రివ్యూలు, సాంకేతికాలు, స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు...

టికెట్లు దొరకడం యోగం, సినిమాలు చూడడం భోగం, రివ్యూలు రాయడం రోగం!

11, జనవరి 2017, బుధవారం

స్పెషల్ ఆర్టికల్-2

          (‘ఓపెనింగ్ సీనే టీజర్’ తరువాయి భాగం)
        సోషల్ మీడియాలో వైరల్ కంటెంట్ వెనుక గల సైకాలజీని సినిమా స్క్రీన్ ప్లే కి ఎలా అన్వయించుకోవచ్చో   తెలిపే ప్రసిద్ధ ‘ది న్యూయార్కర్’ మ్యాగజైన్ ఆర్టికల్ ప్రకారం ఆ పరిశోధనాంశాల్లోకి మళ్ళీ వెళితే- సోషల్ మీడియాలో కంటెంట్ వైరల్ అవడానికి కారణమయ్యే నెటిజనుల మనస్తత్వ విశ్లేషణలో తేలిన అంశాలు- 1. ఇంటరెస్ట్, 2. ఆరిస్టాటిల్ సూత్రాలు, 3. ఎమోషనల్ అప్పీల్, 4. క్వాలిటీ...ఈ నాల్గూ ఏమిటో వివరంగా చూద్దాం : ఇంటరెస్ట్ విషయానికొస్తే- ఏదైనా ఆసక్తికరంగా అన్పిస్తేనే నెటిజనులు షేర్ చేస్తారు. కంటెంట్ ఎంత సంచలనాత్మకంగా అన్పిస్తే అంత శరవేగంగా క్షణాల్లో  షేర్ అయి వైరల్ అయిపోతుంది. ఆసక్తి రేపని కంటెంట్ షేర్స్ అంతంత మాత్రంగా వుంటాయి.

         
రిస్టాటిల్ సూత్రాలు : ఒక కంటెంట్ ఆసక్తి ఎందుకు కల్గిస్తుంది? గ్రీకు తత్త్వవేత్త అరిస్టాటిల్ (క్రీపూ 384 - 322) మూడు కారణాలు వివరిస్తాడు. ఇథాస్ (ethos), పేథాస్ (pathos), లేగాస్ (logos) ఈ మూడూ కారణమౌతాయి.  ఇథాస్ నైతికతలకి సంబంధించింది; పేథాస్ ఎమోషనల్ అప్పీల్ కి సంబంధించింది; లేగాస్ లాజిక్ కి సంబంధించింది. నైతికత, ఎమోషనల్ అప్పీల్, లాజిక్ ఈ మూడు మానసిక కారణాలూ  కంటెంట్ పట్ల ఆసక్తి కలగడానికి బీజాలు వేస్తున్నాయి. అలాగే ఈ మూడింట్లో ఏ ఒకటి లోపించినా సినిమాలు ఎక్కువ మందిని ఆకర్షించే అవకాశం లేదని ఈ ఆర్టికల్ వివరిస్తోంది. విశ్వసనీయత, ప్రేక్షకులతో అనుబంధం, హేతుబద్ధత ఈ మూడూ మంచి కథకి పునాది రాళ్ళ వంటివి. 

        ఎమోషనల్ అప్పీల్ : ‘ది న్యూయార్కర్’ ఆర్టికల్  ఎమోషనల్ అప్పీల్ కి ఇలా భాష్యం చెప్తోంది- పాజిటివిటీ, ప్రేరేపణ ఈ రెండూ నెటిజనుల షేరింగ్ బిహేవియర్ ని ప్రభావితం చేస్తున్నాయి.  విషయం లేని సినిమాలు కూడా సక్సెస్ అవుతూంటాయి. కానీ ఎక్కువ మంది హీరో పాత్ర ప్రయాణంలో ఎమోషనల్ అప్పీల్ కి కనెక్ట్ అవుతారు. ఎమోషనల్ అప్పీల్ వాళ్ళ దృష్టినీ, హృదయాలనీ కట్టి పడేస్తుంది. ఎమోషనల్ గా ప్రేక్షకులకి ఏమీ ఇవ్వని హీరో పాత్ర,  ప్రేక్షకుల్లో తన పట్ల పాజిటివిటీనీ, ప్రేరణనీ కల్గించుకోదు. దీంతో  ప్రేక్షకులు తమ ఎమోషనల్ ఇన్వెస్ట్ మెంట్  పే-ఆఫ్ కాకుండా వేస్ట్ అయ్యిందే అని వెలితిగా ఫీలవుతారు.

          క్వాలిటీ : విజువల్ గా, వెర్బల్ గా క్వాలిటీ లేని కంటెంట్ షేర్ కాదు. అలాగే సినిమాలూ క్వాలిటీ కథ లేకపోతే సక్సెస్ కావు ( మనదగ్గర సక్సెస్ అయిపోతాయి!). క్వాలిటీ కథకున్న మన్నిక కలకాలం దాన్ని గుర్తుంచుకునేలా చేస్తుంది...

       ఇప్పుడు టీజర్ విషయానికొద్దాం. మన సినిమాల్లో ప్రారంభ దృశ్యాలు, లేదా ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు ఏ సరళిలో వుంటున్నాయి? ఈ ప్రారంభ దృశ్యాలు గానీ, ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు గానీ  పైన చెప్పుకున్న వైరల్ కంటెంట్ లా, వైరల్ కంటెంట్ సైకాలజీని పుణికిపుచ్చుకుని  వుంటున్నాయా? ప్రారంభ దృశ్యాలు, ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు అనే భాష కంటే ఇప్పుడు కాలీన స్పృహతో టీజర్ అంటే ఎక్కువ సూటిగా మనసులో నాటుకుని, ఆ దిశగా సృష్టించుకునేందుకు ప్రేరణ అవుతుంది. సినిమాలకి ఈ టీజర్ సోషల్ మీడియాలో వైరల్ కంటెంట్ లా గంగవెర్రులెత్తిస్తే ఆ సినిమా ఏ స్థాయిలో వుంటుందో గత వ్యాసంలో వివరించుకున్న ‘డిస్కో డాన్సర్’ దృష్టాంతమే చాలు- ఆనాడు అప్పటికే వైరల్ అయిన ఆ సూపర్ హిట్ సాంగ్ తో ఓపెనింగ్ పిచ్చిగా పిచ్చిగా వైరల్ కంటెంటే! ఆ టీజర్ ఎక్కుపెట్టిన బాణంలా ప్రేక్షకుల హృదయాంతరాళ్ళల్లో సూటిగా నాటుకుపోయి లాక్కెళ్ళింది. సినిమా రాళ్ళూరప్పల పాలు కాలేదు.


          బయట చేసేపనే సినిమాలోనూ చేసుకుంటే మంచిదని  ‘ది న్యూ యార్కర్’ వ్యాసం తేల్చి చెబుతున్న సారాంశం. బయటంతా  సోషల్ మీడియాలో కంటెంట్ ని వైరల్ బాట పట్టించడానికి ఏ సైకాలజీ మనకి పనికొస్తోందో అదే  సైకాలజీని సినిమాల్లోనూ ఉపయోగిస్తూ కథలు చేసుకోవాలిగా? కథ చెప్పే టెక్నిక్ ని సినిమాలు సోషల్ బిహేవియర్ లోంచి  కూడా నేర్చుకోవాలిక. ఇంకా కాలం చెల్లిపోయిన పాత నడకలు నడవకుండా, కొత్త నడకల్ని ఎవరికి వాళ్ళు కనిపెట్టి ఆశ్చర్య పరుస్తూండాలి. తెలుగు సినిమాల ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు వ్యాపార దృక్పథంతో వుండడం లేదని గత వ్యాసంలో చెప్పుకుందిందుకే. కాలంతో సంబంధం లేకుండా కేవలం క్రియేటివ్ ప్రదర్శనలతో అవి వెలవెలబోతున్నాయి. కాలం అంటే ఇప్పటి మార్కెట్. క్రియేటివిటీ అన్న పదం ఎప్పుడూ అపార్ధాలకి లోనవుతూ వుంది. కమర్షియాలిటీ  పూత  లేని క్రియేటివిటీ ఒక క్రియేటివిటీయే అన్పించుకోదు  కమర్షియల్ సినిమాలకి సంబంధించి. కమర్షియాలిటీ పూతని మార్కెట్టే నిర్ణయిస్తుంది. మార్కెట్ నుంచే కమర్షియల్ విలువల్ని తీసుకోవాలి. ఈ మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ లో మిళితమై వుండే కమర్షియాలిటీని కాలమే అందిస్తూ వుంటుంది ఎప్పటికప్పుడు- ఇప్పుడు చెప్పుకుంటున్న సోషల్ మీడియాలో వైరల్ కంటెంట్ క్రేజ్ కి లాగే- ఈ క్రేజ్ వెనకాలున్న సైకాలజీకి లాగే. 
                                                                ***

       ‘డిస్కో డాన్సర్’ టీజర్ ఒక్కటే  జిందా తిలిస్మాత్ కాదు. అన్ని సినిమాలకీ అదే వర్తించదు.  ఆ టీజర్ నేరుగా కథ చెప్పేస్తోంది. అంటే థీమాటిక్ టీజర్ అన్నమాట అది. అన్ని సినిమాలకీ ఇదే పెట్టుకుంటే వికటిస్తుంది. అన్ని కథలకీ ఇదే కుదరదు కూడా. కథని బట్టి, జానర్ ని బట్టి వేర్వేరు  టీజర్లు వుంటాయి. అవేమిటో చూద్దాం –ఈ సందర్భంగా హాలీవుడ్ ఓపెనింగ్ సీన్లు ఎలా వుంటున్నాయా అని ఇప్పటి ఎవేర్ నెస్ తో టీజర్స్ గా పరిశీలిస్తే – సంభ్రమాశ్చర్యాలకి లోనవక తప్పదు. వాళ్ళు టీజర్లు ఎప్పట్నించో ప్రయోగిస్తున్నారు!  కాకపోతే వాటిని టీజర్స్ అనలేదు. ఓపెనింగ్ ఇమేజ్ అన్నారు. ప్రేక్షకుల సంగతి దేవుడెరుగు, ముందు స్క్రీన్ ప్లే ప్రారంభంలో స్టూడియో ఎగ్జిక్యూటివ్ ని కట్టిపడెయ్యాల్సిన అగత్యముంది- అందుకని మొదటి పేజీలోనే ఆ సబ్జెక్టు ఇమేజిని ప్రతిష్టించడం మొదలెట్టారు. పదీ పదిహేను పేజీల్లోగా స్క్రిప్టుతో ఎగ్జిక్యూటివ్ ని ఆకట్టుకోవాలనే ఎత్తుగడకి దీటుగా- అంతవరకూ కూడా వెయిట్ చేయకుండా మొదటి పేజీలో థీమాటిక్ ఇమేజితో థ్రిల్ కల్గించడం మొదలెట్టారు.
                                    
