మూసగాళ్ళకు మరో పాఠం!

రచన, దర్శకత్వం: బోస్‌ నెల్లూరి
తారాగణం: సుధీర్‌ బాబు, నందిని రాయ్‌, జయప్రకాష్‌రెడ్డి, అభిమన్యు సింగ్‌, పంకజ్‌ కేసరి, ప్రవీణ్‌, చంద్రమోహన్‌, సప్తగిరి, ఫిష్‌ వెంకట్‌, దువ్వాసి మోహన్‌ తదితరులు
మాటలు: ప్రసాద్‌ వర్మ  సంగీతం: మణికాంత్‌ ఖాద్రి   ఛాయాగ్రహణం: యు. సాయిప్రకాష్‌బ్యానర్‌: లక్ష్మీ నరసింహా ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్స్‌   నిర్మాత: చక్రి చిగురుపాటి
విడుదల : మే 22, 2015
*

          కొత్త కొత్త హీరోలు, మూడు నాల్గు సినిమాల వయస్సు గల వర్ధమాన హీరోలూ కొత్త దర్శకుల్ని నమ్ముకుని బాగా దగా పడుతున్నారు. అసలు కొత్త దర్శకుల సినిమాలంటేనే  చూడ్డానికి భయపడాల్సిన  పరిస్థితులేర్పడ్డాయి. సినిమా మాధ్యమం గురించి, ప్రేక్షకాభిరుచి గురించీ  కనీసావగాహన లేకుండా సినిమాలు తీసేయడం కొత్త దర్శకుల దినచర్య అయింది. ఏ యేటికా యేడు వందేసి మంది ఇలాటి కొత్త దర్శకులు వచ్చేసి  చాలా బెడదగా తయారవుతున్నారు సినిమా రంగానికి, బయ్యర్లకీ, ప్రేక్షకులకీ.  తీసే ఒక్క సినిమాతో కాలగర్భంలో కలిసిపోయే ఈ దర్శకులు అసలు దర్శకులు కాకపోతే వచ్చే నష్టమేమిటి? కొత్త నిర్మాతలకి సభ్యత్వం ఇచ్చేముందు తగిన కౌన్సెలింగ్ ఇవ్వాలని నిర్మాతల మండలి అనుకున్నట్టు- అలాటి ఓ వడపోత కార్యక్రమం కొత్తగా దర్శకులయ్యే వాళ్లకి లేకపోడంతో ఇష్టారాజ్యంగా సాగిపోతోంది దందా!

          ప్రస్తుత సినిమా ‘మోసగాళ్ళకు మోసగాడు’ తీసిన కొత్త దర్శకుడిదీ ఇదే దారి. నేను సైతం ఫ్లాపుల కాష్ఠానికి సినిమా వొక్కటి ఆహుతిచ్చాను.. అనేసి సగర్వంగా ప్రకటించుకోవడానికే ఈ బృహత్కార్యానికి సమకట్టి నట్టుంది. మొదటి సినిమా ‘డీకే బోస్’ విడుదలైతే కాలేదు గానీ, పేరున్న హీరోతో ఈ రెండో సినిమా దక్కింది. ఇదయినా విడుదల కాని మొదటి సినిమా నుంచి నేర్చుకున్న పాఠంలా ఉండాల్సింది అదీ కాలేదు.

          హీరో సుధీర్ బాబు తాను పాపులర్ హీరోగా ఎస్టాబ్లిష్ అవ్వాలని ఆశించే ముందు ఇలాటి పాసివ్ హీరో పాత్రల పట్ల అప్రమత్తత ప్రదర్శించడం మంచిది. ఏం హీరోయిజం వుందని ఈ ‘హీరో’ పాత్రకి అంగీకరించాడో తనకే తెలియాలి. తనకి తెల్సింది శిక్షణ పొందిన నటనే అయితే అది మాత్రమే చాలదు- తన నటనా వృత్తిలో భాగమే అయిన పాత్ర చిత్రణని  కూడా కాస్త పట్టించుకోవాలి. కానీ దురదృష్టమే మిటంటే, ఏ ఫిలిం ఇనిస్టిట్యూట్ కూడా నటులు పాసివ్  పాత్రల్ని ఎలా ఏరిపారేసి యాక్టివ్ పాత్రల్ని ఎంపిక చేసుకోవాలో నేర్పే పాపాన పోవడం లేదు.  ఇదంతా  స్క్రీన్ ప్లే సబ్జెక్టులో భాగంగా బోధించే విషయంగా మాత్రమే చూస్తున్నాయి విచారకరంగా. ఇందుకే  ఎడాపెడా చిన్న సినిమాలూ భారీ బడ్జట్ సినిమాలూ పాసివ్ పాత్రల్ని పోగేసుకుని అట్టర్ ఫ్లాపై చతికిలబడుతున్నాయి. దర్శకులకి పాసివ్- యాక్టివ్ పాత్రల గురించేమీ తెలీదని చెప్పడానికి సందేహించనక్కర్లేదు. ఇలాటి వ్యాసాల్లో గత  పదేళ్ళుగా వందల సార్లు రాసినా వాళ్ళ దారి వాళ్ళదే.  హీరోయిజానికి అశాస్త్రీయంగా తమ తమ సొంత నమ్మకాలూ అభిప్రాయాలూ ఆపాదించుకుని తెచ్చి, పనికిరాని పాసివ్ పాత్రల్ని హీరోలకి అంటగడు తున్నారు శుభ్రంగా. ఇలా ‘మోసగాళ్ళకి మోసగాడు’ అన్పించుకుందామని అంచనా వేసుకున్న సుధీర్ బాబుకి కూడా ఈ ‘మోసమే’ జరిగిపోయింది నిలువెల్లా! సిడ్ ఫీల్డ్ మాటల్లో చెప్పాలంటే, ఈ సినిమా కథలో  తన క్యారెక్టర్ simply disappears off the page! ఇంత దారుణమన్న మాట.

          తెలుగు సినిమా చరిత్రని ఓ మలుపుతిప్పిన ట్రెండ్ సెట్టర్, హీరో కృష్ణ మానసిక పుత్రిక ‘మోసగాళ్ళకు మోసగాడు’ టైటిల్ ని వాడుకుని, సినిమా తీసి ఇంత అపహాస్యం చేసే అర్హత ఏకోశానా ఈ కొత్త దర్శకుడికి లేదనేది మాత్రం నిర్వివాదాంశం.

