచ్చిన ఇన్ కం టాక్స్ కమీషనర్ (నాగబాబు) కూతురు జానకి (అనూ ఇమ్మాన్యుయేల్) తో ప్రేమలో పడతాడు. ఓ రోజు జానకి తండ్రి ఆమెకి పాతిక లక్షలు ఇచ్చి, కిట్టూ నిజాయితీని పరిశీలించడానికి కారులో మర్చిపోయినట్టు నటించామంటాడు. ఆమె  కారులో పెట్టిన ఆ డబ్బుని  కిట్టూ ఫ్రెండ్స్ లో ఒకడు కొట్టేసి పారిపోతాడు. ఈ దొంగతనం ఆమెకి తెలీకుండా అడ్జెస్ట్  చేయడం కోసం ఒక గ్యాంగ్ లీడర్ (ప్రభాకర్) దగ్గర అప్పు తీసుకుంటాడు కిట్టూ.  గడువు దాటిపోవడంతో ఆ గ్యాంగ్ లీడర్ సతాయించడం మొదలెడతాడు. అప్పుడు అర్జెంటుగా ఆ పాతిక  లక్షలు సంపాదించడం కోసం ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి పెంపుడు కుక్కల్ని కిడ్నాప్ చేయడం మొదలెడతాడు. కిడ్నాపులతో ఆ డబ్బు ఇంకా సమకూరకముందే, చూడకుండా జానకి పెంపుడు కుక్కనే కిడ్నాప్ చేస్తాడు. అదే సమయంలో జానకిని ఇంకో గ్యాంగ్ కిడ్నాప్ చేస్తుంది. కిట్టూ దగ్గర్నుంచీ, ఇంకా  అటు ఏర్ (అర్బాజ్ ఖాన్) అనే మాస్టర్ క్రిమినల్ నుంచీ కమీషనర్ కి డిమాండ్ కాల్స్ రావడంతో అతను ఇద్దరూ ఒకటే అనుకుంటాడు. యాక్సెస్ కార్డు కోసం కూతుర్వే కిడ్నాప్ చేశారనుకుంటాడు. తను మాస్టర్ క్రిమినల్ ఆఫీసు మీద రెయిడ్ చేసినప్పుడు ఒక సేఫ్ ని సీజ్ చేసి దాని యాక్సెస్ కార్డు పట్టుకుపోయదు. ఈ యాక్సెస్ కార్డుకోసం ఇతను జానకిని కిడ్నాప్ చేస్తే, కిట్టూ డబ్బుకోసం జానకి పెంపుడు కుక్కని కిడ్నాప్ చేశాడు – ఆ కుక్క అమేదని తెలీక.

          ఇదీ సంగతి. ఇక ఈ చిక్కు ముడి ఎలా వీడింది, కన్ఫ్యూజన్ క్లియర్ అయి ఎలా కథ సుఖాంతమయ్యిందీ అన్నది మిగిలిన కథాకమామిషు.

ఎలావుంది కథ
          ఇది రొటీన్ యాక్షన్ కామెడీ. కొత్తదనమేమీ లేదు. కిడ్నాప్ కథలూ వాటితో  కామెడీలూ ఎలా వుంటాయో తెలిసిందే. కాకపోతే ఇక్కడ అది హీరోయిన్ అని తెలీక ఆమె మీద పొగగొట్టి, ఆమె పెంపుడు కుక్కనే  హీరో కిడ్నాప్ చేయడం, అదే సమయంలో  వేరే క్రిమినల్ ఆమెనే కిడ్నాప్ చేయడమనే   టూ ఇన్ వన్  హిలేరియస్ ఇంటర్వెల్ సీన్ ఒక కొత్తదనం అనుకోవాలి. అయితే దీన్ని ఇంతే థ్రిల్లింగ్ కథగా కొనసాగించడంలో మాత్రం కొత్తదనాన్నేం ప్రదర్శించలేక పోయారు. వివిధ గ్యాంగులతో కామెడీ మీదే ఎక్కువ దృష్టి పెట్టి గట్టెక్కిం చడానికి ప్రయత్నించారు. అదే సమయంలో ఈ యాక్షన్ కామెడీలో ప్రధాన మలుపు తీసుకున్న హీరో హీరోయిన్ల ప్రేమని కూడా గల్లంతు చేశారు.  ఇలాకాకుండా గతంలో ‘దొంగాట’ లో దర్శకుడు ప్రధాన కథ మీదే కథనాన్ని బాగా ఫోకస్ చేశాడు.

ఎవరెలా చేశారు
          పెంపుడు కుక్కల్ని కిడ్నాప్ చేసే రాజ్ తరుణ్ పాత్ర మాత్రం కొత్తదే. అయితే దీని వల్ల తన ప్రేమ ఎంత రిస్కులో పడిందో, ఆ భావోద్వేగాలతో పాత్ర రాయించుకోవాల్సింది. ఒక ఎమోషనో, ఫీలింగో  లేకుండా ఎంత కామెడీ అయినా నిలబడదు. రాజ్ తరుణ్ తనకున్న రేంజిలో టాప్ స్టార్స్ వైపు చూడకుండా, వాస్తవానికి దగ్గరగా వుండే పాత్రల కోసం కృషి చేస్తే అది తన ప్రత్యేకత కింద వుంటుంది. ఈ యాక్షన్ కామెడీలో కూడా మరీ పగలబడి నవ్వేంత సీన్లు లేవు తన పాత్రకి. 

          హీరోయిన్ అనూ ఇమ్మాన్యుయేల్ పెద్ద మైనస్ మార్క్ ఈ సినిమాకి. అలాగే ఆమె తండ్రిగా నాగబాబు పాత్ర ఇన్ కం టాక్స్ ఆఫీసర్ గా ఎంత ధూమ్ ధామ్  చేస్తుందో, కూతురు  కిడ్నాపవగానే అంత పిరికిగా  ప్రవర్తిస్తుంది. అందరు విలన్స్ కంటే టాప్ రేంజిలో సీన్లు నిలబెట్టిన వాడు సల్మాన్ ఖాన్ తమ్ముడు అర్బాజ్ ఖాన్. ఇంతకీ అతడి దగ్గరున్న సేఫ్ లో ఏముందన్నది  ఓపెన్ కాని సస్పెన్సే. ‘పల్ప్ ఫిక్షన్’ లో ఒక బ్రీఫ్ కోసం జరిగే యాక్షన్ కామెడీలో చివరికి కూడా ఆ బ్రీఫ్ కేసులో ఏముందో చెప్పరు- హిచ్ కాక్ పరిభాషలో ఇలా ప్లే చేయడాన్ని మెక్ గఫిన్ అంటారు. ఇది ప్రస్తుత సినిమాలోనూ అర్ధవంతంగా వుంది. 

          రేచీకటి పాత్ర నటించిన పృథ్వీ  ఈ యాక్షన్ కామెడీ కొక ఆకర్షణగా చెప్పవచ్చు. ఈ మధ్యే హృతిక్ రోషన్, మోహన్ లాల్ లు సీరియస్ అంధపాత్రలు నటించారు గానీ, పృథ్వీ నటించిన చీకటి పడితే కళ్ళు కన్పించని ఛోటా క్రిమినల్ పాత్ర బాగా కామెడీ. క్లయిమాక్స్ లో అన్ని గ్యాంగులకీ  అతను సృష్టించే కన్ఫ్యూజన్ ఇంతా అంతా కాదు.

          నిమాసి బాబాగా రఘుబాబుది ఇంకో దిక్కుమాలిన జీవితం. ఈ పాత్రకూడా కామెడీకి బాగానే పనికొచ్చింది. ఎన్ కౌంటర్ ప్రియుడుగా రాజారవీంద్ర కూడా ఓకే. 

          నిర్మాణ విలువల పరంగా సినిమాకో స్థాయి మాత్రం లేదు. కెమెరా, సంగీతం రెండూ మైనస్సే.  సెకండాఫ్ లో కేవలం ఒకే పాట వుండడం మంచి రిలీఫ్. 

చివరికేమిటి
          డబుల్ ట్రబుల్ తో కిడ్నాపుల కాన్సెప్ట్ ఓకే  గానీ, స్క్రీన్ ప్లే మాత్రం రొడ్దకొట్టుడు స్క్రీన్ ప్లే.
 ఫస్టాఫ్ మరీ రొటీన్ కథనం, సీన్లు. సెకండాఫ్ కి వచ్చాక కథ కనపడినా,  అసలు పాయింటుకి దూరంగా కిడ్నాపుల కథ ఫ్లాట్ గా మారింది. అసలుకి ఇంటర్వెల్ కి ముందు హీరో కుక్కల్ని కిడ్నాప్ చేసి డబ్బు సంపాదిస్తున్నాడని తెలిసి హర్ట్ అయి అతణ్ణి తిరస్కరించిన హీరోయిన్, తీరా  ఆ డబ్బు దేని కోసం – ఎందుకోసం చేసిన అప్పు తీర్చడానికి సంపాదిస్తున్నాడో స్పష్టమై,  అతడి ప్రేమని అంగీకరిస్తూ పిల్చినప్పుడు, వస్తూ వస్తూ ఆమె అని తెలీక ఆమె కుక్కనే కిడ్నాప్ చేయడమనే ఐరనీ చాలా బలమైనది. ఇలా ఈ ఐరనీ ప్రధానంగా  కిడ్నాపుల కథని నడపకుండా- ఏదో యాక్షన్ కామెడీ చేయడంతో, డైలాగుల ఫన్ తో ఎక్కడికక్కడ సీన్లు వినోదత్మకంగానే వున్నా-  ఈ సీన్లన్నిటినీ కలిపి ఉంచగల ఒక ఎమోషనల్ థ్రెడ్ లేకపోవడంతో, వెలితిగానే ఫీలవుతాం. ఈ యాక్షన్ కామెడీకి ఉన్న కాస్తా ఆ ప్రేమ కథే బలం, దీన్ని లేకుండా చేశారు.