           ఈ ఓపెనింగ్ ఇమేజిలు ఎలా వుంటున్నాయో చూద్దాం. ఓపెనింగ్ ఇమేజిని  1975 లోనే దర్శకుడు స్టీవెన్  స్పీల్ బెర్గ్ తన క్లాసిక్ మూవీ ‘జాస్’ తో  ప్రవేశపెట్టినట్టు చెబుతున్నారు. కాకపోతే అది సరిగ్గా కుదర్లేదు. క్లుప్తత కరువయ్యింది. టైటిల్స్ పడుతున్నప్పుడే ఇమేజి స్టార్ట్ అయిపోతుంది- సముద్ర గర్భంలో జలచరాల్ని చూపిస్తూ- బ్లూ టింట్ లో-  అండర్ వాటర్ షూట్ తో. టైటిల్స్  పూర్తవగానే విజువల్స్ సముద్ర గర్భంలోంచి బీచి పైకి మారుతాయి. చూస్తే అది రాత్రిసమయం. ఆ సమయంలో బీచిలో ఒక గ్రూపు పార్టీ చేసుకుంటూ వుంటారు. నిశిరాత్రి సముద్రపుటొడ్డున పార్టీ జరుగుతున్న వాతావరణమంతా  ఒక మిస్టీరియస్ ఫీలింగునిస్తుంది- ఏదో జరగబోతుందన్నట్టుగా... సరే, ఆఖరికి ఉన్నట్టుండి సముద్రంలోంచి సొరచేప దూసుకొచ్చి దాడిచేసి ఒకమ్మాయిని లాక్కెళ్ళి పోతుంది...ఇదంతా ఎక్కువ సేపు సీనుగా సాగుతుంది. కానీ టైటిల్స్ తో ముందు సముద్ర గర్భం చూపిస్తూ, అక్కడ్నించి కెమెరా సముద్రపుటొడ్డుకి పొజిషన్ తీసుకోవడమనే విజువల్ కంటిన్యూటీ ముంచుకురానున్న ఉపద్రవాన్ని సూచిస్తోంది. అది సముద్ర గర్భం లోంచే ముంచు కొచ్చింది సొర చేప రూపంలో. ఇలా ఈ  ఓపెనింగ్ ఇమేజి ఇప్పుడు సోషల్ మీడియాలో షేరయ్యే బాపతు వైరల్ కంటెంట్ నే  పోలివుంది- అదే సైకలాజికల్ కనెక్ట్ తో. ‘డిస్కో డాన్స’ ది  అరటి పండు వొల్చి చేతిలో పెట్టినట్టు కథ విప్పేస్తున్న ‘థీమాటిక్ టీజర్’ అయితే, ఈ ‘జాస్’ లో మనం చూసేది నర్మగర్భంగా, సంకేత భాషలో కథనం చేస్తున్న ‘ప్లాట్ టీజర్’ అనవచ్చు. 

     ఇలాటిదే మరొకటి : 2000 లో  క్రిస్టఫర్ నోలాన్ తీసిన  ‘మెమెంటో’ లో చూస్తే,  ‘జాస్’ లో లాగే టైటిల్స్ తో ఇమేజి మొదలవుతూ,  ఒక పోలరాయిడ్ ఫోటోలో మనిషి మృతదేహం క్రమంగా ఫేడ్ అవుటయ్యే స్టాటిక్ షాట్ పడుతూంటుంది. ఆ ఫోటో ప్రింట్ పూర్తిగా తెల్లగా మారిపోయి- టైటిల్స్ పూర్తయి- కెమెరా పట్టుకున్న క్యారక్టర్ ఫిలిం ప్లేట్ ని లోడ్ చేస్తూ ఓపెనవుతాడు...ఈ మొత్తం దృశ్యం రివర్స్ లో జతుగుతున్నట్టు మనకి అర్ధమై ఎన్నో ప్రశ్నల్ని  రేకెత్తిస్తుంది ముందు ముందు  చూడబోయే కథ పట్ల...  దీన్ని మురుగదాస్ తమిళ హిందీ భాషల్లో ‘గజినీ’ గా తీశాడు. తెలుగులో ఇదే పేరుతో డబ్ అయ్యింది. మురుగ దాస్ మేకింగ్ లో ఈ ఓపెనింగ్ ఇమేజి వుండదు. ఏముందంటే- బ్లూ టింట్ లో మనిషి మెదడు అంతర్భాగ కదలికలతో టైటిల్స్ ప్రారంభమవుతాయి. టైటిల్స్ పూర్తయ్యాక షార్ట్ టర్మ్ మెమరీ లాస్ మీద పాత్రలు చర్చిస్తాయి. ఇలా ‘జాస్’ లో, ‘మెమెంటో’లో వున్నలాంటి  టైటిల్స్ నుంచి సీన్లోకి వచ్చే విజువల్ కంటిన్యూటీ ఇక్కడ లేదు. సీను ద్వారాలు తెరచుకుని టైటిల్స్ కంటెంట్ సీన్లోకి ప్రవహించలేదు. ‘జాస్’ లో టైటిల్స్ కంటెంట్ లోంచి సొర చేప సీన్లోకి వచ్చి దాడి చేసినట్టో, ‘మెమెంటో’లో టైటిల్స్ కంటెంట్ లోని పోలరాయిడ్ ఫోటో గ్రాఫ్ పూర్వపు ఫిలిం స్థితికి మారుతూ సీన్లోకి జొరబడినట్టో మురగదాస్ క్రియేషన్ లేదు. టైటిల్స్ కంటెంట్ లోని మనిషి మెదడు అంతర్భాగ చిత్రణ కట్ అయిపోయి – డిటాచ్డ్ గా వేరే సీనులో పాత్రలు షార్ట్  టర్మ్ మెమరీ లాస్ గురించి చర్చించడం  మొదలవుతుంది. ఇది ఓపెనింగ్ బ్యాంగ్ కాకపోగా, వైరల్ కంటెంట్ లాంటి టీజర్ కూడా కాలేకపోయింది. క్రిస్టఫర్ నోలాన్ మర్డర్ అనే తీవ్రాసక్తి కల్గించే ఓపెనింగ్ ఇమేజితో కథకి కనెక్ట్ చేస్తూ ప్రారంభిస్తే, మురుగదాస్ టైటిల్స్ కంటెంట్ తో, చర్చతో, ఇంకా ఉపోద్ఘాతం చెప్పే దగ్గరే ఉండిపోయాడు. ఇది థీమాటిక్ టీజర్ కాలేదు సరికదా, ప్లాట్ టీజర్ కూడా కాలేకపోయింది. ఇందుకే మన సినిమాల్లో ఓపెనింగ్ సీన్లు, బ్యాంగులు అర్ధం లేకుండా వుంటున్నాయని చెప్పేది. 

          డేవిడ్ ఫ్లించర్ తీసిన ‘ఫైట్ క్లబ్’ (1999) కూడా మురగ దాస్ చేసిన పొరపాటుని  ఎత్తి చూపిస్తుంది. ఇందులో ఎలా వుంటుందంటే, మనిషి మెదడు అంతర్భాగ కదలికలతో టైటిల్స్ పడుతూ పడుతూ బ్లాస్ట్ అయి,  పాత్ర క్లోజప్ తో సీను మొదలవుతుంది అతడికి ముచ్చెమట్లు పట్టేస్తూ! అతను సెకండ్ హీరో ఎడ్ నార్టన్. అతడి  మెదడులో భయాందోళనలే నన్నమాట ఆ మెదడు అంతర్భాగపు కదలికలు. అవి ముఖం మీదికి చెమట రూపంలో తేలాయన్న మాట!  మెదడు లోంచి ముఖం పైకి ఈ విజువల్ కంటిన్యూటీ, టైటిల్స్ కంటెంట్ లోంచి సీన్లోకి భయాందోళనలు ప్రవహించి కలిసిపోవడమూ - ఇదీ అసలైన ఓపెనింగ్ బ్యాంగ్ అన్నా, ఓపెనింగ్ ఇమేజి అన్నా- లేదా టీజర్ అన్నా. దీంతో అయిపోలేదు- ఎందుకతడికి భయాందోళనలతో చెమట్లు పట్టేస్తున్నాయి? ఎందుకంటే,  అతడి నోట్లో పిస్తోలు కుక్కి నించున్నాడొకడు! తను చావబోతున్నాడు! ఇదీ కదా వైరల్ కంటెంట్ వున్న టీజర్ అంటే! ఇది కూడా ప్లాట్ టీజరే. 

          దేనికీ కారణం కాని  సీను ఒక సీనే కాదు అన్నట్టు - ఇదీ మురగదాస్ టైటిల్స్ కంటెంట్ వ్యవహారం. క్రిస్టఫర్ నోలాన్ అలా ఎందుకు తీశాడో అతను  ఆలోచించలేదు. దాదాపు అన్ని సినిమాల్లో ఇలా ఉత్సుకత రేపని బలహీన ప్రారంభాలే వుంటున్నాయి.  హాలీవుడ్డీయులు  తీసే ఏ సీనుకైనా అర్ధం లేకుండా వుండదు. వాళ్ళు చేతిలో పెన్నూ కెమెరా వున్నాయి కదాని పవిత్రమైన స్క్రీన్ స్పేస్ నీ, స్క్రీన్ టైమునీ దుర్వినియోగం చెయ్యరు. కవిత్వంలో వుండే సంక్షిప్తతని తెర మీద సాధించడానికి ప్రయత్నిస్తారు. జాస్ అయినా, మెమెంటో అయినా, ఫైట్ క్లబ్ అయినా ఆ ప్రారంభాలు తెర మీద పోయెట్రీలే. టీవీల్లో  టీజర్స్ చూసి ఆ ఉత్సాహంతో సినిమా కెళ్తే గజినీ లోలాగా  సముచితం కాని విధంగా, చప్పగా వుంటున్నాయి మన ప్రారంభాలు. ప్రారంభమే ఒక టీజరవ్వాలి. దాన్నందుకుని తారాజువ్వల్లా ఆడియెన్స్ ఆ సినిమా కథా ప్రపంచంలోకి దూసుకెళ్ళి పోవాలి. దీన్నెవరు కాదంటారు?
                                         ***
           ప్లాట్ టీజర్ తర్వాత  కామెడీ టీజర్ ఎలా వుంటుందో చూద్దాం. మొన్న వచ్చిన ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’ అనే కామెడీ ఓపెనింగ్ సీను జానర్ తో సంబంధం లేని కాల్ మనీ వ్యవహారం లాంటి కామవికార విషయంతో, ఆ తర్వాత అతి కిరాతకమైన చైన్ స్నాచింగ్స్ సీనుతో రసభంగం కల్గిస్తూ రచయిత మానసిక స్థితిని బయట పెడుతూ వుంటుంది. దీని తమిళ ఒరిజినల్ ‘తిరుడాన్  పోలీస్’ లో నేరుగా హీరో అతడి ఫ్రెండ్ (ఇద్దరూ పోలీసు అధికారుల కొడుకులే) ఏదో తేడా వచ్చి రోడ్డు మీద కొట్టుకుంటూ పోలీస్ స్టేషన్లోకి పరుగెత్తి,  అక్కడా కొట్టుకుని గలాభా సృష్టించి, మళ్ళీ బయటికి పారిపోతూ కొట్టుకుని... ఇలా ఓపెనింగ్ సీను తోనే కామెడీ జానర్ ఎస్టాబ్లిష్ అయిపోతుంది. రీమేక్ ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’ లో ఈ హాస్యరసం గల్లంతై  జానర్- టీజర్ రెండూ కూడా  కాకుండా పోయాయి. 