          ఇంతకీ ఇదే జాతి సినిమా? కామిక్ థ్రిల్లరా? యాక్షన్ కామెడీయా? పోనీ ఉత్త కామెడీయా? అదికూడా ట్రెండ్ లో వున్న కామెడీయా? యూత్ అప్పీల్  వున్న కామెడీయా? లేకపోతే పురాతన ప్రేక్షకులు చూసేసి దాటేసిన కాలం చెల్లిన కామెడీయా? కథలోంచి పుట్టిన  కామెడీయా? కథని అనాధలా వదిలేసి జోకర్లా వంకర్లు పోయిన సంబంధం లేని కామెడియా?

          సినిమా చిట్ట చివర్న- దర్శకుడు తన పేర్న ఓ సూక్తి వేసుకున్నాడు. ఈ సూక్తి ఈ సినిమా కథ (?) లో ఒక చోట ఓ పాత్రతో అన్పించిందే-  చెడు చేసేవాడు ఆలోచించాలి, మంచి చేసేవాడు చేసుకుంటూపోవాలి- అని!  కానీ దర్శకుడు ఈ రెండూ చెయ్యక శుభ్రంగా మధ్యేమార్గంగా పలాయనవాదం పఠించాడు ‘కథ’ తో. ఆ ‘కథ’ ఏమిటో ఇప్పుడు చూద్దాం...

ఇంకా పాత మూస ఫార్ములే!

      రొటీన్ గా హీరో ఓ అనాధ. మోసాలు చేసి బతికే చలాకీ. హీరోయిన్ ప్రభుత్వ గ్రంధాలయంలో ఏడున్నర వేల జీతగత్తె అయిన ఖరీదైన డ్రెస్సులు వేసే సగటు లైబ్రేరియన్. ఈమెని రోడ్డు మీద చూసింది లగాయతు ప్రేమంటూ వెంటపడతాడు. ఎలాగూ హీరోయిన్ పెళ్లి చేసుకోవాలని వేరేగా మ్యారేజి బ్యూరోతో కాంటాక్టు లో వుంది. హీరో వెంటపడి వేధిస్తూంటే తప్పించుకునే ప్రయత్నాలు చేస్తూంటుంది. అతడి వృత్తేమితో తెలిసి ఆ వృత్తి మానేస్తే పెళ్లి చేసుకుంటా నంటుంది. అలాగేనని మాటిచ్చి ప్లేటు ఫిరాయిస్తాడు.

          షరా మామూలుగా స్మగ్లర్లతో దందా చేస్తూనే ఉంటాడు. ఈసారి దందా ఏమిటంటే, ఎక్కడో అయోధ్యలో దుండగులు కాజేసిన 12 వ శతాబ్దపు సీతారాముల విగ్రహాల్ని దుబాయ్ కి స్మగుల్ చేసి అక్కడ రుద్రా ( అభిమన్యూ సింగ్) అనే బడా స్మగ్లర్ కి అప్పగించాలి. ఆ విగ్రహాల్ని పాతిక కోట్లకి అమ్మేసిన రుద్రా వాటి స్మగ్లింగ్ కి హైదరాబాద్ లోని కౌషిక్ ( జయప్రకాష్ రెడ్డి) అనే మరో స్మగ్లర్ కి ఆఫర్ ఇస్తాడు. కౌషిక్ మన హీరోకి ఈ పని అప్పజెప్తాడు. హీరో ఆ విగ్రహాల్లో ఒకటి కాజేసి మోసం చేస్తాడు. హీరో ఉద్దేశ మేమిటి? రెండో విగ్రహం కూడా ఎలా సంపాదించాడు? ఈ విగ్రహాలని ఏం చేశాడు? తన మాస్టారి స్కూలు అన్యాక్రాంతం అవకుండా ఎలా కాపాడాడు? హీరోయిన్ ప్రేమని ఎలా గెల్చుకున్నాడు వంటి పరమ రొటీన్ చొప్పదంటు  ప్రశ్నలకే మళ్ళీ సమాధానాలకోసం ఈ సినిమా మిగతా భాగం మొత్తాన్నీ చూసే ధైర్యం కూడగట్టుకోవాలి.

ఎవరెలా చేశారు?

         ఇలాటి అమెచ్యూరిష్ సినిమాలో  ఎవరెలా చేశారో చెప్పుకోవడాని కేముంటుంది? ఎందుకు చెప్పుకోవాలి?  సుధీర్ బాబు డైలాగ్ డెలివరీలో ఇంప్రూవ్ అయ్యాడు, నటనలో ఈజ్ కనబర్చాడు, స్టెప్పులు బాగావేసి,  ఫైట్లు అదరగొట్టాడు..అంటూ రొటీన్ గా పడికట్టు పదాలో, టెంప్లెట్లో వాడేసి పాత్రికేయ ధర్మం అయ్యిందన్పించు కోవడ మెందుకు?  ఈ పడికట్టు పదాలూ, టెంప్లెట్లూ అనేవి ఎప్పుడు? అసలంటూ పాత్ర బావున్నప్పుడు. పాత్రే ఆకట్టుకోనప్పుడు- కథలో కరివేపాకు పాత్ర అయిపోయి నప్పుడు,  ఆ హీరోగారి  ప్రతిభా పాటవాల గురించి రాతలెందుకు? 