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in

         

రివ్యూ!

రచన- చిత్రీకరణ-  దర్శకత్వం: జీవా శంకర్

తారాగణం: విజయ్ ఆంటోనీ, మియా జార్జ్, త్యాగరాజన్, సంగిలి మురుగన్, స్వామినాథన్, మారి ముత్తు, జయకుమార్, శంకర్ తదితరులు

మాటలు: భాష్యశ్రీ, సంగీతం: విజయ్ ఆంటోనీ 

బ్యానర్ : ద్వారకా క్రియేషన్స్, లైకా ప్రొడక్షన్స్

నిర్మాతలు: మిర్యాల రవీందర్ రెడ్డి, లైకా ప్రొడక్షన్స్

విడుదల : ఫిబ్రవరి 24, 2017

***

          ‘బిచ్చగాడు’ విజయ్ ఆంటోనీ మూస కమర్షియల్ ఫార్ములాకి భిన్నంగా డార్క్ మూవీస్ హీరోగా పాపులర్ అవుతున్నట్టు కన్పిస్తోంది. తమిళంలో నటించిన ఏడు  సినిమాల్లో తెలుగులో నాల్గు డబ్ అయ్యాయి. ‘సలీం’, ‘బిచ్చగాడు’, ‘బేతాళుడు’ లతో బాటు, ప్రస్తుత ‘యమన్’ ని కూడా చూస్తే ఇవన్నీ డార్క్ మూవీసే. నైరాశ్యాన్నీ , ద్వేషాన్నీ, స్వార్ధాన్నీ, అనైతికతనీ  ప్రదర్శించే పాత్రల ‘చీకటి కథలు’ గా అతణ్ణి ఆశ్రయిస్తున్న దర్శకులు తీస్తున్నారు. ఒక్కో కథకి ఒక్కో రంగాన్ని ఎంచుకుని తీస్తున్నారు. ‘సలీం’ తో వైద్యరంగాన్నీ, ‘బిచ్చగాడు’ తో ఆథ్యాత్మిక రంగాన్నీ, ‘బేతాళుడు’తో మనోవైజ్ఞానిక రంగాన్నీ తీసుకున్నట్టు, ఇప్పుడు దర్శకుడు జీవా శంకర్ తను వచ్చేసి రాజకీయరంగాన్ని తీసుకున్నాడు.

          కానీ రాజకీయ సినిమాలు కూడా మూస చట్రంలోనే ఇరుక్కుని ఒక దగ్గర ఆగిపోయాయి. కోడిరామకృష్ణ వచ్చేసి ఆనాడు ‘అంకుశం’, ‘భారత్ బంద్’ లు తీస్తూ అప్పట్లో రాజకీయరంగంలో కొత్తగా మొదలైన వెన్నుపోటు రాజకీయాల్ని తెరకెక్కించింది మొదలు, అవే రిపీటవుతూ వస్తున్నాయి ఒక మూసలో. ‘యమన్’ కూడా ఇందుకేమీ తీసిపోదు – రాజకీయాల్లో ఇంకేమీ వైపరీత్యాలు లేనట్టుగా. ఐతే విచిత్రమేమిటంటే, ఈ వెన్నుపోట్ల కథలతో ఇవి రాజకీయ సినిమాలుగా కూడా వుండడం లేదు, మాఫియా తరహా వాతావరణంతో ఇంకో మాఫియా సినిమా చూస్తున్నట్టుగానే  వుంటున్నాయి.

     ‘యమన్’ కూడా  డబ్బు అవసరమున్న ఒక సామాన్యుడు,  నేరమయ రాజకీయాల్లో ఇరుక్కుని, తన ప్రాణ రక్షణకి తప్పని సరై రాజకీయాల్లో ఉన్నతస్థాయికి  ఎదగాలని ప్రయత్నించే కథే.  ఒకడు రాజకీయాలో ఏ స్థాయికి ఎదిగితే ఎవడికి అవసరం? వాడు ప్రజలకి ఏం చేశాడన్నది అవసరం.  మాఫియా పాత్ర ప్రజలకి ఏమీ చెయ్యదని తెలుసు కాబట్టి, వాడొక్కడి నీచ కథగా అది వర్కౌట్ అవుతుంది. ప్రజలతో సంబంధముండే  రాజకీయ పాత్రని మాఫియా పాత్రలాగా ప్రజా క్షేత్రం నుంచి విడదీసి చూపిస్తే ఎలా వర్కౌట్ అవుతుంది? రాజకీయ పాత్రకీ, మాఫియా పాత్రకీ తేడా గుర్తించలేనంత  బిజీ లైఫ్ లో పడిపోయి ఇలాటి సినిమాలు తీస్తూంటారేమో!

          అశోక చక్రవర్తి అలియాస్ అశోక్ (విజయ్ ఆంటోనీ) పుట్టక ముందే తండ్రి (విజయ్ ఆంటోనీ) చనిపోతాడు. కులాంతర వివాహం చేసుకున్నాడని బావ చంపేస్తాడు. అశోక్ పుట్టాక తల్లి చనిపోతుంది. అలా అతడికి యమన్ (యముడు) అనే పేరొస్తుంది. పెద్దయ్యాక
యమన్ తాతతో వుంటాడు. తాత ఆపరేషన్ కి డబ్బు అవసరముంటుంది. ఆ డబ్బుకోసం ఒక కారు యాక్సిడెంట్ కేసుని  మీదేసుకుని జైలుకి పోతాడు. ఆ కారు యాక్సిడెంట్ సాంబా అనే వ్యాపారికి జరుగుతుంది. అది నరసింహా అనే ఇంకో వ్యాపారి జరిపిస్తాడు. నరసింహానే యమన్ ని జైల్లోంచి బయటికి తీస్తాడు. దీంతో యమన్ ని చంపాలని సాంబా ప్రయత్నిస్తాడు. పంచాయితీ కరుణాకర్ (త్యాగరాజన్) అనే ఎమ్మెల్యే దగ్గరి కొస్తుంది. రాజీ చేస్తాడు. తర్వాత సాంబా నరసింహాలు ఒకటై యమన్ మీద హత్యాప్రయత్నం చేస్తారు. కరుణాకర్ ఆదుకుని యమన్ ని తనతో కలుపుకుంటాడు, బార్ లైసెన్స్ ఇప్పిస్తాడు. బార్ నడుపుతున్న యమన్ కి కౌన్సిలర్ తో తగాదా వస్తుంది ( పెద్ద నగరంలో కౌన్సిలర్ వుంటాడా,  కార్పొరేటర్ వుంటాడా?). కరుణాకర్ యమన్ ని చంపాలని మంత్రితో చేతులు కలుపుతాడు. ఈ మంత్రి అప్పట్లో యమన్ తండ్రిని చంపినవాడే. ఇప్పుడు  యమన్, కరుణాకర్, మంత్రీ ఈ ముగ్గురి మధ్యా ఏం జరిగిందన్నది  మిగతా కథ. ఈ కథలో అహల్య (మియా జార్జి) అనే సినిమానటి కూడా వుంటుంది. ఈమెని ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకుంటాడు యమన్. 

      వర్మ తీసిన మాఫియా సినిమాలు ఇలాటి కథలే. అయితే ఆ కథలు ఉద్రిక్తభరితంగా వుండేవి. ప్రస్తుత కథ చప్పగా వుంటుంది. కారణం, స్క్రీన్ ప్లే అనే వొక వేడి వేడి పదార్థ ముంటుందని  పట్టించుకోకుండా ఐస్ క్రీం చప్పరిస్తున్నట్టు ఎంతసేపూ కూర్చుని మాటాడుకునే పాత్రలే. కూర్చుని మాటాడి గుబులు పుట్టించడానికి ఇక్కడ సర్కార్ లేడు, గాడ్ ఫాదరూ లేడు. ఫిర్యాదులూ పంచాయితీలూ వీటితోనే సీన్లు చప్పగా సాగుతూంటాయే తప్ప, ఎక్కడా హై పాయింట్ వుండదు. స్క్రీన్ ప్లేకి వుండాల్సిన సెంట్రల్ పాయింటూ దాని చుట్టూ కథ సంగతి సరే. యాక్షన్ తో కథ చెప్పడం వుండదు. రానురాను యాక్షన్ సీన్లకి అవకాశం వుండని నాటకం చూస్తున్నట్టు తయారవుతుంది. ఈ ఫిర్యాదులూ పంచాయితీల మధ్య యమన్ ఒక బాధిత పాత్ర. ఎంత సేపూ తనని చంపబోయే వాళ్ళ నుంచి కాపాడుకుంటూ పారిపోవడమే తప్ప, రియాక్టివ్ గా ఆత్మరక్షణ చేసుకోవడమే తప్ప ( దీన్నే గొప్ప యాక్షన్ అనుకున్నారేమో) - పరిస్థితిని తన చేతుల్లోకి తెచ్చుకుని, గేమ్  తను ఆడే  ఆలోచనే వుండని పాసివ్ పాత్రగా వుండి పోతాడు. ఇంటర్వెల్ సీన్ అయితే గమ్మత్తయిన చేష్టతో ఒక బలహీనమైన, హాస్యాస్పదమైన సీను! 