          కనీసం ఒకటి చేసి వుండాల్సింది- ఏమిటంటే, ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’ ని  లాజిక్ లేని ఒక మైండ్ లెస్ కామెడీ గా మార్చేసినప్పుడు (మత్తు ఇంజెక్షన్ లిచ్చి మనుషుల చేతులు నరుక్కుని వెళ్ళిపోవడం) ఆ మైండ్ లెస్ కామెడీకి  ప్రారంభం నుంచే ప్రేక్షకుల్ని మానసికంగా సిద్ధం చేసి వుండాల్సింది. అలాటి ఒక మైండ్ లెస్ కామెడీ సీనుతోనే  సినిమా ప్రారంభించి వుంటే- తామెలాటి  సినిమా చూడబోతున్నారో ప్రేక్షకులకి ముందే అర్ధమైపోయి సర్దుకునే అవకాశం వుండేది.  ‘దేర్ ఈజ్ సంథింగ్ ఎబౌట్ మేరీ’ అనే సూపర్ హిట్ రోమాంటిక్ కామెడీ వుంది. ఇది మైండ్ లెస్ కామెడీయే. ప్రేక్షకులు తిట్టుకోకుండా ఇది మైండ్ లెస్ కామెడీయేరా  బాబూ, క్షమించండి  మమ్మల్నీ – అన్నట్టు  ముందే జంట దర్శకులు పీటర్ ఫరెల్లీ- బాబీ ఫరెల్లీలు ఒక తలాతోకా లేని కామెడీ సీనుతో ప్రారంభోత్సవం  చేస్తారు. హై స్కూలు పిట్ట గోడ మీద తీరి కూర్చుని ఒకడు ఏదో పాడుతూ, ఇంకొకడు వాయిస్తూ బుర్రకథ చెబుతున్నట్టు ప్రారంభమవుతుంది ఓపెనింగ్ సీను. హిందీలో రోహిత్ శెట్టి తీసిన హిట్టయిన ‘గోల్ మాల్’ మైండ్ లెస్ కామెడీ సిరీస్ సినిమాల ప్రారంభాలు కూడా ఇలాగే వుంటాయి మైండ్ లెస్ గా. సమస్య ఎక్కడ వచ్చిందంటే, కామెడీ ఏదైనా ఒకటే అనే తప్పుడు అవగాహన వల్ల. లాజిక్ వుండని మైండ్ లెస్ కామెడీలు  వేరనీ,  దీన్ని అందరు ప్రేక్షకులూ భరించలేరనీ, అందుకే ముందే  ఈ విషయం స్పష్టం చేస్తూ అలాటి మైండ్ లెస్ కామెడీ సీను టీజర్ గా వేయాలనీ గ్రహించకపోవడం. గ్రహించివుంటే ‘సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్’  ఓపెనింగ్ అలా అర్ధం లేకుండా వుండేది కాదు. ఆ తర్వాత టోన్ (స్వరం) మారిపోయిన ఆ కామెడీ కూడా మైండ్ లెస్ కామెడీ అవతారమెత్తి అందుకు ముందే సిద్ధంగా లేని ప్రేక్షకుల్ని హడలెత్తించేది కాదు. అనుక్షణం ప్రేక్షకుల మనసెరిగి సినిమానే కాదు, సీన్లు కూడా తీయాలనేది ఇందుకే. ఒక స్క్రీన్ ప్లే ట్యూటర్ అన్నట్టు- స్క్రీన్ ప్లే రచన ఎంత ప్రమాదకరమైన వ్యవహారమంటే, అప్రమత్తంగా వుండకపోతే ఏ క్షణంలో నైనా  ప్రేక్షకుల్ని కోల్పోవచ్చు! 

          కామెడీ టీజర్ గా శుభ్రంగా ‘తిరుడాన్ పోలీస్’ లో లాంటిది, మైండ్ లెస్ కామెడీకి .  ‘దేర్ ఈజ్ సంథింగ్ ఎబౌట్ మేరీ’ లో లాంటిదీ  వేసుకుంటే సరిపోతుంది.

(మిగతా రేపు)
-సికిందర్


8, జనవరి 2017, ఆదివారం

స్పెషల్ ఆర్టికల్!

సినిమా రచన పక్కా వ్యాపారం చేసుకునే కళయినప్పుడు, పక్కా వ్యాపార దృక్పథంతోనే ఓపెనింగ్ సీను వుండాలని  తెలిసిందే గానీ, తెలిసినట్టు వుండడం లేదు చిత్రీకరణలు. సినిమా వ్యాపారం కోసం ఫస్ట్ లుక్, టీజర్, ట్రైలర్, ఆడియో ఫంక్షన్ మొదలైన ప్రచార సాధనాలుపయోగించినట్టే, సినిమా కథనీ  ఒక ‘టీజర్’ తో మొదలెడితే అది ఆ కథని ప్రేక్షకులకి హాట్ కేకులా అమ్ముడుబోయే సరుకుగా మార్చేసే వీలుంది. సినిమా ప్రచారంకోసం ప్రసారం చేసే టీజర్ ఆ సినిమా మొత్తంగా ఏమిటో, దేని గురించో చెప్పవచ్చు. కథకి ఉపయోగించే ‘టీజర్ సీను’  ఆ చెప్పాలనుకున్న కథకి ప్రేక్షకులు వెంటనే అతుక్కుపోయేలా చేస్తుంది. హాలీవుడ్ లెక్కల్లో స్క్రీన్ ప్లే మొదటి పదీ పదిహేను పేజీల్లో ఆకట్టుకోకపోతే ఆ స్క్రీన్ ప్లేని నిర్మాతలు తిరస్కరిస్తారు. టాలీవుడ్ లెక్కల్లో  ఇంటర్వెల్ సమయం ముంచుకొస్తున్నా కథ ఆకట్టుకోకపోతే  నిర్మాతలకి ఏమీ అన్పించక పోవచ్చుగానీ  ప్రేక్షకులకి ఏదో అన్పిస్తుంది. ఇలాకాకుండా మొదటి పేజీతో నే, లేదా మొదటి షాటుతోనే, లేదా మొదటి సీనుతోనే, ఇంకా లేదా మొదటి  సీక్వెన్సు తోనే అయస్కాంతంలా కథకి ఆకర్షిస్తే అంతకన్నా బలమైన చిత్రణ వుండదు- పైగా ఎన్నో విధాలుగా కాలం కూడా పొదుపయ్యే అవకాశం వుంటుంది- స్క్రీన్ టైముని సేవ్ చేసుకునే అవకాశం.  


      ఆల్రెడీ తెలుగు సినిమాల్లో ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు లేవా? వున్నాయి. వాటితో ప్రేక్షకుల్ని కట్టి పడెయ్యడం లేదా? లేదు. ఎందుకులేదు? వాటితో  వ్యాపార దృక్పథం కాక గొప్ప క్రియేటివిటీ ఏదో ప్రదర్శించుకోవాలన్న కోణం వుండడం వల్ల. గ్లామర్ కి కళ తోడయినప్పుడే రాణిం చినట్టు, పక్కా వ్యాపార యావ వున్నప్పుడే కమర్షియల్ సినిమా క్రియేటివిటీ క్రియేటివిటీ అన్పించుకుంటుంది. లేకపోతే కొందరు మేధావులు చూసే ఆర్ట్ సినిమా హస్తకళా నైపుణ్యం అన్పించుకుంటుంది. తెలుగు సినిమాల ఓపెనింగ్ బ్యాంగులు  హస్తకళా నైపుణ్యాలు. కమర్షియల్ బ్యాంగు లిచ్చే లెక్క వేరే వుంటుంది. అదే తెలుసుకోబోతున్నాం.

          ప్రేక్షకుల్ని థియేటర్లకి పరిగెత్తించడానికి రకరకాల క్రేజీ టీజర్లు ఛానెళ్ళలో వదుల్తారు. తీరా ఆ సినిమాల్ని చూస్తే బలహీనంగా ఎత్తుకుంటాయి కథని. టీజర్లు చూసి ఏ ఉత్సాహంతో ప్రేక్షకులు థియేటర్లకి వస్తారో, ఆ ఉత్సాహం రెట్టింపయ్యేలా సినిమా ఓపెనింగ్ దృశ్యాలున్నప్పుడే బయటి టీజర్లకి అర్ధంపర్ధం వుంటుంది. అడ్వర్టైజింగ్ కొత్త పుంతలు తొక్కుతూంటే, సినిమా మేకింగ్ మాత్రం అదే పాత హొయలు పోతోంది. కొందరంటారు- రేపు టీజర్ కి కట్ చేయాల్సిన షాట్లని దృష్టిలో పెట్టుకునే సీన్లు తీస్తున్నామని. టీజర్! టీజర్ ని దృష్టిలో పెట్టుకుని షాట్లు! కథని దృష్టిలో పెట్టుకుని కాదు! ఫోటో షూట్స్ తోనూ ఇలాగే చేస్తున్నారు. పోస్టర్ల కోసం చేసే ఈ క్రేజీ ఫోటో షూట్ దృశ్యాలు సినిమాల్లో  వుండవు. ఇలా ఆధునిక వ్యాపార దృక్పథం సినిమా చుట్టే కన్పిస్తుంది- సినిమాలోపల పక్కా వ్యాపార దృక్పథం ఏమీ వుండదు. 



         ఒకప్పుడు టీవీ ఛానెళ్ళే లేనప్పుడు, థియేటర్ లకి మాత్రమే కొన్ని సినిమాల ట్రైలర్లు వచ్చేవి. థియేటర్లో ట్రైలర్లు చూసి థియేటర్లకే  వెళ్లి సినిమాలు చూసేవాళ్ళు. రెండూ అక్కడే కానిచ్చుకోవడం.  కొన్ని సినిమాలు ఆ ట్రైలర్లు ఇచ్చే కిక్కు కంటే ఎక్కువ కిక్కుతో కథని ఎత్తుకునేవి. అలాటి ఒక సినిమా 1982 లో మిథున్ చక్రవర్తి మ్యూజికల్ సూపర్ హిట్ ‘డిస్కో డాన్సర్’ (బాలకృష్ణతో ‘డిస్కో కింగ్’). విడుదలకి ముందే అన్నీ సూపర్ హిట్ సాంగ్సే బప్పీ లహరీ సంగీతంలో. సినిమా ప్రారంభమే డిస్కో డాన్సర్ సిగ్నేచర్ ట్యూన్ తో ఉత్సాహపరుస్తూ టైటిల్స్ పడతాయి- టైటిల్స్ పూర్తవగానే వెంటనే చాలా సర్ప్రైజింగ్ గా ఇంకో పాటతో కిక్కిస్తూ దృశ్యం  మొదలవుతుంది. బయట వింటూ వున్న ఈ పాట ఇప్పుడే వుంటుందని ఎవరూ వూహించరు. చాలా ఆనందపడి పోతారు. ఇంతే కాదు,  ఇంకా సర్ప్రైజింగ్ గా ఈ పాటలో సూపర్ స్టార్ రాజేష్ ఖన్నా కన్పిస్తాడు! రాజేష్ ఖన్నా చిన్నప్పుడు మిథున్ చక్రవర్తి తండ్రిగా  అప్పీయరెన్స్ ఇస్తాడు! ఈ రాజేష్ ఖన్నా- చిన్నప్పటి మిథున్ చక్రవర్తిల మీద వీధిలో చుట్టూ జనం మధ్య సూపర్  హిట్ సాంగ్ మొదలవుతుంది. ఈ సాంగ్ ద్వారా (ఓపెనింగ్ సీన్ ద్వారా) మిథున్ చిన్నప్పుడే ఒక నిరుపేద స్ట్రీట్ సింగర్ కొడుకనీ, తనకీ ఆ విద్య అబ్బిందనీ మనకి తెలిసేలా చేస్తాడు దర్శకుడు. అంతే కాదు, వీధిలో తండ్రితో కలిసి పాడుతూంటే, ఎదుటి బంగళా లోంచి  రిచ్ బాలిక (హీరోయిన్ అన్నమాట) చూస్తూంటుంది...  ఇంతకీ ఆ సూపర్ హిట్ పాట – ‘గోరోఁ కీ నా కాలోఁ కీ,  యే దునియా హై దిల్ వాలోఁ కీ...(తెల్లోళ్ళదీ కాదు, నల్లోళ్ళదీ కాదు, ఈ లోకం మనసున్నవాళ్ళదే!). ఇలా పాటతో కలిపి కథ చెబుతూ ఈ ఓపెనింగ్ సీనుని ఒక పరిపూర్ణ ఈవెంట్ గా మార్చేశాడు దర్శకుడు బి. సుభాష్. 


          ప్రారంభ సీనుని  ఒక ఈవెంట్ గా మార్చడం! మళ్ళీ ఒక ‘గాడ్ ఫాదర్’ లోనే చూస్తాం! కానీ  ఈ సుభాష్ ఓపెనింగ్ సీను నేడు  చెప్పుకుంటున్న ఓపెనింగ్ బ్యాంగే! కమర్షియల్ విలువలతో కూడిన ఈ ఓపెనింగ్ బ్యాంగు ఒక టీజర్ లా పనిచేస్తోంది కథకి! ఇది చూసింతర్వాత ఇక కథ మొత్తం చూడాలని ఉత్సుకతకి లోనవకుండా వుంటారా ప్రేక్షకులు! దటీజ్ రియల్ టీజర్ అన్నమాట స్టోరీకి!  