          ఈ బుల్లి సినిమాలో హీరోయిన్ దీ ఇదేదో భారీ ఫార్ములా సినిమా అయినట్టూ  ప్రేమలకీ, పాటలకీ మాత్రమే  పరిమితమై పోయిన మరో కృతక పాత్ర. టాలెంటెడ్ నటులు జయప్రకాష్ రెడ్డి, దువ్వాసి మోహన్ లు కూడా మాత్రం ఏం చేయగలరు- కామెడీ పేరుతో దర్శకుడి చ్చిన అర్ధంపర్ధంలేని సెకండ్ గ్రేడ్ లౌడ్ కామెడీతో,  ప్రేక్షకుల నరాలమీద సుత్తి మోతలు ప్రసాదించడం తప్ప? పరమ క్రూరుడుగా ఎంట్రీ ఇచ్చిన విలన్ పాత్ర అభిమన్యు సింగ్ కి మాత్రం దర్శకుడి చేతిలో ఏం మిగులుతుంది- డమ్మీ క్యారక్టర్ గా మారిపోవడం తప్ప? మొదట్నుంచీ కథే మిటన్నది దర్శకుడికే తేలనప్పుడు,  క్లయిమాక్సులు ఎలా ఉంటాయో ఈ మధ్య చూస్తున్నదే- తానుగా కథ ముగించలేని హీరోని మాయం చేసేసి, కమెడియన్లతో వేరే ఎపిసోడు నడిపేసి  ముగించడమే. ఈ కమెడియన్లు ఫిష్ వెంకట్, సప్తగిరి లు అయ్యారు. సినిమా అనేది నిరక్షరాస్యుల కోసం నిరక్షరాస్యులు తీసే వినోద సాధనమని ఎవరో మేధావి ఇందుకే అని వుంటాడు. 

          పాటలతో సహా సాంకేతికంగా ఎందులోనూ ఈ సినిమాలో క్వాలిటీ ఉండనవసరం లేదు- ఎందుకంటే అసలే ఇది నాటు కామెడీ! అన్నిటినీ చదును చేసేస్తుంది. 

స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు?

         స్క్రీన్ ప్లే సంగతులా? అంటే ఏమిటి? మనల్ని రెండు గంటలు కూర్చోబెట్టి కనీసం మర్యాద కోసమైనా కాస్త విజ్ఞత కనబర్చని కథా కథనాలతో, చిత్రణా చిత్రీకరణలతో భరించలేని సహన పరీక్ష పెట్టే  సినిమాలకి కూడా స్క్రీన్ ప్లే సంగతులు చెప్పుకోవాలా? స్క్రీన్ ప్లే అనేది వుంటే సంగతులేమైనా  చెప్పుకోవచ్చు. కథే లేనప్పుడు స్క్రీన్ ప్లే ఎక్కడిది? All drama is conflict; without conflict there is no character;  without character there is no action; without action there is no story. And without story there is no screenplay!- అని స్పష్టంగా విడమర్చి కామన్ సెన్స్ చెప్పాడు సిడ్ ఫీల్డ్ ! ఇది తెలుగు సినిమాలకి వర్తించదా? తెలుగులో శాస్త్రీయ గ్రంధాలు లేకపోవడం వల్ల ఆడింది ఆటగా సాగుతోంది పరిస్థితి. తెలుగులో శాస్త్రీయ గ్రంధాలుండి, తెలివైన ప్రేక్షకులు ఇలాటి సినిమాలకి చిర్రెత్తి వాటిని ఎత్తి చూపి ప్రశ్నించినప్పుడు తెలుగు సినిమాల్ని వొళ్ళు దగ్గర పెట్టుకుని తీసే అవకాశముంటుంది. విమర్శకులు ప్రశ్నిస్తే అది కంఠ శోషే. గ్రంథాలతో ప్రేక్షకులు తిరగబడితేనే ఇలాటి దందాలు బంద్ అవుతాయి. ఇలాటి సినిమాలు తీసి పోగొట్టుకునే డబ్బుతో పది కుటుంబాలకి శాశ్వత ఆర్ధిక క స్వాతంత్ర్యం కల్పించవచ్చు నిజానికి.

          ఈ సినిమా ‘స్వామిరారా’ వంటి కల్ట్ ఫిలిం కి సీక్వెల్ అని ప్రచారం ఒకటీ. సీక్వెల్ అంటే కొనసాగింపు కథ అని అర్ధం. మళ్ళీ కొత్తగా అదే విగ్రహాల చోరీ కథ నెత్తుకుంటే సీక్వెల్ ఎలా అవుతుంది. అయోధ్యలో విగ్రహాల చోరీ అంటూ ఎంత కల్పిత ‘కథ’ చెప్పినా దాన్ని చాలా ప్రమాదకర ధోరణిగానే పరిగణించాలి సృజనాత్మక స్వేచ్ఛాపరంగా. దర్శకుడు తలపోసినట్టు వూర మాస్ కామెడీ కాబోదు. అయోధ్యకి ముడిపెట్టి ఇలాంటిదేం జరిగినా అది మొత్తం దేశానికే తీవ్ర శాంతి భద్రతల సమస్యవుతుందని దర్శకుడు గమనించాలి, సృజనాత్మ స్వేచ్ఛ వుందని చెప్పేసి ఎక్కడ్నించి పడితే అక్కడ్నించి కథల్ని ఎత్తుకోవడం కాదు.

          ఆ విగ్రహాలు హైదరాబాద్ లాంటి సున్నిత ప్రాంతానికే తరలించడం దర్శకుడి ఇంకో అనాలోచితమైన చర్య. హీరో ఇక్కడే ఉంటున్నాడు గాబట్టి విగ్రహాలూ ఇక్కడికే రావాలన్నట్టుంది కథనం. హీరో ఏం చేస్తున్నాడు ఇక్కడ? అయోధ్యలో అంత సంచలన నేరం జరిగితే ఇక్కడ మోసగాళ్ళకు  అంత మోసగాడే అనుకుంటున్నా హీరోకి ఆ సంగతి తెలియకుండానే ఉంటుందా? మరి అతనెందుకు ఫస్టాఫ్  అంతా విసుగెత్తించే ప్రేమకథతో కాలక్షేపం చేశాడు? 