          ఈ మొత్తం ప్రహసనంతో వాళ్ళెవరో వాళ్ళ పదవుల కోసం వాళ్ళు చంపుకునే గొడవ- మనకెందుకన్నట్టు  తయారవుతుంది. ఈ రాజకీయ పాత్రలు ప్రజలకోసం పోరాటంలో భాగంగా చంపుకుంటే  ఆడియెన్స్ కనెక్ట్ వుండేదేమో. అయితే  ముందే చెప్పుకున్నట్టు డార్క్ మూవీ జానర్ లో ఇది నైరాశ్యాన్నీ, ద్వేషాన్నీ, స్వార్ధాన్నీ, అనైతికతనీ  ప్రదర్శించే పాత్రల చీకటి కథే. కానీ కథే సరిగ్గా లేదు, అది  రాజకీయ కథో మాఫియా కథో అన్నట్టు వుంది. జానర్ స్పష్టత, జానర్ మర్యాద అనే తీర్ధం పుచ్చుకుని పెన్ను పట్టుకోవాలని కూడా బిజీ లైఫ్ లోపడి మర్చిపోయారేమో!

          తెలుగులో రోమాంటిక్  డ్రామాకీ,  రోమాంటిక్ కామెడీ కీ జానర్ తేడా తెలీక వారం వారం ఎలా చేతులు కాల్చుకుంటున్నారో, అలా పొలిటికల్ జానర్ తెలీక మరో రొటీన్ మాఫియా తీసినట్టుందిది.
 

          విజయ్ ఆంటోనీ ‘బిచ్చగాడు’ తర్వాత దారితప్పిన రెండో సినిమా ఇది. గత ‘బేతాళుడు’ తో బెజారెత్తించి, ఇపుడు ‘యమన్’ తో  భేజా ఫ్రై చేశాడు. ఇక రాబోయే ‘అన్నాదురై’ తో  ఏం ట్రై చేస్తాడో చూడాలి.

           దర్శకుడే కెమెరా మాన్. డార్క్ మూవీ చిత్రీకరణ అంతా చేశాడు. అయితే క్వాలిటీ కోసం ఎక్కువ ఖర్చు పెట్టలేదని తెలిసిపోతుంది. విజయ్ ఆంటోనీయే సమకూర్చిన సంగీతం చాలా బ్యాడ్. ఏదో పాత సినిమా డబ్బింగ్ పాటలు చూస్తున్నట్టు వుంటుంది. లుంగీ కట్టుకుని ఒక మాస్ సాంగ్ తను వేసువడం కూడా నవ్వొచ్చేలా వుంది. తను డార్క్ హీరోనే నటించాలి తప్ప, మాస్ హీరోగా ప్రయత్నిస్తే అసలుకే మోసం. ఇక హీరోయిన్ మియా జార్జి చాలా అందమైంది. సినిమా హీరోయిన్ గా పాత్రకూడా కారవాన్ లో సేదదీరేంత స్టేటస్ తో వుంది. కానీ యమన్ ని పెళ్లి చేసుకోగానే వంట చేసుకుంటూ వుండి పోవడమే నరేంద్ర మోడీకి వొళ్ళు మండించే పని!

          ముందే చెప్పుకున్నట్టు రాజకీయ సినిమాలు ఎక్కడో ఏ కాలంలోనో మూస ఫార్ములా చట్రంలో పర్మనెంట్ గా ఇరుక్కున్నాయి- వాటికి  దేశ కాల మాన పరిస్థితులతో పనుండదు!

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in

          

క్యారక్టర్ తో కాసేపు!

        ఒకసారి దివంగత సినిమా రచయిత త్రిపురనేని మహారథి ఈ వ్యాసకర్తతో చెప్పారు- ‘సినిమా నిర్మాణంలో ఇదిలా తీస్తేనే విజయవంతమవుతుందని కొన్ని సెంటిమెంట్లు వుంటాయి. కానీ ఇవి ఆయా కాలాల్ని బట్టి మారుతూంటాయి. మారనిదల్లా పాత్రలకుండే సెంటిమెంట్లు’ అనేసి.  ఒక్క ముక్కలో సక్సెస్ మంత్రం మొత్తం చెప్పేశారు. ఇది ఆయన కాలంలో అందరూ పాటించేవారు. చరిత్రలోకి చూస్తే ఇది అర్ధమవుతుంది. క్రిందటి శతాబ్దంలో ప్రతీ రెండు దశాబ్దాల కోసారి సినిమాలు పాము కుబుసం విడిచేసినట్టు పాత  హంగులు వదిలేసి కొత్తవి ధరించుకు పోసాగాయి. తెలుగు సినిమాల తొలి స్వర్ణయుగమైన 1931-51 ల మధ్య  ( ‘భక్తప్రహ్లాద’ నుంచీ పాతాళ భైరవి’ దాకా) వచ్చిన లాంటి సినిమాలు మలిస్వర్ణ యుగంలో లేవు. మలిస్వర్ణ యుగం 1951 -71 ల మధ్య (‘మల్లీశ్వరి’ నుంచీ ‘చెల్లెలి కాపురం’ వరకూ)  సాగింది. ఈ మలిస్వర్ణయుగంలో వచ్చిన లాంటి సినిమాలు తర్వాత వ్యాపారయుగంలో లేవు. వ్యాపారయుగం 1971- 91 ల మధ్య (‘దసరాబుల్లోడు’ నుంచీ ‘గ్యాంగ్ లీడర్’ వరకూ) కొనసాగింది. ఇంతే, ఈ మూడు యుగాల్లో దాదాపు తరానికోమారు  సినిమాల తీరుతెన్నులు మారుతూ వచ్చాయి. రెండు దశాబ్దాలకోసారి కొత్త  తరం నిర్మాతలూ దర్శకులూ వచ్చేస్తూ సినిమాల్ని కొత్తబాట పట్టించసాగారన్నమాట!

          1991 తర్వాత 2000ల వరకూ గ్లోబల్ యుగం ప్రారంభమైనా, వ్యాపార యుగాన్నే పట్టుకుని వుండిపోయారు.  2000 నుంచీ ప్రారంభమైన నెట్ యుగంలో యూత్ సినిమాలతో పెనుమార్పులొచ్చాయి. కొత్త కొత్త నిర్మాతలతో, దర్శకులతో మరోసారి తరం మారింది.  2000 ల నుంచీ ఇది నెట్ యుగం. ఈ నెట్ యుగం ఇప్పటికి దశాబ్దంన్నర పైగా కొనసాగుతూ వస్తోంది ఈ కొత్తతరం వాళ్ళతో. అయితే సినిమా లేమైనా ముందు కెళ్లాయా అంటే ఏమీ వెళ్ళలేదు. నిర్మాణంలో సెంటిమెంట్ల పరంగా వెనకటి తరాల్ని ఆశ్రయించి,  అప్పటి మలిస్వర్ణయుగపు, వ్యాపార యుగపు సెంటిమెంట్లనే  పట్టుక్కూర్చున్నాయి. నెట్ యుగంలో కూడా సినిమా నిర్మాణపు సెంటిమెంట్లు కాలానుగుణంగా మార్చుకోవడానికి ఇష్ట పడ్డం లేదు  ఈ నాల్గో తరం 4- జి  మేకర్లు. ఇందుకే ఇంకా రెండో తరం, మూడోతరం కాలాలకి చెందిన 2 – జి, 3 – జి బాపతు  ‘విన్నర్’ లాంటివి కానికాలంలో వచ్చి చతికిల బడుతున్నాయి. నెట్ యుగమంతా దారీతెన్నూ తెలీని అస్తవ్యస్త యుగమే. కారణం, రధసారధులు పుట్టకపోవడం.  క్రిందటి  మూడు యుగాల్లో యుగానికో తరం మారుతూ  పాతని వదిలించుకున్నట్టు ఇప్పుడు వదిలించుకునే ధైర్యం నాల్గో తరానికి వుండడం  లేదు.