          టీజర్ సినిమాలో ఉండాలే గానీ, బయట ఎన్నుంటే ఏం లాభం. ఒకసారి  ‘డిస్కో డాన్సర్’ వీడియో యూ ట్యూబ్ లో చూస్తే బాగా అర్ధమవుతుంది  స్టోరీ టీజర్ మహత్తు. ఎప్పట్నుంచో  టీజర్ పేరుతో కాదుగానీ, ఒక క్యాచీ ట్యూన్ గల పాటతో తో సినిమా ప్రారంభిస్తే కమర్షియల్ గా బాగా వర్కౌట్ అవుతుందని ఎందరికో చెప్పి చూశాడీ వ్యాసకర్త. ఇందులోని మజా వాళ్ళకి తెలీడం లేదు. బోరు ఫీలవుతూ సినిమాలకి ఆలస్యంగా వచ్చే వాళ్ళు కూడా ఆ పాట చూడాలని ముందే వచ్చేస్తారు...


          నేటి సినిమాల క్రియేటివిటీ వీలైనన్ని కోణాల్లో కమర్షియాలిటీలో భద్రతని చూసుకోవాల్సి వుంటుంది. ఇదివరకు చెప్పుకుంటూ వున్న ‘తెలుగు సినిమా స్క్రీన్ ప్లే స్ట్రక్చర్’ వ్యాసాల్లో భాగంగా సినిమా కథకి క్రియేటివ్ యాస్పెక్ట్ తో బాటు, మార్కెట్ యాస్పెక్ట్ కూడా వుండాలని చెప్పుకున్నాం. తమలోకంలో తాముండి  రాసే వాళ్ళకి, తీసే వాళ్ళకీ ప్రపంచ పోకడ అంతగా పట్టదు. తాము రాసిందే, తీసిందే ఎప్పటికీ చెల్లుబాటు అవుతుందను కుంటారు. కానీ మార్కెట్ ఎప్పటి కప్పుడు మారిపోతూ వుంటుంది. సినిమా రంగాన్ని కాస్సేపు పక్కన పెడదాం, పత్రికా రంగాన్నే తీసుకుంటే అది క్షణం క్షణం సోషల్ మీడియాతో పోటీ పడాల్సి వస్తోంది. పత్రికలే కాకుండా ఛానెళ్ళూ సోషల్ మీడియా వేగాన్ని అందుకోవడానికి ఉరుకులు  పరుగులు తీయాల్సి వస్తోంది. వార్త వీటికి అందేలోగా సోషల్ మీడియాలో ప్రపంచం చుట్టేస్తోంది. పైగా మీడియా సంస్థలకి ఏ వార్త ఎలా ఇవ్వాలో ఒక పాలసీ వుంటుంది. స్వేచ్చా విహంగమైన సోషల్ మీడియాకి ఏ పాలసీ వుండదు గనుక నిజాలు ఆ వేదికపై బయటపడుతూంటాయి. ఇది కూడా తలనొప్పిగా మారింది మీడియా సంస్థలకి. అయితే నిజాల కంటే అబద్ధాలే సులువుగా బాగా త్వరగా అర్ధమవుతాయి కాబట్టి ఈ వంకతో సోషల్ మీడియా అభిశంసనలకి గురవుతూంటుంది సదా. అయినా ఒక్కోసారి మీడియా సంస్థలకి శృంగభంగం తప్పడం లేదు- ఎలాగంటే, ఇటీవలే ఒక తెలుగు ఛానెల్లో ఒక ‘వివాదాస్పద అంశం’ పైన అన్ని పక్షాల వాళ్ళూ కూర్చుని వేడివేడిగా వాదించుకుంటున్నారు. అంతలో ఒకాయన ఫోన్ చేసి, అదేం చర్చ- ఈ అంశంపైన కోర్టు స్టే ఇస్తే ఇక ఒకర్నొకరు నిందించుకునే పాయింటు ఎక్కడిది – అనేసరికి అందరి పరువూ పోయి తెల్లమొహాలేశారు యాంకరు సహా! వేగంలో, వేడిలో కోర్టు స్టే ఇచ్చిన విషయం కూడా తెలుసుకోకుండా భారీ చర్చపెట్టుకుని తమ విశ్వసనీయతే కోల్పోయారు. ఇదంతా సోషల్ మీడియాతో ఎడతెగని పోటీ వల్లే!

           సినిమా రంగం కూడా దీనికి అతీతం కాదు.
ఇటీవల ‘న్యూ యార్కర్’  మ్యాగజైన్ ఒక ఆర్టికల్ ని ప్రచురించింది. సోషల్ మీడియాలో షేర్ చేసే వైరల్ కంటెంట్ ఫండమెంటల్స్ ని వివరిస్తూ రాసిన ఈ ఆర్టికల్ సినిమా రైటర్స్ కి పనికొస్తుందని తెలిపింది. వైరల్ కంటెంట్ ఫండమెంటల్స్ మీద  రీసెర్చర్లు ఇంకా పరిశోధనలు చేస్తున్నారు. సోషల్ మీడియాలో అసంఖ్యాక నెటిజనులు వైరల్ కంటెంట్ ని షేర్ చేయడం వెనుక గల సైకలాజీ ఏమిటన్న దాని  మీద ఈ పరిశోధనలు జరుపుతున్నారు. ఇప్పటికి వెలువడిన ఫలితాలు  విజయవంతమైన స్క్రీన్ ప్లేలు రాయాలంటే ఇక పైన ఏం చేయాలో సూచిస్తాయి.

        సోషల్ మీడియాలో కొన్ని కంటెంట్స్ మాత్రమే వైరల్ అవుతూ, కొన్నిఅంతగా షేర్ అవకపోవడం వెనకాల నెటిజనుల సైకాలజీ ఏమిటంటే ఒకటి- ఆ కంటెంట్ ఇంట్రస్టింగ్ గా వుండాలి, రెండు- అరిస్టాటిల్ సూత్రాలకి న్యాయం చేయాలి, మూడు- ఎమోషనల్ అప్పీల్ వుండాలి, నాల్గు- క్వాలిటీ వుండాలి...ఈ నాల్గు ఎలిమెంట్స్ వున్న కంటెంట్ మాత్రమే సోషల్ మీడియాలో వైరల్ అవుతోంది.

(మిగతా రేపు)
-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in


5, జనవరి 2017, గురువారం

రైటర్స్ కార్నర్





        దొకసారి ఊహించుకోండి : మీరొక ఔత్సాహిక సినిమా రచయిత. సినిమా రంగంలో మీకు పరిచయస్థుల్లేరు. సినిమా రంగానికి దూరంగా వేరే చోట వుంటారు. కానీ మీరు రాసిన మొదటి స్క్రిప్టు  ఓకే అవడమేగాక, సినిమాగా కూడా తయారయింది. దేశవ్యాప్తంగా విడుదలయ్యింది. అందులో ఆస్కార్ అవార్డుకి నామినేట్ అయిన నటియే  హీరోయిన్! ఇంకో ఆస్కార్ అవార్డు గ్రహీత డైరెక్టర్!
        లావుంది? పగటి కలలా వుందా? కానీ జొనాథన్ పెరీరా  విషయంలో ఇదే  నిజమయ్యింది. డిసెంబర్ తొమ్మిదిన విడుదలైన ‘మిస్ స్లోన్’ అనే ఆస్కార్ అవార్డుకి నామినేట్ అయిన హీరోయిన్ జెస్సికా చాస్టియన్ నటించిన సినిమా అతడి కలని సాకారం చేసింది. దీనికి ‘షేక్స్ పియర్ ఇన్ లవ్’ కి ఉత్తమ ఆస్కార్ చలనచిత్ర అవార్డు పొందిన జాన్ మాడెన్ దర్శకుడు!

        సినిమా రచయితగా మారాలన్న కోరికతో న్యాయవాద వృత్తినే త్యజించాడు పెరీరా. త్యజించి చైనా లోని ఓ యూనివర్సిటీలో ఇంగ్లీషు అధ్యాపకుడిగా చేరిపోయాడు. కేవలం మూడొందల డాలర్లు జీతం. ముందు పూట గడవడానికి చాలినంత సంపాదించుకునే,  సినిమా రచన మీద దృష్టి పెట్టడానికి వీలైనంత సమయమిచ్చే ఉద్యోగం కోరుకునే ఇందులో చేరాడు.. సినిమా రచన గురించి ఏమీ తెలీని తను సినిమా స్క్రీన్ ప్లేలు విరివిగా చదవడం మొదలెట్టాడు. వాటిని విశ్లేషించుకోసాగాడు. మరో వైపు రాబర్ట్ మెక్ కీ రాసిన ‘స్టోరీ’ గ్రంథాన్ని అభ్యసించడం మొదలెట్టాడు. ఇతరులు  రాసిన స్క్రీన్ ప్లేలు చదవడానికే తన శిక్షణని కేటాయించాడు. ఆ స్క్రీన్ ప్లేలు ఏవి ఎందుకు వర్కౌట్ అయ్యౌయి, ఏవి ఎందుకు వర్కౌట్  కాలేదు - అని తర్జనభర్జన చేసుకుంటూ తనెలా రాయాలో తేల్చుకున్నాడు. స్క్రీన్ ప్లేలు చదువుతున్నప్పుడు అవి 120 పేజీలుంటే, మొదటి 60 పేజీలు  ఉదయం పూట చదివే వాడు. యూనివర్సిటీకి వెళ్లి వచ్చి ఆ చదివిన 60 పేజీల్ని పునశ్చరణ చేసుకునే వాడు. ఇప్పుడు చేతిలో చదివిన 60 పేజీలున్నాయి. ఇందులో క్యారెక్టర్స్ ఏమిటో తెలిశాయి, కథలో ఏం జరుగుతోందో తెలిసింది, ఇప్పుడీ కథని తానైతే ఎలా పూర్తి చేస్తాడో, మిగిలిన 60 పేజీల కథ  అలా తను వూహించేవాడు. అలా ఆలోచనలకి పదును పెట్టేవాడు. కొన్ని సీన్లు చదివేటప్పుడు గట్టిగా నవ్వేవాడు. డాన్ గోగల్ మాన్  రాసిన బ్రిలియెంట్  స్క్రిప్టు ‘క్రేజీ స్టుపిడ్ లవ్’  ని బాగా ఎంజాయ్ చేశాడు. నవ్వాపుకోలేక చచ్చాడు. తేరుకుని- హోల్డాన్! ఈ రైటర్ కేవలం పేజీల మీద కొన్ని పదాలతో నవ్విస్తున్నాడు. ఇంత నవ్వు రావడానికి మూలంలో సీన్లో దీన్ని ఇంధనంగా వాడాడు? - అని పోస్ట్ మార్టం చేసేవాడు. ఆ ఇంధనాన్ని వెతికి పట్టుకునే అన్వేషణ సాగించేవాడు. 


పెరీరా తన రచనా పద్ధతిని కూడా వివరంగా చెప్పాడు. ఈ కింద ఇచ్చిన అతడి ఇంటర్వ్యూ సినిమా రచయితలు కాగోరేవారికి ప్రయోజనకరంగా వుండొచ్చు. ఓ సారి ఆ ఇంతర్వ్యూలోకి వెళ్దాం...