          ఒక బిల్డప్ తో అయోధ్యలో విగ్రహాల అపహరణ జరుగుతుంది. దీనితర్వాత కథేమిటో అర్ధంగాకుండా కొసరు ప్రేమకథే ఇంటర్వెల్ దాకా సాగుతుంది. ఈ రోజుల్లో సినిమా ప్రేమకథలు ఎవరు చూస్తారు. షార్ట్ ఫిలిమ్స్ ప్రేమకథలు ఇంతకన్నా వాస్తవికంగా- కాలీన స్పృహతో యూత్ ఫుల్ గా ఉంటున్నాయి. ఎస్టాబ్లిష్ చేసిన విగ్రహాల పాయింటుతో థ్రిల్లర్ కథా కమామీషు ప్రధాన కథ కావాలి ఈ సినిమాకి నిజానికి. ‘స్వామిరారా’ లో విగ్రహ స్మగ్లింగే ప్రధాన థ్రిల్లర్ కథ. అందులోంచి పుట్టి రేఖామాత్రంగా వుండీ లేనట్టు సాగేదే – సబ్ టెక్స్ట్ గా పరోక్షంగా సాగేదే ప్రేమ కథ. కానీ ఇక్కడ దర్శకుడు ప్రధాన కథని బహుశా డీల్ చేయలేక వదిలేసి- పలాయనవాదంతో పనికిరాని ప్రేమకథతో, ఇంకేదో ఛోటా విలన్ల (జయప్రకాష్ రెడ్డి- దువ్వాసి మోహన్) గోల కామెడీ తో కాలక్షేపం చేశాడు. ఏమాత్రం మార్కెట్ స్పృహ వున్నా, ఇవ్వాళ్ళ మార్కెట్ కేం కావాలో భిన్నంగా, పోటీతత్వంతో ఆలోచించి ఈ సినిమా తీసేవాడు. 

          పోనీ సెకండాఫ్ లో నైనా ప్రధాన కథని థ్రిల్లింగ్ గా చెప్తాడేమోనని చూస్తే,  అక్కడా షరా మామూలు శ్రీను వైట్ల ఫార్ములాయే శిరోధార్యమైంది ఈ కొత్త దర్శకుడికి తన దగ్గర సొంత విషయమే లేనట్టు! 

          దుబాయ్ విలన్లూ, హైదరాబాద్ విలన్లూ సహా హీరో హీరోయిన్లూ ఒకే ఇంట్లో చేరి వూర కామెడీ చేసుకోవడం మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలిక్కడ. ఆఖరికి విలన్లు ఆ విగ్రహాల్ని అందుకోవడానికి ఇంకేదో రహస్య ప్రదేశమే దొరకనట్టు- రెండు కోట్లు ఖర్చు పెట్టి చిల్లర విలన్ ( ఫిష్ వెంకట్) పెళ్లి శుభాకార్యమంటూ పెళ్లి కూతురితో కలిపి అశ్లీల కామెడీ సృష్టించి ఆ సందట్లో ఎవరికీ తెలీకుండా పనులు చక్కబెట్టుకుంటారట! సినిమా లాజిక్ కైనా ఓ లాకింగ్ సిస్టం వుంటుంది- దాన్నికూడా విరిచిపారేస్తే ఇలాగే తయారవుతుంది.
          పసలేని ప్రేమకథని అంత విరగబడి నడిపిన హీరో, అసలు కథ వచ్చేసరికి కన్పించడు. ఎవరెవరో విలన్లు, కమెడియన్లూ ‘కథ’ ని వదిలేసి ఇంకేవో గోలలు  సృష్టించుకుంటూ పోతూంటారు. హీరో జస్ట్- disappears off the page!

          ఇంతోటి హీరోకి ఓ ఫ్లాష్ బ్యాక్ కూడా! తెలుగు రాష్ట్రాల్లో మగపుట్టుక పుట్టిన పాపానికి దిక్కులేని అనాధలుగా మిగిలిపోక తప్పదన్నట్టుగా, తెలుగు సినిమాల్లో కుప్ప తెప్పలుగా చూపించు కొస్తున్న అనాధ హీరో పాత్ర ఈసారి ఇక్కడ, చిన్నప్పుడు మేస్టారి పర్సు కొట్టేసి లారీ కింద పడితే, అదే మాస్టారు కాపాడాడు కాబట్టి, ఈ సత్తెకాలపు మాస్టారి అనాధ పిల్లల స్కూల్ని కార్పొరేట్ స్కూలోళ్ళు హైజాక్ చేయకుండా, ఆర్ధిక సాయం చేయడానికే మనవాడు ‘మోసగాడుగా’ గా మారాడట! ఏనాటి కథలివి- ఈనాటి సత్తెకాలపు కొత్త దర్శకులు తీరికూర్చుని చెబుతున్నారు? 

          ఈ సినిమాకి స్క్రీన్ ప్లే లేదు, ఎందుకంటే- స్క్రీన్ ప్లే కి కనీసం ఓ హీరో వుండి- అతడి పరంగా కథ సాగి- అతడి క్యారక్టర్ ఆర్క్ ని సృష్టిస్తూ- టైం అండ్ టెన్షన్ థియరీకి న్యాయం చేయాలి. పురాణ కథ తీసుకున్నా, అణ్వాయుధాల కథ తీసుకున్నా కన్పించేది ఈ బేసిక్సే. కానీ దర్శకుడి ఆలోచన ఎక్కడా పెరగదు. మొదలెట్టింది లగాయత్తూ  చివరిదాకా అదే నేలబారు లెవెల్లో ఆలోచన వుండి పోతుంది. టెన్షన్- థ్రిల్- కాన్ఫ్లిక్ట్ లనేవి సినిమాకి అతి ముఖ్యమన్న అవగాహన ఏకోశానా కన్పించదు. ప్రధాన కథలోంచి ఫైట్ ని సృష్టించలేక కొసరు కథలో చిల్లర గ్యాంగ్ ని మళ్ళీ రప్పించి, సెకండాఫ్ లో ఎంత స్టయిలిష్ గా యాక్షన్ సీను సృష్టించినా, అది మృతదేహానికి అలంకరణ చేసిన చందాన్నే మిగిలిపోయింది.

—సికిందర్

 

రైటర్స్ కార్నర్ -2

‘ఎన్ హెచ్- 10’  రైటర్ సుదీప్ శర్మ 

          సినిమా కళ నేడు సంభాషణల్ని తగ్గించుకుని, దృశ్యపరమైన భావోద్వేగాల చిత్రణగా రూపం మార్చుకోవడం కొన్ని థ్రిల్లర్ కథా చిత్రాల్లో చూస్తున్నాం.  తాజాగా హిట్టయిన ‘ఎన్ హెచ్- 10’ అనే రోడ్ థ్రిల్లర్ లోనూ ఇదే మేకింగ్ కన్పిస్తుంది. ఈ సినిమా విజయం రచయిత సుదీప్ శర్మ విజయంగా భావించవచ్చు : అతనలా స్క్రిప్టు రాశాడు- డైలాగులతో నడిచే కథగా గాకుండా, ఎమోషన్స్ తో నడిచే దృశ్య మాధ్యమంగా స్క్రీన్ ప్లేని ప్లాన్ చేయడం వల్ల.  దీనికి ముందు తను రచన చేసిన ‘ప్లేయర్స్’ అతణ్ణి విమర్శల పాల్జేస్తే, ఆ తర్వాత తీసిన ‘రాక్ ది షాదీ’ మధ్యలోనే ఆగిపోయింది. మంచి ఆదాయాన్నిచ్చే కార్పొరేట్ ఉద్యోగాన్ని వదులుకుని బాలీవుడ్ లో కడుగుపెట్టిన సుదీప్ శర్మ ‘ఇండియన్ ఎక్స్ ప్రెస్’  కిచ్చిన ఇంటర్వ్యూని ఈ క్రింద అందిస్తున్నాం...