          సృజనాత్మకతకి ప్రాప్తి స్థానాలు మారనంతవరకూ ఇంతే. గతయుగాల్లో ప్రాప్తి స్థానాలు సామాజిక పరిణామాలు, స్వయంకృషి. ఇప్పుడు డివిడిలు మాత్రమే. స్వయంకృషి, సొంత సృజనాత్మక లేని వాళ్ళే ఒకడుగు ముందు కెయ్యడానికి భయపడతారు. సినిమాలంటే తొలిస్వర్ణ యుగంలో వచ్చిన సినిమాలేనని సెంటి మెంట్లు పట్టుకుని కూర్చుని వుంటే మలిస్వర్ణ యుగం ప్రారంభమయ్యేదే కాదు. సినిమాలంటే మలిస్వర్ణయుగపు సినిమాలేనని సెంటిమెంట్లు పెట్టుక్కూర్చుంటే వ్యాపార యుగం ప్రారంభమయ్యేదే కాదు. సినిమాలంటే టోటల్ డబుల్ ధమాకాగా చేతికి తేరగా దొరికిన మలిస్వర్ణ యుగపు, వ్యాపార యుగపు  సినిమాలేనని  ఇంకా కాలంతీరిన అవే సెంటిమెంట్లతో, మంకుపట్టుపట్టి బోరవిరుచుకు తిరగడం వల్లే నెట్ యుగం ప్రారంభమవ్వాల్సిన తేదీకి ప్రారంభమై  చావడంలేదు! ఇంకా స్టార్టింగ్ ట్రబుల్ తోనే తైతక్క లాడుతోంది. పాత్ర నెట్ యుగంలో వుంటే, పాత్ర సృష్టికర్తేమో  పాతయుగాల్లో పాత సారా పట్టిస్తూంటాడు. అరే  బాబూ, ఆ సారా మేం తాగాం, నువ్వు కాస్త  పబ్ కి పోయి బ్లాక్ డాగ్ కొట్టరా నాయనా - అని అక్కడి మార్గదర్శకులు మెడబట్టి ముందుకు తోసినా,  పాత సారాయే అమృత ధార అని అక్కడే అమరుడైపోతున్నాడు ది గ్రేట్ తెలివిలేని  టెల్గూ మూవీ మేకర్ నేడు!

                                         ***

      సోది ఆపి సంగతి చూద్దాం : నిజానికి టెంప్లెట్ స్క్రీన్ ప్లేల  గురించి మళ్ళీమళ్ళీ రాయడానికేమీ వుండదు, కొత్తగా తెలుసుకోవాల్సిన, నేర్చుకోవాల్సిన  స్క్రిప్టింగ్ విశేషాలూ వుండవు. బిగ్ బడ్జెట్ సినిమాల నుంచి భావితరాలు నేర్చుకోవడాని కేమీ వుండకపోవడం చాలా శోచనీయం. ఒక స్మాల్ బడ్జెట్  ‘ఘాజీ’ లోంచి నేర్చుకోవచ్చు, ఇంకో స్మాల్ బడ్జెట్ ‘అప్పట్లో ఒకడుండే వాడు’ లోంచీ నేర్చుకోవచ్చు. కానీ బిగ్ బడ్జెట్స్ నేర్పే పాఠాలేమీ వుండవు, అవి గుణపాఠాలు నేర్చుకోవడంతోనే సరిపోతోంది. అదే స్టార్ ఎంట్రీ, బిల్డప్ డైలాగులు, ఫైట్, గ్రూప్ సాంగ్, లవ్ ట్రాక్, కామెడీ ట్రాక్, రెండు డ్యూయెట్స్, ఇంటర్వెల్ బ్యాంగ్, స్టోరీ, రెండు డ్యూయెట్స్, క్లయిమాక్స్ లీడ్, ఫోక్ సాంగ్, క్లయిమాక్స్, ఫైట్... ఈ వరస పెట్టుకుని రాసేస్తే అదే స్క్రీన్ ప్లే అయిపోతుంది. నిజానికి కథాబలంతో చిన్న చిన్న సినిమాల స్క్రీన్ ప్లేలు  రాయడానికే చాలా కష్టపడాలి గానీ, స్టార్ సినిమాలకి  అదే టెంప్లెట్ ఎప్పుడూ సిద్ధంగా వుంటుంది. అందులోకి పైన చెప్పుకున్న ఏ స్లాట్ లో ఆ ఆణిముత్యం   పడేస్తూ  పోతేసరి. మొత్తం 14 ఆణిముత్యాలు వుంటాయని గుర్తుపెట్టుకుని, అవి ఎక్కడెక్కడ పడెయ్యాలో  కొలతలతో సహా  బట్టీ పడితే  చాలు, అదే స్క్రీన్ ప్లే.  

          విన్నర్ ఈ ఆణిముత్యాలతో ఈ టెంప్లెట్ లోనే సెటిలయ్యాడు (స్టార్ ఎప్పుడూ కెరీర్ లో సెటిల్ కాడు- కారణం, టెంప్లెట్ లో సెటిల్ అవడం. టెంప్లెట్ ...టెంప్లెట్ ...టెల్గూ స్టార్...హౌ ఐ వండర్ వాట్ యూఆర్!). విన్నర్ కో తాత, తండ్రీ వుంటారు. వాళ్లకి హార్స్ రేసింగ్ కంపెనీ వుంటుంది. తండ్రి ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకుంటాడు. తాత అతణ్ణి బహిష్కరిస్తాడు. తండ్రిని బహిష్కరించాక  కంపెనీ నష్టాల పాలవుతుంది. కొడుకుని తెచ్చుకుంటేనే కంపెనీ బాగుపడుతుందని తాత కుడిభుజం సలహా ఇస్తాడు. అప్పటికి కోడలు చనిపోతుంది. దీంతో కొడుకునీ మనవణ్ణీ  తెచ్చుకుంటాడు తాత. కొడుకు రావడంతో రేసుల్లో గుర్రాలు గెలుస్తూ కంపెనీ బాగుపడుతుంది. కానీ తను కులం కాని కోడల్ని ఇష్టపడలేదు కనుక,  ఆమెకి పుట్టిన మనవడంటే అసహ్యం. వాణ్ణి  వెళ్ళ గొట్టేందుకు తండ్రి  మీద ద్వేషం పెరిగేలా చేస్తాడు. తాత కుట్రలు తెలియని మనవడు తండ్రితో బాటు రేసుల మీదా విపరీత ద్వేషంతో ఇల్లువిడిచి పారిపోతాడు ఐదేళ్ళప్పుడు.

          ఇప్పుడు పాతికేళ్ళ వయసులో విన్నర్ ఒక న్యూస్ పేపర్ కి క్రియేటివ్ హెడ్ గా వుంటాడు. ఒక గ్యాంగ్ పొలాల్ని పాడు చేస్తూ రేసులు పెడుతూంటే వెళ్లి ఫైట్ చేసి ఆ రైతుని కాపాడతాడు. అక్కడే దొరికిన హాట్ గర్ల్ తో పబ్ కెళ్ళి  సాంగ్ పాడతాడు. ఇక మనం లవ్ లో పడాలని అసిస్టెంట్ ని తొందరపెట్టి, పబ్ కెళ్ళి అమ్మాయిల్ని చూస్తాడు. హీరోయిన్ నచ్చుతుంది. ఆమె ఫోటో తీసి పేపర్లో వేస్తాడు. ఆమె వచ్చి గొడవ పెట్టుకుంటుంది. లవ్ ట్రాక్ మొదలెడతాడు. ఆమెకి లవ్ కంటే కూడా అథ్లెట్ గా మారథాన్ గెలవడం మీదే దృష్టి వుంటుంది. విన్నర్ ని దూరం పెడుతుంది. ఆమె దగ్గరవ్వాలంటే ఇంకా వరస్ట్ ఫెలో ని ఆమెకి ఎటాచ్ చేయాలనీ,  ఒక ఎస్సైని తగిలిస్తాడు. ఈ ఎస్సై లవ్ అంటూ  ఆమె వెంట పడుతూ కామెడీ ట్రాక్ మొదలెడతాడు.

          కొడుకు దూరమైన  తండ్రి, ఆ కొడుకు తిరిగి రావాలని యాగాలూ దానధర్మాలూ చేస్తూంటాడు.  ఈ వృధా ఆపాలని తాత  ఇంకో కుట్ర చేసి, విలన్ ని తెచ్చి వీడే నీ కొడుకు అంటాడు. తండ్రి నమ్మేసి విలన్ ని కొడుకులా చూసుకుంటాడు.

          విన్నర్ ఎస్సై తో వేసిన ప్లాన్ హీరోయిన్ కి అర్ధమై తిప్పి కొడుతుంది. తండ్రి బలవంతంగా చేస్తే  వేరే పెళ్ళికి సిద్ధమవుతుంది. ఆ పెళ్ళికొడుకు విలనే. విన్నర్ ఈ పెళ్లి చెడగొట్టాలని వెళ్లి,  పెళ్లి కూతురు నవ్వడం లేదనీ, ఫోటోలకి నవ్వాలనీ అంటే,  అతణ్ణి గుర్తుపట్టి ఆమె ఒక ప్లానుతో నవ్వుతుంది. పెళ్ళికి ఎదురు తిరుగుతుంది. విన్నర్ నే చేసుకుంటాననీ, అయితే విలన్ తో విన్నర్ రేసు గెలవాలనీ షరతు పెడుతుంది.

          అంతలో తండ్రి అక్కడికి రావడంతో విన్నర్ గుర్తుపట్టి తగ్గుతాడు. ఆ విలన్ కొడుకుగా  నటిస్తూ తన తండ్రి దగ్గర తిష్ట వేశాడని గ్రహిస్తాడు విన్నర్. ఈ పెళ్లి జరుగి తీరుతుందనీ, తన కొడుకే గెలుస్తాడనీ, విన్నర్ ఓడిపోతాడనీ తండ్రి  తీర్మానించడంతో విన్నర్ ఇరుకునపడి ఇంటర్వెల్.