స్క్రీన్ రైటింగ్ లోకి మీరెలా అడుగు పెట్టారు?
        నేను కార్పొరేట్ లాయర్ గా ట్రైనింగ్ అయ్యాను. అయితే నేను కార్పొరేట్ లాయర్ని అవాలని ఎప్పుడూ అనుకోలేదు- మరేం అవ్వాలో నాకు తెలీదు. బ్రిటన్లో విద్య దుంప తెం చేంత ఖరీదైనది, అమెరికాలో కూడా ఇంతే.  కాబట్టి నేనేసుకోవాల్సిన ప్రశ్నకూడా మారింది- నేనేం అవాలనుకుంటున్నా నన్న ప్రశ్న కాస్తా - ఏదో ఒకటి అవాలంటే ఒక డిగ్రీ సంపాదించుకోవాలి- ఆ డిగ్రీ చదవడానికి చేసే మోపెడు అప్పులు తీర్చడానికి నేనేం చెయ్యాలన్న ప్రశ్న ప్రధానంగా నా ముందు నిల్చింది. నా చదువుకు ఏదో ఒక లా కంపెనీలో చేరడమే మార్గంగా తోచింది. దాంతో ఒక జంతు మాంసం ఉత్పత్తి చేసే పెద్ద కార్పొరేట్ కంపెనీలో చేరాను. ఆ జీతంతో అప్పులు తీర్చుకుంటూ వుండే వాణ్ణి. అప్పులు తీర్చడం కోసమే ఆ ఉద్యోగం చేయడం తప్ప  ఇంకో ఆలోచన వచ్చేది కాదు. ఇలా కాదని కొన్ని మెంటల్ లిస్టులు తయారు చేసుకున్నాను : నాకు దేని మీద ఇంటరెస్టు వుంది? ఫుట్ బాలా? కార్లా? ఆర్కిటెక్చరా? నేనెందులో ఆరితేరాను? భాష, పదాలు వీటిలో అరితేరా నన్పించింది. నేను కథానికలు రాయడాన్ని  ఎంజాయ్ చేసే వాణ్ణి. మరైతే నాకు ఫుట్ బాల్ అంటే కూడా ఇష్టమే. ఈ రెండూ కలిపి నేనొక స్పోర్ట్స్ జర్నలిస్టు ఎందుక్కాకూడదనుకున్నాను. లిస్టుని ఇంకా పొడిగిస్తే, నాకు సినిమాలంటే ఇష్టమని కూడా తేలింది. అయితే సినిమా రచనే  ఎందుకు చేయకూడదన్పించింది. కానీ సినిమా రచన గురించి నాకేమీ తెలీదు. నా మొత్తం జీవితంలో ఒక్క స్క్రీన్ ప్లే కూడా చదవలేదు. ఒక లాయర్ గా నేను 16 గంటలూ పనిచేస్తున్నానని తెలుసు. కనుక నేననుకున్న గోల్ రీచ్ అవాలంటే నాక్కొంత ఫ్రీ టైం కావాలి స్క్రీన్ ప్లే బేసిక్స్ నేర్చుకోవడానికి. ఇందుకోసం బాధాకరంగా వున్నా, ఆ ఉద్యోగం మానెయ్యక తప్పలేదు. అందరూ నన్నొక అవివేకిలా చూశారు.

        చైనా వెళ్లి ఇంగ్లీషు బోధించడం మొదలెట్టాను. విద్యార్థులకు ఆ బోధనా, నాకు స్క్రీన్ ప్లే బేసిక్స్ స్వబోధనా మొదలెట్టుకున్నాను. వీలయినన్ని స్క్రీన్ ప్లేలు చదువుతూ ఎనలైజ్ చేసుకున్నాను. మార్కర్ చేతిలో పట్టుకుని పాయింట్స్ అండర్ లైన్ చేస్తూ, స్క్రీన్ ప్లే మీద ఒక పుస్తకం మొత్తం చదివేశాను.

        చైనాలో సంవత్సరం గడిపాక దక్షిణ కొరియావెళ్లి ఎలిమెంటరీ స్కూల్ పిల్లలకి పాఠాలు చెప్పడం మొదలెట్టాను. అక్కడే ‘మిస్ స్లోన్’  కథకి బీజం, ప్రణాళికా పడ్డాయి. అది పూర్తి చేసి ఏజెంట్ కి పంపాను. దక్షిణ కొరియాలో వుంటూనే ఆ స్క్రీన్ ప్లే గురించి సంప్రదింపులు జరిపాను. హాలీవుడ్ నుంచి ఆహ్వానం కూడా అందుకున్నాను. స్కూల్లో ఉదయం ఆరుగంటలకే పిల్లలకి క్లాసు తీసుకోవాల్సి వచ్చేది. ఆ క్లాసు నిర్వహిస్తూనే  స్కైప్ లో ప్రొడ్యూసర్ తో మీటింగులు జరిపాను. అలా నేను హాలీవుడ్ కి పరిచయమయ్యాను. 2014 లో ఫిలిం నేషన్ అనే కంపెనీ ప్రొడ్యూసర్ పాట్రిక్ చూతో చర్చలు జరిపాక వాళ్ళ వెబ్సైట్ ని చూశాను. వెబ్సైట్ ని చూశాక వాళ్లతో పనిచేయాలన్పించింది. కానీ జరిగింది ఇంకొకటి- నా స్క్రిప్టు కి సంబంధించి కేవలం  ఫైనాన్షియల్ ఆఫర్ మాత్రమే ఇస్తూ  నా ఏజంట్ ఈమెయిల్  పంపాడు! నేను వెనక్కి తగ్గాను. 

        ఆ స్క్రీన్ ప్లే రాస్తున్నప్పుడు దాని గురించి ఇతరులతో చర్చించడం గానీ, ఇతరులకి చూపించడం గానీ చేయలేదు. రాసేసి మర్చిపోయాను. కొన్ని నెలలపాటు కంప్యూటర్ మీద వర్క్ చేసి వుంటాను. ఇలావుంటే, ఒకరోజు వెరైటీ మ్యాగజైన్లో చదివాను- ప్రొడ్యూసర్ వీన్ స్టీన్ ఒక హీరోయిన్ ఓరియెంటెడ్ కథతో మూవీ తీయాలనుకుంటున్నట్టు చెబుతూ- ఆ కథ ఎలా వుండాలో  ఐడియా కూడా ఇవ్వడం చదివాకా నేను ఎలర్ట్ అయ్యాను. నా కథ ఐడియా కూడా అదే! వెంటనే పదేపదే నా స్క్రిప్టు చదువుకున్నాను. వెంటనే నా ఏజెంటుకి ఈ మెయిల్ చేశాను. ఆయన వెంటనే నా స్క్రిప్టు వెనక్కి పంపారు. మూడు వారాల తర్వాత ఇంకో ఈ మెయిల్ పంపారు. నా స్క్రిప్టు తనకి బాగా నచ్చిందనీ, వీలయితే డ్రింక్ కి రమ్మనీ కోరారు. అప్పుడు నేను బాంబు పేల్చాను. నేను అమెరికాలో వుంటున్న అమెరికన్ని కాదనీ, బ్రిటన్ లో వుండే బ్రిటిషర్ ననీ, అదికూడా ఇప్పుడు దక్షిణ కొరియాలో వుంటున్నాననీ బాంబు పేల్చేశాను. ఏం ఫర్వాలేదు, స్కైప్ లో మాట్లాడుకుందామన్నారు. క్లాస్ రూమ్ నుంచే ఈ స్కైప్ మీటింగ్ తర్వాత నేను అమెరికాలో వాలిపోయాను...

మోడరన్ టెక్నాలజీ గొప్పతనమంటే  అదే మరి...
        ఎగ్జాక్ట్లీ!  ఇంటర్నెట్ లేని రోజుల్లో ఇది సాధ్యమయ్యేదా?
మీరు సృష్టించిన మిస్ స్లోన్ కఠినమైన పాత్ర. ఆ పాత్ర రాయడానికి మీకు ఇన్స్ పిరేషన్ ఏమిటి?
        మా అమ్మని బట్టే రాసేశా.
వెరీ నాటీ!
        మా అమ్మ ఒక్కతే  నన్ను పెంచి పెద్ద చేసింది. ఆమె బుల్ డాగ్ అంత  పవర్ఫుల్ గా వుండేది. ఏదైనా అనుకుంటే సాధించే దాకా వూరుకునేది కాదు. మిస్ స్లోన్ లో మంచి లక్షణాలు మా అమ్మ నుంచే వచ్చాయి. ఇంకో కోణంలో మిస్ స్లోన్ జిత్తులమారి కూడా. మా అమ్మ అలాంటి కాదు. ఆమె జెకొస్లవేకియాలో  పుట్టింది. కమ్యూనిజంలో పెరిగింది. 19 వ యేట ఆ కమ్యూనిస్టు దేశం నుంచి తప్పించుకుని లండన్ పారిపోయి వచ్చేసింది. ఒకే ఒక్క సూట్ కేసు ఆమె చేతిలో వుంది. ఇక తనవాళ్ళని గానీ,  ఫ్రెండ్స్ ని గానీ  ఇంకెప్పటికీ చూడలేనని తెలిసికూడా వచ్చేసింది.  అదీ క్లుప్తంగా మా అమ్మ, నా రోల్ మోడల్. నా కథలో మిస్ స్లోన్ లాబీయింగ్ కారిడార్స్ లో జీవితం గురించి రిసెర్చి చేసి రాశాను. కార్పొరేట్ లాబీయింగ్... 

ఎంత రీసెర్చి చేశారేమిటి?
         
కార్పొరేట్ లాయర్ గానే పనిచేశాను కనుక ఆ రంగం గురించి కొంత తెలుసు. ఆ వాతావరణం, వేషధారణ, మాటలు ఎలా వుంటాయో కొంత తెలుసు. మిగతాది తెలుసుకున్నాను. లాబీయింగ్ గురించే ఎక్కువ రీసెర్చి చేశాను. లాబీయింగ్- లా అన్నదమ్ముల్లాంటివి. లాబీయిస్టులు లాయర్స్ అయివుండాల్సిన అవసరం లేకున్నా ఈ రెండు వృత్తులూ ఆత్మీయ సోదరుల్లాంటివి. జాక్ అబ్రమాఫ్ రాసిన ‘కాపిటల్ పనిష్మెంట్’ నాకు చాలా హెల్ప్ అయింది. ఆయన లాబీయిస్టు. ఏదో తేడా వచ్చి జైల్లో పడ్డాడు. జైల్లో వుంటూ ఆయన లాబీయింగ్ విశ్వరూపమేమితో బట్టబయలు చేస్తూ రాశాడు. అది నాకు బాగా ఉపయోగ పడింది. లాబీయింగ్ ప్రపంచమంతా కళ్ళకి కట్టింది. 

        లాబీయింగ్ రాజకీయ నిర్ణయాల్నీ, నిధుల కేటాయిపుల్నీ ఎలా ప్రభావితం చేస్తుందనే అంశం మీద నేను పుంఖాలు పుంఖాలుగా ఆర్టికల్స్ చదివాను. జాక్ అబ్రమాఫ్ కేసు విచారణా పత్రాల  పీడీఎఫ్ లు మొత్తాన్నీ డౌన్ లోడ్ చేసుకుని చదివేదాకా నా రీసెర్చి సాగింది. 

ఆన్ లైన్ లో ఇంత సమాచారం లభించడం క్రీజీగా అన్పించట్లేదా?
         
ఇంట్లో కూర్చుని రీసెర్చి చేసుకోవచ్చు, టెక్నాలజీ మనకిస్తున్న వరమిది. 

ఇలాటి సబ్జెక్టుని డీల్ చేస్తూంటే మీకు భయమన్పించలేదా?
        లేదు, నాకీ సబ్జెక్టు ఇంటరెస్టింగ్ గా తోచింది కాబట్టే రాసుకుంటూ పోయాను. సినిమాగా ఇది మేకింగ్ లో వున్నప్పుడు కూడా భయం వేయలేదు. ఇదొక వినోద కాలక్షేపం. అమెరికన్ రాజకీయాలకి పరిమితమైన ఆసక్తికర సబ్జెక్టు. ఈ సబ్జెక్టు ఎవర్నీ ఉద్దేశించింది కాదు, ఎవర్నీ ఆగ్రహ పర్చే అవకాశం లేదు. 

స్క్రిప్టులో మర్పులేమైనా జరిగాయా?
         
పెద్దగా లేదు. దర్శకుడు జాన్ మాడెన్ చదివి కొన్ని ఫన్నీ కామెంట్స్ చేశారు. స్ట్రక్చర్ గానీ, కథనం గానీ నేనెలా రాశానో అలాగే వుంచారు. హీరోయిన్ క్యారెక్టర్ గురించి మాత్రం స్వల్ప మార్పు చేశారు. నా హీరోయిన్ కఠినాత్మురాలే గానీ అంతే బలహీనురాలు కూడా.  దర్శకుడు మాడెన్ ఆ బలహీనత్వాన్ని అంతరాత్మకి లొంగుబాటుగా చూపించారు. 