?  ఎన్ హెచ్- 10’ దర్శకుడు నవదీప్  సింగ్ ని మీరెలా కలుసుకున్నారో చెప్పండి?

†  నమ్ముతారో నమ్మరో, మేం ఫేస్ బుక్ లో కలుసుకున్నాం! ఒకరోజు నేను తీసిన ఇండీ ఫిలిం ‘సెంషుక్’ తనకి చూపించాలనుకుంటున్నట్టు  మెసేజ్ పెట్టాను. ఆయన చాలా ఔదార్యంగా నాకా అవకాశం కల్పించారు. నా ఫిలిం చూశాక మామధ్య అయిడియాల సమరమే జరిగిందనుకోండి. ఆ సమయంలో ఆయన ‘రాక్ ది షాదీ’ మీద వర్క్ చేస్తున్నారు. నాకు డైలాగులు రాసే అవకాశాన్ని చ్చారు. ఆ సినిమా పూర్తికాకపోయినా మేమిద్దరం చక్కటి పార్ట్నర్స్ గా మిగిలాం. మా క్రియేటివ్ విజన్, ప్రాపంచిక దృష్టీ ఒకేలాగున ఉండడంతో మా ఇద్దరికీ బాగా కుదిరింది. స్క్రిప్ట్స్ విషయానికి వస్తే మా బలాలేమిటో మాకు బాగా తెలుసు. తను స్క్రిప్ట్ ఓవరాల్ థీమాటిక్  స్ట్రక్చర్ మీద మంచి పట్టు కల్గిన వ్యక్తిగా వుంటే, నేను  స్క్రీన్ ప్లే క్రాఫ్ట్ మీద మంచి పట్టున్న మనిషిని. కాబట్టి మేమిద్దరం హే పీ జంట అన్నమాట.

?  మీరు రచయిత అవాలని ఎలా అనుకున్నారు...ఇన్స్పిరేషన్ ఏమిటి?

†  ఇండియాలో మధ్యతరగతి కుటుంబంలో పెరగడమంటే ఎడ్యుకేషన్, ప్రొఫెషనల్ డిగ్రీ ఇవే ఏకైక దిక్కు గా పెరగడ మన్నమాట. ఈ మైండ్ సెట్ తోటే  పెరిగిన వాణ్ణి నేను. నా ఇరవై ఒకటవ ఏట ఎం బీ ఏ చేయడానికి వెళ్ళినప్పుడు జీవితంలో నేనేం కావాలనుకుంటున్నానో  నాకే లక్ష్యమూ లేదు. ఆ కోర్సులో చేరితే ఇది నాకు సరిపడేది కాదని మాత్రం అన్పించింది.  సినిమా, ఇతర కళలూ  నాకెంతో ఆనందాన్నిస్తాయని గుర్తించాను. ఇదేదో లైటు బల్బులా  ఫ్లాష్ గా వచ్చిన ఆలోచన కాదు, నాలో క్రమంగా రూపుదిద్దుకుంటూ వస్తున్న రియలైజేషనే అనుకుంటున్నా. అయినా అలాగే  ఎం బీ ఏ పూర్తిచేసి ఓ కార్పొరేట్ కంపెనీలో కొన్నేళ్ళు పని చేస్తూ ఉండిపోయాను. నా ఇరవై ఎనిమిదో అనుకుంటా, ఇక ఉండబట్టలేక స్క్రీన్ రైటర్ నై పోవాలని డిసైడ్ చేసుకున్నాను.

?  ఐ ఐ ఎం –ఏ గ్రాడ్యుయేట్ – స్క్రీన్ రైటర్ ఈ రెండూ భిన్న ధృవాలేమో?

†  స్క్రీన్ రైటింగ్ ఒక క్రాఫ్టే గానీ అదొక అచ్చమైన కళ కాదు. కనుక క్రాఫ్ట్ ని డిమాండ్ చేసే అన్ని వృత్తి వ్యాపారాలకి లాగే దీనికీ ఓ మెథడ్ వుంది. నా ఎం బీ ఏ నీ, కార్పొరేట్ ఉద్యోగాన్నీ నేనెంత ద్వేషించినా, సబ్ కాన్షస్ గా వాటి మెథడ్ లోనూ ఓ క్రాఫ్ట్ నే అనుసరించాను. నా మెథడ్ చాలా సింపుల్- నాకూ నా దర్శకుడికీ ఓ థ్రిల్లింగ్ ఐడియా వచ్చింనుకోండి- మేమిద్దరం దాంతో ఓ రెండు నెలల పాటు కుస్తీ పడతాం. రీసెర్చి చేయడం, పాత్రల్ని చర్చించు కోవడం, కథని రూపొందించడం, ఒక విస్తృత స్టోరీ లైన్ ని నిర్ణయించడమూ...ఇదంతా అన్నమాట. ఇంతవరకూ లైట్ గా తీసుకుని వర్క్ చేస్తాం, దీని తర్వాత పని రాక్షసులమై పోతాం- ఓ నెలపాటూ ఇద్దరం కలిసి ఇండెక్స్ కార్డ్స్  మీద వర్క్ చేస్తాం ( లైన్ ఆర్డర్ ని ఇలా ఇండెక్స్ కార్డ్స్ మీద వేస్తూ పని చేస్తే, ఇక్కడ తెలుగు ఫీల్డులో వీడెవడ్రా అన్నట్టు చూసే వెనకబాటు తనమే కొనసాగుతోంది- ఇందులోవున్న వెసులుబాటు ఇప్పట్లో  అర్ధంగాదు! )  దీంతో ఒక స్టెప్ అవుట్ లైన్ వస్తుంది.