          స్టోరీ స్టార్ అయి, తాత ఇంట్లో పనివాణ్ణి విన్నర్ కిడ్నాప్ చేసి వాడి ద్వారా అన్నీ తెలుసుకుంటాడు. చిన్నప్పుడు తాత తనతో చేసిన కుట్ర కూడా తెలిసిపోయి తండ్రి మీద ద్వేషం బదులు ప్రేమ పుట్టుకొస్తుంది. కొడుకు అని తెలీకుండా తండ్రి దగ్గరికెళ్ళి చిన్నప్పుడు తండ్రితో చేసిన సరదాలు డిటో తీర్చుకుంటాడు. ఇక మన బేబీని చూసుకుందామని హీరోయిన్ దగ్గరికెళ్ళి ఆమెని కిడ్నాప్ చేస్తాడు. ఆమె తిట్టేసరికి తీసికెళ్ళి  స్టేడియంలో పడేస్తాడు. స్టేడియంలో ట్రాక్ లోకి ఆమె దూకేసి మారథాన్ గెలిచేసి గోల్డ్ మెడల్ తో వచ్చేస్తుంది. తనకోసం విన్నర్ ఇంత చేసినందుకు మురిసిపోయి  లవ్ కి గ్రీన్ సిగ్నల్ ఇచ్చేస్తుంది. ఇప్పుడొక డ్యూయెట్ తర్వాత కాస్త స్టోరీ, ఇంకో డ్యూయెట్టూ అయ్యాక, ఇంటర్వెల్ లో చేసిన ఛాలెంజి ప్రకారం విన్నర్ రేసు గుర్రం ట్రైనింగ్. 

          విన్నర్ మీద తాత, విలన్ ల ఎటాక్స్. ట్రైనింగ్ కి తండ్రి సహకారం. ఇక ఫోక్ సాంగ్. ఫోక్ సాంగ్  తర్వాత క్లయిమాక్స్ మొదలు. రేస్ కోర్సులో విలన్ తో విన్నర్ హార్స్ రేస్. యాక్షన్. విన్నర్ గెలుపు. విన్నరే నా కొడుకని నాకు ముందే  తెలుసనీ తండ్రి బ్యాంగ్. నకిలీ కొడుకు తో తాత ఆటలు కట్. తాతని క్షమించి కలుపుకుందామని విన్నర్ రిక్వెస్ట్, హీరోయిన్ తో పెళ్లికి ఫర్మాయిష్.  ది ఎండ్.
  

       ***

      పై సినాప్సిస్ లో కథావస్తువుతో అభ్యంతరం వుండనవసరం లేదు. కథలతో బాటు  పాత్రలూ ఎప్పుడూ అవే వుండవచ్చు క్రియేటివ్ క్షామం కొద్దీ.  పాత్రల సెంటి మెంట్లూ మారకుండా వుండవచ్చు. త్రిపురనేని మహారధి అన్నట్టు, పాత్రల సెంటిమెంట్లు మారేవి కావు. ప్రపంచంలో ఎక్కడైనా ఈ సెంటి మెంట్లతో కూడిన భావోద్వేగాలు ఒకటే, అవి మారవు. కాకపోతే ఈ సెంటి మెంట్లతో, ఎమోషన్స్ తో పాత్రలు తీసుకునే  చర్యలే  కాలంతో పాటు మారిపోతాయి. ఇది  గుర్తు పెట్టుకోవాలి - సెంటి మెంట్లతో, ఎమోషన్స్ తో పాత్రలు తీసుకునే చర్యలే  కాలంతో పాటు  మారిపోతాయి! -  ఇది బాగా గుర్తు పెట్టుకోవాలి  దురదృష్ట వశాత్తూ ‘విన్నర్’ తోపాటు ఇంకా ఇలాటి మూస సినిమాలన్నిటి విషయంలో ఇదే  గుర్తించడం  లేదు. ఇందుకే ఇన్ని ఆశాభంగాలు. 

          ‘విన్నర్’ కథా వస్తువు  1978 లో  యశ్ చోప్రా దర్శకత్వం వహించిన సలీం –జావేద్ రచన ‘త్రిశూల్’ ని గుర్తుకు తెస్తుంది. ఇది కూడా కుటుంబపరంగా అన్యాయమైపోయిన హీరో కథే. తను పుట్టక ముందే తల్లిని మోసం చేసిన తండ్రి మీద పగబడతాడు అమితాబ్ బచ్చన్ విజయ్ పాత్రలో. అతడి వ్యాపారాల్ని, కుటుంబ సంబంధాల్నీ కూల్చెయ్యడం మొదలె డతాడు... దట్స్ కాల్డ్  సెన్సిబుల్ క్యారక్టరైజేషన్. విజయ్  పొందిన అవమానాలతో, బతికిన అనాధ జీవితంతో - స్క్రీన్ ప్లే పరిభాషలో చెప్పాలంటే సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్ తో -  ఇంతకంటే మార్గాంతరం లేదతడికి- డిమాలిషన్, కూల్చెయ్యడం, అంతే. తల్లిని మోసం చేసి, డబ్బున్న అమ్మాయిని పెళ్లి చేసుకున్న తండ్రి ఆ విలాసాలు అనుభవించ కూడదు!  పోటీ బిజినెస్సే పెట్టి ముప్పుతిప్పలు పెడతాడు, నేలకు దించుతాడు.

          సుమారు ఈ  సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగే వుంది  విన్నర్ కి కూడా. సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్ ని పాత్ర బ్యాక్ డ్రాప్ అనుకుందాం. చిన్నప్పుడు తల్లిని కోల్పోయి, తాత చేసిన కుట్రకి బలై, తండ్రి మీదా వాళ్ళ రేసుల వ్యాపారం మీదా  ద్వేషం పెంచుకుని  వీధిన పడ్డాడు ఐదేళ్ళప్పుడు విన్నర్. ఇది పాత్ర బ్యాక్ డ్రాప్. 

          పై సినాప్సిస్ ఆధారంగా విన్నర్ స్క్రీన్ ప్లే విశ్లేషణ జోలికి పోవడం లేదు, విశ్లేషణలకి టెంప్లెట్స్  అర్హమైనవి అనుకోలేం.  కేవలం విన్నర్ పాత్ర చిత్రణే  చెప్పుకుంటున్నాం. ఎందుకంటే  వర్తమాన  కాలంలో పురాతన కాలపు కథ వచ్చి పడినా, అందులోని పాత్ర వర్తమాన కాలాన్ని రిఫరెన్సు గా పెట్టుకుని ప్రవర్తిస్తుందే తప్ప, ప్రవర్తించి తీరాలి తప్ప, ఇంకా పురాతన కాలపు ప్రవర్తనల్నీ, చర్యల్నీ రిఫరెన్సు గా పెట్టుకుని మభ్య పెట్టడానికి ప్రయత్నిస్తే అభాసు అవుతుంది. విన్నర్ దీనికెంత వరకు న్యాయం చేశాడో చూస్తే,  టెంప్లెట్ మూవీ అయినప్పటికీ దీని బలహీనత అంతా ఎక్కడుందో తెలిసిపోతుంది. ఈ టెంప్లెట్స్ నే పెట్టుకుని  సినిమాలు ఇంకా తీసుకోవచ్చు, ఎవరికీ అభ్యంతరం లేదు. కాకపోతే కాస్త పాత్రనైనా నెట్ యుగంలో పెట్టి చూపిస్తే పాపాలన్నీ పోతాయేమో తెలుసుకోవడానికే ఈ పాత్రోచితాను- చితుల- చిటపట మంటల  సంగతి!

***

       సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్ లోంచీ నేరుగా విన్నర్ చితి మీదికి చేరిపోయాడు. పాపం తాత పార్నూకితే కథకుడు పట్టుకుని చితి మీదికి చేర్నూకాడు. నిజానికి విన్నర్ తాను వచ్చిన  బ్యాక్ డ్రాప్ లోంచి - ఎవరికి  తెలుసు చితికిన మనసు చితిలా రగులుననీ... అని పాడుకోవాల్సిన వాడు, కానీ హైఫై గా న్యూస్ పేపర్లో క్రియేటివ్ హెడ్ అయిపోయాడు. అవచ్చు, కానీ దీనికీ కథకీ సంబంధముందా? హీరోయిన్ని చూడగానే ఈ వృత్తితో అవసరం తీరిపోతుంది.  టెంప్లెట్ పాత్రలకి ఇవి టెంప్లెట్ వృత్తులు. టెంప్లెట్ హీరోయిన్ కూడా జర్నలిస్టు గానో, ఫ్యాషన్ డిజైనర్ గానో పరిచయమై, టెంప్లెట్ లవ్ లోపడగానే వృత్తీ గృత్తీ జాంతానై అని జంప్ అవుతుంది. 

          సరే, ఒక క్రియేటివ్ హెడ్ కి  న్యూస్ పేపర్ కంటెంట్ తో, ఎడిటింగ్ తో సంబంధం వుండదు. అతడిదంతా డిజైనింగ్ చూసుకునే పని. కనీసం ఏడు  సంవత్సరాలు అనుభవం వుంటే గానీ హెడ్ కాలేరు. ఇరవై ఐదుసంవత్సరాలకే విన్నర్ గారు హెడ్ అయిపోయారు. అయిపోయి, ఎవరో పొలాల్లో రేసులు పెడుతూంటే అ సంగతి రిపోర్టర్లు చూసుకోకుండా తను వెళ్లి ఫైట్ చేశాడు. హీరో జర్నలిస్టు అయితే సినిమా జర్నలిస్టు అలాగే ఫైట్లు చేస్తాడని మినహాయింపు ఇవ్వొచ్చు. క్రియేటివ్ హెడ్ కేం పని?