 - ఎజెన్సీస్ 

1, జనవరి 2017, ఆదివారం



   ప్రపంచంలో ఏపరిణామాలుసంభవించినా, నోట్లురద్దు చేసుకున్నా, మోడీ సరిగ్గా ప్రకటన చేయకపోయినా, అసలు తిండే దొరక్క పోయినా, ప్రపంచమే కొట్టుకు పోయినా, సినిమాల కుండే గ్లామర్ చెక్కు చెదరదు. కేవలం వాటికుండే గ్లామర్ తోనే అవి సర్వకాల సర్వా  వస్థల్లోనూ  నిక్షేపంగా వుంటాయి. అశేష ప్రజాకర్షణని  పొందుతూంటాయి.  అలాటిది  కలెక్షన్లు సాధించడంలో అవి వెనకబడుతున్నాయంటే, వాటి గ్లామర్ తగ్గి కాదు, ప్రజాకర్షణ సన్నగిల్లీ కాదు- సినిమాలు తీయడం వ్యాపారాత్మక కళే అయితే అందులో కళ శాతం కునారిల్లడం వల్ల.  కేవలం కళే  గ్లామర్ ని కాపాడుతుంది, జనాకర్షణకి నోచుకుంటుంది. తనలో కళే లేకపోతే ఏ నటుడూ సూపర్ స్టార్ గా గ్లామర్ పొందలేడు, ప్రజాకర్షణ నోచుకోలేడు. ఇతర వ్యాపారాల్లో ఒక వస్తువు అమ్మాలంటే డిస్కౌంటో, వేరే ఆఫర్లో ఇచ్చి వినియోగదార్లని ఆకర్షించుకునే ఒరవడి నడుస్తోంది. ఈ డిస్కౌంట్లు, ఆఫర్లే ఆ వస్తువుకి గ్లామర్ నీ ఆకర్షణనీ పెంచి, విరివిగా అమ్ముడుపోయేలా చేస్తూంటాయి. సినిమాలకి ఇలాటి డిస్కౌంట్లు అఫర్లూ ఇచ్చినంత మాత్రాన వాటి కలెక్షన్లు పెరగవు. కళే సినిమాలకి  గ్లామర్. కళే డిస్కౌంటూ, ఆఫరూ ఏదైనా. అలాంటిది 2016 లో కూడా టాలీవుడ్ పరిస్థితి  9.27 శాతం విజయాల దగ్గరే ఆగిపోయిందంటే, చేస్తున్న వ్యాపారంలో వేయాల్సిన కళని కూడా వేయకుండా  సరఫరా చేయడం వల్లే.   వ్యాపారం కోసం 167 సినిమాలూ తీశారు. డబ్బింగులు ఇంకో 54+10 వున్నాయి. మొత్తం కలిపి 231 సినిమాలు. 167 తెలుగు సినిమాల్లో ‘ఏ’ స్టార్ సినిమాలు 10, ‘బి’ స్టార్ సినిమాలు  42, చిన్న చిన్న సినిమాలు  115 వున్నాయి. ఈ మొత్తంలో విజయాలు సాధించినవి 18. తీసిన 167 సినిమాల్లో 18 విజయాలంటే 9.27 శాతం సక్సెస్ రేటు. తీసిన 167 లో 149 ఫ్లాపయి 9.27 శాతం సక్సెస్ రేటుతో మిగలడం కొత్తేమీ కాదు. ప్రతీసంవత్సరం చూస్తున్నదే. అచంచల సినిమా గ్లామర్ కి తగినంత కళ అనే కళ్ళాపిని జల్లకపోవడం వల్లే అప్రతిహతంగా ఇదే పరిస్థితి దాపురిస్తోంది. 

         సంక్రాంతితో ప్రారంభించుకుని రావడానికి నాగార్జున ( +సోగ్గాడే చిన్నినాయనా, -ఊపిరి), బాలకృష్ణ ( - డిక్టేటర్), వెంకటేష్ ( -బాబు బంగారం), పవన్ కల్యాణ్  (-సర్దార్ గబ్బర్ సింగ్), మహేష్ బాబు (- బ్రహ్మోత్సవం), ఎన్టీఆర్ ( +నాన్నకు ప్రేమతో, +జనతా గ్యారేజ్), అల్లు అర్జున్ ( +సరైనోడు), రాం చరణ్ (+ధృవ) 10  బిగ్ కమర్షియల్స్ తో అట్టహాసంగా వచ్చారు.  ఈ ‘ఏ’ స్టార్ కేటగిరీలో వున్న రవితేజ మాత్రం డుమ్మా కొట్టారు. వచ్చినవాళ్ళు ఈ 10 సినిమాల ప్లస్- మైనస్ ల ఆటలో ఐదు మాత్రమే ప్లస్ లిచ్చి మిగిలిన అయిదూ మైనస్ చేసుకున్నారు. నాగార్జునకి సోగ్గాడే చిన్నినాయనా కళ్ళాపి జల్లుకుని రియల్ హిట్టయితే, ఊపిరి ఇరవై కోట్లు లాస్ అని ఇప్పటికీ నిర్మాత పివిపి చెప్పుకుంటున్నారు. బాలకృష్ణ డిక్టేటర్, వెంకటేష్ బాబుబంగారం కళ్ళాపి మానేసి పాతనే కళాసి పనితో మెరిపించి అమ్మాలని చూశారు. ఇక ఈ యేడు ఫ్లాపులివ్వడంలో బిగ్గెస్ట్ ఎట్రాక్షన్స్ పవన్ కళ్యాణ్, మహేష్ బాబులు. సర్దార్ గబ్బర్ సింగ్, బ్రహ్మోత్సవంల సంచలనాత్మక అట్టర్ ఫ్లాపుల దెబ్బతో హిట్టయిన సినిమాల్ని కూడా మర్చిపోయారు ప్రేక్షకులు. ఏ స్టార్ సినిమాలు హిట్టాయ్యాయీ అని తడుముకోవాల్సిన పరిస్థితి వచ్చింది. అల్లు అర్జున్ సరైనోడు, రాం చరణ్ ధృవ హిట్లు అని చెప్పుకుంటున్నా- అది మార్నింగ్ ఆట మాట మాత్రం  కాదు. అల్లు అరవింద్ నెట్ వర్క్ లో అవి ఆడగా ఆడగా గట్టెక్కిన సినిమాలు. ఇక మిగిలిన ‘ఏ’ స్టార్ ఎన్టీఆర్ నాన్నకు ప్రేమతో కూడా ఆడగా ఆడగా గట్టెక్కిన హిట్టే, జనతా గ్యారేజ్ మాత్రం రియల్ హిట్. ఈ సంవత్సరం వచ్చిన ‘ఏ’ స్టార్లు ఎనిమిది మంది  పది సినిమాలిచ్చినా, యాభై శాతం మాత్రమే విజయాలతో  వున్నారు. ఎంతో టైం తీసుకుని, ఏంతో  ప్లానింగ్ తో తీసినా జరిగిన లోపమేమిటో- రాజకీయ పార్టీలు ఎన్నికల విశ్లేషణ చేసుకున్నట్టు-  పరిశీలించుకుని సరిదిద్దుకునే సాంప్రదాయానికి స్టార్లు దూరం. కళ్ళాపి వర్సెస్ కళాసి ఫైటింగ్ కంటిన్యూ అవుతూ వుంటుంది. కళాసీ పనే వెలవెల బోతూంటుంది.
                                       
           ***
       
‘బి’ స్టార్లు తమ గ్లామర్ తో ఏకంగా 42 సినిమాల్ని మోసుకొచ్చారు. ఎన్ని వందలు మోసుకొచ్చినా తట్టుకునే  జేబు సత్తా ప్రేక్షకుల కుంది. మోసుకొచ్చిందేమిటన్నదే బాక్సాఫీసు ప్రశ్న. కళ్యాణ్ రాం (-ఇజం), నాగచైతన్య (+ప్రేమమ్, -సాహసం శ్వాసగా...) రామ్  (+నేనూ శైలజ, -హైపర్), నితిన్ (+అ ఆ), నాని (+కృష్ణ గాడి  ప్రేమగాథ, +జంటిల్ మన్, -మజ్నూ), నిఖిల్ (+ఎక్కడికి పోతావు చిన్నవాడా), సాయ ధరమ్ తేజ్ (+సుప్రీం, -తిక్క), మంచు విష్ణు (-ఆడోరకం-ఈడోరకం), మంచు మనోజ్ (-శౌర్య, -ఎటాక్), శర్వానంద్ (+ ఎక్స్ ప్రెస్ రాజా) , సందీప్ కిషన్ (-రన్, -ఒక్క అమ్మాయి తప్ప) , రాజ్ తరుణ్ (-సీతమ్మ అందాలు రామయ్య సిత్రాలు, -ఆడో రకం-ఈడో రకం), ఆది (-గరం, - చుట్టాలబ్బాయి), నాగ శౌర్య (-కళ్యాణ వైభోగమే, - ఒక మనసు, - అబ్బాయితో అమ్మాయి, + జ్యో అచ్యుతానంద), అల్లు శిరీష్ (+ శ్రీరస్తు శుభమస్తు) ... ఇకపోతే,  సూపర్ స్పీడ్ రికార్డ్ స్టార్ నారా రోహిత్ వదిలిన ఆరు యాక్షన్ తూణీరాలు (-తుంటరి, -సావిత్రి, - రాజా చెయ్యి వేస్తే, -శంకర, - +జ్యో అచ్యుతానంద, +అప్పట్లో ఒకడుండే వాడు), సుమంత్ అశ్విన్ (- రైట్  రైట్), అక్కినేని ఫ్యామిలీ సుమంత్ (-నరుడా డోనరుడా), సుశాంత్ (-ఆటాడిస్తా రా) , బెల్లంకొండ శ్రీనివాస్ (-స్పీడున్నోడు), కామెడీ డిపార్ట్ మెంట్ లో- అల్లరి నరేష్ (-సెల్ఫీ రాజా, -ఇంట్లో దెయ్యం నాకేం భయం), సునీల్ (-కృష్ణాష్టమి, -జక్కన్న, -ఈడు గోల్ ఎహే), శ్రీనివాస రెడ్డి (-జయమ్ము నిశ్చయమ్మురా), సప్తగిరి (-సప్తగిరి ఎక్స్ ప్రెస్) ... ఈ 42 లో 11 మాత్రమే  హిట్టయ్యాయి.

        20 మంది ‘బి’ స్టార్లలో- రామ్, నితిన్, నాగచైతన్య, నాని, శర్వానంద్, నిఖిల్,  నారా రోహిత్, సాయి ధరమ్ తేజ్, అల్లు శిరీష్- 9 మంది మాత్రమే ఈ సంవత్సరం సక్సెస్ లిచ్చారు. కల్యాణ్ రామ్, మంచు విష్ణు, మంచు మనోజ్, రాజ్ తరుణ్, సందీప్ కిషన్, ఆది, నాగశౌర్య, సుమంత్ అశ్విన్, సుమంత్, సుశాంత్, బెల్లంకొండ శ్రీనివాస్ 11 మందీ ప్లాపులిచ్చారు. సక్సెస్ లిచ్చిన వాళ్ళల్లో నాని రెండు హిట్లతో వుంటే; రామ్, నాగచైతన్య, సాయి ధరమ్ తేజ్ లు ఒక్కో ఫ్లాప్ కూడా ఇచ్చారు. నారారోహిత్ అయితే ఒక సక్సెస్ ఇచ్చి 5 ఫ్లాపులతో రికార్డు సాధించాడు. 

        పూర్తిగా ఫ్లాపయిన ‘బి’ స్టార్స్ లో కల్యాణ్ రామ్ ది భారీ ఆర్ధిక నష్టం పూరీ దర్శకత్వంలో ‘ఇజం’ తో. ఆ తర్వాత దూసుకొస్తున్న రాజ్ తరుణ్ కి రెండూ బ్రేకులే పడ్డాయి. సందీప్ కిషన్ డిటో. మంచు బ్రదర్స్ లో మనోజ్ రెండు సార్లు, విష్ణు ఒకసారీ బోల్తా పడ్డారు. ఆదికి రెండుకి రెండూ సున్నాగా మిగిలాయి. నాగశౌర్య మూడుకి మూడూ ఫ్లాపులిచాడు ( నాగశౌర్య- నారా రోహిత్ లు కలిసి జాయింటుగా ‘జ్యో అచ్యుతానంద’ తో సక్సెస్ అయ్యారు). సుమంత్ అశ్విన్, సుమంత్, సుశాంత్, బెల్లంకొండ శ్రీనివాస్ లు ఈ సంవత్సరం కూడా ఎంత ప్రయత్నించినా ఫలితమంటూ  లేకుండా పోయింది, వుండదు కూడా.  