          దీని తర్వాత, నేను స్టెప్ అవుట్ లైన్ ని  డిటెయిలుగా  చెప్పడం ప్రారంభిస్తాను. ఇది నెలా  రెండు నెలలూ పడుతుంది. దర్శకుడి ఫీడ్ బ్యాక్ మీద ఆధార పడుతుంది. ఇది పూర్తి చేసేసరికి చేతిలో 20-30 పేజీల డాక్యు మెంట్ రెడీగా వుంటుంది. ఇది నాకు స్క్రీన్ ప్లే గైడ్ గా ఉపయోగ పడుతుంది. ఇప్పుడే అసలు స్క్రీన్ ప్లే రాయడం ప్రారంభిస్తాను- ఆ రాసిన నూట ఇరవై పేజీల స్క్రీన్ ప్లేనే చివరికి సినిమాగా తెరకెక్కుతుంది.. ఈ స్క్రీన్ ప్లే పార్టు ని చాలా ఎంజాయ్ చేస్తూ పూర్తి చేస్తాను. స్క్రీన్ ప్లే రచనకి కి పూర్వం చేసిన హార్డ్ వర్క్ అంతా ఇక మర్చిపోతాను.  ఒక నెలలో స్క్రీన్ ప్లే రచన పూర్తి చేస్తాను.

?  మీరు నిరాశా నిస్పృహ లకి గురైన రోజుల్లేవా? 

†  సోకాల్డ్  స్ట్రగుల్ ని నేను గ్లామరైజ్ చేయదల్చు కోలేదు. ఇరత రంగాల్లాంటిదే ఇదీనూ. దర్శకులు, నిర్మాతలూ మన శైలిని అర్ధంజేసుకుని మనల్ని విశ్వాసం లోకి తీసుకునేంత వరకూ స్ట్రగుల్ తప్పదు. ఒకసారి మనమేంటో వాళ్లకి అర్ధమై మనల్ని నమ్మితే ఇక ఫీల్డులో మనకి గట్టి పునాదులు పడ్డట్టే. నాకూ నిరాశా నిస్పృహ లెదురయ్యాయి, కాదనను. కొత్త ఫీల్డులో కొచ్చాక వీటిని ఎదుర్కోకుండా ఎలా వుంటాం?  ఆ కష్ట కాలంలో నా క్రాఫ్ట్ ని నేను ఇంప్రూవ్ చేసుకుంటూ, నేను రోడ్డున పడకుండా ఎలాగో చూసుకో గలిగాను.

?   లింగ వివక్షపై  ప్రస్తుతం జరుగుతున్న చర్చల ప్రభావం ఎన్ హెచ్ - 10 లో ఏ మేరకుంది?
†  నాకూ నవదీప్ కీ  ఢిల్లీ - ఇంకా ఉత్తర భారతమంతా పరిచయముంది. ఈ సినిమా  కథకోసం మేం హర్యానాలో పర్యటించాం.  అక్కడి కుల రాజకీయాల్ని పరిశీలించాం. చాలా పుస్తకాలూ, వార్తాకథనాలూ చదివాం. కొన్ని నిజ జీవితంలో జరిగిన కేసుల్నీ, సంఘటనల్నీ కథనం లో అక్కడక్కడా పొందుపర్చాం.
కుల- వర్గ విభేదాలు మా ఇద్దరికీ ఆసక్తి కల్గించే అంశాలు. లింగ వివక్ష రాజకీయాలకంటే కూడా! ఈ సినిమా కుల రాజకీయ- వర్గ విభేదాలపై ఒక స్టడీ అనుకోవాలి.  

     ఐతే ఇవి వేటికవి విడివిడి సమస్యలు కావు. లింగ వివక్షా రాజకీయాలు, కుల రాజాకీయాలూ, వర్గ విభేదాలూ ఇవన్నీ  ఇప్పుడు సమాజంలో జరుగుతున్న అధికారం కోసం పోరాటం లో భాగమే. ఈ అధికారం కోసం పోరాటం అనే సామాజిక పార్శ్వం చాలా ఇంటరెస్టింగ్ సబ్జెక్టు మాకు. దీని సారాన్ని కొంత వరకూ సినిమాలో దింపగలిగాం. అయితే ఇదే ఈ సినిమా ఇతివృత్తం కాదు- ఇది కేవలం బ్యాక్ డ్రాప్ గానే ఉంటుంది.  ఈ బ్యాక్ డ్రాప్ లో కథ నడుస్తుంది. ఈ నేపధ్యం లో ఓ రాత్రంతా ఓ యువతి పడిన సంఘర్షణని ప్రధానం చేసి, దీన్నే ఫోకస్ చేస్తూ, ఈ హైవే థ్రిల్లర్ ని తీశాం.

?   ఈ సినిమా సక్సెస్ నీ , క్రిటికల్ రివ్యూవ్స్ నీ మీరెలా రిసీవ్ చేసుకున్నారు? దీని తర్వాత మీరు చేపట్టిన  ప్రాజెక్టు ఏమిటి?
†  ఈ సక్సెస్ చాలా స్వీట్ గా వుంది. నిర్మాతలకి లాభాలు కూడా తెచ్చి పెట్టింది, క్రిటిక్స్ కూడా మా ప్రయత్నాన్ని హర్షించారు. ఇవన్నీ గాక, ప్రేక్షకుల రెస్పాన్స్ అమోఘంగా వుంది! కొందరు క్రిటిక్స్ కి ఈ సినిమా నచ్చలేదు, ఫరవా లేదు. వాళ్ళ అభిప్రాయాల్ని నేను గౌరవిస్తూనే  మేం చేసిన ప్రయత్నానికి  గర్విస్తాను. నా తాజా ప్రాజెక్టు ‘ఉడ్తాపంజాబ్’  ( ఎగిరే పంజాబ్). అభిషేక్ చౌబే దీని దర్శకుడు. పంజాబ్ లో షూట్ చేస్తున్నాం. పంజాబ్ ని ప్రస్తుతం వణికిస్తున్న  డ్రగ్స్  సంక్షోభం కథాంశం గా  ఇదొక డ్రామా –థ్రిల్లర్. ఇదిగాక, నవదీప్ నేనూ మా తర్వాతి ప్రాజెటు పై పని మొదలెట్టాం. .ఇది కెనడాలో ఒక గ్యాంగ్ స్టర్స్ గ్రూపు ఉత్థాన పతనాల గురించి వుంటుంది.