          విన్నర్ కి తండ్రితో బాటు, రేసుల మీదా చిన్నప్పటి ద్వేషం అలాగే వుంటుంది. అంటే అతను కాన్సెప్ట్ తో కూడా పూర్తిగా కటాఫ్ అయిపోయాడన్న మాట. రేసుల్ని ద్వేషించేవాడు ఆ రేసులోనే పాల్గొనాల్సి వచ్చే  క్యారక్టర్ టర్నింగ్ బావుంటుందని  కథకుడు అనుకున్నట్టుంది. అందుకే రేసుల మీద కూడా ద్వేషం సృష్టించాడు. ఈ క్యారక్టర్ ట్విస్టు ని  సెకండాఫ్ లో ఓ డైలాగు ద్వారా పలికించాడు కూడా. ఇది నిజంగా క్యారక్టర్ ట్విస్టేనా? దీంతో క్యారక్టర్ ఆర్క్ పెరిగి గ్రాండ్ గా కన్పించాడా? పెరగడం కాదు సరికదా, తరిగి మరింత పాసివ్ అయిపోలేదా?  ఆ ట్విస్ట్ ఎలా వచ్చింది? తను ఇచ్చిన ట్విస్టా అది? ఇంటర్వెల్లో మొదట హీరోయిన్, తర్వాత విన్నర్ ఫాదర్ – రేసులో పాల్గొని గెలవాలని వాళ్ళు విసిరిన సవాలు కాదా?  అప్పుడు ఖర్మరా అనుకుంటూ ఎలాగో గుర్రపు స్వారీ నేర్చుకుని రేసులో పాల్గొనడం హీరోయిజం అవుతుందా, పాసివిజం అవుతుందా? విన్నర్ అనే వాడు తన క్రియేటివిటీ తో తను ఆట నిర్ణయిస్తాడా, లేక ఎవరో నిర్ణయించిన ఆటలో కించపడి పాల్గొంటాడా?  అసలు యాక్టివ్ క్యారక్టర్ అంటే ఏమిటి? పాసివ్ క్యారక్టర్ అంటే ఏమిటి? విన్నర్ ఏ క్యారక్టర్?

          అసలు రేసుల్లో పాల్గొనడానికి విన్నర్ కున్న అర్హతలేమిటి? ట్రైనర్ గా ఒక కమెడియన్ తో కామెడీలు చేస్తూ నేర్చుకునేదా రేసింగ్? పోనీ ‘దంగల్’ టైపులో తండ్రి నేర్పితే ఉన్నట్టుండి జాకీ అయిపోగలడా? ఇంటెనకాల సొంతంగా  గుర్రప్పందాలు పెట్టుకుంటే ఎవడికి వాడే జాకీ.  రేస్ కోర్సులో జాకీ అవ్వాలంటే కొన్నేళ్ళూ ఆ రంగంలో నలగాలి. ఎన్నో అనుబంధ జాబ్స్ చేయాలి. ట్రైనర్ తో ఎటాచ్ అయివుండి, ఎంతో ట్రైనింగ్ పొందాలి, ఎన్నో లైసెన్సులు పొందాలి. సాటి జాకీల సైకాలజీలతో బాటు,  రకరకాల గుర్రాల జాతుల గురించీ, వాటి లక్షణాల గురించీ క్షుణ్ణంగా అధ్యయనం చేయాలి. విపరీతంగా రేసులు చూడాలి. ఇంకా చాలా వుంటాయి.

          కమెడియన్ ట్రైనర్ నాల్గు గుర్రాల్ని చూపించి ఏ గుర్రం కావాలని అడిగితే, ఓ  గుర్రాన్ని చూపిస్తూ అది కావాలంటాడు విన్నర్. మనకి నవ్వొస్తుంది. ఆ గుర్రం ఏమిటో, దాని బయోడేటా ఏమిటో తెలుసా విన్నర్ కి? చిన్నపిల్లాడు ఆ బొచ్చు కుక్క కావాలీ   అన్నట్టుంది.

          ఇక ఫైనల్ గా రేస్ గురించీ, దాని చిత్రీకరణ గురించీ,  విలన్ తో విన్నర్ హోరాహోరీ గురించీ చూస్తే, ఇవీ చప్పగా తేలిపోయాయి.

          ఇక పాతికేళ్ళూ తండ్రికి దూరమై, తీరా అది తాత కుట్ర అని తెలిశాక- వెంటనే తండ్రి దగ్గరికెళ్ళి పోయి,  తను ఘోరంగా అపార్ధం జేసుకున్నందుకు కాళ్ళ మీద పడ్డానికి ఏం అడ్డొచ్చింది?  ఇంకా ఎందుకు తన స్థానంలో నకిలీ కొడుకుని కొనసాగిస్తాడు? ఈ విషయం  తండ్రికి చెప్పకుండా ఇలాకూడా ఎందుకు అన్యాయం చేస్తున్నాడు?  తను కొడుకని తెలిస్తే తండ్రి తట్టుకోలేడంటాడు, ఎందుకో? ఆ తర్వాత తాతకి బుద్ధి చెప్తానంటాడు. ఈ విషయమే మర్చిపోతాడు. చిట్టచివర్లో తాతని క్షమించి కలుపుకుందామంటాడు. తాత భలే లక్కీ, తన్నులు తినకుండా కలిసిపోయాడు మనవడితో. ఇలా వుండాలి కాబట్టి అన్నట్టు అక్కడక్కడా వచ్చిపోయే సోసో అనుబంధాల, పైపై ఎమోషన్ల సంగతులు ఇవీ...  ఐదేళ్ళ వయసులో తండ్రిని ద్వేషించడాన్ని అర్ధం జేసుకోవగలం గానీ; రేసుల గురించీ, ఇంట్లో పెద్దవాళ్ళు చేసే వ్యాపారాల గురించీ  అప్పుడే  ఏం తెలుస్తుంది పసివాడికి ద్వేషించడానికి- ఈ ద్వేషం క్యారక్ట ర్ టర్నింగ్ కి పనికొస్తుందని పెట్టుకున్నాడు కథకుడు. కానీ క్యారక్టర్ ఏం ఫీలవుతోందో  తెలుసుకున్నాడా? కథకుడు తన ఇష్టాలతో నడిపిస్తే పాసివ్ క్యారక్టర్, క్యారక్టర్ తన ఇష్టంతో నడుచుకుంటే యాక్టివ్ క్యారక్టర్. పాసివ్  క్యారక్టర్స్ కథకుడు ఆర్ట్ సినిమాలకే పనికొస్తాడు.

          క్యారక్టర్ బ్యాక్ డ్రాప్ కీ,  చేపట్టిన క్రియేటివ్ హెడ్ వృత్తికీ సంబంధం లేదు.  రేసులమీద ద్వేషంతో కాన్సెప్ట్ తోనూ కటాఫ్ అయిపోయాడు. బ్యాక్ డ్రాప్ లో ఎవరితో అన్యాయానికి గురయ్యాడో, మళ్ళీ వాళ్ళ షరతులకే లోబడి బానిసలా రేసుల కెళ్ళాడు. అతను ఆజన్మ బాధితుడు, తనజీవితం తన చేతిలో లేని వాడు, తిరుగుబాటు చేయడం తెలీని వాడు. బ్యాక్ డ్రాప్ నుంచీ, బ్యాక్ డ్రాప్ లో వున్న సమస్య నుంచీ - నేను ద్వేషిస్తున్నాను- అనేసి  వంకపెట్టుకుని  పలాయనం చిత్తగిస్తున్న లూజర్.

          హీరోయిన్ కూడా కటాఫ్ క్యారక్టర్. కథతో సంబంధం లేని హీరో వృత్తిలాగే, తనకీ  అథ్లెట్ గా వేరే గోల్. గుర్రప్పందాల కథ వుండగా,  మళ్ళీ వేరేగా ఈమెకి పరుగుపందేల గోల్ ఏమిటో? గోల్డ్ మెడల్ ఏమిటో?

          ఇక చివర్లో తండ్రి-  వీడు నా కొడుకని ముందే తెలుసనీ అనడం గురించి. ఎలా తెల్సు? అతడి కూతురికి (మళ్ళీ పెళ్లి సంతానం) విన్నర్ ఒక లాకెట్ ఇచ్చాడు. ఆ లాకెట్ ని బట్టి విన్నర్ తన కొడుకేనని తెలుసుకున్నానంటాడు. విన్నర్ అలా లాకెట్ ఎందుకిచ్చాడు- అది తండ్రి గుర్తు పడతాడని తెలీదా? తండ్రి కి తను తెలియకూడదని కదా అనుకుంటున్నాడు? కథని సులువు చేసుకోవడానికి కథకుడు ఇలా పాత్రని డిక్టేట్ చేస్తూ సొంత అభిప్రాయాలు రుద్దుతున్నాడు. ‘అప్పట్లో ఒకడుండేవాడు’ లో నారా రోహిత్ చెల్లెలు శ్రీవిష్ణు కి తన గొలుసు ఇచ్చినప్పుడు అతనెవరో ఏమిటో ఆమెకి తెలీదు, ఆమె ఎవరో ఏమిటో అతడికీ తెలియుడు. తీరా రోహిత్ విష్ణుని ఎన్ కౌంటర్ చేయాలనుకున్నప్పుడు,  విష్ణు దగ్గర ఆ గొలుసు బయటపడి- ఆ ఘట్టం ఇద్దరి జీవితాలనీ మార్చేస్తుంది!  ఇదీ  ప్లాట్ డివైస్ ని బలంగా ఉపయోగించే పధ్ధతి కథలో. 