        కామెడీ డిపార్ట్ మెంట్ లో అందరూ అపహాస్యం పాలయ్యారు. ఫ్లాపులతో తమ తమ  రొటీన్స్ ని కొనసాగించుకుంటూ అల్లరి నరేష్ రెండు, సునీల్ మూడూ ఫ్లాపులిచ్చి బిజీ అయ్యారు. కొత్త ఎంట్రీలుగా శ్రీనివాస రెడ్డి, సప్తగిరిలు వచ్చి తలో చెయ్యీ  వేశారు. కమెడియన్ల 7 కామెడీలూ కామెడీలై పోయాయి. వీళ్ళంతా ఒక చోట సమావేశమై అర్ధవంతమైన చర్చలు జరుపుకోకుంటే తెలుగు కామెడీలే రద్దయిన నోట్లై పోతాయి. 

        ఈ సంవత్సరం కొత్త హీరోయిన్ గా మెగా ఫ్యామిలీ నుంచి ‘ఒకమనసుతో’ నిహారిక వచ్చి ఆకట్టుకోలేక పోయింది. శ్రీవిష్ణు (అప్పట్లో ఒకడుండేవాడు), విజయ్ దేవరకొండ (పెళ్లిచూపులు), సందీప్ కుమార్ (వంగావీటి ) ఈ ముగ్గురే ఈ సంవత్సరం అనామక స్థాయినుంచి ‘బి’ స్టార్లుగా నియామక స్థాయికి చేరారు. కొత్తగా వచ్చిన శ్రీకాంత్ తనయుడు  రోషన్ ని నందినీ కాన్వెంట్ అనే వీణ సినిమా దెబ్బతీసింది.
                                                     
***
       
క విడుదలైన మొత్తం చిన్న చిన్న సినిమాలు 115 లో క్షణం, పెళ్లి చూపులు రెండే హిట్టయ్యాయి. చిన్న సినిమాలు ఏమాత్రం కళనీ, ట్రెండ్ నీ, జానర్ మర్యాదనీ  పట్టించుకోవడం లేదనీ మనకెప్పుడో తెలుసు. అయినా ఇలాగే తీస్తుంటారు. వీటిలో 60, 70 సినిమాల పేర్లు కూడా విని వుండరు ప్రేక్షకులు, ఎప్పుడు ఎక్కడ విడుదలయ్యాయో కూడా తెలీదు. ఈ కొత్త కొత్త దర్శకులు,నిర్మాతలు సరదా తెర్చుకోవడానికే తప్ప సినిమాలు తీయడానికి కాదు. సినిమాలు తీస్తే 115లో 113 ఎందుకు గల్లంతవుతాయి. అవి సినిమాలు కాదు, సరదాలు. ఇక ఈ కొత్త సంవత్సరం కూడా ఈ సరదాలు ఇంకా  తీర్చుకుని ఇంకో 150 తీసి అవతల పడేసే బోర విరుచుకు తిరిగే అవకాశం మోడీ ఇవ్వడం లేదు. బ్లాక్ మనీ సరదాలు అయిపోయాయ్, వైట్ మనీతో దురద తీర్చుకోవాలి. అది కూడా పన్నులు కట్టి తీ ర్చుకోవాలి. దురద లెక్కలు కూడా చూపించాలి. ఫేస్ బుక్ లో ఎవరే హంగామాలు చేసుకుని,  ఫారిన్ టూర్లేసుకుని పోస్టులు చేస్తున్నారో కనిపెట్టే సాఫ్ట్ వేర్ ని సిద్ధం చేసింది ఆదాయపన్ను శాఖ.
                                                      
***
 
       ఫ్లాపైన చిన్న సినిమాలు అన్నీ ఈ బాపతే అని కాదు. వీటిలో కమిట్ మెంట్ తో ఇద్దరు ప్రముఖులు తీసిన మనమంతా(చంద్ర శేఖర్ యేలేటి), మన వూరి రామాయణం (ప్రకాష్ రాజ్) వున్నాయి. ఇంకో కొత్త దర్శకుడు అనుదీప్ తీసిన పిట్ట గోడ వుంది.  అలాగే ప్రవీణ్ సత్తారు తీసిన గుంటూరు టాకీస్,  ఆర్పీ పట్నాయక్ తీసిన మనలో ఒక్కడు వున్నాయి. రొటీన్ కి భిన్నంగా తీసిన ఇవెందుకు ప్రేక్షకులకి నచ్చలేదో, ఇలాటిదే ‘అప్పట్లో ఒకడుండే వాడు’ ఎందుకునచ్చుతోందో పరిశీలన చేసుకోవాల్సిన అవసరముంది.
                                                     
***
       
బ్బింగులు ఐదు హిట్టయ్యాయి- బిచ్చగాడు, మన్యం పులి, దంగల్, బాజీరావ్ మస్తానీ, ధోనీ.  మొత్తం డబ్బింగులు తమిళ, మలయాళ, కన్నడ 54 విడుదలైతే 49 ఫ్లాపయ్యాయి. వీటిలో రజనీకాంత్ కబాలీ కూడా వుంది. సూర్య నటించిన 24, విజయ్ నటించిన పోలీస్ పూర్తిగా ఫ్లాప్స్ అనలేం గానీ హిట్స్ కావు. అలాగే ధనుష్ నటించిన రెండూ- మాస్, రైల్, విశాల్ నటించిన రెండూ-రాయుడు, ఒక్కడొచ్చాడు; విక్రం నటించిన ఇంకొక్కడు- ఫ్లాపయ్యాయి. ‘బిచ్చగాడు’ ఆంథోనీ కూడా బేతాళుడు తో ఫెయిలయ్యాడు. బిచ్చగాడుతో తో బాటు మోహన్ లాల్ నటించిన మన్యం పులి రెండే తెలుగు ప్రేక్షకులకి నచ్చాయి. వీటితో బాటు హిందీ డబ్బింగులు- దంగల్, బాజీరావ్ మస్తానీ, ధోనీ లు విడుదలై ఫర్వాలేదన్పించే బిజినెస్ చేసుకున్నాయి. ఇక ఈ 54 కాక ఇంకో  10 హాలీవుడ్  డబ్బింగ్స్ విడుదలయ్యాయి.
                                               
***
      
మొత్తం తెలుగు ప్రేక్షకుల్ని అలరించడానికి 231 సినిమాలు విడుదలయ్యాయి. అంటే వారానికి 4.44 సినిమాలు, రోజుకి 0.63 సినిమా విడుదలయ్యాయి. 231 లో ప్రేక్షకులు 21 మాత్రమే హిట్ చేశారు. అంటే పూర్తిగా మనసిచ్చి ప్రేక్షకులు నెలకి 1.75 సినిమా, వారానికి 0.43 సినిమా, రోజుకి 0.062 సినిమా చొప్పున మాత్రమే హిట్ సినిమాలు చూశారు. ప్రతిరోజూ 0.63 కొత్త సినిమా భారం ప్రేక్షకుల మీద మోపుతోంటే వాళ్ళు, సెలెక్టు చేసుకుని 0.062 మాత్రమే చూస్తున్నారు. భూమికీ ఆకాశానికీ మధ్య వున్నంత తేడా. 1500 కోట్ల విలువైన టాలీవుడ్ లో ఎంత వృధా శ్రమ జరుగుతోందో దీని బట్టి తెలుస్తోంది.
                2016 లో దర్శకుల పనితీరు గురించివచ్చే వారం తెలుసుకుందాం.

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in


       


       






31, డిసెంబర్ 2016, శనివారం

Year ending Review!








రచన -దర్శకత్వం : సాగర్ కె. చంద్ర

తారాగణం: శ్రీవిష్ణు, నారా రోహిత్‌, తాన్యా హోప్‌, బ్రహ్మాజీ, ప్రభాస్‌ శ్రీను, రాజీవ్‌ కనకాల, అజయ్‌, సత్యప్రకాష్‌, సత్యదేవ్‌, రవివర్మ తదితరులు
సంగీతం: సాయి కార్తీక్‌, ఛాయాగ్రహణం: నవీన్‌ యాదవ్‌
బ్యానర్‌
: అరన్‌ మీడియా వర్క్స్‌
నిర్మాతలు: ప్రశాంతి, కృష్ణ విజయ్‌
విడుదల : 30 డిసెంబర్, 2016
***
        మొత్తం మీద తెలుగు సినిమా ఒక కొత్త చరిత్ర రాసుకుంది. నానాటికీ దిగదుడుపుగా తయారవుతున్న చిన్న సినిమాల ప్రతిష్టా సత్తా రాబడీ రుచి అసలేమిటో చూపించింది. చిన్న సినిమాలకి కంటెంట్ –డిఫరెంట్ మేకింగ్ ఈ రెండే పెట్టుబడి అంటే వినకుండా పెద్ద సినిమాల్ని చూసి పగటి వేషాలేస్తున్న చిన్న సినిమాలకి  గట్టి జవాబే చెప్పింది. ఈ సంవత్సరం యాభై ఒక్క  చిన్న సినిమాలు విడుదలైతే, రెండు తప్ప అన్నీ ఫ్లాపులు మూటగట్టుకున్నవే. ఇప్పుడు ‘అప్పట్లో ఒకడుండే  వాడు’ ఈ సంవత్సరానికి సైన్ అవుట్ చేస్తూ,  కొత్త సంవత్సరంలో సైన్ ఇన్ చేసే చిన్న సినిమాలకి సవాలు విసురుతోంది- కంటెంట్ వైపా? కుంటినడకల వైపా? రెండో వైపే వుంటే-  They will be declared OUT LAWS!

       నారా రోహిత్ ఏ పోటీలూ వాతలూ పెట్టుకోకుండా తన మానాన తాను ఐదారు సినిమాలు వినమ్రంగా చేసుకుపోయే డిఫరెంట్ మైండ్ సెట్ వున్న వాడు. తన మైండ్ సెట్ తో వచ్చే దర్శకులకి ద్వారాలు తెరిచే వాడు. టాలీవుడ్ లో ఒక్కడైనా ఇలా వున్నందుకు అధునాతనం వైపు చూసే దర్శకులకి అదృష్టమే. ‘అయ్యారే’ అనే కామెడీ తీసిన దర్శకుడు సాగర్ చంద్ర ఒకేసారి రియలిస్టిక్ సినిమావైపు మరలడం విజ్ఞతే. చిన్న సినిమాల కథలు పెద్ద సినిమాల్లోంచి పుట్టవు- చుట్టూ వున్న ప్రపంచంలోంచి పుడతాయి. అలాటి ఒక స్థానిక ప్రపంచాన్ని తన బడ్జెట్ సినిమాలో ఆవిష్కరించాడు-  ఈ ఆవిష్కరణతో తెలుగు సినిమానే చూస్తున్నామా అన్నంత ఆశ్చర్య చకితుల్ని చేస్తూ. 

      ‘అప్పట్లో ఒకడుండే వాడు’  సర్ప్రైజ్ గిఫ్ట్ శ్రీ విష్ణు కూడా. థియేటర్లో - టాప్ యాక్షన్, టాప్ యాక్షన్- అని ప్రేక్షులు అరిచేంత. ఇలాటి అతి సామాన్య క్యారెక్టర్లు బజార్లో  చాలా మంది కన్పిస్తూంటారు. యంగ్ హీరోలు మాస్ పాత్రలు వేయలా? అయితే ఇలా శ్రీ విష్ణులా  కన్పిస్తే చాలు, ప్రేక్షకుల్ని బతికించిన వాళ్ళవుతారు. అపురూపమైన నోట్లతో టికెట్లు కొంటున్న ప్రేక్షకుల్ని ఎలా కదలకుండా కూర్చోబెట్టి సినిమా చూపించవచ్చో- కడుపు నిండా తృప్తితో పంపవచ్చో ఈ మీడియం రేంజి ప్రయోగాన్ని చూస్తే చాలు. 