?  ఎం హెచ్ -10 లో మాటలు చాలా తక్కువ వున్నాయి,  అయినప్పటికీ  స్క్రిప్టు చాలా టై ట్ గా వుందే?

†  కథని నడి పించడానికి డైలాగుల మీద ఆధార పడలేదు. అలాటి సినిమాలంటే నా కిష్ట ముండదు. అది సోమరి రచన అనుకుంటాను. నిజ జీవితంలో ఎలా ఎంత మాటాడతామో అంతే నా పాత్రలు మాటాడ తాయి. రచయితకి కూడా ఓ  వాయిస్ వుంటుంది. అది థీమ్ లో, స్క్రీన్ ప్లేలో అంతర్లీనం గా ఉండాలే గానీ,  డైలాగుల్లో మోతెక్క కూడదు.

?  ఈ ప్రయాణంలో మీరు నేర్చుకున్న పాఠా లేమిటి?

†  అతిముఖ్య పాఠం సినిమా అనేది డైరెక్టర్స్  మీడియా అన్నది.. ఇలాంటప్పుడు రచయితగా ఎవరైనా తమ ఐడెంటిటీ నీ, క్రాఫ్ట్ నీ  పరిరక్షించు కోవాలంటే, తమ విజన్ తో, ప్రాపంచిక దృష్టితో సరిపోయే దర్శకులతో కొలాబరేట్ అవ్వాలి. అదే సమయంలో కొంత పట్టు విడుపూ ప్రదర్శించకా తప్పదు!

***

సాంకేతికం

సి. జగన్మోహన్, సిఈఓ, త్రికోణా టెక్నాలజీస్ ప్రై. లి. 

          పాత కళాఖండాలు కొత్త పుంతలు తొక్కుతున్నాయి. ప్రపంచమార్గం తెలుసుకుని అవికూడా గ్లోబల్ భాగస్వాములవుతున్నాయి. మళ్ళీ ఓసారి శతదినోత్సవాలతో కొత్త చరిత్ర రాసుకుంటున్నాయి. మా తెలుపు నలుపు స్వరూపాల వెనకాల నాటి కెమెరాల ముందు మా మౌలిక రంగులివీ అని ప్రకటించు కుంటున్నాయి. డీఐ లో ఇమేజి ప్రాసెసింగ్ అనే టెక్నాలజీ తో బ్లాక్ అండ్ వైట్ కి వర్ణ యోగం పట్టిందిప్పుడు. తెలుగులో మహోజ్వల ‘మాయాబజార్’ అయితే ఇంకో అడుగు ముందుకేసి, రంగులకి తోడూ సినిమా స్కోప్ బొమ్మా, డీటీఎస్ శబ్ద ఫలితాలూ కలుపుకుని,  ఈ తరం జెనెక్స్ మూవీగా  ముస్తాబై హర్షధ్వానాలనుకుంది.

 

            ‘మాయాబజార్’ – దానికదే ఓ ఎవర్ గ్రీన్ మాస్టర్ పీస్ అయినప్పుడు ఇంకా రంగులవసర మేమిటి’ అన్న ప్రశ్నకి-  ‘ఎందుకవసరమంటే, అది నా చిన్ననాటి కల  కాబట్టి’ - అని జగన్మోహన్ సమాధానం- ‘నేనెలాగూ దృశ్య శబ్ద మాధ్యమాల్లో ఇదివరకే కళా కారుణ్ణి కాబట్టి, నా కల ఇలా లోకామోద్య యోగ్యంగా సాకారమైంది’ అని వివరణ.

          ఈ స్వప్న సాకారానికి తన పనిలేని తనమే పురిగొల్పిందట. ఒకప్పుడు తను పనిలోకి చేరిన సంస్థలో మొదటి మూడు నెలలూ ఏ పనీ లేకపోవడంతో ఉద్యోగం మానేసి వెళ్లి పోతానన్నారట జగన్మోహన్. యాజమాన్యం వెళ్ళిపోకుండా ఆపి, ఏదో ఒక పని కల్పించుకోండని ఆయనకే వదిలేస్తే, ‘మాయాబజార్’ కి రంగు లేస్తానన్నారట! అలా ఉబుసుపోక మొదలెట్టిన పనే మహా యజ్ఞమై కూర్చుందిట!

      సిబ్బంది 185 మంది, ఫిలిం ఫ్రేములు రెండు లక్షల 80 వేలు, కలర్ షేడ్స్ 16.7 మిలియన్లు, కాలం ఏడాదిన్నర, ఖర్చు మూడున్నర కోట్లూ...ఇదీ రంగులేయడానికి కూల్ గా ‘మాయాబజార్’ డిమాండ్ చేసిన సాధన సంపత్తి. ‘గోల్డ్ స్టోన్ టెక్నాలజీస్’ సంస్థ దీని కంతటికీ సిద్ధంగానే వుంది. పని మొదలైంది...చూస్తే నెగెటివ్ అంతా శిథిలా వస్థలో వుంది. ఇక లారీ వేసుకు తిరిగి, రాష్ట్రంలో ఎక్కెడెక్కడి ప్రింట్లూ 70 సేకరించి తీసుకొచ్చారు. ప్రసాద్ లాబ్స్ లో మొదటి నెగెటివ్ ని కఠినమైన అల్ట్రా క్లీనింగ్ ప్రాసెస్ కి గురి చేసి దుమ్మూ ధూ ళినీ, యాసిడ్ మరకల్నీ వదిలించారు. స్కాన్ చేసి మొత్తాన్నీ డిజిటల్ ఫైల్స్ గా మార్చుకున్నారు. శిథిల భాగాల్ని తీసేసి, ప్రింట్ల నుంచి తీసిన పాజిటివ్ భాగాల్ని జోడించారు. కంప్యూటర్లలో ప్రతీ ఫ్రేమునీ  తనిఖీ చేసి గీతలూ అవీ తొలగించారు. వీటన్నిటితో తిరిగి ఈ సినిమా 1957 లో విడుదలైన నాటి తాజా రూపాన్ని సంతరించుకుంది.