          కనీసం క్యారక్టర్స్ కి  టెంప్లెట్స్ బారి నుంచి నుంచి విముక్తి కల్గించినా,  బిగ్ బడ్జెట్లకి  చెప్పుకోదగ్గ బయోడేటా వుంటుందేమో.

***

      విన్నర్ ని ఇటుతిప్పి కాన్సెప్ట్  వైపు నడిపిస్తే? అప్పుడు అతను సబ్ కాన్షస్ ని ఢీకొంటాడు. అంతరంగంలో ఆడియెన్స్ కోరుకునేదిదే. ఐదేళ్ళ వయస్సులో గుర్రాల్ని కడుగుతూంటాడు విన్నర్. నాల్గేళ్ళ వయసున్న యజమాని కూతురు అతణ్ణి చిన్న బుచ్చుతూ బండ చాకిరీ చేయిస్తూంటుంది. నువ్వేమవుతావ్? – అని అడిగితే, జాకీ నవుతానని అంటాడు. జాకీ  నేనవుతా, నువ్వు బుకీ కూడా  కాలేవు - అంటుంది. అవుతా, హైదరాబాద్ రేస్ కోర్స్ చైర్మన్ సురేందర్ రెడ్డిలా ఫేమస్ జాకీ నవుతా – అంటాడు విన్నర్ రెడ్డి. నువ్వు చదువుకోవడం లేదంటుంది. ఇంటర్నేషనల్ స్టార్ జాకీ రాబీ కింగ్ కూడా  చదువుకో లేదంటాడు  (జాకీ అవడానికి చదువుండనవసరం లేదు). ఇలా వాదోప వాదాలు జరుగుతూంటాయి. విన్నర్ తనకి పోటీగా జాకీ అవుతాననడం ఆమె సహించలేక పోతుంది.  అతడికి హద్దులు పెడుతూంటుంది. 

          ఇలాగే గుర్రాల మధ్య పెరిగి పెద్ద వాడవుతాడు విన్నర్. యజమానికి అతడంటే ఎంతో ఇష్టం. అతడి యాంబిషన్ ని గుర్తించి స్టెప్ బై స్టెప్ జాకీ అవడానికి అన్ని ఏర్పాట్లూ చేస్తూంటాడు. ఎదిగిన కూతురు కూడా జాకీ అవుతానంటే,  మగబుద్ధి కొద్దీ వివక్షతో వద్దంటాడు. అమ్మాయిలు జాకీలు కాలేరంటాడు ప్రపంచంలో చాలా మందే  వున్నా. ఆమెకి వొళ్ళు మండి హయ్యర్ స్టడీస్ కి ఐదేళ్ళు యూఎస్ వెళ్తున్నా ననేసి వెళ్ళిపోతుంది. వెళ్లి సిటీలోనే  రైవల్ కంపెనీలో చేరిపోతుంది.  అక్కడ ఇద్దరు పెద్ద మనుషులు వుంటారు. తమ రైవల్ గాడి కూతురే తమ దగ్గరకి రావడం చూసి సంతోషించి ట్రైనింగ్ ఇప్పిస్తారు.

          విన్నర్, యజమాని కూతురూ రేసుల్లో తలపడతారు. ఆమె హెడ్ గేర్ తో కవర్ చేసుకోవడంతో మొహం కన్పించదు. ఆమె యజమాని కూతురనుకోడు విన్నర్. వాచ్ చేస్తున్న యజమాని కూడా ఆమెని గుర్తు పట్టడు. విన్నర్  ఇంకా తనలాంటి న్యూ ఎంట్రీయే కాబట్టి, చిన్నప్పటి కసితో  ఓడించేస్తూంటుంది యజమాని కూతురు. ఆమె బాసులైన పెద్ద మనుషులిద్దరూ సంతోషిస్తూంటారు తమ రైవల్ గాణ్ణి ఫినిష్ చేసే సూపర్ జాకీ దొరికిందని.

          ఆమె హార్స్ పేరు డాన్సింగ్ క్వీన్, విన్నర్ తను పెంచి పోషించి హార్స్ పేరు డ్రీమీ డియర్.  ఈ రెండు హార్స్ లూ  వార్తల కెక్కుతాయి. ఓ రేసులో యజమాని కూతురు కింద పడిపోవడంతో హెడ్ గేర్ తీయాల్సివచ్చి విన్నర్ కి ఎక్స్ పోజ్ అయిపోతుంది. విన్నర్ షాక్ అవుతాడు, యూఎస్ కెళ్ళిన కూతురు రైవల్ గాళ్ళ జాకీగా ఝలక్ ఇవ్వడంతో విన్నర్ యజమానికి కూడా దిమ్మదిరుగుతుంది.

          దాన్ని చిత్తు చిత్తుగా ఓడించేయ్, ఆ రైవల్ గాళ్ళు రెడ్లు, నువ్వూ రెడ్డీ. నో క్యాస్ట్ ఫీలింగ్, వాళ్ళని  ఫినిష్ చెయ్ - అని ఆర్డర్స్ పాస్ చేస్తాడు యజమాని.  వాళ్ళెందుకు రెడ్లు అయ్యారో తెల్సా మీకు? ఆ చిన్నోడు నా అయ్య, ఆ ముసలోడు నా తాతయ్య- నో క్యాస్ట్ ఫీలింగ్, నో ఫ్యామిలీ ఫీలింగ్స్, ఓన్లీ  గంజి తాగించే రివెంజి  - అని విన్నర్ ఓపెన్యయ్యే సరికి, యజమానికి బుర్ర తిరిగిపోతుంది. 

          కులం కాని అమ్మకి పుట్టినందుకు వాళ్ళెలా నా ఐదేళ్ళప్పుడు అమ్మలేని నన్ను ఇంట్లోంచి వెళ్ళ గొట్టారో,  అలా వాళ్ళ వ్యాపార సామ్రాజ్యం లోంచి వాళ్ళనీ  దిక్కు లేని వాళ్ళుగా వెళ్ళ గొట్టాలనే ఆ నాడు మీ దగ్గర వచ్చి చేరా- అని విన్నర్ చెప్పేసరికి,  యజమాని భుజం తట్టి-  ప్రొసీడ్ అంటాడు.

          ఇది ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ఘట్టం. ఇక్కడ ఇంతవరకూ పైకి కన్పించని ఎండ్ సస్పెన్స్ అంతా అనూహ్యంగా  రివీల్ అయ్యింది. ఇక్కడ కథ పుట్టింది. ఇక విన్నర్ తండ్రీ తాతల అంతు ఎలా చూస్తాడనే సీన్- టు- సీన్ సస్పన్స్ ని క్రియేట్ చేస్తూ ముందుకు పోతుంది కథ. అంటే మిడిల్ లోకి ప్రవేశిస్తుంది మొదట. మిడిల్ అంటే సబ్ కాన్షస్ వరల్డ్ అని ఎన్నోసార్లు చెప్పుకున్నాం.  స్క్రీన్ ప్లే అంటే కాన్షస్ – సబ్ కాన్షస్ మైండ్ ల ఇంటర్ ప్లే అని మరెన్నో సార్లు చెప్పుకున్నాం.  అప్పుడు కాన్షస్ మైండ్ కి ప్రతినిధి అయిన ‘ఇగో’ గా విన్నర్ తండ్రీ తాతలనే సబ్ కాన్షస్ వరల్డ్ తో తలపడతాడన్న మాట, మధిస్తాడన్న మాట. ఎక్కడెక్కడ ఏ మాధ్యమాల్లో ఎలాటి కథైనా చేసేది ఇదే - మన అంతరంగ (సబ్ కాన్షస్) ప్రపంచాన్ని మధించడం. మన అంతరంగ ప్రపంచాన్ని  మధించని కథ కథ అవదు.

          ఈ ప్లాట్ పాయింట్ వన్ ఘట్టం లో విన్నర్ గోల్ రివీల్ అయ్యింది. ఈ గోల్ పకడ్బం దీగా వుండి, విన్నర్ పాసివ్ అయిపోకుండా యాక్టివ్ క్యారక్టర్ గా కొనసాగేందుకు పట్టు పగ్గాలుగా వుండాల్సిన  నాల్గు గోల్ ఎలిమెంట్స్  – 1. కోరిక, 2. పణం, 3. పరిణామాల హెచ్చరిక, 4, ఎమోషన్ పూర్తిగా  సమకూరాయి. 