          1990 లలో అప్పటి రాష్ట్రంలో నక్సలిజం సమస్యగానే వుంది. కేంద్ర ప్రభుత్వమేమో ఇందిరా గాంధీ సోషలిజం నుంచి  గ్లోబలైజేషన్ వైపు పయనిస్తోంది  పీవీ నరసింహారావు- మన్మోహన్ సింగ్ ల లెక్కపత్రాలతో. ఇది నక్సల్ ఉద్యమానికి చేటు అని అప్పటి నక్సలైట్లు గ్రహించారో లేదో గానీ,  ఈ సినిమాలో దర్శకుడు నక్సల్స్  నుద్దేశించి ఇన్స్ పెక్టర్ చేత ఈ తెలివైన ప్రశ్నే వేయిస్తాడు- గ్లోబలైజేషన్ లో నక్సలిజం ఏంటని. 

          నక్సల్ కూంబింగ్ ఆపరేషన్స్ స్పెషల్ పార్టీ ఇన్స్ పెక్టర్ అయిన ఇంతియాజ్ అలీ (నారా రోహిత్) ఒక వితండవాది. యుద్ధంలో కెళ్తే  రూల్స్ వుండవంటాడు. అంతమాత్రాన అవినీతి పరుడైన ఎన్ కౌంటర్ స్పెషలిస్టు కాదు, తన రూల్స్ తో నకిలీ ఎన్ కౌంటర్లని కూడా సమర్ధించుకునే నిజాయితీ పరుడైన ఎన్ కౌంటర్ స్పెషలిస్టు. పరాయి సొత్తుని తాకడం ‘హరామ్’ అనుకుంటాడు. అలాటి ఇతడి కన్ను క్రికెట్ లో ఎదగాలనుకుంటున్న రాజు (శ్రీ విష్ణు) మీద పడుతుంది. కారణం,  ఇతడి అక్క నక్సల్ దళంలో వుంది. ఈ నక్సల్ దళం ఒక పోలీస్ ఉన్నతాధికారిని హతమార్చింది. ఇంతియాజ్ అడవిలో కెళ్ళి ఎన్ కౌంటర్ చేయబోతే పారిపోయిందామె. ఆమె గురించిన సమాచారం కోసం  ఏమీ తెలీని అమాయకుడు, క్రికెట్ లో పేరు సంపాదించుకుని, ప్రభుత్వోద్యోగంలో కుదిరి, ప్రేమిస్తున్న నిత్య ( తాన్యా హాప్) అనే అమ్మాయిని శుభ్రంగా పెళ్లి చేసుకుని, హాయిగా స్థిర పడాలని కలలు గంటున్న రాజు మీద తన పోలీసు డేగ కన్నేస్తాడు ఇంతియాజ్. బాగా టార్చర్ చేస్తాడు. 

          ఇలా ప్రారంభమయ్యే  వీళ్ళిద్దరి వైరం అనేక మలుపులు తిరుగుతుంది. రాజు జీవితంకూడా నాశనమై హత్యా నేరం మీద పడి,  తనే ఒక పెద్ద రౌడీగా హైద్రాబాద్ ని కంట్రోల్ చేసే స్థాయికి  ఎదుగుతాడు...పోలీస్- క్రిమినల్ ఈ ఇద్దర్లో ఎవరో ఒకరు గెలవాలి. పోలీస్ పాత్ర ఓడిపోయే అవకాశం లేని ఎడ్జ్ దర్శకుడు ఇచ్చాడు- అడ్డగోలు తనం  వ్యక్తే  అయినా నిజాయితీ పరుడంటూ. అప్పుడు క్రిమినల్ అంతమవ్వాలి. రాజు ఎలా అంతమయ్యాడు- అతడి కథ ఎలా ముగిసిందన్నది ఇంకా పవర్ఫుల్ క్లయిమాక్స్. ఈ ముగింపు సినిమాకి అతి పెద్ద ఎస్సెట్. 

        రాజు పాత్ర కల్పిత క్రిమినల్ పాత్రేమోగానీ, చూస్తూంటే మాత్రం అప్పట్లో కూకట్ పల్లిలో మకాం వేసి బెదిరింపులు, భూదందాలూ చేసిన నక్సల్ సమ్మయ్య గుర్తుకొస్తాడు. సమ్మయ్య శ్రీలంక పారిపోయి అక్కడి విమానాశ్రయంలో చనిపోయాడు. రాజు పాత్రని కూడా ఇంకో పాత్ర మలేషియా వెళ్లి పొమ్మంటుంది!  

          దర్శకుడు రెండు విషయాల్లో తప్ప మిగతా అంతా సహజత్వానికే చోటిచ్చాడు. క్రిమినల్ హీరో, హీరోయిన్ ని పెళ్లి చేసుకోవడం, ఆమె ఆందోళనతో గడపడం, పెళ్లి రోజు అనే ఒక సందర్భం, పాట ఇవన్నీ – చాలాచాలా ఫార్ములా సినిమాల్లో వచ్చేసినవే. కథాకాలం 90 లలోనే అయినా,  ఈ ‘పెళ్లి రోజు- దాని పాట’ అనే పాత చాదస్తం ఫార్ములా బదులు ఇంకేదో చేసి వుండాల్సింది. అలాగే ముస్లిం అని తెలియడానికన్నట్టు ఇన్స్ పెక్టర్  ఇంతియాజ్ అలీ పాత్ర ఆహార్యం కూడా  ముస్లిం పాత్రల్ని అలా ఎస్టాబ్లిష్ చేయడం నేర్చుకున్న మూస ఫార్ములా సినిమాల రొడ్డ కొట్టుడు పోకడే. పైజమా, జుబ్బా తగిలిస్తే పాత్ర ముస్లిం అయిపోతుందన్నట్టు యూనిఫాంలో లేనప్పుడు నారా రోహిత్ ని ఇలా చూపించడం ఓల్డ్ లుక్ నిచ్చింది-70 లనాటి షేర్ ఖాన్ పాత్ర దిగివచ్చినట్టూ. నారాకి క్యాజువల్ డ్రెస్సింగ్ ఇస్తే పాత్ర తాలూకు కాఠిన్యం  బాగా ఎలివేట్ అయ్యేది. చీటికీ మాటికీ ఓ డిజైనర్ పైజమా జుబ్బా  వేయడం వలన పాత్ర చిత్రణ దెబ్బ తినిపోయింది కూడా. అతను నిజాయితీ పరుడే గానీ చట్టాన్ని చేతిలోకి తీసుకుంటాడు.  ఇది పైకే చెప్పుకుంటున్నాడు. అలాంటప్పుడు - నేనెంత సాత్వికుణ్నో చూడండి- అన్నట్టు పైజమా జుబ్బా వేసుకు తిరగడం అతి అన్పిస్తుంది. అది అలాటి పోలీస్ మెంటాలిటీ కాదు. 

          శ్రీ విష్ణు పాత్ర కూడా సెకండాఫ్ లో చెప్పిన పని చెయ్యలేదు. తను పవర్ఫుల్ క్రిమినల్ గా  ఎదిగి, ఇన్స్ పెక్టర్ సస్పెండై మూడు నెలల్లో తిరిగి వస్తాననప్పుడు – నీ మీద ఇంకా కేసులేస్తూ తిప్పుతానన్న శ్రీవిష్ణు రాజు పాత్ర,  ఆ ఊసే ఎత్తకుండా వుంటాడు.  తను ఆ పని చేస్తూ వుంటే మళ్ళీ ఇన్స్ పెక్టర్ డ్యూటీలో కొచ్చి తన పని పట్టేవాడు కాదుగా? అలా తిరిగి వచ్చిన ఇన్స్ పెక్టర్ ముందు తను పిల్లిలా  అయిపోయేవాడు కాదుగా?

          ఇంకో కీలకమైన చోట కూడా దర్శకుడు కాంప్రమైజ్ అయ్యాడు. దీంతో హీరోయిన్ పాత్ర కిల్ అయ్యింది. భర్త రాజు ఎన్ కౌంటర్ అయ్యాడని తెలిసీ ఆమె రైలెక్కి ఎలా వెళ్ళిపోతుంది?  భర్త మృత దేహం కోసం వెళ్తే తనని కూడా పట్టుకుంటారనా?  లేక  ఆమె వెళ్లి భర్త డెడ్ బాడీ క్లెయించేస్తే  అనుకున్న క్లయిమాక్సే వుండదనా? నిజమే,  ఒక భార్యగా భర్త శవాన్ని వదిలేసి వెళ్ళిపోదు ఆమె-  కానీ శవాన్ని తీసుకుంటే కథకి ఆ ‘పవర్ఫుల్’ ముగింపు రాదు! క్యాచ్ -22 సిట్యుయేషన్ లో పడ్డాడు దర్శకుడు. దీన్ని సహేతుకంగా పరిష్కరించుకుని అనుకున్న విధంగానే కథని ‘పవర్ఫుల్’ గా – ఇంతవరకూ ఏ తెలుగు సినిమాల్లోనూ రాని విధంగా ముగించి వుండాల్సింది.

          సినిమాకి నేపధ్య సంగీతం చాలా బలాన్నిచ్చింది. అలాగే కెమెరా వర్క్ కథ డిమాండ్ చేస్తున్న మూడ్ ని బాగా క్రియేట్  చేసింది. బలహీనంగా మారింది యాక్షన్ డిపార్ట్ మెంటే. ఏ యాక్షన్ సీనూ పవర్ఫుల్ గా లేదని చెప్పడానికి విచారించాల్సి వస్తోంది- పోలీస్ ఉన్నతాధికారి మీద నక్సల్స్ ఎటాక్ చేసి చంపడం, ఇన్స్ పెక్టర్ అడవిలో  ఎన్ కౌంటర్ చేయడం, శాంతి దూతల ముందు సన్నివేశంలో కాల్పులూ – ఇలా ఏది తీసుకున్నా పేలవంగా వున్నాయి. పాత్రలు ఈ యాక్షన్ దృశ్యాల్లో సరైన యాక్షన్ లోవుండక- కొన్ని చోట్ల నిలబడి చూస్తూ గుళ్ళ దెబ్బలు తింటాయి. ఇక ఎక్కడా పిస్తోలు పేలినా, రైఫిల్ పేలినా, ఎల్ ఎంజీ  దడ దడ మన్నా వాటి  సౌండ్ ఇంపాక్టే వుండదు- బాణసంచా కాల్చుకుంటున్నట్టు నీరసంగా వుంటుంది. ఓకే ఒక్క చోట క్లయిమాక్స్ కి ముందు – నారా రోహిత్ శ్రీవిష్ణు మీద కాల్చినట్టు స్క్రీన్ బ్లాంక్  చేసి షాట్ విన్పించినప్పుడు- అది హాలీవుడ్ రేంజిలో మార్మోగింది! ఇదే అన్ని చోట్లా వుండాల్సింది.  ఇదసలే షాక్ వేల్యూ వున్న కొత్త తరహా కథ. 

          ఇలాటి టెక్నికల్, రైటింగ్ లోపాలు కూడా లేకుండా చూసుకుంటే ఎవరూ వేలెత్తి చూపడానికి వీలుండదు- ఇది దర్శకుడి క్వాలిటీతో  కూడుకున్న ప్రొఫెషనల్ రైటింగ్ తో బాటు,  ప్రొఫెషనల్ మేకింగ్ కూడా కాబట్టి. ఇదలా వుంచితే,   ఈ సంవత్సరానికి వీడ్కోలు చెప్తూ ఒక మర్చిపోలేని జ్ఞాపకాన్ని మిగిల్చింది ‘అప్పట్లో ఒకడుండే వాడు’- చిన్న సినిమాలకి ఒక ట్రెండ్ ని సెట్ చేస్తూ. ఇక
OUT LAWS ఉండకూడదని ఆశిస్తూ!

-సికిందర్
http://www.cinemabazaar.in