        ఇక చరిత్ర శోధన మొదలైంది. ‘మాయాబజార్’ పౌరాణికానికి కాల్పనిక రూపమే అయినా, ఇష్టారాజ్యంగా కలరింగ్ చేస్తే కుదరదు. బ్లాక్ అండ్ వైట్లో కన్పిస్తున్న తెలుపు వస్త్రాల్ని పట్టు వస్త్రాలనుకుని ఆవేశపడి, ఆ మేరకు కలరింగ్ ఇచ్చేస్తే పప్పులో కాలేసినట్టే. అవి నార బట్టలై ఉంటాయని గుర్తించకపోతే ఇంతే సంగతులు. శ్రీ కృష్ణుడు నీల మేఘశ్యాముడన్న విషయం దృష్టిలో పెట్టుకుని, ఎన్టీఆర్ వొంటికి ఆ కలరే ఇవ్వాలి. పాత్రలు ధరించే కిరీటాల్లో, ఆభరణాలూ వగైరాల్లో పొదిగిన రాళ్ళ రంగులు వరస మారకుండా సినిమా యావత్తూ జాగ్రత్త వహించాల్సి వుంటుంది. కట్టడాలకీ  ఇతర వస్తు సామగ్రికీ ఏయే రంగు లుండచ్చో పరిశోధించి ఆ రంగుల సమ్మేళనమే కల్పించాలి. ఇలా 200 పేజీల రీసెర్చి పేపర్ ని తయారు చేసింది టీము.

      ఇక ఇదివరకే డిజిటల్ గా రీమాస్టరైన ఫైల్స్ తో ఫిలిం బ్రేకింగ్ అనే ప్రక్రియకి పూనుకుని, స్టోరీ బోర్డు తయారు చేస్తూ, కీ ఫ్రేము (ఒక షాట్ లోని తొలి ఫ్రేము) కి నిర్ణయించిన కలర్స్ ఆధారంగా దృశ్యా లన్నిటికీ రంగులు సృష్టిస్తూ పోయారు. ఎవరైనా టీములోని టెక్నీషియన్ ఈ రంగులతో సొంత సృజనాత్మకతకి పాల్పడితే, జగన్మోహన్ తన దగ్గరున్న అప్రూవ్డ్ కలర్స్ ని సిస్టంలో రన్ చేసుకునే సదుపాయం ఎలాగూ వుంది. ప్రాజెక్ట్ క్రియేటివ్ హెడ్ గా ఇంకో సమస్య ఎదురైందాయనకి - ఇదివరకు చెప్పినట్టు పూర్తిగా లేని నెగెటివ్ లెన్త్ కి అక్కడక్కడా ప్రింటు భాగాల్ని కలపడం వల్ల  డెప్త్ కి సంబంధించి తలెత్తిన  సమస్య అది. తెరమీద ప్రొజెక్షన్ వేస్తే  కుడుపులూ జంప్ లూ వచ్చే అవకాశముంది. దీనికి  హై ఎండ్ లస్టర్ వర్క్ స్టేషన్ మీద ఎగుడు దిగుడుల్ని తీసేసి, ఏకత్వాన్ని సాధించారు. 3 : 4 నిష్పత్తిలో వున్న35 ఎం.ఎం.  సినిమా రీళ్ళని 70 ఎం.ఎం. కి బ్లో అప్ చేయడం అదో ప్రత్యెక కళ. అంతే  క్లిష్ట తరమైన కళ డీటీఎస్ మిక్సింగ్. దీనికి రామోజీ ఫిలిం సిటీలో వాద్య కారులతో అచ్చం అలాటి నేపధ్య సంగీతమే మళ్ళీ సృష్టించి, వివిధ ట్రాకుల్లో కొత్తగా ముద్రించి, 5.1 డీటీఎస్ టెక్నాలజీకి మార్చేశారు. కొన్ని ఒరిజినల్ లో లేని ఎఫెక్టుల్ని కూడా సృష్టించారు. ఘటోత్కచుడి కిర్రుచెప్పుల చప్పుళ్ళు, గాలి ఒరిపిదిగి గద చేసే ధ్వనీ వగైరా.

          రెండు పాటలకి , మరికొన్ని సన్నివేశాలకీ మరమ్మత్తు ఏవిధంగానూ కుదరక తీసేసినా, మొత్తం మీద 50 ప్రింట్లతో రంగుల ‘మాయాబజార్’ గా విడుదల చేస్తే, రాష్ట్రవ్యాప్తంగా అది సృష్టించిన సంచలనం అంతా ఇంతా కాదు.

రష్యన్ చిత్రాల కలరీకరణ

      ‘ఆపరేషన్ కన్వర్షన్ మాయాబజార్’  ఇలా సక్సెస్! దీని తర్వాత జగన్మోహన్ జీవితమే మారిపోయింది. మెదక్ లో జన్ప్మించిన జగన్మోహన్ ఆకాశవాణి హైదరాబాద్ కేంద్రంలో రేడియో జర్నలిస్టుగా కెరీర్ రారంభించారు. అక్కడ మూడుసార్లు రాష్ట్రపతి పురస్కారాలందుకున్నారు. అక్కడ్నించీ వైదొలగి ‘ప్రతిన వీడియో’ అనే రాష్ట్రంలోనే  మొదటిదైన  హైబ్యాండ్ స్టూడియో  ప్రారంభించారు. 

‘

   'ఈటీవీ’ వివిధ కార్యక్రమాలకి లోగోలు రూపొందించిందీయనే. ‘గోల్డ్ స్టోన్’ లో ‘మాయాబజార్’ కలరీ కరణ తర్వాత ‘త్రికోణా టెక్నాలజీస్ ప్రైవేట్ లిమిటెడ్’ అనే సొంత సంస్థ  స్థాపించుకుని, ప్రస్తుతం 50 రష్యన్ సినిమాల్ని రంగుల్లోకి మారుస్తున్నారు. అంతర్జాతీయంగా వస్తున్న ఆర్డర్స్ లో భాగంగా మరికొన్ని ఫ్రెంచి సినిమాల కన్వర్షన్ ని కూడా చేపట్టనున్నారు చిందు జగన్మోహన్.

—సికిందర్

(అక్టోబర్ 2010 ఆంధ్రజ్యితి సినిమా టెక్ శీర్షిక)