          కోరిక- తాతా తండ్రుల గుర్రాల సామ్రాజ్యాన్ని కూల్చడం. పణం- ఈ కోరికతో గుర్రాల్ని గుర్రం తోనే కొట్టాలని, చదువు సంధ్యల్ని వదిలేసి భవిష్యత్తునే పణంగా పెట్టాడు. పరిణామాల హెచ్చరిక- ఈ పోరాటంలో ఓడిపోతే నీచంగా ఆ తండ్రీ తాతల కాళ్ళ మీదే పడే పరిస్థితి, లేదా ఆత్మాభిమానంతో ఆత్మహత్య చేసుకునే దుస్థితే రావొచ్చు. ఎమోషన్- ఇరవై ఏళ్లుగా  నిద్రపోనివ్వని ఈ సమస్య. ఇప్పుడు ఈ ఎమోషన్ రిలీజ్ అయ్యేందుకు పరిస్థితులన్నీ పక్వాని కొచ్చాయి- ఇక డివిడెండ్లు పొందడమే తరువాయి. వీటన్నిటితో సర్కిల్ ఆఫ్ బీయింగ్, గోల్ రెండూ స్ట్రాంగ్.
                                    ***

         హిందీలో ‘త్రిశూల్’, దానికంటే ముందూ తర్వాతా వచ్చిన యాంగ్రీ యంగ్ మాన్ పాత్ర లు నాటి సామాజిక పరిణామాల్లోంచి వచ్చినవే.  పేద- ధనిక అంతరాల్లోంచి వచ్చినవే. అప్పటి ఫ్యూడల్ వ్యవస్థలో ఉన్నవాడు లేని వాణ్ణి పీడించే వాడు, పీక్కుతినే వాడు. ఈ పీడితుల కథల్ని  ఏడ్పుల కథలుగా చేసుకుని ఆర్ట్ సినిమాలు వచ్చేవి. కానీ సలీం -జావేద్ సినిమాలు దీన్ని రివర్స్ చేసి చూపించసాగాయి కమర్షియాలిటీ కోసం. లేనోడే  ఉన్నోణ్ణి గిల్లితూంటే, గిచ్చుతూంటే, ఏడ్పిస్తూంటే, పొడుస్తూంటే ఎలా వుంటుంది? అమితాబ్ బచ్చన్ యాంగ్రీ యంగ్ మాన్ పనులివే, పాటలుకూడా వేసుకుని. అప్పుడెలా వుంటుంది? సినిమా అనే మాస్ మీడియాకి మహారాజ పోషకులైన సామాన్య జనానికి మజాగా వుంటుంది. జీవితాల్లో తాము చూడలేనిది చూపిస్తూంటే, జీవితాల్లో తాము చేయలేనిది చేయిస్తూంటే పిచ్చ పిచ్చగా కచ్చి తీరిపోతుంది!  ఆడియెన్స్ ఏ సామాజిక పరిణామాల నేపధ్యంలో ఏ మానసిక స్థితిలో వున్నారో, అలా ఎంత కాలం వుంటారో తెలిసిన వాడే నిజమైన కమర్షియల్ కథకుడు.

          తర్వాత ఆ ఫ్యూడలిజమూ నక్సలిజమూ పోయి, యాంగ్రీ యంగ్ మాన్ కూడా వెళ్ళిపోయాడు- ఈ  యాంగ్రీ యంగ్ మాన్ హిందీలోంచి అన్ని భాషల కమర్షియల్  సినిమాల్లోకీ దిగుమతి అయ్యాడు. 

          ఇక ప్రపంచీకరణ నేపధ్యంలో పీడకులూ పీడితులూ లేకుండా పోయారు. ఒకప్పటి పీడుతులు సాయంత్రమయ్యేసరికి క్వార్టర్ బాటిల్ లేపేసే  లెవెల్ కి చేరారు. వందరూపాయలు పారేసి  మల్టీ ప్లెక్సు లో సినిమాలు చూసే స్టేటస్ సంపాదించుకున్నారు. వాళ్ళ ఎదిగివచ్చిన పిల్లలకి పాత చరిత్రలు తెలీవు. నడుస్తున్న చరిత్రలో వాళ్ళూ పుష్కలంగా డబ్బులు చేతిలో ఆడుతూ ఇంకెంతో ఎంజాయ్ చేస్తున్నారు. అయినా అంతరం ఏర్పడింది. అయితే ఇప్పుడు డెవలప్ అయిన ఒకప్పటి పీడితులు ఈ అంతరంతో పెద్దగా ఇబ్బంది పడ్డం లేదు.  వస్తున్న వేల రూపాయల ఆదాయంతో అన్ని అవసరాలూ తీరుతూ  సుఖంగానే వుంటున్నారు. కాబటి ఎప్పుడూ వినని,  చూడని,  ఫిగర్స్ తో– వాడు వందల కోట్లు సంపాదించాడు, వీడు వేలకోట్లు వెనకేసుకున్నాడు అనే హెడ్ లైన్స్ కి పెద్దగా రెస్పాండ్ అవడం లేదు. అయితే ఈ వందల, వేల కోట్ల నయా ఆసాములు  ఎలా జీవిస్తూంటార్రా బాబూ -  అనే క్యూరియాసిటీ మాత్రం పెరిగింది. ఈ క్యూరియాసిటీ ని క్యాష్ చేసుకున్నవే  ఇటీవలి ‘పింక్’, కహానీ -2’ లు, ఇంకా ముందు ‘షైతాన్’ లాంటి సినిమాలు!

          సంపన్న వర్గాల్లో కొందరు నైట్ లైఫ్ అనే కల్చర్ ని ఏర్పాటు చేసుకున్నారు. ఈ నైట్ లైఫ్ లో వాళ్ళ విశృంఖలత్వం, దాంతో కొని తెచ్చుకునే కొత్త కష్టాలూ, ఇరుక్కునే కేసులూ, వాటిలోంచి బయటపడేందుకు పడే పాట్లూ, పొందే అవమానాలూ...అన్నీ పోగొట్టుకుని వీధిన పడే బ్రతుకులూ ఇవీ చిత్రిస్తూ సొమ్ము చేసుకున్నాయి పై సినిమాలు. అంటే ఇప్పుడు అంతరాల కథలు చెప్పాలంటే ఈసురోమంటూ మధ్య తరగతి బాధలో, కింది తరగతుల కష్టాలో చూపడం కాదు. వాళ్ళు హేపీగా వున్నారు. వాళ్లకి చూపించాల్సింది గ్లామరస్ గా, అల్ట్రా రిచ్ గా, హైఫై  క్యారక్టర్లని  వాళ్ళ జీవనశైలులతో ఉల్ఫా గాళ్ళని చేస్తూ ఆనందపర్చడ మన్నమాట!

          ఈ కథల్లో యాంగ్రీ యంగ్ మాన్ కి చోటు లేదు. అతడి సోషల్ బ్యాక్ డ్రాప్ ముగిసిపోయింది. కానీ ఎప్పుడో ఇరవై ఏళ్ల  క్రితం అప్పటి సోషల్ బ్యాక్ డ్రాప్ లోని ‘యాంగ్రీ యంగ్ బాయ్’ కథని ఇప్పుడు ఈ వర్తమాన కాలంలో పూర్తి  చేయవచ్చు. విన్నర్ ‘యాంగ్రీ యంగ్ బాయ్’ గానే ఇరవై ఏళ్ళక్రితం బయల్దేరాడు. 

          ఇప్పుడు నైట్ లైఫ్ కల్చర్ తో సహా మారిపోయిన సంపన్నుల జీవనశైలుల్లో వుంటారు తాతా తండ్రీ. వీళ్ళని గిచ్చాలి, గిల్లాలి, గిలిగింతలూ కితకితలూ పెట్టాలి, నవ్వించాలి, ఏడ్పించాలి- తీసికెళ్ళి వీధిలో పడెయ్యాలి. విన్నర్ యజమాని హఠాన్మరణంతో విన్నర్ చేతికి కంపెనీ వస్తుంది. అతడి ఎదుగుదల, రైవల్స్ తగ్గుదల.  

          ఎవరీ జాకీ అని వాళ్ళు తెలుసుకుంటే, అప్పుడు సినిమాలోచూపించిన చిన్నప్పుడు విన్నర్ కి అన్యాయం జరిగిన దృశ్యాలన్నీ చూపించవచ్చు. ఆ దృశ్యాల్లో తండ్రి అమాయకుడు. తాత విలన్. 

          ప్రెజెంట్ కొచ్చి, తండ్రి అమాయకత్వం రుజువయ్యాకే ముగింపు- ఈ ముగింపులో తాత  వుండకపోవచ్చు. ‘త్రిశూల్’  లో తండ్రి మరణిస్తాడు. అప్పుడు తల్లి పక్కన తండ్రి పేరు కలిపి కంపెనీ ప్రారంభిస్తాడు విజయ్. 

          తండ్రి అంటే ద్వేషం, రేసులంటే ద్వేషం అని మూలన కూర్చునే పాత్ర 30 లక్షల ఆర్ట్ సినిమాలకి పనికొచ్చే పాసివ్  పాత్ర. అన్యాయం జరిగినప్పుడు న్యాయం కోసం తిరగబడేదే యాక్టివ్ పాత్ర.  కమర్షియల్ సినిమాలకి ఇలాటి విజేతల కథలు కావాలి గానీ, విన్నర్ అని పేరు పెట్టుకుని అన్యాయం చేసిన వాళ్ళ షరతుల ప్రకారమే  నడుచుకునే పరాజితుల పాసివ్ కథలు  కాదు.

-సికిందర్ 
http://www.cinemabazaar.in